Encarcerar aos nenos por diñeiro

Por Amy Goodman
18.02.2009

Case 5.000 nenos en Pensilvania foron achados culpables, e 2.000 deles foron encarcerados por dous xuíces corruptos que recibiron subornos de empresas construtoras e propietarias de cárceres privados que se beneficiaron dos encarceramentos. Ambos os xuíces declaráronse culpables, nun sorprendente caso de avaricia e corrupción que apenas comeza a revelarse. Os xuíces Mark A. Ciavarella Jr. e Michael T. Conahan recibiron 2,6 millóns de dólares en subornos por enviar a prisión a nenos que, na maioría dos casos, non tiñan acceso a un avogado. O caso ofrece unha mirada extraordinaria á vergoñosa industria dos cárceres privados que está florecendo en Estados Unidos.

Vexan por exemplo a historia de Jamie Quinn. Cando tiña 14 anos de idade, estivo presa durante case un ano. Jamie, que agora ten 18, describiu o incidente que causou o seu encarceramento:

"Púxenme a discutir cunha das miñas amigas. E todo o que sucedeu foi unha simple pelexa. Ela deume unha labazada e eu devolvinlla. Non houbo marcas, nin testemuñas, nada. Foi só a súa palabra contra a miña".

Jamie foi levada a unha dos dous cárceres polémicas, PA Child Care e logo paseárona por outros centros carcelarios. Estar en prisión durante 11 meses tivo un impacto devastador nela. Díxome: "A xente mirábame diferente cando saín, pensaban que era unha mala persoa, porque había estado en prisión xa que logo tempo. A miña familia comezou a separarse … porque estaba fóra de casa e encerráronme, e estaba, pensei, xa sabes, que estaba sendo castigada polo que fixera, e creo que non debería ser así. Aínda teño dificultades no colexio, porque o sistema escolar neste tipo de centros de detención é espantoso".

Comezou a facerse cortes, e dixo que era resultado da medicación que lle obrigaban a tomar: "Nunca estiven deprimida, nunca antes déronme medicación. Fun alí, e comezaron a darme medicación e nin sequera sabía o que era. Dixeron que se non a tomaba, non estaba seguindo o meu programa". Foi hospitalizada tres veces.

Jamie Quinn é tan só unha de miles de nenos e nenas que foron encerrados polos dous xuíces corruptos. O Centro de Dereito de Menores (Juvenile Law Center) con sede en Filadelfia, involucrouse no caso cando Hillary Transue foi enviada a prisión por tres meses por crear un sitio web que parodiaba ao subdirector da súa escola. Hillary claramente indicou que a páxina era unha broma. Aparentemente, o subdirector non o achou divertido e Hillary tivo que enfrontarse ao xuíz Ciavarella, coñecido pola súa severidade.

Como me dixo Bob Schwartz, do Centro de Dereito de Menores: "Hillary, sen sabelo, asinara un documento, e a súa nai asinara un documento, renunciando ao seu dereito a un avogado. Isto provocou que a audiencia de 90 segundos que tivo ante o xuíz Ciavarella fose unha farsa". O Centro de Dereito de Menores (JLC, polas súas siglas en inglés), descubriu que na metade dos casos de menores no Condado de Luzerne, os acusados renunciaran ao seu dereito a un avogado. O Xuíz Ciavarella descoñeceu, en reiteradas ocasións, as recomendacións de indulxencia tanto dos fiscais como dos oficiais de liberdade condicional. A Corte Suprema de Pensilvania oíu o caso de JLC e o FBI comezou unha investigación, que terminou a semana pasada coa firma de ambos os xuíces, de acordos para declararse culpables de evasión fiscal e fraude electrónica.

Está previsto que cumpran unha condena de sete anos nun cárcere federal. Presentáronse dúas demandas colectivas independentes en representación dos nenos e nenas encarcerados.

O escándalo involucra a tan só un condado de Estados Unidos e a un cárcere privado relativamente pequena. Segundo The Sentencing Project, "Estados Unidos é o líder mundial en encarceramentos, actualemente hai 2,1 millóns de persoas nas prisións ou cárceres do país, o que representa un aumento do 500% nos últimos trinta anos". O Wall Street Journal informa que "as empresas que xestionan cárceres privados estanse preparando para unha onda de novos negocios, xa que a recesión económica dificulta cada vez máis que os funcionarios do goberno, tanto a nivel federal como estatal, constrúan e administren os seus propios cárceres". As empresas que xestionan cárceres con fins de lucro como Corrections Corporation of America e GEO Group (anteriormente coñecida como Wackenhut) están situadas para obter máis ganancias. Aínda non está claro que impacto terá a lei de estímulo que se acaba de aprobar na industria dos cárceres privados (por exemplo, a lei dispón 800 millóns de dólares para a construción de cárceres, pero recortou millóns de dólares para a construción de escolas).

O Congreso aínda está avaliando proxectos de lei para mellorar as políticas da xustiza de menores. A lexislación proposta, segundo a Unión Estadounidense polas Liberdades Civís, está "construída en base a probas claras de que os programas comunitarios poden ser moito máis exitosos na prevención da delincuencia xuvenil que as xa desacreditadas políticas de encarceramento excesivo".

Os nosos nenos necesitan educación e oportunidades, non encarceramento. Deixemos que os nenos do Condado de Luzerne, que foron encarcerados por xuíces corruptos para obter ganancias, déannos unha lección. Como dixo a moza Jamie Quinn sobre [o xuíz corrupto e] os 11 meses que estivo en prisión, "Faime cuestionar realmente outras figuras do poder e á xente a quen supostamente deberiamos admirar e en quen deberiamos confiar".

Escoitar [En Español]
_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

[*] Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2008 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Pérez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________

Nacionalizacións

Por Juan Torres López
20.02.2009

Sobre a posibilidade ou conveniencia de levar a cabo nacionalizacións bancarias.
Paréceme que serán imprescindibles pero que non son o suficiente.

"A nacionalización é a única resposta. Estes bancos están, efectivamente, en bancarrota?". Son palabras do Premio Nobel Joseph Stiglitz. O xornalista pregúntalle "Os economistas Nouriel Roubini e Nassim Taleb, quen predixeron o descenso da economía global, fixeron un chamado para a nacionalización dos bancos a fin de deter o desastre económico, Está vostede de acordo?" e a contestación de Stiglitz non deixa lugar a dúbidas: "O certo é que os bancos están en moi mala situación. O goberno de EE.UU. verteu centos de miles de millóns de dólares con moi poucos resultados. Os cidadáns norteamericanos convertéronse en propietarios maioritarios dun gran número de bancos importantes. Pero non teñen o control. Calquera sistema que teña unha separación da propiedade e o control é unha receita para o desastre. A única resposta é a nacionalización. Eses bancos certamente están en bancarrota".

As autoridades non o queren dicir pero o que ocorre é iso: os bancos están en bancarrota e tratan de saír ás furtadelas da situación co diñeiro dos cidadáns. Primeiro fóronse ao casino cos seus aforros e agora acoden a eles para que lle financien a festa.

Vivimos non só o maior desastre financeiro da historia senón tamén a desvergoña económica máis incrible: nunca na historia tan poucos pretenderon quedar, como agora, co diñeiro de tantos.

Os gobernos e os bancos centrais non paran de axudar aos bancos coa escusa de que o sistema bancario é imprescindible para que a economía funciones pero os bancos que as reciben non as usan para exercer como financiadores da actividade económica porque o seu buraco é moito máis que inmenso.

Seguen sendo, pois, imprescindibles estes bancos?

Por suposto que non. O é o sistema financeiro para calquera economía pero os bancos dedicados á especulación e a financiar o casino global son perfecta e deseablemente prescindibles.

O si hai que facer é salvar o financiamento da economía pero non ao sistema financeiro corrupto e á banca irresponsable que afundiu á economía mundial que o que fai é xustamente o contrario, que se paralice a actividade económica.

Pero como facelo?

Stiglitz vén dicir con razón que os bancos están xa nacionalizados de facto pero que o control segue estando en mans dos irresponsables: un dobre escándalo ao que se debe pór fin e que non pode confundirse co que debese ser a intervención adecuada dos estados.

A cuestión é complexa porque, por unha banda, a nacionalización seguramente vai ser inevitable a medida que ao buraco váiase abrindo, como é de esperar que suceda. Pero, por outro, a mera nacionalización tampouco é unha alternativa que resolva todo por si mesma mentres non se modifiquen algunhas cuestións esenciais.

A primeira delas, o modo de funcionamento do investimento financeiro que se ha instituido nos últimos anos contando, non o esquezamos, co visto e prace de gobernos, bancos centrais e organismos internacionais.

Se se quere acabar co cancro que corroe á economía mundial hai que terminar para sempre coa especulación financeira que detrae recursos da actividade económica que crea riqueza e postos de traballo. Hai que pór fin aos paraísos fiscais, controlar os movementos de capital e establecer impostos sobre as operacións que non estean vinculadas coa economía real.

A segunda, o réxime en que vén dando a actividade bancaria baseada nunha capacidade practicamente ilimitada para crear diñeiro a través de procedementos que son peligrosísimos para a estabilidade macroeconómica e para a propia solvencia do sistema financeiro, tal e como estamos vendo.

Hai que ir restrinxíndoa ata chegar a un sistema de plenas reservas. Gústelle ou non aos banqueiros, esta crise será o principio do fin da banca que coñecemos ata agora. Non hai máis remedio e o tempo dirao.

A terceira cuestión á que hai que facer fronte é ao desgoberno mundial, ou mellor devandito, ao goberno exercido soamente polos poderes financeiros. É preciso crear institucións mundiais representativas e democráticas para que os mecanismos nacionais coordínense e o financiamento flúa de modo eficiente. As actuacións que hoxe día leven a cabo a nivel nacional, salvo no caso de Estados Unidos e en menor medida a Unión Europea que poden externalizar os seus custos, están condenadas ao fracaso se non se dispón desa coordinación global.

E, por suposto, hai que cambiar a orientación das políticas económicas que trouxeron consigo unha desigualdade crecente que está na raíz dos problemas financeiros dos nosos días.

Estase ocultando obcecadamente que a causa última da crise é a acumulación extraordinaria de beneficios en mans dos grupos sociais máis ricos que se produce loxicamente á conta das rendas máis baixas.

O ex Secretario de Traballo de Clinton, Robert Reich, recordábao fai uns días nun artigo: a fracción do crecemento das rendas que se apropia o 1% máis rico pasou de ser o 45% na etapa de Clinton ao 73% na de Bush. E ao mesmo tempo sinalaba que non podía ser unha simple casualidade que esta concentración chegue a ser tan grande como a que había en 1928.

Para combater de raíz a crise é necesario incrementar a capacidade potencial de crecemento sostible, o que non debe entenderse como o aumento da produción de "males" que hoxe día predomina senón no sentido de ampliar a gama de fontes de satisfacción humana, unha idea, xa que logo, que non só non é incompatible coas teses do decrecimiento senón que as reforza aínda que se exprese doutro xeito. Para o que resulta imprescindible que se asuma un cambio radical na pauta de distribución e que se acepten principios de equidad que hoxe día rexeitan os poderosos e que son radicalmente incompatibles coas rebaixas fiscais ou a eliminación de impostos que veñen realizando.

En consecuencia, nacionalizar os bancos mantendo a mesma lóxica financeira ata agora existente non resolverá moitas cousas porque nin sequera así se garante que os bancos nacionalizados poidan actuar a medio prazo nun sentido diferente a como o fan agora. Xa o vimos claramente no caso das caixas de aforros españolas. Trátase, certamente, dunha medida de urxencia, que evitará novos desmáns a curto prazo e que polo menos garante que os cidadáns sexan donos daquilo que efectivamente se capitaliza cos seus recursos. Pero non moito máis, aínda que non sexa pouco.

O que se necesita non é só pasar a porcallada bancaria a mans do estado, nin crear o "banco malo" do que se fala (unha idea sinxelamente utópica cando se está estimando que só na Unión Europea pódense acumular 18 billóns de euros en produtos financeiros tóxicos). O que se necesita é un espazo financeiro de novo tipo, cunha banca, que pode ser ata pública ou privada pero comprometida realmente co investimento real e coa posta en marcha doutro tipo de políticas económicas e, sobre todo, cun control social moito máis democrático e efectivo que o que ata agora se realizou ata no propio sector público.

Respecto de España, é pronto para saber se a curto prazo haberá algúns bancos na mesma situación que os dos demais países con bancarrota bancaria. A situación dalgunha caixa de aforros xa obrigou a iniciar un proceso de fusión acelerado e acabamos de asistir ao primeiro "corralito" protagonizado pola banca privada do Banco de Santander.

Dada a morosidade que se vai incrementando, a débeda inmobiliaria que pesa sobre moitos deles e os efectos da crise global que aínda non se manifestaron en toda a súa extensión non se pode descartar nada.

Pero no caso das caixas de aforro estaríase a tempo de modificar derívaa na que foron nos últimos anos. Deberían pasar a ser a base dese novo espazo ou polo financeiro de novo tipo e canto máis se tarde en cambiar de rumbo máis difícil será chegar a bo porto.

http://juantorreslopez.com/

Enlace co artigo e comentarios na web do compañeiro Juan Torres López

___________________________________

NÓS-Unidade Popular apoia a proposta “Se resides, decides” sobre a reforma da Lei Orgánica de Regime Eleitoral Geral

NÓS-UP -imprensa@nosgaliza.org-
20 de Fevereiro de 2009

Nom é o único contra-senso nem a única fonte de irregularidades antidemocráticas na legislaçom eleitoral em vigor na Galiza. No entanto, é evidente que o sistema que regula a participaçom nas votaçons de pessoas totalmente desligadas da realidade Galiza, com residência permanente no estrangeiro, é tam injusto como a negaçom desse direito às pessoas que, sem terem nascido no nosso país, trabalham nele e fam parte, portanto, da nossa comunidade nacional.

Achamos, além do mais, lamentável o espectáculo que, de diferente maneira e por idênticos motivos eleitoralistas, as três forças parlamentares actuais venhem dando em relaçom ao chamado “voto emigrante”. É reveladora disso a discussom sobre o número de geraçons que, a partir de um galego ou umha galega que abandonou o País há décadas, podem continuar a influir, com o seu voto, na orientaçom política-institucional da Galiza autonómica.

Como força democrática, contrária a essencialismos historicistas ou sanguíneos, e partidária da integraçom em pé de igualdade da cada vez maior colectividade imigrante na Galiza, NÓS-Unidade Popular reclama que a residência efectiva no nosso país seja o único critério para o reconhecimento do direito ao voto. Rejeitamos portanto limitar o debate, como tenhem feito nos últimos meses o PP, o PSOE e o BNG, à habilitaçom de urnas no seio da comunidade emigrante galega espalhada polo mundo.

É claro que existem outros muitos aspectos em que a discriminaçom da populaçom imigrante é igualmente denunciável mas, existindo umha iniciativa cívica sobre esta questom como “Se resides, decides”, NÓS-UP nom quer deixar de manifestar a sua adesom à mesma e o seu rejeitamento aos critérios arbitrários e xenófobos utilizados na actualidade na Galiza e no conjunto da Uniom Europeia em relaçom ao direito ao voto.

Permanente Nacional de NÓS-Unidade Popular

Galiza, 20 de Fevereiro de 2009
____________________

Boletin Democracy Now! - Venres, 20 de Febreiro de 2009

Os titulares do Programa Informativo "Democracy Now!" do Venres 20 de Febreiro de 2009

ESCOITAR [En Espanhol]

• En Canadá, Obama demandou salvagardas climáticas e laborais en NAFTA
• Comandante de EE. UU.: necesítanse 60.000 soldados en Afganistán polo menos durante 3 anos
• Centos de manifestantes protestaron contra OTAN en Polonia
• Presidente kirguís ordena peche de base estadounidense
• Informe: prisioneiro de Guantánamo será enviado de regreso a Gran Bretaña
• Netanyahu converterase en Primeiro Ministro israelí
• Kerry e membros do Congreso percorren Gaza
• Convoi de axuda partiu de Europa cara a Gaza
• Informe: Funcionarios do programa nuclear de Irán foron branco de operacións encubertas israelís
• Financeiro de Texas recibiu documentos vinculados á fraude
• California aproba recortes á educación e aumento de impostos
• Crece a protesta estudantil da Universidade de Nova York a pesar das ameazas de expulsión
• O Post ofrece desculpa limitada mentres continúan as protestas pola caricatura
• O activista pola paz Peter DeMott faleceu aos 62 anos

O RESTO DA HORA DE DEMOCRACY NOW!

• Dirixentes sindicalistas acusan Stern de conspirar para controlar o único banco estadounidense onde o sindicato é dono

  

  Na súa última columna do New York Daily News, o co-presentador de Democracy Now! Juan Gonzalez escribe, "Só durante o pasado ano, as ganancias do banco Amalgamated Bank deron máis de 23 millóns de dólares para UNITE HERE para cubrir os gastos diarios de operación. Algúns líderes do sindicato acusan a un dos líderes máis poderosos do país, Andy Stern, do Service Employees International Union, de conspirar para tomar control do banco nunha toma similar ás tomas de corporacións.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Obama enfróntase cunha decisión sobre a detención indefinida co encarceramento do residente estadounidense Ali a o_Marri

  

  Porá en marcha o presidente Obama un novo tipo de detención preventiva para sospeitosos de terrorismo? A resposta pode presentarse co caso de Ali Saleh Kahlah ao-Marri, o último combatente inimigo enviado á prisión por Estados Unidos. Falamos con Jane Mayerla, xornalista de investigación da revista The New Yorker.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• A pesar do peche de Guantanamo e a prohibición contra a tortura, goberno de Obama coincide con varias políticas de Bush na chamada “guerra contra o terrorismo”

  

  Despues dun mes no cargo, o goberno de Obama sorprendeu a moitos dos seus partidarios ao acoller ou mostrarse receptivo con partes esenciais da estratexia antiterrorista do goberno de Bush. Estas políticas inclúen a detención indefinida, secuestro e traslado, e ata invocar o privilexio de "segredos de estado". Acompáñannos o blogger de Salon.com Glen Greenwald e Jane Mayer de The New Yorker para falar sobre o tema.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Os suicidios nas forzas militares de EE.UU. alcanzan unha marca histórica; un informe descobre que a maioría das mortes ocorridas nunha soa base de Colorado eran evitables

  

  Ata 143 soldados quitáronse a vida o ano pasado, o maior número de suicidios da historia das tropas estadounidenses. Falamos co correspondente de Salon.com Mark Benjamin, coautor dunha investigación exhaustiva sobre os suicidios ocorridos nunha base do exército en Colorado.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Centos de persoas protestan contra unha caricatura do New York Post considerada como unha representación racista de Obama

  

  Continúan hoxe as protestas no exterior das oficinas do New York Post tras a publicación dunha caricatura que segundo os detractores representa ao presidente Obama como un chimpancé executado. Despois de que un número de activistas e organizacións de defensa dos dereitos civís pedisen que se boicotease o xornal, o Post emitiu onte á noite unha especie de desculpa. Escoitamos a algunhas das persoas participantes na protesta do xoves, incluíndo ao líder do movemento dos dereitos civís, o reverendo Al Sharpton.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

_________

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

___________

Nace, en Francia, o Novo Partido Anticapitalista

O Novo partido reúne á maioría da Liga Comunista Revolucionaria (LCR), que aprobou súa propia disolución para crear a nova organización, alén de militantes comunistas, socialistas e ecoloxistas. Segundo un dos principais líderes do NPA, as referencias programáticas do novo partido son a ruptura co capitalismo e a independencia total en relación ao Partido Socialista francés. A "Esquerda da esquerda" francesa cre que xa ten o 15% de votos.

Por Louis Weber [*]
17.02.2009


O Novo Partido Anticapitalista (NPA) tivo seu congreso fundador coa presenza de Olivier Besancenot entre 5 e 8 de Febreiro de 2009. Na véspera, a Liga Comunista Revolucionaria [LCR] votara súa disolución, con 87% de votos, despois de corenta anos de existencia.

Mais non se trata dunha simple mudanza de nome. O NPA non se adherirá, por exemplo, á Cuarta Internacional [trotskista]. O partido pretende enraizar-se especialmente entre a mocidade, para quen a "base de adhesión son aqueles a quen Sarkozy chama de -ralé- e que recoñecen Besancenot como a única personalidade de esquerda de verdade", como explica Alain Krivine, o líder histórico da LCR. A partir de agora, o NPA conta con 9000 adhesións, quere dicir, tres veces máis que a LCR, que chegaba a ter pouco máis de 3000 membros.

Para continuar aumentando a súa base, o NPA quere "seguir o mellor das tradicións do movemento dos traballadores, sexan eles trotskistas, socialistas, comunistas, libertários, guevaristas, ou envolvidas na ecoloxía radical", como o afirma Olivier Besancenot. A referencia identitária será polo tanto menos unha doutrina política que a "ruptura co capitalismo" e a "independencia total do Partido Socialista".

Esa última cuestión estivo no centro das preocupacións da minoría "Unir", da LCR, que votou contra a súa disolución, e para quen esta é a única maneira de expresar súa oposición á creación do NPA nas condicións fixadas pola dirección. Esa cuestión está tamén no centro das discusións das forzas políticas que, no contexto francés, constitúen a esquerda da esquerda, quere dicir, rexeitan calquera acomodo co liberalismo dominante na Francia e na Europa. Trata-se de isso ...

A esquerda da esquerda está lonxe de ser unha cantidade negligenciábel no plano electoral: unha pescuda recente acaba de mostrar que se ela presenta-se listas unidas nas próximas eleccións para o Parlamento Europeo [en xuño de 2009], podía esperar, mesmo antes de facer campaña, algo como 15% dos votos. O Partido Comunista e o novo Partido de Esquerda fundado por Jean-Luc Mélenchon, que deixou o Partido Socialista na ocasión do recente congreso do partido en novembro de 2008, de agora en diante xa decidiran constituír unha fronte de esquerda para esas eleccións.


A maioría dos grupos e colectivos que foron creados na batalla de 2005 para rexeitar o proxecto do tratado constitucional europeo están prontos a se xuntar a esa Fronte, cuxa campaña será baseada na rexeita absoluta da Europa liberal actual e na demanda por unha reorientación radical da construción europea. Mais as discusións co NPA aínda non alcanzaran e receian un pouco a volta do escenario desastroso das eleccións presidenciais de 2007, con pouco menos de seis candidatos reivindicando o antiliberalismo. Ningún de entre eles obtivo máis do que 4% dos votos.

Cal a dificultade, agora? A nascente fronte de esquerda non ten a intención de facer calquera acordo co Partido Socialista para as eleccións europeas. Mais "a independencia total do Partido Socialista" defendida polo NPA quería dicir que o Partido Comunista, por exemplo, renuncia á alianzas que lle permiten participar, cos socialistas e outros, da xestión da case totalidade das rexións francesas e de numerosas prefecturas.

Ese tipo de alianza é rexeitada por diversas razóns, mais principalmente porque o NPA non concibe súas accións políticas sen buscar exercer as responsabilidades políticas. O que non é concebível, no contexto francés, sen alianza cos socialistas, que é o que o NPA rexeita neste momento. Pureza revolucionaria e rexeita de pór as "mans na graxa" da xestión ... Trátase de se beneficiar da notábel popularidade de Olivier Besancenot e de así legitimar o NPA no plano político ... Pretexto para se presentar só á eleccións europeas, levando en conta as vantaxes simbólicas e materiais que un mandato parlamentario europeo viabiliza ... Posición de negociación cos outros compoñentes da esquerda da esquerda, antes dun acordo ou dunha posición de principio durável ... O futuro permitirá a resposta a esas cuestións.

[*] Louis Weber é membro da Attac/Francia e secretario de redacción da revista de socioloxía Savoir/Actuar.
_____________

Novo Partido Anticapitalista - NPA
Nouveau Parti Anticapitaliste - NPA
http://www.npa2009.org/
_____________________________

Enlaces de Interese:

Entrevista con Alain Krivine sobre o NPA e un artigo de Louis Weber na revista "Savoir-agir", trimestral da asociación "Raisons d´agir"
O Novo Partido Anticapitalista, LCR-bis, ou apertura a todas as correntes da outra esquerda
Louis Weber / Alain Krivine
10-10-2008

LCR - Francia : http://www.lcr-rouge.org/
______________

Día 20: Homenaxe a Maria Manuela en TVG - Día 21: O Recuncho, 10º Programa 93.9 FM

Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
20 de fevereiro de 2009 17:31


sábado 21 de Febreiro, de 11 a 13 horas,
10º programa de "O Recuncho"
dende o estudo de Radio Filispim.
No que abordaremos os seguintes temas:

Manifestación en Santiago de Compostela da Rede "Galicia non se vende".
Entrevista con Nanina da revista feminista "Andaina".
Semblanza e poesías de Eduardo Galeano.
Conferencia do historiador Bermejo Barrera.
Falaremos en directo con César Fraga, traballador de Megasa.
Teremos uns especiais musicais.
En directo, no plató, José Torregrosa, mestre, escritor, crítico de cine e directivo da A.C. Fuco Buxán.

Sen máis, esperamos encontraros nas ondas filispinianas ou no noso blog www.recunchofuco.blogspot.com
"O recuncho", o programa da Asociación Cultural Fuco Buxán en Radio FilispiM, 93.9 FM e Radio Piratona de Vigo.


Hoxe, venres, día 20/02/2009 as 12 da noite na TVG

Pódese ver a Homenaxe que ferrolterra e Galicia tributaron a MARIA MANUELA o pasado Decembro no Teatro Jofre e que leva por título "HABEMOS DE IR" e que reunira a unha trintena de cantantes e músicos galegos que quixeron acompañar a artista ferrolá neste día tan especial.

Nesta velada musical, María Manuela entregou á súa cidade natal o mellor da súa obra e, ao mesmo tempo, recibiu do conxunto da cidadanía un recoñecemento público pola traxectoria vital e musical que, xunto con seu home Miguel Varela xa falecido-, mantiveron sempre ao carón da xente e a prol da lingua e da cultura galegas.

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es
____________________

O Pleno do Concello de Ferrol, rexeita a "proposta de aprobación inicial do anteproxecto de construción e explotación do centro deportivo" ...

O Pleno do Concello de Ferrol, rexeita a "proposta de aprobación inicial do anteproxecto de construción e explotación do centro deportivo" da Praza da Porta Nova

A Xunta Local de Goberno de Ferrol, levaba ao Pleno Municipal de hoxe, 20 de Febreiro de 2009, que se reuneu en sesión extraordinaria, a "proposta de aprobación inicial do anteproxecto de construción e explotación do centro deportivo" que se localizará baixo o cemento da Praza da Porta Nova [Praza de España], este ponto xa fora retirado do Pleno Ordinario anterior, para dar tempo para o seu estudo polo resto dos grupos municipais. Mais non puido ser, os grupos municipais da oposición deron-lle as costas ao anteproxecto, PP, IF e EU-IU, votando en contra e o BNG coa abstención. A oposición alegou motivos electorais do PSOE, o de intentar aprobar o anteproxecto agora, sen que a oposición teña mais tempo para estudar o asunto.

Segundo informaron os responsabeis municipais, o anteproxecto "foi elaborado por un equipo multidisciplinar que traballou baixo a coordinación do Xefe de Planeamento do Concello de Ferrol (isto é, o técnico xefe da Sección de Patrimonio, o de Urbanismo e o de Deportes). As instalacións ocuparán máis de 4.500 metros cadrados de superficie, así como que nelas se disporá unha pista polivalente, unha piscina e unha zona spa, entre outros servizos. Tamén salas para a realización de exercicios cardiovasculares e salas de musculación". Segundo o concelleiro de Urbanismo, Angel Mato a construción desta infraestrutura "permitirá contribuir á revitalización socio-económica do barrio da Magdalena", ademais de "dar resposta á actual e futura demanda dos cidadáns de Ferrol en infraestruturas deportivas".

Continuará ...
_______________

O galego deixa de ser unha lingua en perigo no Atlas da UNESCO

Atlas interactivo das Linguas en Perigo no Mundo
©UNESCO

19/02/2009

O galego non figura xa na terceira edición do Atlas das Linguas en Perigo no Mundo, elaborado pola Organización da ONU para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO), porque deixou de ser unha das linguas 'en perigo'.

Na edición do Atlas do 2001 o galego xunto co eúscaro atopábanse dentro do grupo de linguas 'en perigo' e o catalán 'potencialmente en perigo', segundo informou o filólogo finlandés Tapani Salminen, encargado en elaborar parte deste informe.

No novo Atlas o eúscaro mantense entre as 2.500 linguas en perigo no mundo, dentro da categoría 'vulnerable', mentres que o catalán converteuse na lingua minoritaria máis forte de Europa e o galego protexeuse pola súa proximidade ao portugués, indicou Salminen.


A vulnerabilidade do idioma

De acordo coa definición proposta pola UNESCO, un idioma é 'vulnerable' cando a maioría dos nenos fálano pero o seu uso está restrinxido a determinados ámbitos, ''o que é claramente a avaliación máis exacta do eúscaro'', explicou o filólogo finlandés.

Tapani Salminen, encargado da parte do informe onde se trata a situación do eúscaro e no que se basea o Atlas da UNESCO, considerou que a pesar da alta protección oficial que ten esa lingua no País Vasco, a súa posición é ''máis débil'' dentro de España en Navarra e, ademais, en Francia.

O experto comentou a fortaleza do catalán (ao que cualificou como a lingua minoritaria máis forte de Europa) e do galego, protexido ademais pola súa proximidade ao portugués. Estas dúas linguas non están incluídas na clasificación da UNESCO xa que non están en risco.

No anterior Atlas da UNESCO, de 2001, que clasificaba as linguas de acordo con outros criterios, o eúscaro e galego atopábanse na categoría 'en perigo' e o catalán estaba 'potencialmente en perigo'.


Linguas con risco

No entanto, o eúscaro non é a única lingua con risco no territorio español, xa que o Atlas da UNESCO recolle a situación 'perigosa' do aragonés e do asturiano-leonés, e inclúe así mesmo o gascón (no suroeste de Francia) na mesma categoría.

O informe revela que dos 6.000 idiomas existentes no mundo, máis de 200 extinguíronse nas últimas tres xeracións, 538 están ''en situación crítica'', 502 ''seriamente en perigo'', 632 ''en perigo'' e 607 ''en situación vulnerable''.

Eses catro son os niveis 'de vitalidade' das linguas nas que estas se clasifican no Atlas.

Países cunha gran diversidade lingüística como Estados Unidos, Brasil, Indonesia e México son aqueles que teñen máis linguas en perigo, segundo constata o estudo.

Con todo, tamén se pode verificar que Papúa Nova Guinea (con 800 linguas, o país con maior diversidade do mundo) é un dos que ten menos perigo proporcionalmente, o que resta alarmismo ao estudo.


O atlás lingüístico

''Sería inxenuo e simplista afirmar que as grandes linguas antigamente coloniais, talles como o inglés, o francés e o español son sempre as responsables da extinción doutras, débese a un sutil xogo de forzas", comentou o lingüista australiano e redactor xefe do Atlas, Christopher Moseley.

O Atlas interactivo que a UNESCO pon a disposición de todo o mundo na súa páxina web foi elaborado por máis 30 lingüistas de todo o mundo e permitirá actualizalo de xeito constante grazas ás achegas dos usuarios.

Fontes: Galiciae-efe
________________

Nevarada

Nove Ondas
Por Rosa Aneiros [*].
17/02/2009

As nevaradas escorregaron polas levadas de febreiro e descubriron a paisaxe que habitaba muda baixo o xeo. E estoura, coas violencia estridente das mimosas, a luz de marzo.

Un día alguén berrou: Galicia non se vende! e unha pintada nunha parede contestoulle: Non se vende, regálase! Os famosos 500 metros para a construción no litoral supuxeron un paso que foi excesivo para uns e escaso para outros.

A toma de conciencia dos valores paisaxísticos e patrimoniais dun país non é exercicio doado. A crítica debe ser sa e, sobre, todo, útil. Han turrar os intereses e hase encontrar a vía do diálogo para conciliar posicionamentos. Os cidadáns teñen o deber de amosar a súa actitude crítica coas decisións nas que non están de acordo.

O servilismo -ás siglas por un lado e aos votos polo outro- só pode empobrecer os discursos e urxe a discrepancia dentro do respecto para avanzar. Iso si, cómpre non deixarse cegar nunca polo fume das decepcións que fagan esquecer o punto de partida real. O que recuamos. O que avanzamos.

Por iso, e trala nevarada da campaña, a primavera post-eleccións, o momento en que todos veremos o que había tanxible abaixo de tantas promesas de xeo. Os votos non se venden nin se regalan. Gáñanse. Velaí a verdadeira democracia.

Enlace co artigo orixinal en Galicia-e

Licenza Creative Commons 2.5
________________

[*] Rosa Aneiros (Meirás-Valdoviño, 1976) é xornalista e traballa no Consello da Cultura Galega. Colabora habitualmente en distintos medios de comunicación impresos e dixitais, entre eles culturagalega.org (sección Agardando as lagarteiras), Diario de Pontevedra, El Progreso, Galicia Hoxe, Diario de Ferrol (a través da axencia AGN), El País, Grial, Fadamorgana ou Casa da gramática, ademais do programa “Un día por diante” da Radio Galega. En 1999 presentou a súa primeira novela, Eu de maior quero ser á que seguiron Corazóns amolecidos en salitre (2002), Resistencia (Xerais, 2003), O xardín da media lúa (Galaxia, 2004), o volume recompilatorio de artigos literarios Agardando as lagarteiras (culturagalega.org, 2003) e Veu visitarme o mar (Xerais, 2004). Ten publicados relatos nos volumes colectivos Narradoras (Xerais, 2000); Relatos (1999), Relatos gañadores do Pedrón de Ouro 1998-1999-2000 (2001) ), Seis ferroláns (2003), Alma de beiramar perdida (2003), Botella ao mar (2003) ou Narradio (Xerais, 2003). Conta no seu haber con recoñecementos como o Modesto Rodríguez Figueiredo (Pedrón de Ouro, 1998); o Manuel Lueiro Rey (1996); o Manuel Murguía (2001), o Carvalho Calero (2001), o Premio Arcebispo Juan de San Clemente (2003), o Premio Careón 2006 ou o Premio da Crítica Losada Diéguez (2005), ademais do Premio Caixanova Francisco Fernández del Riego en 2007 polo artigo xornalístico “A última vaca”. Ao pé do abismo (Xerais, 2007) recolle a súa obra xornalística.[Fonte: Edicións Xerais]
____________________

Desconvocada a Folga Xeral na Sanidade: A Consellería paraliza o Decreto da CPO e está disposta a negociar

Cig Saúde Ferrol -cigsaudeferrol@gmail.com-

Conquerida a paralización da tramitación do Decreto sobre a Carreira Profesional Ordinaria

Grazas as mobilizacións efectuados polo persoal do Sergas, a consellería de Sanidade ven de anunciar a paralización da tramitación do decreto [Carreira Profesional Ordinaria] e confirma a convocatoria dunha Mesa Sectorial para o día 6 de marzo para reiniciar e establecer un calendario de reunións onde se abordaran os aspectos reinvindicados pola Plataforma Sindical:

1.- Enlace réxime extraordinario

O SERGAS obriga a un periodo de permanencia de 3 anos a pesar de ter os requisitos esixidos.

2.- Funcionarios e Laborais

O Servizo de Saúde incumpre no decreto cos acordos asinados e xa publicados no DOG, que recollen o acceso ao réxime ordinario sen integración previa.

3.- Promoción interna

O decreto da carreira profesional non recoñece a promoción interna para licenciados e diplomados sanitarios.

4.- Persoal OPE 2006

O SERGAS non acepta que este persoal que reúna os requisitos á entrada en vigor da carreira poida solicitar o recoñecemento dos graos que lle correspondan.

5.- Persoal interino

Só poderán solicitar o grao inicial (non retribuído) non podendo pedir o Grao I até que sexan fixos, pero sempre e cando leven cinco anos neste grao inicial.

6.- Criterios de avaliación

Exixencia por parte do SERGAS dun mínimo de avaliación en cada apartado, mínimo que rexeita a plataforma sindical dada a dificultade de acadar en moitos lugares.

As organizacións sindicais integrantes da Plataforma Sindical, CCOO, CESM, CIG-SAÚDE, CSIF, SAE e UGT, por unanimidade deciden desconvocar as mobilizacións previstas, dado que o seu obxetivo, precisamente, era conquerir a convocatoria inmediata da mesa sectorial para dar continuidade ás negociacións rotas pola consellería o pasado 19 de decembro.

IMPOSICIÓNS NON, NEGOCIACIÓN SÍ!!!

CIG-Saúde Ferrol
981334566
www.cigsaudeferrol.blogspot.com
_____________________

Análise das Propostas Electorais para a Lingua Galega

O futuro inmediato
O que as organizacións políticas queren facer coa lingua na vindeira lexislatura

Análise: por Nel Vidal Barral 18-02-2009

Co obxectivo de dar a coñecer as posturas lingüísticas das organizacións políticas e os proxectos de política lingüística para a vindeira lexislatura, ofrecemos aquí, de xeito esquemático, unha análise das propostas en materia de lingua dos programas que as distintas formacións presentan de cara ás eleccións ao Parlamento galego do 1 de marzo.

• Podes descargar esta análise en formato .pdf [190 KB]
  

• Podes descargar os programas de lingua completos das distintas organizacións políticas para as eleccións do 1 de marzo de 2009 [.pdf, 4,88 MB]

BNG

Igualdade xurídica de galego e castelán no novo Estatuto, rede territorial consorciada de servizos de normalización e medidas en todos os ámbitos e desde todas as áreas do goberno
-Apartado: “Lingua”, dentro de “Avanzando no ensino, a lingua e a cultura”.
-Localización: no medio do programa, entre desenvolvemento económico e ordenación territorial.
-Páxinas: 5 de 210 (ademais de moitas outras medidas transversais recollidas en practicamente todos os apartados do programa). [2,4%]
-Idioma: galego.
-Análise xeral do programa:

* O BNG presenta un amplo programa de política lingüística, cunha análise crítica da acción do goberno na lexislatura 05/09, da que se di que houbo “tépedos avances ligados a consellarías gobernadas por nacionalistas”, mais que non houbo un verdadeiro cambio transformador, debido en gran parte á “actitude pasiva, de inanición total e mesmo ás veces contraproducente, da Secretaría Xeral de Política Lingüística”. Deste xeito, o BNG considera que esta foi “unha lexislatura practicamente perdida que cómpre recuperar impulsando a SXPL para que cumpra os obxectivos para o que foi creada”.

* Co obxectivo de “normalizarmos a situación da lingua e estendermos a toda a sociedade o uso do galego”, o BNG presenta un completo programa de obxectivos e medidas estruturadas en 12 puntos, baseándose en que a normalización debe ser un compromiso de todo o goberno e non unha materia en exclusiva dun departamento: administración, novas tecnoloxías, mocidade, comunicación, economía, deporte, cultura, xustiza, relixión, migración, achegamento ao ámbito galego-portugués e galego exterior.

-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Igualdade xurídica do galego co castelán no novo Estatuto de Nación para Galiza.

* Cumprimento dos obxectivos do PXNLG como paso inicial de normalización social da lingua.

* Creación dunha rede estruturada e coordinada de servizos de normalización lingüística de carácter territorial, unha estrutura nacional consorciada que concite os esforzos das diferentes administracións públicas e entidades privadas.

* Vinculación de todas as contratacións e axudas públicas de todos os ámbitos ao uso da lingua galega.


PPdeG

Bilingüismo, derrogación do Decreto de promoción do galego no ensino e oficina para a defensa dos dereitos lingüísticos de falantes de castelán e galego
-Apartado: “Lingua”, dentro de “Lingua, cultura e patrimonio”, dentro do programa de “Autogoberno”.
-Localización: último apartado do programa, despois de relacións institucionais e acción exterior.
-Páxinas: 10 de 320 (ademais dalgunha referencia xeral nalgúns apartados concretos). [3,1%]
-Idioma: galego.
-Análise xeral do programa:

* O programa de lingua do PP comeza cunha ampla introdución na que se critica a política lingüística do bipartito, que “ao servizo dos intereses dunha minoría nacionalista pretende impoñer o monolingüismo, apostando pola substitución das políticas de fomento e de promoción, a favor de políticas de imposición e de sanción”.

* No seu programa o PP recoñece que para a normalización da lingua “aínda queda terreo por percorrer nalgúns ámbitos públicos e sociais: a xustiza, a empresa, as novas tecnoloxías e os medios de comunicación, entre outros”, para o que aposta por un “bilingüismo integrador baseado no coñecemento por todos de ambas as linguas e no dereito da libre opción lingüística”.

-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Derrogación do Decreto de fomento do uso do galego no ensino para garantir o libre uso das linguas galega e castelán nas relacións entre profesorado e alumnado nos exames, textos e materiais.

* Creación dunha oficina de dereitos lingüísticos para tramitar queixas en relación co uso do galego e do castelán.

* Homoxeneización, a través un único Centro de formación, da obtención dos coñecementos de galego e expedición de títulos.

* Aplicación a empresas da exención fiscal prevista na Lei de normalización lingüística e no PXNLG.


PSdeG-PSOE

Fomento dos valores do plurilingüismo, promoción da diversidade lingüística e Consello Social da Lingua
-Apartado: “Política lingüística”, dentro de “A cultura: un dereito de todos e todas”.
-Localización: no medio do programa, entre universidade e sanidade.
-Páxinas: 1/2 de 225 (ademais dalgunha referencia xeral nalgúns apartados concretos). [0,2 %]
-Programa en galego.
-Análise xeral do programa:

* No escaso espazo dedicado á política lingüística, o programa do PSdeG-PSOE considera que “o galego é o noso patrimonio singular, como o español é un patrimonio compartido e ás institucións e aos cidadáns de Galicia, correspóndelles a responsabilidade de garantir e estimular o seu coñecemento e uso a través dun modelo de educación plurilingüe e aberto”.

* O programa do PSdeG-PSOE baséase no “fomento do multilingüismo” e nos “valores do plurilingüismo en Galicia, España e Europa”.

-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Elaboración dun Plan estratéxico de política lingüística que delimite as prioridades de actuación.

* Creación dun Consello Social da Lingua Galega.

* Fomento dos valores do plurilingüismo e promoción da diversidade lingüística en España e Europa.


EU-IU

Ensino comprometido coa lingua galega
-Apartado: non hai un apartado específico de política lingüística, tan só algunhas referencias xerais nos apartados de educación e cultura.
-Localización: -
-Páxinas: 0 de 160. [0%]
-Idioma: galego.
-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* A única proposta relacionada coa lingua que se fai en todo o programa é: ensino comprometido coa lingua galega, respectando de forma firme o decreto de normalización lingüística.


FPG

Monolingüismo social, inmersión lingüística no ensino e introdución do galego en todos os ámbitos
-Apartado: “Política lingüística”.
-Localización: é o último apartado do programa, despois de política cultural e educativa.
-Páxinas: 2 de 30. [6,7%]
-Idioma: galego.
-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Plan integral de inmersión lingüística en todos os niveis do ensino obrigatorio.

* Introdución do galego en todos os ámbitos.

* Retirada de apoio a publicacións non escritas en galego maioritariamente e mais a propostas alleas á normalización.


NÓS UP

Plena hexemonía do galego, retirada da condición de oficial ao español e unidade lingüística galego-luso-brasileira
-Apartado: “Direitos nacionais e lingüísticos”.
-Localización: no medio do programa, entre dereitos democráticos e dereitos laborais.
-Páxinas: 1/8 de 1. [12,5%]
-Idioma: galego (norma reintegracionista)
-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Oficialidade única do galego e progresiva retirada da condición de oficial ao español.

* Recoñecemento oficial da unidade lingüística galego-luso-brasileira.


Tega

Bilingüismo de verdade, deber de coñecer os dous idiomas e cumprimento da Lei de normalización lingüística
-Apartado: “Língua”, dentro de “Rexeneración social”.
-Localización: penúltimo apartado do programa, antes de medio ambiente.
-Páxinas: 1 de 59. [1,7%]
-Idioma: galego.
-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Dereito de usar e deber de coñecer as dúas linguas oficiais por parte de toda a cidadanía.

* Cumprimento da Lei de normalización lingüística.


UPyD

En contra da promoción do galego, derrogación de todas as normas que a apoian, división do alumnado segundo a lingua e introdución do castelán en toda a administración e na RTVG
-Apartado: “La lengua: un problema artificial”, dentro de “Unión”.
-Localización: primeiro apartado do programa, despois da presentación.
-Páxinas: 4 de 62 (ademais de moitas outras referencias en case todos os apartados do programa). [6,5%]
-Idioma: só en castelán.
-Algunhas das propostas máis salientábeis:

* Derrogación do decreto de fomento de uso do galego no ensino, da Lei de normalización, dos artigos lingüísticos da Lei de función pública, etc.

* Disolución dos equipos de normalización e dinamización lingüística.

* Eliminación da necesidade de coñecemento de galego para traballar na administración.

* Introdución do castelán na RTVG e en todas as institucións.

Consulta tamén a análise da acción de política lingüística desde o goberno galego nos últimos catro anos e propostas para a vindeira lexislatura

Ligazóns relacionadas

O futuro inmediato. O que as organizacións políticas queren facer coa lingua na vindeira lexislatura [.pdf, 190 Kb]

___
Fonte:

Enlace coa noticia orixinal na web da Coordinadora de Traballadoras e Traballadores de Normalización da Lingua
_____________

Desastre financeiro, crise sistémica?

por Samir Amin [*]
09.12.2008


A crise financeira era inevitable

A brutal explosión da actual crise económica non nos pillou desprevidos. Ademais, eu evocáraa fai uns meses, cando os economistas convencionais se esmeraban en minimizar as súas consecuencias, particularmente en Europa. Para entender a súa xénese, convén abandonar a actual definición do capitalismo, que hoxe día se adoita definir como "neoliberal globalizado". Esta cualificación é enganosa e oculta o esencial. O sistema capitalista actual está dominado por un puñado de oligopolios que controlan a toma de decisións fundamentais na economía mundial. Uns oligopolios que non só son financeiros, constituídos por bancos ou compañías de seguros, senón que son grupos que actúan na produción industrial, nos servizos, nos transportes, etc. A súa característica principal é a súa financiarización. Con iso convén comprender que o centro de gravidade da decisión económica foi transferido da produción de plusvalía nos sectores produtivos cara á redistribución de beneficios ocasionados polos produtos derivados dos investimentos financeiros. É unha estratexia perseguida deliberadamente non polos bancos, senón polos grupos "financiarizados". Máis aínda, estes oligopolios non producen beneficios, sinxelamente apodéranse dunha renda de monopolio mediante investimentos financeiros.

Este sistema é sumamente proveitoso para os segmentos dominantes do capital. Logo non estamos en presenza dunha economía de mercado, como se adoita dicir, senón dun capitalismo de oligopolios financiarizados. Con todo, a fuxida cara adiante nos investimentos financeiros non podía durar eternamente cando a base produtiva só crecía cunha taxa débil. Iso non resultaba sostible. De aí a chamada "burbulla financeira", que traduce a lóxica do sistema de investimentos financeiros. O volume das transaccións financeiras é da orde de dous mil trillones de dólares cando a base produtiva, o PIB mundial só é duns 44 trillones de dólares. Un xigantesco múltiplo. Fai trinta anos, o volume relativo das transaccións financeiras non tiña ese tamaño. Esas transaccións destinábanse entón principalmente á cobertura das operacións directamente esixidas pola produción e polo comercio nacional e internacional. A dimensión financeira dese sistema dos oligopolios finaciarizados era - xa o dixen - o talón de Aquiles do conxunto capitalista. A crise debía pois estalar por un desastre financeiro.


Detrás da crise financeira, a crise sistémica do avellentado capitalismo

Pero non basta con chamar a atención sobre o desastre financeiro. Detrás deste esbózase unha crise da economía real, xa que a actual deriva financeira mesma vai asfixiar o desenvolvemento da base produtiva. As solucións achegadas á crise financeira só poden desembocar nunha crise da economía real, isto é, unha estagnación relativa da produción e o que esta vai carrexar: regresión dos ingresos das traballadoras e traballadores, aumento do paro laboral, alza da precariedade e empeoramento da pobreza nos países do Sur. En diante debemos falar de depresión e xa non de recesión.

E detrás desta crise perfílase á súa vez a verdadeira crise estrutural sistémica do capitalismo. A continuación do modelo de desenvolvemento da economía real, tal e como o vimos coñecendo, así como o do consumo que lle vai emparellado, volveuse, por primeira vez na historia, unha verdadeira ameaza para o porvir da humanidade e do planeta.

A dimensión maior desta crise sistémica concierne o acceso aos recursos naturais do planeta, que se volveron moitísimo máis escasos que fai medio século. O conflito Norte/Sur constitúe, polo tanto, o eixo central das loitas e conflitos por vir.

O sistema de produción e de consumo/malgasto existente fai imposible o acceso aos recursos naturais do globo para a maioría dos habitantes do planeta, para os pobos dos países do Sur. Outrora, un país emerxente podía reter a súa parte deses recursos sen ameazar os privilexios dos países ricos. Pero hoxe día xa non é o caso. A poboación dos países opulentos - o 15% da poboación do planeta - acapara para o seu propio consumo e malgasto o 85 % dos recursos do globo e non pode consentir que uns recentemente chegados accedan a estes recursos, xa que provocarían graves penurias que porían en perigo os niveis de vida dos ricos.

Se Estados unidos fixáronse como obxectivo o control militar do planeta é porque saben que sen ese control non poden asegurarse o acceso exclusivo de tales recursos. Como ben se sabe, China, a India e o Sur no seu conxunto tamén necesitan eses recursos para o seu desenvolvemento. Para Estados Unidos trátase imperativamente de limitar ese acceso e, en última instancia, só existe un medio: a guerra.

Por outra banda, para aforrar as fontes de enerxía de orixe fósil, Estados Unidos, Europa e outras nacións desenvolven proxectos de produción de agrocombustibles a gran escala, en detrimento de a produción de víveres, aínda afectados polo alza dos prezos.


As respostas ilusorias dos poderes vixentes

Os poderes vixentes, ao servizo dos oligopolios financeiros, non teñen outro proxecto senón o de volver pór en pé este mesmo sistema. Que son esas intervencións estatais senón as que lles esixe a mesma oligarquía? Con todo, non é imposible o éxito desta posta en pé se as infusións de diñeiro resultan suficientes e se as reaccións das vítimas - as clases populares e as nacións do Sur - non deixan de ser limitadas. Pero neste caso o sistema só retrocede para mellor saltar e un novo desastre financeiro, aínda máis importante, será ineludible, xa que as "adaptacións" previstas para a xestión dos mercados financeiros e monetarios resultan amplamente insuficiente, pois non pon en cuestión o poder dos oligopolios.

Por outra banda, resultan divertidísimas estas respostas á crise financeira mediante a inxección de fondos públicos astronómicos para restablecer a seguridade dos mercados financeiros: privatizados xa os beneficios, en canto resultan ameazadas os investimentos financeiros se socializan as perdas. ¡Cara: gaño eu; cruz: perdes ti!


As condicións dunha resposta positiva aos desafíos

Non basta con dicir que as intervencións dos Estados poden modificar as regras do xogo, atenuar derívalas. Tamén é necesario definir as súas lóxicas e os seus impactos sociais. Desde logo, en teoría, poderíase volver a fórmulas de asociación dos sectores públicos e privados, fórmulas de economía mixta como ocorreu durante os "trinta anos gloriosos" (os anos 1945/1975) en Europa e durante a era de Bandung, en Asia e en África, cando o capitalismo de Estado dominaba amplamente, acompañado por políticas sociais fortes. Pero este tipo de intervención do Estado non está á orde do día. E están as forzas sociais progresistas encondicións de impor unha transformación desta amplitude ? Aínda non, opino eu.

A verdadeira alternativa pasa polo derrocamento do poder exclusivo dos oligopolios, o cal é inconcibible sen, finalmente, a súa progresiva nacionalización democrática. Fin do capitalismo ? Non o creo. Creo en cambio que son posibles unhas novas configuracións das relacións de forzas sociais que obriguen ao capital a axustarse ás reivindicacións das clases populares e os pobos. A condición de que as loitas sociais aínda fragmentadas e á defensiva, no seu conxunto, consigan cristalizar nunha alternativa política coherente. Con esta perspectiva, resulta posible o comezo dunha longa transición do capitalismo ao socialismo. Os avances nesa dirección, está claro, sempre serán desiguais dun país a outro e dunha fase do seu despregamento a outra.

As dimensións da alternativa desexable e posible son múltiples e conciernen a todos os aspectos da vida económica, social, política. Evocarei a continuación as grandes liñas desta resposta necesaria.

• A reinvención por parte dos traballadores de organizacións apropiadas que fagan posible a construción da súa unidade co fin de transcender a súa dispersión asociada ás formas de explotación vixente (paro laboral, precariedade, informalidade).
  

• A perspectiva é a dun espertar da teoría e da práctica da democracia asociada ao progreso social e ao respecto da soberanía dos pobos e non disociada destes.
  

• Liberarse do virus liberal fundado no mito do individuo, que xa pasou a ser tema histórico. Os rexeitamentos frecuentes dos modos de vida asociados ao capitalismo (múltiples alleamentos, consumismo e destrución do planeta) sinalan a posibilidade desta emancipación.
  

• Liberarse do atlantismo e do militarismo que lle está asociado, ambos os destinados a facer aceptar a perspectiva dun planeta organizado sobre a base do apartheid a escala mundial.

Nos países do Norte o desafío implica que a opinión xeral non se deixe encerrar nun consenso de defensa dos seus privilexios con respecto aos pobos do Sur. O internacionalismo necesario pasa polo antimperialismo, non polo humanitarismo.

Nos países do Sur, a estratexia dos oligopolios mundiais leva consigo o facer recaer o peso da crise sobre os seus pobos (desvalorización das súas reservas de cambio, baixa dos prezos das materias primas exportadas e alza dos prezos dos produtos importados). A crise ofrece a ocasión do renacemento dun desenvolvemento nacional, popular e democrático autocentrado, que someta as relacións co Norte ás súas esixencias, isto é, a desconexión. O cal implica:

• O control nacional dos mercados monetarios e financeiros
  

• O control das tecnoloxías modernas en diante posible,
  

• A recuperación do uso dos recursos naturais,
  

• A derrota da xestión globalizada, dominada polos oligopolios (a OMC) e a do control militar do planeta por Estados Unidos e os seus aliados,
  

• Liberarse das ilusións dun capitalismo nacional autónomo no sistema e dos mitos do pasado.
  

• A cuestión agraria, en efecto, está no centro das opcións por vir nos países do Terceiro Mundo. Un desenvolvemento digno de chamarse así esixe unha estratexia política agrícola baseada sobre a garantía do acceso á terra para tod@s @s campesiñ@s (a metade da humanidade). En contrapartida, as fórmulas preconizadas polos poderes dominantes - acelerar a privatización da terra agrícola e transformar a terra agrícola en mercancía - levan consigo o éxodo rural masivo que ben vimos coñecendo. Como o desenvolvemento industrial dos países afectados non pode absorber dita superabundante man de obra, esta concéntrase nas barriadas miserables dos arrabaldes cidadáns ou se deixa tentar polas tráxicas aventuras dunha fuxida en balsa polo Atlántico. Existe unha relación directa entre a supresión da garantía do acceso á terra e o aumento das presións migratorias.
  

• A integración rexional, ao favorecer o surgimiento de novos polos de desenvolvemento, pode constituír unha forma de resistencia e de alternativa? A regionalización é necesaria, talvez non para xigantes como China e a India ou ata para Brasil, pero seguramente si para outras moitas rexións, no sueste asiático, en África ou en América Latina. Este continente está un pouco por diante nese terreo. Venezuela, oportunamente, tomou a iniciativa de crear o Alba (Alternativa bolivariana para América Latina e o Caribe) e o Banco do Sur (Bancosur), ata antes da crise. Pero o Alba - un proxecto de integración económica e política - aínda non recibiu a adhesión de Brasil nin a de Arxentina. En cambio, o Bancosur, que supostamente debe promover outra forma de desenvolvemento, asocia igualmente a estes dous países a pesar de que, ata hoxe, sigan tendo unha concepción convencional do papel que ha de desempeñar un banco.
  

Os avances nesas direccións tanto no Norte como no Sur, que son a base do internacionalismo dos traballadores e dos pobos, constitúen as únicas garantías de reconstrución dun mundo mellor, multipolar e democrático, única alternativa á barbarie do envellecido capitalismo.

Máis que nunca, a loita polo socialismo do século XXI está á orde do día.

Fonte: http://altereconomia.org/
___________________________

[*] Samir Amin, O Cairo, 3 de Setembro de 1931); economista exipcio. É un dos pensadores neomarxistas máis importantes da súa xeración. Desenvolveu os seus estudos sobre política, estatística e economía en París. Na actualidade reside en Dakar (Senegal).

Entre 1957 e 1960 traballou na administración exipcia do desenvolvemento económico. Desde ese ano e ata 1963 desempeñouse como conselleiro do Goberno de Mali. En 1970 convértese en director do Instituto Africano de Desenvolvemento Económico e Planificación con sede en Dakar, Senegal. Actualmente é director do Foro do Terceiro Mundo, unha asociación internacional formada por intelectuais de África, Asia e América Latina, destinada a fortalecer os esforzos intelectuais e os lazos entre os países do terceiro mundo, tamén con sede en Dakar.
___________________

Boletín Informativo "Democracy Now!" do Xoves 19 de Febreiro de 2009

Os Titulares do 19 de Febreiro de 2009

ESCOITAR

• Obama anuncia plan de execucións hipotecarias por 275 mil millóns de dólares
• Tribunal impide liberación de prisioneiros uigures
• Parlamento kirguís vota clausura de base aérea estadounidense
• Aprázase xuízo a xornalista iraquí que arroxou os seus zapatos
• Israel négase a intercambio de prisioneiros e condiciona bloqueo de Gaza a liberación de soldado
• Líder encarcerado da oposición de Exipto foi liberado logo de tres anos de prisión
• Greenspan apoia a nacionalización dos bancos en problemas
• Holder: Estados Unidos é un “país de covardes” no que refire a falar sobre a raza
• Ordénaselle a Philip Morris que lle pague oito millóns de dólares a viúva de Florida
• Comeza o terceiro xuízo de sospeitosos de terrorismo de Miami
• Estados Unidos deportará a 30.000 haitianos
• Estudantes da Universidade de Nova York ocupan cafetería
• A familia de Gerónimo demanda a Yale e a un grupo estudantil para recuperar os seus restos
• UBS revelará o nome dos estadounidenses que teñen contas en paraísos fiscais
• O novelista sudanés Ao-Tayeb Saleh faleceu aos 80 anos

O RESTO DA HORA DE DEMOCRACY NOW!

• Aseguran que unha caricatura na que se executa a un chimpancé é unha velada referencia racista a Obama

  

  Organizáronse para hoxe varias manifestacións ante a sede do New York Post para condenar a publicación dunha caricatura que, segundo os detractores, representa ao presidente Obama como un simio. Falamos co senador de Nova York Eric Adams e co organizador e investigador do Instituto de Estudos Políticos (IPS, polas súas siglas en inglés) Dedrick Muhammad, ex Director Nacional da National Action Network do reverendo Ao Sharpton.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Estado do Soño 2009: un informe determina que a xente de cor en Estados Unidos padece unha depresión económica silenciosa

  

  A taxa de desemprego segue sendo máis alta entre a xente de cor. Entre eles, o desemprego supera xa o 12,6 % e entre os mozos negros a cifra é considerablemente maior. Falamos con Dedrick Muhammad, coautor do novo informe ?State of the Dream 2009: The Silent Depression? (Estado do Soño 2009: a depresión silenciosa), publicado por United for a Fair Economy (Unidos por unha Economía Xusta).

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Poderá frear as execucións hipotecarias o plan de axuda para propietarios de vivendas, que ascende a 275.000 millóns de dólares ?

  

  O presidente Obama revelou o seu primeiro plan concreto para enfrontar a grave crise de vivenda que existe no país: trátase dunha medida de 275.000 millóns de dólares que podería axudar a que ata 9 millóns de propietarios eviten a execución das súas vivendas e reduzan os seus pagos hipotecarios. Axudará o plan a aqueles que o necesitan? Falamos con Josh Zinner, da organización con sede en Nova York Neighborhood Economic Development Advocacy Project.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

• Activistas canadenses instan a Obama a que non acepte a extracción de petróleo das areas bituminosas de Alberta polo destrutivo do proceso para o medio ambiente

  

  O presidente Barack Obama diríxese hoxe a Canadá con motivo da súa primeira visita ao estranxeiro como presidente. Unha coalición de grupos ambientalistas está pedindo a Obama que reduza a dependencia estadounidense do petróleo extraído das areas bituminosas de Alberta, Canadá. Greenpeace afirma que ditas areas xeran de tres a cinco veces máis contaminación en forma de gases de efecto invernadoiro que a extracción convencional de petróleo.

  Escoite/Vexa/Lea (en inglés)

[Información completa no Blog Difundindo Democracy Now! desde Galiza]

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

Este Sábado 21 de Febreiro, O Recuncho nº 10, en Radio Filispim no 93.9 da FM

Emisión en directo: Sábado de 11:00hs. a 13:00hs.
Repetición en diferido: Mércores, de 15:00hs. a 17:00hs. e Domingos, de 20:00hs. a 22:00hs.

O Recuncho nº 10
19 de fevereiro de 2009 21:21
Micki -ser_tb_algo_mas@yahoo.es-

Moi boas dende "O Recuncho". Este sábado 21 de Febreiro, de 11 a 13 horas, novo programa dende o estudo de Radio Filispim.

Neste noso xa décimo programa abordaremos os seguintes temas:

• Manifestación en Santiago de Compostela da rede "Galicia non se vende".
• Entrevista con Nanina da revista feminista Andaina.
• Falaremos e escoitaremos poesías de Eduardo Galeano.
• Conferencia do historiador Bermejo Barrera.
• Falaremos en directo con César Fraga, traballador de Megasa.
• Teremos uns especiais musicais.
• En directo, no plató, José Torregrosa, mestre, escritor, crítico de cine e directivo de Fuco Buxán.
  

Sen máis, esperamos encontraros nas ondas filispinianas ou no noso blog www.recunchofuco.blogspot.com

"O recuncho", o programa da asociación cultural Fuco Buxán
en Radio FilispiM, 93.9 FM e Radio Piratona de Vigo.
______________________