A Pepe Chao Rego, mestre de vida e amigo, coma nunca, graciñas, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
02.12.2015

A PEPE CHAO REGO, MESTRE DE VIDA E AMIGO, COMA NUNCA, GRACIÑAS

Querido Pepe Chao: Hoxe van ser moitos os que falen e  escriban de ti. Cada un farao desde o seu universo referencial emotivo. E entre todos iremos poñendo as teselas para un mosaico da túa inesgotábel personalidade e inmensa creatividade.

A miña ligazón agradecida contigo vén de moi lonxe. Setembro de 1955. Desde entón xa foi un continuum. Hoxe quero reafirmar esa fidelidade de mutua amizade “sen que a morte nos separe”.

Quero retomar algo que escribín o mércores 27 de octubre de 2010 porque, máis aló da nosa amizade persoal, isto reflicte mellor a nosa relación comunitaria vista desde Ferrol, onde traballamos xuntos tanta xente e tanto tempo. Velaquí a memoria:

“PARQUE XOSÉ CHAO REGO”. Hai datas ben ledas para toda unha comunidade. O Pleno do noso Concello aprobounos hai uns días, por unanimidade, o nome deste polígrafo para o noso rueiro oficial. Santa Mariña do Vilar e todo Ferrolterra, as letras e a cultura galegas estamos hoxe de festa. Parabéns!

Nese monumento a Pepe Chao, estará, como di el, “todo un estilo de sermos comunidade, e estaremos aí todos e cada un dos que con el traballamos, loitamos, sufrimos e esperamos”. Porque houbo de todo.

Hoxe a nosa memoria é fiel e faille xustiza a un dos bos e xenerosos. A nosa boca énchese de cancións e poesía. O noso corazón reborda de agradecementos e dos nosos ollos xorden bagoas de emoción. As palabras fican pequenas para expresarmos axeitadamente o sentido profundo desta decisión. O seu eco resoa forte e fondo. Porque o pobo é quen máis ordena.

Coidaremos deste monólito como cousa e causa nosa, como significante de toda unha etapa vivida con moita esperanza, pero tamén con sangue, suor e bágoas. Non podemos permitir que se destrúa a obra deste eminente fillo adoptivo de Santa Mariña do Vilar que tanto esforzo e estudo consagrou para dotar á parroquia de nome e honra universal e de verdadeiras obras arte. Abonda con abrir Google para comprobalo. Aí están ese mosaico de González Collado do ano 1960. O Pantocrátor de Segura Torrella na ábsida do templo. A talla da Virxe, dun verdadeiro artista, que polo seu vivir un tanto bohemio perdeuse no anonimato e do que debemos recuperar o seu nome. A fachada absolutamente orixinal, á que non lle damos o seu auténtico valor.

A nosa Igrexa Vella coas arquivoltas da porta principal cheas de signos de historia antiga. E tan antiga! O documento escrito de máis antigüidade de todo Ferrol é xustamente o que fai referencia a esta capeliña. Igrexa da que fala o Padre Sarmiento nos relatos das súas viaxes pola Galiza. Igrexa que foi queimada do 1936 e que Pepe Chao restaurou, seguindo os planos do Arquitecto Rodolfo Ucha Donate, para dedicala a servizos sociais da parroquia, porque na escola nacional nacía a auga onde os nosos nenos de daquela puñan os pés todos os días. Posteriormente serviu para introducir nas letras aos nenos xitanos que acababan de asentárense para deixar a transhumancia secular.

Hoxe, devolta de novo ao culto, o seu destino orixinario, onde algúns que aínda vivides viñestes prometer nos anos vinte o voso amor. Preguntádello a Maruja Purriños.

Mas por riba das pedras e de todo está o traballo humano de D. Xosé. A súa entrega polas persoas, a súa dedicación sen límites a todos nós, o seu testemuño de fe cristiá e a loita pola xustiza que lle custou, xunto con Vicente Couce e moitos outros, persecucións varias naqueles tempos da longa noite de pedra incluída a cadea. Pepe Chao, o noso benquerido D. Xosé, ficará así sempre connosco e para a posteridade co seu nome imperecedoiro.

Teño, como promotor principal, que mostrar agradecementos a D. Amable Dopico pola súa axuda silenciosa, eminentemente eficaz. A cantos nos ofreceron as súas incondicionais sinaturas para acompañármolas ao expediente preceptivo nestes casos. Tamén á Corporación Municipal, que unanimemente aceptou esta proposta. A D. Vicente Irisarri, o noso Sr. Alcalde que con toda honra para todos nós os veciños, presidirá, sen dúbida, o acto de inauguración.

Non teño palabras suficientes para Dona Mercedes Carbajales. Acollida, desvelos, preocupación, visitas a ese lugar, consellos, facilidades, orientacións,  o corrixir erros, fallos ou defectos, o interés pola tramitación seria e rigorosa no proceder, sen pausas no tempo. Mercedes, para ti o noso inmenso recoñecemento.

A D. Javier, o Párroco actual, e a toda a parroquia de Santa Mariña, que se vos pode dicir? Tendes o corazón a flor da pel pola sorte de vivirmos este intre co noso Pepe Chao Rego e a súa dona Sari.

Queremos poder dicirlle con grito forte e sincero: GRACIÑAS, PEPE, POR TODO. AD MULTOS ANNOS VIVAS, DOMINE JOSEPH!”

Pasaron cinco anos. Hoxe, 28 de novembro de 2015, querido Pepe Chao Rego, coma nunca: GRACIÑAS, MESTRE DE VIDA E AMIGO. Encheremos a cotío de flores frescas o monumento á túa memoria, mentres che falamos desde o corazón.

Sempre teu

Mandiá-Ferrol, 28 de Novembro de 2015.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Pepe Chao (Xosé Chao Rego) - Bucador Google: Ir a Web.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
xaquinderoca@mundo-r.com-
28 de novembro de 2015 14:32
_________________

Sós ante a soidade, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
15.05.2015

Hai unha soidade que buscamos e necesitamos para realizármonos na propia persoa en harmonía e con autonomía. Para a reflexión e o estudo. Para facérmonos adultos e crecermos. Ata para atopármonos co transcendente. Pero hoxe non vou referirme a esa.

Hai outra soidade, a do home e muller solitarios, a do neno e do ancián, que van pola vida sen atoparen amizade, nin pan, nin abrigo. A soidade afectiva do que sabe que a súa vida non lle importa a ninguén. Ninguén estaría disposto a arriscar o máis mínimo por media hora de escoita activa e moito menos mostrarlle un mínimo de consideración positiva. A súa persoa está nese terzo da desfeita e do lixo do que falou a señora M. Thatcher.

Canto antes desaparezan, menos consumo, menos gasto inútil e menos sufrimento para eses desgraciados que viñeron á vida por un fallo do sistema. Non deberían ter vido. Sobran. Son un excedente. Esa é a teoría que reina e impera. Sobran das rúas de Madrid, dixo dona Esperanza Aguirre porque molestan aos turistas. E é verdade. A pobreza molesta aos ollos da cara e do corazón e dan “mala imaxe”.  Que morran! Iso xa é cousa deles. Que non nacesen.

Hai unha gran soidade en quen perde un ser querido, por morte ou desafecto. Cando se che vai un amigo ou amiga, morre moito aló na alma. Hai unha grande perda. E as feridas da alma son profundas a máis non poder e doen. Como doen!

Nunca sufriches a perda dun amigo ou amiga deses cos que perece que ao írense a vida perdeu o sentido por desapareceren da túa esfera afectiva? Despois de térmonos querido tanto! A pobreza de agarimo ou amor que se sente logo arrinca bágoas amargas e as pegadas emocionais son profundas. Andas vagando sen saber cal sexa a utilidade do teu propio futuro. Total, para que vivir.

Resituármonos de novo e con sentido na vida pódenos levar anos se non se fai unha terapia adecuada. Apréndese duramente o que é sufrir. Ata nos pode volver duros, a tal punto de caermos na tentación de alegrármonos de que aos outros lles pase algo parecido. Para que saiban o que é sufrir! Sóache?

As separacións de parella deixan unha frustración inmensa sobre todo na parte, chamémoslle, “inocente”. E nos nenos. Para superar a crise recórrese moitas veces a solucións desesperadas que só agravan a situación, non remedian nada e todo o complican. Emparellar de novo sen estar curado no dá bo aquel.

E está a soidade do adolescente nos seus amores primeiros ou na sensación subxectiva da incomprensión universal cara a el ou ela. Os entendidos din que é a idade do maior sufrimento por soidade, polo convencemento de que todos están contra el ou ela e ademais sen saber por que. Falan dos intentos frecuentes de desapareceren.

A soidade dos sen teito, dos que viven na rúa, dos abusados e desprezados, dos enfermos mentais, dos que chegan do mundo da fame ou de culturas distintas, Etc. A inmensa soidade das mulleres maltratadas!

E está a soidade das persoas presas, secuestradas e a súa contornas familiares. E están o sen fin de situacións de todas as miserias e pobrezas.

Cales son as máis rechamantes no medio no que vives e vivimos? Temos un mapa axeitado e estudado das soidades das nosas contornas e como tratalas?

E ante isto, que temos de facermos?

Talvez sería bo empezar por analizar en profundidade a propia soidade, ver se temos as feridas curadas e as estamos a tratar adecuadamente para facer de min unha persoa equilibrada e xa que logo sanante e sandadora. A “parábola do sandador ferido”, de H. Nouwen.

Hai unha gran capacidade de saúde e amor dentro de cada un de nós. Voluntarios fronte á soidade e ás soidades para acompañar e sementar sanación.

Para iso non fai falta nin estar apuntados en ningunha organización. Precísase cobrar conciencia da miña propia riqueza de amor e ir repartindo, “con sentidiño”, anacos de amor, comprensión, diálogo e acompañamento.

Advírtoche, amigo, amiga, que logo cando os ves marchar, xa mellorados, sófrese, porque un tamén ten o seu corazonciño. Pensemos nos nenos do Sáhara que veñen á Galiza. Quéreselles e deséxaselles libres. E mesmo se ten medo de que fracasen de novo. As despedidas son saudábeis. Porén son dolorosas. E é un sinal de adultez non retelas nin demoralas. Pero cando se lles quere, logo bótaselles de menos e convén sabelo para sermos normais.

Tamén están as formas xa organizadas e con persoal preparado en habilidades e técnicas de acompañamento e axuda especializadas.

Se te sentes con forza e estás ben disposto a deixarte construír a ti mesmo para a axuda ao outro, non malgastes o caudal de amor que a vida che deu. Vaiamos a unha rexeneración do mundo por un amor coherente, sen enganos. E se xa sufriches desamor e estás curado, a túa experiencia vale un mundo.

XAQUÍN CAMPO FREIRE. FONTE DA CRUZ, NARÓN, 14.05.2015.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
14 de maio de 2015 21:56
_________________

Piñeiros: Pepe Grandal, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
16.04.2015

PIÑEIROS: PEPE GRANDAL

Unha comunidade humana que se aprecie, teña sentido de si mesma e queira sobrevivir, ten de mirar sobre si, volver ao pasado e recoñecerse nas figuras máis senlleiras da súa veciñanza.

Coñecín a Pepe Grandal a pouco de chegar a Piñeiros no ano 1968. Presentoumo Emilio Gómez, do Estanco, e ben que llo agradecín.

Tardei aínda un tempo en ir collendo confianza con el pois Pepe Grandal non era un botado para adiante, nin un “falabarato”. Grandal, así o coñeciamos todos na veciñanza, era un home calado, moi observador, sempre de traxe e garabata, elegante sen afectación, culto e de formas cultivadas. Honrado a carta cabal. Un amigo excelente que nunca che faría unha traizón e que con educación che manifestaba se as cousas as vía torcidas ou ían ás avesas. Non casaba coas inxustizas, nin coas mentiras, nin coas calumnias. En resumo, era un home de peso.

Fora moi deportista nos seus anos novos e aínda conservaba a súa debilidade polo ciclismo. Nada que ver a bicicleta que el posuía coas sofisticadas de hoxe. Pero el sempre tivo, para aqueles tempos, unha boa “máquina” e percorreu boa parte da Galiza dando pedal. Coñecía perfectamente todas as estradas de daquela e sabía moi ben dos puntos duros, deses chamados “rompe pernas”, incluídas as fochas, que máis dunha vez lle deron desgustos. Por iso, xa maior, viámolo aínda achegarse a Ferrol, Xuvia, Neda ou outras paraxes das contornas. E, de volta, viña tan “pichi”, coma se tivese quince anos.

Sabía ir en compaña pero principalmente era un lobo solitario e pasábao moi ben, pois a onde chegase alí lle esperaban sempre amigos que moito se alegraban cos seus saúdos e visitas.

Eu sei que a Pepe Grandal, naqueles tempos da república, guerra e ditadura franquista, fixérono sufrir abondo xentes pouco de fiar, precisamente por ser calado e non “chivatear”. Quixérono utilizar de todos os lados pero el mantívose sempre no seu ser de home de peso. Por iso o perseguiron.

Iso non quere dicir que cando houbo que arrimar o lombo non se comprometese a fondo e con palabras ben meditadas e pensadas.

Poñerei dous casos ben significativos: O apeadeiro de Piñeiros. Só el sabe canto traballou, visitou, falou, conversou para convencer do interese  comunitario deste novo servizo comunal. Tal vez sexa agora cando de verdade nos damos conta da súa utilidade. Incluso alguén pode pensar que se lle debe a FEVE e ao seu proxecto inicial. Nada máis lonxe da realidade. Iso si. Cando a inauguración, os que se puxeron para a foto e se atribuíron os méritos pouco tiñan que ver co asunto, salvo algúns que traballaron para impedir que se fixera. Aquel día Pepe Grandal estivo, coma sempre, discreto, calado, silencioso, entre a xente. Dábase por pagado coa consecución da súa teima. Ben merece Pepe Grandal unha placa de recoñecemento ou algo mellor que non se poida destruír e garde a súa memoria imperecedoira para cantos vindes detrás ou chegades doutras latitudes. Incluso podería ser o nome oficial: “Apeadoiro Pepe GrandaL. PIÑEIROS” . A ver se non se queda en palabras e entre todos o facemos posíbel. Merecido o ten. Eu apúntome.

O segundo feito foi o compromiso contra do abuso a Marujita Novo cando a viron o suficientemente soa e desamparada para “chaparlle” as súas terras. Asunto ben feo foi aquel. Pepe Grandal, xunto con outros veciños honrados, estivo á fronte da defensa do débil. Aí están aínda Ofelia, a titora,  Emilio, Tolín e moitos outros, para testificaren canto se fixo para que o peixe grande non abusase e comese á vítima indefensa. Grazas a eles todos, tamén a D. Pedro Roca Alcalde, Marujita tivo unha vida máis pacifica e volveu a ter un sorriso na cara. Que Deus llelo pague a todos. Eu tamén lles estou agradecido.

XAQUÍN CAMPO FREIRE. MANDIÁ, 15-04-2015.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
15 de abril de 2015 17:47
Como vai a vida? Saudiños. Hai figuras na nosa bisbarra perdidas na historia da memoria ou na memoria da historia. Xa nos sei ben en cal delas ou nas dúas tal vez. Pero un día xorden con forzan  e non deixan acougar. Velaí unha delas que xa finou hai tempo. Pero a súa obra segue aí, por máis que moitos xa non o saiban. Por iso quero facer memoria de Pepe Grandal, de Piñeiros, Narón. Moitos han de agradecerlle ao noso xornal que se fale del. Meréceo. Unha aperta e a seguir. Xaquín Campo Freire.
_________________

Meu deus! que soiños fican os presos enfermos!. ... Por Xaquín Campo Freire

MEU DEUS! QUE SOIÑOS FICAN OS PRESOS ENFERMOS!
SÓ SEI UNHA PALABRA: ¡GRAZAS!

Por Xaquín Campo Freire [*]
18.01.2015

Onde hai cárceres, tamén hai un hospital de referencia. Alí adoita estar constituída unha unidade de custodia para presos. Moitos están moi doentes e sempre moi sos. Moi doentes e moi sos. Pero coa alma aberta ao agarimo, á amizade e quizais esperando unha gran reconciliación coa súa propia vida, con Deus, coa súa familia, coas vítimas. Hai fame de paz e palabra, Pero sobre todo de escoita activa e empática.

Os capeláns de prisións nin sempre saben da existencia desta unidade. ¡Que inmensa é a soidade dos doentes presos! Meu Deus! recordando a Bécquer: ¡Que soíños fican os presos! 

Estivo cinco meses encamado, en absoluto decúbito supino, sen poder pórse en bipedestación nin en posición lateral. “Chapado” con chave naquel habitáculo, mirando día e noite ao branco teito.

Vinte e catro anos. Somalí. Levaba un ano sen poder comunicar coa familia. É de relixión musulmá. Dunha recia espiritualidade da África negra, con gran vida interior, moita paciencia e confianza en Alá e na vida. Moi boa persoa.

Decidiron, por fin, operalo. Foron tres intervencións de nove horas cada unha. Íalle niso a súa existencia. El era ben coñecedor de todo. Comunícase ben nun español de nivel elemental tirando a bo e con boa comprensión. Tivo varias complicacións: un neumotórax e outras dúas aspiracións no abdome.

Grazas á nosa sanidade pública, de calidade e aínda case universal. A ver se os especuladores coa saúde do pobo humilde non son quen de acabaren con todo polo camiño que levan.

En Pastoral Penitenciaria debemos facernos máis presentes. Debemos coordinar esta acción cos capeláns do mesmo hospital e coa Pastoral da Saúde. Tamén con Cáritas. Cómpre tomar conciencia da presenza dos presos doentes e da súa gran soidade. E entrarmos en relación, sempre con todo respecto, coas forzas de seguridade encargados da vixía. ¡Canto lle axudaron a diario a Willy! E asemade aos outros.

Os policías de custodia foron excelentes. Sábeo el e tamén eu, que fun testemuña repetidas veces, do boas persoas que foron desde todos os puntos de vista. Un exemplo que merecía un relato máis amplo polos moitos detalles de proximidade e gran humanidade con el e cos demais. Grazas a eles a súa soidade foi moitísimo menor. Aquelas bromas, sempre no seu lugar, e tamén  as alegrías, foron impagables. O persoal sanitario, moi profesional, ético e próximo. Para eles toda gratitude.

Eu cheguei a Willy por notificación e consello de D. Dionisio, o educador. Funo a visitar cada semana. Falei cos médicos. E establecín unha corrente de información respectuosa entre o enfermo e vós, os compañeiros. Atención a isto: El chámavos: “A súa familia”. ¡Que lonxe se atopa dos seus! Conseguiuse permiso da Dirección de Teixeiro para comunicar coa súa nai desde o hospital. Unha hora de palabras, bágoas e gratitude. Logo dun ano, críano morto e desaparecido para sempre. Nos ollos dos axentes de policía vin bágoas de emoción. A experiencia abriunos “os ollos do corazón” a todos ¡Que inmensa é a soidade dos estranxeiros, refuxiados, migrantes, mulleres e nenos, pobres e enfermos!

Leveille, con autorización, os vosos agasallos de manualidades a Willy, que el repartiu aos que o coidaban. Tamén dúas cariñosas cartas que foron lidas e relidas infinidade de veces por el, polos axentes da autoridade e polo persoal sanitario. Sabían que isto lle daba paz. Queridos amigos do módulo 7: Cinco meses mirando a un teito branco coa súa saúde deteriorada, coa vida en risco, foi unha proba enorme. Vin a súa fe e o seu afán por loitar. rezamos xuntos. El a Alá e eu, con el, ao único e mesmo Deus que existe máis aló dos nomes con que nós o poidamos coñecer. É inmenso o ben que lle fixestes a Willy. E a min tamén por poder ser portador de mensaxes de vida, de agarimo, de humanización, de esperanza.

Actualmente está xa entre nós. En lenta pero franca recuperación. Con moitas ganas de vivir Só teño unha palabra: Grazas. Primeiro a Willy polo exemplo e forza interior. Só alguén espiritualmente tan forte é capaz de resistir con tanto empuxe unha proba tan difícil. Grazas a D. Dionisio. Desde a súa gran discreción estivo acertadamente en todo momento axudando ata onde nin nos damos conta. Grazas a D. Carlos, o señor Director, e a Dª Adela. Deles só recibín facilidades, sempre dentro da legalidade. E moitísimas grazas a todos vostedes, amigos do módulo 7, por todo o ben e axuda que fixestes ao noso irmán doente. Víao chorar cos testemuños da vosa sincera amizade. E vinvos a vós preocupados, solidarios e moi alegres cando vos daba noticias esperanzadoras del. Sinceramente: ¡Grazas! Non sei outra palabra.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
21 de janeiro de 2015 12:18
___________ ___________________

Unha viaxe senlleira polos ríos de Díaz Castro, ... Por Xaquín Campo Freire

UNHA VIAXE SENLLEIRA POLOS RÍOS DE  DÍAZ CASTRO

Por Xaquín Campo Freire [*]
02.03.2014

Emprego ‘senlleira’ no senso de só, en solitario, sen compaña. Andan a falar de faceren rutas polos andares de Xosé María Díaz Castro. Seguindo lugares e fontes, camiños e carreiros, insuas, caneiros, soutos, fragas e mesmo penedos ou pontes. E de seguriño que ficaremos prendidos e namorados das paisaxes. E mirando polos seus ollos, tamén a nós, “a beleza nos ferirá para sempre”.

Díaz Castro non ten ao seu carón un río grande, caudal. Son ríos máis ben curtos e estreitos. Por iso é moi doado observalos de perto, meterse neles e  xogar nas súas augas os mil xogares dun neno, onde todos fixemos presas, muíños e rodicios en cadea, pillabamos troitas á man ou poñiamos a correr aos cabezolos. Para el un río xa grande foi o da Ponte-Gafín e sobre todo o que ollaba cando ía a feira: o que vai “de Parga Á Pastoriza”, que, medrado polas augas do Río Roca, contemplaba na romaxe desde a Ponte do Sant’Alberte, arredor da Capela e dos muíños de Sagérico. E o río grande grande, por suposto, o pai Miño, nas súas poucas viaxes á capital de Lugo.

Pero a mirada do poeta é máis transcendente e na procura dela ando eu tamén a viaxar en meditación persoal, lenta e pausada. Quero dialogar con el e ao meu ritmo. Por iso quero ir en solitario facendo unha viaxe ao meu aire ao meu xeito. Da man do poeta quero achegarme paseniñamente aos seus pequenos ríos para facelos meus porque, como fai el con todo, desde a pequenez, esculca e escruta a fondura existencial. Non  volverei á casa sen deixar que a súa voz resoe no fondal da miña alma. Unha viaxe á vida agochada nos diversos ríos deste noso bardo. E velaquí a miña viaxe.1

 “Á beira do ancho río da miña vida nova, matei aquel recordo que ó corazón se me enroscaba vivo, na noite horrible: Tiven que afogalo en bágoas. Pero os seus berros chagaron deica o mesmo mencer, ¡chapuzaduras do seu sangue vello no novo ceo!” (p.33). Trátase aquí do recordo recorrente, da súa fractura interior por unha guerra sen sentido que, como o lado escuro da alma, a ‘sombra’ de C.G. Jung, ficou ensarillada na súa alma e non conseguía ser liberada, por moito que tentase afogala en bágoas? Os deses tempos tamén estamos nese río.

E “nese recordo” fican lembranzas agarimosas de neno: A festa e o río nas vísperas: “Polas festas do Carmio a festa chega ó río. Unha música ardente vén no aire coma un río de recordos. Foguetes lonxanos cain no río. Este é o Porto-Muiño, todo en lapas, o río”. (p.57).

Hai coma una festa cósmica no recordo. “Nas puntiñas dos pés a festa chega ó río, e anésgase, larmeira, á beiriña do río. Despois vólvese tola: brinca o río berrando, e pérdese nos vimbios e as xesteiras beilando, e acéndese nos vidros da aldea chea de anos, e ergue a moi meiga as pálpebras de animais e cristianos” (p.57). As festas do seu rus nativo alcanzan ás contornas. Todo se detén para xuntos celebrarmos todo en todos.

Pero esa festa, foi. Xa non é. Volveuse pranto. Ficou en soños. “Chora o ameneiro en soños. (¡Que ben se oin os muíños!), e chora polo tempo perdido nos camiños”. “¡Ai como está de bágoas de nenos feito o río! Este é o Porto-Muíño, todo en sombras, o río. (p.57).

Da guerra incivil de España, coma el, ou da de Europa, viñan moitos deles miserentos, tolleitos, eivados e mutilados, toliños da cabeza, e rompidos nas frebas da alma, botados ao mundo, atorrantes.  Perdidos nos ríos dunha vida xa sen sentido para sempre sen outro posible restauro que non fose o esmorecer. Este río aínda resoa en min como aquel neno que fun, e que vivín iso como testemuña directa da posguerra.

El soubo envolvelo nesa linguaxe poética dunha peregrinaxe a Compostela para superar a férrea censura dunha ditadura inmisericorde. O poeta sabía ben, coma todos nós, das matanzas da Ponte da Castellana e de outras máis cercanas.  Eu coñecín a de Fontrexe, en Roca. Todas elas en ríos. Por iso: “O berro das pedras”, “ ... torres de irexas coma a sombra afiada de dúas mans xuntas que rezan, mentres os homes soñan ou xuran e as mulleres rezan ou choran, lousados de Fe, insuas de vida que morre cadora, testigos manchados de sangue no tordeante xuízo da Historia. Esborrexe pola noite un río de cabazas e vieiras da grande Europa, esborrexe coma bágoas polas meixelas ...”.  “Dade casa cuberta ó larchán, cobexo ó bon Tempo Perdido, ó que deixou a medio facer o eixo dun carro e un neno durmindo”. (p. 60).

Tamén hai un laio contra das desfeitas da natureza, onde prisoneiros penan e esmorecen en traballos forzados: “Brincan da canteira ósos de pedra virxe, e óense os alentos, nenos e galos axoutados arrédanse e deixan pasar, un río de pedras, tolean os martelos en días eternos e noites cegas”. (p.61).

O poeta tivo o seu río ideal. Aquel que debera ser na súa vida e xa nunca foi. Na súa delicadeza vivencial non quere luxar nada. Non quere adulterar nin corromper nada. Precisamos dunha pureza esencial. Hoxe tamén. E eu quero remansar uns intres nese mesmo río. Sosegar, acalmar, acougar: “E eu coma un fondo río de recendos, de voces e de luces: coma o aire, que beixa todo e non se apousa en nada máis que no sangue, na raíz do sangue ...”. ( p. 68). “Coma un río quixera eu ser: Cantar con estrelas no lombo cara ó mar, deixando unha chorima en cada pedra, e unha bágoa de Deus en cada herba”. (p.67).

 E abalou el. E con el abaleou a súa fe tranquila, aquela que de neno e de estudante de crego recibira. Entrou en crise profunda e remoendo dende dentro, o poeta ten de aprender a transcenderse. “O río está deitado coma un boi remoendo, e o Tempo non sei que anda rente del remexendo” (p.57). “Chora o ameneiro en soños (¡Que ben se oin os muíños!), e chora polo tempo perdido nos camiños”. Hai todo un mundo a refacer desde os máis fondos alicerces. Analizar e superar as contradicións e abrirlle de novo as portas á vida e á esperanza. “Eí están, coma brasas contra a noite, as vellas cousas cheas de destinos. Con este alento, eu lle darei ás cousas o drama cheo que lle nega a vida: dareilles rostos, para que se conozan, palabras lles darei para que se entendan”. (p.13).

E coma el tamén abalamos nós por máis que  as nosas palabras ficasen mudas ou afogadas: “Ó traveso da escura teadearaña deste mundo unha estrela cai no río da miña vida e quédame chamando. En cada vez eu oio unha chamada cun longo eco de adeus que non entendo, pero que me fire coma espada ardendo. E as falopas dos anos van caendo sobre a sede inmortal e os ollos tristes. ¡Pro non enterran a boca da ferida!” (p.85).

“¡Ai como está de bágoas de nenos feito o río!” (p. 58). E, a pesares de todo, por un misterio que eu tampouco entendo, “A beleza feriume para sempre”. “Tódolos ríos pasan pola miña alma, cheos de Deus, música e lapas”. (p.85). E no Carmio e na Pastoriza: “A Virxe pasa a mau polo lombo do río ...” (p. 58).

Graciñas poeta polos teus ríos. Hoxe tamén xa son meus.

XAQUÍN CAMPO FREIRE, 24-02-2014. NO DÍA DE ROSALÍA.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
27 de fevereiro de 2014 18:38
___________

Aínda Penélope no Poeta Díaz Castro, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
21.02.2014

Cen anos. 19 de febreiro de 1914. Nace o poeta. “Foi o comezo do tempo un berro de sede dende a lus. A fin suprema do tempo é un estalido de gloria na lus”.

O Tempo, así con maiúscula, é a categoría. A categoría existencial. Na mente e corazón do poeta que el escrebe, neste caso, sempre en maiúscula, O Tempo, era, como para Penélope, como para Rosalía, (“Tecín soia a miña tea”), algo esencial para el e para a Galiza. “O río está deitado coma un boi remoendo e o Tempo non sei que anda rente del remexendo”. Gañarlle tempo ao Tempo para non perder o obxectivo. Resistir para esperar. Tecer polo día e destecer pola noite. E os tempos serán chegados, como di o noso himno, nos que as nosas vaguidades cumprido fin terán. “Con este alento, eu lle darei ás cousas o drama cheo que lles nega a vida: dareilles rostros, para que se conozan, palabras lles darei para que se entendan,...”.

O Tempo, categoría, vai medido e tecido polo tempo anecdótico das festas: A Pascua nos Vilares. O San Alberte e A Pastoriza. S. Xoán en Guitiriz. San Roque en Parga. O Quince de Agosto en Bascuas. O Carmio no Buriz. O Rosario en Baamonde. E as  feiras de Parga. Iso eran os medidores e marcadores do tempo no Tempo para aquela sociedade que era igual de pobre e sufridora para todos naquela postguerra miserenta. E estarían tamén o Nadal e o Antroido. E as tascas e as fías do liño. E as esfollas e os magostos.“¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza!” Para mediren os tempos, para encheren os tempos, para crearen vida nos tempos e cos tempos e así celebrar a resistencia e para non perder o sentido do nós. Porque precisamente na desgraza é cando máis falta fan as festas do colectivo e para o colectivo. Que cando o Tempo chegue nos pille en condicións de saír adiante cos tempos xa cumpridos.

O Tempo tamén vai medido polos orballos. E a terra tamén. “¡Ei, Terra Verde e Mar de Orballo, polpa dorida se as hai!” Agardar que o tempo desorballe polo verán para faceren a seitura, ou, xa segadas, as searas e os prados para os labores da terra e para faceren nas leiras as diversas labrantías. Ou o monte, para cavar, queimar e sementar. E tamén para as merendas das festas.

 Aran os bois, pola outonía. “Terra sucada, poema de cen versos na outonía! Orballa na cal, no escuro camiño de tantas vidas ...” “Vaise enterrando suco a suco o Outono”. “Os bois volveron a pacer e tralo arado as pegas a brincar...”

E chove. Metidos xa no inverno, reducidos ao doméstico. “Chora a terra desterrada, terra arada, nai perdida”.

E comeza e volve a primavera. E así, Galiza, a tea dos teus ollos se espreguiza. pasando e consumíndose na espera: Xesús María!. Nunha espera dunha esperanza de que cambiarán os tempos e que ten un dobre obxectivo: 1º: Que non nos destrúan levándonos a onde nós non queremos nin debemos ir, nin como persoas nin como colectivo. E, así, 2º,  resistirmos ata que o Tempo alumee tempos mellores.”Terra do tempo, miña escada escura, rocha de sombra onde o mencer aniña”.

Por iso, para nós, mundo pequeno, da bisbarra pequena, coma Penélope, resistimos percorrendo o tempo, “perdendo o tempo” aparentemente, no tecer e destecer das festas e romarías. Dos orballos e desorballos. “Chora o ameneiro en soños (Que ben se oin os muíños!) e chora polo tempo perdido nos camiños”. Coma “o Tempo que vai de Parga e Á Pastoriza” do San Alberte. O mesmo que toda Galiza. O mesmo que Rosalía.

E o 3 de outubro de 1990 o poeta bota a andar na procura do Tempo definitivo. O seu vivir o tempo sempre foi un desacougo existencial cara ao Alén, persoal e colectivo, coma Penélope, coma Rosalía, coma a Galiza,. “Desfaise o tempo, faise a lus, e case, case baixar te vexo pola escada de lus para acabar xuntos esta historia que, por un erro interrompe a morte”.  “Adeus ó amigo que non tivo tempo de me engañar, para sempre xa querido”. “Quero morrer de música nunha tarde de pinos”.

“Traguerán os camiños algún día a xente que levaron”.  “Que o sol siga o seu rego deica o mesmo cadullo, a derradeira rella do tempo en carne viva, que os paxaros non calen no oco quente da tarde, que non paren os bois de remoer”. Porque, “desorballando os prados como sono, o Tempo vai de Parga Á Pastoriza”.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
20 de fevereiro de 2014 13:14
Onte estiven en Guitiriz no centenario de Díaz Castro, o das Letras Galegas 2014, o noso veciño. Por iso mando ese pequeno estudo sobre del. Unha aperta e saudiños. Xaquín Campo Freire.
___________________

Énchesenos a boca falando de Concepción Arenal, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros - Cuarta entrega

Está é a cuarta entrega de Xaquín Campo, unha opinión sobre o cárcere, o modelo penitenciario e o inxusto sistema no que vivimos. Unha denuncia, unha protesta, unha chamada á conciencia colectiva, para a reflexión do que pasa intramuros e os obxectivos teóricos de reinserción, rehabilitación e resociabilización.

FALEMOS DA VIDA NO CÁRCERE. APETÉCECHE?

ÉNCHESENOS A BOCA FALANDO DE CONCEPCIÓN ARENAL

Por Xaquín Campo Freire [*]
28.07.2013

Se o sistema está podre, e non se cambia a auga dese acuario, desa poza emporcallada, non habería que pensar que os do cárcere, a maioría deles, non son senón vítimas destes outros sen lei, sen moral, sen xustiza? A quen nos atreveremos a pór de modelo para esa rehabilitación e resociabilización que tanto pretendemos? Por exemplo: Foi o señor Bush modelo de algo?

Vivimos nunha sociedade onde as grandes institucións banca, partidos, igrexas, Vaticano, IOR, xustiza, exércitos, políticos, policías, etc., aparecen moi corrompidas. Se temos nelas e nos individuos un grao tan grande de perversión e podremia, roubo e abuso, capaces de crear unha crise tan xeneralizada e universal como é a actual, a onde poderemos querer levar a alguén para reinserilo, resociabilizalo, rehabilitalo?

Concepción Arenal no 1893 en “La cuestión penitenciaria” xa dicía: “... cuando todos los días vuelven a la sociedad esos hijos que han aprendido en la prisión el mejor modo de herir a su madre, no se comprende que, ni siquiera por egoísmo, esa sociedad no se ocupe un poco más de lo que le interesa tanto”. “Dado el estado de una prisión puede calcularse el del pueblo cuyos criminales encierra”. “Error en las ideas, injusticia en las leyes, corrupción en las costumbres, dureza en el carácter, atraso en la instrucción; todo tiene allí sus terribles comprobantes, todo ha encarnado en seres que han hecho mal y sufren”.

Énchesenos a boca a todos falando agora de Concepción Arenal. Pero quen está disposto a axudar a un preso para recomezar un camiño, sabendo que vai ter os seus altos e baixos? Moitas veces vaise desanimar e volverá a caer. Se non ten quen o reciba, nin ten a onde ir, nin quen lle ofreza onde gañar a vida honradamente, que pode facer?

Estamos dispostos nestas nosas sociedades da exclusión a recibir a alguén que se queira rehabilitar? Dicía ela: “La reincidencia es unas veces efecto de la maldad, otras de la situación en que se halla el licenciado de presidio, con tan pocos medios de ganar su subsistencia honradamente, en una sociedad que no cree en su honradez”.

Sexamos positivos. Na sociedade temos de ir creando unha conciencia social de cambio na mentalidade común, entre todos, que se estenda e se vaia concretando por grupos en iniciativas diversas diante das necesidades. É moito o que xa se fixo nisto. Proba: Hai poucos días celebrouse en Ferrol o Curso “Gurméndez”: Tantos pensadores e divulgadores con iniciativas que se van abrindo camiño. Xustiza restaurativa. Penas alternativas. Traballos a beneficio da comunidade, etc. Casas de acollida. Permisos. Ofrecen novidade as sentencias para menores do xuíz Emilio Calatayud.

Pensemos sobre todo neses rapaces novos, que nin empezaron a vivir, e foron atrapados desde moi mociños nos ámbitos da transgresión. Con eles a corrección non é inmediata, vaise adiando. Cando anos máis tarde chega o xuízo xa nin lembran os delitos ou teñen un historial ben repleto de delincuencia porque pensaron que todo era impune. Outros, tal vez, xa teñan reorientada a vida. Unha xustiza lenta é inxusta, non é sanante, non é sanadora. Os delincuentes, a delincuencia, como tal, no cárcere é unha minoría ben pequena. A maioría son desequilibrados, drogadictos, enfermos psíquicos, sociais e mesmo corporais.

Para que queremos anciáns e vellos no cárcere aos que a saúde xa nin lles asiste ou pais e nais de familias en desamparo. Non haberá outras medidas máis rexenerativas? Para que os queremos por longos anos no cárcere? Isto non funciona. Castiga. Vinga. Desestrutura. Non rehabilita. E ademais é moi cara economicamente. Pena perpetua, revisábel, para peor, proclama Gallardón. E nós, insensatos: Así debe ser!

Cómpren novas maneiras de pensar e de actuar. Non son inxenuo. Sei das dificultades. Pero tamén sei que ao mundo cambiámolo as persoas. Podemos seguir maldicindo das tebras. Porén xa sería mellor ir acendendo luces por pequechiñas que sexan. Sempre serán máis positivas. Ten que haber outros modos de actuar onde tamén a vítima ocupe o centro e chegue a ser recoñecida de verdade por todos e non esquecida ou encirrada como é agora. Onde tamén ela poida chegar a perdoar con magnanimidade a quen de verdade se lle achega pedindo sinceramente perdón, disposta a reparala e a reconciliarse. Pero iso supón moito traballo en todos. Tal como a xustiza restaurativa que se vai abrindo camiño.

Temos de ir creando grupos de acollida e de apoio con programas ben estudados e estruturados que faciliten esa reinserción e resociabilización. Logo os xuíces poderán dalas a elixir como alternativas. Porén se non existen, se alguén na sociedade non as promove, eles non as poden ofrecer. Exemplo: Moitas das realidades do P. Ángel.

Novas utopías. Visitar cárceres por dentro, coñecer persoalmente aos reclusos e escoitar as súas preocupacións. Saber das súas familias e circunstancias. Sen paternalismos nin buenismos barateiros. Con moito sentido de responsabilidade no que facemos. Acollidas en permisos curtos. Cartearse con alguén algunha vez. Felicitacións polo Nadal. Visitas a quen ninguén vai ver: “Estiven no cárcere e fostes verme”, dixo Xesús de Nazaré. Coñecedes as axudas propostas no filme “Pena de muerte”? A figura do acompañante xa legalizada en EE.UU.?

Ir creando voluntariados aos que a sociedade toda alente e axude. De non ser así, en solitario, será ben difícil saír adiante tanto para as persoas como para as familias. É cuestión de ir creando novas realidades. Todo é querer e empezar. Animaríaste a algo así? Calquera iniciativa é máis que nada. Así foi nacendo ASFEDRO, Aldeas infantiles, refuxios de ancianos, Reto, etc. En Ferrol non temos cárcere. Non somos capital de provincia. Pero temos presos, moitos presos. E coa que está a caer teremos aínda máis. E hai presos pobres, moi pobres. Absolutamente indixentes materiais e de humanidade. Recordades como de mozos nos identificabamos con aquel cantar:

“Yo soy rebelde por que el mundo me ha hecho así,/ Por que nadie me ha tratado con amor,/ Por que nadie me ha querido nunca oír.

Yo soy rebelde porque siempre sin razón,/Me negaron todo aquello que pedí,/Y me dieron solamente incomprensión.

Y quisiera ser, como el niño aquel,/ Como el hombre aquel que es feliz./Y quisiera dar, lo que hay en mí,/Todo a cambio de una amistad.

Y soñar, y vivir, y olvidar el rencor,/ Y cantar, y reír, y sentir solo amor”.

Eses presos son “os nosos presos” e dóennos. Os cárceres son “os nosos cárceres”. Só a nós, a esta sociedade, nos incumbe o que se faga con eles. “Sempre queda o recurso de petar na alma das moitedumes ata promover un estado de opinión revolucionaria”, dixo Castelao. O dicionario di: Revolucionario: 4) Persoa con ideas renovadoras. Grande renovador. Revolucionar: 4) Causar mudanza profunda.

Transformación profunda. Iso xa é saír do inmobilismo para ese estado novo de opinión revolucionaria. Non hai dúbida de que moito do que se está a facer xa está nesas condicións e coordenadas da reinserción e das novas medidas. Somentes se ve ben co corazón. O esencial e invisíbel para os ollos.

Fonte da Cruz, Narón, a 26 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
26 de julho de 2013 19:54
Aínda estamos co pensamento e co ánimo moi tristes.
Con esta cuarta entrega, acabo, desta xeira, unha preocupación miña por achegar o cárcere e a vida dos reclusos á sociedade actual.
Xa sei que é discutíbel por máis que sexamos moitos en pensar algo así.
Pero se serve para que alguén máis se sume a esta problemática de pobres e empobrecidos dou por ben empregado o molesto que che podo causar.
Unha aperta e bon verán para ti que estás ceibe.
Xaquín Campo Freire
_______________


Entregas anteriores sobre o Cárcere:

3ª A importancia da prevención, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros.

2ª Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire .

1ª Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire.

________________________

A importancia da prevención, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros - Terceira entrega

Terceira entrega de Xaquín Campo Freire, unha opinión sobre o cárcere, o modelo penitenciario e o inxusto sistema no que vivimos. Unha denuncia, unha protesta, unha chamada á conciencia colectiva, para a reflexión do que pasa intramuros e os obxectivos teóricos de reinxerción, rehabilitación e resociabilización.

"Mellor que laiarse e atender a tempo"

A IMPORTANCIA DA PREVENCIÓN

Por Xaquín Campo Freire [*]
24.07.2013

O mellor cárcere, o que mellor funciona, é aquel no que non nunca se entra, debido a que a sociedade actúa previamente na educación, sanidade, cohesión social, axuda familiar, solución adecuada de conflitos nos hábitat de cada grupo social. Cando se traballa adecuadamente na erradicación das diversas pobrezas, da violencia, da violación, dos desordes socias como poden seren as desestructuracións persoais, familiares, grupais, sociais, etc. Iso chámase prevención.

“As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán encamiñadas cara a reeducación e reinserción social e non poderán consistir en traballos forzados". (...) (Constitución Española. art. 25, § 2).

Rehabilitar. Reinserir (reinsertar). Resociabilizar. A resociabilización, a rehabilitación, como indica o prefixo reduplicativo re-, supón que previamente houbo unha sociabilización e unha habilitación adecuada, axeitada e personalizada. Iso é cometido da sociedade, de todos e cada un de nós.

O cárcere é un lugar de condena. Non é un centro pedagóxico. Os funcionarios fan o que poden. Conseguen que os reclusos se adapten ao cárcere e non vivan nun inferno. Mas para o resto da sociedade aquilo é un almacén de residuos contaminados que nin queremos reciclar. Do cárcere non queremos nin que nos falen. E dos presos?

De verdade que na sociedade que formamos pasaríamos a ITV desta nosa elemental responsabilidade? “Vale máis previr e prever, do que laiarnos e lamentar".

Esta é a mellor axuda que se pode organizar. A PREVENCIÓN. E por aquí pasa o primeiro exame de querermos aprobar ese artigo da Constitución: Que tipo de sociedade estamos a crear, animar e constituír? Porque, aquí están os comezos da fábrica do xanto e o tear das lágrimas, que tan dramaticamente describiu Miguel Hernández.

O cárcere é para os pobres. Se consultamos calquera bibliografía axiña nolo mostrará. Se visitamos un centro penitenciario e indagamos na procedencia dos reclusos veremos que na súa orixe están as “villas miseria”, os grupos de “casas baratas”, os burgos dos diversos chabolismos, as “cidades sen lei”, como eles mesmos lles din, etc.

Ou é que nas zonas dos ricos das cidades ou dos grandes hacendados non delinquen? “Aquí estamos los que robamos poco. Si robásemos mucho, tendríamos muy buenos abogados y todavía nos sobraría mucho para seguir viviendo bien”. Estámolo a ver nestes tempos. Incluso o cárcere non é igual para todos, por moito que digan que si.

Tamén hai un moi grande continxente de persoas con problemas psiquiátricos. E o cárcere non é o lugar adecuado para eles nin para o seu tratamento médico. Pero é o que lles ofrecemos desde a sociedade. É isto xusto e consonte coa dignidade humana? Nin que dicir ten como están e como saen de aquí. (Se chegan a saír). Moitos deles terán SIDA, serán consecuencia das drogas, (enfermos ao fin), onde se lle agrava o seu problema cada día que pasa.

Tamén aí está toda a inmigración clandestina, que buscan vivir e chegan indocumentados. O Papa acaba de denunciar isto na visita á illa de Lampedusa. A situación dos CIEX é moito peor do que a dos cárceres, cando o único delito foi entrar en España ilegalmente. Preguntémonos: E iso merece eses confinamentos, amoreados e amontoados, neses “centros de internamento para extranxeiros” sen normas, nin posibilidades de defensa, sen recursos nin humanos nin xurídicos? Por que o teñen todo tan caladiño? Pouca xente sabe disto. Tanto que ao Cardeal Rouco preguntáronlle, hai uns días, se non debía facer algo parecido ao Papa polos nosos CIEX e denunciar evanxelicamente esas inxustizas. Respondeu que non sabía que pasase nada nas illas Cies de Pontevedra. Un pastor da Igrexa Española debería estar ao tanto desta angustia humana de tantos pobres aí recluídos, xa por anos, e facer algo a prol deles. Iso indica tamén o secretismo no que se desenvolve toda esta situación de inxustiza colectiva que tamén é cousa e causa de todos nós. Son seres humanos sen recoñecérenselles os dereitos humanos. Xa sei que non é igual que Guantánamo, como me refungou alguén. Pero hai similitudes abondo que están aí e esas non se poden negar.

Coa que está a caer coas supresións na sanidade, na educación, nos servizos sociais básicos, non estamos enchendo os cárceres xa a prazo de inmediato? E quen son neste caso os causantes da delincuencia? Poderiamos pór nomes? De verdade que a prevención é unha preocupación social nestes intres? Preferimos a represión pura e dura que non salva a ninguén e si causa desgrazas que logo xa non terán rehabilitación. Cadea perpetua revisábel (a peor), dixeron Trillo e Gallardón. E a sociedade dicimos: Moi ben. Como nos movemos cando se trata dun dos nosos: corremos, desculpamos, salvamos. E facemos ben. Pois, daquela, “coma un irmán che falo”. Por que non empezamos, coma na medicina, por unha boa loita seria, integral e integrada das accións preventivas?”.

Da resociabilización e da rehabilitación falaremos proximamente.

Fonte da Cruz, Narón, a 20 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
22 de julho de 2013 11:34
Mellor que laiarse e atender a tempo.
Velaí a importancia dunha boa prevención.
Xa sei que estou a falar de grandes utopías.
As utopías polas que se loitaron son logo as únicas que salvan.
Que teñas boas vacacións.
Xaquín Campo Freire.
_______________

Entregas anteriores sobre o Cárcere:

2º Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire .
1º Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire.
____________________________

Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire

REHABILITAR. REINSERIR. RESOCIABILIZAR. (II)

Por Xaquín Campo Freire [*]
14.07.2013

Este artigo é continuación daquel que, falando dun preso, dicía: “aquel home xa non era de ninguén. aquel home xa era de ningures”.

Dinos a Constitución (art. 25, § 2) “As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán encamiñadas cara a reeducación e reinserción social e non poderán consistir en traballos forzados. (...) En todo caso, terá dereito a un traballo remunerado e aos beneficios correspondentes da Seguridade Social, así como ao acceso á cultura e ao desenrolo integral da súa personalidade”. E con esa letra xa todos descansamos. Xa os temos lonxe! Que alivio! Xa nolos quitaron de diante. Agora que os do cárcere fagan bo deles!

Porén, cómpre que nos preguntemos, se somos serios: Como se pode reeducar, rehabilitar, reinserir, resociabilizar sen o uso e o exercicio adecuado da liberdade?

Nun espazo de 2.000 m² para cen persoas, por longos anos de un só día que se repite invariabelmente, rutinariamente, 365 veces, sempre iguais en cada xornada, non hai moitas posibilidades para conseguir esas utopías, por moita vontade que lle poñan todos cantos alí traballan ou nos movemos. E conste que hai moita xente traballando moito, ben e con corazón. Pénsese en como se van abrindo camiño os módulos de respecto e convivencia, os traballos ocupacionais, etc.

Isto é cometido da sociedade enteira, de todos e cada un de nós. E cos ventos que corren na reforma do Código Penal non hai vontade política seria de sermos constitucionais.

Estamos creando unha sociedade vindicativa e inmisericorde. “Cadea perpetua revisábel!” (Para peor, naturalmente). Que podrezan no cárcere! E así só recollemos desfeitas humanas: Aquel home, despois de 18 anos, xa non era de ninguén. Aquel home xa era de ningures. Non sabía que facer, senón delinquir, para poder volver ao cárcere: A súa casa.

Todos lle pasamos a pelota ao outro: Debían facer, recoller, acoller, ...

Un indefinido “debían, debían, debían”... Sempre deben os outros. E eu, que? Eu non debo, ti non debes el non debe, nós non debemos, vós non debedes, eles non deben? Ou é que a culpa é só de Gallardón?, que tamén a ten. Aquí debemos todos. E que ninguén sacuda a parte alícuota de responsabilidade, iniciativa ou creatividade que lle corresponde. Non podo todo, pero podo algo, aínda que só sexa denunciar o problema.

Aquilo de Castelao: De momento, vinde todos á obra. Hai sitio para todos. Non murmuredes nin destruades, mentres se está no obradoiro, mentres se está aínda na feitura.

Non vou esclarecer aquí o grao de influencia que ten o ambiente no desenvolvemento evolutivo da persoa humana nas diferentes etapas da vida. Ata que punto a conciencia persoal e a capacidade de liberdade da persoa non está comprometida polo lugar e o ambiente social no que vivo? A teoría xa nola dá a psicosocioloxía ou a sociopsicoloxía. Eu digo que se eu nacese nunha favela do Brasil tería de andar nas pilas do lixo buscando para vivir ou aprendendo a roubar.

E tamén podo dicir que se ao peixe non lle cambiamos a auga do acuario, por moi boa que sexa a xenética que o acompañe, termina enfermando e acaba por morrer.

Sigo co tema da Constitución española, (art. 25, § 2), que insiste moito na reinserción e rehabilitación da persoa sometida a prisión.

Iso desenvólvese logo máis polo miúdo nos regulamentos penitenciarios e na subseguintes normativas. Porén refírense fundamentalmente a estadía no cárcere. E fican curtos. Porque reinserir (reinsertar en castelán), resociabilizar, rehabilitar debe entenderse que é unha acción a realizar principalmente fóra, cando os internos xa saian do cárcere. E é aí onde quero chegar. Quen está disposto a axudarlle a un preso a reinserirse, rehabilitarse, resocializarse?

Porque iso comporta actuar principalmente sobre doutras dúas etapas: 1ª Na PREVENCIÓN. 2ª No REINSERIR. RESOCIABILIZAR. REHABILITAR á saída.

Destas ocupareime polo miúdo nun próximo artigo, para non cansar e deixar tempo a remoer de vagariño as ideas e as emocións que os reclusos provocan en todos nós, ben sexa de compromiso persoal ou mesmo de refugamento e condenas absolutas, mentres no vaia connosco ou con un dos nosos. Porque daquela....

Fonte da Cruz, Narón, a 14 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
13 de julho de 2013 22:51
Un saudiño.
Vaia unha segunda entrega encol dos cárceres e dos nosos presos.
Eses tomarán o sol no patio, se é que dá.
Non nos interpela nada esta realidade social?
Xa sei que non é única. Pero tamén é unha.
Que teñas bo verán.
Xaquín Campo Freire
_______________

Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire

AQUEL HOME XA NON  ERA DE NINGUÉN,  ERA DE NINGURES

Por Xaquín Capo Freire [*]
20.06.2013

Convidáronme para participar activamente en dous actos diferentes que proximamente se van celebrar en Ferrol e Santiago e que teñen en común os nosos cárceres. Voulles dedicar unhas reflexións persoais en tres ou catro artigos curtos.

Caso real: Martes, 7 de maio de 2013, ás 14 horas, nunha redonda da vila de Teixeiro. Un preso do Centro de Paradela, Teixeiro, cumpriu a súa condena de bastantes anos. Saíu para fóra, para a tan ansiada liberdade.

Levaba tres días sentado cima de dúas grandes maletas de mala calidade, diante do “Sabino”. Auga, frío, neve, saraiva, noite, mañá, tarde e volta a empezar. Comía uns “bocatas” que a xente lle daba. Cando lle preguntaban cara a onde ía, cun acento do sur de España, falaba de esperar un coche, un tren, non sabía se para a dereita, a esquerda,  o norte ou o sur, porque estaba na redonda dunha encrucillada de camiños...  Non sabía para onde tirar.  Ninguén esperaba a súa chegada en ningún lado do mundo. Era de ninguén e era de ningures. Xa non tiña referencias nin el as sabía. Despois de moitos anos de encerro este é o noso produto final. Vaia trofeo!

Coma este saen con frecuencia moitos outros máis, aos que eu non teño oportunidade de ver porque non vivo alí e o voluntariado fágoo dentro do penal. Eu nunca me decatei, ata ese día, porque co frío que facía o caso era moi rechamante. Conste que a xente se doía del. Pero non era de alí nin para ficar alí na rúa á ventimperie, ao imperio do vento. Descubriu dolorosamente aos tres días de saír,  que aquela estrada, a 12 km. do penal, era a súa única casa. Alí, fóra. Nunha infinda soidade. Non era de alí. Era un “corpo estraño”, incluso na rúa, que teoricamente é de todos. Non ten casa. A sociedade seguirao rebotando de novo e sempre. E tampouco poden so catro veciños cargar con ese problema que se repite cada certo tempo. O lóxico é que volva ao cárcere. Pero ten que delinquir e iso leva aínda días.

Os cárceres son os “nosos” cárceres. Os presos son os “nosos” presos. Son os presos que nós enxendramos e xeramos na “nosa” sociedade, na que vivimos, na que estamos, da que formamos parte e da que somos responsábeis e corresponsábeis. Son presos nosos, incluso familiares,  que illamos igualciño que facemos co lixo. Apartalos lonxe!

Os cárceres son para os pobres. “Aquí estamos por robar poco. Si robáramos mucho no estaríamos aquí. Tendríamos buenos abogados y dinero suficiente para alargar los procesos y estar lo mínimo posible o ni entrar ya y seguir viviendo bien”. Así está recollido como testemuño. Terán razón? Algo diso debe haber.

 A Constitución.(art. 25, § 2) fala de: Rehabilitar. Reinsertar. Reinserir. Resocializar. E todos descansamos. Xa están lonxe! Que  o faga o cárcere.

Como se pode reeducar, rehabilitar, reinserir, resocializar sen o uso e exercicio adecuado da liberdade?

Nun espazo de 500 m², por longos anos de un só día que se repite invariabelmente 365 veces, sempre iguais cada xornada, non hai moitas posibilidades para conseguir esas utopías, por moita vontade que lle poñan todos cantos alí traballan ou nos movemos.

Iso é cometido da sociedade, de todos e cada un de nós.E cos ventos que corren na reforma do Código Penal non hai vontade política seria de sermos constitucionais.

Que apodrezan no cárcere! Cadea perpetua revisábel! (Para peor, naturalmente). Estamos creando unha sociedade vindicativa e inmisericorde. E así só recollemos desfeitas humanas. Todos lle pasamos a pelota ao outro: Debían facer, recoller, acoller,  ...

Un indefinido “debían, debían, debían”... Sempre os outros. E eu, que? Eu non debo, ti non debes el non debe, nós non debemos, vós non debedes, eles non deben?

Aquí debemos todos. E que ninguén sacuda a parte alícuota de responsabilidade, iniciativa ou creatividade que lle corresponde. Non podo todo pero podo algo, aínda que só sexa denunciar o problema.  En próximos artigos seguiremos interrogándonos.

De momento, vinde todos á obra, dixo Castelao. Hai sitio para todos, non critiquedes nin destruades, mentres se está no obradoiro, mentres se está aínda na feitura. Por iso felicito aos que organizan eses actos de concienciación da saciedade. Parabéns!

Fonte da Cruz, Narón, a 10 de Xuño de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
17 de junho de 2013 22:10
AQUEL HOME XA NON ERA DE NINGUÉN, ERA DE NINGURES.
"La fábrica del llanto y el telar de las lágrimas", escribiu o poeta Miguel Hernández.
SAÚDOS. XAQUÍN  CAMPO FREIRE
__________________

O tempo perdido, ... Por Xaquín Campo Freire

Tempo Perdido? - 10 de Marzo de 2013

Por Xaquín Campo Freire [*]
07.03.2013

Aquel profesor, D. Simplicio, era malo, malo, a rabiar. A alumna, Sofía (Sabedoría), lista coma un pemento, un pouco inqueda e un moito, un moito, reivindicativa. Por iso xa nin lle preguntaba. Mantíñaa en ‘offside’, fóra de xogo.

Diga vostede, alumno Rústico,  cantos son os tempos verbais. Pasado, presente e futuro, dixo de cor. Moi boa a resposta, aprobou D. Simplicio.

Moi mala, retrucou Sofía, sometida ao silencio. Fáltalle un, o máis importante. O tempo do que fala a tía Sabina de Agramonte, a nosa costureira. O tempo perdido, que con vostede ao fronte ven ser o máis del.

Nin que dicir ten que aquilo non rematou así.

Porén, se meditamos na sociedade actual, nos seus dirixentes e nas distintas institucións, non hai hoxe unha sensación xeneralizada de que o único tempo imperante é precisamente o “tempo perdido”? Vexamos:

Ollando cara ao pasado. Cantas loitas, cantas mortes, cantas causas ficaron en puros intentos fronte aos ‘rodillos’ esmagantes do poder e dos intereses dominantes, que mesmo parece que sempre saen coa súa. Aí está o “10 de Marzo”, de FERROL 1972. Terá sido todo un tempo perdido?

Tampouco o presente “dá moito máis de yes” como afirman, moi “orondos”, os bilingüístas harmónicos,  mostrándose  gozosos dos fracasos do informe Pisa. A culpa é sempre do galego na escola.

Non dá máis de si! Que atrasados estamos! Non si? Falando así, non pasamos máis alá dos páramos do Courel. Hai que modernizarse. Que se note que xa comezamos a falar correctamente inglés. Agora dise, “dar de yes”. Que é máis  fino e distinguido, verdade?

Mas, descúbranse! Chegou o tempo do futuro perfecto. O de desasnaren ás incultas masas, os pobres Calibans de A Tempestade de Shakespeare, e xa está aquí.. Xa chegaron os novos profetas. Xa se está a notar. Collidas das mans e cantando triunfantes cara ao sol, chegan as leis Wert e o decreto antigalego de D. Feijoo e un tal Sr. Vázquez, que, para darlle maior timbre de honra, vanlle encamiñar agora cara ao supremo un merecido recurso. E lembro aquilo: “Yo tenía un camarada”. Para iso, para gañar tempo, adiantándose, xa queimaron os libros de texto en galego. Para non contaminárense. “Limpia, fija y da esplendor”. Porque, con eses libros nefastos, xa “non se daba máis de yes”. E todos os outros avances de axuda social xa os pasaron pola incineradora de moda.

Ben mirado, estes, coma aquel profesor de Sofía, malo a rabiar, fannos descubrir agora o cuarto tempo verbal, o da costureira, a  tía Sabina de Agramonte: O tempo perdido. Pois con estes persoeiriños, certamente,  xa “non se dá máis de yes”.

Desperta do teu sono, Fogar de Breogán, porque os teus tempos son chegados. Non te deixes engaiolar. Aprende da tía Sabina. Volve en serio ao pasado, traballa o presente desde a verdadeira realidade túa e prepara un futuro que sexa de verdade ‘un futuro’ para todos. Sal dunha vez do tempo perdido!

E Sofía, como aprendera da tía Sabina de Agramonte, ergueu a súa voz de muller nova  berrando con rabia: Amén!

Fonte da Cruz, 7 de Marzo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista.Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
7 de março de 2013 00:27
______________________

O veciño necesario da Comarca, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
16.12.2012“VECIÑO NECESARIO DA COMARCA”

Este 12 de xaneiro celebrouse na Casa Habanera de Guitiriz unha homenaxe a cantos colaboraron na loita contra da contaminación do CASÓN hai 25 anos. A proxección do vídeo: “O paso do Casón por Guitiriz”, puxo de novo bágoas nos ollos de todos nós e renovou o noxo e o arrepío contra do abuso e desprezo daqueles que en troques de defendernos mentiron  conscientemente e masacraron sen piedade.

“O caso do Casón”. Hai 25 anos. Eu tamén estiven alí o tempo que puiden. A distancia na que vivo era moito máis grande do que hoxe ao non termos autovías. Pero para os nativos de alí a presenza nosa era obrigada.A nosa xente de sangue, de parentela e de veciñanza á quen lle debiamos a vida e a formación era a que estaba en perigo de vida e de morte. Aínda non sabemos hoxe que levaban eses bidóns. Nada de bo. En Fisterra morreu xente. Chorando e espavorecidos foron evacuados de noite e sen rumbo.

Quen poida ver o documento audiovisual terá sorte. Está moi ben feito. Para nada é sensibleiro nin demagóxico. O  relato fica curto. Só historia pura e dura.

Testemuños de testemuñas reais. As marcas están aínda nas propias carnes. E no máis fondo da alma latexa unha rabia profunda polo asoballamento da propia dignidade.

“O veciño necesario da comarca”. Non sei aínda de quen é a frase. Con ese título de verdadeira honra, quíxose premiar o labor de todos. Porén, foi decisivo o inmediato e profético berro de rebeldía e rebelión de Alfonso Blanco Torrado quen a golpe de altofalante percorreu á présa toda a bisbarra convocando a todos a rebato, con toque de campás incluído. E logo coordinou toda a acción con liderado axeitado, con diálogo, animación, esixenza e ao mesmo tempo coa temperanza heroica e críbel. A xente fiábase del. Nunca lles fallara. Soubo exercer con todos unha terapia imprescindíbel para non deixarse sobordar dos nervos no confronto necesario sen entrar nas provocacións da sen razón que lles tendían con ameazas, abusos, malos tratos e mesmo con torturas. Era necesario non perder nunca a razón fronte aos verdadeiros delincuentes daquela panda de ineptos de arriba abaixo, que en troques de defender ao seu pobo conducíannos á miseria colectiva. Disto podo testificar porque fun testemuña directa.

Naquelas datas comprobei en carne propia o que é ser verdadeiro veciño solidario en causa grave e común. Ser cidadán e non escravo. Ser servidor do pobo e non domesticador mentireiro ao servizo dun poder podre, inxusto e abusón. É doado facer homenaxes a tempo pasado. Os riscos foron serios. Estarán volvendo eses tempos?

Aqueles días sentín o gozo de formar parte dun grupo, con fala e cultura propias, con conciencia do nós colectivo. E volvín cantar: “Collidos das mans, coas mans de todos faremos un camiño na noite e dime o corazón que algún día venceremos”.

Reafirmeime no que xa vivira con Pepe Chao Rego, Cuco Ruíz de Cortázar, Antón Aneiros, Vicenzo Couce, Anxo Ferreiro Currás, Ramón Díaz Raña e  moitos outros compañeiros en Ferrol: O que é ser crego na Galiza que nos doe. Que acertada é a  fórmula: Sermos o veciño necesario nas comarcas do rural ou no mundo proletario do meu pobo, sensíbeis e solidarios coa nosa xente que vive morrendo a cotío nas costeiras ou no traballo do mar, e coa a intelectualidade ou co traballo honrado do sector servizos.

Se son sincero sinto mágoa dunha igrexa actual tan fóra do mundo e da humanidade.

Hai unha cantiga: “Todos xuntos, xuntos todos, na mesma lingua, no mesmo chan”. Dixo Castelao: Vinde todos traballar á obra. Hai sitio para todos. Non sobra ninguén. Nin os féridos e duros. Entre todos imos facendo posíbel a redenzón da boa nazón de Breogán. Todos merecemos outra oportunidade.

Grazas, Alfonso Blanco Torrado, Veciño necesario da comarca. E a Xermolos.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista.Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
19 de janeiro de 2013 21:58
_______________ 

Non. Non quero que se vaian do portal nin a mula nin o boi. Preparémonos para asociarnos e resistir, ... Por Xaquín Campo Freire

Por Xaquín Campo Freire [*]
16.12.2012

Tal vez porque no fondo estamos abondo magoados hai coma un clamor popular de tristura porque o Papa botase do belén ao manso boi e a inqueda mula.

Estamos faltos de humanidade e de humanización. E a tenrura escasea nun mundo inhóspito, onde están a saír polas ventás xentes que non resisten ter que ver como as súas casas se converten en cárceres de morte e desespero nas mans dun sistema perverso ao que todos estamos servindo de esteo con medo a que se esbarroe ou emborralle dunha vez.

Salvamos ao deus euro por mais que as persoas morran. Asistimos, mudos, como botan do belén da humanización á sanidade para todos, á educación para todos, á asistencia social para os más desfavorecidos, ás linguas, como a galega, conservada polos de abaixo, aos vellos que disque son moi caros, porque o seu traballo agora xa non é, e os seus aforros son un malgasto que pertencen ao fondo de pensións. Meteron nun peto que xa non é deles.

Os de abaixo non teñen dereito a ter voz de seu, fala de seu, saúde de seu, educación de seu, acompañamento dos de seu, xustiza ao alcance do débil, nin sequera a poderen os velloucos sobrevivir ou, se lles peta, tomar xuntos unha gasosa sen alcol.

E se en todo iso hai algo de valor, que pase a ser fonte de ingresos para o sistema Copago. Que paguen! E que non falen. Fóra toda expresión se non é para dicir. Mande usted! Non se pode perder esa bicoca. Xa o dixo Díaz Ferrán en representación da patronal, inda que agora, xa caído, non gosten do seu discurso. Que fan a mula e o boi nos cortellos dos pobres cando poden estar a traballar arreo para nós, para o sistema? Fóra! Ao matadoiro, tal vez?  Mellor, se pagan por eles.

Hai pouco suprimiron por circular imperativa a xornada de portas abertas ou visita dos familiares nos cárceres de España. Estaba funcionando ben para todos e case sen custos económicos. Era voluntarismo. Fóra! Penados e familias, que sufran todos eles. Hai malestar en moitos funcionarios.Todos estaban empeñando as súas mellores iniciativas para humanizar o sufrimento de quen se ve atrapado nas gadoupas da exclusión. Fóra! O artigo 25 da Constitución fala de reinserir, reinsertar, resocializar.  Fóra!  Volvamos ao sistema puro e duro. Só faltaba que agora nos puxésemos brandos! Con esa xentalla non hai nada que facer.  Non son humanos. “Son antisistema”. Eles, malvados, crean conciencia en nós de sermos boas persoas. Nós non somos “coma ese publicano”. O sistema xa os retirou da circulación. Que máis queres, sociedade? Xa os temos reducidos. Agora cadea perpetua, revisábel, para peor. Eu, xente de pro, nunca visitei un cárcere. Nin penso. Non quero lixarme con ningún “deses”. . Viva la Navidad!  Así, en lingua estándar. Deixa que pasen dous anos. Daquela falaremos. E, coñecendo por dentro cara a onde camiñamos, vese vir cara a onde progresamos.

 Non. Eu non quero que boten a mula e o boi do portal. O cortello é deles por dereito propio. Eu que son rural e da aldea, alí sempre convivimos coa bichería. E cando morría un puchiño ou cando a vaca non podía parir e sufría, chorabamos. Son os signos de humanización e convivencia dos da aldea. Os da cidade e os dos sistemas dicíannos: Aldeanos, lloráis por un ternero! Clarín si que nos entendeu. Adiós, Cordera! Estabamos mutuamente domesticados, coma o raposo e o Principiño. Non. Non quero que se vaian nin o boi nin a burra.

Non sei se estiveron no Belén. Xa sei que non. Pero si nas profecías dos desamparados, nos anawin, do antigo Testamento. E se non estiveron  no comezo do belén, chegaron con San Francisco máis tarde. Chegaron tarde porque viñan de traballar, atoparon o sitio ocupado. E acubilláronse cedendo espazo á aquela xente de fóra. Traían a calor de estar labrando e repartírono. Eles, en troco, recibían os aloumiños do neno e deixábanse querer. Non. Eu non quero que se vaia nin a miña marela  nin a miña cabalía, como din os asturianos.

Xa tolero con que se vaia o neno e os seus pais, que estaban alí de paso. O cortello xa non era deles. Eles foron uns okupas. A pucha e o poldro estaban no de seu ata que agora chegou o desafiuzamento tamén para eles. Traballan, pero non pagan. Nin a labrada nin a agra, coma as oliveiras dos de Jaén, non son deles. Eles están hipotecados. Polo menos, que fique a mula e o boi. Por que se teñen que ir? Porque consumen. Viva a troika salvadora!

Non. Non hai dereito. Eu sei que, cando o neno medre, ha volver polos cortellos dos pobres para ver como lles vai con iso do leite e das cooperativas. Todos volvemos ás orixes, polo menos os que estivemos a carón da Parda ou do Tordo, aquel poldro esvelto e lanzal.

 Se vos digo que toda a miña irmandade nacemos no mesmo medio dos nosos bichiños! Hixienizado, naturalmente. Tamén para naceren eles, que nos doían. Pero todos no mesmo medio. Non había hospitais. Nin médicos. Daquela só estaba a tía Sabina de Agramonte que sabía desas cousas. E para eles, o menciñeiro, o tío Santalla, que aprendera en Cuba. O demais eran contos e andrómenas.Teremos de volver?

Non. Non quero que se vaian do portal nin a mula nin o boi. Preparémonos para asociarnos e resistir. O povo é quem mais ordena!
Feliz.

EU NON QUERO QUE SE VAIAN NIN A MULA NIN O BOI.
XAQUÍN CAMPO FREIRE.- FONTE DA CRUZ.15-12-2012

Amigos: Feliz Natal. Boas Festas. Feliz 2013.


[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista.Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por: Xaquín Campo Freire
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
15 de dezembro de 2012 17:06
_______________