mércores, decembro 31, 2014

Pancho na Memoria - 60 cabodano de Francisco Martínez Leira - Programa de Actos


Pancho na Memoria
60 cabodano de Francisco Martínez Leira


   PROGRAMA DE ACTOS  

31 DE DECEMBRO, MÉRCORES, 12:00
NO CEMITERIO DE MEÁ, MUGARDOS
-- Ofrenda floral no día do 60 aniversario da
morte de Francisco Martínez Leira, “Pancho
_____________________________________________
16 DE XANEIRO, VENRES, 19:30
NO LOCAL SOCIAL DO COLECTIVO TERRA (BOAVISTA, 6, PONTEDEUME)
-- “Pancho, o último guerrilleiro” (tertulia con Bernardo Máiz)
-- Concerto de Mino Mero
_____________________________________________
23 DE XANEIRO, VENRES, 19:30
NO SALÓN DE PLENOS DO CONCELLO DE MUGARDOS
-- “Pancho en primeira persoa
(charla con Bernardo Máiz e testemuños)
_____________________________________________
VENRES, 13 DE FEBREIRO, 19:30
NO LOCAL SOCIAL DO COLECTIVO TERRA (BOAVISTA, 6, PONTEDEUME)
-- Proxección do documental “A cidade da selva”,
de Helena Villares e Pilar Faxil e tertulia
con Carlos Méixome.
_____________________________________________
VENRES, 20 DE FEBREIRO, 19:30
NO SALÓN DE PLENOS DO CONCELLO DE MUGARDOS
-- Proxección do documental “As silenciadas”,
de Pablo Ces Marco e tertulia con Aurora Marco.

Organizan: Ateneo Eumés Fernán Martíns e Colectivo Terra.

Moi interesante díptico | Acceder/Baixar.

Enviado por:
Suso Piñeiro
-pinheirosuso@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 17:34
Remésovos díptico da comisión pro-homenaxe do guerrilleiro Pancho. Mañá cúmprense 60 anos da súa morte. Prégovos non fagades público o local das charlas en Mugardos até a semana por que non o temos inda concedido. MAÑA AS 12 NO CEMITERIO DE MEA - Mugardos- FAREMOS UNHA OFRENDA FLORAL. Piñeiro
____________

A Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes


A Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes: Esixen que se derrogue a medida e que se abran os hospitais pola tarde para poder utilizar todos os recursos dispoñibles instalados nos centros públicos.


AGDSP tempos espera preferentes


Ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes, desde a Asociación Galega para a Defensa dá Sanidade Pública queremos comunicar:
  1. Que esta medida supón un novo intento de maquillar a desastrosa situación da Sanidade Pública Galega (sometida a recortes e privatizacións que están deteriorando a súa calidade e dificultando o acceso da poboación aos servizos) cunha medida enganosa.
  2. Preténdese confundir á publicación dunha lexislación- trampa que establece un máximo de 60 días de lista de espera quirúrxica e de 45 para probas diagnósticas destinadas a patoloxías importantes. Esa medida incrementa os tempos de espera garantidos para enfermos graves xa que a Lei de Garantías establecía as mesmas demoras para todas as patoloxías (foran ou non importantes para a saúde).
  3. Estes tempos de espera aumentan substancialmente os establecidos pola propia administración para enfermidades graves en Galicia: 5,4 días para cancro de mama, 4,5 para o de pulmón, 11,8 para o de colon, etc, ou en probas diagnósticas: 4,3 para oncoloxía, 8,4 para ciruxía cardíaca ou 10 para a torácica. En resumo os tempos para patoloxías de prioridade 1 eran de 16 días e para prioridade 2 de 49,6.
  4. A finalidade última é derivar pacientes aos centros privados, pese a que non están preparados para iso. Hai que recordar que os tempos de espera quirúrxica nos hospitais públicos é de 61 dias fronte aos 200 do hospital privado POVISA (o maior de Galicia e recentemente beneficiado cunha prolongación do seu Concerto Singular por dez anos).
Desde a nosa Asociación esiximos que se derrogue a medida e que se abran os hospitais pola tarde para poder utilizar todos os recursos dispoñibles instalados nos centros públicos (que explican unha parte substancial das lista de espera).

Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública

26 de decembro de 2014

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 13:10

http://www.plataformadspferrol.blogspot.com/

____________________

O Foro Galego de Inmigración e a Campaña polo Peche dos CIE (Centro de Internamento de Extranxeiros) se solidariza con Sandra


O FOR0 GALEGO DE INMIGRACIÓN SOLIDARIZASE CON SANDRA E REMITE A SEGUINTE NOTA DE PRENSA QUE SE DIFUNDE HOXE EN  TODO O ESTADO ESPAÑOL. | CONDENADA UNHA MULLER MIGRANTE POR RESISTIRSE Á SÚA DEPORTACIÓN.


Sandra, que asegura ser vítima de trata e estar ameazada no seu país de orixe, foi acusada por resistencia á autoridade e unha falta de lesións. | O xuíz dá a razón aos axentes, que aseguran que a muller "propinou unha patada" e rabuñou a un deles. | Ela afirma que, mentres estaba atada de pés e mans, foi golpeada polos policías ao resistirse a ser trasladada ao aeroporto. | Aínda que xa ten a residencia en España, o seu defensa teme que os antecedentes obstaculicen a súa futura renovación, co risco que pode supoñer para a súa vida si é vítima de trata

A Campaña Estatal polo Peche dos CIE se solidariza con Sandra e denuncia que foron os policías quen a golpearon e insultaron.

O pasado 28 de novembro, a Campaña Estatal polo Peche dos CIE, formada por colectivos de múltiples territorios do Estado español, facía un chamamento para acudir ao Xulgado do Penal de Madrid en solidariedade con Sandra, migrante latinoamericana acusada de atentado e lesións durante o operativo de deportación que tiña como obxectivo expulsala do país.

A sala do xuízo encheuse, quedando ata bastante xente fóra. As persoas que asistiron ao xuízo, presenciaron aquel día o testemuño de Sandra, que relatou como un dos dous policías que a ía a trasladar ao aeroporto golpeouna mentres ela permanecía engrilletada de pés e mans. Con todo para a Campaña Estatal polo peche dos CIE, a violenta actuación policial non é un feito illado. "Son constantes os testemuños de migrantes que, no seu deportación, sofren os golpes e os insultos da policía. Tamén existen vídeos, tanto en estancias do CIE como no aeroporto, nos que se observa o que é xa práctica habitual dos escoltas. O Protocolo para as deportaciones, aprobado en 2007 trala morte por asfixia de Osamuyi Aikpitanyi -amordazado polos seus escoltas, alenta a violencia e a impunidade policial ao legalizar un sinfín de instrumentos represivos", afirman.

Malia que este é o contexto no que se dan os operativos de deportación, e concretamente os traslados desde o CIE de Aluche a Barajas, segundo indica a Campaña Estatal, o xuíz Ignacio Ubaldo González Veiga, maxistrado do Xulgado do Penal nº 20 de Madrid, acaba de condenar a Sandra a 6 meses de prisión por resistencia á autoridade e a unha pena-multa por lesións. A súa decisión xustifícase principalmente no testemuño policial. A propia Campaña denuncia que durante o proceso previo á vista oral, o xuíz non tomou ningunha iniciativa -tal e como solicitou o equipo de avogadas de Women´s Link, responsable da defensa de Sandra, para acceder ás posibles grabacións do sucedido. Tampouco para pescudar por que só hai parte médico dun dos policías e por que non existe ningún que refira as atencións médicas que se lle practicaron a Sandra no CIE de Aluche.

Mentres o proceso contra Sandra avanzou ata esta sentenza condenatoria, a denuncia que ela presentou contra os policías aínda está en trámite, e até o xulgado intentou arquivala en dúas ocasións. Fronte á petición por parte da defensa de Sandra de que ambos procesos se acumulasen, esta foi denegada. Para a Campaña estatal todo iso non é senón mostra da parcialidade do sistema xudicial.

Sandra declarara, tralo seu primeiro intento de expulsión, ser vítima de trata no seu país de orixe e estar ameazada de morte. Malia iso, non lle foi recoñecida a protección por parte das autoridades españolas. Esta sentenza pon en perigo a súa presenza en España, ao dificultarlle a renovación do permiso de residencia e traballo, xa que este tipo de antecedentes penais e "policiais" son utilizados o Ministerio do Interior para impedir a renovación das tarxetas de residencia. Esta sentenza pon en risco, xa que logo, unha vez máis, a vida dunha muller vítima de trata e da súa familia no país de orixe.

É por iso de que desde a Campaña polo Peche dos CIE conclúen mostrando a súa indignación pola sentenza asinada polo xuíz Ignacio Ubaldo González Veiga. "A connivencia de xuíces e fiscais é condición necesaria para manter engrasada a maquinaria dos internamientos e as deportaciones. Que xuíces que din representar valores democráticos e principios progresistas tomen estas decisións demostra até que punto esa complicidade do aparello xudicial está xeneralizada. Estas decisións facilitan que os policías, sistematicamente, se dediquen a denunciar ás persoas ás que previamente golpearon, a propósito de que na inmensa maioría dos casos os xuíces danlles a razón".

Así mesmo mostran o seu apoio a Sandra neste longo proceso xudicial, e afirman que a sentenza será inmediatamente recorrida. Ademais, esixen que se celebre dunha vez o xuízo contra os policías. A Campaña quere ademais estender a súa solidariedade a todas as persoas que sofren as deportaciones e a violencia policial, tanto en macrovoos ou voos especiais, como en voos comerciais (é o caso de Sandra), ou en barcos de deportación (con destino a Alxeria). Por iso fan un chamamento á mobilización co obxectivo de parar as deportaciones de diversos xeitos: boicoteando ao grupo Globalia (Air Europa, Viajes Ecuador, Halcón Viajes, Pepe Phone, Travelplan, Belive...) e a Swift Air, empresas que se lucran co sucio negocio das expulsións, sumándose ás accións da Campaña e solidarizándose activamente coas persoas que son deportadas en voos comerciais: "os e as pasaxeiras poden parar unha deportación si detéctana (adoitan levar ás persoas deportadas na parte traseira do avión) e néganse a que unha acode viaxe pola forza no voo. Simplemente negarse a sentarse ou a poñerse o cinto de seguridade pode ser suficiente para que se deteña a deportación", recordan.

Sitio-e da Campaña:
https://ciesno.wordpress.com/



FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN
Rúa San Roque 6-bis. C.P. 15704 - Santiago de Compostela
foroinmigracionsantiago@yahoo.es - 981-576 142
www.forogi.wordpress.com

En Ferrol:
Susana Beatriz Alaníz González
sual259[arroba]hotmail.com

Foto: http://www.eldiario.es/.

Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 20:35
___________

Bos desexos para o 2015 - Vídeo fotográfico sobre as actividades realizadas pola Asociación Cultural FUCO BUXÁN, de Ferrol, no ano 2014


Actividades realizadas pola Asociación Cultural FUCO BUXÁN, de Ferrol, no ano 2014

A A.C. Fuco Buxán agradece a todas e todos a vosa atención neste ano que remata e desexa un 2015 cheo de forza e solidariedade para seguir traballando por conquerir unha sociedade máis xusta e igualitaria na que os dereitos da cidadanía sexan respectados.


http://vimeo.com/115663293

A todas e todos, moitas grazas, e un próximo ano máis xusto e solidario.

-------
Visita a nosa web:
www.fucobuxan.net
Os Noso Blogues: Escolma das Razóns
http://escolmadasrazons.blogspot.com.es/
Pensamento Crítico
http://opinionsfuco.blogspot.com.es/
Facebook:
http://www.facebook.com/pages/Fuco-Bux%C3%A1n/118931821452749
Twitter:
http://twitter.com/FucoBuxan
Google+:
https://plus.google.com/u/0/108716477794009532670/posts
Vimeo:
http://vimeo.com/user18058474

Fuco Buxán, A. C.
Rúa Armada Española, 32 baixo- 15406 - Ferrol
Apartado Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telefono. 981325492
www.fucobuxan.net
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 22:38

_________________ _

domingo, decembro 28, 2014

Que veñen os anarquistas, ... Por Puri Eisman

Por Puri Eisman [*]
28.12.2014


Existe un descoñecemento xeral ao redor do pensamento anarquista e só esta palabra produce certo pavor a quen a pronuncia, debido á escasa información que posúe sobre ela. Pero este descoñecemento non é reprochábel, porque durante moitos anos esta ideoloxía quedou secuestrada pola ditadura deste país e, xa que logo, invisíbel na historia e libros de texto.

A CNT (cun millón de afiliados no seu día) xunto coa esquerda formaron goberno neste país, até que a dereita dese un golpe de Estado o 18 de xullo de 1936. A nosa intención non é contar esa parte da historia, que sen dúbida coñecemos, pero si vemos necesario contar o que se ocultou durante moitos anos, para que non nos sigan enganando. E o que parece prudente é coñecer un pouco mellor o pensamento anarquista, ou polo menos, para que cando se refiran a alguén en particular, non se poña por diante a palabra "presunto" coma se dun crime tratásese, e o que é máis grave, que non se persiga a ninguén por iso.

Pero existen demasiados intereses por medio para que siga sendo a anarquía a gran temida e, polo tanto, descoñecida. Este verán dirixirnos nos á RAE pedíndolles que fixesen unha revisión da definición desta palabra, porque as acepcións que recolle o dicionario non corresponden á verdade e creemos que, como institución, debe ser honesta e rigorosa e, ademais de preservar a lingua, debería ensinar e non confundir. Pero contestáronnos que eles reflectían a historia e non a ían a cambiar.

Pois remitíndonos á historia, no século XIX, esa versión de anarquía, relacionada co caos e a desorde, viña dos gobernos corruptos e explotadores que, ante o auxe que espertaba esta ideoloxía, sobre todo entre intelectuais e a clase obreira, utilizaron de forma inxusta todo tipo de adxectivos despectivos, para desprestixiar e frear esa corrente. Durante ese século e o seguinte, foron vítimas de múltiples acusacións pagando ata coas súas vidas, atribuíndolles, moi habilmente, episodios violentos que xamais cometeron, como posteriormente quedou demostrado, así acababan cos seus líderes, transmitían o temor e lanzaban a mensaxe que os anarquistas eran xente perigosa.

Hoxe, desde a transición española, nos momentos máis difíciles, os gobernos tamén recorreron aos anarquistas como chivos expiatorios, para identificalos cos peores males e así distraer á cidadanía respecto de os verdadeiros problemas que eles mesmos xeran.

A Lei de Seguridade Cidadá (disfrazada con eufemismos) vai dirixida a perseguir, atemorizar e criminalizar a unha poboación cada vez máis empobrecida, para inhibir a súa rebeldía e presenza nas rúas, ante o Goberno con máis casos de corrupción coñecidos na historia da democracia. Tamén pretende perseguir ás ideas, como na madrugada do 16 de decembro, que coma se dunha película de acción tratásese, patrullas policiais entraron en domicilios e ateneos libertarios dos barrios de Barcelona, rompendo portas con cámaras en man, para vincular ao terrorismo, as accións culturais que se veñen desenvolvendo nestes centros, e atribuíndolles atentados con explosivos. Como debe ser a magnitude destes atentados que nin sequera nos decatamos. Tamén din atopar "libretas e libros". Con estas probas? vai ser que, efectivamente, eran anarquistas.

Outro exemplo: o pasado venres, nun barrio de Alacante, unha patrulla de 7 policías irrompeu nunha praza procedendo a identificar e cachear a 16 persoas que se atopaban charlando en pequenos grupos. Ao preguntar por que, un policía contestou: "Identificación aleatoria". E coma se de delincuentes se  tratase, estas persoas foron cacheadas, identificadas e sometidas a esta humillación en plena vía pública.

O Goberno sabe que a cidadanía demanda outra forma de facer política, non agresiva coas persoas e máis participativa en democracia directa. Que moita xente, vén organizándose en colectivos e cooperativas auto xestionadas para evitar que especuladores metan os seus partes e arruínen máis vidas. Pero este movemento soñador e libertario, alleo ao capitalismo non lles interesa que prospere, por iso, como en tempos pasados, non tardarán en crear algunha inventiva para frear este avance. Os instigadores iranse de rositas, e até, até recibirán algún solemne e distinguido premio por tal fazaña.

A represión pretende poñer á defensiva á coherencia, e vai ser que non. Como dixo Simone de Beauvoir "só é libre quen desexa a liberdade dos demais".

[*] Puri Eisman, é Secretaria de Comunicación CGT-PV. | @eismanpuri |

Fonte: Blanco y Rojo.

Enviado por:
André M. Ces
-andre.martinez.ces@gmail.com-
28 de dezembro de 2014 14:37
______

Arredor de "Galiza, um povo sentimental?" (e máis), ... Por David Rodríguez

Por David Rodríguez [*]
28.12.2014

En Galiza, um povo sentimental?, Helena Miguélez Carballeira analiza, dende unha perspectiva feminista e poscolonial, como os discursos arredor da nación galega resultaron máis ou menos mobilizadores en función de se naqueles abundaban os tropos asociados a unha certa idea tradicional do feminino (pasivo) ou do masculino (activo). Unha das teses sostidas pola autora é que a omnipresenza do discurso sentimental feminino no chamado nacionalismo cultural tivo unha funcionalidade colonial e desmobilizadora.

Esta recorrencia aos tropos femininos datará xa do primeiro rexionalismo do XIX e verase desafiada co xurdimento do nacionalismo galego, propiamente dito, cando o nacemento das Irmandades da Fala. Así, colíxese a convivencia no discurso sobre xénero e nación galega de dúas grandes pólas, unha culturalista desactivadora do político (o cal é á súa vez un xesto político), feminizante:
«Procurei identificar a filiação, raras vezes reconhecia, entre o nacionalismo cultural galego e esse peculiar regionalismo apolítico na Galiza. Esta relação torna-se evidente, se considerarmos, como fiz neste livro, o tropo do sentimentalismo galego como o seu canal condutor. »
E unha liña netamente politizadora da cuestión nacional, masculinizante:
«Os novos ideólogos do movimento começaram a perceber que, para neutralizarem esa entranhada lógica colonial, que ligava a identidade galega à feminidade, era fundamental uma estratégia discursiva que passava por recaracterizar masculinamente a identidade nacional galega e por reconstruir a capacidade do nacionalismo para a acção política, entendida esta como uma questão de virilidade. Esta transição está no cerne daquilo que se costuma descrever como a passagem do regionalismo “sentimental” para o nacionalismo “político” a partir de 1916» (p. 126)
Porén, a cousa non remata aquí. A autora mostra con gran pericia como estes dous discursos mantiveron historicamente unha relación dialéctica. Como exemplo, a reacción do rexionalismo á masculinización do novo nacionalismo post-1916 mediante un discurso de masculinidade apolínea (ideas de autocontrol e racionalidade) fronte os delírios paixonais e irracionais (novamente tropos femininos) do novo nacionalismo. Unha viraxe que terá a volta de porca case definitiva coa vitoria franquista tras a guerra civil onde a belicosidade testosterónica, desta volta do nacionalismo español, pasará directamente á acción. Por súa vez, a figura de Carvalho Calero é lida pola autora como un exemplo de hipermasculinidade en oposición ao culturalismo de Galaxia, toda vez que o primeiro quedará, entre outras cousas pola cuestión da norma lingüística, marxinado dese mundo.

A seguir, a autora mostra como a irrupción da crítica feminista (especialmente daquelas mulleres sen dependencias emotivo-intelectuais cos “grandes homes” da nación) comezará a minar a representación patriarcal da muller e da nación tanto do culturalismo coma do nacionalismo. Miguélez chega así á conclusión de que a ideoloxía da Normalización -que ela vincula ao piñeirismo aínda que sinale que os discursos cuestionadores da ideoloxía da Normalización funcionan tamén «como desafios explícitos ao discurso nacionalista galego enquanto discurso patriarcal.» (p. 210)- constituirá unha sorte de pano de fondo implícito onde calquera proposta discursiva non homologada é percibida como unha ameaza e é, por tanto, minimizada.

Miguélez contra Carballeira

O libro de Miguélez Carballeira é útil porque nos recorda algo que, aínda que evidente, ás veces esquécese. Michael Billig, no seu O nacionalismo banal, púxoo así:
«A batalla pola nacionalidade é unha batalla pola hexemonía mediante a cal unha parte reivindica falar polo conxunto da nación e representar á esencia nacional.»
A ideoloxía política que enche de significado á nación reside nos contidos das diferentes “comunidades imaxinadas” en pugna. Esta batalla pola nacionalidade dase tanto nos estados xa constituídos, como -así o demostra Miguélez Carballeira- nos movementos nacionalistas que pretenden constituírse en estados. Entre esas ideoloxías políticas, tamén se inclúe, por suposto, aquela que ve no nacionalismo “en si” a doutrina política a primar. Quen propugna o nacionalismo como ideoloxía política tende a ter unha visión da nación estática (ou cando menos pouco amiga de problematizarse “en exceso”), na que o imaxinario se enche de vacas sagradas e tropos inamobibles e na que calquera cuestionamento destes marcos é interpretada como traición (e tanto máis furibundamente se considera herexía canto máis feble socialmente sexa ese nacionalismo ideolóxico); de aí, por exemplo, que o artigo de Helena Miguélez en El País sobre Carvalho Calero fose interpretado por parte de Pilar García Negro como unha afrenta a unha desas vacas sagradas, afrenta que basicamente se despacha cun ti-non-tes-puta-idea-porque-non-coñeceches-a-Carvalho, que é outra maneira de dicir: ti non estás (e nunca estarás porque iso é bioloxicamente imposible) no grupo con acceso directo ás esencias nacionais.

Fronte esta visión, hai outras que consideran que o da identidade nacional non é O conflito senón que é Un conflito. Quen considera que o nacional é un conflito entre outros acostuman, por motivos obvios, ter problemas de intercomprensión con quen considera o nacional como O Conflito. Cada vez que os que consideran que o nacional é un conflito entre outros se empeñan en traer á luz os conflitos diferentes do nacional -e que este por si só non resolve- o discurso do nacionalismo ideolóxico séntese -loxicamente, por outra banda- ameazado, pois este tende a procurar a unidade da comunidade nacional e aborrece os conflitos dentro da mesma. Por outra banda, tamén semella razoable que quen pensa que nunha sociedade dada existen múltiples conflitos pero que se existe algo así coma O conflito este é o que se produce entre clases sociais (o cal tampouco se pode converter nun absoluto simplificador, pois se parece evidente que a cuestión económica determina o resto de conflitos estes non se poden reducir automaticamente ao mecanicismo económico) quen así o considera, digo, é normal que tenda a pensar a táctica e a estratexia política en función da cuestión de clase.

Nun artigo recente, Helena Miguélez enunciaba a súa preocupación pola emerxencia do nacionalismo banal español como consecuencia da excesiva atención á cuestión de clase a raíz da crise económica. Vinculaba aos autores do libro Entrementres. Ensaios para unha nova cultura política e a xente coma Amador Fernández-Savater ou Guillem Martínez baseándose en coincidencias na utilización dunha “gramática e vocabulario comúns”. A seguir, a autora sacaba as súas conclusións a partir de varios textos deses dous autores e máis dalgúns outros, pero non a partir de ningún texto de Entrementres (o cal resulta especialmente rechamante). Libro, por outra banda, colectivo e que, polo tanto, dificilmente podería ser reducido a unha única voz. Aquí, semellan revelarse  dúas cousas:

1. Un xeito de abordar esta cuestión, se cadra debedora do “xiro lingüístico", segundo o cal todo é texto e linguaxe e do que se trata é de interpretar como os diferentes chorros de significantes se relacionan entre si independentemente da súa relación co contexto e coas “cousas” non textuais. É por iso, digo eu, que a Helena Miguélez lle poida abondar o “aire de familia” gramatical para facer un totum revolutum e que non se pare a pormenorizar qué pode ter que ver o que se di en Entrementres con feitos concretos (ou interpretación deses feitos se se quere) acaecidos na política galega nos últimos anos.

[Exemplos: a forma de entender os partidos, a evidente desconexión do nacionalismo coa sociedade galega, a relación cos movementos sociais, as mudanzas na propia sociedade galega que desafían a narración do nacionalismo que vincula automaticamente nación e clase, as características do capitalismo globalizado existente hoxe en día e o papel das distintas institucións políticas, o papel do bipartito galego, a institucionalización e homologación do nacionalismo, etc.].

2. Cando a Helena Miguélez lle preocupa que a esquerda galega, prestando atención á cuestión de clase e ao papel de baleirado democrático que cumpren as macroinstitucións situadas por riba do estado-nación, estea propiciando o nacionalismo banal español semella estar dando como fundamental a contradición nacional. Pero, como xa se indicou máis arriba, quen sitúa o nacional coma un conflito máis e, en último caso, non coma o determinante neste momento, é probable que estea máis preocupado porque a polarización que se retroalimenta entre un, por exemplo, Francesc Homs, para quen a cuestión esquerda-dereita españoliza (sic) e un Mariano Rajoy, para quen o contubernio de bolivarianos e separatistas é unha ameaza para a estabilidade de España, poida propiciar unha -se se me permite a expresión- dereitización banal que sirva para que os que están a facer os maiores ataques aos dereitos das clases populares do E. Español en décadas surféen a crise cun sorriso na boca e que, unha parte deles -aínda por riba- conten co aplauso entusiasta do nacionalismo galego. Máis grave aínda, cando ningún deses dous personaxes, e os seus respectivos contornos, non só non problematiza cuestións como a existencia de superestruturas como a UE que están a centrifugar a vella idea de soberanía popular senón que mesmo apelan sistematicamente a elas ben sexa como cinto de seguridade de que España non rachará, ben sexa como lugar do que se agarda recoñecemento do proceso independentista. Como sempre na vida, todo é cuestión de posicionarse e tomar partido.

Helena Miguélez aplicou unha terapia de choque desnaturalizadora á cuestión de xénero e nación que se demostrou tremendamente fructífera. Mágoa que a autora non vexa a necesidade de aplicar ese mesmo método desnaturalizador aos discursos sobre o feito nacional en si. A primeira evidencia disto, presente no libro, ten que ver con que a autora se refira a Galicia como colonia sen explicar por que, ou segundo que definición de colonia o fai. Sen dúbida, se a autora se animase a facer o mesmo exercicio reflexivo que fai sobre os tropos de xénero sobre, poñamos por caso, o tropo celta non fixándose só en se o tropo pintaba aos celtas ora coma un pobo aguerrido e masculino ora sentimental e feminino (o cal está óptimo, claro) senón problematizando por que carallo falaban dos celtas todos eses señores? Que se quería dicir cando se dicía que entre esa mistificación chamada “os celtas” (aguerridos ou debiluchos) e os señores e señoras galegas contemporáneos deses discursos había algún tipo de vínculo que permitía que os primeiros servisen para simbolizar aos segundos?

[A  este respecto, e por falar en concreto do celtismo, a cousa non se pode despachar dicindo que aquilo era propio da historiografía romántica, en primeiro lugar porque o nacionalismo galego actual aínda está inzado de todo ese discurso étnico, imos chamalo...  "atlántico-céltico", aínda que hoxe se revista de curiosidade científica pola etimoloxía lingüística ou pola xenética histórica e en segundo lugar porque calquera que sexa o tropo mistificador este será usado para delimitar que é e que non é nin pode ser nunca autenticamente nacional].

Temos entón que a análise da dialéctica entre discursos demóstrase fértil para aflorar o oculto detrás de toda a retórica histórica arredor da nación a respecto da muller e que pode ser igualmente aplicado para analizar tamén a vinculación do discurso nacional co pobo de carne e óso que se pretende simbolizar con el e que non facelo aforra enfrontarse a conclusións que poderían ser esfarelantes da construción nacional, polo seu carácter mistificador, e/ou vergoñantes, polo seu carácter esencialista.

A autora finaliza o seu libro contrapoñendo o sentimentalismo dos anuncios de Gadis á, sen dúbida, realidade brutal da vida dun preso independentista. Así, tras o longo periplo a través da lectura do libro, a autora parece dicir que hoxe quen encarna o nacionalismo non sentimental sería o independentismo (sen quedar tampouco moi claro a que sector do nacionalismo galego identifica como tal, cousa non menor dado que hoxe case que todo o nacionalismo galego semella definirse como independentista). Ao meu modo de ver Miguélez fai aquí unha pequena trampa xa que se ben dá por suposto que o independentismo sería ese non-sentimentalismo superador da visión patriarcal, en ningún momento procede á análise dos discursos e prácticas dese mesmo independentismo referido nos que sería fácil atopar numerosos tropos continuadores ben do sentimentalismo, ben do patriarcalismo, ben da idea Normalizadora e “enchedora de ocos” culturais que autora denunciou nas súas páxinas.

[Por mencionar algúns que se me ocorren sen ter feito unha investigación nen moito menos: os equipos de futbol gaélico, as olimpiadas rurais, os roteiros de montaña, todos equiparables ao vencello entre deporte e a idea de nación sa propia dos movementos políticos da Europa dos anos 30 que Miguélez menciona; paganismos varios tipo Samaín, rondallas-rituais con fachos de lume, igualmente relacionados cos movementos dos anos 30; o futbol gaélico de novo, a adopción de maneiras e instrumentos “célticas” na música folk, a obsesión coa toponimia prerromana na procura de non sei que esencia todos como remanentes do tropo céltico (ou calquera outro pobo antigo, venerable e non latino-sureño); o discurso da contabilidade capitalista, pragmático-gañador e hipernormalizador da lingua (lingua útil e extensa no espazo público mundial) propio do reintegracionismo, fronte a visión da norma oficial como sucedáneo bastardo que reclúe o idioma nas magras fronteiras da autonomía; a existencia, tamén, da lóxica de “enche ocos” culturais, pero desta volta en base a modelos alleos como poida ser o vasco: deportes rurais, Apalpador, montaña…; remanentes do vello romanticismo que vinculaba nación con paisaxe: querencia polos espazos naturais tidos por sublimes, espazos, por certo, adoito adornados por algunha pintadiña de expresiva emoción patriótica do tipo “Gz Ceibe”, ou similar…; contraposición rural-cidade no que o primeiro representa a autenticidade heideggeriana (nada menos que Heidegger, o filósofo Galaxiano por antonomasia!) e a segunda o espazo impuro e cosmopolita, no que a identidade nacional se dilúe e no que o castelán xa é asumido como lingua propia; etc.]

Pero un comprende perfectamente esta última trampiña.  A propia autora comeza o libro dicindo:
«A palavra “nação” nunca esteve muito longe duma referência aos sentimentos.» (p. 13).
O cal, por finalizar, nen ten por que ser sempre malo, pois tamén de emocións vive o home (e a muller).

O Funambulista Coxo

Publicado o 29 de Outubro de 2014 no blogue:
ofunambulistacoxo.blogspot.com.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.
_________________

sábado, decembro 27, 2014

Dignidade, ... por Amadeo Varela

Por Amadeo Varela [*]
27.12.2014


Segundo o noso dicionario, dignidade é unha cualidade moral que infunde respecto. A día de hoxe estanse a producir no país unha serie de movementos de tipo social, tendentes a recuperar a dignidade da poboación, tanto de xeito individual como colectivo. Entendo eu que, de xeito xeral, todos somos posuidores desa cualidade moral que debe infundir respecto aos demais. E xa que logo, a pregunta é: Como e cando perdemos esa dignidade? Evidentemente, cando perdemos a cualidade moral; mais tamén a perderemos se, quen tería que nos respectar, non nos respecta. Esa parece ser a causa de que haxa que recuperar unha dignidade que foi roubada polos que manexan a economía e que non respectan os dereitos dos cidadáns, recortándoos ou suprimíndoos, levándose decote a dignidade das persoas, que se ven acosadas por situacións inxustas, tendo que mendigar un posto de traballo que lles permita acadar o pan e o teito para a familia.  E quen di que traballar é un dereito?

Publicado no Diario de Ferrol | 24.12.2014

[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a súa saúde e a súa vida") publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
____________

venres, decembro 26, 2014

Por que baixa o petróleo? (Análise I: Manuel Amigo)


Comezamos con este artigo de opinión do noso compañeiro Manuel Amigo unha serie de análises que iremos publicando nos vindeiros días acerca da actual baixada do prezo do cru.


Nestes días os peakoleiros somos obxecto mesmo de burla nos foros polos que nos movemos, por parte de optimistas, tecnoptimistas e habitantes varios da terra plana, debido á caída dos prezos do petróleo que estes atribúen a un aumento de oferta producido pola implementación en USA do fracking, o que segundo eles traslada o pico da extracción de petróleo un pouco máis adiante do infinito e máis alá.

Esta alegría só se ve empanada por un pequeno detalle que atenta contra toda lóxica económica: resulta que a caída dos prezos do petróleo e de todas as materias primas, no canto de catapultar as bolsas mundiais para arriba está a cadrar coas maiores caídas que se lembran nos mercados.

O mundo está a vivir as derradeiras fases dunha curta época de excepcional abundancia de recursos. Os que nos pastorean sábeno dende que llelo avisou o Clube de Roma no 1972, e dende a decada dos 80 veñen implementando un modelo económico baseado na abundancia de crédito barato orientado a preparar a transición a un mundo con escasos recursos.

Esta transición ciméntase na consecución dun obxectivo básico: reforzar o dominio das elites mundiais sobre a plebe no momento en que a posta en evidencia da escasez de recursos pode derivar en revolucións que alteren a orde estabelecida.

Este crédito barato xestionado con intelixencia actúa coma unha verdadeira arma de destrución masiva sobre a economía das clases humildes pois drena a súa riqueza cara ás elites impóndolles unha débeda odiosa que converte estas e as vindeiras xeracións en escravos de facto. Desprovistos de acceso aos recursos, aos medios de produción, e endebedados ata as cellas, quedan totalmente a mercede do que as elites decidan para eles nun futuro que xa teñen planificado.

Pero imos ao caso concreto do petróleo. A partir do 2005, e coincidindo co Peak Oil (o do petróleo cru, recoñecido anos máis tarde pola Axencia Internacional da Enerxía), as elites puxeron en marcha a derradeira e máis brutal campaña de crédito barato da historia da humanidade co mesmo obxectivo que vimos de explicar, pero co obxectivo engadido de daren viabilidade a unha economía mundial que cos prezos do petróleo por riba dos 100 dólares/barril sinxelamente había de colapsar.

O que interesa e unha demolición controlada, non o colapso do sistema. Así, cada repunte do prezo do petróleo foi acompañado pola saída dos helicópteros dos bancos centrais a botaren billetes… billetes que de ningunha maneira serven para reactivar a economía ou por en marcha recuperación algunha, xa que ao ser fisicamente imposíbel que a economía continúe a medrar, esta axústase mediante o peche de empresas, o aumento do paro, os axustes dos gobernos, aumento da morosidade, impagamentos, aumento exponencial da débeda e caída da calidade da mesma e, consecuentemente, unha caída brutal da demanda de petróleo.

Esta baixada da demanda é a verdadeira causa da baixada do prezo do petróleo. Non hai demanda porque a actividade económica nos países do chamado primeiro mundo está en mínimos, e se temos en conta que os prezos do petróleo son a futuro (para entrega en tal data), non semella que se enxergue sinal esperanzador algún.

Pero aínda cómpre dicir máis. Temo que, así como o petróleo chegou ao seu Teito no ano 2005, a capacidade de endebedamento neste mundo finito está total e absolutamente superada; é dicir, xa estamos no punto en que a débeda per capita é tal que xa abonda para asegurar a escravitude das vindeiras xeracións. Así e todo, estamos no punto de risco de que a poboación se percate de que está a ser timada, pois non se lle pode deber a alguén 100 veces o valor do planeta.

Así, o prezo do petróleo baixará, as inversións precisas para asegurar a produción non se farán (porque xa non hai máis crédito dispoñíbel), os países produtores non cubrirán os custes de extracción (polo que se deixarán de explotar pozos), o crédito preciso para os medios de explotación máis custosos non fluirá (a quebra de moitas empresas extractoras estará asegurada), as economías dos países produtores resentiranse reducindo de paso a demanda de petróleo e arrastrando para abaixo o prezo do mesmo (as caídas do prezo do barril poden ser brutais).

Sendo así as cousas, o que se presenta como unha boa noticia para as economías mundiais é en realidade o comezo dun colapso económico mundial: témese un default de Rusia, Venezuela semella ao borde do colapso, os países Árabes na corda frouxa e o fracking made in USA a punto de estoupar coma unha castaña.

O que está claro é que unha recuperación da economía xa é de facto imposíbel, xa que en canto a demanda de petróleo que iso requerería aumente, a escasez de oferta disparará os prezos a niveis inamisíbeis.

…Vivimos tempos interesantes, abofé que si.

Publicado en Véspera de Nada. | 24.12.2014
___________

Verdegaia presenta alegacións, no Concello de Miño, ao proxecto de urbanización no Monte Piñeiro


SR. ALCALDE-PRESIDENTE DO CONCELLO DE MIÑO

ASUNTO: Alegacións a Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R – 3 - O Piñeiro no Concello de Miño

Miguel Ángel Fernández Pérez, con documento de identidade nº XXXXXXXX-X, Secretario do Núcleo Comarcal (bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal) da asociación ecoloxista VERDEGAIA (CIF.: XXXXXXX), con enderezo para os efectos de notificacións no Apartado de Correos nº 14 de Ferrol, c.p. 15480, comparece e como mellor proceda en dereito,

EXPÓN:

Que por medio do presente escrito o N.C. de VERDEGAIA (bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal) formula as seguintes ALEGACIÓNS  á Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro no Concello de Miño, tras someterse a información pública durante vinte (20) dias naturais contados desde o seguinte ao da súa publicación:

1.- O proxecto de urbanización do Monte Piñeiro (S. Uble r-3) executaríase sobre unha ampla superficie agreste susceptíbel de ser aproveitada como unha grande área verde tan necesaria na vila de Miño, destinada ao lecer da veciñanza e a actuar como freo do descontrolado avance urbanístico cara a Marisma e cara a Praia Grande de Miño. Debido á nefasta e insustentábel política urbanística levada a cabo ata a data, antepoñendo os intereses das empresas inmobiliarias aos intereses xerais e ao benestar da veciñanza, o Concello de Miño carece de suficientes espazos verdes públicos, tal e como se recoñece na unidade de diagnóstico do documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro. O sistema de espazos libres contemplado no proxecto para amortecer o impacto ambiental da nova urbanización sobre a Marisma de Baixoi e a Praia Grande de Miño resultaría insuficiente para acadar este obxectivo e satisfacer a demanda de amplos espazos verdes públicos. Ademais, nestas zonas non se respectaría a orografía natural do terreo, senón que se efectuarían movementos de terra para homoxeneizala, destruíndose a cobertura vexetal natural.

Por outra banda, o volume de edificacións que se pretende levar a cabo no Monte Piñeiro suporía un incremento da poboación da vila nun 30 %; proporción que non se corresponde coa taxa de natalidade actual nin coas previsións dun hipotético aumento da poboación procedente doutros concellos ou mesmo doutros países. En realidade, trátase máis ben doutra operación inmobiliaria que persegue un beneficio económico inmediato e curtopracista. Polo tanto, consideramos inxustificado, en termos ambientais e de benestar social, o proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3 - O Piñeiro. En ningún caso este proxecto vela por los intereses de toda a cidadanía de Miño, dende o punto de vista ambiental, social, etc, como se deduce deste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro.

Neste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro, considérase como positivo o desenvolvemento urbanístico do sector que suporía beneficios para a estrutura urbana de Miño, e que suporía melloras na mobilidade urbana e un maior acceso a equipamentos e espazos libres. En realidade, a substitución da urbanización proxectada no Monte do Piñeiro por unha grande área verde arborada reportaría unha maior calidade de vida aos habitantes da Vila de Miño, satisfacendo a demanda de amplos espazos verdes públicos actualmente inexistentes, mellorando a estética da vila e a calidade paisaxística do municipio, e actuando como "pulmón verde" para contribuír a mitigar a polución atmosférica que se xera sobre o núcleo urbano. Deste xeito tamén quedaría completada a estrutura urbana de Miño, dado que se incorporaría un novo elemento moi necesario, até o de agora inexistente, rachando coa política uniformadora do núcleo consistente na edificación do máis mínimo recuncho.

Tamén neste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro considérase positivo que “os novos usos residenciais e dotacións poderán acoller a un futuro aumento da poboación de Miño e que melloraría a oferta de vivendas cunha proposta de urbanización que priorizaría a calidade de vida,” mais non se ten en conta que, se a poboación é maior, será tamén maior o consumo de recursos, o consumo enerxético e a xeración de polución, polo que non se pode considerar como un aspecto positivo, polo que é moi cuestionable que se vaia mellorar a calidade de vida coa nova urbanización.

Por conseguinte, non se pode concluír que o proxecto de urbanización do S. Uble r-3 O Piñeiro sexa viable e compatible coa conservación e protección dos elementos do medio ambiente e recursos naturais como se deduce que afirma o  documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro.
 
2.- Por outra banda, o proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3 - O Piñeiro levaríase a cabo nas inmediacións da Marisma do Baixoi, da Praia Grande de Miño e da Enseada de Bañobre, moi próximo ao L.I.C. Betanzos-Mandeo, incrementándose máis aínda a presión humana sobre ditos espazos, o que podería supoñer unha merma significativa da súa viabilidade como hábitats axeitados para o desenvolvemento da flora e da fauna silvestres. Débese ter en conta que a meirande parte dos terreos do contorno da Marisma do Baixoi e da Praia Grande de Miño están ocupados na actualidade por diferentes tipos de edificacións e de infraestruturas viarias (camiño de ferro, AP-9, etc) que contribuíron á degradación de ditos espazos (sen contar cos prexuízos ambientais dos monocultivos de eucaliptos existentes na contorna) ao non gardaren unha distancia prudente. De non poñer freo á situación, ditos espazos naturais acabarán "afogados" polo asfalto e o cemento, ata o punto de perder o seu potencial biolóxico. De feito,  recoñécese que a Marisma do Baixoi ten sufrido o vertido de augas residuais sen depurar ate que foi posta en marcha a Estación Depuradora de Augas Residuais Urbanas e ten recibido un sobreaporte de sedimentos arxilosos e de cantos a través do rio Xario o Vidrieiro. Todo elo explica o estado de degradación no que se atopa marisma do Baixoi. Estes verquidos afectaron tamén á Praia Grande de Miño e aos bancos marisqueiros existentes. Sendo a clasificación da contaminación por bacterias fecais destas  zonas como clase B nos meses de outubro a maio e zona C, (a máxima de contaminación, dos meses de xuño a setembro debido ao grande aumento de turistas neses meses. Entre as posibles afeccións do proxecto á Marisma do Baixoi, prevese a posíbel chegada de augas de escorrentía con materiais sólidos e contaminantes durante a fase de construción, advertíndose que as repercusións afectarían os procesos de sedimentación da marisma, a súa vexetación e sobre todo a súa fauna. Na fase de funcionamento da urbanización a marisma tamén recibiría augas residuais deficientemente tratadas procedentes da E.D.A.R. en Ponte Baixoi. Tamén se prevé que o funcionamento do sistema de drenaxe artificial de pluviais implique un cambio no gradiente de salinidade da marisma, cuxos efectos presentarían un alcance indeterminado, afectando a todas as variábeis bióticas. Prevese tamén que a vexetación e a fauna se vexan afectados polo aumento de sólidos en suspensión e polo aumento dos niveis de ruído. A Praia Grande de Miño, a Praia da Riveira e o L.I.C. Betanzos-Mandeo tamén poderían verse afectados polas mesmas causas.

O artigo 3 da Lei 9/2001, do 21 de agosto, de Conservación da Natureza, establece que: "Tódalas administracións, no ámbito das súas competencias, asegurarán o mantemento, a protección, a preservación e maila restauración dos recursos naturais, con independencia da súa titularidade ou réxime xurídico, garantindo que a xestión daqueles se produza sen mingua da súa potencialidade e compatibilidade cos fins da súa conservación". No mesmo sentido exprésase o artigo 2 da Lei 4/1989, do 27 de marzo, de Conservación dos Espazos Naturais e da Flora e Fauna Silvestres ao dispoñer que: "2. Las Administraciones competentes garantizarán que la gestión de los recursos naturales se produzca con los mayores beneficios para las generaciones actuales, sin merma de su potencialidad para satisfacer las necesidades y aspiraciones de las generaciones futuras" e que "3. Las Administraciones Públicas, en el ámbito de sus competencias, velarán por el mantenimiento y conservación de los recursos naturales existentes en todo el territorio ..., con independencia de su titularidad o régimen jurídico, atendiendo a su ordenado aprovechamiento y a la restauración de sus recursos renovables".

3.- Un incremento innecesario da edificación na zona, ademais dun maior consumo de auga e de enerxía, implicaría tamén unha maior xeración de residuos de todo tipo, e moi especialmente de augas residuais, correndo o risco de que a Marisma do Baixoi acabe contaminándose nun breve espazo de tempo ao verse incrementados os efluentes da E.D.A.R. da Ponte Baixoi coa conexión da nova urbanización que se pretende no Monte Piñeiro, dado que a capacidade desa depuradora veríase limitada para tratar de xeito eficiente un excesivo caudal de efluentes. Débese ter en conta que á capacidade prevista inicialmente para dita depuradora, que era de 5.000 habitantes (parroquias de Perbes, Vilanova, Castro e Leiro), engadíronselle os efluentes procedentes da urbanización "Costa Anácara" ou "Costa Miño" e do polígono industrial de Vidrieiro (Pontedeume), que no seu conxunto equivalen a 20.000 habitantes. Como se pode ver na páxina do Sigre, nos meses de xuño a setembro existe na desembocadura do Baixoi e Praia Grande de Miño, contaminación por bacterias fecais coa clasificación de zona C. Coa incorporación da urbanización S. Uble r-3 O Piñeiro, é evidente que a E.D.A.R. de Ponte Baxoi non tería suficiente capacidade para tratar de forma axeitada toda esa carga contaminante. No caso de avaría ou de calquera situación anómala, habería que liberar os efluentes sen tratamento previo ao Rio Baxoi, afectando á marisma e á praia de Miño. En calquera caso, a depuradora debería terse situado noutra zona da ría onde as correntes mariñas e a existencia de maior caudal poidan diluir con facilidade os efluentes previamente tratados, axudándose a instalación dun emisario submariño.

Xa no apartado 4 do documento de síntese do E.I.A., relativo ao inventario ambiental (unidade ambiental 2), chegábase a recoñecer que "La vegetación de las zonas húmedas presenta una valoración media-alta, puesto que se trata de una formación singular, aunque su estado de conservación se encuentre muy deteriorado (afirmación que non se corresponde coa realidade) y con una capacidad de amortiguar los impactos relativamente baja".

De acordo co apartado 3.1.2.3. do E.I.A., relativo aos espazos naturais, na Marisma do Baixoi están presentes os seguintes hábitats de interese comunitario:
  • 1140. Chairas lamacentas ou areosas que non fican cubertas de auga na marea baixa.
  • 1310. Vexetación anual pioneira con Salicornia e outras especies de zonas lamacentas ou areosas.
  • 1330. Pasteiros salinos atlánticos (Glauco-Puccinellietalia maritimae).
Por outra banda, a urbanización que se pretende no Monte do Piñeiro incrementaría a contaminación acústica na zona, xa de por si alta polo tránsito rodado existente no centro da vila e polo paso da AP-9 nas proximidades, mermando máis aínda o benestar da poboación da vila e da fauna que frecuenta o humedal; feito que non acontecería só durante a fase de construción como consecuencia da maquinaria empregada, senón tamén durante a fase de funcionamento, dado que a rede viaria se extendería polo Monte do Piñeiro e se incrementaría o parque automobilístico da vila pola presenza de novos/as habitantes nesa zona. De feito, un dos aspectos que máis enturban a calidade de vida dos seus habitantes o constitúe o tráfico rodado, especialmente durante o período estival, xa que o nivel de ruído ambiental de fondo ou preexistente presenta un nivel medio-alto.

O establecemento de medidas correctoras para mitigar o impacto acústico só se centra na fase de construción, non aportando solucións para a fase de funcionamento.

4.- Sobre a calidade paisaxística do Monte do Piñeiro, trátase dunha zona elevada completamente agreste, encostada a unha vila saturada de edificacións e de infraestruturas viarias que carece de amplos espazos verdes urbanos.


O Monte do Piñeiro constitúe unha unidade cun alto valor paisaxístico susceptíbel de ser aproveitado como o grande "pulmón verde" da Vila de Miño:
preservando a vexetación arbórea e arbustiva autóctona e substituíndo as masas de eucaliptos por outras especies arbóreas autóctonas ou por outras alóctonas de carácter ornamental que non sexan consideradas como especies invasoras
substituíndo a rede viaria proxectada sobre o Monte Piñeiro para dar servizo á urbanización que se pretende por unha rede de camiños e carreiros peonís, aproveitando os xa existentes, co obxecto de fomentar o paseo a pé e mesmo en bicicleta instalando mobiliario urbano para zonas verdes (bancos e papeleiras de madeira, xogos infantís, ...), etc.
Obxectivamente, a urbanización que se pretende no Monte do Piñeiro non é máis que outra operación inmobiliaria para obter un beneficio económico que, lonxe de mellorar a calidade de vida da poboación, implicaría un consumo innecesario de recursos, un incremento do ruído e da contaminación ambiental, etc,  estragando o único grande espazo verde de carácter urbano para o lecer da cidadanía.

Reiteramos unha vez máis que o sistema de espazos libres previsto no proxecto para amortecer o impacto ambiental da nova urbanización sobre a Marisma do Baixoi e a Praia Grande de Miño, así como para satisfacer a demanda de zonas para o lecer, resulta insuficiente. Para que dera resultado o efecto "colchón" do sistema de espazos libres, en canto ao impacto paisaxístico, as edificacións proxectadas non deberían ser percibidas desde ningún punto da ribeira oposta da Marisma do Baixoi, na zona de Bañobre. Débese ter en conta, tamén, o impacto dos movementos de terra  previstos para homoxeneizar a orografía natural do terreo e dos taludes que se orixinarían na construción da rede viaria (vsg-01, v-01 e v-02) e dos aparcadoiros proxectados nas inmediacións da marisma, cuxo impacto visual sería percibido desde diferentes puntos do devandito humedal; ao que habería que engadir o impacto visual nocturno do alumeado público que se instalaría en ditos viais.

En opinión de Verdegaia, as únicas zonas do Monte Piñeiro nas que se podería tolerar a edificabilidade son as cualificadas no proxecto como Zona Residencial de Viviendas Unifamiliares, Sistema Local de Espazos Libres e Zonas Verdes Públicas e Sistema Local de Equipamentos Comunitarios Públicos no sector suroeste do devandito monte, encostadas á vila, sempre que se faga de forma gradual e se axuste ás necesidades reais de expansionamento da vila. O resto do ámbito, contemplado no proxecto como Zona Residencial Colectiva Libre, Espacio Libre Privado asociado a la Edificación Residencial, Zona Residencial Colectiva Sujeta a algún Régimen de P. Pública, Espacio Libre Privado, etc., debería designarse como Sistema Local de Espazos Libres e Zonas Verdes Públicas ademais de Sistema Local de Equipamentos Comunitarios Públicos co obxecto de crear ese grande espazo verde público que vén propoñendo Verdegaia.

Por outra banda, considerando que a Dirección General de Costas (Ministerio de Medio Ambiente), a través da Demarcación de Costas en Galicia, aínda está a elaborar un proxecto de recuperación ambiental da Praia Grande de Miño e que a maioría dos aparcadoiros existentes na actualidade están situados en Dominio Público Marítimo-Terrestre (D.P.M-T.), as zonas cualificadas polo proxecto como Zona Residencial Colectiva Libre e Espacio Libre Asociado a la Edificación Residencial no sector noroeste do ámbito urbanístico que nos ocupa, deberían reservarse para a construción de novos aparcadoiros alternativos para dar servizo á praia; pois estanse a suprimir os existentes por vulnerar a legalidade. A construción de aparcadoiros alternativos na zona sinalada permitiría retirar os vehículos estacionados no D.P.M-T. durante a tempada estival e agochalos tras os edificios existentes, mitigando o impacto visual dos mesmos, por exemplo. En calquera caso, debería consultarse á Demarcación de Costas o emprazamento alternativo que ten previsto para estacionar os vehículos fora do D.P.M-T.

5.- No relativo á fauna, na área de estudo están presentes, entre outras, as seguintes especies:
Anfibios:
Trece (13) especies en total, das cales unha (1) está recollida no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); nove (9) figuran no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); dez (10) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e catro (4) son endemismos.

Réptiles:
Nove (9) especies en total, das cales unha (1) está recollida no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); dúas (2)  figuran no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); cinco (5) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e tres (3) son endemismos.

Aves:
Cento vinte e unha (121) especies en total que representan cerca do 50 % das aves inventariadas en Galicia, das cales vinte e nove (29) figuran no Anexo II do Convenio de Bonn (especies en condicións desfavorábeis, cuxa situación require manter e desenvolver estudos sobre o estado da especie) e noventa e tres (93) están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90.

Mamíferos:
Vinte e nove (29) especies en total, das cales tres (3) figuran no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); cinco (5) no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); tres (3) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e unha (1) catalogada como Vulnerabel polo mesmo Real Decreto; dúas (2) especies figuran no Anexo II do Convenio de Bonn (especies en condicións desfavorábeis, cuxa situación require manter e desenvolver estudos sobre o estado da especie) e unha (1) é un endemismo.
Parte das especies presentes na área de estudo, amparadas por algún tipo de protección ou de clasificación, distribúense por zonas de bosquetes mixtos, eucaliptal, mato así como cultivos e prados, que son os biótopos faunísticos que se corresponden co ámbito no que se pretende desenvolver o S. Uble r-3 O Piñeiro. A urbanización do Monte Piñeiro suporía a destrución irreversíbel do hábitat de ditas especies animais. Os anfibios e os réptiles son os que levarían a peor parte.

En canto ás aves, veñen sendo recoñecidas como o principal grupo faunístico indicador da importancia biolóxica dun espazo, gozando o área de estudio de unha diversidade significativa na súa ornitofauna, lembrando que moitas das aves presentes con algún tipo de protección frecuentan biótopos constituídos por bosquetes mixtos, eucaliptal, mato e cultivos e prados presentes todos eles no Monte Piñeiro.

Sobre os mamíferos presentes na área de estudo o apartado 3.1.2.2.2. do E.I.A. destaca a presenza do morcego Rhinolophus ferrumequinum (Morcego Grande de Ferradura), "... puesto que, además de estar incluido en los Anexos II y IV del R.D. 1995/1997, su categoría en el Catálogo Nacional cambió recientemente de "De interes especial" a "Vulnerable", lembrando que dita especie frecuenta biótopos correspondentes a bosquetes mixtos, eucaliptal e mato presentes no Monte Piñeiro.

6.- En canto ao modelo territorial que este proxecto supón para o concello de Miño, evidénciase no propio documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro que non é necesaria a construción desta urbanización, pois o 60% das vivenda existentes están baleiras a meirande parte do ano, das que o 25% están baleiras todo o ano. Só un 40% das vivendas do concello de Miño son vivendas principais. Ademais establece o propio documento que a maior necesidade do concello non é a falla de vivendas, senón a maior limpeza das rúas, a mellora das comunicacións e o aumento de zonas verdes.

A demanda de Verdegaia da realización dunha grande zona verde para o concello, queda tamén xustificada no propio  documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro cando se di que se detecta unha ausencia de zonas verdes que permita o uso recreativo multixeneracional e que ademais responda á demanda existente sobre espazos nos que compatibilizar o uso de animais de compañía.

No propio documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro en canto ao diagnóstico do modelo territorial recoñécese que en liñas xerais o municipio de Miño presenta un elevado grado de alteración, que responde  á presión urbanística sufrida nos últimos anos, especialmente na franxa litoral. O que reforza a denuncia da construción desta urbanización, unha aberración máis sumada ás urbanizacións "Costa Anácara" ou "Costa Miño".

Por todo o exposto, SOLICITA:
  1. Que se teña por formulado alegacións ao documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro no Concello de Miño.
  2. Que se informe desfavorabelmente o proxecto e se esixa a retirada do mesmo.
Ferrol, 15 de decembro do 2014

Asdo.: Miguel Ángel Fernández Pérez
Secretario do N.C. de VERDEGAIA
(bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal)

Enviado por:
ferrol@verdegaia.org
-ferrol@verdegaia.org-
26 de dezembro de 2014 13:10
Olá: Remito en arquivo adxunto escrito de alegacións, presentado por Verdegaia Ferrol, contra o proxecto de urbanización de Monte Piñeiro, en Miño. Saúdos, Miguel A. Fernández Pérez (Secretario comarcal).
_______________

A Asociación para a Custodia do Bosque Atlántico 'Betula' organiza un Roteiro pola Fraga de Mariaqueira


ROTEIRO DECEMBRO, POLA FRAGA DE MARÍAQUEIRA
(Fraga de María Queira)

Sábado 27 de Decembro.

O lugar de encontro será diante do diante da Casa do Concello da Capela (As Neves), ás 10:15 hs. Dirixirémonos en coche até o punto de partida e iniciaremos o roteiro ás 11:00, partindo da Veiga dos Foles e facendo unha rota circular duns 5 Km, pola Fraga de Maríaqueira, unha paisaxe de bosques de caducifolias autóctonas nun estado óptimo de conservación.

Máis información en:
  • custodia.betula[arroba]gmail.com

Organiza: 'Betula' Asociación para a Custodia do Bosque Atlántico.

Bétula no facebook.

O evento: aquí.

Colaboran:
Verdegaia, ADEGA e SGHN.

Enviado por:
Miguel Ángel Fernández
-miguelafp@gmail.com-
26 de dezembro de 2014 14:2

________

Reforma constitucional ou proceso constituínte: o PSOE como verdadeiro partido do réxime, ... Por Manolo Monereo


Por Manolo Monereo [*]
26.12.2014


Reforma constitucional ou proceso constituínte: o PSOE como verdadeiro partido do réxime.


O PSOE foi o partido do réxime do 78 e o seu futuro está unido a el. Pode parecer esaxerado pero si analizamos as cousas no longo prazo e sen prexuízos, darémonos conta de que os fundamentos e os consensos básicos do actual réxime marcounos o Partido Socialista. Esa é a súa grandeza e a súa debilidade. Non é este o momento de facer unha análise dos últimos 30 anos de vida pública española, só insistir niso que Felipe González chamou cuestións de Estado e que se foron convertendo na verdadeira "Constitución material" por arriba e por baixo da "Constitución formal" do 78.

En primeiro lugar, hoxe téndese a esquecer, o aliñamento sen fisuras coa Administración Norteamericana e coa OTAN. Os gobernos do PSOE nunca han ter dúbidas sobre estas cuestións, sabendo como sabían que unha parte maioritaria da opinión pública española é pacifista e que a esquerda social e cultural defendeu sempre o non aliñamento. Dirase que Zapatero retirou as forzas de Irak; isto é verdade, pero esquécese, dun lado, que era unha promesa firme e clara de Zapatero que tiña detrás as maiores manifestacións públicas da historia democrática de España e, doutro, que una das últimas decisións de Zapatero foi a ampliación da base de Rota, desde un posicionamento moi definido en favor da estratexia político-militar norteamericana contra Rusia e Chinesa.

En segundo lugar, a Unión Europea. As crises fan que todo pareza moito máis claro. Hoxe sabemos que a UE era algo máis que os fondos FEDER e o seu famoso "modelo social". Para o PSOE, representando aos poderes económicos e ás elites políticas, a UE foi unha auténtica "fuga" dos problemas estruturales de España e unha apelación permanente a unha benéfica Europa que nos iría resolvendo as dificultades que xurdisen no camiño. Hoxe sabemos que a UE é o problema e que detrás de tanta palabrería oca o que se esconde é un deseño neocolonial que nos fai cada vez máis dependentes e subalternos dunha Europa baixo hexemonía alemá.

O terceiro ten que ver co que poderiamos chamar programa conxunto PSOE-PP. A Unión Europea segue sendo no noso país o "debate imposíbel". Tanto Esquerda Unida como Podemos parten dun suposto irreal: que España é un Estado soberano. E non o é. Somos, dígase como se queira, un protectorado dos "poderes fortes" europeos. Tanto o Tratado de Lisboa como os outros tratados, que o profundaron e agravado, deixan unha marxe de manobra moi pequeno para os gobernos elixidos democraticamente no sur de Europa. O verdadeiro programa de coalición PSOE-PP son xustamente estes tratados, é dicir, as "liñas vermellas" que todos os gobernos han de respectar. A "seguridade" que dá Pedro Sánchez aos poderes fácticos é precisamente a súa aprobación e o seu respecto escrupuloso aos tratados europeos que obrigan, máis aló da retórica, a aceptar o modelo neoliberal.

Nisto tampouco hai que enganarse moito. O PSOE sempre soubo que a UE significa disciplinar a nosa economía, axustar sistematicamente os custos salariais e, ao final, é o fundamental, limitar substancialmente o poder económico do Estado. Cando saímos das palabras e vemos o que realmente se vota, dámonos conta de até que punto o Partido Socialista ten un "programa oculto" ao que somete o seu programa visíbel para gañar eleccións. Poñamos un exemplo claro. Dise que se está contra o austericidio e pola defensa dos dereitos sociais e, sen maior contradición, apróbanse os tratados de estabilidade (que fan obrigatorio o austericidio) e acéptase o chamado Tratado Trasatlántico (TTIP, polas súas siglas en inglés), que será unha enorme volta de porca máis en favor de políticas neoliberais contrarias aos dereitos laborais e sindicais d@s asalariad@s e que nos segue aliñando cos intereses xeopolíticos da gran potencia norteamericana. Poderíase dicir que a política, neste sentido, é o conxunto de medios para engatusar e enganar á opinión pública. Este é o verdadeira "síndrome" Hollande: defender na oposición unha política máis ou menos "social", chamala de esquerdas sería demasiado, e cando se chega ao goberno aplicar o programa da dereita.

En cuarto lugar, o PSOE soubo sempre quen manda e respectou escrupulosamente os seus intereses: este foi sempre o seu consenso básico. A glorificación permanente do monarca e a sistemática ocultación das súas corrupcións irán acompañada dunha submisión escrupulosa aos que detentan o poder económico e financeiro. Cando se fala das crises do noso modelo produtivo, téndese a esquecer que detrás del hai un determinado modelo de poder, unha determinada matriz político-institucional que o organiza e reprodúceo. O que o poder básico o detente o capital financeiro e inmobiliario ten moito que ver coa estrutura produtiva do país e a súa inserción na división desigual do traballo na UE.

Conviría deterse un pouco e explicar como funciona un Estado capitalista en condicións de democracia de mercado. Politicamente, o fundamental, é saber como mandan os que non se presentan ás eleccións. A clave é que o sistema político-institucional, é dicir, o Estado, debe garantir o poder do capital e, á vez, asegurar que aquilo que os cidadáns elixen sexa compatíbel cos intereses dos poderes económicos ou que, polo menos, non os cuestionen substancialmente. É a coñecida e contraditoria función de combinar acumulación do capital coa lexitimación democrática do sistema. A chamada "gobernabilidade" ten que ver con esta contradición, que se agudizou moito coa presente crise xa que, é o dato crucial da época, o capitalismo realmente existente hoxe "esixe sacrificios humanos", é dicir, expropiar liberdades, dereitos sociais e bens comúns para poñer en marcha de novo o proceso interminábel e indefinido de acumular renda, riqueza e poder para os que mandan, para unha oligarquía despótica e sen proxecto de país.

O bipartidismo foi sempre un modo de organizar o sistema político para impedir que xurdan alternativas que cuestionen ou limiten o poder daqueles que mandan, insisto, sen presentarse ás eleccións. Agora fálase moito de que hai que facer política máis aló do eixe esquerda-dereita. O problema real foi case sempre o mesmo: unha dereita que o é, e sen complexos, e unha suposta esquerda que practica un "reformismo sen reformas", submisa ao poder e sen proxecto alternativo. Resumindo, unha esquerda que non o é, que, precisamente por iso, fai do eixe dereita-esquerda o eixe da súa lexitimación social.

Non é casualidade que durante moito tempo a patronal e os grupos de poder económicos prefiran ao Partido Socialista. Os gobernos de González e de Zapatero aseguraron os intereses xerais dos que mandan, neutralizaron aos sindicatos e impediron que xurdisen alternativas á súa esquerda. Esta foi a durísima experiencia da Esquerda Unida de Julio Anguita e, imaxino, o gran reto que debe afrontar Podemos. Hai unha cousa clara: os poderes apostarán até o final polo bipartidismo e a única dúbida é si, en último término, sacarán a escena a Susana Díaz, persoa de confianza do capital financeiro e estreitísima servidora das regras de xogo do poder. Andalucía pon de manifesto que o bipartidismo segue sendo forte e que pode ser a plataforma para o relanzamento do PSOE en toda España.

A proposta de Pedro Sánchez dunha reforma constitucional, ordenada e limitada, ten que ver con isto que se acaba de dicir: configurarse como o partido "orgánico" do réxime, é dicir, eixe e centro do sistema e garantía última da súa estabilidade. A lampedusiana formula de reformar a Constitución para non cambiar de Constitución ten que ver con isto: manter os poderes fortes da mesma, a Monarquía en primeiro lugar, e impedir un proceso constituínte que faga que o soberano exerza como tal. Dito doutro xeito: propiciar unha nova restauración borbónica e oligárquica que canalice e desviei as aspiracións de cambio da sociedade, especialmente das novas xeracións. Trataríase de crear unha nova centralidade: entre o inmobilismo e a ruptura democrática. Son palabras que asocian imaxes e crean referentes. Vender moderación fronte aos extremos e cambiar sen riscos.

Por agora o PP non quere abrir este novo campo de xogo político. Considérase con forza suficiente para garantir o futuro do sistema. Seguramente pensa que o PSOE é demasiado débil e que sempre o terá de aliado subalterno cando se trate diso que eufemisticamente se chama "cuestións de Estado". O partido de Pedro Sánchez xoga a outra cousa: que o impulso de Podemos o converta de novo en interlocutor privilexiado dos poderes dominantes e volver ser o que sempre foi: garante último do sistema e baza decisiva da súa continuidade. O partido continúa, cunha "pequena diferenza": eles, os que mandan, saben que o seu control da política e dos políticos non está asegurado como antes e que se están producindo cambios que cuestionan o seu poder. Veremos.

16 de decembro de 2014

[*Manuel Monereo Pérez (Manolo Monereo), é analista político, avogado laboralista, investigador do Centro de Estudos Políticos e Sociais, e ex-deputado de Esquerda Unida e colaborador da revista 'El Viejo Topo'.
_____________

mércores, decembro 24, 2014

Os dez mandamentos de 'El País' contra Podemos, ... Por Ekaitz Cancela


O autor analiza o tratamento informativo que fai o xornal da formación.


Por Ekaitz Cancela [*]
23.12.2014


A obxectividade no xornalismo é un mantra. Pérdese desde o momento en que se elixe tratar un tema e non outro, poñer unha palabra en detrimento doutra, ou contar un acontecemento desde unha perspectiva diferente. Si existe a honestidade no intento por reflectir a verdade e o rigor coa información que se publica.

O recente auxe de Podemos, unha formación que apareceu aparentemente da nada foi tratada polos grandes medios de comunicación cun dobre rasero: ofrecerlles o altofalante primeiro e distorsionar a súa mensaxe despois. Pero só en casos concretos a manipulación informativa e o flagrante insulto á verdade fixo acto de presenza. Claro que os exemplos foron soados e aproveitados polos afectados para xeneralizar, e enmarcalos dentro dun vitimista e efectivo discurso do "todos contra nós". A opinión publicada adoita conformar a opinión pública e os partidos planifican as súas estratexias para levala cara ao seu terreo. Isto non é novo. Tampouco que Podemos vende e xera audiencia, que rompe co taboleiro bipartidista no que sempre xogaron moitos medios, e do que en moitos casos dependen.

Non estraña entón que tanto as canles de comunicación conservadores como progresistas -aínda que non se saiba moi ben onde está a liña- tendan a desacreditar ao partido que ameaza ese sistema que aínda lles dá para comer. A obxectividade, de novo, unha bela utopía arroiada pola realidade. Pero si estraña que entre os xornais de gran tirada, o máis próximo ao "centro esquerda" sexa o máis obcecado en que Podemos non chegue ao poder. Coma se do mito de Sansón se tratase 'El País' esforzouse por cortarlle a coleta a Iglesias. De feito ata os seus propios lectores déronse conta. En apenas dous meses, a defensora do lector Lola Galán reflectiu tres denuncias (de cinco publicadas) referidas ao trato do xornal con Podemos.

O ADN de 'El País'.

Antes de que empezase a crise do xornalismo e as débedas de présa tivesen que ser adquiridas por bancos e empresas privadas, os articulistas de 'El País' xa tiñan un claro signo de centro-esquerda (ou esquerda da dereita) que por entón ocupaba o PSOE. Gran parte dos intelectuais que escriben nas súas páxinas asociábanse máis con devandito lado do taboleiro e, iso reflectíase na opinión do xornal. Tampouco é novo, nin malo.

Anos despois, este medio de comunicación converteuse nun activo financeiro máis dalgunhas compañías, despediu ao seu director e o seu posicionamento bipartidista -máis próximo ao Goberno de quenda- consolidouse, pero os que escriben nas súas páxinas (fóra diso os 129 xornalistas executados por Cebrián) fano desde o mesmo prisma de sempre e iso reflíctese indubidabelmente nas páxinas do xornal. Ese é o seu ADN, e así se plasma tamén nos editoriais: "Renovación consumada", "PSOE en reconstrución", "Un PSOE sen hipotecas". Fronte a "Podemos organízase: Canto máis se lles escoita, máis soan ao mesmo: populismo, personalismo, manipulación" ou "as súas figuras deixaron claro que queren o poder; xa veremos para que".
En apenas dous meses, a defensora do lector reflectiu tres denuncias (de cinco publicadas) referidas ao trato de 'El País' con Podemos.
Para explicar este tratamento só fai falta mirar ás enquisas, que afirman que case un de cada tres votantes de Podemos vén do PSOE. Nada que ver con escuras confabulacións dun poder fáctico na sombra, nin con chamadas de Génova ou Ferraz, senón coa propia identidade do xornal "e a confluencia dos seus escritores", o contexto político-social que se vive no Estado e o económico, que puxo en xaque a viabilidade, ata credibilidade dos medios tradicionais.

O medo a un posible fin da alternancia PP-PSOE activou todas as alertas. Tamén a dos seus articulistas. O exemplo máis flagrante diso é Antonio Elorza, cuxas reiteradas críticas á formación xa foron recollidas neste medio. "Á democracia española faille falta o PSOE", afirmaba sen andrómenas o 20 de decembro.

Pero sen dúbida o caso que máis rechamante é o do ilustre Santos Juliá, catedrático de coñecemento incuestionábel. O historiador habitualmente lúcido do País escribiu o 24 de novembro un artigo titulado Moita frase, ningún discurso. Nel fai un duro ataque ao secretario xeral de Podemos: Pablo Iglesias, ao que define como "un mestre na arte de soltar frases sen pronunciar discurso algún", e ao que só se dirixe polo seu nome e apelido ao final do artigo, por si quedaba algunha dúbida.

Anos na retagarda de movementos sociais como o 15M ou as mareas de todas as cores permitiron a Iglesias e ao seu equipo comprender a linguaxe co que dirixirse a iso que eles definiron como "xente", souberon entender as necesidades dunha cidadanía activa. Farta duns políticos aletargados. Comprenderon o taboleiro e posto sobre o seu eixe unha loita entre os de "arriba e os de abaixo". Os maior damnificados, claro, foron os de arriba: ao que certeiramente identificaron como "casta", lograron controlar a axenda política de tal forma e adaptar a súa linguaxe aos marcos dos votantes que combaterlles fíxose cada vez máis complicado. O framing no que Podemos coloca a súa comunicación foi un éxito que vai máis aló do que Santos Juliá denomina como "frases co único propósito de colleitar o aplauso".

E é que si algo ten Podemos é discurso, o xusto e preciso para facer concorrer a forzas de esquerda, centro e dereita en torno a cuestións "como os recortes, a corrupción e o emprego" que preocupan a todos. E ver como o PSOE deixouno escapar durante anos, parece ser o que anhela de xeito implícita Juliá no seu artigo.

O Moisés do Ibex 35

Tampouco se pode pasar por alto tampouco nesta análise que si 'El País' foi durante todos estes anos un xornal bipartidista, máis aínda tralas novas incorporacións ao accionariado de Prisa de grandes bancos e empresas (Telefónica, Banco Santander, CaixaBank e HSBC teñen no seu haber o 29,7% do grupo). Estas empresas son algunhas das que conforman o Ibex 35, o maior interesado en que a estabilidade da economía non sexa vexa afectada, como ameazan que sucedería con Podemos. E é que "Non son tempo para xogos", afirma no propio 'El País' Ignacio Urquizaga, da Fundación Alternativas, Think Thank de cuxo patronato forma parte o expresidente socialista Zapatero.
Non se poden pasar por alto as novas incorporaciones ao accionariado de présa de grandes bancos e empresas.
A presenza e influencia dalgúns dos poderes empresariais máis importantes do país nos xornais do grupo Prisa é evidente. Pero si hai un artigo que reflicte á perfección o posicionamento das grandes empresas é o que asina Javier Ayuso: "Podemos axita aos empresarios" O xornalista foi rescatado recentemente por Antonio Caño como achego á dirección de 'El País' tras ser xefe de prensa da Casa Real. No artigo, o tamén exdirector de Comunicación e Imaxe do BBVA, reflicte a crítica dos empresarios aos poderes políticos por non saber manter o seu propio sistema: "Son os grandes partidos os que están facendo a campaña da formación sen necesidade de que esta se mova". "Aínda que, de momento, non se lle dea moita ou ningunha credibilidade", engade o xornalista desde iso que adoitan chamar obxectividade sobre o partido que hoxe gañaría as eleccións, segundo o propio xornal no que escribe.

Ayuso é o portador da palabra do todo poderoso, como Moisés na Biblia. Traslada os dez mandamentos do Señor aos crentes, que á deriva esperan as súas táboas mentres ven crecer a ola morada. Si conseguen dividir o mar e cruzar xuntos o Jordán está por ver, pero o que é seguro é que a resaca da marea a algún se levará.

Agora entenden por que antes de que lle corten a melena quere Sansón asaltar o ceo?

Publicado en Diagonal | 23.12.2014

Foto: Acto de peche de campaña das eleccións europeas na praza do Raíña Sofía de Madrid. / Dani Gago / DISO Pres.

Información relacionada: El País e Podemos.

[*] Ekaitz Cancela, periodista - @ecanrog.
________________