Festival Folk na Praza do Inferniño - Venres 6 de Xullo - I Festival InferniñoFolk - Actuan: 'Alen de Ancos' e 'Estimaba que Viñeras'

A Asociación veciñal O Rosario-Inferniño  e a Asociación Cultural Terra Meiga, organizamos un FESTIVAL FOLK para o vindeiro VENRES, día 6 a partir das 8 h da tarde no Palco da Música da Praza do Inferniño.

Neste  Festival I INFERNIÑOFOLK, contaremos cos Grupos de música folk "ALÉN DE ANCOS"  e  “ESTIMABA QUE VIÑERAS”, coa colaboración da Deputación provincial d´A Coruña, dentro da programación de cultura e o concello de Ferrol.

Alén de Ancos

Alén de Ancos é un grupo de Ferrol en constante actualización desde o seu nacemento no 2007. Despois de diversas probas musicais, o estilo defínese como FolkFusión dada a mestura de cancións tradicionais con outras de composición propia.

Levando as rendas da sonoridade musical temos whistles e uilleann pipe, sempre apoiados nos acordes de guitarra e piano, e seguindo os ritmos de bodhran e caixón.
Esta nova agrupación naceu coma un ‘hobby’ para un grupo de amigos que se coñeceran no seo de diferentes entidades e bandas da comarca. Pouco a pouco, e tras moitas horas de ensaio, déronlle forma ó seu son ata elaborar un estilo propio.

A traxectoria musical do grupo comeza coas actuacións esporádicas en pequenos locais e festivais cercanos a Ferrol, ata consolidarse definitivamente con un concerto no XII Quantum Music Festival organizado polos alumnos da Facultade de Física de Santiago de Compostela, aló polo 2008.

Despois deste gran debut coma grupo propiamente dito, participamos na inauguración dos “Mércores Folk” da xa clausurada Sala RunRum; Contratáronnos coma músicos-actores no Asalto ó Castelo de Monterrei (Ourense), dous anos consecutivos; Colaboramos no “Festival Benéfico En Feminino” organizado por AECOFE no 2008; Quedamos como semifinalistas no Concurso Escenario PRAU 2010 de Cantabria; Entre outras actuacións, tamén tocamos  en lugares como Neda (Belelle Folk 2009), Lires (Cee 2011), Carballo (2011), e San Sadurniño (San Pipote 2011).

Destacamos neste ano:

• Ferrol Lidera 16 Marzo 2012 (Ferrol). Accésit 100 €.
• Finalistas Proyecto Runas 2012 Festival Internacional do Mundo Celta de Ortigueira.
• Festival Irmandiño de Moeche

Actualmente teñen unha nova maqueta gravada co persoal técnico de Groove Punch Studios e así ter máis oportunidades á hora de solicitar novas actuacións.

Os integrantes de Alén de Ancos son: Pablo Díaz [Gaita e Whistles]],  Fausto Escrigas [Saxo e Whistles], Rubén Gómez [Guitarra], Aitor Rodríguez [Percusións], Iago Casal [Teclado], Carlos Caaveiro [Uilleann pipe], e Dolores Melgar [Pandeireta].

Recomendamos que visiten a páxina: www.facebook.com/alendeancos

Contacto: alendeancos@gmail.com


Estimaba que Viñeras

O Grupo Folc “ESTIMABA QUE VIÑERAS” (Música folk con ritmos de rock e blues) nace alá polo ano 2007 en San Xoan de Piñeiro, Mugardos.

A súa música é unha mistura de pezas de gaita tradicionais co poemario galego e propio do noso país todo isto acicalado cun toquiño rock que lle aporta carácter á festa.

Os compoñentes veñen de distintos estilos musicais, o que lle aporta diversidade ao repertorio.

Ante todo son un grupo de amigos que gostan da música do país.

Contan xa cunha ampla cantidade de actuacións entre as que caben destacar algunhas de relevancia: "FESTIFOLK SAN XOAN DE PIÑEIRO" en Mugardos, "FESTIVAL DA TERRA E DA LINGUA" no Muiño de Pedroso-Narón (Agora a edición deste ano vai-se celebrar no Paseo do Río Xuvia en Narón), "FESTIVAL ANTROSPINOS" en Taragoña-Riaxo, "FESTIVAL SOLIDARIO, UNHA MAN POR HAITÍ" en Pontedeume, no "FESTIVAL IRMANDIÑO" de Moeche e nun sinfín de actuacións en festas e sociedades culturais da nosa bisbarra.

Son: Carliños, Tino, Andrés, Moncho, Mon (fundadores e cando que eles queiran Rubén e Serxio Platas), ademási o novo e flamante Guitarrista Gabi, e o estelar acordeoanista Diego Feal.

Saúdos

asdo. Xose M. Sanxoán
asdo. Basilio Baamonde

Enviado por:
asociacion Veciñal O Rosario-Inferniño
-avvorosario@gmail.com-
3 de julho de 2012 23:04
_______________

A Liberdade de Expresión Secuestrada - O rapero, indignado e comprometido, Pablo Hasél en liberdade provisional con medidas cautelares, por un suposto delito de enaltecimiento do terrorismo - O mundo "está farto de estar patas para arriba" - Carta do propio Pablo Hasél despois de saír en Liberdade - Vídeos e enlaces

Quen é Pablo Hasél?

Pablo Hasél, [Pablo Rivadulla Duró], é un mozo catalán, nacido en Lleida hai tan só 23 anos [1989], máis ten compostas máis de 286 cancións-versos, publicados co seu correspondente vídeo.  Pablo Hasél, é un rapero indignado e comprometido. Poñendo "Pablo Hasél" no buscador de Google, dá uns 408.000 resultados. Ten un blogue persoal que deixou de actualizar en Decembro de 2008 [http://haselpablo.blogspot.com/] e un canle no youtube onde colga as súas fabulosas cancións.

O pasado Martes 4 de Outubro foi detido na rúa, ao redor das 10 da mañá, pola Policía Nacional, por un suposto delito de enaltecimiento do terrorismo. Posteriormente meteron-no nun coche e xa esposado levaron-no a súa casa, onde a policia practicou un rexistro "buscando material informático" levan un computador portátil, algún pendrive con música e poemas e unha cámara de fotos.

Pablo Hasél foi posto en liberdade en apenas 24 horas tras a súa detención, aínda que queda como imputado e deberá comparecer os días 1 e 15 de cada mes no xulgado de Lleida. O xuíz da Audiencia Nacional fixo referencia a varios vídeos colgados en Youtube onde se supón que Pablo eloxiaba actos dos GRAPO, ETA, Al Qaeda ou Terra Lliure.

Durante a súa detención, foron numerosos os comentarios e movementos que se xeraron polas redes sociais, Twitters, Facebooks e recollidas de firmas, sacaron fume, até nunha charla con Willy Toledo no diario público, Willy apoia a Pablo claramente con frases como "... Quizais o propio presidente do Goberno, debería ser detido tamén por enviar unha carta de felicitación ao señor Obama polo atentado terrorista que presuntamente acabou coa vida de Osama Bin Laden ...".

Foron moitas  as mostras de solidariedade con Pablo, concentracións, cartas, denuncias, ... pola Liberdade de Expresión, pola Xustiza, ... Son ignificativas as declaracións de Pablo a súa saída da Audiencia Nacional, cando foi posto en liberdade.


Coas cousas un pouco máis acougadas, Pablo Hasél decidiu emitir un comunicado sobre o acontecido o pasado 4 de Outubro, tras a súa detención, acusación, mobilizacións ao seu favor e finalmente a súa posta en liberdade:

Tratarei de resumir ao máximo aforrando anécdotas aínda que as haxa para un libro e intentando mostrarme lúcido e claro a pesar dos días que fai que non pego ollo en condicións. Esta declaración asínoa única e exclusivamente eu, sen presenza de avogado nin presión algunha por parte de alguén.

O Martes 4 de outubro fun detido na rúa pola Policía Nacional ao redor das 10 da mañá. Coméntanme que é por un suposto delito de enaltecimento do terrorismo, acto seguido métenme nun coche e xa esposado lévanme ao meu domicilio a practicar un rexistro "buscando material informático". Por cousas que me din se que me estiveron seguindo tempo e que non é a primeira vez que pisan a miña rúa. En total hai uns dez policías dentro do piso e se se suman os de abaixo xa nin se. Esposado na miña habitación contemplo como buscan por todos os recunchos ese "material informático" do que pouco van atopar máis aló dun computador portátil, algún pendrive con música e poemas ou unha cámara de fotos. Estou tranquilo porque se que non teño nada escondido nin que ocultar, á vez é tremenda a impotencia de ver como levan diarios persoais, fotos de recordo coas miñas parellas, letras, poemas, etc. Tamén levan libros coma se da época de Hitler se tratase. Que democracia é esta en a que libros son secuestrados? A mesma que golpeaba a estudantes armados con libros e a xornalistas que cubrían a noticia das protestas contra a lei Bolonia, por exemplo. O que máis me enerva é que leven os dous computadores cos que a miña familia traballaba pero aínda que os medios de manipulación traten de intoxicalos saben de sobras que teño de mala persoa o que a OTAN de pacifista. Prometen que os devolverán pronto pero iso aínda está por ver, outros a quen lles practicaron similares rexistros non contan o mesmo. Percibo nas caras dalgúns axentes que senten vergoña de ter que acatar as ordes que lles levan a realizar semellante operativo contra un rapaz que non posúe máis arma que a voz e que non ten ningunha intención de practicar a loita armada aínda que ás veces o cabreo ante tanta inxustiza fágalle escribir desde a rabia sen autocensura, pero sobre a miña teima de dicir o primeiro que penso xa comentarei algo logo. A avogada de oficio tamén alucina, non lle pode cadrar que alguén así sexa rexistrado cal talibán.

Tras máis de tres horas efectuando devandito rexistro, lévanme a urxencias a que me efectúen unha revisión. Esperamos máis de dúas horas para cinco minutos de atención, que oficialmente as urxencias de Lleida sexan as peores de Catalunya non é broma. A min nese momento non me importa esperar, pois estexa onde estexa estarei esposado, pero imaxino que os enfermos acordaranse da nai desta sanidade cada vez máis recortada. Unha vez finalizada a revisión lévanme a Madrid e aforrándome detalles pasarei ás dez da noite, hora aproximada de chegada e á que me levan ao hospital a por outra revisión. Esta vez esperamos tres horas e pico. Posteriormente lévanme a comisaría e alí espero a que chegue o meu avogado de oficio. En honra á verdade hei de dicir que non me torturaron nin trataron mal, puntualizo que xa era bastante tortura o rexistro que me fixeron e estar detido por escribir sen andrómenas. Non hei de dar as grazas por que non me golpeasen, o normal debe ser que un policía respecte a túa integridade pero vivimos nun Estado con demasiadas denuncias de Amnistía Internacional, entre outros organismos, por torturas.

Cando chega o meu avogado procedo a declarar sempre esposado e a cousa alárgase ata as catro e media da mañá cando tras contestar a numerosas preguntas trasládanme ao calabozo. Comprobo na declaración que saben máis da miña que moitos amigos: os sitios onde estiven ao longo dun ano e pico, as miñas contas de internet de fai anos, blogues que xa non están activos, etc. Xa na cela non se me facilita un colchón e "durmo" no chan ata que xa cando a noite terminou un policía con mellor fondo que o que me trasladou percibe que non teño e ofréceme un como é costume con todos os reclusos. Tras media hora de soño espértanme e lévanme directamente sen posibilidade de aseo ou almorzo á Audiencia Nacional.

Tras esperar un intre tomo declaración ante o xuíz e en resumidas contas cítame varios versos nos que se me acusa de enaltecimiento do terrorismo. Como comentara na declaración anterior, que é terrorismo e que non, levaría a un debate de horas e de reproches ao sistema capitalista tan experto en cometer un xenocidio diario ao redor do planeta ou de practicar, por exemplo, o terrorismo laboral entre incontables máis. Hai moitos tipos de terrorismos dos que non interesa falar ao poder e que suceden a diario. Como non dispoño de tanto tempo nin creo que o señor xuíz estivese disposto a escoitarme, coméntolle a realidade evidente de que eses versos máis explícitos escribinos nunha época na que a miña filosofía era outra e non facía máis que dar pretextos ao sistema para determe ou facerme quedar como un terrorista desfasado. Fai xa tempo que dou unha mensaxe máis intelixente e elaborado pero non me detiveron naquela época porque talvez non estaban cerca as eleccións ou a falsa democracia non se deixaba tanto en evidencia, pero deténdome volveu a espir á súa ditadura do capital. Aos que aspiramos a un mundo máis xusto impídennos con violencia que podamos exercer multitude de dereitos democráticos como non imos estalar ás veces?

Póñolle o exemplo de que se a súa señoría discute con alguén e ten ganas de partirlle a cara seguramente a súa racionalidade levaralle a non facelo. Dígolle que se escribise seguro que comentaría ao folio as ganas que tiña de partirlle a cara ao devandito e no caso de que gravase para desafogarse faría unha canción, iso fago eu cando estou farto e non quero coller as armas. Seica se tan "terrorista" fose non iniciase xa a loita armada? Pero lle volvo a comentar que ese non é o meu camiño e que si, hai cousas que podían dicirse doutro xeito pero as miñas ideas non as poden cambiar. Deben deter a miles de escritores ou guionistas por apoloxía á violencia nos seus libros ou películas? Eu non fago apoloxía á violencia porque non a practico nin teño antecedente algún derivado desta. Moitas das miñas cancións narran feitos que pasaron e que cada un saque as súas propias conclusións. Non lles vou a dar máis pretextos fáciles para que poidan volver a por o meu, iso é o que quixesen moitos dos que enxalzan ao franquismo non só sen ser detidos, senón con libros nas seccións principais das librerías ou aqueles que gozan vendo aumentar os ceros das súas contas ante unha nova guerra por petróleo ou diamantes. Xa se sabe que neste Estado hai liberdade de expresión para dicir o que queren escoitar ou para ser de dereitas, pola contra siléncianche, criminalizanche ou perseguenche. Déixolle claro ao xuíz iso do que xa me deu conta fai tempo: non farei máis letras desfasadas pero si seguirei sendo un comunista consecuente dando a mensaxe intelixente e traballado que os poderosos máis temen porque quedan sen argumentos. A fiscal pide a miña liberdade con cargos e ando á espera de coñecer a sentenza final mentres teño que ir asinar cada dúas semanas ao xulgado sen poder abandonar o país, vixiado ata as trancas por quen me detiveron por ordes evidentes.

Ao saír á rúa sorpréndeme a cantidade de prensa que hai. Se o chego a saber e prepárome un discurso pero nin mo esperaba e habendo durmido só media hora coa cabeza a piques de estalar só se me ocorre responder a dúas preguntas: á de se seguirei cantando respondo que claro e á de se fago enaltecimento do terrorismo respóndolle que son o PP e o P$OE quen o fan apoiando guerras no terceiro mundo e vendendo mísiles aos xenocidas de Israel. Podería dicir moitísimo máis pero só teño ganas de respirar e falar cos meus amigos. Son só os medios minoritarios os que logo reproducirán as miñas palabras, as grandes cadeas censúranas porque só lles convén sacar frases fóra de contexto e criminalizarme inventándose graves falacias como a de que apoio a Al Qaeda e isto é serio.

Se algo fixen sempre foi condenar a Al Qaeda. O 11 M foi unha barbaridade a cuxas vítimas inocentes dediquei unha canción, pero claro, nin a porán nos seus telexornais nin comentarán nada os xornais como da miña solidariedade cos esquecidos e oprimidos que nin sequera teñen algo que levar á boca mentres os occidentais que lles saquean habitan en mansións. Pablo Hasél céntrase abrigo niso pero agora só convén deixalo como un diaño sanguinario prol Al Qaeda. Se eu son un vilán non se que serán os que fan videoxogos disparando a inmigrantes e seguramente ocupen o goberno en breve. Me repatea que manipulen ata tales extremos, exercendo unha clase de terrorismo mediático (cando serán detidos?) cuxo único fin é desprestixiarme e facerme dano. Hoxe chamei á Sexta, un desas canles que verteron semellante acusación esixíndolles que pedisen desculpas e dixéronme que me chamaban os responsables en breve pero pasou case un día e aínda espero a chamada. Penso denunciarlles aínda que imaxino que sairán airosos, coma se me acusaran de comer chipirons con maionesa. Non teñen vergoña e o peor é que logo se fan chamar xornalistas. Tamén me acusan de chegar aquí por fama, claro, paguei aos máis de 10 policías que había na miña casa para que levasen as miñas únicas posesións, as miñas cancións que andaban por saír, o meu libro de poemas que ía ser editado en breve, os meus recordos, os meus diarios persoais... Tamén me puxen eu as esposas para que non parecese unha montaxe, ah, e estiven tirado no chan do calabozo sen colchón para facerme o duro. Pero en fin, non perderei máis o tempo coas súas especulacións propias de prográmalos lixo que tanto critican para logo facer cousas ata peores. A manipulación é o motor deste sistema insostible a todos os niveis. Por certo, tamén se dixo que dediquei unha canción ao camarada Areas "líder dos GRAPO" e non, en todo caso dediqueina ao secretario do PCE (r) posto que xamais realizou unha acción armada e os GRAPO eran unha guerrilla armada. Se queren guerra verbal polo menos que xoguen limpo. O delirio de certos medios chega a puntos tan enfermizos en que collen versos meus ditos en broma e tómanos ao pé da letra. Como teñan que facer o mesmo con todo a arte xa poden deter a medio planeta, como teñan que encerrarme por odiar aos gobernantes xa poden meter a máis de media España.

Independentemente de diferenzas ideolóxicas, o que é evidente é que coa miña detención cometeuse unha violación da liberdade de expresión intolerable e de que como dixo alguén de cuxo nome non me acordo: "quen lle pecha o camiño á revolución pacífica ábrello á violenta" Si, dixen cousas duras e só se quedaron con elas dándolles o sentido que queren obviar a maioría do meu contido lírico pero aínda así, a min ninguén pode obrigarme a quen admirar ou por quen sentir pena se morre. Por esa regra de tres que deteñan aos meus inimigos cando eu faleza e sorrían. Se tanto lles molesto que deixen de darme a razón oprimíndome, pero imos, a razón dánnola a diario a quen non nos conformamos cun sistema que comete o seu xenocidio diario impunemente. Só faltaría que encima non puidésemos cabrearnos cando nos recortan os dereitos e pretenden que unicamente sexamos os seus robots, as súas máquinas sen espírito crítico nin solidariedade, que non é o mesmo que a caridade. Os mass media fixéronme o protagonista de algo no que non me deixan nin participar, tremendo paradoxo. Poden verter todo tipo de especulacións pero non me outorgan a opción de defenderme, outra vez a ditadura decorada retratándose. Non, se no fondo van ser eles quen volvan revolucionaria a xente allea a coñecer que da política depende case absolutamente todo, as súas vidas aínda por riba.

Poden pintarme como un diaño que a xente non é boba e quen me coñecen saben como son: non son eu quen apoia bombardeos a hospitais e colexios, non son eu quen impide referendos democráticos, non son eu quen ten cochazos de luxo e mansións á conta da explotación e da miseria allea, non son eu quen mira cara a outro lado ante a inxustiza, non son eu quen quere acabar cos servizos públicos, non son eu quen abre brechas a xente sentada pacificamente, non son eu quen usa as armas para perpetuar as abismais desigualdades sociais, non son eu quen non respecta as liberdades da muller, non son eu quen recibe diñeiro do Estado para esconder a pedófilos e expandir a homofobia, non son eu quen quere financiar mísiles para que nenos non poidan ter unha infancia, non son eu quen quere un sistema escravista, non son eu quen ten canles de TV e xornais para bendicir ao fascismo, non son eu quen permanece impasible ante unha historia que en demasiadas cousas parece anquilosada na idade media, non son eu quen inventa armas de destrución masiva para masacrar pobos, non son eu quen impide unha sociedade onde o ser humano sexa moitísimo máis que unha cifra ao servizo dunha minoría elitista, non son eu quen pecha os ollos e non loita polo futuro da humanidade e do planeta á fin e ao cabo cuxos "amos" arrasan sen contemplacións por uns trillóns máis, non son eu quen se nutre do racismo para gañar votos...sigo? Como dixen antes o tema do terrorismo daría para tantísimo ... Seguramente me acusarán de facer demagoxia pero é o único que saben dicir cando andan faltos de argumentos ante a insultante evidencia. Non son eu quen detén a alguén que aperta forte o bolígrafo cansado de que importe máis se a duquesa de Alba casa que arranxar dunha maldita vez un mundo que citando ao gran Galeano "está farto de estar patas para arriba"

O mundo ao revés detívome o martes e non a quen si practican unha ampla gama de terrorismos. Que citen rimas miñas como estas:

Poden pór ao Che nunha camisa mentres lle chaman asasino
e facerme quedar cal psicópata cando só rimo
os versos que non deixaron acabar a Xara e a tantos,
pero a historia dispara máis claro do que canto,
gritando que a avarícia crónica é o terrorismo
que nos leva aos humanos a autodestruirnos.
Poden encerrar á liberdade e enchela de merda
Que as feces son efémeras pero a liberdade eterna.

Instrumental de Frank Brown. Os recortes en educación.



Fonte do vídeo: Canle de Pablo Hasél

Enviado por:

Damch GZ

-damchgz@gmail.com-

11 de outubro de 2011 16:47

___________
__________________

Calle 13 - Latinoamérica (2010) - Vídeo Calle 13 - Latinoamerica (HD vídeo orixinal) - Letra en Galego - Enlaces oficiais

Latinoamerica de Calle 13 do álbum "Entren Los Que Quieran".

Calle 13 - Latinoamérica (2010)

Se con Pa'l Norte Calle 13 expuxera que era moito máis que Atrevete-te-te, Agora demostran que son capaces de crear cancións con conciencia, capaces de levantarche as fibras do que podería chamarse "pequenas revolucións" que van nacendo no corazón de cada escoita que conecta co tema da canción

Latinoamérica é un himno inmarcesible, a representación do sublime, a ratificación da beleza destas terras, revolucións pequenas no teu corazón sen un chisco de "discurso político sen saliva".

Cando Residente termina de facer a súa parte e a inconfundible voz de Totó la Momposina dános a benvida á paisaxe sonora máis sobrecogedor que oín en moito tempo, non podo facer máis que deixar fluír as lagrimas, é coma se a voz durmida de América falásenos. O percorrido por esta espiña dorsal da música latina continua con Susana Baca e termina cunha María Rita que nos canta no seu idioma nativo demostrando que o Brasil é un máis desta masa á que chamamos Latinoamérica. A paisaxe sonora remóntanos á cordilleira, á selva, ao nevado, ao volcán, ás cidades, ás minas, os ríos, ao mar, todo se condensa nestes 5 minutos de emoción a flor de pel e ti non podes responder doutro xeito: o teu corazón conmovido se atora na garganta e os teus ollos comezan a destilar o choro da terra que non valoramos!


Fonte: http://youtu.be/3rHxAsOx4GA

Nota: Na web oficial xa está subido un vídeo final menos agresivo

Letra "Latinoamérica" de "Calle 13" en Galego:

Son... son o que deixaron
Son toda a sobra do que se roubaron
Un pobo escondido na cima
A miña pel é de coiro, por iso aguanta calquera clima
Son unha fábrica de fume
Mano de obra campesiña para o teu consumo
fronte de frío no medio do verán
O amor nos tempos do cólera, o meu irmán!
Se o sol que nace e o día que morre
Cos mellores atardeceres
Son o desenvolvemento en carne viva
Un discurso político sen saliva
As caras máis bonitas que coñecín
Son a fotografía dun desaparecido
O sangue dentro das túas veas
Son un pedazo de terra que vale a pena
Unha canastra con frijoles, son Maradona contra Inglaterra
Anotándoche dous goles
Son o que sostén a miña bandeira
A espiña dorsal do planeta, é a miña cordilleira
Son o que me ensinou o meu pai
O que non quere ao seu patría, non quere á súa nai
Son américa Latina, un pobo sen pernas, pero que camiña
Oe!

Coro

"Totó La Momposina":
Ti non podes comprar o vento
Ti non podes comprar o sol
Ti non podes comprar a choiva
Ti non podes comprar a calor

"María Rita":
Ti non podes comprar as nubes
Ti non podes comprar as cores
Ti non podes comprar a miña alegría
Ti non podes comprar as miñas dores

"Totó La Momposina":
Ti non podes comprar o vento
Ti non podes comprar o sol
Ti non podes comprar a choiva
Ti non podes comprar a calor

"Susana Bacca":
Ti non podes comprar as nubes
Ti non podes comprar as cores
Ti non podes comprar a miña alegría
Ti non podes comprar as miñas dores

"Calle 13":
Teño os lagos, teño os ríos
Teño os meus dentes pa' cando me sonrio
A neve que maquilla as miñas montañas
Teño o sol que me saca e a choiva que me baña
Un deserto embriagado con peyote
Un grolo de pulque para cantar cos coyotes
Todo o que necesito, teño aos meus pulmunos respirando azul clarito
a altura que sufoca,
Son as muelas da miña boca, mascando coca
O outono coas súas follas desmayadas
Os versos escritos baixo a noites estrelada
Unha viña repleta de uvas
Un cañaveral baixo o sol en Cuba
Son o mar Caribe que vixía as casiñas
Facendo rituais de auga bendita
O vento que peitea o meu cabelos
Son, todos os santos que colgan do meu pescozo
O mollo da miña loita non é artificial
Porque o abono da miña terra é natural

Coro

"Totó La Momposina":
Ti non podes comprar o vento
Ti non podes comprar o sol
Ti non podes comprar a choiva
Ti non podes comprar a calor

"Susana Bacca":
Ti non podes comprar as nubes
Ti non podes comprar as cores
Ti non podes comprar a miña alegría
Ti non podes comprar as miñas dores

"María Rita":
você nãou pode comprar ou vento
você nãou pode comprar ou sol
você nãou pode comprar a chuva
você nãou pode comprar ou calor
você nãou pode comprar as nuvens
você nãou pode comprar as cores
você nãou pode compar minha alegria
você nãou pode comprar as minha doures

Non podes comprar o sol...
Non podes comprar a choiva
imos camiñando, imos debuxando x2

"Calle 13":
Traballo bruto, pero con orgullo
Aquí compártese, o meu é teu
Este pobo non se afoga con marullo
E derrúbase eu reconstrúoo
tampouco pestañeo cando che miro
para que che recorde do meu apelido
A operación Condor invadindo o meu niño
Perdoo pero nunca esquecemento
Oe!
Imos camimando
Aquí respírase loita
Imos camiñando
Eu canto porque se escoita
Imos camiñando
Aquí estamos de pé
Que viva a américa!
Non podes comprar a miña vida...

Web oficial de Calle 13:
http://lacalle13.com/
http://www.lacalle13.com/entrenlosquequieran/

Canle Oficial de Calle 13 -Vídeos:
http://www.youtube.com/user/calle13official
_________________

Asasinan, en Guatemala, ao cantautor arxentino Facundo Cabral -09.07.2011

GUATEMALA
Conmoción en Guatemala:

Asasinaron ao coñecido músico arxentino Facundo Cabral

Sábado, 09 de Xullo 2011

Mandatario guatemalteco mostrouse consternado pola violenta morte do artista, quen recibiu múltiples disparos de sicarios que non puido ser repelido por membros de seguridade.

O presidente de Guatemala, Álvaro Colom, expresou hoxe que sente "consternado" polo asasinato do cantautor arxentino Facundo Cabral, cando se dirixía ao aeroporto da capital guatemalteca, segundo informou a cadea británica BBC.

A través do seu portavoz Ronaldo Carballos, o mandatario mostrouse consternado pola violenta morte do artista, quen recibiu múltiples disparos dun grupo de sicarios que non puido ser repelido polos seus membros de seguridade.

O funcionario dixo que o presidente Colom "está consternado por este feito covarde".

Polo momento, o goberno dispuxo que tres equipos especializados de investigadores traballen no esclarecemento do asasinato do cantante de 74 anos.

Segundo o diario Prensa Libre, o trobador arxentino abandonaba o país logo de varias presentacións musicais realizadas esta semana. O vehículo que o transportaba foi emboscado no Bulevar Liberación e 14 rúa, da capital guatemalteca.

Cabral saíra en compañía do seu representante David Chairos e Henry Fariña rumbo ao aeroporto a iso das 5.20 horas desde o hotel Tikal Futura, zona 11, onde estaba hospedado.

O condutor dun dos vehículos que acompañaban ao de Cabral dixo que o ataque foi perpetrado por homes que se conducían en dous vehículos.

Os membros da seguridade de Cabral intentaron evitar o asasinato, pero non conseguiron que as balas alcanzasen o corpo do trobador.

Cabral retornara de Quetzaltenango onde presentou o seu último concerto e foi a canción "No soy de aquí, ni soy de allá" -Non son de aquí, nin son de alá, escrita en 1970, a última melodía que deu a un auditorio.






Facundo Cabral na wikipedia

Enviado por:

Resumen Latinoamericano

-resumen@nodo50.org-

9 de julho de 2011 19:44

http://www.resumenlatinoamericano.org/
http://resumenlatinoamericano.blogspot.com/
__________

At Versaris canta e reflexiona sobre @s indignad@s - VideoClip Interesante!!!!

Letra:

@s indignad@s

Nin a sensación de estar a cambiar a historia dalgúns, nin o escepticismo dos puristas, non.

Uns por entusiastas, os outros pon non ver que a indignación chega repentina e trunca as apostas.

A esquerda líquida acampa cómoda, inconcreta, difusa e por iso inocua e se estampa.

A esquerda sólida non pode ir coa Anti-Duhring na man, pero tampouco raiar desde casa facendo o púa.

Moi inxenuo é o pobre que se fai chamar apolítico mentres grita consígnas da esquerda.

Moita charla en asembleas longas de collóns.

É típica a fobia a asumir contradicións do cínico.

Pascual Serrano e Manuel Delgado crávana sempre; ti con Toni Negri.

Predicando co exemplo, eu:

En 2001 Arxentina incendiábase unha praga aplacada, un discurso demasido simple.

Fan falta novos modelos, peron non partir de cero.

Fan falta liderazgos, que non o manipulen.

Fai falta derrubar mitos, como pensar que asembleas de 15000 persoas podrán derrocalo.

A escrita ponderada e o seu tempo.

O relatorio e votación reflexionada, síntoo, a miúdo non é efectista como a masa furiosa pero cando cae a noite seguro que ilumina algo.

E como mostra un botón, mira Bildu.

E como mostra un botón, mira Venezuela.

E como mostra un botón, mira as CAV e as CUP, e as asembleas de barrio, "julandrón".

Que se che caguen na cara, que se mexen na tua boca: a banca, a pseudo política e a coca.

Toca o que toca, apertarse o cinto, reir co bufón e votar nesta operación triunfo 22M ou cambio de alcalde, un violador que arrinca saias no FMI.

Din que a vida é así, á merda o que custou sangue conseguir.

En Madrid "La chispa" e en Barna a faísca a xente críspase e toma a Praza Catalunya.

Democracia superficial contra a profunda.

Chéirase a peste dos seus votos nunha urna.

E blablabla.... desde o patriotismo rancio, eh!, eu non defento a #spanishrevolution, que ninguén o pense.

Pero vexo xente normal que fala de política e rompe o silencio.

Dispense, non necesitamos as súas cúpulas, perderon o norte as súas brúxulas.

Canta democracia aguanta a rutina?

Cuantos demócratas terían que probar as guillotinas?

Bildu fai saltar a adrenalina, a CUP camiña facendo traballo de formigua.

UM9 en Ribes, Xente de Gramanet, o COP de Ripollet presentan alternativas.

Cada cal no seu bando e nós no noso.

Assemblea de Barrio co lume da proposta.

Cae o socialdemócrata e volve a dereita.

Volven tempos de rúa, volven tempos de guerra.

Moi interesante canle:

http://www.youtube.com/user/LaTuerka

Fonte: http://www.youtube.com/watch?v=1CnqnaqTBe4

Enviado por:

Damch GZ

-damchgz@gmail.com-

31 de maio de 2011 13:04
___________________

Making off dos preparativos do concerto de Víctor Aneiros no Teatro Jofre de Ferrol - 27 de novembro 2010

Na foto: Roberto Somoza, Pedro Lamas, José Somoza, José Rodríguez, Manuel Gutiérrez, Marcos Sánchez, Roberto Pérez, Víctor Aneiros, Julie Guravich, Mauri Sanchis e Víctor Gacio.

Fonte: http://www.youtube.com/user/Victoraneirosband

"Os lamentos son comúns en calquera parte do mundo e establecen sólidas relacions entre culturas extrañas", dixo un poeta africano, pai da teoría da negritude. Deste xeito, o blues en galego ten todo o sentido do mundo. E semella que o ten moito máis na voz e a guitarra de Víctor Aneiros.

Nacido en Ferrol, A Coruña en 1960. Músico autodidacta e heterodoxo, está considerado como un dos pioneiros do blues-rock en galego.

Despois de traballar nos anos 80 e 90 con distintas bandas locais, inicia a súa carreira en solitario en 1999, formando Víctor Aneiros & Blue Notes e editando “Que el blues te acompañe”.

Participa en distintos Festivais Antequera Blues Festival (2000), Ritmo e blues en Aragón (2001), Festival de Blues de Cerdanyola (2001), Festival de blues de Reus (2002) e Montreux Jazz festival off (2002). Comparte cartel con Big Bill Morganfield, Coco Montoya, Raimundo Amador, BB King…

No 2003 forma Víctor Aneiros Band e edita “Live in Montreux”, actuación que recolle un dos dous concertos ofrecido neste Festival. Participa no Festival de Elorrio (2003).

Xa con dous traballos editados queda claro que o blues de Aneiros é heterodoxo, sen purismos enfáticos. Para el o bo da música é, precisamente, o que ten de inabarcable.

No 2004 edita “Blues Do Amencer”, integramente cantado en galego.

Participa no Festival Festival de blues de Getxo 2004, Festival de blues de Sta. María das Azores 2005 (Portugal), Festival de blues de Ourense 2005, Festival de blues de Torreperogil 2006, Festival de blues de Seia 2007 (Portugal), Festival de blues de Gaia 2007 (Portugal). Comparte cartel con Eric Sardiñas, Deborah Coleman, John Le Hooker Jr, Ten Years after, Coco Montoya…

En 2008 edita “Heroe Secreto”. No pon música a poemas de Rosalía de Castro, Luís Pimentel, Amado Carballo e Ramiro Fonte. Así como, unha adaptación ao blues do himno da emigración galega “Unha noite na eira do trigo” do poeta Curros Enríquez. Contou coas colaboracións do saxofonista Roberto Somoza, o trompetista Hansel Luís Díez, o trombonista Edward Chamorro Cabrera, o contrabajista Xacobe Martinez Antelo, a vocalista Paula Martins, o acordeonista Javier Díaz e o banjo e guitarra de Juan Cabezón.

Participa por segunda vez no Festival de Blues de Cerdanyola 2008. Comparte cartel con Eric Sardiñas, Raimundo Amador, Shemekia Copeland, Bob Brozman ...

Neste traballo inclúese o tema “Miña bala perdida” polo que foi nomeada a mellor canción en galego na XIII edición dos premios da música 2009.

Sitio na rede de Victor Aneiros:
http://www.victoraneiros.com/


Información baseada na enviada por:

Juan Fernández Sixto

12 de diciembre de 2010 a las 7:36

____________________

Roger de Flor, este Sábado 27 de Novembro, en Santa Mariña - Ferrol

Dentro da programación de Outono do CULTIcipando -2010 dos Orzamentos Participativos do Concello de Ferrol e a súa Veciñanza, este Sábado 27 de Novembro, ás 19:30hs, na Asociación Veciñal de Santa Mariña actuará Roger de Flor. A actuación terá lugar no Local do río. Parque Felipe Dopico Bouzamaior, s/n.

[Clicar acima do cartaz para ampliar]

Narsés Mira
BABELdeSONS
Ferrol – A Coruña (Galiza)
Móbil: + 34 670 866 230
www.babeldesons.com

Enviado por:

BABEL de SONS

-info@babeldesons.com-

24 de novembro de 2010 20:49

______________________

Victor Aneiros - Out Jazz- no Teatro Jofre de Ferrol o Sábado 27 Novembro 2010

Víctor Aneiros levará a Ferrol a presentación do seu último traballo “Brétemas da memoria” inspirado en textos de Ramiro Fonte.

Este concerto que terá lugar o próximo día 27 de novembro, Sábado, no Teatro Jofre, servirá para a gravación dun novo disco-dvd que se editará o próximo ano.

Entre os convidados estarán Mauri Sanchis (Órgano Hammond) e Roberto Somoza (saxo).

O novo disco en galego de Victor Aneiros estreita as marxes entre o blues e a nosa cultura, coa axuda dos poemas de Ramiro Fonte. Pensamos que poucas veces a perda e a melancolía, a saudade en letras grandes, teimas ben recoñecibles do poeta galego, tiveron unha aproximación musical semellante. Cancións como "Autor de westerns", adicado ao cineasta John Ford, ou "Vida bohemia", berro nostálxico da xuventude perdida, fainos entender que a poesía de Ramiro era puro blues. O quinto disco do músico ferrolán é a proba da persistencia dos seus valores, a prol da irmandade entre a música máis negra e o noso xeito de sentir.

Eduardo Galán

Narsés Mira
BABELdeSONS
Ferrol – A Coruña (Galiza)
Móbil: + 34 670 866 230
www.babeldesons.com


Enviado por:

BABEL de SONS

-info@babeldesons.com-

18 de novembro de 2010 22:52

______________________

Dentro do Culticipando, este Sábado 31 de Xullo en Doniños, concerto de "Se Oriente"

[Clicar acima da imaxe para ampliar]

www.babeldesons.com

Enviado por:

BABEL de SONS

-info@babeldesons.com-

29 de julho de 2010 19:18

_________________________

Video de Quant, interpretación de "Ninguén parece escoitar" no Festival en Solidariedade coa Xente do Mar

Versión acústica da canción de Quant: "Ninguén parece escoitar" no Festival Anti-Reganosa "Tod@s paramos o Galica Spirit".

Interpretaron este tema,  Oscar Quant na guitarra acústica e voz, e Quincho, na guitarra eléctrica e voz. 

Letra:
Mareas vermellas
Baten contra a mar
Ondean bandeiras mais
Ninguén parece escoitar
A praia valeira, escume e sal
A ría enteira teria que berrar
Ainda que ninguén parece escoitar
E se rompe a tormenta
Levantase o vendeval
Cambiaremos a area
Por Cemento e cristal
A praia valeira, escume e sal
A ría enteira tería que berrar
Ainda que ninguén parece escoitar





Fonte: http://www.youtube.com/user/Quantvideos

Enlaces relacionados:

Ártabra 21: Grande suceso do Festival Solidario coa Xente do Mar, celebrado en Ferrol o pasado Venres 4 de Xuño: Tod@s paramos o "Galicia Spirt" !

Ártabra 21: O Comité Cidadán de Emerxencia organiza un Festival Solidario coa Xente do Mar: Venres 4 de Xuño de 2010
________________

Mercedes Sosa - Todo cambia

Mercedes Sosa "La Negra" e unha bela poesía do chileno Julio Numhauser cofundador de Quilapayun. Temos que aceptar os cambios como parte da vida, tamén os que non son do noso agrado, mais Julio Numhauser, exiliado en Suecia pola dictadura de Pinochet, nos apremiou a conservar os sentimentos e os valores que dan sentido á nosa existencia e a agardar tamén, en tempos difíciles, que os cambios, de novo nos favorezan.




Todo cambia

Cambia o superficial
Cambia tamén o profundo
Cambia o modo de pensar
Cambia todo neste mundo

Cambia o clima cos anos
Cambia o pastor o seu rabaño
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Cambia o mais fino brillante
De man en man o seu brillo
Cambia o niño o paxariño
Cambia o sentir un amante

Cambia o rumbo o camiñante
Aúnque isto lle cause dano
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

Cambia o sol na súa carreira
Cando a noite subsiste
Cambia a planta e vístese
De verde na primavera

Cambia a pelame a fera
Cambia o cabelo o ancián
E así como todo cambia
Que eu cambie non é estraño

Pero non cambia o meu amor
Por mais lonxe que me atope
Nin o recordo nin a dor
Do meu pobo e da miña xente

O que cambiou onte
Terá que cambiar mañá
Así como cambio eu
Nesta terra afastada

Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia
Cambia todo cambia

Pero non cambia o meu amor...
_______________________

Video: Herdeiros da dictadura, de Dios Ke Te Crew

Dios ke te crew (DKTC) é un colectivo de MC´S, DJ´S, graffiteiros e breakers formado na localidade de Ordes da fusión dos grupos 5Talegos e Ghamberros.

A primeira gravación acreditada de Dios Ke Te Crew foi o corte que incluíron na película colectiva Hai que botalos, recompilación de curtametraxes postas en circulación co gallo das eleccións ao Parlamento galego no 2005. Alí aportaban a banda sonora ao episodio titulado "O derradeiro", o tema titulado –daquela- Non jodas con Arteijo. Un tema que, como anécdota, chegou a pincharse ao remate da manifestación do día da Patria Galega que tivo lugar ese ano en Santiago de Compostela.

En 2006 chegou o seu primeiro disco Xénese. Comezando coa mesma introdución ca nos concertos. O primeiro LP de DKTC marca un fito na música en galego ó ser o primeiro disco de hip hop en idioma galego. Neste disco destacan temas como "Dios Ke Te Crew", "Herdeiros da dictadura" (que é o anteriormente titulado "Non jodas con Arteijo"), "Colleita´s Party", "Vas de Verde", "Profecía", ou o xa coñecido "Apagha a tele". [Fonte: Galipedia]

• Ligar con: komunikando.net
  
• Web Oficial do Grupo: diosketecrew.com

______________

A Lira, por Uxía Senlle

O director galego Mario Iglesias envolve a canción tradicional das Azores "A Lira" cun universo de imaxes propias de gran forza e intensidade. A cantora galega Uxía Senlle é a que interpreta esta balada açoreana, a música é popular das Ilhas Açores.

" ...Pois mira, eu nascim numa família de músicos, o meu pai tocava o contrabaixo numa orquestra de baile, o meu avó gostava muito da música, sempre fomos uma família onde todos cantam, havia uma guitarra e eu comecei com ela de jeito mui intuitivo e autodidacta, eu era mui nova e mui ousada, e desde muito cedo já estava compondo, musicava poemas de poetas a medida que os ia descobrindo: Celso Emílio, Curros, Rosália...

Como te dizia era pequena e ousada, cantava no instituto, cantava nalgum pub da zona, cantava na universidade, eu fum ao CUVI1 e no ambiente académico foi onde mais desenvolvim a minha actividade, sempre com os amigos ...".

Letra e música: popular: Açores
(balada açoreana)

Morte que mataste Lira,
Morte que mataste Lira,
Morte que mataste Lira,
Mata-me a mim, que sou teu!

Morte que mataste lira
Mata-me a mim que sou teu
Mata-me com os mesmos ferros
Com que a lira morreu

A lira por ser ingrata
Tiranamente morreu
A morte a mim não me mata
Firme e constante sou eu

Veio um pastor lá da serra
À minha porta bateu
Veio me dar por notícia
Que a minha lira morreu
___________________

Canta Uxía Senlle




Enlaces de interese:

• Páxina Web oficial
• Vídeo musical: Cantos na maré
• Vídeo musical: Verdes sao os campos

Interesante entrevista:

Margarida Martins - A obra de Uxía Senlle sempre se fundamentou em expressões musicais populares além de se converter em catalisadora de culturas, músicas e artistas diferentes. O espetáculo Cantos da Maré, desenhado por ela mesma, é boa mostra disso, trazendo as melhores vozes de Portugal, Brasil, Cabo Verde, Guiné Bissau e Moçambique... vozes que falam a nossa língua.

Em Janeiro de 2009 estivemos com a cantora de Mós na freguesia de Manhufe (Gondomar), no estúdio de gravação a Casa dos Tolos. Recebeu-nos e falamos de música, de língua, de lusofonia e da sua experiência pessoal durante todos estes anos, experiência que faz que hoje afirme sem complexos que galego e português são a mesma língua.

Segue a entrevista: aqui
___________________________

Concerto de Victor Aneiros, o Xoves 8 de Outubro no Centro Cultural "Torrente Ballester"

Concerto VICTOR ANEIROS: CC.Torrente Ballester- Ferrol o 8/10/09

O próximo 8 de outubro chegará ao Centro Cultural Torrente Ballester o blues de alma galega co guitarrista VICTOR ANEIROS. Interpretará temas do seu último traballo "Heroe Secreto", no que se inclúe o tema "Miña bala perdida", nomeado aos Premios da Música 2009 como mellor tema en galego.

No concerto fará un repaso dos seus anteriores traballos, e contará coa voz de Julie Guravich como invitada.

Concerto VICTOR ANEIROS o 8 Outubro 2009 ás 22:00 h CC. Torrente Ballester.

Logo deste concerto o grupo meterase de cheo na gravación do que será o seu quinto traballo, que verá a luz na primavera do 2010.

Nel contará coas colaboracións, entre outros de, Javier Vargas ou Mauri Sanchis; virtuoso do órgano hammond, que tocou ou gravado con estrelas da talla do propio Vargas, Kepa Junkera, Raimundo Amador, Bill Evans, Dean Brown, J. DeFrancesco e Popa Chubby, entre outros.




Web de Babel de Sons:
http://www.babeldesons.com/

Enviado por:

BABELdeSONS

-babeldesons@babeldesons.com-

6 de outubro de 2009 16:09

___________________________

Hoxe deixou-nos Mercedes Sosa

No día de hoxe, na cidade de Buenos Aires, Arxentina, temos que informar que nos deixou Mercedes Sosa, a máis grande Artista da Música Popular Latinoamericana.

Haydé Mercedes Sosa, naceu o día 9 de Xullo de 1935 na cidade de San Miguel de Tucumán. Con 74 anos de idade e unha traxectoria de 60 anos, Ela transitou diversos países do mundo, compartiu escenarios con innumerables e prestixiosos artistas, e deixou ademais, un enorme legado de gravacións discográficas.

A súa voz levou sempre unha profunda mensaxe de compromiso social a través da música de raíz folklórica, sen prexuízos de sumar outras vertentes e expresións de calidade musical.

Video de Mercedes Sosa cantando "Gracias a la vida"

Fonte: http://www.youtube.com/watch?v=WyOJ-A5iv5I

O seu talento indiscutíbel, a súa honestidade e as súas profundas conviccións deixan unha enorme herdanza para as xeracións futuras. Admirada e respectada en todo o mundo, Mercedes constitúe-se como un símbolo do noso acervo cultural que nos representará por sempre e para sempre.

Quizais, as palabras da súa entrañábel amiga, Teresa Parodi, resuman o sentimento de moitos:

... Mercedes, salmo nos beizos
amorosa nai amada
muller de América ferida
a túa canción pon-nos ás e fai que a patria toda
menudita e abatida non se morra aínda,
non se morra porque sempre cantarás nas nosas almas ...

Os seus restos serán velados no Salón dos Pasos Perdidos, no Honorábel Congreso da Nación, Avda. Rivadavia 1864 a partir do mediodía de hoxe.

A súa Familia, achegados e amigos, agradecen profundamente o acompañamento e o apoio expresado nestes días.

Fonte:  mercedessosa.com.ar
_________________________

O grupo Som do Galpom actuará o Venres 28 de Agosto, ás 10 da noite, na Praza de Armas dentro do Programa das Festas de Ferrol

Este é un grupo en alza, dentro das formacións galegas, a súa música, as súas letras, o seu compromiso, todo un conxunto que paga a pena apreciar

"Som do Galpom nace en Decembro de 2005 nunha aldea (A Moniña) perto de Compostela. A verdade é que todos os integrantes do grupo traíamos múltiples e variadas propostas do tipo de música que queríamos facer. Sem embargo, todos coincidíamos en apostar por unha formación innovadora e orixinal que se apoiase nas raíces de tres estilos de música diferentes que, ao mesmo tempo, semellaban moi parellos como son: o funky, o reagge e o rap. De fondo, sentíase o latexo dunha idea que consistía en apoiar toda a nosa música sobre bases totalmente instrumentais. É dicir, pretendíamos dar un paso maís no panorama musical que vivimos neste S.XXI (era das máquinas) deixando de lado as produccións electrónicas. ..." [+info en Komunikando.net]



__________________________

Enlaces relacionados:

http://www.komunikando.net

http://www.myspace.com/somdogalpom

http://www.somdogalpom.com/
________________________________

Radio 3 cumpriu 30 anos

A primeiros dos anos oitenta o meu amigo Miguelito (daquela veciño coma min do en construcción ferrolán bairro de Ultramar), descubriume unha radio que me acompañaría e marcaría radiofónicamente co paso dos anos.

Para situarvos na escena, O pequeno monstro aos quince anos non foi heavy, foi nova oleiro tirando a punkarra. No dial ferrolterráqueo a FM semellaba unha terra por conquistar, mais nun punto do seu dial e nunha praia con augas ben fresquiñas, andaba a chapotear o Pequeno Monstro.

Tratábase de Radio Popular de Ferrol no 88,5 FM, quen cunha estupenda programación enlatada baixo o nome de "La Radio Feliz", abanderaba aquela praia (naquela paisaxe case deserta da FM local) que certamente valiálle a dirección daquela radio para encher "ocos". Mais for como for, naquelas augas descubrín a bañistas coma coma Manolo Gato, embarcacións coma "Jazz´tamos aquí", "El cubo mágico" (de tres caras) ou o memorábel Bumerang de do desaparecido do panorama radiofónico Agustín Galán.

Mentres, retumbaba polos inmensos altofalantes o máis raiboso son do momento: Rádio Oceano, Viuda Gomez e Hijos, Siniestro Total, Golpes Bajos, Metro, Parálisis Permanente, Los Desechables, Decibelios, Derribos Arias, Los Modelos, Sindicato Malone, La Mode... cantas cintas casete gravadas coas músicas daqueles programas e que logo levaba ... a praia!!!

Coincidentemente, poucos anos despois, esa mesma emisora me deu a primeira oportunidade coma locutor e programador musical. Nun espazo semanal duns 30 minutos chamado Adictos al Imperdible, xunto a Pedro e Angel (finados ambos moi novos e aos que uniume unha fonda amizade), pinchábamos os discos de Kaka de Luxe e demáis herbas, ante a mirada atónica de José Maillo, daquela director de Radio Popular de Ferrol, quen non tardou en cancelar tan inocente convite a pór aqueles discos tan "ocorrentes".

Estamos a falar de mediados dos oitenta, donde a FM na comarca era unha praia virxe e donde todo o mundo ouvía e participaba do hoxe memorábel programa nocturno Música y Estrellas da mencionada Radio Popular de Ferrol. Naquela paisaxe da FM local, poucas praias máis nas que navegar, agás unhas novisimas Radio Fene que comezaba as súas emisións no 1984 e Radio Galega (1985), a Cadena Ser, Radio Nacional cos seus catro canles (si, a canle galega de Radio Nacional, Radio 4, da que hoxe se sigue reclamando a súa volta!) e unha añorada por altenativa e innovadora Radio Cadena Española, fulminada por decreto en cuxo dial instalaron Radio 5, que logo sería "todo noticias".

Canto que falar, cantas lembranzas!!!. A existenza do Pequeno Monstro marcada por acontecementos radiofónicos, sempre esculcando no dial, tentando sintonizar algo doutros planetas... outras praias!!!

Mais volvamos a Radio 3. Así, foi como aquel amiguiño meu encarriloume cara unha unha xoven Radio 3 que daquela, meiados dos oitenta, sintonizábase na comarca en són monofónico e cuxa programación deixoume certamente impactado. Se ben as primeiras emisións estatais de Radio 3 datan de 1979, as súas orixes parten do chamado Tercer Programa de RNE, que dende o 1953 viña a emitir tan só para o dial madrileño con contidos educativos e culturais e logo ampliando a súa programación a temas musicais.

Programas musicais coma: Trébede, Esto es Jazz, Disidentrés, Dialogos 3, Cuando los elefantes sueñan con la música, El Diario Pop (cos seus tres locutores orixinais en acción nocturna). De contidos desafiantes: Caravana de Hormigas (e dentro del Pensamiento 3 con Agustín Garcia Calvo), Tiempos Modernos con Manolo Ferreras. Programas construidos con imaxinación a esgalla: Tris Tras Tres, Rosa de Sanatorio, Chichirichachi, Un Mundo Feliz, Jack el Despertador...

Esa Radio 3 non é hoxe xa o que foi. Mais, si quero lembrar (e reivindicar!) a tod@s eses monstros da radio que tanto me influiron e formaron radiofónicamente: Carlos Faraco, Diego Manrique, Juan Francia, Pedro Soler, Federico Volpini, Manolo Ferreras, Jose Luis Moreno Ruiz, Juan Pablo Silvestre, Ramón Trecet ou mesmo o ferrolán Jesús Ordovás ... a tod@s eles, grazas!!!!!

Non esquezo os informativos de Radio 3, que por libres foron eliminados da programación. Elaborados por Macu de la Cruz, Eduardo Moyano, Jesús Vivanco e Juan Izquierdo, hoxe os recuperamos dentro dos audios do maraton de 30 horas de radio que vén de conmemorar o 30 aniversario desta importante emisora estatal e sobre todo coas voces e re-edicións especiais daqueles primeiros programas da Radio 3.

Este audio que segue analisa o traballo que se facía dende aqueles informativos, contextualizándoos co momento socio-político daquel Estado español dos primeiros oitenta, ao atizar sen clemencia o carácter sesgado dos boletíns informativos das radios (mass media en xeral). De quererdes máis, esta hora e as 29 restantes de programación especial polo 30 aniversario da terceira canle de RNE, poderédelas ouvir e descargar na web de Radio 3, un documento imprescindíbel para entender aos monstros/locos da radio.

Descargar o arquivo

Foto superior: Estudio de Radio 3 en 1983.
Foto lateral dereita: Jesús Ordovas (Radio 3) e o André Pastor (Radio FilispiM) no Ateneo Ferrolán en 2008.

Enviado por:
Pequeno monstro
-radiomonstro@gmail.com-
5 de julho de 2009 18:39

http://pequenosmonstros.blogspot.com/
________________

Segunda Asemblea contra a censura e a marxinación da música galega na CRTVG

Convocada a 2ª Asemblea contra a censura e a marxinación da música galega na CRTVG
[+info]

Houbo um cambio de plans de última hora, e mudou o lugar de encontro acordado na anterior asamblea, a data segue a ser o Sábado 27 de Xunho e a hora também é a mesma, às 12:30hs.

O que cambiou foi o lugar, que agora é na Gentalha do Pichel, Compostela.

Na asemblea, falarase das posibles reivindicazons e a forma que terán, e de como vam as propostas feitas na anterior asemblea, etc.

Asembleia Aberta

Quant@s mais melhor!!!!



Podes seguir as actas no ForoKomunika


Enviado por:
Komunikando.net
-aperloca@komunikando.net-
25 de junho de 2009 12:54

--
Komunikando.net
Musica da Galiza
aperloca@komunikando.net
__________________

Manifesto contra a marxinación e censura da música galega na Radio Pública Galega

No portal KomuniKando.net -Música da Galiza- denuncián eliminación da música galega do programa ABERTO POR REFORMAS. Programa de música até agora dirixido por Xurxo Souto e que na súa nova xeira, logo do cambio político na Xunta de Galicia e na CRTV, leva-o o xa famoso xornalista e presentador dos manipulados informativos matutinos na Radio Pública Galega da era Fraga, Xusto López Carril.

No Portal KomuniKando.net, podes atopar información, foros, propostas e os audios da despedida do program por parte de Xurxo Souto e o primeiro programa dirixido por Xusto López Carril. Convidamos-vos a que pasedes polo portal de música KomuniKando.net toda unha gozada.

A continuación transcribimos o Manifesto que se está a asinar na defensa da música galega, contra a súa censura e marxinación.

Pasa a ser agora ...

MANIFESTO BÁSICO POLA DEFENSA DA RTVG
Contra a censura e a marxinación da música galega

"Artigo 16 da lei 9/1984 da RTVG: A programación debe de estar inspirada na promoción e difusión da cultura e lingua galega“.

Diante da eliminación da música galega do programa ABERTO POR REFORMAS, e en relación coa deformación e perversión dos seus contidos…

Consideramos que este programa viña sendo…

• Un programa plural, aberto á cidadanía e participativo, como a sociedade na que queremos vivir e, precisamente por iso, um programa onde a música se vivía con vitalidade, intensidade e enerxía.
  

• Un programa cun forte pulo dinamizador para a música que se está a facer hoxe na nosa lingua, no noso país, como un espello diario no que a xente preocupada pola música de calquer tendencia ollabamos unha realidade socio-cultural que está a transformar a historia da nosa música.
  

• Un programa, enraizado na radio de todos e todas as galegas, cunha vocación pública fundamental, ofrecendo a música que se está a facer no noso país como un ben público de interese xeral.
  

• Un programa que axudaba a tecer os fios da rede sociocultural da música galega, que nos relaciona ás persoas que facemos a música do século XXI coas persoas que queren gozar, emocionarse e vivir a música do presente.
  

• Un programa que, durante os seus máis de 900 (¿?¿¿) días de emisión, día a día, fixo que –como recolle o Plan Xeral de Normalización da Língua Galega , aprovado por consenso polos tres partidos políticos maioritarios- o galego estivese vinculado e fose vivido por milleiros de persoas como referente de modernidade, como un motor de normalidade língüística cotiá.
  

• Un programa que materializaba de forma sobresaliente a natureza e principios da propia CRTVG, no artigo primeiro da súa Lei de Creación: a promoción, difusión e impulso da lingua galega .
  

• Un programa que, nun contorno social e mediático onde a cultura, a lingua e a música galega son minoritarias, minorizadas e desprezadas por múltiplos agentes sociais e institucionais, se baseaba na posta en valor da nosa cultura, a nosa lingua e a nosa música.
  

• Un programa absolutamente xeneroso, respectuoso e honesto nas relacións humanas coa xente que está criar, a comunicar, a compartir, a impulsar, a gozar coa música deste país.
  

• Un programa, ademais, aberto a culturas e músicas de todo o planeta, poñendo a música galega en relación -en pé de igualdade- coa doutras partes do mundo, con especial interese polas músicas irmás da Lusofonía.
  

...e por iso...

• Entendemos que esta medida de eliminación da música en língua galega supón un paso máis na política de represión, empobrecemento e marxinación que os responsábeis políticos da Xunta de Galiza están a realizar contra a lingua e a cultura dos galegos e galegas.
  

• Queremos denunciar, como xente preocupada pola nosa música e a nosa cultura, esta agresión dirixida –cunha intención política e simbólica evidente- contra un dos veículos de comunicación do movimento de Rexurdimento Musical que as novas xerazóns do mundo da música estamos a protagonizar, impulsado por unha sociedade que sabe valorar a sua criatividade.
  

• Queremos posicionarnos e defender de forma decidida, belixerante e irrenunciábel a presenza da música galega na nosa Radio Pública.
  

• Queremos dirixirnos á xente sensível coa nosa cultura e coa nosa música, para sumarse a esta denuncia, a esta reivindicación lexítima: A MÚSICA GALEGA DE VOLTA Á RÁDIO GALEGA!
  

• Pedimos que se restableza un programa diario que de conta dos traballos musicais editados en galego e que conte cos seus protagonistas e que a nova programación non elimine contidos culturais propios en todas as súas variantes: música, cine, libros e arte en xeral.
  

Se apoias este manifesto, entra na web de Komunikando.net cubre o formulario e envianos os teus datos.

Ver a lista de apoios

_________________

Aberto por reformas pechado por Alberto

"Pechado por Alberto", este podería ser o cartaz que colga no estudio da Radio Galega, onde o Xurxo Souto e o Vituco Neira viñan de realizar o espazo radiofónico que máis apostou, divulgou e asentou a música de base galega nos últimos anos, Aberto por Reformas.

Ise lado miserábel do subsconsciente colectivo dunha boa parte do pobo galego, donde a propia lingua e o propio acento convértese nun problema (severo) vén de aparecerse descarado nunha toma de decisión que exemplariza o auto-odio que nos temos e o que nos agarda...

De vén atrás é coñecida a capacidade comunicadora do Xurxo, un estupendo laretas coñecido pola súa contribuzón a cultura contemporánea galega (propia) ao través dos seus relatos, historias, músicas e activismo radiofónico ("A Tropa da Traia", Radio Coruña).

O Colectivo Opaíí!! - Rádio FilispiM, tivo ocasión de comprobar como ise cascarilleireo de Monte Alto, embarcado dende había uns anos na radio pública da Galiza, tiña tempo para achegarse a Vila Podre (Ferrol) e contribuir a consolidación do proxecto da radio libre e comunitaria que emite dende estas terras, xunto ao resto da súa banda, Os Tres Trebóns e o Vendaval do Rosal. Foi un 13 de abril do ano 2006, no local social de San Carlos en Esteiro, no transcurso do III Conspirando por unha radio libre. Aínda nos acordamos os monstros.

Quero dicir, que Xurxo Souto estivo, estaba e estará sempre coa cultura de base galega (propia) e que a reacción que ten ocasionado o seu cese fulminante na Radio Galega e o silenciamento de todo ise traballo de consolidación antes comentado, semella o máis normal en todo este asunto ben cheo de absurdos.

Eu, agardaba que algo así acontecera pois forma parte da miseria dos medios controlados polos poderes públicos, mais no caso do Aberto por Reformas, ten sido certamente insultante que o programa continúe a emitirse co mesmo título e que o primeiro tema que teña soado na súa "nova andaina" sexa un de Bruce Springsteen... que queren que lles diga... que queres que che diga Xurxo... vente p'a FilispiM!!!

Pague a pena amplificar esta cuestión para fazérmonos a idea da miseria que nos agarda, cos Albertos e compaña. Así que ao pé vos van uns enlaces ben fermosos e algúns ben activos (cousa esta última importante) para que conspiredes, pequenos monstros.

En breves máis información pois semella que se está a argallar unha ben gorda, en apoio ao Xurxo e ao Vituco, cousa que é ben bonita e fermosa.

Pequeno Monstro.

- Ghastas Pista
- Agal-Gz
- Facebook de Xurxo
- Komunicando-1
- Komunicando-2
- Vieiros
- Abretedeorellas

Enviado por:
Pequeno monstro
-radiomonstro@gmail.com-
9 de junho de 2009 00:58
http://pequenosmonstros.blogspot.com/
________________