Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta A Esquerda. Amosar todas as publicacións

xoves, outubro 26, 2017

Hai Alternativa - Hai Posibilidade - Asemblea Cidadá que vai ter lugar o Sábado 28 de Outubro, ás 18.00 horas, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño


CONVOCATORIA ASEMBLEA CIDADÁ EN FERROL - 28 DE OUTUBRO


Somos un grupo de persoas preocupadas polo noso Concello, que levamos varios meses reflexionando sobre a situación social, cívica, económica, laboral e institucional de Ferrol.

Por este motivo, vimos de convocar unha Asemblea Cidadá que vai ter lugar o Sábado 28 de Outubro, ás 18.00 horas, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño.

Nesta Asemblea gustaríanos compartir reflexións e sumar vontades, para o que partiremos dun pequeno texto que se adxunta (tamén se pode ver máis abaixo) que elaboramos como proposta para comezar e orientar o debate da Asemblea.

Para contactar: Barbara Primo e Xaime Aguiar.
procesoferrol@gmail.com

QUEREMOS UNHA ALTERNATIVA

Moitas persoas estamos a observar a regresión e o progresivo deterioro da situación social, cívica, económica, laboral e institucional de Ferrol.

Lonxe de patriotismos partidarios e de prexuízos políticos, debemos sobrepoñernos e superar a precariedade e frustración presentes, así como as alarmantes perspectivas de futuro que podemos prever.

Temos obxectivos

Xa temos algún camiño andado, e sabemos que desde intereses diversos podemos chegar a obxectivos comúns. Que debemos ser quen de construír unha mínima unidade popular, de remunicipalizar, feminizar, rehabilitar, galeguizar, participar.

Queremos organizar un proxecto de participación política local, perdurable no tempo e con capacidade de influír social e institucionalmente. En definitiva, unha ferramenta política con carácter democrático para un proxecto municipalista.

Queremos e temos que organizarnos

Propoñemos un lugar de encontro aberto ao conxunto da cidadanía, onde todo xire en torno á articulación de formas respectuosas de participación entre nós, e tamén na interacción con todo tipo de organizacións e movementos sociais.

Unha proposta política con modelos de funcionamento horizontais, transversais e plurais. Procurando consensos desde a diversidade e a diferenza, como elementos que están na natureza mesma do proxecto

Un espazo político para as persoas, onde nos poidamos recoñecer mutuamente, sen mediacións, nin autoridades, nin poderes fácticos de ningunha caste.

Con estritas garantías democráticas, no que as persoas poidamos exercer os nosos dereitos plenamente, en réxime de radical igualdade.

Queremos actuar desde o respecto e a honestidade

Un proxecto sen imposturas, que faga o que di que vai facer desde a máxima transparencia e radicalidade democrática. Desde a honestidade persoal como antesala da honestidade colectiva.

Un espazo soberano e autónomo, pero non excluínte. Aberto a fórmulas de cooperación con proxectos compatibles cos nosos obxectivos políticos.

Aspiramos a representar maiorías sociais, por iso non podemos eludir a relación existente entre un horizonte emancipatorio que promova o cambio social, co máis inmediato e pragmático horizonte electoral.

Planificar as tarefas precisas para atender a eses horizontes temporais semella ser o traballo que debemos abordar xa, participadamente, desde o conxunto do colectivo.

HAI ALTERNATIVA. HAI POSIBILIDADE.

Documento Anexo en formato pdf. | Acceder/Baixar.

Enviado por:
Proceso Ferrol
-procesoferrol@gmail.com-
26 de outubro de 2017 11:46

_______________________

domingo, setembro 17, 2017

Quem tem um plam? ... Por Lupe Ces - Reflexions, experiências e desafios da esquerda


Por Lupe Ces [*]
17.09.2017


Galiza e a sua realidade no espaço geopolítico


Reflexionar sobre o futuro da esquerda, os resultados desa reflexom, vam estar sempre marcados polas coordenadas geopolíticas do lugar onde se fai essa reflexom. Asim, hoje, aqui na Galiza podemos fazer este debate, e resulta necessário e interessante, mas resultaria de todo estranho fazé-lo em Siria, onde o Império está golpeando co útil maço do yihadismo, para levar adiante os seus planos de destruçom dos estados de medio-oriente. Está aplicando um modelo de guerras, nom para ganhá-las, senom para manté-las vivas como armas de destruçom definitiva, que deixa aos povos indefensos. Iste é o caso de  Afganistam, Irak, Libia, Yemem... Esta é também a estrategia que se quere aplicar em Venezuela, e verémo-lo co tempo, ampliado a mais países.

Mas nós vivemos nestes tempos, nessa zona de conforte, onde as guerras, co sofrimento de milhos de pessoas, nom formam parte da nossa realidade, por mais que a solidariedade, a empatia que sentimos polos povos do mundo, permita por uns segundos, por uns dias mesmo, que se nos encolha o coraçom diante de cada nova que nos chega desses territórios. Ou mesmo, que Europa experimente por segundos, a realidade das pessoas que vivem submetidas a situaçons de guerra, em forma de atentados, case sempre realizados em tempo de eleiçons ou em médio dum conflito político relevante, como é o caso de Barcelona.

Umha zona de conforte situada na área geopolítica denominada Ocidente, nom eximida de contradiçons e problemas, mesmo onde esses problemas aumentam. Porque estamos a assistir a um aumento das desigualdades; um incremento da pobreza; um recorte de liberdades; o enraizamento do patriarcado; umha perda de soberania dos estados a favor das multinacionais, e um processo de centralizaçom e uniformizaçom que afoga os anceios de soberania dos povos a quem lhes é negada.

Unha zona de conforto, mas que descobre cada dia como se degrada o seu território e como se pom em perigo a vida das especies e a saúde das pessoas, num delirante caminho cara a destruçom da vida.

Aqui pois, toca-nos reflexionar sobre o futuro da esquerda. E quero dar dous dados a respeito do nosso país que penso que podem servir para centrar-nos sobre o tipo de sociedade á que pertencemos. Som dados bem conhecidos. Por umha banda, na Galiza existe um processo de avelhentamento da povoaçom moi acusado, com um saldo vegetativo negativo que se prolonga no tempo, morremos mais dos que nascemos, ainda que temos umha esperança de vida moi alta, de mais de 85 anos no caso das mulheres.

Associemos a esses dados que as pessoas coa idade (por pura biologia), tendemos a ser menos ativas e participativas. Acrescentemos a isso que Galiza é um país de proprietários e, em menor medida, de proprietárias. Um 36% desses proprietários na Galiza, som-no  de mais de 10 bens imoveis; que hai case 250.000 vivendas que funcionam como segunda vivenda, e case dous milhos de veículos. Somemos a isso que hai máis de 300.000 vivendas baleiras; que o 61% da populaçom tem conexom a Internet e a cobertura educativa, sanitária e farmacêutica, polo de agora, cobre praticamente a toda a povoaçom.

Poderíamos estender-nos nas implicaçons que estes dados tenhem á hora de elaborar e levar adiante um projeto de transformaçom social, mas, de fazé-lo eu, nom seria moi rigorosa porque careço dum estudo sério e tam só  podo aportar intuiçons sobre o que isso supom. Intuiçons e conclusons tiradas dos anos de experiencia, e do trato e observaçom de muitas pessoas ao longo dos anos de ativismo e de vida. Só, e para resumir, atrévo-me a dizer:
- O conservadurismo na Galiza, que debe ser contrastado por um projeto da esquerda, tem umha importante base material, e nom só está vinculado à rede caciquil, à ignoráncia ou aos restos do franquismo.

- A perda de povoaçom, a maiores das situaçons criadas pola crise, é também produto do auto-ódio e papanatismo cara ao de fora. Um auto-odio e papanatismo, que padecemos e imos herdando geraçom tras geraçom. Póde-se entender assim que muita mocidade, mesmo podendo contar co apoio familiar para emprender mais de um projeto, prefira mal viver no estrangeiro.

- O país perde o seu sangue novo. Polo que conheço, só algumhas atividades económicas coma a vitivinícola, e nalgumha medida, o sector de gando de carne, conseguiram relevo geracional, mentres os sectores económicos como agricultura, pesca, sector naval, continuam desmantelando-se sem pausa. Salientar que é verdade que hai iniciativas económicas novas,como o sector relacionado coa produçom ecológica, ainda pouco significativo, que tem gente nova ao frente de múltiplos projetos que batalham todos os dias contra a grande industria alimentária.

Temos as bases para umha transiçom ao socialismo como modelo económico de raparto da riqueza


As características da Galiza permitiriam umha transiçom bastante doada a umha economía socialista. Somos um país cumhas bases econômicas onde poderiamos permitir-nos esse transito sem maiores dificuldades. Temos infraestruturas que garantizariam a educaçom, a sanidade e a vivenda. Temos povoaçom preparada, e terra, agua e mar para garantir a soberania alimentaria. Temos vivendas para garantir o direito residencial. Só haveria que recuperar desde o público sectores estratégicos como a energia, as telecomunicaçons, a banca e o transporte. Acompanhemos todo isto dumha política internacional onde busquemos alianças para garantir o aceso á tecnología e bens de equipo e temos a Galiza socialista que sonhamos. Nom está tam longe como pensamos a possibilidade dum reparto mais justo da riqueza e dum outro jeito de organizar a economia.


Novas formas de vida e interesses das geraçons post-transiçom

Hai outros dados que devemos manejar para orientar as nossas reflexons. Eu nom os vim nunca recolhidos, seguramente existam, seguramente alguém os tem estudados, ou mesmo, poda que permaneçam interessadamente ocultos, porque sabemos agora que os sociólogos converteram-se  nos grandes gurus dos partidos sistémicos.

Som dados referidos á forma de vida e interesses das geraçons post-transiçom. Umha informaçom moi valiosa, porque quem saiba conectar cos interesses das pessoas e entenda os resortes que movem o seu jeito de vida, captará o seu interesse e moverá as suas vontades.

Na minha experiencia, a saúde e a estética do corpo, a imagem pessoal, as emoçons, as relaçons sociais e o ócio, centrado sobre todo nas viagens, som, os interesses prioritários destas geraçons post-transiçom. Geraçons que tenhem um moi alto nível de autoexigencia, que vivem a formaçom, nom importa em que profissom, cumha disciplina estoica, que reflicte umha capacidade importante para realizar esforços, que antes nom se nos requeriam, máxime se todos estes esforços, nom se traduzem, na maioria dos casos em estabilidade laboral. Umha estabilidade à que já lhes figeram renunciar.

As mulheres destas geraçons sofrem umha especie de desdobramento da personalidade associado a altos níveis de stress. Tenhem que ser nais perfeitas, entrenadoras e inversoras nas carreiras cara ao estrelato das suas crianças, activas sexualmente, coidadoras, com intensas relaçons sociais, eficientes no seu trabalho e, à sua vez, monstrar-se também como  seres livres e sem ataduras que  brilham por si mesmas. Bem está que a maioria nom consegue estes objectivos. Acrescentemos entom, ao stress, a frustraçom.

Outra caraterista destas geraçons que me interessa ressaltar é a sensibilidade. Umha sensibilidade ainda nom transformada em consciência política e açom, a respeito da preservaçom do meio ambiente e dos direitos dos animais. Um dos rasgos mais diferenciadores em relaçom às geraçons anteriores, que fomos educadas na frase bíblica “ crecede e multiplicade-vos e dominade a Terra”, ainda que isso supunha estender a morte pola própria Terra.

Esa sensibilidade cara outras especies, e pola preservaçom ambiental,mesmo podería parece associada ao instinto colectivo da supervivência. Como se a nível coletivo , ou do subconsciente colectivo, estas geraçons ativassem umha alerta do perigo que como especie temos que afrontar. Porque esta vai ser umha das batalhas definitivas que estas geraçons tenhem por diante, cos desafios do cambio climático e a contaminaçom das águas e da terra.

Enquanto as geraçons anteriores, registraram antes e agora, umha alta participaçom na militáncia partidária e o associacionismo,  motivada case maioritariamente por intentar plasmar umhas ideias, melhorar e transformar a vida da comunidade, ou mesmo pola conviçom de ter que liderar e protagonizar esses cámbios, o sentimento colectivo nestas novas geraçons, passa pola peneira do principio de reciprocidade “eu dou se ti me das”, “eu dou na medida que recebo”, e a implicaçom em movimentos e associaçons é, em consequência, moi reduzida. Valora-se muito o tempo pessoal. As reunions, o trabalho político... semelha tempo perdido. Assim, ficam na política aquelas pessoas que a vem como um campo profissional, onde quem se tem que esforçar é quem vive dela. A política para quem a trabalha. A esquerda político-institucional passou a ser, para os olhos da maioria social, umha alternativa profissional que, no caso da esquerda, vai fazer às instituiçons “o que se poda”.

Nom vou cair na soberbia, nem na ignoráncia, de valorar do mesmo jeito a todas as pessoas que se comprometem para fazer política de esquerdas desde as instituiçons, nem negar o compromisso transformador de muitas delas, mas a visom geral que se tem é ista. Eu compartilho responsabilidades. Isto é o que conseguimos co caminho andado até agora. O caminho institucional converteu-se numha agencia de colocaçom , e  o PP é o paradigma do que falo. Foi o partido que conseguiu, depois das crises do Prestige e da Guerra do Irak, umha renovaçom geracional sem precedentes, porque claramente oferecia um posto de trabalho e umha oportunidade para medrar económica e socialmente. A maiores, gera umha ocupaçom indireta significativa, mesmo se temos em conta que moitas pessoas, muita rapazada também, o seu primeiro contato coa política som os 150€ que o PP lhes paga por ser interventores nas mesas eleitorais. Temos que reconhecer que a todo isto ajuda desde logo o participar no chamado “jogo político”, coas cartas marcadas. Os jeitos da mafia som moi efetivos.

Mentres, a esquerda partidária tinha e tem grandes dificuldades para conseguir participaçom, porque as expectativas sempre som moi limitadas, “saem poucos da lista e nom se cria trabalho indireto”. Começa mesmo a ser moi habitual que rematado um processo eleitoral, os e as candidatáveis nom elegidas, aleguem falta de tempo para continuar coa atividade na organizaçom ou nos movimentos sociais onde se lhes convida a participar.

Cumpre também encontrar as razons polas que concelhos onde se tem aplicado políticas de esquerda ao longo dos últimos anos, onde se melhoraram as infraestruturas, o desenvolvimento económico e cultural, onde se dam melhores serviços, onde as instituiçons estam governadas por pessoas honradas e singelas, o Partido Popular segue a ser o mais votado nas convocatórias que nom som eleiçons municipais. É o caso de Allariz, Sam Sadurninho, e seguramente outros que nom alcanço a conhecer tam bem. Hai que perguntar-se por quê, as nossas políticas nom alcançam a transformar o pensamento colectivo. Porque a esquerda, nom é mais infraestruturas, melhores serviços, boa gestom... A esquerda é o pensamento e a vontade colectiva de preservar o bem comum, de transformar a realidade para acadar maiores cotas de bem-estar para as pessoas e as suas comunidades, de construir modelos de governança local e mundial baseados nos valores da liberdade, a igualdade e o respeito à diversidade. As políticas que temos que implementar, devem estar logo orientadas para fazer hegemónico esse pensamento e unir o maior número de vontades para conseguir esses objectivo.


O impulso para os cámbios sempre vem da maioria organizada


Os Movimentos Sociais na Galiza nom passam polo seu melhor momento. As razons penso, quedaram enumeradas no apartado anterior (envelhecimento da povoaçom, interesses e formas de vida diferentes das novas geraçons…), porque ser, som mais necessários que nunca.

O movimento sindical perdeu cotas moi altas de confiança e sofre as consequências dunha profissionalizaçom das suas direçons que o levam, na maioria dos casos, a ser meras gestorias de despedimentos e expedientes de regulaçom ou liquidaçom de empresas.

Seguem tendo reconhecimento social o Feminismo e o Ecologismo. O primeiro porque os  seus logros som patentes, e mesmo para as novas geraçons, é patente também a necessidade de luitar por defender esses logros e aumenta-los. Ademais, conseguiu um tímido, ainda que constante relevo geracional, com cámbios no discurso e nas formas de ativismo. O segundo, o Ecologismo, porque se ajusta á sensibilidade incipiente das novas geraçons com todo o que tem a ver coa defensa dos animais e o planeta, e porque consegue associar o ativismo com a pratica dum ócio alternativo.

A historia ensina-nos que as necessidades e sobre todo as demandas da sociedade organizada, cristalizam em movimentos sociais e políticos que a sua vez produzem os cámbios reais, bem a través de cámbios institucionais, ou bem destruindo as instituçons caducas e dando passo a novas instituçons e formas de governo.

Na Galiza cumpre investir muita energia na organizaçom social, incorporando os cámbios nesses processos organizativos, que permitam a participaçom das novas geraçons, cos seus jeitos e interesses. Isto é totalmente necessário e condiçom sine qua non para que a participaçom nas instituçons reflita e permita transformaçons do sistema político-económico.

Dessa energia e desses processos sairam os novos liderados.


Os caminhos andados, de éxito ao fracasso, do fracasso ao éxito

Moi rapidamente sinalar, a groso modo, quais forom os caminhos andados nos últimos tempos. Queria sinalar dous momentos onde estivemos moi perto de conseguir que algo cambia-se:

- Em primeiro lugar na crise do Prestige. Moita gente na rua mobilizando-se durante meses, combinando ativismo, critica política, superando ao estado na responsabilidade de recuperar as zonas afetadas… Todo um capital humano e político que cristalizou num segundo movimento “Hai que botá-los” e que propiciou um governo bipartito. Mas este governo,  governou, salvo exceçons, de costas aos movimentos que o pariram e se permitiu cumplicidades co poder econômico e mediático que o destruirom.

- Em segundo lugar, o impulso político retomado coa irrupçom de Age, que bebia diretamente dos processos internacionais da nova esquerda altermundista e do 15M. Um novo discurso que propunha um processo constituinte, horizontalidade, transparência, participaçom,…., e que foi criando frustraçom na medida em que nom existia coerência entre o discurso e a acçom; que nom conseguiu superar o maior obstáculo da esquerda, a necessidade da unidade. Na Galiza sempre falta algumha pata quando se quer construir umha mesa. Um projeto, que na sua última expressom, frustrou, baixo o meu ponto de vista, as aspiraçons que puséramos nela moitas pessoas, porque estava chamada a ser a nova representaçom nacional nas instituçons espanholas. O caminho presenta-se incerto.


Construçom, destruçom. Responsabilidades na liquidaçom do capital humano e político que nos pertence

Cumpre sinalar, a responsabilidade que existe no processo de  liquidaçom da herdança depositada nas organizaçons políticas e sociais por milheiros de pessoas que dedicaram, tempo e esforço para erguer expressons organizadas da esquerda na Galiza. Um processo levado adiante por pessoas e interesses que desde a acomodaçom e o exercício das ridículas cotas de poder, mas poder a fim de contas, que existem dentro das organizaçons, criaram divissom, frustaçom e cansaço.

Nom quero esquecer, a parte que lhe corresponde nesse processo de liquidaçom,  aos esforços levados adiante por parte dos serviços de inteligencia do estado. Instituiçons moi ativas, ao serviço dos interesses da preservaçom do sistema, que intentam controlar e minar os movimentos e associaçons alternativos. Esta atividade e estas instituiçons, deveram ter algúm interesse para a esquerda, pola conta que nos tem, e investigar e analisar as suas estrategias, ou quando menos ser conscientes de que existem.

A herdança é valiosa, nom podemos destragá-la.


Um plano para Galiza, um plano para o cambio económico e social

Dim que hai que fazer moitas cousas porque algumha sairá bem. Também dim que os éxitos venhem dum longo caminho de ensaio e error. Eu digo que na Galiza hai umha visom minifundiária das estrategias. Que desde a esquerda neste país, soesse confundir a naçom coa organizaçom, e como tal, as estrategias fracaram, porque nom se pensa a longo praço. Cumpre pensar como definir esse obxectivo comum de efeito multiplicador que permita a recuperaçom da soberania nacional. Porque é vital multiplicar o efeito de miles de acçons que muitas organizaçons e coleitivos estam a realizar,  e mostrar um poder constituinte em formaçom.

Em muitas ocasions,  as iniciativas políticas na Galiza semelham secundar as iniciativas ou processos que se estam a dar noutras naçons do estado. Se em Catalunya questionam o Concerto Económico, nós também. Se em Euskalerria elaboram o discurso de mais competências, nós também. Mesmo os processos de luita armada que se deram neste país, tiveram umha grande dose de mimetismo. E nestes últimos anos, intuímos um hipotético processo constituinte no estado, e aló fomos, a aproveitar as sinerxias a ver como nos ia…,e foi-nos mal. Erramos na analise. A realidade monstra um novo cenário onde a possibilidade de ruptura democrática, de processo constituinte, esta a dar-se em Catalunya, cumha resposta muito autoritária e repressiva por parte do estado, e umha possiçom nada rupturista, por parte de quem íam ser os nossos companheiros de viagem constituinte.

Se quadra, por ser umha naçom diferente, há ser algo diferente o nosso processo político. Mas sabemos que quando temos um problema temos que ir na busca da soluçom, quando estamos ante um perigo ou ameaça, imos buscar como defender-nos. Assim, levámo-lo fazendo ao longo de muitos séculos nesta velha naçom Europea, marcada no seu adn por múltiples fracassos. Polo tanto ergueremo-nos para construir o que precisamos, as novas geraçons também o faram, ao seu jeito.

Se fomos o primeiro reino suevo; fixemos a primeira revoluçom europeia contra o poder feudal; construímos a primeira resposta de masas contra umha agressom medioambiental como no caso do Prestige, ninguém pode negar-nos a possibilidade de que sexamos num futuro próximo, a primeira república socialista do noroeste europeo. A República Socialista da Galiza, garante da vida e da defesa do território. 

Como conclusom e para finalizar:

Para reflexionar sobre o futuro da esquerda, nom podemos esquecer a situaçom da Galiza na zona de conforto que o Império limitou, fronte a destruçom por guerras permanentes, de extensos territórios da periferia do Império.

Na Galiza hai umhas geraçons chamadas a conformar o projeto da esquerda do século XXI que tenhem formas de vida e interesses diferentes e precisam espaços de ensaio e error para levar adiante esse projeto.

Umhas geraçons que tenhem que dar a batalha na defensa do território, e fazer hegemónico um novo modelo humano nom depredador, que preserve a vida no planeta.

---

Acceder/Baixa ao escrito en formato pdf, de 7 páxinas.

Nota.-
Intervençom na jornada de reflexom e coloquio celebrado o 15 de setembro de 2017, na Facultade de Filosofía de Compostela, sobre os desafíos aos que se enfronta a esquerda a nivel mundial. O acto foi organizado pola eurodeputada galega Lídia Senra, integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), onde ademais da participación da propia diputada, presentou o compañeiro David Rodríguez (O Funambulista Coxo); e interviron também  o sociólogo portorriqueño, membro fundador de Europa Decolonial, Ramón Grosfoguel; a Comandante Guerrilleira nicaragüense, presidenta tamén da Fundación Popol Na, Mónica Baltodano; ou a activista do Movemento Autónomo de Mulleres de Nicaragua e integrante do Foro de Mulleres para a integración centroamericana e do Caribe, Haydee Castillo. +info.

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, feminista e activista social. Forma parte do Colectivo Ártabra 21.  Blogue persoal: Caranza free opiniom.
Facebook e Twitter.
---

mércores, xuño 28, 2017

Convocatoria dun encontro da esquerda para valorar a situación municipal e os dous anos de goberno municipal en Ferrol - Este xoves, 29 de xuño, ás 19.30hs no Ateneo Ferrolán - Esta convocatoria pretende interpelar a todas esas persoas que consideren que é preciso reflexionar serenamente sobre a situación e tentar construír unha interpretación contrastada e compartida


Estamos no ecuador do mandato municipal. O pasado 24 de maio cumpríanse dous anos das últimas eleccións locais e o pasado 13 de xuño outros dous da elección de alcalde. Naquel momento o PP pasaba á oposición e formábase un goberno de esquerdas por medio dun acordo entre Ferrol en Común e o PSOE co apoio do BNG na investidura.

O programa e propostas electorais de Ferrol en Común e o Acordo co PSOE, abrían unha etapa de esperanza e ilusión. Para moitos/as coa lexítima ilusión de quen formaba parte do proxecto, outros/as máis críticos con Ferrol en Común, divididos entre quen pensaron que había que cooperar e que Ferrol en Común sería o primeiro interesado en procurar esa colaboración, e quen pensaban que era mellor non interferir porque calquera cuestionamento ao goberno só podía beneficiar ao PP.

En calquera caso, para todos/as abríase unha etapa chea de incógnitas no político, ás que se sumaban outras no ámbito máis inmediato e orgánico, como o funcionamento da coalición (EU-Anova-”Inscritos en Podemos”), ou o do Grupo Municipal de Ferrol en Común ou do acordo de goberno de Ferrol en Común co PSOE, así como a capacidade de diálogo co BNG como socio imprescindible de futuro para moitos acordos necesarios, ou a capacidade e compromiso das persoas que lideraban o proxecto, ou a vontade de ampliación da influencia social de Ferrol en Común, ou a súa consolidación como alternativa política, e mesmo a súa contribución á maduración dunha alternativa política galega máis aló de simples plataforma electoral…

Pero moito máis importante que todo isto era que se abría unha nova etapa presidida polas anunciadas políticas “claramente de esquerdas” e centradas na remunicipalización de servizos, na transparencia, na participación cidadá…

Neste momento boa parte daquelas incógnitas deixaron de selo. Ten pasado tempo suficiente como para saber cales son as prioridades, compromisos, capacidades e actitudes do goberno municipal, e podemos prever o que poden depararnos os dous anos escasos que restan de mandato.

Durante estes dous últimos anos todos/as nós temos falado en múltiples ocasións sobre estas cuestións. Seguramente de maneira informal, fragmentaria, con máis ou menos información contrastada… Seguramente teñamos comentado na nosa contorna persoal a preocupación pola inercia e a ausencia de proxecto do goberno local de Ferrol en Común “+2” e teñamos manifestado a preocupación polo futuro.

Esta convocatoria pretende interpelar a todas esas persoas que consideren que é preciso reflexionar serenamente sobre a situación e tentar construír unha interpretación contrastada e compartida. Non se trata de romper o goberno, senón que reaccione a favor do cumprimento do programa electoral e que a actitude da practica política municipal volva a ilusionar a súas bases sociais e ao conxunto da cidadanía.

Moitas persoas pertenceremos ao espazo político-electoral de AGE ou de En Marea, algunhas terán formado parte de Ferrol en Común, outras da Marea Ártabra, outras quizá de ningunha, pero en calquera caso todos/as compartiremos a preocupación polo futuro do concello de Ferrol.

Vémonos pois o vindeiro xoves, día 29 de xuño ás 19:30 hh. no Ateneo Ferrolán.

Enviado por:
Lucia Vizoso
-luciaxocaloma@gmail.com-
26 de junho de 2017 12:54

_____________

luns, xaneiro 16, 2017

“O que está a acontecer na União Europeia é uma mentira”, afirmou a eurodeputada Catarina Martins este domingo, em Berlim, numa homenagem a Rosa Luxembugo organizada pelo Die Linke - “...todos somos vítimas de uma União Europeia que ataca direitos dos trabalhadores para proteger os grandes bancos e corporações”


O que está a acontecer na União Europeia é uma mentira”, afirmou a eurodeputada Catarina Martins este domingo, em Berlim, numa homenagem a Rosa Luxembugo organizada pelo Die Linke, continuou  “...todos somos vítimas de uma União Europeia que ataca direitos dos trabalhadores para proteger os grandes bancos e corporações”... "Nós não temos de escolher entre os neoliberais e a direita. Podemos escolher a democracia e os direitos dos trabalhadores".

O Esquerda.net transcreve, na íntegra, a intervenção de Catarina Martins:

Agradeço ao Die Linke o convite para estar convosco neste dia.

Um dia para honrar Rosa Luxemburgo, uma mulher cuja vida nos inspira a todos, uma feminista que abriu-nos o caminho, uma militante anti-guerra, e uma marxista cujo pensamento e luta moldaram e reforçaram a esquerda.

E no começo de 2017, o ano de todos os riscos políticos e um ano eleitoral na Alemanha, precisamente quando comemoramos cem anos da Revolução de Outubro.

Estou aqui hoje em solidariedade. Os problemas no meu país, Portugal, e aqui, na Alemanha, podem ser diferentes. Mas todos somos vítimas de uma União Europeia neoliberal que ataca direitos dos trabalhadores para proteger os grandes bancos e corporações.

Em Portugal, o salário médio é metade do vosso salário mínimo. O nosso salário mínimo líquido está abaixo dos €500 por mês. 10% dos trabalhadores são pobres. O desemprego jovem está acima dos 25%. Mais de 70% da pensões de reforma são mais baixas do que o salário mínimo. Uma em cada cinco pessoas é pobre. Uma em cada três crianças é pobre.

Portugal é também um dos países europeus onde mais anos se tem de trabalhar para conseguir uma pensão de reforma. Os trabalhadores em Portugal têm dos horários mais longos de toda a Europa trabalham mais dias do que a média europeia. Os gregos, ainda mais horas.

Portanto, se alguém vos disser que a Europa do Sul é preguiçosa está a mentir. Se alguém vos disser que trabalhadores na Alemanha estão a pagar a preguiça do Sul, é mentira.

O que está a acontecer na Europa é a repetição de uma velha mentira, ou de um truque de magia básico:

Quando o 1% dos mais ricos acumula ainda mais riqueza, e quanto os restantes 99% da população estão a ficar mais pobres, apontando o dedo aos mais pobres - a Europa do Sul, os migrantes, os refugiados, as minorias - isto é uma forma de evitar que as pessoas olhem para quem nos está a roubar. Apontar para a Europa do Sul enquanto o capital financeiro nos assalta em casa.

A coisa mais revolucionária que alguém pode fazer é proclamar o que está a acontecer".

E o que está a acontecer na União Europeia é uma mentira.

Prometeram-nos uma União Europeia de paz e desenvolvimento. Mas agora, quando olhamos para a crise económica, a crise de refugiados, muralhas a serem construídas, o surgir da extrema-direita, a política do medo e do ódio, em tantos países europeus, a total inabilidade das instituições europeias em lidar com o aquecimento global, nós sabemos que a promessa era uma miragem. Mesmo os que acreditaram e trabalharam para cumprir a promessa de uma União Europeia da solidariedade e coesão, sabem que a União Europeia de hoje é parte da crise. Portanto nós devemos questionar as nossas instituições comuns. Não porque não acreditamos na solidariedade e coesão, não porque tenhamos desistido dos objetivos da paz e desenvolvimento, mas precisamente por sermos solidários, por queremos coesão, desenvolvimento e paz.

Após a crise financeira de 2007-2008, governos em todo o mundo prometeram novas regras para controlar o sistema bancário e proteger os cidadãos. Em vez disso, criaram novas regras para limitar a democracia e proteger o setor financeiro.

A crise de dívida privada que Portugal atravessa, tal como Espanha, Itália e Grécia, foi criada para salvar bancos. E foi a desculpa perfeita para impor um processo de neoliberalização rápida dos países europeus. Privatizações, liberalizações, desregulação, o enfraquecimento do estado providência, ataque aos direitos laborais, precariedade.

Nenhuma das políticas liberais impostas resolveu qualquer problema. As dívidas públicas sobem na zona euro porque a austeridade criou uma crise económica para baixar os direitos dos trabalhadores e os salários. E quando os salários baixam num país, isso cria pressão em todos os restantes para baixarem salários também.

Os salários baixos em Portugal estão a pressionar a descida dos salários na Alemanha. Não porque seja essa a escolha dos trabalhadores, ou porque seja sequer uma necessidade económica, seja em Portugal ou na Alemanha, mas porque o capital financeiro necessita de baixos salários para aumentar os seus lucros.

Educação, saúde pública, serviços públicos, estão cada vez mais frágeis, não porque não há dinheiro, mas porque é aí que está o dinheiro. E a banca internacional e as corporações querem ficar com ele.

Quando tratados e regras europeias substituem as escolhas democráticas dos parlamentos nacionais e entregam poder a instituições que nenhum de nós elegeu, não é porque cada decisão nacional poderia atacar a solidariedade europeia -olhem para todos os regimes proto-fascistas que a União Europeia tem como parceiros- é porque soberania popular, democracia, é um obstáculo ao projeto neoliberal europeu (e os ataques à democracia escalaram de intensidade com os acordos CETA e TTIP que submetem estados a corporações). Neoliberais odeiam democracia e é por isso que têm medo de trabalhadores com direitos e organizados.

Após cinco anos de cortes de salários e pensões, de privatizações de setores estratégicos e empresas públicas, desregulação do código laboral, depois de cinco anos de políticas neoliberais, Portugal não conseguia gerir o problema da dívida pública ou do défice orçamental, e não conseguia resolver sequer os problemas bancários, a economia afundou e o desemprego causou a maior onda de emigração desde a ditadura fascista e a guerra colonial dos anos 60. Mas durante todo este tempo, as instituições europeias e o governo europeu apresentaram Portugal como um bom exemplo.

Mas quando, após as eleições de 2015 que permitiram um governo minoritário apoiado pela esquerda no parlamento, houve uma pequena recuperação de salários e pensões, quando as privatizações pararam, quando algumas medidas de combate à pobreza foram implementadas, a economia recuperou um pouco, alguns empregos foram criados e até o défice baixou. E foi aí que as instituições europeias começaram a dizer que Portugal era um problema.

É óbvio que o problema a dívida pública se mantém. E vai-se manter enquanto não reestruturarmos a dívida. Porque o problema da dívida não foi criado apenas por Portugal, mas por uma resposta europeia trágica à crise financeira e por uma união monetária desenhada para ser uma auto-estrada do capital da periferia para o centro.

E estou consciente de que os trabalhadores alemães não sentiram benefícios desta política. Porque esta transferência de riqueza não aconteceu entre os trabalhadores portugueses e os trabalhadores alemães. Aconteceu de todos os trabalhadores para o capital financeiro.

Portanto, quando Schauble ataca Portugal, desconfiem. O problema para a Alemanha ou para a Europa não é o défice público de Portugal. Ele está apenas a usar o truque de magia para desviar a vossa atenção do Deutsche Bank e os verdadeiros riscos para a economia alemã.

Quando a direita e extrema-direita nos diz que os refugiados são terroristas e que a ameaça às nossas liberdades e segurança, desconfiem. Refugiados são vítimas do terror e estão a tentar fugir do terrorismo. A ameaça à paz é a militarização da Europa e a guerra. A ameaça à liberdade e segurança são as políticas reacionárias que negam direitos iguais às mulheres ou às minorias.

E quando os sociais democratas e os conservadores nos dizem que se atacarmos os tratados europeus, ou o Banco Central Europeu e as regras do euro, somos exatamente como a extrema-direita, eles estão apenas a tentar que a História chegue ao fim e que a austeridade seja o melhor a que podemos aspirar.

Nós não temos de escolher entre os neoliberais e a direita. Podemos escolher a democracia e os direitos dos trabalhadores.

A direita não tem nada para oferecer a não ser medo e ódio. A esquerda constrói a resposta em solidariedade, com esperança, sem medo. Como Rosa Luxemburgo nos ensinou, há um novo mundo que precisa de ser construído”.

Fonte: Esquerda.net | 15 de Janeiro, 2017 - 17:16h.
Fonte:  Foto de Paulete Matos.

Artigos relacionados:
__

venres, xaneiro 06, 2017

Todos os feminismos son de clase - Entrevista de David García Aristegui á feminista e sindicalista Isabel Benítez, coautora do libro 'Panrico: la vaga més llarga'


Entrevista de David García Aristegui [1] á feminista e sindicalista Isabel Benítez [2], coautora do libro (Panrico: la vaga més llarga) sobre a Folga de Panrico, xunto a Homera Rosetti, mais agora, nesta entrevista Isa non só vai falar do libro que debemos promover para non esquecer que si se pode, si se ten vontade e funciona a solidariedade; mais sobre todo fala da esquerda, de sindicalismo e de feminismo cunha perspectiva moi clarificadora. Desde Ártabra 21, animamos-vos a que non deixedes de ler a entrevista e a facer-se co libro, polo de agora só en catalán.

En numerosas charlas e textos teus falas de feminismo de clase. Cal sería o seu oposto?

O feminismo de, por exemplo, Cristina Cifuentes, Inés Arrimadas ou Andrea Levy tamén é un feminismo de clase. Todos os feminismos son de clase, outra cousa é que sexamos conscientes ou non. É dicir, tradúcense en políticas, reivindicacións e programas de loita concretos nos que se reflicte cales son nosas prioridades, si todas as mulleres ou só algunhas, por dicilo en términos sinxelos. Cifuentes, Arrimadas e Levy teñen moi claro que a súa única meta é conquistar a igualdade de oportunidades para que selectas mulleres poidan explotar nas mesmas condicións a outras mulleres e homes. Para o feminismo burgués, no mellor dos casos, o dereito ao aborto é unha mera liberdade formal. Para nós, é un dereito que si non o garantes materialmente (na sanidade pública e gratuito) é papel mollado. Para o feminismo liberal burgués, a liberdade de mercado e a liberdade individual formal son a unidade de medida da emancipación feminina. Que os salarios sexan miserábeis, a ameaza dun desafiuzamento ou unha sanidade pública colapsada non son problemáticos nin para a crianza, nin a educación nin a familia.

Hai que insistir, entón, co feminismo de clase?

Si moitas compañeiras estamos falando de "feminismo de clase" é porque nos piden con ese título as charlas, pero tamén noutro sentido. A pugna político-ideolóxica neste campo é respecto dos feminismos dos anos 1990 e 2000, que puxeron as identidades (sexual, racial, orientación sexual) no centro, desprazando temas clave como o reparto da riqueza, e que a miúdo son reactivos a incorporar na loita de clases na súa análise, que no mellor dos casos fan unha trincheira decididamente feminista pero que é anticapitalista en sentido abstracto. É un feminismo interclasista que terá moito predicamento na academia e que a nivel político é moi impotente e en segundo que momento, até se desliza á manida "guerra de sexos" en lugar dunha política de clase anti-patriarcal. É obrigado recoñecer que as "organizacións de clase" deron unha resposta aberrante ás reivindicacións feministas desde fai décadas, xa non digamos respecto de a homosexualidade, pero é sintomático que evoquemos a loita das sufraxistas (que pelexaron polo sufraxio censatario das mulleres brancas, xamais o esquezamos) e ninguén queira saber que as bolcheviques foron as primeiras mulleres do mundo que conquistaron o dereito ao aborto público, gratuito e seguro, e o dereito ao voto a principios do século XX, cando até os anos 70 as francesas non podían conducir un coche sen permiso do marido.

Es unha das responsables da Secretaría de Loita Feminista da Coordinadora Obreira Sindical, é o feminismo a materia pendente de todos os sindicatos?


Si, participo na Secretaría de Lluita feminista da COS. Incorporar con solvencia o que significa ser, ademais de traballadora, muller é a materia pendente de todas as organizacións rupturistas, sexan políticas como sindicais. E nós non somos unha excepción. A participación política das mulleres ten un custo máis alto en términos persoais e vitais que para os homes. Primeiro temos as barreiras educativas que fan da obediencia, a compracencia e colmar as expectativas alleas como a quintaesencia do feminino. Logo está o estigma de que opinar, ser vehemente e, potencialmente, ter unha visión máis clara das cousas que o resto dos compañeiros de traballo, tampouco está premiado. A partir de aquí, a dinámica empresarial da "gran familia" e das pequenas e medianas empresas, tamén introducen unha dinámica paternalista e de chantaxe emocional cara ás mulleres moi concreta, por non falar do risco laboral engadido do acoso sexual e, tamén, do acoso moral ao que as mulleres son máis vulnerábeis, precisamente por esa estrutura de carácter que esixe de nós o patriarcado, segundo recollen os estudos da Organización Internacional do Traballo sobre mobbing. Outro aspecto é a moi alta temporalidade e o subemprego, somos as campioas do contrato a tempo parcial, o cal tampouco axuda a desenvolver acción sindical convencional. Superado todo isto, dáche conta de que as mulleres que se sindican e son guerreiras no traballo, son cadros sindicais preparados case para calquera batalla, axitadoras e comunicadoras de primeiro nivel, cunha capacidade de convocatoria e de combatividade a anos luz do resto.

Crees que as cousas melloraron nas organizacións respecto de fai uns anos?


Penso en Montse Castañé, dos mataderos de Vic, nas compañeiras de telemárketing de Terrassa ou nas mesmas traballadoras de Panrico. Ao dar o paso, o que poñen en xogo é moito máis, especialmente cando falamos da sobrecarga laboral que implica a presión social de levar adiante a crianza, a loxística e o mantemento do fogar, coidar de familiares dependentes... Hai moito traballo que discutir e debater respecto diso e avanzamos amodo. A liberación sindical parcial, por exemplo, debería priorizar mulleres antes que a homes; promover activamente a mulleres a cargos de responsabilidade; ser inflexibles coa vixilancia das actitudes e comportamentos sexistas, machistas, racistas, homófobos que poidan aparecer nas nosas asembleas e seccións. Cando ti suscitas un modelo sindical no que é evidente que se teñen que tomar medidas compensatorias para que nós tamén sexamos suxeito político todas e todos.

O libro 'Panrico: A folga máis longa' (Edicións de 1979, Setembro de 2016) foi un encargo que vos realizaron a ti e a Homera Rosetti. Hai moi poucos libros que traten temas sindicais, cal crees que é a razón?

Logo de vinte anos declarando a morte da clase traballadora, falar de sindicalismo parece algo pasado de moda. Existe a percepción de que é unha cuestión "xa superada", que non se pode aportar nada novo, que todo está dito... O desinterese forma parte do proceso de deconstrución da clase obreira logo da Transición, no sentido de proceso inverso do que fala E.P. Thompson respecto de Inglaterra. A medida que as centrais sindicais maioritarias adoptaron o discurso da "empleabilidade" en lugar do de reparto da riqueza, o sindical asóciase a "burocracia, xestión" do que hai e iso fixo que a reflexión sobre o que sucede no traballo ou no desemprego pareza un tema máis propio de académicos, de avogados e doutra xeración. Reforma laboral, folga xeral, ERE, suma e segue.

Que traballos hai interesantes ao teu xuízo sobre sindicalismo e temas laborais?

Sempre existiu e segue manténdose unha tradición de monografías sobre conflitos significativos (MiniWatt, Bruguera, Laforsa, etc) e puntualmente saen pequenas xoias como a etnografía sobre os astilleros de Cádiz, ou os achados de Klinamen con Abajo os restaurantes e demais. O que si que é certo é que, máis aló do ámbito académico e moi especializado, non hai moita bibliografía que aborde, como dicía a tese de Feuerbach de Marx, aquilo de estudar a realidade para transformala, que de claves explicativas e de subversión desde a experiencia militante, non desde as atalaias universitarias, do estado das cousas.

Panrico foi a folga máis longa das realizadas até o momento. En que contexto se produce?

É difícil transcender o titular que destaca o cuantitativo, a duración. Con todo, a folga de Panrico representou un NON con maiúsculas e unha vontade de confrontación nun momento crítico. Cando estala, no outono de 2013, facía un ano e medio da última folga xeral, pouco despois arrinca a folga da limpeza municipal en Madrid, en xaneiro de 2014 aparece o "efecto Gamonal", ao pouco tamén se inicia o conflito de Coca-Cola en Fuenlabrada... A conxuntura sociopolítica do "cero recortes, cero despedimentos" do persoal de Panrico era moi interesante, que este conflito se resolvese cunha vitoria, aínda que fose parcial, podía dar pé a un ciclo diferente. Por outra banda, o feito de que un irmán de Artur Mas fose directivo da empresa, tamén tiña o seu interese en pleno auxe soberanista.

Que papel xogaron as institucións durante a folga?

As traballadoras relatan como sentiron o aparello da Generalitat en bloque desde o primeiro minuto: presenza de Mossos d'Esquadra desorbitada, dilatación inexplicábel das reclamacións que evidenciaban que se estaban distribuíndo produtos doutras plantas en plena folga... Por non falar de que o Institut de Crèdit i Finances -público, dependente da Generalitat- facilitou a liquidez que a empresa non tiña para executar o plan de despedimentos contra o que se levantaban os traballadores... e que estaba impugnado nos tribunais. Ademais destes elementos, a historia da empresa é unha mini fábula da historia económica do Estado español onde a economía real termina devorada por fondos de investimento. Finalmente, o papel da dirección de CCOO -sindicato maioritario entre os huelguistas- que se comprometeu a desconvocar a folga, que recibiu pagos e liberados a cambio deste compromiso...

Que ensinanzas crees que hai que tirar da folga de Panrico?

Os ensinos da folga son diversas: dicir non ten un valor, é unha reivindicación da dignidade básica. As traballadoras insisten en que loitar serve, que a loita deulles importantes leccións, que sentiron que tiñan máis poder do que crían. A folga de Panrico desempoou as ferramentas do movemento obreiro (caixa de resistencia) e tamén a importancia do vínculo sociopolítico do Comité de Apoio e os grupos de apoio locais, para socializar o conflito e non acoutalo a unha empresa. Mentres durou a folga, non se fixo ningún ERE no polígono onde estaba a fábrica. Os mesmos traballadores explican que a folga permitiulles darse conta de que o que sucede nos tribunais tamén ten que ver coa combatividade que había fóra. Os inimigos desta asemblea de traballadores eran moi grandes, pero a sentenza do Supremo é unha sentenza política para permitir a venda da empresa. O ensino da folga de Panrico é que a loita de clases está viva. Unha traballadora nunha presentación ensinou-me orgullosa unha fotografía do seu fillo cunha pancarta para a manifestación do 25 de novembro e díxome: "isto aprendeu-no grazas á folga".

No prólogo de Vidal Aragonés reflíctese que "Unha cidade como Cornellà non é unha cidade dormitorio, senón unha poboación obreira; un operario de artes gráficas non é un 'precario' senón un proletario; quen traballa cosendo en casa para grandes multinacionais do téxtil está auto-explotada, non é unha 'emprendedora'. Somos clase traballadora". Hai unha guerra conceptual e lingüística onde o que nos xogamos é a capacidade para nomear o que somos e o que queremos cambiar. Cando Vidal describe Cornellà, está tomando partido, porque dicir "somos clase traballadora" é tamén enunciar a posibilidade de loitar por un destino común. O concepto "precariado" é un exercicio de distinción moi estendido entre os que se creron que por ter estudos superiores eran mellores que os que curraban desde os 16 anos. "Non son traballadora, son freelancer". Cando se ven traballando por catro duros e sen cobertura, entón é que "son precaria". Non me fales de "acción colectiva" porque o meu é diferente, eu teño vocación e teño estudos. Tamén é produto da derrota política dos anos oitenta, aquilo do fin da historia e o anticomunismo banal.

Nesta situación podemos utilizar a linguaxe propagandístico liberal -oco, xenérico- ou recuperar a política da verdade. Non é fácil, require pedagoxía -que non hai que confundir coa condescendencia-, e é verdade que na era do titular rápido ás veces é necesario ter precaucións lingüísticas para evitar equívocos. Non son fetichista das palabras, pero nomear o que somos e o que queremos cambiar tamén ten que ver con como vemos o mundo e describímolo... pero si esas palabras non se entenden, entón non me serven. Cada xesto encerra un xesto de clase e a práctica educa no exemplo. Pero si renegamos de falar de clases sociais e logo o significante que elixa (cidadán, p.e.) reénchoo de ambigüidades e de consignas contraditorias, non estou levando á xente ao meu terreo, senón que ao final, acabo falando o mesmo idioma que o PSOE, desoriento, desarmo politicamente á xente á que quería dirixirme.

Vólvese a falar por fin de clase traballadora nos medios de comunicación? Prodúcese xusto no momento no que irrompe unha nova política totalmente desconectada dos sindicatos e hexemonizada por cadros de clase media. Como o valoras?

Falar claro é un deporte que ás clases medias e, historicamente, á pequena burguesía, sempre lle resultou complicado. Viven atrapadas entre o quero e non podo, en estratexias familiares e persoais de despegue social e profesional, ser claros é arriscado e a ambigüidade calculada dá unha marxe de manobra crave. Si algo nos ensinou a historia do movemento obreiro, que ten séculos de experiencia, é que na loita de clases non hai atallos. Si ti queres cambiar o mundo desde a base hai que falar con claridade á quen queres convencer e facilitar a súa expresión. A ultradereita cando se dirixe á clase obreira fala claro, o partido nazi reciclou as formas organizativas do movemento obreiro alemán de entreguerras... Trump fala de clase obreira pero tamén Bruce Springsteen fai ostentación dunha estética obreirista. Para min a garantía transformadora dun proxecto político reside na súa implantación e na súa práctica cotiá, non na política propagandística e de xestos xenéricos de face á galería. Si buscas o voto de Amancio Ortega e dunha dependenta de Zara, a un dos dous está-lo enganando.

Si conquistas unha alcaldía falando da "xente" e es capaz de mobilizar "á xente" para que expulse aos axentes inmobiliarios e "xentrificadores" dos barrios, aí estarei vendo o teu potencial rupturista. Si pola contra, falas da "Clase traballadora" e logo, para manterche na alcaldía, desmobilizas a eses mesmos ou, cando intentan facer algo, dis-lles "mira, é que non temos tanto poder como criamos, facemos o que podemos" a túa política era vella antes de nacer. Na medida en que os cargos electos estean ao servizo da organización popular da resistencia ante a que está caendo, estaremos facendo nova política. E estar ao servizo das loitas non é, unicamente, visitar un campamento de traballadores en folga ou enviar-lles un comunicado -que iso está ben e é necesario- é poñer toda a maquinaria loxística, propagandística e recursos que che ofrece o parlamentarismo burgués para "armar ao teu exército".

Como valoras loitas como a das subcontratas da Resistencia Movistar, as Kellys no sector de limpeza, Sindicato de Manteros, Sindicato de Músicos etc... Crees que son fenómenos que están relacionados, estase transitando cara a un 'novo sindicalismo'?

É o síntoma de que o sindicalismo maioritario abandonou á súa sorte á clase traballadora que, fai 25 anos estaba nas marxes, e que agora é a fotografía maioritaria. E aos que quedan no núcleo duro, basicamente esta-lles ofrecendo unha mellor indemnización. Quen se leva a peor receita do "mercado de traballo" son as mulleres, as persoas inmigradas, a xente nova, si a iso sumas-lle a subcontratación (pública e privada) xa tes tes todas as papeletas para que o sindicato realmente existente sexa unha cousa entre exótica e que non che di nada, como no caso dos manteros.

Dicía Antonio García, un dos folguistas de Panrico, que onde CCOO e UGT non teñen o control da situación é onde nacen as flores das revoltas. Estas persoas, cando saltan, desbordan o sindicalismo de concertación, non teñen ese vínculo de confianza que lles permita sementar o medo nas asembleas, traficar con información privilexiada, anticiparse aos movementos. Esta xente fai novo sindicalismo no sentido de que ensaian novas fórmulas, son cautas pero saben o que queren e tamén teñen moi claro que o queren decidir elas por si mesmas. É un modelo moi diferente ao das eleccións sindicais e as charlas informativas unidirecionais, os pactos arriba e a ausencia de asembleas. A histeria que ten CCOO con fenómenos como as Kellys é tamén sintomática, un colectivo de mulleres que se organizando nunhas condicións moi difíciles, vense obrigadas a ter que explicar que non son de CCOO porque continuamente as suplantan ou as utilizan. As Kellys non existirían si o sindicalismo maioritario plantase batalla contra a externalización hotelera desde fai vinte anos.
---

Rebelión publicou este artigo co permiso do autor mediante unha licenza de Creative Commons, respectando a súa liberdade para publicalo noutras fontes.

Fontes: Rebelión e Diario 16.

Foto: Isabel Benítez e Homera Rosetti. |  de Victor Serri. | Diagonal.

[1] David García Aristegui (Madrid, 1974) é licenciado en Ciencias Químicas ola Universidade Complutense de Madrid. Durante os últimos anos traballou como desenvolvedor de software, especializado desde o 2005 no campo da bioinformática e o software libre científico. Foi codirector de Comúns, un dos únicos programas de radio dedicado en exclusiva á propiedade intelectual, dereitos de autor e copyleft. Exmúsico e moi interesado no movemento copyleft, escribiu diversos textos relacionados coa cultura e o coñecemento libre, dando diversas charlas sobre os conflitos que a propiedade intelectual está xerando no ámbito académico e científico.

[2] Isabel Benítez (Monterrubio da Serena, 1981) é licenciada en Sociología pola Universitat Autònoma de Barcelona, militante da Coordinadora Obreira Sindical e membro do consello de redacción de Directa.

Enviado por:
Lupe Ces
lupeces@gmail.com
2 de janeiro de 2017 16:21

http://lupeces.blogspot.com.es/

____

domingo, xullo 31, 2016

O cisma nas organizaçons do "cámbio" está latente, ... Por Inácio Martínez


Por Inácio Martínez [*]
31.07.2016


Na Asemblea de Podemos Galicia, celebrada este 29 de Julho em Compostela, decidírom por esmágante maioria (81,25%) concorrer em solitário às vindoiras elecçons galegas que estam previstas para Outono. Se bem é certo que a organizaçom manifestou que mais da metade das pessoas que participárom na Assembleia nom estavam já presentes, mas a tendência é mais que clara. Agora queda ver que é o que se decide através do voto telemático que já se está a votar, entre o 31 de Julho e o 2 de Agosto que vai ser o definitivo. Mas a crise em Podemos está servida, pois de sair o resultado contrário nas votaçons telemáticas, onde podem votar mais de 20.000 pessoas inscritas, a Secretaria Carmen Santos e todo o Consello Cidadá Galego teria que demitir e volver a ser dirigida a organizaçom na Galiza por unha Gestora. Decidindo Madrid de novo o que se fai por estes lares. No caso de que as pessoas inscritas em Podemos secundaram com seu voto o aprovado na Assembleia, a pataca quente estaria na Coordenadora Provisional da Marea, encabeçada por Xosé Manuel Beiras que se acaba de constituir onte, 30 de Julho em Vigo, pois o partido instrumental teria que aceitar, no melhor dos casos, umha coaliçom eleitoral com Podemos, onde este mantivera as suas siglas e unha presencia mais que relevante nas listas eleitorais, ou ir fraccionados ás Eleiçons Galegas do vindoiro Outono. Claro está si Madrid nom está a dispor outra cousa que todo é possível. E coa batalha intestina no seio do PSdeG-PSOE e o lento e difícil reseteio dun BNG gravemente tocado, Feijóo navega, no seu Partido Popular disfrazado de "Neo-galeguista", numha travessia com mar calmo, na conquista, outrora impensável, dumha nova maioria absoluta.

[*] Inácio Martínez Orero, participa no Colectivo Ártabra 21, em Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra, nas Marchas da Dignidade e na Plataforma na Defensa dos Servizos Públicos, pola Remunicipalización.
_________________

Lídia Senra: “A ‘non aplicación’ da multa non pode repercutir en máis ataques ás clases populares” - A ameaza de suspensión de fondos feita pola CE evidencia que o Estado está intervido por Bruxelas - O goberno Español comprometeu-se a aplicar un duro axuste para o ano 2017 - A eurodeputada galega formula unha batería de medidas a aplicar para facer fronte ao déficit, incluída unha posíbel saída do Euro


A oficina en Bruxelas da eurodeputada galega, Lídia Senra, remitiu-nos unha moi interesante información que nos vai comezar a afectar nos vindeiros meses. E non se trata do Brexit, onde o segundo maior contribuidor ás arcas europeas decidiu abandonar o barco da UE que seguro nós vai afectar e moito. Non, trata-se da "non aplicación da sanción de 2.200 millóns de euros" por incumprimento do déficit, a cambio dun forte axuste económico e social. O Goberno en funcións de Mariano Rajoy, comprometeu ao polo de agora Reino de España, a aplicar un duro axuste para o ano 2017. Desde Ártabra 21 convidamos a ler as dúas novas con atención e tomar nota do que se aveciña. Un novo goberno do cambio, tería que saber que o que iría facer fronte a isto no caso de acadar o poder nas institucións. Os próximos invernos van ser duros.

Lídia Senra: “A ‘non aplicación’ da multa non pode repercutir en máis ataques ás clases populares”. | A eurodeputada de AGEe plantexa unha batería de medidas a aplicar para facer fronte ao déficit, incluída unha posíbel saída do Euro. | Salienta a necesidade dun Goberno disposto a “dar pasos” para recuperar a Soberanía Popular e facer fronte á ditadura de Bruxelas.

O feito de que o Estado español e Portugal, non sexan multados por incumprir os obxectivos de déficit do 2015 é positivo, xa que o contrario, no caso do Estado Español, suporía sacar das arcas públicas uns 2.200 millóns de euros, tendo como consecuencia un incremento dos xa asfixiantes recortes que vimos sufrindo nos últimos tempos [1].

Agora ben, esta “non aplicación” da sanción non é gratuíta. O Goberno en funcións comprometeuse a aplicar un duro axuste para o ano 2017, para reducir o déficit do 5,2% -en 2015- ao 4,6% no 2016, para situarse en 2018 no 2,2%, é dicir, por embaixo do 3% que establece o Pacto de Estabilidade. A Comisión Europea xa puxo en marcha a chantaxe conxelando, polo momento, os fondos estruturais que recibe o Estado até saber cales son as medidas concretas que vai acometer o Goberno español para levar adiante os recortes comprometidos.

Diante deste novo contexto, “o primeiro que debería facer o Goberno español é explicar claramente que accións vai emprender para chegar aos obxectivos de déficit aos que se comprometeron”, esixiu a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda (AGEe), Lídia Senra. Tendo en conta que a data límite para tomar medidas é o 15 de outubro de 2016, “é máis que urxente que este Goberno en funcións explique os compromisos asumidos”, apremiou.

Ademais disto, “cómpre esixir con contundencia que calquera compromiso para reducir o déficit debe pasar por incrementar os ingresos para o erario público sen acudir a privatizacións de ningún tipo nin cargar os impostos indirectos”, evitando que recaian novamente sobre as clases populares.

Estas son algunhas das medidas que a eurodeputada de AGEe identifica como necesarias para afrontar a crise provocada polas políticas de austeridade impostas para reducir o déficit:
  1. O primeiro paso debería ir no camiño de que sexan os bancos e as grandes empresas responsábeis da débeda pública quen asuma a parte que lle corresponde dos xuros da débeda -nos orzamentos de 2016 adícanse 34.000 millóns de euros so para pagar os xuros da débeda.
  2. Lexislar para poñer fin á elusión [2] e á evasión fiscal, obrigando ás grandes empresas a pagar os seus impostos. Cómpre recordar que o Ibex-35 triplicou a súa presenza en paraísos fiscais durante a crise. E que, segundo un informe de Oxfam Intermon e o ORCS, o Banco de Santander é o principal beneficiario da elusión fiscal con 235 filiais localizadas en territorios con vantaxes fiscais.
  3. Negarse a que sexa Bruxelas quen marque os obxectivos de déficit do Estado e as regras para reducilo, xa que isto impide facer políticas sociais, provoca o desmantelamento dos servizos públicos básicos como sanidade, ensino ou os servizos sociais, ameaza as pensións, obriga a privatizar todo o que nos queda público, provoca unha enorme destrución de emprego e impón “reformas” para arrebatar os dereitos laborais conquistados polas loitas das e dos traballadores.
  4. Facer fronte ás imposicións que significa o actual proxecto de integración neoliberal e autoritaria, mediante actuacións que permitan a recuperación da Soberanía Popular e o dereito a decidir dos pobos. Neste sentido esiximos a retirada do denominado “documento dos cinco presidentes” sobre como avanzar na construción dunha unión económica e monetaria, por canto supón afondar aínda máis nestas políticas neoliberais que nos están destruíndo.
  5. Eliminar da Constitución Española a obriga de priorizar o pago da débeda.
A Comisión Europea utiliza a chantaxe para lograr os seus obxectivos sabendo que as súas imposicións supoñen aumentar aínda máis o noso empobrecemento e a precarización das clases populares”, advertiu a eurodeputada galega. Por iso “cómpre un Goberno disposto a dar pasos”, reivindicou, “os pasos necesarios para recuperar a capacidade de decidir sobre os orzamentos e sobre o nivel de déficit en función dos intereses da maioría. Os pasos necesarios para priorizar políticas para manter os servizos públicos e os bens comúns a salvo das privatizacións, chegando mesmo ao abandono da moeda única se fora preciso para garantir os dereitos das persoas. Os pasos necesarios para crear emprego e recuperar a capacidade de desenvolver todos os nosos sectores produtivos e para que o respecto aos dereitos humanos, entre eles a saúde, a educación, ou o dereito á folga... estean por enriba dos intereses do capital”.

Bruxelas, a 28 de Xullo de 2016.

“A ameaza de suspensión de fondos feita pola CE evidencia que o Estado está intervido por Bruxelas”. | Achegamos listaxe correspondente aos fondos europeos propostos para suspensión pola CE e carta na que o PE acepta debate estruturado. | Senra esixe que Feijoo “dea a cara” para explicar o impacto nos orzamentos da Xunta e demanda oposición total ás medidas da UE.

O pasado 14 de xullo o Vicepresidente da Comisión Europea Jyrki Katainen remitiu unha carta ao Presidente do Parlamento Europeo, Martin Schulz, achegando unha lista de posíbeis Fondos Estruturais e de Investimento Social Europeo que poderían ser conxelados no Estado español e Portugal en virtude da Normativa de Disposicións Comúns que rexe este tipo de fondos -entre os que se atopan, entre outros, o Fondo Europeo de Desenvolvemento Rexional (FEDER), o Fondo Europeo Agrícola de Desenvolvemento Rural ou o Fondo Europeo Marítimo e da Pesca, e que prevé que parte deses recursos podan ser suspendidos se o Consello decide que un Estado membro non tomou medidas eficaces en resposta a unha recomendación emitida no contexto do Procedemento de Déficit Excesivo.

Posto que o pasado 12 de xullo, á vista de que o déficit do Estado español e Portugal non era inferior ao 3%, o Consello ditaminou que estes Estados realizaron un esforzo orzamentario que ficou “moi por embaixo do recomendado”, dánse xa as condicións contempladas pola tecnocracia europea para proceder á chantaxe da ameaza de suspensión de fondos públicos a estes dous Estados membro.

Nos fondos propostos para suspensión atópanse tódolos plans de desenvolvemento rural do Estado español, polo tanto tamén o galego; así como programas de dimensión estatal que afectan directamente ao noso País, como o Programa Operativo Rexional; o Programa Operativo do Fondo Europeo Marítimo e de Pesca; o Programa Operativo de Emprego, Formación e Educación; o Programa Operativo de Inclusión e Economía Social; o Programa Operativo de Asistencia Técnica; o Programa Operativo de Crecemento Intelixente; o Programa Operativo de Crecemento Sustentábel ou o Programa Operativo Iniciativa PEME, entre outros.

O 25 de xullo o Presidente do Parlamento remitiu unha carta ao Presidente da Comisión Europea, Jean Claude Juncker, aceptando a proposta da CE de que logo do verán teña lugar un debate estruturado entre a Comisión Europea e o Parlamento Europeo a fin de discutir, no caso de que finalmente se dea unha suspensión de fondos, cales dos sinalados na lista proposta pola Comisión Europea serían os afectados. Logo deste proceso a Comisión Europea proporá para a súa aprobación no Consello Europeo -conformado polos/as presidentes dos estados membros- unha lista de fondos a conxelar, como castigo ao incumprimento do déficit do Estado Español.

De concretarse a posibilidade da suspensión de fondos -sinalou a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra-, o Plan Estratéxico 2015-2020 do que alardea Feijoo, e que mesmo nos veu ‘vender’ a Bruxelas o Conselleiro de Facenda, podería converterse en papel mollado”.

Este escenario de violencia económica debuxado polas institucións europeas, “pon de manifesto algo que sempre se quixo ocultar, que é a intervención do Estado español por parte de Bruxelas”, analizou a eurodeputada galega. “Chantaxear con cartos públicos para obrigar a favorecer aos intereses privados a través de recortes e privatizacións é totalmente inmoral e atentatorio contra os Dereitos Humanos; é arrepiante que a Comisión Europea empregue a extorsión para afondar nunhas políticas de austeridade que están levando ao aumento da pobreza e da exclusión social, á falta de recursos para o coidado da saúde a través do desmantelamento da Sanidade, á restrición do acceso á educación, e toda unha batería de medidas orientadas a atacar ás clases populares”.

Reiteramos que o Goberno central en funcións ten que explicar inmediatamente en que vai concretar os recortes comprometidos para acadar a redución do déficit orzamentario, así como explicar tamén se vai adoptar medidas con relación ao outros aspectos recollidos no Memorando de 2012, como as reformas do mercado laboral, das pensións, o déficit tarifario, etc.

O Goberno tense que opor rotundamente á conxelación de fondos, esixir á Comisión que retire esta chantaxe e desbotar as medidas neoliberais da UE apostando por aquelas que vaian directamente sobre os responsábeis das crise económica e non sobre as clases populares[3], esixiu Lídia Senra. “Se a chantaxe vai adiante e din que ou cumprimos co Memorando ou ficamos fóra da UE, o Goberno ten que tomar a decisión clara de romper ca Unión Europea. Non pode pasar o que pasou en Grecia.

A eurodeputada de AGEe esixiu tamén “un posicionamento claro” por parte da Xunta de Galicia diante da ameaza lanzada pola Comisión: “o Presidente Feijoo ten que dar a cara publicamente para explicar cal sería o impacto dunha medida deste tipo nos programas afectados e, en xeral, nos propios orzamentos da Xunta de Galiza.

Bruxelas, a 29 de Xullo de 2016.

Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL).

lidia.senra@europarl.europa.eu

Equipa de Comunicación AGEe:
Alternativa Galega de Esquerdas en Europa - Oficina en Bruxelas:
vera.montotovazquez@europarl.europa.eu
Alternativa Galega de Esquerdas en Europa - Oficina en Galiza:
age.europa.galiza@gmail.com
Xornal dixital de AGEe:
http://ageuropa.gal/

   


[1] O pasado sete de xullo, coincidindo coa sesión plenaria, o Grupo da Esquerda Unitaria Europea-Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), no que Alternativa Galega de Esquerda (AGEe) está integrada, realizou unha acción de denuncia na sede do Parlamento Europeo en Estrasburgo en contra da aplicación da sanción.
[2A elusión fiscal é calquera acción, en principio por vías legais, que persegue evitar ou minimizar o pago de impostos [Ir á WipiquediA].

Enviado por:
SENRA RODRÍGUEZ Maria Lidia OFFICE
-lidia.senra-office@europarl.europa.eu-
28 de julho de 2016 17:16
29 de julho de 2016 21:46
__________________________

domingo, xullo 10, 2016

Interessam os votos do PP? ... Por Lupe Ces


Lendo o artigo de Manuel Veiga Taboada, "Por que votei PP", publicado em Sermos Galiza, animo-me a reflexionar em voz alta sobre o que leva acontecido nas últimas semanas. Eu também conheço a votantes do PP, na família, no bairro, no trabalho… A argumentaçom do voto é moi ampla. Sinalar tam só umha que me resultou curiosa. Dizia um home entrado em anos que os do PP eram gente de “cartos” e polo tanto eram os únicos que poderiam trazer dinheiro a Espanha, desconhecendo esse home que o movimento de capitais era um acertado atributo ás élites económicas e políticas vinculadas ao PP, mas a direcçom desse movimento ía cara os paraísos fiscais, como intuíamos hai muito tempo, e como conhecemos e confirmamos nos últimos anos. Mas isso importa? Está aí o trabalho das forças de esquerda que pretendam desalojar a este partido de grupos corrompidos e corruptores?

No caso das eleiçons espanholas, o PP conseguiu 7.906.185 votos. Um 33% dos votos emitidos, más só um 21,6% dos 36.518.100 de pessoas com direito a voto. As pessoas que votam ao PP, ainda que chovam chuzos de ponta, vam seguir votando a curto e médio prazo ao PP, mas som minoria.  Frente a esses quase 8  milhos de votos do PP, o resto de forças sumam 15.191.608, um 41,6% das pessoas com direito a voto. Ainda assim, seguimos admitindo a imagem de hegemónico e invicto do PP, e crendo-nos que às comunidades às que pertencemos, som conservadoras e reaccionárias, que nom pensam no bem comúm, que hai corrupçom e pouco ou nada que fazer.

Algum que outro gráfico devera aparecer também nos médios para que a gente puderamos visualizar esta realidade comparando dados da últimas eleiçons gerais do 26J.

Qual deve ser a prioridade logo das forças transformadoras? Olhando esse gráfico, está claro que vai ser fazer-se criveis, organizar e mobilizar a porcentagem que lhes corresponde do 42% e ganhar a confiança  desse 37% que nom vota, vota em branco ou nulo.

Estamos às portas das eleiçons ao Parlamento galego. O PP vai dando muitas pistas do que quere a gente, sobre todo esse 37%. Só escoitando a pre-campanha do Partido Popular poderíamos fazer umha das guias de campanha eleitoral mais eficaces a aplicar nesta ocasom: a desuniom, a mala gestom e paralise das instituiçons que nom estam governadas por eles, e o éxito das políticas de austeridade. Eis os argumentos a desmontar. O problema é que hai que desmonta-los com feitos, porque esse 37% nom se mobiliza só com discursos.


E logo está a politica de gestos. O PP diz que vai andar todas as vilas do país cum banquinho para que se sente Nuñez Feijoo a escuitar à gente. A TVG, esse grande aparato de propaganda ao serviço do conservadorismo, do integrismo religiosos e do PP, já emitiu essas imagens de Feijoo escuitando á gente sentado num humilde banquinho. Grandes simuladores estes propagandistas do PP! As forças transformadoras perderam a oportunidade dum grande e simbólico gesto, onde a maioria veríamos com claridade a vontade de ser diferentes, de fazer as cousas doutro jeito, proclamando que nom se iam cobrar os 8.000 euros, liquidaçom claramente escandalosa aos olhos da maioria.

O governo em funçons vem de publicar no BOE as novas autorizaçons para Reganosa, com trámite de urgência, passando mais umha vez por riba da legalidade que pretendeu fazer cumprir o próprio Tribunal Supremo, em três sentenças favoráveis ao Comité Cidadá de Emerxencia da Ria de Ferrol. A actuaçom criminosa desta minoria é insuportável. Por isso precisam envolve-la em mantos de névoa de maiorias que nom som tal. Ventos de unidade e coherência podem levantar essa névoa.

Ferrol, 10 de Julho de 2016

[*] Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, activista social, integrante da Marcha Mundial das Mulleres e da Rede Social de Ferrol Terra. Forma parte do Consello Editorial de Altermundo e do Colectivo Ártabra 21. Participa nas Marchas da Dignidade. Copromotora da Plataforma na defensa dos servizos públicos, pola remunicipalización. Blogue persoal: Caranza free opiniom.

Artigos de Lupe Ces en Ártabra 21.
________________________________

venres, xullo 08, 2016

A iniciativa "Chamamento de Vidán" cobra impulso nas redes - Unha iniciativa a prol da unidade da esquerda nacional, proposta desde un sector das filas do BNG, cun programa transformador que sexa capaz de desaloxar ao Partido Popular da institución autonómica e transcenda máis alá do proceso electoral deste Outono


Lanzada unha iniciativa política, onde se encontran nomes como Carmén Adán, Ana Miranda, Tereixa Paz, Olaia Fernández Davila ou Xavier Vence, que pula pola unidade e reformulación do nacionalismo e as forzas de esquerda, e sinalan a celebración do 25 de Xullo, como unha data fraternal para referendar esa construción da que consideran única oportunidade para sacar ao PP das institucións e parar a sangría que en todos os eidos está a sofrer Galiza.

Chamamento de Vidán

O nacionalismo encóntrase nunha encrucillada como non ocorría dende hai décadas. O devalo socio-electoral do BNG chegou a límites insoportábeis para calquera organización política con vocación de transformar a sociedade. A continuidade, frecuencia e profundidade da prolongada desafección de votantes e simpatizantes é concluínte e permite emitir un diagnóstico, onde resulta inescusábel admitir o fin de ciclo da organización nacionalista.

Fronte a esta fatal realidade asistimos á emerxencia dunha alternativa política, con orixe na indignación social orixinada polo grave deterioro do benestar público, no seu significado máis amplo. Formada por nacionalistas e forzas de esquerda esta alternativa foi quen de focalizar o interese social dunha parte maioritaria do electorado nacionalista. Sen embargo, esa alianza construída para defender os intereses de Galiza, especialmente no Parlamento Español, amosa unha incapacidade crecente para cumprir ese obxectivo derivando nunha debilidade, cada vez máis evidente, do seu polo nacionalista. As contradicións, propias de calquera alianza electoral, e a menor visualización da compoñente galeguista están, ao noso xuízo, na causa máis probábel do devalo acusado por esta nova alternativa nas últimas eleccións xerais.

Esta complicada situación ameaza as expectativas de desaloxo do PP nas eleccións galegas do próximo outono. Sería imperdoábel que diferenzas menores malograsen a posibilidade dun grande acordo que trouxese ilusión aos galegos e galegas e impulsase unha vitoria contundente fronte á insostíbel situación económica que está desangrando o país, expulsando da súa terra ao mellor da mocidade galega.

Neste crítico contexto todas e todos deben contribuír a un gran acordo electoral, procurando o fortalecemento do nacionalismo e da alternativa ao PP en 2016.

Na actual situación e de cara a un futuro que transcende ao vindeiro proceso electoral correspóndenos a responsabilidade de remover as estruturas actuais do nacionalismo para sentar as bases para unha organización nacionalista de nova planta, sólida, con vocación maioritaria, transversal e que xunte a todas as persoas que teñen Galiza como nación. Por tal motivo, instamos a todas as forzas políticas galegas a actuar coa máxima xenerosidade e altura de miras para superar a actual situación de impotencia política dando os pasos precisos para levantar unha nova alternativa que aglutine a dispersión e devolva a esperanza de cambio á maioría social, sen apriorismos máis alá de que Galiza sexa o verdadeiro suxeito político.

Por último, dende este recuncho de Compostela e con toda a humildade, convocamos a galegas e galegos, a todos e todas as galeguistas e nacionalistas, a celebrar en fraternidade o próximo 25 de xullo, Día da Patria Galega.

Santiago de Compostela, 3 de xullo de 2016.

PODE-SE APOIAR E ASINAR O CHAMAMENTO EN
:
https://chamamentodevidan.wordpress.com/

A nova nalgúns medios:
Manifesto liderado por Xavier Vence decreta fin de ciclo do BNG e pide unha alianza coa Marea. | D.ARES - SERMOS GALIZA 08 Xullo 2016 13:34 h. | Baixo o lema 'Chamamento de Vidán' reclaman "un gran acordo electoral" como "alternativa ao PP" en 2016. | Sesenta e tres sinaturas entre as que se atopa a do ex-portavoz nacional do BNG, Xavier Vence, a portavoz en Bruxelas, Ana Miranda e as deputadas Carme Adán e Tereixa Paz, veñen de lanzar o 'Chamamento de Vidán'. | Ir á Web.

"Chamamento de Vidán" para crear as bases dunha "organización nacionalista de nova planta". | Persoeiros do nacionalismo como Ana Miranda, Carme Adán, Xavier Vence, Tereixa Paz ou Alba Nogueira reclaman un xiro na estratexia do BNG e das mareas. Como primeiro paso propoñen unha manifestación o 25 de Xullo común con "todos os galegos, galeguistas e nacionalistas". | Lores defende a "capacidade e forza abonda" do BNG sen necesidade de confluír con outras formacións. | Por Europa Press / Redacción | Santiago de Compostela | 08/07/2016 | Actualizada ás 23:15 | GALICIA CONFIDENCIAL | Ir á Web.

O Foro Galego debaterá o vindeiro sábado o impulso da candidatura de confluencia. | Redacción | @prazapublica | 08.07.2016 PRAZA PÚBLICA | Fóra de titular, dentro do texto da nova: "...Mentres, tamén este venres se fixo público o denominado Chamamento de Vidán, un documento asinado por un grupo de destacados e destacadas militantes do BNG (entre os que destacan Xavier Vence, Tereixa Paz, Olaia Fernández Davila, Carme Adán ou Ana Miranda)...fan un chamamento para superar as 'diferenzas menores” de forma que sexa posible acadar un “grande acordo que trouxese ilusión aos galegos e galegas'..." | Ir á Web.
A nova nalgúns medios convencionais galegos:
La Voz de Galicia: Los críticos del BNG llaman a construir otra organización. | Ir á Web.

El Correo Gallego: Militantes e cargos do BNG intentan unha nova visión para as autonómicas ante a "ameaza" de "non desaloxar" ao PP. |  Ir á Web.

Faro de Vigo: El exlíder del BNG y cargos locales urgen unirse a la Marea ante su crisis electoral. | Ir á Web.

El Progreso: Lores no perderá "nin dous minutos" con el manifiesto crítico del BNG. | Ir á Web.

CRTVG - A Galega: Máis de 50 militantes do BNG critican a dirección de inmobilista e avogan pola confluencia coas Mareas. | Ir á Web.

CRTVG - Radio: Militantes do BNG apoian a confluencia con outras forzas de esquerda. | Ir á Web.

Información baseada na enviada por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
8 de julho de 2016 15:35
http://lupeces.blogspot.com/
_________________