En perigo a liberdade de mentir e manipular

Desde Nova York a Bos Aires, pasando por México ou Santiago de Chile, pero tamén con "sucursais" en Europa, as usinas corporativas redobran a súa campaña en defensa do control que exercen nos grandes medios de comunicación. E eles non queren perder a liberdade de mentir e manipular, tal como o véñen facendo.

Por Carlos Iaquinandi Castro
15.09.2009

As casualidades adoitan ser puntuais. Cando se repiten ou se multiplican, deixan de ser casualidades. Iso é o que ocorre nestes últimos días coas quexumes que parten desde diversos sectores de poder con respecto ''aos riscos que corre a liberdade de expresión'' nalgúns países do continente. Desde Nova York a Bos Aires, pasando por México ou Santiago de Chile, pero tamén con ''sucursais'' en Europa, as usinas corporativas redobran a súa campaña en defensa do control que exercen nos grandes medios de comunicación.

Os procesos populares en marcha afrontaron que a case totalidade dos medios privados, diarios, radios e canles, fosen - desde antes das vitorias electorais - un verdadeiro ''coro mediático'' de feroz oposición, que non dubida en recorrer á mentira, á manipulación e ao silencio sobre avances e conquistas sociais.

A súa condición de ser practicamente as únicas referencias informativas para gran parte das sociedades, alimenta de forma permanente un clima de ''acoso e derriba'' cara aos líderes e os gobernos populares.

Conscientes do risco que este manexo monopólico dos medios implica para os procesos que intentan cambios e transformacións axustados ás necesidades nacionais, varios gobernos decidiron afrontar o problema a través de cambios normativos que permitan un acceso plural e democrático aos medios. Esas medidas xustas e soberanas, atoparon a resposta concertada das corporacións mediáticas e de quen coinciden cos seus intereses económicos e de dominación cultural e ideolóxica. En definitiva, é un escenario máis de confrontación entre os pobos que avanzan nos seus propósitos de auténtica autodeterminación, soberanía e xustiza social, e os círculos minoritarios que dunha forma ou outra, sempre exerceron o verdadeiro poder.

A ''liberdade'' da prensa golpista en Venezuela

O redobre polo que as grandes corporacións da comunicación entenden por ''liberdade de prensa'' aumentou nos últimos meses, cando comprobaron que o goce de espazos, licenzas e privilexios que gozaron durante tantos anos como eficaces soportes de ditaduras ou gobernos neoliberais estaba en risco. En Venezuela, clamaron cando o goberno non renovou ao seu termo a licenza do grupo privado Radio Caracas Televisión. No seu historial, RCTV ten o mérito ''democrático'' de participar activamente no golpe militar de abril do 2002 contra o goberno constitucional de Hugo Chávez. E foi Marcel Granier, propietario de RCTV quen lle garantiu ao presidente de facto Pedro Carmona, ''El Breve'', que podía contar co apoio dos medios privados de comunicación. Carmona durou unhas poucas horas a pesar do respaldo das administracións de George Bush e de José María Aznar, pero Garnier seguiu a súa ''guerra'' atacando e difamando ao goberno e esperando outra oportunidade golpista. O goberno exercendo a súa facultade constitucional, non renovou a licenza. Iso traduciuse en titulares como: ''Clausuran a principal canle privada de Venezuela'' e similares. Outros non tiñan reparos en falar de ''ditadura mediática'' ou ''control da prensa'' polo goberno. Nun recente artigo, o profesor Emir Sader recordaba que de 709 radios venezolanas, 706 pertencen a empresas privadas e 3 a entidades estatais. Dos 81 canles de televisión, 2 son estatais 79 privados. En canto aos diarios, dos cales 12 teñen carácter nacional e 106 son rexionais, todos son privados. Na súa case totalidade, pertencen a grupos económicos nacionais ou rexionais, algúns con vínculos con empresas estranxeiras e ''exercen a prol-oposición''. Pero o que quedan nalgunhas mentes son os berros e as imaxes que profusamente difunden eses mesmos medios e os seus cómplices internacionais.

En Ecuador tamén "se acaba a festa"

En Ecuador, os principais diarios e canles de televisión, apostaron polo magnate Alvaro Noboa nas eleccións presidenciais que gañou Rafael Correa e o seu movemento País. Desde entón non cesaron de exercer unha oposición sistemática a través dunha información sesgada. Agora afrontan a demanda de organizacións sociais como a CORAPE, Coordinadora de Radio Popular Educativa do Ecuador, ALER, Asociación Latinoamericana de Educación Radiofónica e outros, incluíndo movementos indíxenas, campesiños, sindicais, estudantís, etc. en favor dunha verdadeira liberdade de expresión, acceso democrático aos medios, información plural. O propio presidente Correa denunciou que ''terminará a etapa da ditadura mediática'' a través de medidas legais, que inclúen a cancelación de licenzas de obtidas de forma irregular.

Revelou que un das principais canles, Teleamazonas, que é propiedade dun dos homes máis ricos do país, sinalado como xestor económico dos fondos da Igrexa católica Ecuatoriana, facturou moitos millóns en vendas, pero en sete anos non pagou un centavo de impostos aducindo que ''tiña perdas''. Os propietarios dos diarios queixáronse cando o goberno dispuxo terminar cos privilexios que gozaban e gravou a importación de papel nun 12 por cento.

Donos das grandes canles como Ecuavisa ou Teleamazonas recibiron en anos anteriores do Banco Central dólares a menor custo que no mercado libre, ''para facilitar a compra de producións televisivas no mercado norteamericano''. Moitos dos seus directivos fixeron fortunas comercializando estas divisas ao seu valor de mercado. Os diarios máis importantes, ''O Comercio'' ou ''A Hora'' de Quito, ou ''O Universo'' de Guayaquil, tiñan as súas accións en mans de persoas ou empresas domiciliadas nas Illas Caimán e noutros paraísos fiscais co obxecto de evitar o pago dos seus impostos. Unha das medidas de Correa foi prohibir ás institucións do Estado contratar publicidade con empresas que teñan as súas sedes ou depósitos económicos nesas illas de impunidade fiscal.

Tamén puxo en marcha a Radio Pública do Ecuador, con alcance nacional e unha programación que procura validar unha información plural e contrastada, recoller todas as voces e opinións e a cultura nacional en todas as súas vertentes.

Bolivia, a conxura dos medios

As conspiracións permanentes contra o goberno popular liderado por Evo Morais, tivo un inclaudicable apoio dos medios de comunicación. Aos xa tradicionais, que foron portavoces de gobernos neoliberais e das varias ditaduras militares que soportou o país durante o século XX, sumáronse outros que contan con capital e directivas que proveñen de transnacionales como o grupo español Prisa, que edita ''La Razón''. Non fai falta cualificalo, calquera pode acceder por Internet ás súas páxinas, e deducir que intereses defende este grupo que tamén desembarcou alí con outro ariete cultural, a editorial Santillana, á que recentemente o goberno boliviano quitou a concesión para libros escolares cuestionando os seus textos colonialistas e contrarios á condición multicultural do estado boliviano. ''La Razón'' torpedeou cos seus editoriais, os seus sesgadas noticias e os seus columnistas, o proceso de nacionalización dos hidrocarburos, e defendeu desde as súas páxinas os intereses da transnacional Repsol, tamén de orixe española.

O goberno promoveu unha rede de emisoras que teñen un forte contido educativo e que respectan as distintas linguas e culturas indíxenas, pero o acceso e control dos principais medios gráficos e televisivos está case enteiramente en mans privadas, é dicir en grupos económicos que teñen estreitos vínculos e comparten intereses cos partidos tradicionais hoxe na oposición.

Os medios rexionais, como ''El Deber'' de Santa Cruz de la Sierra, enroláronse nas batallas ''autonómicas'' coas que as oligarquías departamentais intentaron bloquear o proceso constituínte e outras reformas do goberno boliviano. Este diario é o de maior circulación e é o medio máis significativo da familia Rivero, membro destacado da oligarquía tradicional propietaria de medios de comunicación, como detalladamente sinala nun informe o xornalista Pascual Serrano. Como é habitual, os Rivero estenderon o seu control a outros medios, coa compra de accións da canle PAT, que pertence á familia Daher, outro empresario de Santa Cruz, dono tamén da aerolínea Aerosur. Ambos os medios, o diario ''El Deber'' e a televisora PAT, conforman o Grupo Líder con intereses noutros diversos medios.

En Arxentina, unha ''clarinada'' de alerta

Que en Arxentina a presunta independencia dos medios de comunicación sexa un tema de reflexión e de debate, xa é en si, unha boa noticia. Aínda cando sexa o resultado dos aullidos lastimeros dos grupos que ata agora depredaban facilmente no territorio alfombrado pola vixente lexislación da ditadura do 76. Iso si, cabe recordar que a fins de 1989 e baixo o primeiro goberno de Carlos Menem, o entón ministro de Obras Públicas Dr. Roberto Dromi, "mellorou" aquela norma, derrogando o art.45 inciso "e" da Lei de Radiodifusión que prohibía ás empresas xornalísticas gráficas o acceso á Radio e á TV. Nacía entón a era dos "grupos multimedios" e a concentración en moi poucas mans da información, a análise e ata das pautas de "entretemento".

Un dos que creceu sen cesar e converteuse no máis poderoso grupo multimedios en Arxentina é ''Clarín'', que practicou a machada o principio de que a información é unha mercancía e non un ben social. Desde o seu mastodónica dimensión exerceu como potente factor de presión ''orientando'' as medidas estratéxicas de varios gobernos. Foi xunto con ''La Nación'', un dos principais beneficiarios da medida tomada pola ditadura militar no 76, cando quedaron coas accións de ''Papel Prensa'', provedora da materia prima básica para os xornais, grazas ao traspaso a ''punta de pistola'' obtido polos represores a través do secuestro da familia Graiver, ata entón propietaria. Eran tempos en que se proclamaban ''dereitos e humanos'', burlándose das campañas internacionais que denunciaban o terror, a represión e a absoluta censura xornalística e cultural. Eles eran obedientes e respectuosos das directivas e desexos da ditadura. Agora, ante o proxecto do goberno arxentino dunha Lei de medios Audiovisuais que entre outras medidas limita a concentración de licenzas nun só grupo, ou promove o acceso de organizacións da sociedade civil a un terzo dos medios, reclaman que ''se unha lei controla os medios, non hai liberdade''. Se actualmente o grupo ''Clarín'' e ''La Nación'' a través dos seus distintos enlaces empresariais controlan máis do 80% dos medios de comunicación e existe unha lei que o permite, a pregunta obvia é : en que consiste a ''liberdade'' actual ?

Cambios perigosos ... para eles

As quexumes dos grupos que exercen o monopolio e o control dos medios en Arxentina, chegaron esta semana a Europa e instaláronse nos grandes medios españois. Preocúpalles a posibilidade do cambio de lexislación en Arxentina, pero tamén temen que iso suceda noutros países onde sopran aires de cambio que poden afectar os seus intereses. E cando escribo "intereses" non me refiro unicamente á posible diminución de beneficios ao reducirse a cota de acceso e dominio de medios, senón aos seus obxectivos de poder e influencia. Porque os grupos multimedios son factorías onde se moldea a opinión pública a base de machucar a lectores, oíntes ou televidentes coas mesmas noticias, convenientemente orientadas e maquilladas para que cumpran os fins previstos. E por suposto, onde tamén se ocultan outras informacións, e outros puntos de vista.

Explícome con exemplos: o diario español "El País" que pertence ao Grupo Prisa, publicou en 48 horas dous artigos referidos á situación da prensa latinoamericana. Desde os seus titulares: "A prensa estorba ao eixo bolivariano'', o diario "El País" non deixa moito espazo para o libre discorrer do lector. O pasado domingo "explicou" o debate en Arxentina sobre a reforma da lei de medios da ditadura baixo estes titulares: "O matrimonio presidencial arxentino manobra para controlar os medios" e "a guerra ao grupo Clarín deriva nunha batalla contra todo o sector". En realidade, o que está defendendo ese diario madrileño é o acceso que teñen multinacionais de matriz española para exercer o control de medios dos países latinoamericanos, como xa o fixo en Arxentina a empresa Telefónica, coa súa participación en Radio Continental, La Red, FM Hits, Telefé e diversas canles do interior.

Supondo que o que definen como "a guerra contra Clarín", en realidade fose o único obxectivo da nova lexislación, PRISA, como grupo multimedios tamén sente "en guerra" e actúa en consecuencia. E ao día seguinte, o diario arxentino recolleu os ecos españois dos seus propios queixumes de monopolio ferido, e citou que "o diario 'El País' de España, un dos máis importantes de Europa, dedicoulle na súa edición de onte a tapa e as súas dúas primeiras páxinas á lei de medios kirchnerista e á relación coa prensa do que chama o 'eixo bolivariano' ao que fixo duros cuestionamientos". E engade máis adiante: "Outro diario da península ibérica, 'Público', sinalou onte na súa tapa ''A lei dos Kirchner contra a prensa libre''. Claro que "Clarín" omitó un pequeno detalle: que ese texto no diario español asinábao Miguel Wiñaski, director da escola de xornalismo de "Clarín". Esa é a obxectividade e a "liberdade de prensa" que predican.

SIP ou PIS ?

"El País" e outros medios españois contan no seu prédica contra os gobernos populares latinoamericanos co respaldo daquela vella coñecida dos latinoamericanos, a Sociedade Interamericana de Prensa ( SIP ), esa superestructura patronal montada en 1950 en Nova York polos donos dos grandes medios, que durante as ditaduras militares dos anos 70 e 80, non tiveron dificultades en confraternizar cos represores e aceptar todas as súas normas e arbitrarias restricións. Un dos seus principais impulsores foi Jules Dubois, coronel da intelixencia militar norteamericana. O seu presidente actual, Enrique Santos, para desculpar aos diarios que exercen unha recalcitrante oposición aos gobernos populares apelou a unha frase desafortunada e que trae dolorosas reminiscencias para os arxentinos. "Claro que hai erros e excesos" afirmou o titular da SIP, pero son parte da "loita de opinión".

A SIP mantén nun segundo plano a censura de prensa e a destrución de equipos dos medios independentes en Honduras, que son parte da represión exercida polos golpistas hondureños. Para rematar, fagamos memoria: desde 1965 a 1980 integrou a Xunta de Directores da SIP a recentemente falecida directora do diario arxentino "La Nueva Provincia", que foi o faro ideolóxico da ditadura militar, impulsor de ideas fascistas, e promotor dunha ''represión sen debilidades'' nos seus editoriais. Poucos meses de consumado o golpe, dous obreiros gráficos do diario que encabezaran folgas en reclamo do cumprimento do seu convenio, foron secuestrados e asasinados por grupos operativos da ditadura, crimes aínda impunes. Entre 2000 e 2001 o presidente da entidade foi Danilo Arbilla, ex director de prensa durante a ditadura militar uruguaia, que pechou 173 medios de comunicación nese país irmán. A SIP é a "columna democrática" que avala a campaña contra o "eixo bolivariano" que quita o soño ás oligarquías do continente.

Non queren perder a liberdade de mentir e manipular

En anteriores artigos referidos ao golpe en Honduras, ou ao convenio polo cal o presidente Uribe cede a utilización en territorio colombiano de 7 bases militares de aire, mar e terra ao exército norteamericano, escribía que estamos ante unha contraofensiva das oligarquías latinoamericanas, dos sectores políticos tradicionais desprazados do poder nalgúns países e con risco de perdelo noutros. Unha operación de ''reconquista'' que ten poderosos aliados na ultraderecha norteamericana, con arraigamento no Partido Republicano, pero tamén con raíces no partido Demócrata desde o cal accedeu a un poder limitado Barack Obama.

A cuestión do control dos medios de comunicación é estratéxico e case decisivo nesta confrontación. E eles non queren perder a liberdade de mentir e manipular, tal como véñeno facendo. Fai uns dous anos, o profesor Emir Sader xa escribía: "Fronte ás debilidades políticas e ideolóxicas da dereita, os grandes monopolios privados dos medios de comunicación asumen a función de dirixentes da dereita latinoamericana. Actualmente, os grandes grupos oligárquicos que dominan a prensa do continente volven desempeñar ese papel. É un bloque que constitúe unha fronte continental, solidario na defensa dos seus intereses corporativos que chocan frontalmente coa construción de democracias no continente. Nunca teremos democracias en América Latina sen que exista un proceso democrático de construción de opinión pública que sexa transparente, pluralista, público".

E fai xa moitos anos un escritor e pensador arxentino, dixo que ''non existe a liberdade de prensa, tan só é unha máscara da liberdade de empresa''. Arturo Jauretche autor entre outras obras de Os Profetas do Odio e a Yapa. A colonización pedagóxica escribiu entón que ''os medios de información e a difusión de ideas están gobernadas, como os prezos no mercado e son tamén mercaderías. A prensa dinos todos os días que a súa liberdade é imprescindible para o desenvolvemento da sociedade humana, e proponnos os seus beneficios por oposición aos sistemas que a restrinxen por medio do estatismo. Pero nos oculta a natureza desa liberdade, tan restritiva como a do Estado, aínda que máis hipócrita, porque o libre acceso ás fontes de información non implica a libre discusión, nin a honesta difusión, xa que ese libre acceso se condiciona aos intereses dos grupos dominantes que dan a versión e difúndena. Mentres os totalitarios reprimen toda información e toda manifestación da conciencia popular, os xefe da plutocracia impiden, polo manexo organizado dos medios de formación das ideas, que os pobos teñan conciencia dos seus propios problemas e resólvanos en función dos seus verdadeiros intereses. Grupos capitalistas teñen nas súas mans a universidade, a escola, o libro, o xornalismo e a radiotelefonía. Non necesitan recorrer á violencia para reprimir os estados de conciencia que lle son inconvenientes. Bástalles con impedir que eles se formen''.

Carlos Iaquinandi Castro, redacción de SERPAL.
Servizo de Prensa Alternativa.
http://www.serpal.info/

http://www.alainet.org/active/32974

Fonte: TeleSur
________________________

Outros artigos de interese, de Carlos Iaquinandi Castro, en Rebelión:

En perigo a libertade de mentir e manipular

Carlos Iaquinandi Castro

15-09-2009

Álvaro Uribe consolida a entrega da soberanía colombiana

Carlos Iaquinandi Castro

11-08-2009

Saldar a deuda social acumulada por décadas de indiferencia e corrupción

Paraguay, entre a esperanza e a difícil realidade

Carlos Iaquinandi Castro

15-08-2008

Evo o "p'atrás"

Carlos Iaquinandi Castro

09-08-2008

Si á solidaridade é a tenrura dos pobos... Isto ... ¿que é?

A Europa do capital prepara a expulsión de inmigrantes

Carlos Iaquinandi Castro

28-06-2008

O definitivo enterro do xeneral Stroessner

Carlos Iaquinandi Castro

24-04-2008

Os cambios en perigo

Carlos Iaquinandi Castro

28-11-2007

Guatemala - El Salvador: gobernos, mafias e narcotraficantes reparten-se a herdanza da impunidade

Carlos Iaquinandi Castro

16-03-2007

A caldeira no aguanta máis presión

Carlos Iaquinandi Castro

30-05-2005 

________________________

Nova reunión, este mércores 23 de Setembro en Valón, para preparar e organizar a convocatoria das Asambleas de Barrios

Convocatoria Preparación de Asembleas Orzamentos Participativos

Estimados/as veciños/as,

Continuamos co traballo relativo ao proceso de orzamentos participativos; é o momento de preparar e organizar a convocatoria das Asambleas de Barrios dos próximos dias. A xuntanza do Grupo Motor e GAP será no local social da A.VV. do Cruceiro de Valón, ás 19,00 horas o mércores 23 de setembro.

Trataremos os seguintes puntos:

• Preparación das Asambleas: accións comunicativas de reforzo e difusión para a convocatoria.
  
  
• Organización das Asambleas: Selección de persoas coordinadoras de Asambleas, coordinadoras de seguimento do rexistro.
  
  
• Contidos e obxectivos da Asamblea: identificación e priorización de problemáticas nos barrios, selección de representantes na Mesa de Propostas e achega de información do prazo de presentación de propostas cidadás.
  
  
• Outros temas que xurdan relacionados coa Asamblea e/ou co proceso de OP.

Unha aperta,

Área de Participación Cidadá E DEPORTES
Maica Rodríguez Freire, técnica en Participación Cidadá
Praza de Armas, s/n. 1º andar. 15402 Ferrol
Tel.: 981.944.015 / Móbil: 696.112.691

participacion@ferrol.es

Enviado por:
Participación Cidadá
-participacion@ferrol.es-
15 de setembro de 2009 13:44
________________________

Hoxe, 15 de Setembro, o Concello de Ferrol presenta publicamente o "Plano de Mobilidade e Espazo Público Sustentábel" da cidade

O Concello presenta hoxe á cidadanía o Plan de Mobilidade que fará de Ferrol unha urbe do peón

Martes, 15 de setembro de 2009

O acto marcará o inicio da oferta de actividades deseñada polo goberno local para celebrar a Semana da Mobilidade. A edil María López anuncia a posta en marcha dunha web para fomentar o uso do coche compartido entre a cidadanía. O edil Gerardo López avanza a peatonalización simbólica da rúa Magdalena para amosar un anticipo do proceso

O Concello de Ferrol deseñou un completo programa de actividades para celebrar a Semana da Mobilidade que, baixo o lema “Mellora o clima da túa cidade”, comezará na cidade naval o 15 de setembro. Segundo explicaron os concelleiros de Tráfico, Gerardo López Castrillón, e Medio Ambiente, María López, o acto central e un dos máis trascendentais da axenda terá lugar coa presentación do Plan de Mobilidade e Espazo Público Sostible de Ferrol (Plan MOB). Unha ferramenta pensada para transformar nas vindeiras décadas a configuración da cidade e construíla á medida do peón, eliminando a primacía actual do vehículo. Outras propostas para lograr a implicación da cidadanía nesta semana serán a posta en marcha dunha web para fomentar o uso do coche compartido, o sorteo de 1.000 viaxes gratuítas en autocar, campañas de información sobre horarios, frecuencias e ventaxas do transporte público, camiñatas colectivas pola cidade ou a peatonalización simbólica dunha rúa do centro para exemplificar o camiño a seguir nun futuro moi próximo. Ao detalle, estas son as actividades cada día.

Martes 15 de setembro. Presentación do Plan de Mobilidade e Espazo Público Sostible de Ferrol. Elaborado pola Axencia de Ecoloxía Urbana de Barcelona a instancias do Concello, permitirá establecer unha nova xerarquía no uso da cidade, na que o peón sexa o protagonista, seguido dos medios de transporte non motorizados e o transporte público e, en último termo, o vehículo privado. Tamén, asegurar a convivencia entre as diversas formas de moverse na cidade, apostar por unha cidade segura e accesible, menos contaminante e ruidosa, buscar solucións á mobilidade que non consuman chan, integrando a mobilidade dentro das políticas urbanísticas, e procurar un espazo público que acolla a vida social e económica e integre comercios e locais de ocio e servizos, e que albergue frecuentes actividades colectivas para grupos pequenos. Para materializar estes obxetivos se propoñen medidas concretas que nacen dun análise concienzudo da realidade de Ferrol. Así, algunhas delas serán a creación de novas cédulas urbanas, denominadas supermazás, que se configuran como un espazo multifuncional onde se limita o tráfico de paseo e se manteñen o resto de funcións urbanas, ou se propón incrementar do 32 ao 63% o espazo público viario destinado ao peón, creando unha rede de sendas peonís que interconectarían os distintos barrios. A presentación do Plan terá lugar ás 19 horas na Fundación Caixa Galicia.

Mércores 16 de setembro. Da man da Fundación RACC, o Concello de Ferrol quere lograr que os cidadáns pasen da conducción á ecoconducción. Para iso, se iniciará nesta xornada unha campaña de difusión de consellos prácticos para lograr unha mobilidade máis respetuosa co medio. Ferrol se adhire a este movemento tras Madrid e Barcelona e, ao longo da semana, se irán unindo outras cidades como Granada, Murcia, A Coruña ou Xerez. En todo caso, Concello e Fundación darán os detalles da mesma o mércores.

Xoves 17 de setembro. Arranque da campaña de fomento do transporte público “Atoparás sitio á primeira”. Fundamentalmente, o goberno local quere promover o uso do autocar e tamén da bicicleta entre os cidadáns de Ferrol. ¿Como? Facilitándolles toda a información sobre horarios, frecuencias e rutas. Gerardo López explicaba esta mañá que a campaña se centrará no complexo hospitalario Arquitecto Marcide e na zona portuaria, xa que son núcleos de especial afuenza de xente. E, aínda que recoñeceu que resta moito por facer para lograr un transporte público de calidade, tamén xustificou en gran medida a falta de uso á desinformación. No caso concreto das liñas de Tranvías e Monbús ao hospital, indicou que cada 5/7 minutos hai un autocar, co que non se entende a falta de usuarios se non é polo descoñecemento das rutas ou horarios.

Venres 18 de setembro. O Concello reedita, xunto ao Club de Montaña, a súa aposta polas camiñatas colectivas. Este ano, cun valor engadido: unha visita ás instalacións de MeteoGalicia no CIS, onde aqueles cidadáns que se sumen á iniciativas recibirán cumprida información sobre a estación, o seu funcionamento ou a calidade do aire.

Luns 21 de setembro. Coa colaboración de Monbús e Tranvías, as empresas de transporte de Ferrol, o Concello sorteará 1.000 viaxes gratuítas de autocar entre os usuarios das liñas de autocar de Ferrol que utilicen o servizo durante a semana anterior.

Martes 22 de setembro. Ferrol celebra o Día Sen Coche cunha iniciativa simbólica: a peatonalización completa da rúa Magdalena. Será un anticipo do futuro, xa que o proceso de peatonalización é un obxetivo irrenunciable para o Concello de Ferrol.

A maiores das medidas descritas, ao longo destes días, María López anunciou outras dúas accións importantes:

A posta en marcha dunha web para fomentar o uso compartido do coche. A concelleira explicou que dende o portal municipal (www.ferrol.es) se habilitará un enlace a unha web onde as persoas interesadas poderán inscribirse e entablar contacto para compartir os seus vehículos en traxectos habituais. Deste xeito, López asegurou que o obxetivo é evitar a práctica de “un turismo, un conductor”, de tal maneira que se reduza o impacto medioambiental do uso abusivo do vehículo a motor e tamén se alivie a falla de aparcamento. ¿Posibles destinatarios? A edil puxo algúns exemplos, como estudantes universitarios que se despracen a diario a A Coruña ou traballadores do Polígono de Río do Pozo.

A Concellería de Medio Ambiente tamén editará unha publicación dirixida aos máis pequenos da casa en torno ao uso do transporte colectivo, as súas vantaxes e a necesidade de recurrir a el como práctica habitual. Neste senso, María López avanzou a intención do seu departamento de fomentar lecturas colectivas na Aula de Ecoloxía Urbana no Parque Municipal Raíña Sofía.

Por último, os representantes do goberno municipal lembraron que a Semana da Mobilidade se celebra en toda Europa dende o ano 2000 co obxeto de favorecer a concienciación sobre a necesidade de preservar o medio e cambiar patróns de conducta que afectan moi perniciosamente á natureza. En Ferrol este será o terceiro ano que se celebre e, ao igual que nas edicións anteriores, o goberno municipal busca, sobre todo, a implicación activa da cidadanía.

Fonte: web do concello de Ferrol

_________________

Enlace de interese:

Mobilidade Urbana Sustentábel

Boletín de Traballo do Colectivo Ártabra 21 sobre a Mobilidade Urbana Sustentábel - Documentos, Enlaces, Noticiario - Estacionamentos Soterrados - O caso da Praza de Armas de Ferrol - Praza do Concello - Casco Histórico

____________________

Convocada unha xuntanza no Ateneo Ferrolán, o vindeiro 17 de Setembro, para a constitución, a nivel comarcal, da Plataforma "Queremos Galego"

O vindeiro xoves 17 de Setembro no local do Ateneo Ferrolán ás 8 da Tarde coa intención de conformar, a nivel da comarca de Ferrol, a plataforma social en defensa da lingua: "Queremos Galego".

O que segue é o manifesto de constitución a nivel nacional:

Queremos Galego
Ampla plataforma social en defensa da nosa lingua
14.07.2009

Por que?

Atopámonos nunha verdadeira situación de emerxencia no que á situación do galego se refire: o goberno do Partido Popular, co importante apoio de grandes poderes fácticos, está embarcado nunha auténtica guerra contra o noso principal elemento de cohesión como pobo; xa non só no discurso, mais tamén a través de iniciativas concretas: supresión do artigo 35 da Lei da Función Pública, consulta fraudulenta sobre o uso do galego no ensino ás familias, anuncio de derrogación do decreto 124/07…

O pasado 17 de maio máis de 50.000 persoas percorreron as rúas de Santiago de Compostela, na máis multitudinaria das manifestacións en favor do noso idioma propio que se recorde, pedíndolle a Alberto Núñez Feijóo que el e o seu goberno se apropien de vez do galego; que, mentres o Presidente da Xunta divide e dificulta a convivencia, o galego une e cohesiona a toda a sociedade. 

A convocatoria de dita manifestación foi organizativamente asumida pola Mesa, como vén acontecendo desde hai xa anos, porén esta asociación é moi conscientes de que non estivo soa nas rúas baixo a chuvia: os máis de 680 apoios colectivos expresados, a través do Manifesto a prol da convivencia lingüística e a igualdade de dereitos para o galego, así o evidencian, ben como as máis de 26.000 sinaturas individuais xa recollidas. 

Lonxe de se deter, a necesidade de actuar socialmente a prol do galego continuou após o 17 de maio e, felizmente, continúa. Coa posición unitaria da amplísima maioría das entidades representativas da comunidade educativa galega contra os plans de demolición do goberno da Xunta e a consulta trampa ás familias promovida desde este para tentar xustificar a súa medida. Aínda recentemente, con novas iniciativas sociais, quer colectivas quer desde posicións individuais, sen dúbida moi interesantes e que fan ver que somos moitas e moitos os que queremos a nosa lingua propia.

Neste excepcional momento, ateigado de perigos, mais tamén con oportunidades, os tempos son chegados e faixe necesaria a creación dunha ampla plataforma cidadá, o máis ampla e representativa posíbel, que sexa quen de canalizar iniciativas de traballo concretas a prol da lingua e, ao tempo, converterse en referente de amplos sectores da cidadanía. Unha estrutura para a que se colle o nome Queremos Galego, que sirve como punto de encontro; como camiño común cara a un obxectivo que a todas e a todos nos afecta e implica: a lingua; como espazo colectivo no que poidan converxer as diferentes iniciativas sociais xa publicamente formuladas e mais todas aquelas que no sucesivo puideren surxir. 

Como?

Para facilitar a activación e viabilidade organizativa dunha plataforma social que sexa todo o ampla posíbel, e que mesmo fique aberta para que en calquera momento se poidan incorporar novas entidades e persoas a nivel individual, aqueles colectivos e persoas dispostos a adheriren a Queremos Galego pasan a facer parte dun Plenario que, por súa vez, escolle unha Comisión Xestora Nacional, encargada das tarefas de coordenación xeral da plataforma e do funcionamento executivo. É o Plenario quen acorda os criterios de funcionamento e composición de aquela, así como da plataforma en xeral. 

Seguindo o exemplo de Nunca Máis, articúlase a plataforma a nivel das diferentes comarcas do país, de xeito que nese chanzo poidan participar máis activamente entidades locais e comarcais de todo tipo. 

Queremos Galego contará cunha serie de portavoces públicas/os, persoas relevantes de diferentes ámbitos da vida social, encargadas/os de falaren en nome da plataforma e que poderían integrar a Comisión Xestora da maneira en que determinar o Plenario. Hai portavoces a nivel nacional e tamén a nivel comarcal. 

Para que?

Calquera iniciativa colectiva que se constituír debe ir directamente ligada a propostas concretas de traballo, viábeis organizativamente e socialmente útiles pola funcionalidade que poden ter á hora de transmitir á sociedade un discurso favorábel á nosa lingua propia. É por iso que se articula o traballo concreto da plataforma arredor do apoio e difusión dunha Iniciativa Lexislativa Popular (ILP) en defensa dos usos públicos do galego. Unha proposta lexislativa que blinda os dereitos lingüísticos das galegas e galegos e garante o uso público por parte das diferentes administracións. 

O impulso e difusión dunha ILP ten unha serie de implicacións, económicas e de traballo, que as entidades que conforman a plataforma Queremos Galego asumen, cada unha en función das súas posibilidades, para que a propia iniciativa vaia adiante. 

O dereito á Iniciativa Lexislativa Popular está recollido no art. 87 da Constitución española e regulado pola lei galega 1/1988, que estabelece as condicións para o exercer así como os mecanismos a seguir. 

Unha Comisión Promotora, composta por un mínimo de 15 persoas individuais, maiores de idade e censuadas nalgunha das catro circunscricións electorais de Galiza, faille chegar á Mesa do Parlamento unha proposta de texto legal articulado, o cal ten que cumprir unha serie de condicións para que esta admita a trámite a petición. Caso afirmativo, a dita Comisión Promotora ten un período de 4 meses (prorrogábeis por outros tres, se houber causa xustificada), a iniciar ao día seguinte da comunicación oficial, para recoller un mínimo de 15.000 sinaturas válidas, cifra imprescindíbel para a ILP ser considerada válida, entre cidadás e cidadáns maiores de idade, censuados nalgunha das catro provincias. As sinaturas, que deben conter datos persoais que coincidan literalmente cos do censo, terán que ir en pregos validados pola Xunta Electoral e serán logo autenticadas, unha a unha, diante deste mesmo organismo. 

A Comisión Promotora poderá nomear persoas fedatarias, responsabilizadas da custodia e xestión dun determinado número de pregos de sinaturas, as cales terán que responsabilizarse da autenticidade dos apoios achegados perante a Xunta Electoral. 

De concluír correctamente o proceso, o Parlamento publicará e aceptará a trámite a ILP, porén pode tomala en consideración ou non. Caso de acordo favorábel, a ILP seguiría o seu trámite parlamentar como unha lei común.

Enviado por:
André M. Ces
-andre.martinez.ces@gmail.com-
13 de setembro de 2009 17:08
_________________

Enlace relacionado:

• Nace a plataforma Queremos galego, a prol da defensa da lingua - Integrada, nun principio, por 40 entidades sociais, aspira a impulsar unha iniciativa lexislativa popular e convocar unha manifestación nacional no outono - Vieiros 23/07/2009

___________________________

Radio Galega, a rádio roubada

Por Lupe Ces
13.09.2009

Roubárom-nos a rádio pública galega. Asaltárom-na e ferida de morte, dérom-lhe o tiro de graça coa nova grelha. Som @s de sempre. Os mentiráns e censuradores que ao longo dos governos presididos por Fraga Iribarne, ocultárom e restringírom informaçom, escorados ao lado do poder, esquecendo a vocaçom de serviço público e objectividade e pluralidade informativa e formativa que compete a umha rádio pública. Som os mesmos nomes, encabezados polo inesquecível Xusto López Carril, condutor durante a era Fraga dos informativos da manhá; María Xosé Rodríguez, , sempiterna protagonista dos magassines, ou Tino Santiago, malabarista da mentira e a subxectividade informativa ao serviço do poder. Som os mesmos nomes, as mesmas idéias, o mesmo provincianismo, a mesma radio de segunda que nom merecemos.

Nom poderiam ser outros nomes, porque as xefas volvem ser as mesmas. Rosa Vilas Nuñez, desde o ano 1989 na RTVG, já foi subdiretora de informativos cos governos do PP até o 2005, agora ascendida a diretora da TVG. E Rosa Martínez Rivada nova diretora da Radio Galega, ainda que velha servidora dos interesses do PP nos médios públicos. Leva na Radio Galega desde 1986, foi subdiretora cos anteriores governos do PP.

Como é que estas pessoas nom tenhem que responder pola censura coa que forom cúmplices durante tantos anos? Como é que estas pessoas volvem colher o espaço público como se os três anos e medio no que respiramos nas ondas um pouco de liberdade, fossem só um espelhismo, um sonho. A realidade volve a ser a sombra da caverna.

Doe como volvem a usurpar a Radio Galega, e como mendicantes buscamos aqueles dias e minutos contados onde aparece na programaçom algo que motive, solprenda, entretenha ou mova à reflexom. Sim, esses minutos existem. Ainda a nova direcçom nom se deu conta dessas bolsas de oxigeno que nos permitem respirar e seguir existindo como ouvintes da radio pública. Mas a mim pessoalmente, doe-me que eliminaram da parrilha o programa Extrarrádio, conduzido por Belén Regueira. Os sábados e domingos pola manhá, na casa ou viajando, escoitavamos a Belén e a sua equipa e sentiamo-nos a gosto. Nom porque as idéias, os comentários, a informaçom ou os temas tratados fossem os que eligiríamos no caso de poder participar na elaboraçom do guiom, incluídas, numha mostra de pluralidade inexistente até o 2006, muitíssimas entrevistas a dirigentes do PP. Mesmo levamos umha decepçom quando se eliminou a secçom dos comentários de Carlos Taibo. Senom porque era um espaço de respecto, posta em valor dos sinais de identidade galegos, um abraço entre as distintas realidades de Galiza, onde confluía o rural e o urbano, o moderno e o antigo, o tradicional co inovador. Todo isto desde umha rádio de calidade, onde a formaçom das profissionais que o conduzíam, marcava a diferença. Divertia, ensinava, movia à reflexom. Em fim, o que tem que ser a rádio. Agora lembro com morrinha o espaço dedicado ao concelho de A Veiga no último programa, foi excepcional.

Caiu-nos a condena dumha longa singladura polo deserto. Quando ganhou as eleiçons o PP, Belén Regueira dizia num artigo n'A Nosa Terra que nom havia que cair no vitimismo, que o que havia que fazer era viver. Quitam-nos o ar para respirar, a terra debaixo dos pés e ademais de todo isto, andamos encerelhando entre nós botando-nos areia aos olhos, penso que só podemos centrar todos os esforços em sobreviver. Eu tampouco dou para moito, só se me ocorreu enviar um correio de protesta ao programa "somosquen@crtvg.es", outro à diretora da radio "dir.rg@crtvg.es" e outro à xefa de programas "radiogalega@crtvg.es".

Como garantir a independencia d@s profissionais da RTVG? Como evitar a sua privatizaçom? Como protege-la dos cambios politicos que a apartam do serviço a sociedade galega? Como garantir esse controlo social?

--
Lupe Ces Rioboo
http://lupeces.blogspot.com/

Enviado por:
lupe ces
-lupeces@gmail.com-
13 de setembro de 2009 16:02
_________________

A Exposición pública a Ordenanza municipal de Limpeza e recollida de residuos do Concello de Ferrol

O pasado 8 de Setembro, saíu publicado no BOP d'A Coruña a "Aprobación inicial da Ordenanza municipal de Limpeza e recollida de residuos do Concello de Ferrol" que foi aprobada en sesión plenaria o pasado 30 de xullo de 2009, polo que se  somete a información pública por un prazo de trinta días, a partir da súa publicación no BOP, para o obxecto de presentación de reclamacións e suxestións, segundo reza o propio acordo plenario.


O Concello anima a entidades e veciños a achegar as súas propostas sobre a Ordenanza de Limpeza
Venres, 11 de setembro de 2009

A concelleira María López explica que a norma pretende fomentar a reciclaxe e evitar conductas incívicas a pé de rúa. A norma permite sustituír as sancións económicas por traballos en beneficio da comunidade no campo ambiental. A edil remite de novo ás entidades do Consello de Medio Ambiente o documento, agora en fase de exposición pública

A concelleira de Servizos e Medio Ambiente, María López, informou esta semana de que a nova Ordenanza de Limpeza e Recollida de Residuos de Ferrol entrou na súa fase de exposición pública para a presentación de alegacións. Motivo polo cal a edil anunciou que o departamento que dirixe remitirá de novo ás entidades do Consello Municipal de Medio Ambiente o documento, aprobado inicialmente en pleno sen ningún voto en contra. Así mesmo e co fin de facilitar a consulta, López tamén sinalou que a ordenanza está colgada na web municipal www.ferrol.es (Normativa municipal). Neste contexto, María López animaba a particulares e asociacións a achegar as súas propostas, como fixeron no seu momento os grupos políticos, de tal maneira que se mellore o contido da mesma.

A edil explicaba que o regulamento vixente data de 1994, polo que o goberno local vía necesario elaborar unha nova normativa que se adaptase á realidade actual. A nova Ordenanza de Limpeza se adecúa así á Lei de Residuos de Galicia aprobada o ano pasado e incorpora conceptos e prácticas pouco coñecidas hai 15 anos como a valorización de residuos ou a reciclaxe. O obxetivo: mellorar o estado da cidade, o servizo ao cidadán e a preservación do medio. A ordenanza tamén contempla sancións económicas. En todo caso, como novidade, se establece a posibilidade de sustituír o pago económico por traballos en favor da comunidade e centrados no eido medio ambiental.

Máis polo miúdo, a ordenanza regulará comportamentos cidadáns pouco cívicos e prohibirá así, entre outras cuestións, arroxar calquer tipo de residuo á vía pública; cuspir e satisfacer necesidades fisiolóxicas na rúa; a reparación, limpeza e lavado dos vehículos en espazos públicos; baleirar, verter e depositar calquera clase de material residual tanto nas calzadas como nos solares; derramar auga sucia e verquer, mesmo na rede de saneamento, calquer tipo de residuo industrial líquido, sólido ou solidificable.

A ordenanza tamén establece un horario para regar as prantas ou ben sacudir as alfombras: de 6 a 8 da mañá. E, para a limpeza de escaparates, tendas e postos de venda deberá de facerse sempre de tal xeito que non moleste ao viandante e no horario comprendido entre as 24.00 e as 08.30 horas. Asemade e para os propietarios de animais de compañía, a norma indica que deberá de evitarse que fagan as súas deposicións nas vías públicas, dirixíndoos cara á rede de sumidoiros e recollendo os excrementos en bolsas axeitadas, integrándoas dentro dos circuitos habituais de recollida de residuos -sanecanes- ou en bolsas impermeables, perfectamente pechadas e depositadas nas papeleiras. Neste punto, a concelleira avanzou que o Concello habilitará a curto prazo áreas específicas na cidade para que as mascotas fagan as súas necesidades.

Respeto da colocación de carteis, pancartas, bandeirolas ou pegatinas na vía pública está prohibida a súa colocación fóra dos lugares expresamente habilitados. O mesmo sucede coas pintadas na vía pública, tanto sobre as rúas, beirarrúas e mobiliario urbano, como sobre os muros, paredes, estatuas e monumentos, agás as pinturas murais feitas sobre os valados dos solares, peches de obra, paredes medianeiras vistas e elementos con carácter provisorio ou aquelas feitas sobre elementos expresamente dispostos para este fin. Así mesmo, queda prohibido arroxar sobre a vía pública toda clase de panfletos, textos impresos ou similares.

A ordenanza tamén favorece e potencia a separación en orixe, así como as prácticas tendentes á reciclaxe. Un obxetivo no que a Administración local xoga un papel fundamental, xa que precisa pór a disposición do cidadán os medios necesarios para que este convirta en hábitos este tipo de prácticas coas que se contribúe, dende a esfera particular, á preservación do medio. Tamén con ese obxetivo se regulan os residuos de construcción e demolición. Preténdese con esta norma reducir en orixe a xeneración deste tipo de desfeitos e fomentar a utilización e a reciclaxe dos que se produzan, asegurando que os destinados a operacións de eliminación reciban previamente un tratamento adecuado.

Finalmente, a futura ordenanza de limpeza contempla sancións para aqueles que incumplan a norma que van desde os 750 euros para as infraccións catalogadas como leves; de 751 a 1.500 euros para as calificadas como graves, e dos 1.501 ata os 3.000 euros para as infraccións moi graves. Asemade e en función das circunstancias de cada caso e por medio dun procedemento adicional de execución se poderán conmutar as sancións económicas por traballos en beneficio da comunidade. Esta medida será especialmente aplicable ás accións ou omisións constitutivas de actos vandálicos como sustraer, incendiar, romper ou pintar o mobiliario ou equipamento urbano destinado á xestión dos residuos ou limpeza viaria, a realización de pintadas ou inscricións, así como a realización de necesidades fisiolóxicas na vía pública.

• Baixar a proposta inicial, xa aprobada en pleno o 30 de Xullo de 2009, de Ordenanza municipal de Limpieza e recollida de residuos, en formato -pdf-, do servidor da Diputación Provincial d'A Coruña: BOP - 8 de septiembre de 2009 - Número 197 - Desde a páxina 48 á 72

Fonte: ferrol.es
__________________________

Denuncia por depósito de material asfáltico xunto ao río Baa na zona de Vilar do Colo, no concello de Fene

[Clicar acima da imaxe para ampiar]

Fene 11.9.2009
Denuncia de depósitos de material asfáltico xunto ao río Baa, no Vilar do Colo

As entidades  que formamos parte da Plataforma de afectados polo Polígono de Vilar de Colo-Fene (AETNA, a Plataforma para a Defensa dos Camiños,ADEGA, a Asociación Castro de Prismos, ...) manifestamos ante as diferentes administracións, organismos competentes e público en xeral o noso rexeitamento á actuación que se está a producir nas proximidades do Polígono Industrial de Vilar de Colo consistente en: Depósito e compactación en parcelas forestais do Concello de Cabanas, limítrofes con Fene, a carón do río Baa, de grandes cantidades de materiais bituminosos procedentes de Holanda e rexeitados en orixe polo seu poder contaminante.

Xa se trasladaron ao lugar máis dun millón de toneladas destes materiais cunha flota de camións que se encargan de achegalos desde o porto exterior de Ferrol. A maquinaria compactadora que opera no lugar amosa a intencionalidade de facer un cemiterio permanente, sen ningún tipo de medida medioambiental. De aí a nosa preocupación por un foco de contaminación dos acuíferos, de río Baa e finalmente da ría de Ferrol. É polo que DENUNCIAMOS ante todos os organismos competentes esta agresión, carente das mínimas garantias legais, para que exerzan as súas competencias, paralicen as obras, esixan responsabilidades a quen corresponda e establezan as medidas correctoras para recuperar a zona devolvéndolle o seu estado orixinal.

Maniños(Fene), 11 de Setembro de 2009

Información adicional: Xavier Riveiro: xriveiro@ya.com

Fonte: Adega Trasancos

Enviado por:
Antonio Gª
-angaji@yahoo.com-
ADEGA-TRASANCOS
-adegatrasancos@adega.info-
13 de setembro de 2009 01:22
_______________

Queremos Galego

Por Bieito Lobeira
03.09.2009

Castelo de Soutomaior, 29 de agosto. Acto, seica, de "apertura do curso político" do PP. Denominador común nas intervencións, a xenreira contra a lingua galega. Rafael Louzán –“Rafa”, no Casino de Pontevedra– esbardalla no seu mellor papel de paxe-bufón de Mariano Raxoi, e afirma que agora xa se pode falar en galego ou en español, libremente. Co anterior Goberno, non. Obrigábaselle á xente a falar en galego. Esta barballada recibiu aplausos dos cargos do PP asistentes ao evento.

O propio Raxoi, en entrevista concedida ao xornal La Voz de Galicia (grupo empresarial comprometido co combate contra o galego que acaba de ser beneficiado con máis de un millón de euros polo fomento do galego e a defensa da identidade de Galiza) asevera, en perfecto español, que “no me gusta hablar del gallego ni del castellano (…) a mi de lo que me gusta hablar es de libertad. Yo tengo dos hijos, y a mi me gustaría educarlos como yo quiero”. Aí temos o caso dun pai, analfabeto no idioma do país que o viu nacer –e do que renega–,  que pretende que os seus fillos sigan o mesmo camiño de ignorancia, incultura e alienación que o pai. O segregacionismo racista, a discriminación antigalega, transfigúrase en liberdade.

E aí temos a aposta pola liberdade do actual Goberno. Como se defende a liberdade? A resposta é doada. En apenas 100 días, substitución da imaxe corporativa das Galescolas polas xa denominadas “Galiñas Azuis”, derrogación do Decreto do ensino infantil, revogación do Decreto do galego no ensino non universitario incluíndo unha suposta “consulta” co correspondente suposto escrutinio e supostos resultados en prol do suposto bilingüismo amábel, supresión da proba en galego nas oposicións, supresión das axudas á tradución en galego, cursos en español para funcionarios e funcionarias na EGAP, anuncio de subsidio ás expresións culturais en español (tamén apoiadas polo goberno español), uso sistemático do español por membros do Goberno, definición do Plano Xeral de Normalización como “simple remuíño de ideas”, exclusión do galego nas comunicacións do SERGAS, silencio perante casos de discriminación laboral e vexacións polo uso do galego, máis de dous millóns de euros de subsidio a medios de comunicación que se rin do noso idioma e cultura, introdución do español nos informativos da TVG (de momento na G2), criminalización da Mesa pola Normalización Lingüística e ameazas de ilegalización... e así sucesivamente. En só 100 días. Este é o seu concepto de liberdade. A liberdade que nos nega e nos encadea. Como no franquismo.

Isto, e non outra cousa, é o que temos diante galegos e galegas. A besta. Por iso é indispensábel articular respostas populares masivas e coherentes, á altura da gravidade das circunstancias. Deixémonos de leas e de enguedellamentos. O que precisa o pobo galego é unidade, clareza, pedagoxía e mobilización social en defensa do que nos conformou historicamente como sociedade, como pobo diferenciado, como nación. A lingua. Non se trata de politizar o debate lingüístico. E que o galego é un problema político. E na saúde dun idioma, ou nos dereitos lingüísticos dos seus utentes, a política ten un papel determinante. Eles, os inimigos do galego, téñeno moi claro. E sería bon que nós actuásemos en consecuencia.

Queremos Galego é unha plataforma social de recente creación, participada tamén polo nacionalismo galego xunto a outros sectores sociais e ideolóxicos, empeñada en dinamizar e mobilizar o pobo galego nas próximas semanas en defensa do noso idioma. Naceu para iso. Todo esforzo social de concienciación, convencemento, clarificación e dinamización vai ser vital neste camiño. E nesa orientación temos que nos entregar. Eles, o PP (e non só), traballan para que as medidas que están a perpetrar teñan efectos devastadores e irreversíbeis no tempo. Daquela debemos ser conscientes do que nos xogamos colectivamente. Non é un problema meramente electoral, nin de primacía de liñas ideolóxicas no campo nacionalista. Vai alén. Trátase da nosa supervivencia nacional, e do futuro como pobo. E con iso non se xoga.

Fonte: bitaculas.as-pg.com/
__________________________

Unha burbulla piscícola na costa galega

Por Manoel Santos [*]
11.09.2009  

Feijóo insiste en reproducir o mesmo modelo acuícola dos dous gobernos anteriores, confiando a cegas nun sistema de produción de alimentos radicalmente insustentábel, alleo á estrutura social e económica do noso litoral e que terá efectos devastadores –e irreversíbeis– no ambiente galego. Un modelo burbullante que confirma as teses daquel concepto de “colonialismo interior” que Xosé Manuel Beiras trouxo a Galiza na década de 1970 da man do recentemente finado Robert Lafont.

As burbullas económicas, financeiras, especulativas ou como queira que lles chamen, parecen inherentes a este sistema ultraliberal que se mantén grazas a que o 80 por cento da poboación do planeta vive baixo o limiar da pobreza. É un continuo chuchar no de embaixo para engordar o de enriba. O que caracteriza estas burbullas é un aumento anormal dos prezos dun produto –ou dun activo da perniciosa economía virtual– que se prolonga no tempo e que se vai afastando esaxeradamente do seu valor real. Até que a burbulla estoupa, producindo ‘cracks’ como o de 1929, o das ‘puntocom’ de 2001 ou o das hipotecas ‘suprime’ de 2007, orixe indubidábel da crise económico-financeira que se estendeu polo planeta todo.

Como “burbulla piscícola” habería que definir tamén a que constrúe a política acuícola que todos os gobernos galegos –Fraga, Touriño, Feijóo– teiman en desenvolver para este país, por canto dan un valor excesivo a un modelo de produción de alimentos totalmente irresponsábel. Todos teiman en ir engordando á mantenta a futura importancia da industria acuícola e obvian que os prezos dos peixes de plástico no fan máis que baixar, e máis que baixarán con esta edificación compulsiva de campos de concentración de rodaballos, como dicía Manuel Rivas, que todos pretenden. Chegará xa que logo un intre en que a única maneira de “sermos competitivos” e “líderes mundiais” –que ridículos obxectivos!– será seguir a aumentar as superficies ocupadas por estas fábricas de peixe, até que nin un só indicio de costa nos quede.

Así, insuflándolle aire a unha burbulla que só produce peixes planos para o mercado exterior –sufrindo nós o custe ambiental e o planeta as emisións de gases con efecto invernadoiro provocadas polo desprazamento de alimentos a milleiros de quilómetros–, só nos queda esperar o estoupido final, e con el asistir ao abandono –ou mellor, recalificación– de centos de hectáreas que, con cemento e formigón, soterraran irreversibelmente milenios de construción xeolóxica e biolóxica na costa exterior da Galiza.

O presidente do país noso vén de anunciar retoques no Plan de Acuicultura do bipartito –impulsado pola ex-conselleira Carmen Gallego–, que á súa vez non era máis que unha revisión daquel indecente Plan Sectorial de Parques de Tecnoloxía Alimentaria que López Veiga conseguira aprobar baixo a escuridade da campaña electoral de 2005. Ámbolos dous plans foron desacreditados polo Tribunal Superior de Xustiza de Galiza nunha sentenza de xaneiro pasado. Pero iso tanto lles ten.

A intención do novo goberno é a de eliminar catro –Merexo (Muxía), Seiruga (Malpica), Laxe Brava (Corrubedo) e Xandriña (Camariñas)– dos vinte e tres posíbeis emprazamentos destes macroproxectos “porque as piscifactorías afectaban a casas e terras agrarias”, segundo palabras do presidente. Certo é. Mais habería que preguntarse porque non se bota abaixo, por exemplo, tamén o proxecto de Quilmas (Carnota), que privaría o pobo dunha saída ao mar e, asemade, exterminaría iniciativas locais sustentábeis, como a da Cooperativa de Agricultura Ecolóxica Raíña Lupa, que se desenvolve nos terreos cobizados pola ampliación da planta de Stolt Sea Farm nesa localidade.

Amais disto, o plan anunciado por Feijóo, corrobora a idea de que a política conservacionista no país noso está supeditada aos intereses políticos e económicos mais que aos valores ambientais reais e obxectivos. Un goberno tras outro insisten en darlle pulo a este modelo de produción autocolonizador, que nos fai sufrir o custe ambiental dos intereses financeiros –e alimentarios– foráneos. Nada cambia. Simplemente o van corrixindo segundo os seus intereses. Deste xeito, se o plan do goberno Touriño favorecía os seus amigos de Stolt Sea Farm, permitíndolles por exemplo a ampliación da fábrica matriz en Merexo, ou a Isidro de la Cal, compañeiro de xantares de Carmen Gallego que ambicionaba esnaquizar o cabo Corrubedo; o goberno de Feijóo bota unha man aos seus amigos de Pescanova, condenando o egrexio cabo Touriñan como antes fixeran co Vilán, e de paso axuda ás agrupacións locais do PP que se enfrontaron populistamente a algunhas das barbaridades do plan do bipartito.

Os macroproxectos acuícolas previstos para Galiza caracterízanse fundamentalmente por promover unha destrución histórica da nosa costa exterior, a única que aínda está nun estado de conservación aceptábel, e por promover unha submisión imperdoábel ao poder económico da patronal do peixe plano, capitaneado por empresas como Stolt Sea Farm, integrante do grupo Stolt-Nielsen S.A. que cotiza na bolsa de Oslo, e Pescanova.

Esta última, lastimosamente de orixe galega, é unha das empresas do sector pesqueiro máis denunciadas do mundo, por prácticas que van dende a sobreexplotación de bancos de pesca locais en diferentes puntos do planeta –moitas veces para alimentar os peixes que fabrica–, á contaminación das costas polos refugallos das piscifactorías, destrución de biodiversidade mariña local pola contaminación e as fugas de peixes destas, condicións laborais precarias (maquila), destrución das estruturas económicas locais, etc.

Para sermos francos, eu dubido de que sexa necesario un plan de acuicultura –entendida como a entenden os poderosos, isto é, cría de rodaballos e linguados– para a costa galega. O que hai que criticar aquí, alén do asalto aos espazos naturais máis senlleiros do país, é este modelo esnaquizador do ambiente, inxusto socialmente e bárbaro economicamente, que só favorece as futuras contas de resultados dos accionistas de empresas de dubidosa honorabilidade e que ademais lles outorga centos de millóns de euros en subvencións.

De ter que existir un plan, debería estar composto por plantas de pequenas dimensións, con depuración plena, mimetizadas na paisaxe e o máis afastadas que sexa posíbel da primeira liña de costa. Pero sobre todo plantas que foran xestionadas pola poboación local, por medio de cooperativas, agrupacións de pescadores e pescadoras, mariscadores e mariscadoras… e que produciran especies para o consumo local, e non para saciar a ridícula devoción que senten os británicos polo ‘fish and chips’.

E aínda me preguntaban se en Corrubedo estabamos contentos. Pois non. Claro que non.

Fonte: altermundo.org

Enviado por:
Plataforma Corrubedo
-corrubedo@altermundo.org-
11 de setembro de 2009 16:41
_____________

[*] Manoel Santos (nacido en Vigo en 1969, orixinario de Corrubedo). Biólogo, experto en Ecosistemas e Recursos Biolóxicos, escritor, colaborador xornalístico e produtor editorial. Militante altermundista [+info].
_________________________

De moito interese:

Que fai Pescanova polo mundo?
Plataforma Medioambiental de Corrubedo  
Martes, 23 de Xuño do 2009

Entre os impactos da transnacional de orixe galega Pescanova no mundo fálase sobreexplotación de bancos de pesca locais para alimentar aos salmóns en Chile, contaminación das costas polos refugallos das piscifactorias, destrución de biodiversidade mariña local pola contaminación e as fugas de salmóns, condicións laborais precarias (maquila), destrución das estruturas económicas locais.

Aínda que non se iniciou unha ampla campaña na rúa, xa se teñen realizado informes, artigos, materiais, cartas ao director, sobre o papel de Pescanova en países como Chile, onde é unha das principais empresas pesqueiras a través de PescaChile no "cultivo" do Salmón. O Observatorio da débeda da Globalización achega varios deles: [Entrar]

E outros artigos en:


altermundo.org

________________________________

O Instituto Galego de Estatística -IGE- publica o documento "Datos estatísticos básicos de Galicia" - Setembro de 2009

Datos estatísticos básicos de Galicia 2009
Setembro-2009

O Instituto Galego de Estatística -IGE- publica o folleto "Datos estatísticos básicos de Galicia"
Setembro 2009

Interesante documento, de 48 páxinas, onde se presenta un avance dos datos máis relevantes a nivel estatístico da realidade económica e social galega. Documento de suma importancia para as organizacións e colectivos que pretenden un cambio social: Baixar en formato -pdf-

Fonte: ige.eu
________________________

A Xunta quere vender Touriñán a Pescanova

A Acuicultura Industrial camiña sen rumbo en Galiza

 Compostela 11 de Setembro de 2009.

A Xunta de Galiza anunciou recentemente, sen mediar ningún tipo de diálogo, o “intercambio de cromos” de 4 piscifactorías propostas en Merexo, Seiruga, Xandriña (Camelle) e Laxe Brava (Corrubedo) en contraprestación pola construcción da piscifactoría de Touriñán, en plena Rede Natura e invadindo “Hábitats de conservación prioritaria” protexidos pola Directiva 92/43/CE da Unión Europea.

ADEGA alégrase profundamente que o goberno galego recoñeza a tremenda afección ambiental e que atentou contra os lexítimos intereses dos veciños afectados polos proxectos acuícolas.

ADEGA pregunta sinceiramente ao Sr Presidente da Xunta de Galiza Alberto Núñez Feijoo:

Qué diferencia existe na afección a veciños e ao medio natural entre Merexo, Seiruga, Corrubedo e Camelle con outras piscifactorías de características similares como Arou, Xove, Quilmas ou Mougás (Oia)?

Qué criterios ambientais se empregan para propor Touriñán como ubicación compatible coa construcción dunha planta de acuicultura industrial?

ADEGA quere expresar o seu profundo malestar pola forma e o modo despótico de gobernar do Presidente da Xunta de Galiza, Alberto Nuñez Feijoo e da Conselleira do Mar Rosa Quintana e anuncia que se atoparán con novas protestas de veciños e ecoloxistas nas ubicacións que destrúen os hábitats naturais protexidos e perxudican á veciñanza.

Para ADEGA esta decisión supón un trato discriminatorio que non soluciona os problemas xerais do Plan Acuícola e unicamente constitúe un remendo elaborado en base aos intereses partidistas do Goberno pensando que así evitará as protestas e non realmente a razóns ambientais ou sociais.

Os espazos protexidos non son cromos que se podan intercambiar porque teñen valores naturais concretos, merecedores desa protección, e que hai que preservar na súa integridade.

No caso da piscifactoría de Rinlo (Ribadeo) foi paralizada unha piscifactoría en construcción por membros de ADEGA ao ocupar terreos na Rede Natura, e isto é algo que pode volver a ocurrir no futuro.

A destrucción dos hábitats, a contaminación das augas, a destrucción de postos de traballo no marisqueo, na pesca de baixura e no turismo, son efectos adversos constatados repetidas veces que perxudican ao medio natural e ao interese público provocados pola acuicultura industrial.

Por estes motivos ADEGA anuncia que interporá os recursos xudiciais necesarios para garantizar a participación cidadá en proxectos de relevancia ambiental como así consta na Lei 27/2006 de información ambiental do estado español que emana da transposición das Directivas Europeas 2003/4/CE e 2003/35/CE, de obrigado cumprimento para todos e cada un dos estados membros.

Temos que recordar que o plan acuícola de 2005 carece de Avaliación Ambiental como recoñece a sentenza xudicial 00062/2009 do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza.

A Xunta de Galiza pretende reformar o Plan de Acuicultura a golpe de decreto, e non froito dunha negociación e reflexión, seria e consciente.

Dende ADEGA tamén queremos dirixirnos moi sinceiramente ás empresas que promoven a acuicultura en Galiza e comunicarlles que a inseguridade ambiental só xenera inseguridade xurídica.

Isto significa que as empresas que queiran desenvolver a súa actividade con garantías de futuro deberán facelo dacordo coa lexislación vixente en materia ambiental o cal inclúe o respeto polos hábitats naturais e o dereito de participación pública e información sobre proxectos que afecten ao medio ambiente.

O goberno galego equivócase se pretende reformar de novo o plan acuícola sen escoitar á sociedade galega e ás entidades que defenden o medio natural galego.

O procedemento máis lóxico e máis xusto é abrir unha mesa de negociación con todos os sectores implicados para chegar a solucións de consenso que permitan o futuro do sector e o respecto ao medio natural.

As solucións que pretendan remozar parcialmente o plan acuícola sen abordar os problemas reais que xenera só atoparán inseguridade xurídica e contestación social.

Fonte: adega.info
___________________________

Que che fixemos Laura?

Por Lupe Ces

06-09-2009

Tenho preocupaçom pola reacçom social que envolveu o assassinato de Laura Alonso no concelho de Toén. A medida que passavam os dias depois da sua desapariçom, as vozes que pediam endurecimento das penas, cadeia perpetua ou mesmo pena de morte íam in crescendo, coa ajuda inestimável dos meios de comunicaçom que abriam foros e votaçons para a reforma do Código Penal, como si a existência ou nom da violência machista tivesse relaçom co número de anos, meses e dias das sentenças que se ditam. Só hai que mirar, como me apontava umha amiga, que muitos agressores actuam como terroristas suicidas, sem dar opçom à justiça a actuar contra eles.

Mentres a sociedade siga alimentando sentimentos de vingança e ensanhamento, e nom esté disposta a acometer os cámbios necessários para arrincar as raízes que alimentam a violência machista, seguiremos enterrando a muitas Lauras.

Já som muitos os sinais que nos indicam que a sociedade galega deu um golpe de timom no rumo que a levava cara a umha sociedade inspirada nos valores da igualdade. Coa morte de Laura, apontam as contradiçons entre o que significa chorar diante do seu cadaleito e apoiar políticas que preparem o escenário do novo crime. Sem dúvida estamos diante dumha involuçom do que pareciam ser avanços consolidados em quanto a liberdade e direitos das mulheres.

Essa reacçom visceral ante o assassinato de Laura convertida num feito mediático, espida absolutamente de análise e reflexom, indica-nos até que ponto a sociedade galega está impossibilitada para rematar coa violência machista e evitar mais assassinatos de mulheres. Nom se pode deconstruir ou desactivar o que se desconhece, e segue havendo umha grande ignoráncia social a respeito da violência machista, por quê se dá?, quais som os efeitos que produz nas vítimas?, que tipo de masculinidade a exerce?, e sobre todo... como prevé-la?




Exercer umha responsabilidade política, aumenta em muitos graos o efeito dessa ignoráncia. É também muito perigoso, desconhecer ou minimizar o efeito que sobre o repunte ou o retrocesso da violência machista, tenhem as políticas que se aplicam desde os poderes públicos ou a influência que neste fenómeno tem, a ideologia que extendem as instituiçons mais poderosas na nossa sociedade, nomeadamente a cúpula católica.

Essa ignoráncia demostrou-na o Presidente da Xunta, Alberto Nuñez Feijóo, na declaraçom institucional realizada a raiz do assassinato de Laura Alonso, comentando que na Galiza o assassinato de mulheres era algo "excepcional". Palavras pouco adequadas para referir-se a um fenómeno social no que a morte de cinco mulheres no que vai de ano, é só a ponta dum iceberg que arrastra miles de denúncias nos julgados, e que agocham muitas mais agressons todos os anos no nosso País.

Seriam só palavras, que se poderiam desculpar, se nom agachassem umha ideologia e umhas políticas que vam na direcçom contrária dos valores da igualdade. O Partido Popular ao que pertence, deu sobradas monstras delo, opondo-se à Lei de Igualdade, á reforma da Lei do Aborto, á inclussom nas escolas da asignatura "Educación para a Cidadanía", a igualdade de direitos das pessoas homosexuais, apostando pola guerra ... e abandeirando umha política económica de privatizaçom dos serviços públicos, baixada de impostos e aforro do gasto público em serviços e prestaçons sociais, que é um ataque directo à igualdade das mulheres.

Seriam só palavras, as de Feijóo, ante a morte de Laura Alonso, que poderíamos disculpar se nom tivessem detrás umha vontade política de colocar ao frente das instituiçons galegas pessoas de conhecida ideologia integrista e misógena, que, como no caso do "Conselleiro de Educación" -Xesús Vázquez Abad-, aceita como bom, a segregaçom por sexos nas escolas, ameaçando o presente do sistema público de ensino, onde umha parte muito importante da comunidade escolar esforça-se, na formaçom em valores da igualdade, do ecologismo e a paz. El conhece esse passado recente e esse presente. Sabe como reaccionou o ensino público ante a catástrofe do Prestige ou ante a guerra de Irak. Sabe-o el, e  o "OPUS DEI", a organizaçom que parece inspirá-lo. Polo que o ensino público, vai ser umha das instituiçons galegas mais atacadas nesta legislatura. Umha instituiçom chamada a ajudar a formar pessoas cumha nova masculinidade, novos roles nom esteriotipados, novas relaçons afectivo-sexuais baseadas no respecto e a igualdade.

As de Feijóo, forom só palavras, que seríam anécdota, se o governo que dirige, nom estivera abrindo umha fenda nos direitos e liberdades das mulheres. A "Conselleira de Sanidade" -Pilar Farjas Abadía- vai à frente dessa actuaçom, nom só pola sua carreira privatizadora dum serviço público básico para as mulheres, senom que nela se arroupa o mais reseso dos integrismos que qualificam o aborto como um assassinato. Assim pretendem aplicar na Galiza o terrível modelo de apoio às mulheres com embaraços nom desejados, que já está em vigor em Valencia. O objectivo é, em primeira instáncia, convencê-las de que o melhor para elas é levar a termo o embaraço, que já haverá a quem entregar ao seu filh@ umha vez parid@, sem ter em conta os sentimentos ou a afectaçom que para a saúde mental das mulheres comporta esta terrível decissom. Essas mulheres vam poder ser acolhidas por outras familias, que por suposto lhes transmitiram os valores dumha maternidade adnegada na que a sua vontade e desejo conta bem pouco. Um modelo que ignora a responsabilidade masculina, e que vai dirigido fundamentalmente às mulheres mais vulnerábeis (adolescentes ou mulheres pobres), nom para  empodera-las e dar-lhes a suficiente autonomia para que tomem com liberdade às suas propias decissons, senom para encorsetá-las num modelo feminino herdado dos manuais da "Sección Feminina" e das ordes religiosas, tradicionalmente dedicadas a redimir "vidas descarriadas". É que a Conselheira di que o aborto é a monstra palpável do fracasso da educaçom sexual. Teria-nos que explicar de que educaçom sexual fala Pilar Farjas e onde se imparte.

O alcalde de Toén, aparecia nos meios de comunicaçom primeiro abatido, logo, ante a detençom do agressor, com cuja família mantinha umha forte vinculaçom política e de amizade, o abatimento convertiu-se em desorientaçom. A vítima e o verdugo dentro do seu círculo de confiança. O discurso oficial de condea nom servia. Era como se se dera conta por um momento que algo tinham feito mal em Toén. Como se puido chegar até aí? Como é que nom pararom a tempo as cousas quando havia que para-las? Por que um rapaz de boa família chega a fazer o que fixo? Por que a umha rapaça como Laura, as idas e voltas dumha relaçom lhe custam a vida? Nom lhes virom nunca nada na escola? Que lhes diziam na misa? E no centro de saúde, nunca lhe notarom nada? E na casa, que lhes diziam na casa? Que se fai nestes casos? Que haveria que fazer antes? ... Mas entóm, Alberto Nuñez Feijóo, o seu presidente, o seu máximo dirigente, chegou a Toén para reprogramar umha única resposta correcta a todas estas perguntas. Umha resposta que ademais apresentou, como umha reivindicaçom das organizaçons de mulheres: hai que aumentar as penas para os maltratadores. Assim, o que era algo "excepcional", converte-se em razom para cambiar o Código Penal. Todo para seguir dando às costas ao problema da violência contra as mulheres. Todo para que siga intacto o sacrosanto sistema patriarcal que contamina todas as expressons sociais. Todo para que os titulares da prensa recolham a pergunta Que che fixérom pequecha? no canto de: Que che fixemos Laura?

--
Lupe Ces Rioboo
981946412 - 652201003
http://lupeces.blogspot.com/
__________

Preguntas

Por Juan Torres López
10.09.2009

Terminei nos últimos días un par de artigos para as revistas "Proyección y mundo actual", da Facultade de Teoloxía de Granada, e "Manifiesto. Revista de pensamiento crítico" que se publicarán proximamente e nos que, entre outras cousas, reflexiono sobre a dimensión moral da crise. Un aspecto que me parece crucial á vista de como se desenvolveu e das respostas que está tendo. Transcribo aquí algunhas das preguntas que me fago neses textos. E fágoo, precisamente, porque cantas máis veces me digan os liberais que son un demagogo por facer este tipo de reflexións, como fai un dos máis conspicuos comentaristas da web, máis veces e con máis insistencia vou volver a facelas.

(...) Como adiantaba máis arriba, a crise non é só unha incidencia financeira, nin un asunto exclusivamente económico, polo menos, no sentido que convencionalmente se dá a este termo. É moito máis. O que estamos vivindo é a consecuencia dunha gran perversión, dun investimento radical de principios, dun longo proceso de incivilización e autodestrución.

Cando os mercados financieros puxéronse feos, os especuladores dirixíronse coa súa voracidade habitual a outros mercados, ao do petróleo e ao das materias primas alimentarias, provocando subidas espectaculares dos prezos que provocaron o incremento do fame e a desnutrición que mencionei máis arriba. Neses momentos, nas páxinas web dos bancos podían lerse anuncios como este de o Deutsche Bank: "Quere recoller os froitos dun posible aumento dos prezos dos produtos agrícolas? Deutsche Bank, como distribuidor, proponlle dous xeitos de beneficiarse". E a continuación presentaba dous produtos financeiros a través de SICAV luxemburgueses.

Iso é só unha cuestión económica? Lucrarse co fame dos demais é só un asunto financeiro?

Para acabar co fame no mundo a FAO vén reclamando uns 30.000 millóns de dólares, é dicir, o 40% do que o Banco Central Europeo inxectou nos mercados ¡nun só día!, o 29 de setembro de 2008. E cando se reuniron en Roma, os gobernos lanzaron as campás ao voo anunciando o seu compromiso para combater o fame cando o diñeiro que en realidade dicían pór sobre a mesa con ese fin era case 1.000 veces menos que o diñeiro destinado a salvar aos bancos, e iso sen contar con que, como denunciaba o director da FAO, logo non cumpriron coa súa palabra.

Iso é só economía?

A progresiva deriva dos capitais cara ao universo financeiro que debilita a actividade real e xera inestabilidade, posto que a base na que alí se soporta a ganancia é a especulación que implica unha asunción constante de risco e xa que logo unha tendencia permanente á inestabilidade e ás crises que mencionamos máis arriba, é seica un fenómeno natural que nada teña que ver cos nosos principios morais?

Non é máis ben o resultado dunha gran alteración das bases racionais de calquera orde social? Non é máis ben o resultado dun divorcio perverso entre os medios e os fins, da desnaturalización do diñeiro e dos medios de pago que de ser instrumentos para o cambio transfórmanse en obxectos mesmos do cambio?

Non expresa con toda claridade esta crise que o que vimos chamando "economía" é unha actividade que cada vez ten menos que ver coas nosas necesidades reais para vincularse só co monetario, que de ningún xeito éo todo desde o punto de vista da satisfacción dos seres humanos?

Non se produciu porque o diñeiro deixou de ser instrumento para converterse en diñeiro-poder nas mans dos privilexiados e na expresión artificial de todas as cousas?

E non sería esta crise a consecuencia inevitable de que ao subsumirse a sociedade na economía como universo do monetario tivo que asumir tamén a súa ética da avaricia e da acumulación fronte á da necesidade? Non será que nos impuxeron ao diñeiro como universo de referencia, como o noso único ecosistema?

Non será que realmente conseguiron que o universo do comercio convértase na nosa "orde natural", como dicía Hayek? E se foi así, é iso o que nos fai máis humanos ou, pola contra, o que nos inhumaniza e converte en escravos? (...)

Fonte: http://juantorreslopez.com/

Enviado por:
Juan Torres López
juantorres@uma.es
9 de setembro de 2009 14:08
___________________

Avanza a participación cidadá no Concello de Ferrol: aproban o autorregulamento de Orzamentos Participativos para o 2009

Grupo Motor e GAP aproban o autorregulamento de Orzamentos Participativos para o 2009
Xoves, 10 de setembro de 2009

Acordan o baremo a aplicar para seleccionar as propostas de investimento e de actividades que se financiarán este ano. Os cidadáns que desexen participar no proceso poden inscribirse xa, e ata o día 18, nos sete Puntos de Información

O concelleiro de Participación Cidadá, Manuel Santiago, deu conta dos principais acordos alcanzados na última sesión de traballo entre o Grupo Motor e o Grupo de Análise e Proposta (GAP), órganos de participación que están a guiar o proceso de Orzamentos Participativos no Concello de Ferrol. Así, Manuel Santiago explicou que na xuntanza celebrada a semana pasada se aprobou o autorregulamento de orzamentos para o 2009 como experiencia piloto; se estableceron os criterios para determinar que propostas se financiarán con cargo á partida de 350.000 euros e se concretaron os horarios dos sete puntos de atención cidadá que se habilitarán na cidade para facilitar cumprida información sobre o proceso, favorecendo por tanto a participación no mesmo.

En relación aos criterios establecidos para a valoración e selección de propostas, Grupo Motor e GAP acordaron establecer unha clara diferenciación entre as propostas de investimento e mantenemento e as propostas de actividades e programas. As primeiras se valorarán en función de dous aspectos, a súa natureza e a súa contribución para paliar o grao de abandono ou deterioro da zona obxeto de intervención. Segundo cumpra en maior ou menor grao con estes principios, a proposta recibirá unha puntuación de cero a 20 puntos. En canto ás propostas de actividades e programas, se terá en conta o colectivo ao quen van dirixidas e o seu contido. Como no caso anterior, o grao de cumprimento establecerá unha maior ou menor puntuación cun máximo de 20 puntos.

Fonte: web do Concello de Ferrol

Máis info:

http://www.ferrol.es/ampliar.aspx?id=15606
___________________

Solictude ao Concello de Ferrol do levantamento do Porto Carboeiro do interior da Ría e rexeneración da mesma

A Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza -ADEGA- solicita ao Concello de Ferrol que comece a dar os pasos para o levantamento do porto carbonero unha vez terminada a súa función e rexenear a ría de Ferrol nesa espazo natural

• Na actualidade, e trala construción do denominado “porto exterior”, a descarga de carbón estase realizando nas dársenas do porto exterior de Ferrol
  
  
• O “obxectivo” co cal se creou o porto carboeiro deixa de existir unha vez trasladadas as operacións de descarga do carbón ás dársenas do porto exterior

ADEGA solicita ao Concello de Ferrol que se realicen as xestións pertinentes para que unha vez cumprida a súa función, o porto carboeiro do porto interior de Ferrol, sexa levantado e intentar que a Ría volte na zona da Malata, a unha situación similar a antes da construción da devandita estrutura.


AO PLENO DO CONCELLO DE FERROL

Xesús Andrés López Piñeiro (Presidente de ADEGA-Trasancos; DNI 32.588.858), Ernesto López Díaz (Secretario de ADEGA-Trasancos; DNI 32.656.095) e Serxio Perille Seoane(Vogal de patrimonio de ADEGA-Trasancos DNI 32.683.404), actuando en representación de ADEGA -delegación de Trasancos (CIF G-15044811) con enderezo-para os efectos de notificación- Apdo Correios 481; 15480 Ferrol, comparecemos e como mellor proceda en dereito,

EXPOÑEMOS:

• Que fai anos construíuse no interior da Ría de Ferrol, o denominado “porto carboeiro” para dar servizo á descarga de barcos con carbón con destino á central térmica de As Pontes.
  
  
• Que a construción do devandito porto carboeiro dentro de ría de Ferrol, supuxo en principio a privatización dunha parte importante da Ría, xa que implicou unha gran ocupación de superficie da mesma, afectando de forma determinante á zona da Malata. Isto supuxo a desaparición dos mellores bancos marisqueiros da Ría, naquel momento, e que a día de hoxe segue a ser foco de contaminación para toda a Ría.
  
  
• As correntes deste esteiro da Malata, víronse modificadas pola execución deste porto carboeiro, sendo un problema a acumulación de fangos en certas áreas do esteiro e a súa consecuencia, os malos olores.
  
  
• A nivel de saúde non son poucos os cidadáns que se senten afectados polas descargas neste porto.
  
  
• Por outro lado os cidadáns de Ferrol, víronse privados dunha zona de lecer para a práctica de deportes axeitados a unha zona como a Malata, así como de praias como a de Copa Cabana, que foron arrasadas.
  
  
• O tal porto, supuxo un recheo moi importante no interior da ría de Ferrol, o que sumado aos máis de 3 millóns de metros cadrados dos recheos da Ría, implica que estamos a converter a Ría de Ferrol nunha cloaca, cuxa manifestación son os fangos e os cheiros que se acumulan por toda a Ría onde houbo recheos.
  
  
• Que na actualidade, e trala construción do denominado “porto exterior”, a descarga de carbón estase realizando nas dársenas do devandito porto exterior. Que por certo é outro atentado ecolóxico e á intelixencia.
  
  
• Que o “obxectivo” co cal se creou o porto carboeiro deixa de existir unha vez trasladadas as operacións de descarga do carbón ás dársenas do porto exterior.

SOLICITAMOS

Que o pleno do Concello de Ferrol e no seu nome o Alcalde Presidente realice as xestións pertinentes para que unha vez cumprida a súa función, o porto carboeiro do porto interior de Ferrol, sexa levantado e intentar que a ría de Ferrol volte na zona da Malata, a unha situación similar a antes da construción da devandita estrutura.

Desta forma, se “devolvería” á ría e á cidadanía ese espazo de dominio público que foi ocupado no seu momento para descarga do carbón , e que de novo sirva como medio de produción marisqueira, e lugar de lecer para os cidadáns.

Esta solicitude vai acorde coa solicitude de colectivos interesados como poden ser colectivos de mariscadores, como o caso da Cofradía de Barallobre, e outros colectivos

Ferrol, 10 de Setembro de 2009

Atentamente:

• Xesús Andrés López Piñeiro
  Presidente ADEGA-Trasancos; spinheiro@terra.es - Tlf 639288263
• Ernesto Lopez Diaz
  Secretario ADEGA-Trasancos : lodergz@gmail.com - Tlf: 649779774
• Serxio Perille Seoane
  Vogal de Patrimonio ADEGA-Trasancos. serxiocanido@yahoo.es - Tlf 66242897

Enviado por:

Antonio Garcia J

Adega-Trasancos

-angaji@yahoo.com-

10 de setembro de 2009 12:51

_____________________

Enlace relacionado:

http://www.adega.info/index.php
________________________

Segundo o Concelleiro de Urbanismo a rehabilitación do edificio que alberga ao Ateneo Ferrolán comezará este ano

Mato anuncia que as obras de rehabilitación do edificio do Ateneo sairán a contratación de inmediato
10/09/2009

O edil de Urbanismo explica que o prestixioso arquitecto Alfredo Alcalá asina o proxecto de recuperación deste inmoble. Prevé que as obras comecen este ano, cun orzamento superior ao millón de euros e prazo de execución de 15 meses

O concelleiro de Urbanismo, Angel Mato, informou esta semana do paso por comisión de área do proxecto de rehabilitación dun dos edificios máis senlleiros de Ferrol, o número 204 da rúa Magdalena que, actualmente, ocupa o Ateneo. Firmado polo prestixioso arquitecto local Alfredo Alcalá, permitirá acondicionar este inmoble de finais do século XVIII e devolverlle todo o seu esplendor. Será tras un investimento de 1.068.000 euros, que o Concello financiará integramente en dúas anualidades. Neste 2009, ano no que comezarán as obras, e no 2010. Así as cousas, Angel Mato avanzaba os seguintes pasos na tramitación administrativa: a Xunta de Goberno Local aprobará o luns o proxecto para, posteriormente, pasar á súa contratación de tal modo que se poidan iniciar canto antes as obras, que contan cun prazo de execución de 15 meses.

Angel Mato explicaba que a rehabilitación do edificio do Ateneo é unha asignatura que o Concello tiña pendente dende hai xa anos e matizou que o proceso rehabilitador se extenderá tamén ao inmoble colindante, que ocupa a entidade Detente y Ayuda (DYA). En ambos casos, tentando preservar na medida do posible toda a personalidade dos edificios. Neste senso, o concelleiro de Urbanismo explicou que o proxecto tivo que pasar pola Comisión de Seguemento do Plan Especial de A Magdalena, xa que o edificio conta coa máxima protección. As diferencias entre o proxecto presentado e o que esta mañá se levaba a comisión afectaron fundamentalmente á iluminación do espazo, a algúns ocos previstos na cuberta e á conservación das escaleiras do almacén da biblioteca.

Tanto o edificio da rúa Magdalena 204 como o seu colindante (Nº 202) son propiedade do Concello por donación do Legado Carvajal. Despois de ser empregados como sede de xulgados ata os anos setenta, durante estas últimas décadas, compartiron o uso con distintas asociacións, culturais e sociais, por cesión da corporación. O edificio do Ateneo consta de planta baixa, tres plantas e un baixo cuberta. En total, 1.080 metros cadrados.

Fonte: web do Concello de Ferrol
___________________

Enlace relacionado:

http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/2005/12/o-edificio.html
________________