Reportaxen sobre a Manifestación contra a privatización da Sanidade Pública que se celebrou o Domingo 11 de Abril de 2010 en Ferrol - Audio, Vídeo, Fotos, Artigos, ...

[Clicar acima da imaxe para entrar na Galería Fotográfica de Suso Pazos -Susete- en Fuco Buxán A.C.]

Miles de persoas secundaron a chamada da Plataforma contra a privatización da Sanidade Pública, baixo o lema "A Saúde non é un negocio - Non á privatización da Sanidade Pública".

A Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública da Área Sanitaria de Ferrol -que a integran 44 entidades da comarca-, diante do grave deterioro ao que se está sometendo á Sanidade Pública, á falla de compromiso que con esta Área ten a Xunta de Galicia e ante as medidas privatizadoras do Partido Popular, realizou es Domingo 11 de Abril de 2010 unha manifestación, a cal reflexou na rúa o descontento e o rexeitamento destas medidas por parte da cidadanía da comarca.

Rádio Filispím, a radio libre e comunitaria da Comarca realizou unha reportaxen completa e en directo da mobilización realizada hoxe en Ferrol.

O Colectivo Opaii!, a entidade que promove e manten a radio, realizou unha extensa reportaxen sonora con música entrevistas e conexións en directo.

Documento sonoro de "Rádio Filispím" online:

Click to play

• http://blip.tv/file/get/Artabrix-ManifestacinContraAPrivatizacinDaSanidadePblicaQueSeCel801.mp3

Fonte: http://artabrix.blip.tv/


Vídeo de Ártabra 21 que se corresponde co momento da leitura do comunicado final da Manifestación, leido por un dos portavoces da Plataforma, Miguel López, presidente da Asociación Veciñal de Esteiro.


Fonte: http://artabrix.blip.tv/

Contra a privatización da Sanidade Pública

Lois Méndez Pérez [*]

11.04.2010

As Iniciativas de Financiamento Privado (PFI) son unha ferramenta para privatizar a Sanidade Pública, poñendo os seus activos e o seu financiamento nas mans do sector privado e os seus accionistas

Con estas ferramentas de privatización increméntanse os custes finais de construción dos hospitais e dos centros de saúde moi por riba dos construídos polo sistema público tradicional

Estes custos tan elevados e progresivos hipotecan os orzamentos, de investimento e de gasto corrente do sistema sanitario público, durante moitos anos e trasladan ás xeracións futuras o pago dos actuais centros. Conleva ceder as empresas á construción do edificio, adquisición do equipamento, mantemento e contratación do persoal non sanitario, ademáis de explotar tódolos servizos (cafetería, aparcamento, subministros, almacén ….), O Sergas pagará un aluguer como inquilino durante máis de 20 anos, o custe final será seis veces superior ao que custaría o hospital de terse construído con financiamento totalmente público. Cando o Sergas, pasados máis de 20 anos, sexa o propietario do hospital ou dos centros de saúde, xa estarán obsoletos e necesitaran grandes investimentos para poñelos en valor. Este modelo de xestión xa fracasou no Reino Unido, Valencia, Madrid, pois deteriora a calidade asistencial, con peor atención ao usuario, ademáis este modelo privado sae máis caro, desviando recursos a favor da empresa privada que só busca beneficios. Para compensar os maiores custes, as infraestruturas son de peor calidade, redúcese o número de camas e de persoal, co que se deteriora a calidade da asistencia sanitaria. A experiencia inglesa demostrou que os maiores custos condicionan problemas de infraestruturas e reducións en camas, persoal e en calidade da asistencia sanitaria:

• Por cada 200 millóns de libras de incremento de custos perdéronse 1.000 postos de traballo, polo que o persoal reduciuse nun 25% desde a posta en marcha da PFI. Perdéronse 13.000 camas entre 1997 e 2001. Estes hospitais teñen unhas listas de espera moi elevadas (en áreas esenciais que pon en perigo a saúde dos pacientes).
  
• Construtoras deseñan e constrúen.
  
• Proporcionan e repoñen mobiliario e resto do equipamento básico.
  
• Xestionan persoal e servizos non sanitarios. As empresas concesionarias son as responsables de:
  
  • Mantemento integral del edificio, Xestión de residuos Seguridade, Lavandería.
  • Transporte exterior e interior, desinfectación e Xestión do arquivo de documentación clínica e administrativa.
  • Conservación de vías e xardinería, limpeza, esterilización, almacenaxe, distribución é restauración

Estes centros sanitarios teñen un 68% menos camas, 0,95 fronte a 3 camas por mil habitantes dos públicos da comunidade. Teñen externalizada a radioloxía e laboratorio, que quedan fóra dos centros impedindo contacto con profesionais clínicos. Poñen en perigo a confidencialidade dos datos clínicos dos pacientes, que están en poder de empresas privadas. Teñen menos médicas/os por mil habitantes: Centros con xestión privada (PFI) oscilan entre 0,46 e 0,73 por mil habitantes. Centros Públicos entre 1,3 e 2,4 por mil habitantes. Teñen menos persoal de enfermaría por mil habitantes:

Centros con xestión privada (PFI) oscilan entre 1,07 e 2,47 por mil habitantes. Centros Públicos 4,5 por mil habitantes. As fórmulas de financiamento das que se está a falar non son novas nin teñen dous anos de vida, non se orixinan nin son produto da crise, senón que son fórmulas que viron a luz hai máis de dez anos, en plena fase expansiva da economía, e que xa dende o ano 2000 nas comunidades de Valencia e Madrid, gobernadas polo Partido Popular, e en Galicia co goberno Fraga, con Romay Becaría na Consellería de Sanidade e con Alberto Nuñez Feijóo no Sergas liderou no seu día a experimentación sobre novas formas de xestión do sector sanitario, as fundacións: hospital de Verín, Barbanza e Cee (xa restituídas ao Sergas, que constituíron un rotundo fracaso de xestión: economica e asistencial) ou a asignación a un centro privado da atención sanitaria dunha área de poboación (Povisa, aínda en vigor e polo que o Sergas paga un canon anual superior aos 74 millóns de euros). Nesta área sanitaria, a unión do centro de especialidades co hospital A. Marcide (a entrada actual ao hospital: citas) foi financiada pola empresa privada, como contraprestación da explotación do aparcadoiro construido en chan público, por un período de 50 anos.

Consecuencias para os usuarios, cada vez que teñen que acudir a consultas externas, facer probas ou visitar algún familiar, pagan as tarifas máis caras por usar o aparcadoiro de toda a cidade: a necesidade convírtese nun negocio.

As consecuencias da privatización son catastróficas: abandono de valores fundamentais; universalidade, equidade, gratuidade, carácter redistributivo, planificado por necesidades e participativo. Incrementa a irracionalidade e a desigualdade sanitaria (acceso servizos). Aumenta o gasto sanitario sen mellorar resultados.

Os efectos dos orzamentos destinados pola Xunta de Galicia no ano 2010 nesta Área Sanitaria son:

• A falla de orzamento para adicar á alta tecnoloxía: nin un só euro.
  
• A escasa dotación de 100.000 euros ao plano director.
  
• Aumento alarmante das listas de espera.
  
• Aumento de derivacións de usuarios a outras Áreas Sanitarias e a centros privados concertados.
  
• Conxelación dos cadros de persoal, anulación do plan mellora de atención primaria e redución drástica de contratacións temporais: peor calidade asistencial.
  
• A construción dos centros de saúde de Ares, A Capela, Cedeira e Narón pola iniciativa privada.
  
• O nulo investimento na adaptación do Hospital de Defensa, coa conseguinte paralización de novos servizos e a plena utilización desta infraestrutura.

Por todo isto temos que dar a batalla en defensa da Sanidade Pública.

Contra a Privatización da Sanidade Pública, contra o deterioro dun servizo público esencial, contra a perda e precarización dos postos de traballo. Por unha sanidade pública, gratuíta e de calidade.

Hoxe dende o ambulatorio Fontenla Maristany na praza de España, convido a participar a tódolos traballadores e traballadoras da sanidade e a todos/as os/as usuarios/as na manifestación convocada pola Plataforma en Defensa da Sanidade Pública, porque aínda estamos a tempo de parar esta agresión a un dos pilares básicos do estado de benestar, o que non defendamos agora, no futuro ímolo lamentar, pero daquela xa será demasiado tarde.

[*] Lois Méndez Pérez é membro da Executiva Nacional da Federación da Sanidade da CIG -Cig-Saúde-
__________________

A Manifestación en medios na rede:

Vieiros - Milleiros de persoas piden a dimisión de Farjas - Convocada pola Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol, a manifestación denunciou os “intentos da Xunta de privatizar a sanidade pública”.

A nosa Terra - Publica noticia de Axencia -Milleiros de persoas contra a privatización da sanidade Europa Press . Unhas 10.000 persoas, segundo a organización, e perto de 5.000, de acordo coa Policía Local, manifestáronse este domingo en Ferrol, convocadas pola Plataforma en Defensa da Sanidade Pública, para reclamarlle á Xunta que non converta a saúde nun negocio.

Diario Liberdade - Polo de agora non publicou a noticia [12.04.2010 -11:50]

GalizaLivre - Polo de agora non publicou a noticia [12.04.2010 -11:55]

A Peneira - Polo de agora non publicou a noticia [12.04.2010 -12:05]

GZNación - Polo de agora non publicou a noticia [12.04.2010 -12:15]

MundoGaliza - Polo de agora non publicou a noticia [12.04.2010 -12:20]

Galicia-Hoxe - Milleiros de galegos rexeitan converter a sanidade nun negocio
"A saúde non é un negocio", berro unánime das miles de persoas, 10.000 para a organización e unhas 5.000 segundo a Policía local, que tomaron onte as rúas de Ferrol
____________

Dentro dunhas horas publicaremos unha galería fotográfica de Mel da Asociación Veciñal "O Rosario" d'O Inferniño.
_________________

Mercedes Sosa - Todo cambia

Mercedes Sosa "La Negra" e unha bela poesía do chileno Julio Numhauser cofundador de Quilapayun. Temos que aceptar os cambios como parte da vida, tamén os que non son do noso agrado, mais Julio Numhauser, exiliado en Suecia pola dictadura de Pinochet, nos apremiou a conservar os sentimentos e os valores que dan sentido á nosa existencia e a agardar tamén, en tempos difíciles, que os cambios, de novo nos favorezan.




Todo cambia

Cambia o superficial
Cambia tamén o profundo
Cambia o modo de pensar
Cambia todo neste mundo

Cambia o clima cos anos
Cambia o pastor o seu rabaño
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Cambia o mais fino brillante
De man en man o seu brillo
Cambia o niño o paxariño
Cambia o sentir un amante

Cambia o rumbo o camiñante
Aúnque isto lle cause dano
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

Cambia o sol na súa carreira
Cando a noite subsiste
Cambia a planta e vístese
De verde na primavera

Cambia a pelame a fera
Cambia o cabelo o ancián
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Pero non cambia o meu amor
Por mais lonxe que me atope
Nin o recordo nin a dor
Do meu pobo e da miña xente

O que cambiou onte
Terá que cambiar mañá
Así como cambio eu
Nesta terra afastada

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

Pero non cambia o meu amor...
_______________________

No Primeiro aniversario do pasamento de Santiago Torrente López, "Tito", que se cumpreu o pasado 28 de Marzo de 2010

Por Miguel Ángel Gago Pedreira [*]

Agradecemento a Torrente

Hai persoas que pola súa loita nobre na vida, pola súa entrega á sociedade, por rebelarse ante a inxustiza merecen un monumento na súa cidade. Un recoñecemento ao seu labor, á súa humanidade. Hai persoas que aínda que xa non están neste mundo non merecen ser esquecidas. Merecen ser incluídas no ADN da cidade que lles viu loitar, para dar exemplo ás xeracións futuras e tomar boa nota de como debe comportarse unha persoa de ben. Santiago Torrente López. Demócrata, loitador infatigable, políglota recoñecido. Intermediario sindical, amante da súa terra e da súa cultura, comprometido cos perseguidos e os desfavorecidos. Así quedou reflectido nos seus escritos:

"Da nazón de Breogán, a nazón dos poderosos, deixando aos probes sen chan ..."

Como relata o seu irmán Xosé: Se charlabas dez minutos con Santiago xa che sentías o seu amigo de sempre, convertía algo que parecía dramático en alegría, insuflando optimismo, atopando sempre unha historia ou unha anécdota, que ilustraba a súa exposición para facela amena.




"Amigos de Breogán: cando a nosa voz pregoa, os bos, ónde estarán?"

Todos os días desaparecen unha chea de xenios, e nós sequera dámonos conta dunha mínima parte do que ofreceron á humanidade. A figura de Torrente pode considerarse a dun xenio, a súa entrega á loita obreira, ás melloras na calidade de vida dos traballadores termo pasándolle factura no último tramo da súa vida, perecendo de Asbestosis tras a súa prolongada exposición ao perigoso axente patógeno que é o Amianto, durante moitos anos traballando en Bazán (totalmente contrastado polos informes médicos posteriores ao seu falecemento). Un xenio porque compaxinaba varias loitas á vez, e como amante da súa terra non podía evitar que a súa alma fose ferida pola destrución da contorna no que creceu.




"Se fuches pai Breogán, e miras desde o Penedo a enorme planta de gas ..."

Un xenio por defender a liberdade de expresión, pola súa loita ante a prepotencia e a hipocrisía, por estar aí ao pé do canón achegando os seus coñecementos e o seu "don" de figura mediática. Un xenio por ser persoa sen andrómenas.

"De verdade, quénes son? Se nosa voz non entenden, nin o noso rouco son"

O próximo día vinte e oito (28) de marzo cúmprese un ano da desaparición dun xenio, e algúns nos vemos na obrigación de proclamar o recoñecemento que merece, porque Santiago Torrente sementou amigos por medio mundo, e ata os seus inimigos souberon recoñecer o seu valía. Se algunha vez en Ferrolterra faise un monumento á humanidade, o nome de Santiago Torrente López debería estar plasmado e ben visible formando parte del. Se algunha vez en Ferrolterra, aparte de recoñecer aos poderosos, recoñecésese aos loitadores, entenderíase que o nome de Torrente sería un deles. Se algunha vez fixésese un monumento aos falecidos por Asbestosis, o seu nome debería estar aí. Un loitador que pereceu loitando, que para moitos de nós nunca morrerá pois sempre estará no noso recordo.

"Xa nos roubaran as pedras, as pedras da nosa infancia..."

Versos de Santiago Torrente López.

Como relata Ramón Paz en honra ao seu gran amigo: Bágoas caen polas fazulas de todos. Familia, irmáns, amigos... Bágoas que saen do teu corazón cando che acordas dos momentos vividos con el. Bágoas de añoranza do que foi para todos un heroe. Santiago Torrente, sempre amigo.

[*] Miguel Ángel Gago Pedreira é o portavoz da Plataforma Cidadá pola Verdade na Fragata Estremadura.
____________

Enlaces relacionados:

• Ártabra 21: Deixou-nos o Compañeiro Torrente, Santiago Torrente López, "Tito", morreu hoxe 28 de Marzo de 2009 aos 61 anos de idade, logo duns meses loitanto ...
  
• En memoria de Santiago Torrente López

_______________________________

Absolta a xente do mar que coas súas accións contribuiron a romper o muro de silencio que existia sobre a loita cidadá contra Reganosa

En dúas xornadas que comezaron o pasado 22 de Febreiro tivo lugar o xuizo contra a xente do mar polos sucesos de maio do 2007 que permitiron romper o muro de silencio que existia sobre a loita cidadá contra Reganosa. No Xulgado do Penal de Ferrol, xúlgouse a 14 peresoas acusadas pola fiscalía do delito de desordes públicas e para os que se pediu nove meses de cárcere e unha indemnización á Autoridade Portuaria.

Os sucesos ocorreron o 30 de maio de 2007, cando un grupo de mariscadores entrou ao despacho do presidente da Autoridade Portuaria de Ferrol, Amable Dopico, solicitando un determinado documento relativo á entrada a Reganosa do gaseiro "Mourad Didouche", documento que Dopico se negaba a mostrar, alegando que non existía e que por fin “atopou” logo de tres horas de peche, tras o cal os mariscadores abandonaron o edificio.

Mentres isto ocorría, o Patron Maior da Confraría, Bernardo Bastida, estaba detido, e un gran número de persoas, convocadas polo Comité Cidadán de Emerxencia, ocupaban o porto, en protesta pola entrada ilegal de gaseiros ao interior da nosa Ría.

O Comité Cidadán de Emerxencia solidarizouse cos acusados, estivo presente no Xulgado, e pediu con comunicado público que a causa fose sobreseida, tendo en conta que estes mariscadores actuaron en defensa da legalidade, dos seus postos de traballo, e da vida e a seguridade dos habitantes da Ría de Ferrol.

[Información basea na publicada no Boletín nº 16 do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol]

Pola importancia da noticia desde Ártabra 21 transcribimos o publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol este Vernes 9 de Abril de 2010

Absoltos os mariscadores acusados de desordes no Porto de Ferrol

N.V.  FERROL

A titular do Xulgado do Penal número 2 de Ferrol absolveu aos 13 mariscadores e ao empregado da Confraría de Ferrol representados polo bufete Jesús Porta Dovalo e Asociados, aos que o Ministerio Fiscal e a acusación particular, exercida pola Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao, imputaban un suposto delito de desordes públicas en progresión con outro simultáneo de violación de domicilio de persoas xurídicas e establecementos abertos ao público.

Os feitos que se lles imputaban a José Anxo Ríos Méndez, Xullo Pico, Xullo Jaime Gabarra, Víctor Javier Valencia, José Luís Estévez, Santiago Bouza, Vicente José Bouza, Juan Carlos Carballo, Juan Casteleiro, Jorge Juan Cendán, Francisco Javier Guerreiro, Anxo Manuel Santiago, Santiago Sendón e Xullo Videira, tiveron lugar o día 30 de maio de 2007, cando o grupo de mariscadores entrou no despacho do que por entón era presidente da Autoridade Portuaria, Amable Dopico, solicitando explicacións polo peche da ría -motivo polo cal non podían saír a faenar-. Logo dunhas tres horas, durante as cales "non se perturbou a normal actividade nas instalacións portuarias", segundo consta na sentenza, os mariscadores abandonaron o recinto co documento no que se expuñan as razóns polas cales non podían saír a faenar.

Fundamentos -  A sentenza emitida fundaméntase en que a pesar de haberse establecido un importante dispositivo policial en previsión de que a prohibición de faenar na ría puidese xerar algunha clase de conflito, este non se produciu na forma que esixe o delito de desordes públicas. Así mesmo sinálase que a súa presenza na contorna da instalación dispúxose con carácter previo ao acceso dos acusados e que o acceso, estancia e saída dos mesmos desenvolveuse de forma pacífica, "sen outros elementos de perturbación que algúns insultos e berros propios dun clima de tensión que afectaba á súa actividade laboral".

Así mesmo sinala que pese ao numeroso grupo de persoas que se dirixiron á sede da Autoridade Portuaria, en ningún momento interviñeron as forzas de seguridade, limitándose a un control preventivo.

O documento recolle tamén que "pódense discutir as formas, a maior ou menor cortesía ou respecto cara á persoa do presidente da Autoridade Portuaria ou o mobiliario da instalacións por parte dos acusados, pero non pode perderse de vista que estes acudiron á sede porque alí podían atopar resposta ás súas reivindicacións". Ademais engade que a reclamación pola prohibición de faenear "foi o único móbil da súa actuación sen que se demostrou que os inconvenientes que causaron fosen outros que os propios da reunión dun numeroso grupo de persoas nun espazo reducido e nun clima de tensión polo conflito laboral".

Outro dos argumentos esgrimidos no fallo é que o feito de que a estancia nas instalacións prolongásese durante unhas tres horas "non pode supor por si soa que se cualifique a conduta dos acusados como unha perturbación grave da paz pública". A sentenza declara, así mesmo, as costas procesuais de oficio indicando que contra a mesma só cabería interpor un recurso de apelación ante a Audiencia Provincial.
__________________________

Em Ferrol, como em Vigo, manifestaremo-nos em defensa da nossa saúde

Por Lupe Ces

09.04.2009

O próximo domingo dia 11, às 12 do meio-dia, desde o ambulatório do centro de Ferrol, sairemos em manifestaçom defendendo a sanidade pública, proclamando a saúde como um direito, mostrando a nossa oposiçom a convertê-la num negócio. Todo isto diremos-lho a Feijóo e ao seu governo, responsáveis diretos destas políticas que perseguem tirar negócio dos serviços públicos, criados para garantir ao conjunto da populaçom os seus direitos básicos.

Imos colher o relevo da cidadania que o 25 de Março, encheu coa mesma vontade as ruas da cidade de Vigo. Desde alí venhem informaçons que falam de actuaçons dos actuais responsáveis políticos para apropriar-se de conquistas sociais que garantem a cobertura universal da atençom sanitária, para entregar-lhas aos seus amigos mercaderes das grandes corporacións. A saúde, as pensons, a educaçom, os serviços sociais ... som vistos como grandes ocassons de negócio, umha ingente quantidade de recursos económicos, que hai que retirar do controlo público para ser colocados nas ambiciosas mans dos seus negócios. Só assim se explica, como um hospital projetado para Vigo por valor de 300 milhos de euros, pasará a custar 1000 milhos ao privatizar a sua construçom e gestom. Setecentos milhos que sairám das arcas públicas para engordar benefícios privados e precarizar o trabalho do pessoal sanitário e diminuir a qualidade da assistência.

Por desgraça nom é o único. A ameaça do sistema de copago, a reduçom de pessoal, o pago de medicamentos ... está presente nos projetos da Conselharia de Sanidade, onde a secta Opus Dei ocupa importantes postos de decissom. Esta secta actua coerentemente, pois tem a crença de que as nossas enfermidades e sofrimentos, nom som algo a combater e erradicar, senom que som provas que Deus nos pom para ser merecentes da sua eternidade. Esta secta anima a oferecer os sofrimentos das pessoas enfermas a um deus, que as aceita como demostraçom de amor incondicional, de despreço pola vida na Terra e desejo de estar com ele no Ceu. Toda esta perversom e utilizaçom ao redor do sofrimento humano derivado da falta de saúde, junta-se a umha búsqueda enfermiça do poder político e económico por médios nada transparentes nem democráticos.

O domingo 11 sairemos polas ruas de Ferrol para dizer que a saúde nom é um negócio, é um direito.

Umha grande mobilizaçom cidadá pode fazer de freio a esta loucura privatizadora e concienciar à cidadania na necessidade de afastar dos centros de poder a quem nom esté em disposiçom de garantir coas suas políticas os nossos direitos fundamentais.

Enviado por:

lupe ces

-lupeces@gmail.com-

9 de Abril de 2010 00:45

http://lupeces.blogspot.com/

___________________

Recordatorio da Manifestación Comarcal contra a privatización da Sanidade Pública que se vai celebrar o vindeiro Domingo 11 de Abril de 2010 en Ferrol

Convocatoria:

A Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública da ärea Sanitaria de Ferrol, diante do grave deterioro ao que se está sometendo á Sanidade Pública, á falla de compromiso que con esta Área que ten a Xunta de Galicia e ante as medidas privatizadoras do Partido Popular respecto da Sanidade Pública, convoca para o vindeiro Domingo 11 de Abril de 2010 unha Manifestación Comarcal, a cal agardamos que reflexe na rúa o descontento e o rexeitamento destas medidas por parte do conxunto da cidadanía da comarca. A manifestación partirá ás 12 do mediodía  da Praza da Porta Nova [Praza de España] diante do Edificio do antigo Ambulatorio Fontenla Maristany.





A día de hoxe a Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Área Sanitaria de Ferrol esta composta por máis de 40 entidades e segue aberta a novas incorporacións.

Podedes ler o ideario da Plataforma:

MANIFESTO

Blogue oficial da Plataforma:

• http://plataformadspferrol.blogspot.com/

_______________

O caso Gürtel: Escandaloso e alucinante

Por Luís Álvarez Pousa [*]

09.04.2010

Hai un especial interés en desmontar a estratexia do caracol coa que a dirección do PP tenta sobrevoar o caso Gürtel. Para iso, ningún argumento máis certeiro que o de probar o financiamento irregular do partido. En efecto, se a trama de corrupción chegase ata as adegas da organización, o discurso victimista no que se moven as Cospedal, Aguirre e Barberá, ademais de Rajoy, Feijóo e González Pons, caería polo seu peso. Non é así. Por máis que sigan empeñados en negar a conexión entre o partido e a trama que capitaneaba Francisco Correa, a realidade en forma de sumario evidencia probas sobradas da súa existencia, cando menos en catro comunidades autónomas con gobernos conservadores: Valencia, Madrid, Castilla/León e Galicia. Recitando coma papagaios a guía de instrucións autoconmiserativas, para calmar a riada de alertas xeradas polo relato que convirte aos socialistas de Filesa -a gran corrupción política dos anos 80- en meros aprendices de bruxo, ensaian o seu propio harakiri.

Porén, aínda que non tivésemos esa confirmación, para nada diminuirían o alcance e a gravidade do sucedido. É todo tan escandaloso -polo estatus institucional e/ou organizacional dos imputados-, e tamén tan alucinante -como queda de manifesto no relato que o sumario ofrece en forma de folletón político/gangsteril- que, aínda non tendo como teñen os brazos autonómicos do PP unha directísima complicidade coa rede Gürtel, en nada cambiaría a natureza amoral e delitiva dos feitos. Cantos, imputados ou non, protagonizan esta comedia dramática están cortados por un mesmo patrón: creéndose escollidos polo destino uns, e especialmente dotados outros en razón dos xenes familiares e de clase -facendo boa a teoría de Fraga para xustificar as contratacións que sempre realizou Baltar para a Deputación entre as familias do PP ourensán para a Deputación-, buscan sen importar os medios niveis de riqueza que os convirtan, social e politicamente falando, en inmortais.

Non son francotiradores, como insisten en facernos crer os dirixentes do PP. Pola contra, son persoas instaladas no seu organigrama de poder, como é o caso do tesoreiro Bárcenas, e nas institucións das que se sirven para o seu proveito particular facilitándolle aos da trama que materialicen o súa ben planificada rede de corrupción. Perguntándonos, iso sí, como é posible que tantas persoas se lucrasen durante tantos anos delitivos sen que ninguén do seu entorno o advertira -por caso, Rajoy, malia pasar por diante do seus despacho as millonadas coas que segundo o sumario Correa premiaba a eficacia do seu tesoreiro; por caso, Fraga, que se beneficiou as campañas pagadas con diñeiro negro entre os anos 1996 e 1999-. Recramar contundencia, como fai Feijóo, é a futuro. Iso queda para os xuíces. Antes deberan el e Rajoy asumir o presente. Que é tanto como defenestrar aos que están xudicialmente acorralados, so pena de que pensemos que non o fai por medo, no caso de Rajoy, e abrir unha investigación sobre as finanzas do PPdG entre o 96 e o 99, no caso de Feijóo. Todo menos esconderse ambos baixo a coraza do caracol.

[*] Luís Álvarez Pousa -lapousa@temposnovos.net- é xornalista, profesor de universidade, escritor, ... e director da Revista Tempos Novos. O Autor na Galipedia - O Autor na web do Colexio profesional de Xornalistas .
__________________

Enlace de interese:

O xornal estatal "Publico", edita a Gürtelpedia - Os termos claves do maior escándalo de corrupción no PP, da A á Z. E un especial con toda a documentación sobre a trama corrupta do Partido Popular -PP-

• http://www.publico.es/225940/operaciongrtel/corrupcion/pp

• http://www.publico.es/especiales/tramagurtel

___________________________

Semana da República: Do 12 ao 17 de Abril de 2010

Actos organizados pola Asociación Memoria Histórica Democrática en conmemoración do 79 aniversario da proclamación da II República.

Día 12 Actos en colaboración co Ateneo.

• 18,00 Horas – No Ateneo Ferrolán
  Inauguración da exposición “LA MEMORIA DE LA TIERRA” do fotoperiodista e colaborador de A.R.M.H. Eloy Alonso e presentada por Santiago Macias Vicepresidente da A.R.M.H.
  Dita exposición estará aberta a todo o público do 12 ata 24 de abril ambos inclusive.
• 20,00 Horas – No Ateneo Ferrolán
  Conferencia – Coloquio sobor “OLVIDAR EL OLVIDO” por Santiago Macias Vicepresidente da A.R.M.H.

Dia 14 Actos no Cementerio de Canido

• 19,00 Horas
  Homenaxe ás víctimas da represión franquista.

Dia 17 Cea Conmemorativa

• 21,30 Horas
  Cea conmemorativa do 79 aniversario da proclamación da II República a celebrar no restaurante O GALO. As entradas pódense mercar na Galería Sargadelos ata o 16 de abril.

Ateneo Ferrolán, fundado en 1879.
www.ateneoferrolan.org
http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/

Enviado por:

Ateneo Ferrolán

-webmaster@ateneoferrolan.org-

8 de abril de 2010 10:30

________________________

Terceira etapa da grande crise: a Grécia em toda parte

Por Carta Maior
08.04.2010

À sombra da crise financeira, floresce sobretudo na Europa o negócio com a dívida pública. Os Estados são os melhores devedores que um credor pode desejar. A lógica é perversa e beira o surrealismo. Nos últimos meses, o Banco Central Europeu inundou os bancos europeus com créditos baratos, negando-se ao mesmo tempo a emprestar dinheiro a Estados membros em dificuldade. Os bancos europeus –a começar pelos alemãe – tomaram empréstimos do BCE a juros ínfimos para oferecê-los como empréstimos ao Estado grego com taxas de juro elevadíssimas. Ao mesmo tempo, como resposta à crise, propõe novas "reformas" neoliberais. O artigo é de Michael Krätke [*]

Por Michael Krätke
05.04.2010

Como era previsível, à crise bancária e financeira não tardou em seguir a crise econômica mundial. E a elas vem somar-se agora a crise das finanças públicas, terceira etapa da Grande Crise. Dívida, culpa e expiação, uma luta encarniçada: os cidadãos devem subsidiar o generoso resgate dos bancos. As dívidas públicas ampliadas aceleradamente são usadas para alimentar essa lógica. Alguns pequenos povos –os islandeses no Norte, os gregos no Sul– tentam resistir a este absurdo dominante e se negam a pagar pela crise. Do dia para a noite, as dívidas de terceiros se converteram em problema de todos.

De acordo com as últimas cifras do FMI, cinco dos Estados do G-8 têm um déficit público superior a 100% do PIB, com o Japão (200%) liderando esse ranking. Alemanha e Canadá, até aqui, estão abaixo do patamar dos 100%. Já os membros da União Européia –Espanha, Portugal, Itália e Grécia– estão beirando esse limite ou já o ultrapassaram. Nunca antes em tempos de paz o déficit público havia subido de maneira tão extrema nos países capitalistas desenvolvidos como vem ocorrendo agora desde o início da crise financeira mundial, no final de2007.

Somente em 2009, os títulos de obrigações emitidos pela República Federal da Alemanha cresceram até alcançar a cifra de 1,6 trilhão de euros. Só em 1995, quando se fizeram sentir de verdade pela primeira vez os custos da reunificação, o salto da dívida pública alemã registrou um salto maior. Nos países da Organização para Cooperação e Desenvolvimento Econômico (OCDE), o nível médio dos déficits públicos chegou a alcançar cerca de 80% do Produto Interno Bruto (PIB) e, em poucos anos, poderia rebaixar de maneira generalizada a marca dos 100%. A Grécia está em todas as partes.

Os economistas estão fortemente divididos em matéria de dívida pública. Um Estado que contrai pouca dívida pública compromete o futuro; um Estado com demasiados credores arruína a economia nacional. Na Alemanha, como em todos os países governados por neoliberais, impera o dogma segundo o qual as dívidas públicas são um mal em si mesmas, levam à inflação, a uma carga fiscal exorbitante e à bancarrota do Estado. Tentam fazer esquecer, contando para isso com todo o poder dos meios de comunicação, a conexão entre crise financeira, socorro bancários e explosão da dívida pública. Em troca, entoam a cantilena do arrocho e dos cortes com o refrão do “Estado social insustentável”.

Não há razão para o pânico. Nenhum Estado europeu tem que ir à falência. Tampouco os gregos devem devolver esses quase 300 bilhões de euros (cerca de 130% de seu PIB), mas sim devem limitar-se ao refinanciamento regular, isto é, ir substituindo regularmente as velhas dívidas por dívida nova. Em princípio, isso não deveria representar o menor problema. O Estado, dotado de monopólio fiscal e monetário, é o melhor devedor. Ao contrário dos grandes bancos, só pode quebrar quando toda a economia nacional está arruinada. Mas, apesar da crise, isso não pode ocorrer em nenhum lugar da União Européia.

Quanto mais crescem as dívidas dos Estados, mais se coloca dívida pública em alguns mercados financeiros que, em geral, estão ávidos em comprá-las, inclusive com ganhos de cotização, porque os empréstimos oferecidos estão super valorizados. Nem a Grécia teve problemas no início do ano para colocar o triplo da dívida nos mercados financeiros. No conjunto da União Européia, emitiram-se em 2008 mais de 650 bilhões de euros de dívida pública. Em 2009, foram mais de 900 bilhões. Em 2010, segundo as estimativas mais prudentes, esse valor chegará a 1,1 trilhão de euros.

O conjunto dos Estados da União Européia já tem mais de 8 trilhões de dólares inscritos como dívida pública. Os EUA os acompanham com mais de 2,3 trilhões de dólares de dívida pública fresca. O negócio com os títulos de dívida pública floresce como nunca. Por que, então, a inquietude nos mercados financeiros? Por que a repentina preocupação com as dívidas da Grécia, Itália, Espanha, Portugal ou Irlanda? De onde vem o medo de uma bancarrota pública na qual, manifestamente, os mercados financeiros não acreditam nem um pouco? Agora como antes, os pacotes de dívida pública grega, espanhola e portuguesa são comprados com pães quentes saídos do forno; são tão desejados quanto os títulos públicos alemães. Naturalmente, com suculentas cobranças pelo risco, o que torna ainda mais rentável o negócio com esses pacotes.

A dívida pública é mais velha que o capitalismo moderno. A bancarrota do Estado foi outrora –antes do descobrimento do déficit público permanente– um meio bm provado de que se serviam os governantes para submeter seus credores, que se vingavam com juros exorbitantes. Em nossos dias, a falsa demagogia sobre os perigos da bancarrota pública é um meio sumamente efetivo de submeter governos, povos e nações pretensamente soberanos aos interesses dos mercados financeiros. Se o crédito de um Estado é posto efetivamente em dúvida, isso serve sobretudo aos credores e, hoje em dia, a regra geral é que os credores não são outros Estados, mas sim investidores privados, bancos, companhias seguradoras e fundos. Uma parte considerável da riqueza de uma nação vai parar em seus bolsos.

As meras taxas de déficit e de dívida pública pouco dizem sobre o risco efetivo do devedor. Obviamente, os leigos em economia que formam a classe política adoram essas taxas, porque elas desviam a atenção das verdadeiras debilidades da economia nacional (por exemplo, no caso da Alemanha, a extrema dependência das exportações). Também se simplificam de muito bom grado os tipos de juros, a relação entre as receitas fiscais anuais e os juros pagos anualmente. Quando, como ocorre agora na Grécia, as receitas fiscais caem, então os tipos de juros sobem rapidamente até 30 ou 40%. Quando isso ocorre, ou seja, quando o serviço da dívida gera um rombo no orçamento público, o país afetado cai, efetivamente, na armadilha devedora. Para evitá-la é preciso reduzir a carga de juros. Uma comunidade como a formada pelos euro-países poderia conseguir isso de maneira mais simples, fortalecendo a credibilidade de um membro como a Grécia sem necessidade de aumentar a pressão de sua dívida pública. Com isso, seriam desfeitas todas as necessidades populistas de Merkel e companhia.

Foram e seguem sendo os bancos –no caso, os europeus– os compradores da dívida pública grega, os controladores da mesma e os principais responsáveis por sua crise financeira: seguradoras e institutos bancários franceses, suíços e alemães são os principais credores, seguidos de longe por bancos britânicos e estadunidenses. Os bancos portugueses possuem quase tanta dívida pública grega quanto os dos EUA.

Não resta dúvida: os déficits públicos podem ser enxugados com uma vigorosa inflação que desvalorize os títulos da dívida e reduza os juros nominais que o Estado tem que pagar por esses títulos. Mas, para ajudar no curto prazo, a inflação teria que ser galopante. Apesar de uma dívida pública crescente em escala planetária, isso é agora praticamente impossível, pois, dado que existem supercapacidades estruturais em praticamente todos os ramos da economia, os preços podem apenas levantar a cabeça. Por ora, o impulsionador dos preços é o Estado e algumas grandes corporações empresariais capazes de controlar a energia e os recursos. E isso não basta para uma hiperinflação.

Que saída resta então? Pois bem, por uma vez só e para variar um pouco, por que não proceder com bom juízo em vez de adotar zelo dogmático e tendência populista? Seria possível ajudar o povo grego de modo simples e efetivo sem aumentar um centavo a dívida pública do país. Por exemplo, com eurobônus ou créditos do Banco Central Europeu (BCE). Bastaria agarrar-se à regra extraordinária que permite que os bancos centrais da Zona Euro aceitem dívida pública e obrigações da Grécia e de outros países.

Para evitar crises deste tipo no futuro faria mais sentido mudar as regras. Não tem nenhuma lógica econômica que os estatutos do BCE proíbam comprar e possuir dívida pública dos países membros da Zona do Euro. Conforme essa regra absurda, o BCE inundou nos últimos meses os bancos europeus com créditos baratos, negando-se ao mesmo tempo a emprestar dinheiro a Estados membros. Ao invés disso, os bancos europeus –a começar pelos alemães– tomaram empréstimos do BCE a juros ínfimos para oferecê-los como empréstimos ao Estado grego com taxas de juro elevadíssimas. Bonito negócio. Ackerman (1) e companhia estão fascinados.

Não se trata só de necessidade; a coisa tem método. Com o medo da bancarrota pública e a ameaça de um caos monetário em caso de queda do euro, promovem-se novas “reformas” neoliberais. Na Espanha, Itália, Portugal e Inglaterra; a ordem do dia é a aposentadoria aos 67 anos. Em toda parte elas impõem aos cidadãos comuns -não aos proprietários de capital e de patrimônio– drásticos aumentos de impostos. Por toda parte se cortam serviços públicos, se reduz o setor público. Impulsionada agora pela situação de suposta emergência financeira do Estado, avança-se irresponsavelmente na privatização da propriedade pública. Os gregos são massacrados, os portugueses são torrados; as facas contra a Espanha perfilam-se com zelo digno da melhor causa. De te fabula narratur (A história fala de ti).

(1) Josef Ackerman é o presidente executivo do Deutsche Bank, o principal banco privado alemão.

[*] Michael R. Krätke, membro do Conselho Editorial de Sinpermiso, é professor de Política Econômica e Direito Tributário na Universidade de Amsterdan, investigador associado ao Instituto Internacional de História Social dessa mesma cidade e catedrático de Economia Política e diretor do Instituto de Estudos Superiores da Universidade de Lancaster, na Inglaterra.

Tradução: Katarina Peixoto


Fontes: Carta Maior e Sin Permiso

• http://www.cartamaior.com.br/
• http://www.sinpermiso.info/

Desde Ártabra 21 recomendamos entrar na páxina de Carta Maior onde hai moi interesantes comentarios:

• http://www.cartamaior.com.br/

Enviado por:

Agência Carta Maior

7 de abril de 2010 22:46

_____________

Represión en Honduras: "A xente prefire morrer na terra"

AXENCIA INFORMATIVA PULSAR: HONDURAS-REPRESIÓN

Wilfredo Reyes: "A xente prefire morrer na terra"

O dirixente do Movimiento Unificado Campesinos de Aguán (MUCA), Wilfredo Reyes, relatou a Radio Mundo Real a situación que viven os campesiñ@ na zona norte de Honduras. "Hai unha presión psicolóxica enorme", relatou.

Audios dispoñibles:

Wilfredo Paz Reyes, dirixente do MUCA (novas terras) - 51 seg. (398 kb)

Wilfredo Paz Reyes, dirixente do MUCA (prefiren morrer na terra) - 45 seg. (356 kb)

Wilfredo Paz Reyes, dirixente do MUCA (recuperacion) - 46 seg. (364 kb)

Wilfredo Paz Reyes, dirixente do MUCA (vida para o  campesiñado) - 59 seg. (458 kb)

Así explicou o que sofren os campesiños ao intentar recuperar as terras foron ocupadas polos terratenientes.

E explicou que o Goberno de Porfirio Lobo respondeu de xeito represivo para intentar desaloxalos.

Un comunicado emitido polo MUCA relata que "A Policía e o Exército de Colón operan con vehículos con placas particulares, armados de fusís e realizan operacións en contra do MUCA".

Reyes explicou que "desde decembro o MUCA comezou un proceso de recuperación de 35 mil hectáreas de terras, en poder de empresarios que se apoderaron dos campos".

E cualificou ao actual Goberno de Lobo como "ilexítimo, xa que é a imposición da oligarquía e a bota militar sobre o pobo hondureño".

A represión desatada polas forzas militares, no norteño departamento de Yoro, resultaron coa morte de 5 campesiños. (PÚLSAR/RMR)
(+) Novo asasinato dun militante social en Honduras

Notas relacionadas:

(05/04/2010) Novo asasinato dun militante social en Honduras

(01/04/2010) En Marzo asasinaron a cinco periodistas en Honduras

(17/03/2010) AMARC Honduras exixe que se respete a vida d@s comunicadores

Faga click aquí para acceder a máis notas desta Cobertura






Enviado por:

Pulsar Agencia Informativa

-agenciapulsar@agenciapulsar.org-

7 de abril de 2010 21:05

_______

Un vídeo clasificado que mostra o asasinato de polo menos 12 persoas desde un helicóptero militar de Estados Unidos

Filtración dun vídeo onde se mostra ao exercito dos Estados Unidos asesinando a dous reporteiros da axencia Reuters e 10 civís en Iraque

Un sitio web de Vixiancia Cidadán conocido como WikiLeaks divulgou este luns 5 de Abril de 2010, un vídeo militar de Estados Unidos, clasificado, onde se ve a un helicóptero dos USA disparando contra un grupo de iraquíes civís. No Ataque, que se produxo no 2007, morreron 12 persoas, incluidos dous empregados da axencia de noticias Reuters, o fotógrafo Namir Noor-Eldeen e o empregado Saeed Chmagh.

O vídeo clasificado mostra o asasinato de polo menos 12 persoas desde o helicóptero no suburbio iraquí de Novo Bagdag, foi presentado esta mañá en Wáshington por WikiLeaks, un portal independente de noticias.

No vídeo, clasificado como confidencial polo Pentágono, móstrase como un grupo de persoas foron ametralladas desde dous helicópteros militares de EU e como o fogo dirixiuse despois contra un vehículo tipo Van que se detivo a rescatar a un dos feridos, o 12 de xullo de 2007.

Os militares usaron canóns de 30 milímetros contra persoas que sinalaron como "forzas anti-iraquí", "rebeldees", "insurxentes" ...

WikiLeaks asegurou que o chofer da Van era só "un bo samaritano" que levaba aos seus fillos a clases que se detivo a axudar a un ferido e tamén foi abatido desde o helicóptero, mentres que os seus dous fillos quedaron seriamente feridos.

Ao final das imaxes apréciase a chegada de máis tropas a bordo dunha Humvee á zona e como intentan rescatar aos nenos feridos.

Desde que ocorreu o ataque en 2007, a axencia Reuters intentara obter este vídeo a través da Lei de Liberdade de Información sen éxito, dixo Julian Assange [na foto], editor do sitio, quen agregou que os marines asasinos violaron as regras do exército, ademais dixo que a tripulación do helicóptero tomou o feito coma se tratásese dun videoxogo.

Namir Noor-Eldeen, reporteiro de Reuters e Saeed Chmagh, chofer e colaborador da axencia de noticias, foron asasinados nese acto por militares estadunidenses.




WikiLeaks obtivo o video codificado desta rodaxe inéditas dun helicóptero Apache E.U. tomadas en 2007. As imaxens mostra ao xornalista da Reuters Namir Noor-Eldeen, ao condutor Saeed Chmagh, e a outra xente como o Apache vai e os mata nunha praza pública no leste de Bagdad. Despois do tiroteo inicial, un grupo desarmado de nenos e adultos chegan nunha furgoneta a escena e os intentos para o transporte de feridos son impedidos polo helicoptero de Estados Unidos, disparando sobre os mesmos. A declaración oficial sobre este incidente, inicialmente relacionados todos tanto os adultos como os nenos, como rebeldes, os militares afirmaron que non sabían como ocorreran esas mortes. WikiLeaks lanzouo este vídeo con transcricións e un paquete de documentos o 5 abril de 2010 no seu sítio web e presentado en rolda de prensa.

Este vídeo foi postado hoxe 5 de abril de 2010, desde enton xa van 2.165.719 de exivicións de vídeo, Youtube pide para ve-lo ou logar-se como usuario ou inscribir-se. Sobre o asunto xa hai outro vídeos postados.





Os militares non revelaron a forma na que o persoal da Reuters morreron, e afirmaron que non sabían que os nenos resultaron feridas.

Despois das demandas por Reuters, o incidente foi investigado e os militares de E.U. concluíron que as accións dos soldados estaban de acordo coa lei dos conflitos armados e as súas propias "Regra of Engagement".

Por conseguinte, o Wikileaks publicou as Regras de compromiso clasificadas para 2006, 2007 e 2008, revelando esas regras antes, durante e despois dos asasinatos.

WikiLeaks lanzou tanto o vídeo orixinal de 38 minutos e unha versión máis curta cunha análise inicial. Subtítulos foron engadidos a ambas as versións a partir de transmisións de radio.

WikiLeaks obtivo este vídeo, así como documentos comprovativos dunha serie de informantes militares. WikiLeaks foi ás fontes para comprobar a autenticidade da información que recibíu. Foron analizadas a información sobre este incidente desde unha variedade de material de orixe. Falaron con testemuñas e xornalistas directamente implicados no incidente.

WikiLeaks quere garantir que todas as informacións reciben a atención que merece. Neste caso particular, algúns dos mortos eran xornalistas que estaban só facendo o seu traballo: poñer as súas vidas en risco, a fin de informar sobre a guerra. O Iraq é un lugar moi perigoso para os xornalistas: entre de 2003 - 2009, 139 xornalistas morreron mentres realizaban o seu traballo.

Fontes:
http://www.democracynow.org/es
http://wikileaks.org/
http://www.collateralmurder.com/
__________________________

Como converter uns empuxóns ás Damas de Branco na "maior represión habida en Cuba"

Por Cuba Información

1 de abril de 2010

Como converter uns empuxóns ás Damas de Branco na "maior represión habida en Cuba"

Análise dun dos máis evidentes intentos de engano masivo por parte dos medios de comunicación do sistema global. As imaxes falan por si soas.

Fonte: http://www.youtube.com/user/CubainformacionTV

_______________

Cubainformación é un proxecto de información alternativa sobre Cuba en idioma español, baseado en catro soportes: televisión por Internet, radio, revista en papel e web de noticias.

Cubainformación é unha ferramenta do Movemento de Solidariedade con Cuba para informar acerca da realidade deste país, incidindo especialmente nos aspectos que dun xeito sistemático silencian, censuran ou manipulan os grandes medios de comunicación internacionais.

Máis Información en:

Unha brecha no bloqueo mediático


Enlace de interese:

Sitio na rede de Cuba Información

http://www.cubainformacion.tv/
________________________

Avatar méia semelha uma história que ums não quer escutar, por causa do desafio que oferece ao modo como escolhemos ver a nós mesmos. A Europa enriqueceu maciçamente com os genocídios nas Américas; as nações americanas foram fundadas neles. Essa é uma história que muitos não podem aceitar

Avatar é, ao mesmo tempo, tolo e profundo. É tolo porque a exigência de um final feliz engendra um enredo previsível que arranca o coração do filme. E é profundo porque, como outros filmes sobre alienígenas, é uma metáfora sobre o contato entre culturas humanas diferentes. Nesse caso a metáfora é consciente e precisa: esta é a história do engajamento europeu com os povos nativos das Américas. Essa é uma história que ninguém quer escutar, por causa do desafio que oferece ao modo como escolhemos ver a nós mesmos. A Europa enriqueceu maciçamente com os genocídios nas Américas; as nações americanas foram fundadas neles. O artigo é de George Monbiot.

Por George Monbiot

11.01.2010

O Blockbuster em 3D Avatar, de James Cameron, é tanto profundamente tolo como profundo. É profundo porque, como em muitos filmes sobre alienígenas, é uma metáfora para o contato entre culturas humanas diferentes. Mas nesse caso a metáfora é consciente e precisa: esta é a história do engajamento europeu com os povos nativos das Américas. É profundamente tolo porque a exigência de um final feliz engendra um enredo tão estúpido e previsível que arranca o coração do filme. O destino dos nativos americanos é tratado com mais proximidade histórica do que a história contada em outro filme novo, The Road (John Hillcoat, 2009), no qual pessoas sobreviventes de um cataclismo fogem aterrorizadas enquanto são caçadas até a extinção.

Mas essa é uma história que ninguém quer escutar, por causa do desafio que oferece ao modo como escolhemos ver a nós mesmos. A Europa enriqueceu maciçamente com os genocídios nas Américas; as nações americanas foram fundadas neles. Essa é uma história que não podemos aceitar.

Em seu livro Holocausto Americano, o acadêmico estadunidense David Stannard documenta os maiores atos de genocídio que o mundo já experienciou [1]. Em 1492, 100 mil povos nativos viviam nas Américas. No fim do Século XIX, quase todos eles tinham sido exterminados. Muitos morreram de doenças. Mas a extinção em massa também foi empreendida.

Quando os espanhóis chegaram nas Américas, eles descreveram um mundo que dificilmente teria sido muito diferente do seu próprio. A Europa foi devastada pela guerra, pela opressão, escravidão, fanatismo, doença e fome. As populações que encontraram eram saudáveis, bem nutridas e em sua maioria (com exceções, como os Astecas e Incas), pacíficas, democráticas e igualitárias. Pelas Américas, os primeiros exploradores, inclusive Colombo, observaram a extraordinária hospitalidade dos nativos. Os conquistadores ficaram maravilhados com as impressionantes estradas, construções e com a arte que encontraram, a qual em alguns casos ia além de tudo o que tinham visto antes. Nada disso os impediu de destruir tudo e todos que encontraram pelo caminho.

O açougue começou com Colombo. Ele abateu o povo nativo da Hispaniola (hoje Haiti e República Dominicana) por meio de uma brutalidade inimaginável. Seus soldados arrancaram bebês de suas mães e espatifaram suas cabeças em pedras. Jogaram seus cachorros sobre crianças vivas. Numa ocasião, eles enforcaram 13 índios em honra a Cristo e aos 12 discípulos, num cadafalso na altura em que seus dedos tocassem o chão, então os estriparam e queimaram vivos. Colombo ordenou que todos os nativos entregassem uma certa quantia de ouro a cada três meses; quem não o fizesse teria suas mãos cortadas. Por volta de 1535, a população nativa da Hispaniola havia caído de 8 mil para zero; parte como consequência de doença, parte como de assassinato, sobrecarga de trabalho e fome.

Os conquistadores espalharam sua missão civilizatória ao longo das Américas Central e do Sul. Quando não conseguiam dizer onde seus tesouros míticos estavam escondidos, os povos indígenas eram açoitados, afogados, desmembrados, devorados por cachorros, enterrados vivos ou queimados. Os soldados cortavam os seios das mulheres, devolviam as pessoas a suas cidades com suas mãos e narizes cortados, ao redor de seus pescoços e índios caçados por seus cães, por esporte. Mas a maior parte foi morta pela escravidão e doença. Os espanhóis descobriram que era mais barato fazer os índios trabalharem até a morte e substituí-los, do que mantê-los vivos: a expectativa de vida nas minas e plantações era de três a quatro meses. Um século após sua chegada, em torno de 95% da população da América Central e do Sul tinha sido destruída.

Na Califórnia, ao longo do Século XVIII a Espanha sistematizou o extermínio. Um missionário franciscano chamado Juniperro Serra deu cabo de uma série de “missões”: na realidade, de campos de concentração usando trabalho escravo. A população nativa foi arrebanhada pela força das armas e posta a trabalhar nos campos, com um quinto das calorias de que os afro-americanos escravos no Século XIX se nutriam. Eles morriam de tanto trabalhar, de fome e doença em índices alarmantes, e eram continuamente substituídos, limpando etnicamente as populações indígenas. Juniperro Serra, o Eichmann da Califórnia, foi beatificado pelo Vaticano em 1988. Neste momento esperam mais um só milagre seu para torná-lo santo [2].

Enquanto a colonização espanhola foi orientada pelo lustro do ouro, a Norte-Americana foi pela terra. Na Nova Inglaterra eles renderam as vilas dos nativos americanos e os assassinaram enquanto dormiam. Enquanto o padrão oeste de genocídio se espalhava, era endossado em níveis cada vez mais altos. George Washington ordenou a destruição total das casas e da terra dos Iroquois. Thomas Jefferson declarou que as guerras de sua nação com os índios deveriam continuar até que cada tribo “seja eliminada ou jogada para além do Mississipi”. No Massacre de Sand Creek, de 1864, tropas no Colorado abateram povos desarmados com a bandeira branca em mãos, matando crianças e bebês, mutilando seus corpos e guardando as genitálias das vítimas para usar como porta-tabaco ou amarrar seus chapéus. Theodore Roosevelt chamou a esse evento de “o feito mais correto e benéfico jamais ocorrido na fronteira”.

O abatedouro ainda não acabou: no mês passado, The Guardian reportou que fazendeiros brasileiros na Amazônia oeste, depois de abaterem a todos, tentaram mantar o último sobrevivente de uma tribo da floresta [3]. Ainda assim, os maiores atos de genocídio da história raramente perturbam nossa consciência coletiva. Talvez tivesse vindo a ser isso o que teria ocorrido caso os nazistas houvesse vencido a Segunda Guerra Mundial: o Holocausto teria sido denegado, desculpado ou minimizado da mesma maneira, mesmo se continuasse a ocorrer. As pessoas das nações responsáveis –Espanha, Inglaterra, EUA e outros– não tolerarão comparações, mas as soluções finais empreendidas nas Américas foram muitíssimo melhor sucedidas. Aqueles que cometeram ou as endossaram ainda perseveram como heróis nacionais. Aqueles que fustigam nossa memória são ignorados e condenados.

É por isso que a direita odeia Avatar. No neocon Weekly Standard, John Podhoretz reclama que o filme parece “um western revisionista”, no qual “os índios se tornam caras bons e os Americanos, os caras ruins” [4]. Ele diz que o filme questiona “as raízes da derrota dos soldados americanos nas mãos da insurgência”. Insurgência é uma palavra interessante para uma tentativa de resistir à invasão: insurgente, como selvagem, é como é chamado alguém que tem alguma coisa que você quer. L'Observatore Romano, jornal oficial do Vaticano, condenou o filme, chamando-o de “apenas ... uma parábola anti-imperialista e anti-militarista”[5].

Mas ao menos a direita sabe o que está atacando. No New York Times, o crítico liberal Adam Cohen elogia Avatar por defender a necessidade de se ver claramente [6]. O filme revela, diz ele, “um princípio bem conhecido do totalitarismo e do genocídio, que o oponente é melhor oprimido quando não podemos vê-lo”. Mas, numa formidável ironia inconsciente, ele contorna estrondosamente a metáfora óbvia e, em vez de falar dela, ele enfatiza as atrocidades nazistas e soviéticas. Nós nos tornamos todos hábeis na arte de não ver.

Eu concordo com as críticas de direita que dizem que Avatar é rude, enjoativo e clichê. Mas ele fala de uma coisa mais importante –e mais perigosa– do que aquelas contidas em milhares de filmes de arte.

[*] George Monbiot é jornalista e escritor.

Texto publicado no sítio web do autor:
http://www.monbiot.com/

Tradução: Katarina Peixoto

Fonte: Carta Maior

Nota.- Interessantes comentários no sítio de Carta Maior
_______________________

Referências:

[1] E David Stannard, 1992. Holocausto americano. Oxford University Press. Salvo disposiçao em contrário, todos os aconteementos históricos mencionados nesta columna som oferecidos para o mesmo livro.

[2] http://www.latimes.com/news/local/la-me-miracle28-2009aug28,0,2804203.story
[3] http://www.guardian.co.uk/world/2009/dec/09/amazon-man-in-hole-attacked
[4] http://www.weeklystandard.com/Content/Public/Articles/000/000/017/350fozta.asp
[5] http://www.thesun.co.uk/sol/homepage/news/2802155/Vatican-hits-out-at-3D-Avatar.html
[6]  http://www.nytimes.com/2009/12/26/opinion/26sat4.html
________________________

Comentário de interesse:

Evo Morales: "'Avatar' é uma profunda mostra de resistência ao capitalismo" [Publico]: Notícia no jornal Publico
_____________________

Video: Herdeiros da dictadura, de Dios Ke Te Crew

Dios ke te crew (DKTC) é un colectivo de MC´S, DJ´S, graffiteiros e breakers formado na localidade de Ordes da fusión dos grupos 5Talegos e Ghamberros.

A primeira gravación acreditada de Dios Ke Te Crew foi o corte que incluíron na película colectiva Hai que botalos, recompilación de curtametraxes postas en circulación co gallo das eleccións ao Parlamento galego no 2005. Alí aportaban a banda sonora ao episodio titulado "O derradeiro", o tema titulado –daquela- Non jodas con Arteijo. Un tema que, como anécdota, chegou a pincharse ao remate da manifestación do día da Patria Galega que tivo lugar ese ano en Santiago de Compostela.

En 2006 chegou o seu primeiro disco Xénese. Comezando coa mesma introdución ca nos concertos. O primeiro LP de DKTC marca un fito na música en galego ó ser o primeiro disco de hip hop en idioma galego. Neste disco destacan temas como "Dios Ke Te Crew", "Herdeiros da dictadura" (que é o anteriormente titulado "Non jodas con Arteijo"), "Colleita´s Party", "Vas de Verde", "Profecía", ou o xa coñecido "Apagha a tele". [Fonte: Galipedia]

• Ligar con: komunikando.net
  
• Web Oficial do Grupo: diosketecrew.com

______________

Publicado o Boletín nº16 do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

O Comité Cidadán de Emerxencia teima en seguir informando á cidadanía de que Reganosa é unha ameaza para a vida humana e o medio ambiente e pode chegar a converterse nunha enorme traxedia, no caso dun accidente na Planta ou nun dos buques gaseiros que entran na Ría para descargar no peirao de Punta Promontorio. Nesta localización, dentro da Ría, con miles de persoas que moramos na súa contorna, non hai Plan de Emerxencia capaz de facer fronte á catástrofe que provocaría, tendo en conta ademais o efecto dominó dun potencial accidente, ao estar na beira dun perigoso complexo petroquímico do Grupo Tojeiro [Forestal del Atlántico - Imegasa], con miles de metros cúbicos de fluídos tóxicos e cun enorme potencial explosivo e contaminante.

O paso do tempo veu acumulando novos feitos que apoian e aumentan os argumentos do movimento de oposición a Reganosa. Un recente informe da Comisión Nacional da Enerxía -CNE- [elaborado a finais de 2009], advertiu da baixa utilización de Reganosa, cunha caída de produción catro veces superior á da media do Estado. O angosto do canle da Ría, as condicións de seguridade establecidas pola Capitanía Marítima para poder entrar nela, e as condición meteorolóxicas do Golfo Ártabro levan impedido a entrada de 14 buques dos 63 que levan entrado desde Maio de 2007 [máis do 22 %]. O último gaseiro cargado con GNL, que tiña programada a entrada na Ría, o "LNG Madrid Spirit" tardou case tres días en poder descargar o GNL-LNG na planta regasificadora por causas meteorolóxicas. E por último, xa por dúas veces Reganosa puxo en perigo o conxunto do sistema gasístico ao pasar os límites mínimos de gas almacenado, tendo que intervir a xestora gasista e emitir ordes precisas, advertencias e unha ameaza de paralización da planta.

Reganosa é un fraude ao País, produto da corrupción e o engano, cun só propósito, a especulación e o ilexítimo enriquecemento duns poucos, a consta de pór en perigo a nosa seguridade, a vida e a Ría. Reganosa non só é perigosa e ilegal, senón que tamén é unha planta innecesaria que se alimenta economicamente dos fondos públicos, en definitiva do diñeiro de tod@s, só beneficiosa para os seus promotores e coa complicidade das autoridades estatais, autonómicas e locais, e dalgúns medios de comunicación que fan bandeira, manipulando, des-informando e ocultando todo o referente a Reganosa, en beneficio dos seus intereses económicos e ideolóxicos.

Fronte a un "Maloserá !!!" que ocorra un accidente que se converta nunha traxedia, que deixa nas mans do azar a nosa vida, propomos un "Maloserá !!!" que coa mobilización social, a organización e a loita, ... teimando nos argumentos, concienciando, demandando, solicitando, esixindo, denunciando, advertindo, investigando, estudando, observando, informando, marchando, ocupando, unindo, convencendo,... non consigamos a paralización da actividade de Reganosa e o seu desmantelamento. Planta de Gas Fora da Ría !!!

No Boletín nº16 pode-se ler:

• Ampliación de proba no recurso que se sigue,
  desde o ano 2004, contra a autorización de construción de REGANOSA, no Tribunal Superior de Xustiza de Madrid.
• O 21% dos gaseiros que descargaron en REGANOSA
  tiveron dificultades por mor das condicións meteorolóxicas.
• Xa van dúas!
  REGANOSA pon en alerta à xestora técnica do sistema gasístico, ao rozar os mínimos de seguridade no gas almacenado.
• Arde e explota!
  Un novo accidente, nunha planta de produción de enerxía eléctrica a base de gas natural en EEUU, demostra unha vez máis que as teses do CCE non son, por desgraza, alarmismo.
• Campaña de solidaridade económica
  para sufragar gastos do peritaxe no proceso aberto no Tribunal Superior de Xustiza de Madrid.
• REGANOSA unha ameaza
  tamén para o noso patrimonio histórico.
• Xulgados 14 mariscadores
  polos sucesos de maio do 2007 que permitiron romper o muro de silencio que existía sobre a loita cidadá contra REGANOSA.
• Bruxelas valorará
  a denuncia contra REGANOSA, ampliada con novos datos.
• Continuan as concentracións
  de denuncia pola entrada ilegal de gaseiros.
• Presentadas alegacións
  ao Plan de Emerxencia Municipal do Concello de Ferrol
• Comezar a casa polo tellado
  Plan de Emerxencia Exterior de Reganosa (PEE), quen mal anda mal acaba!
• Unha emotiva homenaxe
  lembra o falecemento hai dous anos de Carmelo Teixeiro, o seu compromiso inquebrantable co futuro da nosa Ría, a saúde e a vida das miles de persoas que habitamos esta comarca.
• Dun erro faise un enterro
  As ensinanzas da traxédia de Els Alfacs
• Quen a fai a paga
  REGANOSA está obrigada a manter unha conta con fondos para pagar os custes do desmantelamento.
• Fártase un de comer e beber, pero non de saber
  Sabías que...
• 10 anos de mentiras
  A quen che enganou unha vez, nunca mais has de crer.

…

O Boletín distribue-se impreso en todos os actos organizados polo Comité e pode-se acceder e baixar neste enlace:

Boletín nº16 do Comité Cidadán de Emerxencia - Marzo 2010
__________________

Campaña de solidaridade económica para sufragar gastos do peritaxe no proceso aberto no Tribunal Superior de Xustiza de Madrid.

O Tribunal Superior de Xustiza de Madrid (TSJM) leva o procedemento nº 966/2004 contra a autorización de construción das instalacións de Reganosa. Causa que se ven desenvolvendo nos tribunais desde o ano 2004.

Na fase de probas, o Tribunal, a petición da avogada que leva o caso, designou por sorteo un perito xudicial, mariño mercante, para que realice un informe sobre diferentes aspectos relacionados coas limitacións que poden ter as manobras dos buques gaseiros nas súas entradas e saídas da Ría de Ferrol para a subministración da planta de regasificación.

A provisión de fondos -que ascende a 4.200 euros- xa foi ingresada no xulgado.

Para recuperar o diñeiro adiantado solicítouse unha achega extraordinaria, en función da dispoñibilidade particular de cada persoa ou asociación.

Este informe considérase de moito interese pola relación directa que supón o tráfico de gaseiros cargados de GNL con riscos para toda a poboación da ría.

Grazas a colaboración de moitas persoas e algunha entidade, lévanse recaudado xa 1550 euros.

O CCE, mostra o seu agradecemento polas aportacións recibidas e animamos a quen poidan colaborar, para que ingresen na conta bancaria do Comité Cidadán de Emerxencia.

O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

NOVA CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:

Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:

00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:

ES 71 00493315772894017995

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

__________________________

Manipulazom TVG Paro e Zapatero: Telexornal mediodía do 31 de Marzo de 2010, programa informativo?

Telexornal mediodía do 31 de Marzo de 2010, programa informativo?

Ademais da manipulación que supón que a TVG non recolla informacións que non proveñan ou favorezan ao actual goberno da Xunta, que oculte aos movimentos sociais e as súas actividades e limite o debate político e económico a un discurso monocorde, agora tamén fai unha utilización perversa das imaxes. Xulgade senón o que significa este "minuto informativo" a respecto da enquisa sobre as preocupacións dos cidadáns e as imaxes asociadas a ela.

As persoas responsables deste informativo, Telexornal Mediodía son:

Carmen Túñez na dirección; Maribel González, Francisco López Iglesias, Rafael Moreira e Ovidio González na edición; José Méndez, Miguel Méndez e Juan A. Pico na realización; Rosario Español, Javier Alvariño e José Manuel Moscoso na produción, e está presentado por Fran López Iglesias, Irene Lourido e Araceli Gonda.

Este equipo verte o seu lixo informativo de luns a venres, ás 14:25hs, unha visión deturpada e malintencionada da nosa realidade.

Fonte: http://www.youtube.com/user/inaciogz

___________________