mércores, agosto 20, 2014

GAÑEMOS: Legalizar siglas ou crear movimento, esta é a cuestión, ... Por Javier Caso Iglesias

Por Javier Caso Iglesias [*]
20.08.2014


A miña opinión persoal é que legalizar unha denominación, para concorrer ás eleccións municipais por parte dos espazos políticos e sociais que clamamos pola cidadanización da democracia, é secundario; penso que o importante é ter unha enorme masa crítica de xente que apoie a idea da confluencia e intentar que ninguén hexemonice ou patrimonialice os proxectos que se poñan en marcha, pois cando se comeza a facer esforzos por patrimonializar algo, ese algo termina perdendo interese para a cidadanía e termina sendo unha cousa de catro; os exemplos unitarios lanzados até agora terminaron mal consecuencia do intento, por parte dalgunhas organizacións ou persoas, de hexemonizar-los.

Como fixen público en varias ocasións, a nosa tarefa é tratar de influír, participar para iso, para tratar de influír coas nosas propostas, en todos os espazos de confluencia que se creen, pero sen embarcarnos definitivamente en ningún dunha forma total até que estes non se adapten ao que o pobo está demandando a gritos como necesidade perentoria, isto é, a constitución dunha fronte ou espazo político e social amplo e moi incluínte, sen hexemonismos nin patrimonialismos, que traballe de forma integradora e inclusiva, alentando procesos colaborativos abertos ao pobo na elaboración das súas propostas e programas e realizando primarias abertas, democráticas, moi participadas e transparentes para elixir e ordenar as súas candidaturas; procesos nos que ninguén dos movementos sociais ou políticos que impulsen esas candidaturas municipalistas unitarias de ruptura co réxime do 78 sexa excluído do proceso e do seu dereito a presentarse para poder ser elixido.

Insisto en que si non existe unha masa crítica cidadá ampla detrás destes proxectos toda legalización de siglas non servirá para nada máis aló dun gasto enorme de diñeiro. Ademais, subliño, que a idea é empoderar ao pobo, pois si isto é así debe ser a propia cidadanía, a través dos representantes que elixa, quen legalicen esas siglas. Todo o demais é ofrecer pratos cociñados e seguir facendo as cousas por arriba.

En resumo, e expresado en palabras do colec­tivo Ate­neo de Zaragoza: "Esta­mos orga­nizando, entre todas, un desborde popular, que supere par­tidos e movimen­tos, que nos supere a nosoutras mes­mas e per­mita soñar con outras for­mais de vivir. O momento é agora. Gañemos".

Como sempre digo, estas son as miñas ideas que deixo ao voso mellor criterio.

[*] Javier Caso Iglesias (Cáceres, 1964). Analista Político e Activista Social.

Artigo publicado no seu blogue persoal 'Pasión pola Dialéctica' o 20 de Agosto de 2014:
http://javiercasoiglesias.blogspot.com.es/
___________

Andrea, un paradigma de cómo o Estado español entende o interese superior dos nenos e das nenas e o seu dereito a recibiren protección e a seren escoitados - Texto analítico da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME) a raíz da análise dos tráxicos feitos denunciados polo Comité de Nacións Unidas para a Eliminación da Discriminación contra a Muller que condena ao Estado español por non ter actuado de maneira dilixente para evitar a violación dos dereitos de Ángela González, unha muller vítima de violencia de xénero, e a súa filla Andrea, que foi asasinada polo seu pai durante o réxime de visitas en 2003


Andrea, un paradigma de cómo o Estado español entende o interese superior dos nenos e das nenas e o seu dereito a recibiren protección e a seren escoitados


O pasado 4 de agosto coñeciamos a decisión do Comité de Nacións Unidas para a Eliminación da Discriminación contra a Muller de condenar o Estado español por non ter actuado de maneira dilixente para evitar a violación dos dereitos de Ángela González, unha muller vítima de violencia de xénero, e a súa filla Andrea, que foi asasinada polo seu pai durante o réxime de visitas en 2003.

A raíz da análise dos tráxicos feitos denunciados polo organismo comunitario, a Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME) presenta un texto analítico, que a continuación achegamos, no que quere resaltar que este caso, lonxe de tratarse dunha excepción, sitúase como un paradigma das carencias na atención á infancia maltratada do Estado español. A pé feito dos datos concretos que remataron co asasinato de Andrea, o texto de AGAMME analiza os atrancos estruturais que se están a atopar os menores vítimas de maltrato ou abuso neste país, así como os familiares que tentar velar polos seus dereitos: falta de especialización dos profesionais que atenden aos menores vítimas, carencias na coordinación das distintas áreas da Administración, escasa sensibilidade do sistema xudicial, son algúns dos lugares comúns detectados dende AGAMME. A asociación salienta, asemade, que os continuos intentos da nai da menor, Ángela González, ao esixir responsabilidades pola morte da súa filla fosen ignorados nas distintas instancias da Administración e tivese que ser un organismo internacional quen, once anos despois, faga xustiza.

Dende a Asociación Galega contra o Maltrato a Menores esíxese á Administración que asuma as responsabilidades correspondentes no caso de Andrea e, ao tempo, tome as medidas necesarias para que as carencias denunciadas pola ONU non volvan ter lugar.

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME).-

Andrea

Un paradigma de como o Estado español entende o interese superior dos nenos e das nenas e o seu dereito a recibiren protección e a seren escoitados.

Datos do caso:
  • Antecedentes de violencia de xénero.
  • Petición de protección para a nai e para a nena dende que esta tiña tres anos.
  • Máis de 40 denuncias de malos tratos.
  • Informes de traballadoras sociais a favor dun réxime de visitas sen protección.
  • Réxime de visitas a favor do pai sen medidas de protección.
  • 4 anos de loita para conseguir protección para a nena.
  • Andrea é asasinada polo seu pai durante unha visita.
  • Idade de Andrea nese momento: 7 anos (2003).
  • Esixencia de responsabilidades da nai cara á Administración de xustiza ao longo de 8 anos.
  • Procedementos todos eles infrutuosos
  • Agosto de 2014: condena da ONU ao Estado español
Foi imprevisible a morte de Andrea, tal e como pretende o Defensor do Menor?
Cambiaron tanto as cousas dende 2003, como defende Ana Mato?

Nada hai máis destrutivo para una sociedade que a morte violenta dun neno ou dunha nena. E, a pesar dos intentos para minimizar o impacto da nova por parte dos cargos que representan á Administración competente, o caso de Andrea ten o agravante de que a nena e a súa nai non só recibiron a agresión da violencia física no seu máximo expoñente, senón tamén a violencia exercida polo Estado. Sen poñer en dúbida as consecuencias que esa violencia tivo e segue tendo sobre Ángela González, nai da menor, centrámonos aquí en Andrea e en cómo o Estado foi partícipe na súa vitimización, partindo do contido da Lei de Protección Xurídica do Menor (LPXM), que data do ano 1996 e que, entre outras cousas, adopta plenamente o articulado da Convención dos Dereitos dos Nenos e das Nenas (CDN). Tamén porque cremos que Andrea, aínda que podemos dicir que é vítima secundaria de violencia de xénero, é por riba de todo vítima de violencia contra a infancia
  1. É deber do estado proporcionar os servizos cualificados, adaptados e suficientes para atender ás vítimas menores de idade.
  2. Andrea tiña dereito a non recibir trato discriminatorio (neste caso presuntamente porque quen denunciaba o maltrato e pedía protección era a nai, nunha situación de violencia de xénero e conseguinte ruptura conxugal)
  3. Igualmente, Andrea tiña dereito a que se obrase en base ao seu interese superior, incluso aínda que estivesen en xogo outros intereses ou dereitos lexítimos.
  4. Andrea tiña dereito a ser escoitada. Para que este dereito poida ser exercido, é imprescindible que se ofrezan as condicións adaptadas ás necesidades especiais de cada neno ou nena (especialización de profesionais). Segundo a LPXM, a idade non pode ser un impedimento para o disfrute deste dereito.
  5. Andrea tiña dereito a recibir protección perante calquera tipo de maltrato.
A LPXM estaba plenamente vixente cando Ángela González decidiu denunciar a situación de violencia que sufrían ela e a súa filla. Non imos negar que a lei é mellorable e que están pendentes reformas lexislativas necesarias. Porén, xa hai dez anos, o problema non era a lei, senón como se aplicou. Ou máis ben como non se aplicou. Polo tanto hai que dicirlle á Sra. Mato que a explicación non é satisfactoria: existían con anterioridade a 2003 instrumentos lexislativos que terían permitido a protección de Andrea e puideron ter evitado o seu falecemento.

O caso de Andrea é paradigmático porque a Administración non pode negar o evidente: hai una nena asasinada e é o propio sistema quen permitiu que se desen as condicións para a materialización desa morte.

Atopamos unha serie de lugares comúns nos procedementos similares ao que nos ocupa e que conducen sistematicamente á desprotección das vítimas menores de idade:
  • Os informes forenses e psicosociais. Os servizos públicos de psicoloxía forense e os equipos psicosociais seguen a estar formados por profesionais non especializados/as en atención a vítimas menores de idade, ao igual que os médicos forenses; os equipos están saturados de traballo o cal revirte en períodos de espera excesivamente longos; non están suficientemente coordinados con outros servizos públicos que poden achegar información relevante respecto á situación dos nenos e nenas; cométense erros na custodia da proba e na interpretación das probas médicas; as avaliacións de testemuño conclúen con frecuencia coa imposibilidade de realizar o estudo pola curta idade da vítima, moi a miúdo conclúen considerando inválida a declaración, ben por escasa habilidade na entrevista con nenos e nenas, ben porque se aplican incorrectamente os instrumentos propios da psicoloxía, ben porque se utilizan prácticas profesionais non avaladas pola comunidade científica.
  • Unha instrución insuficiente que non permite coñecer realmente sobre a comisión ou non do delito e sobre os riscos que corre a vítima.  É habitual a vulneración de dereitos procesais da vítima, como a inadmisión non motivada da proba proposta.
  • Xulgados de 1ª instancia pouco sensibles cara aos dereitos dos nenos e das nenas, como o seu dereito a seren escoitados e a recibir protección. Xulgados que a miúdo se amosan máis preocupados por defender os dereitos parentais.
  • Sentenzas que se ditan en base á xurisprudencia asentada ao longo de 15 anos de mala praxe xudicial e de aplicación da sap e da terapia da ameaza [1].
  • Unha Fiscalía que non vela polo cumprimento dos dereitos dos nenos e das nenas no procedemento (dereito a recibir atención cualificada para evitar a vitimización secundaria e para que a proba sexa da máxima calidade posible, dereito a seren escoitados, dereitos procesais…).
  • A ameaza xudicial de perda de custodia en caso de incumprimento do réxime ordenado por sentenza.
En definitiva imponse a través das accións da Administración a cronificación das situacións de maltrato, situándose aos nenos e nenas vítimas nunha posición de completa desasistencia. Como mostra, pódese consultar o informe de Save the Children do ano 2012 [2], no que se analizan os 65 autos en Audiencias Provinciais de todo o Estado (entre o 1 xaneiro de 2011 e o 30 de xuño de 2012), nos que se investigaba abuso sexual no ámbito familiar.

Respecto ao anuncio das reformas lexislativas que están pendentes, é preciso respostarlle á Sra. Ministra que o cambio que precisamos ten que ser máis comprometido e valente que o que se nos propón nos textos dos proxectos de lei publicados recentemente. Dende logo non vai poder ser con custo económico cero, como pretende o goberno: é imprescindible reformar e aumentar cadros de persoal, crear unidades especializadas, formar profesionais, concienciar á sociedade no seu conxunto

Porén, debemos insistir en que as reformas non só se fan necesarias no lexislativo, senón que vai ser imprescindible unha reforma de raíz en todo o tecido administrativo relativo á atención á infancia e adolescencia maltratadas:
  • Un dos temas que permanece pendente é que non existe un servizo universal de atención a nenos e nenas vítimas e de asesoramento e apoio ás familias protectoras: os servizos e a fiscalía de protección de menores teñen competencias só cando existe situación de desamparo, cando hai unha familia que protexe non existe ningún servizo especializado que dea atención ás vítimas menores de idade, que coordine a todos os profesionais que traballan simultaneamente en distintas áreas (sanidade, educación, servizos sociais, corpos de seguridade) e que ofreza orientación, información e apoio á familia que se fai cargo do neno ou da nena.  As oficinas de atención á vítima que contempla o Proxecto de Lei do Estatuto da Vítima non cumpre con ese requisito de máxima especialización na atención a menores de idade vítimas, testemuñas ou en procedementos xudiciais.
  • Por outra banda, da mesma maneira que existen instrucións nos diversos organismos públicos para atender a violencia de xénero, outro tanto ten que suceder coa violencia contra a infancia e a adolescencia.
  • Os equipos forenses e psicosociais públicos actualmente en activo non están cualificados para atender a nenos, nenas e adolescentes. É preciso crear unidades especializadas e establecer requisitos de formación e experiencia rigorosos de tal maneira que se cumpran as Directivas que veñen dende a Unión Europea[3].
  • Co fin de que sexan aplicables as normas procesais de participación e dereito á defensa das partes, así como para permitir a asunción do protagonismo na análise da proba por parte do xulgador, deberá xeralizarse a instalación das cámaras Gessell, que son por outra banda de custo baixo, en todos os xulgados nos que se realice avaliación do testemuño de persoas menores de idade polo procedemento da proba preconstituída ou a través de profesional experto/a. 
  • Creación de Fiscalías especializadas en violencia contra a infancia e a adolescencia que asuman a atención de todos os casos de maltrato cara a nenos, nenas e adolescentes, e non só aqueles nos que se dá situación de desamparo.
  • Por último, e quizais debería ser o primeiro, é preciso un traballo de educación e formación dos profesionais que traballan no ámbito xudicial e nos servizos adxuntos, co obxectivo de “desprogramar” os prexuízos fortemente asentados respecto á falta de credibilidade dos nenos e das nenas. Arredor do ano 2000 permitiuse a entrada no sistema xudicial da práctica non científica, coñecida como síndrome de alienación parental, que conleva unha terapia específica baseada na ameaza e coacción de nais e fillos/as e que implica a ausencia de credibilidade das vítimas menores de idade que estarían (segundo os seus ideólogos) programadas polas proxenitoras co fin de danar aos proxenitores. Posteriormente refutouse duramente  esta práctica de tal xeito que xa non se nomea nas sentenzas e oficialmente está desterrada do noso sistema xudicial. Nada máis lonxe da realidade: a teoría está tan fortemente afianzada que non precisa ser nomeada de maneira explícita para impedir a validación dun testemuño ou para xustificar unha perda de custodia. É suficiente a súa insinuación para que se inicie a terapia sap,  con vulneracións flagrantes de dereitos que non precisan motivación nin xustificación en feitos ou fundamentos de dereito.
Dado que existe unha responsabilidade do goberno e da Administración de xustiza (publicacións, campañas, cursos de formación realizados a prol da sap) é o seu deber restaurar a normalidade e a boa práctica.  É preciso que se realice unha campaña de longa duración e ccon proxección tanto cara ao ámbito xurídico e administrativo como cara á sociedade na que se faga explícita a repulsa de todas as prácticas que sistematizan a desacreditación dos nenos, nenas e adolescentes e a culpabilización de quen exerce o deber de denunciar o maltrato infantil e o abuso sexual, así como uns principios de boas prácticas en base á CDN de aplicación nos distintos servizos (equipos forenses, puntos de encontro, xulgados, corpos de seguridade, fiscalía, sanidade, educación, servizos sociais) e corpos profesionais (avogacía, traballo social, psicoloxía,…).

Outro punto sobre o que reflexionar, a raíz da condena da ONU ao Estado español, é o que sucede na nosa Administración respecto ao dereito da cidadanía a presentar queixas, reclamacións ou denuncias por incumprimentos da propia Administración. Durante 8 anos, Ángela González insistiu na reclamación da responsabilidade da Administración na morte da súa filla, chegando ao Supremo. En todos os procedementos recibiu resposta negativa. Tivo que ser un órgano internacional quen fixese xustiza. Deste xeito, o dereito da cidadanía a pedir contas á Administración convértese nunha pantomima: o organismo onde se presenta a denuncia consulta co organismo que realizou o acto denunciado e a xustificación deste último adóptase como boa: Defensor del Pueblo, Valedor do Pobo, Fiscalía, servizos de inspección… Polo tanto faise necesario establecer mecanismos de control de calidade dos servizos e asegurar que os organismos que deben velar polo dereitos cidadáns fronte á Administración sexan realmente independentes e realicen as súas investigacións por procedementos  que non se limiten a pedir informes ao organismo ao que se fai a denuncia.

A resposta da Ministra Ana Mato nas súas declaracións a raíz da condena da ONU ao Estado español encádrase nesta estratexia da Administración española cando ten que dar explicacións ou responsabilizarse ante a cidadanía: unha fuxida cara a diante, sen recoñecer os erros, sen sinalar responsables, non é tolerable. É necesario depurar responsabilidades, civís e/ou penais. Que espera a Fiscalía para esixilo? O Estado español ten unha conta pendente con Andrea, unha conta insaldable. En base a esa débeda ten a obriga de marcarse unha meta: nin un neno, nin unha nena máis sometidos á vitimización cronificada pola mala praxe xudicial:
  • O caso de Andrea debe servir de patrón para analizar os erros do sistema xudicial e inducir cambios de maneira inmediata.
  • É esixible a revisión de todos os casos nos que se ordenaron rexímenes de visitas ou de custodia a favor de proxenitores sobre os que existían procedementos por maltrato, abuso sexual ou violencia de xénero e que foron sobreseídos sen que se chegase á libre absolución do acusado. Sexa cal sexa o custo económico, pois nada ten máis valor que a vida das nosas nenas, nenos e adolescentes.
  • Revisión da xurisprudencia, anulando todas aquelas sentenzas análogas ao caso que nos ocupa e aquelas nas que se empregou explícita ou implicitamente a sap e a terapia da ameaza.
  • A protección das vítimas menores de idade e o seu interese superior deben primar sobre os dereitos parentais.
  • É preciso devolver o sentido orixinario ao artigo 9 da CDN sobre o dereito dos nenos e nenas a relacionarse con ambos proxenitores, dereito que na práctica os xulgados non teñen reparo en converter en obriga.
  • Non é admisible xa o prexuízo do neno e da nena incapaces de ofrecer testemuño válido. Todos os nenos e todas as nenas teñen o dereito a seren escoitados e a que se lles tome en consideración, tanto nos procedementos civís coma nos penais, segundo o que establece a CDN no seu artigo 12, analizado e interpretado exhaustivamente na Observación Xeral nº 12 do Comité dos Dereitos do Neno e da Nena.
  • O Estado español asinou hai 25 anos a Convención dos Dereitos do Neno e da Nena, pero non a cumpre nunha porcentaxe elevada do seu articulado: a Administración debe formarse en CDN e obrigarse a seguir os seus principios en cada unha das accións.  Ningún neno nin ningunha nena cos seus dereitos esmagados.
Para rematar, queremos dar as grazas a Ángela González pola súa valentía e tesón, pois a pesar da dor que leva consigo proseguiu coa loita na busca de xustiza, xa non para a súa nena, senón coa intención altruísta de conseguir que isto non se volva repetir.

Sufrir con ela a ausencia de Andrea é o primeiro paso necesario para modificar o actual estado das cousas. A Administración debe recoñecer o seu erro, facer público ese recoñecemento, pedir perdón. E indemnizar e sancionar esas neglixencias con dureza, de tal xeito que quede gravado na memoria colectiva.


Ferrol, a 18 de agosto de 2014

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME).-

Notas.-

[1] sap: abrev. síndrome de alienación parental, ideada polo psiquiatra norteamericano R. Gardner nos ‘80 pretende describir unha enfermidade mental supostamente causada pola nai na filla-o coa intención de danar ao pai, acusándoo falsamente de abuso sexual ou maltrato e convertindo á nena-o no instrumento para tal fin. Foi utilizada dende os seus inicios exclusivamente no ámbito xudicial, coa intención de  desacreditar o testemuño de nenos ou nenas vítimas. Inclúe unha proposta “terapéutica”,  que se basea na ameaza e a coacción á vítima e a quen denuncia. Entrou no estado español arredor do ano 2000. Máis información en www.agamme.org

[2] La justicia española frente al abuso sexual infantil en el entorno familiar. Un análisis de casos a la luz de los estándares internacionales de derechos humanos. Save the Children. 2012.

[3] DIRECTIVA 2011/92/UE do 13.12.2011, relativa á loita contra os abusos sexuais e a explotación sexual dos menores e a pornografía infantil e pola que se sustitúe a Decisión marco 2004/68/JAI do Consello. | DIRECTIVA 2012/29/UE do 25.10.2012, pola que se establecen normas mínimas sobre os dereitos, o apoio e a protección das vítimas de delitos, e pola que se sustitúe a Decisión marco 2001/220/JAI do Consello.

Agradécese a difusión, para máis información poden contactar no correo electrónico agammeferrol@gmail.com.

--
Web oficial:
http://www.agamme.org/


Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
18 de agosto de 2014 08:56

__________________

Enlaces relacionados de interese:

_____________________________

domingo, agosto 17, 2014

O medo ao Ébola, ... Por Pablo Vaamonde


Por Pablo Vaamonde [*]
17.08.2014


O virus do Ébola provoca unha enfermidade hemorráxica grave e potencialmente mortal. Este mes de agosto os medios de comunicación non falan doutra cousa. Semella que fose unha doenza nova mais non é así. O primeiro caso coñecido data de 1976 (Zaire) e desde a década dos noventa varios países africanos (Guinea, Congo, Nixeria, Liberia) veñen declarando todos os anos casos de morte provocados por este virus. Este verán a dimensión da epidemia foi superior á de anos anteriores. Preto de mil persoas morreron por esta causa e a OMS declarou a situación, a primeiros de agosto, como unha “emerxencia sanitaria internacional”.

Non cómpre menosprezar a gravidade da situación, pero hai que lembrar que este non é o principal problema de saúde dese continente. As principais causas de mortalidade en África son a SIDA, a malaria, as enfermidades diarreicas, a tuberculose.  Os africanos sofren, enferman e morren prematuramente pola pobreza e a desnutrición, polas deficientes condicións de vida e a falta de auga potable, pola violencia social e a falta de horizonte para as súas vidas. Por iso cruzan desertos durante meses e expoñen as súas vidas no mar e tentan saltar as barreiras que lles coloca o mundo occidental. Virán máis, moitos máis, para fuxir do inferno sen saída que teñen nos seus países de orixe.

Mais habitamos un mundo dominado polo medo. Vivimos nunha “sociedade do risco” (Ulrich Beck) e cada certo tempo xorde un perigo, unha ameaza ou unha doenza descoñecida que ocupa as portadas dos xornais e provoca o pánico xeral. Existe unha auténtica maquinaria para fabricar medos colectivos como mecanismo de dominación social. El Roto ten unha viñeta maxistral na que un executivo di: “Tivemos que asustar á poboación para tranquilizar aos mercados”. Naomi Klein (A doutrina do shock) explicou moi ben como os temores globais son contaxiados desde o poder para xustificar o recorte de dereitos, as actuacións xenófobas, a limitación das liberdades. O pánico provocado por certas doenzas (gripe aviaria, gripe A, que resultaron non ser tan perigosas como dicían) foi utilizado tamén para favorecer certos negocios multimillonarios. As doenzas que causan maior mortaldade en África non teñen grande interese para as empresas farmacéuticas; o mundo occidental tampouco fai gran cousa para aliviar a pobreza extrema, a fame endémica e as guerras crónicas que provocan miles e miles de mortos. Pero hai indicios de que, no caso do virus Ébola, tamén hai intereses económicos potentes que tentan sacar beneficio do medo global. Vexamos.

-O negocio. Polo momento non se produciu ningún caso de contaxio do Ébola fóra de África. Pero neste brote de 2014 houbo dous estadounidenses infectados, que foron trasladados a EEUU para ser tratados cun preparado experimental (ZMapp). Trátase dun cóctel de tres anticorpos monoclonais que está na primeira fase de ensaio clínico e só foi probado con simios. Os seus resultados son totalmente incertos e, por iso, o tratamento estándar para o Ébola segue a ser a terapia de apoio. Este foi o “soro milagroso” aplicado ao misioneiro español Miguel Pajares (repatriado de forma tardía e nunha peripecia rocambolesca) que morreu aos cinco días de chegar a Madrid. Mais, mesmo no caso de que este remedio chegase a demostrar a súa eficacia, non sería posible atallar a epidemia en África con este tipo de fármacos, polo seu elevado custe e pola extraordinaria dificultade para a elaboración. Habería que empregar estratexias de prevención e detección precoz, que son factibles pero non ofrecen espazo de negocio para as empresas farmacéuticas.

-O marketing. A empresa Mapp Bio leva varios anos buscando un tratamento para este virus en colaboración co Departamento de Defensa dos EEUU. O soro agora utilizado está fabricado con plantas do xénero nicotiana, que tamén se utiliza para o tabaco. Por esa razón a produción corre a cargo da empresa Kentucky Bioprocessing (filial da empresa tabacalera americana Reynolds). O tratamento administrado a estas tres persoas podería representar, de ser exitoso, a mellor campaña de marketing deste produto. O falecemento do misioneiro español pode provocar certa desconfianza. Pero o certo é que a curación do Ébola cotiza no Nasdaq: as acción de Tekmira, empresa de Vancouver que está ensaiando unha vacina para este virus, aumentaron case un 40% nunha semana. Tamén resulta interesante observar como a industria farmacéutica aparece de novo aliada co Departamento de Defensa dos EEUU e coas empresas tabaqueras.

-A repatriación. Miguel Pajares, misioneiro infectado polo Ébola, foi repatriado desde Liberia, o sete de agosto, para ser tratado en Madrid. Faleceu cinco días despois. O centro designado para o seu tratamento, o Hospital Carlos III,  foi unha referencia estatal e internacional para a investigación e o tratamento de doenzas infecciosas e tropicais e para afrontar situacións sanitarias de gravidade. Os seus profesionais teñen un gran prestixio e cualificación. En 2013 o goberno madrileño converteu este centro especializado nun hospital de media estancia, dedicado a atender pacientes derivados doutros hospitais da Comunidade e pechou o Servizo de Urxencias. A repatriación do relixioso español obrigou a evacuar o Hospital, a reabrir a porta de Urxencias e a recuperar os dispositivos de atención para emerxencias que foran desmontados oito meses antes. Tiveron que reabrir a sexta planta do Hospital (con habitáculos de “presión negativa” imprescindibles para atender este tipo de pacientes) e montar a toda presa medidas e equipos de illamento. Toda esta montaxe mediática da repatriación e o tratamento co “soro milagroso” (mentres a ministra Mato estaba agochada), tentou demostrar unha situación de normalidade, mais non hai tal: o Hospital Carlos III xa non está en condicións para atender unha situación de emerxencia ou facer fronte a unha epidemia.

Pretenden que esta intervención sexa vista pola poboación como unha actuación humanitaria. Non se nega. Pero tamén podemos preguntarnos, como fan os responsables da Marea Branca de Madrid (MEDSAP), por qué se denega diariamente atención sanitaria a numerosos colectivos neste país e por qué se abandona á súa sorte a persoas, da mesma Orde San Xoán de Deus, tamén infectados polo virus (a relixiosa Chantal Pascaline morreu en Liberia). Tamén cómpre lembrar que este virus non comezou neste mes de agosto. A OMS só decretou a emerxencia internacional cando houbo vítimas occidentais. Pero ninguén fai nada para axudar aos africanos que sofren, padecen e morren no máis absoluto abandono.

Blogue persoal de Pablo Vaamonde:

Pavillón de Repouso

http://pablovaamonde.blogspot.com.es/

[*] Pablo Vaamonde, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou (A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril (2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.

Publicado no seu Blogue persoal | 14.08.2014.

Enviado por:
Inácio Martínez
-inaciogz@gmail.com-
17 de agosto de 2014 10:45

________________

sábado, agosto 16, 2014

Recortes na sanidade e listas de espera en Atención Primaria

Desde a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública queremos denunciar que a atención sanitaria en Galicia esta sufrindo un importante deterioro como consecuencia da política de recortes do sistema sanitario publico que supuxeron:
  • A redución de persoal sanitario mediante a xubilación forzosa dos profesionais asistenciais, amortizando as prazas vacantes creadas.
  • O peche de máis de 1000 camas nos hospitais durante o verán.
  • A non substitución dos profesionais de vacacións nos hospitais e Centros de Atención Primaria.
Este deterioro evidenciase no:
  • Colapso xornal dos servizos de urxencias hospitalarios.
  • Crecemento das listas de espera para consultas e intervencións cirúrxicas.
  • Aparición de listas de espera en Atención Primaria, algo incompatible coa propia natureza deste nivel que é a porta de entrada ao sistema sanitario e que debe atender de xeito inmediato as demandas asistenciais.
  • Deterioro da calidade da atención e a masificación das consultas de AP.
Desde a nosa Asociación facemos un chamamento á cidadanía e ás organizacións sociais, políticas e sindicais para que mostren publicamente o seu rexeitamento aos recortes e ao peche de camas hospitalarias no verán; e esixan a substitución dos profesionais sanitarios e o fin da política de redución de persoal.

Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública
14 de agosto de 2014
Tno: 669704177

Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol
http://www.plataformadspferrol.blogspot.com
plataformadspferrol@gmail.com
_______________

Preocupados, ... Por Amadeo Varela

Por Amadeo Varela [*]
16.08.2014


Supoño que calquera traballador que crea na necesidade de ter unha representación, para defender os seus lexítimos intereses, ten que estar preocupado polo “consello” que algúns cargos do PP lle deron hai uns días aos membros do comité de Navantia, dicindo que non deberían meterse en debates políticos. Hai que ser moi cándido para pensar que os debates políticos, de calquera tipo, poden ser indiferentes para os que teñen que vivir pendentes de decisión políticas, sobre todo no caso de traballadores de empresas públicas. Quero pensar que aquel “consello” foi soamente un xeito pouco afortunado de falar e que non tiña a intención de enviar unha sutil ameaza. De calquera xeito, coido que os do comité teñen a suficiente experiencia e sentido do humor para non pensar moito no que un par de “iluminados” digan ou queiran insinuar e continúen co seu traballo, porque senón, pobres dos que teñan que agardar que os políticos profesionais lles amañan os problemas.

Publicado no Diario de Ferrol | 15.08.2014.

[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a súa saúde e a súa vida") publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
__________________


xoves, agosto 14, 2014

EUA voltam ao Iraque: terrorismo ou petróleo?, ... Por Steve Coll


EUA voltam ao Iraque: terrorismo ou petróleo? |  Nos confins do Curdistão, uma cidade onde vivem “milhares de americanos”. Que os levou até lá? Qual o verdadeiro motivo da nova campanha militar de Obama?

Por Steve Coll [*]
14.08.2014



Defender Erbil: essa foi a principal causa que levou o presidente Obama de volta à guerra no Iraque na semana passada, dois anos e meio depois de cumprir a promessa de campanha e retirar de lá os últimos soldados.

Depois de Mazar-i-Sharif, Nasiriyah, Kandahar, Mosul, Benghazi, e incontáveis outras pontos de intervenção militar dos EUA – cidades cujos nomes derrotariam todos os candidatos de programas de “adivinhe onde fica” antes de 2001 – chegamos agora a Erbil. Pode-se bem perdoar o isolacionista: “Chegamos… onde?!

Erbil tem longa história, mas, em termos de política económica, entende-se melhor a cidade hoje como uma espécie de “Deadwood” curda, como no serie de David Milch para a HBO, sobre uma cidade da corrida do ouro, cujo anti-herói, Al Swearengen, convence um governo local a inventar por ali um verniz de governo e normalidade, porque interessa aos negócios dele.

Erbil é cidade da corrida do petróleo, onde os poderes locais manobram similarmente os seus ambíguos poderes para garantir ganhos financeiros – deles mesmo e de qualquer pioneiro selvagem esperto o bastante para conseguir investir dinheiro sem ser imediatamente roubado.

Erbil é a capital do Governo Regional Curdo & Petróleo, no norte do Iraque. Ali os EUA construíram alianças políticas e armaram milícias peshmerga curdas muito antes de o governo Bush invadir o Iraque em 2003. Desde 2003, tem sido o local mais estável de um país instável. Mas semana passada, guerrilheiros muito bem armados, leais ao Estado Islâmico  no Iraque e Levante, ISIL, ameaçaram os arredores de Erbil, o que forçou a espetacular ação de Obama. (O presidente também ordenou operações aéreas para entregar ajuda humanitária a dezenas de milhares de yazidis e outras minorias não muçulmanas  cercadas no remoto Monte Sinjar. Um Curdistão seguro garantiria santuário para esses sobreviventes).

A região curda é funcional do modo como gostaríamos de ver” – Obama explicou em fascinante entrevista que deu a Thomas Friedman, publicada na 6a-feira. “É tolerante com outras seitas e outras religiões, como gostaríamos de ver em outros pontos. Por isso achamos importante assegurar que esse espaço esteja protegido”. Dito assim, até parece verdade, e até certo ponto é convincente.

O Curdistão é, sim, um dos já raros aliados confiáveis dos EUA no Médio Oriente, nesses tempos. A economia conheceu um boom em anos recentes, atraindo investidores de todo o mundo, o que fez erguer-se ali um fulgurante novo aeroporto internacional com as mais modernas e também fulgurantes facilidades e serviços. Claro, comparado à, digamos, Jordânia ou Emirados Árabes Unidos, o Curdistão tem um deficit terrível, na condição de aliado dos EUA: o Curdistão não é estado. Nem tem nada a ver com fabricar a unidade nacional do Iraque, que continua a ser o principal projeto do governo Obama no Iraque. Vistas as coisas por esse ângulo, a explicação que Obama ofereceu para o seu casus belli pareceu um pouco incompleta.

Conselheiros de Obama explicaram aos jornalistas que Erbil abriga um consulado dos EUA e que “milhares” de norte-americanos vivem lá. A cidade tem de ser defendida, dizem eles, contra o risco de o EIIL passar por lá, destruir tudo e ameaçar vidas de norte-americanos. Tudo muito bem, mas… O que fazem lá, em Erbil, os tais milhares de norte-americanos? Em busca de ar puro é que não estão.

A Exxon Mobil e a Chevron estão entre as muitas empresas de petróleo e gás com contratos grandes e pequenos para perfurar no Curdistão, contratos cujos números compensam as empresas pelo risco político sempre alto. (A Chevron disse, semana passada, que estava retirando alguns expatriados do Curdistão; a Exxon Mobil não quis comentar) Com essas gigantes do petróleo chegaram, como sempre os de sempre: empresas de serviço nos campos de petróleo, contadores, empresas de construção, de transporte e, no fundo do poço da cadeia económica, diversos empreendedores cavando espaço.

Percorrer com os olhos a lista telefónica da Câmara de Comércio de Erbil é uma experiência poética, só dos nomes dos empreendimentos: Cozinha dos Sonhos, Sonho Vivo, Ouro Puro, Gala Eventos, Emoções Eventos e o endereço onde eu pensaria em fazer minha última refeição, se colhido no torvelinho de um massacre do ISIL, “Famous Cheeses Teak”.

Nada tem a ver com petróleo. Depois de você tiver escrito essa frase 500 vezes na lousa, até aprender, assista ao documentário “Why We Did It” [Porque nós fizemos aquilo] de Rachel Maddow, para conhecer a visão altamente sofisticada, embora agudamente jornalística, e entender de uma vez por todas que a economia mundial do petróleo sempre lá esteve, desde o início, como parceira silenciosa do fiasco dos EUA no Iraque.

Claro  que é dever do presidente Obama defender vidas e interesses dos EUA, em Erbil e onde for, com petróleo ou sem. Mas o caso é que, em vez de ordenar a imediata evacuação dos cidadãos, ele ordenou campanha de ataques aéreos que durarão meses, para defender o status quo do Curdistão, em campo – presumivelmente, seria essencial para um Iraque unificado capaz de isolar o EIIL. Mas o status quo no Curdistão inclui produção de petróleo por empresas internacionais, como seria honesto declarar. OK. A defesa do Curdistão que Obama ordenou deve funcionar, se a peshmerga curda puder ser novamente recolhida, reunida e fortalecida em campo, depois de uma alarmante retirada, semana passada.

Mas há buracos na lógica de Obama sobre Erbil. O presidente disse claramente, semana passada, que ainda acredita que um governo duradouro de unidade nacional – que inclua líderes sérios da maioria xiita do Iraque, curdos e sunitas  que se opõem ao EIIL – possa ser formado em Bagdade, ainda que exija mais semanas, além dos três meses de dificuldades que já se passaram desde a mais recente eleição parlamentar no país.

O projeto de um governo unificado em Bagdade, forte o bastante para derrotar o EIIL com um exército nacionalista e na sequência extrair dele os seguidores dos sunitas parece cada vez mais ideia delirante; era difícil, na entrevista a Friedman, entender de que lado Obama realmente está.

Por que tem sido tão difícil construir qualquer tipo de unidade política em Bagdade e há tanto tempo? Há muitas importantes razões – a desastrosa decisão dos EUA de desmobilizar o Exército Iraquiano, em 2003, e de apoiar a furiosa des-Baathificação, que afastou os sunitas, distanciamento que ainda não foi corrigido; ódio sectário crescente entre xiitas e sunitas; o envolvimento de sunitas com a filosofia da Al-Qaeda e com o dinheiro e ‘soft power’ do Golfo Persa; a interferência do Irão; as dificuldades das fronteiras pós-coloniais do Iraque; o mau governo em Bagdade, particularmente sob o primeiro-ministro Nouri al-Maliki. Mas outra razão, e de primeira ordem, é que os EUA cobiçam o petróleo dos curdos.

Durante o governo Bush, aventuras como a da empresa Hunt Oil, que tem sede em Dallas, pavimentaram o caminho para a Exxon Mobil, que acertou um negócio em Erbil em 2011. Bush e seus conselheiros não conseguiram forçar empresas norte-americanas de petróleo, como a Hunt, a sair do Curdistão  nem a sancionar investidores não norte-americanos. Deixaram os gatos selvagens agir como bem entendessem, sempre insistindo que os políticos de Erbil negociassem uma partilha de lucros do petróleo e a unidade política, com Bagdade. O governo de Erbil nunca entendeu exatamente a necessidade de um compromisso final com políticos xiitas de Bagdade – e com os curdos ficando cada vez mais ricos, nos seus próprios termos, eles passaram a atrair empresas de petróleo mais confiáveis e mais ricas; assim, cada vez mais se foi criando a impressão de que aquele governo governava um estado de-facto. O governo Obama nada fez para reverter essa tendência.

Assim também, em Erbil, nas semanas vindouras, pilotos norte-americanos defenderão por ar a capital cuja crescente independência e crescente riqueza já afrouxaram os laços com o Iraque, ao mesmo tempo em que, em Bagdade, diplomatas dos EUA ainda insistem quixotescamente no esforço para alinhavar junto todos os pedaços do mesmo país, para enfrentar o EIIL.

Obama a defender Erbil defende, de facto, um estado-petróleo curdo não declarado. Sobre as fontes de sedução geopolítica desse estado – como fornecedor não russo, de longo prazo, de gás para a Europa, por exemplo –, melhor não falar, se houver crianças ou gente civilizada na sala, como Al Swearengen, da serie Deadwood, entenderia. A vida – como disse Swearengen num episódio – é quase sempre feita de “um serviço sujo depois do outro”. É como a política dos EUA no Iraque.

[*] Steve Coll (1958), jornalista USAméricano. Artigo publicado na revista norte-americana New Yorker | 14.08.2014 | Tradução de Vila Vudu. | http://www.esquerda.net/.

Foto: Erbil, é a capital do Curdistão baixo administração iraquiana (Wikipedia).
___________

Xeración, ... Por Amadeo Varela

Por Amadeo Varela [*]
14.08.2014


Dise que a actual é unha xeración perdida e hai quen fai chistes á súa conta e lles chama a xeración dos “nin-nin” por aquilo de que nin estudian, nin traballan. Supoño que esa será unha moi pequena minoría que poda vivir á conta dos seus maiores, algo que non durará sempre e que rematará por incluílos no grupo de desesperados, aqueles da outra serie de “nin”, que nin poden independizarse, nin poden fundar un fogar e formar unha familia, nin encontrar un traballo digno, nin albiscar un futuro aceptable e xa nin confían en nada nin en nadie, nin conservan a esperanza de se poder realizar como persoas; ou nese outro grupo de “nin”, que nin poden manter á súa familia, nin poden pagar a hipoteca, nin teñen quen lles dea traballo. Se isto non se amaña axiña, coido que non será só unha a xeración perdida, o que nos levará a unha situación xeral de pobreza, como resultado desta despiadada guerra económica na que nos teñen mergullados. Oxalá que non sexa así.

Publicado no Diario de Ferrol | 12.08.2014.

[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a súa saúde e a súa vida") publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
__________________


Temos á mestra atada no pátio, ... Por Lupe Ces


Por Lupe Ces [*]
14.08.2014


Nesta cidade somos como esse grupo de crianças que corre polo pátio da escola, e uns abusons se lhes achega a roubar a pelota, ou simplesmente a empurra-las porque sim, porque estavam aí. Somos todas aquelas crianças a quem se lhes rouba o bocadilho no recreio para tirar-lho ao cham e esmagar-lho co pé. E nom temos mestra a quem acudir, está amarrada de pés e mans no médio do patio e cunha banda posta nos olhos. Ademais agora, hai que pagar taxas para achegar-se a ela. Asim somos...

Hai uns dias davam-nos nos focinhos co do dique flotante, mas neste último recreio os abusóns dérom-nos cumhas lonas publicitarias que invadem a cidade. Falam de seguir comendo com tranquilidade o marisco da Ria, falam de banhar-se e gozar das suas augas... Falam de saneamento... No-lo dizem ou no-lo contam? Tenhem-nos que explicar mediante campanha publicitária que ter umha Ria saneada é cousa boa? Temos que pagar a autopropaganda do governo do Partido Popular?

Um novo insulto, unha nova burla. Porque os abusons forom os que permitirom que se lixara a Ria... Porque os abusons som os que levam retrasando a sua recuperaçom... Porque os tanques de tormenta que estám construindo só vam ser aliviadoiros. O sistema de saneamento polo que apostarom é obsoleto (mestura augas pluviais e residuais) e o seu funcionamento vai ser energeticamente moi custoso (irá no nosso recibo), e as grandes industrias vam seguir vertendo... Pero eles nom escoitam quando se lhes quere explicar, mesmo quando se elaboram alternativas para solucionar ou paliar esta chapuza, como fai a "Comisión Social de Seguimento do proxecto e obras de saneamento da marxe norte da Ría de Ferrol"...

Temos poucas oportunidades na vida de aprender a defender-nos dos abusons. Cumpre fazer-lhes frente no pátio. Ailha-los, mostrar-lhes que somos máis, e que se nos tocam a umha, tocam-nos a todas. Temos que conseguir que aqueles que lhes vam detrás, por medo ou por admiraçom, se convençam de que podem ser as suas vítimas em qualquer minuto do próximo recreio. E que ademais, o patio é de todas, polo que nom se lixa, coida-se, respecta-se... Se nom fazemos isso de crianças, nunca seremos pessoas adultas. Sempre teremos abusons nas instituiçons, nas empresas, nas ruas, nas casas... e seguiremos aguardando indefinidamente a que alguém desate á mestra no patio, para que venha a salvar-nos. Quererá esta cidade madurar de vez? Entrar na idade adulta?

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Consello Editorial de Altermundo e do Colectivo Ártabra 21.
Blogue persoal: Caranza free opiniom.
_________

luns, agosto 11, 2014

Hiroshima e Nagasaki 69 anos despois, ... Por Amy Goodman coa colaboración de Denis Moynihan


Amy Goodman coa colaboración de Denis Moynihan [*]
11.08.2014


"Odio a guerra", afirmou Koji Hosokawa cando nos atopabamos xunto á chamada Cúpula da Bomba Atómica en Hiroshima, Xapón. Nun extremo do Parque Conmemorativo da Paz de Hiroshima se erige o esqueleto dun edificio de catro pisos. O edificio foi un dos poucos que quedaron en pé despois de que Estados Unidos lanzase a bomba atómica en Hiroshima o 6 de agosto de 1945 ás 8.15 da mañá. Tres días máis tarde, Estados Unidos lanzou unha segunda bomba en Nagasaki. Centos de miles de civís morreron, moitos ao instante e outros tantos lentamente como consecuencia de queimaduras graves e do que máis tarde pasou a coñecerse como enfermidades provocadas pola radiación.

O mundo observa arrepiado os diversos conflitos militares da actualidade, que deixan tras de si só máis destrución. En Libia e en Gaza, en Siria, en Iraq, Afganistán e Ucraína. Non moi lonxe dos mortos e os feridos deses conflitos, os mísiles nucleares agardan alertas, en espera do terrible momento en que a arrogancia, un accidente ou a falta de humanidade provoquen o próximo ataque nuclear. "Odio a guerra", reiterou Hosokawa. "Odio a guerra, non aos estadounidenses. A guerra volve tolas ás persoas".

En 1945, Koji Hosokawa tiña 17 anos. Traballaba no edificio da compañía telefónica, a menos de 3 quilómetros de distancia da zona cero, onde caeu a bomba: "Estaba a tres quilómetros cara ao noreste desta zona. Alí fun exposto á bomba. Había un edificio moi robusto, de modo que sobrevivín de milagre". A súa irmá de 13 anos non correu coa mesma sorte: "A miña irmá menor tamén había ir a traballar e atopábase a 700 ou 800 metros de distancia do hipocentro e alí foi exposta á bomba. Estaba cunha mestra e os alumnos. En total, as 228 persoas que estaban alí xunto a ela morreron".

Camiñamos polo parque cara ao Museo da Paz de Hiroshima. Alí exhíbense as imaxes da morte: as sombras das vítimas queimadas proxectadas nos muros dos edificios, as fotografías do caos que sobreveu á bomba e das vítimas da radiación. Case sete décadas máis tarde, a Hosokawa aínda se lle enchen os ollos de bágoas ao relatar o sucedido. "A maior dor da miña vida é que a miña irmá menor morra pola bomba atómica", sostivo.

Un día antes de reunirme con Koji Hosokawa estiven en Tokio, onde entrevistei a Kenzaburo Oe, ganador do Premio Nobel de Literatura. "Cando era pícaro, aos 12 anos de idade, Xapón ingresou na guerra e foi ao final da guerra que Xapón sufriu os bombardeos de Hiroshima e Nagasaki. Naquel entón sufrín unha gran conmoción, pero tamén a miña nai, as nosas familias, todas as persoas naquel entón estaban azoradas pola bomba atómica. Tratábase da maior catástrofe que xamais experimentaramos, por iso o sentimento de ter que sobrevivir a isto, de superalo e empezar de novo foi moi poderoso".

Agora, con case 80 anos, Kenzaburo Oe reflexionou moito achega da conexión que existe entre a bomba atómica e o desastre de Fukushima, a planta nuclear que colapsou cando un terremoto e un tsunami devastadores azoutaron Xapón o 11 de marzo de 2011. O Premio Nobel díxolle ao xornal francés Le Monde: "Hiroshima debe quedar gravado na nosa memoria: é unha catástrofe máis terrible que os desastres naturais porque foi provocada polo home. Repetila, ao mostrar a mesma falta de respecto pola vida humana coa construción de plantas de enerxía nuclear, é a peor traizón á memoria das vítimas de Hiroshima", afirmou.

Tralo desastre de Fukushima, Oe afirmou: "Todos os xaponeses sentiron un profundo arrepentimento. O aire que se respiraba en Xapón era case o mesmo que trala bomba de Hiroshima ao finalizar a guerra. Debido a este clima, o Goberno [en 2011], co consentimento da poboación xaponesa, prometeu desfacerse ou desactivar as máis de 50 plantas nucleares de Xapón", sostivo o Premio Nobel.

Sobreviventes da bomba atómica como Koji Hosokawa, escritores como Kenzaburo Oe, do mesmo xeito que centos de miles de persoas que agora son anciás, foron testemuñas do resurximento dae éra nuclear en 1945 e volveron a experimentar os súas devastadoras posibilidades recentemente en Fukushima. Malia suscitar riscos diferentes para a humanidade, hai un vínculo entre os arsenais de armas nucleares e as plantas nucleares, xa que os produtos derivados dalgunhas plantas nucleares poden utilizarse como material para fabricar oxivas nucleares. Xa sexa que se trate dun acto de guerra, dun acto de terrorismo proveniente dun arma nuclear que caeu en mans dun actor non estatal ou dun accidente nunha planta nuclear, os desastres nucleares son terriblemente destrutivos, pero son totalmente evitables. Necesitamos unha nova forma de pensar, un novo esforzo para eliminar as armas nucleares e pasar a utilizar enerxía segura e renovable en todo o mundo.

Cando nos iamos do Parque da Paz de Hiroshima, Koji Hosokawa pediume que me detivese. Miroume aos ollos e díxome que non me esquecese das vítimas: "Todas esas persoas vivían aquí", afirmou. "Vivían aquí".

Publicado o 8 de agosto de 2014 en Democracy Now.

© 2014 Amy Goodman

Tradución ao español do texto en inglés: Mercés Camps. Edición: María Eva Blotta e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Amy Goodman, é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 750 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 400 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Denis Moynihan, é o co-fundador de Democracy Now! Desde 2002, el participou da distribución da organización en todo o mundo, o desenvolvemento de infraestruturas, e a coordinación dos complexos transmisións en directo de varios continentes. Vive en Denver, onde está a desenvolver unha nova estación de radio non comercial comunitaria.

Escoitar:
-Audio en español-

Enlaces de interese:
Enviado por:
"Democracy Now!" -boletin@democracynow.org-
10 de agosto de 2014 20:50
_______________

O sector naval en declive bipartidista, ... Por Xosé Manuel Galdo-Fonte

Por Xosé Manuel Galdo-Fonte [*]
10.08.2014


A decadencia que no último terzo de século reduciu a mínimos o outrora boiante sector naval da Ria de Ferrol, tivo o seu factor desencadeante na actitude entreguista do bipartidismo político do PP e o PSOE, que mais que apostar pola defensa dos intereses xenuínos, optaron por asumir como propios os ditados da competencia europea, contribuíndo con iso o actual desastre comarcal.

Nun ámbito político onde moito se promete e pouco se cumpre, a ninguén debe sorprender que sexa o engano quen toma carta de protagonismo, e polo tanto, que todo propósito de solución sexa en se mesmo un referente de nula credibilidade.

Complexidade que agrava toda situación, máxime, cando o referente de maquinación máis que atender a unha excepción puntual é a rutina de trinta anos dunha historia interminable que ten por principal protagonista ao conxunto do sector naval, e os peores actores da repartición adxudicados aos estaleiros da Ría de Ferrol, que tras un deseñado proceso de desmantelamento e unha vertixinosa caída de actividade, de non mediar recondución, por mais esperanza que se queira enxergar ao abeiro da inminente extinción do veto que pesa sobre o sector, veranse abocados irremediablemente ao cuarto plan de axuste sectorial cuxa repercusión poñerá en serio perigo a continuidade e o futuro de ambas as dúas factorías.

Iso será así porque a sorte xa está botada, toda vez que tal decisión foi considerada e asumida polos membros do bipartito, en aceptación consensuada por esixencia imposta a esta dualidade política polos mais influentes membros do club europeo, en contrapartida a referendar a nosa integración no marco da Unión.

Admisión, que dito sexa de paso supuxo a destrución de boa parte do tecido produtivo industrial, no contexto dun atrapallado proceso de desindustrialización, cuxa repercusión, levou implícito o cesamento paulatino da actividade de construción naval ata o seu total declive, que como consecuencia daquela desastrosa negociación, despois de mil avatares e un forzado tránsito en dirección contraria, debátese actualmente na conxuntura dunha eclipse total.

É por iso que resulta dunha insolencia sen precedentes que os directos colaboradores das limitacións impostas ao sector, a sabendas das prohibicións aceptadas no seu día, teñan a ousadía de solicitar resolución da Comisión Europea sobre a viabilidade da construción do dique flotante, cando politicamente como parte implícita eran coñecedores de antemán do carácter negativo de toda resolución sobre o particular.
Unha censurable manobra, cuxa finalidade, non foi outra que evadir responsabilidades e poder así proseguir sen consecuencias a asistida repetición do engano electoral ao que nos teñen habituados tras a ambigüidade inculpatoria de despistar a súa perversidade no soporte que propicia a distancia de Bruxelas, ou na conexa práctica das non menos repetidas cerimonias de confusión.

Con todo, no tan levado e traído asunto do dique flotante, sen demérito ningún, hase de deducir que o seu matiz de relevancia non deixa de ser unha simple anécdota en contraste coa enraizada insolvencia política dos distintos gobernos alternantes, que en suma, foron a verdadeira raíz do problema como pon de manifesto toda falta de alternativa na eventualidade de tres longas décadas de incesante deterioración do sector, que desvela así mesmo a falta de eficiencia dunha clase política que contra todo prognóstico dedicouse a validar cos seus actos os prexuízos dunha leonina lexislación comunitaria que favorable aos intereses doutros estados membros, fixeron que as crises continuadas do sector naval na bisbarra fosen causa e efecto da funcionalidade bipartidista, por canto, nese esquema, toda condición de alternancia mais que funcionar como unha oportunidade para o cambio, operou en exclusiva como garantía dun basto intercambio de intereses políticos e partidistas.

Por conseguinte, os que en sucesión de gobernabilidade dispuxeron de sobradas oportunidades para darlle un xiro á situación, e no transcurso da época en vez de proceder en consecuencia optaron por consumar a total deterioración da actividade, empregando medidas que ademais de non garantir a supervivencia das factorías, fixeron inviable toda posibilidade de recuperación; de aí que en correspondencia coa súa manifesta deslealdade, o desafío a formular non ten de consistir en esixirlles o que non queren asumir, senón en promover vía electoral o decaemento da súa primacía política, pois só coa erradicación do bipartidismo daranse as condicións indispensables para que faga efecto un cambio a positivo no contexto deste sector estratéxico. 

Xa que logo, toda solución aos grandes problemas do sector, pasan irremediablemente por un radical cambio de rumbo onde non ten cabida o simulacro, como tampouco, os protagonistas da historia do fracaso poden seguir exercendo como interlocutores do futuro, pois neste novo ciclo alternativo ao bipartidismo, a renovación ten de ser a clave que permita de forma eficaz emendar a actual situación de deterioración como paso previo á apertura de negociacións conducentes a corrixir as arbitrarias restricións impostas por Europa a este sector.

Publicado no seu blogue persoal o 8 de Agosto de 2014.

Pode-se ler un interesante artigo relacionado: "Poñamos que falo de Ferrol", publicado no seu blogue o 4 de Abril 2014.

[*] Xosé Manuel Galdo-Fonte, foi traballador de ASTANO e sindicalista, perante varias lexislaturas foi concelleiro polo BNG en Fene, posteriormente pasou ao mundo empresarial, formando parte da Iniciativa Empresarial del Noroeste que se integrou en 2007 en IEN por Europa, da cal formou parte da súa xunta directiva. É articulista e analista político, os seus artigos están publicados na maioría dos xornais galegos tanto impresos como dixitais.

Blogue:
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/
Conta facebook:
https://www.facebook.com/galdofonte
Conta no twitter | @galdofonte:
https://twitter.com/galdofonte
Escritos publicados no no Diario de Ferrol:
http://www.diariodeferrol.com/opinion/autor/000045/xose-manuel-galdo-fonte
____________

domingo, agosto 10, 2014

Guerra económica: Rusia pechará por un ano o seu mercado a países que lle impuxeron sancións, quedará prohibida ou restrinxida a entrada ao territorio ruso de produtos agrícolas, alimentos e materias primas


O presidente de Rusia, Vladímir Putin, asinou un decreto para prohibir ou restrinxir a entrada dos produtos dos países que se uniron ás sancións contra Rusia.


O decreto "sobre a aplicación de determinadas medidas económicas especiais para garantir a seguridade da Federación de Rusia" foi asinado este mércores polo mandatario ruso, segundo informa o sitio web do Kremlin.

Está previsto que as medidas recentemente aprobadas teñan unha vixencia dun ano.

A partir deste mércores queda prohibida ou restrinxida a entrada ao territorio ruso de produtos agrícolas, alimentos e materias primas orixinarios dos países que se uniron á política de sancións de Washington e Bruxelas.

As medidas acordadas polo Kremlin aplícanse concretamente aos Estados que "decidiron impoñer sancións económicas contra as persoas xurídicas e (ou) físicas rusas ou se uniron a esta decisión", consta no documento. Deste xeito, Rusia pecha o seu mercado aos produtos de EE.UU., a UE, Xapón, Australia e Canadá.

O presidente ruso deu instrucións ao Goberno para determinar os produtos que non poden ser importados desde os países que adoptaron sancións contra Moscú. O Goberno ruso xa está elaborando a lista dos produtos agrícolas e alimenticios cuxa entrada ao seu territorio pode quedar prohibida, afirmou a voceira do primeiro ministro ruso, Natalia Timakova.

Este martes, Putin transmitiu instrucións ao Goberno para preparar unha resposta "cautelosa" ás sancións de Occidente. "Hai que actuar con moito coidado co fin de apoiar aos produtores nacionais e non prexudicar aos consumidores", subliñou o presidente.

Coñeceuse até o momento, que quedará prohibida a importación de todos os produtos agrícolas e cárnicos de EE.UU.

O 29 de xullo pasado a Unión Europea acordou impoñer a Rusia sancións económicas que afectan á súa industria petroleira e de defensa, produtos de dobre uso e tecnoloxías sensíbeis. As sancións entraron en vigor o 1 de agosto.

(Con información de RT)

Fonte: http://www.cubadebate.cu/ | 06.08.2014
________________

sábado, agosto 09, 2014

Interesante debate sobre municipalismo, dúas horas intensas onde se abordan a maioría dos temas que nos preocupan, desde a esquerda - Vídeo


Desde Ártabra 21 presentamos un interesante debate sobre municipalismo, producido por Galiza Ano Cero, aínda que centrado na Coruña e a súa situación, aborda aspectos xerais de moito interese para o activismo en Ferrol Terra. Son dúas horas intensas onde se abordan moitos dos temas que nos preocupan, desde a esquerda. A día de hoxe, 8 de Agosto, na Coruña xa é realidade unha proposta de alternativa (Marea Atlántica), para a construción social e a conquista do poder municipal a través da mobilización e o voto. O debate foi gravado o 22 de Xuño de 2014, na Casa Tomada da Coruña.

Debatemos sobre municipalismo

"Un dos problemas á hora de artellar unha candidatura cidadá será o de traballar cos liderazgos" - Alberto Lema (Escritor e Sindicalista).

"Cada vez vexo máis posíbel un cambio dende a cidadanía en 2015" - Rocío Fraga (Activista Feminista).

"Os movementos da Coruña demostraron que teñen outro proxecto de cidade, o que hai que facer é cohesionalo" - Tone (Activista Social).

"A realidade da Coruña é demoledora: pouco pan e pésimo circo" - César Santiso (Concelleiro na Coruña por EU).

"O déficit cero pensado para o estado acabou xerando desigualdade tamén na cidade" - María Xosé Bravo (Concelleira na Coruña polo BNG).

"Os movementos temos un reto: preguntarlle á xente descontenta que cidade quere" - Santi Lamelo (Activista das Marchas da Dignidade e do Frente Cívico).

"Que a xente saiba que desta vez é posíbel gañar" - Manuel Rivas (Escritor, Activista Social).


Municipalismo na Coruña
  1. Introdución
  2. Cal é a situación política da Coruña?
  3. Que fórmula electoral usamos para o cambio?

Galiza Ano Cero pecha a súa primeira tempada de emisións cun debate aberto á participación do público fóra do seu espazo habitual. Gravouse na Casa Tomada (A Coruña) o pasado domingo 22 de xuño.

No marco dun convulso pero ilusionante tempo, onde o réxime de 1978, erguido sobre a chamada Transición, busca, erosionado, pecharse sobre si mesmo cun novo pacto entre elites, as dinámicas de contestación convértense en elementos centrais na paisaxe, tamén na urbana.

Cos procesos sociais locais como horizonte e cunha cita electoral no calendario, preguntámonos que dinámicas e que alianzas poden ser posíbeis nunha cidade como A Coruña para crebar o continuo ideolóxico dos últimos 30 anos.

Contamos con Manuel Rivas, Alberto Lema, César Santiso, Santiago Lamelo, María Xosé Bravo e dous compañeiros activistas de Galiza Ano Cero, Rocío Fraga e Antón Gómez-Reino, Tone. Modera o xornalista Rodri Suárez.

 
Municipalismo na Coruña from Galiza Ano Cero on Vimeo.

Galiza Ano Cero
http://galizaanocero.tv/

Galiza Ano Cero, un canal de televisión sen ánimo de lucro na internet. Contidos producidos de maneira colectiva e horizontal, en código aberto e con transparencia, da comunidade para a comunidade, e difundidos baixo unha licenza Creative Commons Recoñecemento - Non Comercial - Compartir Igual (CC BY-NC-SA). Dende abaixo á esquerda. Outra televisión. ... +info.
__________________

xoves, agosto 07, 2014

Concentración en Cedeira ante o alarmante deterioro da calidade da auga do río Condomiñas, da praia da Madalena, e en xeral da Ría, este Domingo 10 de Agosto, pola mañá ás 12:30hs na Ponte Nova


Adega, Anova-IN, BNG, Esquerda Unida, Galiza Nova, Asociación Veciñal Piñeiro,  SomosCedeira e todo aquel que sinta que deba facer algo a prol do rio, ria e praia de Cedeira, convocamos a concentración cívica para o vindeiro Domingo 10 de Agosto as 12:30hs na Ponte Nova.


Bolas, merda e graxa rio e praia de Cedeira Xullo'14 from Somos Cedeira on Vimeo.

A xente que ía e viña polas pontes ficaba abraiada. O río Condomiñas color merda, como que merda era a que baixaba e se espaballaba pola ría ata San Isidro. Chamamos ao 112, á Garda Civil etc… dixeron que todo estaba controlado, que era unha avaría (perdimos a conta das supostas avarías) da depuradora que non depura, pero pola que pagamos incluso a “limpeza” da auga que non consumimos. Non é de tolos, non, e de LADRÓNS cobrar por servizos non prestados. As cousas claras.

Algún veraneante achegouse a nós para advertirnos, na beira do mar, que tivéramos coidado con pisar esas bolas de merda e graxa… démoslle as grazas polo aviso e dixémoslle que levamos moito nesta loita. Que mentres un queren agochar a merda até que estoupa, nós queremos amañar os problemas, comezando por investigar dende o principio que pasou con esa depuradora, totalmente insuficiente para as necesidades de Cedeira… e xa nos chegaron comentarios fiábeis, e desacougantes… máis de mesmo, máis merda, neste cazo (si, cazo), posiblemente haxa máis merda que no río. Para sair de dúbidas, investíguese.

Bolas, merda e graxa rio e praia de Cedeira, en pleno comezo do verán de 2014

É tan indignante e sobran os comentarios.

Agardamos que as forzas de seguridade e de control ambiental e sanitario, así como as fiscalías actúen contra este FLAGRANTE DELICTO AMBIENTAL que non pode quedar impune unha vez máis.

Ou é que o desleixo da administración está por riba das leis…?

Máis info en:
somoscedeira.wordpress.com

Información baseada na enviada por:
Antonio Gª
-angaji@yahoo.com-
1 de agosto de 2014 11:33
_______________________

MareAtlántica - Sube a marea - Vídeo - Enlace


Marea Atlántica

O pasado martes 22 de xullo presentamos, na Ribeira do Cómaro, en Riazor, a proposta de proceso de confluencia e protagonismo popular e cidadán que lanza a Marea Atlántica. Seguindo a filosofía das portavocías múltiples e colectivas, Alfonso Mascuñana fixo a presentación do acto, Paula Tomé a introdución e lectura do manifesto e Vanessa Rivas, ademais de explicar os porqués do espazo elixido, sentou as bases do percorrido inicial da marea. Pola súa banda, Xiao Varela anunciou os pasos a dar nas próximas semanas, co lanzamento de mareas sectoriais e territoriais en distintos barrios da cidade. Finalmente, Manuel Rivas lembrounos as redes de solidariedade, xustiza social e pulsión democrática que conforman a memoria e a xenealoxía da cidade da Coruña. Unha cidade que queremos construír en común e que aspiramos a transformar no facer colectivo de “miles de dornas solidarias”.


http://youtu.be/d86pffTk3LM

MareAtlántica - Sube a marea

Unha iniciativa para construír outro modelo de cidade...urxente e necesaria.
Propoñemos acadar 3.000 firmas de apoio ... axudas nos?

http://mareatlantica.org/

Enviado por:
Sabela
-marinha@mundo-r.com-
7 de agosto de 2014 17:55
___________________

mércores, agosto 06, 2014

Comunicado de Alternativa Galega de Esquerda en Europa, en relación ás novas sobre a postura de Bruselas a respecto da construción do dique flotante en Navantia Ferrol


Non podemos sentir máis que un profundo malestar polo comunicado da Comisión Europea (Dirección Xeral de Competencia), que indica que a construción do dique flotante, valorada en 142 millóns de euros, incumpriría a legalidade europea. Consideramos este comunicado como inaceptábel.

En todo caso, o propio Tratado de Funcionamento da UE  establece que serán compatíbeis as axudas públicas destinadas a favorecer o desenvolvemento económico de zonas territoriais nas que existe unha grave situación de desemprego  (artigo 107, punto 3 , do referido Tratado), situación ben coñecida e mesmo “endémica” en Ferrol, dende a aplicación da mal  chamada “reconversión naval”.

Acusamos ao Partido Popular, a través da SEPI, de tomar unha e outra vez iniciativas que se encargan de poñer paus nas rodas do sector naval galego, facendo ouvidos xordos das alternativas que a plantilla de Navantia aprobou en asemblea, como parte da solución á crise dos estaleiros.

Nun momento internacional onde o mercado da construción naval está en alza, non se entende esta nova lesión para uns estaleiros que son un dos pulmóns que tiña que manter a vida da comarca de Ferrolterra. O outro pulmón, a Ría de Ferrol, tamén lle está a custar caro manter a respiración.

O dique flotante é unha ferramenta, enténdese polo tanto que non se lle pode aplicar á mesma política de financiamento que a construción de buques, e así se debería explicar aos organismos europeos caso de que pediran unha explicación despois de construído. Primeiro construír e logo dar explicacións. Eis a política de calquera goberno que defenda os intereses do pobo para o que gobernan. Eis a política de soberanía que cumpre para Galiza para poder defender os nosos sectores produtivos estratéxicos.

Cumpre pois entender que esta consulta de resposta agardada, só traballa nunha dirección: afondar na desaparición da actividade dos estaleiros públicos de Navantia, camiñar cara a súa privatización e desbotar definitivamente a construción civil nos mesmos.

O pasado mes de xullo, deixabamos unha pregunta feita no parlamento europeo a respecto desta cuestión:
Que vai pasar o 1 de xaneiro de 2015? Poderá o estaleiro público galego sentirse libre do veto que o castigou a abandonar a construción naval civil da que era una referencia mundial?
Con esta nova, que pretende impedir que Navantia poda ter aceso ao mercado de reparación de buques de maior tonelaxe, seguimos constatando a complicidade que se está a dar entre a Xunta de Galicia, que se tiña comprometido publicamente co financiamento deste dique, o Goberno español,  a SEPI, e a Comisión Europea.

Galiza, 6 de agosto de 2014

Lidia Senra, eurodiputada, da Alternativa Galega de Esquerda en Europa, no Grupo Confederal da Esquerda Unitária Europeia/Esquerda Nórdica Verde.

Lidia Senra Rodríguez, nada na Pobra do Brollón o 14 de xuño de 1958, é unha destacada sindicalista do agro galego. E cotitular, xunto ao seu compañeiro, dunha explotación agraria no concello de Vedra (A Coruña), que fai venda directa e na que se utiliza  o método labrego tradicional de produción. Estudou o bacharelato en Monforte, e despois comezou a colaborar cos Comités de Axuda á Loita Labrega a mediados dos anos setenta. En 1984, durante o segundo congreso de Comisións Labregas, foi elixida responsable de organización e finanzas. Cinco anos máis tarde, en 1989, accede á secretaría xeral do Sindicato Labrego Galego durante o transcurso do terceiro congreso. Lidia Senra participou en diversos encontros internacionais representando a Vía Campesiña, movemento labrego mundial que agrupa organizacións de América, Asia, África e Europa. Foi membro da Executiva da Coordinadora Labrega Europea (CPE) durante catro anos. En outubro do ano 2000 participou en Roma representando á Vía Campesiña 2 nun coloquio sobre “Seguridade alimentaria e explotación agraria familiar” organizado pola Organización das Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO) con ocasión do Día Mundial da Alimentación. Ademais, interveu activamente nos tres foros sociais europeos celebrados en Florencia, París e Londres. O padroado da Fundación Pedrón de Ouro escolleu a Lidia Senra como Pedrón de Ouro 2011, na súa 48ª edición. No 2014 presentouse coma candidata a deputada ás eleccións europeas do 25 de maio por Alternativa Galega de Esquerda en Europa: A esquerda plural e foi elixida deputada (Fonte: Galipedia).
__________________