"Con enerxía, auga e crédito suficiente para desenvolver a súa infraestrutura,
unha nación pode ser libre das garras dos acredores estranxeiros. E iso pode ser a verdadeira ameaza de Libia: pode mostrar ao mundo o que é posible"
Por Ellen Brown
Advogada e Presidenta do Public Banking Institute
Varios autores sinalaron o feito curioso de que os rebeldes libios tomaron tempo da súa rebelión en marzo para crear o seu propio banco central, isto antes de que tivesen un goberno. Robert Wenzel escribiu no Journal of Political Economy:
“Nunca antes oíra falar dun banco central creado en cuestión de semanas durante un levantamento popular. Isto suxire que os rebeldes son algo máis que unha chea de pobres en trapos e que hai algunhas influencias bastante sofisticadas detrás do seu movemento”.
Alex Newman escribiu en The New American:
“Nun comunicado emitido a semana pasada, os rebeldes informaron sobre os resultados dunha reunión celebrada o 19 de marzo. Entre outras cousas, estes supostos revolucionarios harapientos anunciaron a ?designación do Banco Central de Bengasi como autoridade monetaria competente nas políticas monetarias en Libia e o nomeamento dun gobernador do Banco Central de Libia, cunha sede temporal en Bengasi”.
Newman citou ao Editor Senior de CNBC John Carney, quen preguntou:
“É esta a primeira vez que un grupo revolucionario creou un banco central, mentres que aínda está no medio da loita contra o poder político arraigado? Sen dúbida parece indicar o extraordinariamente poderosos que se converteron os banqueiros centrais na nosa época”.
Outra anomalía consiste na xustificación oficial para tomar as armas contra Libia. Supostamente son as violacións dos dereitos humanos, pero a evidencia é contraditoria. Segundo un artigo publicado na páxina web de Fox News el 28 de febrero:
Mentres as Nacións Unidas traballan febrilmente para condenar o líder libio Muammar ao-Gaddafi por tomar medidas enérxicas contra os manifestantes, o Consello de Dereitos Humanos está a piques de aprobar un informe repleto de encomios sobre o desempeño en dereitos humanos de Libia.
Este documento eloxia a Libia por mellorar as oportunidades educativas, por facer dos dereitos humanos unha "prioridade" e por mellorar o seu marco "constitucional". Varios países, entre eles Irán, Venezuela, Corea do Norte, Arabia Saudita e ata Canadá déronlle a Libia marcas positivas pola protección legal que ofrece aos seus cidadáns ... que agora se rebelan contra o réxime e enfrontan represalias sanguentas.
Dígase o que se diga sobre os crimes persoais de Gaddafi, o pobo libio parece estar prosperando. Unha delegación de médicos de Rusia, Ucraína e Bielorrusia, escribeu nun chamamento ao presidente ruso, Dmitri Medvédev e ao primeiro ministro Putin, que logo de familiarizarse coa vida de Libia, na súa opinión en poucas nacións vivía a xente en igual confort:
“[Os libios] teñen dereito a tratamento gratuíto, e os seus hospitais están equipados co mellor equipamento médico. A educación en Libia é gratuíta, e os mozos capaces teñen a oportunidade de estudar no estranxeiro a expensas do goberno. Ao casar, as parellas novas reciben 60,000 dinares (uns 50,000 dólares) de axuda financeira. O estado outorga préstamos sen intereses, e aparentemente, sen data. Debido aos subsidios do goberno o prezo dos coches é moito menor que en Europa, para que estean ao alcance de todos. A gasolina e o pan custan un centavo, e a agricultura non paga impostos. O pobo libio é tranquilo e pacífico, non liba, e é moi relixioso”.
Sinalan que a comunidade internacional foi mal informada sobre a loita contra o réxime
“A quén non lle agradaría un réximen así?”
Ata se é só propaganda, non se pode negar polo menos un logro moi popular do goberno de Libia: levar auga ao deserto mediante a construcción do proxecto de irrigación máis grande e máis caro na historia, o GMMR de 33 mil millóns de dólares (Great Man-Made River). Incluso máis que o petróleo, a auga é crucial para a vida en Libia.
O GMMR prové ao 70 por cento da poboación con auga potable e para rega, bombeándoa desde o sistema acuífero de Nubia no sur ás zonas costeiras poboadas 4.000 quilómetros ao norte. O goberno libio fixo polo menos algunhas cousas ben.
Outra explicación para o asalto a Libia é que é "todo polo petróleo" , pero aquí a teoría tamén é problemática. Como se sinala no Diario Nacional, o país produce só aorredor do 2 por cento do petróleo do mundo. Arabia Saudita por si soa ten a capacidade libre suficiente como para compensar calquera perda de produción se o petróleo libio desaparecese do mercado. E se se trata de petróleo, por que a présa por crear un novo banco central?
Outra información provocadora que circula pola Rede é unha entrevista de "Democracy Now" ao xeneral Wesley Clark (R), de 2007. Nela, o xeneral sinala que ao redor de 10 días despois do 11 de setembro de 2001, outro xeneral díxolle que xa se tomou a decisión de atacar a Iraq. Clark sorprendeuse e preguntou por que. "Non sei!" foi a resposta. "Supoño que porque non saben que máis facer!"
Máis tarde, o mesmo xeneral explicou que o plan era atacar a sete países en cinco anos: Iraq, Siria, Líbano, Libia, Somalia, Sudán e Irán.
Máis tarde, o mesmo xeneral explicou que o plan era atacar a sete países en cinco anos: Iraq, Siria, Líbano, Libia, Somalia, Sudán e Irán.
- Norte de África, Medio Oriente, fechas de independencia -
Que teñen estes sete países teñen en común?
No contexto da banca, un que sobresae é que ningún deles estes países é un dos 56 membros do Banco de Compensacións Internacionais - BIS (Bank of Internacional Settlements - Banque deas Règlaments Internationaux). Iso evidentemente ponos fóra do alcance do longo brazo do banco central dos banqueiros centrais en Suíza.
- BPI Banco de Pagos Internacionais, BIS Bank of International Settlements -
Os máis renegados do lote eran Libia e Iraq, os dous que foron atacados. Kenneth Schortgen Jr., escribindo en Examiner.com, sinalou que "seis meses antes de que os EE.UU. atacasen a Iraq para derrubar a Saddam Hussein, o país empezara a aceptar euros en lugar de dólares en pago polo seu petróleo, e que iso o converteu nunha ameaza ao dominio global do dólar como moeda de reserva, e o seu dominio como o petrodólar”.
Según un artigo ruso titulado “El bombardeo de Libia – El castigo a Gadafi por su intento de rechazar el Dólar“, Gaddafi intentou facer o mesmo: iniciou un movimento para rechazar o dólar e o euro, e pideu as nacións árabes e africanas utilizar unha nova moeda, o dinar de ouro. Gaddafi sugiriu o establecimento dun continente africano unido, con 200 millóns de persoas utilizando esta moeda única.
Durante o ano pasado, a idea foi aprobada por moitos países árabes e a maioría de países africanos. Os opositores só foron a República de Sudáfrica e a cabeza da Liga de Estados Árabes. A iniciativa foi visto negativamente polos EE.UU. e a Unión Europea, co presidente francés, Nicolas Sarkozy, chamando a Libia "unha ameaza para a seguridade financeira da humanidade"; pero Gadafi non se deixou influír e seguiu empuxando para a creación dunha África unida.
E iso lévanos de novo ao crebacabezas do Banco Central de Libia. Nun artigo publicado no Market Oracle, Eric Encina observou:
“Un feito que de cando en cando se menciona é que o Banco Central de Libia é de 100% de propiedade estatal. Na actualidade, o goberno libio crea o seu propio diñeiro, o dinar libio, a través dos medios do seu propio banco central. Poucos poden discutir que Libia é un país soberano cos seus grandes recursos propios, capaces de soster o seu propio destino económico.
Un problema importante para os carteis da banca globalista é que para facer negocios con Libia hai que pasar polo Banco Central de Libia e usar a súa moeda nacional, un lugar onde non teñen absolutamente cero dominio ou poder. Polo tanto, tombar o Banco Central de Libia (CBL) pode non aparecer nos discursos de Obama, Cameron e Sarkozy, pero esta é sen dúbida a prioridade da axenda globalista para absorber a Libia á súa colmea das nacións obedientes .”
Un problema importante para os carteis da banca globalista é que para facer negocios con Libia hai que pasar polo Banco Central de Libia e usar a súa moeda nacional, un lugar onde non teñen absolutamente cero dominio ou poder. Polo tanto, tombar o Banco Central de Libia (CBL) pode non aparecer nos discursos de Obama, Cameron e Sarkozy, pero esta é sen dúbida a prioridade da axenda globalista para absorber a Libia á súa colmea das nacións obedientes .”
Libia non só ten petróleo. Segundo o FMI, o banco central ten preto de 144 toneladas de ouro nas súas bóvedas. Con ese tipo de reservas, quen necesita ao BPI (BSI), ao FMI e a súas reglas?
Todo o cal provoca unha mirada máis atenta ás normas do BPI e os seus efectos nas economías locais. Un artigo no sitio de Internet do BPI indica que os bancos centrais que son parte do Central Bank Governance Network *(1) deben ter como obxectivo único ou principal "preservar a estabilidade de prezos". Han de manterse independentes dos gobernos para asegurarse de que as consideracións políticas non interfiran con este mandato. "A estabilidade de prezos" significa o mantemento dunha oferta monetaria estable, ata se iso significa crear máis débeda externa. Os bancos centrais son desalentados de aumentar a oferta monetaria imprimindo diñeiro e utilizándoo en beneficio do Estado, xa sexa directamente ou como préstamos.
Nun artigo de 2002 en Asia Estafes, titulado "O BIS versus os Bancos Nacionais", Henry Liu Jianchao sinalaba:
"A normativa do BIS só serve o único propósito de fortalecer o sistema de banca privada internacional, ata a risco das economías nacionais. O BIS faille aos sistemas bancarios nacionais o que o FMI fíxolle aos réximes monetarios nacionais.
As economías nacionais baixo a globalización financeira xa non serven aos intereses nacionais?a IED [investimento estranxeiro directa] denominada en moeda estranxeira, principalmente en dólares, condenou a moitas economías nacionais a un desenvolvemento desequilibrado cara á exportación, só para facer os pagos de intereses en dólares, con poucos beneficios netos ás economías nacionais".
As economías nacionais baixo a globalización financeira xa non serven aos intereses nacionais?a IED [investimento estranxeiro directa] denominada en moeda estranxeira, principalmente en dólares, condenou a moitas economías nacionais a un desenvolvemento desequilibrado cara á exportación, só para facer os pagos de intereses en dólares, con poucos beneficios netos ás economías nacionais".
E engadía: "segundo a Teoría do Diñeiro Estatal, ningún goberno pode financiar coa súa propia moeda nacional todas as súas necesidades de desenvolvemento para manter o pleno emprego sen inflación".
Esta teoría do diñeiro estatal refírese a diñeiro creado polos gobernos en lugar dos bancos privados.
A presunción da norma que prohibe os préstamos do propio banco central do goberno é que estes son inflacionarios, mentres que os préstamos existentes en diñeiro de bancos estranxeiros ou do FMI non o son. Pero en realidade todos os bancos, xa sexan públicos ou privados, crean nos seus libros o diñeiro que prestan. A maior parte do diñeiro novo hoxe provén de préstamos bancarios. E tomar préstamos do propio banco central estatal ten a vantaxe de que o préstamo é sen intereses. E está demostrado que a eliminación de intereses reduce o custo dos proxectos públicos nunha media de 50%.
E así parece ser como funciona o sistema libio. Segundo Wikipedia, as funcións do Banco Central de Libia son "a emisión e regulación dos billetes e moedas en Libia" e "a xestión e emisión de todos os préstamos do Estado". O banco estatal de Libia emite a moeda nacional e presta diñeiro para fins estatais.
Iso explicaría de onde obtén Libia o diñeiro para ofrecer educación e atención médica gratuítas e préstamos sen intereses de 50,000 $ para os recentemente casados. Tamén explicaría de onde obtivo o país os $ 33 mil millóns para construír o proxecto Gran Río Artificial. Os libios están preocupados de que a OTAN estea bombardeando perigosamente preto de obra, creando outra ameaza de desastre humanitario.
Entón, é esta nova guerra por petróleo ou por bancos? Talvez ambos ? e por auga, tamén.
Con enerxía, auga e crédito suficiente para desenvolver a súa infraestrutura, unha nación pode ser libre das garras dos acredores estranxeiros. E iso pode ser a verdadeira ameaza de Libia: pode mostrar ao mundo o que é posible.
A maioría dos países non teñen petróleo, pero as novas tecnoloxías poderían facer que os países non produtores de petróleo sexan energéticamente independentes, sobre todo se os custos de infraestrutura redúcense á metade con préstamos do propio banco de propiedade pública da nación. A independencia enerxética liberaría aos gobernos da telaraña dos banqueiros internacionais, e da necesidade de trasladar a produción nacional aos mercados estranxeiros para pagar débedas.
Se o goberno de Gadafi cae, será interesante ver se o novo banco central únese ao BIS, se a industria petroleira nacional é vendida aos investidores, e se a educación e o coidado da saúde seguen sendo gratuítos.
Traducción para www.sinpermiso.info: Antonio Zighelboim
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
NOTA DE EPM:
*(1) Central Bank Governance Network: O grupo está presidido polo Sr. Stanley Fischer (Banco de Israel). Os seus membros son o Sr. Stefan Ingves (Sveriges Riksbank), o señor Mervyn King (Banco de Inglaterra), o Sr. Henrique Meirelles (Banco Central de Brasil), Sr. Duvvuri Subbarao (Banco da Reserva da India), o Sr. Axel Weber (Deutsche Bundesbank), a Sra. Janet Yellen (Xunta de Gobernadores do Sistema da Reserva Federal), a Sra. Zeti Akhtar Aziz (Banco Central de Malaisia) e Zhou Xiaochuan (Banco Popular de China).
ARTÍGOS RELACIONADOS
FONTES:
- http://www.sinpermiso.info/textos/index.php?id=4101
- http://publicbankinginstitute.org/about-us.htm
- http://www.opednews.com/articles/Libya-All-About-Oil-or-A-by-Ellen-Brown-110414-179.html
Enviado por:
El Proyecto Matriz / The Matrix Project
elproyectomatriz(arroba)gmail.com
21 de abril de 2011 12:11
____________________
