Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
Anuncian, para este Luns 18 de Outubro de 2010, a entrada na Ría de Ferrol, do buque gaseiro “LNG Benue”, -de máis de 285 metros de eslora, cargado con miles de toneladas de GNL-LNG para a ilegal e perigosa Reganosa. Diante deste feito o Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha nova acción de denuncia e protesta, consistente nunha Concentración Sonora ás 7 da Tarde, na Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.
O “LNG Benue”, supera en capacidade [145.700 m³], á capacidade permitida aos grandes buques para a entrada na Ría [140.000 m³], segundo as "Normas de Seguridade para a entrada, atraque, desatraque e saída de grandes buques gaseiros na Ría de Ferrol", acordadas o 27 de Abril de 2007, pola Capitanía Marítima de Ferrol - Dirección Xeral de Mariña Mercante - Secretaría Xeral de Transporte [Normas ás que se pode acceder através da web da Autoridade Portuaria de Ferrol - San Cibrao].
O “LNG Benue”, fai o buque 76 desde que en Maio de 2007 entrara o "Galicia Spirit". Unha vez máis, a descarga dun novo buque gaseiro, no peirao de Punta Promontorio en Mugardos, vai aumentar exponencialmente o perigo que de por si xa representa a localización da Planta de Gas dentro da Ría, encostada ao complexo químico de "Forestal del Atlántico" e a poucos metros de importantes núcleos de poboación. A maniobra de entrada na Ría e a descarga perante 24 horas do buque gaseiro na terminal de Reganosa, aumenta o potencial perigo da planta de gas.
Os intereses económicos e políticos dunha minoría voltan a primar por acima da seguridade e a vida de miles de persoas que moramos na contorna da Ría de Ferrol. Non nos cansaremos de repetir unha e mil veces máis que tal despropósito ten que acabar, non podermos permitir que unha planta de gas, perigosa e innecesaria, froito da corrupción, da especulación, da codicia... permaneza funcionando a poucos metros de onde traballamos e vivimos miles de persoas, ... ademais de deteriorar ainda máis a xa depauperada Ría.
Que se revoque a autorización de funcionamento e o desmantelamento da planta regasificadora é o noso obxectivo, e non pararemos até consegui-lo.
Características do buque: Nome: LNG BENUE- Bandeira:Bermuda - Eslora:285,40 m - Manga:43,40 m - Calado: 12,37 m - Capacidade: 145.700 m³
CONCENTRACIÓN: LUNS 18 DE OUTUBRO, ÁS 7 DA TARDE, NA PRAZA AMADA GARCÍA DE FERROL, DIANTE DO EDIFICIO ADMINISTRATIVO DA XUNTA DE GALICIA
¡DIFUNDE E PARTICIPA!
POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
[Mercadiño de Troco en Ferrol - Foto Kiko Delgado]
Este domingo día 17 de Outubro de 2010 hai Mercadiño de Troco en Ferrol, tal e como se vén celebrando cada dous Domingos, na Praza Vella no barrio de Ferrol Vello, desde as 11 da mañá.
O Mercadiño de Troco pretende ser unha alternativa ao consumismo polo que convidamos a todas as persoas que desexen trocar algo a que acudan á Praza Vella.
O valor das cousas é o que interesa, non o seu prezo. Algún obxecto que xa non necesitamos pode que alguén si o preci-se. Trocar significa menos residuos, menos contaminación, menos capitalismo.
O pasado Venres 8 de Outubro de 2010, tivo lugar en Ferrol unha conferencia "A Revolución dos Cravos en primeira persoa" de Otelo Saraiva de Carvalho, organizada pola Asociación Cultural Lefre de Caldereta de Ferrol. Otelo Saraiva de Carvalho, "O Capitâo de Avril”, era o responsábel da comisión coordinadora do MFA, e foi el, quen dirixiu o movimento das tropas que acabaron coa ditadura en Portugal en 1974. O interesante acto realizou-se no Salón de actos que Fundación Caixa Galicia ten no Cantón de Ferrol, presentado por Bernardo Maiz Vázquez e Xosé Mª Dobarro Paz, ademáis de Manuel Alonso Varela "Manolo Bacallau", acto que tamén foi acompañado coa voz de María Manuela e a música de Xurxo Varela.
Lefre de Caldereta enviou-nos un audio que foi publicado no xornal dixital "Diario Liberdade" a reportaxe fotográfica é de Suso Pazos da AC Fuco Buxán.
Hai uns días, nesta quinta feira (xoves) pasada cumprín a sexta década da miña vida. Os azares da vida trouxéronme un inmenso regalo, poder compartir mesa e mantel –para só catro persoas– cun dos vultos –que din os portugueses– máis interesantes que deu a política mundial no século XX: Otelo Saraiva de Carvalho. Ó seu carón a muller que practicamente coñece de toda a vida: María Dina.
O cuarto comensal era Manolo Bacallao, lider incombustible da Asociación Cultural Lefre de Caldereta, organizadora dos actos arredor da persoa que meticulosamente organizou o “25 de Avril”, a “Revolução dos cravos” para botar abaixo a xa moi lonxincua ditadura portuguesa: o salazarismo, o caetanismo ... Evidentemente, non foi el só quen conseguiu esa xesta incruenta, única no mundo. Saraiva de Carvalho poderá ter moitos defectos –como temos todos os humanos–, mais o que non ten en absoluto é o do divismo. É por isto que, cando relata esa historia, fala de moita outra xente que ficou nun plano menor. A vida é así.
Aínda que nunca tiven –que saiba– parentes moi directos militares, a miña condición de nado e criado en Ferrol levoume, inexorablemente, a compartir mil vidas con xente relacionada con esa profesión. E coñezo de todo, como tamén sucede na miña de profesor. As miñas experiencias no exército –fun sarxento de milicias en vida de Franco– non foron especialmente gratas. En varias ocasións vía como me ían largar de alí pouco menos que condenado a galeras. A sorte e a habilidade dialéctica impediuno. E, como xa dixen, había de todo. Pola Academia de Infantería toledana, onde estiven catro meses de su-boficial, andaban oficiais profesionais que acabarían sendo detidos por formaren parte da Unión Democrática Militar. Lembro un par deles.
Daquela xa tivera lugar a “Revolução dos cravos” e o franquismo seguía nas súas. Como dixen antonte, na miña breve intervención na sede de Caixa Galicia, recordo, se como fose de hai catro días, un episodio acontecido en Ribeira poucas semanas despois da caída da ditadura en Portugal. Tivo lugar mentres se toma un algo antes dun xantar de voda.
O meu amigo de toda a vida Vicente Araguas e máis eu estabamos conversando e, por un casual, aparece por alí un seu tío –acho que nesa altura tenente coronel artilleiro, o mesmo corpo que Saraiva de Carvalho– e este sóltalle con toda a naturalidade do mundo algo así como: “A ver se seguimos o exemplo portugués”. Non sei se polo fragor da batalla (unha festa, uns viños, certo barullo ...) ou pola sorpresa o artilleiro ferrolán non respondeu. Fíxolle graza.
Fóra dos actos, falando con Saraiva de Carvalho descubrín que hai militares excepcionais. El é un paradigma. A súa muller, que o coñecía antes, manifestou que non gustara da súa decisión de seguir esa carreira. Mais que o asumira e acabara casando con el. E aí seguen felices xuntos. E agardemos que por moitos anos e con tanta lucidez.
Escoitar a un militar de carreira –aínda que xa lle tiñamos lidas moitas cousas– contar con tanta precisión, con tanto distanciamento (poderiamos dicir obxectividade), a historia dun proceso tan limpo e impresionante é un luxo.
E Lefre de Caldereta é o que nos brindou este inmenso pracer. Parabéns.
[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), é catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña.
Artigo publicado no "Diario de Ferrol"
_____________________________________
Neste sábado 16 de Outubro, desde as 22h, contaremos no nosso Local Social [Travessa de Batalhons nº7 Esteiro -Ferrol Telf 981369099] com a magia de Fiz "O Mágico". A entrada será de balde.
Lembramos que o próximo sábado 23 de Outubro celebrameros umha ceia de concraternizaçom no restaurante A trasanquesa de Sedes. Os bonos já estám disponíveis no balcom do Centro Social.
EEUU inoculou sífilis e gonorrea a prisioneiros e enfermos mentais de Guatemala
A inminente publicación dun estudo sobre como centos de presos, soldados e pacientes de hospitais psiquiátricos foron utilizados como cobayas humanas provocou que o Goberno de Estados Unidos pida perdón a Guatemala,...
... país no que se realizou o experimento entre 1946 e 1948. Médicos do servizo de saúde pública estadounidense infectaron con sífilis e gonorrea -sen o seu coñecemento ou consentimento- a 696 guatemaltecos para estudar os efectos desas enfermidades venéreas e como a penicilina podía combatelas, segundo o estudo de Susan Reverby, profesora da Universidade de Wellesley.
Onte, a secretaria de Estado norteamericana, Hillary Clinton, e a secretaria de Saúde, Kathleen Sebelius, ofreceron unha desculpa pública polas accións de EEUU. "O estudo conducido en Guatemala entre 1946-1948 de inocular enfermidades de transmisión sexual claramente carecía de ética", aseguraron Clinton e Sebelius nun comunicado conxunto. "A pesar de que estes actos ocorreron fai máis de 64 anos, estamos indignados polo simple feito de que semellante proxecto fose auspiciado polo sistema público de saúde de EEUU". Tanto a secretaria de Estado como a de Saúde concluíron: "Lamentamos profundamente que isto sucedese e pedimos perdón a todas as persoas que foron afectadas por tan horrendas prácticas".
O obxectivo do estudo dos anos corenta en Guatemala -que nunca chegou a publicarse- era buscar novas fórmulas para previr as enfermidades de transmisión sexual -gonorrea, sífilis, cancroide ou chancro branco- e produciuse nos albores do uso da penicilina e a necesidade do Goberno de EEUU de saber se este antibiótico era efectivo e ademais de curar podía previr a sífilis. Nos experimentos de Guatemala, utilizouse a prostitutas con gonorrea ou sífilis para contaxiar a presos de cárceres ou pacientes de manicomios. Pero cando se comprobou que eran moi poucos os homes que se contaxiaron, pasouse á inoculación directa, inxectando a bacteria da sífilis no pene, o brazo ou a cara dos 'conejillos de Indias'.
Os traballadores das institucións médicas ou penais tiñan coñecemento do experimento pero aos suxeitos do estudo nunca se lles informou do propósito do mesmo nin tampouco deron o seu consentimento. Segundo o estudo da profesora Reverby, a unha vasta maioría dos inoculados déuselles penicilina tras contraer a enfermidade aínda que non se sabe se alguén chegou a curarse ou recibiu un tratamento adecuado. Polo menos un paciente faleceu durante as probas aínda que non está claro se a morte debeuse á enfermidade ou a outros problemas médicos.
Un dos médicos de EEUU que formou parte do experimento humano en Guatemala foi o doutor John Cutler, funcionario do Servizo de Saúde Pública de EEUU e investigador clínico no proxecto de triste fama coñecido como 'Tuskegee', no cal por centos de cidadáns negros de Alabama que xa estaban contaxiados de sífilis negóuselles intencionadamente tratamento para que os médicos puidesen ver o desenvolvemento da enfermidade e sacar conclusións.
O presidente de Guatemala: "Son crimes de lesa humanidade"
O presidente de Guatemala, Álvaro Colom, cualificou hoxe de "horribles" e de "crimes de lesa humanidade" os experimentos feitos por Estados Unidos entre 1946 e 1948, que infectaron intencionalmente a guatemaltecos con sífilis e gonorrea, e polos cales Wáshington pediu perdón este venres.
O gobernante asegurou que se realizará unha "profunda investigación" dos feitos que afectaron a máis de 1.500 guatemaltecos, adiantou que se analiza presentar unha denuncia para esixir un resarcimiento ao país, e recoñeceu a "hidalguía" da Casa Branca ao pedir perdón. Segundo Colom, as vítimas desas "prácticas antiéticas" e "deleznables" foron na súa maioría soldados, presos, prostitutas e enfermos mentais.
O mandatario ordenou aos seus ministros de Saúde, Defensa e Gobernación, "situar" e "resgardar" os arquivos dos anos en que ocorreron os feitos, os cales servirán de base para "realizar unha investigación" xunto co goberno estadounidense. Ademais dixo estar consciente de que eses experimentos "non forman parte dunha política do actual goberno" dos Estados Unidos, e que xunto a funcionarios de alto nivel da Casa Branca "convimos facer unha investigación conxunta".
Artigo relacionado:
EE.UU pide perdón por experimentos en Guatemala
en BBC
O goberno de Estados Unidos desculpouse por inxectar por centos de persoas en Guatemala gonorrea e sífilis, como parte de exames médicos fai case sesenta anos.
Moitas das persoas sometidas aos experimentos eran enfermos mentais e presos que non podían dar o seu consentimento.
A Secretaria de Estado estadounidense, Hillary Clinton, condenou as investigacións como pouco éticas e reprobables.
As investigacións levaron a cabo en momentos nos que EE.UU. intentaba pór a proba vacúas contra enfermidades venéreas, pero moitos dos pacientes infectados non recibiron o tratamento adecuado logo de ser sometido ás probas.
"misaludnoesunnegocio.net" é unha web de profesionais e usuarios contra a privatización da sanidade pública
Un punto de encontro para os profesionais e usuarios preocupados pola progresiva destrución dos servizos públicos sanitarios. O proxecto nace en Maio de 2008 como resposta á crecente demanda de información sobre unha problemática cada vez máis grave e evidente: a privatización dos servizos sanitarios públicos na Comunidade de Madrid.
“Capitâo de Avril”, era o responsable da comisión coordinadora do MFA, e foi el, quen dirixiu o movemento das tropas que acabaron con a ditadura en Portugal en 1974.
Lugar: Salón de actos da Fundación Caixa Galicia, (Cantón de Molins), Ferrol.
Día: 8 de outubro (Venres)
Hora: 8 da tarde
Presentan: Bernardo Maiz Vázquez e Xosé Mª Dobarro Paz
O apoio a un novo escenario abarrotou as rúas da cidade
Unha multitude de cidadás e cidadáns vascos de ideoloxías diferentes (46.000 persoas segundo o reconto de GARA) converteu en éxito a mobilización en favor dos dereitos humanos, civís e políticos. A marcha deu impulso a un novo escenario. Portavoces de Adierazi EH chamaron a súa defensa.
Txisko FERNÁNDEZ | BILBAO
O vento soprou onte a favor da multitude que se deu cita nos arredores de La Casilla para participar nunha mobilización que previamente fora prohibida en dúas ocasións por impulso do Goberno de Lakua e co selo da Audiencia Nacional española. Antes das cinco da tarde, a temperatura era moi alta en Bilbo -algúns termómetros marcaban 30 graos- e todo indicaba que o ambiente ía estar acorde con esta xornada de hego haize.
Así se puido constatar cando as mulleres, representantes dos grupos sociais asinantes de Adierazi EH, que portaban a primeira pancarta botaron a camiñar por cálea Autonomía. Os primeiros pasos tras o lema "Giza eskubideak, eskubide zibil eta politikoak" foron acollidos cunha gran ovación, á que se sumaron os berros de "Euskal Herria aurrera" e "Independentzia".
Unha segunda pancarta recollía máis amplamente os motivos desta mobilización: "Ez manifestazioen debekuei. Ningunha imposición, ningunha violencia. Giza eskubideen, eskubide zibil eta politikoen alde". Esta foi portada polos convocantes e outras persoas que subscribiron a iniciativa.
Seguíanlles os pasos un numeroso grupo de representantes políticos, reflectindo unha amplitude do espectro ideolóxico que se repite en moi poucas ocasións no noso país. Estas eran algunhas das caras máis coñecidas: Rufi Etxeberria e Jone Goirizelaia, da esquerda abertzale; Pello Urizar e Ikerne Badiola, de EA; Aintzane Ezenarro e Josu Murgia, de Aralar; Mertxe Outeiro, de AB; Mikel Arana, de EB; Oskar Matute, de Alternatiba... Os dirixentes do PNV Andoni Ortuzar e Joseba Egibar tardaron en chegar, pero o fixeron antes de que a manifestación arrincase e colocáronse un par de filas máis atrás.
Tamén se atopaban na cabeza da marcha o secretario xeral de ELA, Txiki Muñoz, e a da LAB, Ainhoa Etxaide, así como portavoces doutros sindicatos e colectivos populares.
Como sucede neste tipo de masivas mobilizacións, as pancartas non se situaron diante dos participantes -ata 46.000 persoas, segundo o reconto de GARA-, senón que foi atravesando a propia manifestación, xa que cando pasou de La Casilla, toda a Rúa Autonomía estaba repleta de xente, ocupando a calzada e as beirarrúas ata Zabalburu. O cordón de seguridade montado pola organización foi solicitando que se abrise oco para que as pancartas lograsen facer o percorrido previsto ata a escalinata do concello.
Cara adiante ou cara atrás
Nos momentos previos á manifestación, algúns dos portavoces políticos trasladaron os medios de comunicación as súas primeiras impresións. Pola esquerda abertzale, Marian Beitialarrangoitia, quixo subliñar a "indubidable importancia" e a "urxencia" desta mobilización, e comentou que "é a cidadanía vasca a que vai facer que se movan quen aínda impulsan o bloqueo".
Nesa capacidade popular para mover "ao Goberno español e aos aparellos do Estado" coincidiu o secretario xeral de Eusko Alkartasuna. Máis concretamente, Pello Urizar reprochou ao PSOE que se estea facendo "o camiño do cangrexo". Idea que apostilou Josu Murgia, quen, tras indicar que esperaba que se lanzase "un berro de paz a ETA, ao Goberno español e a [o conselleiro de Interior de Lakua] Rodolfo Ares", acusou a este último de actuar "como un cangrexo que vai para atrás".
Pola súa banda, Mikel Arana advertiu que "ninguén pode permanecer impasible ante esta nova situación" e augurou que "o día en que todos á vez, abertzales e non abertzales, asumamos estas reivindicacións [as que se lían nas pancartas], dariamos un paso de xigante".
Xa coa cabeceira en marcha, outros lemas foron repetidamente coreados, entre eles os que facían referencia aos dereitos dos presos políticos, como "Euskal presoak etxera" e "Presoak kalera, amnistia osoa", ou "Hator, hator...". Tampouco faltaron as referencias ás últimas operacións policiais, con atronadores berros de "Atxilotuak askatu".
Sen imposicións, sen violencia
Unha hora logo de iniciar a camiñada, a cabeza da manifestación chegou ante o concello de Bilbo. O avogado Félix Cañada foi o encargado de agradecer en nome dos convocantes a todas as persoas que participaron na manifestación por "acudir a mostrar a repulsa á prohibición de manifestacións e en defensa dos dereitos civís e políticos deste país".
Incidiu en que estes son "momentos importantes e delicados" por varias razóns: porque "son patentes os esforzos de moitos para avanzar cara a unha convivencia sen imposicións e sen ningunha violencia"; porque é necesario "reivindicar a plenitude de dereitos civís e políticos para todos neste país"; e porque hai que "resistir e reaccionar contra a supresión e o recorte de liberdades tan fundamentais como as de manifestación, expresión e participación política, que, entre outras, deben restaurarse inmediatamente e con plenitude".
Precisamente, "en defensa e exercicio" da liberdade de expresión, os convocantes invitaron a tomar a palabra "a quen inxustamente lles prohibiron manifestarse en dúas ocasións". Cañada despediuse animando a seguir polo camiño trazado onte en Bilbao: "Camiñemos. Xuntos conseguirémolo".
A iniciativa, da cidadanía
O seu lugar ante o micrófono ocupárono o actor Ramón Agirre e a escritora Eider Rodríguez, quen leron a mensaxe de Adierazi EH, alternando o euskara e o castelán, que GARA recolle integramente nestas páxinas.
O importante papel que corresponde á cidadanía neste proceso que se abre foi subliñado desde a primeira frase -"A cidadanía vasca tomou hoxe a palabra nas rúas de Bilbo, e os cidadáns e cidadás temos que tomar a iniciativa para establecer xa e de forma definitiva un novo escenario de democracia e liberdade plenas en Euskal Herria"- ata as últimas -"O vento sopra a favor de todos os dereitos para toda a cidadanía. Esta é a nosa hora. Aurrera!".
Adierazi EH reiterou o seu compromiso a "emprazar aos poderes do Estado e a todo aquel que poña trabas a ese escenario ata obrigarlles a respectar os dereitos civís e políticos da cidadanía vasca". E recordaron que eses dereitos básicos xa acordados consisten, resumidamente, na "superación inmediata de toda situación de excepción ou violencia", "a garantía do exercicio dos dereitos civís e políticos, dereitos humanos, individuais e colectivos". Estes abarcan desde "o dereito á vida e á liberdade" ata "a legalización inmediata de partidos e organizacións ilegalizadas", pasando pola repatriación de presas e presos.
Sen presión policial
Ao contrario do que sucedeu o 11 de setiembre, a presenza policial uniformada foi mínima. A Ertzaintza despregou unhas poucas furgonetas nalgunhas das rúas que cruzan Autonomía. Tampouco houbo controis nos accesos a Bilbo.
Bertsos e música para Adierazi Euskal Herria
Desde a balconada da Casa Consistorial bilbaina, Miren Amuriza, Iratxe Ibarra, Uxue Alberdi e Maialen Lujanbio, por esa orde, lanzaron as súas bertsos cargados de referencias ao importante momento que vive Euskal Herria. Bihotz Bakartien Kluba interpretou a canción "Adierazi Euskal Herria". T.F.
NOVOS pasos
Tanto nas mensaxes do acto final como nas declaracións previas dos portavoces políticos resaltouse que a manifestación de onte non supón un punto e aparte, senón que terá continuidade con novas iniciativas aínda sen concretar.
Video da manifestación, en favor dos dereitos humanos, civís e políticos, celebrada en Bilbao, o Sábado, 2 de Outubro de 2010.
Na Comarca foi a organización ecoloxista ADEGA a encarregada da coordenación das tarefas de limpeza de rios baixo o lema "Ponte as Botas" para participar nas III Xornadas de Limpeza de Ríos 2010 que se celebran simultaneamente en toda Galiza.
"Un dos problemas máis graves que sofren os nosos ríos segue a ser a gran cantidade de lixo que aparece nos cauces e ribeiras. A pesares de levar dúas campañas, seguen aparecendo moreas de plásticos e entullos, elementos xa case habituais. Dende o Proxecto Ríos queremos concienciar da necesidade de manter limpos os nosos ríos e promover actitudes responsábeis cara a conservación do medio. O coidado e o respecto pola contorna farían innecesarias nun futuro actividades como esta, de aí que depende de tod@s frear a contaminación que están a sufrir os ríos".
Na nosa Comarca celebrou-se en colaboración con diferentes concellos e outras entidades sociais. Estaba prevista unha dupla xornada o Sábado e Domingo, 2 e 3 de Outubro, máis por mor do temporal que azouta esta zona da Galiza en todo o noroeste Ártabro, quedaron adiadas as labores de limpeza do Domingo.
En Neda, procedeu-se a limpeza dun tramo do Río Belelle. Coa Asociación Néboa.
En Ferrol e Narón, as tarefas de limpeza desenvolveron-se no Río Inxerto que nun dos tramos fai de linde entre os dous concellos. Perante as labouras de limpeza puido-se comprobar o importante impacto e degradación que está a sufrir a zona en relación coas obras que se están a facer na contorna, con importante impacto no río, tala de árbores, ...
Presidente anuncia que non claudicará nos seus principios
Quito (Pichincha).- O Xefe de Estado, Rafael Correa, fronte ao intento sedicioso por parte dalgúns membros da Policía Nacional en contra do réxime que democrática e constitucionalmente lidera o Mandatario, anunciou que a pesar dos intentos de agresión ao Goberno e ata á súa persoa, non claudicará nos seus principios.
"Eu non vou dar marcha atrás, se queren veñan a buscarme acá, denme un tiro e que siga adiante a República, mataranme a min, como dicía Neruda, poderán cortar as flores pero non impedir a chegada da primavera", anunciou en Radio Pública.
Desde o Hospital da Policía, onde acudiu logo de ser agredido durante a súa visita ao Rexemento Quito 1, tras ser afectado por unha bomba lacrimóxena, o Xefe de Estado manifestou o seu profundo rexeitamento fronte ás accións emprendidas por un sector dos uniformados, quen aspiran a desestabilizar ao réxime baseados na súa oposición aos vetos anunciados á Lei de Servizo Público.
Segundo o Presidente, este intento de desestabilización responde a unha estratexia que veu cociñándose fai algún tempo e a unha andanada de mensaxes e información equivocada que foi repartida aos membros da Policía Nacional, que hoxe tiveron efecto en accións violentas froito de intentos de conspiración.
"Xa fai tempo que veñen buscando un golpe de estado, porque non nos poden gañar nas urnas e hai compañeiros nosos que non entenden o que é pertencer a unha misión política", dixo, en relación á seria posibilidade de convocar á chamada "morte cruzada" e a súa relación co poder Lexislativo.
Recordou que ningún Goberno como este traballou tanto por mellorar as condicións dos uniformados que se levantaron e chamou a sancionar a estes malos elementos.
Anunciou que regresará ao Palacio de Carondelet cando as condicións de seguridade déanse, pois hai a posibilidade de que a casa de saúde onde se atopa afectado polas accións da mañá. -SD Prensa Presidencial-
Ministros de Estado e cidadáns mobilízanse ao hospital da Policía
Quito (Pichincha).- Varios ministros de Estado que se atopaban no Palacio de Goberno xunto a miles de manifestantes mobilizáronse ata o hospital da Policía Nacional, lugar onde se atopa o Presidente da República quen está sendo impedido de saír desa casa de saúde por policías que se sublevaron esta mañá.
Encabezados polo ministro de Relacións Exteriores, Ricardo Patiño, e máis coidearios do Goberno dirixíronse ata o hospital policial para salvagardar a integridade do Presidente Correa.
A rúa García Moreno alagouse de miles de manifestantes cuxa consigna é defender a democracia no país.
Con berros de Patria ou morte, venceremos, os marchantes van motivados ata a casa de saúde, lugar de onde non se retirarán ata lograr o seu obxectivo. -AA Prensa Presidencial-
O pobo Galego amosou a súa indignación e protesta contra as políticas neoliberais do Goberno Español e da Xunta de Galicia. A Clase Traballadora soubo respostar as agresivas medidas anti-sociais e anti-obreiras do Goberno Zapatero. A Folga Xeral foi todo un éxito, en toda Galiza e en especial na nosa Comarca. No resto do Estado tivo igual suceso e en Europa concretizou-se na Xornada de Loita Europea, en protesta contra as medidas neoliberais que están aplicando os diferentes gobernos da Unión Europea, ao dictado do disposto polo FMI, o Banco Mundial e a Comisión Europea, que non son outras que as medidas impostas polos grupos transnacionais e a grande banca internacional. Estes empeñan-se no obxectivo de desarmar sindicalmente á clase obreira, desregularizar as relacións laborais, empobrece-la e roubar-lle os recursos esenciais e o estado do benestar. Polo que as mobilizacións na nosa Comarca estiveron enmarcadas nun contexto de resposta global. A manifestación de hoxe en Bruxelas foi todo un simbolismo, organizacións sindicais de máis de 30 países berrando contra as políticas neoliberais e de recortes de dereitos, xunto ás mobilizacións en diferentes cidades europeas e as folgas xerais, destes últimos días, en Francia, Eslovenia e Grecia, son unha realidade de loita obreira.
A Folga Xeral tivo importante repercusión na nosa Comarca. Os "piquetes" unitarios -verdadeira ferramenta de clase, importantes en número de persoas e en conciencia, respostaron como nunca, conseguindo unha situación excecional. A xornada, na Comarca, foi realmente de loita con todos os ingredientes. As manifestacións numerosas, os discursos coerentes, e o estado de ánimo e de conciencia moi elevados. Faltou só a unidade sindical, pois a unidade de clase si a houbo, para que a xornada fora un éxito completo. Agora cumpre non desmobilizar-se e continuar na actividade de recuperación sindical e de capacidade de loita, para así mellor defender os nosos dereitos e intereses. A maior responsabilidade -a falta dun organismo unitario- está agora nas centrais sindicais estatais, van ser estas as que xestionen os resultados das mobilizacións, elas piden unha rectificación ao Goberno Español, máis non debemos quedar-nos tan só nunha rectificación que xa de por si sería todo un éxito, senón que devemos de esixir outra política, outras medidas, outro camiño, outro modelo económico e social.
Desde xa, as análise e valoracións van a estar en todos os medios, a "Brunete mediática" vai dedicar enormes medios para intentar dilapidar a acumulación de forza obreira que supuxo a Folga Xeral, vai ser difícil contrarrestar tanta manipulación, mais a mobilización sindical, tomar as rúas e os centros de traballo, son a única garantía de que calquer diálogo teña resultados positivos para a Clase Obreira.
A crónica
Achegamos un documento sonoro feito polas compañeiras e compañeiros de Rádio Filispim, de máis de dúas horas de duración que cubreu moitas das incidencias e sucesos da xornada de Folga Xeral, realizado pola mañá de hoxe 29S, con diferentes entrevista e informacións. Programa que foi emitido en directo e que se podía sintonizar no 93.9 da FM.
Achegamos os enlaces coas webs das diferentes centrais sindicais, para quen quiser poda acceder ás valoracións que fan estas do resultado do proceso e da xornada.
As centrais sindicais de clase, van a utilizar todas as súas forzas para que esta Folga Xeral sexa um exito rotundo. Xogamo-nos moito. Magoa que non se conseguira a unidade sindical na convocatoria, pois entre outras cousas tería efeitos multiplicadores. Todos os sindicatos nunha soa mobilización. A unidade de clase é fundamental para facer variar a correlació de forzas, nun dos momentos históricos máis importantes dos últimos anos, onde están en perigo importantísimas conquistas e dereitos sociolaborais, e até o propio sindicalismo de clase. Ao marxe das importantes diferenzas entre as organizacións sindicais convocantes, e as tamén diferentes responsabilidades nas respectivas actuacións sindicais, agora hai mais, e importantes, motivos e razóns, para conxunturalmente, mobilizar-nos unidos baixo a bandeira vermella da solidariedade, e da unidade sindical e de clase para combater ao Capital e as políticas neoliberais do Goberno e da Xunta. Non hai escusas.
Mais o debate da unidade, xa se deu, e as responsabilidades quedaron manifestas, polo que agora o importante é que saia a Folga Xeral adiante. A Folga Xeral que facemos a Clase Traballadora, non as centrais sindicais. Ao menos os sindicatos comarcais da CIG, CCOO e UGT acordaron unir as forzas na organización dos "piquetes" para lograr unha maior eficacia na convocatoria. Non foi así na organización das manifestacións, pois a CIG convoca unha manifestación e CCOO e UGT outra. A CNT ten organizado unha concentración ás 2 da Tarde na Avenida de Esteiro, frente a súa sede social.
A Folga comezou a ser un éxito xa hai tempo, no momento no que se produce o debate nos centros de traballo e no seo da sociedade; no momento no que as ferramentas sindicais comezan a engraxar-se e mobilizar a unha clase traballadora, nunha grande parte, adormecida polos medios de comunicación con grandes ofertas de fútbol, reality-show e programas do corazón; no momento cando o poder non ten máis remedio que sacar toda a súa artillería mediática contra a mesma Folga e as centrais sindicais -porque saben que a Folga conciencia e mobiliza e que as organizacións das traballadoras e traballadores son ferramentas fundamentais para a defensa da Clase e as conquista de Dereitos e do Benestar Social; no momento no que se comeza a falar sobre os nosos problemas reais, sobre as medidas que recortan os nosos dereitos e conquistas e sobre todo sobre "as súas crise e as nosas solucións"; e no momento no que se comeza a convencer que un novo modelo social e económico, non só é posíbel, senón que tamén é necesario.
Hoxe á tarde a partires das 7, están convocadas asembleas de activistas sindicais, voluntariado obreiro, para preparar a Folga Xeral, para informar e levar a solidariedade obreira a compañeiras e compañeiros desinformad@s, as persoas que están no posto de traballo por medo ao despido, por coacción patronal, por intimidación, ... polos contrapiquetes coactivos ao servizo dos intereses patronais e gobernamentais. Entre as 10 e as 12 da noite comezaran as primeiras quendas e logo ás 5 da mañá Asemblea na Praza do Concello de Ferrol para compartir a información e repartir as tarefas.
Amplos sectores da cidadanía apoian a Folga Xeral. Xa se ven cartaces nos comercios, nos quioscos, nas panaderías, de "O Mércores 29S non abrimos pola Folga Xeral". Mesmo onte moitas persoas acudiron a unha Asemblea Cidadá, respondendo a chamada de varias organizacións sociais, culturais e veciñais da Comarca [Asociación Cultural Fuco Buxán, Asociación Cultural Lefre de Caldereta, Asociación Veciñal O Rosario - Inferniño, Colectivo Sociocultural A Revolta de Trasancos, Fundaçom Artábria e o noso Colectivo Ártabra 21], que tivo lugar, ás sete da tarde, diante do edificio da Xunta.
As Manifestacións
A manifestación de CCOO e UGT sairá ás doce do mediodía da praza do Inferniño para rematar na Praza do Concello e a manifestación da CIG sairá, media hora máis tarde, ás 12.30 horas da avenida de Esteiro para rematar no Cantón.
Contra a Reforma Laboral, contra as medidas anti-obreiras e anti-sociais !! Adiante a Folga Xeral !! Contra o Capital Unidade Sindical !! Viva a Unidade da Classe Obreira !! Un outro modelo económico e social é posíbel !!
Chamamento aos Sindicatos diante da Mobilización Europea do 29S: Unha frente europea de organizacións de obxectores e obxectoras do crecimento interpela a los sindicatos para que rompan coa lóxica do productivismo e o crecimento económico.
Resistamos ao Crecimento da Austeridade Chamamento aos Sindicatos
Os obxetores e obxectoras do crecimento esixen ás forzas sindicais facer unha ruptura antiproductivista sen a cal non poderán saír do papel de compañeiros activos da lóxica destrutiva que representa a economía de hoxe en día. Os obxetores e obxectoras do crecemento propoñen perseguir o "bo vivir" no canto de "o sempre máis", de reducir notablemente o tempo de traballo e defender xa que logo, unha renda básica e garantía suficiente para cada un.
As organizacións de obxetores e obxectoras do crecimento e as personalidades asinantes (lista ao final do documento) deste comunicado común, apoian a loita dos sindicatos contra a vontade do capital a cargar o peso da crise sobre a clase traballadora, pero lamentan a chamada ao crecimento que non pode ser o camiño de saída da crise e que pon a CES nunha postura insostible.
Os obxetores e as obxectoras do crecimento asinantes do presente comunicado:
Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.
Estiman que a austeridade, para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.
Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.
Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o "bo vivir" e non o "sempre máis": derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.
1.- Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.
Garantir o crecimento supón poder aumentar continuamente e de xeito infinito a produción de bens e servizos mercantís. Porque a produción destes bens e servizos necesitan a explotación de recursos naturais e de traballo humano, o crecimento infinito supón necesariamente a explotación infinita da Terra e da Humanidade.
Hoxe en día, esta carreira tola chega ao seu fin e destaca a dimensión catastrófica dos innumerables danos que xera: o planeta Terra que é a condición de toda actividade social e humana está á agonía, a súa devastación provoca os efectos os máis violentos en primeiro lugar sobre os pobos e persoas máis vulnerables.
As persoas son cada día máis relegadas ao papel de consumidores/produtores para facer funcionar unha máquina que produce cada vez máis malestar, en detrimento do benestar individual e colectivo. O enlace social esta corroído pola mercantilización e a competencia tola que agredan simultaneamente as relacións entre as persoas, os pobos e as xeracións. As desigualdades sociais aumentan en todo o mundo, a miseria non para de propagarse de xeito tan violento posto que os desamaños do medio-ambiente, relacionados aos excesos de produción, procreados orixinalmente polo Occidente convértense nunha causa primeira. Está agora claro que a universalización do modo de vida dos países materialmente ricos non é posible. A pesar do que pensan os economistas os máis ortodoxos, é por exemplo imposible que o conxunto dos habitantes da India e de China dispoñan dun coche, unha televisión e unha neveira como dispomos en Occidente. O planeta simplemente non sobreviviría e a humanidade tampouco a consecuencia.
Fronte a esta constatación de fracaso tanto económico que humano e ecolóxico, a continuidade do crecimento económico non pode ser unha solución: para manterse, esta lóxica implica necesariamente consumir sempre máis recursos e explotar os traballadores antes de botarlles unha vez sendo inútiles ou demasiado caros polos accionistas, con como corolario unha degradación incesante do planeta Terra e das relacións humanas.
2.- Estiman que a austeridade para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.
A onda de austeridade que cae sobre os pobos de Europa é imposta polas institucións financeiras coa asistencia activa dos Estados socio-demócratas. O que se esta chamando "austeridade" é unha nova etapa desta degradación necesaria para producir "crecimento": os especuladores buscando maximizar sempre máis os seus beneficios e o culto do crecimento impondo a todo prezo a competición entre os traballadores e traballadoras do mundo enteiro, pídese ao pobo traballar e apertar o cinto para facer funcionar a maquina. Todo crecimento económico suplementario a vir poderá ser realizado unicamente á conta da repetición sempre máis violenta desta lóxica de devastación. O crecimento garante a austeridade aos países ricos cando ao mesmo tempo afunde xa millóns de persoas polo ancho mundo na miseria a máis profunda.
3.- Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.
As forzas sindicais demostraron un compromiso histórico co capital cando os froitos do crecimento e do productivismo puideron ser gozados por todas as persoas grazas ás melloras substanciales nas condicións de traballo, as cales foron obtidas logo de duras negociacións e loitas, singularmente á saída da segunda guerra mundial. Pero despois do final dos anos 70, a lóxica do crecimento do capital levou ás partes implicadas a romper o equilibrio existente. Desde entón, o benestar material das persoas nos nosos países ricos disminueu a pesar do aumento do PIB de xeito case continuo, mentres que a xente segue sendo máis pobre quedándose estancada, e a brecha entre ricos e pobres crece cada día máis, xa sexa dentro das nosas fronteiras como no mundo enteiro.
Atrapados pola trampa da lóxica do crecimento infinito, os sindicatos atópanse desde agora reducidos a simplemente negociar a limitación da velocidade á cal as condicións de traballo e de solidariedade son deterioradas. Igualmente, a chamada polo emprego de calidade que se realiza na euro-manifestación do 29 de Setembro, contraponse aos obxectivos de rendibilidade e de crecimento que as CES parecen reclamar desde e coas súas voces co mesmo slogan.
Para preservar a forza dos sistemas de solidariedade conquistados logo de longas loitas e levados en práctica á saída da segunda guerra mundial, é desde entón indispensable o saír da lóxica da acumulación sen fin.
Chamamos aos membros sindicais das diferentes composicións nacionais e rexionais da CES a reinvidicar alto e forte, dentro do núcleo das súas organizacións, a un cambio do orientación radical que tome en consideración unha orientación antiproductivista en favor do "bo vivir" e da solidariedade, e non caer no "sempre máis" nin na competición xeneralizada.
É o momento no que os sindicatos abran os ollos contra o carácter suicida do dogma do crecemento económico e do productivismo, e que estes inicien sen perder un instante un cambio profundo de rumbo e se opoñan de xeito frontal a esas dúas lóxicas socialmente, humanamente e ecologicamente devastadoras.
4.- Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o « bo vivir » e non o « sempre máis »: derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.
Segundo a nosa opinión, para que a necesaria transición cara a unha sociedade sostible sexa socialmente posible e xusta, tres obxectivos teñen que ser abordados simultaneamente:
Unha reevaluación profunda das crenzas que apoian e sosteñen as políticas actuais e un cambio radical de obxectivos: denunciar o mito económico do crecemento infinito; substituír a competitividade e o "sempre máis" pola cooperación e o bo vivir.
Saír do laborismo co fin de compartir o traballo e volver atopar o tempo libre e o sentido a este: Organizar unha redución forte do tempo de traballo remunerado.
Garantir un soldo de existencia suficiente para o ser humano (e instaurar simétricamente un soldo máximo), garantindo así, o dereito de acceso aos bens comúns e públicos xestionados de forma colectiva (seguridade social, educación, acceso á enerxía, ao auga, etc.).
Os nosos países nunca foron tan ricos como agora, nin o noso modo de organización tan desigual e destrutor. Un cambio de rumbo é urxente e necesario. Os medios están á nosa disposición, fai falta organizar a forza colectiva que será capaz de oporse ás potencias actuais e así levar a cabo as nosas alternativas. Os sindicatos deben retomar o papel emancipador que fixo seu durante o curso da historia, rompendo claramente coa lóxica destrutora do productivismo e do crecemento.
Esta chamada é igualmente unha invitación ao dialogo fraternal coas forzas sindicais. Unha iniciativa do Movemento Político dos Objetores do Crecemento (Bélxica), www.objecteursdecroissance.be
Asinantes do Chamamento.-
Belgique:
Groupe de Réflexion et d'Action Pour une Politique Ecologique
Le Début des Haricots
Les Amis de la Terre – Belgique
Mouvement politique des objecteurs de croissance
Nature&Progrès Belgique
Respire asbl
Sens dessus dessous asbl
Vélorution
Paul Lannoye, député européen honoraire - ancien président du Groupe des Verts au Parlement
européen
Jean Cornil, ancien parlementaire, militant existentiel
Alain Adriaens, Député bruxellois 1989-2004
Estado Español:
Collectivo Deshazkundea
Coordinora Verde
Dale Vuelta-Bira beste aldera! (Movimiento por el decrecimiento)
Ekologistak Martxan. Euskalherria
Red Decrecimiento Sevilla, Transición en Comunidad
Sagarrak
Tiana Solidaria
Joan Martinez-Alier, economista, Universitat Autonoma de Barcelone, cocoordinador de la Revista
Ecologia Politica
Carlos Taibo, Profesor de Ciencia-Politica, Universidad Autonoma de Madrid
Iñaki Valentín, miembro de Deshazkundea y de Antikapitalistak
Florent Marcellesi, coportavoz de la Coordinadora Verde
France:
Association des Objecteurs de Croissance
Action consommation
Bretagne décroissance
Coopérative du Mouvement des Objecteurs de Croissance (MOC)
Parti Pour La Décroissance
Paul Aries, directeur du Sakorphage, journal d'analyse politique
Yves Cochet, député
Alain Gras, sociologue, Université Paris I Panthéon-Sorbonne
Serge Latouche, économiste, Université de Paris-Sud 11
François Schneider, docteur en sciences, auteur
Italia:
Movimento per la Decrescita Felice (MDF)
Suisse:
Réseau Objection de Croissance (R.O.C) Suisse
Jean Robert, architecte, auteur
Notas.-
Acción urxente "chamada antiproductivista aos sindicatos previa á manifestación europea polo crecemento e o emprego en Bruxelas o 29 setembro" colecta de firmas das diferentes organizacións polo decrecimento co fin de realizar un comunicado común. Solicítanse os vosos contactos e redes de colaboración. Propomos a organizacións, colectivos e personalidades afíns ao decrecimento de varios países de Europa o asinar o texto adxunto antes da euromanifestación do 29 de setembro en Bruxelas [http://www.etuc.org/a/7406].
Este texto foi escrito polo grupo de traballo do Movemento Político de Obxectores e Obxectoras do Crecemento [Bélxica - www.objecteursdecroissance.be] e é xa que logo, un texto colectivo. Houbésemos, por suposto, preferido propor un texto inicial sobre cal cada un puidese traballar, pero non foi posible por falta o tempo: non poderiamos coordinar a evolución deste texto con máis autores antes da súa publicación prevista para o 22 Setembro. Este texto que non puidemos escribir antes, é sometido á vosa atención neste estado e xa non pode ser modificado. Aínda que nos parece suficientemente claro e forte, este comunicado queda imperfecto no seu formulación principalmente. Esperamos que a pesar diso, poidan os diferentes colectivos apoialo, de maneira que podamos mostrar xuntos que existe un movemento en varios países de Europa e que podamos interpelar á Confederación Europea dos Sindicatos (CES) con máis forza do que poderiamos facelo cada por separado.
Comunicaremos aos interesados a lista completa dos asinantes (do mesmo xeito que as direccións electrónicas de cada unha as organizacións asinantes -non as das persoas individuais- o que axudará no futuro ao traballo en rede) o 21 de Setembro, e propomos a cada organización transmitir o documento final aos medios de comunicación e sindicatos usando os vosos contactos. A data de envío está exposta para o 22 setembro. Agradecemos xa que logo non publicar este texto antes do 22.
Grazas por indicar por email se a súa organización desexa asinar este texto indicando o nome da súa organización ou colectivo á direccion seguinte: jeanbaptistegodinot@scarlet.be antes do 20 Setembro.
Se están en contacto con representantes doutras organizacións polo decrecimiento, por favor non dubidedes en animalas igualmente a asinar o texto en nome da súa organización. Para evitar as eventuais dúbidas sobre se as firmas gardaranse ou non, o Movemento Político das Obxectoras e Obxectores polo Crecemento resérvase toda liberdade de gardar ou non unha proposta de firma.
Esperando que esta acción permitirá coñecer mellor as ideas que compartimos e reforzar os vínculos entre obxectores e obxectoras do crecimento en Europa; esperando lerlles proximamente, Saúdos cordiais,
"Ningún empresario intimidou aos seus traballadores. O que queremos é que haxa liberdade para que quen queira traballar, poida traballar". -Gerardo Díaz Ferrán, presidente da CEOE-
Por Isaac Rosa [*] 28.09.2010
Parece que nalgunhas empresas o lema para a folga non é o "Eu vou" dos sindicatos, nin o "Non vaias, que será un fracaso" do piquete mediático. Hai empresarios que crearon un lema propio, que repiten aos seus empregados estes días: "Se non vés o 29, tampouco veñas o 30". Algúns se conteñen as ganas de facer adhesivos coa consigna; outros, máis discretos, dedícanse a preguntar quen vai facer folga, "por nada, só por sabelo para organizarnos?..." E os máis sofisticados nin teñen que dicilo, pois os seus traballadores xa lles len o pensamento.
Parafraseando ese lema que estende o desánimo e o medo, poderiamos formular outro para mañá: "Se non vés o 29 (á folga), non esperes máis folgas". Porque sumarse pode ter un custo a curto prazo: un día de soldo, represalias, non ser renovado. Pero non facela pode ter un prezo maior a longo prazo: un golpe á capacidade de organización e de loita dos traballadores, como intentan algúns.
A folga é contra a reforma laboral, si. Pero fíxense que os antifolga non defenden a reforma, senón que se centran en atacar aos sindicatos e ao dereito de folga. E é que, tras aproveitar a crise para comer dereitos sociais, algúns ven a ocasión para cobrarse outra peza apetecida: os sindicatos.
Se que hai moitos descontentos cos sindicatos maioritarios. Pero agora non toca atacalos nin defendelos, senón pelexar contra os recortes, os xa aprobados e os vindeiros, e pelexar polas posibilidades futuras de acción colectiva, entre elas a folga. Porque non nos enganemos: a criminalización de CCOO e UXT non busca unha renovación sindical, nin unhas organizacións máis combativas, senón todo o contrario: o modelo que nos propón é o corpo a corpo entre traballador e empresario, sen molestos intermediarios.
A folga convócana os sindicatos, pero a facemos os traballadores. A de mañá secúndaa todo tipo de organizacións sociais e veciñais, así como outros sindicatos. Son tantos os que apoian, e tantos os motivos que dan, que cada un pode elixir por que e con quen fai folga. Eu vou.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________________
Um dia depois da greve geral convocada para o dia 29 de Setembro, está prevista a chegada a Ferrol do chefe do Estado espanhol nomeado polo assassino Francisco Franco. Juan Carlos de Bourbon virá a Ferrol para o acto institucional de entrega de um barco da armada espanhola que levará o seu nome.
NÓS-Unidade Popular quer expressar o seu rejeitamento à visita do monarca espanhol, cuja autoridade sobre o nosso país nunca foi votada polo nosso povo, carecendo de qualquer legitimidade democrática ao ter sido imposta pola mesma ditadura que derrocou mediante um golpe de estado e umha guerra a república democraticamente estabelecida até 1936.
Temos memória e dignidade. Por isso reivindicamos umha Galiza emancipada de reis e capitalistas estrangeiros. Por isso reivindicamos o exercício do direito de autodeterminaçom para o nosso povo e a opçom republicana e independentista como melhor soluçom politico-institucional para garantir o futuro da Galiza.
Além do anterior, o Juan Carlos de Bourbon é hoje o maior representante do capitalismo espanhol, sendo ele próprio um dos chefes de estado com maior património do planeta. Fai parte da lista de oligarcas responsáveis pola actual crise capitalista e é um dos que devem pagá-la.
Num momento de profunda crise do capitalismo mundial, NÓS-Unidade Popular considera um insulto a presença do milionário rei espanhol em solo galego, um dia depois de que o nosso povo trabalhador tenha saído às ruas para denunciar os contínuos ataques aos direitos dos sectores mais desfavorecidos da classe trabalhadora galega.
Documentario Imprescindíbel para entender moitos fenómenos políticos, electorais, socais, ... que suceden non só en America latina, senón que tamén nos países de noso contorno
Rádio FilispiM, 93.9 FM, realizará este Mércores 29 de Setembro un programa especial Folga Xeral, 29S,a partir das 11:30 da mañá. O programa incluirá intervencións dende a rúa ou centros de traballo, ao través do noso telefone de directo 675.431.341,ao que ti mesmo poderás chamar para contarnos que [te] está a pasar.
OPAII-Rádio FilispiM [93.9 FM]
A rádio livre e comunitária da Terra de Trasancos emitindo dende Ferrol. http://www.opaii.blogspot.com filispina@gmail.com
Apdo. 303 - 15401 Ferrol (Galiza)
_____________________________
Para Constantino Trillo, in memoriam, que morreu triste e deprimido por acoso laboral
"Contra o paro, contra o capital, folga, folga... folga xeral” berrabamos algúns “inxenuos” hai trinta anos cando nos estaban a desmantelar as industrias da comarca. E acudiamos, puntualmente, ás manifestacións que moitas veces finalizaban no desaparecido estadio do Inferniño. E as súas gradas estaban case –ou máis– cheas que cando xogaba o vello Racing. Naqueles tempos, xa un algo afastados, Tino Trillo era profesor nun instituto de Ferrol e militaba nun dos partidos comunistas escindidos do PC. Andaba sempre coas bandeiras republicanas nas costas e tiña un certo seguimento de xente nova. Tamén algunha de máis idade. Recordo que sempre se poñían na cola das manifestacións para entrar no estadio coas súas bandeiras, dar unha volta á pista de atletismo e subir á torre de maratón colocando a súa –a nosa– insignia. ¡Onde van eses tempos! Folgas xerais que nesa altura houbo que facer. Manifestacións continuas que a xente seguía. E case todas contra o PSOE, a besta negra ó servizo do capitalismo neoliberal. Non, como din os ligh, os supostos modernos, os que –segundo se di, que eu non o creo– chupan de todo aquí e acolá e os que se enriqueceron ilicitamente –eu tampouco o creo– nalgures e nallures. Saberano eles. E que vaian ó ceo libres de pecado. Tino Trillo, como tanta outra xente, acabou crendo neste persoal autodenominado socialista. E por esas andaba cando se lle botaron enriba. Naturalmente, a dereita fascistoide que padecemos. Supoño que actuarían correctamente, porque neste estado de dereito sempre todo se fai ben e acorde coa lexislación vixente. Se Tino vivise iría, con certeza absoluta, á folga do 29. Malia que tivese relación ou militancia no PSOE. Eu, aínda que ese día non teño docencia, tamén vou ir. E quero que me desconten a parte salarial correspondente, que, é moi posible vai ser unha cantidade importante. Máis ou menos 200 euros. Pero a violencia coa que nos está tratando este goberno ós traballadores, que vén sendo unha continuación da de Aznar, á súa vez seguidista da de Felipe González, e a connivencia co gran capital esixe que haxa que dar contestación, e firme e convincente. E, se for posible, moi maioritaria. Canto máis cedamos, máis nos van machacar. De plantarmos cara, se cadra, algo se pode parar. As eleccións municipais –e varias autonómicas– están á beira. Eles verán o que fan. Acabar nos brazos dun PNV que é a dereita pura e dura –amigos do BNG na Galeuscat, por certo– para aprobar uns orzamentos antisociais é grave. Moi pernicioso.
Síntome moi comprometido co proxecto da refundición da esquerda. Paréceme fundamental, pouco para min pero moito para meus fillos, meu neto, meus amigos e amigas máis novos e para a xente que está aí detrás de nós. E por iso o reproduzo:
“A asemblea comarcal de Ferrolterra manifesta o seu apoio á folga xeral convocada para o vindeiro 29 do presente mes polas confederacións sindicais de Comisisóns Obreiras a Unión Xeral de Traballadores e a Confederación Intersindical Galega. Esta asemblea defende a necesidade dunha folga xeral para deter a ofensiva do neoliberalismo que no Estado español e no conxunto da Unión Europea estase a traducir nos axustes económicos brutais inxustos socialmente e regresivos laboralmente.
O goberno español está a poñer o poder político ao servizo do capital poñendo en bandexa a posibilidade do desmantelamento completo do estado de benestar e das conquistas sociais derivadas da loita secular do movemento obreiro. Un estado de benestar e unhas conquistas que, cos seus sistemas de educación e sanidade, pensións e protección social, salarios mínimos e dereitos sociolaborais básicos, implican unha certa redistribución da renda exercida polo Estado que, de non facerse, contriburía a aumentar o proceso de acumulación de capital. Eis o que se pretende: nin máis nin menos que esa porción de renda sexa trensferida ás mans do capital.
Ante esta situación a asemblea comarcal de Ferrolterra de Refundando a Esquerda fai un chamamento á participación na folga xeral e convoca a facer un esforzo a prol da unidade sindical”.
[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), é catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña.
