Por Isaac Rosa [*]
26.03.2013
O
escrache é ilegal, é violento, e eu non querería que ninguén mo fixese a min na miña casa. Tres obviedades que non merecen que lles dediquemos nin un minuto, e con todo levamos varios días entrando ao trapo de quen queren levar o debate ao seu calello sen saída para tourearnos con facilidade.
Non merecen un minuto, así que lle dedicarei medio: o
escrache é ilegal e violento como o é calquera acción de protesta que se salga do formato "
manifestación autorizada e que se disolve á súa hora": é ilegal e violento como ilegal e violento era acampar en Sol, rodear o Congreso, parar desafiuzamentos, ocupar bancos ou montar piquetes na folga.
De modo que, ante a repetida acusación de ilegalidade e violencia, antes que seguirlles o xogo e entrar a discutir si é máis violento poñer pegatinas ou botar pola forza a unha familia da súa casa, ou si é máis ilegal un
escrache que un desafiuzamento baseado nunha lei abusiva, habería que contestar: "
si, o escrache é ilegal e é violento, e que?"
O terceiro argumento co que acurralan aos
prol-escrache é tamén tramposo: gustaríache que cho fixesen a ti? Cada vez que un político ou un tertuliano móstrase comprensivo cos
escraches, lánzanlle o mesmo dardo: gustaríache que os antiabortistas plantásense ante a túa casa con megáfonos e cacerolas e perseguísenche pola rúa? Aquí tamén, no canto de perder o tempo en desmontar ese tipo de comparacións, habería que contestar: "
non, non me gustaría, e que?"
En realidade os activistas, os desafiuzados e quen loitan con eles, non teñen este tipo de dúbidas: eles sempre contestaron "
e que?" Aínda que ás veces entren ao trapo, non perden moito tempo en discutir con quen sempre levan as de gañar pois xogan con cartas marcadas. Simplemente actúan.
Somos outros os
tiquismiquis, os que á frase "
eu comprendo os escraches" engadimos sempre algunha coletilla: "
sempre que sexan pacíficos", "
sempre que respecten o domicilio privado", "
sempre que teñan coidado cos fillos", "
sempre que non molesten aos veciños"... Somos outros, quen nunca habemos ter medo de que nos boten de casa e por iso instintivamente empatizamos máis co malestar do deputado sitiado que co sufrimento da familia desafiuzada. Somos outros, quen non fomos aínda moi golpeados pola violencia económica e por iso espántanos calquera cousa que alguén etiquete de violento.
Pero gústenos ou non, fai tempo que nesta partida alguén deu un puñetazo sobre a mesa, cambiou as regras e rompeu a baralla. E non foi a PAH. Ao contrario, os antidesafiuzamentos non empezaron polos
escraches, senón que antes de chegar ata aquí subiron todos os chanzos previos: confianza no sistema (
que os deixou tirados), denuncias nos xulgados (
pero a lei hipotecaria os desamparaba xudicialmente), peticións aos gobernantes (
oídos xordos), manifestacións (
ignoradas ou reprimidas), paralización de desafiuzamentos (
recibindo a cambio máis policía), recollida de firmas e presentación dunha ILP (
que o PP resistiuse a admitir a trámite, e pensa rexeitar), e agora, logo de consumir todos os cartuchos anteriores, o
escrache.
Son eles, quen responden "
e que?", os que agora se arriscan a sufrir un
escrache moito máis potente: o tridente político, policial e mediático que nos próximos días acosará á PAH, a criminalizará e manipulará, e non cesará ata ver a
Ada Colau entrar esposada na Audiencia Nacional.
Publicado en
ZonaCrítica de eldiario.es.
[
*]
Isaac Rosa Camacho -Sevilla,
1974, é escritor e activista de esquerdas. Anque naceu en Sevilla, viveu
en Extremadura e agora reside en Madrid. Publicou as novelas "
La malamemoria" (
1999), posteriormente reelaborada en "
¡Otra maldita novela sobre la guerra civil!" (
2007), "
El vano ayer" (
2004) e "
El país del miedo" (
2008). Con "
El vano ayer" obtivo o Premio Rómulo Gallegos (2005), o Premio Ojo Crítico e o Premio Andalucía de la Crítica, e foi levada ao cine por
Andrés Linares co título de "
La vida en Rojo". A súa última novela, "
El país del miedo", recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
Isaac Rosa. Tivo o honor de remplazar a
Javier Ortiz na columna que publicaba no xornal "
Público" logo do seu pasamento. Agora colabora co xornal dixital
eldiario.es. Outras obras: "
Adiós muchachos" (
1998, teatro), "
El ruido del mundo" (
1998, novela), "
Kosovo. La coartada humanitaria" (
2001, ensaio), ...
________________
