domingo, setembro 19, 2010

Pola Repartición e a Xustiza Social tod@s o 29S á Folga Xeral

Por Txema Berro [*]
19.09.2010

As Traballadoras e Traballadores, e o conxunto da sociedade temos numerosos motivos para mobilizarnos. A crise resultou un roubo. O diñeiro público foi a enriquecer máis aos ricos, e desde a posición de vantaxe adquirida iniciaron un ataque a todas as condicións laborais e dereitos sociais.

Os resultados son os máis de catro millóns de parados, o ataque ás pensións e ao conxunto do estado de benestar, a precarización e degradación do emprego e os aumentos das desigualdades. Eles enriquécense e a sociedade se empobrece, de modo especial os sectores sociais máis débiles.

Todo iso vén ocorrendo nun clima de ignominiosa paz social. Non reaccionamos cando daban o diñeiro ás entidades financeiras, tampouco o fixemos cando o paro empezou a crecer afectando aos sectores máis vulnerables, e esa nosa falta de reacción e presión social é o que lles permitiu crecerse e aumentar as súas esixencias.

Ben está que o 29 de setembro fagamos folga, pero non creamos que vai ser suficiente se non implica un cambio de actitude que nos saque da pasividade na que estamos instalad@s e implíquenos máis, moito máis, na defensa dos nosos dereitos, os dereitos de tod@s.

Por iso CGT convocou anteriores folgas e por iso convocamos con todas as nosas forzas o 29 de setembro, á marxe das nosas diferenzas profundas con outras organizacións sindicais convocantes, diferenzas que, ademais, non podemos nin queremos aparcar. Pero temos numerosas razóns para mobilizarnos e esas diferenzas non poden ser escusa para non facelo, nin para nosotr@s nin para ninguén.

Unha razón é a reforma laboral, que vai a precarizar e degradar máis o emprego. Unha segunda razón é que, sen acabar de aprobar esa reforma, xa están ameazándonos con modificar á baixa o sistema de pensións, e non pararán con iso, o seu obxectivo é o desmantelamento e privatización de toda garantía social e pública. Pero a razón fundamental para mobilizarnos, a que tiña que habernos empuxado a facelo fai xa dous anos, son os máis de catro millóns e medio de parad@s, a maioría d@s cales non van alcanzar un emprego, nin sen degradar nin degradado, nin van acceder ao dereito a unha pensión, refórmese ou non se reforme o sistema. Acabar co paro é a razón máis poderosa, o obxectivo central que debe rexer a nosa mobilización.

E o paro non vai solucionarse, como nos din, reactivando a economía, acometendo obras públicas, incentivando o consumo, etc. Dado o compoñente ecolóxico da actual crise, de esgotamento de recursos naturais polo malgasto do noso modelo de sociedade, a reactivación económica non vai xerar benestar social nin agora nin nun futuro afastado.

O paro só pode atallarse por medio da repartición e, xunto á mobilización que free a rapiña e as esixencias que tratan de impórsenos, debemos impulsar medidas de repartición, estando dispuest@s a repartir do noso e a esixir que os que máis teñen máis repartan. O primeiro que hai que repartir é o traballo. Baixo ningún concepto é lóxico que mentres unhas persoas traballan 8 horas diarias e máis, outras estean condenadas a ver truncado o seu proxecto vital por falta de traballo. Para iso hai que erradicar, por suposto, as horas extras e diminuír a xornada laboral tan drasticamente como sexa preciso, ata con recortes salariais que deberán pagar máis os salarios máis altos.

O noso obxectivo debe ser unha sociedade garantista e igualitaria. Con ese propósito iremos á folga o 29 de setembro e animamos a traballadoras e traballadores, ao conxunto da sociedade, a participar activamente nela.

[*] Txema Berro, é un activista sindical da CGT de  Nafarroa.

Fonte: http://www.cgt.org.es/spip.php?article1893

Portal da CGT para a Folga Xeral:

http://huelgageneral.info/

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
______________

"Os sete pecados capitais de Occidente" - Entrevista con Eduardo Galeano

A xornalista Julia Gas entrevistou-se con Eduardo Galeano [*] ao paso do escritor uruguaio por Madrid.

Eduardo Galeano denunciou os sete "pecados capitais" da sociedade actual coa lectura de varias "historias con minúscula" que, como o propio autor recoñeceu, non pasarán a formar parte dos anais da Historia.

O autor d'As veas abertas de América Latina citou, en primeiro lugar, o racismo, "que produce amnesia". Porque todos somos, segundo Galeano, africanos emigrados. "De África só sabemos o que nos ensinou o señor Tarzán", pero foi alí onde "empezou a viaxe humana no mundo". Aínda que non é só unha cuestión de pel, explicou: "A guerra de Iraq tamén é racismo".

Tamén censurou a tradición machista, para o que se valeu dunha paradoxal anécdota da Revolución Francesa: os símbolos das vitorias pola defensa dos dereitos cidadáns eran femininos. En cambio, dixo, cando as mulleres reivindicaron os seus dereitos como cidadás foron pasadas pola guillotina.

A legalización do matrimonio homosexual en Arxentina, pioneiro en Latinoamérica, valeu-lle para criticar a intolerancia ao diferente, un pecado máis ao que sumou o desprezo ao traballo. Neste mundo ao revés, "onde as xornadas de traballo mídense cos reloxos derretidos de Salvador Dalí [...], é o prezo o que fixa o valor e non ao revés".

Os muros contemporáneos

Galeano tamén se referiu a "a tendencia dos medios de comunicación a mentir", polo que afirmou que o mundo mente. O escritor uruguaio reflexionou neste sentido sobre a importancia absoluta que se lle deu no seu momento ao muro de Berlín e o pouco que se fala actualmente sobre os muros da fronteira de México, de Ceuta e Melilla, de Cisxordania ou do Sahara Occidental. "Nin se coñecen", ironizou Galeano, que se cuestiona quen lanzou as bombas sobre Hiroshima e Nagashaki. "Sería Irán?".

Respecto da actual crise económica, Galeano comentou con sorna que tiña a impresión de que non fora responsabilidade dos especuladores de Wall Street, senón que "a culpa tena Grecia".

Sexto pecado: o mundo mata. "A paz mundial está en mans daqueles que fabrican máis armas". E hoxe en día, afirmou Galeano, invístese máis en gastos militares -"criminais", segundo el- que en acabar co fame. "Fabrícase fame: fame de pan, fame de abrazos".

Finalmente, o mundo fabrica inimigos, e fai-no a través do medo. "A democracia ten medo a recordar, as armas teñen medo á falta de guerra e os homes teñen medo á muller sen medo", concluíu Galeano, non sen antes recordar un devandito africano que reflicte que a man que dá sempre está arriba e a que recibe, abaixo. "Hai unha relación xerárquica", dixo para matizar dous conceptos crave: "A solidariedade é igualdade, a caridade é un risco".

[*] Eduardo Galeano, escritor e xornalista, alma crítica de América Latina e figura senlleira do movemento antiimperialista internacional. Entre os seus escritos máis coñecidos internacionalmente: a triloxía Memoria do lume (1986), O fútbol a sol e sombra (1995), As veas abertas de América latina (1971), Patas para arriba. A historia do mundo ao revés (1999).

Tirado de SinPermiso - 12.09.2010

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
____________________________

Rádio FilispiM reanuda as súas emisións no 93.9 FM

Como consecuencia das agardadas obras de rehabilitación do Ateneo Ferrolán, o Colectivo Opaíí!-Rádio FilispiM véuse obrigado a abandonar a súa sede social e a procurar un novo espazo. Ademáis interrompeu as súas emisións, que no pasado mes de agosto de 2010 fixeron cinco anos.

Logo da complicada tarefa da procura dun novo local donde volver a instalar as súas equipas técnicas e antena, na tarde de ontes [sexta, 17 de setembro] conseguiron volver dar luz a radio libre e comunitaria da Terra de Trasancos, que agora emite dende Caranza [Ferrol].

As emisións polo de agora son en probas, mais agardamos recibir novas d@s ouvintes ao respeito de como se escoita a nosa sintonía [93.9 FM] nos diferentes bairros. Fazede chegar as vosas impresións coas vosas mensaxes no blogue http://opaii.blogspot.com ou no e.mail filispina@gmail.com

En breves ofecerémosvos ao través deste medio máis información sobre os detalles do acontecido no traslado [fotos, documentos sonoros...], así como das primeiras pistas para poder participar na vindeira grella da Rádio FilispiM [2010/2011], así que ide pensando nas vosas propostas radiofónicas!!!.

Finalizamos agradecendo a solidaridade daqueles que amosaron a súa disposición co Colectivo - Opaíí! - RFM, durante este breve periodo de "silencio" filispiniano. Obrigad@s!!!, xa estamos outra vez no ár, libres!!!


Foto:
re-instalación do dipolo [antena] de Rádio FilispiM en Caranza.

OPAII-Rádio FilispiM [93.9 FM]
A rádio livre e comunitária da Terra de Trasancos emitindo dende Ferrol.
http://www.opaii.blogspot.com
filispina@gmail.com
Apdo. 303 - 15401 Ferrol (Galiza)


Enviado por:
Paula -pmeizoso@gmail.com-
18 de setembro de 2010 14:29
__________________

A Fundaçom Artábria celebra o seu 12 aniversário com diferentes actos que já começarom o passado 17 de Setembro e finalizarám o 23 de Outubro deste 2010

Neste mês de Setembro, a Fundaçom Artábria cumpre o seu décimo segundo aniversário. Já vam doze anos de muitas actividades socioculturais a prol do galego e da cultura nacional da Galiza, graças á ajuda inestimável de tod@s @s companheir@s que por aqui passarom.

Com este motivo, preparamos um programa de actividades para celebrarmos tod@s esta data assinalada. Ei-lo:

- Na sexta-feira, 17 de Setembro, começamos as actividades do aniversario com o Passa-ruas Normalizador, no qual, de jeito reivindicativo, percorreremos as ruas da cidade baixo a legenda Defendamos a nossa língua. A saida está prevista para as 19.45h da Praça do Hino Galego.

- No domingo, 19 de Setembro, haverá um Cruzeiro pola Ria, onde diversas associaçons ambientalistas da comarca e da Galiza nos daram a sua visom sobre a situaçom da ria. Porto de Curujeiras, 11h.

- Quinta-feira, 23 de Setembro, ás 20h. Com o motivo da greve geral convocada para este mês, diversos representantes sindicais debateram sobre a conjuntura em que nos encontramos (Debate Greve Geral). Haverá também a Projecçom do documentário 1984, Tres Folgas Xerais contra a Reconversión.

- Na sexta-feira, 24 de Setembro, ás 20h, temos a sorte de contar com a presença de Sechu Sende, que apresentará no Centro Social o seu último trabalho Animais, no qual, o escritor explora a sua faceta de ilustrador.

- No sábado, 25 de Setembro, combinamos na Artábria ás 10h para realizarmos um Mural em homenagem á insigne figura do profesor Ricardo Carvalho Calero.
Já á noite, ás 22h, turma para o rock´n´roll. Poderemos desfrutar do metal da banda Avante e do roque duro dos estradenses Os John Deeres. Os bilhetes teram um preço de 2€ para @s associad@s e 3€ para @s nom associad@s ou de 5€, bilhete+CD dos Avante para as pessoas associadas e de 6€ para as pessoas nom associadas.

- No sábado, 2 de Outubro, ás 22h, poderemos gozar da música do cantor português Jorge Mirancos. A entrada será de balde.

- Na sexta-feira, 8 de Outubro, ás 22h, chega desde Fene, umha das mais conhecidas conta-contos do país: Paula Carvalheira. O preço do bilhete será de 3€ para as pessoas associadas e de 4€ para as pessoas nom associadas.

- No sábado, 9 de Outubro, também ás 22h, quenda para o folque com os pontenses Muxarega. O preço dos bilhetes será, como em todos os concertos, de 2€ para as pessoas associadas e de 3€ para as pessoas nom associadas.

- No sábado, 16 de Outubro, ás 21h, haverá um Espectáculo de Magia a cargo de Fiz o Mágico.

- No sábado, 23 de Outubro, ás 21.30 e já para rematar as actividades do programa, Ceia de confraternizaçom para celebrar estes doze anos de trabalho polo reintegracionismo lingüístico, o monolingüismo social e a defesa da cultura nacional. A ceia celebrara-se no Restaurante Trasanquesa (Feira do Treze, s/n, Sedes - Narom) e a ementa estará composta de petiscos, churrasco, pam, vinho, chupinhos e sobremesa e terá um preço de 18€. Já estam á venda os bonos, no balcom do Café-bar do Centro Social.

Tirado do seu Blogue: http://agal-gz.org/blogues/index.php/artabria/
__________________

Este Martes, 21 de Setembro, a AC "Fuco Buxán" presenta, en Narón, o último número de "Razón Socialista"

Ás 8 da Tarde deste Martes, 21 de Setembro de 2010, a AC "Fuco Buxan", presenta "Razón Socialista" nº 28 en Narón, organizada pola Agrupación Socialista de Narón, no local de dita Agrupación, situado na Rúa Cristóbal Colón, 25 baixo - A Solana – Santa Cecilia - Narón.

Intervirán:
  • Catalina García Blanco (Secretaria Xeral da Agrupación Socialista)
  • Manuel Cendán Dopico (Subdirector de Razón Socialista)
  • José Torregrosa Rodríguez(Director de Razón Socialista)
  • Manuel Rodríguez Carballeira (Presidente de Fuco Buxán)
O acto é público.

Razón Socialista é a Revista semestral da A.C. Fuco Buxán, e leva por lema: “Contribuindo a Rexeneración da Esquerda”, cumprindose este ano o seu XV aniversario.

O presente número leva o título: “Tod@s paramos o Galicia Spirit” e ten o seguinte contido:

ÍNDICE
  • Austeridade, S Carrillo.
  • Editorial.
  • Honduras, M Santos.
  • Cume, Antenas&Vivas.
  • Obsesión, P Serrano.
  • Crise, J Torres.
  • Escuridade, Karlotty.
  • Garzón, E Barrera.
  • Mentira, JL Peñas.
  • A bote pronto.
  • P.O.L., D Vispo.
  • Galicia, F Bouza .
  • Sanidade, J Martín.
  • Ferrol Vello, R Méndez.
  • Ideas Ferrol, E Barrera.
  • Porto Ferrol, Del Río.
  • Forestal, Ártabra 21.
  • O Eume, H Fidalgo.
  • Oito Razóns, CCE.
  • Tino Deibe, J Torregrosa.
  • Fuco Buxán, R Pillado.
  • Novoneyra, R Méndez.
  • Miguel Hernández, F Ocampo.
  • Cedeira, M Fernández.
  • Hijad, M Castro.
  • Agricultura, N Fernández.
  • Libros, VG Novás.
  • Martín Almada, E Barrera.
  • Igrexa, A.F. Currás.
  • A Foto de Xosé Abad
  • Fotografía: X.Abad, A.Saavedra, M.Cendán, X.Trévelez e outros.
  • Ilustracións: J.J. Veiga e Suso Pazos.
--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:

Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
18 de setembro de 2010 15:31
________________

venres, setembro 17, 2010

Diante doutro asasinato dunha muller, a Marcha Mundial das Mulleres convoca actos en Galiza para repudiar a vilolencia machista - En Ferrol terá lugar ás 8 da tarde na Praza do Concello

CONCENTRACIÓN EN FERROLTERRA - OUTRO ASASINATO MACHISTA

Convocatoria da Marcha Mundial das Mulleres ante un novo asasinato machista.

Con motivo do asasinato de María Rosa de la Hoz, veciña de Ponteceso; a Marcha Mundial das Mulleres de Ferrolterra convoca unha concentración este venres día 17 de Setembro, as 20:00 horas, na Praza do Concello de Ferrol, co fin de mostrar, unha vez máis, a nosa repulsa e loita contra a violencia machista.

Pregamos a súa difusión e asistencia

En solidariedade feminista,

Marcha Mundial das Mulleres
Teléfono de contacto:
Coord. Ferrol: 696732735
http://www.feminismo.info

Coordinadora Comarcal de Ferrolterra

Que é a Marcha ?

A Marcha Mundial das Mulleres é un movimento mundial de accións feministas que reúne grupos de mulleres e organizacións que actúan para eliminar as causas que orixinan a pobreza e a violencia contra as mulleres. Loitamos contra todas as formas de desigualdade e de discriminación sufridas polas mulleres. Os nosos valores e as nosas accións orientanse cara un cambio político, económico e social. Os mesmos que se articulan aoredor da mundialización das solidaridades, a igualdade entre mulleres, entre mulleres e homes, e entre os pobos, o respecto e a valoración do liderazgo das mulleres e o fortalecimento das alianzas entre mulleres e cos outros movimentos sociais progresistas.

Enlaces de interese:

Enviado por:
Lupe Ces Rioboo
-lupeces@gmail.com-
16 de setembro de 2010 16:05
http://lupeces.blogspot.com/
_________________________

mércores, setembro 15, 2010

Especular co fame: o mundo, ante a próxima crise alimentaria

Por Michael R. Krätke [*]
12.09.2010


Comerciar coa fame: os investidores apostan pola subida das materias primas nas "bolsas a futuros". A aposta ten consecuencias: o mundo enfróntase á próxima crise de alimentos.

A historia, algúns xa a coñecen: un ambicioso novo dramaturgo quere escribir unha obra sobre os codiciosos heroes do mundo das finanzas. O escritor quere entender que é o que motiva ao seu heroe. Pero ninguén pode explicarlle que é o que decide o curso dos parqués bolsistas. A bolsa de cereais de Chicago demóstrase como algo incomprensible, cada razón presentada é unha "montaña de gran", a través da cal non se consegue ver nin tan sequera aos propios actores implicados. O autor, Bertolt Brecht, deuse por vencido, e comezou a estudar a Marx. Entón foi cando, nas súas propias palabras, comprendeu de verdade a súa propia obra. Todo iso ocorre en 1928, o ano inmediatamente anterior ao comezo da Gran Depresión.

Os negocios en bolsa poden levar á morte. Porque no mercado de valores, se comercia tamén con alimentos e determínase o prezo dos mesmos para miles de millóns de persoas.

Nas nosas latitudes a pobreza non equivale a morrerse literalmente de fame. Pero para máis de mil millóns de persoas a malnutrición é algo moi real. Igual de real que a enorme cantidade de alimentos que se producen anualmente, suficientes para alimentar a moita máis xente da que existe na poboación mundial actual. A pesar de todo iso adivíñase no horizonte que a próxima crise mundial será doutro tipo: unha crise de alimentos.

Unha vez máis

Hai uns poucos días, miles de persoas protestaron na capital mozambiqueña de Maputo contra o aumento do prezo do pan e da enerxía. A policía disparou contra os manifestantes. Houbo polo menos dez mortos. Xa no 2007 e no 2008 aumentaron dramaticamente os prezos dos alimentos. Duplicáronse e triplicaronse para o trigo, o arroz e o millo, que alcanzaron, en parte, o seu prezo máis alto desde había 30 anos. O prezo do arroz, por exemplo, aumentou case un 180% en menos de dous anos. Todos prestan atención á crise financeira e bancaria mentres entre bastidores dá comezo unha crise de alimentos dunha dureza inimaxinable. Polo menos 120 millóns de persoas viven por baixo do limiar da pobreza. Grazas á globalización, moitos países do Sur deixaron de exportar alimentos e deben importalos. A fame negra fai estalar os motines: xa se rexistraron revoltas en máis de 30 Estados.

Mentres en Alemaña, xúrase e perjurasde que a economía se  recupera, os prezos do café, o cacao, o azucre e os produtos lácteos dispáranse á alza en todo o mundo. O mesmo vale para os "mercados futuros" de cereais, soia e arroz. Os principais centros comerciais atópanse en Nova York (NYMEX/COMEX) e en Chicago, onde opera a Cámara de Comercio de Chicago (CBOT, polas súas siglas inglesas) fundada en 1848, e a Chicago Mercantile Exchange (CME), fundada en 1898. En Europa os alimentos e materias primas se comercian nas "bolsas de futuros" de Londres, París (Matif), Ámsterdam e Frankfurt am Main (Eurex), tamén en Mannheim e, desde 1998, ata en Hannover. Por doquiera se comercia con produtos agrarios, pero non de xeito presente e ao natural, senón a moita distancia e en unidades estandarizadas. Os contratos de compravenda fíxanse para unha data determinada no futuro e reciben xustamente ese nome: "futuros". Así se pode, por exemplo, comerciar con cereais antes de que se cultiven: un negocio especulativo cos ingresos e prezos dos produtos agrícolas dos próximos meses.

O prezo do pan

A finais de 2007 os principais actores dos mercados financeiros (non somente dos hedge fonds), fuxiron en estampida dos desequilibrios causados pola crise financeira e os títulos tóxicos sen ningún valor, para penetrar na especulación con alimentos e materias primas. As bolsas de "mercancías a futuros" víronse de súbito abarrotadas e a consecuencia foi unha explosión do prezo das materias primas e do petróleo. Inevitablemente, aumentaron os prezos de todas as mercancías coas que se comercia nas bolsas de valores normais. Fondos como os creados polos bancos levaron outro potosí a pesar da crise. En Alemaña o Deutsche Bank publicitábase aos investidores anunciando brillantes prespectivas de ganancias grazas aos prezos á alza dos produtos agrícolas.

A ministra alemá de agricultura, Ilse Aigner (CSU), anunciou recentemente que quere pór en marcha unha campaña contra a especulación abusiva nos mercados agrarios, no cume agrario en xaneiro de 2011 en Berlín e tamén no cume do G-20 en xuño de 2011. Pero Aigner traizoa as súas propias promesas rapidamente, pois ata a data non conta nin con propostas nin con conceptos. O tema é, para ela, "moi complexo". E un quixera engadir: e o goberno federal tómao máis ben con calma. Porque en setembro de 2010 disipouse novamente o pánico a unha amenazadora bancarrota estatal en Grecia, España e Portugal, de modo que o prezo tanto dos empréstimos do Estado como do interese baixou en picado. Pero ata así, os especuladores, tras tomar os seus botíns aos cada vez máis endebedados Estados, retornaron ás "bolsas de futuros" para sobrevivir a base de comerciar con alimentos e materias primas. Os chineses ou os brasileiros experimentan pequenos milagres económicos nos seus respectivos países. Unha boa e abundante comida é un símbolo importante de status social, moito máis importante aínda que o automóbil. Unha razón máis para ver lucrativas posibilidades de investimento que sobre todo, proporcionen ganancias rápidas: os agrofuturos satisfán plenamente este obxectivo.

O xúbilo dos especuladores

En 2007 e 2008 houbo malas colleitas de cereais en Australia, un dos maiores exportadores de gran do mundo. En 2010 houbo unha seca catastrófica en Rusia. As perdas de colleitas dispararon o prezo do pan máis do 20% en Rusia. Se o goberno en Moscova restrinxirá ou non o comercio -o primeiro ministro Vladimir Putin prolongou de inmediato a prohibición de exportación de gran-, é algo que preocupa aos especuladores en xúbilo. Non se comercia con todos os alimentos nas "bolsas a futuro", pero si cos máis importantes para a nutrición da poboación mundial, como o trigo, o arroz, a soia e o millo.

As autoridades reguladores da Commodity Futures Trade Comission (CFTC), que centran a súa atención nas "bolsas de futuros" dos EE.UU., constataron repetidamente que a determinación do prezo nos agrofuturos xa non ten nada que ver coa oferta e a demanda, nin as estimacións de colleita e vendas. As teimas dos mercados fan fluctuar os prezos radicalmente. Aínda que a produción de alimentos apenas creza ou se estanque, as cifras dos agrofuturos multiplícanse e multiplícanse. Se fai un par de anos se comerciaba aínda cunhas 30.000 accións de futuros en trigo ao día en Chicago, hoxe subiron xa a máis de 250.000.

Obviamente especulan con elas os grandes señores do capital como o Deutsche Bank ou o BN Paribas, pero non, está claro, co seu propio nome, senón a través de fondos especiais creados para ese efecto, que especulan con todo un paquete de produtos agrarios. Os seus resultados incrementáronse meteóricamente nos dous últimos anos. Cantos máis especuladores se encamiñan aos parqués, máis demoledores son os efectos da súa actividade nos prezos dos alimentos. Só o dous por cento dos agrofuturos negociados conducen a unha transacción real das mercancías -isto é: á entrega da mercancía a cambio de diñeiro antes de que expire a data do contrato. Todo o demais é pura especulación "co incremento ou a caída de prezos" e só serve ao enriquecemento.

O baile de San Vito das bolsas

O índice de prezos dos alimentos da Organización das Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO, polas súas siglas inglesas), calculou unha cesta cos alimentos máis importantes do planeta Terra, dos cales -aínda que non todos se comercian nas bolsas- aumentan os seus prezos sen tocar aparentemente teito. Así, nos países máis pobres aumentaron do 2007 ao 2009 os prezos dos alimentos entre un 30 e un 37% e no 2008 de novo entre o 37 e o 40%. Séguelle unha certa recuperación no verán de 2009, pero desde decembro de 2009 a tendencia do índice da FAO apunta novamente cara a un incremento.

Os expertos da FAO advirten cifras en man do estalido da próxima crise de fame, á que apenas se poderá pór freo. Porque a especulación, practicamente sen riscos nas "bolsas de futuros" é un negocio multimillonario para o que se necesita aínda menos capital neto que no comercio de accións. O negocio corrompe a existencia dunha produción sostible, porque en todo o mundo os campesiños intentan seguir o baile de San Vito das bolsas para poder conseguir polo menos os restos. Malas noticias, pois, para os pobres deste mundo: eles pagan a conta do rally nas "bolsas a futuros". E fano con millóns de famentos, con decenas de miles de mortos.

[*] Michael R. Krätke, membro do Consello Editorial de SINPERMISO, é profesor de política económica e dereito fiscal na Universidade de Ámsterdam, investigador asociado ao Instituto Internacional de Historia Social desa mesma cidade e catedrático de economía política e director do Instituto de Estudos Superiores da Universidade de Lancaster no Reino Unido.

Fonte: SinPermiso - 09.09.2010


Traducción ao Español, de Angel Ferrero, para SinPermiso

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

___________________________

martes, setembro 14, 2010

Este Martes 14 de Setembro, un novo gaseiro, o ”Al Areesh”, ten prevista a súa entrada na Ría de Ferrol, para descargar en Reganosa - Ante isto o Comité Cidadán convoca unha nova acción de protesta


Cargado con miles de toneladas de GNL-LNG -gas natural licuado- un novo buque gaseiro, o ”Al Areesh”, ten prevista a súa entrada na Ría de Ferrol. Agarda-se para este Martes 14 de Setembro de 2010, para deixar a súa carga nos enormes tanques da ilegal e perigosa Reganosa, que ameaza a toda a cidadanía da contorna da Ría cos miles de metros cúbicos de gas almacenado, e coas súas maniobras de descarga e regasificación.

Máis unha vez, o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, convoca unha nova acción de denuncia e protesta por semellante despropósito que representa a Planta de Gas e o aumento exponencial que supon a entrada dun buque gaseiro cargado pola sinuosa, estreita e de escaso calado, canle de entrada da Ría.

O ”Al Areesh”, fai o buque número 74 que entra con ducias de miles de toneladas de LNG-GNL nos seus tanques, desde que en Maio de 2007, o fixera o "Galicia Spirit". A poboación de Ferrol e demais concellos da contorna da Ría, máis o de Ares e o de Cabanas, vai xa para a 74 vez, que estará baixo unha grande ameaza, como se unha grande bomba atómica pasea-se pola Ría e queda-se pechada na mesma durante 24 horas. Todo porque uns irresponsabeis, por codicia e supostos réditos políticos e económicos, acordaron a súa instalación no corazón da nosa Ría, no concello de Mugardos. Despreciando, deste xeito, á cidadanía, a súa seguridade e a vida das persoas, e sen ter enconta as denuncias do movimento ecoloxista, social e veciñal. Contribuíndo, ademais, a unha maior desfeita da xa deteriorada Ría.

E agora ven-nos Feijóo e o seu goberno paupérrimo en ideas, a falar-nos das excelencias de Reganosa, disposto a lapidar o diñeiro público, de tod@s, no despropósito gasístico, alegando que hai que manter a galeguidade de Reganosa, como se esta fose algunha vez galega, ademais de presenta-la como un negocio redondo e estratéxico para os intereses de Galiza. Di que "en catro ou cinco anos Galiza vai aumentar un 55% o seu consumo de gas", ... etc, etc. É como se o gas o estraeramos ai fóra,  ao lado, a poucas millas da costa. Ou ao mellor pensa que sae do fondo da Ría, e non que ven en grandes buques desde Arxelia e Nixeria [este último manchado de sangue].








E seguen "erre que erre", adiante co despropósito, cunha planta, nascida da corrupción, cuestionada por tres veces polo TSXG -Tribunal Superior de Xustiza de Galicia; pendente de resolucións xudiciais e outras reclamacións e denuncias; sen que cumpla os requisitos mínimos de seguridade estabelecidos en normas internacionais; encostada a outra planta petroquímica que almacena ducias de miles de toneladas de productos tóxicos e perigosos, e cunha central de coxeneración eléctrica -Forestal del Atlántico, na que non hai moito tempo ardeu un transformador cando estaba descargando un gaseiro; unha planta de gas que puxo en perigo o sistema gasístico, ao baixar do nivel mínimo de gas almacenado, advertida pola propia xestora gasística; unha Planta de Gas, segundo os datos facilitados pola propia xestora gasística, moi por debaixo da súa capacidade de producción; unha Planta de Gas que xa foi multada pola propia Xunta de Galicia por non informar das medidas dos verquidos á Ría, de millóns de litros de augas residuais cloradas... E poderíamos seguir enumerando, moitas razóns e fundamentos, para que nen un só euro do diñeiro público vaia para continuar co semellante despropósito, mais sobre todo, para que se paralice a súa actividade e se desmantele Reganosa XA!.

Concentración en Ferrol

A acción de protesta e denuncia, vai consitir como moitas outras, nunha concentración sonora, aberta a toda a cidadanía que queira participar, o mesmo día, Martes, 14 de Setembro, ás 8 da Tarde, na Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia, en Ferrol.

Caracteristicas do buque:
Nome: Al Areesh - Bandeira: Bahamas - Eslora: 285.39m - Manga:43.43m - Calado: 12.3m - Puntal: 26m

¡DIFUNDE E PARTICIPA!
  • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
  • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
  • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!
Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:


Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org


Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
13 de setembro de 2010 18:38
___________________________

Enlaces relacionados:

Ártabra 21: No delta do río Niger (Nixeria) estase levando o maior atropelo ecolóxico e humano de toda a historia do petróleo: Nixeria fornece de Gas a REGANOSA

Ártabra 21: Chevron, Shell e o verdadeiro custo do gas e do petróleo

Ártabra 21: Na madrugada do Martes 20 de Abril de 2010, mentras o “LNG Madrid Spirit” descargaba gas para Reganosa, producia-se, apenas a 200 metros, un incendio en "Forestal del Atlántico", no que tiveron que intervir os bombeiros de Ferrol

Ártabra 21: Incendio en "Forestal del Atlántico" durante a descarga dun gaseiro en Reganosa

Ártabra 21: O "Galicia Spirit" na memoria: posíbel procesamento de 60 persoas no transcurso da loita contra Reganosa
___________________

venres, setembro 10, 2010

Reforma Laboral 2010: O principio do fin do sindicalismo socio-político e confederal

Por Eduardo Gutiérrez [*]
10.09.2010


O sindicalismo amarelo, dependente e ao ditado dos intereses empresariais, ten xa un estimulo definitivo grazas á reforma laboral proposta polo Goberno e aprobada (RDL10/2010) polos deputados do seu partido. A reforma laboral estimula a intromisión dos empresarios... ...e o seu apoio ao sindicalismo amarelo, que foi convertido, co novo rango legal outorgado aos "pactos de empresa", no vehiculo para rebentar o alcance e cobertura da negociación colectiva.

Ao redor da reforma laboral falouse sobre todo dos contidos asociados á indiscutible rebaixa das garantías económicas e xurídicas dos traballadores en relación co despedimento individual e colectivo. Con todo, non foi igualmente comentada a nova regulación do artigo 41 do Estatuto dos Traballadores, que desequilibra, de forma radical, en favor dos empresarios toda a negociación colectiva: o empresario a partir de agora decide como e cando se aplican os contidos dun convenio colectivo, con tan só armar un "pacto de empresa" cos representantes dos traballadores elixidos nas súas empresas. Unha modificación que derrite o principio de legalidade que o pacto constitucional outorgaba á negociación colectiva. As consecuencias desta concesión aos intereses empresariais sobre o futuro inmediato do sindicalismo socio-político independente son pavorosas.

Se ata o momento as patronais tiñan incentivos naturais para reducir a presenza nos centros de traballo dos delegados sindicais das grandes confederacións (CCOO, UGT, CGT, ...), tras a reforma laboral os estímulos multiplicáronse de forma exponencial, ata o punto de que é máis que probable que os grandes centros de pensamento liberal en materia laboral -é dicir, os grandes despachos laboralistas- estean revisando e deseñando novas estratexias para as patronais, en relación ás próximas eleccións sindicais. As condicións para que aparezan candidaturas amarelas por todas as partes, están aprobadas e son demasiado favorables para desactivar a fundamental panca do sindicalismo confederal independente: a negociación colectiva.

Esta reforma rebenta a presenza de delegados e comités de empresa nutridos de afiliados ou representantes dos sindicatos maioritarios. A modificación do articulo 41, que impón o RDL.10/2010, puxo as bases para a proliferación de candidaturas "amarelas", promovidas, e alentadas polas direccións empresariais, nas eleccións sindicais, que comezan neste outono, e alcanzan o seu punto alto de realización a mediados do primeiro trimestre do 2011.

Agora, faise máis imperioso e urxente a necesidade de trasladar aos traballadores -os equipos de extensión das eleccións sindicais teñen un papel estelar nese traballo- a importancia, agora redobrada, de conseguir candidaturas sindicais promovidas polo sindicalismo socio-político. Os resultados nas eleccións sindicais de mediados do próximo ano permitirán comprobar se estas análises son acertados e se, como moitos temémonos, estamos ante a aceleración do principio do fin do sindicalismo confederal.

As transformacións de natureza estrutural e radical no dereito laboral, foron xustificadas polos seus portavoces como imprescindibles, dadas as circunstancias de crises. Así visto, realizouse un "intercambio" (trade-off, din os anglófilos) entre o conxuntural ("acougar aos mercados" ou, en realidade, aliviar custos de financiamento da débeda pública), e o estrutural e estratéxico: retirar e debilitar principios e dereitos socio-laborais de raíz constitucional.

É por iso que esta reforma laboral configúrase en todas as súas consecuencias como a máis profunda revisión dos elementos socio-laborais que configuraron o pacto constitucional na transición política: a Negociación Colectiva, como fonte do dereito, e o respecto e promoción do sindicalismo independente sociopolítico e confederal.

[*] Eduardo Gutiérrez, é economista do Gabinete Interfederal de CCOO e profesor da Escuela de Relacións Laborais.

Fonte: NuevaTribuna- publicado o 07.09.2010
_______________

A CGT de Galicia convoca movilizacións e manifestación cara á Folga Xeral

Como todos/as sabedes o día 29 de setembro está convocada unha Folga Xeral, CGT foi o primeiro sindicato en presentar a convocatoria, coincidente coa que días despois fixeron os sindicatos maioritarios. CGT leva máis de dous anos nunha campaña encamiñada a convocatoria dunha Folga Xeral, non obstante tamén sabemos que esta folga, a folga do 29 está concebida polos maioritarios como unha “lavada de cara”, xa que non é lóxico convocar unha Folga Xeral contra unha lei aprobada, ¿porque agardar a que se aprobe?.

Aínda así, dende CGT facemos propia a convocatoria de folga, pero o facemos dun xeito sustancialmente diferente aos maioritario: a folga do día 29 non é máis que un paso dentro da campaña de mobilización contra as medidas do goberno, un paso dentro da campaña de movilización contra as medidas do goberno, un paso necesario e de importancia fundamental, xa que non podemos deixar que un hipotético fracaso desta convocatoria serva de escusa ao goberno e a patronal para dicir que os traballadores /as están a favor das medidas que se aprobaron definitivamente este 9 de setembro. Consecuentemente CGT continuará coas mobilizacións do goberno dende o día seguinte á folga xeral.

Pensamos que está nas mans dos traballadores/as rachar coa concepción que os sindicatos maioritarios fan desta folga xeral do 29 de setembro está nas nosas máns coa participación efectiva nas mobilizacións reconducir a folga para que esta pase a ser ese “lavado de cara” para convertirse no inicio dunha serie de loitas que poidan transformar as medidas do goberno e a patronal.

Non cabe dúbida de que as medidas aprobadas nesta nova Reforma Laboral supoñen un das agresións máis importantes contra os dereitos dos traballadores /as aos /ás que se lle fan único responsables de asumir o esforzo económico necesario para paliar os efectos da actual crise. A Asemblea Extraordinaria do noso sindicato celebrada o pasado 1 de setembro acordou a convocatoria dunha serie de mobilizacións previas á folga xeral, éstas son:

  • Xoves 9 de setembro. Ás 19:00 horas na sede do PSOE no Calvario.
  • Mércores 15 de setembro. Ás 19:00 horas na sede da Confederación Provincial de Empresarios en García Barbón 104.
  • Mércores 22 de setembro. Ás 19:00 horas no cruce de Colón.
  • Mércores 29 de setembro. Ás 11:30 horas manifestación dende a Praza Fernando Católico ata a Porta do Sol.

Agardamos a vosa participación nestas mobilizacións previa a Folga e nas que se vaian deseñando posteriores á mesma.

7 Setembro 2010



CGT de Galicia: http://www.cgtgalicia.org
___________________

Contra unha nova ampliación do porto carboeiro no Fernández Ladreda


O BNG manifesta a súa oposición à unha nova ampliación do porto carboeiro no Fernández Ladreda
Pita considera que, co porto exterior en funcionamento, esta instalación carece de sentido e habería que tender a súa retirada

O grupo municipal do BNG manifestou hoxe a súa oposición a ampliación do porto carboeiro do peirao Fernández Ladreda, contemplada no Plan de Inversións da Autoridade Portuaria, xa que significaría consolidar definitivamente esta instalación e suporía unha nova agresión a nosa ría con forma dun novo recheo.

O portavoz municipal do BNG, Xoán Xosé Pita, considera que coa entrada en funcionamento do porto exterior a descarga de mineral deberíase facer nas dársenas desa instalación con o cal o obxectivo con o que se creou o peirao “Fernández Ladreda” deixaría de existir, e habería que tender a retirada definitiva desta instalación coa finalidade de que a enseada da Malata recupere a súa orixinal fisionomía.

O BNG lembra que a construción deste porto carboeiro dentro da ría de Ferrol, supuxo unha grande ocupación de superficie da mesma, cunha superficie de recheo moi importante, afectando de forma determinante à zona da Malata. Así mesmo, supuxo a desaparición dun dos mellores bancos marisqueiros da Ría. As correntes deste estuario da Malata, se viron modificadas pola execución deste porto, sendo un problema a acumulación de fangos en certas áreas do esteiro e a súa consecuencia son os malos olores e dun alto grao de contaminación nesa zona

Para o portavoz nacionalista en vez de apostar por novos recheos, innecesarios coas actuais infraestruturas portuarias infrautilizadas, cumpre devolver á ría e à cidadanía ese espazo de dominio público marítimo-terrestre que foi ocupado no seu momento e que de novo sirva como medio de produción marisqueira, e un espazo de lecer para a cidadanía.

Ferrol, 9 de setembro, de 2010.

Bloque Nacionalista Galego - Ferrol

Enviado por:
Correo electronico BNG
-bng@ferrol.es-
9 de setembro de 2010 13:55
_____________________________


Enlace relacionado:

Ártabra 21: Solictude ao Concello de Ferrol do levantamento do Porto Carboeiro do interior da Ría e rexeneración da mesma
______________________________

xoves, setembro 09, 2010

O abaratamento do custo do despedimento

Por José María Zufiaur [*]
08.09.2010

O xeito en que o Goberno, e os seus portavoces, defenderon a reforma laboral no Senado, é sintomático do novo talante "liberal-decisionista" que impregna o seu actual xeito de actuar e manifestarse. pasou de querer basear a súa singularidade gobernamental na defensa de políticas sociais a identificarse coa defensa das medidas de axuste e de reforma socialmente máis duras.

O paso da reforma laboral polo Senado contribuíu a empeora-la e, especialmente, a mostrar o gusto que lle colleu o Goberno ás medidas laborais coercitivas. Por exemplo, o endurecemento dos requisitos para a axuda aos parados e para a extinción da prestación por desemprego. Coma se o feito de que os servizos públicos de emprego non coloquen laboralmente a case ninguén (o 2,9% das colocacións, segundo os últimos datos) sexa culpa dos parados. E non de que leva moito tempo sen crer nos servizos públicos de emprego; de que estes se orientaron máis ao pago de prestacións que á recolocación ou ao mantemento no emprego dos traballadores; de que o número de orientadores (en comparación con outros países) é moi baixo en relación co número de parados; de que non exista coordinación efectiva entre o Servizo Nacional de Emprego e os autonómicos; de que a formación impartida non incorpora valor engadido para a inserción laboral dos parados.

Do mesmo tenor punitivo é a ampliación das condicións para declarar causa obxectiva de despedimento o absentismo laboral (materia particularmente difícil de definir e, sobre todo, de medir obxectivamente), que se incorporou por decisión senatorial.

Con estas iniciativas, este Goberno volve á mesma filosofía que impulsou a reforma das prestacións por desemprego realizada polo Goberno de González en 1992. Unha lei aquela que tamén foi unha reacción correctiva fronte á crise e o aumento do desemprego. E que reduciu as prestacións por desemprego, dificultou o acceso ás mesmas e deu lugar a unha folga xeral de media xornada, o 28 de maio daquel ano. Convertendo en superavitarias as contas do desemprego, pero sen solucionar ningún dos problemas estruturais do sistema de protección do desemprego. Ao mesmo tempo, o Goberno propuxo un proxecto de lei orgánica de folga totalmente restritivo. Esas foron as súas respostas ao aumento das demandas sociais e ao forte incremento da conflitividade laboral que se produciu no primeiro semestre daquel ano, como consecuencia da crise. O posterior acordo entre os sindicatos e o grupo parlamentario socialista sobre un novo proxecto de lei de folga, foi finalmente abortado na fase final da súa tramitación lexislativa polo desacordo do Presidente do Goberno e do seu ministro de economía co contido do mesmo.

O debate da reforma laboral, en concreto das prestacións por desemprego, na Cámara baixa puxo de manifesto a utilización por parte gobernamental dunha lóxica típica do reformismo liberal. Utilizando a idea de que é necesario pasar a un "Estado social activo" e de que é imprescindible "activar as prestacións sociais", asistimos desde fai bastantes anos no mundo, e en Europa, a unha extraordinaria presión, que tamén se podería chamar chantaxe, orientada a que os parados acepten calquera tipo de emprego. Ante un panorama onde o dogma económico imperante é incapaz de xerar empregos para todos, recórrese, primeiro, á extensión do pseudo-emprego precario. E, para iso, a condicionar a aceptación de calquera emprego. O discurso sobre a repartición do traballo e a redución de xornada deu paso ao obxectivo de "traballar máis para gañar  ... menos". Baixo o auspicio da OCDE xa non se trata de alcanzar o "pleno emprego" senón a "plena actividade". Que, evidentemente, son cousas moi diferentes. A calidade do emprego non importa, o importante é ter un emprego, por pouco desexable que este sexa. Nese obxectivo, a culpabilización dos parados, o reforzamento dos controis e das esixencias sobre os que non teñen emprego non só son útiles, senón indispensables. Tales medidas coercitivas son tanto máis necesarias canto que as actividades-empregos ofertadas son pouco atractivas, pouco remuneradas, mal protexidas polo dereito do traballo e a protección social. Un camiño que, como di o sociólogo francés Robert Castel, máis que ao progreso recórdanos as loitas laborais propias de comezos da época industrial.

Á súa vez, o xeito en que o Goberno, e os seus portavoces, defenderon a reforma laboral no Senado, é sintomático do novo talante "liberal-decisionista" que impregna o seu actual xeito de actuar e manifestarse. Pasou de querer basear a súa singularidade gobernamental na defensa de políticas sociais a identificarse coa defensa das medidas de axuste e de reforma socialmente máis duras. Políticas todas elas -axuste centrado nos sectores populares, reformas regresivas no ámbito laboral e do sistema público de pensións, política fiscal favorable ás empresas e ás rendas do capital- preconizadas polos centros emisores do pensamento neoliberal, desde o Banco de España ata o Fondo Monetario Internacional, pasando pola Comisión Europea.

Se, ao principio, este Goberno parecía querer dar a entender que o facía porque llo impuñan, logo pasou a defendelas como o acto heroico necesario para asegurar o futuro do país. Non só como a vía máis responsable -cústenos o que nos custe- senón tamén a máis correcta desde os postulados da esquerda. Ao momento de que parece chegar ao convencemento de que canto máis duras son as medidas, tamén son máis de esquerdas. A pesar de que os sindicatos e outros partidos de esquerda estean contra a reforma laboral e das pensións, aínda que o Partido Socialista Europeo preconice o contrario das medidas de axuste aquí adoptadas, ao contraxeito dos socialistas franceses que se opón á prolongación da idade de xubilación aos 67 anos. E, segundo viuse este mes de agosto, tamén dos alemáns do SPD, que han reculado o que puideron, dada a división interna, sobre o que asinaran respecto diso durante a súa participación no goberno de coalición coa Sra. Merkel.

De tal xeito que se a mobilización popular non o evita, os nosos vannos a aplicar, como no pasado, as medidas que temiamos e que eses mesmos dicían que nos podería impor a dereita. Que logo, cando esta chegaba ao Goberno, tampouco moitas veces podían aplicalas, entre outras cousas, porque, desde a oposición, os nosos volvían parecer dos nosos e apoiaban a protesta sindical. Agora, outra vez, os nosos quérennos convencer de que son as reformas que máis nos conveñen e ata as que sempre eles defenderon. A solución para o conxunto da esquerda, a longo e seguramente tamén a curto prazo, pasa por pararlles os pés, en España e en Europa.

A pesar deste empeño en equiparar os recortes coas sangrías medievais que salvarán agora ao enfermo e fortalecerano no futuro, no tema do custo do despedimento, con todo, reitérase unha e outra vez que esta reforma non o abarata en absoluto. O que, manifestamente, non é certo. Nin sequera se un quere confundir o custo do despedimento para as empresas coa indemnización que van cobrar os traballadores en caso de despedimento.

Collendo de referencia o eixo central da reforma, o Contrato para o Fomento da Contratación Indefinida (CFCI), de 33 días de indemnización, que a mesma xeneraliza -a indemnización de 45 días quedará como elemento absolutamente residual, para os contratos ordinarios, que progresivamente tenderán a desaparecer- do cadro que figura na parte inferior deste artigo dedúcese con claridade a redución do custo do despedimento producido nos últimos anos para as empresas. As medidas da actual reforma -generalización do CFCI, extensión da indemnización reducida (os 33 días) aos despedimentos obxectivos simulados (é dicir, declarados improcedentes polo propio empresario), redacción das causas do despedimento obxectivo moito máis proclive ao pronunciamiento xudicial favorable, redución do período de preaviso, subvención ás empresas por parte do FOGASA con 8 días da indemnización a pagar ao traballador en distintos tipos de despedimento- reducen á súa vez de forma espectacular o custo do despedimento para as empresas.

E iso é o realmente relevante, en termos de consecuencias sociais. Se tendo que pagar 45 días por ano, cun tope de 42 mensualidades, as nosas empresas despediron a centenares de miles de traballadoras e traballadores por ese procedemento, imaxinan o que farán cando o custo pase a ser de 25 días e un máximo de 18 mensualidades? Ou que sucederá cando, grazas ás novas redaccións das catro causas -económicas, técnicas, organizativas e por necesidades da produción- dos despedimentos obxectivos, lles custe despedir 12 días por ano e ata un límite de 7 mensualidades? Aínda supondo, que é demasiado supor, que os xuíces vaian rexeitar en igual porcentaxe que antes da reforma os despedimentos obxectivos cren vostedes que os empresarios, se lles convén, non van seguir declarándoos improcedentes, depositando a indemnización de 25 días, evitando, así, ao xuíz e despedindo sen maiores molestias? Cantos empresarios non están xa facendo as contas para substituír traballadores antigos, con máis salario e cargas sociais e menos formación por outros novos, máis novos, sen cargas sociais e cunha formación de base moito maior? Se non o fan non será por que economicamente non lles saen rendibles as contas.

Aparte de manter integramente a temporalidade, a desestabilización dos traballadores estables que esta reforma supón é difícil de imaxinar en toda a súa amplitude. Gustaríame equivocarme, pero creo que será enorme. Ao que haberá que engadir as repercusións que a mesma vai ter sobre a negociación colectiva e o papel dos sindicatos. E, polo tanto, sobre o desequilibrio da relación de forzas entre traballo e capital. Tamén, entre outras cousas, sobre os dereitos de pensión de moitos traballadores que, como consecuencia do proceso de substitución de traballadores vellos por mozos, pasarán a percibir pensións máis baixas.

Como consecuencia da nova regulación do despedimento obxectivo no Contrato de Fomento da Contratación Indefinida e da redución dos días de preaviso, a percepción indemnizatoria dos traballadores, contrariamente ao que se di, vai sufrir unha sensible diminución. Coas precedentes reformas, especialmente a de 2002, que a actual consolida a pesar de que o PSOE manifestouse en contra dela, e con esta, a indemnización que cobra o traballador cae, respecto da que lle correspondía en 1994, entre un 30 e un 54%, segundo os anos de antigüidade.

Pero a indemnización en caso de despedimento dun traballador pode reducirse moito máis dependendo da outra vía aberta por esta reforma: a modificación das causas do despedimento obxectivo. Se como consecuencia diso, os xuíces consideran xustificados os despedimentos que, nas mesmas circunstancias, antes declaraban improcedentes, as indemnizacións dos traballadores perderán entre o 57 e o 72%.

Para rematar, ao subvencionar con 8 días o despedimento obxectivo é moi probable que para as empresas a indemnización por este tipo de despedimento dos traballadores fixos e a indemnización por finalización de contrato dos temporais -tras o período transitorio de cinco anos que o Real Decreto-lei establece para elevar a indemnización destes- sexa a mesma: 12 días. Que para os ideólogos desta reforma é o seu obxectivo último. Un peculiar xeito de "acabar" coa dualidade do noso mercado de traballo.

[Clicar acima da imaxe para ampliar]

[*] José María Zufiaur, foi un dirixente da central sindical UGT e actualmente é director de Labour, director técnico do Departamento de Relacións Laborais e Internacionais do IERI da Universidade Complutense de Madrid, Consello Científico de ATTAC España e conselleiro do Comité Económico Social da Comunidade Europea.

Publicado en NuevaTribuna - 05.09.2010 e na revista Sistema Digital - 02.09.2010
____________

Outros artigos de José María Zufiaur:

_________________________

mércores, setembro 08, 2010

A CIG presentou, formalmente, a convocatoria de Folga no rexistro da Consellería de Traballo, en Compostela - Folga Xeral 29S - CCOO e UGT, fixeron-no, en Madrid, no Ministerio de Traballo.

A central considera que as agresións á clase traballadora van máis alá da reforma laboral e que está en xogo o modelo económico e social cara ao que camiñamos

Foto: Suso Seixo - Compostela 06.09.2010

A CIG presentou, o luns 6 de setembro, na consellaría de Traballo e Benestar a convocatoria de folga xeral, que afectará a todas as actividades desempeñadas polos traballadores e traballadoras de empresas privadas e do sector público, con vínculo funcionarial, estatutario ou laboral en Galiza. A folga comezará ás 0:00 horas do día 29 de setembro e rematará ás 24:00 horas. Con esta convocatoria a central sindical pretende dar unha resposta contundente e frear as agresións das que está sendo obxecto a maioría social, a clase traballadora, e que van máis alá da reforma laboral, e abrir un debate social sobre cara que modelo de organización económica, social e política debemos camiñar.

Estamos diante dunha convocatoria de folga xeral que transcende o que é estritamente a reforma laboral que está hoxe a debate”, explicaba o secretario xeral da CIG, Suso Seixo, tras facer entrega no rexistro da consellaría de Traballo, da convocatoria de folga xeral.

Para a CIG, estamos ante un debate de modelo de organización social e económica e, “ou camiñamos cara formas de organización social máis xustas, solidarias e democráticas ou, se non conseguimos parar estas reformas, vaise reforzar aínda máis este modelo inxusto e antidemocrático, na medida en que se concentra máis poder económico e político en poucas mans e, finalmente, quen termina decidindo as políticas económicas e sociais son o FMI e outras institucións sobre as que non hai nin control popular, nin control institucional”.

Por iso, o secretario xeral da CIG alertou da gravidade que ten que se centre todo o debate sobre a crise económica e a saída da mesma arredor da reforma laboral “cando nada teñen que ver as supostas rixideces do mercado laboral e o custo de despedimento, nin mesmo a estrutura da negociación colectiva” nin coas causas nin coa súa solución.

De feito, denunciou que se está a utilizar a crise como “desculpa” para recortar dereitos laborais e “detraer recursos dos traballadores e mesmo do erario público, para a patronal”, afondando moito máis “neste modelo neoliberal para que aqueles que provocaron a crise manteñan as súas ganancias”.

A reforma laboral

Respecto da reforma laboral, que será ratificada o próximo día 9 de setembro no Congreso dos Deputados, logo de introducirse as modificacións aprobadas no Senado, o secretario xeral lembrou que neste trámite “se empeorou o Real Decreto de reforma laboral presentado inicialmente”, o que implica “confirmar as nosas peores expectativas”, dixo.

Así salientou, entre as medidas que contempla a reforma, o abaratamento do despedimento, a ampliación das causas de despedimento por causas obxectivas; a ampliación do contrato de formación até os 24 anos que “é facilitar man de obra barata aos empresarios”; a privatización da intermediación no mercado laboral, dando entrada ás axencias privadas de contratación con ánimo de lucro abríndoas a sectores que até o de agora lles estaban vetados, mesmo os de alto risco como o da construción, ou na administración pública...

As reformas pendentes

Para a CIG, con esta folga xeral, tamén se queren denunciar e frear reformas pendentes, “que xa están enriba da mesa” como a das pensións, coa que se pretende, entre outras cousas, ampliar a idade de xubilación, ou a da negociación colectiva. Reformas que tamén se tratan de introducir utilizando como pretexto a crise económica e que “tampouco teñen nada que ver con ela”, asegurou.

Coa reforma da negociación colectiva, o secretario xeral da CIG advertiu que se busca unha maior centralización, o que, na práctica “vai supor maior burocratizacion, illar ás/aos traballadoras/es do debate a medio e longo prazo e deixar o camiño aberto para precarizar aínda máis as súas condicións laborais e o mercado laboral no seu conxunto”.

Xornada de folga

Na convocatoria presentada pola CIG, que dará comezo ás 00:00 horas do 29 de setembro até as 24:00 horas dese mesmo día, estabelécense algunhas excepcións referidas ás empresas, administracións e organismos que teñan varias quendas de traballo. Nese caso o comezo da folga realizarase na primeira quenda, aínda que comece antes das 00:00 horas e finalizará unha vez rematada a última quenda, aínda que vaia máis alá das 24:00 horas.

Alén diso, e para garantir a cobertura informativa do paro, nas empresas xornalísticas e medios de comunicación, a folga convocada terá lugar no período comprendido entre as 07:00 horas do día 28 de setembro e as 24:00 horas do día 29 de setembro, correspondendo aos traballadores /as de cada centro de traballo a determinación do horario de folga do período de referencia.


Á CONSELLARÍA DE TRABALLO E BENESTAR DA XUNTA DE GALIZA

C/C: Consellaría de Facenda, Delegación do Goberno de España en Galiza, Federación Galega de Municipios e Provincias, Confederación de Empresarios de Galicia

Asunto: Convocatoria de folga xeral

XESÚS ELADIO SEIXO FERNÁNDEZ, en representación do sindicato CONFEDERACIÓN INTERSINDICAL GALEGA (CIG), do cal é secretario xeral, con domicilio para efectos de notificacións na rúa Miguel Ferro Caaveiro, 10; 15707 Santiago de Compostela; EXPÓN:

I. A Executiva Confederal da CIG decidiu convocar unha FOLGA XERAL que afectará a todas as actividades desempeñadas polos traballadores e traballadoras de empresas privadas e polos empregados e empregadas do sector público, con vínculo funcionarial, estatutario ou laboral, no ámbito territorial da Comunidade Autónoma de Galiza.

II. Mediante este escrito, e consoante ao disposto nos artigos 3 e 4 do Real Decreto-lei 17/1977, do 4 de marzo, a CIG procede a comunicar formalmente a decisión adoptada, coa advertencia de que a folga afecta a empresas, administracións e organismos que prestan actividades e servizos esenciais para a comunidade.

III. A folga convocada terá lugar o día 29 de setembro de 2010, comezando ás 00:00 horas e rematando ás 24:00 horas, coas salvidades que se indican a continuación:

– Nas empresas, administracións e organismos que teñan varias quendas de traballo, o comezo da folga xeral realizarase na primeira quenda, aínda que comece antes das 00:00 horas do día 29 de setembro de 2010, e finalizará unha vez rematada a última quenda, aínda que se prolongue máis alá das 24:00 horas do día de referencia.

– Para garantir a cobertura informativa do paro, nas empresas do sector do xornalismo e medios de comunicación, a folga convocada terá lugar no período comprendido entre as 07:00 horas do día 28 de setembro de 2010 e as 24:00 horas do día 29 de setembro de 2010, correspondendo aos traballadores e traballadoras de cada centro de traballo a determinación do horario de folga dentro do período de referencia.

IV. O obxectivo da folga xeral é mostrar o rexeitamento da clase traballadora galega á reforma laboral aprobada polo Goberno español mediante o Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño, de medidas urxentes para a reforma do mercado de traballo, ben como ao seu desenvolvemento e modificacións na tramitación parlamentaria do correspondente proxecto de lei; tanto pola forma en que a reforma se xestou como polos seus contidos claramente regresivos.

a) Crise estrutural do diálogo social:

O proceso de “diálogo social” que se desenvolveu para abordar a reforma tiña un obxectivo marcado previamente: recortar os dereitos laborais. Os documentos públicos do Goberno (o primeiro, do 5 de febreiro) así o confirmaban. Cando o presidente Sr. Rodríguez Zapatero dixo que “faría os axustes custe o que custe” e que “na reforma laboral se tocarían aspectos esenciais” era claro que a grande beneficiada sería a patronal. Desde esa realidade o deseño do “diálogo social” que se realizou supuxo un factor de control social e desmobilización evidente. Nese “diálogo social” preténdese dar a falsa imaxe de que as responsabilidades son compartidas, cando en realidade a xestión das consecuencias da crise se decide de xeito acordado entre os gobernos, a patronal e os poderes financeiros.

b) Proceso sumarísimo contra os dereitos laborais:

O Goberno español decidiu, unha vez máis, impor unha reforma laboral vía Real Decreto-lei, un mecanismo reservado para situacións límite ou urxentes. Ese procedemento utilízase para evitar o debate, a participación e a confrontación social. Tras dar por pechada a mesa de “diálogo social”, o Goberno buscou o acordo coas posicións máis reaccionarias, empeorou sensibelmente o texto inicial e asegurou, aos que permitiron que o Real Decreto-lei se tramite como proxecto de lei, que nese trámite aínda poden recortarse máis dereitos. No Parlamento, e coa colaboración desas forzas políticas, abriuse un “mercado persa” de transaccións que ten por obxecto único lesionar gravemente os dereitos laborais. A decisión de pechar o debate en pleno período do verán (habilitando xullo e agosto para levar a efecto ese atropelo) é unha mostra máis de como se xoga cos dereitos da xente.

c) Lexislación básica estatal:

En Galiza aplícase a lexislación laboral decidida no Estado español, o que supón a aplicación dun modelo de reforma permanente, na que, como se mencionou, os recortes de dereitos conxúganse coa ameaza de recorte das nosas posibilidades de negociación colectiva. Este modelo é moi prexudicial para a clase traballadora.

d) Aspectos regresivos máis salientábeis:

– As medidas aprobadas supoñen facilitar e abaratar o despedimento para todos os traballadores e traballadoras que teñen un contrato indefinido. Ademais, apróbase a subvención pública para parte destes despedimentos.

– A reforma ataca a esencia da negociación colectiva, ao facilitar que as empresas queden exentas da aplicación dos convenios colectivos, en especial no que fai referencia ao salario. Tamén se avanza na posibilidade de que os empresarios, sen acordo coa representación sindical, realicen modificacións substanciais das condicións de traballo.

– A reforma abre novas portas ao negocio empresarial coa intermediación no emprego. Para iso, legalízanse as axencias privadas de colocación con ánimo de lucro, e elimínanse a práctica totalidade das restricións á actuación das empresas de traballo temporal (ETTs), co aumento do risco de sufrir un accidente laboral que iso leva.

– Ao longo do proceso de negociación da reforma laboral, realizado en segredo, saíu a relucir o compromiso da patronal, CCOO e UGT de acordaren unha nova estrutura da negociación colectiva. Non é a primeira vez que se realiza este intento de centralizar a negociación colectiva, para eliminar ou reducir á súa mínima expresión os convenios sectoriais territoriais. A CIG considera que sería moi grave que se negase ou limitase aos traballadores e traballadoras de Galiza o dereito a decidir que e onde negociar. Implicaría, ademais, afastar e dificultar a participación na negociación colectiva da gran maioría dos traballadores e traballadoras, pertencentes á pequena empresa, co retroceso nas súas condicións laborais que iso suporía co tempo.

– Do mesmo xeito que nas reformas anteriores, a temporalidade en fraude, consentida pola nula vontade das administracións laborais en perseguila, volveuse utilizar como escusa para atacar os elementos de protección da relación laboral.

– Son varias as falsidades utilizadas para xustificar a reforma. A primeira é que se creará emprego. Non é verdade; a reforma non suporá nin un emprego novo. Ao contrario, servirá para destruír máis postos de traballo en época de crise. A segunda mentira é que despedir é difícil e caro. En realidade, o despedimento é libre, e non debe ser moi caro vendo a facilidade coa que se destruíron moitos máis empregos que en ningún outro sitio de Europa. Estas e outras falsidades foron estendidas polos denominados “expertos”, un colectivo moi ben identificado ao que lle é imposíbel agochar a súa ligazón estreita co mundo empresarial e financeiro.

– O obxectivo real dos recortes é mellorar a conta de resultados das empresas, dando moito máis poder ao empresario. É inaceptábel que se fale de “mudanza do demodelo produtivo” cando a aposta da reforma se concreta en aumentar a precariedade.

V. En canto ás xestións realizadas para resolver as diferenzas, debemos indicar, con carácter xeral, que a CIG, na súa condición de sindicato máis representativo a nivel da Comunidade Autónoma de Galiza, participa nos órganos de participación institucional da Administración Xeral do Estado, achegando a súa lexítima visión nacionalista e de clase sobre o modelo de relacións laborais e protección social. Igualmente, todos os anos elabora e formula propostas no marco das consultas para a elaboración dos Planos Estatais de Acción para o Emprego que desde 1997 ten a obriga de presentar o Goberno español á Comisión Europea, con escasa receptividade por parte do Goberno.

De forma específica, sobre as causas que motivan a folga, debemos manifestar que o Goberno español excluíu a CIG –ben como os outros sindicatos máis representativos a nivel de comunidade autónoma– de calquera eventual proceso de negociación ou de consultas previo á aprobación do Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño. Non obstante, e aínda sendo conscientes da nula vontade de diálogo por parte do Goberno, o pasado día 21 de xullo de 2010 os sindicatos CIG e ELA mantiveron unha xuntanza no Congreso dos Deputados con deputados do BNG, Nafarroa Bai, CiU, PNV e PSOE (non asistiron CC, PP e UpyD), na cal lles fixeron entrega dunha declaración conxunta na cal manifestaban a súa preocupación polo contido antisocial da reforma e solicitaban o rexeitamento dos respectivos grupos parlamentarios ás medidas contidas no Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño, con ocasión da tramitación da reforma laboral en sede parlamentaria.

VI. O Comité de Folga estará formado polas seguintes persoas:

• Xesús E. Seixo Fernández
• M. Anxo Garcia Torres
• Manuel Currás Meira
• Margarida Corral Sánchez
• Elvira Patiño Ogea
• Antonio López Rivera
• Ramiro Oubiña Parracho
• Antolín Alcántara Álvarez
• Xosé Francisco Miranda Vigo
• Francisco X. Cartelle Pérez
• Laura Bugallo Sánchez
• Anxo Pérez Carballo

Este Comité de Folga delega expresamente nas estruturas sindicais e nos representantes dos traballadores e traballadoras que en cada caso se designen para os efectos de negociar servizos mínimos e outras cuestións operativas relacionadas co desenvolvemento da folga.

Para os efectos de constancia e comunicación preceptiva, asina a presente en representación da organización sindical convocante, en Santiago de Compostela, a seis de setembro de dous mil e dez.

O secretario xeral da CIG,

Xesús E. Seixo Fernández

Fonte: Avantar
_______________________________

CCOO e UGT, fixeron-no, en Madrid, no Ministerio de Traballo


Ignacio Fernández Toxo -CCOO- e Cándido Méndez -UGT-, entregaron o aviso formal de folga en Madrid, no rexistro do Ministerio de Traballo, na que expoñen as razóns que empuxaron a tomar esta decisión. As centrais sindicais alegan o desacordo co contido da reforma laboral, que se aprobará definitivamente no Congreso, mais tamén sinalan os recortes en investimento público do plan de axuste, os cambios nas pensións e o proxecto de transformación da negociación colectiva como "obxectivos" que perseguen modificar coa Folga Xeral. [+ Info]

Confederación Sindical de Comisiones Obreras

Unión General de Trabajadores
_______________________________________

O goberno municipal suspende tamén en setembro


O BNG SUSPENDE AO GOBERNO LOCAL DIANTE DO INICIO DO CURSO ESCOLAR
ELIA RICO ADVIRTE QUE A DÍA DE HOXE O SERVIZO DE COMEDOR ESTA SEN CONTRATAR

O grupo municipal do BNG no concello de Ferrol cualificou con un suspenso ao goberno local pola súa xestión de cara ao inicio do novo curso escolar xa que considera que este non fixo os deberes nen en xuño nen na convocatoria de setembro.

Elia Rico, concelleira do BNG, afirmou que o curso escolar se inicia na nosa cidade en peor situación que o curso pasado, coas mesmas deficiencias en infraestruturas e co servizo de comedor aínda no aire, xa que, a dous días do inicio do curso, aínda está sen contratar a empresa que debe prestar este servizo.

O BNG considera que o goberno local adicase a botar balóns fora e a dar escusas sen argumento para xustificar que as escolas leven máis de dous anos sen parques infantís. Existía unha partida comprometida nos orzamentos do ano 2009 para esta finalidade, polo que a súa non execución é responsabilidade exclusiva do goberno municipal de Ferrol.

Non é certo, afirma Elia Rico, que o gasto do comedor escolar sexa o culpábel de non ter diñeiro para instalar os parqués infantís, xa que o Concello de Ferrol leva financiando este servizo, ben directamente ben por medio de convenio coa Federación de Anpas, desde a súa implantación. Polo tanto nos orzamentos municipais figuraban dúas partidas diferenciadas, unha para cada cousa. É máis, se tivese sacado a concurso público a xestión dos comedores o gasto podería ser menor polas ofertas de licitación que fixeran as empresas que concurriran ao mesmo, polo que o que aconteceu aquí foi unha clara eiva de xestión administrativa do goberno local de Ferrol, tanto no servizo de comedor como na instalación de parques infantís.

Elia Rico lamentou esta actitude do Goberno Municipal que sabendo desde hai máis dun ano da negativa da Federación de ANPAS a seguir xestionando este servizo e do abandono do ensino público por parte da Xunta de Galiza do Partido Popular, tardou en reaccionar e non soubo ou non quixo axilizar os trámites pertinentes ao obxecto de mellorar as condicións dos centros educativos públicos na nosa cidade.

Ferrol,  8 de setembro, de 2010

Bloque Nacionalista Galego - Ferrol

Enviado por:
Correo electronico BNG
-bng@ferrol.es-
8 de setembro de 2010 13:49
______________