O burato negro das finanzas neoliberais

Por Xavier Vence Deza

15.05.2010

O mundo financeiro é á economía o que os buratos negros nas modernas teorías da física. Os buratos negros son hiperconcentracións de masa de tal densidade que crean unha forza gravitatoria tan intensa que ningunha particula material, nin sequera os fotóns da luz poden escapar á súa atracción, o que lles permite capturar todo o que hai ao seu redor e ao mesmo tempo facérense invisibeis. Como se forman? Cando unha estrela xigante vermella perde toda a súa enerxía, a forza gravitatoria desta provoca unha hiperconcentración de toda a masa nun pequeno espacio, dexenerando nunha anana branca cuxo colapso dá lugar a un burato negro.

No noso caso, o que perdeu a súa enerxía foi a economía produtiva que empezou a render marxes de beneficios cada vez máis modestos que conduciron a unha progresiva concentración do capital nos principais sectores da economía. O petróleo, os minerais, a metalurxia, o automóbil, o aerospacial, os medicamentos, a comunicación, a edición, etc., acabaron concentradas nas mans duns poucos grandes grupos planetarios que dominan os respectivos mercados.

Desde hai moito tempo deixou de haber dinamismo investidor orientado á creación de novas capacidades produtivas neses sectores. Salvo nalgúns países emerxentes, a inmensa maioría dos movementos de capital son destinados a operacións corporativas, é dicir, compra-venda de empresas existentes para integrar nun grupo ou noutro. Trátase, polo tanto, dun tipo de investimento que non ten como obxecto producir riqueza nova senón cambiala de mans. É unha economía de rendistas que non crean riqueza senón que a capturan, participando como financiadores, intermediarios, asesores, etc. Ese é un dos negocios estrela do capitalismo neoliberal.

Outro gran eido de negocio nos últimos lustros foi a apertura do sector público ao negocio privado. Non é unha operación que xenere riqueza nova, tan só que o que antes xestionaba o sector público sen render beneficios pasa a ser xestionado polo sector privado, aproveitando o investimento público acumulado durante décadas; o sector privado redabiliza esas actividades sen realizar investimentos importantes e estirando a vida útil dos equipamentos previamente existentes.

Hoxe, un gran número de corporacións viven dos réditos desas privatizacións e unha porción dos dividendos repatidos responden ao que Harvey nomeou como “acumulación por desposesión”. Outra parte significativa vive da xestión privada do orzamento público: contratas de servizos e obras, concesións, asesorías, asistencias técnicas, hospitais concertados, colexios concertados, etc. Pero o negocio por excelencia neste modelo rendista é o financeiro. O seu motor non é o investimento en actividades produtivas ou o crédito ás empresas senón o propio negocio financeiro expandindo até o infinito o endebedamento de todos os axentes do sistema, creando produtos financeiros derivados cada vez máis sofisticados que permitían expandir de xeito ficticio a súa capacidade para endebedarse e prestar. A débeda é o seu motor e a súa fonte de enerxía.

O problema é que a débeda, como sabemos, é unha promesa, non unha realidade. Non crean enerxía tan só capturan toda a enerxía existente a conta desa débeda. Non invisten en actividades produtivas para crear riqueza, tan só crean produtos financeiros, títulos de papel, que lles permiten capturar a enerxía producida por outros. E a traxedia é que o sistema financeiro que coñecemos, con todo ese Moloch de grandes fondos de investimento, hedge funds, sociedades de investimento, etc., só pode seguir en pé na medida en que teñan a posibilidade de seguir movendo diñeiro especulativo nese tipo de negocios.

Polo tanto, dito en poucas palabras, ou se mudan as bases sobre as que se asenta o modelo rendista da economía financiarizada neoliberal ou toda a enerxía que entreguemos a ese Moloch, a ese burato negro, non servirá para nada. Quizais tan só para absorbernos cada vez con máis forza até o colapso total. Xa sabemos a debacle que as medidas do FMI provocaron en Latinoamerica e en todo o terceiro mundo nos anos oitenta e noventa; xa sabemos o colapso que estan a provocar nos países do Leste. Aceptar como años entrar nunha depresión sería unha irresponsabilidade imperdoable.

xabier.vence@usc.es
Publicado en Xornal de Galicia
Outros artigos en xornal.com

[*] Xavier Vence Deza (Rodeiro en 1961) é Catedrático de Economía Aplicada da Universidade de Santiago de Compostela, escritor, comentarista político, ... Foi director do Idega no período 1991-95. Profesor invitado en diferentes universidades estranxeiras, formou parte de diversos comités de expertos de organismos internacionais. É coordinador do grupo de investigación ICEDE e da área de Economía do Seminario de Estudos Galegos. Publicou máis dun centenar de artigos e libros en revistas profesionais de ámbito galego e internacional sobre economía da innovación e políticas tecnolóxicas, sistema galego de innovación, disparidades rexionais na UE, industria, servizos, mercado de traballo, sistemas produtivos e planificación estratéxica, desenvolvemento local ... .
____________________________

Camiño da depresión

Por Xavier Vence Deza

12.05.2010

Equivócase a dereita europea, equivócase Zapatero, equivócase Rajoy. Nin o plan europeo de apoio ao euro garante a súa estabilidade nin as medidas de axuste impostas van favorecer a recuperación.

Os fondos de 750.000 millóns de euros virtuais non representan un instrumento suficiente para corrixir a febleza estrutural dunha moeda que non ten un apoio político e fiscal suficientemente sólido; sobre todo cando á heteroxeneidade interna de sempre se lle engade agora unha tendencia abertamente diverxente entre os países nucleares e os chamados PIGS, abocados algúns deles a unha prolongada depresión.

O período das políticas de cohesión e converxencia abre paso a unha política de diverxencia ditada por unha dereita que renunciou hai tempo a avanzar na europa social e política e opta pola estratexia de sálvese quen poida. A estratexia de depreciación de facto do euro é funcional ao capital das potencias máis exportadoras como Alemaña, Holanda, Bélxica ou Francia pero debilita especialmente os países con défict comercial e con alto endebedamento.

Por outra parte, as condicións do axuste drástico, con criterios regresivos, impostas pola dereita europea no marco do Ecofin, conducen de xeito case inexorábel a Grecia, España e Portugal a un escenario de drástica contración da actividade económica: a redución do gasto público e a redución do ingreso das familias que, xunto co aumento do IVE, lastrarán o consumo e o investimento durante longo tempo. Polo tanto, o conxunto das medidas adoptadas non nos encamiñan cara unha recuperación económica senón que, polo contrario, dannos todos os boletos para sumirnos nunha profunda e prolongada depresión.

Desde o punto de vista social e de distribución da renda, os efectos das medidas de axuste anunciadas son fortemente regresivas. O custe do axuste déitase nas costas dos traballadores do sector público e dos pensionistas.

Como diciamos o pasado sábado, postos a facer reducións de gasto importantes e menos dañinos para a maioría da poboación poderiamos facer un drástico recorte do gasto militar –que absorbe case o 5% do gasto público total– e, desde logo, retirar as tropas inmediatamente de Afganistán. Supoño que a chamada de Obama a Zapatero o pasado luns ten algo que ver co medo a que Zapatero tomase esa medida tan de caixón, habida conta da situación na que estamos. O certo é que nin se menciona como posibilidade. Igualmente procedería deshabilitar os fondos do FROB que pexan enormemente a nosa débeda pública e responden a un proxecto político de fusión forzosa das caixas que é moi cuestionado. Ou as axudas á Igrexa católica.

Pero o que resulta máis escandaloso é que entre as medidas de Zapatero para reducir o déficit non haxa ningunha que implique aumentar os ingresos mediante impostos aos sectores sociais e económicos que teñen capacidade de pago. Nin imposto de gandes fortunas, nin imposto aos bonus e altísimos ingresos, nin eliminación das bonificacións ás Sicav e fondos de investimento especualtivo, etc.

En fin, axustar o déficit pola vía do gasto a costa das rendas salariais e pensionistas é a definitiva socialización dos custes da burbulla especulativa neoliberal e o último que podía agardarse dun goberno que se declara socialdemócrata. A dereita económica está contenta –pero non aínda abondo satisfeita– e a dereita política ten servida en bandexa a oportunidade para facer toda a demagoxia imaxinábel. Pero o peor de todo é que eses sacrificios sociais non traerán a recuperación económica senón unha profunda depresión e, de seguro, unha grande conflitivade social.

xabier.vence@usc.es
Publicado en Xornal de Galicia
Outros artigos en xornal.com

[*] Xavier Vence Deza (Rodeiro en 1961) é Catedrático de Economía Aplicada da Universidade de Santiago de Compostela, escritor, comentarista político, ... Foi director do Idega no período 1991-95. Profesor invitado en diferentes universidades estranxeiras, formou parte de diversos comités de expertos de organismos internacionais. É coordinador do grupo de investigación ICEDE e da área de Economía do Seminario de Estudos Galegos. Publicou máis dun centenar de artigos e libros en revistas profesionais de ámbito galego e internacional sobre economía da innovación e políticas tecnolóxicas, sistema galego de innovación, disparidades rexionais na UE, industria, servizos, mercado de traballo, sistemas produtivos e planificación estratéxica, desenvolvemento local ... .
____________________________

Proxeción do documentario "O mundo segundo Monsanto", este Mércores, 19 de Maio de 2010, organizada pola Xoaniña

A Xoaniña Sociedade Cooperativa Galega -Cooperativa de Consumo Responsable-, organiza un acto no Anteneo Ferrolán, proxectando o documentario sobre transxénicos:"O mundo segundo Monsanto". Este Mércores 19 de Maio ás 19.00 no Ateneo Ferrolán.

"O mundo segundo Monsanto" é un documentario de Maria- Monique Robin para o canle franco-alemán “Arte” sobre as malas artes da multinacional “Monsanto” e as súas influenzas no presente e futuro da agricultura, en especial no control de sementes, uso de pesticidas, transxénicos, …

A entrada é de balde.

"O mundo segundo Monsanto" -2008- é unha crítica demoledora sobre a actividade da transnacional estadounidense Monsanto, a empresa líder na produción de sementes transxénicas.


Omundo segundo Monsanto from alvrosda on Vimeo.



Organiza Cooperativa de Consumo responsable Xoaninha.

Teléfono: 981 93 08 68

R/ Venezuela 78. Ferrol. 15404

info@cooperativaxoaninha.org

http://www.cooperativaxoaninha.org/contidos/

Información baseada na envida por:

Elena Ärtäbrä

-elenuli@hotmail.com-

17 de maio de 2010 23:18

_______________________

De interese: O libro, co mesmo título que o documentario, da mesma autora Marie-Monique Robin "O mundo segundo Monsanto"


Cunha destacada presenza en máis de 46 países e ganancias impresionantes, Monsanto converteuse na empresa líder dos organismos xeneticamente modificados (OGMs), así como nunha das compañías máis controvertidas da industria mundial pola fabricación policlorobifenilos (PCBs), herbicidas (como o Glifosato e o Axente Laranxa utilizado durante a guerra de Vietnam) ou a hormona de crecemento bovino (prohibida en Europa).

Desde 1901, data da súa fundación, a empresa foi acumulando infinidade de procesos penais debido á toxicidade dos seus produtos, aínda que hoxe preséntase como unha empresa de "ciencias da vida" reconvertida ás virtudes do desenvolvemento sostible.

Grazas á comercialización das sementes transxénicas (máis do 90% do mercado mundial), Monsanto non só controla unha parte importante da alimentación mundial e a forma en que se produce, senón que pretende estender o seu poder sobre as formas de vida tradicionais dunha parte importante do planeta.

Baseándose en documentos inéditos, testemuños de afectados e vítimas, campesiños, recoñecidos científicos e destacados políticos, O mundo segundo Monsanto reconstrúe a xénese e desenvolvemento deste xigante industrial, o primeiro produtor mundial de sementes, unha empresa que segundo declaran os seus responsables "só quere o noso benestar".

Segundo datos solicitados pola autora, en 2007 os cultivos transxénicos (o 90% dos cales presentan características xenéticas cuxa patente posúe Monsanto) cubrían cen millóns de hectáreas, máis da metade atópanse nos Estados Unidos (54,6 millóns), seguido de Arxentina (18 millóns), Brasil (11,5 millóns), Canadá (6,1 millóns), a India (3,8 millóns), China (3,5 millóns), ...

A autora é coñecida no país a partir da publicación por Editorial Suramericana do libro Os escuadrones da morte: A escola francesa, sobre as monxas desaparecidas pola última ditadura. Marie-Monique Robin é xornalista, documentalista e directora de cine. Premio Albert, Londres (1995), polos seus traballos de investigación, realizou reportaxes para as principais canles de televisión de Francia e outros países sobre temas de interese e contido social. Autora de varios libros, rodou máis de 50 reportaxes en todo o mundo e foi premiada en varios festivais de cine documental. Consultora e experta en varios xuízos abertos en América Latina e Europa, as súas polémicas e rigorosas investigacións suscitaron o interese mundial e foron soporte para moitos procesos penais. Recentemente gañou o premio Rachel Carson Prize (2008) polo mundo Segundo Monsanto; creado en 1996, este premio é outorgado anualmente a un libro de temática social ou de relevancia política no campo de estudos sociais da ciencia e a tecnoloxía.

O Mundo Segundo Monsanto foi traducido a dez idiomas: inglés, alemán, italiano, castelán, holandés, grego, xaponés, coreano, portugués e húngaro.

Fonte: argentina.indymedia.org
____________________________

A xente do común protagonista da manifestación pola defensa da nosa Língua - Galería Fotográfica

A xente do común protagonista da manifestación pola defensa da nosa Língua, contra a política lingüística do PP e da Xunta de Galicia

Un só obxectivo, mostrar o rechazo ás agresións contra o noso idioma. Un só protagonista, a xente, que a miles encheu de novo as rúas e prazas de Compostela pedindo a retirada do decreto do Galego no ensino, e o cese das humillacións e agresións que sofren a diario as persoas que falan galego no seu propio país. Así o entendeu unha parte importante da sociedade galega, de distintas procedencias e ideoloxías, mais que se sinten pertencentes á casa común que sostén a Lingua propia do país.

Galería Fotográfica da Manifestación Nacional celebrada en Compostela este 17 de Maio de 2010 - Fotos de Ártabra 21

Web oficial da Plataforma Queremos Galego:
http://www.queremosgalego.org/
_____

Os colectivos pola Defensa da Fraga d'O Pico Vello, valoran como moi positivo o Roteiro deste Sábado 15 de Maio de 2010

ROTEIRO POLA DEFENSA DE PICO VELLO

Os colectivos pola defensa da FRAGA DE PICO VELLO valoran como un éxito o roteiro reinvindicativo que se realizou hoxe, tanto polo número de asistentes (120 en total), ós que agradecen a súa participación, como pola riqueza das intervencións dos distintos expertos informaron sobre divesrso temas

O obxectivo era dar a coñecer a importancia deste lugar de grande biodiversidade, cun altísimo valor natural e etnográfico e protestar pola pretendida instalación alí dunha mina por parte da empresa Picobello Andalucita S.L. Unha explotación con doce anos de vida útil, que suporía a destrución irreversible do lugar, e afectaría gravemente ó Río Belelle e ó P. N. Fragas do Eume.

Autorizar esta explotación, suporía a eliminación definitiva e irreversible dunha das fontes principais do Río Belelle, afectando gravemente tanto á cantidade como á calidade das súas augas, das que se subministra a unha poboación importante dos concellos de Ferrol, A Capela e Neda. Afectaría ó P. N. Fragas do Eume, dado que a entulleira situaríase xusto sobre rego Maciñeira, afluente do Eume, o que suporía unha grave contaminación, por lixiviados, escorreduras, etc. E a franxa de amortecemento non é suficiente para librar o Parque Natural das afeccións causadas pola contaminación da mina.

O xacemento está na zona do Pico Vello (colindante e incomprensiblemente excluída do P.N. Fragas do Eume), constituída na súa maior parte por unha fraga mesta e pasteiros, coa presenza de numerosas especies de fauna e flora con interese biolóxico, algunhas catalogadas como vulnerables pola Directiva Hábitat. Esta fraga está incluída na proposta de ampliación da Rede Natura e o monte Fontardión constitúe o único corredor ecolóxico entre o Parque Natural do Eume e L.I.C. Xubia-Castro. O permiso para esta explotación, suporía a perda deste corredor ecolóxico e a destrución irreversible dun inmenso patrimonio natural, e etnográfico (fragas, regos, brañas, muíños, ...)

Antes de empezar o percorrido, de algo menos de tres quilómetros, Ernesto Lópes Días falou dos obxectivos do mesmo, da explotación mineira que se pretendía facer e dos efectos da escombreira sobre o río Gallel.

Logo subimos ata o Fontardión e alí Manolo Cortizas, grande coñecedor da zona, falounos da morfoloxía tan singular deste monte, onde nacen ata seis regatos.

Despois no límite da Fraga de Pico Vello, o xeólogo Francisco Canosa, da universidade de Salamanca, falou sobre a orixe da andalucita no coñecido como “plutón” do Forgoselo, sobre a súa presencia noutras zonas de Galicia e sobre as súas aplicacións na fabricación de materiais refractarios.

Máis adiante, Antonio Gómez Corral, falou sobre a riqueza florística destas fragas, en especial no referido a liques, felgos e fungos. Como exemplo mencionouse a presencia de hábitats considerados prioritarios na directiva hábitat e da presencia no Rego Cernadas dos felgos Dryopteris aemula e Hymenophyllun tunbrigensis.

Máis tarde, Secundino García, director do Museo Etnográfico da Capela, informou aos asistentes sobre os valores etnográficos e culturais destas fragas e sobre o seu aproveitamento sostible tradicional por parte dos habitantes da zona en varios eidos: o aproveitamento dos soutos, a xestión dos regadíos, o funcionamento dos muíños e a fabricación de carbón vexetal.

A continuación xantamos todos xuntos nunha carballeira e pola tarde visitamos o Museo Etnográfico da Capela.

As organizacións promotoras do roteiro veñen reclamando dende hai anos a inclusión da Serra do Forgoselo dentro do Parque Natural das Fragas do Eume. Así mesmo a inclusión da zona de Pico Vello (incomprensiblemente excluída do parque natural) xogaría un papel moi importante como “corredor ecolóxico”. Por isto instan á Xunta a rexeitar este proxecto de explotación, que suporía a destrución da fraga de Pico Vello e do Rego Cernadas, e afectaría gravemente ao parque natural e ao Río Belelle.

Visualizar todas

Obtenha o seu

Fonte: Pico Vello
____________________________

O goberno está equivocado e o PP aínda máis

Por Vicenç Navarro [*]
16.05.2010


Este artigo (continuación doutro no que se analizaron críticamente as propostas realizadas polo goberno español para saír da crise) céntrase nas propostas que fixo o Sr. Rajoy (máximo dirixente do Partido Popular) para resolver a Gran Recesión na que España se atopa. En tal exposición, o Sr. Rajoy, indicou que as propostas que estaba propondo habían xa sido exitosas en sacar a España da recesión anterior, durante o goberno Aznar. O artigo detalla as consecuencias daquelas políticas, documentando o impacto negativo que tiveron na situación económica e social de España, mostrando indicadores de tal impacto.

Creo que as políticas de austeridade que está levando a cabo o goberno socialista, en resposta á presión da UE, son erróneas, polas razóns que elaborei cumpridamente neste forum ("As políticas promovidas pola Unión Europea son ineficaces e inxustas". Sistema Dixital. 07.05.10). Pero o que atopo ata máis reprobable son as propostas do PP para saír da crise. Na súa presentación o 12 de maio, ante as Cortes Españolas, das propostas para saír da crise, o Sr. Rajoy indicou que tales propostas xa mostraran a súa efectividade cando foron aplicadas polo goberno Aznar. Segundo Rajoy, tales medidas foron determinantes para saír da crise económica anterior, que ocorreu a principios dos anos noventa. De aí a importancia de analizar como se saíu daquela crise e a que custo, tanto social como económico. A realidade é que a aplicación daquelas políticas agora levaría a unha situación semellante, con custos sociais e económicos moito maiores, pois a crise actual (a Gran Recesión) é moito maior que a crise que tivo lugar entón.

O obxectivo principal das políticas públicas do PP para saír da crise foi a redución do déficit público, igual que agora. E esta redución do déficit público fíxose a base de reducir o gasto público (incluíndo o gasto público social) e non a base de incrementar os impostos, tal como o PP está propondo agora. En realidade, o goberno do cal o Sr. Rajoy foi parte, baixou os impostos, aprobando reformas fiscais regresivas que favoreceron especialmente ás rendas do capital e ás rendas superiores. Unha consecuencia destas políticas foi un notable crecemento do déficit que España tiña respecto á media da UE-15 en gasto público social por habitante. Tal déficit aumentou de 1.928 euros estandarizados (euros co mesmo poder de compra en países con distintos niveis de riqueza na UE-15) en 1996 a 2.242 euros en 2004, un crecemento de 314 euros estandarizados por habitante (ver Navarro, V., dir. "A Situación Social en España, vol. III", Biblioteca Nova). Isto supón un incremento moi marcado do déficit de gasto público nas distintas dimensións do estado do benestar. Este enorme descenso do gasto público social xunto coas reformas fiscais regresivas diluíu aínda máis o impacto redistributivo do Estado español, un dos estados menos redistributivos na UE-15. Iso explica tanto o elevado nivel de desigualdade de rendas existentes no país (o maior da UE-15, xunto con Grecia e Portugal), como a súa elevada pobreza (de novo a máis elevada da UE-15, xunto con Grecia e Portugal). As políticas do PP incrementaron a porcentaxe da poboación que sofre pobreza, pasando de ser o 18% da poboación no ano 1996 a un 20% no 2003, incremento de dous puntos, que significou un aumento do número de pobres en varios millóns de habitantes. Esta redución do gasto afectou tamén ás pensións públicas. O déficit de gasto en pensións públicas por habitante de España coa media da UE-15, incrementouse un 40% durante o período 1996-2003, pasando de ser 492 a 693 euros estandarizados, aínda cando a porcentaxe da poboación española por encima dos 65 anos aumentou durante aquel período, sendo esta porcentaxe maior que a media da UE-15.

O atraso do estado do benestar en España débese non só aos corenta anos dunha ditadura de dereitas enormemente represiva (por cada asasinato político que cometeu Mussolini, Franco cometeu 10.000), con escasísima sensibilidade social (cando o ditador morreu, o gasto público social como porcentaxe do PIB era só dun 14% do PIB, o máis baixo, con diferenza, da Europa occidental), senón tamén ao dominio conservador e liberal na vida política e mediática deste país, que resolveu a crise de 1993 e 1994 a base dunhas políticas que, aínda cando foron iniciadas polo goberno PSOE no período 1993-1996, acentuáronse e expandiron aínda máis no período 1996-2004, durante o goberno do PP. Á vista desta experiencia, é fácil concluír que o desenvolvemento das propostas que está facendo agora o PP revertería a redución do déficit do gasto público social de España coa UE-15, que estivo ocorrendo no período 2004-2008 (baixando de 2.242 euros estandarizados no ano 2004 a 2.114 no 2006, último ano en que a axencia de estatísticas da UE, Eurostat publicou datos para toda a Unión Europea), sendo o incremento do gasto público social unha das características do período 2004-2008, consecuencia das alianzas informais entre o PSOE e os partidos á súa esquerda, incremento que foi reducindo o déficit de gasto público social español coa media da UE-15. A crise actual estase intentando resolver á conta de reducir o gasto público (incluíndo o gasto público social) que determinará unha reversión desta redución do déficit do gasto público social, que se acentuaría máis se gobernase o PP, tal como a experiencia do seu goberno anterior demóstrao.

Por outra banda, as políticas fiscais e económicas do PP (que acentuaron aínda máis as realizadas polo goberno socialista) favoreceron claramente a polarización das rendas do país, tal como sinalei na sección anterior. Mentres que os custos laborais aumentaron durante o período 1999-2004 só un 3,7%, os beneficios empresariais aumentaron un 73%.

Destes beneficios, os máis espectaculares foron os da banca, que alcanzou niveis exuberantes, baseados en gran parte en actividades especulativas, das cales as inmobiliarias foron as máis importantes. A desregulación do prezo do chan levada a cabo polo goberno PP foi un elemento crave para provocar a burbulla inmobiliaria. A maridaxe banca-sector inmobiliario-industria da construción foi o centro do crecemento económico, que absorbeu unha enorme cantidade de recursos que deberían haberse investido en áreas máis produtivas e menos especulativas. A política económica do PP foi a política baseada na especulación, que foi causa do enorme atraso, non só social, senón tamén económico, do país. O colapso da burbulla provocou o enorme problema da falta de crédito, mentres que a redución da masa salarial creou o enorme problema de endebedamento e escasa demanda, que é a maior causa da crise, a cal empeoraría aínda máis coa aplicación das políticas do PP. O seu autopromoción como o partido portador da solución á crise actual carece de credibilidade, pois está recomendando as mesmas políticas que nos levaron á crise.

Artigo publicado por Vicenç Navarro na revista dixital SISTEMA, 14 de maio de 2010

Acceder a un conxunto de artigos que analisan "A Crise Actual", por mor das propostas feitas polo Consello Europeo para resolver a crise do euro.

As medidas anunciadas pòlo Goberno Español en: Sistema Dixital

Fonte: vnavarro.org

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].
____________________

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol solidarízase cos mariñeiros xulgados este mércores en Pontevedra, polas protestas e paralización das obras do porto deportivo de Massó en Cangas

[A xente do mar contra a especulación urbanística na costa de Cangas Setembro 2009]

Solidaridade do CCE cos mariñeiros de Cangas

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol solidarízase cos mariñeiros xulgados este mércores en Pontevedra, polas protestas e paralización das obras do porto deportivo de Massó en Cangas, e reitera o seu apoio á loita que están levando a cabo, o Foro Social, a Confraría de Pescadores e o pobo de Cangas, en defensa da legalidade, da súa contorna e do medio de vida de moitas familias

¡Tod@s con Cangas ¡ ¡ A Ría non se vende !

Manifesto pola protección da Ría de Vigo

"Nas últimas décadas a ría de Vigo sufriu o impacto da actividade humana. O porto de Vigo destruíu xa máis de dez quilómetros de liña de costa na ribeira sur da ría. O excesivo afán por aumentar a superficie portuaria segue sen respectar os valores ambientais e a forma de vida tradicional e sustentábel das súas xentes.

O proxecto do porto deportivo en Massó (Cangas do Morrazo) derivaría na desaparición do banco pesqueiro e marisqueiro da zona, destruiría importantes hábitat mariños, que son refuxio de flora e fauna, contaminaría a auga, etc.

Doutra banda, a pesca de baixura e tradicional, máis aló do impacto do urbanismo salvaxe e a contaminación urbana, sofre as consecuencias da pouca selectividade das artes dos grandes buques industriais e o sobreesforzo pesqueiro. Os abaixo asinantes lembran que da ría viven máis 10.000 mariscadores/as e mariñeiros/as, o que a converte na maior empresa da zona, e que un de cada seis empregos indirectos dependen dun bo estado ambiental da ría.

A preservación do fondo mariño de Cangas e de toda a ría de Vigo, a través dun desenvolvemento sustentábel, convértese desta forma nunha obriga moral das administracións públicas cos seus habitantes. A igualdade de oportunidades e a calidade de vida, tanto das xeracións presentes como das futuras, dependen neste punto das decisións dos responsábeis políticos.

Os abaixo asinantes queremos amosar o noso máis absoluto rexeitamento ao proxecto do porto deportivo, que non cumpre coa normativa ambiental nin portuaria vixente, e que se retiren todos os cargos aos/as imputados/as por defenderen a súa forma de vida".

Foro Social de Cangas

Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:


Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org


Enviado por:

Comité Cidadán de Emerxencia

-comitecidadan@gmail.com-

16 de maio de 2010 00:14

__________________

Galería Fotográfica do Acto Unitario pola Lingua, celebrado na Praza Rosalia de Ferrol

Este Sábado 15 de Maio, celebrou-se o acto unitario pola Lingua, na Praza Rosalia de Castro de Ferrol. Música, Poesia, manifestos, ... en defensa do Galego.

Esta é a Galería Fotográfica do Acto.




Fonte: http://picasaweb.google.es/fucobuxan

Enlaces relacionados:

• Ártabra 21: Ártabra 21 participará na convocatoria unitaria pola Lingua da Praza Rosalia este Sábado 15 de Maio, ás 6 da Tarde
• Ártabra 21: Autoconvocatória, para o Sábado 15 de Maio, polo Dia d'As Nossas Letras

_________________________

Mareando as nosas Letras: Domingo 16 de Maio de 2010

A.C. Lefre de Caldereta
Mareando as nosas Letras

A asociación cultural Lefre de Caldereta convídavos a todas e todos a que colaboredes e disfrutedes o domingo 16 de maio no paseo marítimo cos patróns e patroas das embarcacións nunha saída festiva pola nosa ría en defenda das Letras Galegas.

Despois deste percorrido no que cantaremos cancións remataremos polos bares do lugar que decidiron colaborar nesta actividade pioneira que lefre pretende que sexa por moitos anos.

Non faltedes!!.

Xuntamos cartel. Agradecemos difusión

Asociación Cultural Lefre de Caldereta
www.lefredecaldereta.com
lefre@lefredecaldereta.com

[Para ampliar clicar acima do cartaz]

Enviado por:
A.C Lefre de Caldereta
-lefre@lefredecaldereta.com-
14 de maio de 2010 21:06
___________________

Ártabra 21 participará na convocatoria unitaria pola Lingua da Praza Rosalia este Sábado 15 de Maio, ás 6 da Tarde

O Colectivo Ártabra 21, na súa reunión ordinaria celebrada onte, acordou participar na autoconvocatoria unitaria pola nosa lingua, deste Sábado 15 de Maio de 2010 que se vai celebrar na Praza Rosalia de Castro de Ferrol, situada no barrio de San Xoan, próxima á estrada de Castela. E apoiar a Manifestación Nacional, en defensa do Galego que secelebrará en Santiago de Compostela o vindeiro 17 de Maio, Día das Nosas Letras, dedicado este ano ao poeta do Caurel, Uxío Novo Neyra. Mais consideramos que todos os actos en defensa do Galego, sexan particulares, institucionais ou veciñais, son merecedores do nosdo apoio.

[Localización da Praza Rosalia do Concello de Ferrol]

Na actual situación de menosprezo, por parte da Xunta de Galicia e sectores políticos da dereita, na defensa da Lingua non pode haber fisuras. A nosa Lingua é unha parte fundamental da nosa cultura que nos identifica como galegas e galegos. O noso Colectivo fai un chamamento a todas as veciñas e veciños de ben, independentemente da lingua na que se expresen a defender o noso idioma, a lingua propia da Galiza, o Galego.

[Acto unitario na Praza Rosalñia do pasado ano 2009]

O millor xeito que temos de defender a nosa lingua é emprega-la, face-la útil e normal na nosa vida diaria: nos centros de traballo, no ensino, diante da administración, no mercado, na rúa, nos xogos, coa nosa familia e amizades, ... Mais os poderes públicos teñen a obriga de promove-la e dinamizar os mecanismos legais e medios técnicos para facer da lingua propia da Galiza, o Galego, unha lingua normal e querida, onde nos sintamos con orgullo de ser o que somos, persoas libres, cidadáns dunha sociedade amante da diversidade e do diferente, mais que non renuncia ao que lle fai singular no crisol das culturas e das linguas.

Mil primaveras máis para a nosa Lingua !!

O Galego Sempre vivo !!

Ferrol, Terra de Trasancos e Bezoucos, 14 de Maio de 2010

Colectivo Ártabra 21


Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara ao futuro da humanidade, respeituosa e defensora do medio natural
_____________________

Novo Programa "O Recuncho", este Sábado 15 de Maio, no 93.9 da FM en Rádio Filispim

Sábado 15: O Recuncho nº 30 en 93.9 FM

Sábado 15 de Maio, nova edición de O Recuncho.
O programa radiofónico de “Fuco Buxán”, de 11 a 13 horas no 93.9 fm, Radio Filispim.

Neste programa destacamos os seguintes contidos:

• Do 22 ao 27 de marzo deste ano 2010, estiveron en Ferrol dúas antropólogas catalás – Susana Narotzky e Irene Sabaté . Continuamos escoitando a entrevista que tivemos dende O Recuncho. Esta vez, fálannos do Plan Bolonia.
• Na sección poética, esta vez levada por Helga Méndez dende o estudo, directora de Bartoleta Teatro, especial Uxío Novoneira.
• Nuria Fernández Brage, directiva de Fuco Buxán, falaranos do caso “Pico Vello”.
• Xuizo aos mariscadores que intentaron deter o paso dun gaseiro no ano 2007.
• Coma de cotiá, José Torregrosa coa sú sección “O espertar da razón”. Falaranos da figura de Tino Deibe.

Tódolos programas en www.recunchofuco.blogspot.com

Outros actos:

• Venres 14, ás 17 h. Cemiterio de Catabois. Homenaxe a Tino Deibe.
• Venres 14, ás 19 h. Centro C. "Torrente Ballester" Visita guiada a exposición de Suso Basterrechea.
• Sábado 15, "Roteiro a Pico Vello", en defensa das Fragas do Eume.
• Sábado 15, ás 18 h. Concentración unitaria pola lingua, na Praza Rosalia de Castro de Ferrol.
• Sábado 15, ás 20,30 - Teatro Jofre. "as Letras Galegas 2010. Acto Cidadán".
• Lúns 17, ás 12 h. Alameda de Compostela. Manifestación en defensa da Língua.

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
13 de maio de 2010 16:52
___________________

Enlaces relacionados:

• Ártabra 21: Acto en lembranza de Tino Deibe, este Venres 14 de Maio de 2010, no segundo aniversario do seu pasamento
• Ártabra 21: Autoconvocatória, para o Sábado 15 de Maio, polo Dia d'As Nossas Letras
• Ártabra 21: Este 17 de Maio todas e todos a Compostela en defensa da nosa lingua: Manifestacion Nacional "O Galego , o noso existir"

________________________

Acto en lembranza de Tino Deibe, este Venres 14 de Maio de 2010, no segundo aniversario do seu pasamento

Venres 14 de Maio de 2010, ás 5 da Tarde no Cemiterio de Catabois

Acto de lembranza ao noso compañeiro Tino Deibe no 2º aniversario do seu pasamento

Agradarianos que nos acompañases nesta sinxela homenaxe.

Agustín Deibe Río (Ferrol, 1949-2008) ”Tino Deibe”, Socio fundador e directivo da A.C. “Fuco Buxán”.

Traballador da Sala Técnica da antigua BAZAN, representante sindical e activo militante das CCOO. Sempre comprometido coa causa da liberdade e a democracia, militou no Partido Comunista de Galicia e no Partido dos Traballadores, integrándose no ano 1991 no PS de G - PSOE.

O seu compromiso social e solidario desenrolouse tamén no tecido asociativo da nosa cidade: ANPAS, movemento veciñal e cultural.

Axudou a fundar, en representación da nosa Asociación, o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol.

Tino foi nomeado Socio de Honra da nosa entidade na Asemblea do ano 2009.

“Tino Deibe deixou obra no persoal, no social, no cultural, no político. O seu gran mérito foi, quizáis, o non querer nunca vestirse nos laureis do recoñecemento diante dos outros. Pero nós, que marchamos xunto a él, sabemos que na Historia da Clase Obreira, homes así, da categoría humana de Tino, son os que cambiaron o mundo a mellor, porque sen eles non se terían quebrado as cadeas, avanzado a Ciencia ou divulgada a Arte ata o seu Pobo”.
--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492 www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es 

Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
11 de maio de 2010 19:49
________________

O que non se di da crise

Vicenç Navarro [*]
13.05.2010

Este artigo mostra o erro de moitos supostos que se reproducen na sabedoría convencional sobre as causas da crise, entre os cales, un de ampla difusión, é que a crise dos países mediterráneos e Irlanda débese ao seu excesivo gasto público que se debe reducir. O artigo sinala os datos que cuestionan tal suposto, subliñando que as causas dos seus problemas radican nas súas enormes desigualdades e polarización das rendas (que crean problemas de falta de demanda e que xeran un profundo endebedamento), así como o excesivo poder do capital financeiro que ten gran influencia sobre o Consello Europeo, a Comisión Europea e O Banco Central Europeo.

A crise que están vivindo algúns países mediterráneos "Grecia, Portugal e España" e Irlanda estase atribuíndo ao seu excesivo gasto público, que se supón creou un elevado déficit e unha exuberante débeda pública, escollos que dificultan seriamente a súa recuperación económica. De aí as receitas que o Fondo Monetario Internacional, o Banco Central Europeo (BCE) e o Consello Europeo estiveron impondo a aqueles países: hai que apertarse o cinto e reducir o déficit e a débeda pública dun xeito radical.

É sorprendente que esta explicación alcance a dimensión de dogma, que se reproduce a base de fe (o omnipresente dogma liberal) e non a partir dunha evidencia empírica. En realidade, esta mostra o profundamente errónea que é tal explicación da crise. Vexamos os datos.

Todos estes países teñen os gastos públicos (incluíndo o gasto público social) máis baixos da UE-15, o grupo de países máis ricos da Unión Europea, ao cal pertencen. Mírese como se mire (ben gasto público como porcentaxe do PIB; ben como gasto público per cápita; ben como porcentaxe da poboación adulta traballando no sector público), todos estes países están á cola da UE-15. O seu sector público está subdesarrollado. Os seus estados do benestar, por exemplo, están entre os menos desenvolvidos na UE-15.

Unha causa desta pobreza do sector público é que, desde a Segunda Guerra Mundial, estes países estiveron gobernados a maioría do período por partidos profundamente conservadores, en estados con escasa sensibilidade social. Todos eles teñen uns sistemas de recadación de impostos escasamente progresivos, con carga fiscal menor que a media da UE-15 e cunha enorme fraude fiscal (que oscila entre un 20 e un 25% do seu PIB). Son estados que, ademais de ter escasa sensibilidade social, teñen escaso efecto redistributivo, polo que son os que teñen maiores desigualdades de renda na UE-15, desigualdades que se acentuaron a partir de políticas liberais levadas a cabo polos seus gobernos. Como consecuencia, a capacidade adquisitiva das clases populares reduciuse notablemente, creando unha economía baseada no crédito que, ao colapsarse, provocou un enorme problema de escaseza de demanda, causa da recesión económica.

É este tipo de Estado o que explica que, a pesar de que a súa débeda pública non sexa descomunal (como erroneamente se presenta o caso de Grecia nos medios, cuxa débeda é semellante á media dos países da OCDE), xurdan dúbidas de que tales estados poidan chegar a pagar a súa débeda, consecuencia da súa limitada capacidade recadatoria. O seu déficit débese, non ao aumento excesivo do gasto público, senón á diminución dos ingresos ao Estado, resultado da diminución da actividade económica e a súa probada ineficacia en conseguir un aumento dos ingresos ao Estado, debido á resistencia dos poderes económicos e financeiros.

Por outra banda, a falta de crédito débese ao excesivo poder do capital financeiro e a súa influencia na Unión Europea e os seus estados membros. Foi a banca a que, cos seus comportamentos especulativos, foi creando burbullas que, ao estalar, xeraron os enormes problemas de falta de crédito. E agora están creando unha nova burbulla: a da débeda pública. A súa excesiva influencia sobre o Consello Europeo, a Comisión Europea e o Banco Central Europeo (este último mero instrumento da banca) explica as enormes axudas aos banqueiros e accionistas, que están xerando enormes beneficios. Conseguen abundante diñeiro do BCE a bajísimos intereses (1%), co que compran bonos públicos que lles dan unha rendibilidade de ata un 7% e un 10%, axudados polas súas axencias de cualificación (que teñen nula credibilidade, ao definir a varios bancos como entidades con elevada saúde financeira días antes de que colapsasen), que valoran negativamente os bonos públicos para conseguir maiores intereses. Engádase a iso os hedge funds, fondos de alto risco, que están especulando para que colapse o euro e que teñen a súa base en Europa, no centro financeiro de Londres, a City, chamada o "Wall Street Guantánamo", porque a súa falta de supervisión pública é ata menor (que xa é moito dicir) que a que se dá no centro financeiro de EEUU.

Como ben dixo Joseph Stiglitz, con todos os fondos gastados para axudar aos banqueiros e accionistas poderíanse crear bancos públicos que xa resolverían os problemas de crédito que estamos experimentando (ver o meu artigo Por que non banca pública?, en www.vnavarro.org).

En realidade, é necesario e urxente que se reduza o sobredimensionado sector financeiro no mundo, pois o seu excesivo desenvolvemento está danando a economía real. Mentres a banca está pedindo ás clases populares que se "aperten o cinto", tales institucións nin sequera teñen cinto. Dous anos logo de causar a crise, aínda permanecen coa mesma falta de control e regulación que causou a Gran Recesión.

O maior problema hoxe na UE non é o elevado déficit ou débeda (como di a banca), senón o escaso crecemento económico e o aumento do desemprego. Iso esixe políticas de estímulo económico e crecemento de emprego en toda a UE (e moi especialmente nos países citados neste artigo). Non houbo unha crise das proporcións actuais no século XX sen que haxa un crecemento notable do gasto público e da débeda pública, que se foi amortizando ao longo dos anos a base de crecemento económico. EEUU pagou a súa débeda, que lle permitiu saír da Gran Depresión, en 30 anos de crecemento. O maior obstáculo para que iso ocorra na UE é o dominio do pensamento liberal no establishment político e mediático europeo, impondo políticas que serán ineficientes, ademais de innecesarias. E todo para asegurar os beneficios da banca. Así de claro.

Fonte: vnavarro.org

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].
______________________

Zapatero finca o xeonllo

Por Juan Torres López [*]

12.05.2010

O paquete de medidas que hoxe propuxo o presidente Zapatero no Parlamento é un paso máis e xa ben evidente da extorsión á que se enfronta o goberno e a sociedade española.

A xustificación do paquete foi o déficit orzamentario tan elevado que se está rexistrando e o tratar de evitar que en España suceda o que ocorreu semanas atrás en Grecia.

Con esa escusa anunciáronse recortes no gasto público, nas prestacións sociais que supón un roubo infame de dereitos e de diñeiro a miles de discapacitados e dependentes que nunca poderán saír á rúa a protestar contra esta medida, nas pensións e nos soldos dos funcionarios, ademais de retirar o cheque bebé que sendo en realidade unha medida moi liberal o presidente presentou no seu día como unha das grandes conquistas sociais do seu goberno, todo o cal será formalmente aprobadas no próximo Consello de Ministros.

A prema con que se anunciaron fai pensar que se trata de medidas moi improvisadas e que á hora de aplicarse en concreto sufrirán cambios significativos respecto do seu formulación inicial. Aínda que en todo caso hai que sinalar que nin sequera se pode considerar que se trate de medidas de gran envergadura. O maior aforro de gasto faise en investimentos que non se mencionaron e que como sinalarei enseguida representarán en última instancia diminucións de ingresos para as empresas.

E o que supón a redución salarial non pode considerarse tampouco dunha contía capaz de reducir significativamente o déficit, polo que máis ben hai que entendelo como unha ameaza, como a expresión dun pulso que os banqueiros e a patronal están dispostos a gañar aos traballadores e á sociedade en xeral.

Como o propio Zapatero tivo que recoñecer, aínda que coa boca moi moza, as medidas van supor un lastre para a actividade económica, xusto agora que parecía que se estaba recuperando. Sen dúbida van atrasar a xeración de actividade e de emprego e, xa que logo, de rendas, así que ao cabo pode resultar que en lugar de reducir o déficit fagan máis difícil facerlle fronte nos próximos anos. E por suposto traerán consigo unha perda neta de benestar grande para os sectores máis desfavorecidos.

No paquete tampouco hai mención algunha a vías alternativas para a obtención de ingresos, renúnciase a políticas impositivas máis xustas e eficaces que loiten contra a evasión e a fraude fiscal e que obriguen a que os máis ricos e, sobre todo quen ocasionaron a crise, acheguen tamén o seu esforzo.

Polo tanto, o máis relevante do paquete de medidas que propuxo Zapatero é que en realidade non buscan reducir o déficit e mellorar a marcha da economía. Para reducir a débeda (supondo que iso fose de verdade o prioritario para a economía e ata para os acredores do Estado español) o mellor é reactivala e dinamizar a actividade, non freala e limitar a forza dos motores que poden pola definitivamente en marcha. Sobre todo, garantir o fluxo de financiamento que se cortou pola bancarrota bancaria e do que Zapatero non di nada e, ademais diso, recadar máis impostos sobre os beneficios extraordinarios que están obtendo os especuladores e as grandes corporacións e entidades financeiras.

O que hai detrás das medidas de Zapatero non é, xa que logo, outra cousa que o que el mesmo recoñeceu implicitamente ao responder aos dirixentes de Esquerda Unida: trátase dunha imposición dos poderes financeiros que o que buscan verdadeiramente é limitar a acción dos gobernos e dos estados e establecer mellores condicións aínda para rendibilizar a súa actividade. E o que fixeron en esencia é facer que o presidente do goberno español poña xeonllo en terra e se renda sen condicións ante eles.

Non asistimos á posta en marcha dun plan de reactivación ou salvación da economía. Estase cometendo unha chantaxe, unha extorsión, e por iso o que verdadeiramente está en xogo é a democracia, é dicir, a posibilidade de que sexamos todos os cidadáns e cidadás quen poidamos decidir colectivamente sobre o noso futuro ou só os ricos e os poderosos.

A saída fácil é acusar unha vez máis a Zapatero de complicidade e debilidade. Non se se é cómplice ou vítima. Non podemos sabelo pero a realidade é que en lugar de empoderarse co apoio da cidadanía para facerlle fronte a eses poderes que el mesmo di que se impón aos gobernos lexítimos (ao "terrorismo financeiro" de que falaba o seu compañeiro de partido presidente da Xunta de Andalucía) asume as súas decisións e quérenolas facer pasar como saudables cando en realidade van afundir moito máis á economía española e a empeorar as condicións de miles de cidadáns e cidadás. E ademais estao facendo tan mal que ata no seu discurso de hoxe hai erros de vulto (como cando fai cronoloxía da crise) e comentarios que poden indignar, como cando di que "Son os mesmos [os cidadáns] que nada tiveron que ver coa orixe, o desenvolvemento e as fases da crise. Son, pola contra, os que sufriron as súas consecuencias. E son, agora, os que maioritariamente deben contribuír aos esforzos necesarios para corrixir os efectos da crise".

Moi pronto os mesmos poderes que presionaron para que se tomen estas medidas que son simplemente un modo de axeonllar aos cidadáns e cidadás e ao que á fin e ao cabo é o seu presidente libremente elixido, dirán que son insuficientes e pedirán máis esforzos. E ante iso podemos permanecer en silencio ou esixir dunha vez que a crise a pague quen a provocaron e que se peche para sempre o casino financeiro. Por iso é necesaria a converxencia máis ampla posible de sindicatos, partidos, organizacións e persoas que non queiran seguir sendo avasallados. Non hai outra solución.

[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económica www.altereconomia.org.

Enviado por:

Ganas de Escribir

-juantorres@uma.es-

13 de maio de 2010 12:00

_____________________

Ante as medidas de axuste do orzamento público anunciadas onte no Parlamento Español polo Goberno, a esquerda económica, sindical e política expón alternativas

[Unha mesma política económica neoliberal ?]

Polo seu interese, transcribimos unha recolpilación feita por Rebelión de dúas reportaxens publicados nas edicións dixitais dos xornais españois: Tercera información e Público, referentes á resposta da esquerda  política, sindical e económica española e a nivel galego transcribimos a reportaxen publicada no xornal dixital Avantar da  Confederación Intersindical Galega - CIG.

Por Gonzalo Sánchez
12.05.2010

Absoluto rexeitamento da esquerda ás medidas neoliberais do PSOE

A esquerda política, social e sindical sitúase contra o paquete de medidas do goberno

O Goberno do Partido Socialista Obreiro Español (PSOE) anunciou un Plan de Axuste seguindo as indicacións do Fondo Monetario Internacional (FMI), do mesmo xeito que fixo fai uns meses o Goberno de Grecia.

Estas novas medidas reducen substancialmente o gasto social, cargan sobre as costas dos traballadores e pensionistas o enorme peso económico da crise que provocaron os grandes banqueiros e empresarios, quen non sufriron ningún recorte económico nin en dereitos desde que comezou a crise.

O Goberno que dirixe José Luís Rodríguez Zapatero foi dinamitando os dereitos laborais cambiando a lexislación para que as grandes empresas e bancos privados estivesen protexidos fronte á crise que eles mesmos provocaron. Mostra diso represéntana a flexibilización da situación laboral dos traballadores, a eliminación do Imposto de Patrimonio que aforrou 2.200 millóns de euros aos que máis teñen, o ataque flagrante ao Sistema de Pensións e o recorte en 45-000 millóns de euros no gasto social. Ademais non se impuxo un salario máximo nin se puxeron en marcha mecanismos para que os billetes de 500 euros non declarados deixen de ser diñeiro negro e paguen impostos quen os posúan.

A regresividad do sistema fiscal impide recadar máis diñeiro para as arcas públicas, sendo ao final os cidadáns os que cargan cos problemas financeiros derivados desa situación.

Fronte a esta situación sindicatos e partidos políticos de esquerda opuxéronse a estas medidas. Desde Comisións Obreiras (CCOO), o seu Secretario Xeral Ignacio Fernández Toxo non descartou ningunha medida para frear esta iniciativa do executivo. Toxo declarou que "o Plan presentado por Zapatero merece o noso rexeitamento máis absoluto. Non compartimos nin as medidas nin a orientación". Ademas o líder sindical acusou ao Goberno de "encartarse ás esixencias dos sectores que provocaron a crise e que agora marcan o camiño de saída".

O sindicato Confederación Xeral do Traballo (CGT) chamou á mobilización contra estas medidas que cualifica como antidemocráticas, "hai que seguir a loita, hai que ocupar a rúa, hai que mobilizarse, hai que participar na manifestación do 16 en Madrid, hai que demostrar que o sindicalismo segue vivo, que non se ha arrodillado ante o Goberno e a patronal, que a loita sindical é o camiño elixido para recuperar os nosos dereitos como traballadores e traballadoras, que a folga xeral e mobilización social é posible e necesaria".

O Partido Comunista de España (PCE) mediante un comunicado mostrou a súa preocupación porque "agora si empezamos a estar como en Grecia, pola política de recortes sociais e de facer pagar aos máis débiles os erros dunha política que só propiciou a acumulación de grandes riquezas e o aumento das diferenzas entre pobres e ricos, as medidas cargan sobre os traballadores/as o custo desta crise".

O PCE cualificou estas medidas como "antisociais e chamadas ao fracaso, claramente contrarias ao interese xeral", debido a que "en lugar de pór en valor a loita contra a fraude fiscal, e de cumprir os anuncios de eliminar os paraísos fiscais, recortar os grandes salarios e controlar os grandes beneficios da banca como medidas para superar o déficit, opta por unhas medidas dirixidas directamente a que sexan os mais débiles quen paguen o déficit e sufran unha saída da crise que vai xerar máis desemprego ao reducir o consumo e crear máis incerteza social".

Para Esquerda Unida (EU) "quen van sufrir estas medidas son os de sempre, os de abaixo, é dicir os pensionistas, os parados, os traballadores en xeral, os traballadores públicos, precisamente todos aqueles que non xeraron esta crise. Ímolo a pagar todos menos os que se forraron en tempos de bonanza, os especuladores, os banqueiros, as altas rendas. Todos eles vanse de rositas", declarou Cayo Lara, Coordinador Federal da formación de esquerdas.

O máximo dirixente de EU anunciou que o PSOE non vai contar co apoio da súa formación, xa que se oporá radicalmente a elas. "Hai outras formas de abordar unha crise cuxa existencia o Goberno recoñeceu tarde e mal. Levamos moito tempo facéndolle propostas neste sentido e non atendeu ningunha".

Noticias relacionadas:
O Goberno rebaixa o gasto público e o salario dos funcionarios 12-05-2010
O Goberno de #España volve reducir o gasto público 11-05-2010

Fonte: tercerainformacion.es


Por Ana Tudela
13.05.2010

A esquerda económica expón alternativas: Políticos e intelectuais non liberais ofrecen outras opcións para equilibrar o déficit


Impactados polo anuncio das medidas de axuste do orzamento público do Goberno, políticos e economistas contrarios á doutrina económica liberal sacaron onte as súas calculadoras para demostrar que hai alternativa.

A principal sorpresa entre os intelectuais da esquerda económica radica en que o Executivo de José Luís Rodríguez Zapatero concentre todo o axuste no tijeretazo ao gasto público, o que afecta negativamente ao PIB e xa que logo ao crecemento, sen introducir fórmulas para equilibrar o orzamento pola vía dos ingresos.

A repercusión do Imposto sobre o Patrimonio, clave para recadar máis

Todos os consultados coinciden en bloque en considerar absurda a desaparición do Imposto sobre o Patrimonio. "A súa recuperación serviría para financiar o gasto de dependencia", apunta como exemplo Alberto Montero, profesor de Economía Aplicada da Universidade de Málaga. Na mesma liña, Alfredo Serrano, profesor de Economía da Universidade Pablo Olavide de Sevilla, propón que se recupere polo menos para niveis moi altos. Serrano recoñece que eliminar Patrimonio está en liña co que se fixo en toda a Unión Europea, pero recorda que a diferenza estriba en que "España ten establecido un tipo máximo para o Imposto da Renda das Persoas Físicas (IRPF) moi por baixo da media UE-15".

ICV propón un Imposto sobre a Riqueza que substitúa ao desaparecido sobre o Patrimonio e que gravaría "a tenencia de bens mobles e inmobles desde un millón de euros". Segundo os seus cálculos, permitiría recadar "2.250 millóns de euros máis ao ano".

Do que se trata, explica Miren Etxezarreta, catedrática emérita da Universidade Autónoma de Barcelona, é de "mirar onde está o diñeiro neste país e tomar medidas que obriguen a utilizar parte para reducir a débeda pública". Outro dos puntos para logralo sería a reforma do IRPF. "Nos últimos anos reducíronse sistematicamente os impostos ás rendas máis altas", comenta Montero. "Ata cando se vía que isto ía chegar", en referencia á situación actual de desequilibrio orzamentario, "non se fixo nada", engade. "Nunha década pasouse de gravar cun 56% as rendas máis altas ao 43%", recorda Serrano.

Proponse elevar a fiscalidade ás empresas con máis beneficios

ICV concreta nas súas propostas que a reforma do IRPF debería establecer "un novo tramo cun tipo marxinal do 50% para as rendas superiores a 8.000 euros mensuais", medida que permitiría recadar 2.940 millóns máis.

No IRPF, Serrano recomenda fixarse tamén no alto volume de gastos deducibles que se estableceron e que introducen "bastante arbitrariedade, porque non responden a criterios de redistribución da riqueza".

Carmen Torres, economista, apunta que o IRPF debería eliminar a fórmula da declaración conxunta, que desincentiva o acceso da muller ao mercado laboral. Suprimila suporía 2.000 millóns máis para a recadación.

A coincidencia é total tamén na necesidade de gravar cun imposto máis alto o beneficio que obteñen os grandes patrimonios a través das sicav, instrumentos de investimento que só tributan cun 1%.

O seguinte foco dos economistas consultados diríxese ás empresas con maiores ganancias, que se beneficiaron da rebaixa no Imposto de Sociedades aplicada polo Goberno do PSOE, a primeira en toda a historia do imposto. Segundo ICV, "aplicar un 35% ás empresas con base superior a 1.000 millóns de euros, o que afectaría a 14 firmas, suporía 2.500 millóns adicionais de recadación". "Hai moita capacidade aínda de incrementar a presión fiscal", comenta Etxezarreta recordando que "a media europea está no 42% fronte ao 31% en España".

Para quen busca na tiranía dos mercados o argumento para meter tesoira, Montero, Serrano e Etxezarreta propón obrigar á banca a comprar máis débeda pública para mitigar os movementos especulativos.

Pola parte do gasto, pouco cren que se deba facer. Etxezarreta recorda que menos investimento é menos emprego e menos soldo (tamén o dos funcionarios) significa menos consumo. A idea máis repetida é a redución do gasto militar, incluída a retirada de Afganistán, que suporía 400 millóns ao ano, segundo ICV.


Noticias relacionadas:

O Goberno baixa o soldo aos funcionarios e quita o cheque-bebé


Fonte: publico.es


Por Avantar
12.05.2010

A CIG manifesta o seu máis contundente rexeitamento ás medidas propostas polo goberno para afrontar a crise

A CIG manifestou, desde o primeiro momento, que a vía para reducir o déficit público non era nin o incremento dos impostos indirectos nin o recorte do gasto público, porque isto levaría a deteriorar aínda máis as condicións de vida, reducir dereitos e mesmo paralizar en grande parte a actividade económica, dado o retraemento do capital privado, por mor da crise. En troques diso, a CIG afirmou a necesidade de incrementar o investimento público de carácter produtivo e o gasto social para contribuír a reactivar a economía, a xerar emprego e loxicamente a mellorar a calidade de vida dos cidadáns.

Xesús Seixo, secretario Xeral da CIG explica que para corrixir o déficit público, a CIG aposta por incrementar os ingresos modificando as políticas fiscais, incrementando os impostos directos sobre as rendas máis altas e sobre o capital, recuperando o imposto de patrimonio, eliminando os paraísos fiscais, combatendo a fraude fiscal centrada fundamentalmente no empresariado e nas profesións liberais. “Hai moitas cousas que facer vía ingresos para controlar o déficit público sen recorrer ao recorte do gasto público, fundamentalmente de carácter social”.

Seixo sinala en todo caso a posibilidade de recortar gasto público na administración eliminando a súa duplicidade e mantendo só a administración autonómica naquelas materias nas que estean transferidas as competencias e eliminando gastos superfluo que hai no ámbito dos ministerios e das consellarías, en materia de propaganda, entre outras.

Porén, a CIG denuncia que as medidas que se están a adoptar son xustamente as contratarias, redución dos salarios dos empregados/as públicos ou conxelando as pensións, cando o propio goberno ten recoñecido que son moi baixas e cando no caso galego son as máis baixas do estado. “É redundar no recorte de dereitos precisamente naqueles sectores que xa de por si son os que están pagando as consecuencias máis duras da crise económica”.

Control da economía especulativa

A CIG denuncia que, entre mentres non se fixo nada para controlar os mercados financeiros, permitindo que a banca privada -que recibiu fondos públicos e recursos dos bancos centrais a prezos de saldo- utilice agora eses recursos para especular nos mercados financeiros. Unha situación, afirma o secretario xeral da CIG, que “denota quen dirixe a política económica dos estados, que é ese capital financeiro e ese capital especulativo” e que pon de manifesto “a covardía deses gobernos que por unha banda anuncian ou recoñecen que a crise económica ten moito que ver con este papel que están a xogar o capital especulativo e o fomento da economía especulativa pero logo non adopta ningún tipo de medida para combatela”.

As federacións da área pública anuncian mobilizacións e non desbotan sequera a folga

As federación da área pública da CIG (Administración, Sanidade e Ensino), diante destas medidas fan ademais un chamamento aos empregados e empregadas públicas á mobilización e non desbotan ningún tipo de medida, incluída a convocatoria de folga.

Anxo Louzao, secretario nacional de CIG-Ensino denunciou que a crise se está a cebar cos empregados/as públicos que nunha grande porcentaxe non alcanzan sequera os 1.000 euros, que levan anos acumulando unha perda de poder adquisitivo, nun 12% de media, por mor das políticas de conxelación salarial e que agora, aínda por riba, verán recortados os seus salarios nun 5%.

Louzao afirma que “estas medidas van deteriorar aínda máis a prestación dos servizos públicos” e que se está poñendo en marcha unha política gravísima de “adelgazamento da administración educativa”. Por iso, asegura que “non estamos dispostos a asumir estas medidas baixo ningún concepto” e anuncia que se emprenderán mobilizacións para paralizar a súa aplicación.

A Sanidade Pública será tamén unha das grandes prexudicadas. María Xosé Abuín, secretaria nacional de CIG-Saúde sinala que máis alá dos recortes salariais, “estanse cargando o sistema público en materia de prestacións sanitarias” e denuncia que non se busca nin a eficacia nin a eficiencia, “non se eliminan os gastos superfluos, non se estabelecen procedementos e protocolos que unifiquen criterios e procesos no sistema sanitario”.

Alén diso, manifesta que estas medidas están encamiñadas a desprestixiar a sanidade pública e a presentar aos seus traballadores/as como culpables dunha crise da que son vítimas polos salarios que perciben.

Abuín reitera que na sanidade pública non se trata de obter beneficios, senón de garantir a súa sostibilidade para manter unhas prestacións de calidade. Ademais demanda que se publiciten os salarios de todos os cargos públicos que non aparecen na orde de confección de nóminas porque a aplicación dunha redución dun 5% vai gravar as nóminas pero non os outros conceptos polos que si cobran os altos cargos: dietas, comisións en horario de traballo, asistencia a comités, consellos de dirección...

Canto ao gasto farmacéutico exixe que a administración asuma a súa responsabilidade e regule realmente o gasto farmacéutico dicindo que medicamento financia e cal non, porque até o de agora son os propios profesionais quen prescriben os medicamentos e en función diso a administración os financia. “Elude a súa responsabilidade para non ter que enfrontarse coas farmacéuticas”, afirma a secretaria nacional de CIG-Saúde.

A Mesa da Administración Pública advirte de novos recortes

A Secretaria Nacional da Federación de Administración da CIG, María Carme López Santamariña, denunciou a actitude mantida esta mañá polos responsábeis políticos durante a celebración da Mesa Xeral de Negociación das Administración Públicas, ao negarse a abordar as medidas anunciadas por Zapatero no Congreso até chegar ao punto “rogos e preguntas”. López Santamariña, que cualificou a xuntanza de “paripé”, subliñou que a CIG mantivo a súa presenza na Mesa “exclusivamente para manifestar a nosa total oposición a unhas medidas que non foron consultadas nin negociadas coas organizacións sindicais, cando, no caso das retribucións do persoal público, é a propia Mesa á que ten que tratar estas cuestións”.

Neste senso, a Secretaria nacional da CIG-Administración censurou este novo recorte dos salarios dos empregados/as da administración, que se ven sumar á conxelación da oferta de emprego público e que suporá unha maior externalización e privatización dos servizos públicos, nunha clara cesión ás demandas da dereita.

Durante a reunión, a Secretaria de Estado para a Función Pública, Consuelo Rumí, adiantou que estas son as primeiras medidas do goberno, pero que nun futuro próximo se adoptarán novas disposicións "imparábeis". Rumí tampouco aclarou como se aplicará este recorte salarial nin concretou como se fixará a proporcionalidade do mesmo. Non obstante, alegou que o goberno se acolle ao artigo do Estatuto Básico da Función Pública que anula os acordos en circunstancias excepcionais, tal e como no seu día fixo a Xunta para suspender os acordos da área pública asinados coas organizacións sindicais.

Así mesmo, a Secretaria da CIG-Administración criticou a postura mantida por CCOO, UGT e CSIF, organizacións sindicais que se negaron a secundar a proposta da CIG de abandonar a Mesa, aducindo que a orde do día está dentro dos acordos do chamado diálogo social. A este respecto, apuntou que aínda que os representantes destes sindicatos amosaron o seu rexeitamento ás medidas anunciadas, non se produciu unha ruptura clara do diálogo social na administración, a pesar de que até o momento o Executivo de Zapatero viu incumprindo todos os acordos adoptados no marco destas Mesas.

Ante esta perspectiva, Santamariña advertiu que a CIG non vai tolerar semellante ataque e anunciou a convocatoria de mobilizacións en toda a área pública.

Fonte: Avantar
________________________