Arredor de "Galiza, um povo sentimental?" (e máis), ... Por David Rodríguez

Por David Rodríguez [*]
28.12.2014

En Galiza, um povo sentimental?, Helena Miguélez Carballeira analiza, dende unha perspectiva feminista e poscolonial, como os discursos arredor da nación galega resultaron máis ou menos mobilizadores en función de se naqueles abundaban os tropos asociados a unha certa idea tradicional do feminino (pasivo) ou do masculino (activo). Unha das teses sostidas pola autora é que a omnipresenza do discurso sentimental feminino no chamado nacionalismo cultural tivo unha funcionalidade colonial e desmobilizadora.

Esta recorrencia aos tropos femininos datará xa do primeiro rexionalismo do XIX e verase desafiada co xurdimento do nacionalismo galego, propiamente dito, cando o nacemento das Irmandades da Fala. Así, colíxese a convivencia no discurso sobre xénero e nación galega de dúas grandes pólas, unha culturalista desactivadora do político (o cal é á súa vez un xesto político), feminizante:

«Procurei identificar a filiação, raras vezes reconhecia, entre o nacionalismo cultural galego e esse peculiar regionalismo apolítico na Galiza. Esta relação torna-se evidente, se considerarmos, como fiz neste livro, o tropo do sentimentalismo galego como o seu canal condutor. »

E unha liña netamente politizadora da cuestión nacional, masculinizante:

«Os novos ideólogos do movimento começaram a perceber que, para neutralizarem esa entranhada lógica colonial, que ligava a identidade galega à feminidade, era fundamental uma estratégia discursiva que passava por recaracterizar masculinamente a identidade nacional galega e por reconstruir a capacidade do nacionalismo para a acção política, entendida esta como uma questão de virilidade. Esta transição está no cerne daquilo que se costuma descrever como a passagem do regionalismo “sentimental” para o nacionalismo “político” a partir de 1916» (p. 126)

Porén, a cousa non remata aquí. A autora mostra con gran pericia como estes dous discursos mantiveron historicamente unha relación dialéctica. Como exemplo, a reacción do rexionalismo á masculinización do novo nacionalismo post-1916 mediante un discurso de masculinidade apolínea (ideas de autocontrol e racionalidade) fronte os delírios paixonais e irracionais (novamente tropos femininos) do novo nacionalismo. Unha viraxe que terá a volta de porca case definitiva coa vitoria franquista tras a guerra civil onde a belicosidade testosterónica, desta volta do nacionalismo español, pasará directamente á acción. Por súa vez, a figura de Carvalho Calero é lida pola autora como un exemplo de hipermasculinidade en oposición ao culturalismo de Galaxia, toda vez que o primeiro quedará, entre outras cousas pola cuestión da norma lingüística, marxinado dese mundo.

A seguir, a autora mostra como a irrupción da crítica feminista (especialmente daquelas mulleres sen dependencias emotivo-intelectuais cos “grandes homes” da nación) comezará a minar a representación patriarcal da muller e da nación tanto do culturalismo coma do nacionalismo. Miguélez chega así á conclusión de que a ideoloxía da Normalización -que ela vincula ao piñeirismo aínda que sinale que os discursos cuestionadores da ideoloxía da Normalización funcionan tamén «como desafios explícitos ao discurso nacionalista galego enquanto discurso patriarcal.» (p. 210)- constituirá unha sorte de pano de fondo implícito onde calquera proposta discursiva non homologada é percibida como unha ameaza e é, por tanto, minimizada.

Miguélez contra Carballeira

O libro de Miguélez Carballeira é útil porque nos recorda algo que, aínda que evidente, ás veces esquécese. Michael Billig, no seu O nacionalismo banal, púxoo así:

«A batalla pola nacionalidade é unha batalla pola hexemonía mediante a cal unha parte reivindica falar polo conxunto da nación e representar á esencia nacional.»

A ideoloxía política que enche de significado á nación reside nos contidos das diferentes “comunidades imaxinadas” en pugna. Esta batalla pola nacionalidade dase tanto nos estados xa constituídos, como -así o demostra Miguélez Carballeira- nos movementos nacionalistas que pretenden constituírse en estados. Entre esas ideoloxías políticas, tamén se inclúe, por suposto, aquela que ve no nacionalismo “en si” a doutrina política a primar. Quen propugna o nacionalismo como ideoloxía política tende a ter unha visión da nación estática (ou cando menos pouco amiga de problematizarse “en exceso”), na que o imaxinario se enche de vacas sagradas e tropos inamobibles e na que calquera cuestionamento destes marcos é interpretada como traición (e tanto máis furibundamente se considera herexía canto máis feble socialmente sexa ese nacionalismo ideolóxico); de aí, por exemplo, que o artigo de Helena Miguélez en El País sobre Carvalho Calero fose interpretado por parte de Pilar García Negro como unha afrenta a unha desas vacas sagradas, afrenta que basicamente se despacha cun ti-non-tes-puta-idea-porque-non-coñeceches-a-Carvalho, que é outra maneira de dicir: ti non estás (e nunca estarás porque iso é bioloxicamente imposible) no grupo con acceso directo ás esencias nacionais.

Fronte esta visión, hai outras que consideran que o da identidade nacional non é O conflito senón que é Un conflito. Quen considera que o nacional é un conflito entre outros acostuman, por motivos obvios, ter problemas de intercomprensión con quen considera o nacional como O Conflito. Cada vez que os que consideran que o nacional é un conflito entre outros se empeñan en traer á luz os conflitos diferentes do nacional -e que este por si só non resolve- o discurso do nacionalismo ideolóxico séntese -loxicamente, por outra banda- ameazado, pois este tende a procurar a unidade da comunidade nacional e aborrece os conflitos dentro da mesma. Por outra banda, tamén semella razoable que quen pensa que nunha sociedade dada existen múltiples conflitos pero que se existe algo así coma O conflito este é o que se produce entre clases sociais (o cal tampouco se pode converter nun absoluto simplificador, pois se parece evidente que a cuestión económica determina o resto de conflitos estes non se poden reducir automaticamente ao mecanicismo económico) quen así o considera, digo, é normal que tenda a pensar a táctica e a estratexia política en función da cuestión de clase.

Nun artigo recente, Helena Miguélez enunciaba a súa preocupación pola emerxencia do nacionalismo banal español como consecuencia da excesiva atención á cuestión de clase a raíz da crise económica. Vinculaba aos autores do libro Entrementres. Ensaios para unha nova cultura política e a xente coma Amador Fernández-Savater ou Guillem Martínez baseándose en coincidencias na utilización dunha “gramática e vocabulario comúns”. A seguir, a autora sacaba as súas conclusións a partir de varios textos deses dous autores e máis dalgúns outros, pero non a partir de ningún texto de Entrementres (o cal resulta especialmente rechamante). Libro, por outra banda, colectivo e que, polo tanto, dificilmente podería ser reducido a unha única voz. Aquí, semellan revelarse  dúas cousas:

1. Un xeito de abordar esta cuestión, se cadra debedora do “xiro lingüístico", segundo o cal todo é texto e linguaxe e do que se trata é de interpretar como os diferentes chorros de significantes se relacionan entre si independentemente da súa relación co contexto e coas “cousas” non textuais. É por iso, digo eu, que a Helena Miguélez lle poida abondar o “aire de familia” gramatical para facer un totum revolutum e que non se pare a pormenorizar qué pode ter que ver o que se di en Entrementres con feitos concretos (ou interpretación deses feitos se se quere) acaecidos na política galega nos últimos anos.

[Exemplos: a forma de entender os partidos, a evidente desconexión do nacionalismo coa sociedade galega, a relación cos movementos sociais, as mudanzas na propia sociedade galega que desafían a narración do nacionalismo que vincula automaticamente nación e clase, as características do capitalismo globalizado existente hoxe en día e o papel das distintas institucións políticas, o papel do bipartito galego, a institucionalización e homologación do nacionalismo, etc.].

2. Cando a Helena Miguélez lle preocupa que a esquerda galega, prestando atención á cuestión de clase e ao papel de baleirado democrático que cumpren as macroinstitucións situadas por riba do estado-nación, estea propiciando o nacionalismo banal español semella estar dando como fundamental a contradición nacional. Pero, como xa se indicou máis arriba, quen sitúa o nacional coma un conflito máis e, en último caso, non coma o determinante neste momento, é probable que estea máis preocupado porque a polarización que se retroalimenta entre un, por exemplo, Francesc Homs, para quen a cuestión esquerda-dereita españoliza (sic) e un Mariano Rajoy, para quen o contubernio de bolivarianos e separatistas é unha ameaza para a estabilidade de España, poida propiciar unha -se se me permite a expresión- dereitización banal que sirva para que os que están a facer os maiores ataques aos dereitos das clases populares do E. Español en décadas surféen a crise cun sorriso na boca e que, unha parte deles -aínda por riba- conten co aplauso entusiasta do nacionalismo galego. Máis grave aínda, cando ningún deses dous personaxes, e os seus respectivos contornos, non só non problematiza cuestións como a existencia de superestruturas como a UE que están a centrifugar a vella idea de soberanía popular senón que mesmo apelan sistematicamente a elas ben sexa como cinto de seguridade de que España non rachará, ben sexa como lugar do que se agarda recoñecemento do proceso independentista. Como sempre na vida, todo é cuestión de posicionarse e tomar partido.

Helena Miguélez aplicou unha terapia de choque desnaturalizadora á cuestión de xénero e nación que se demostrou tremendamente fructífera. Mágoa que a autora non vexa a necesidade de aplicar ese mesmo método desnaturalizador aos discursos sobre o feito nacional en si. A primeira evidencia disto, presente no libro, ten que ver con que a autora se refira a Galicia como colonia sen explicar por que, ou segundo que definición de colonia o fai. Sen dúbida, se a autora se animase a facer o mesmo exercicio reflexivo que fai sobre os tropos de xénero sobre, poñamos por caso, o tropo celta non fixándose só en se o tropo pintaba aos celtas ora coma un pobo aguerrido e masculino ora sentimental e feminino (o cal está óptimo, claro) senón problematizando por que carallo falaban dos celtas todos eses señores? Que se quería dicir cando se dicía que entre esa mistificación chamada “os celtas” (aguerridos ou debiluchos) e os señores e señoras galegas contemporáneos deses discursos había algún tipo de vínculo que permitía que os primeiros servisen para simbolizar aos segundos?

[A  este respecto, e por falar en concreto do celtismo, a cousa non se pode despachar dicindo que aquilo era propio da historiografía romántica, en primeiro lugar porque o nacionalismo galego actual aínda está inzado de todo ese discurso étnico, imos chamalo...  "atlántico-céltico", aínda que hoxe se revista de curiosidade científica pola etimoloxía lingüística ou pola xenética histórica e en segundo lugar porque calquera que sexa o tropo mistificador este será usado para delimitar que é e que non é nin pode ser nunca autenticamente nacional].

Temos entón que a análise da dialéctica entre discursos demóstrase fértil para aflorar o oculto detrás de toda a retórica histórica arredor da nación a respecto da muller e que pode ser igualmente aplicado para analizar tamén a vinculación do discurso nacional co pobo de carne e óso que se pretende simbolizar con el e que non facelo aforra enfrontarse a conclusións que poderían ser esfarelantes da construción nacional, polo seu carácter mistificador, e/ou vergoñantes, polo seu carácter esencialista.

A autora finaliza o seu libro contrapoñendo o sentimentalismo dos anuncios de Gadis á, sen dúbida, realidade brutal da vida dun preso independentista. Así, tras o longo periplo a través da lectura do libro, a autora parece dicir que hoxe quen encarna o nacionalismo non sentimental sería o independentismo (sen quedar tampouco moi claro a que sector do nacionalismo galego identifica como tal, cousa non menor dado que hoxe case que todo o nacionalismo galego semella definirse como independentista). Ao meu modo de ver Miguélez fai aquí unha pequena trampa xa que se ben dá por suposto que o independentismo sería ese non-sentimentalismo superador da visión patriarcal, en ningún momento procede á análise dos discursos e prácticas dese mesmo independentismo referido nos que sería fácil atopar numerosos tropos continuadores ben do sentimentalismo, ben do patriarcalismo, ben da idea Normalizadora e “enchedora de ocos” culturais que autora denunciou nas súas páxinas.

[Por mencionar algúns que se me ocorren sen ter feito unha investigación nen moito menos: os equipos de futbol gaélico, as olimpiadas rurais, os roteiros de montaña, todos equiparables ao vencello entre deporte e a idea de nación sa propia dos movementos políticos da Europa dos anos 30 que Miguélez menciona; paganismos varios tipo Samaín, rondallas-rituais con fachos de lume, igualmente relacionados cos movementos dos anos 30; o futbol gaélico de novo, a adopción de maneiras e instrumentos “célticas” na música folk, a obsesión coa toponimia prerromana na procura de non sei que esencia todos como remanentes do tropo céltico (ou calquera outro pobo antigo, venerable e non latino-sureño); o discurso da contabilidade capitalista, pragmático-gañador e hipernormalizador da lingua (lingua útil e extensa no espazo público mundial) propio do reintegracionismo, fronte a visión da norma oficial como sucedáneo bastardo que reclúe o idioma nas magras fronteiras da autonomía; a existencia, tamén, da lóxica de “enche ocos” culturais, pero desta volta en base a modelos alleos como poida ser o vasco: deportes rurais, Apalpador, montaña…; remanentes do vello romanticismo que vinculaba nación con paisaxe: querencia polos espazos naturais tidos por sublimes, espazos, por certo, adoito adornados por algunha pintadiña de expresiva emoción patriótica do tipo “Gz Ceibe”, ou similar…; contraposición rural-cidade no que o primeiro representa a autenticidade heideggeriana (nada menos que Heidegger, o filósofo Galaxiano por antonomasia!) e a segunda o espazo impuro e cosmopolita, no que a identidade nacional se dilúe e no que o castelán xa é asumido como lingua propia; etc.]

Pero un comprende perfectamente esta última trampiña.  A propia autora comeza o libro dicindo:

«A palavra “nação” nunca esteve muito longe duma referência aos sentimentos.» (p. 13).

O cal, por finalizar, nen ten por que ser sempre malo, pois tamén de emocións vive o home (e a muller).

O Funambulista Coxo

Publicado o 29 de Outubro de 2014 no blogue:
ofunambulistacoxo.blogspot.com.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.
_________________

Dignidade, ... por Amadeo Varela

Por Amadeo Varela [*]
27.12.2014

Segundo o noso dicionario, dignidade é unha cualidade moral que infunde respecto. A día de hoxe estanse a producir no país unha serie de movementos de tipo social, tendentes a recuperar a dignidade da poboación, tanto de xeito individual como colectivo. Entendo eu que, de xeito xeral, todos somos posuidores desa cualidade moral que debe infundir respecto aos demais. E xa que logo, a pregunta é: Como e cando perdemos esa dignidade? Evidentemente, cando perdemos a cualidade moral; mais tamén a perderemos se, quen tería que nos respectar, non nos respecta. Esa parece ser a causa de que haxa que recuperar unha dignidade que foi roubada polos que manexan a economía e que non respectan os dereitos dos cidadáns, recortándoos ou suprimíndoos, levándose decote a dignidade das persoas, que se ven acosadas por situacións inxustas, tendo que mendigar un posto de traballo que lles permita acadar o pan e o teito para a familia.  E quen di que traballar é un dereito?

Publicado no Diario de Ferrol | 24.12.2014

[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a súa saúde e a súa vida") publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
____________

Por que baixa o petróleo? (Análise I: Manuel Amigo)

Comezamos con este artigo de opinión do noso compañeiro Manuel Amigo unha serie de análises que iremos publicando nos vindeiros días acerca da actual baixada do prezo do cru.

Nestes días os peakoleiros somos obxecto mesmo de burla nos foros polos que nos movemos, por parte de optimistas, tecnoptimistas e habitantes varios da terra plana, debido á caída dos prezos do petróleo que estes atribúen a un aumento de oferta producido pola implementación en USA do fracking, o que segundo eles traslada o pico da extracción de petróleo un pouco máis adiante do infinito e máis alá.

Esta alegría só se ve empanada por un pequeno detalle que atenta contra toda lóxica económica: resulta que a caída dos prezos do petróleo e de todas as materias primas, no canto de catapultar as bolsas mundiais para arriba está a cadrar coas maiores caídas que se lembran nos mercados.

O mundo está a vivir as derradeiras fases dunha curta época de excepcional abundancia de recursos. Os que nos pastorean sábeno dende que llelo avisou o Clube de Roma no 1972, e dende a decada dos 80 veñen implementando un modelo económico baseado na abundancia de crédito barato orientado a preparar a transición a un mundo con escasos recursos.

Esta transición ciméntase na consecución dun obxectivo básico: reforzar o dominio das elites mundiais sobre a plebe no momento en que a posta en evidencia da escasez de recursos pode derivar en revolucións que alteren a orde estabelecida.

Este crédito barato xestionado con intelixencia actúa coma unha verdadeira arma de destrución masiva sobre a economía das clases humildes pois drena a súa riqueza cara ás elites impóndolles unha débeda odiosa que converte estas e as vindeiras xeracións en escravos de facto. Desprovistos de acceso aos recursos, aos medios de produción, e endebedados ata as cellas, quedan totalmente a mercede do que as elites decidan para eles nun futuro que xa teñen planificado.

Pero imos ao caso concreto do petróleo. A partir do 2005, e coincidindo co Peak Oil (o do petróleo cru, recoñecido anos máis tarde pola Axencia Internacional da Enerxía), as elites puxeron en marcha a derradeira e máis brutal campaña de crédito barato da historia da humanidade co mesmo obxectivo que vimos de explicar, pero co obxectivo engadido de daren viabilidade a unha economía mundial que cos prezos do petróleo por riba dos 100 dólares/barril sinxelamente había de colapsar.

O que interesa e unha demolición controlada, non o colapso do sistema. Así, cada repunte do prezo do petróleo foi acompañado pola saída dos helicópteros dos bancos centrais a botaren billetes… billetes que de ningunha maneira serven para reactivar a economía ou por en marcha recuperación algunha, xa que ao ser fisicamente imposíbel que a economía continúe a medrar, esta axústase mediante o peche de empresas, o aumento do paro, os axustes dos gobernos, aumento da morosidade, impagamentos, aumento exponencial da débeda e caída da calidade da mesma e, consecuentemente, unha caída brutal da demanda de petróleo.

Esta baixada da demanda é a verdadeira causa da baixada do prezo do petróleo. Non hai demanda porque a actividade económica nos países do chamado primeiro mundo está en mínimos, e se temos en conta que os prezos do petróleo son a futuro (para entrega en tal data), non semella que se enxergue sinal esperanzador algún.

Pero aínda cómpre dicir máis. Temo que, así como o petróleo chegou ao seu Teito no ano 2005, a capacidade de endebedamento neste mundo finito está total e absolutamente superada; é dicir, xa estamos no punto en que a débeda per capita é tal que xa abonda para asegurar a escravitude das vindeiras xeracións. Así e todo, estamos no punto de risco de que a poboación se percate de que está a ser timada, pois non se lle pode deber a alguén 100 veces o valor do planeta.

Así, o prezo do petróleo baixará, as inversións precisas para asegurar a produción non se farán (porque xa non hai máis crédito dispoñíbel), os países produtores non cubrirán os custes de extracción (polo que se deixarán de explotar pozos), o crédito preciso para os medios de explotación máis custosos non fluirá (a quebra de moitas empresas extractoras estará asegurada), as economías dos países produtores resentiranse reducindo de paso a demanda de petróleo e arrastrando para abaixo o prezo do mesmo (as caídas do prezo do barril poden ser brutais).

Sendo así as cousas, o que se presenta como unha boa noticia para as economías mundiais é en realidade o comezo dun colapso económico mundial: témese un default de Rusia, Venezuela semella ao borde do colapso, os países Árabes na corda frouxa e o fracking made in USA a punto de estoupar coma unha castaña.

O que está claro é que unha recuperación da economía xa é de facto imposíbel, xa que en canto a demanda de petróleo que iso requerería aumente, a escasez de oferta disparará os prezos a niveis inamisíbeis.

…Vivimos tempos interesantes, abofé que si.

Publicado en Véspera de Nada. | 24.12.2014
___________

Verdegaia presenta alegacións, no Concello de Miño, ao proxecto de urbanización no Monte Piñeiro

SR. ALCALDE-PRESIDENTE DO CONCELLO DE MIÑO

ASUNTO: Alegacións a Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R – 3 - O Piñeiro no Concello de Miño

Miguel Ángel Fernández Pérez, con documento de identidade nº XXXXXXXX-X, Secretario do Núcleo Comarcal (bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal) da asociación ecoloxista VERDEGAIA (CIF.: XXXXXXX), con enderezo para os efectos de notificacións no Apartado de Correos nº 14 de Ferrol, c.p. 15480, comparece e como mellor proceda en dereito,

EXPÓN:

Que por medio do presente escrito o N.C. de VERDEGAIA (bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal) formula as seguintes ALEGACIÓNS  á Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro no Concello de Miño, tras someterse a información pública durante vinte (20) dias naturais contados desde o seguinte ao da súa publicación:

1.- O proxecto de urbanización do Monte Piñeiro (S. Uble r-3) executaríase sobre unha ampla superficie agreste susceptíbel de ser aproveitada como unha grande área verde tan necesaria na vila de Miño, destinada ao lecer da veciñanza e a actuar como freo do descontrolado avance urbanístico cara a Marisma e cara a Praia Grande de Miño. Debido á nefasta e insustentábel política urbanística levada a cabo ata a data, antepoñendo os intereses das empresas inmobiliarias aos intereses xerais e ao benestar da veciñanza, o Concello de Miño carece de suficientes espazos verdes públicos, tal e como se recoñece na unidade de diagnóstico do documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro. O sistema de espazos libres contemplado no proxecto para amortecer o impacto ambiental da nova urbanización sobre a Marisma de Baixoi e a Praia Grande de Miño resultaría insuficiente para acadar este obxectivo e satisfacer a demanda de amplos espazos verdes públicos. Ademais, nestas zonas non se respectaría a orografía natural do terreo, senón que se efectuarían movementos de terra para homoxeneizala, destruíndose a cobertura vexetal natural.

Por outra banda, o volume de edificacións que se pretende levar a cabo no Monte Piñeiro suporía un incremento da poboación da vila nun 30 %; proporción que non se corresponde coa taxa de natalidade actual nin coas previsións dun hipotético aumento da poboación procedente doutros concellos ou mesmo doutros países. En realidade, trátase máis ben doutra operación inmobiliaria que persegue un beneficio económico inmediato e curtopracista. Polo tanto, consideramos inxustificado, en termos ambientais e de benestar social, o proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3 - O Piñeiro. En ningún caso este proxecto vela por los intereses de toda a cidadanía de Miño, dende o punto de vista ambiental, social, etc, como se deduce deste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro.

Neste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro, considérase como positivo o desenvolvemento urbanístico do sector que suporía beneficios para a estrutura urbana de Miño, e que suporía melloras na mobilidade urbana e un maior acceso a equipamentos e espazos libres. En realidade, a substitución da urbanización proxectada no Monte do Piñeiro por unha grande área verde arborada reportaría unha maior calidade de vida aos habitantes da Vila de Miño, satisfacendo a demanda de amplos espazos verdes públicos actualmente inexistentes, mellorando a estética da vila e a calidade paisaxística do municipio, e actuando como "pulmón verde" para contribuír a mitigar a polución atmosférica que se xera sobre o núcleo urbano. Deste xeito tamén quedaría completada a estrutura urbana de Miño, dado que se incorporaría un novo elemento moi necesario, até o de agora inexistente, rachando coa política uniformadora do núcleo consistente na edificación do máis mínimo recuncho.

Tamén neste documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro considérase positivo que “os novos usos residenciais e dotacións poderán acoller a un futuro aumento da poboación de Miño e que melloraría a oferta de vivendas cunha proposta de urbanización que priorizaría a calidade de vida,” mais non se ten en conta que, se a poboación é maior, será tamén maior o consumo de recursos, o consumo enerxético e a xeración de polución, polo que non se pode considerar como un aspecto positivo, polo que é moi cuestionable que se vaia mellorar a calidade de vida coa nova urbanización.

Por conseguinte, non se pode concluír que o proxecto de urbanización do S. Uble r-3 O Piñeiro sexa viable e compatible coa conservación e protección dos elementos do medio ambiente e recursos naturais como se deduce que afirma o  documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro.
 
2.- Por outra banda, o proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3 - O Piñeiro levaríase a cabo nas inmediacións da Marisma do Baixoi, da Praia Grande de Miño e da Enseada de Bañobre, moi próximo ao L.I.C. Betanzos-Mandeo, incrementándose máis aínda a presión humana sobre ditos espazos, o que podería supoñer unha merma significativa da súa viabilidade como hábitats axeitados para o desenvolvemento da flora e da fauna silvestres. Débese ter en conta que a meirande parte dos terreos do contorno da Marisma do Baixoi e da Praia Grande de Miño están ocupados na actualidade por diferentes tipos de edificacións e de infraestruturas viarias (camiño de ferro, AP-9, etc) que contribuíron á degradación de ditos espazos (sen contar cos prexuízos ambientais dos monocultivos de eucaliptos existentes na contorna) ao non gardaren unha distancia prudente. De non poñer freo á situación, ditos espazos naturais acabarán "afogados" polo asfalto e o cemento, ata o punto de perder o seu potencial biolóxico. De feito,  recoñécese que a Marisma do Baixoi ten sufrido o vertido de augas residuais sen depurar ate que foi posta en marcha a Estación Depuradora de Augas Residuais Urbanas e ten recibido un sobreaporte de sedimentos arxilosos e de cantos a través do rio Xario o Vidrieiro. Todo elo explica o estado de degradación no que se atopa marisma do Baixoi. Estes verquidos afectaron tamén á Praia Grande de Miño e aos bancos marisqueiros existentes. Sendo a clasificación da contaminación por bacterias fecais destas  zonas como clase B nos meses de outubro a maio e zona C, (a máxima de contaminación, dos meses de xuño a setembro debido ao grande aumento de turistas neses meses. Entre as posibles afeccións do proxecto á Marisma do Baixoi, prevese a posíbel chegada de augas de escorrentía con materiais sólidos e contaminantes durante a fase de construción, advertíndose que as repercusións afectarían os procesos de sedimentación da marisma, a súa vexetación e sobre todo a súa fauna. Na fase de funcionamento da urbanización a marisma tamén recibiría augas residuais deficientemente tratadas procedentes da E.D.A.R. en Ponte Baixoi. Tamén se prevé que o funcionamento do sistema de drenaxe artificial de pluviais implique un cambio no gradiente de salinidade da marisma, cuxos efectos presentarían un alcance indeterminado, afectando a todas as variábeis bióticas. Prevese tamén que a vexetación e a fauna se vexan afectados polo aumento de sólidos en suspensión e polo aumento dos niveis de ruído. A Praia Grande de Miño, a Praia da Riveira e o L.I.C. Betanzos-Mandeo tamén poderían verse afectados polas mesmas causas.

O artigo 3 da Lei 9/2001, do 21 de agosto, de Conservación da Natureza, establece que: "Tódalas administracións, no ámbito das súas competencias, asegurarán o mantemento, a protección, a preservación e maila restauración dos recursos naturais, con independencia da súa titularidade ou réxime xurídico, garantindo que a xestión daqueles se produza sen mingua da súa potencialidade e compatibilidade cos fins da súa conservación". No mesmo sentido exprésase o artigo 2 da Lei 4/1989, do 27 de marzo, de Conservación dos Espazos Naturais e da Flora e Fauna Silvestres ao dispoñer que: "2. Las Administraciones competentes garantizarán que la gestión de los recursos naturales se produzca con los mayores beneficios para las generaciones actuales, sin merma de su potencialidad para satisfacer las necesidades y aspiraciones de las generaciones futuras" e que "3. Las Administraciones Públicas, en el ámbito de sus competencias, velarán por el mantenimiento y conservación de los recursos naturales existentes en todo el territorio ..., con independencia de su titularidad o régimen jurídico, atendiendo a su ordenado aprovechamiento y a la restauración de sus recursos renovables".

3.- Un incremento innecesario da edificación na zona, ademais dun maior consumo de auga e de enerxía, implicaría tamén unha maior xeración de residuos de todo tipo, e moi especialmente de augas residuais, correndo o risco de que a Marisma do Baixoi acabe contaminándose nun breve espazo de tempo ao verse incrementados os efluentes da E.D.A.R. da Ponte Baixoi coa conexión da nova urbanización que se pretende no Monte Piñeiro, dado que a capacidade desa depuradora veríase limitada para tratar de xeito eficiente un excesivo caudal de efluentes. Débese ter en conta que á capacidade prevista inicialmente para dita depuradora, que era de 5.000 habitantes (parroquias de Perbes, Vilanova, Castro e Leiro), engadíronselle os efluentes procedentes da urbanización "Costa Anácara" ou "Costa Miño" e do polígono industrial de Vidrieiro (Pontedeume), que no seu conxunto equivalen a 20.000 habitantes. Como se pode ver na páxina do Sigre, nos meses de xuño a setembro existe na desembocadura do Baixoi e Praia Grande de Miño, contaminación por bacterias fecais coa clasificación de zona C. Coa incorporación da urbanización S. Uble r-3 O Piñeiro, é evidente que a E.D.A.R. de Ponte Baxoi non tería suficiente capacidade para tratar de forma axeitada toda esa carga contaminante. No caso de avaría ou de calquera situación anómala, habería que liberar os efluentes sen tratamento previo ao Rio Baxoi, afectando á marisma e á praia de Miño. En calquera caso, a depuradora debería terse situado noutra zona da ría onde as correntes mariñas e a existencia de maior caudal poidan diluir con facilidade os efluentes previamente tratados, axudándose a instalación dun emisario submariño.

Xa no apartado 4 do documento de síntese do E.I.A., relativo ao inventario ambiental (unidade ambiental 2), chegábase a recoñecer que "La vegetación de las zonas húmedas presenta una valoración media-alta, puesto que se trata de una formación singular, aunque su estado de conservación se encuentre muy deteriorado (afirmación que non se corresponde coa realidade) y con una capacidad de amortiguar los impactos relativamente baja".

De acordo co apartado 3.1.2.3. do E.I.A., relativo aos espazos naturais, na Marisma do Baixoi están presentes os seguintes hábitats de interese comunitario:

• 1140. Chairas lamacentas ou areosas que non fican cubertas de auga na marea baixa.
• 1310. Vexetación anual pioneira con Salicornia e outras especies de zonas lamacentas ou areosas.
• 1330. Pasteiros salinos atlánticos (Glauco-Puccinellietalia maritimae).

Por outra banda, a urbanización que se pretende no Monte do Piñeiro incrementaría a contaminación acústica na zona, xa de por si alta polo tránsito rodado existente no centro da vila e polo paso da AP-9 nas proximidades, mermando máis aínda o benestar da poboación da vila e da fauna que frecuenta o humedal; feito que non acontecería só durante a fase de construción como consecuencia da maquinaria empregada, senón tamén durante a fase de funcionamento, dado que a rede viaria se extendería polo Monte do Piñeiro e se incrementaría o parque automobilístico da vila pola presenza de novos/as habitantes nesa zona. De feito, un dos aspectos que máis enturban a calidade de vida dos seus habitantes o constitúe o tráfico rodado, especialmente durante o período estival, xa que o nivel de ruído ambiental de fondo ou preexistente presenta un nivel medio-alto.

O establecemento de medidas correctoras para mitigar o impacto acústico só se centra na fase de construción, non aportando solucións para a fase de funcionamento.

4.- Sobre a calidade paisaxística do Monte do Piñeiro, trátase dunha zona elevada completamente agreste, encostada a unha vila saturada de edificacións e de infraestruturas viarias que carece de amplos espazos verdes urbanos.


O Monte do Piñeiro constitúe unha unidade cun alto valor paisaxístico susceptíbel de ser aproveitado como o grande "pulmón verde" da Vila de Miño:

preservando a vexetación arbórea e arbustiva autóctona e substituíndo as masas de eucaliptos por outras especies arbóreas autóctonas ou por outras alóctonas de carácter ornamental que non sexan consideradas como especies invasoras
substituíndo a rede viaria proxectada sobre o Monte Piñeiro para dar servizo á urbanización que se pretende por unha rede de camiños e carreiros peonís, aproveitando os xa existentes, co obxecto de fomentar o paseo a pé e mesmo en bicicleta instalando mobiliario urbano para zonas verdes (bancos e papeleiras de madeira, xogos infantís, ...), etc.

Obxectivamente, a urbanización que se pretende no Monte do Piñeiro non é máis que outra operación inmobiliaria para obter un beneficio económico que, lonxe de mellorar a calidade de vida da poboación, implicaría un consumo innecesario de recursos, un incremento do ruído e da contaminación ambiental, etc,  estragando o único grande espazo verde de carácter urbano para o lecer da cidadanía.

Reiteramos unha vez máis que o sistema de espazos libres previsto no proxecto para amortecer o impacto ambiental da nova urbanización sobre a Marisma do Baixoi e a Praia Grande de Miño, así como para satisfacer a demanda de zonas para o lecer, resulta insuficiente. Para que dera resultado o efecto "colchón" do sistema de espazos libres, en canto ao impacto paisaxístico, as edificacións proxectadas non deberían ser percibidas desde ningún punto da ribeira oposta da Marisma do Baixoi, na zona de Bañobre. Débese ter en conta, tamén, o impacto dos movementos de terra  previstos para homoxeneizar a orografía natural do terreo e dos taludes que se orixinarían na construción da rede viaria (vsg-01, v-01 e v-02) e dos aparcadoiros proxectados nas inmediacións da marisma, cuxo impacto visual sería percibido desde diferentes puntos do devandito humedal; ao que habería que engadir o impacto visual nocturno do alumeado público que se instalaría en ditos viais.

En opinión de Verdegaia, as únicas zonas do Monte Piñeiro nas que se podería tolerar a edificabilidade son as cualificadas no proxecto como Zona Residencial de Viviendas Unifamiliares, Sistema Local de Espazos Libres e Zonas Verdes Públicas e Sistema Local de Equipamentos Comunitarios Públicos no sector suroeste do devandito monte, encostadas á vila, sempre que se faga de forma gradual e se axuste ás necesidades reais de expansionamento da vila. O resto do ámbito, contemplado no proxecto como Zona Residencial Colectiva Libre, Espacio Libre Privado asociado a la Edificación Residencial, Zona Residencial Colectiva Sujeta a algún Régimen de P. Pública, Espacio Libre Privado, etc., debería designarse como Sistema Local de Espazos Libres e Zonas Verdes Públicas ademais de Sistema Local de Equipamentos Comunitarios Públicos co obxecto de crear ese grande espazo verde público que vén propoñendo Verdegaia.

Por outra banda, considerando que a Dirección General de Costas (Ministerio de Medio Ambiente), a través da Demarcación de Costas en Galicia, aínda está a elaborar un proxecto de recuperación ambiental da Praia Grande de Miño e que a maioría dos aparcadoiros existentes na actualidade están situados en Dominio Público Marítimo-Terrestre (D.P.M-T.), as zonas cualificadas polo proxecto como Zona Residencial Colectiva Libre e Espacio Libre Asociado a la Edificación Residencial no sector noroeste do ámbito urbanístico que nos ocupa, deberían reservarse para a construción de novos aparcadoiros alternativos para dar servizo á praia; pois estanse a suprimir os existentes por vulnerar a legalidade. A construción de aparcadoiros alternativos na zona sinalada permitiría retirar os vehículos estacionados no D.P.M-T. durante a tempada estival e agochalos tras os edificios existentes, mitigando o impacto visual dos mesmos, por exemplo. En calquera caso, debería consultarse á Demarcación de Costas o emprazamento alternativo que ten previsto para estacionar os vehículos fora do D.P.M-T.

5.- No relativo á fauna, na área de estudo están presentes, entre outras, as seguintes especies:

Anfibios:
Trece (13) especies en total, das cales unha (1) está recollida no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); nove (9) figuran no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); dez (10) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e catro (4) son endemismos.

Réptiles:
Nove (9) especies en total, das cales unha (1) está recollida no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); dúas (2)  figuran no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); cinco (5) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e tres (3) son endemismos.

Aves:
Cento vinte e unha (121) especies en total que representan cerca do 50 % das aves inventariadas en Galicia, das cales vinte e nove (29) figuran no Anexo II do Convenio de Bonn (especies en condicións desfavorábeis, cuxa situación require manter e desenvolver estudos sobre o estado da especie) e noventa e tres (93) están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90.

Mamíferos:
Vinte e nove (29) especies en total, das cales tres (3) figuran no Anexo II do R.D. 1995/1997 (Especies animais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación); cinco (5) no Anexo IV do mesmo Real Decreto (Especies animais de interese comunitario que requiren unha protección estricta); tres (3) especies están catalogadas como De Interese Especial polo R.D. 439/90 e unha (1) catalogada como Vulnerabel polo mesmo Real Decreto; dúas (2) especies figuran no Anexo II do Convenio de Bonn (especies en condicións desfavorábeis, cuxa situación require manter e desenvolver estudos sobre o estado da especie) e unha (1) é un endemismo.

Parte das especies presentes na área de estudo, amparadas por algún tipo de protección ou de clasificación, distribúense por zonas de bosquetes mixtos, eucaliptal, mato así como cultivos e prados, que son os biótopos faunísticos que se corresponden co ámbito no que se pretende desenvolver o S. Uble r-3 O Piñeiro. A urbanización do Monte Piñeiro suporía a destrución irreversíbel do hábitat de ditas especies animais. Os anfibios e os réptiles son os que levarían a peor parte.

En canto ás aves, veñen sendo recoñecidas como o principal grupo faunístico indicador da importancia biolóxica dun espazo, gozando o área de estudio de unha diversidade significativa na súa ornitofauna, lembrando que moitas das aves presentes con algún tipo de protección frecuentan biótopos constituídos por bosquetes mixtos, eucaliptal, mato e cultivos e prados presentes todos eles no Monte Piñeiro.

Sobre os mamíferos presentes na área de estudo o apartado 3.1.2.2.2. do E.I.A. destaca a presenza do morcego Rhinolophus ferrumequinum (Morcego Grande de Ferradura), "... puesto que, además de estar incluido en los Anexos II y IV del R.D. 1995/1997, su categoría en el Catálogo Nacional cambió recientemente de "De interes especial" a "Vulnerable", lembrando que dita especie frecuenta biótopos correspondentes a bosquetes mixtos, eucaliptal e mato presentes no Monte Piñeiro.

6.- En canto ao modelo territorial que este proxecto supón para o concello de Miño, evidénciase no propio documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro que non é necesaria a construción desta urbanización, pois o 60% das vivenda existentes están baleiras a meirande parte do ano, das que o 25% están baleiras todo o ano. Só un 40% das vivendas do concello de Miño son vivendas principais. Ademais establece o propio documento que a maior necesidade do concello non é a falla de vivendas, senón a maior limpeza das rúas, a mellora das comunicacións e o aumento de zonas verdes.

A demanda de Verdegaia da realización dunha grande zona verde para o concello, queda tamén xustificada no propio  documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro cando se di que se detecta unha ausencia de zonas verdes que permita o uso recreativo multixeneracional e que ademais responda á demanda existente sobre espazos nos que compatibilizar o uso de animais de compañía.

No propio documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro en canto ao diagnóstico do modelo territorial recoñécese que en liñas xerais o municipio de Miño presenta un elevado grado de alteración, que responde  á presión urbanística sufrida nos últimos anos, especialmente na franxa litoral. O que reforza a denuncia da construción desta urbanización, unha aberración máis sumada ás urbanizacións "Costa Anácara" ou "Costa Miño".

Por todo o exposto, SOLICITA:

1. Que se teña por formulado alegacións ao documento de inicio de Modificación puntual nº3 do PXOM do proxecto de urbanización do sector de solo urbanizable R - 3- O Piñeiro no Concello de Miño.
2. Que se informe desfavorabelmente o proxecto e se esixa a retirada do mesmo.

Ferrol, 15 de decembro do 2014

Asdo.: Miguel Ángel Fernández Pérez
Secretario do N.C. de VERDEGAIA
(bisbarras de Ferrol, Eume e Ortegal)

Enviado por:
ferrol@verdegaia.org
-ferrol@verdegaia.org-
26 de dezembro de 2014 13:10
Olá: Remito en arquivo adxunto escrito de alegacións, presentado por Verdegaia Ferrol, contra o proxecto de urbanización de Monte Piñeiro, en Miño. Saúdos, Miguel A. Fernández Pérez (Secretario comarcal).
_______________

A Asociación para a Custodia do Bosque Atlántico 'Betula' organiza un Roteiro pola Fraga de Mariaqueira

ROTEIRO DECEMBRO, POLA FRAGA DE MARÍAQUEIRA
(Fraga de María Queira)

Sábado 27 de Decembro.

O lugar de encontro será diante do diante da Casa do Concello da Capela (As Neves), ás 10:15 hs. Dirixirémonos en coche até o punto de partida e iniciaremos o roteiro ás 11:00, partindo da Veiga dos Foles e facendo unha rota circular duns 5 Km, pola Fraga de Maríaqueira, unha paisaxe de bosques de caducifolias autóctonas nun estado óptimo de conservación.

Máis información en:

• custodia.betula[arroba]gmail.com

Organiza: 'Betula' Asociación para a Custodia do Bosque Atlántico.

Bétula no facebook.

O evento: aquí.

Colaboran:
Verdegaia, ADEGA e SGHN.

Enviado por:
Miguel Ángel Fernández
-miguelafp@gmail.com-
26 de dezembro de 2014 14:2
________

Reforma constitucional ou proceso constituínte: o PSOE como verdadeiro partido do réxime, ... Por Manolo Monereo

Por Manolo Monereo [*]
26.12.2014

Reforma constitucional ou proceso constituínte: o PSOE como verdadeiro partido do réxime.

O PSOE foi o partido do réxime do 78 e o seu futuro está unido a el. Pode parecer esaxerado pero si analizamos as cousas no longo prazo e sen prexuízos, darémonos conta de que os fundamentos e os consensos básicos do actual réxime marcounos o Partido Socialista. Esa é a súa grandeza e a súa debilidade. Non é este o momento de facer unha análise dos últimos 30 anos de vida pública española, só insistir niso que Felipe González chamou cuestións de Estado e que se foron convertendo na verdadeira "Constitución material" por arriba e por baixo da "Constitución formal" do 78.

En primeiro lugar, hoxe téndese a esquecer, o aliñamento sen fisuras coa Administración Norteamericana e coa OTAN. Os gobernos do PSOE nunca han ter dúbidas sobre estas cuestións, sabendo como sabían que unha parte maioritaria da opinión pública española é pacifista e que a esquerda social e cultural defendeu sempre o non aliñamento. Dirase que Zapatero retirou as forzas de Irak; isto é verdade, pero esquécese, dun lado, que era unha promesa firme e clara de Zapatero que tiña detrás as maiores manifestacións públicas da historia democrática de España e, doutro, que una das últimas decisións de Zapatero foi a ampliación da base de Rota, desde un posicionamento moi definido en favor da estratexia político-militar norteamericana contra Rusia e Chinesa.

En segundo lugar, a Unión Europea. As crises fan que todo pareza moito máis claro. Hoxe sabemos que a UE era algo máis que os fondos FEDER e o seu famoso "modelo social". Para o PSOE, representando aos poderes económicos e ás elites políticas, a UE foi unha auténtica "fuga" dos problemas estruturales de España e unha apelación permanente a unha benéfica Europa que nos iría resolvendo as dificultades que xurdisen no camiño. Hoxe sabemos que a UE é o problema e que detrás de tanta palabrería oca o que se esconde é un deseño neocolonial que nos fai cada vez máis dependentes e subalternos dunha Europa baixo hexemonía alemá.

O terceiro ten que ver co que poderiamos chamar programa conxunto PSOE-PP. A Unión Europea segue sendo no noso país o "debate imposíbel". Tanto Esquerda Unida como Podemos parten dun suposto irreal: que España é un Estado soberano. E non o é. Somos, dígase como se queira, un protectorado dos "poderes fortes" europeos. Tanto o Tratado de Lisboa como os outros tratados, que o profundaron e agravado, deixan unha marxe de manobra moi pequeno para os gobernos elixidos democraticamente no sur de Europa. O verdadeiro programa de coalición PSOE-PP son xustamente estes tratados, é dicir, as "liñas vermellas" que todos os gobernos han de respectar. A "seguridade" que dá Pedro Sánchez aos poderes fácticos é precisamente a súa aprobación e o seu respecto escrupuloso aos tratados europeos que obrigan, máis aló da retórica, a aceptar o modelo neoliberal.

Nisto tampouco hai que enganarse moito. O PSOE sempre soubo que a UE significa disciplinar a nosa economía, axustar sistematicamente os custos salariais e, ao final, é o fundamental, limitar substancialmente o poder económico do Estado. Cando saímos das palabras e vemos o que realmente se vota, dámonos conta de até que punto o Partido Socialista ten un "programa oculto" ao que somete o seu programa visíbel para gañar eleccións. Poñamos un exemplo claro. Dise que se está contra o austericidio e pola defensa dos dereitos sociais e, sen maior contradición, apróbanse os tratados de estabilidade (que fan obrigatorio o austericidio) e acéptase o chamado Tratado Trasatlántico (TTIP, polas súas siglas en inglés), que será unha enorme volta de porca máis en favor de políticas neoliberais contrarias aos dereitos laborais e sindicais d@s asalariad@s e que nos segue aliñando cos intereses xeopolíticos da gran potencia norteamericana. Poderíase dicir que a política, neste sentido, é o conxunto de medios para engatusar e enganar á opinión pública. Este é o verdadeira "síndrome" Hollande: defender na oposición unha política máis ou menos "social", chamala de esquerdas sería demasiado, e cando se chega ao goberno aplicar o programa da dereita.

En cuarto lugar, o PSOE soubo sempre quen manda e respectou escrupulosamente os seus intereses: este foi sempre o seu consenso básico. A glorificación permanente do monarca e a sistemática ocultación das súas corrupcións irán acompañada dunha submisión escrupulosa aos que detentan o poder económico e financeiro. Cando se fala das crises do noso modelo produtivo, téndese a esquecer que detrás del hai un determinado modelo de poder, unha determinada matriz político-institucional que o organiza e reprodúceo. O que o poder básico o detente o capital financeiro e inmobiliario ten moito que ver coa estrutura produtiva do país e a súa inserción na división desigual do traballo na UE.

Conviría deterse un pouco e explicar como funciona un Estado capitalista en condicións de democracia de mercado. Politicamente, o fundamental, é saber como mandan os que non se presentan ás eleccións. A clave é que o sistema político-institucional, é dicir, o Estado, debe garantir o poder do capital e, á vez, asegurar que aquilo que os cidadáns elixen sexa compatíbel cos intereses dos poderes económicos ou que, polo menos, non os cuestionen substancialmente. É a coñecida e contraditoria función de combinar acumulación do capital coa lexitimación democrática do sistema. A chamada "gobernabilidade" ten que ver con esta contradición, que se agudizou moito coa presente crise xa que, é o dato crucial da época, o capitalismo realmente existente hoxe "esixe sacrificios humanos", é dicir, expropiar liberdades, dereitos sociais e bens comúns para poñer en marcha de novo o proceso interminábel e indefinido de acumular renda, riqueza e poder para os que mandan, para unha oligarquía despótica e sen proxecto de país.

O bipartidismo foi sempre un modo de organizar o sistema político para impedir que xurdan alternativas que cuestionen ou limiten o poder daqueles que mandan, insisto, sen presentarse ás eleccións. Agora fálase moito de que hai que facer política máis aló do eixe esquerda-dereita. O problema real foi case sempre o mesmo: unha dereita que o é, e sen complexos, e unha suposta esquerda que practica un "reformismo sen reformas", submisa ao poder e sen proxecto alternativo. Resumindo, unha esquerda que non o é, que, precisamente por iso, fai do eixe dereita-esquerda o eixe da súa lexitimación social.

Non é casualidade que durante moito tempo a patronal e os grupos de poder económicos prefiran ao Partido Socialista. Os gobernos de González e de Zapatero aseguraron os intereses xerais dos que mandan, neutralizaron aos sindicatos e impediron que xurdisen alternativas á súa esquerda. Esta foi a durísima experiencia da Esquerda Unida de Julio Anguita e, imaxino, o gran reto que debe afrontar Podemos. Hai unha cousa clara: os poderes apostarán até o final polo bipartidismo e a única dúbida é si, en último término, sacarán a escena a Susana Díaz, persoa de confianza do capital financeiro e estreitísima servidora das regras de xogo do poder. Andalucía pon de manifesto que o bipartidismo segue sendo forte e que pode ser a plataforma para o relanzamento do PSOE en toda España.

A proposta de Pedro Sánchez dunha reforma constitucional, ordenada e limitada, ten que ver con isto que se acaba de dicir: configurarse como o partido "orgánico" do réxime, é dicir, eixe e centro do sistema e garantía última da súa estabilidade. A lampedusiana formula de reformar a Constitución para non cambiar de Constitución ten que ver con isto: manter os poderes fortes da mesma, a Monarquía en primeiro lugar, e impedir un proceso constituínte que faga que o soberano exerza como tal. Dito doutro xeito: propiciar unha nova restauración borbónica e oligárquica que canalice e desviei as aspiracións de cambio da sociedade, especialmente das novas xeracións. Trataríase de crear unha nova centralidade: entre o inmobilismo e a ruptura democrática. Son palabras que asocian imaxes e crean referentes. Vender moderación fronte aos extremos e cambiar sen riscos.

Por agora o PP non quere abrir este novo campo de xogo político. Considérase con forza suficiente para garantir o futuro do sistema. Seguramente pensa que o PSOE é demasiado débil e que sempre o terá de aliado subalterno cando se trate diso que eufemisticamente se chama "cuestións de Estado". O partido de Pedro Sánchez xoga a outra cousa: que o impulso de Podemos o converta de novo en interlocutor privilexiado dos poderes dominantes e volver ser o que sempre foi: garante último do sistema e baza decisiva da súa continuidade. O partido continúa, cunha "pequena diferenza": eles, os que mandan, saben que o seu control da política e dos políticos non está asegurado como antes e que se están producindo cambios que cuestionan o seu poder. Veremos.

16 de decembro de 2014

[*] Manuel Monereo Pérez (Manolo Monereo), é analista político, avogado laboralista, investigador do Centro de Estudos Políticos e Sociais, e ex-deputado de Esquerda Unida e colaborador da revista 'El Viejo Topo'.
_____________

Os dez mandamentos de 'El País' contra Podemos, ... Por Ekaitz Cancela

O autor analiza o tratamento informativo que fai o xornal da formación.

Por Ekaitz Cancela [*]
23.12.2014

A obxectividade no xornalismo é un mantra. Pérdese desde o momento en que se elixe tratar un tema e non outro, poñer unha palabra en detrimento doutra, ou contar un acontecemento desde unha perspectiva diferente. Si existe a honestidade no intento por reflectir a verdade e o rigor coa información que se publica.

O recente auxe de Podemos, unha formación que apareceu aparentemente da nada foi tratada polos grandes medios de comunicación cun dobre rasero: ofrecerlles o altofalante primeiro e distorsionar a súa mensaxe despois. Pero só en casos concretos a manipulación informativa e o flagrante insulto á verdade fixo acto de presenza. Claro que os exemplos foron soados e aproveitados polos afectados para xeneralizar, e enmarcalos dentro dun vitimista e efectivo discurso do "todos contra nós". A opinión publicada adoita conformar a opinión pública e os partidos planifican as súas estratexias para levala cara ao seu terreo. Isto non é novo. Tampouco que Podemos vende e xera audiencia, que rompe co taboleiro bipartidista no que sempre xogaron moitos medios, e do que en moitos casos dependen.

Non estraña entón que tanto as canles de comunicación conservadores como progresistas -aínda que non se saiba moi ben onde está a liña- tendan a desacreditar ao partido que ameaza ese sistema que aínda lles dá para comer. A obxectividade, de novo, unha bela utopía arroiada pola realidade. Pero si estraña que entre os xornais de gran tirada, o máis próximo ao "centro esquerda" sexa o máis obcecado en que Podemos non chegue ao poder. Coma se do mito de Sansón se tratase 'El País' esforzouse por cortarlle a coleta a Iglesias. De feito ata os seus propios lectores déronse conta. En apenas dous meses, a defensora do lector Lola Galán reflectiu tres denuncias (de cinco publicadas) referidas ao trato do xornal con Podemos.

O ADN de 'El País'.

Antes de que empezase a crise do xornalismo e as débedas de présa tivesen que ser adquiridas por bancos e empresas privadas, os articulistas de 'El País' xa tiñan un claro signo de centro-esquerda (ou esquerda da dereita) que por entón ocupaba o PSOE. Gran parte dos intelectuais que escriben nas súas páxinas asociábanse máis con devandito lado do taboleiro e, iso reflectíase na opinión do xornal. Tampouco é novo, nin malo.

Anos despois, este medio de comunicación converteuse nun activo financeiro máis dalgunhas compañías, despediu ao seu director e o seu posicionamento bipartidista -máis próximo ao Goberno de quenda- consolidouse, pero os que escriben nas súas páxinas (fóra diso os 129 xornalistas executados por Cebrián) fano desde o mesmo prisma de sempre e iso reflíctese indubidabelmente nas páxinas do xornal. Ese é o seu ADN, e así se plasma tamén nos editoriais: "Renovación consumada", "PSOE en reconstrución", "Un PSOE sen hipotecas". Fronte a "Podemos organízase: Canto máis se lles escoita, máis soan ao mesmo: populismo, personalismo, manipulación" ou "as súas figuras deixaron claro que queren o poder; xa veremos para que".

En apenas dous meses, a defensora do lector reflectiu tres denuncias (de cinco publicadas) referidas ao trato de 'El País' con Podemos.

Para explicar este tratamento só fai falta mirar ás enquisas, que afirman que case un de cada tres votantes de Podemos vén do PSOE. Nada que ver con escuras confabulacións dun poder fáctico na sombra, nin con chamadas de Génova ou Ferraz, senón coa propia identidade do xornal "e a confluencia dos seus escritores", o contexto político-social que se vive no Estado e o económico, que puxo en xaque a viabilidade, ata credibilidade dos medios tradicionais.

O medo a un posible fin da alternancia PP-PSOE activou todas as alertas. Tamén a dos seus articulistas. O exemplo máis flagrante diso é Antonio Elorza, cuxas reiteradas críticas á formación xa foron recollidas neste medio. "Á democracia española faille falta o PSOE", afirmaba sen andrómenas o 20 de decembro.

Pero sen dúbida o caso que máis rechamante é o do ilustre Santos Juliá, catedrático de coñecemento incuestionábel. O historiador habitualmente lúcido do País escribiu o 24 de novembro un artigo titulado Moita frase, ningún discurso. Nel fai un duro ataque ao secretario xeral de Podemos: Pablo Iglesias, ao que define como "un mestre na arte de soltar frases sen pronunciar discurso algún", e ao que só se dirixe polo seu nome e apelido ao final do artigo, por si quedaba algunha dúbida.

Anos na retagarda de movementos sociais como o 15M ou as mareas de todas as cores permitiron a Iglesias e ao seu equipo comprender a linguaxe co que dirixirse a iso que eles definiron como "xente", souberon entender as necesidades dunha cidadanía activa. Farta duns políticos aletargados. Comprenderon o taboleiro e posto sobre o seu eixe unha loita entre os de "arriba e os de abaixo". Os maior damnificados, claro, foron os de arriba: ao que certeiramente identificaron como "casta", lograron controlar a axenda política de tal forma e adaptar a súa linguaxe aos marcos dos votantes que combaterlles fíxose cada vez máis complicado. O framing no que Podemos coloca a súa comunicación foi un éxito que vai máis aló do que Santos Juliá denomina como "frases co único propósito de colleitar o aplauso".

E é que si algo ten Podemos é discurso, o xusto e preciso para facer concorrer a forzas de esquerda, centro e dereita en torno a cuestións "como os recortes, a corrupción e o emprego" que preocupan a todos. E ver como o PSOE deixouno escapar durante anos, parece ser o que anhela de xeito implícita Juliá no seu artigo.

O Moisés do Ibex 35

Tampouco se pode pasar por alto tampouco nesta análise que si 'El País' foi durante todos estes anos un xornal bipartidista, máis aínda tralas novas incorporacións ao accionariado de Prisa de grandes bancos e empresas (Telefónica, Banco Santander, CaixaBank e HSBC teñen no seu haber o 29,7% do grupo). Estas empresas son algunhas das que conforman o Ibex 35, o maior interesado en que a estabilidade da economía non sexa vexa afectada, como ameazan que sucedería con Podemos. E é que "Non son tempo para xogos", afirma no propio 'El País' Ignacio Urquizaga, da Fundación Alternativas, Think Thank de cuxo patronato forma parte o expresidente socialista Zapatero.

Non se poden pasar por alto as novas incorporaciones ao accionariado de présa de grandes bancos e empresas.

A presenza e influencia dalgúns dos poderes empresariais máis importantes do país nos xornais do grupo Prisa é evidente. Pero si hai un artigo que reflicte á perfección o posicionamento das grandes empresas é o que asina Javier Ayuso: "Podemos axita aos empresarios" O xornalista foi rescatado recentemente por Antonio Caño como achego á dirección de 'El País' tras ser xefe de prensa da Casa Real. No artigo, o tamén exdirector de Comunicación e Imaxe do BBVA, reflicte a crítica dos empresarios aos poderes políticos por non saber manter o seu propio sistema: "Son os grandes partidos os que están facendo a campaña da formación sen necesidade de que esta se mova". "Aínda que, de momento, non se lle dea moita ou ningunha credibilidade", engade o xornalista desde iso que adoitan chamar obxectividade sobre o partido que hoxe gañaría as eleccións, segundo o propio xornal no que escribe.

Ayuso é o portador da palabra do todo poderoso, como Moisés na Biblia. Traslada os dez mandamentos do Señor aos crentes, que á deriva esperan as súas táboas mentres ven crecer a ola morada. Si conseguen dividir o mar e cruzar xuntos o Jordán está por ver, pero o que é seguro é que a resaca da marea a algún se levará.

Agora entenden por que antes de que lle corten a melena quere Sansón asaltar o ceo?

Publicado en Diagonal | 23.12.2014

Foto: Acto de peche de campaña das eleccións europeas na praza do Raíña Sofía de Madrid. / Dani Gago / DISO Pres.

Información relacionada: El País e Podemos.

[*] Ekaitz Cancela, periodista - @ecanrog.
________________

A CIA tamén tortura o idioma, ... Por Robert Fisk

Gracias a Deus por Noam Chomsky. Non por toda unha vida de asaltos devastadores á nosa hipocrisía política, senón pola súa lingüística. Moito antes de chegar a coñecelo, nos meus tempos de estudante, cando me afanaba no meu curso universitario de lingüística, o traballo de Chomsky me alertou sobre o uso pernicioso da linguaxe. Por iso condeno de inmediato a vil semántica do Pentágono e a CIA. Non só esa vella frase lobuna "dano colateral", senón a linguaxe enteira da tortura. Ou, como a chaman os mozos que torturan no noso nome, "técnicas perfeccionadas de interrogación".

Miremos iso máis de cerca.

"Perfeccionada" é unha palabra que implica superación. Suxire algo mellor, máis informado, ata menos custoso. Por exemplo, "medicina perfeccionada" implicaría presumiblemente unha forma máis simplificada de mellorar nosa saúde. Do mesmo xeito que "escolas perfeccionadas" suxeriría unha educación máis valiosa para un neno.

"Interrogación" polo menos dá idea do que se trata todo isto. Facer preguntas e obter -ou non obter- unha resposta. Pero "técnica" as supera a todas. Unha técnica é unha habilidade, non? Polo regular, segundo dime o dicionario, no traballo artístico.

Así pois, os "interrogadores" teñen habilidades especiais, o cal implica adestramento, traballo ilustrado, aplicación, produto do intelecto. O cal, supoño, é en certo sentido do que se trata a tortura. Non é só a forma en que eu normalmente describiría o proceso de azoutar persoas contra as paredes, medio afogalas en auga e embutirlles humus polo recto.

Pero no caso de que iso sexa demasiado gráfico, os mozos e mozas da prensa estadounidense dotárono dunha forma familiar. Todo o proceso de "técnicas perfeccionadas de interrogación" chámase agora EIT (polas siglas en inglés de enhanced interrogation techniques). Como WMD (siglas en inglés de "armas de destrución masiva")  -outro embuste no noso vocabulario político, todo este porco negocio envolven-no nun acrónimo de tres letras.

E logo decatamo-nos de que todo é parte dun "programa". Algo coidadosamente planeado, vostedes entenden, un proxecto, un desempeño, regular, aprobado, até teatral. O meu confiábel American College Dictionary -publicado por Random House en 1947- define "programa" (en inglés) como "un entretemento con referencia ás súas pezas ou números", que é o que eu supoño que os exasperados da CIA gozaban cando traballaban ás súas vítimas. Quítalle a roupa, ponlle un trapo na cara, verte a auga; oh, non demasiadas burbullas, por favor. Ah, bo, estrélao contra a parede outra vez. Un programa, vaia que si.

Dick Lado Escuro Cheney usou a palabra "programa" ao condenar o informe do Senado sobre a tortura da CIA. Resulta estraño, con todo, que a súa descrición do documento como "cheo de merda" contivese un efecto lateral non intencional do proceso que aplaude. Porque quen son torturados a miúdo ouriñan e defecan e, segundo sabemos por quen sufriron tales "programas", os axentes da CIA adoitaban deixar ás súas vítimas paradas e embarradas ante eles.

Cheney quere que creamos, por suposto, que eses pobres homes deron información importante ás viles criaturas que os torturaban. Iso é exactamente o que os inquisidores medievais descubrían cando acusaban de bruxería a inocentes: case todas as vítimas, homes e mulleres, recoñecían voar polo aire.

Talvez iso foi o que Khaled Sheikh Mohamed, logo de ser sometido á tortura de auga (waterboarding) 183 veces, dixo ás súas interrogadores da CIA: podía voar polo aire, como un dron humano terrorista. Supoño que esa é a clase de "información vital" que Cheney asegura que as vítimas deron á CIA.

Desde logo, tocou ao director de gótico semblante da CIA, John Brennan, quizais ao sentir a calor dalgúns avogados de dereitos humanos respirándolle no pescozo, dicir que algunhas das "técnicas" -si, esa é a palabra que empregou- eran non autorizadas e "aborrecibles". E dese modo proporcionou con destreza unha nova versión dos crimes da CIA. A AIT -a aborrecible tortura- "debe ser repudiada por todos", pero non, ao parecer, a vella e respectable EIT. Como dixo Cheney, a tortura "foi algo que tivemos moi bo coidado en evitar". Fago notar as palabras "moi bo coidado". E estremézome.

O bo de Brennan recoñeceu: "quedámonos curtos cando se tratou de chamar a contas a algúns (sic) oficiais". Pero está perfectamente claro que os torturadores -u "oficiais"- non serán chamados a contas.

Tampouco Brennan. Nin Dick Cheney. Nin, atrévome a mencionalo, os réximes árabes aos que a CIA "remitiu" esas vítimas que merecían un trato aínda máis vil que o que a axencia podía administrarlles nas súas propias prisións secretas.

Un pobre tipo, Maher Arar, era un cidadán canadense, un camioneiro capturado pola CIA no aeroporto John F. Kennedy de Nova York e despachado a Siria antes da guerra civil para recibir un pouco de AIT -non EIT, recorden- a solicitude dos estadounidenses. Encerrado nun furado apenas un pouco máis grande que un ataúde, a súa primeira experiencia da AIT foi ser azoutado con cables eléctricos.

Deste xeito, Cheney e os seus mozos e mozas exerceron o seu sadismo por intermediarios... co mesmo Estado cuxas "técnicas de interrogación" agora indignan tanto a Occidente, que chama a derrocar ao réxime sirio (xunto co derrocamento de Isis e Jabhat al-Nusrah), en favor de "moderados" recentemente armados que, presumiblemente, só practicarán a EIT e non a AIT.

Pero, como dixo o meu colega xornalista Rami Khouri, entre os 54 países no "programa" de execución da CIA figuran Arxeria, Exipto, Irán, Iraq, Xordania, Marrocos, Arabia Saudita, Siria, Turquía, Emiratos Árabes Unidos e Xemen. Pódese engadir a Libia de Kadafi a esa lista. De feito, até a policía secreta italiana axudou á CIA a secuestrar a un imán nas rúas de Milán e empacarlo a El Cairo para recibir un pouco de AIT a mans dos interrogadores de Mubarak. O cal probablemente explica por que o mundo árabe e musulmán estivo caladiño logo da publicación do informe do Senado estadounidense -até na súa forma altamente censurada, a semana pasada.

Foi o xornalista exipcio Mohamed Hassanein Heikal o primeiro en describir a forma en que a CIA circulou unha película dunha muller iraní ao ser torturada pola policía secreta do sha, para que outras nacións aprendesen como facer falar ás prisioneiras de sexo feminino. Non é o mesmo coa nova e mellorada CIA actual, por suposto, cuxos axentes destruíron as súas videocintas antes que o comité do Senado poida botarlles man. Pero esta vez habería que estudar a natureza subordinada dos réximes árabes, porque tamén torturaron en nome do Reino Unido. Como preguntou Khouri a semana pasada: "Falaremos de nosas propias colusións criminais e imperiais con tanta apertura como Estados Unidos faio coas súas, e trataremos de reparalas ..." Non se molesten en esperar resposta.

As disputas están prohibidas; só se permiten "conversacións". Volvendo ao tema de Chomsky e as palabras, antes de partir de Canadá cara a Beirut comprei unha magnífica chamarra de inverno. Feita en China, por suposto. Pero a garantía informoume que cumpría cunha alta norma de "resistencia ao auga e respirabilidade". Esas palabras únense a esa horrible expresión que agora gobernos e empresas usan para referirse a unha discusión. Xa non nos din que están nunha disputa con alguén: "teñen unha conversación" con respecto a "un tema". Dan ganas de aplicarlle AIT ao culpábel.

Mencionado por Pascual Serrano e publicado no xornal mexicano 'La Jornada'. | 22.12.2014

[*] Robert Fisk, naceu en Inglaterra, vive actualmente en Beirut, Licenciado en Ciencias Poíticas no Trinity College de Dublin. De 1971 ao 1975 foi correspondente do diario Times en Belfast. Desde 1976 é correspondente no Medio Oriente, actualmente para o xornais londinense The Independent. Nas súas reportaxes cubriu a invasión do Líbano por Israel (1978-82), a revolución en Iran (1979), a guerra Iran - Iraq (1980-88), a guerra civil de Afghanistan (1980), a guerra do Golfo (1991), a guerra en Bosníaca (1992-96) e o conflito de Argelia (1992).
_________

Acordos da Asemblea de Afiliad@s de CCOO en loita pola Asesoría Xurídica e a Democracia no seo do sindicato

O pasado xoves 18 de Decembro celebrouse unha Asemblea de Afiliad@s de CCOO, cuxa participación unha vez máis encheu o salón de actos do Sindicato na que se abordaron os seguintes temas:

PRESIÓNS E REPRESALIAS

Na Asemblea estivéronse analizando os feitos que se veñen producindo no Sindicato e que xa en diferentes ocasións foron denunciados publicamente, materializándose en toda unha serie de actuacións de medidas de presión e represalias que se veñen realizando contra as persoas polo mero feito de discrepar ou apoiar as mobilizacións que estamos levando a cabo en demanda dunha solución ao conflito da Asesoría Xurídica.

A Asemblea acordou tamén a necesidade de poñer fin dunha vez por todas a ese tipo de actuacións que están chegando a límites intolerables que non debemos permitir en CCOO e que están orixinando unha fractura na o afiliación que é imprescindíbel emendar canto antes.

EXPEDIENTE DISCIPLINARIO

Na Asemblea informouse do expediente disciplinario aberto á compañeira María, avogada do Sindicato. En devandito sentido dicir que días atrás a Comisión Instrutora do expediente comunicou por escrito a resolución do mesmo notificándolle que adoptaron a decisión de considerar que cometera unha falta considerada moi grave por incumprimento das normas de funcionamento interno do Sindicato (o mesmo que achacaron ao compañeiro Cartelle para cesalo da Asesoría) e cuxa falta levoulles a propoñer o seu despedimento. Así mesmo, comunicábanlle que a resolución sería trasladada á Comisión Executiva do Sindicato Nacional para a súa valoración e a aprobación definitiva da sanción correspondente.

Sinalar que fai dous días, a compañeira María recibe unha notificación da dirección do Sindicato Nacional onde se lle comunica que a proposta da Comisión Instrutora foi modificada e determínase impoñerlle unha sanción dun mes de emprego e soldo.

Na Asemblea valorouse a modificación da sanción como un feito que vén dado como consecuencia dos froitos das mobilizacións que vimos realizando. E dicimos isto porque desde que o Sindicato Nacional de Galicia ese consciente de que de seguir adiante co despedimento ía-se a producir unha maior crispación e xeneralización do conflito, así como tamén ían cobrar máis peso as denuncias que vimos realizando en torno ás represalias que se veñen producindo.

Por outra banda, tamén consideramos que hai outro factor determinante nese xiro radical do expediente, como é o feito de evitar unha denuncia polas presións sistemáticas e continuas de acoso laboral que xa a compañeira María fixo constar no seu momento nas alegacións presentadas contra lle expediente disciplinario. Ditas actuacións que vén sufrindo a mencionada compañeira e que lle motivaron fortes crises de ansiedade e a súa baixa por depresión, non se poden volver repetir no Sindicato.

Desde a dirección do Sindicato volveranse a equivocar de novo si entenden que con ese xiro van relaxar as nosas demandas. É polo cal que queremos deixar nitidamente claro que se vai a recorrer xuridicamente a sanción, pois os motivos que se alegan son absolutamente incertos.

RECOLLEITA DE FIRMAS

En canto á recolleita de firmas para demandar a dimisión de AURI VÁZQUEZ como Secretaria Xeral, informar que a recolleita de firmas realizada en tres semanas é, sen dúbida, moi positiva, superando con fartura as expectativas iniciais.

Nun breve prazo de tempo e malia a campaña en contra realizada, recollemos 555 firmas de afiliados e afiliadas ao corrente de pago, o que pon de manifesto que unha parte moi importante da afiliación comparte a demanda de dimisión da Secretaria xeral e adquire un compromiso de apoio ás demandas que vimos suscitando. A Asemblea non descartou o seguir realizando unha maior recolleita de firmas.

PASOS A SEGUIR

A entrega da recolleita de firmas conseguidas até o momento farase o vindeiro martes día 23 de decembro ás 18:00 horas, polo que estamos realizando un chamamento a todos os afiliados a acudir á sé do Sindicato para apoiar a entrega de devanditas firmas.

Informar tamén que a recolleita de firmas será enviada tamén á Confederación Sindical de CCOO e ao Sindicato Nacional de CCOO de Galicia, barallándose a posibilidade de trasladarse a Santiago para a entrega de devanditas firmas, reclamando unha vez máis unha vía de diálogo para solucionar este conflito.

A Asemblea tamén aprobou que os días en que se vaian a producir os actos de conciliación e xuízo da compañeira María o realizar un chamamento aos afiliados para levar a cabo concentracións de apoio á compañeira.

ASEMBLEA DE AFILIADOS E AFILIADAS DE CCOO

Foto da Asemblea celebrada o 10 de Outubro de 2014.

Enviado por:
Democracia Ccoo
-porlademocraciaenccoo@gmail.com-
19 de dezembro de 2014 14:15
___________

Sobre o tratamento para a hepatite 'C' - Gasto farmacéutico, roubo social

O Sovaldi, cuxo custo para un tratamento pode ser no Estado Español de entre 25.000 a 60.000 euros, pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico que padecemos. | Este mesmo tratamento na India ten un custo previsto de 300 dolares, e en Egipto 900 euros | Fabricar un Sovaldi costa 3 euros e venden-no por 640.

A folga de fame protagonizada por Belén Martin fronte ao Hospital Ramón e Cajal para defender o dereito do seu marido a recibir o novo tratamento contra a Hepatite 'C' volveu a poñer sobre a mesa o papel da industria farmacéutica para asegurar o dereito á saúde.

O gasto brutal do novo tratamento, o Sovaldi, que non terminamos de saber si son 25.000 euros ou 60.000, pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico que padecemos. Evidentemente, as persoas afectadas impulsan un debate centrado en privilexiar o dereito a recibir o tratamento respecto de o seu custo. Non vou ser eu quen discuta esta premisa, pero paréceme que este problema merece un debate máis amplo, o do papel da industria farmacéutica.

Resulta paradoxal que este mesmo tratamento na India teña un custo previsto de 300 dólares. É dicir, resulta máis económico para as nosas administracións financiar unha viaxe á India e a compra dos medicamento alí a financiar ese tratamento no noso país. Utilizando un buscador de viaxes comprobei que por 600 euros poderiamos contratar os voos e o hotel para poder ir de Bilbao a Nova Delhi e volta. É dicir, sabendo que a cuestión non é tan sinxela, pero por 1.000 euros por paciente poderiamos financiar o tratamento contra a Hepatite 'C', con todo, Osakidetza ten reservados para o ano 2015, 10 millóns de euros para este concepto para atender a 123 pacientes co Sovaldi e 255 co Simeprevia.

A diferenza entre a India e Euskadi é que alí se prioriza o dereito á saúde, enfróntanse coas grandes empresas farmacéuticas e estas terminan acordando que o que pretendían ofrecer por 80.000 dólares ofértese por 300.

En todo caso, non é posíbel que unha cuestión tan básica como a saúde e a investigación necesaria para a creación de medicamentos se atope en mans de empresas privadas que unicamente pretenden asaltar as administracións públicas para enriquecerse. A investigación farmacéutica atópase absolutamente privatizada, as empresas privadas investigan, monopolizan o coñecemento creado mediante patentes e posteriormente rouban ao erario público e á poboación, en xeral, sabendo que necesitan das súas medicamentos.

Por unha banda, no ámbito público debese fomentar unha investigación que se poña ao servizo da sociedade. Cantos investigadores e investigadoras poderiamos financiar todos os anos con 10 millóns de euros? Ese coñecemento poderiamos utilizalo para fomentar unha industria farmacéutica pública que axude a curar enfermidades e non a enriquecer a empresas a costa de nosa saúde.

Doutra banda, o coñecemento monopolizado resulta un freo insostíbel á investigación. Non se pode permitir que unha empresa se aproveite do coñecemento xerado por toda a sociedade ao 95% para investigar o seguinte 5% e paralizar a investigación nese ámbito durante 20 anos porque lles protexe unha patente. Toda investigación baséase nun coñecemento básico que toda a humanidade ha ir xerando co tempo, as empresas aprópianse de todo ese coñecemento mediante unha patente, resulta inaceptábel.

Este é o resultado de deixar unha cuestión básica como os medicamentos en mans de empresas cuxo único fin é o lucro. Que pasaría si privatizásese completamente a sanidade? Podemos facernos unha idea. O que si sabemos é que todos os investimentos que poderiamos facer con todo o gasto farmacéutico, máis de 450 millóns de euros, nin máis nin menos.

Públicado en CAS Madrid | 21.12.2014

Coordinadora Antiprivatización da Sanidade - Cas Madrid

• Correo-e:
  info@casmadrid.org
• Web:
  http://www.casmadrid.org
• Twitter:
  http://twitter.com/CAS_madrid
• Facebook:
  http://www.facebook.com/profile.php?id=100000750273195&sk=info

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
22 de dezembro de 2014 18:47
http://www.plataformadspferrol.blogspot.com
_____________________

Artigos moi interesantes:

Sovaldi, o fármaco para a Hepatite 'C' máis caro do mundo. | A hepatite 'C', un virus que portan unhas 900 000 persoas en España, representa a principal causa de cirroses e cancro de fígado e é responsábel da metade dos 1.000 transplantes hepáticos que realiza o sistema sanitario español ao ano. Unha familia de novos fármacos está promocionándose como a panacea pese ás súas lagoas e ademais teñen un prezo imposíbel. Mentres, a vida de miles de persoas corre risco por iso. | O tratamento da Hepatite 'C' con sofosbuvir, marca Sovaldi, fabricado polo laboratorio Gilead, é o primeiro que chega a Europa e costa case 60.000 euros. Médicos e pacientes denuncian que nin sequera os casos máis graves están recibíndoo. En Estados Unidos ao sofosbuvir de Gilead coñéceselle como "o fármaco dos 1.000 dólares". | [Ir á web].

Hepatite 'C', Sovaldi e porqué os fármacos son tan caros. | Por Miguel Jara | 21 de decembro de 2014. | O caso dos enfermos de hepatite C sen tratamento está poñendo en cuestión o prezo dos medicamentos e como se marcan estes. Sovaldi, o fármaco que din que é efectivo para combater a enfermidade ten un custo en España de entre 25.000 e 60.000 euros. Isto pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico actual. | [Ir á web].
____________

Buscando a Pipo, un can que se perdeu o domingo 21 de Decembro na zona de Barallobre

ESTOU BUSCANDO AO MEU CAN (Pipo)

Ola, chámome Beatriz Ramos e estou buscando ao meu can que o perdín onte pola tarde pola zona de Barallobre pero pode estar en Magalofes, Cabanas, Maniños, Fene ou calquera outro lugar da contorna xa que hai unha chea de pistas que comunican uns sitios con outros. Envíovos fotos e nº de microchip e si podedes difundilas agradeceríavolo enormemente, xa que estou moi preocupada e estamos facendo o posíbel por atopalo. Responde ao nome de Pipo.

nº MICROCHIP 941000013588471

Moitas grazas pola vosa colaboración.

22 de decembro de 2014

No caso de novas, escribir a:

• correo@asociacioncometa.com
• iam170170@gmail.com

Enviado por:
bea ramos
-iam170170@gmail.com-
22 de dezembro de 2014 12:08
______________

Ai, eu non vos fun!, ... Por Xabier P. DoCampo - Feijoo responsabiliza ás familias de que haxa menos pícaros que falen galego

Por Xabier P. DoCampo [*]
22.12.2014

"Feijoo responsabiliza a las familias de que haya menos niños que hablen gallego"
(Faro de Vigo, 12.12.2014)

Sr. Presidente, pois si, a cousa é culpa das familias que non lles falan galego aos rapaces polos que tanto se preocupa o seu goberno para que aprendan galego nos colexios e nos institutos. E fixo moi ben dicilo, pois está demostrado que as familias teñen coiro duro para aguantar con todo. Non esquezamos que segundo vostede, tamén foron as familias as que o obrigaron a facer ese Decreto de Plurilingüismo destinado a rebaixar todo o posíbel a presenza do galego nas aulas e, por extensión, na sociedade galega enteira. Vostede non quería, pero as familias obrigárono, que vostede se resistía a canto lle mandaban os seus patróns de Madrid, só estaba atento ao que querían as familias galegas.

Estou convencido de que está preocupado polo devalar da nosa lingua entre os galegos e galegas máis novos (os vellos xa non é doado facernos mudar de andadura, e mira que nos poñen atrancos para vivirmos a diario na nosa lingua), eses que segundo vostede tanto e tan ben aprenden o galego que saben que voda se escribe con uve e que non se di crisis senón crise, aínda que despois vostede diga crisi, que non é nin unha cousa nin a outra. Ben, dicía que a vostede o asunto tráeo tan preocupado que soubo dedicarlle tempo ao problema até dar coa causa: culpa das familias. Faltoulle dicir aquilo de “a min que me rexistren”, pero fixo ben non dicilo, non fora ser que o rexistrasen.

Xa postos tamén lle puido botar a culpa á igrexa católica, tan preocupada pola familia cristiá e tan desapegada do galego, xaora, xa o di o refrán: “a igrexa é lume, a familia estopa, vén o demo e sopra”. Penso que con isto vostede podería verse libre de responsabilidade para sempre e diante da Historia, foi mágoa que non se decatase a tempo. Porque eu sei que a vostede lle gustaría saber onde reside o problema, por iso dixo isto de que son as familias, mesmo pensei que, coma aquel Diablo cojuelo de Vélez de Guevara, fora polos tellados levantando tellas e lousas para ver que se falaba na casa dos seus conselleiros, asesores e colaboradores e de aí tirara a conclusión: son as familias.

E isto terá solución? Eis a pregunta que de seguro lle fai pasar noites en branco, arrepentido daquel tempo no que aconsellado polo ABC, La Razón, La Gaceta... e outros paladíns da democracia e da Constitución, se deixou ir e espallaron a teoría da “imposición” (recoñecerame que foi unha manobra maligna, demoníaca. Foi unha “virguería” da mentira como arma política). Xa sei, xa sei que foi un momento de debilidade. Pois mire, e dígollo con toda a humildade, teña por seguro que si, con iso e  todo,  hai remedio. Que alivio, non si? Estou ben certo que sente unha lixeireza no corpo ao se ver libre da ameaza de perda da nosa lingua.

Agora vén a segunda pregunta: e como? Para min que ben o sabe, é moi doado. Nin sequera lle faría falta mudar as persoas que lle redactan os decretos, ordes, normas... que vostede asina e que levan ás familias a pensar que se o goberno de Galicia lexisla contra a lingua propia, non ven por que han ser eles os que fagan o traballo de coidar de mantela. Pero se vostede muda de actitude e di: de agora en diante imos defender a lingua propia de Galicia e levar a cabo accións que garantan o seu futuro, os seus mandados poñeranse ao conto felices, que outra cousa non serán, pero vasalos xenuflexos non os hai máis. E xa non digo nada se alguén lles di que de desaparecer o galego nin vostede nin eles serán necesarios, o pouco que vai quedar poderá levalo o goberno central poñendo aquí un encargado de obra. Mesmo vostede que tanto respecto ten por Castelao a quen cita día si e día tamén, podería dicirlles aos seus subordinados e ás familias galegas que “se aínda somos galegos é por obra e graza da lingua”.

Para que as familias valoren a nosa lingua e sintan que falala e transmitila aos seu fillos é cousa boa, é preciso que vexan que vostedes, os que mandan, tamén a valoran,  a usan e llela falan aos seus fillos (ben sei que vostede non os ten, pero é un falar). Que as familias visen que fan campañas de prestixio da lingua nesa prensa que tantos favores lle debe a vostede, que sempre foi  xeneroso con ela. Que lles  esixe aos xornais que, a cambio de tantos cartos, acepten o bilingüismo de 50 % que vostede predica. Ou que as radios que se concederon co compromiso de facer unha boa parte da súa programación en galego, cumpran. Con isto as familias xa terían algo de prensa en galego e nas casas escoitaríase a lingua de Galicia.

Tamén tería que ditar normas polas que fose obrigatorio no comercio o mesmo nivel de galego que hai para a “imposición lingüística” do uso do castelán, e dito isto, xaora, en defensa da liberdade dos clientes que verían igual trato para as dúas. Igual habería que facer para a xustiza, para o notariado, para a banca... mesmo para a igrexa, pero aí xa non sei se manda vostede, o que pasa é que o digo porque como anda sempre todo revolto.

Podería eu seguir a lle escribir páxinas e páxinas cousas que pode facer por, pero é innecesario. Vostede ben sabe o que hai que facer para desarmar a tendencia maligna de que as familias rompan a cadea da transmisión do idioma, mesmo hai malvados que din que o sabe tan ben, que por iso non o fai, pero iso dino eses, non eu. Eu penso que se quere pode facelo. Se non o fai vostede serán outros, pero alguén o terá que facer. A lingua galega vai prevalecer e vai sobrevivir a vostedes e aos seus descendentes, non lle caiba dúbida que noutras peores se viu e saíu adiante.  Son vostedes moi pequenos para acabar con cousa tan grande como é a nosa lingua. Agora falta saber se o vai facer vostede ou temos que ir pensando na remuda.

Fonte: http://www.prolingua.gal/.

[*] Francisco Xabier Puente Docampo, coñecido popularmente como Xabier P. DoCampo, nado en Rábade o 5 de abril de 1946, é un mestre, escritor, contacontos, actor de teatro, guionista e promotor da lingua e a cultura galega, ademais de animador á lectura e experto en bibliotecas escolares. Membro de ProLingua.
__________