xoves, maio 28, 2009

Defender @s inmigrantes non é delito: Solidariedade coa activista na defensa dos dereitos civís Laura Bugallo

O martes 26 de maio a Policia Nacional, por orde da Subdelegación do Goberno, procedía á detención da compañeira Laura Bugallo, traballadora da CIG-Migración en Compostela, incansábel loitadora na defensa dos dereitos das persoas inmigrantes, asi como coñecida pola súa actividade no feminismo e no movemento LGBT, nomeadamente desde o seu labor en Transgaliza polo recoñecemento dos dereitos e da visibilización das transexuais. Laura é mebra integrante da Mesa Nacional do Movemento pola Base.

Detiveron a Laura Bugallo, por un suposto delicto de "falsidade documental", que consistiría na axuda e tramitación desinteresada dos papeis a persoas inmigrantes. Asi, rexistraron tanto a súa oficina de traballo, levándose computadores e documentación, como a súa casa, onde tamén fixeron o mesmo.

Esta detención supón un ataque á rede de persoas e colectivos que como a nosa compañeira Laura Bugallo defenden e apoian en todo momento ás persoas inmigrantes. Reclamamos a súa inmediata posta en liberdade, e demandamos que remate esta persecución política contra quen loita polos dereitos dos e das inmigrantes.

Porque "Defender os inmigrantes non é delito!", onte mércores 27 de maio, tivo lugar unha ación de protesta, para reclamar a liberdade de Laura Bugallo, detida o pasado martes 26 de Maio pola Policia Nacional, nunha clara campaña de ataque e acoso á rede de apoio das persoas inmigrantes na Galiza.



150 amigos e amigas, compañeiros e compañeiras, da sindicalista e activista social Laura Bugallo, detida pola policía española na mañá de onte, concentráronse á tardiña de hoxe (desde as 20:30 até as 21:30 horas) fronte á comisaría de Compostela para esixir a súa posta en liberdade inmediata.

Laura Bugallo foi detida por defender os dereitos de traballadores inmigrantes ao tentar regularizar a súa situación no noso país. Laura permanecerá de novo esta noite nos calabouzos da devandita comisaría. Mañá será posta a disposición xudicial.

Os seus amigos e amigas, así como compañeiros e compañeiras, concentraremonos mañá, xoves 28 de maio, a partir das 11:00 horas, diante dos xulgados composteláns de Fontiñas.

Fonte: Movimento pola Base, e GZVideos
__________

O Ateneo Ferrolán reitera a súa denuncia de abandono ao que o ten sometido o Concello e os incumprimentos continuados dos compromisos e acordos ...

O Ateneo Ferrolán reitera a súa denuncia de abandono ao que o ten sometido o Concello e os incumprimentos continuados dos compromisos e acordos plenarios de mantenemento e rehabilitación da sede da entidade centenaria.

A XUNTA DIRECTIVA SEGUE A DENUNCIAR AS GOTEIRAS E A RECLAMAR A REHABILITACIÓN DA SUA SEDE!

EXECUCIÓN XA DO PROXECTO APROBADO POR ACORDO PLENARIO DE AMPLIACIÓN E REHABILITACIÓN DA SEDE DESTA ENTIDADE CULTURAL CENTENARIA

Mirade as IMAXES das INUNDACIÓNS que afectan ao noso edificio e a nosa
Biblioteca-Hemeroteca

NON DEIXA DE CAER AUGA!


REHABILITACIÓN XA DA SEDE DO ATENEO FERROLÁN!

Enviado por:
ATENEO FERROLAN -administrador@ateneoferrolan.e.telefonica.net- 27 de maio de 2009 17:44


Ateneo Ferrolán
Fundado en 1879 “Un Lugar de Encontro para a Cultura”
http:// www.ateneoferrolan.org
e-mail:
a_ferrol@teleline.es Telf.: +34 981 357 970 Fax: 981 354 098
Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204, 1º.CP.15402 - FERROL (A Coruña)
Apdo. Correos: 303

_____________________

XI Xornadas de Igualdade de Oportunidades en Mugardos: A Feminización da Pobreza


A Concellería de benestar social, igualdade e sanidade do Concello de Mugardos organiza as XI Xornadas de Igualdade de Oportunidades, que se celebranan os días 29 e 30 de Maio de 2009. Nestas xornadas traballara-se sobre o tema da feminización da pobreza na sociedade actual galega.


[Clicar acima das imaxens para ampliar]
______________

mércores, maio 27, 2009

A S.C. Medulio presenta o libro: Piñeiro contra Castelao, Castelao contra Piñeiro

Piñeiro contra Castelao, Castelao contra Piñeiro

Co fin de esclarexar as diferentes concepcións ideolóxicas que se desenvolveron durante a posguerra e saber da incidencia que tiveron nas diversas visións políticas actuais, a Sociedade Cultural Medulio, vai apresentar o libro "Piñeiro contra Castelao, Castelao contra Piñeiro" publicado por edicións A Nosa Terra.

Nel comprobaremos se as diferenzas na concepción política destes dous personaxes, non trascende dos aspectos formais e persoais ou se estas disconformidades representan un idea política diverxente.

O acto terá lugar no salón de actos da Escola Oficial de Idiomas de Ferrol ás 20:00 h do luns 1 de xuño e nel contaremos ca presenza do autor do libro Xoan Carlos Garrido.

Agardando a túa presenza, recebe un cordial saúdo da Sociedade Cultural Medulio.

Enviado por:
bng@ferrol.es
27 de maio de 2009 13:46

________________

Reunión de EU co comité de empresa de Pull and Bear diante da posible deslocalización de parte da produción da empresa a Madrid

Ferrol,27 de maio de 2009
  • O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA MANIFESTA A SÚA SOLIDARIEDADE COA PLANTILLA DE TRABALLADORAS E TRABALLADORES DE PULL AND BEAR, TRALA REUNIÓN MANTIDA CO COMITÉ DE EMPRESA
  • YOLANDA DÍAZ, VOCEIRA DO GRUPO, REXISTROU UNHA PETICIÓN PARA A CELEBRACIÓN DUNHA XUNTA DE VOCEIROS PARA ACHEGAR UNHA POSICIÓN COMÚN EN DEFENSA DA PLANTILLA NO PLENO DE MAÑÁ
  • ESQUERDA UNIDA ENTENDE NECESARIO MANTER AS LIÑAS DE PRODUCIÓN MÁIS RENDIBLES E OS POSTOS DE TRABALLO
O Grupo Municipal de Esquerda Unida mantivo esta mañá unha reunión co comité de empresa de Pull and Bear diante da grave situación que teñen as e os traballadores afectados pola política de deslocalizacións da empresa, que pon en perigo os postos de traballo e a continuación das liñas produtivas máis rendibles no polígono do Río do Pozo.

O Grupo Municipal amosou a súa solidariedade e respaldo as demandas do comité de empresa e afirmou a nosa determinación de coadxuvar, na medida do posible, a atopar unha solución que pase polo mantemento das liñas produtivas máis rendibles e polo mantemento da totalidade dos postos de traballo.

Neste senso – procurar atopar solucións e pronunciamentos que fornezan a posición das e dos traballadores -, o Grupo Municipal de Esquerda Unida rexistrou unha petición urxente para celebrar unha Xunta de Voceiros na que se poida acordar unha posición común dos diferentes Grupos Municipais – en forma de moción – para o vindeiro Pleno de mañán xoves.

Non semella aceptable que unha empresa que ten recibido axudas públicas cuantiosas ou que se instalou no Río do Pozo a un prezo irisorrio decida de xeito unilateral incumprir o sentido das axudas desmantelando a capacidade produtiva e polo tanto danando o emprego vencellado a ista.

Nun contexto de crise económica hai que avanzar cantos esforzos sexan precisos para que non se siga a danar o emprego e a cohesión social. Para acadar unha saída social e democrática á crise hai que fornecer os aspectos sociais e de dereitos dunha Unión Europea protagonista no eido económico; Unión que non se pode reducir a axeonllarse diante dun omnipotente mercado libre, o cal non deixa de ser unha construción falaz que somentes serviu para atacar neste anos as condicións materiais da clase traballadora.

Enviado por:
eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
27 de maio de 2009 16:34
Prezad@s amig@s: vaivos no arquivo un Informacións do Grupo Municipal de Esquerda Unida en relacións cos traballadores e traballadoras de Pull and Bear. Grazas pola vosa atención. Un saúdo, Ramiro Marier ( Grupo Municipal de EU )

_____________

O Grupo Municipal de Esquerda Unida vén de presentar unha moción a prol da lingua galega

Ferrol,27 de maio de 2009
  • O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA PRESENTA PARA O DEBATE DO VINDEIRO PLENO UNHA MOCIÓN A PROL DA LINGUA GALEGA
  • YOLANDA DÍAZ, VOCEIRA DO GRUPO, EXPLICOU O VALOR DAS POLÍTICAS DE NORMALIZACIÓN LINGÜÍSTICA E O VALOR COMO FERRAMENTA DE INTEGRACIÓN SOCIAL DA LINGUA GALEGA
O Grupo Municipal de Esquerda Unida vén de presentar unha moción a prol da lingua galega, ao obxecto de conquerir no mes no que celebramos o Día das Letras Galegas un pronunciamento unánime do concello de Ferrol a prol da meirande creación cultural do noso pobo, a nosa lingua.

Esquerda Unida entende necesario manter e ampliar as políticas de normalización lingüística en curso - en demasiadas ocasións incumpridas - ; políticas que pretenden retellar os danos causados polas imposicións dictatoriais doutrora. As políticas de normalización son indispensables para recuperar a presenza real do galego en moitos ámbitos onde se atopa nunha situación de marxinación ou de clara desvantaxe: dende a xustiza até os medios de comunicación, pasando pola escola.

A nosa moción vai no rego que recoñece ao idioma galego como un patrimonio común do noso país e, xa que logo, ferramenta de integración social e espazo para o enriquecemento cultural.

Non podemos compartir os discursos e amezas de reducir que tentan rachar os acordos e consensos destes anos: Lei de Normalización Lingüística e o Plan de Normalización Lingüística, aprobados noutrora co acordo do PP. O galego é un ben común de todas e todos nós.

Moción ao Pleno

Á ALCALDÍA DE FERROL

Yolanda Díaz Pérez, Voceira do GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA, de conformidade co disposto no artigo 104 do Regulamento Orgánico do Concello de Ferrol, e co artigo 97.2 do vixente Regulamento de organización, funcionamento e réxime xurídico das entidades locais, presenta a seguinte Moción ao obxecto de ser incluída na orde do día do Pleno ordinario e debatida no mesmo coa seguinte,

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

Na celebración que cada maio, no seu día 17, canta o valor das Letras Galegas, en lembranza da publicación na Habana, no ano 1863, da primeira publicación de Cantares Gallegos, a obra de Rosalía de Castro, que sirve para marcar de xeito convencional o comezo do noso Rexurdimento; nesta celebración, o Grupo Municipal de Esquerda Unida entende importante que o Concello de Ferrol exprese con rotundidade a súa vontade e compromiso de contribuír o avanzo e normalización do galego na nosa sociedade.

O Día das Letras Galegas expresa dende 1963, ao recoñecer e exaltar a obra e compromiso coa cultura galega desa relación de persoeiros ilustres que a partires de Rosalía de castro enxergan razóns e paixóns para afirmar o carácter universal e necesario da cultura galega e do noso idioma; diciamos que expresa a afirmación do conxunto da nosa sociedade cun valor universal da nosa cultura.

Para o Grupo Municipal de Esquerda esta celebración simboliza a determinación e consciencia da nosa sociedade para cun fito central da nosa identidade nacional como é o noso idioma. A lingua galega é unha riqueza fundamental que constitúe un patrimonio común de todas e todos os galegos, tesouro que nos permite expresar o noso estar no mundo e comunicarmos en pé de igualdade cos outros pobos, en particular achegándonos cun vencello fraternal á lusofonía.

Entendemos que o galego non pode ser empregado como arma na loita política e que vague a pena desenvolver todos os esforzos necesarios para fraguar un acordo social integrador a prol do uso, a dignidade e a continuidade do idioma. A lingua ten que unírmonos e non ser reducida a unha arma de división, división que non se produce na convivencia social. A convivencia lingüística e o pulo ao galego son fórmulas complementarias e de xustiza.

Os procesos de normalización lingüística en curso teñen suposto avanzos innegables na restauración e valoración do galego, mais distan de ter producido os efectos desexados: a consecución da igualdade social e real do galego nunha sociedade que - cómpre lembralo – afirma no Estatuto, no seu artigo 5 – que o galego é a lingua propia de Galicia. A lei 3/1983 de 15 de xuño de Normalización Lingüística e o Plan de Normalización Lingúística aprobado polo Parlamento de Galicia con data de 22 de setembro de 2004 son elementos indispensables cos que seguir a avanzar na xeira que supoña incrementar o uso e prestixio do noso idioma.

Hai aínda espazos da vida social galega que escapan ao efecto normalizador que a legalidade que recolle o Estatuto e as leis que o desenvolven prescriben. Os incumprimentos da normativa no eido educativo ( decreto 124/207 ), o uso moi minoritario nalgunhas administracións públicas, como é o caso da xustiza, a cativa presenza do galego na xeneralidade dos medios de comunicación privados, no ámbito produtivo e nas relacións laborais no sector privado, as actitudes que tentan instrumentalizar o galego para reducilo a ferramenta de imposición etc., nos están a dicir que resta aínda un longo camiño de esforzos e traballo, de compromiso e dignidade para achegarmos o estadio que corresponde a unha sociedade reconciliada consigo mesma, coa súa cultura e identidade propias. No entanto non debemos aforrar esforzos para acadar esa arela.

Xa que logo, o Grupo Municipal de Esquerda Unida propón para a súa aprobación polo Pleno do concello de Ferrol a seguinte proposta de ACORDO:

I.- Instar á Xunta de Galicia a manter e ampliar as políticas de normalización lingüísticas en vigor ao obxecto de facer real e operativa a igualdade social do galego no noso país.

II.- Instar a manter o noso idioma como patrimonio común, ferramenta de integración social, e espazo para o enriquecemento cultural da cidadanía galega.

III.- O Concello de Ferrol desenvolverá unha campaña específica propia para afirmar o valor de uso do galego, mais cando estamos na perspectiva que fai do ano 2010 o ano na que a nosa cidade xa comprometeu esforzos para forxar na Galicia o consenso necesario para adicarlle o Día das Letras Galegas a Ricardo Carvalho Calero.

Ferrol, 19 de maio de 2009

Asdo. Yolanda Díaz Pérez

Voceira do Grupo Municipal de EU

Enviado por:
eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
27 de maio de 2009 16:41
Prezad@s compañeir@s: vandos dous novos arquivos en relación coa moción que mañá debatirase no Pleno a prol da normalización lingüística do noso idioma. Grazas de novo e un saúdo, Ramiro Marier

_____________

Maio reivindicativo e umha alfombra floral "Eu decido" - Polo Direito ao Aborto: O domingo 31 de Maio em Compostela


FLORES, MÚSICA, POESIA E COPLAS...EM DEFESA DO DIREITO AO ABORTO, NA SANIDADE PÚBLICA!!

O próximo domingo 31 de Maio, a Marcha Mundial das Mulheres concluirá a primeira fase da campanha EM DEFESA DO DIREITO AO ABORTO, NA SANIDADE PÚBLICA. EU DECIDO! que leva, ao longo das últimas semanas no nosso país, abrindo espaços de debate e reflexom mediante palestras e performance. Um debate ao redor da necesidade de afiançar o direito aborto, que está recolhendo apoios de organizaçons e colectivos sociais, ademais de sinaturas de todas aquelas pessoas que vem, coma nós, a necessidade de asegurar um direito fundamental das mulheres, o direito ao aborto.

Todo isto num contexto político onde, por umha banda se apresenta um proxecto de lei que pretende ampliar a cobertura legal de mulheres e profesionais que practicam abortos, e por outra banda existe um ataque virulento por parte dos sectores máis patriarcais da sociedade, que apresentam umha forte resistencia a todo o que suponha soberania das mulheres sobre o seu corpo e autonomia para tomar as decisións que lhe atinge, sem pressons, sem tutelas nem paternalismos .

O feche desta campanha consistirá na construçom, na Praça da Quintana de Compostela, dum maio reivindicativo e umha alfombra floral. Elegiu-se esta forma de manifestar as nossas reivindicaçons, conhecedoras da tradiçom arraigada na nossa cultura, de celebrar a efervescencia que supóm a primavera, com vínculos fortemente arraigados á fecundidade dos seres vivos. A festa dos maios ou as alfombras florais, som algumhas destas expressons coas que o nosso povo celebra essa fecundidade.

As feministas da Marcha Mundial das Mulheres, junto a todas as pessoas e colectivos que nos queiram acompanhar o domingo 31 de Maio, construiremos um maio e umha alfombra floral para reivindicar que a fecundidade das mulheres, o poder de dar a vida, numha sociedade justa, solidaria e em igualdade, nom se pode entender sem garantir o direito a decidir.

Convidamos a achegar-se á cidade de Compostela, desde as 11 da mánha do domingo 31 de Maio aportando flores de cor vermelho, rosa, lila e branco, ou felgos e fiunchos cos que encher a alfombra co lema EU DECIDO! e o maio que levará a forma do símbolo feminista.

Desde as once da manhá recibiremos a todas as pessoas e colectivos participantes convidando-as a fazer o trabalho de clasificaçom das flores e prantas, que estarám colocadas nas escaleiras da Praça da Quintana. Iremos colocando as flores clasificadas por cores e separando os pétalos nas zonas que estarám sinalizadas.

Mentres, as companheiras encargadas montarám a estructura do maio e pintarám a base da alfombra.

Umha vez clasificadas e separados os pétalos, procedera-se ao enchido das zonas da alfombra e o maio que se corresponda com cada cor.

Ao tempo que se realiza este trabalho, soará música ambiental, que se parará, para escoitar a todas aquelas mulheres e colectivos que queiram, bem com coplas, bem com cançons ou poesias, expresar as súas reivindicaçons. No nome da Marcha leera-se um comunicado ao remate do acto.

Fonte: feminismo.info

Enviado por Lupe Ces
lupe ces -lupeces@gmail.com-
27 de maio de 2009 00:57
http://lupeces.blogspot.com/

_____________

O Sindicato Labrego galego chama a mobilizar-se: Hoxe ás 12 do mediodía diante da Consellería do Medio Rural en Compostela

O sector leiteiro da Galiza está en loita. Demandamos un prezo que nos permita vivir do noso traballo

27 de Maio do 2009
  • OS LABREGOS E LABREGAS DA GALIZA ESTÁN EN LOITA
  • PARA DEFENDER O DEREITO A VIVIR, O DEREITO A NEGOCIAR O PREZO DO NOSO TRABALLO
  • CONCENTRACIÓN MÉRCORES 27, ÁS 12.00h, diante da CONSELLARÍA DO MEDIO RURAL
  • Sabemos do voso apoio, precisamos da vosa presencia
Ás 12,00h de hoxe, mércores 27, terá lugar unha concentración do sector produtor de leite da Galiza, diante da Consellaría do Medio Rural en Santiago de Compostela, para demandar medidas políticas que garantan o establecemento dun prezo base mínimo para o noso leite e garantía de recollida.

Perante das informacións ao respeito de posíbeis solucións para as dúas explotacións d´A Mariña ás que Lácteos Lence suspendeu a recollida o pasado sábado por tentaren negociar un prezo para o seu leite, o Sindicato Labrego Galego quere transmitir:

Que ás 11.00h do presente mércores 27 de maio, ningunha empresa se puxo en contacto cos gandeiros afectados, pese á comunicación realizada polo alcalde de Barreiros a estas dúas explotacións de que había posibilidades de recollida.

Que ás 12,00h de hoxe, mércores 27, terá lugar unha concentración do sector produtor de leite da Galiza, diante da Consellaría do Medio Rural en Santiago de Compostela, para demandar medidas políticas que garantan o establecemento dun prezo base mínimo para o noso leite e garantía de recollida.

Enviado por:
Gabinete de Prensa do SLG
-prensa@sindicatolabrego.com-
27 de maio de 2009 11:15

http://www.sindicatolabrego.com/

Esquerda traiu projeto original do socialismo: uma entrevista especial com Eric Toussaint

A esquerda precisa romper com a distância que há entre teoria e prática, aconselha o politólogo belga Eric Toussaint

Por: Patrícia Fachin | Tradução Luciana Cavalheiro , 30/03/2009

Ao avaliar a crise internacional e as propostas da esquerda frente à catástrofe que se forma no mundo contemporâneo, Eric Toussaint apresenta duas esquerdas diferentes e diz que ambas propõem rumos distintos para resolver o emaranhado que se formou nos últimos anos. Uma, explica, ainda se preocupa com o socialismo e com as questões ecológicas, fala em ecosocialismo, se manifesta através dos movimentos sociais, e luta para por em prática “soluções anticapitalistas, feministas e anti-racistas”. Na outra frente, está a esquerda social liberal ou social democrata, presente em governos como Barack Obama, Lula, Gordon Brown, Zapatero. Esses, afirma, além de investirem num modelo econômico neoliberal, são incapazes de perceber a amplitude da crise ecológica, “reforçam o modo de produção produtivista colocando talvez um pouquinho da cor verde sem, de forma alguma, adotar as medidas radicais que se impõem”.

A crise civilizatória por qual passa a humanidade atualmente é também, para o economista francês, reflexo da história da esquerda social democrata que “adaptou-se à sociedade capitalista”. Em entrevista especial concedida por telefone à IHU On-Line, Toussaint diz que, além de não se respeitar a “verdadeira democracia baseada na auto-gestão”, “a crise profunda da esquerda está ligada, de certa forma, a uma deformação das propostas dos socialistas, dos comunistas como Karl Marx e Friedrich Engels”. Ao defender o socialismo do século XXI, ele ressalta que ele não deve reproduzir o que foi colocado em prática no século XX, mas, sim, “ser uma resposta profundamente democrática e auto gerenciável às experiências negativas do passado”.

Questionado sobre a possibilidade de construir uma proposta mais radical que leve ao fim do capitalismo, ele é incisivo: “Isso implica em profundas mobilizações sociais para recolocar em pauta um verdadeiro processo revolucionário como o que triunfou há 50 anos em Cuba, em 01 de janeiro de 1959”. E enfatiza: “É preciso uma nova política anticapitalista, socialista e revolucionária que deve incluir uma dimensão feminista, ecologista, internacionalista, anti-racista. É preciso que estas diferentes dimensões sejam integradas de maneira coerente no que está em jogo no socialismo do século XXI.”

Eric Toussaint é doutor em Ciências Políticas, pela Universidade de Liége, Bélgica, e pela Universidade de Paris VIII, França. É autor de A bolsa ou a vida (São Paulo : Fundação Perseu Abramo, 2002).

Confira a entrevista.

IHU On-Line – O senhor diz que para resolver os problemas das crises globais é necessário fazer uma ruptura radical. Isso ainda pode ser proposto pela esquerda? Como?

Eric Toussaint - Pode-se constatar, claramente, que a proposição de uma ruptura radical com a sociedade capitalista é feita por setores da esquerda, como partidos e organizações sociais. Ela partiu da esquerda radical em todo o mundo, através de partidos da esquerda revolucionária como, no Brasil, o PSOL, o PSTU. Há outros partidos com esta mesma orientação na América Latina. Na Europa, se constroem partidos revolucionários, como na França, onde acaba de ser fundado, há um mês, o novo partido anticapitalista, que tem como figura pública o funcionário dos correios Olivier Besancenot. Temos o mesmo processo em outros países, igualmente na Ásia. No que se refere aos movimentos sociais, toma-se conhecimento de suas declarações, adotadas no momento do Fórum Social Mundial em Belém, em 30 de janeiro. Constata-se também que esta declaração de movimentos sociais convida a uma ruptura total com o capitalismo e recusa a perspectiva de uma reforma do capitalismo e de uma nova regulamentação. Se lermos a declaração da Marcha Mundial das Mulheres adotada em 1º de fevereiro em Belém e a declaração final dos povos indígenas, percebemos que a mesma opção é afirmada. Então, minha resposta é: é claro que hoje, no mundo, diferentes partidos e diferentes organizações sociais propõem uma ruptura radical com o capitalismo.

IHU On-Line – Entre os setores da esquerda, duas opções são discutidas quando trata-se de pensar em modificações. Alguns buscam a superação da fase neoliberal recuperando um desenvolvimento regulado pela ação estatal, e outros defendem uma ruptura socialista. Esses são caminhos possíveis? Não está na hora de propor algo novo?

Eric Toussaint - Sim, é claro que estes caminhos são possíveis. O primeiro esquema que você descreve é colocado em prática por organizações de esquerda que estão na situação de governo. Esta é a política, por exemplo, de Luiz Inácio Lula da Silva, no Brasil; essa é a mesma política aplicada por Cristina Kirchner, Bachelet etc. Na Argentina, há dois meses, o governo de Cristina Kirchner renacionalizou os fundos de pensão. Então, estas políticas de recuperação, que é a primeira observação que você apresenta em sua questão, são colocadas em prática. Mas isso não permite responder, em minha opinião, ao desafio que nos estabelece a crise global. Pode-se constatar que a acepção política que mantém a dominação da crise capitalista sobre o conjunto da sociedade é a de que o Estado intervém facilmente como o Estado bombeiro para parar o incêndio provocado pela crise global do capitalismo.

Então, a outra observação que propõe uma verdadeira ruptura socialista, é o de um Estado de proposição. Não posso citar governos, atualmente no poder, que coloquem em prática de maneira coerente esta orientação, mesmo se alguns deles, como os de Hugo Chávez ou de Evo Morales, agem parcialmente nesta direção. Seus discursos são de ruptura socialista, mas suas práticas são mais moderadas do que isso. Então, será que o esquema mais radical é possível? Certamente que ele é possível. Mas isso implica em profundas mobilizações sociais para recolocar em pauta um verdadeiro processo revolucionário como o que triunfou há 50 anos em Cuba, em 1º de janeiro de 1959. Nesse momento, se assistiu a uma verdadeira revolução com mudanças intensas, com profundas redistribuições de riquezas, uma supressão do controle pelos capitalistas dos grandes meios de produção e uma profunda democratização também. Na sequência, Cuba, submetida ao bloco dos Estados Unidos e, igualmente, à influência da União Soviética, mudava parcialmente de direção. Mas não se pode esquecer disso. E eu acabo de indicar que isso começava por um autêntico processo revolucionário. Não vejo por que, diante desta crise capitalista global, não se poderia, novamente, conhecer, no futuro, explosões revolucionárias, como se conheceu em Cuba.

IHU On-Line – O senhor argumenta que o atual momento não trata apenas de uma crise econômica ou financeira, e diz que a questão é muito mais profunda. Em que sentido esse emaranhado global tem a ver também com a crise da esquerda? Podemos dizer que ambos aspectos estão entrelaçados?

Eric Toussaint - Sim. É uma boa questão. Há, efetivamente, uma crise da gestão social e liberal. E eu entro na gestão social liberal, na política do governo Lula, na política do governo Zapatero, na Espanha, ou de Gordon Brown, na Grã-Bretanha para dar exemplos, ao mesmo tempo, na Europa e na América do Sul. Há uma crise profunda, pois há aqueles que votaram para colocar estes governos no poder esperando outro tipo de política. É preciso lembrar, em todo o caso na eleição de Lula, que o programa com o qual ele foi eleito em 2002 anunciava uma verdadeira ruptura com as questões neoliberais. Ao invés de uma ruptura, assistiu-se a uma continuidade. Então, a crise de credibilidade da esquerda faz parte da crise global. É claro que, na memória coletiva, há também os ciclos dramáticos da experiência do socialismo real do século passado.

Na memória coletiva, fica a ideia de que o socialismo é associado com uma estatização completa da economia, com a dominação de um partido único e uma ausência de verdadeira liberdade democrática. Então, há, por um lado, um balanço muito negativo da gestão social liberal, ou seja, da política social democrata, e, por outro, um balanço desastroso da gestão staliniana ou do socialismo democrático que dominou a experiência do bloco soviético do século XX. Ainda não se superou esta crise de credibilidade. E é isto que está em jogo no debate do que alguns chamam de socialismo do século XXI.

O socialismo do século XXI deve ser uma resposta profundamente democrática e autogerenciável às experiências negativas do passado. Então, não se trata de reproduzir o que foi colocado em prática no decorrer do século XX. Trata-se de, diante desta crise global do sistema capitalista, com aspecto de crise de civilização, responder igualmente à crise da esquerda. É preciso uma nova política anticapitalista, socialista e revolucionária, que deve incluir uma dimensão feminista, ecologista, internacionalista, anti-racista. É preciso que estas diferentes dimensões sejam integradas de maneira coerente no que está em jogo no socialismo do século XXI.

IHU On-Line – Quais são as propostas da esquerda frente à crise financeira global?

Eric Toussaint - Há duas respostas diferentes da esquerda. Há a esquerda que aplica uma política social liberal, na qual mencionei Lula, Gordon Brown, Zapatero. Esta política não é muito diferente da política de Sarkozy na França ou mesmo de Berlusconi na Itália, ou de Bush ao qual se sucedeu Barack Obama. É uma política de salvamento de banqueiros: gastando-se enormemente o dinheiro público para manter um sistema bancário privado completamente dominado por grandes sociedades financeiras capitalistas. Bom, esta é a resposta da esquerda que está no poder e que sente forte a política da direita. No exemplo que acabo de dar, não se pode distinguir realmente uma diferença entre a política de Gordon Brown da de Sarkozy. Não se pode também fazer uma diferença entre a política de Lula em relação ao sistema financeiro privado e a política de Sarkozy, na França.

Há uma segunda opção de esquerda. Suas propostas são expressas na declaração adotada em Caracas em 10 de outubro de 2008, no momento de uma conferência internacional que se chamava “Resposta do Sul diante da crise Econômica Mundial” e pode-se encontrar o texto integral em diferentes sites na internet, principalmente no site cadtm. Esta declaração final de Caracas pede a nacionalização do setor bancário. Então, a nacionalização quer dizer que se transfere o setor bancário do setor privado para o setor público, ou seja, ocorre a nacionalização sem indenização. Quer dizer que se trata de o Estado tomar conta do setor bancário sem indenizar os grandes acionários. É preciso ir mais longe, na medida em que os grandes acionários e os administradores de bancos seguiram uma política que é responsável pela crise financeira global e, principalmente, da falência de toda uma série de bancos. Trata-se, para o Estado que nacionaliza estes bancos, de recuperar o custo da operação sobre o patrimônio de grandes acionários e administradores.

Então, o que estou dizendo deveria ter sido aplicado nos Estados Unidos e na Europa. Realizou-se, há pouco, nacionalizações de bancos em benefício dos capitais privados, ou seja, nos Estados Unidos e na Europa. Alguns Estados nacionalizaram bancos; os compraram com a intenção de encerrar suas contas e, em seguida, reprivatizaram estes bancos que serão saudáveis no final da crise. Esta foi a opção seguida até aqui. Mas deveria ter sido praticada a opção sugerida em Caracas, em 10 de outubro, ou a declaração adotada pela Assembléia de Movimentos Sociais, em 30 de janeiro, Belém. Ambas defendem a nacionalização sem indenizar, e a recuperação do custo de nacionalização através do patrimônio dos grandes acionários e administradores destas sociedades.

Medidas

É preciso adotar outras medidas para enfrentar a crise. É preciso, por exemplo, como medida de urgência, uma redução radical do tempo de trabalho dos assalariados sem perda de salário. Então, é necessário repartir o trabalho disponível em nossa sociedade, dando emprego a muito mais pessoas do que até então e permitir àqueles que trabalham hoje de trabalharem menos, mas garantindo seus salários. Caso se garanta os salários daqueles que trabalham hoje e, caso se dê trabalho àqueles que não o têm, evidentemente aumenta-se o poder aquisitivo daqueles que trabalham e se pode recuperar a economia. É uma política de urgência que tem várias vantagens. Tem a vantagem de dar trabalho àqueles que não o têm, de aumentar a contribuição paga pelos trabalhadores, uma vez que terá mais trabalhadores que pagam as contribuições sociais e isso aumenta as entradas do Estado, entre as quais a da previdência social. E isso garante o pagamento das aposentadorias mais tarde, ou seja, das pensões que são pagas aos trabalhadores que têm direito à aposentadoria. Pode permitir, também, haver entradas para pagar as alocações sociais para as pessoas que não têm emprego, e alimentar um fundo para este famoso seguro universal que é proposto em vários países.

Seria preciso, então, como medida mais estrutural, terminar com o controle privado sobre os grandes meios de produção, os serviços do comércio, bancários etc. e, também, nos serviços do setor cultural e da informação. Na verdade, os grandes meios de produção, de comunicação e de serviços estão nas mãos do capital privado. Seria preciso, na verdade, transferir o controle e a propriedade destes grandes meios de produção para o setor público. E combinar o controle público e a propriedade pública com os grandes meios de produção com outras formas de propriedade: a pequena propriedade privada e familiar no campo da agricultura ou do artesanato ou de serviços.

Por exemplo, os eletricistas, os encanadores, toda uma série de profissões muito importantes no campo da vida cotidiana, na qual é muito normal de se ter uma pequena propriedade individual. É preciso se desenvolver também outras formas de propriedade como a cooperativa, a comunitária; proteger a forma de propriedade tradicional dos povos originais ou dos povos indígenas; e, além disso, principalmente no que diz respeito à propriedade pública, ter um controle cidadão, um controle democrático sobre o setor público. Então, isso seria uma ruptura radical com o sistema capitalista. Seria necessária uma série de outras medidas para responder às diferentes dimensões da crise global.

Para responder às mudanças climáticas, a outros aspectos da crise ecológica e à crise alimentar seria preciso, é claro, colocar em prática uma política de soberania alimentar para garantir que em cada país os produtores locais vão satisfazer a demanda da população sem recorrer a importações de alimentos provenientes do mercado mundial. Eis aqui algumas propostas de reforma radical, revolucionária do sistema.

IHU On-Line – O que está acontecendo com a esquerda mundial? Por que existe uma lacuna bastante grande entre a teoria e a prática do pensamento político de esquerda?

Eric Toussaint - A esquerda mundial atravessa uma crise profunda devido a sua história. A história da corrente social democrata é uma derrota profunda, pois adaptou-se à sociedade capitalista. É também a derrota da esquerda, para utilizar uma palavra conhecida, da esquerda staliniana, ou seja, a experiência que dominou as tentativas de construção do socialismo na União Soviética e na China. Esta também foi uma derrota profunda, pois não se respeitou a verdadeira democracia baseada na autogestão, porque se quis tudo estatizar e tudo dominar a partir do Estado. Houve um profundo erro. O socialismo não é o controle de toda economia pelo Estado. E, justamente, a crise profunda tem a ver com a questão seguinte que você previu. A crise profunda da esquerda está ligada, de certa forma, a uma deformação das propostas dos socialistas, dos comunistas como Karl Marx e Friedrich Engels. Karl Marx dizia que a sociedade à qual nós aspiramos, o comunismo, é a associação livre dos produtores livres. Dizia também que a emancipação dos trabalhadores será a obra dos próprios trabalhadores. Marx acrescentava que o Estado, no comunismo, terá desaparecido. E o socialismo é a transição entre o capitalismo e o comunismo. E, no socialismo, o Estado existe ainda, mas, ele existe de maneira provisória e deve visar ao seu próprio desaparecimento.

Ora, o que foi feito na experiência soviética? Ao invés de provocar o desaparecimento do Estado, a parte comunista, sob a direção de Stalin reforçou como nunca o Estado, e proibiu aos outros toda uma série de expressões democráticas. Foi uma profunda perversão do projeto socialista que é, ao contrário, profundamente democrático. Se pegamos a experiência dos socialistas, o que eu chamo de social democracia, Lula, Daniel Ortega, da Nicarágua, Zapatero e Gordon Brown também não são a favor do desaparecimento do Estado. São a favor da manutenção do Estado capitalista com socialistas no governo. Então, eles precisam de um Estado capitalista regulamentando um pouquinho a atividade do capital.

A esquerda que está no poder e que dominou no passado traiu o verdadeiro projeto libertador e emancipador do socialismo. Aí, estão, portanto, as razões profundas da crise da esquerda. Há uma esquerda radical e revolucionária que defende o projeto socialista original, que tenta, a partir de uma atividade nos movimentos sociais, fortalecer através de diferentes meios. Esta esquerda radical participa também das campanhas eleitorais. Ela tenta eleger parlamentares que conduzam uma luta anticapitalista nas instituições parlamentares, ligada à uma perspectiva de ruptura, não a uma perspectiva de adaptação ao sistema. A ideia é de favorecer uma autêntica revolução, uma transformação radical das relações de propriedade e das relações sociais na sociedade.

IHU On-Line - As linhas mestras do marxismo foram deturpadas naquilo que elas realmente queriam dizer? Como fica a questão ecológica atual dentro do pensamento marxista?

Eric Toussaint - Em relação ao projeto socialista, tal como foi concebido por Karl Marx no decorrer do século XIX, é preciso acrescentar que, nas dimensões que Marx projetou, não se desenvolveu ou não desenvolveu suficientemente. Uma dimensão profundamente feminista, que questiona um sistema de dominação patriarcal, e a dimensão ecologista não foram desenvolvidas por Marx mesmo se ele tivesse uma percepção, um projeto emancipador como incluindo o homem na natureza. Marx considerava que a humanidade é parte integrante da natureza. Não há, em Marx, uma dicotomia entre o homem ou a humanidade de um lado e a natureza de outro. Então, na percepção dele, havia uma concepção que preparava a levar em conta os problemas ecológicos.

Estes aspectos são a herança de um pouco mais de dois séculos de aplicação dos modos de produção capitalista e produtivista com uma destruição e um desrespeito da natureza. E aí, para ser completo na crítica, é preciso dizer que a experiência socialista, do socialismo real do século XX, é também profundamente negativa, uma vez que, seja na União Soviética, seja na China maoísta, havia um desrespeito da natureza, um estabelecimento, um desenvolvimento brutal e agressivo de um modo de produção produtivista que contribuiu nestes países para destruir a natureza do mesmo modo como em países da Europa Ocidental ou da América do Norte. Então, é preciso romper com a distância que há entre a teoria e a prática. É preciso voltar à teoria no que ela tinha de revolucionário e inovador. É necessário integrar às contribuições de Marx a reflexão sobre os problemas da sociedade de hoje. É necessário integrar às contribuições de Marx a reflexão sobre os problemas da sociedade de hoje, como a questão ecológica, e também a dimensão feminista, que é um aporte extremamente importante após um combate estabelecido há séculos pelas mulheres. Havia dirigentes mulheres revolucionárias mesmo antes de Marx. Principalmente dirigentes revolucionárias no curso da revolução francesa em 1789, que manifestaram já na época reivindicações feministas. Mas o movimento feminista foi, sobretudo, desenvolvido e colocou em questão a dominação patriarcal no curso dos 60 últimos anos e hoje tem um projeto revolucionário. Por isso, deve ser integrada absolutamente esta dimensão feminista.

IHU On-Line – Além de questões econômicas e políticas, percebemos, nesse momento de crise, que um novo paradigma energético e ecológico é tido como urgente e indissociável da superação dos problemas. A esquerda ainda não percebeu a gravidade dessas questões?

Eric Toussaint - Não. Penso que a esquerda radical levou em conta perfeitamente a gravidade destas questões. É por isso que ela propõe uma alternativa feminista, ecologista, anti-racista, anticapitalista e socialista. E a dimensão ecologista é extremamente importante e por isso esta esquerda radical fala de ecosocialismo visando ecologia e socialismo. Porém, a esquerda social liberal ou social democrata que está no poder não levou e conta a amplitude da crise ecológica. Por isso, se pode constatar que, durante a gestão social liberal de Lula no Brasil, continuou-se a destruir uma região como a Amazônia no mesmo ritmo que no governo de Fernando Henrique Cardoso e seus antecessores. No decorrer dos últimos cinco anos da gestão de Lula, se procedeu o desatamento na Amazônia em um território que equivale ao território da Venezuela. E, se tomamos como exemplo outros governos de esquerda tradicional como Gordon Brown ou Zapatero na Europa, há também exatamente uma incapacidade de dar-se conta da amplitude da crise ecológica. Então, minha resposta a esta última questão é: a esquerda radical leva em conta esta crise ecológica e propõe uma resposta ecosocialista enquanto que a esquerda tradicional continua e reforça o modo de produção produtivista colocando talvez um pouquinho da cor verde sem, de forma alguma, adotar as medidas radicais que se impõem.

IHU On-Line - O que esse momento histórico representa para a humanidade?

Eric Toussaint - A humanidade é novamente um cruzamento histórico. A crise global tem suas diferentes dimensões ecológicas, alimentares, migratórias, financeiras, econômicas, assim como a crise da governança mundial e a sequência das guerras como a do Iraque e no Afeganistão combinado com o desrespeito dos direitos dos povos como o desrespeito principalmente do povo palestino em território e em Estado. Este momento histórico confronta a humanidade com a presença de um cruzamento. Ela tem diante de si duas direções: por um lado, a saída capitalista, ou seja, uma solução que tem o capitalismo, proposta por Barack Obama, Lula, Sarkozy, Gordon Brown, Zapatero, o governo chinês etc.; por outro, a escolha é virar as costas ao capitalismo e colocar em prática soluções anticapitalistas, ecologistas, feministas e anti-racistas. Espero que a humanidade faça a última escolha, pois se quisermos responder ao conjunto da crise global é preciso uma reposta anticapitalista e feminista global.

Fonte: unisinos.br/ihu

Nota:

1.- Oliver Besancenot: integrante da Liga Comunista Revolucionária (LCR), foi o mais jovem candidato à presidência da França, representando partido de extrema-esquerda. Nas eleições de 2002, obteve 4,25% dos votos. Neste ano, nos dias 5 a 8 de fevereiro, participou da fundação do Novo Partido Anticapitalista (NPA). Na véspera, a Liga Comunista Revolucionária (LCR) tinha votado sua dissolução, com 87% de votos, depois de quarenta anos de existência. (Nota da IHU On-Line
)
___________

>> Eric Tousaint já concedeu outra entrevista à IHU On-Line. Ela está disponível na nossa página eletrônica www.unisinos.br/ihu.

Entrevista:
* “Interconexão entre as crises
”. Edição número 285, intitulada Alternativas energéticas em tempos de crise financeira e ambiental, de 08-12-2008.
__________________

Folleto de promoción para o libro de texto cidadanía 6º

Benqueridas amigas e amigos:

O Seminario Galego de Educación para a Paz (Fundación Cultura de Paz) presenará o seu libro de texto para 6º de Primaria de Educación para a Cidadanía e os Dereitos Humanos, en galego, o vindeiro XOVES, 4 DE XUÑO, ás 19:30 horas, na Librería Couceiro de Santiago de Compostela (Praza de Cervantes) onde esperamos saudarte persoalmente.

Tal e como podes comprobar na información adxunta, o libro de 6º de Primaria, que se implanta o próximo curso, complementa os dous anteriores, xa no mercado, correspondentes a 2º e 4º de Secundaria.

Fou coordinado por Moisés Lozano Paz, catedrático de filosofía no IES de Ames, en coautoría con Calo Iglesias Díaz, co- fundador do Seminario Galego de Educación para a Paz, profesor de instituto xubilado, escritor e experto en mediación de conflitos, e Manuel Dios Diz, Presidente do Seminario Galego de Educación para a Paz.

O Prólogo é de Juan José Tamayo, Director da Cátedra Ignacio Ellacuría da Universidade Carlos III de Madrid. Para máis información non dubides en poñerte en contacto con nós no 981-561956, por correo electrónico en paz@sgep.org, ou co Consorcio Editorial Galego.

Confiando en que asistas á presentación e en que consideres de utilidade o libro de texto aproveitamos para trasladar un saudo afectuoso.
Cordialmente,

Manuel Dios Diz
Presidente do Seminario Galego de Educación para a Paz

Enviado por:
Educación e Paz -paz@sgep.org- 27 de maio de 2009 09:37

FUNDACIÓN CULTURA DE PAZ
Rúa do Valiño 13- 1º
SANTIAGO DE COMPOSTELA
www.sgep.org

_________________

Accede ou Baixar o Folleto en formato -pdf- dos Arquivos Ártabros
_______________________

No delta do río Niger (Nixeria) estase levando o maior atropelo ecolóxico e humano de toda a historia do petróleo: Nixeria fornece de Gas a REGANOSA

En maio de 2009, a xigante multinational petrolífera Shell vai ser xulgada no tribunal federal dos Estados Unidos para responder a acusacións de que conspirou en violacións dos dereitos humanos, incluíndo asasinato, en Nixeria, na década de 1990. Este mini-documental conta a historia do surximento dun movimento de inspiración non violenta para a defensa dos dereitos humanos e da xustiza ambiental, e para denunciar até onde estaba disposta chegar a multinacional Shell na súa covizosa e criminal actuación no delta do Niger.


Nixeria fornece Gas Natural Licuado -GNL- á regasificadora de Mugardos

O artigo que enviamos hoxe é de suma importancia pois no delta do río Niger (Nixeria) estase levando o maior atropelo ecolóxico e humano de toda a historia do petróleo. É desgarrador ler noticias que chegan desa zona. Destrución de poboados, xente abatida por mercenarios, exhaustaciones de gas á atmosfera, centos de nixerianos que morren ao roubar o petróleo, marismas queimadas por escapes incontrolados, etc. Xa comentamos en anteriores comunicados que este mercado do GNL era especulador, caro para os consumidores e agora vemos que tamén é noxento por dicilo dalgún xeito. Tamén o FBI dos EE.UU. están investigando un caso moi escandaloso de corrupción (suborno) nese país protagonizado por unha multinacional americana moi próxima ao expresidente Bush.

A regasificadora da Ría de Ferrol [REGANOSA] recibe periodicamente gas natural licuado -GNL- desta zona. Sería oportuno que a Xunta de Galicia esixise aos seus socios que non comprase o gas nesa zona onde os seus cidadáns son masacrados. O pobo Ogoni non quere a riqueza petroleira das súas terras quere a terra para traballar. Din "Our land is our life - A nosa terra é a nosa vida"

Segue artigo:

Shell, a xuízo por abusos no delta de Nixeria

Mañá comeza en Nova York o proceso contra a compañía petrolífera, acusada de complicidade en violacións de dereitos humanos e na execución do activista Ken Saro-Wiwa.

A multinacional petroleira angloholandesa Shell senta desde mañá no banco nun tribunal de Nova York para responder dunha acusación sen precedentes: dúas demandas acusan á compañía de complicidade nos abusos cometidos contra os dereitos humanos do pobo ogoni de Nixeria, un dos países onde operaba.

Execucións sumarias, torturas, detencións ilegais ou tratamento inhumano son algúns dos delitos de cuxa complicidade acusar á compañía. E, entre as execucións sumarias, figura unha soada: a do poeta e activista ambiental Ken Saro.

O fundador do Movemento para a Supervivencia do Pobo Ogoni (MOSOP en inglés) foi aforcado polo Goberno do ditador Sani Abacha o 10 de novembro de 1995 xunto a oito dos seus compañeiros. Todos eles levaran a cabo unha campaña non violenta para denunciar a destrución do seu ecosistema e modo de vida a resultas da produción petroleira.

O MOSOP foi fundado nos 90 por Saro-Wiwa para denunciar o que a produción de petróleo estaba supondo na terra dos Ogoni: devastación ambiental derivada da combustión de gas e das verteduras de petróleo e as roturas dos oleodutos. Ríos contaminados e sen peixes. Choivas tóxicas que contaminaban colleitas. Modos de vida destruídos. E pobreza. Ata na actualidade, máis do 57% dos nixerianos viven por baixo do limiar da pobreza e non se están beneficiando dos inxentes beneficios que o petróleo reporta ao oitavo exportador mundial.

NOTA: No delta do Níxer áchanse as décimas reservas de petróleo do mundo, que fixeron de Nixeria o oitavo exportador mundial. O 25% do petróleo e gas importado por España é nixeriano.

Saúdos,

www.f-cape.org

¡ PLANTA DE GAS FORA DÁ RIA !

Enviado por:
Ferrol CAPE -ferrol.cape@gmail.com-
25 de maio de 2009 23:24
Colectivo universitario opositor a Planta de Gas (GNL) dá ría de Ferrol (Galicia)

_____________________

luns, maio 25, 2009

Este Sábado 23 de Maio tivo lugar un encontro cidadán de suma importancia para a poboación desta Comarca


Ocultada, para a maioría da opinión pública, por un silencio cómplice dos medios de comunicación convencionais, celebrou-se unha Xornada Aberta de Formación Cidadá, organizada polo Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, baixo o título: “O que cumpre saber sobre REGANOSA”.

Aínda que voltamos topar cos habituais “muros de silencio” que envolve a loita contra o despropósito gasístico de REGANOSA, o Encontro Cidadán foi todo un suceso. Agora cumpre, a nós, a laboura de divulgación do aprendido, reflexionado e debatido. O acto foi gravado, en vídeo, na súa totalidade, como tamén hai presentacións e documentos elaborados polos relatores e relatoras, polo que non debemos perder moito tempo e poñer nas mans de "profesionais" da comunicación o material para que se elaboren documentarios, webs, blogs, libros, revistas, boletíns, ... para a súa difusión.

O Encontro Cidadán tivo lugar en Ferrol no Campus de Esteiro, en sesións de mañá e tarde. Foi un acto de formación e convivencia, aberto á asistencia e participación da cidadanía en xeral, co fin de coñecer e actualizar aspectos fundamentais sobre o que supón a presencia dunha Planta de Gas no corazón da nosa Ría.

Polo Salón de Actos do Vicerreitorado do Campus Universitario de Ferrol, pasaron sobre unhas cento e cincoenta persoas, mantendo-se unha media de 55-65 persoas presentes en cada sesión. Sobre as nove e media da mañá sirveu-se un pequeno almorzo mentres se recepcionaba ás persoas participantes no acto.

Ás dez da mañá daba comezo o encontro, aberto polo Coordenador do Comité Cidadán, Manuel Carballeira. A primeira parte comezou co bloque sobre os coñecementos técnicos básicos para entender a perigosidade da instalación que REGANOSA, coa complicidade institucional e política, construíu en Punta Promontorio, no concello de Mugardos. O Enxeñeiro Técnico Naval e profesor universitario, Manuel Afonso de Amorim, con décadas de traballo na antiga ASTANO, experto en tecnoloxía e artefactos offshore e membro do Observatorio das Plantas Regasificadoras de GNL, foi o encargado de expor o como funciona unha planta regasificadora, de explicar as características do gas natural licuado -GNL/LNG-, así como que é e que funcións ten a Comisión Nacional de Enerxía -CNE-. O Doutor Enxeñeiro Industrial, Carlos Álvarez Feal, profesor universitario, mais tamén con anos de experiencia de traballo nos estaleiros da Ría, estudoso das plantas regasificadoras e un experto en todo o referente a navegación na Ría, falou sobre as manobras marítimas dos gaseiros, as características de navegación da Ría de Ferrol e a diferencia entre os gaseiros en reparación e gaseiros cargados con GNL. E por último, dentro deste bloque temático dos aspectos técnicos, interveu Rafael Montero Baquedano, que no seu momento foi presidente da Autoridade Portuaria do Porto de Ferrol, Enxeñeiro Naval - Diplomado en Enxeñeiría Ambiental - EOI, con décadas de traballo na antiga ASTANO, falou dos riscos asociados a unha planta de regasificación, a análise destes riscos e do incumprimento da Lei Seveso por parte de REGANOSA e as diferentes administracións, tanto a Local, como a Autonómica e a Central. Unha chuvia de preguntas e respostas, deron lugar a un interesante debate, así como amosaron o compromiso cidadán, a calidade e preparación dos relatores neste primeiro bloque da mañá que se prolongou máis da hora prevista. Mais non houbo, máis remedio que facer unha pausa para os cafés e os comentarios.

O segundo bloque, baixo o título de "REGANOSA, da inxustiza e a senrazón", tivo tamén varios relatores, comezou-se pola interesantísima exposición do biólogo Alberto de Coo, ademais de ser un importante investigador, adscrito ao Centro de Investigacións Mariñas de Corón, en Vilanova de Arousa, foi un importante activista sindical e social nas comarcas d'O Salnés. Alberto de Coo falou da importancia da Ría de Ferrol que forma un relevante ecosistema, un conxunto único no mundo, xunto ás outras rías galegas, que comprenden unha grande diversidade de hábitats e teñen unha elevadísima potencialidade produtiva. Alberto de Coo, falou do impacto medio ambiental e laboral que supón a instalación de REGANOSA, dentro da Ría. Foi moi crítico co sistema de vaporizadores que utiliza a Planta de Gas, coa extracción de centos de miles de metros cúbicos diarios de auga da Ría, para devolve-la, á xa degradada Ría, enfriada e morta. A avogada, Patricia Gabeiras, informou de todos os procesos xudiciais e administrativos que se están levando adiante na defensa dos intereses cidadáns. Mais non só se limitou a informar, senón que fixo unha exposición completa das luces e sombras de todo o proceso, con valoracións claras sobre as actuacións do poder xudicial e do político instalado en todos os ámbitos das institucións. Alberto de Coo, tivo que ausentar-se, polo que nos privou das múltiples preguntas que de seguro habería desde o público. Só a transparencia e didactismo da intervención de Patricia Gabeiras, que continuou coa quenda de preguntas e respostas pola tarde, convertiu o que estaba destinado a ser un dos bloques formativos máis áridos da xornada, nun espazo de aprendizaxe clarificador para todas as persoas que tivemos a sorte de comparti-lo con ela.

Pola tarde, abriron o debate, Rafael Pillado e Manuel Carballeira, activistas do Comité Cidadán e membros da A.C. Fuco Buxán. Rafael Pillado, histórico militante obreiro, ademais dun incansábel activista político e social, foi o encargado de falar sobre o poder político e poder económico no caso REGANOSA. Un repaso á historia do conflito social provocado por intereses espúreos que se empeñaron en colocar-nos unha Planta de Gas no corazón da nosa Ría, centrando-se nas actuacións administrativas e políticas. Manuel Carballeira, o xa citado Coordenador do Comité Cidadán de Emerxencia, tamén militante obreiro e activista, foi o que nos falou do movimento opositor a Reganosa, da súa historia, das circunstancias do seu nacemento e as reivindicacións iniciais, da súa composición, avanzos e derrotas. Tivo unhas palabras para os ausentes, para as persoas compañeiras de loita que notamos a súa ausencia e choramos a súa morte. Mencionou o importante papel da xente do mar, para rachar os "muros de silencio", coa paralización dos gaseiros que tiveron que retroceder sen entrar na Ría. Mais tamén o contributo, para rachar o silencio mediático, dos documentarios "O Salario do Silencio" de Enrique Banet e Mabel Rivera, producido por Namche Films, así como o do Programa Linea 900 da TVE2, "Un gasoducto no meu xardín". Ante a pregunta formulada por Mónica Arto, da Mesa de Trabalho do Comité Cidadá, e activista de Verdegaia, sobre as diferentes posturas a respeito da reivindicación de instalar a Planta de Gas no porto exterior de Caneliñas, os relatores aclararon que nas orixes do Comité Cidadá, hai case dez anos, ese plantexamento resultaba estratéxico, mais o tempo transcurrido e a propia dialéctica do movimento fixo que a consigna "Planta de Gas fora da Ría" se convertese no eixo unificador de todas as posturas e mesmo que unha das argumentacións esgrimidas tanto diante do poder xudicial, como do político, como diante da cidadanía, é que REGANOSA non é necesaria, e o dato do 29% de ratio dos últimos meses confirma ademáis que non é rendíbel. Só o é para os seus promotores, que ven recompensadas polo estado as súas inversións.

O bloque temático sobre "Prevención e seguridade no caso REGANOSA" veu a continuación, precedido doutra obrigada pausa para cafés e comentarios. A nosa compañeira, Luz Mariña Torrente, activista do Comité Cidadán, presidenta da Asociación Veciñal "O Cruceiro" de Meá, carismática loitadora, sempre falando co corazón aberto, con forza e irradiando convición, mais tamén reflexiva e con argumentos claros, agradeceu o traballo imprescindíbel dos técnicos e avogad@s. As súas primeiras palabras para as persoas ausentes que nos enchen de orgullo, algunhas nomeou-nas, doutras deixou que o seu espírito calara nos nosos corpos e que as lembraramos con ledicia. Luz Mariña falou do Plano de Emerxencia Exterior para o concello de Mugardos, elaborado pola Dirección Xeral de Protección Civil, organismo dependente da Xunta de Galicia. O Doutor Enxeñeiro Industrial, Carlos Álvarez Feal, voltou ser uns dos relatores, para falar doutros planos de prevención e a comparativa co caso Reganosa. A presidenta da Asociación Veciñal de Caranza, Pilar Rodríguez Venancio, foi a seguinte poñente para falar dun Plano de Emerxencia Exterior para os concellos da Ría, da iniciativa de varias asociacións veciñais solicitando ao Alcalde de Ferrol, Sr. Irisarri, como responsábel de Seguridade Cidadá que é, que se dirixa á Xunta de Galicia, para que informe a poboación de Ferrol do Plano de Emerxencia Exterior de REGANOSA e todo o complexo petroquímico que se acumula en Punta Promontorio, no concello de Mugardos, na outra beira da Ría, a pouco máis dun quilómetro das nosas casa. A dirixente veciñal, mostrou a desolación que lle produciron tamén as palabras do concelleiro do BNG, Xoán Xosé Pita, xustificando o seu voto alineado co PP, porque "este tema está suficientemente debatido", e polo tanto vinculando unha vez máis á organización nacionalista cos plans empresariais de REGANOSA, nesta ocasión, coa ampliación da capacidade de regasificación.

Para rematar, con moi pouco tempo dispoñíbel quedaba o debate baixo o epígrafe: "Novos retos na loita contra REGANOSA", moderado polos membros da Mesa de Traballo do Comité Cidadán e activistas sociais, Joam López e Lupe Ces. Foron moitas as preguntas e respostas, as propostas, queixas, iniciativas, ... que quedaron por tratar, mais as asembleas cidadáns tamén son un foro de debate e decisión, un instrumento da loita eficaz, para o debate, e máis cedo que tarde celebraremos a próxima. A xornada rematou cunha Cea de Confraternización. Mais a vindeira cita será o Venres, 5 de Xuño, no "Dia Mundial do Medio Ambiente", que nos mobilizaremos, en Ferrol, desde a Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia, para comezar un roteiro pola cidade, como xa temos feito noutra ocasión, parando diante de entidades relacionadas cos socios de REGANOSA, mais desta vez convocada a mobilización pola Rede "Galiza Non Se Vende".
_______________________

VI Sessiom Vermú: Despedida da tempada 2008-2009

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzD9BXfTuyoeiBV5SyCHDUbVkLy_ixMuECi_yUzkwSRAmXL6Y9gFkPjjOtjZ0y9jjPmdt64Q5kzQzvEuSjeVtBcncxvc800J2Y6K3c7W3UGzVyPgt_MNxa3mRvWf-IbO0oZEAf/

Rádio FilispiM, presenta a VI Sessiom Vermú

Con motivo do feche da temporada 2008-2009 de Rádio FilispiM, organizamos a tradicional Sessiom Vermú no Ateneo Ferrolán.

A data é o Sábado 30 de Maio, às 12:00hs. do mediodía no Ateneo Ferrolán, e a actuación correrá a cargo do cuarteto de cordas El Cubo, que interpretará tangos.

Como novidade, teremos o sorteio especial dumha noite numha Casa Rural e um Xantar num Restaurante.

Nom faltedes!! ;)

http://www.opaii.blogspot.com/
____________________

domingo, maio 24, 2009

O Observatorio de Plantas Regasificadoras de GNL informa: REGANOSA non chega a un terzo da capacidade nominal que ten comprometida

A regasificadora da Ría de Ferrol non chega a un terzo da capacidade nominal que ten comprometida.
Segundo o último informe de Enagás de Abril 2009, páxina 19, a regasificadora inxectou á rede durante este mes un 35% menos que o mes de abril do ano pasado. A regasificadora traballou en consecuencia a un 29% da súa capacidade e por segundo mes consecutivo. A pesar de ter o monopolio de subministración de gas en Galicia e de pechar a billa do gasoduto do sur (Tui), a planta regasificadora da Ría de Ferrol non é capaz de alcanzar de novo a produción comprometida no proceso de aprobación da Comisión Nacional da Enerxía [CNE]. Nestas circunstancias: Por que a regasificadora da ría de Ferrol pretende duplicar a súa capacidade de regasificación duplicando ademais tanto o dano á Ría debido ás verteduras inxentes de auga de mar contaminada así como os riscos á poboación?


OBSERVATORIO DE PLANTAS REGASIFICADORAS DE GNL , MAIO 2009
A PLANTA REGASIFICADORA DE FERROL NON ALCANZOU NO MES DE ABRIL O 30% DA SÚA CAPACIDADE DE REGASIFICACIÓN

Segundo o último informe de Enagás de Abril 2009, páxina 19, a regasificadora inxectou á rede durante este mes 1.097 GW.h, un 35% menos que o mes de abril do ano pasado pois se forneceu uns 1.678 GW.h. A regasificadora traballou en consecuencia a un 29% da súa capacidade e por segundo mes consecutivo.

Esta capacidade de regasificación rexistrada en abril foi menos dun 1/3 da capacidade que os promotores comprometeran cando solicitaron a aprobación da súa construción.

Temos que recordar que esta capacidade tan baixa rexístrase a pesar que Enagás pechou a billa do gas que procede de Portugal (por Tui), que a regasificadora ten o monopolio de subministración en Galiza e que ademais se viron obrigados a aceptar unha subministración adicional á -meseta-. Medidas que, segundo o presidente de Enagas, tomáronse para que a planta non se "colapsase".

O compromiso dos promotores da regasificadora era o de alimentar catro ciclos combinados a gas natural, fornecer 500 millóns de mᵌ ao ano ás industrias do grupo Tojeiro así como a outros consumos convencionais da zona. A realidade é que os ciclos combinados non funcionan nin n'As Pontes nin en Sabón e das industrias do Grupo Tojeiro nin se saben delas.

Con este panorama industrial: Por que a regasificadora da Ría de Ferrol pretende duplicar a súa capacidade de regasificación duplicando ademais tanto o dano á ría debido ás verteduras inxentes de auga de mar contaminada así como os riscos á poboación?

Transcribimos artigo de hoxe día 24 de maio de Diario de Ferrol:

A crise reduce a mínimos históricos a produción da térmica das Pontes
Por Montse Mayoral

O acusado descenso de actividade en determinados sectores da industria española e o incremento das enerxías renovables marcaron un ano inédito nas tres décadas de historia da térmica d'As Pontes. A produción caeu ata niveis que, segundo recoñeceu onte o director da central, Luís Fernández de Sabugal, non se recordan.

Durante máis dun mes, a comezos deste ano, só funcionou na central de Endesa un dos catro grupos de transformación. Foi unha situación inédita na térmica, consecuencia da crise económica e o parón de actividade na industria. Recortes na produción como o que aplicou Alcoa, cara a cuxa fábrica parte directamente unha das catro liñas de distribución d'As Pontes, son causa directa de tal circunstancia.

O director da central, Luís Fernández de Sabugal, comentou onte que ao descenso do consumo de electricidade sumouse, ademais, que este ano entrou en operación máis enerxía renovable. "Rede Eléctrica fala no seu informe dun incremento de potencia do 5%, uns 4.000 megavatios, e deles máis de 3.000 son de renovables -explica o responsable de Endesa-; hai 1.400 megavatios, o equivalente á potencia desta central, que corresponden á enerxía solar".

O sistema dá preferencia sempre ás fontes renovables e, en casos de caída do consumo, sitúa ás centrais térmicas ou nucleares ao final da cola. No entanto, Luís Fernández de Sabugal mostrouse convencido de que pronto haberá un repunte do consumo e a central d'As Pontes volverá ao seu ritmo habitual de funcionamento, cos catro grupos en marcha e producións ao redor dos 10.000 gigavatios anuais.

OBSERVATORIO DE PLANTAS REGASIFICADORAS DE GNL, Maio 2009

Saúdos,

www.f-cape.org

Enviado por:
Ferrol CAPE -ferrol.cape@gmail.com- 24 de maio de 2009 18:56
Colectivo universitario opositor a Planta de Gas dá Ría de Ferrol (Galicia)
________________

E isto é a sustentabilidade?

Por, Carlos Taibo [*]
23.05.2009

Nos últimos meses pasaron polos estudos de televisión e de radio, e pronunciáronse nas páxinas dos xornais, decenas de dirixentes políticos, de economistas, de sindicalistas e de xornalistas, próximos ao Goberno ou próximos á oposición. Aínda que a miúdo disientan no que respecta ás medidas precisas que convén arbitrar, todos parecen estar de acordo en algo importante: para deixar atrás a crise en curso hai que recuperar a senda do crecemento económico e conseguir que esperte dunha vez por todas o consumo.

Nun planeta no que sobran os argumentos para afirmar que o crecemento non xera cohesión social, provoca agresións ambientais moitas veces irreversibles e propicia o esgotamento de recursos que non estarán a disposición das xeracións vindeiras, cada vez é máis urxente que busquemos, por iso, outros horizontes. Sorprende, con todo, que moitos de quen fixeron da sustentabilidade a súa bandeira de enganche prefiran esquivar a conclusión de que nos países ricos temos que asumir canto antes reducións drásticas na produción e no consumo, da mesma sorte que temos que repartir o traballo en proveito de modelos que fagan da redistribución da riqueza, da vida social, do ámbito local e do lecer creativo os seus cimentos.

Nada disto último apréciase, nin de lonxe, nas posicións que abrazan hoxe os nosos gobernantes, empeñados en sacar adiante diagnósticos do que sucede tan errados como interesados. Recórdese que fai algo máis dun ano o presidente Rodríguez Zapatero eludía mencionar, nos seus discursos, a palabra crise. Despois inclinouse por arroxar todas as culpas do que ocorría sobre os desmáns que deu en exportar a economía norteamericana -ningunha correspondía, en cambio, a un modelo, o español, ao parecer de ningún xeito lastrado por fluxos especulativos de diversa índole-, para, nos últimos tempos, descargar as súas iras contra unha burbulla inmobiliaria que, segundo unha singularísima visión, nada tería que ver coas políticas alentadas polo Partido Socialista desde as máis diversas instancias. Canto tempo tardará Rodríguez Zapatero en decatarse das contradicións flagrantes do que defende agora?

Non hai xeito de casar o omnipresente discurso da sustentabilidade con medidas como as que o Goberno español decidiu alentar en resposta á crise. Unha delas é esa toleada aposta pola alta velocidade ferroviaria que tanto gusta -din- ao presidente norteamericano destas horas. Ao seu amparo está claro que é o que se nos vén encima: unha forma de transporte que reclama salvaxes agresións contra o medio, propicia a desertización ferroviaria do groso do territorio, é extremadamente onerosa en termos enerxéticos e tradúcese en prezos inalcanzables para a maioría dos cidadáns.

Outra desas medidas achégaa a frenética construción de novas autovías sen que ninguén explique convincentemente quen as vai a poder utilizar no futuro, cando se disparen os prezos das materias primas enerxéticas que empregamos. Que non dicir, en fin, da impresentable, e discriminatoria, decisión de subvencionar con recursos públicos a compra de automóbiles. Non sería máis razoable que, lonxe de pensar nos intereses das grandes empresas, os nosos gobernantes axudasen, así a todo, a quen decidiron prescindir dun instrumento, o coche, que retrata cabalmente moitos dos elementos de insostenibilidad que atenazan ás nosas sociedades? Mentres se apoian con descaro olímpicas aparato, por momentos despunta, en fin, a lamentable retahíla que dá conta do liderado español en tecnoloxías verdes, case sempre adobada, por riba, coa triste defensa, tamén neste ámbito, da competición máis feroz.

Ben é certo que os desaforamentos transcienden o terreo da sustentabilidade. Para pechar o círculo, os nosos gobernantes repiten incansables que non van aceptar rebaixas, en proveito dos empresarios, no que incumbe ás regras do xogo do mercado laboral. Empezan a menudear as noticias, con todo, que suxiren que o Partido Socialista sopesa introducir algunhas desas rebaixas nun escenario no que os empresarios aos que acabo de referirme non teñen moito de que queixarse: ao amparo dunha precariedade que se impón por todas as partes, as normas imperantes permitiron -non se esqueza- un crecemento espectacular da cifra de desempregados, en moitos casos sen cobertura algunha.

Para que nada falte, entre nós optouse por importar un modelo, o norteamericano, que defende medidas de socorro tan xenerosas como urxentes cando as entidades financeiras están ao bordo da quebra, pero non actúa coa mesma benevolencia e enerxía cando son as economías das traballadoras e traballadores"recórdese ás decenas de miles de inmigrantes que contraeron hipotecas en condicións próximas á usura" as que se achan coa auga ao pescozo.

E é que quen nos dirixen, de sempre remisos a pór o dedo na chaga do que supón un capitalismo depredador e inxusto -hoxe, por certo, á deriva-, defenden, si, o ben común ... a condición de que non choque cos intereses particulares das grandes empresas. Que llo digan, se non, a Microsoft, que a recado se apresta a sacar tallada dese ambicioso programa que, de facerse realidade, porá en mans dos nosos nenos un magnífico computador chamado a resolver mágicamente as carencias do sistema educativo que arrastramos.

[*] Carlos Taibo é profesor de Ciencia Política.

Fontes: Reggio's e Público
____________________