Por Elizabeth Tarrío [*]
12.07.2021
Escribo aos meus colegas con formación en medicina e en psicoloxía
Escribo aos colexios profesionais que nos representan
Escribo sorprendida polo silencio xeneralizado dos nosos gremios ante o
que está sucedendo. Silencio; cando non complicidade aberta
O que se supón que nos move nas nosas profesións é o beneficio de quen
confían o seu saúde ás nosas mans. E estamos traizoando esa confianza
deixando que se prexudiquen moitas persoas.
Estamos permitindo e validando a difusión de teorías acientíficas e a
súa tradución en políticas e leis, tales como as coñecidas como leis "
trans"
[1], que prexudican a saúde principalmente da infancia e da
poboación en xeral.
Estamos permitindo que se difunda a idea de que unha atención adecuada
da saúde mental é "patologizar" ás persoas e que ser avaliado e atendido
por profesionais con formación e acreditación é pouco menos que
someterse a unha tortura.
Estamos permitindo que se denigre o labor que exercemos nas nosas profesións.
Estamos permitindo que nos impoñan teorías absurdas e limiten as nosas
actuacións diagnósticas e terapéuticas, que están enfocadas en aras do
benestar de quen atendemos.
Estamos permitindo que nos obriguen a realizar accións médicas
innecesarias e até nefasto para as e os pacientes, so pena de
recibir sancións desmedidas en caso de negarnos.
Entendo que hai poderosos intereses económicos detrás. Das grandes
farmacéuticas, de clínicas e profesionais que poden estar lucrándose sen
escrúpulos. Pero non é este o caso da maioría. Por iso non se entende
este modo de actuar, esta obediencia cega e acrítica coa que nos estamos
deixando impoñer dogmas e leis.
É seica a comodidade da ignorancia deliberada, ao preferir mirar para outro lado?
É seica medo, ante as ameazas de insultos e acoso por quen consideran
que cuestionar as súas doutrinas é politicamente incorrecto?
"
Despatoloxizar ás persoas trans" é a xustificación e a escusa á que se
está recorrendo para rexeitar e desprestixiar os informes médicos e
psicolóxicos.
Argumentan que solicitar un certificado médico supón vitimizar e
sinalar a alguén como doente. De ser isto certo cabería eliminar ese
requisito tamén para sacarse o carné de conducir, opositar a bombeiro ou
policía, optar á adopción, portar armas, exercer determinadas
profesións, acreditar unha discapacidade, etc. A certificación médica
e/ou psicolóxica e os informes periciais son en realidade unha
garantía, tanto para a persoa que os solicita como para a sociedade, de
que se están levando a cabo procesos adecuados ás casuísticas que se
presentan.
Estase confundindo patoloxizar con estigmatizar. E o que hai que
desestigmatizar son os problemas de saúde mental, que podemos padecer
calquera en maior ou menor grado e que requiren atención e coidado
especializados. A valoración meticulosa e exhaustiva por profesionais é
sempre algo beneficioso, que debería ser visto como normal e, no caso
dunha persoa que sofre por non sentirse a gusto co seu corpo, é máis que
necesaria.
Estase propiciando a estigmatización e o repudio non só ao coidado da
saúde mental, senón a profesionais con coñecementos especializados e
anos de formación científica ás súas costas.
Padecer disforia ou incongruencia
[2] entre o sexo que posúes e o xénero que
dis sentir, co consecuente rexeitamento ao teu propio corpo, co
malestar e sufrimento que isto implica, é un trastorno que require
atención psicolóxica adecuada, non algo natural e innato, como nos están
querendo vender.
De feito, as propias persoas con disforia de xénero
demandan axuda e acompañamentos profesionais acordes cos seus procesos.
Este empeño "
despatologizante" tradúcese en desatención e negación ao
dereito á atención da súa saúde mental. Calquera que se someta a algo
tan radical como un cambio de sexo, ate aínda que só fose a nivel
social, necesita unha avaliación e acompañamento psicolóxico e médico.
Máis aínda no caso de comezar un tratamento e cirurxías que terán
consecuencias para o resto da súa vida.
As propias persoas con disforia de xénero demandan axuda e acompañamentos profesionais acordes cos seus procesos.
Si unha persoa presenta unha condición de vulnerabilidade debe
acreditala, evitando así todo abuso e salvagardando o adecuado
funcionamento dos servizos públicos e recursos do Estado. E un problema
de saúde psicosocial ten que ser certificado por profesionais da saúde e
equipos psicosociais. Calquera certificación dun diagnóstico que entra
no campo da medicina e a psicoloxía, que exclúa a estes profesionais,
vulnera os códigos deontolóxicos, ningunea á ciencia e colócase nunha
posición negacionista e de desprezo ao coñecemento profesional, ademais
de implicar intrusismo profesional.
Actualmente
xa existe en España unha lei que permite o cambio do sexo
rexistral ás persoas con disforia. O único requisito legal é o informe
médico que acredite dita disforia e a persistencia desta durante polo
menos dous anos. Non se requiren cirurxías nin hormonación, xa que esta
pódese omitir no caso de que a persoa alegue motivos de saúde para non
someterse a ela.
Si este procedemento ten fallos de forma, o que hai que facer é corrixir
eses fallos, non eliminar o requisito permitindo que a soa palabra da
persoa teña validez legal. Seguindo esta lóxica eliminaríanse a gran
maioría dos requisitos e procedementos xudiciais actualmente vixentes.
Oxalá se pedisen máis informes psicolóxicos. Deberían realizarse
valoracións psicolóxicas exhaustivas e periódicas, por exemplo, a
educadores, curas, traballadores sociais, a toda persoa antes de
someterse a unha cirurxía estética, a quen traballamos na saúde, etc.
Nesta proposta de lei
non só elimínase a obrigatoriedade do diagnóstico
de saúde mental como requisito para recoñecer legalmente a chamada "
identidade de xénero" de calquera persoa, senón que ademais
limítase a
nosa autonomía profesional mediante a prohibición de exames que puidesen
ser necesarios e a ameaza velada de cualificar de terapia de conversión
ou de "
anulación da identidade de xénero" calquera intento de
afondar
na orixe desa disforia, pasando por alto comorbilidades que,
principalmente en menores, demostrouse que puidesen causar
per se ou
agravar a
discordancia de xénero, tales como depresión, trastornos do
espectro autista, trastornos de alimentación, ser vítima de violencia,
bullying, abusos físicos ou sexuais. Pásanse por alto tamén a quen
padecen enfermidades mentais e ata a simuladores que puidesen obter
algún beneficio do feito de declararse "
trans". Ate se expresa
textualmente en dita proposta que "
a existencia de enfermidades
psiquiátricas previas non obsta a validez do consentimento para levar a
cabo a transición", obviar incluso a existencia previa de enfermidades
psiquiátricas nas que puidese estar alterada a autopercepción, co
consecuente prexuízo para a persoa afectada.
Xa fai tempo que se preme ao profesional sanitario a actuar nunha
única vía ante a disforia de xénero: afirmar que realmente alguén naceu
nun corpo equivocado ao que hai que modificar segundo o que requira. Sen
afondar nas posíbeis causas dese malestar, sen suscitarse a opción de
reconciliación e aceptación da súa realidade material, que sería o
ideal: axudarlle a amar e aceptar o seu corpo de existir esa
posibilidade. A diferenza é que agora esta presión pode traducirse nunha
lei, na cal propóñense multas e sancións desmedidas para quen, baseado
na súa ética e coñecementos científicos, se cuestione outro tipo de
actuación. Isto podería supoñer incluso a inhabilitación profesional.
En calquera actuación médica as intervencións máis invasivas aplícanse
unha vez esgotáronse as demais posibilidades. Este é un dos principios
básicos da nosa deontoloxía profesional:
causar o menor dano posíbel.
Con todo, na atención aos casos de disforia estase actuando ao revés,
priorizando medicamentos con múltiples efectos adversos e cirurxías
irreversíbeis á atención psicolóxica.
Preténdese dispoñer de
sanitarios "á carta", limitándolles á hora de
diagnosticar e tratar acorde á súa formación e coñecemento profesionais,
obrigándolles a receitar medicamentos e realizar cirurxías a quen o
solicite, "
respectando a progresión e itinerario" que a propia persoa
marque segundo o seu desexo, colocándolles así no papel de expendedores
de medicamentos e cirurxías sen ningún criterio propio.
Outra das propostas desta lei é
que na documentación oficial apareza o
sexo sentido ou se omita a mención relativa ao sexo. Isto axuntado ao
texto que se repite varias veces no borrador de que "
en ningún caso"
poden realizarse probas de verificación de sexo, pode dar lugar a erros
diagnósticos e de tratamento importantes, como xa está sucedendo noutros
países.
O sexo é un dato que importa moito á hora de atender a pacientes. Non só
porque existen enfermidades propias dos órganos reprodutores, polo que
unha muller transexual pode padecer de cancro de próstata, p.e. Senón
tamén porque una mesma enfermidade pode presentarse de xeito diferente
en homes ou mulleres, como é o caso do infarto ao miocardio, ou afectar
máis a un sexo que a outro, como vimos co Covid, cuxa mortalidade é maior
en homes.
Tamén se verían afectadas por esta lei as estatísticas de saúde, entre
outras, dado que o sexo é un dato fundamental para estudar as
enfermidades e promover políticas de saúde acertadas.
Contémplase nesta lei que menores desde os 16 anos poidan solicitar a
rectificación rexistral do sexo, recordemos que sen ningún tipo de
diagnóstico de disforia. Que ate desde os 12 anos póidao facer a través
dos seus representantes legais, coa posibilidade, en caso de desacordo, da perda de custódiaa por parte destes. Sen ningunha
valoración na cal descártese un trastorno do espectro autista, ou un
trastorno alimentario, ou que estea sendo vítima de bullying ou de
abusos sexuais; ou que estea sendo influenciado pola contorna e as RRSS,
como se está vendo en moitos casos principalmente de pícaras púberes
que, sen disforia previa, están realizando transicións ata en grupos de
amigas, fenómeno exposto pola investigadora
Lisa Littman co nome de
Disforia de
Inicio Rápido.
Dan por feito que esa persoa, de apenas 12 anos, posúe madurez
suficiente para tomar unha decisión tan transcendental para o resto da
súa vida, comprendendo os cambios irreversíbeis que a medicación e cirurxías van obrar no seu corpo san. Cando se demostrou que o cerebro
humano non alcanza a madurez ate os 20 anos ou máis.
Así como recálcase a non necesidade de hormonarse nin de realizar ningún
tipo de cambio corporal en adultos para ser considerados do outro sexo,
expoñen que o tratamento hormonal no caso de menores de idade "
comprenderá o uso de bloqueadores hormonais ao comezo da puberdade".
Isto implica que ate desde os 9 ou 10 anos comecen a recibir un
tratamento totalmente experimental, con efectos secundarios graves e
irreversíbeis, e que inicien un camiño de dependencia para sempre de
hormonas e cirurxías.
No caso de menores ten especial relevancia poñer en valor a súa
capacidade de testemuño, capacidade cognitiva e volitiva, adaptación,
etc. Non se comprende que esta casuística sexa a única onde se pretenda
non salvagardar o seu benestar superior, máis aínda cando en países como
RU, Irlanda ou Suecia, púxose de manifesto que estas políticas
identitarias causaron moito dano, principalmente en mulleres moi novas,
quen están destransicionando, con secuelas para sempre, debido a un mal
diagnóstico e a un uso innecesario de medicación cando eran pícaras. É
por isto polo que estes países están rectificando na recomendación do
uso de bloqueadores hormonais en menores sans e priorizando a atención
psicolóxica á transición de sexo indiscriminada.
Mentres tanto en España se desbota o valor destas experiencias,
ignorando ademais que se demostrou en numerosos estudos, que máis do 80%
de menores con incongruencia de xénero supéraa si permíteselles
transitar a puberdade.
De aprobarse este borrador de lei prexudicaría non só ás mulleres ao
poñer en risco os dereitos adquiridos en base ao seu sexo. Tamén á
infancia, ao impedir o desenvolvemento das súas personalidades libres de
arcaicos estereotipos de xénero que os encasillen e limiten e
someténdoos a medicina experimental con graves consecuencias para a súa
saúde. Ate a persoas transexuais, quen están sendo utilizadas con fins
que non teñen nada que ver coas súas necesidades reais diluíndoas dentro
dunha categoría difusa chamada "
trans".
Como profesionais da saúde temos unha responsabilidade coa sociedade.
Seguir mirando para outro lado, ignorando deliberadamente o que está
ocorrendo, non só terá consecuencias materiais no noso traballo
asistencial, senón tamén a nivel moral, xa que seremos en parte
responsables de todo o dano que se está causando, principalmente á
infancia.
Cando dentro de dez anos, ou máis, atopémonos cara a cara
con miles de persoas con secuelas irreversíbeis consecuencia de mala
praxe médica, poderemos dicirlles que, polo menos, intentamos parar todo
este sinsentido?
Fonte:
TribunaFeminista - ElPlural - 07.07.2021
[
*] Elizabeth Tarrío. Médica do
Servizo de Urxencias Canario e integrante do grupo de Saúde, infancia e
detransicións da
Alianza Contra o Borrado das Mulleres. |
@ElizabethTarrio.
Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
12 de julho de 2021 08:50
http://lupeces.blogspot.com/_______
[1] Documentación: O anteproxecto finalmente é unha fusión das dúas propostas lexislativas
sectoriais nas que estaba traballando o Ministerio de Igualdade: unha Lei Trans e unha lei LGTBI. Así, pasa a denominarse Anteproxecto de Lei
para a igualdade real e efectiva das persoas trans e para a garantía dos
dereitos das persoas LGTBI. Que foi aprobado polo Consello de Ministras e Ministros, para pasar ao trámite parlamentario. | 29 de Xuño de 2021. | Acceder/Baixar.
Documentación extensa. | Acceder/Baixar.
[2] Dumentación: Disforia / Incongruencia (Discordancia) de Xénero (CIE-10 e CIE-11). | Acceder/Baixar.
_______
