Por Xavier Ron [*]
17.03.2016
REFUXIÁNDONOS PARA SER E ENTENDER.
A condición humana en perigo: unha sociedade enferma?
0. A cor do ceo xúntase coa do mar ao chegar á illa grega de Lesbos. Un azul que debera tinguir de esperanza o horizonte dos centos e centos de persoas que se vén na obriga de chegar a Europa arriscando a súa vida no mar. Unha illa que deu lugar aos versos máis fermosos da poeta Safo, evocando que o amor non coñece fronteiras e que se ergue por riba mesmo das convencións e das normas absurdas que impón o medo corrector.
1. Desde que as Torres Xemelgas caeran coma un pesadelo sobre o corazón do imperio do capitalismo, todo mudou. Ese medo corrector impúxose coma un pensamento único. Percorreu as vontades do mundo dominante e asulagouno todo co virus da adhesión irreflexiva das xentes, que aceptaron a cambio dunha falaz seguridade renunciar ao valor da liberdade. Liberdade de pensamento. Liberdade para camiñar, ir e voltar. Liberdade para decidir. Só o capital, e aquilo que produce rendibilidade, era e é autorizado a traspasar fronteiras.
2. Mentres, imponse de forma definitiva ese abafo conceptual que nos somerxe baixo o imperio da vixilancia máis absoluta, como describe moi ben Ramonet na súa recente publicación. O máis triste é que nesa pendente que leva directa ao baleiro da condición humana, as persoas aceptan desintegrarse na rede invisible que tece esa vixilancia a través dos sofisticados medios introducidos nas proclamadas redes sociais. A doutrina neoliberal é hexemónica, moi lonxe da agonía que todos desexamos, e somete ao ser neoliberal a unha serie de valores grazas a un mecanismo de ‘persuasión’ que combina alienación (Marx), autoexplotación (Byung Chul-Han) e adhesión afectiva (Hunyandi).
3. Nunca houbo tanta información e, ao mesmo tempo, tanta indiferenza. Gramsci non soportaba a indiferenza: sabía perfectamente que foi o medio escollido pola ideoloxías nazi, fascista e franquista para acomodarse nas institucións e retorcer as leis ao seu libre albedrío.
4. Día tras día esta sociedade do espectáculo e do relato, verdadeiros iconos do posmodernismo máis perigoso, asiste ao padecemento de milleiros e milleiros de persoas. Un padecemento que, en primeira instancia, responde a múltiples causas, moitas delas emparentadas coa acción das potencias occidentais en África e Oriente Medio. Unha verdadeira irresponsabilidade alí….e aquí, hoxe e agora, cando a illa de Lesbos, paradigma do que soporta Grecia, se converte nunha especie de sartego de esperanzas.
5. De forma imparable, as advertencias que lanzamos durante estes anos sobre a perigosa deriva de Europa convertéronse nunha dura realidade. As consecuencias máis tráxicas, posiblemente, aínda estean por chegar e asomarse á fiestra da distanciada e indiferente sociedade europea.
6. Cantas persoas se lanzaron a rúa para protestar enerxicamente contra a Lei de Estranxeiría, contra a Directiva da Vergoña, contra a existencia dos CIE’s, e hoxe contra a existencia das deportacións exprés, dos voos de deportación e das devolucións en quente?
7. As formas de proceder contra as persoas migrantes. A elaboración e aplicación de normativas racistas, que relegan a unha especie de limbo e non-dereito, un estado de sitio permanente ás persoas migrantes, unido a unha absoluta falta de escrúpulos dos medios de comunicación de masa, inocularon un imaxinario delictivo, estereotipado, estigmatizado e segregador. O imaxinario que explica a distancia existente hoxe con respecto ás persoas refuxiadas, tal como sinalaremos máis adiante.
8. Cando se fala de Europa e dos seus valores…a cales debemos referirnos? A que tradición, cando no esencial os diferentes estados membros viven de costas uns aos outros? Cando só asistimos a marcos de imposición “negociada” de tipo mercantil, económico ou financieiro? Onde eses mesmos marcos son aplicados aos procesos sociais e humanos? Realmente aprendimos algo do acontecido en Europa durante o século XX? Ou, tal como demostran os acontecementos hoxe, permaneceron durmidos e latentes os instintos que permitiron a existencia dos fascismos do século XX?
9. E non pode ser casual o novo enfoque militar da OTAN que dispón dunha poderosa frota no mar Exeo composta de 5 fragatas e entre 10 e 15 navíos. O obxectivo sendo “loitar contra os fluxos migratorios”. Do mesmo xeito que asistimos á mudanza da Operación Mare Nostrum, que incluía salvamento, pola Operación Tritón, da Frontex, que só implica control e vixilancia. A OTAN declara inimigos ás persoas migrantes que escapan da violencia de todo tipo, principalmente da guerra en Siria.
10. O negocio militar produce mortes. En realidade, son asasinatos premeditados, xa que é sabido que o establecemento de procedementos máis restritivos no perímetro europeo significa idear estratexias máis arriscadas para escapar do inferno e chegar ao desexado refuxio europeo. E non pode producir máis noxo que escoitar a Donald Tusk, presidente do Consello Europeo, dicir que Europa debe ser menos atractiva para que as persoas migrantes non veñan. De aí o emprego da OTAN: quere ser un mecanismo de disuasión, mais só provocará máis mortes, máis asasinatos.
11. Por iso, anoxa ver a resposta da Unión Europea ás necesidades existenciais das persoas migrantes e refuxiadas. Non é só esta resposta militar. Tampouco o desexo de seguir afortalando o perímetro da Europa-fortaleza, tal como sucede todos os días no valo de Ceuta-Melilla. É o desexo de destruír todo vestixio de humanidade na construción de Europa. A sucesión dos acontecementos é terrible: estados-membros que deciden pechar fronteiras e violar con total impunidade os dereitos humanos (Austria, Macedonia, Hungría, Polonia). Un perigoso nacionalismo con improntas racistas e mesmo rememorativas do pasado nazi asoma e faise forte. O efecto colateral é que os partidos políticos que se denominan ‘democráticos’, por medo ao ascenso desta extrema dereita, adoptan un comportamento tamén racista e introducen normativas anti-persoas. Unha UE incapaz, por desexo propio, de ser hospitalaria, de respectar as convencións asinadas e ratificadas. E isto exprésase co aldraxante tratado “comercial” que a UE desexa establecer con Turquía para que este país, a cambio de 6.000 millóns de euros, reciba a deportación masiva de persoas migrantes e refuxiadas chegadas a Grecia. Preténdese legalizar un enorme secuestro, o da condición humana: e iso non o podemos permitir. Nesta ceremonia caníbal perde a DEMOCRACIA, perden OS DEREITOS HUMANOS, perden as PERSOAS.
12. E isto sucede, en realidade, sen que os distintos acontecementos esnaquicen de forma penetrante a epiderme de indiferenza en que vive a sociedade española e galega. En datas recentes coñecíamos os resultados da enquisa do CIS de febreiro con respecto ás preocupacións que ten a sociedade e nela hai, con respecto ao tema que convoca estas liñas, un inciso valorativo que produce unha certa tristura. Dáse un 0% de valoración no tocante a quen vé como un problema a situación dos refuxiados. Esta alarmante porcentaxe únese á do 0% con respecto ao racismo na sociedade española e a un escasísimo 0,1% que considera un problema as guerras existentes hoxe. Deshumanización. Individualismo esaxerado que impide ver a implicación e repercusión colectiva.
Publicado no sitio de AGAMME - Asociación galega contra o maltrato a menores. | 15.03.2016
jose.javier.ron.fernandez@parlamentodegalicia.gal
Nota.- Cartaz anunciado a Manifestación convocada para este sábado 19 de Marzo en Ferrol, ás 7 da tarde na Praza Amada Garcia (Diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia).
+ Info en:
http://artabra21.blogspot.com.es/2016/03/convocatoria-urxente-en-apoio-as.html
________________
