Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
O vindeiro 28 de Maio as Marchas da Dignidade imonos Manifestar as 12:00 horas en Lugo. Voltamos as rúas como seguimos facendo cada día a dicir alto e claro: NON o TTIP, NON os desafiuzamentos, NON a Lei Mordaza, NON a Reforma Laboral do PP, NON os recortes nos servizos públicos, na Sanidade e no Ensino Públicos, NON os recortes nos dereitos sociais e laborais. NON o infame e racista Acordo entre a UE e Turquía. As Marchas da Dignidade voltamos ás rúas en defensa dunha vivenda digna, dos servizos públicos, da Sanidade e do Ensino Públicos, dos dereitos sociais, dos dereitos da clase traballadora, dos dereitos humanos e do dereito a asilo as persoas refuxiadas. As Marchas da Dignidade facemos un Chamamento a toda a cidadanía a que acuda, participe e apoie a Manifestación do 28 de Maio en Lugo porque o Pobo ten dereito a Pan, Traballo, Teito e Dignidade. Enchemos a Muralla de Lugo de Dignidade. Os dereitos non se venden os dereitos se defenden
[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e Secretario de Ensino e de Cultura da Executiva Federal; integrante da Plataforma Somos Esquerda. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. Foi membro do PSOE, candidato a liderar o partido a nivel provincial, até formou parte da súa Executiva Comarcal da que dimitiu. A situación socioeconómica e política, e a súa participación activa nos movementos sociais, levou-no a abandonar o PSOE e colaborar na refundación dun novo partido socialista e republicano. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra, da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas inmigrantes e refuxiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP. Está no facebook e un blogue persoal.
Desde hai unhas semanas veño apuntando que de inmediato se van a ir presentando acontecementos que van cambiar o curso das peripecias que os dirixentes europeos e a troica nos deseñaron: traballa, paga e cala. Cada vez hai máis inquietude na UE, o Ibex-35 e na Asociación Española de Banca (AEB) polo capítulo que leva a unhas novas eleccións coa pantasma de que gañe a esquerda que representa Podemos e Esquerda Unida. Non quixese chafar a festa a un medio que ten programado un asunto sobre papeis en Paraísos Fiscais dun personaxe relevante que presidía unha caixa de aforros. O asunto dará que falar, e moito. Entre unha cousa e outra se aproxima unha hecatombe na que a banca se vai a levar a peor parte. Para empezar con este presaxio empezo cuns apuntamentos da conferencia no Colexio de Avogados de Barcelona, do pasado día 20 de Abril, sobre a "Execución de hipotecas titulizadas. Análise da lexitimación activa na execución hipotecaria e as súas consecuencias xurídicas". Entre os relatores desta conferencia estaba o Maxistrado da Audiencia Provincial de Áraba, Edmundo Rodríguez Achútegui, acompañáballe o Maxistrado do Xulgado Mercantil 1 de Tarragona, César Suárez Vázquez, e o Rexistrador da Propiedade, Rexistro núm. 7 de Barcelona, Rafael Arnáiz Ramos, o Notario, Anxo Serrano de Nicolás, non acudiu á cita e desculpou a súa asistencia. Estes tres comparecentes que se lles pode aplicar o termo de "autoridade na materia" deron unha de cal e outra de area. Nun si pero non, comprensíbel pola complexidade do tema e co agravante de que non existe un texto que o recolla de punta a cabo. Supoño que a nutrida audiencia que compareceu na sala de actos do Colexio de Avogados de Barcelona, estaba ávida de coñecer o motivo que se "rumorea": que os bancos non son acredores das débedas que reclaman nos xulgados se o préstamo foi titulizado.
En principio, hai que agradecer ao Colexio de Avogados de Barcelona que como pioneiro se interese pola titulización cando os desafiuzamentos alcanzaron a bochornosa cifra de máis de 600.000. Máis vale tarde que nunca. Con todo, ser o primeiro en algo sempre ten e terá un plus de recoñecemento. Agora vén o máis interesante, na miña opinión e con todo o respecto cara á mesa da conferencia, este si pero non, antes citado, é debido a que ao coñecemento da materia fáltalle un tramo. Á esquerda da mesa situouse o catedrático de Dereito Procesual na UB avogado e economista, Jaume Alonso Cuevillas que manifestou explicitamente o seu "descoñecemento" do asunto da titulización. Con todo polo que el podía entrever tratábase dunha fraude procesual e puntualizou, con acerto, que "as cousas son o que son, non o que din que son". O avogado Cuevillas acertou de pleno. Este tema que afecta á banca pasou no bico dos pés polo sistema xudicial. Non creo que os avogados sexan responsables directos da inopia sobre a titulización, eles aplican o coñecemento das leis. Respecto ao lexislador non se pode dicir o mesmo, a lexislación sobre os executivos hipotecarios, os cambios introducidos polo TXUE, a lei Hipotecaria, a regulación do mercado de valores, o Código Civil, etc etc convérteo todo nun labirinto. Pódese dicir, sen lugar a erro, que as árbores non deixan de ver o bosque. O sentido común extravíase neste bosque de leis e mingua a capacidade simplificarse o que está a ocorrer. Esta falta de consistencia en decatarse da realidade esta inducida polos que resultan favorecidos: os bancos.
Audio da conferencia no Colexio de Avogados de Barcelona.
A conferencia ten como obxectivo analizar a lexitimación activa na execución hipotecaria e as súas consecuencias xurídicas das hipotecas titulizadas. Así pois, a venda de paquetes hipotecarios provocou que algúns bancos e caixas non sexan os lexítimos acredores dos préstamos, xa que a venda levou a un cambio de acredor.
Máis de dúas horas dunha moi interesante conferencia organizada pola Sección de Dereito Procesal e a Comisión de Normativa do do ICAB (Collegi de l'Advocacia de Barcelona), foi o 20 de abril de 2016, conferencia que versou sobre a Execución de hipotecas titulizadas (a venda no mercado financeiro de paquetes de hipotecas). Co titulo xa mencionado "Execución de hipotecas titulizadas. Análise da lexitimación activa na execución hipotecaria e as súas consecuencias xurídicas". Participan un avogado, un maxistrado, un notario e un rexistrador.
Todas as hipotecas outorgadas polas caixas de aforros e os bancos foron titulizadas
Que os letrados non sexan responsábeis desta carencia non quere dicir que os colexios profesionais estean exentos dela. A penuria que se oculta son intereses lucrativos para unha das partes nos conflitos nos que os avogados interveñen. Dito deste xeito: o colexio profesional é o que ten a obrigación de formar aos letrados unha vez que estes están colexiados. A actualización no coñecemento é relativa cando se trata dunha opción persoal, pero cando se trata dun colectivo as indicacións fanse obrigatorias. O medicamento, aínda estaría a practicar sangrados con samesugas se non fóra polos avances en investigación, na avogacía debería ser o mesmo. A titulización vén practicando polos bancos e as caixas de aforro desde os anos 90 e foi a principios dos 2000 que se expansionou de tal maneira que chegou alcanzar a cifra de máis de 800.000 millóns o valor dos préstamos con garantía hipotecaria que se outorgaron neste período. Dito doutra maneira, o montante ascende a todas as hipotecas concedidas. Se a cesión dos créditos (os préstamos con garantía hipotecaria) titulizaron-se, quere dicir, que cando devén a falta de pagamento, necesariamente, algo ocorre: os bancos non son donos das hipotecas que reclaman nos xulgados. O Banco de España, como supervisor do sistema bancario, confírmao. En calquera outro sector, se o supervisor do sistema pronúnciase, sóbrase e bástase para retirar un produto farmacéutico do mercado ou se a carne de vaca está contaminada de combluterol ou se un vehículo acábanlle fallando os freos. Nada que afecte o sistema bancario ten carácter imperativo. As reclamacións, pola mala práctica bancaria, que se presentan no Banco de España non obrigan á entidade financeira a rectificar ou compracer ao reclamante (Os bancos non son donos das hipotecas que reclaman).
Tomar cartas no asunto
O mero feito de que poida existir unha dúbida razoábel de que os bancos non son donos das hipotecas que reclaman nos xulgados debería de ser motivo de preocupación por parte do letrado que defende os intereses do debedor. Non se trata de morosos profesionais, trátase de familias que sucumbiron á demencia dunha banca toleada no crecemento descontrolado polo afán de obter descomunais beneficios. Non importa se o debedor está en desemprego sen ningunha prestación, o que importa é que deixou de pagar. O goberno de quenda dedicouse a proporcionarlle á banca miles e miles de millóns que saen dos Orzamentos Xerais do Estado sen ningunha condición que amortigüe as penurias do debedor, os xuíces interpretan o que interpretan, algúns son máis papistas que o Papa e os avogados actúan sobre as cláusulas abusivas, con todo, a lexitimación activa forma parte da inopia. Todo continúa igual ou camiña a paso de boi. Quizais é a evolución natural dun asunto desta envergadura tendo en conta que se parte de decembro de 2014. Até entón ninguén oíra falar da titulización foi en onde se establecía a ecuación en que os bancos que reclamaban as hipotecas nos xulgados non eran donos da débeda.
Los bancos, nos procedementos executivos hipotecarios, están a enganar aos xulgados e por derivación aos xuíces e aos debedores. Tamén aos investidores bonistas xa que o valor emitido en bonos hipotecarios é moi superior ao das hipotecas outorgadas. Os bancos e as caixas de aforro colocaron no Mercado financeiro bonos sen que realmente teñan un soporte de garantía dun inmoble. Sobre este bochornoso asunto quixese establecer unha pregunta: Como é posible que as caixas de aforro sucumbisen arruinadas todas á vez? Foi un virus que llas levou por diante? A resposta será noutro momento pero podo adiantar que ese virus chámase "cobiza". As caixas de aforro morreron de endebedamento facultado polo laxo control do Banco de España que cando se quixo dar conta da "maquina de facer diñeiro" a través da titulización xa era demasiado tarde. Este engano acabará por traspasar fronteiras e os investidores acabarán por tomar cartas no asunto. Os que deben de tomar cartas neste asunto son os colexios profesionais da avogacía.
Quixera traer a colación o que está a pasar nos xulgados españois cos desafiuzamentos. Aí vai.
Coa lexislación anglosaxoa na man os Consellos de Administración dos bancos españois estarían todos entre reixas.
As familias que se atopan na situación de non poder pagar a hipoteca saben o que lles vén nun breve prazo: que os boten á rúa. Por tanto están sen un euro e recorren á Xustiza Gratuíta como a opción de defender a súa posición: "non podo pagar ou é que non se decataron dos millóns de persoas que estamos sen traballo". É no avogado que lles caeu do ceo en quen deposita as súas esperanzas dun final feliz. Desde a Asociación Hipotecados Activos (AHA) oín moitas "historias" como a seguinte, contada por aqueles que reciben o "tocho". A cousa, máis ou menos, é así: "quixera asociarme con AHA pero non podo pagar as cotas que teñen establecidas". A resposta témola de libro: "Ben, non importa: pois podes baixar unha demanda de oposición que temos colgada no blogue e tamén tes información en como atopar se a túa hipoteca esta titularizada. Non hai custo algún". Pasado un tempo o debedor ponse en contacto connosco e explícanos que xa está na rúa. A pregunta non se fai esperar: "a documentación que che baixaches Non serviu de nada?". A resposta é penosa: "O meu avogado díxome que non servía para nada, é máis, díxome que se non pagaba ían botar á rúa e non se podía facer nada". Como esta historia, todas as que queiras. O avogado de oficio, sen que ninguén senta ofendido xa que se trata dunha descrición da realidade, é o colaborador necesario deste engano ou se se quere desta estafa procesual.
Son os colexios profesionais da avogacía os que teñen, urxentemente, que tomar cartas no asunto. Ao Colexio de Avogados de Barcelona correspóndelle a honra de ser o primeiro en detectar que algo ocorre nos procedementos executivos hipotecarios, pero a partir da organización desa conferencia está obrigado á formación dos letrados que participan nestes procedementos. A Xustiza Gratuíta é, en toda España, unha trituradora de debedores hipotecarios. Vaise a piñón fixo: canto antes acabe o desafiuzado na rúa, antes poderase ir á cola onde reparten a quenda de oficio. Isto non é defensa nin é nada. Mentres non se resolve a posta ao día dos letrados que interveñen en executivos hipotecarios, os colexios profesionais terían que aplicar, estritamente, o artigo 28 da lei que regula a xustiza gratuíta onde se manifesta que o peticionario pode escoller o letrado que el designe. Enténdese, por estar aconsellado, que escollerá o letrado que teña coñecemento do asunto que a el lle afecta. Este asunto da titulización vai traer cola: os bancos e caixas españolas transferiron o risco aos investidores bonistas, mais cando a falta de pagamento se consuma, o ben inmoble que garante o bono non aparecer entre as contas dese Fondo. O banco que tan só é o cobrador das cotas aprópiase de forma espuria e ilexitima do inmoble. Os mesmos argumentos que se poden expoñer para a paralización dun desafiuzamento serven para retrotraer o ben "confiscado". Hai máis de 600.000 potenciais clientes para os letrados.
Nova relacionada:
A
Sección de Dereito Procesal e a Comisión de Normativa do ICAB alertan
dos grandes cambios que afectarán aos debedores hipotecarios a raíz da
execución de hipotecas titulizadas. | 20.04.2016 | Ir a Web. | Collegi de l'Advocacia de Barcelona (ICAB).
____________________________
Umha, duas, três, quatro, cinco, seis, sete, oito, nove, dez vezes que botaste a voar; onze, doze, treze, catorze, quinze, dezasseis, dezassete, dezoito, dezanove, vinte vezes que caíste, equivocaste o caminho e começaste de novo; vinte e umha, vinte e duas, vinte e três; vinte e quatro anos vividos intensamente, case engolidos; vinte e cinco, vinte e seis, vinte e sete, vinte e oito, vinte e nove, trinta vezes nas que pensaste dar um giro à tua vida; trinta e umha, trinta e duas, trinta e três, trinta e quatro, trinta e cinco, trinta e seis, trinta e sete, trinta e oito, trinta e nove vezes que te arrependeste daquela viagem; quarenta, quarenta e umha, quarenta e duas, quarenta e três, quarenta e quatro, quarenta e cinco vezes ressoando aquela pergunta na tua cabeça “moça, a ti maltratam-te?”, quarenta e seis, quarenta e sete, quarenta e oito, quarenta e nove, cinquenta segundos que tardaram em guardar a carpeta daquela denúncia; cinquenta e umha..., cinquenta e duas..., cinquenta e três..., cinquenta e quatro..., cinquenta e cinco..., cinquenta e seis punhadas pararam o teu coraçom livre.
O Tratado de Libre Comercio (TTIP) entre EEUU e a UE e un tratado profundamente neoliberal, antidemocrático, antisocial, nefasto, lesivo e austericida, é un golpe de estado das grandes multinacionais e transnacionais americanas contra a democracia, contra os servizos públicos, contra a clase traballadora e contra o medio ambiente, contra os dereitos sociais e busca incrementar as ganancias, os beneficios e os privilexios destas grandes transnacionais e multinacionais americanas, privatizando e recortando salvaxemente os servizos públicos, o ensino e a sanidade públicas.
É fundamental que a cidadanía, os movementos sociais, os partidos de esquerdas, os sindicatos de clase, ... fagamos pedagoxía política explicando en que prexudicará este neoliberal e nefasto Tratado as nosas vidas e nos sigamos mobilizándo contra o TTIP, que unicamente traerá paro, pobreza, represión, precariedade laboral, recortes, privatizacións, contaminación salvaxe do medio ambiente, secuestro das democracias, ... Digo alto e claro: NON o Tratado de Libre Comercio (TTIP), e SI aos dereitos sociais, á democracia e aos servizos públicos.
[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e Secretario de Ensino e de Cultura da Executiva Federal; integrante da Plataforma Somos Esquerda. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. Foi membro do PSOE, candidato a liderar o partido a nivel provincial, até formou parte da súa Executiva Comarcal da que dimitiu. A situación socioeconómica e política, e a súa participación activa nos movementos sociais, levou-no a abandonar o PSOE e colaborar na refundación dun novo partido socialista e republicano. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra, da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas inmigrantes e refuxiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP. Está no facebook e un blogue persoal.
Enviado por: celso posada -celsoposada2006@hotmail.com- 5 de abril de 2016 18:41
___________
Documental de Rafael Ortega Mata [*] e Venezolana de Televisión C. A. sobre os feitos punibles e crimes confesados pola dereita nacional na Lei de Amnistía
proposta na Asemblea Nacional (2016).
Realizado polo xornalista Rafael Ortega. | Maduro invita a ver documental "Confesión de Parte": Digamos non ao crime e impunidade facsista.
No material audiovisual, Ortega mostra fragmentos do texto do proxecto de lei da dereita onde se evidencia, cruel e insólitamente, a confesión de todos os crimes cometidos que pretenden ser "amnistiados ampliamente" por esa maioría parlamentaria da nova asemblea
O presidente da República Bolivariana de Venezuela, Nicolás Maduro Moros, chamou este sábado aos pobos do mundo a ver o documentario "Confesión de Parte", que desmonta a Lei de Amnistía impulsada pola maioría opositora na Asemblea Nacional (AN), a través da cal se busca promover a impunidade no país.
"O mundo enteiro debe ver este documentario do novo cineasta de Venezuela ... digamos: Non ao Crime e Impunidade Fascista", publicou o Xefe de Estado a través da súa conta na rede social Twitter @NicolasMaduro.
No material audiovisual, Ortega mostra fragmentos do texto do proxecto de lei da dereita onde se evidencia, cruel e insolitamente, a confesión de todos os crimes cometidos que pretenden ser "amnistiados amplamente" por esa maioría parlamentaria da nova asemblea.
O audiovisual, desenmascara as intencións da dereita venezolana de aprobar o proxecto de Lei de Amnistía e Reconciliación Nacional, que foi aprobado onte na súa primeira discusión pola Asemblea Nacional (AN).
[*] Rafael Ortega Mata, xornalista venezolano. |Canle en Youtube: Acceder. | Interesante artigo en Aporrea.org: Ir a Web. | Twitter @ROrtegaVTV | Instagram.
Enviado por: Manuel Angel Rodríguez Carballeira -lalan1954@gmail.com- 3 de abril de 2016 13:21
_____________
Localización da Planta de Gas no porto del Musel en Xixón
A localización de Reganosa na Ría de Ferrol
Por Raquel Rivera Fernández [*] 01.04.2016
A todos os que creemos que este planeta é un legado que transmitiremos ás xeracións vindeiras tal como nolo transmitiron a nosa -si non mellorado, isto é, aos que creemos no concepto de "desenvolvemento sostíbel", acuñado alá polo 1987 no Informe Brundtland, o Tribunal Supremo acaba-nos de dar unha gran alegría. O Alto Tribunal fallou, en sentenza de 29 de febreiro, en contra da localización da planta de gas do Musel (Xixón) por estar situada "do mesmo xeito que no caso da planta galega REGANOSA" a menos de 2.000 metros de núcleos de poboación, incumprindo así o RAMINP (Regulamento de Actividades Molestas, Insalubres, Nocivas, e perigosas, aprobado por
Decreto 2414/61 - Buscar: gal ou/e es), normativa vixente no momento do inicio do expediente de construción (2006).
Esta histórica sentenza é froito dunha primeira denuncia contra a licenza de construción da planta, interposta pola coalición formada polos Verdes de Asturias/EQUO en 2009, que iniciou un proceso que obtivo unha primeira sentenza favorable do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid. Esta sentenza foi recorrida polo Ministerio de Industria e ENAGAS, acolléndose á entrada en vigor, o 1 de xaneiro de 2007 da Lei 11/2006, de 27 de decembro, de acompañamento dos orzamentos do Principado de Asturias, en cuxo artigo 4 introducíase un apartado que deixaba "sen aplicación no territorio do Principado de Asturias a esixencia de que as instalacións fabrís insalubres ou perigosas afástense 2.000 metros do núcleo máis próximo de poboación agrupada", como establecía o citado RAMINP. Outro argumento que se empregou no recuso de casación foi que a solicitude de licenza de construción ante a Dirección Xeral de Política Enerxética e Minas presentouse con posterioridade, en abril de 2007.
Agora o Supremo desestima o recurso de casación interposto polo Estado e ENAGAS e dá a razón á coalición ecoloxista. Así, e segundo a sentenza recorrida, o Ministerio de Industria ten tres meses para botar abaixo a planta ou, en caso de non facelo, dar as explicacións pertinentes.
A planta, ademais, supón un exemplo de mala xestión e malgasto de caudais públicos e privados: ENAGAS investiu a frioleira de 382 millóns de euros por un proxecto que nunca deu servizo -nin parece que nunca o dará-, ao non ser necesario, e recibiu 125 millóns de euros do erario público.
O caso asturiano é paralelo ao galego de REGANOSA, unha planta tamén ilegal, perigosa, innecesaria e gravosa para os consumidores, segundo o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, en cuxo nome vén defendendo Patricia Gabeiras a nulidad da gasificadora desde 2001, dentro da súa actividade prol bono publico.
[*] Raquel Rivera Fernández , é Licenciada en Dereito, e na actualidade pertence ao departamento de comunicación do Estudo Xurídico de Gabeiras & Asociados.
Despois dos atentados de París e Bruxelas, parece que a xente se decata de que estamos en guerra. Atrás quedaron os atentados das Torres Xemelgas ou de Madrid, e os de tantos outros que son unha clara mostra de que a guerra é continua e permanente. Pero ninguén se lembra de Santa Bárbara ata que trona. E nembargante, hai unha guerra declarada entre os que controlan a economía mundial e o resto da Humanidade, que produce estragos entre os máis pobres e indefensos, con centos de milleiros de mortos de fame. E ninguén se alporiza. E non se convocan manifestacións nin minutos de silencio, que terían que ser manifestacións sen fin e silencio total todo o ano. Porque vivimos nun estado de terror latente, no que o estoupido dunha bomba parece un mal menor, sempre que lle toque ao do lado, claro. E pasa o tempo, fanse recordatorios, acéndense velas e póñense flores; e todo se esquece ata a próxima. E nada se fai para atallar a raíz do mal. Hipocresía? Impotencia? Non sei.
[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a
historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas
horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a
súa saúde e a súa vida") publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando
para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil
contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que
promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos
Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
____________
O Acordo entre a UE e Turquía, aprobado o pasado Venres 18 de Marzo, e un acordo profundamente cruel, inhumano, ilegal, inmoral, antidemocrático, xenófobo e racista, xa que vulnera flagrantemente os dereitos humanos e atenta gravemente contra as vidas e a dignidade das persoas refuxiadas. Persoas que están sufrindo e morrendo escapando das guerras, da fame, da miseria e en busca dunha vida digna e dun futuro mellor.
O partido politico socialista e republicano Decide en Común, opoñémonos e rexeitamos rotundamente o acordo entre a UE e Turquia porque e profundamente racista, xenófobo, inmoral e inhumano porque atenta gravemente contra a dignidade, contra as vidas e porque vulnera flagrantemente os dereitos humanos das persoas refuxiadas.
Decide en Común esiximos tanto o goberno español, como os gobernos europeos que retiren inmediatamente este infame e inhumano acordo da UE con Turquía un país cun goberno o de Erdogan autoritario e antidemocrático que vulnera flagrantemente os dereitos humanos e que esta exterminando o pobo Kurdo. Decide en Común esiximos ao goberno español e os gobernos europeos politicas de acollida e de dereito a asilo para as persoas refuxiadas, así como que defendan unha pasaxe segura e os dereitos humanos das persoas refuxiadas e inmigrantes. Decide en Común opoñémonos e rexeitamos rotundamente esta Europa Neoliberal, insolidaria, antidemocrática e dos mercaderes na que vivimos na que se rescata infamemente aos bancos e se levan a cabo políticas austericidas e neoliberais mentres cada día se vulneran flagrantemente os dereitos humanos das persoas refuxiadas e inmigrantes e da maioria social.
Decide en Común seguiremos traballando conxuntamente e cooperativamente cos partidos de esquerdas, cos sindicatos de clase e cos movementos sociais para construír unha Europa Social, democrática, solidaria e dos/as cidadáns/ás onde se respecten os dereitos humanos, a vida e a dignidade das persoas refuxiadas, inmigrantes e da maioría social. E onde os valores e principios que imperen sexan os de o respecto os dereitos humanos, a igualdade de oportunidades, os da igualdade real entre mulleres e homes, os da xustiza social, os da solidariedade internacional e os do respecto a dignidade das persoas e pobos.
Decide en Común facemos un chamamento a toda a cidadanía europea a que sigan rexeitando, opoñéndose e mobilizándose rotundamente contra o infame e racista acordo entre a UE e Turquía e a que sigan defendendo os dereitos humanos, as vidas e a dignidade das persoas refuxiadas e inmigrantes. Decide en Común dicimos alto e claro: "Ningún ser humano e ilegal; Non ao Acordo entre a UE e Turquia; Pasaxe Segura; Dereito Asilo paras persoas refuxiadas; Non a Europa do Capital por outra Europa Solidaria e Socia".
[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e Secretario de Ensino e de Cultura da Executiva Federal; integrante da Plataforma Somos Esquerda. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. Foi membro do PSOE, candidato a liderar o partido a nivel provincial, até formou parte da súa Executiva Comarcal da que dimitiu. A situación socioeconómica e política, e a súa participación activa nos movementos sociais, levou-no a abandonar o PSOE e colaborar na refundación dun novo partido socialista e republicano. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra, da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas inmigrantes e refuxiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP. Está no facebook e un blogue persoal.
Enviado por: celso posada -celsoposada2006@hotmail.com- 28 de março de 2016 18:28
___________
Este xoves 24 de marzo conmemóranse os 40 anos da Refundación do Ateneo Ferrolán. Este Ateneo é, como ben escribía o historiador e escritor Guillermo Llorca fai trinta anos, “un importante anaco da historia cultural de Ferrol”. Un Ateneo que é a herdanza directa dos vellos Ateneos ferroláns que existiron en Ferrol desde o século XIX. Unha entidade nada na nosa cidade no ano 1879. Diferentes etapas pero unha mesma dirección. Difundir e cultivar as ciencias, as letras e as artes e fomentar a nosa lingua e a nosa cultura.
Atopámonos, sen dúbida, na etapa máis longa e probablemente a máis frutífera de todas. A cultura por riba de todo. Música, teatro, pintura, danza, fotografía, poesía, proxeccións, exposicións, coloquios, cine e un longo etcétera de actividades prográmanse diariamente no noso centro. Centro situado nun edificio do século XVIII do histórico barrio da Madalena e restaurado fai poucos anos e que da cabida a todas as nosas actividades así como a moitas actividades organizadas por outras asociacións que, precisamente, escollen o noso centro para realizalas por ser “un lugar de encontro para a cultura”, como ben di o noso lema.
Con moito orgullo podemos falar da nosa Biblioteca-Hemeroteca. Especializada en fondos de temática galega e de Ferrol e do conxunto da nosa comarca e considerada de Especial Interese para Galicia e integrada na Rede de Bibliotecas Públicas de Galicia. Composta na actualidade por máis de 10.000 volumes e na que podemos atopar, entre outras, cabeceiras completas únicas de xornais como a de Ferrol Diario-El Norte. Ademais de ser a única hemeroteca da comarca.
Corenta anos desta nova etapa. Corenta anos dando continuidade ás nosas actividades. Corenta anos creando e xestionando cultura. Corenta anos sendo un referente cultural da nosa cidade e da nosa comarca. Corenta anos de portas abertas a tolerancia, a diversidade e a pluralidade. Corenta anos facendo certas aquelas verbas que escribira Llorca fai tres décadas “Pero algo haberá para que a pesar de todo a semente plantada fai máis de cen anos continúe dando os seus froitos”.
[*] Fran Iglesias, membro da Xunta Xestora do ateneo Ferrolán.
Enviado por: Ateneo Ferrolán Fundado en 1879 -ateneoferrolan@gmail.com- 24 de março de 2016 12:27
-- Un lugar de encontro para a cultura. Ateneo Ferrolán, fundado en 1879 | Refundado o 24 de Marzo de 1976.
Para axudas e aportacións económicas: CC en Cajamar-Cajarural Cooperativa. Titular Ateneo Ferrolán. ES72-3058-6402-9527-2000-5350
______________________
O 19 de Outubro reencóntrase en Roma o movemento que quere liberar á sociedade do lazo mortal do finanzismo, o capitalismo financeiro que está a levar a Europa cara ao nazismo.
Dúas lóxicas incompatibles enfróntanse actualmente en Europa (e o mundo): a lóxica dunha sociedade rica de coñecementos, de competencias, de solidariedade e a lóxica financeira que necesita destruír recursos, saberes e servizos sociais para poder acumular o valor baixo a forma de abstracción monetaria.
Velaquí a potencia da tecnoloxía, que permite liberar tempo de traballo para destinalo á atención e a educación, transformada na maldición da desocupación e da miseria.
Velaquí que para aumentar o valor das accións bancarias débese aumentar a explotación, o tempo de traballo, e reducir o gasto na educación e a sanidade.
O sistema político non pode facer nada fronte á devastación finanzista. A democracia foi cancelada porque, como di Mario Draghi, Sumo Sacerdote da Teoloxía finanzista, o pacto de estabilidade vai co piloto automático.
Soamente unha sublevación xeral, que non se limite a encher as prazas por un día, senón que ocupe permanentemente a vida cotiá, pode liberar á sociedade do finanzismo.
A sublevación non é unha acción militar, nin sequera unha rebelión momentánea, senón o despregamento da corporeidade social, o rexeitamento permanente de pagar unha débeda que non contraemos, a autonomía das formas de vida do coñecemento e a produción.
Unha evolución violenta do movemento anticapitalista sería pouco intelixente, posto que ninguén cre na posibilidade de derrotar ás forzas armadas dos estados, último residuo do seu poder nacional. Nalgúns casos asistimos, e asistiremos a masivas explosións de violencia precaria, como no catro noites de rabia de agosto de 2011 en Inglaterra. Non o debemos criminalizar nin debemos sorprendernos. A violencia sistemática do finanzismo comprime o corpo social, xeracións enteiras ven abocadas a un futuro de miseria e escravitude, o cinismo da clase dominante é repugnante: fenómenos de explosión psicótica son totalmente comprensibles. A sublevación non os xulga, pero os cura, reconstruíndo as condicións para a solidariedade do corpo social para a insolvencia en masa e para a autonomía da sociedade do dominio do capital financeiro.
En 2011 o traballo precario e cognitivo rebelouse: da revolta estudantil de Londres á acampada española pasando pola ocupación de Wall Street e a revolución tunisiana e exipcia parecía que a sublevación podería deter a ofensiva do sistema bancario.
Foi o comezo dunha sublevación que pretendía restituír solidariedade á vida cotiá e corporeidade ao intelecto xeral. A revolta non soubo entón transformarse nun proceso continuo, o intelecto xeral precario non logrou recompor a súa corporeidade, e a sociedade entrou nunha fase de depresión da que non saíu aínda.
Desde Roma o 19-Ou é un chamamento ás forzas do traballo precario cognitivo para que xuntos podemos saír da depresión e podemos iniciar un movemento persistente de insolvencia e de autorganización.
Debilitada polo ataque finanzista a Unión Europea é zombie.
Un sentimento de rancor impotente exprésase en formas de nacionalismo e de racismo. O Mediterráneo converteuse nunha fosa común, e campos de concentración raciais levántanse en todo o territorio da Unión. Amencer Dourado en Grecia, o reemergente conflito entre o nacionalismo e o independentismo en España, a ditadura e o racismo en Hungría, o ascenso da Fronte Nacional que se presenta como forza maioritaria en Francia.
O Banco Central Europeo está a entregar aos nacionalistas o goberno de Francia, país sen o cal Europa non significa nada. O pacto de paz entre franceses e alemáns está a racharse e romperá cando a Fronte Nacional sexa o partido maioritario. Nese momento, a agonía da Unión dará paso á guerra civil.
Italia permaneceu á marxe do movemento de 2011, debido a que moitos inxenuos creron que o problema se reducía ao poder dun vello caimán mafioso. Pero agora que o vello mafioso agoniza, nada cambiou senón a peor, e a sociedade atópase nunha angustia cada vez día máis sufocante.
A sublevación Europea pode reiniciarse desde Roma, se sabemos evitar que a cita do sábado 19 de outubro convértase nun incendio furioso e sen continuidade, se sabemos evitar unha trampa que podería provocar depresión e desintegración, se sabemos transferir a enerxía dun día nun proceso xeneralizado e permanente de autonomía solidaria.
Como ao 80% dos súbditos da Coroa española, o gol de Iniesta na final do Mundial colleume diante da televisión. Éme difícil, confésoo, non sentir algo parecido á satisfacción cando un xogador admirábel coma el logra, para un equipo compacto e atractivo como o de España, un triunfo deportivo tan relevante, o Campionato do Mundo. O fútbol, tal como eu o entendo, opera o milagre de elidir certas fronteiras ideolóxicas e emocionais e rendelo a un á evidencia do bo xogo. Cando esa entrega momentánea ten lugar síntome un pouco como a Ninotchka de Lubitsch, a axente comunista –“A Garbo ri!”, rezaba a promoción daquela película– enviada a París para redimir os seus camaradas da depravación occidental, que acababa rendida ao engado do capitalismo e da alta costura.
Quitados eses meus mixiriqueiros reparos, o certo é que onde eu vin deporte, xogo, táctica, equipo e homes guapos, outros –os encargados de conformar o relato oficial desta merecida victoria– artellaron outra narración espuria, baseada en feitos reais pero en absoluto fiel ao que ocorreu en Soccer City e despois nas rúas de media España. Os feitos reais teñen moito que ver cun entusiasmo colectivo polo triunfo, máis ou menos teledirixido e explotado comercialmente até o paroxismo, mesmo con derivacións románticas. A narración colateral, pola contra, extrae flipantes conclusións político-territoriais relacionadas cun sometemento das nacións sen selección –Cataluña, Euscadi e Galicia– e un renacemento histórico da nación española cal Gato Félix –que diría Caneda–, o que me fai acordar aquel fervor popular polo ascenso da S.D. Compostela á Primera División. Á vista daquel despregamento de bandeiras azuis e brancas e dos berros de xúbilo que encheron a noite de Santiago, ninguén podería pensar que hoxe xa case nada resta daquel combinado nin dos seus seareiros. Así funciona o sentimento gregario e a solidariedade automática.
Claro que houbo estes días bandeiras de España, máis das que nunca vira. E claro que entre a chavalada –ignorante por desgraza do significado larvado de frases como “Arriba España!”– estendían a man nostálxicos do franquismo, embebidos desta súbita primavera rojigualda. Pero iso non explica, ao meu ver, máis que a nosa condición de masa actuante e movediza, a representación exponencial e ampliada do que, domingo tras domingo, acontece en todos os campos de fútbol.
A utilización avesa deste lóxico estourido popular –nun país no que o gran negocio do balompé marca os ritmos, os tempos e as axendas durante todo o ano– é o que revela, ao meu ver, o déficit de españolidade de España, unha eiva identitaria que os próceres da dereita patria queren paliar a toda costa. Holanda, os holandeses, aledaríanse polo triunfo de Holanda, non polo rexurdimento da nación holandesa. Brasil o mesmo. O mesmo Uruguai ou Alemaña. E desde logo en ningunha nación normalizada do mundo o triunfo dunha selección sería utilizado como coartada política para negar a diversidade e inocular na xente o ensoñamento da nación única, impermeábel e excluente, antes roja que rota, que aquí agoiran estes días os partidos maioritarios e os seus voceiros mediáticos.
Porque ventaba eu esa instrumentalización descarada é polo que o triunfo destes chavales non logrou acender o meu espírito como se supón que debera. Por iso ou porque a miña españolidade se expresa de maneira privilexiada no meu DNI e pouco máis. Ser galego, con todo, non me impide esta discreta alegría polos meus veciños, aínda que ninguén me convidara á súa festa.
O lema da Red Madre –o lobby antiabortista que impulsou a Iniciativa Lexislativa Popular, aprobada en solitario polos parlamentarios do PPdeG, para a promoción do embarazo– é, máis que un lema, un tétrico agoiro: “Nunca estarás sola”. A nai que os pareu, pensarán todas as mulleres que, despois de séculos de historia loitando pola súa independencia, polo dereito a decidir sobre o seu corpo, por un cuarto propio, por unha aspiración tan fundamental como é a do libre albedrío, afronten agora a perversa vontade dun grupúsculo radical, que teima en non abandonalas nunca, queiran ou non, como adoitan facer os virus entrometidos, as alerxias crónicas ou os terroristas emocionais ¿Pode haber actitude máis impositiva e despótica que a dalguén que hipoteca a nosa liberdade cun nunca..?
Por desgraza, o apoio que a Red Madre, o Foro da Familia ou o Opus Dei –marcas brancas dun reaccionario sistema de valores e dunha única moral xudeo-cristiá– lles ofertan ás mulleres é a mesma que lle vén dispensando a Igrexa católica ao xénero feminino desde o tempo da Inquisición: un amparo exclusivamente relacionado coa culpa, a submisión e a redención dos pecados a través da maternidade.
[Mágoa que a chegada da 'pax popular' non se traducira aínda nun espectacular crecemento demográfico]
Só aptas para seren nais, receptáculos de esperma, sacrificadas profesionais con menos salario, amas de casa e abnegadas esposas… Nada mudou.
Unha das sumas sacerdotisas da Red Madre –a que se apresenta baixo o moi galdosiano nome de Coloma Viúdez– achegouse este día ao Parlamento galego para poñerlle rostro e verbo do pobo de Deus a esa infamante pretensión do Partido Popular de triturar o dereito ao aborto e desautorizar unha práctica que nunca –e aquí si fica ben o nunca– foi un fin en si mesmo para ningunha muller.
A señora Viúdez fixo esvarar na súa alocución unha falsa e denigrante conclusión: as mulleres galegas teñen agora “a posibilidade de elixir”. Agora. Antes non. Non entendo por que esas mulleres –bioloxicamente dotadas con alertas de fertilidade– non se decataron, xa nos estertores do Bipartito, de que a vida do seus cativos sería posíbel con Núñez Feijóo e de que, como deixou entrever no Hórreo a deputada do PP, Belén Prado, os seus fetos de dous centímetros non morrerían sacrificados en infectas clínicas instaladas nas mazmorras de San Caetano. Mágoa que a chegada da pax popular ao proceloso océano dos preñes colectivos non se traducira aínda nun espectacular crecemento demográfico en Galicia. Cónstame, con todo, que Pilar Farjas, a Red Madre e o arcebispo de Santiago están trabajando en ello.
É complicado saber, cando fala o PP ou algún epígono, como Galicia Bilingüe ou a Red Madre, quen é o brazo armado de quen. O mesmo simulacro libertario, disfrazado de solidaria neutralidade; o mesmo saudábel apoliticismo; e unha lesiva e desconsiderada imposición dos seus valores políticos e morais conservadores. É nesa borrosa confluencia onde, paradoxalmente, se revela, con claridade, a similitude da mensaxe provida coa da ofensiva lingüística que aturamos os de galega fala. A posibilidade de elixir e a invocación da liberdade son consignas que valen igual para cargarse un idioma con respiración asistida, o galego, que para insuflarlle trazos de humanidade e intelecto a un embrión que non os ten. O non nato e o moribundo comparten cama. E ao pé do leito, abaneando o viático dos seus prexuízos, un crego fariseo. Grazas ao PP hoxe estamos un pouquiño máis nas mans.
"Non é de recibo nin xusto coa sociedade española que levemos dous anos pendentes da reforma laboral sen que haxa froito algún". -Mariano Rajoy, presidente do Partido Popular-
Por Isaac Rosa [*]
02.06.2010
Mentres os sindicatos o pensan, a moitos entroulles a présa coa reforma laboral, que xa sabemos é "urxente", "imprescindible", "necesaria" e "inaprazable"; palabras repetidas onte desde goberno, oposición e CEOE, que comparten présa cos organismos internacionais, o gobernador do Banco de España e por suposto os mercados.
Pero díganme, coñecen a algún traballador que comparta esa présa? Seguro que non oíron a ningún compañeiro chegar hoxe ao traballo dicindo: "bo, esperemos que por fin hoxe acorden a imprescindible e urxente reforma laboral que este país necesita". Nin sequera na cola do paro vese moita impaciencia.
Todos teñen présa pola reforma laboral menos os destinatarios da mesma. E tampouco creo que a maioría de empresarios estea impaciente, pois mentres non se recupere a actividade económica non van contratar por moi barato que sexa despedir. Ninguén con dous dedos de fronte pensa en serio que esa reforma laboral nos vaia a sacar da crise nin vaia acabar co paro.
Segundo pasaban os meses foi cambiando a situación económica, pero a reforma sempre é a mesma. Inicialmente ía servir para amortecer a crise, pero non chegou a tempo. Despois, para frear a destrución de emprego, pero tampouco chegou. Máis recentemente, para acelerar a saída da crise, pero xa a retardou o goberno co seu plan de axuste. Todas as xustificacións da reforma foron quedando atrás, pero esta segue sendo urxente e imprescindible. De feito, estes días dá a sensación de que a principal razón para a reforma é o tempo que levan negociando, coma se fose un fracaso acabar en nada tras tantos esforzos, e coma se a longa espera fose en si mesma unha razón.
Pois nada, non se preocupen, que non nos imos a sentir decepcionados. Os traballadores, polo menos os que eu coñezo, non temos urxencia, nin vemos imprescindible unha reforma nos termos en que se expón. Así que por nós non se angustien, non corran tanto. Se teñen que seguir negociando outro ano, esperaremos sentados. Que as présas son moi malas.
Publicado no xornal estatal "Público", ao que recomendamos entrar onde poden-se ler interesantes comentarios.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________________________
O paquete de medidas que hoxe propuxo o presidente Zapatero no Parlamento é un paso máis e xa ben evidente da extorsión á que se enfronta o goberno e a sociedade española.
A xustificación do paquete foi o déficit orzamentario tan elevado que se está rexistrando e o tratar de evitar que en España suceda o que ocorreu semanas atrás en Grecia.
Con esa escusa anunciáronse recortes no gasto público, nas prestacións sociais que supón un roubo infame de dereitos e de diñeiro a miles de discapacitados e dependentes que nunca poderán saír á rúa a protestar contra esta medida, nas pensións e nos soldos dos funcionarios, ademais de retirar o cheque bebé que sendo en realidade unha medida moi liberal o presidente presentou no seu día como unha das grandes conquistas sociais do seu goberno, todo o cal será formalmente aprobadas no próximo Consello de Ministros.
A prema con que se anunciaron fai pensar que se trata de medidas moi improvisadas e que á hora de aplicarse en concreto sufrirán cambios significativos respecto do seu formulación inicial. Aínda que en todo caso hai que sinalar que nin sequera se pode considerar que se trate de medidas de gran envergadura. O maior aforro de gasto faise en investimentos que non se mencionaron e que como sinalarei enseguida representarán en última instancia diminucións de ingresos para as empresas.
E o que supón a redución salarial non pode considerarse tampouco dunha contía capaz de reducir significativamente o déficit, polo que máis ben hai que entendelo como unha ameaza, como a expresión dun pulso que os banqueiros e a patronal están dispostos a gañar aos traballadores e á sociedade en xeral.
Como o propio Zapatero tivo que recoñecer, aínda que coa boca moi moza, as medidas van supor un lastre para a actividade económica, xusto agora que parecía que se estaba recuperando. Sen dúbida van atrasar a xeración de actividade e de emprego e, xa que logo, de rendas, así que ao cabo pode resultar que en lugar de reducir o déficit fagan máis difícil facerlle fronte nos próximos anos. E por suposto traerán consigo unha perda neta de benestar grande para os sectores máis desfavorecidos.
No paquete tampouco hai mención algunha a vías alternativas para a obtención de ingresos, renúnciase a políticas impositivas máis xustas e eficaces que loiten contra a evasión e a fraude fiscal e que obriguen a que os máis ricos e, sobre todo quen ocasionaron a crise, acheguen tamén o seu esforzo.
Polo tanto, o máis relevante do paquete de medidas que propuxo Zapatero é que en realidade non buscan reducir o déficit e mellorar a marcha da economía. Para reducir a débeda (supondo que iso fose de verdade o prioritario para a economía e ata para os acredores do Estado español) o mellor é reactivala e dinamizar a actividade, non freala e limitar a forza dos motores que poden pola definitivamente en marcha. Sobre todo, garantir o fluxo de financiamento que se cortou pola bancarrota bancaria e do que Zapatero non di nada e, ademais diso, recadar máis impostos sobre os beneficios extraordinarios que están obtendo os especuladores e as grandes corporacións e entidades financeiras.
O que hai detrás das medidas de Zapatero non é, xa que logo, outra cousa que o que el mesmo recoñeceu implicitamente ao responder aos dirixentes de Esquerda Unida: trátase dunha imposición dos poderes financeiros que o que buscan verdadeiramente é limitar a acción dos gobernos e dos estados e establecer mellores condicións aínda para rendibilizar a súa actividade. E o que fixeron en esencia é facer que o presidente do goberno español poña xeonllo en terra e se renda sen condicións ante eles.
Non asistimos á posta en marcha dun plan de reactivación ou salvación da economía. Estase cometendo unha chantaxe, unha extorsión, e por iso o que verdadeiramente está en xogo é a democracia, é dicir, a posibilidade de que sexamos todos os cidadáns e cidadás quen poidamos decidir colectivamente sobre o noso futuro ou só os ricos e os poderosos.
A saída fácil é acusar unha vez máis a Zapatero de complicidade e debilidade. Non se se é cómplice ou vítima. Non podemos sabelo pero a realidade é que en lugar de empoderarse co apoio da cidadanía para facerlle fronte a eses poderes que el mesmo di que se impón aos gobernos lexítimos (ao "terrorismo financeiro" de que falaba o seu compañeiro de partido presidente da Xunta de Andalucía) asume as súas decisións e quérenolas facer pasar como saudables cando en realidade van afundir moito máis á economía española e a empeorar as condicións de miles de cidadáns e cidadás. E ademais estao facendo tan mal que ata no seu discurso de hoxe hai erros de vulto (como cando fai cronoloxía da crise) e comentarios que poden indignar, como cando di que "Son os mesmos [os cidadáns] que nada tiveron que ver coa orixe, o desenvolvemento e as fases da crise. Son, pola contra, os que sufriron as súas consecuencias. E son, agora, os que maioritariamente deben contribuír aos esforzos necesarios para corrixir os efectos da crise".
Moi pronto os mesmos poderes que presionaron para que se tomen estas medidas que son simplemente un modo de axeonllar aos cidadáns e cidadás e ao que á fin e ao cabo é o seu presidente libremente elixido, dirán que son insuficientes e pedirán máis esforzos. E ante iso podemos permanecer en silencio ou esixir dunha vez que a crise a pague quen a provocaron e que se peche para sempre o casino financeiro. Por iso é necesaria a converxencia máis ampla posible de sindicatos, partidos, organizacións e persoas que non queiran seguir sendo avasallados. Non hai outra solución.
[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social.Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económicawww.altereconomia.org.
Umha situaçom de confusom geralizada semelha estar consolidando-se nos últimos meses na nossa sociedade. Pouco a pouco o medo e a incerteza sobre todo relacionados coa situaçom laboral, vam atacando a resistência que freava o pessimismo, e vai-se assentando a depressom colectiva e a desconfiança. Unha depressom que hai umhas décadas viveramos já na comarca de Ferrol Terra, depois de que a loita contra a reconversom dos estaleiros, acabara em derrota psico-social. Umha depressom colectiva que nom curou, só se paliou cumha perda de populaçom que converteu à comarca e nomeadamente à cidade de Ferrol, num lugar envelhecido e mesmo condenado ao esgotamento político e social. E assim medrou também a gente nova de Ferrol nestes anos, escoitando e reconhecendo-se numha melodia que dizia que este era um sitio de derrotas, mas que havia que ficar aqui. Desobedecendo o mandato, muitos e muitas acabárom marchando.
Os fenómenos meteorológicos e geológicos, estám ajudando a aprofundar na impressom de que imos cara a um abismo. A informaçom sobre fenómenos naturais, ocupa agora um espaço importante dos informativos, como tem que ser. Mas sempre sem analisar, que parte hai de natural, e que parte poderia ter-se evitado, das desgraças que acompanham estes fenómenos, como em Haiti, Madeira, Chile, Turquia. China, Islándia ... A nós já nos tocou algo. Nos últimos tempos, vivemos o dramatismo do Klaus, e paralisou-nos o medo ao Xhintia. Com o Klaus sentimos a incomprensom de quem a poucos quilómetros nom sofriam as suas consequências. Com o Xhintia a incomprensom puxemo-la nós, mas que aprendemos?
A vida chama todos os días à porta e hai que ir trabalhar, ou buscar emprego, estudar, atender as necessidades diárias, estar pendente das pessoas queridas e mesmo acudir a umha que outra actividade social. Mas a vida nom está a fluir com normalidade. A nossa respiraçom colectiva é cortada e agitada. Nom sabemos cara onde vai o mundo, e como nom sucedia desde havia muito tempo, agora nom sabemos o que vai ser de nós a um ou dous anos vista. Case todo o mundo sinte que antes ou depois, a terra que pisa vai começar a se mover, também no senso literal. As vozes da direita aproveitam a incerteza para lembrar-nos o bem que vive o povo sem vontade, sem ter que pensar e decidir, o bem que se vive se te tutelam. Assim declaram as bonanças do passado. Todo, dim, deveria volver ao de antes, ao branco e gris da época onde se marcava até a rúa pola que deverías andar moceando, e o longo da saia, definia a altura moral da mulher que a portava. Nom havia nada que aguardar, nada que pensar, nem um sobressalto ía romper a triste monotonia dos cantos litúrgicos ou da tabla de multiplicar. Cada quem sabia o seu lugar e o que tinha que fazer.
As vozes da esquerda pola sua parte, estám enfeitizadas polos cantos das sereias. O discurso de que a culpa de que nom saiamos da crise é dos sindicatos, porque nom dam entrado na reforma laboral que se precisa, ganha adessons. Puidemos escoitar na Cadena Ser o sábado 1º de Maio, como se defendia a congelaçom dos salários do funcionariado entre os contertulios e ninguém punha o contraponto. O mesmo passou quando se falou da jubilaçom aos 67 ou doutras medidas de recorte de direitos laborais. Umha e outra vez repetiam que os sindicatos tinham a culpa, porque nom sabiam explicar-lhe bem aos trabalhado@s todas estas medidas modernizadoras e preventivas para que o sistema nom creve.
Alguns sindicatos estám na negociaçom dumha reforma laboral. Acudem a essa negociaçom numha posiçpm de debilidade. Nas poucas declaraçons públicas que permitem escuitar os monopólios da informaçom, transmitem o síndrome da vítima de maltrato “vou calar para que nom se enfureça”, assim levam as negociaçons, sem luz nem taquígrafos, dando vantagem aos especuladores, que pretendem sacar o máximo beneficio desta crise.
É verdade, os sindicatos nom estám explicando bem as cousas. Nos discursos deste 1º de Maio, nom se explicou o que está a passar em Grécia, ou as consequências negativas dos informes das agencias de rating, como Standard and Poor's. Por certo, interei-me ainda estes días que só hai tres no mundo, duas norte-americanas e umha inglesa, mas que tenhem o poder de baixar ou elevar, segundo os seus informes, os juros da débida pública dos estados. Os sindicatos nom mobilizarom para que se acabe com esse oligopólio e se criem agencias públicas, como também deveria criar-se banca pública, e emprego público. E mentres nom chegamos a estes objectivos, os sindicatos deveriam marcar no dia a dia da classe trabalhadora que realidade alternativa podemos construir desde já. Tendo em conta a frase que iluminou o reagir do Feminismo na década dos setenta “O Privado é Político”, os sindicatos, como movimento social transformador, deveriam dar alternativas para o cotidiano, por exemplo, que fazer coas hipotecas ou os alugueres, onde meter os aforros, como mercar para debilitar o poder das multinacionais, que cultura consumir para fortalecer a ideologia de classe e cargar-nos de argumentos fronte ao capitalismo que ameaça com deglutir-nos a nós e ao planeta, que como bem ensinam em Bolivia, todo é a mesma cousa.
Mas, a gente que conformamos os sindicatos, que estamos nos centros de trabalho, que ponhemos dirigentes ou os sacamos, ou todo o contrário, estamos em disposiçom transformadora ou simplesmente aprendimos um discurso e apoiamos um modelo social, que nos permite seguir agarrando umha parte do pastel mentres milhos tenhem só as faragulhas? Em Grécia, a unidade sindical convoca a folga geral. Só estamos em disposiçom de aparcar o que nos separa quando vemos o tsunami arrasando-nos? Nom podemos tecer redes de uniom que nos amparem antes?
Mentres, os donos da tarta, querem aproveitar-se de que imos subindo a escaleira coa luz apagada, às apalpadas. A confusom das palavras nos discursos que explicam a crise económica, que falam dos problemas sociais, que alarmam sobre os cámbios no clima, som como guedelhos que se liam nos nossos pés e convertem em mais torpes aqueles passos que imos dando para superar cada escano. Imos virando às costas a quem nos representou no seu día e hoje, nos traspasa co seu discurso, sem provocar em nós nem umha pequena emoçom. Tampouco somos quem de pôr nomes e apelidos a quem montou este barulho. Deveríamos pechar-lhes as nossas casas, os nossos coraçons e as nossas vidas. Rechaçar o seu mercado, os seus empréstimos, o cacho de paraíso que nos querem vender. Fazê-los avergonhar nos seus despachos, nos seus clubes privados, nas portas dos seus templos. Queremos e devemos conhecer e sinalar aos seus representantes nos assentos dos seus escanos, nas redacçons dos seus diários ou nos tribunais onde ditam sentência.
Som os usurpadores de direitos. Som os sanguesugas do trabalho alheo. Som os ludópatas do casino-planeta. Intentarám apertar para que trabalhemos mais, descansemos menos, para que morramos antes, para que nom haja ninguém que nos coide quando o precisemos, para que sobrevivamos entre o lixo que vam produzindo e estrando. E sobre todo, faram o impossível para que nom saibamos, que nom comprendamos o que estám a fazer, e nom saibamos que hai outro jeito de viver sem eles. Por que Grécia tem que vender as súas ilhas? Quem pode mercalas? Para que? Por que se limita o salário mínimo, as penssons, a idade de jubilaçom, o tempo de subsídio e nom se limita a riqueza? Nom é esta umha pergunta sinxela? Pois logo, terá doada resposta.
Neste maio van 65 anos da liberación de Mathausen. Hai menos dun ano o 19 de maio de 2009, morría o derradeiro galego prisioneiro do campo, o anarquista de Ferrol Vello, Marcelino Pardal Pouso. Morreu no exilio francés, nunca quixo voltar. O ano pasado a Audiencia Nacional andaba a buscar a tres criminais das SS. Poderíanlle ter preguntado por eles a Francisco Boix, fotógrafo do campo, comunista catalán, cuxo testemuño e fotografías gardadas pola súa vida, condenaron a Kaltenbrunner e a Speer. El morrería no 51 no exilio de París. Mas se vivira ao mellor, quen sabe? non querería colaborar coa anomalía xurídica que se chama Audiencia Nacional, filla e herdeira do antigo T. O. P.. Como dixo alguén, un xulgado con unha comisaria encima.
O franquismo sabémolo ben, gañou a guerra. Voltou a gañar a paz con aquela campaña dos vintecinco anos do noso Don Manuel. Trouxo a democracia ao Reino de España, co seu sacrificio nunha Transacción, tutelada polo exército e demais corpos armados neutrais e apolíticos. Á constitución non se lle chamou carta outorgada, e ainda ben, que non debiamos ter queixa. A democracia para os neo-franquistas, non confundir cos nostáxicos da actual Falange, é como o galego para Feijoo e compañia; para andar pola casa, pero sen pasarse.
A Audiencia Nacional co inefável funcionario Garzón en vangarda, andivo a dar leccións polo mundo, preferentemente às nosas repúblicas americanas irmáns, algo menores sempre, no pensar ibérico. Amnistia Internacional mentras afirma nos seus informes anuais que no Reino de España torturase, denuncias corroboradas polo relatorio da ONU sobre o particular. Agora esas irmáns, máis maiores do que pensamos, igual nos axudan, como xa fixeron por certo ao final da guerra. Algunhas coma México até o ponto de que recoñeceron como governo lexítimo ao republicano até ben mais alá que algúns dos que andan agora coa bandeira tricolor pola rúa. Até chegamos a vernos impelidos mentalmente a utilizar o termo acuñado por Pierre Nora no seu Les Lieux de Memoria, memoria histórica. Nós en realidade queriamos dicir, xulgamento do franquismo, ilegalidade dos seus actos, reparación das vítimas, xulgamento dos resposábeis. Pierre Nora, historiador francés que se negou a traducir ao Hosbawn o grande historiador británico, por ser revolucionario. Para Nora a memoria histórica é a identidade francesa e punto. Bon, máis ninguén e dono das palabras.
Nós vamos exercitar a nosa parcial memoria, para lembrar que os nosos concidadáns defenderon a República española, participando no limiar da II Guerra mundial en Europa, a Guerra civil española. Sós case sen axuda, case abandonados. Foron derrotados e elas máis ainda. Algúns coma os do maquis francés, coma os aviadores no frente do Leste, coma os de Mathausen seguiron até o final e ganaron a guerra cos Aliados ou ficaron no camiño. A guerra ficou sen limiar, mudou a a memoria e os soviéticos foron o novo mal. Xestos, condena na ONU, abandono da guerrilla e bases militares. Franco xa era un aliado máis.
Logo, foron estas potencias as que por segunda vez nos abandonaron, como moi ben escriviu Sartre. Pídolles encarecidamente quen non o fagan unha terceira.
A formación dun Tribunal internacional, herdeiro da derrota do fascismo, será quen de xulgar ao franquismo. De momento só isto ofrece confianza. Temos aínda muitas vítimas e testemuñas. Este mesmo que escrebe con 48 anos pode lembrar muitos delitos, chámennos. Necesitamos un Nuremberg ou fíxense que moderado, se isto non fora posíbel, polo menos un Tribunal Russell. Ollen señores aliados como están aquí as cousas que nen enterrar aos nosos mortos con dignidade nos deixan.
Marcelino Pardal Pouso, Antonio Cendán, Manuel Fernandez García, José Pereira, Carlos Romero Rebón, Francisco Gómes Iglesias, Manuel Ponte Palmeiro, José Andrés Pena Losada, e Manuel Peña Martínez, republicanos galegos nacidos na nosa comarca, presos en Mathausen. Nalgures, algún día faceremos unha placa falando de vos e do moito que o mundo vos debe.
Enviado por:
Joam Tavia
-jtavia@gmail.com-
7 de maio de 2010 02:41
__________________________
Foto de Francesc Boix Campo (Barcelona 1920 - París 1951), fotógrafo e militante comunista das xuventudes do PSUC, que estivo preso no campo de concentración nazi da localidade austriaca de Mauthausen.
_________________
