Amosando publicacións coa etiqueta AGAMME. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta AGAMME. Amosar todas as publicacións

martes, abril 20, 2021

Unha análise crítica dalgúns puntos do Proxecto de Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e a Adolescencia fronte á Violencia, aprobado o pasado mércores 13 de abril no Congreso


Posicionamento de AGAMME sobre o Proxecto de Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e a Adolescencia fronte á Violencia

Trala lectura do Proxecto de Lei aprobado o pasado mércores 13 de abril, AGAMME, Asociación Galega contra o Maltrato a Menores congratúlase dos avances logrados e das melloras na redacción do texto durante o trámite parlamentario.

Non obstante, a asociación detecta a permanencia de varios puntos sobre os que xa alertara no prego de enmendas que fixera chegar aos grupos parlamentarios en setembro do ano pasado. Varias cuestións que poderían crear contradición coa normativa europea e xerar desprotección ás vítimas.

AGAMME amósase especialmente preocupada por que no se considere maltrato a exposición de nenos, nenas e adolescentes a pornografía, sempre que a mesma teña sido solicitada ou consentida pola persoa menor de 18 anos, e sen límite de idade. Con esta redacción queda aberta a posibilidade de que servizos dixitais en liña oferten material pornográfico a menores de idade ou que persoas adultas lles amosen este tipo de contidos.

Outro dos puntos problemáticos é considerar a elección do lugar de domicilio habitual dos fillos e fillas como un dereito de ambos proxenitores. Establécese este principio independentemente de cal sexa o réxime de custodia e visitas, de que o lugar de domicilio dificulte ou non o contacto dos fillos e fillas co outro proxenitor e, incluso, de que existan contextos de violencia por parte dun dos proxenitores.

Ligado a isto, modifícase a definición do delito de sustracción de menores, de tal forma que cambiar de domicilio sen contar coa aprobación do outro proxenitor poderá ser tratado como unha acción delictiva, ignorando o risco que isto pode comportar no caso de mulleres vítimas ou nais de vítimas menores de idade.

Outras cuestións que preocupan á entidade refírese á consideración dos Servizos Sociais como Axentes da Autoridade, outorgándolles plena liberdade de acción nas situacións de urxencia. Ao mesmo tempo modifícase a definición de situación de risco (administrativamente anterior á declaración de desamparo), que inclúe a idea dos conflitos familiares e contempla como un dos indicadores que o neno ou a nena teña vivido en contextos de violencia de xénero. Desta forma ponse en interdito a capacidade das nais vítimas de violencia de xénero de atender adecuadamente as necesidades dos fillos e fillas, engadindo con iso un nivel máis de vitimización.

Prohíbese a aplicación da suposta síndrome de alienación parental, pero non se fai mención no apartado de formación específica de profesionais que non se admitirán este tipo de contidos nos programas. De feito, AGAMME considera insuficiente a medida de prohibir a utilización da suposta síndrome de alienación parental se non se describen os distintos aspectos teóricos e prácticos da mesma. Como advirte cada ano o Consello Xeral do Poder Xudicial na súa recomendación aos xuíces de que no utilicen esta pseudo teoría nas súas sentencias, unha das súas características é a facilidade coa que cambia a súa terminoloxía. O único que permanece estable son os seus principios metodolóxicos e de acción.

A Lei non garante os dereitos da vítima durante a súa declaración, ao non impedir de forma tallante a súa participación na vista oral. Ademais establece que durante a declaración do neno ou da nena vítima ou testemuña poderá estar presente a persoa acusada, debendo evitarse tan só o contacto visual. Isto é incorrecto dado que a Directiva Europea aclara que se evitará calquera contacto “directo ou indirecto”. Non se fixan prazos máximos para a realización da proba preconstituída dende a data da denuncia, nin as características dos espazos e dos medios técnicos. Por outra parte, a participación de profesionais expertos queda a decisión do tribunal. La lei non contempla diferenza ningunha entre menores de 14 e non considera que existan tramos de idade nos que a participación de persoa experta sexa imprescindible.

Para finalizar, aínda que se avanza no recoñecemento das necesidades de protección dos nenos e nenas vítimas de violencia de xénero, déixase unha marxe de acción aos tribunais quen, a instancia de parte, poden non aplicar as devanditas medidas coa fin de garantir o interese superior da persoa menor menor de idade. Desta forma regresamos a un tipo de pensamento   no cal se asenta a idea de que un proxenitor violento pode ser ao mesmo tempo un bo padre.

A asociación dirixirase nos próximos días á Ministra de Dereitos Sociais e aos grupos parlamentarios no Senado para facer chegar estas cuestións debidamente argumentadas.

Xunta Directiva de AGAMME, Ferrol, a 18 de abril de 2021






Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
18 de abril de 2021 21:29

_______

xoves, xaneiro 28, 2021

Agamme ante o Proxecto de Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e a Adolescencia Fronte á Violencia - Contribución ao documento de emendas


AGAMME ANTE O PROXECTO DE LEI ORGÁNICA DE PROTECCIÓN INTEGRAL Á INFANCIA E A ADOLESCENCIA FRONTE Á VIOLENCIA

Axuntamos o documento

COMENTARIOS E EMENDAS AO DOCUMENTO DE EMENDAS AO PROXECTO DE LEI ORGÁNICA DE PROTECCIÓN INTEGRAL Á INFANCIA E A ADOLESCENCIA FRONTE Á VIOLENCIA, PRESENTADO CONXUNTAMENTE POR PSOE-UP

que remitimos esta mañá aos grupos parlamentarios no Congreso dos Deputados relativa ao proceso lexislativo por medio do cal se debate a redacción de dita lei.

No escrito, AGAMME chama a atención sobre o escaso interese dos partidos que conforman o goberno para establecer un debate sobre algúns aspectos moi relevantes que os colectivos de defensa dos dereitos da infancia e de loita contra a violencia de xénero levamos reclamando dende hai anos.

En concreto, fai fincapé na necesidade de mellorar as condicións nas que se realiza a recollida do testemuño infantil, respondendo ás obrigas que impoñen as Directivas Europeas ao respecto.

Sinálase ao mesmo tempo a necesidade de erradicar a práctica da suposta síndrome de alienación parental, para o cal o parágrafo que os grupos parlamentarios propoñen no documento de emendas é absolutamente insuficiente.

Pedimos ademais que, coa fin de facer realmente efectivas as medidas para a erradicación da suposta síndrome de alienación parental do sistema xudicial, se establezan responsabilidades civís e penais daqueles profesionais que fagan uso da mesma e que se prohiban as accións que teñan como obxectivo a revinculación forzada de nenos, nenas e adolescentes con proxenitores cara aos que presenten rexeitamento.

No escrito que AGAMME dirixe aos grupos parlamentarios realízase unha forte crítica de que a modificación do domicilio habitual do neno e da nena dependa do consentimento de ambos proxenitores, dado que suporía un contexto de vulnerabilidade para as vítimas. Ao mesmo tempo consideramos grave que o incumprimento deste principio poida ser cualificado penalmente como subtracción de menores, tal e como propón o Proxecto de Lei.

No escrito remitido aos grupos parlamentarios proponse regular que tan só poidan realizar labores de mediación profesionais acreditados a tal fin por parte da autoridade competente en materia de xustiza, coa fin de evitar que poidan actuar outros profesionais ou figuras que carecen de regulación normativa.

Por último, AGAMME advirte do perigo de que se inclúan na definición de situación de risco conceptos como "conflito familiar" ou situacións de violencia de xénero, pois aumenta a vulnerabilidade das vítimas.

28 de xaneiro de 2021

Coordinador: Víctor M. López Casal.
Secretaria: Estrela Gómez Viñas.

✔ Documento de Emendas e Comentarios de Agamme ao Proxecto de Lei. | Acceder/Baixar.

✔ Enlace ao debate do Proxecto de Lei no portal web do Congreso dos Deputados. | Ir á Web.



Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
28 de janeiro de 2021

_______

domingo, abril 26, 2020

Máis de 80 Organizacións de Mulleres e de dereitos de infancia piden que Coordinadores Parentais non engrosen o Rexistro de mediadores e mediadoras do Ministerio de Xustiza


Asociacións de Mulleres piden que Coordinadores Parentais non engrosen o Rexistro de mediadores e mediadoras do Ministerio de Xustiza.

Máis de 80 Organizacións de Mulleres e de dereitos de infancia dirixíronse ao Ministro de Xustiza, Juan Carlos Campo, para trasladarlle a preocupación polo impulso que se está dando á figura do “Coordinador Parental” como figura habilitada para intermediar en conflitos entre proxenitores trala separación ou divorcio.

Nun documento remitido ao ministerio, recordan que o Coordinador Parental non só carece de regulación, senón que é unha figura que se sirve da coacción nos casos en que fillos e fillas presentan negativa a cumprir os réximes de visitas.

Ao contrario que no caso da mediación, cuxa función está plenamente regulada, o Coordinador Parental non conta con límite ningún para intervir, nin sequera en posibles contextos de violencia.

As asinantes manifestaron a súa preocupación ante o feito de que a alta litixiosidade dos xulgados de familia poida chegar a mitigarse depositando a resolución de conflitos en mans de persoas que pasan a ostentar un poder similar ao dos xuíces sobre a vida dos membros de familias en litixio, con tan só ter acreditado un breve curso de formación con contidos que xa están a ser cuestionados por profesionais do dereito  e da psicoloxía.

As asinantes consideran moi grave que persoas cunha “insuficiente e dubidosa” formación pasen a engrosar o REXISTRO DE MEDIADORES/AS DO MINISTERIO DE XUSTIZA.

Aínda que non é a primeira denuncia que fan neste senso, esta última xorde a raíz da formación proposta pola Universidade a Distancia de Pontevedra. As asinantes denuncian que para ese curso de 6 días lectivos non se esixe ningún perfil profesional concreto e na misiva enviada ao ministerio denuncian que este e outros cursos similares alentan o uso na peritaxe forense de sintomatoloxía clínica inexistente e desaconsellada ata polo Consello Xeral do Poder Xudicial, nunha clara referencia á chamada “Síndrome de Alienación Parental”e á coñecida como terapia da ameaza.

A misiva ao ministro Campos critica, de maneira xeral, os contidos de cursos impartidos en diferentes universidades por evidenciar “la falla da esixible perspectiva de xénero”  o “ desprezo ao coñecemento e consenso conceptual nesta materia”. As feministas consideran que “os contidos amosan un sesgo ideolóxico contrario aos dereitos máis básicos en materia de igualdade” e critican a orientación comercial que emana da figura do Coordinador Parental. La reivindicación específica ao ministro, máis alá de informar sobre a situación e solicitar unha reunión de traballo, baséase en reclamar que os “titulados” a través destes cursos, non pasen a engrosar o Rexistro de mediadores/as do Ministerio de Xustiza.

 Para las asinantes, iso xeraría “un contexto de enorme vulnerabilidade para as mulleres, nenos e nenas vítimas de violencia de xénero e sexual”. A implantación dos Coordinadores Parentais está activándose de forma experimental en Comunidades Autónomas como Galicia, onde asociacións do territorio xa alertaron de que os negocios vinculados á Coordinación Parental poñen en perigo o benestar e a saúde número crecente de nenos e nenas  expoñen a mulleres vítimas de violencia de xénero a situacións que vulneran os seus dereitos recoñecidos. Na Comisión de Infancia do Congreso de los Deputados, durante a XII Lexislatura, foi denunciado o curso impartido pola Universidade Rey Juan Carlos de Madrid, onde o xuíz Serrano, portavoz de VOX no Parlamento andaluz, formaba parte do elenco de profesores.

As asinantes rematan a súa misiva animando ao ministro Campos a manter “unha loita decidida contra toda práctica que socave dereitos das vítimas e que se basee en prexuízos vencellados á pertenza a un determinado sexo ou grupo de idade e que supoña privalos do acceso pleno á tutela xudicial efectiva, xerando novos escenarios de vulnerabilidade”.

Solicitude ao Ministro de Xustiza: Non permitir a inscripción da figura do "coordinador parental" no Rexistro de Mediadores Familiares do Ministerio de Xustiza de España. | O Coordinador Parental unha figura coactiva que suspende dereitos e liberdades. | Texto da Solicitude: Acceder.

Entidades asinantes:

1. AGAMME, ASOCIACIÓN GALEGA CONTRA O MALTRATO A MENORES
2. ENCLAVE FEMINISTA
3. ASOCIACIÓN DE MUJERES JURISTAS THEMIS
4. PLATAFORMA LUNA CONTRA EL SAP
5. ASOCIACIÓN PROFESIONAL DE PERSONAS TÉCNICAS PROMOTORAS DE IGUALDAD CV - APPROMIG CV
6. ESPAZO FEMINISTA MARÍN
7. ESQUERDA UNIDA
8. CAVAS
9. CONSEJO DE LAS MUJERES DEL MUNICIPIO DE MADRID
10. COORDINADORA FEMINISTA DEL PAÍS VALENCIÀ
11. ASOCIACIÓN DE MUJERES PSICOLOGÍA FEMINISTA
12. COLECTIVO INDEPENDIENTE DE MUJERES
13. MUJERES DE PAZ EN EL MUNDO
14. ASOCIACIÓN DE MUJERES ELEANOR ROOSEVELT
15. ASOCIACIÓN DE PROFESIONAIS DOS CIM
16. FORUM FEMINISTA DE MADRID
17. COL·LECTIU FEMINISTA VICTÒRIA SAU
18. ASOCIACION BIZITU ELKARTEA
19. ASOCIACIÓN CANARIA CONTRA EL MALTRATO INFANTIL- ACCMI
20. LUNES LILAS NAVARRA
21. FEDERACIÓN DE ASOCIACIONES DE MUJERES DE LA COMUNIDAD DE MADRID
22. DERECHOS DE LAS MUJERES Y DESARROLLO
23. COMITÉ REIVINDICATIVO Y CULTURAL DE LESBIANAS (CRECUL)
24. AAMM FEMINISTAS MARCELA LAGARDE25. ESCOLA DE PENSAMENT FEMINSITA AMELIA VALCARCEL
26. APJALI
27. MADRESQUENOBESANSAPOS
28. ASOCIACIÓN MALVALUNA
29. COL-LECTIU DE DONES FEMINISTES DE MONTCADA
30. MUJERES PROGRESISTAS DE RETIRO
31. CUSTODIA EN POSITIVO
32. ASOCIACIÓN DE MUJERES NOSOTRAS MISMAS CHAMBERÍ
33. ASOCIACION FEMINISTA TIEMAR
34. PLATAFORMA ABOLICIONISTA CANARIA
35. ASAMBLEA 8M ALICANTE
36. ASOCIACIÓN BRILLA ILLES BALEARS CONTRA LA VIOLENCIA DE GÉNERO
37. "MUJERES CON VOZ" MARINA BAIXA ASOCIACIÓN CONTRA LA V.G
38. UTOPIA IGUALA
39. ALANNA
40. DESTERRADAS HIJAS DE EVA
41. SOMOS MAS, MUJERES SOBREVIVIENTES A LA VIOLENCIA MACHISTA
42. CONSEJO AUTONÓMICO DE MUJERES RESILIENTES DEL LA VIOLENCIA DE GÉNERO-PAIS VALENCIÀ
43. CONSEJO ESTATAL DE MUJERES RESILIENTES DE LA VIOLENCIA DE GÉNERO
44. ASOCIACIÓN DE MUJERES SEPARADAS Y DIVORCIADAS PV
45. ASOCIACIÓN GUERRERAS ALTO DEBA
46. GAURKO ANDREAK BERDINTASUNAREN ALDEKO ELKARTE
47. GUERRERAS.ALTODEBA@HOTMAIL.COM
48. STOP IMPUNIDAD MALTRATO INFANTIL DE CATALUÑA. SIMICAT
49. UGT MADRID
50. ASOCIACIÓN CULTURAL FUCO BUXAN
51. ASOCIACIÓN SOLIDARIDAD CON MADRES SOLTERAS
52. FEDERACIÓN DE ASOCIACIONES DE MUJERES ARENA Y LAURISILVA
53. COLECTIVO FEMINISTA DAS PONTES
54. OBSERVATORIO DA MARIÑA POLA IGUALDADE
55. COLEXIO DE EDUCADORAS E EDUCADORES SOCIAIS DE GALICIA (CEESG)
56. MATERFEM
57. SECRETARÍA DAS MULLERES DA CIG
58. FORO FEMINISTA FALANDO NÓS
59. BLOQUE NACIONALISTA GALEGO (BNG)
60. ASOCIACIÓN REDE DE MULLERES CONTRA OS MALOS TRATOS DE VIGO
61. COMPI. COORDINADORA DE ORGANIZACIONES DE MUJERES POR LA PARTICIPACIÓN Y LA IGUALDAD
62. ZEIVAS COLECTIVO FEMINISTA DE MARÍN
63. PLATAFORMA 7N-MADRID CONTRA LAS VIOLENCIAS MACHISTAS
64. COLECTIVO FEMINISTA DAS PONTES
65. ASOCIACIÓN DAMOS LA CARA CONTRA LA VIOLENCIA DE GÉNERO
66. PRODENI
67. ASOCIACIÓN DIVERSIDADES
68. ASEMBLEA FEMINISTA PAXARETAS
69. AMIZANDO
70. ASOCIACIÓN NOSOTRAS EN EL MUNDO
71. FEDERACIÓN ESTATAL DE MUJERES PROGRESISTAS
72. PLATAFORMA CORDOBESA CONTRA LA VIOLENCIA A LAS MUJERES
73. TAMAIA VIURE SENSE VIOLÈNCIA
74. FEDERACIÓN NACIONAL DE ASOCIACIONES DE MUJERES SEPARADAS Y DIVORCIADAS
75. PODEMOS GALICIA
76. FUNDACIÓN MUJERES
77. COLECTIVO FEMINISTA LAS TEJEDORAS
78. ASOCIACIÓN LA SUR- FEMINICIDIO.NET
79. MULHERES NACIONALISTAS GALEGAS
80. ALMENA COOPERATIVA FEMINISTA
81. PLATAFORMA FEMINISTA GALEGA
82. FAPV
83. ASAMBLEA FEMINISTA DE ALAQUAS
84. ASSEMB FEMINIST D'ALAQUÀS
85. ASOCIACIÓN "CONSUELO BERGES" DE MUJERES SEPARADAS Y DIVORCIADAS
86. SINDICATO LABREGO GALEGO
87. Asociación Violeta
88. D'ALAQUÀS

Asociación galega contra o maltrato a menores

Agamme.org | Facebook | Twitter
Enviado por:

Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
24 de abril de 2020 13:56
_______

domingo, marzo 08, 2020

VII Xornadas, baixo o título 'Ludopatía en infancia e adolescencia' - No Ateneo Ferrolán, vindeiro venres, 13 de marzo, a partir das 6 da tarde


O vindeiro venres, 13 de marzo, AGAMME organiza a segunda parte das súas VII Xornadas, baixo o título “Ludopatía en infancia e adolescencia”. Terá lugar no Ateneo Ferrolán, a partir das 18:00 h.

O evento comezará cun relatorio a cargo de Antonio Rial Boubeta, profesor de psicoloxía da USC, experto en adiccións na infancia e na adolescencia. A continuación, darase paso a unha mesa redonda na que participarán representantes dos partidos políticos. Finalizará cunha quenda aberta para que o público presente poida trasladar preguntas e propostas. Contaremos coa presenza de (por orde alfabética):

➤ Prado, polo Partido Popular.
➤ Rodil, polo Bloque Nacionalista Galego.
➤ Solla, pola coalición Galicia en Común.
➤ Torrado, polo Partido Socialista.
➤ Representante de En marea, (pendente de confirmación).

Lembramos que o aumento alarmante do número de locais de xogo e apostas en territorio galego e o seu impacto na poboación máis nova, así como a existencia de plataformas dixitais de apostas deportivas e outros tipos de xogo on line, están causando gran preocupación na cidadanía. Nos últimos meses creáronse en Galiza diversos colectivos que se opoñen á proliferación de salóns de xogo e máquinas de apostas en puntos próximos a centros educativos, bibliotecas, etc.

Por outra banda, numerosos xogos electrónicos, que non presentan a primeira vista formato de xogo de azar ou de apostas, están supoñendo a vía de entrada neste universo de moitos rapaces e rapazas, cada vez de menor idade. Esta modalidade de xogo presenta dificultades específicas de regulación polo seu carácter electrónico e deslocalizado.

Durante o ano pasado estivo a trámite unha nova lei do xogo que modificaría a do ano 1985. Sen embargo, o texto recibiu fortes críticas por supoñer unha regulación frouxa do negocio do xogo en Galiza, favorecendo así ás empresas e non priorizando a protección da cidadanía e en especial os nenos, nenas e adolescentes como colectivo especialmente vulnerable.

http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
8 de março de 2020 19:50

________________

mércores, xaneiro 29, 2020

Xuntanza informativa sobre o Coordinador Parental e o Servizo de Apoio Integral e Multidisciplinario - Mércores 5 de febreiro, ás 7 da tarde no Ateneo Ferrolán


O mércores, 5 de febreiro ás 7 da tarde, faremos unha xuntanza no Ateneo Ferrolán (Rúa Madalena, 202-204), para abordar o tema do Coordinador Parental e o Servizo de Apoio Integral e Multidisciplinario (SAFIM).
Orde do día:

1. Repercusión e tratamento nos medios de comunicación.

2. Plan de acción das propias asociacións, grupos, colectivos que formamos parte da denuncia Coordinador Parental e accións coordinadas en conxunto.

3. Subvencións a SAFIM por parte da Consellería de Política Social da Xunta de Galicia.

4. Varios.

5. Novas incorporacións.

---

⏩ Nova na Web de Agamme - 03.12.2019 | Asociacións, partidos e sindicatos piden o peche do novo servizo público de Mediación e Coordinación Parental creado pola Asociación de Pais Divorciados de Galiza. | Ir á Web.

⏩ Texto do escrito de Denuncia e Petición, con motivo da recente apertura dun centro de atención a familias separadas creado pola Asociación de Pais e Nais Divorciados de Galicia co apoio económico da Xunta de Galicia. | Acceder/Baixar.

Agamme

http://agamme.org/

Marcha Mundial das Mulleres

http://feminismo.info/

_________________

venres, novembro 22, 2019

AGAMME organiza as súas VII Xornadas que xirarán arredor do tema da ludopatía na infancia e na adolescencia - Hoxe venres 22 no salón de actos do Antigo Hospicio de Ferrol, dende as 6 da tarde


AGAMME organiza as súas VII Xornadas que xirarán arredor do tema da ludopatía na infancia e na adolescencia


Nos últimos meses a problemática derivada dos xogos e as apostas está presente na opinión pública. Estivo presente nos medios de comunicación ao aparecer a publicidade destes xogos, ligadas a figuras mediáticas, sobre todo deportistas, que animaban a participar coa promesa de grandes triunfos económicos e de popularidade, e estivo presente nas alarmas levantadas a través de profesionais, polo aumento das ludopatías entre a poboación máis nova. Do mesmo xeito, aínda que máis desapercibida, a patronal do xogo, realizaba un congreso na Cidade da Cultura, mentres o Parlamento de Galicia debatía sobre unha lei do xogo que divide a goberno e oposición. Na rúa, ao mesmo tempo, comeza unha mobilización popular contra as casas de apostas, con dous focos importantes: Redondela e A Coruña.

Desde AGAMME, pretendemos abordar esta problemática nunhas xornadas que terán a súa primeira sesión esta semana e que continuarán no primeiro trimestre de 2020.

Nesta primeira quenda contaremos co representante de AGALURE, Gerardo Rodríguez, e con Ana González, da Coordenadora contra a Casa de Apostas de Redondela.

Desenvolverase este venres 22 no salón de actos do Antigo Hospicio dende as 6 da tarde

Atentamente

A XUNTA DIRECTIVA DE AGAMME

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
20 de novembro de 2019 21:05

____________

domingo, novembro 17, 2019

O vindeiro venres 22 de novembro, celebrara-se en Ferrol a primeira sesión das VII Xornadas de Agamme: 'Ludopatía en infancia e adolescencia' - No salón de actos do Antigo Hospicio, desde as 6 da tarde


O vindeiro venres día 22 de novembro, AGAMME inicia as súas VII Xornadas sobre maltrato á infancia e á adolescencia. Terán lugar no Antigo Hospicio de Ferrol ( partir das 18:00 h. e xirarán arredor da problemática da ludopatía na infancia e na adolescencia.

Nesta primeira quenda teremos a ocasión de escoitar a Gerardo Rodríguez, portavoz da Asociación AGALURE, unha entidade galega cun longo percorrido na atención a persoas afectadas pola ludopatía e no traballo de divulgación e sensibilización sobre esta realidade.

Participará tamén Ana Mª González Soto, representante da Coordenadora contra a Casa de Apostas de Redondela, entidade de recente creación que naceu co obxectivo de opoñerse á apertura do local de apostas nas inmediación dun centro educativo en Redondela e que conta cunha ampla participación do movemento social da vila galega.

O debate é especialmente necesario neste momento, tendo en conta o rápido incremento do número de locais dedicados ao xogo e ás apostas en territorio galego. Por outra banda, este ano o Parlamento de Galicia debate unha nova Lei Galega do Xogo, un feito de gran relevancia que vai determinar se se poñen ou non limitacións ás actividades desta industria coa fin de protexer á infancia e á adolescencia do contacto cos seus produtos.

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
14 de novembro de 2019 01:20

______________

venres, xullo 19, 2019

Seis entidades de dereitos de infancia e dereitos da muller piden a xuices e fiscais que apliquen todos os recursos legais para garantir a protección das vítimas menores de idade - A mantenta da nova coñecida esta semana sobre a entrega dunha nena de seis anos ao pai, denunciado por abusos sexuais, para o período de vacacións que lle corresponde - A entrega realizouse no xulgado de familia de A Coruña


Agamme, Rede de Mulleres de Vigo, Marcha Mundial das Mulleres, Asocim, Secretaría das Mulleres do Sindicato Labrego Galego, Adavas Baixo Miño e a Asociación Cultural Fuco Buxán alertan do retroceso que se está a producir en dereitos de certos colectivos, como é o de nenos e nenas vítimas. Esta semana a prensa galega fíxose eco da situación dunha nena de seis anos que foi entregada ao proxenitor sobre quen pesan denuncias de abuso sexual que están a ser tramitadas por un xulgado de Málaga. A nena deberá pasar no domicilio do proxenitor o período de 15 días de vacacións que lle corresponde por sentenza. Nin o xulgado de civil nin o de penal consideraron necesaria ningunha medida de protección, o cal contravén as normas estatais e internacionais sobre os dereitos das vítimas do delito.


Sete entidades galegas de dereitos de infancia e dereitos da muller piden a xuíces e fiscais que apliquen todos os recursos legais para garantir a protección das vítimas menores de idade.

Segundo figura en prensa, este martes unha nena de seis anos foi entregada polo xulgado de familia de A Coruña ao pai para o cumprimento do período vacacional. O xulgado non considerou suficiente para establecer unha medida de protección o feito de que haxa en trámite denuncias por abusos sexuais contra o proxenitor. Sete entidades - AGAMME, Rede de Mulleres de Vigo, Marcha Mundial das Mulleres, ASOCIM, ADAVAS Baixo Miño, Asociación Cultural Fuco Buxán e Secretaría das Mulleres do Sindicato Labrego Galego- reclaman a necesidade de que se garantan os dereitos dos nenos e nenas en procedementos xudiciais, especialmente cando acoden en calidade de vítimas. A lexislación vixente ofrece ferramentas xurídicas suficientes para que tanto na vía penal como na vía civil os xulgados poidan adoptar medidas de protección inmediatas, cando a urxencia da situación o requira. Do mesmo xeito, é potestade do Ministerio Fiscal interesar a aplicación destas medidas cando se observe un risco para a integridade ou o benestar do neno ou da nena. Habendo un procedemento aberto por abusos sexuais contra un proxenitor, permitir ou amparar o cumprimento dun réxime de estancia ten varias consecuencias prexudiciais: en primeiro lugar, a máis evidente, o risco dunha nova exposición á violencia que se está a investigar por parte dun xulgado de instrución de Málaga. Unha exposición por un período de quince días durante os cales as decisión sobre asistencia a servizos sanitarios, etc quedan en mans do proxenitor denunciado; en segundo lugar, como testemuño dun posible delito sexual, a nena debería ser protexida do contacto co presunto agresor, tal e como sinala toda a normativa internacional e estatal a respecto das medidas de protección de vítimas do delito; por último, para as vítimas é profundamente danoso verse desprotexidas pola administración, esa sensación de abandono causa unha segunda vitimización con consecuencias a curto, medio e longo prazo.

As entidades lembran que existe un informe da Axencia Europea de Dereitos Fundamentais que advirte de que a xustiza española non atende adecuadamente ás vítimas de violencia sexual e que isto é percibido de maneira moi negativa por parte das propias vítimas. Ademais o informe de Save the ChildrenOjos que no quieren ver” sinala que a violencia sexual ten unha taxa de sobresementos moi elevada. Tan só 3 de cada 10 casos denunciados chegan a xuízo, os 7 restantes morren na fase de instrución, habitualmente por falta de probas. Dese 30% de casos que van a xuízo, só o 15% levan a unha condena por delito sexual.

Estímase que o 85% do abuso sexual é totalmente invisible, nunca será denunciado. Entre o 80 e o 90%, dependendo dos estudos, o abuso prodúcense no propio ámbito familiar. Con todo este ronsel de datos desastrosos, certas accións por parte da xustiza española non só non contribúe a mellorar as cifras de denuncia senón que serven para alertar de que denunciar abusos cara un fillo ou filla comporta un risco real. Non se observa por parte dos executivos estatal e autonómico ningún interese en mellorar a calidade do sistema xudicial no que se refire á investigación de delitos cometidos contra nenos, nenas e adolescentes. Seguimos co mesmo tipo de equipos de hai dez anos, que seguen a ser seleccionados sen criterios específicos de formación en avaliación de maltrato infantil e abuso sexual e en avaliación do testemuño de menores de idade.No ano 2017 o Parlamento Europeo aceptou a trámite a petición presentada por AGAMME, a Rede de Mulleres de Vigo e o Grupo de investigación Antígona (UAB) en 2015. Fíxoo despois de que a Comisión Europea vise unha posible desconformidade entre a normativa europea relativa á investigación dos delitos sexuais contra menores de idade e a normativa española, así como a práctica levada a cabo por parte da administración e a xustiza españolas. A día de hoxe a investigación continúa aberta. En xaneiro deste ano, a Comisión Europea abriu expediente sancionador contra o Estado Español polo seu atraso en aplicar a devandita normativa europea.

As sete asociacións reiteran a súa preocupación pola situación de nenos e nenas que, como no caso presente, son entregadas a proxenitores sobre os que caen denuncias por presunta violencia. Pola dor que se causa innecesariamente a estes nenos e nenas e pola vulnerabilidade na que se lles sitúa. Ademais, indirectamente marca unha liña de pensamento arredor do abuso sexual infantil e da violencia dentro da familia, prexuízos contra os que o movemento asociativo leva décadas loitando e que dificultan ás vítimas atopar xustiza e protección. As entidades denuncian que no momento actual se está a producir un retroceso en dereitos dos colectivos menos favorecidos, entre eles nenos, nenas e adolescentes, e que se está a devolver ao ámbito do privado e á condena do silencio esta realidade dramática. Por último, anuncian que se dirixirán nos próximos días á Fiscalía Superior e ao Tribunal Superior de Xustiza de Galicia para pedir que se establezan protocolos garantistas dos dereitos das vítimas menores de idade.

18 de xullo de 2019

---






Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
18 de julho de 2019 18:52

______________________


luns, xuño 10, 2019

Cando as vítimas falan, o patriarcado treme, ... Por Estrela Gómez Viñas


Por Estrela Gómez Viñas [*]
10.06.2019


Cando as vítimas falan, o patriarcado treme


A imposición do silencio á vítima, o segredo logrado baixo coacción é a gran baza do violento sexual. Con iso logra en primeira instancia un "seguro de impunidade", así como a prolongación do control sobre a súa vítima. Con todo, este non é o único nin quizais o principal beneficio. Como parte dun colectivo, logra facer invisíbel e inverosímil ante a opinión pública a realidade da violencia sexual contra a infancia e a adolescencia, especialmente a incestuosa (gran paradoxa, dado que se trata de polo menos o 80% deste tipo de violencia). Sería tranquilizador poder limitar até este punto a responsabilidade colectiva respecto de esta problemática, aínda que sería unha lectura incompleta: a coacción para lograr o silencio da vítima non tería resultado algún si non existise ao mesmo tempo un pacto social que confirma esta norma. De facto, a profecía do agresor cúmprese: á vítima non se lle cre. A socióloga alemá Nöelle-Neumann describe certos fenómenos sociais que teñen como obxectivo eliminar os elementos "indeseábeis" ou incómodos, empuxalos á marxe, e reúneos baixo a denominación de espiral de silencio, dado que o silenciamento é precisamente a ferramenta de ciruxía social que se pon en práctica. Un recurso que é controlado polos grupos dominantes.

As vítimas de violencia sexual, mulleres, nenas e nenos non son grupos dominantes. Pola contra, son colectivos que se decide enviar á marxe, onde ninguén poida escoitarlles. Falemos agora desas marxes pois, por estraño que pareza, deles parte a miúdo a enerxía que move a Historia. As revolucións acciónanse cando as marxes decídense a borrar a barreira que se construíu no imaxinario social e a poñer sobre a mesa de debate a súa realidade. Ao longo do último terzo do século pasado algunhas pensadoras feministas empezaron a definir esa posición á marxe dos colectivos minorizados, así como a recoñecer a natureza completamente diferenciada dos seus procesos de pensamento e acción. As feministas marxistas analizaron as similitudes entre o punto de vista da experiencia feminina e o punto de vista do proletariado, fronte aos poderes que exercen respectivamente o control hexemónico. Finalmente, por extensión, chegaron á conclusión de que este punto de vista diferenciado, e que elas analizan como máis válido por non atoparse ligado a estruturas de poder, sería aplicábel a calquera outro colectivo sometido.

O silencio social ao redor da violencia sexual estase quebrantando, abriuse unha brecha por onde entra un fino feixe de luz e aire fresco. É un proceso imparábel que pon en perigo a permanencia do poder dos violentos sobre as súas vítimas. Os violentos empezaron a ver que a barita máxica do silencio non era máis que unha construción e que se lles desfai nas mans. O pronunciamento público de actrices, deportistas, de vítimas de pedofilia na igrexa, as campañas en redes sociais, a reacción social ante sentenzas clamorosamente machistas, o traballo constante de asociacións de dereitos de infancia e de loita contra a violencia de xénero, a creación de correntes feministas dentro do dereito, as actuacións de organismos internacionais que advirten do incumprimento dos estándares de dereitos, etc. Todo isto contribuíu á creación deste escenario novo no que é posíbel para as vítimas reconstruírse con dignidade. En calidade de testemuñas dunha realidade oculta poden situarse, tal e como definiu G. Agamben, como "suxeito ético", e desde aí promover cambios.

Non cabería esperar, por suposto, que quen ostentou o poder permaneza impasíbel ante este novo estado de cousas. A reacción, o movemento contrarrevolucionario, o backlash ao que cantase Nina Simone (not me, just wait and see) está aquí, tocando á porta. Móstrase violentamente, facendo alarde das súas armas, o cal por outra banda non fai senón confirmar a súa caída, a súa ocaso, o seu medo. Nos últimos meses púxose en escena esta estratexia de basilisco. Partidos políticos que reclaman a derrogación da Lei de Violencia de Xénero, tribunais que defenden sen pudor resolucións que depositan nas vítimas a responsabilidade do feito violento, a persecución de profesionais por cumprir a súa deber de denunciar situacións de violencia ou defender a nenos e nenas en procedementos xudiciais, etc. A persecución mediática que están sufrindo varias mulleres que denunciaron no seu día abusos incestuosos contra os seus fillos e fillas, é a última e máis alarmante mostra. O lobby prol-Ssap (Suposto síndrome de alienación parental) non vai soltar a presa tan alegremente. Logo de fabricar a receita maxistral do Ssap e lograr que se aplicase aínda sen o respaldo da comunidade científica e deste xeito eliminar dunha plumada a validez do testemuño infantil e a capacidade de protección das nais. Logo de emprender a estratexia do ataque aos e as profesionais que dalgún xeito tomasen partido a favor das vítimas de abuso incestuoso. Agora inicia a terceira fase: o ataque contra as asociacións dedicadas á defensa dos dereitos das vítimas e á promoción dunha xustiza adaptada á infancia que logre baixar a taxa de sobreseimentos e eleve a capacidade de protección por parte do sistema xudicial. 'Infancia Libre' foi a primeira, pero non será a última. Salvo que haxa unha resposta firme por parte do movemento de dereitos de infancia e de vítimas de violencia de xénero. O tecido asociativo xoga un papel imprescindíbel na constitución da vida democrática dun país. É un dereito da cidadanía, que habilita vías para a súa participación nos espazos políticos e públicos. Permitir o ataque indiscriminado a unha asociación como 'Infancia Libre' tachándoa, sen fundamento, de organización criminal, é admitir que se poñan mordazas ás vítimas. A sabedoría popular recórdanolo, quen cala outorga. Nosa será a responsabilidade do que veña despois.

10 de xuño de 2019

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME, Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores. Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Relatora e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.








Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
10 de junho de 2019 00:01

_______________

Foto de Cesar Toimil 30.07.2017 | 

mércores, maio 22, 2019

O mércores 29 de maio, a partir das 7 da tarde no Ateneo Ferrolán, Agamme organiza a Palestra: 'Lingua, poder e adolescencia no proceso de substitución lingüística', a cargo do profesor Miguel Rodríguez Carnota - A mantenta da discriminación lingüística do alumnado galego falante


O vindeiro mércores 29 de maio, a partir das 19:00h no Ateneo Ferrolán, AGAMME organiza a  PALESTRA “Lingua, poder e adolescencia no proceso de substitución lingüística”, a cargo do profesor Miguel Rodríguez Carnota.

A través do seu relatorio, Carnota expoñerá os resultados da súa tese doutoral na que investiga a existencia dunha realidade de acoso escolar por razón de lingua no noso sistema educativo que non se está a identificar nin abordar.

Miguel Rodríguez Carnota é mestre de lingua inglesa, Licenciado en Filosofía e en Ciencias da Educación. Master of arts in education and applied linguistics pola Open University. É autor de diversas publicacións sobre a temática da discriminación lingüística do alumnado galego falante e dun método de aprendizaxe de inglés a partir da lingua galega. É coautor do método de lectoescritura Chirlo Merlo (Ir Indo, 1991).

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme Ferrol
agammeferrol gmail.com
21 de maio de 2019 22:53

_________________

domingo, maio 05, 2019

Xogar ao despiste, ... Por Estrela Gómez Viñas


Por Estrela Gómez Viñas [*]
04.05.2019


Xogar ao despiste

Esta semana o Parlamento Andaluz cedeu ante a intención aberta da ultradereita de atacar o centro do sistema de atención a vítimas de violencia de xénero. Foron entregados datos estatísticos sobre a formación destes equipos. A argumentación da ultradereita baséase en que ao ser, supostamente, persoal pouco formado os informes destes equipos estarían danando xudicialmente aos homes acusados de violentos. Bo intento, pero vai ser que non.

En primeiro lugar, as asociacións que loitamos contra a violencia de xénero e a violencia sexual hai anos que reclamamos a necesidade de que se dote de persoal especializado a todos os equipos que actúan en procedementos xudiciais nos que participan vítimas. Reclamámolo porque é un dos principios establecidos normativamente a nivel internacional para garantir o acceso a unha xustiza efectiva para a vítima. Considérase imprescindible para evitar a vitimización secundaria (que sofre a vítima) e para facilitar que (a vítima) poida ofrecer o seu testemuño coa maior calidade posible, así como para identificar a necesidade de protección urxente (que a vítima) poida ter. Todos os estudios coinciden en que a falla de formación diminúe a posibilidade de que o procedemento penal chegue a bo porto, así como de que a vítima atope protección e reparación.

A formación profesional adecuada é, primeiramente, un dereito e unha necesidade da vítima e un requisito para unha xustiza de calidade. Por suposto, esta obriga de formación non alcanza unicamente aos equipos específicos de violencia de xénero, senón que abarcaría aos equipos forenses, xuíces-as, fiscais, letrados-as, é dicir, a todos os axentes que entran en acción no procedemento.

Con esta nova parecemos pasar por alto datos máis relevantes. En primeiro lugar, que na análise dun caso, entre os resultados dos servizos específicos de violencia de xénero e os que aportan os equipos de avaliación forense dos xulgados, os tribunais inclínanse maioritariamente cara aos segundos. Por outra parte, a presunción de inocencia fai recaer a dúbida a favor do reo. A vítima queda entón fóra do sistema de protección. O informe do Defensor do Pobo do ano 2014 déixao claro: os equipos forenses dos xulgados non se seleccionan con criterio de especialización. No caso galego, por exemplo, a Xunta de Galicia establece como único requisito estar en posesión da Licenciatura de Psicoloxía. Significa que todas as mulleres, nenos e nenas que deban ser escoitados-as por medio destes equipos non terán a garantía de que o seu testemuño se recolla coa calidade á que obriga a normativa internacional. A miúdo, non se recolle o relato dos nenos e nenas porque, segundo certos equipos forenses, non poden entrevistar a menores de 6 anos. En realidade si que existen instrumentos adecuados para estas idades, pero hai que coñecelos, por suposto. Collida textualmente a argumentación destes equipos forenses, sería como dicir que os delitos que se cometen contra menores de 6 anos non teñen cabida no sistema xudicial. A súa palabra, sen dúbida, non a ten.

A estratexia que está levando a cabo a ultradereita é sinxela: xogar ao despiste. Por unha parte, a mentira a partir dun feito supostamente probado. Aínda sen entrar a discutir se en Andalucía estes equipos profesionais posúen ou non a formación adecuada, a falla de formación o que ocasiona é desprotección para a vítima e impunidade. Por outra parte, a maioría das resolucións relativas á necesidade de protección dunha vítima de violencia de xénero ou violencia sexual finaliza na fase de instrución. Para mostras o dato de Save the Children: o 70% das denuncias de abuso sexual infantil non chegan a xuízo. Presumir que o sistema prexudica aos acusados de violencia é unha falsidade. O gran problema da violencia de xénero e a violencia sexual continúa sendo a escasa credibilidade que se concede á vítima como parte do procedemento, a incapacidade por parte dos axentes xudiciais para recoñecer algúns indicadores relevantes de violencia, así como para entender a linguaxe verbal e non verbal da vítima.

Unha cosa si debemos dicir a favor dunha parte moi importante dos e das profesionais destes equipos específicos é o seu interese por reciclarse e manterse en constante coordinación. A estratexia dos ultra é agora cargar contra os e as profesionais que acompañan ás vítimas, que fan os informes de risco, que recollen o testemuño. Observamos como certos sectores que senten a lei de violencia de xénero como unha ameaza para os seus privilexios dirixiron a campaña contra aquelas que se converten na canle de transmisión da voz das vítimas: psicólogos-as, pediatras, letradas-os,… e agora os equipos específicos de violencia de xénero. Deixar inoperativos os servizos estratéxicos nos que pode apoiarse a vítima, ese é o obxectivo do momento. É un discurso interesado concordante coa ideoloxía da que fai alarde esta dereita ultra e descabezada. Teñamos coidado de non permanecer pasivas ante a mentira como estratexia. Tócanos mover.

Asociación galega contra o maltrato a menores








[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME, Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores. Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Ponente e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

AGAMME: Asociación afincada en Galicia, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
4 de maio de 2019 18:03
__________

venres, marzo 15, 2019

Comunicado de AGAMME e Fight For Child sobre sentenza que confirma prisión para Juana Rivas - As entidades contra o maltrato aos menores, amosan o seu rexeitamento a unha sentenza que é o colofón de toda unha serie de decisións xudiciais contrarias aos últimos avances lexislativos en materia de vítimas de violencia de xénero


Con motivo da noticia feita pública no día de onte, AGAMME e Fight For Child mostran o seu rexeitamento a unha sentenza que é o colofón de toda unha serie de decisións xudiciais contrarias aos últimos avances lexislativos en materia de vítimas de violencia de xénero

As asociacións de loita contra a violencia de xénero e contra o maltrato infantil denunciamos desde hai anos un funcionamento inadecuado da xustiza no enxuizamento dos delitos que se encadran nestes dous contextos de violencia. En boa parte por falta de medios suficientes e adecuados e a escasa formación dos profesionais que se encargan de escoitar ás vítimas e valorar o seu testemuño. Con todo, existe outra barreira si cabo máis difícil de superar. Referímonos a certos prexuízos instaurados na nosa xurisprudencia que establece a suspicacia cara á vítima como punto de partida.

Un exemplo deste modus operandi é a Circular 3/2009 da Fiscalía Xeral do Estado que invita aos e ás Fiscais a desconfiar das acusacións de maltrato infantil en contextos de divorcio, facendo referencia a posibles intereses espurios que puidesen ter os familiares do neno ou nena. Trátase, unha vez máis, da suposta síndrome de alienación parental (SAP), ese artiluxio psico-legal tan beneficioso para quen queira inutilizar o testemuño das vítimas menores de idade. Recordamos de novo que esta teoría non só non recibiu o apoio da comunidade científica, senón que ten sido profusamente refutada polas inescusábeis carencias metodolóxicas que presenta. Non é ciencia, e con todo desde hai uns vinte anos non deixou de ser utilizado por parte dun determinado sector da xudicatura.

A suposta SAP é o que subxace no caso Juana Rivas. Non unicamente no procedemento civil que se levou a cabo en Italia, onde o psicosocial expón abertamente o concepto, senón xa no primeiro momento, cando Juana chega a Granada solicitando unha medida que protexa aos seus fillos, para non ter que regresar a Italia, e a xustiza española dille que non, que os nenos deben volver ao seu lugar de referencia, desoíndo á nai e ao maior dos irmáns, que relataban malos tratos físicos e psicolóxicos. España esqueceuse? dunha posibilidade: establecer medidas cautelares mentres non se resolvese o procedemento penal polos presuntos malos tratos, ou ata establecer medidas definitivas en base á violencia ocorrida en 2009, xa probada. Esa era a boa, a única. Nese desleixo, nesa omisión, está o xerme de todo o que sucedeu posteriormente.

Juana Rivas desapareceu cos seus fillos durante varias semanas. Esperaba que sucedese algo coa denuncia que presentara por malos tratos. Ou con aquela outra sentenza, que condenaba a Arcuri por violencia de xénero en 2009. Pero ese algo non chegou. Finalmente España respondeu que non podía xulgalos porque era competente Italia e non había certeza de que non se estivesen investigando alá. Unha denuncia que segue en espera, case dous anos máis tarde, nalgún caixón dun xulgado italiano.

Di a sentenza coñecida no día de onte que Juana "quedábase sen argumentos" e que "desviaba a atención dos feitos" cara á condena de malos tratos do ano 2009. É certamente grave que unha sentenza conteña estas expresións. Esquecéronse as súas señorías de que, efectivamente, Juana Rivas é unha vítima de violencia de xénero? esqueceron que a día de hoxe os fillos e fillas de vítimas serían considerados, por lei, vítimas tamén, necesitadas da mesma protección? É deplorábel que persistan certos clichés e que a xudicatura, polo menos un sector da mesma, sexa tan remisa a aceptar certos cambios lexislativos.

Para rematar, chamamos a atención sobre a magnitude das medidas que se tomaron, nun exercicio exemplarizante, a modo de advertencia. Este asañamento é especialmente grave pola súa condición de vítima, que os tribunais non parecen querer ter en conta. E por outra banda porque condena aos nenos ao silencio, dado que a última vez que o fillo maior falou sobre malos tratos recibidos a mans do proxenitor no último ano e medio, a xustiza italiana non o tivo en conta por considerar que está baixo os efectos da influencia materna. Isto non pode senón recordarnos os poderes que, segundo S. Federici, atribuíanse ás mulleres acusadas de bruxería no pasado: poderes máxicos sobre a vontade allea. A pregunta é, de que outra forma podería Juana Rivas alienar aos seus fillos si desde 2017 non residen con ela?

Preocúpanos a situación de vulneración de dereitos de Juana Rivas como muller vítima de violencia de xénero que propiciaron toda as actuacións xudiciais tanto española como italiana. Preocúpanos enormemente que se estean levando as represalias contra as mulleres denunciantes a este grado de extrema dureza. Pero o que nos parece máis sangrante é que, pola inacción do estado español dous nenos de 4 e 12 anos, que poderían recibir o amparo dunha medida de protección, están agora nunha situación de enorme vulnerabilidade e con innumerábeis dificultades para facerse oír no futuro.

O aparello da suposta SAP funcionou á perfección: acalar ás vítimas, impedir o enxuizamento do delito e, acto seguido, deixar caer toda a forza da Lei sobre aqueles-as que debesen recibir atención e protección.

Por todo iso, AGAMME e Fight For Child anuncian que nos próximos días farán chegar senllos escritos ao Defensor do Pobo, ao Consello Xeral do Poder Xudicial e á Fiscalía Xeral do Estado, solicitando unha avaliación do nivel de aplicación do Pacto de Estado en materia de Violencia de Xénero, no relativo ás medidas concernentes aos fillos e fillas vítimas. No texto solicitarán que se establezan protocolos para a inspección da función xudicial naqueles casos nos que se actúe de xeito contrario á lexislación, cando se trate de determinar a necesidade de protección dun neno, nena ou adolescente. Do mesmo xeito, recordarase aos organismos a necesidade imperativa de garantir o exercicio pleno do dereito de todo neno ou nena a ser escoitado-a nos procedementos nos que se decida sobre réximes de visita ou custodia, especialmente cando exista un rexeitamento manifesto a manter contacto con algún familiar.

Os fillos de Juana Rivas han de saber que non se quedaron sos. Que seguimos loitando cada día, por difícil e esgotador que sexa. A masa de mulleres que saíu á rúa hai menos dunha semana a reclamar dereitos debe facerse oír agora, e cada vez que unha vítima sexa silenciada ou represaliada.

15 de marzo, de 2019

Asociación galega contra o maltrato a menores







Envia do por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
15 de março de 2019 01:30

________________

venres, xaneiro 25, 2019

A raíz da decisión da Comisión Europea de abrir expediente sancionador ao estado español por incumprir a directiva europea de loita contra o abuso sexual infantil, a Asociación Galega contra o Maltrato a Menores emiteu un comunicado de información e análise


Comunicado da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME) a raíz da decisión da Comisión Europea de abrir expediente sancionador ao estado español por incumprir a directiva europea de loita contra o abuso sexual infantil.


A finais do ano 2015 tres entidades –AGAMME, Rede de Mulleres Veciñais contra os Malos Tratos de Vigo e o Grupo de investigación Antígona, da UAB- viaxamos ao Parlamento Europeo para presentar unha demanda contra o estado español por non dar cumprimento á directiva europea de loita contra a violencia sexual na infancia. Tres anos máis tarde, despois de que o Parlamento Europeo tivese admitido a demanda a trámite e iniciado unha consulta ao respecto, despois de que se tivese fornecido a demanda coa documentación de 14 casos paradigmáticos, coa colaboración doutras seis entidades (SIMI, Custodia en Positivo, Asociación Abogadas Asturianas por la Igualdad, Aspasi, Fight 4 Child Protection e Infancia Libre), despois do silencio das autoridades españolas durante máis de ano e medio, a Comisión Europea abría no día de onte un expediente sancionador contra o estado español por este motivo.

Algúns dos asuntos que motivaban a demanda presentada e secundada polas oito entidades  eran a falla de medios adaptados e suficientes, tanto materiais como profesionais no eido xudicial; a prolongación excesiva dos prazos de espera para a toma de declaración dos nenos e nenas vítimas; a repetición de intervencións, que causa vitimización secundaria; a vulneración do dereito do neno e da nena a recuperarse, dado que precisa a autorización de ambos proxenitores para poder asistir a unha terapia, sexa ou non violento algún deles; a sistemática dúbida sobre a credibilidade do testemuño infantil, o cal suporía, a ollos da Comisión, un ataque ao interese superior do neno e da nena; a aplicación nos xulgados españois da teoría da suposta síndrome de alienación parental, a pesar de estar amplamente rexeitada pola comunidade científica, polo Consello Xeral do Poder Xudicial e pola Fiscalía de Violencia de Xénero. Todo isto levaría, segundo informa a Comisión Europea, á presunta falla de dilixencia na investigación dos abusos sexuais contra nenos e nenas no estado español.

Aínda que nos parece en certo modo un fracaso que tivese sido inútil a interlocución por medios internos co goberno e as institucións españolas, vemos este acontecemento como unha oportunidade para comezar a promover un verdadeiro cambio na forma en que se vén abordando esta problemática. Cremos que o traballo debe dirixirse principalmente en dúas direccións:

A primeira, moi evidente, realizar as modificacións lexislativas necesarias para romper definitivamente a impunidade do delicto de abuso sexual. Actualmente estase a redactar por parte do goberno un proxecto de Lei para a Protección Integral da Infancia e a Adolescencia fronte á Violencia. Para que esta lei sexa efectiva é imprescindible que sexa moi concreta en aspectos como o nivel de formación esixible para calquera profesional que vaia entrar en contacto cunha vítima menor de idade, establecer con claridade que se consideran retrasos inxustificados e que prazos se deben cumprir para a toma de declaración dende o momento en que a vítima se atope en condicións de ofrecer o seu testemuño. Debe aclarar cales son as condicións materiais das salas adaptadas para recibir a nenos e nenas vítimas nas dependencias xudiciais, como se vai evitar todo contacto co reo antes, durante e despois da declaración. Cales son as condicións profesionais e humanas que garanten unha toma de declaración respectada e adaptada, que tipo de preguntas e actitudes non estarán permitidas. Deberase asegurar que o neno ou nena vítima vai ser protexido-a nos procedementos civís que poidan producirse simultaneamente, así como na intervención doutros servizos públicos. A lei debe prohibir a utilización de teorías e prácticas que ataquen a imaxe e a credibilidade das vítimas e debe perseguir este tipo de comportamentos dentro do sistema xudicial e dos servizos que lle aportan información, establecendo medidas disciplinarias e responsabilidades penais e civís en caso de incumprimento. Trátase de erradicar a suposta síndrome de alienación parental, que tanto dano causa ás vítimas e tanto vén prexudicando á calidade da xustiza española, englobando baixo esta etiqueta diversas denominacións que parten dos mesmos plantexamentos ideolóxicos e procedementos. A lei debe asegurar un cumprimento real e efectivo do dereito dos nenos e nenas a seren escoitados-as nos aspectos que teñan relevancia nas súas vidas e que a súa opinión sexa tida en conta. Debe asegurar tamén que os tribunais non poidan utilizar argumentos xenéricos e baleiros á hora de establecer cal é o interese superior e que, pola contra, deban referirse ao contexto concreto do neno ou nena. Debe ser unha obriga dos tribunais establecer medidas de protección urxentes cara  os nenos e nenas vítimas no prazo que se estableza dende a presentación da denuncia. Debe concretarse tamén o procedemento polo cal se considera a súa madurez e contemplar que, unha vez acadada a idade na que é responsable penal dos seus actos, 14 anos, a súa opinión debe ser vinculante. A lei debe contar necesariamente cunha dotación económica importante para poder ser levada a efecto, en caso contrario será un simple lavado de cara.

Isto no tocante ao reto de mellorar a xustiza, cunha perspectiva de futuro. Sen embargo hai outra dimensión igualmente necesaria, primordial para as entidades que estamos cada día en contacto con persoas de carne e óso, que sofren. A restauración do dereito a unha vida digna e sen violencia de todas esas vítimas menores de idade que quedaron atrapadas nese período de práctica xudicial anómala e que seguen a vivir no terror da revitimización. Pensamos na nena que convive co seu presunto agresor dende hai dous anos, e ten 5, afastada (completamente, ningún contacto permitido) da súa nai por un suposto trastorno mental que o sistema público de saúde desminte; a adolescente de 13 anos a quen a xustiza se nega a ter en conta, obrigada a visitar a un proxenitor a quen teme; outra adolescente, 14 anos, a quen o tribunal pretende revincular por medio da “mediación”. Son só tres exemplos. A xustiza debe facer un traballo de autocrítica, facer caer esa xurisprudencia perniciosa. Cómpre realizar unha revisión de sentenzas, especialmente naqueles casos nos que existe un risco de revitimización. Non é tarefa fácil, non hai costume no estado español de que os tribunais dean un paso atrás e recoñezan unha práctica inadecuada, e sen embargo é a única opción humana.

As entidades que participamos debemos estar satisfeitas, hai unha lección que aprender de todo isto: cando imos xuntas chegamos máis lonxe. Un agradecemento moi especial a todas as familias que colaboraron aportando a documentación dos seus casos, sen a cal a petición non tería continuado a súa tramitación. E tamén a aqueloutras que quererían ter participado pero que, por medo a repercusións nos seus procedementos xudiciais, non o puideron facer.

A Xunta Directiva de AGAMME, 25 de xaneiro de 2019.

Agamme

Asociación galega contra o maltrato a menores
http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER


Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
25 de janeiro de 2019 10:39

____________

martes, xaneiro 22, 2019

O coordinador parental como expresión da violencia contra as mulleres. Cando a palabra é a arma, ... Por Estrela Gómez Viñas e Xabier Ron


Por Estrela Gómez Viñas  e Xabier Ron [*]
22.01.2019


A sabotaxe da ética na linguaxe do pensamento politicamente correcto

Na actualidade, nada semella librarse das gadoupas do pensamento politicamente correcto que, non obstante, e de forma nada paradoxal, representa unha perversión dos valores morais e da ética. Cando menos representa unha imposición dogmática, que foxe da reflexión, do debate e do diálogo. E quen ouse discutir os seus fundamentos será vilipendiado e exposto á turba dixital das redes sociais.
O termo coordinador parental véndese como neutro e pretende identificar unha realidade que é inventada para que a súa aplicación sexa lóxica
Non é nada estraño que sexa así se consideramos que o capitalismo neoliberal e hipertecnoloxizado converteu as nosas vidas nunha acelerada competición que nos aliena e nos somete a autoexplotación. Este capitalismo precisa que o pensamento sexa plano, superficial, fragmentario, desideoloxizado, que non conduza a ningures, pois sabe que o avance e o pensamento crítico se alimentan da controversia, da discrepancia, da dialéctica. E ese pensamento crítico suporía sempre e en todo momento un freo para a aceleración. E un freo significaría perda de rendibilidade económica para o capital.

Ademais, para que se dea ese diálogo, debe existir comunidade ou sociedade. Mais o capital abraza o hiperindividualismo antipático, que foxe do contacto e a quen lle resulta moi incómodo ter que escoitar ideas e opinións doutros seres. A empatía élles descoñecida, xa que a empatía representa o encontro co outro ser e do que derivaría, necesariamente, diálogo, enriquecemento mutuo, desprendimento e aprender a coñecerse a si mesmo desde o contacto co outro. A ausencia de empatía explica por que hoxe prenden con máis forza as ideas xenófobas e racistas.

Baixo estas condicións a existencia da turba dixital é necesaria, pois o anonimato e a ausencia de canles efectivas para o pensamento reflexivo e crítico facilitan a penetración da linguaxe e realidade do pensamento politicamente correcto, que se volve hexemónico e dominante. Toda esta andamiaxe é moi difícil de desmontar. Somete a abafo e desencadea a autocensura, mais cómpre resistir e expoñerse publicamente para que se entenda que a realidade que se transmite é unha realidade falaz.
A imposición dun coordinador obrigará á muller a ver como o maltratador accede a algún tipo de trato favorecedor con respecto aos seus fillos ou fillas
A linguaxe que usa o pensamento politicamente correcto emprega o eufemismo como ferramenta comunicativa, non quere aristas e procura palabras ‘positivas’, inventa termos ‘positivos’ e asigna funcións a estes termos nunha realidade que, ao ser nomeada desta maneira, é tan imposta e dogmática como a palabra que a identifica. Así, sobre todo coa guerra e coa crise xurdiron termos como ‘danos colaterais’, ‘comportamento disruptivo’, ‘fogo amigo’, reaxuste de persoal’, ‘crecemento negativo’, ‘desaceleración’, ‘neutralizar’, ‘desaparecido’, ‘hiperactivo’, ‘centros de internamiento’, ‘alivio fiscal’....ás que podemos engadir agora ‘coordinador parental’. O eufemismo serve para manter o control ideolóxico e escurecer deliberadamente a realidade que lle subxace. Se se emprega de forma inmoral, resulta evidente que o emprego dun eufemismo como ‘coordinador parental’ só poder servir para confundir.

O termo coordinador parental véndese como neutro e pretende identificar unha realidade que é inventada para que a súa aplicación sexa lóxica. En esencia, os seus ideólogos crean unha enorme mentira, pero véndena como verdade para dominar politicamente, o que Lee McIntyre define como Posverdade.

Os ideólogos do termo apelan, tal como se facía no período de entreguerras [aínda é imprescindible o traballo de Victor Klemperer sobre a apropiación da linguaxe realizada polo nazismo e como a linguaxe creou a exclusión que logo sería realidade], á existencia de supostas probas científicas para dotar de obxectividade algo que non o ten. Saben que co apoio da ciencia é máis doado ‘colocar’ o termo e a realidade que transmite na sociedade a través, neste caso, dos seus representantes políticos. Iso acontece co termo ‘coordinador parental’ que conta cun grupo de presión, Filia, que adorna a necesidade do termo-realidade apoiándose en supostos argumentos científicos –no fondo, como se detallará máis abaixo, unha patraña misóxina-. A escolla do termo nunca é inocente porque, quen non desexa que alguén ‘axude’ na tarefa de coordinar e solucionar un problema que se orixina entre a parella e a súa descendencia?
Pode un maltratador ser un bo pai?
O eufemismo crea un marco mental positivo. Un pensamento plano, superficial, fragmentario, hexemonizado pola ausencia de reflexión será incapaz de detectar a perversidade moral e ética que se agocha detrás do ‘coordinador parental’: someter á muller vítima de violencia machista a unha nova violencia institucional como sería a imposición dun coordinador que, forzosamente, obrigará á muller a ver como o maltratador accede a algún tipo de trato favorecedor con respecto aos seus fillos ou fillas. Pode un maltratador ser un bo pai?

O problema que subxace co politicamente correcto é que quere ‘quedar ben’ con todo o mundo. Mais iso é imposible: non se pode, nin se debe, estar ao mesmo tempo cos verdugos e coas vítimas, a menos que nos vistamos de indiferenza coa dor que experimentan as mulleres maltratadas. Os cálculos electoralistas non poden nunca servir de escusa para unha opción que incide na violencia machista.

O que hai detrás do 'coordinador parental'

Entendémolo perfectamente cando un Varoufakis nos fala de teorías tóxicas, pero esperta un sorriso escéptico cando nos referimos á violencia de xénero. No primeiro caso, a macroeconomía sucede no espazo público, é de interese xeral; en cambio, a violencia patriarcal pertence ao privado. Aínda que no discurso oficial é recoñecida como un problema colectivo, no escenario social real segue observándose como particular, un lugar cara onde non se debe mirar, do que non é lícito falar. De aí a enorme dificultade de facer comprender unha teoría xeral sobre a violencia de xénero, sobre as múltiples formas da violencia de patriarcal.
Tres exemplos desa teoría tóxica: a muller manipuladora como orixinadora da denuncia falsa, a idea de conflito como desencontro de intereses entre iguais e a coordinación parental para a resolución do mesmo
Destripando a linguaxe de Fundación Filia, como exemplo visible e actualmente activo no estado español dun grupo de presión que actúa simultaneamente nos parlamentos de países ao leste e oeste do Atlántico, toparemos con tres exemplos desa teoría tóxica: a muller manipuladora como orixinadora da denuncia falsa, a idea de conflito como desencontro de intereses entre iguais e a coordinación parental para a resolución do mesmo –en realidade son catro porque o propio concepto de conflito é tamén falaz. Catro exemplos que son os ingredientes básicos da teoría que Richard A. Gardner desenvolveu como perito en tribunais estadounidense aló polos anos 80 para eliminar a validez dos testemuños das vítimas en procedementos por abuso sexual incestuoso. Posteriormente, pasaría a utilizarse amplamente en casos de violencia de xénero e maltrato infantil.

Sucede que esa teoría, a suposta síndrome de alienación parental (ssap), é, a día de hoxe, un concepto hermo: a comunidade científica nega que sexa ciencia, numerosas entidades estatais e sociais advirten do risco de utilizala, os equipos e tribunais que a poñen en práctica rara vez a nomean, simplemente seguen a súa metodoloxía, os seus teóricos renoméana con novas etiquetas que non poden ocultar a súa esencia.

A suposta síndrome de alienación parental (ssap), é, a día de hoxe, un concepto hermo: a comunidade científica nega que sexa ciencia
A utilización do xénero na lingua non é carente de intención, unha vez que se identificou como inaceptable que unha teoría pretendese criminalizar ás mulleres polo seu xénero –na orixe dirixíase exclusivamente contra mulleres- pasouse a utilizar a referencia a ambos xéneros, a pesar de que as medidas seguían afectando a supostas manipuladoras. Neste senso é moi interesante o estudo xurisprudencial sobre a ssap realizado pola Asociación Abogadas Asturianas por la Igualdad, que demostra que, se ben se aplicou a etiqueta a algúns homes, non se tomou ningunha medida correctora contra eles, mentres que contra as nais se tomaron decisión drásticas como redución do tempo de contacto cos fillos ou fillas, cambio de custodia, etc.

Di Filia que existen en España 100.000 casos de “divorcios conflitivos”. Non informa da procedencia do dato nin especifica se inclúe na estatística casos con antecedentes por maltrato. O que si se pode comprobar é que no informe do seu proxecto piloto figuran casos nos que houbo denuncia previa.

Segundo este uso da palabra, o conflito non sería entendido como acontecemento violento e asimétrico, senón conflito entre iguais, conflito de intereses entre pares. Aquí nace e desemboca todo, nunha caste de pensamento autorreferencial ao estilo da escaleira de Penrose. En contexto de violencia, a igualdade é imposible pola propia natureza da relación: a asimetría de poder é e será o seu ingrediente básico, e en consecuencia, a mediación é inútil e potencialmente perigosa para a vítima. Pero se partimos do conflito entre iguais dáse unha situación na que a mediación é posible e incluso beneficiosa.

Por suposto, o argumento parte da afirmación de que eses 100.000 casos son tamén de denuncia falsa, desoíndo as estatísticas anuais oficiais. Ocúltase así a realidade das vítimas que permanecen invisibles para o sistema: as vítimas que nunca o denunciarán e aquelas que si o fixeron pero que a xustiza penal deixou fóra do sistema de protección ou contemplounas, pero non aos seus fillos e fillas –a lei non é concluínte aínda neste punto, é unha posibilidade pero non unha obriga do-a xuíz-a. Ocúltase tamén que as institucións españolas continúan a amparar as vinculacións paterno-filiais forzosas de nenos e nenas que rexeitan réximes de custodia ou visitas.
Isto é o que subxace a esta estratexia do patriarcado: renomear a violencia como conflito entre iguais, promover a mediación e, neste contexto, devolver ás vítimas ao escenario inicial, baixo o control do vitimario
Chegamos entón ao destino: o coordinador parental, a nova figura que se pretende establecer en todas as Comunidades Autónomas para resolver estes “divorcios conflitivos” e cuxo obxectivo é, segundo todas as previsións, levar a efecto estas vinculacións forzosas ou forzadas. Técnico de medidas coercitivas sería sen dúbida un termo máis acorde á súa función, nesta era dos conceptos confusos, da lingüística de fío de platino. Coordinar soa tan pacífico e cívico que custa representar mentalmente o verdadeiro cometido desta figura.

Na comparecencia de Filia na Comisión de Infancia do Congreso dos Deputados, a súa presidenta non dubida en manifestar que “los niños ponen denuncias falsas todos los días en los juzgados de España, los niños ponen denuncias falsas (…) de abuso sexual, cuando ni siquiera les han tocado, y les obligan a hacerlo”. Unha entidade coa que o goberno ten subcontratado o Teléfono do Menor.

Isto é o que subxace a esta estratexia do patriarcado: renomear a violencia como conflito entre iguais, promover a mediación e, neste contexto, devolver ás vítimas ao escenario inicial, baixo o control do vitimario.

Cómpre devolver a honestidade á linguaxe.

Publicado en Praza Pública - 21.01.2019

[*] Estrela Gómez Viñas, presidenta da Asociación Galega Contra o Maltrato a Menores - Agamme.

Xabier Ron, Docente, activista social, membro de EU e do Foro Galego de Inmigración.
---

Agamme

Asociación galega contra o maltrato a menores
http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com
21 de janeiro de 2019 21:19

__________