É o crecemento a única saída? Políticas municipais decrecentistas, ... Por Luís González Reyes

Polo seu interese, desde Ártabra 21 recomendamos a lectura e estudo, deste moi interesante artigo do activista ecoloxista, Luís González Reyes que nos recomendan desde o Portal do Decrecemento e que foi publicado no xornal de economía "O salmón Contracorrente" (El Salmón Contracorriente). Bon proveito, saúde e liberdade.

Por Luís González Reyes [*]
12.03.2015

É o crecemento a única saída? | Políticas municipais decrecentistas.

O decrecemento poderíase resumir como o movemento tendente a axustar a actividade das sociedades aos recursos dispoñíbeis nun determinado territorio de maneira que as necesidades humanas estean cubertas de forma universal e sostíbel no tempo.

No contexto de aquí e hoxe, o decrecemento significa, polo menos, dúas cousas: redución do consumo de materia e enerxía, e redistribución da riqueza. O primeiro dos factores xa está ocorrendo parcialmente (é especialmente patente o descenso do consumo de petróleo). E o consumo reducirase aínda máis como consecuencia do colapso do capitalismo global que está sucedendo e que será especialmente duro no noso contexto [1]. Con todo, esta redución non pode cualificarse de decrecemento xusto. Por unha banda non se está realizando cunha reordenación do modelo de produción e consumo. Menos aínda se está cambiando o sistema económico, polo que a degradación ambiental está aumentando en lugar de diminuír. Actúase coma se estivésemos aínda nun "mundo baleiro", cando a nosa contorna está "saturada". Este descenso do consumo dista moito de ir por bo camiño por un segundo factor: en lugar de avanzar cara a sociedades máis igualitarias, está agravando as brechas de desigualdade.

Axustar o metabolismo humano aos condicionantes biofísicos da contorna pasa por reducir o consumo de materia e enerxía, o que require medidas que, ademais de diminuír a extracción de recursos bióticos e abióticos, maximice a reutilización e o reciclaxe, centre a economía no local, e obteña a enerxía de fontes solares. Tamén implica ensanchar o espazo de fontes dispoñíbeis a longo prazo mediante unha economía baseada en biocompostos, máis que na minería. Ademais, require superar o "mundo saturado", recuperando unha biosfera que volva permitir ter marxe de erro ás sociedades deixando territorios non humanizados, que desfaga o camiño andado no Antropoceno cara a unha era na que o conxunto do planeta non estea fortemente condicionado polo ser humano.

Os cambios de gran calado que van ser necesarios para avanzar cara a un decrecemento xusto só poderán ser impulsados pola autoorganización social. Con todo, iso non quere dicir que as institucións actuais non poidan axudar a catalizar eses cambios. Moitas das competencias políticas para favorecer este decrecemento xusto residen en ámbitos supraestatais (UE, OMC, TLC); outras, en niveis estatais; pero desde as comunidades autónomas e desde os municipios pódense facer tamén moitas cousas. Sen ánimo de esgotalas todas, nin de anular outras, presentamos algunhas propostas.

Desde o ámbito local pódese favorecer a pechadura de ciclos

1. Políticas de redución dos residuos. Entre outras estarían as de diminución do envasado mediante medidas de apoio da venda a granel ou sistemas de devolución e retorno de envases.

2. Impulsar formas de compartir recursos en lugar de usalos de forma privada. Isto é aplicable ao transporte, as lavadoras, e moitos outros obxectos, non só aos libros dunha biblioteca.

3. Introdución da recolleita selectiva de materia orgánica mediante medidas como o porta a porta ou o quinto contedor, que están tendo resultados moi bos en pequenos municipios (por exemplo do País Vasco) e grandes (como é o caso de Milán). Notas de Ártabra 21.- Na Comarca do Alto Eume, temos o caso do Concello de San Sadurniño gobernado polo BNG, con Secundino Garcia Casal de Alcalde e a colaboración de ADEGA [Ferrol 360 | Web Concello ]. Donosti (Guipuzkoa) proba o quinto contedor. A recolleita e tratamento do lixo e residuos pode ser unha oportunidade para a creación de emprego.

A contorna próxima é o lugar idóneo para promover un modelo alimentario sostíbel

4. Impulsar dietas pouco carnívoras, e baseadas en alimentos de tempada, de proximidade e de cultivo agroecolóxico. Os municipios, ademais de mediante ordenanzas e a política fiscal, poden impulsar isto nos espazos de restauración colectiva que controlan (escolas infantís, centros de persoas maiores, hospitais). Tamén favorecendo a creación de grupos de consumo mediante a cesión de espazos e recursos persoais e materiais para iso.

O municipio e a comunidade autónoma pode procurar unha ordenación do territorio con perspectiva ecosistémica

5. Planificación e execución dun urbanismo de proximidade, é dicir, achegar os servizos que as persoas necesitan para lograr que a maioría dos desprazamentos se poidan facer andando. Experiencias deste tipo xa existen, por exemplo en Friburgo.

6. Rehabilitación do parque residencial co fin de conseguir unha drástica redución do consumo enerxético.

7. Fomento do aluguer fronte á construción de nova vivenda, incluíndo o impulso a cooperativas de dereito de uso. Isto supón cambiar a lóxica de propiedade privada, inherente ao capitalismo.

8. Diminución de espazo nas cidades para os coches en beneficio do transporte público, a bicicleta e o peón. Especialmente urxente é a moratoria na construción de máis infraestruturas de transporte (autovías, superportos, aeroportos, alta velocidade) nas que hai competencias a nivel autonómico.

9. Posta en marcha de políticas de reconexión entre os mundos rural e urbano encamiñadas a unha "rerruralización" social. Un bo compendio desas políticas é a elaborada no recente Congreso Internacional de Economía Solidaria. Entre moitas outras, desempeña un papel determinante a recalificación de terreos urbanos en rústicos.

10. Leis de protección do territorio encamiñadas a frear o extractivismo e a degradación ambiental, así como a liberación de transxénicos e compostos tóxicos. Neste ámbito ser podería seguir o ronsel das zonas libres de transxénicos ou de fracking.

Na contorna próxima e de pequena escala é posible potenciar as industrias verdes

11. Fomento do desenvolvemento de polos industriais baseados na enxeñería e química verde. Este modelo produce bens biodegradábeis cun baixo consumo enerxético, sen usar compostos tóxicos no proceso e nos que os residuos duns procesos convértense en materias primas doutros.

12. Medidas de aumento da eficiencia en todos os campos, tendo en conta que son necesarias, pero non suficientes. Isto implicará o investimento público para este fin.

13. Priorizar nos concursos e compras públicas as empresas respectuosas co medio ambiente e a xustiza social.

O municipio é un lugar privilexiado para fomentar o uso da enerxía xusta, de orixe solar e xestionada democraticamente

14. As administracións poden sumarse ás iniciativas que desenvolven as enerxías renovables a pequena escala e de forma cooperativa.

15. Impulsar e sufragar estudos de adecuación enerxética.

16. Profundización das ordenanzas municipais de impulso da instalación de enerxías renovábeis en vivendas e espazos públicos.

17. Propiciar a bioconstrución, no caso de que se requirise construír novos edificios.

18. Poñer en marcha unha Lei de Cambio Climático encamiñada á estabilización da concentración de CO2 a nivel planetario en 350 ppm mediante medidas de redución drástica das emisións de gases de efecto invernadoiro.

Os circuítos curtos, propios do municipio e a comunidade autónoma, son favorábeis á economía local, ecolóxica e solidaria

19. Impulso á creación de moedas locais que centren a economía no territorio próximo. Estas moedas xa existen en moitas cidades e, ademais, hai experiencias de impulsos municipais, como é o caso do SOL Violette, lanzado en Toulouse pola cidadanía coa axuda do concello.

20. Incentivar a economía solidaria e ecolóxica reorientando profundamente as políticas de fomento do "emprendimento".

21. Reforma tributaria de maneira que se pague en función da renda, e do consumo de materia e enerxía.

22. Políticas de prezos (da auga por exemplo) que non só penalicen o malgasto, senón que incorporen criterios de xustiza, á vez que garanten o acceso básico ao recurso.

23. Realizar auditorías cidadás á débeda pública, e abolir as ilexítimas e odiosas, xa que a débeda é un dos principais motores do crecemento.

24. Diminuír incentivos ao consumo. Un exemplo sería a limitación e o control da publicidade. Como pouco, as administracións municipais e autonómicas poderían reducir o espazo público dedicado a ela.

25. Incentivar o consumo de produtos de proximidade mediante medidas como os selos propios.

26. Loitar contra a firma de calquera novo tratado de libre comercio.

27. Fomento da agricultura ecolóxica, o transporte público, as enerxías renovábeis, etc., como sectores que crean máis emprego que os seus actuais contrapartes sucias.

28. Medidas encamiñadas ao reparto do traballo produtivo (como incentivos fiscais ás empresas que poñan en marcha unha xornada laboral de 35 horas) e reprodutivo (por exemplo, mediante campañas de posta en valor das tarefas de coidados).

No ámbito autonómico residen moitas das competencias en materia de educación para a sustentabilidade, pois son elas as que concretan o currículo marcado polo Ministerio

29. Inclusión nos currículos oficiais de contidos críticos, que atendan ao medio ambiente, a igualdade de xénero, a interculturalidade e a democracia desde a base. Todo iso debe facerse de forma transversal e explícita no traballo de aula.

30. Subvención de iniciativas de creación de materiais curriculares (libros de texto, unidades didácticas, material complementario) elaborados desde unha perspectiva decrecentista.

31. Impulsar e destinar recursos económicos, lexislativos e persoais a apoiar metodoloxías de ensino-aprendizaxe inclusivo e democrático, como, por exemplo, as comunidades de aprendizaxe.

Moitas destas políticas é probábel que teñan o visto bo do groso da cidadanía, sobre todo si se explican ben e se sitúan no contexto de crise sistémica do que xorden. Con todo, outras contarán cun importante rexeitamento de parte da poboación. Para superar ese rexeitamento farán falta dúas cousas. A primeira serán movementos sociais fortes que as empuxen mediante a súa mobilización e a creación de estruturas sociais que permitan unha vida digna ás persoas en sintonía coas necesidades decrecentistas. A segunda é avanzar cara á democratización social, entendendo que o xeito máis eficiente de levar a cabo cambios profundos a nivel social é que as persoas sexan protagonistas destes cambios, non articulacións verticais.

[1] Esta afirmación sustentámola extensamente Fernández Durán, Ramón e González Reyes, Luís: "Na espiral da enerxía" (En la espiral de la energía). Libros en Acción e Virus, 2014 [+Info] - No buscador libre DuckDuckGo. Fonte: Portal do Decrecemento. |  O xornal de economía "O salmón contracorrente" (El Salmón Contracorriente).

[*] Luís González Reyes -Madrid, 1974, é profesor e membro de Ecoloxistas en Acción, onde participa na súa Secretaría Confederal desde a fundación (e foi durante nove anos cocoordinador da organización). Actualmente é parte de Garúa S. Coop. Mad., onde se dedica á formación e a investigación en temas relacionados co ecoloxismo e a pedagoxía. Tamén traballa en FUHEM, onde é o responsable do desenvolvemento transversal dos contidos ecosociais nos seus tres centros escolares. É autor ou coautor dunha decena de libros con contidos que abarcan distintas facetas do ecoloxismo social. Ademais é doutor en químicas. Ecoloxismo, pedagoxía, investigación e moita enerxía. O seu Twitter.
__________________________

O desenvolvemento non é necesariamente crecemento

A incapacidade para pensar o futuro fóra do paradigma do crecemento económico permanente é, sen dúbida, a falta principal do discurso oficial sobre o desenvolvemento duradeiro. Malia os seus estragos sociais e ecolóxicos, o crecemento, do cal ningún responsábel político ou económico quere disociar o desenvolvemento, funciona como unha droga dura. Cando é forte, mantense a ilusión de que pode resolver os problemas -que en gran parte xerou- e que canto máis forte sexa a dose, mellor estará o corpo social. Cando é débil, faise sentir a súa falta, e resulta moito máis dolorosa polo feito de non haberse previsto ningunha desintoxicación.

Así, detrás da "anemia" actual do crecemento, escóndese unha "anomia" crecente nas sociedades minadas polo capitalismo liberal, que se mostra incapaz de dar un sentido á vida en sociedade que non sexa o consumismo, o malgasto, o acaparamento dos recursos naturais e dos ingresos provenientes da actividade económica e, a final de contas, o aumento das desigualdades. O primeiro capítulo do Capital (1863), de Karl Marx, é premonitorio cando critica á mercancía: o crecemento transfórmase no novo opio dos pobos, cuxos puntos de referencia culturais e solidariedades colectivas son crebados para que se afundan no abismo sen fondo da mercantilización.

O dogma dominante foi ben traducido por Jacques Attali que, como bo profeta, cre detectar a comezos do ano 2004 "unha axenda de crecemento fabuloso" que só "contingencias non económicas, por exemplo, un resurximento do SARS (Síndrome Agudo Respiratorio Severo, producido por un novo virus [1]), " poderían de facer fracasar. Para todos os ideólogos do crecemento afectados de cegueira, a ecoloxía, é dicir, tómaa en consideración das relacións do ser humano coa natureza, non existe: a actividade económica desenvólvese in abstracto, fóra da biosfera.

É facer pouco caso do carácter entrópico das actividades económicas. Aínda que a Terra sexa un sistema aberto que recibe a enerxía solar, forma un conxunto dentro do cal a humanidade non pode superar os límites dos seus recursos e do seu espazo. Agora ben, a "presión ecolóxica", é dicir, a superficie necesaria para todas as actividades humanas sen destruír os equilibrios ecolóxicos, alcanza xa ao 120% do planeta. Así, serían necesarios catro ou cinco planetas si toda a poboación mundial consumise e vertera tantos residuos como os habitantes de Estados Unidos.

27 de Febreiro, de 2015

Publicado no portal do decrecemento:
http://www.decrecimiento.info/

Para ampliar o coñecemento das alternativas ao capitalismo: 'Por unha sociedade aforradora e solidaria - Unha concepción cualitativa do desenvolvemento'. | 28 de agosto de 2004 por Jean-Marie Harribey. | Ir á web.

Jean-Marie Harribey é profesor auxiliar na Universidade de Bordeaux IV, membro do Consello Científico de Attac, coordinador do libro "Lle développement a-t-il un avenir? Pour une société solidaire et économe", Mille et une Nuits, París, 2004.

Fotos:
1.- presa que conteñen os lodos en San Cibrao, residuos da fábrica de Alunia-Aluminio, da multinacional Alcoa.
2.- A Armada Española de paseo (Travesía marítima de buques de guerra).
3.- A cidade da Cultura (Mausoleo de Manuel Fraga), Santiago de Compostela.
4.-  Obras do Ave a seu paso por Galiza.
5.-  Punta Langosteira (Arteixo), Porto Exterior d'A Coruña.

[1]  Ciencia e Socioloxía do SARS | Ir á Web.
_________________

O decrecemento busca redefinirse

Un novo libro reformula o decrecemento como alternativa aos defectos do desenvolvemento sostible, percorrendo a súa historia e comparando definicións.

Calquera que asistira á Cuarta Conferencia Internacional sobre Decrecemento na cidade alemá de Leipzig, notou rapidamente que ninguén estaba facendo unha oda ao desenvolvemento sostible.

No entanto, o desenvolvemento por si mesmo e todo o que conleva si ocupou o centro da escena, mentres uns 3.000 participantes e oradores debatían sobre as tendencias actuais nas áreas de ambiente, política, economía e xustiza social.

Os promotores do decrecemento creen firmemente que o crecemento económico non cumpre o que promete: un maior benestar humano.

Como pode non quedar claro de inmediato por que unha multitude que promove os principios ecolóxicos reclamaría o fin do desenvolvemento sostible durante a conferencia realizada en setembro en Leipzig, faise necesario facer un par de aclaracións.

Os movementos sociais evolucionan e atravesan períodos de transformación. Cando o término "desenvolvo sostible" empezouse a usar nos anos 70 e 80, apoiou a presunción de que os principios ambientais xenerais e os límites ecolóxicos mínimos deberían respectarse á hora de abordar o desenvolvemento.

O concepto de "desenvolvemento sostible" rapidamente gañou aceptación a gran escala. A Comisión das Nacións Unidas sobre o Desenvolvemento Sostible é apenas una das moitas axencias (inter)gobernamentais ou verticalistas que se crearon nas últimas tres décadas para incluír obxectivos ambientais nos seus plans e políticas.

Con todo, segundo Federico Demaria, membro da organización Research & Degrowth en Barcelona, a idea do desenvolvemento sostible baséase nun falso consenso. Ao deconstruíla, descóbrese que segue tratándose do desenvolvemento, "e é alí onde radica o problema", dixo Demaria a IPS.

"Desenvolvemento" é unha mala palabra nos círculos favorables ao decrecemento. Desde a posición estratéxica do realismo económico, o desenvolvemento está inextricablemente conectado ao crecemento económico.

Con todo, os promotores do decrecemento creen firmemente que o crecemento económico non cumpre o que promete: un maior benestar humano.

"Por iso é polo que nos atopemos a nós mesmos nun lugar no que necesitamos reabordar os defectos do desenvolvemento sostible desde unha nova perspectiva", dixo Demaria.

Foi coa esperanza de facer precisamente iso que Demaria, Giorgos Kallis e Giacomo D'Alisa escribiron o libro "Degrowth: A Vocabulary for a New Era" (Decrecemento: Vocabulario para unha nova era), que acaba de ser publicado pola editorial Routledge.

Definicións e historia

Ademais de aportar varias definicións, o libro percorre os antecedentes históricos do movemento polo decrecemento.

Conta que nos anos 70, cando se publicaron libros como "The Limits to Growth" (Os límites ao crecemento), de Dennis e Donella Meadows, non se falaba doutra cousa que os límites dos recursos. Agora, no que pode considerarse unha segunda etapa, saltan ao primeiro plano as críticas á idea hexemónica do desenvolvemento sostible.

Foi Serge Latouche, un antropólogo económico, quen definiu ao desenvolvemento sostible como un oxímoron. Fíxoo en "A bas le développement durable! Vive la décroissance conviviale!" ("¡Abaixo o desenvolvemento sostenible perdurable! ¡Longa vida ao decrecemento amigable!"), nunha conferencia da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (Unesco) realizada en 2002 en Parides.

Latouche e outros empezaron a dar forma ao movemento francés, que se autodenominou "décroissance" e logo se expandió a outros países, chamándose "decrescita" en Italia e "decrecemento" en España. Aproximadamente en 2010 acuñouse o término en inglés, "degrowth".

Aínda que en Leipzig se cuestionó o nome do movemento, Latouche e Demaria sosteñen que a palabra "decrecimiento" é a que mellor define o obxectivo clave: a abolición do crecemento económico como obxectivo social.

Talvez sexa François Schneider, outro dos pioneiros deste postulado, o que aporte a definición máis exacta do decrecemento, sinalándoo como "a redución equitativa da produción e o consumo que reducirá o procesamento de enerxía e materias primas das sociedades".

Segundo os autores do novo libro, o obxectivo de todo isto non é simplemente ter unha sociedade que poida arranxarllas con menos, senón reorganizarse de xeito diferente e cunha calidade distinta.

Aínda que ninguén pode predicir cando e como terá lugar a transición cara ao decrecemento, Demaria destacou que xa hai exemplos en marcha, como o Movemento Social Bo Vivir en América do Sur.

El e outros esperan que, trala conferencia de Leipzig, se repolitice o ambientalismo.

"Unha vez que decidamos que non temos medo de falar sobre as plenas implicacións do desenvolvemento, sexan económicas, sociais ou políticas, empezaremos a ver que é en realidade utópico pensar que as nosas sociedades poden basearse no crecemento económico para sempre", dixo Demaria.

"O decrecimiento, por contraste, realmente ofrece o sentido máis común de todos", engadiu.

Editado por Phil Harris.

Fonte: decrecimiento.info | Sábado, Xaneiro 24, 2015
_________________

Por que baixa o petróleo? (Análise I: Manuel Amigo)

Comezamos con este artigo de opinión do noso compañeiro Manuel Amigo unha serie de análises que iremos publicando nos vindeiros días acerca da actual baixada do prezo do cru.

Nestes días os peakoleiros somos obxecto mesmo de burla nos foros polos que nos movemos, por parte de optimistas, tecnoptimistas e habitantes varios da terra plana, debido á caída dos prezos do petróleo que estes atribúen a un aumento de oferta producido pola implementación en USA do fracking, o que segundo eles traslada o pico da extracción de petróleo un pouco máis adiante do infinito e máis alá.

Esta alegría só se ve empanada por un pequeno detalle que atenta contra toda lóxica económica: resulta que a caída dos prezos do petróleo e de todas as materias primas, no canto de catapultar as bolsas mundiais para arriba está a cadrar coas maiores caídas que se lembran nos mercados.

O mundo está a vivir as derradeiras fases dunha curta época de excepcional abundancia de recursos. Os que nos pastorean sábeno dende que llelo avisou o Clube de Roma no 1972, e dende a decada dos 80 veñen implementando un modelo económico baseado na abundancia de crédito barato orientado a preparar a transición a un mundo con escasos recursos.

Esta transición ciméntase na consecución dun obxectivo básico: reforzar o dominio das elites mundiais sobre a plebe no momento en que a posta en evidencia da escasez de recursos pode derivar en revolucións que alteren a orde estabelecida.

Este crédito barato xestionado con intelixencia actúa coma unha verdadeira arma de destrución masiva sobre a economía das clases humildes pois drena a súa riqueza cara ás elites impóndolles unha débeda odiosa que converte estas e as vindeiras xeracións en escravos de facto. Desprovistos de acceso aos recursos, aos medios de produción, e endebedados ata as cellas, quedan totalmente a mercede do que as elites decidan para eles nun futuro que xa teñen planificado.

Pero imos ao caso concreto do petróleo. A partir do 2005, e coincidindo co Peak Oil (o do petróleo cru, recoñecido anos máis tarde pola Axencia Internacional da Enerxía), as elites puxeron en marcha a derradeira e máis brutal campaña de crédito barato da historia da humanidade co mesmo obxectivo que vimos de explicar, pero co obxectivo engadido de daren viabilidade a unha economía mundial que cos prezos do petróleo por riba dos 100 dólares/barril sinxelamente había de colapsar.

O que interesa e unha demolición controlada, non o colapso do sistema. Así, cada repunte do prezo do petróleo foi acompañado pola saída dos helicópteros dos bancos centrais a botaren billetes… billetes que de ningunha maneira serven para reactivar a economía ou por en marcha recuperación algunha, xa que ao ser fisicamente imposíbel que a economía continúe a medrar, esta axústase mediante o peche de empresas, o aumento do paro, os axustes dos gobernos, aumento da morosidade, impagamentos, aumento exponencial da débeda e caída da calidade da mesma e, consecuentemente, unha caída brutal da demanda de petróleo.

Esta baixada da demanda é a verdadeira causa da baixada do prezo do petróleo. Non hai demanda porque a actividade económica nos países do chamado primeiro mundo está en mínimos, e se temos en conta que os prezos do petróleo son a futuro (para entrega en tal data), non semella que se enxergue sinal esperanzador algún.

Pero aínda cómpre dicir máis. Temo que, así como o petróleo chegou ao seu Teito no ano 2005, a capacidade de endebedamento neste mundo finito está total e absolutamente superada; é dicir, xa estamos no punto en que a débeda per capita é tal que xa abonda para asegurar a escravitude das vindeiras xeracións. Así e todo, estamos no punto de risco de que a poboación se percate de que está a ser timada, pois non se lle pode deber a alguén 100 veces o valor do planeta.

Así, o prezo do petróleo baixará, as inversións precisas para asegurar a produción non se farán (porque xa non hai máis crédito dispoñíbel), os países produtores non cubrirán os custes de extracción (polo que se deixarán de explotar pozos), o crédito preciso para os medios de explotación máis custosos non fluirá (a quebra de moitas empresas extractoras estará asegurada), as economías dos países produtores resentiranse reducindo de paso a demanda de petróleo e arrastrando para abaixo o prezo do mesmo (as caídas do prezo do barril poden ser brutais).

Sendo así as cousas, o que se presenta como unha boa noticia para as economías mundiais é en realidade o comezo dun colapso económico mundial: témese un default de Rusia, Venezuela semella ao borde do colapso, os países Árabes na corda frouxa e o fracking made in USA a punto de estoupar coma unha castaña.

O que está claro é que unha recuperación da economía xa é de facto imposíbel, xa que en canto a demanda de petróleo que iso requerería aumente, a escasez de oferta disparará os prezos a niveis inamisíbeis.

…Vivimos tempos interesantes, abofé que si.

Publicado en Véspera de Nada. | 24.12.2014
___________

A imposibilidade do crecemento esixe un novo sistema económico, ... Por George Monbiot - Por que colapso e salvación son difíciles de distinguir o un do outro

Por George Monbiot [*]
13.06.2014

Imaxinemos que en 3030 A.de C. as posesións totais do pobo de Exipto enchían un metro cúbico. Propoñamos que esas posesións creceron 4,5% por ano. Que tamaño houbese ter esa pila ao chegar a Batalla de Actium en 30 A.de C.? É o cálculo feito polo banqueiro de investimentos Jeremy Grantham (1). A traxectoria da taxa de crecemento composto mostra que a erosión do planeta só acaba de comezar. Simplemente non podemos seguir polo mesmo camiño.

Continuemos, adiviña. Dez veces o tamaño das pirámides? Toda a area do Sahara? O océano Atlántico? O volume do planeta? Un pouco máis? É 2.500 trillones (10¹⁸) de sistemas solares (2). Non precisa moito tempo, ao considerar ese resultado, para chegar á paradoxal posición de que a salvación reside no colapso.

Ter éxito é destruírnos. Fracasar é destruírnos. É o aperto que creamos. Ignora si é necesario o cambio climático, o colapso da biodiversidade, o esgotamento da auga, do chan, dos minerais, do petróleo; até si todos estes problemas desvanecésense milagrosamente, a matemática da taxa de crecemento composto fai que a continuidade sexa imposible.

O crecemento económico é un artiluxio do uso de combustibles fósiles. Antes de que grandes cantidades de carbón fosen extraidas, cada aumento na produción industrial ía acompañado por unha caída na produción industrial, xa que o carbón vexetal ou os cabalos de forza requiridos pola industria reducían a terra dispoñible para cultivar alimentos. Cada revolución industrial anterior colapsou, xa que o crecemento non podía ser sustentado (3). Pero o carbón rompeu este ciclo e posibilitou "durante algúns séculos" o fenómeno que agora chamamos crecemento sostido.

Non foi nin o capitalismo nin o comunismo o que posibilitou o progreso e as patologías (guerra total, a concentración sen precedentes da riqueza global, destrución planetaria) da modernidade. Foi o carbón, seguido polo petróleo e o gas. Métaa-tendencia, a narrativa nai, é a expansión alimentada polo carbono. As nosas ideoloxías son meros argumentos secundarios. Agora, a medida que as reservas máis accesibles foron esgotadas, temos que saquear os recunchos ocultos do planeta para sustentar nosa imposible proposición.

O venres, uns poucos días despois que científicos anunciaron que o colapso do xeo da Antártida poñente é agora inevitable (4), o goberno ecuatoriano decidiu que a perforación por petróleo continuaría no corazón do parque nacional Yasuní (5). fixera unha oferta a outros gobernos: si dábanlle a metade do valor do petróleo nesa parte do parque, deixaría o seu chan intacto. Pode ser interpretado como chantaxe ou como comercio xusto. Ecuador é pobre, os seus depósitos de petróleo son ricos: por que, argumentou o goberno, debese deixalos intactos sen compensación cando todos os demais están perforando até o último círculo do inferno? Pediu 3.600 millóns de dólares e recibiu 13 millóns. O resultado é que Petroamazonas, unha compañía cun pintoresco historial de destrución e derrames (6), penetrará agora un dos sitios con maior biodiversidade do planeta, no cal dise que unha hectárea de selva tropical contén máis especies que as que existen en todo o continente de Norteamérica (7).

A compañía petroleira Soco do Reino Unido espera agora penetrar o parque nacional máis antigo de África, Virunga, na República Democrática do Congo (8); un dos últimos baluartes do gorila de montaña e o okapi, de chimpancés e elefantes de bosque. En Gran Bretaña, onde acaban de ser identificados potenciais 4.400 millóns de barriis de petróleo de esquisto (shale) no sueste (9), o goberno fantasea coa idea de converter os frondosos suburbios nun novo delta do Níxer. Con este fin está cambiando as leis de transgresión para posibilitar a perforación sen consentimento e xenerosos sobornos a xente local (10, 11). Estas novas reservas non solucionan nada. Non terminan a nosa fame de recursos; a exacerban.

A traxectoria do crecemento composto mostra que a erosión do planeta acaba só de comezar. A medida que o volume da economía global se expande, todo sitio que conteña algo concentrado, pouco usual, precioso, será buscado e explotado, os seus recursos extraidos e dispersados, as diversas e diferenciadas marabillas do mundo reducidas ao mesmo rastroxo gris.

Algunha xente trata de resolver a imposible ecuación co mito da desmaterialización: a afirmación de que a medida que os procesos fanse máis eficientes e os artefactos son miniaturizados, usamos, en suma, menos materiais. Non hai sinais de que isto estea sucedendo. A produción de mineral de ferro aumentou 180% en dez anos (12). O organismo comercial Forest Industries dinos que "o consumo global de papel atópase a un nivel alto récord e seguirá aumentando". (13) Si, na era dixital, non reducimos sequera o noso consumo de papel, que esperanza existe para outros produtos de consumo?

Consideremos as vidas dos súper ricos, que fixan o ritmo do consumo global. Están reducindo o tamaño dos seus yates? As súas casas? As súas obras de arte? A súa compra de madeiras finas, de peixes raros, de pedras raras? Os que contan cos medios necesarios compran casas cada vez máis grandes para almacenar a crecente acumulación de cousas que non vivirán o suficiente para usar. Por acumulación inadvertida, úsase cada vez máis superficie do planeta para extraer, fabricar, e almacenar cousas que non necesitamos. Talvez non sexa sorprendente que volvan a aparecer fantasías sobre a colonización do espazo ? que nos din que podemos exportar os nosos problemas en lugar de resolvelos (14).

Como sinala o filósofo Michael Rowan, as inevitabilidades do crecemento composto significan que si a taxa de crecemento predicha o ano pasado para 2014 (3,1%) mantense, ata si fósemos reducir milagrosamente o consumo de materias primas nun 90% retardamos o inevitable en só 75 anos (15). A eficiencia non resolve nada mentres o crecemento continúa.

O fracaso inescusábel dunha sociedade baseada no crecemento e na súa destrución dos sistemas vivos da Terra son os feitos humillante da nosa existencia. Como resultado case non son mencionados en ningures. Constitúen o gran tabú do Século XXI, os temas garantidos para enaxenar a amigos e veciños. Vivimos coma se estivésemos atrapados dentro dun suplemento dominical: obsesionados pola fama, a moda e os tres elementos básicos aburridos da conversación de clase media: receitas, innovacións e centros turísticos. Calquera cousa que non sexa o tópico que demanda a nosa atención.

Declaracións do esaxeradamente obvio, os resultados dunha aritmética básica, son tratados como distraccións exóticas e imperdoábeis, mentres a proposición imposible segundo a cal vivimos é considerada como tan sa e normal e pouco interesante que non vale a pena mencionala. É como se mide a profundidade deste problema: segundo a nosa incapacidade de chegar a discutila.

[*] George Monbiot,  -1963, xornalista, escritor, académico e ambientalista. Escrebe unha columna semanal no xornal The Guardian. CommonDreams.

Web de George Monbiot:
http://www.monbiot.com/

Fonte: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=185597

Máis escritos en Rebelión.
http://www.rebelion.org/mostrar.php?tipo=5&id=George%20Monbiot&inicio=0

Referencias: 
1. http://www.theoildrum.com/node/7853
2. Grantham expresou este volumen como 10⁵⁷ metros cúbicos. No seu traballo We Need To Talk About Growth, Michael Rowan traduxo-o como 2.500 trillóns (10¹⁸) de sistemas solares. (http://persuademe.com.au/need-talk-growth-need-sums-well/). expresou este volume como 1057 metros cúbicos, o que é aproximadamente 40 x 10²¹ metros cúbicos. Multiplicados por 2.500 trillóns (10¹⁸⁾, isto da 10⁴¹ metros cúbicos. Polo tanto, a menos que teña a cifra equivocada para o volume do sistema solar o confundira as unidades,lo que é eminentemente posíbel, a traducción de Michael Rowan parece estar subestimada. Con todo, baseareime na súa cifra, xa que non teño moita confianza na miña. Agradecería calquera mellora, comentario ou corrección.
3. EA Wrigley, 2010. Energy and the English Industrial Revolution. Cambridge University Press.
4. http://www.theguardian.com/environment/2014/may/12/western-antarctic-ice-sheet-collapse-has-already-begun-scientists-warn
5. http://www.theguardian.com/environment/2014/may/23/ecuador-amazon-yasuni-national-park-oil-drill
6. http://www.entornointeligente.com/articulo/2559574/ECUADOR-Gobierno-concede-licencia-para-la-explotacion-de-dos-campos-del-ITT-23052014
7. http://www.theguardian.com/world/2013/aug/16/ecuador-approves-yasuni-amazon-oil-drilling
8. http://www.wwf.org.uk/how_you_can_help/virunga/
9. http://www.theguardian.com/environment/2014/may/23/fracking-report-billions-barrels-oil-government-cynicism
10. http://www.telegraph.co.uk/earth/energy/fracking/10598473/Fracking-could-be-allowed-under-homes-without-owners-permission.html
11. http://www.theguardian.com/environment/2014/may/23/fracking-report-billions-barrels-oil-government-cynicism
12. Philippe Sibaud, 2012. Opening Pandora’s Box: The New Wave of Land Grabbing by the Extractive Industries and the Devastating Impact on Earth. The Gaia Foundation. http://www.gaiafoundation.org/opening-pandoras-box
13. http://www.forestindustries.fi/industry/paper_cardboard_converted/paper_pulp/Global-paper-consumption-is-growing-1287.html
14. https://www.globalonenessproject.org/library/articles/space-race-over
15. Michael Rowan, 2014. We Need To Talk About Growth (And we need to do the sums as well.) http://persuademe.com.au/need-talk-growth-need-sums-well/

Enviado por:
Miguel Quinteiro
-maqmaq@gmail.com-
12 de junho de 2014 17:03
______________________

Carlos Taibo - Por que o decrecemento? - Moi interesante vídeo

http://youtu.be/aUiizu29th0

Carlos Taibo - Por que o decrecemento?

En maio de 2013, realizaron-se en Ourense un Ciclo de palestras, baixo o título "Creando Alternativas II" organizado por Asemblea Aberta Ourense (AAO-15M). Carlos Taibo foi un dos invitados pola Asemblea Aberta Ourense para dar a cuarta palestra do Ciclo no Salón Noble do Liceo de Ourense. Agora presentamos a intervención de Carlos Taibo que leva o título "Por que o decrecemento?", de moita actualidade.

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Os seus últimos libros son 'Decrescimento, crise, capitalismo', 'El decrecimiento explicado con sencillez', 'España, un gran país' y 'Que no se apague la luz. Un diario de campo del 15-M'. Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo" | + info

Web persoal: www.carlostaibo.com


Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com
17 de janeiro de 2014 10:00
__________________________

"STOP! Rodando el cambio", un documental para mostrar o decrecimento

Canto tempo máis poderemos esperar para que se produza
un cambio de paradigma a nivel mundial? 

É posible vivir felices reducindo drasticamente as nosas necesidades? 

Stop! Rodando o cambio é un documental gravado por un equipo de mulleres e financiado colectivamente. Durante un mes viaxaron por distintas alternativas entre os estados Español e Francés en busca doutras formas de vida máis respectuosas coa contorna e as persoas que habitamos nel. A teoría do decrecimento na que nos baseamos alértanos da imposibilidade de seguir producindo como até agora nun planeta cuxos recursos son finitos. Estes niveis de consumo conducíronnos á desaparición dos bosques, a ter ríos e mares contaminados, sistemas de alimentación intoxicados... todo iso alimentado pola especulación financeira e unha clase política despreocupada tanto a nivel social como ambiental.

http://www.rodandoelcambio.com

FICHA TÉCNICA
Título: Stop! Rodando el cambio
Dirección: Alba González de Molina Soler, Blanca Ordóñez de Tena
Productora: La Semilla
País: España
Formato: Full HD
Duración: 90´

Ayudante de dirección: Paula Pérez-Cossio Arias
Cámaras: Irene Tomé Magán, Alba González de Molina Soler, Paula Pérez-Cossio Arias, Blanca Ordóñez de Tena
Periodismo e investigación: Elena Muñoz Martínez, Jenn Dávila Arencibia, Alba González de Molina Soler, Blanca Ordóñez de Tena, Paula Pérez-Cossio Arias
Entrevistadoras: Jenn Dávila Arencibia, Elena Muñoz Martínez, Paula Pérez-Cossio Arias
Montaje: Blanca Ordóñez de Tena, Alba González de Molina Soler, Paula Pérez-Cossio Arias
Postproducción de video: Blanca Ordóñez
Postproducción de sonido: JL Canalejo
Música original: Javier Ochoa
Locución: Katy Lema
Diseño gráfico: Blanca Ordóñez, Paula Cano

Diseño de cartelería: Jara Bustos Martín /web

Quen matou ao Crecemento Económico - Vídeo

Corto animado de 6 minutos producido polo Post Carbon Institute e a editorial New Society. Trátase dun resumo do suscito central proposto polo último libro de Richard Heinberg titulado "O Fin do Crecemento", narrado polo mesmo autor. O video mostra con claridade que estamos ingresando nun novo paradigma completamente diferente a todo o coñecido, no cal xa non poderemos dar por sentado que a economía global e todas as actividades humanas do presente seguirán o seu rumbo de crecemento exponencial sen fin: Os límites naturais existen, e estámonos topado con eles.

Subtitulada en español pola Rede da Transición da Comarca Andina, Patagonia (Arxentina).

Quen Matou ao Crecemento Económico de Horatiux on Vimeo.
Máis información na páxina do noso sitio web dedicada ao libro que é a base deste curto:

sites.google.com/site/sinpetroleo/biblioteca/heinberg4

Enviado por:
Miguel Anxo Abraira
https://www.facebook.com/miguelanxo.abraira
10 de maio de 2013 08:34
__________________

A sexta morte: Boff predica no deserto, ... Por Jaime Richart

A mantenta do artigo  de Leonardo Boff 'Como enfrontarnos á sexta extinción masiva'.

Por Jaime Richart [*]
14.03.2012

Estupendo artigo o de Leonardo Boff: 'Como enfrontarnos á sexta extinción masiva'. Mágoa que non sirva para nada, excepto como catarsis persoal que comprendemos ben porque a ela tamén recorremos algúns fai moito tempo, quizá porque miramos máis ao ceo que os dirixentes e que a maioría dos mortais. Porque os dirixentes nin escoitan nin len a ninguén que lles moleste, eles van ao seu.

Non len a Boff nin a Swimme nin a Ehrlich nin a Berry, nin escoitan aos seus conselleiros medio ambientais, nin a tantos outros que lonxe de estar cegos padecemos unha extrema lucidez aínda que só sexa pola idade e porque miramos ao ceo. Pero chámannos agoireiros. E o “seu” é o seu éxito persoal, o seu éxito corporativo, o da súa ideoloxía, o seu beneficio e o dos seus. E aínda por riba, cada un por separado atribúe aos demais a responsabilidade e a culpa de todo o que está sucedendo e poida sobrevir…

Así se vai trenzando un tecido destrutivo de proporcións telúricas que nos oprime e terminará por acabar con todo.

O de menos é a catástrofe mundial que coa súa inconsciencia ou incompetencia ou pequenez veñen preparando. Máis, os que poderían cambiar o rumbo da vida no planeta “fan que facemos” ou sinxelamente se desentenden. E se desentenden por varias causas, e entre elas porque non saben, non poden e, o que é peor, porque carecen de conciencia.

Para estar na política, e tamén nos negocios das actuais proporcións neste sistema, ten un que arrincarse da cabeza ou a alma a conciencia. Así é que ben por acción, ben por omisión, todos os dirixentes, tanto políticos como económicos, do mundo son responsables e á vez culpables da deriva que leva o biocidio ou ecocidio en portas. Pero para cada un deles por separado a responsabilidade é de “o outro”, dos outros.

A extinción masiva, ao parecer a sexta na historia do mundo, é inevitable, e máis que atrasar o proceso, o que se fará é precipitalo. Estamos atrapados polo fatum, gobernados pola fatalidade. Ou ben, a como todo ser vivo, a esta civilización chegoulle a súa agonía.

Dous ou tres exemplos

– Un alcalde deseca unha lagoa ou un humedal desafiando ás ordenanzas ou modificándoas.
– Aquel patrón de pesqueiro ten que pagar ese fin de semana unha longa nómina e iso xustifica a pesca de arrastre ou explica por que acabou cun banco en augas xurisdiccionais dun país, transformadas pola forza en “internacionais”; augas, por certo, que defenden os seus habitantes que pasan por piratas.
– O outro, por un puñado de moedas a quen se encargan de facelo, maquina e logra a queima dun bosque e outro e outro… levada a cabo por sicarios para logo, pasado o tempo, el ou os seus herdeiros poder construír esa planta industrial ou aquela urbanización que son o eixe do seu pensamento e da súa vida.

E todo así.

Por separado todos son xentes respectábeis e até solemnes. Pero teñen outro “eu”, o eu público, ese que obriga ou incita a moitas cousas monstruosas á súa vez espoliadas pola ambición, pola envexa e polo protagonismo persoal, polas vaidades do mundo e pola necidade en suma. O proceso de degradación en marcha é imparable. Iso sen contar coa ameaza practicamente certa dunha guerra nuclear e outras herbas…

O saneamento e a depuración do planeta se antollan xa imposíbeis. O factor demografía, a necidade e a listeza desprazando á intelixencia dos humanos reitores da Terra son tan patentes que dá preguiza ata pensar cada concepto.

Neste país, desde o que escribo, as cousas turbias e as corrupcións e a falta de sensibilidade nos poderes públicos de todas as cores son moi evidentes, pero ademais priman as “necesidades” do turismo, a ambición sempre, e agora a falta de postos de traballo.

Naqueloutro país, ademais diso mesmo, son as esixencias dos dividendos daqueloutra corporación ou sociedade os que impoñen a realidade do país que está agora sendo esquilmado, tallado, devastadas as súas selvas e as súas aborixes para introducir un cultivo alleo, para lavar diñeiro e para non sé cantas cousas máis.

Nos organismos e nos congresos internacionais non hai máis que simulación e hipocrisía, ademais dunha absoluta falta de vontade por parte dos chamados a tela; en boa medida porque saben que non dependen da súa si non da doutros, que os transgresores nin están presentes nin van respectar leis que no mellor dos casos van esquivar, ou cuxas condutas criminolóxicas van saldarse con ridículas penas económicas ou carcerarias que non van cumprir.

O desenvolvemento sostíbel é outro mito. A salvación só está no decrecer.

A sociedade humana, ríos, mares, océanos, bosques, lagoas e humedais do planeta están condenados a desaparecer ou a converterse en vertedeiros absolutos, en lixo. Non hai paz nin tregua para o fin dos tempos, sexa gradual pero galopante, sexa en forma de convulsión telúrica, sexa nun estalido infernal do planeta por dentro, sexa este golpeado por un corpo celeste.

Isto non é cuestión de optimismo/pesimismo. Isto é cousa de sentido común, de sensatez e, si me apuro, dunha lucidez que se adquire (ou se padece) quitándose un a careta, non enganándose un a si mesmo, non culpando do desastre que non cesa aos demais. Sobre todo, prestando atención á evidencia.

De nada serven os chamamentos á cordura. E non serven, porque os humanos reitores das sociedades occidentais que dominan a terra, están cegados pola crenza interesada de que o sistema socioeconómico é o mellor posible. Pero tamén, porque chega un momento en que predomina a pulsión de morte freudiana sobre a pulsión de vida sen poder evitarse, como tamén lle ocorre ás veces ao ser individual.

A mera constatación de que ninguén pensa nas xeracións seguintes é o método “endebedamento” absolutamente por encima do concepto e praxe do concepto “aforro” que xa nin existe. A desaparición virtual do concepto aforro en términos económicos supuxo, está supoñendo, que non se considera de interese, que non vale a pena investir en “futuro”. Nin no noso nin o dos nosos netos; nin no noso interese nin no deles.

A sociedade mundial occidental está deseñada polo fatum, como dicía antes, ou pola estulticia suma para esgotar os escasos recursos do planeta e os poucos lugares virxes que quedan.

Os polos pronto se quedarán sen xeo. A sorte está botada. Pero sigamos escribindo e clamando contra a maldición caída sobre as nosas xeracións. Deixemos á vez que cumpra o seu cometido e consolémonos vendo como unha prerrogativa (da que carecen as xeracións anteriores) o poder presenciar en vivo e en directo o magno e inédito espectáculo do fin da civilización, da que seremos todos ao tempo actores, protagonistas e espectadores…
——
[*] Jaime Richart, é analista e escritor.
richart.jaime@gmail.com

Blogues do Autor:

• Pensamiento crepuscular
• El pensamiento vertical

Tamén en: http://www.izquierdadigital.es.

O artigo de Leonardo Boff pode lerse, neste portal, aquí.

Fonte: surysur.net

Enviado por:

Sur y Sur

-admin@surysur.net-

13 de março de 2012 15:11

_____________

O consumismo potencia un modo de vida escravo que nos fai crer que somos felices - Entrevista a Carlos Taibo

De ascendientes galegos e parte da súa obra escrita na súa lingua materna, o profesor titular de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e editor Carlos Taibo vai fiando, a través dos seus frecuentes libros e conferencias, o seu pensamento libertario e decrecentista. Das alternativas ao consumo xerado polo sistema capitalista -que para os decrecentistas non respecta nin os recursos naturais nin os dereitos humanos.

O profesor e escritor Carlos Taibo (Madrid, 1956) fala sobre decrecemento, un movemento que vai cobrando máis forza entre persoas de diversos perfís que formula alternativas a un sistema capitalista que ven obsoleto e inhumano .



Cristina M. Sacritán entrevista ao profesor, escritor e activista libertario Carlos Taibo


Escribe moitos libros, case un por ano. Investiga moito ou está inspirado pola tolemia que nos rodea?

Bo, escribín moitos, pero bastante relacionados entre si, ou son reedicións, ou reelaboracions de materiais vellos ... Recentemente recompilei artigos do ano pasado que beben da discusión sobre as pensións, a conduta dos sindicatos, a folga, o plan de axuste, etc. Agora acaba de saír "O decrecemento explicado con sinxeleza" (Catarata), é un libriño de 130 páxinas.


Con el pretende achegar máis as súas teorías a todo o mundo?

Si, está pensado para xente que aspira a acceder a algo complexo da man de argumentos máis sinxelos.


Parece que moitos camiños levan a Roma, relacionados entre si, como os bancos de tempo, auto-produción, cooperativas de consumo... á vez do decrecentismo.

En realidade o que chamamos decrecemento non é unha cousa nova. É o produto dun amasillo de movementos e iniciativas que teñen xa un lapsus temporal bastante prolongado. Pero é verdade que o decrecemento bebe de moitos deses movementos que mencionas, e de xeito máis preciso da idea de que cada vez é máis urxente xerar espazos autónomos nos cales non dominen as regras dos sistemas que padecemos. Creo que é unha vella idea de cariz libertario, anarquizante.


Precisamente en 2010 publicou Libertari@s. A anarquía sería a fórmula máis total para sentirse libre?

Nese libro recollín o adxectivo libertario, aínda que a maior parte das fontes dese pensamento son anarquistas ou anarquizantes. O de libertario paréceme máis interesante porque non reclama unha adhesión ideolóxico-doctrinal. Hai xentes que deciden apostar con descaro pola democracia de base, pola autogestión, que recelan da delegación do poder, que cuestionan as xerarquías, sen ler a Bakunin.


Moitas voces dixeron ao desencadearse esta crise económica que o sistema capitalista está obsoleto, pero non parece que a clase dirixente estea aplicando outras metodoloxías. Iso abócanos a reincidir, en crises cíclicas?

En efecto. Hai problemas, pero para resolvelos aplícanse as mesmas terapias que nos conduciron a eles, cun escenario en termos ético-morais indefendible. Alguén podería dicir "bo, é que hai que reducir o gasto público en sanidade e educación porque é moi alto". Non, a maioría pensamos que é moi baixo, o que ocorre é que hai que tapar os buracos que deixaron as operacións de especulación financeira, bolsista, inmobiliaria rexistradas nos últimos dez anos. Cando hai beneficios, privatízanse; cando chegan as perdas, en cambio, as perdas se socializan.


Televisións e móbiles que se estragan deliberadamente, eficiencia anulada polo consumo ... Este sistema é demencial.

Si, hai unha maquinaria para enganarnos, a obsolescencia programada, pero é rechamante que a aceptemos resignados. Os nosos gobernantes non están interesados en frear eses abusos e as propias asociacións de consumidores non lles prestan particular atención. Por outra banda, calquera convirá que é preferible que utilicemos coches menos contaminantes, pero claro, hai que preguntarse se a súa elaboración é tan gravosa como a dos convencionais. E máis aló: temos que responder se precisamos obxectivamente de coches. O primeiro paso será non utilizalos, e de facelo, que sexan o máis ecolóxicos posibles.


As armas e as novas tecnoloxías sofistícanse mentres miles de persoas morren por desnutrición ...

O que estamos discutindo son as presuntas virtudes do crecemento económico. Dicimos que non xera necesariamente cohesión social, que tampouco se traduce en creación de emprego, que aboca en moitas ocasións a agresións ambientais irreversibles, que nos países ricos aséntase no espolio dos recursos humanos e materiais dos países pobres e no terreo individual potencia un modo de vida escravo que nos fai pensar que seremos máis felices cantas máis horas traballemos e máis bens consumamos. Dispomos de 20 anos lamentables para demostrar que iso non resolve o escenario de exclusión e pobreza que comentas e sitúanos ante un abismo ambiental.


Como nos salvaría o decrecimiento dos espolios de recursos e as abismais diferenzas entre clases?

Creo que está logrando pór no mapa unha actitude cada vez máis recelosa cara ás promesas que nos fan os dirixentes políticos, os economistas e a abafadora maioría dos sindicalistas. De forma máis precisa, habería que reducir a actividade produtiva; no seu caso, clausurala (do automóbil, a militar, a publicidade...). Alguén replicará de inmediato: "Se facemos iso xeraremos millóns de parados na UE". Como encarar ese innegable problema? Botaremos man de dúas fórmulas. Unha, propiciaremos o desenvolvemento das actividades económicas relacionadas coa atención das necesidades sociais insatisfeitas e o respecto do medio natural. Dous, nos sectores económicos convencionais que persistan procederemos a repartir o traballo. Cal será a secuela? Traballaremos moitas menos horas, disporemos de moito máis tempo libre e reduciremos os nosos a miúdo hilarantes e estúpidos niveis de consumo.


Nun mundo dominado pola cobiza, iso é difícil.

Si, aínda que hai partes virxes na nosa cabeza que convenientemente estimuladas conducen a condutas distintas. Outorgar primacía á vida social fronte á lóxica frenética da produción, do consumo; establecer rendas básicas de cidadanía; recuperar a vida local, fronte á globalización desbocada; restaurar formas de democracia directa e autogestión, e no terreo individual, pronunciarnos en proveito da sinxeleza, a sobriedade. Aínda que este non é un proxecto que invite á infelicidade, falamos dun incremento substancial das relacións sexuais nunha primacía dunha vida social afastada do consumo.


Fai o amor e non a guerra, non?

Si, precisamente a vida que temos hoxe está marcada polo branco e negro, pretendemos ampliar o espectro do arco iris.


Nas súas clases na UAM adoita introducir estes termos?

Non, porque alí do que falo é unha cousa moito máis convencional e técnica, de partidos, de burocracias, de eleccións. Nalgún caso préstase, pero polo xeral a disciplina vai por outros camiños.


Pero, os seus alumnos interésanse por iso?

Hai unha minoría que se interesa, si.


Que lle gustaría transmitir?

(Medita) Gustaríame transmitir a idea de que o do decrecimiento é un proxecto provocador, orixinal e que ten respostas obxectivas a moitos dos problemas que debemos afrontar neste escenario de crise, fronte ao que é común nos discursos oficiais, que me parece que non fan outra cousa que volver unha e outra vez sobre si mesmos e as súas miserias. Creo que non deixa indiferente, e que abre un horizonte de reflexión que é cada día máis urxente.

Fonte: http://www.decrecimiento.info/
Fonte: Cristina M. Sacristán - Luns, 16 de Maio de 2011 - http://www.noticiasdegipuzkoa.com/2011/05/16/sociedad/estado/el-consumismo-potencia-un-modo-de-vida-esclavo-que-nos-hace-creer-que-somos-felices



[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]

Web persoal de Carlos Taibo:
http:// www.carlostaibo.com
___________

As mentiras da austeridade, ... Por Serge Latouche

Interesante e actual artigo de Serge Latouche que paga a pena ler e difundir. Desde Ártabra 21 recomendamos debater e reflexionar sobre o seu contido.

Serge Latouche [*]

28.09.2011

Fronte á sociedade do crecemento sen crecemento, o autor formula unha entrada na sociedade do decrecemento, ou de prosperidade sen crecemento.

A "ricuperación" é o que se propuxo no cume do G20 de Toronto, un programa que anunciou simultaneamente a recuperación e a austeridade. O acordo final dese cume fíxose baixo unha síntese errada: a continuación da economía controlada polo rigor e a austeridade medida pola recuperación. A ministra de Economía francesa, que non era aínda presidenta do FMI, Christine Lagarde, arriscouse entón ao neoloxismo "ricuperación", unha contracción dos termos rigor e recuperación.

1º Rexeitamento da austeridade

A crise grega inscríbese no contexto máis amplo da crise do euro e dunha crise de Europa. E por suposto dunha crise da civilización da sociedade de consumo, unha crise que une crise financeira, económica, social, cultural e ecolóxica. A miña convicción é que resolvendo a crise de Europa e do euro, se non a crise da civilización consumista, resolveremos a crise grega, pero mantendo Grecia a golpes de préstamos condicionados por curas de austeridade, non salvaremos nin a Grecia, nin a Europa e afundiriamos os pobos na desesperación.

Rexeitar a austeridade é levantar dous tabús que son a base da construción europea: a inflación e o proteccionismo. As políticas arancelarias sistemáticas de construción e reconstrución do aparello produtivo, de defensa de actividades nacionais e de protección social, e as de financiamento do déficit orzamentario por un recurso razoado á emisión de moeda procreando aquela inflación moderada preconizada por Keynes, acompañaron o crecemento das economías occidentais da posguerra, "en verdade o único período na historia moderna no que as clases traballadoras gozaron dun benestar relativo". Estas dúas ferramentas foron proscritas pola contrarrevolución neoliberal.

Como todas as ferramentas, o proteccionismo e a inflación poden ter efectos negativos e perversos "efectos que se observan a día de hoxe pola súa utilización vergoñosa" pero é indispensable recorrer a estes de xeito intelixente para resolver socialmente de forma satisfactoria as crises actuais. Por iso, hoxe necesítase probablemente saír do euro, a falta de podelo corrixir. A moeda pode ser un bo servidor, pero sempre será un mal amo. Notamos que a recuperación da señora Lagarde non é a recuperación productivista de Joseph Stiglitz, é a recuperación da economía de casino, a da especulación bolsista e inmobiliaria, esencialmente. Para os gobernos vixentes, o slogan "recuperación e austeridade" significa a recuperación para o capital e a austeridade para as poboacións.

En nome da recuperación, amplamente ilusoria, do investimento e do emprego, báixase ou elimina o produto social e o imposto sobre beneficio das empresas. Renúnciase a toda imposición sobre os beneficios bancarios e financeiros, mentres que a austeridade asesta un duro golpe aos asalariados e ás clases medias e inferiores con descensos das remuneracións, redución de prestacións sociais, retroceso da idade de xubilación, etc. Para completalo e preparar a mítica recuperación, desmantélanse máis os servizos públicos e privatizamos de golpe o que aínda non o foi, con supresión masiva de postos (ensino, saúde, etc.).

Asistimos a unha estraña competición masoquista da austeridade. O país A anuncia un descenso dos soldos de 20%, enseguida, o país B anuncia que o fará mellor con 30%, mentres que o país C por non deber nada a ninguén se apresura a engadir medidas aínda máis rigorosas. Esta política de austeridade estúpida non pode procrear outra cousa que un ciclo deflacionista que precipitará a crise que a recuperación puramente especulativa non impedirá; e os Estados, sen substancia, xa non poderán esta vez salvar os bancos a golpes de miles de millóns de dólares. O problema, efectivamente, vén dado polo feito de que na práctica, a crise do endebedamento dos Estados é só unha parte do problema.

Polo que concierne á débeda pública, a súa anulación correría o perigo de afectar non só a bancos e especuladores, senón tamén directamente ou indirectamente aos pequenos aforradores que confiaron no seu Estado e en bancos, que realizaron investimentos complexos ás súas costas. Unha reconversión negociada (o que equivale a unha bancarrota parcial), como ocorreu en Arxentina despois do desmoronamiento do peso, ou logo dunha auditoria, como propón Eric Toussaint que determine a parte abusiva da débeda, é sen ningunha dúbida preferible. Nunha sociedade de crecemento sen crecemento, o que corresponde máis ou menos á situación actual, o Estado está condenado a impor aos cidadáns o inferno da austeridade. É para evitar iso para o que é necesario emprender unha saída da sociedade de crecemento e construír unha sociedade de decrecimiento.

2º Rexeitamento da "recuperación"

Bos espíritos, como Joseph Stiglitz, preconizan antigas receitas keynesianas de recuperación do consumo e de investimento para que se reparta o crecemento. Esta terapia non é desexable. Non é desexable, porque o planeta xa non o pode soportar, non é posible quizais, polo feito do esgotamento dos recursos naturais. Trátase de saír do imperativo do crecemento. Dito doutro xeito, de rexeitar a procura obsesiva do crecemento. Esta non é (e non ten que selo) unha meta por si mesma; xa que non constitúe o medio de suprimir o desemprego. Débese intentar construír unha sociedade de abundancia frugal, ou para dicilo como Tim Jackson, de "prosperidade sen crecemento".

O primeiro paso da transición tería que ser a procura do pleno emprego co fin de remediar a miseria dunha parte da poboación. Isto podería ser realizado grazas a unha relocalización sistemática das actividades útiles, unha reconversión progresiva das actividades parasitarias como a publicidade ou daniña como a nuclear e o armamento, e unha redución programada e significativa do tempo de traballo. Para o demais, darlle á máquina de facer billetes e establecer unha inflación controlada (digamos máis ou menos 5% ao ano) é o que preconizamos.

Por suposto, este fermoso programa é moito máis fácil de anunciar que de realizar. No caso de Grecia, supón como mínimo saír do euro e restablecer o dracma, probablemente inconvertible, co que iso implica: control dos cambios e restablecemento das aduanas. O necesario proteccionismo selectivo daquela estratexia arrepiaría aos peritos de Bruxelas e da Organización Mundial do Comercio. Desta parte esperaríanse represalias e tentativas de desestabilización exteriores asociadas con sabotaxes de intereses lesionados desde o interior. Este programa parece a día de hoxe moi utópico, pero cando esteamos ao fondo do marasmo e da verdadeira crise que nos está axexando, parecerá desexable e realista.

Conclusión

Na estratexia grega antiga, a catástrofe é a escritura da estrofa final. Aquí estamos. Un pobo vota masivamente por un partido socialista cuxo programa era case socialdemócrata que, sometido á presión dos mercados financeiros, impón unha política de austeridade neoliberal obedecendo ás conminaciones conxuntas de Bruxelas e do Fondo Monetario Internacional. O euro impón a Grecia rexeitar democraticamente esta imposición, como fixo Islandia. Está claro que na súa maioría, o pobo grego probablemente non aceptaría, ou en calquera caso non facilmente, as consecuencias da rupturas co euro (repudio polo menos parcial da débeda pública, expulsión de Europa, embargo dos países "expoliados", fuxida de capitais, etc.). Pero "o sangue e as bágoas" seguindo a fórmula de Churchill, xa están aquí, só que sen esperanza da vitoria. O proxecto do decrecimiento non pode aforrar este sangue e aquelas bágoas, pero polo menos, abre a porta á esperanza. O único xeito de escaparse diso, desexámolo ardentemente, sería lograr sacar a Europa da ditadura dos mercados e construír a Europa da solidariedade, da convivencia, este cemento do lazo social que Aristóteles chamaba "philia".

Fonte: Tradución: Carole Charraud - En Diagonal
Orixinal en francés: 'A double imposture da rialance' - 26 de setembro de 2011
Fonte: http://www.decrecimiento.info/

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Serge Latouche, é licenciado en ciencias políticas, filosofía e ciencias económicas. Profesor emérito de economía da Universidade Paris-Sud (Orsay), é especialista en relacións económicas e culturais Norte-Sur e en epistemoloxía das ciencias sociais. É tamén autor de "Sobrevivir ao desenvolvemento" e "A aposta polo decrecimiento".

No buscador de Google: buscar
__________________

Palestra sobre o Decrescimento organizada pola Escola Popular Galega en Esteiro - Hoje 8 de Junho, ás 20:30 horas, nos locais da Associaçom Vizinhal de Esteiro

Nos locais da Associaçom Vizinhal de Esteiro, em Ferrol, terá lugar hoje, 8 de Junho de 2011, umha palestar de moito interesse, sobre o "Decrescimento", organizada pola Escola Popular Galega:

Intervirám:

• Xoan Ramon Doldán, profesor titular de Economía Aplicada na USC.
• Isabel Vilalba, produtora e Responsável da Secretaria das mulheres do Sindicato Labrego Galego.
• Manolo Rei, membro de Uniom Libertária.
• Xesús Manuel Díaz, membro da CIG.

4ªFeira, 8 de Junho, às 20;30hh no local da Associaçom Vizinhal de Esteiro.

Escola Popular Galega
escolapopularnacional [arroba]gmail[ponto]com
Escola Popular Galega, Rua Real nº 12 rés-do-chao, C.P. 36202 Vigo.
Escola Popular Galega, Apartado 794, C.P. 36202, Vigo
________________

Entrevista a Carlos Taibo: Que é o Decrecimento ? - Video

Nesta entrevista Carlos Taibo explica-nos que é o decrecimento, nacido como crítica ao crecimento ilimitado nun mundo con recursos limitados, e como proposta de debate social.

O decrecimento é unha corrente de pensamento político, económico e social favorábel á diminución controlada da produción económica co obxectivo de establecer unha nova relación de equilibrio entre o ser humano e a natureza, pero tamén entre os propios seres humanos.


Decrecimiento - Carlos Taibo from ATTAC.TV on Vimeo.

Portal do Decrecimento:

http://www.decrecimiento.info/

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
_____________________

Chamamento aos Sindicatos, por parte do Movimento polo Decrecimento, diante da Mobilización Europea do 29S

Chamamento aos Sindicatos diante da Mobilización Europea do 29S: Unha frente europea de organizacións de obxectores e obxectoras do crecimento interpela a los sindicatos para que rompan coa lóxica do productivismo e o crecimento económico.

Resistamos ao Crecimento da Austeridade
Chamamento aos Sindicatos

Os obxetores e obxectoras do crecimento esixen ás forzas sindicais facer unha ruptura antiproductivista sen a cal non poderán saír do papel de compañeiros activos da lóxica destrutiva que representa a economía de hoxe en día. Os obxetores e obxectoras do crecemento propoñen perseguir o "bo vivir" no canto de "o sempre máis", de reducir notablemente o tempo de traballo e defender xa que logo, unha renda básica e garantía suficiente para cada un.

A Confederación Europea dos Sindicatos organiza unha xornada de acción europea o próximo 29 de Setembro en Bruxelas. O slogan é: "Non á austeridade. ¡Prioridade ao emprego e ao crecimento!"

As organizacións de obxetores e obxectoras do crecimento e as personalidades asinantes (lista ao final do documento) deste comunicado común, apoian a loita dos sindicatos contra a vontade do capital a cargar o peso da crise sobre a clase traballadora, pero lamentan a chamada ao crecimento que non pode ser o camiño de saída da crise e que pon a CES nunha postura insostible.

Os obxetores e as obxectoras do crecimento asinantes do presente comunicado:

1. Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.
2. Estiman que a austeridade, para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.
3. Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.
4. Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o "bo vivir" e non o "sempre máis": derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.

1.- Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.

Garantir o crecimento supón poder aumentar continuamente e de xeito infinito a produción de bens e servizos mercantís. Porque a produción destes bens e servizos necesitan a explotación de recursos naturais e de traballo humano, o crecimento infinito supón necesariamente a explotación infinita da Terra e da Humanidade.

Hoxe en día, esta carreira tola chega ao seu fin e destaca a dimensión catastrófica dos innumerables danos que xera: o planeta Terra que é a condición de toda actividade social e humana está á agonía, a súa devastación provoca os efectos os máis violentos en primeiro lugar sobre os pobos e persoas máis vulnerables.

As persoas son cada día máis relegadas ao papel de consumidores/produtores para facer funcionar unha máquina que produce cada vez máis malestar, en detrimento do benestar individual e colectivo. O enlace social esta corroído pola mercantilización e a competencia tola que agredan simultaneamente as relacións entre as persoas, os pobos e as xeracións. As desigualdades sociais aumentan en todo o mundo, a miseria non para de propagarse de xeito tan violento posto que os desamaños do medio-ambiente, relacionados aos excesos de produción, procreados orixinalmente polo Occidente convértense nunha causa primeira. Está agora claro que a universalización do modo de vida dos países materialmente ricos non é posible. A pesar do que pensan os economistas os máis ortodoxos, é por exemplo imposible que o conxunto dos habitantes da India e de China dispoñan dun coche, unha televisión e unha neveira como dispomos en Occidente. O planeta simplemente non sobreviviría e a humanidade tampouco a consecuencia.

Fronte a esta constatación de fracaso tanto económico que humano e ecolóxico, a continuidade do crecimento económico non pode ser unha solución: para manterse, esta lóxica implica necesariamente consumir sempre máis recursos e explotar os traballadores antes de botarlles unha vez sendo inútiles ou demasiado caros polos accionistas, con como corolario unha degradación incesante do planeta Terra e das relacións humanas.

2.- Estiman que a austeridade para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.

A onda de austeridade que cae sobre os pobos de Europa é imposta polas institucións financeiras coa asistencia activa dos Estados socio-demócratas. O que se esta chamando "austeridade" é unha nova etapa desta degradación necesaria para producir "crecimento": os especuladores buscando maximizar sempre máis os seus beneficios e o culto do crecimento impondo a todo prezo a competición entre os traballadores e traballadoras do mundo enteiro, pídese ao pobo traballar e apertar o cinto para facer funcionar a maquina. Todo crecimento económico suplementario a vir poderá ser realizado unicamente á conta da repetición sempre máis violenta desta lóxica de devastación. O crecimento garante a austeridade aos países ricos cando ao mesmo tempo afunde xa millóns de persoas polo ancho mundo na miseria a máis profunda.

3.- Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.

As forzas sindicais demostraron un compromiso histórico co capital cando os froitos do crecimento e do productivismo puideron ser gozados por todas as persoas grazas ás melloras substanciales nas condicións de traballo, as cales foron obtidas logo de duras negociacións e loitas, singularmente á saída da segunda guerra mundial. Pero despois do final dos anos 70, a lóxica do crecimento do capital levou ás partes implicadas a romper o equilibrio existente. Desde entón, o benestar material das persoas nos nosos países ricos disminueu a pesar do aumento do PIB de xeito case continuo, mentres que a xente segue sendo máis pobre quedándose estancada, e a brecha entre ricos e pobres crece cada día máis, xa sexa dentro das nosas fronteiras como no mundo enteiro.

Atrapados pola trampa da lóxica do crecimento infinito, os sindicatos atópanse desde agora reducidos a simplemente negociar a limitación da velocidade á cal as condicións de traballo e de solidariedade son deterioradas. Igualmente, a chamada polo emprego de calidade que se realiza na euro-manifestación do 29 de Setembro, contraponse aos obxectivos de rendibilidade e de crecimento que as CES parecen reclamar desde e coas súas voces co mesmo slogan.

Para preservar a forza dos sistemas de solidariedade conquistados logo de longas loitas e levados en práctica á saída da segunda guerra mundial, é desde entón indispensable o saír da lóxica da acumulación sen fin.

Chamamos aos membros sindicais das diferentes composicións nacionais e rexionais da CES a reinvidicar alto e forte, dentro do núcleo das súas organizacións, a un cambio do orientación radical que tome en consideración unha orientación antiproductivista en favor do "bo vivir" e da solidariedade, e non caer no "sempre máis" nin na competición xeneralizada.

É o momento no que os sindicatos abran os ollos contra o carácter suicida do dogma do crecemento económico e do productivismo, e que estes inicien sen perder un instante un cambio profundo de rumbo e se opoñan de xeito frontal a esas dúas lóxicas socialmente, humanamente e ecologicamente devastadoras.

4.- Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o « bo vivir » e non o « sempre máis »: derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.

Segundo a nosa opinión, para que a necesaria transición cara a unha sociedade sostible sexa socialmente posible e xusta, tres obxectivos teñen que ser abordados simultaneamente:

•  Unha reevaluación profunda das crenzas que apoian e sosteñen as políticas actuais e un cambio radical de obxectivos: denunciar o mito económico do crecemento infinito; substituír a competitividade e o "sempre máis" pola cooperación e o bo vivir.

• Saír do laborismo co fin de compartir o traballo e volver atopar o tempo libre e o sentido a este: Organizar unha redución forte do tempo de traballo remunerado.

• Garantir un soldo de existencia suficiente para o ser humano (e instaurar simétricamente un soldo máximo), garantindo así, o dereito de acceso aos bens comúns e públicos xestionados de forma colectiva (seguridade social, educación, acceso á enerxía, ao auga, etc.).

Os nosos países nunca foron tan ricos como agora, nin o noso modo de organización tan desigual e destrutor. Un cambio de rumbo é urxente e necesario. Os medios están á nosa disposición, fai falta organizar a forza colectiva que será capaz de oporse ás potencias actuais e así levar a cabo as nosas alternativas. Os sindicatos deben retomar o papel emancipador que fixo seu durante o curso da historia, rompendo claramente coa lóxica destrutora do productivismo e do crecemento.

Esta chamada é igualmente unha invitación ao dialogo fraternal coas forzas sindicais. Unha iniciativa do Movemento Político dos Objetores do Crecemento (Bélxica), www.objecteursdecroissance.be

Asinantes do Chamamento.-

Belgique:

• Groupe de Réflexion et d'Action Pour une Politique Ecologique
• Le Début des Haricots
• Les Amis de la Terre – Belgique
• Mouvement politique des objecteurs de croissance
• Nature&Progrès Belgique
• Respire asbl
• Sens dessus dessous asbl
• Vélorution
• Paul Lannoye, député européen honoraire - ancien président du Groupe des Verts au Parlement
• européen
• Jean Cornil, ancien parlementaire, militant existentiel
• Alain Adriaens, Député bruxellois 1989-2004

Estado Español:

• Collectivo Deshazkundea
• Coordinora Verde
• Dale Vuelta-Bira beste aldera! (Movimiento por el decrecimiento)
• Ekologistak Martxan. Euskalherria
• Red Decrecimiento Sevilla, Transición en Comunidad
• Sagarrak
• Tiana Solidaria
• Joan Martinez-Alier, economista, Universitat Autonoma de Barcelone, cocoordinador de la Revista
• Ecologia Politica
• Carlos Taibo, Profesor de Ciencia-Politica, Universidad Autonoma de Madrid
• Iñaki Valentín, miembro de Deshazkundea y de Antikapitalistak
• Florent Marcellesi, coportavoz de la Coordinadora Verde

France:

• Association des Objecteurs de Croissance
• Action consommation
• Bretagne décroissance
• Coopérative du Mouvement des Objecteurs de Croissance (MOC)
• Parti Pour La Décroissance
• Paul Aries, directeur du Sakorphage, journal d'analyse politique
• Yves Cochet, député
• Alain Gras, sociologue, Université Paris I Panthéon-Sorbonne
• Serge Latouche, économiste, Université de Paris-Sud 11
• François Schneider, docteur en sciences, auteur

Italia:

• Movimento per la Decrescita Felice (MDF)

Suisse:

• Réseau Objection de Croissance (R.O.C) Suisse
• Jean Robert, architecte, auteur

Notas.-

Acción urxente "chamada antiproductivista aos sindicatos previa á manifestación europea polo crecemento e o emprego en Bruxelas o 29 setembro" colecta de firmas das diferentes organizacións polo decrecimento co fin de realizar un comunicado común. Solicítanse os vosos contactos e redes de colaboración. Propomos a organizacións, colectivos e personalidades afíns ao decrecimento de varios países de Europa o asinar o texto adxunto antes da euromanifestación do 29 de setembro en Bruxelas [http://www.etuc.org/a/7406].

Este texto foi escrito polo grupo de traballo do Movemento Político de Obxectores e Obxectoras do Crecemento [Bélxica - www.objecteursdecroissance.be] e é xa que logo, un texto colectivo. Houbésemos, por suposto, preferido propor un texto inicial sobre cal cada un puidese traballar, pero non foi posible por falta o tempo: non poderiamos coordinar a evolución deste texto con máis autores antes da súa publicación prevista para o 22 Setembro. Este texto que non puidemos escribir antes, é sometido á vosa atención neste estado e xa non pode ser modificado. Aínda que nos parece suficientemente claro e forte, este comunicado queda imperfecto no seu formulación principalmente. Esperamos que a pesar diso, poidan os diferentes colectivos apoialo, de maneira que podamos mostrar xuntos que existe un movemento en varios países de Europa e que podamos interpelar á Confederación Europea dos Sindicatos (CES) con máis forza do que poderiamos facelo cada por separado.

Comunicaremos aos interesados a lista completa dos asinantes (do mesmo xeito que as direccións electrónicas de cada unha as organizacións asinantes -non as das persoas individuais- o que axudará no futuro ao traballo en rede) o 21 de Setembro, e propomos a cada organización transmitir o documento final aos medios de comunicación e sindicatos usando os vosos contactos. A data de envío está exposta para o 22 setembro. Agradecemos xa que logo non publicar este texto antes do 22.

Grazas por indicar por email se a súa organización desexa asinar este texto indicando o nome da súa organización ou colectivo á direccion seguinte: jeanbaptistegodinot@scarlet.be antes do 20 Setembro.

Se están en contacto con representantes doutras organizacións polo decrecimiento, por favor non dubidedes en animalas igualmente a asinar o texto en nome da súa organización. Para evitar as eventuais dúbidas sobre se as firmas gardaranse ou non, o Movemento Político das Obxectoras e Obxectores polo Crecemento resérvase toda liberdade de gardar ou non unha proposta de firma.

Esperando que esta acción permitirá coñecer mellor as ideas que compartimos e reforzar os vínculos entre obxectores e obxectoras do crecimento en Europa; esperando lerlles proximamente, Saúdos cordiais,

Jean Baptiste Godinot

porte-parole mpOC

Mouvement politique des objecteurs de croissance (mpOC)
_______________________

Enlace de interese:

http://www.decrecimiento.info/
_______________________________