Amosando publicacións coa etiqueta Opinión. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Opinión. Amosar todas as publicacións

venres, abril 09, 2010

O caso Gürtel: Escandaloso e alucinante


Por Luís Álvarez Pousa [*]
09.04.2010

Hai un especial interés en desmontar a estratexia do caracol coa que a dirección do PP tenta sobrevoar o caso Gürtel. Para iso, ningún argumento máis certeiro que o de probar o financiamento irregular do partido. En efecto, se a trama de corrupción chegase ata as adegas da organización, o discurso victimista no que se moven as Cospedal, Aguirre e Barberá, ademais de Rajoy, Feijóo e González Pons, caería polo seu peso. Non é así. Por máis que sigan empeñados en negar a conexión entre o partido e a trama que capitaneaba Francisco Correa, a realidade en forma de sumario evidencia probas sobradas da súa existencia, cando menos en catro comunidades autónomas con gobernos conservadores: Valencia, Madrid, Castilla/León e Galicia. Recitando coma papagaios a guía de instrucións autoconmiserativas, para calmar a riada de alertas xeradas polo relato que convirte aos socialistas de Filesa -a gran corrupción política dos anos 80- en meros aprendices de bruxo, ensaian o seu propio harakiri.

Porén, aínda que non tivésemos esa confirmación, para nada diminuirían o alcance e a gravidade do sucedido. É todo tan escandaloso -polo estatus institucional e/ou organizacional dos imputados-, e tamén tan alucinante -como queda de manifesto no relato que o sumario ofrece en forma de folletón político/gangsteril- que, aínda non tendo como teñen os brazos autonómicos do PP unha directísima complicidade coa rede Gürtel, en nada cambiaría a natureza amoral e delitiva dos feitos. Cantos, imputados ou non, protagonizan esta comedia dramática están cortados por un mesmo patrón: creéndose escollidos polo destino uns, e especialmente dotados outros en razón dos xenes familiares e de clase -facendo boa a teoría de Fraga para xustificar as contratacións que sempre realizou Baltar para a Deputación entre as familias do PP ourensán para a Deputación-, buscan sen importar os medios niveis de riqueza que os convirtan, social e politicamente falando, en inmortais.

Non son francotiradores, como insisten en facernos crer os dirixentes do PP. Pola contra, son persoas instaladas no seu organigrama de poder, como é o caso do tesoreiro Bárcenas, e nas institucións das que se sirven para o seu proveito particular facilitándolle aos da trama que materialicen o súa ben planificada rede de corrupción. Perguntándonos, iso sí, como é posible que tantas persoas se lucrasen durante tantos anos delitivos sen que ninguén do seu entorno o advertira -por caso, Rajoy, malia pasar por diante do seus despacho as millonadas coas que segundo o sumario Correa premiaba a eficacia do seu tesoreiro; por caso, Fraga, que se beneficiou as campañas pagadas con diñeiro negro entre os anos 1996 e 1999-. Recramar contundencia, como fai Feijóo, é a futuro. Iso queda para os xuíces. Antes deberan el e Rajoy asumir o presente. Que é tanto como defenestrar aos que están xudicialmente acorralados, so pena de que pensemos que non o fai por medo, no caso de Rajoy, e abrir unha investigación sobre as finanzas do PPdG entre o 96 e o 99, no caso de Feijóo. Todo menos esconderse ambos baixo a coraza do caracol.

[*] Luís Álvarez Pousa -lapousa@temposnovos.net- é xornalista, profesor de universidade, escritor, ... e director da Revista Tempos Novos. O Autor na Galipedia - O Autor na web do Colexio profesional de Xornalistas .
__________________

Enlace de interese:

O xornal estatal "Publico", edita a Gürtelpedia - Os termos claves do maior escándalo de corrupción no PP, da A á Z. E un especial con toda a documentación sobre a trama corrupta do Partido Popular -PP-
___________________________

xoves, outubro 15, 2009

A manifesta incapacidade de Fernández Ordóñez - A mantenta da súa intervención na Comisión de Orzamentos do Congreso dos Deputados


Por Manuel A. Cendán Dopico [*]
14.10.2009


Acaba o Gobernador do Banco de España de pasar pola Comisión de Orzamentos do Congreso dos Deputados, e segue a pedir reformas laborais, baixada de salarios e máis subempregos para os traballadores, desregulamentos e traspaso de rendas do traballo a rendas do capital. Defende que a crise a paguemos, en exclusiva, as clases populares.

Mágoa que o Sr. Fernández Ordóñez non afirmara que a crise das caixas de aforros vén dada precisamente polos métodos privados de xestión. Que non afirmara a necesidade dunha forte banca pública ao servizo de políticas expansivas, que reparen as feridas económicas produto da voracidade dunha clase empresarial especuladora.

O Gobernador tamén esqueceu falar da necesidade que ten a nosa economía dun forte sector enerxético, que só sería posible coa re-nacionalización das grandes corporacións, e que están formando un oligopolio, deixando indefensos aos consumidores fronte aos seus abusos.

Por non falar da necesaria reforma nas estruturas das empresas. Acaso non é unha medida de eficiencia económica, de antídoto contra a deslocalización, de saúde democrática, a participación dos traballadores na propia xestión nas medias e grandes empresas?

Que medidas contra a fraude fiscal das grandes empresas e fortunas propón? Acaso non é, tamén, necesaria unha reforma dos obxectivos do propio Banco de España, que lle permita implementar medidas de dinamización económica? Acaso os propios tratados europeos non son un freo para a recuperación económica?

O Sr. Fernández Ordóñez parece descoñecer que as políticas neoliberais iniciadas por Solbes en 1993, e implementadas posteriormente por Rodrigo Rato pecharon a etapa do maior desenvolvemento económico e cohesión social de España, a do Partido Socialista de 1982 a 1993. Co Goberno do Sr. Aznar -1996 a 2004, os traballadores perderon poder económico, reducindo a súa capacidade de consumo e por outra banda, o aumento desmedido das rendas do capital (produto da sobreexplotación laboral e dunha política fiscal regresiva), fixo que estas para manter a súa rendibilidade pasaran de ser investidas da economía real á especulación bursátil e do cemento; sendo un dos aportes fundamentais para a actual crise económica en España.

O propio Gobernador alimenta as posicións máis reaccionarias da dereita económica. Como exemplo, desde a patronal galega, o Sr. Fontela pide o desmantelamento dos servizos sociais, da sanidade e ensino públicos; e o día a día galego indica que o presidente Feijóo vaille facendo caso.

É evidente a manifesta incapacidade do Sr. Fernández Ordóñez para xestionar nesta fase da crise económica o Banco de España, e incluso para aconsellar ao Goberno do presidente Zapatero. O Gobernador foi incapaz de cambiar os comportamentos bancarios, e incapaz de forzar aos grupos financeiros para achegar o crédito aos cidadáns e ás empresas.

España é un dos países máis desiguais da UE. Isto débese a un escaso desenvolvemento do sector público e das necesarias infraestruturas físicas e de comunicacións, dun escaso apoio ao desenvolvemento de capital humano e social. As políticas expansivas, a fiscalidade progresiva, o emprego de calidade público e privado, o desenvolvemento dos novos sectores que amplíen o Estado de Benestar (pensións, sanidade e ensino públicos, escolas infantís, dependencia, servizos sociais, vivenda social, a loita contra a exclusión social); achegándonos ao norte de Europa, son imprescindibles. O déficit público, produto do aumento do gasto social, débese entender como un investimento para garantir unha saída máis rápida da crise e aseguralo futuro. O contrario é afondar na crise económica e aumentar o desemprego.

Os próximos Orzamentos Xerais do Estado deben ser un instrumento para unha saída progresista da crise, fronte a un PP ávido de aplicarlle o Modelo Fontela e Díaz Ferrán aos cidadáns. É imprescindible unha alianza do conxunto das forzas da esquerda política e sindical, así como a mobilización da sociedade contra esa dereita que pon en cuestión a cohesión social e a propia democracia.

Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol

[*Manuel A. Cendán Dopico, traballador siderúrxico, é directivo da A C. Fuco Buxán onde desempeña a función de Coordinador da Área Actividades Artísticas.
___________

venres, setembro 11, 2009

Que che fixemos Laura?


Por Lupe Ces
06-09-2009


Tenho preocupaçom pola reacçom social que envolveu o assassinato de Laura Alonso no concelho de Toén. A medida que passavam os dias depois da sua desapariçom, as vozes que pediam endurecimento das penas, cadeia perpetua ou mesmo pena de morte íam in crescendo, coa ajuda inestimável dos meios de comunicaçom que abriam foros e votaçons para a reforma do Código Penal, como si a existência ou nom da violência machista tivesse relaçom co número de anos, meses e dias das sentenças que se ditam. Só hai que mirar, como me apontava umha amiga, que muitos agressores actuam como terroristas suicidas, sem dar opçom à justiça a actuar contra eles.

Mentres a sociedade siga alimentando sentimentos de vingança e ensanhamento, e nom esté disposta a acometer os cámbios necessários para arrincar as raízes que alimentam a violência machista, seguiremos enterrando a muitas Lauras.

Já som muitos os sinais que nos indicam que a sociedade galega deu um golpe de timom no rumo que a levava cara a umha sociedade inspirada nos valores da igualdade. Coa morte de Laura, apontam as contradiçons entre o que significa chorar diante do seu cadaleito e apoiar políticas que preparem o escenário do novo crime. Sem dúvida estamos diante dumha involuçom do que pareciam ser avanços consolidados em quanto a liberdade e direitos das mulheres.

Essa reacçom visceral ante o assassinato de Laura convertida num feito mediático, espida absolutamente de análise e reflexom, indica-nos até que ponto a sociedade galega está impossibilitada para rematar coa violência machista e evitar mais assassinatos de mulheres. Nom se pode deconstruir ou desactivar o que se desconhece, e segue havendo umha grande ignoráncia social a respeito da violência machista, por quê se dá?, quais som os efeitos que produz nas vítimas?, que tipo de masculinidade a exerce?, e sobre todo... como prevé-la?




Exercer umha responsabilidade política, aumenta em muitos graos o efeito dessa ignoráncia. É também muito perigoso, desconhecer ou minimizar o efeito que sobre o repunte ou o retrocesso da violência machista, tenhem as políticas que se aplicam desde os poderes públicos ou a influência que neste fenómeno tem, a ideologia que extendem as instituiçons mais poderosas na nossa sociedade, nomeadamente a cúpula católica.

Essa ignoráncia demostrou-na o Presidente da Xunta, Alberto Nuñez Feijóo, na declaraçom institucional realizada a raiz do assassinato de Laura Alonso, comentando que na Galiza o assassinato de mulheres era algo "excepcional". Palavras pouco adequadas para referir-se a um fenómeno social no que a morte de cinco mulheres no que vai de ano, é só a ponta dum iceberg que arrastra miles de denúncias nos julgados, e que agocham muitas mais agressons todos os anos no nosso País.

Seriam só palavras, que se poderiam desculpar, se nom agachassem umha ideologia e umhas políticas que vam na direcçom contrária dos valores da igualdade. O Partido Popular ao que pertence, deu sobradas monstras delo, opondo-se à Lei de Igualdade, á reforma da Lei do Aborto, á inclussom nas escolas da asignatura "Educación para a Cidadanía", a igualdade de direitos das pessoas homosexuais, apostando pola guerra ... e abandeirando umha política económica de privatizaçom dos serviços públicos, baixada de impostos e aforro do gasto público em serviços e prestaçons sociais, que é um ataque directo à igualdade das mulheres.

Seriam só palavras, as de Feijóo, ante a morte de Laura Alonso, que poderíamos disculpar se nom tivessem detrás umha vontade política de colocar ao frente das instituiçons galegas pessoas de conhecida ideologia integrista e misógena, que, como no caso do "Conselleiro de Educación" -Xesús Vázquez Abad-, aceita como bom, a segregaçom por sexos nas escolas, ameaçando o presente do sistema público de ensino, onde umha parte muito importante da comunidade escolar esforça-se, na formaçom em valores da igualdade, do ecologismo e a paz. El conhece esse passado recente e esse presente. Sabe como reaccionou o ensino público ante a catástrofe do Prestige ou ante a guerra de Irak. Sabe-o el, e  o "OPUS DEI", a organizaçom que parece inspirá-lo. Polo que o ensino público, vai ser umha das instituiçons galegas mais atacadas nesta legislatura. Umha instituiçom chamada a ajudar a formar pessoas cumha nova masculinidade, novos roles nom esteriotipados, novas relaçons afectivo-sexuais baseadas no respecto e a igualdade.

As de Feijóo, forom só palavras, que seríam anécdota, se o governo que dirige, nom estivera abrindo umha fenda nos direitos e liberdades das mulheres. A "Conselleira de Sanidade" -Pilar Farjas Abadía- vai à frente dessa actuaçom, nom só pola sua carreira privatizadora dum serviço público básico para as mulheres, senom que nela se arroupa o mais reseso dos integrismos que qualificam o aborto como um assassinato. Assim pretendem aplicar na Galiza o terrível modelo de apoio às mulheres com embaraços nom desejados, que já está em vigor em Valencia. O objectivo é, em primeira instáncia, convencê-las de que o melhor para elas é levar a termo o embaraço, que já haverá a quem entregar ao seu filh@ umha vez parid@, sem ter em conta os sentimentos ou a afectaçom que para a saúde mental das mulheres comporta esta terrível decissom. Essas mulheres vam poder ser acolhidas por outras familias, que por suposto lhes transmitiram os valores dumha maternidade adnegada na que a sua vontade e desejo conta bem pouco. Um modelo que ignora a responsabilidade masculina, e que vai dirigido fundamentalmente às mulheres mais vulnerábeis (adolescentes ou mulheres pobres), nom para  empodera-las e dar-lhes a suficiente autonomia para que tomem com liberdade às suas propias decissons, senom para encorsetá-las num modelo feminino herdado dos manuais da "Sección Feminina" e das ordes religiosas, tradicionalmente dedicadas a redimir "vidas descarriadas". É que a Conselheira di que o aborto é a monstra palpável do fracasso da educaçom sexual. Teria-nos que explicar de que educaçom sexual fala Pilar Farjas e onde se imparte.

O alcalde de Toén, aparecia nos meios de comunicaçom primeiro abatido, logo, ante a detençom do agressor, com cuja família mantinha umha forte vinculaçom política e de amizade, o abatimento convertiu-se em desorientaçom. A vítima e o verdugo dentro do seu círculo de confiança. O discurso oficial de condea nom servia. Era como se se dera conta por um momento que algo tinham feito mal em Toén. Como se puido chegar até aí? Como é que nom pararom a tempo as cousas quando havia que para-las? Por que um rapaz de boa família chega a fazer o que fixo? Por que a umha rapaça como Laura, as idas e voltas dumha relaçom lhe custam a vida? Nom lhes virom nunca nada na escola? Que lhes diziam na misa? E no centro de saúde, nunca lhe notarom nada? E na casa, que lhes diziam na casa? Que se fai nestes casos? Que haveria que fazer antes? ... Mas entóm, Alberto Nuñez Feijóo, o seu presidente, o seu máximo dirigente, chegou a Toén para reprogramar umha única resposta correcta a todas estas perguntas. Umha resposta que ademais apresentou, como umha reivindicaçom das organizaçons de mulheres: hai que aumentar as penas para os maltratadores. Assim, o que era algo "excepcional", converte-se em razom para cambiar o Código Penal. Todo para seguir dando às costas ao problema da violência contra as mulheres. Todo para que siga intacto o sacrosanto sistema patriarcal que contamina todas as expressons sociais. Todo para que os titulares da prensa recolham a pergunta Que che fixérom pequecha? no canto de: Que che fixemos Laura?

--
Lupe Ces Rioboo
981946412 - 652201003
http://lupeces.blogspot.com/

__________

xoves, setembro 03, 2009

A ideóloga da Xunta

Por Anxo Guerreiro
02.09.2009


Decididamente, a conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, converteuse no referente doctrinal do novo Goberno galego que, lonxe do pragmatismo prometido, parece decidido a romper unilateralmente todos os consensos políticos e sociais existentes, e deslízase perigosamente cara ao extremismo político e o fundamentalismo ideolóxico. Invitada a participar na Semana de Teoloxía e Pastoral organizada pola Fundación Fogar Santa Margarita, a señora Farjas despachouse a gusto cun discurso que non ten desperdicio e que mostra de forma inequívoca a súa trasnoitada visión da convivencia e da democracia.

Na súa intervención no citado foro, Pilar Farjas criticou duramente varias iniciativas do Goberno socialista talles como a ampliación do aborto ou o proxecto de lei de liberdade relixiosa, á vez que reivindicaba o dereito dos crentes a expresar en público as razóns da súa fe. Naturalmente, a conselleira de Sanidade -como os bispos da súa Igrexa- teñen perfecto dereito a defender publicamente as súas ideas co lexítimo fin de lograr a maior adhesión social aos valores e principios que sustentan as súas crenzas. Pero non lles asiste ningunha para coaccionar e presionar aos poderes públicos democráticos e inducilos ao incumprimento do seu inescusable deber de lexislar e gobernar de acordo co pluralismo político que caracteriza á nosa sociedade, e que representa un dos alicerces básicos da democracia. A estas alturas da historia resulta inconcibible que acodes como Pilar Farjas -en sintonia co á máis conservadora da Conferencia Episcopal- pretendan impor as súas conviccións a través do Código Penal, e sigan teimudas na anacrónica pretensión de trasladar o dereito canónico a normas de dereito común.

Pero o Goberno e o resto dos poderes públicos teñen a indelegable obrigación de lexislar, tamén sobre as materias que tanto parecen preocupar á conselleira de Sanidade, baseándose exclusivamente na ética civil e sen máis límite que o que afecta a calquera outra norma: a Constitución Española, lei fundamental que consagra a aconfesionalidad do Estado e que, non convén esquecelo, a señora Farjas prometeu ou xurou cumprir e facer cumprir.

Defender tan elementais principios democráticos non significa, de ningún xeito, pedirlle aos cidadáns que renuncien ás súas crenzas. Trátase simplemente de recordar que aquelas non poden imporse a quen non as comparte. O sistema democrático respecta profundamente as crenzas relixiosas, pero se opón rotundamente a que estas poidan imporse ao conxunto da sociedade. De forma máis precisa, nun Estado democrático non se pode violentar a conciencia de ninguén, pero tampouco se pode impedir, como pretende Pilar Farjas , a autodeterminación e a liberdade persoal dos cidadáns.

Da intervención da señora Farjas na parroquia de Santa Margarita dedúcese tamén que asume as doutrinas creacionistas ("a ciencia permítenos ver a grandeza de quen foi capaz de crear a vida"). Conviría que aclarase se as considera científicas e se, por conseguinte, defende que ditas doutrinas sexan impartidas na escola pública en pé de igualdade coa teoría darwinista, esta si científica, da evolución biolóxica.

Pois ben, contrariamente ao que pensa a nosa polifacética conselleira de Sanidade, a característica fundamental das nosas sociedades democráticas reside na secularización, no carácter laico do poder, na obrigada disociación entre crenza e pensamento racional, entre fe e saber científico. O conflito xorde precisamente cando persoas como Pilar Farjas e os xerarcas da súa Igrexa móstranse incapaces de adaptarse á evolución histórica das nosas sociedades democráticas e de asumir que a soberanía reside por fin no pobo.

Parece, pois, unha ocasión oportuna para refrescar a memoria de Pilar Farjas recordándolle, unha vez máis que todos, incluída ela, temos a obrigación de respectar a Constitución, pero que, con todo, non todos estamos vinculados polas respectables normas da súa Igrexa.

Publicado no xornal El País


Enviado por:
lupe ces
lupeces@gmail.com-
2 de setembro de 2009 18:13

http://lupeces.blogspot.com/

________________________

[*] Anxo Guerreiro Carreiras é un político galego (Xermade, Lugo, 1945). Foi deputado no Parlamento de Galicia polo PCE (1981-1985), máximo dirixente do Partido Comunista de Galicia e de Esquerda Unida. As súas discrepancias con Julio Anguita levárono a separar a organización galega da federal creando Esquerda de Galicia, e que acudiu ás eleccións autonómicas de 1997 en coalición co PSdeG, o que posibilitou que de novo fora elixido deputado (1997-2001). Nas eleccións de 2001, o PSdeG non quixo reeditar o pacto e EdeG presentouse en solitario con Anxo Guerreiro como candidato á presidencia da Xunta pero, tralos malos resultados obtidos, Guerreiro dimitiu e EdeG acabou desaparecendo. Na actualidade presenta o programa de debate Quintana dos vivos en Localia de Santiago de Compostela e participa no programa de debate A crónica na Radio Galega [ da Galipedia, a wikipedia en galego].
________________________

Enlace relacionado:

mércores, setembro 02, 2009

Verán 2009: o pregón das desgrazas ferrolás

Na noite do 31 de agosto, unha espectacular traca de petardería puxo broche de fume e ruído a unhas festas que comezaran, ao contraxeito, da forma máis explosiva que un poida imaxinar. Vaia por diante non cremos na mala fe do excelente actor Javier Gutiérrez, que se viu, desde o seu ferrolanidade na diáspora profesional, atrapado nun renuncio ás mínimas leis da lóxica, o bo gusto e aínda a vergoña propia e allea.

O affaire da planta de gas de Mugardos, sempre de candente actualidade no seu estado permanente de ameaza para a vida de miles de ferroláns, e non en menor medida de pasaporte ao paro de tantas familias da mar que dependen do pan que amasan desde a ría, tamén ameazada de morte por contaminación, supón, como recoñecía recentemente Pachi Vázquez, aspirante a ser, desde o PSOE, unha razoable alternativa á dereita da componenda e o privilexio, serio motivo de preocupación para calquera cidadán responsable. Cando vemos un tema tan doloroso, motivo de enfrontamento e de polémica, introducido a modo de caramelo envelenado ou mensaxe subliminar, na mensaxe festiva dunha cidade en forma de camiseta a lucir polo pregoeiro de honra, ao socaire dun apoiable racinguismo, a moitos dos ferroláns que abarrotabamos a Praza de Armas, fíxonos pensar, unha vez máis, en que se nos estaba tratando, inutilmente, de manipular: estamos coa categoría profesional de Javier Gutiérrez, estamos co Racing de Ferrol, pero o noso sentido da xustiza e a razón, lévanos a situarnos en contra dos plans de Reganosa de manter unha situación anómala, reiteradamente denunciada nos tribunais.

Os víctores e aplausos ao home e ao equipo verde non incluían á empresa responsable da negra e ilegal ameaza.

"A camiseta da discordia", entregada polo Sr. Alcalde a Javier Gutiérrez, e non só a el, para ser lucida como mensaxe desde a cidade de Ferrol, supón un moi lamentable e fraudulento trapicheo cos fondos e as formas: non o pensamos elegante nin ético nin decente. Propaganda caciquil disfrazada de cordeiro verde.

Deixemos a festa, a arte e o deporte na paz do xogo limpo, Sr. Alcalde. Non faltan en Ferrol motivos para sentirnos todos xuntos orgullosos, satisfeitos e felices. A planta de gas é unha mancha negra nalgunhas conciencias e noutras unha bandeira de enganche para unha unión en busca de Xustiza.

Planta de gas, fóra da ría. E das camisetas, convertidas en motivo de abuso e manipulación.

Fuco Buxán
Asociación Cultural

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es


Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
2 de setembro de 2009 18:42

______________________

luns, agosto 24, 2009

“Voyerismo” obsceno

Por Eduardo Fra Molinero [*]
24.08.2009

Os campos de concentración que os franceses montaron para os exiliados republicanos acadaron cotas elevadas de crueldade. Non foron campos de exterminio sistemático como os campos nazis, pero foron nalgúns casos a súa antesala. A poboación civil francesa comportouse de xeito variado: Indiferencia, desprezo, medo, trato humanitario e solidario. A prensa de dereitas cargou tintas, mesmo racistas, contra aquela poboación derrotada de exiliados. Pero houbo un feito que aínda hoxe non comprendo ben. Teño que falalo con algún psiquiatra para ver se eles posúen un termo científico que o explique: Producíronse excursións de curiosos, un turismo político, para contemplar aquelas xentes recluídas detrás dos arames de espiño. “Le Midi Socialiste” publicou unha reportaxe sobre colas enormes de turistas que nos domingos acudían á estrada que discorre ao longo do campo de Sainte Cyprien: "Visitábanos como se contempla aos animais do zoo. E iso era así porque a prensa extremista os describira como monstros e a xente, na súa simpleza ou con mala fe, achegábase a comprobalo. Para redondear o negocio, fotógrafos profesionais ou afeccionados fixeron dos republicanos o branco das súas cámaras e nas tendas vendíanse postais dos campos de internamento...” (libro de Secundino Serrano: A última xesta, os republicanos que venceron a Hitler). Así como en Alemaña había como unha consigna nacional: “Ninguén sabía nada, ninguén viu nada”. Moitos franceses colaboracionistas practicaron un “voyerismo” obsceno. Un turismo perverso.

Publicado no "Diario de Ferrol"

[*] Eduardo Fra Molinero, ferrolán que nace en Ponferrada en 1946. Escritor, Profesor de Historia, Investigador, ... [+info no google]
_________________________________

xoves, agosto 06, 2009

Fantasía española nun "couso" galego


Por Fran P. Lorenzo
06.08.2009

Hai quen leva moi mal esa integración disfuncional da vella Gallaecia no esceario panhispánico

O verán é, sen dubidalo, a leira máis produtiva de tópicos informativos. Con iso hai que vivir. Coas regatas, co desembarco en Palma da Casa Real, cos estilismos náuticos dun presidente da Deputación, coas soirées brancas de Eivisa, cos partes meteorolóxicos, cos festexos vilegos, cos eventos gastronómicos de a fartar e con ese horror anual das confrarías e ordes de capa e espada: un cutre resaibo decimonónico que converte os togados en émulos do ku kux klan ou dalgunha facción secreta, como a dos cabaleiros da Rosacruz; unha tediosa cerimonia do mal gusto que, misteriosamente, se vén dotando dunha aureola histórica e iniciática que aínda hoxe, despois de tantos anos como observador neutral, me resulta inexplicábel.

Pero falaba do ferragosto e dos seus lugares comúns. Advirto, e ao mellor ocórreme só a min, que a realidade deglutida e envasada que estes días presentan os telexornais bota fóra do seu simplista cálculo ao noso maltreito país, aka. (also known as) Galiza.

A ausencia de calor no aquén Miño, a inexistencia de chiringuitos ateigados, a constante ameaza da chuvia e a escaseza de fogos forestais de consideración dificilmente logran que nos vexamos reflectidos en titulares ou avances informativos do tipo "España se asa de calor", "España se quema", "Alerta por las altas temperaturas en media España"... Xa nunca é sinxelo recoñecerse na foto fixa que da Pel de Touro, nunca de vaca, publican decote as cadeas e os rotativos madrileños. Pero ese gap –ese escalonet que diría o agora xa moi honorábel Francisco Camps– vólvese un abismo de profundidade parella á da Foxa Atlántica neste tempo no que a realidade fica espida, sen máis adubíos nin teas, exposta na súa precariedade, en pelota picada.

Hai quen leva moi mal esa integración disfuncional da vella Gallaecia no escenario panhispánico (de dúbidas). O Partido Popular, por exemplo. Advírtoo con claridade nesa imaxe que, polas boas ou polas malas, é xa un clásico do estío galaico. A cúpula conservadora toma a Praza de Touros de Pontevedra, o couso galego por excelencia. Nese couso, –dobremente couso polo estraña que resulta a súa presenza no medio dunha trama urbana de noso– o foco está algo máis no tendido e algo menos na area. De feito, á tourada tamén asiste o ministro Pepe Blanco, amparado pola súa cuadrilla, que, de pé nas bancadas, sauda ao respectábel como se fora un matador: El Niño de Palas, o Blanquito de la Cruz, poño por caso.

Na bancada popular Rajoy, Alberto Núñez Feijóo (aka. Derrogator), Louzán, Figueroa, Ana Pastor, Alfonso Rueda ... Parece unha reunión da Executiva do PPdeG pero os seus rostros exhiben unha serenidade imprecisa, que nada ten que ver co desempeño das súas obrigas: anular concursos eólicos, tumbar a normalización da lingua galega ou defenestrar as Normas do Hábitat. Cando fan cousas desa caste o seu rostro é máis grave, máis técnico, cun aquel de responsábel autoridade.

Quen os mira neste couso do Lérez, no entanto, decátase axiña de que asisten a un ensoñamento. Moi probabelmente os seus ollos non reparan na faena de Castella ou de José Tomás. Falan entre eles, fuman puros, acomodan a súa blazer azul mentres respiran o aire cálido da tarde pontevedresa, transida polos clamores dun pasodobre e o berro agudo do toque de corneta. Galiza é inoportuna e arrecende máis á maré baixa que á flor da laranxeira, pero tanto ten. Aínda non sentiron unha palabra de galego en todo o día e os pendóns rojigualda acaban por confirmar a súa fantasía: "Chicos, chicas, ¿lo sentís como yo..? Estamos en España..!"

franpl@galicia-hoxe.com

Publicado en Galicia Hoxe
__________________

martes, agosto 04, 2009

Peotanización e pacificación do tráfico na Magdalena

[Estacionamento da Praza do Concello de Ferrol - Foto: Jorge Meis]

Os problemas de tráfico da Magdalena e as novas sobre a reforma do aparcamento da Praza de Armas -a recente aprobación do plan de viabilidade- fannos avaliar, con certa urxencia, o concepto de peonalización e algunhas experiencias coñecidas.

A peonalización implántase con normalidade e evoluciona, pero aínda permanece un concepto ríxido e negativo en moitos cidadáns, en particular comerciantes e residentes. Peonalizar é priorizar ao peón, non supón converter pezas de cidade en inaccesibles; o obxectivo máis completo e á vez ambicioso é a pacificación do tráfico. A pacificación estendida desde as áreas históricas ao conxunto da cidade por unha razón simple: as vantaxes dunha relación de calidade peatón-vehículo non se deben restrinxir a determinadas zonas.

A peonalización está dentro dunha política global ao redor da mobilidade e o transporte público. Por iso as medidas realmente eficaces combinan políticas de transporte público, aparcamento, información, vixilancia e reurbanización dos espazos, que repercuten no fomento do comercio, da rehabilitación residencial e do turismo.

As vantaxes para levar adiante a peonalización/pacificación da cidade son evidentes, pero o conflito de intereses e a tensión que alcanza o problema cando por fin se acomete, dificultan o proceso. Nos cascos históricos as contradicións e as vantaxes son máis claras, debido a que fisicamente non foron concibidos para o tráfico masivo de coches e a que son un foco de atracción comercial, administrativo, turístico etc. Pero a cuestión non é de natureza distinta nos demais barrios.

A peonalización ofrece vantaxes medio ambientais (diminución do ruído e a contaminación), de seguridade (mellora a accesibilidade para todos, non só para as persoas con mobilidade reducida), de calidade urbana (disfrute dos espazos), de conservación (aforro no mantemento do espazo público, maltratado polo vehículo). Todos os cidadáns benefícianse, pero en particular tres grupos: turistas (sensibles á percepción da calidade urbana), comerciantes (as rúas peonís dan pulo ao comercio, o conxunto funciona de verdade como centro comercial aberto) e residentes. Estes merecen unha aclaración extra: aínda que en principio poidan temer unha maior incomodidade, converterse en tráfico preferente nun barrio significa dispor de facilidade de estacionamento e maior fluidez de circulación.

Queremos destacar a vizosa experiencia acumulada ao redor da regulación do tráfico e da peonalización nas cidades históricas europeas, tamén nas galegas. Neste tempo -en Galicia, case trinta anos de experiencias- abordáronse políticas de tráfico e peonalización en conxuntos históricos de moi distintas características, desde pequenas vilas a ensanches. A Magdalena é un barrio histórico singular, pero non extraño, igual que o resto da cidade e os seus habitantes. Para abordar a pacificación do tráfico Ferrol it is not diferent.

Á hora de acometer este proceso é común certa urxencia, a percepción de que o tráfico está descontrolado. A incomodidade e a saturación que sufrimos non deben distorsionar as necesidades reais e a cuantificación do problema. Non é inabordable e existen fórmulas probadas como é o caso de Compostela que iniciou este camiño nos anos oitenta.

Respecto ao estacionamento, existen dúas necesidades ben diferenciadas: os residentes e todos os demais. A demanda de residentes é tan baixa en comparación, que unha vez se restrinxe o tráfico, este problema redúcese, case esvaécese... Os residentes poden aparcar dentro; todos os demais fóra. O estacionamento disuasorio e externo pode localizarse a curta distancia -curta distancia significa 300-500 metros (4-6 minutos camiñando)- e a media distancia, pero isto último require un serio esforzo en transporte público, é dicir, medidas de transporte intermodais coas infraestruturas adecuadas.

A necesidade de aparcamento para non residentes depende directamente da restrición do tráfico. Canto máis feble sexa maior será o problema de aparcamento. De modo que non é unha cuestión estanca, depende tanto do espazo -cantos aparcamentos se poden ou queren construír- como da demanda permitida.

A peonalización/pacificación da Magdalena, cando se aborde, determinará que tráfico se restrinxe, como se logra isto, e que demanda de aparcamento externo e interno se establece.

O éxito finalmente dependerá de que as medidas sexan combinadas e globais. A reurbanización das rúas da Magdalena por si soa non traerá a peonalización; a proba é que as xa arranxadas non son peonís, pese o seu acabado en pedra e a sinalización que o acompaña. A construción de aparcamentos soterrados tampouco resolverá o problema de estacionamento se estes se localizan e dimensionan inadecuadamente, se o tráfico non se logra reducir e se non hai suficiente vixilancia.

A localización de novos aparcamentos soterrados ou a súa consolidación é unha das decisións máis delicadas da política de mobilidade. De feito, é un tema que se presta a discursos falaces, unidos aos intereses que sempre concertan as grandes obras. Un aparcamento soterrado é unha infraestrutura custosa e de gran impacto ambiental que transforma radicalmente o espazo urbano no que se inxire. En Ferrol non precisamos máis que mirar para a Praza de España; desa obra aínda inacabada todos aprendemos a medir con coidado as vantaxes e inconvenientes destas actuacións.

No contorno da Magdalena hai ata tres aparcamentos soterrados: Praza de España (625), Cantón (386), Mercado e Pescadería (295). A Praza de España funcionará como gran aparcamento de acollida, os demais... fóronse facendo.

Non existe unha explicación pública, motivada, da necesidade de 300 novas prazas de aparcamento na Praza de Armas, ou en que medida esta dotación suporía un gran avance, tendo en conta a infrautilización dos existentes, e que tampouco está nidiamente establecida nin cuantificada a demanda de aparcamento, xa que dependerá da política de peonalización. ¿Que resolve este aparcamento? ¿É a localización adecuada? ¿Obedece a que está aí?

Os aparcamentos soterrados non se planean no interior dos conxuntos peonís. A razón é clara: xeran tráfico de seu ao provocar a expectativa de aparcamento. O obxectivo é reducir o tráfico, e o que se produza, diluílo. Non ten sentido xerar focos de atracción. Desde este punto de vista consolidar o aparcamento na Praza de Armas non é a decisión correcta, por ende, aumentar a súa capacidade tampouco. Pola contra, pode comprometer a peonalización dun dos espazos máis senlleiros do barrio.

A configuración da praza actual é desastrosa, pero non se avalía o impacto que suporía dúas entradas e dúas saídas para coches e o modo en que condicionaría o uso e aparencia da praza. A intervención non reconduciría a praza ao que debía ser: unha segunda Amboaxe. Un espazo de lecer, non unha infraestrutura fóra de lugar. Esta cuestión -a calidade urbana dos nosos espazos de referencia- non podemos deixala aparte da peonalización nin dos medios para conquerila.

Texto: Olga Fra e Alexandre Carrodeguas

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas -republicadetraballadoras@gmail.com- 2 de agosto de 2009 13:51

____________

Nota.-

Publicado o 2 de Agosto de 2009 na sección de Verdegaia no semanario "Nordesía", separata dominical do xornal comarcal "Diario de Ferrol"

Enlace co artigo orixinal na páxina 6 da revista Nordesía en formato -jpg- nos Arquivos Ártabros:
______________

venres, xullo 31, 2009

Núñez Feijóo e os catrocentos golpes

¿Que fai Feijoó, ademáis de lle levar flores de defunto a Alfonso Daniel e encriptar o xesto diante do seu panteón?

Por Fran P. Lorenzo
30.07.2009

Cando sinto falar a Feijóo das "catrocentas medidas" (ulas?) dos seus cen primeiros días de goberno non podo evitar unha asociación instantánea con esa película de Truffaut, Os catrocentos golpes, que no seu título orixinal, Le Quatre Cents Coups, alude á expresión francesa homónima –algo así como facer as de Dios– pero tamén á cantidade de sopapos que, ao longo da película, leva o seu protagonista Antoine Doinel no transcurso dunha infancia nin tenra nin doce. Catrocentos golpes, pois, catrocentas medidas... Uns máis fortes ca outros. Lapotes cosméticos, que magoan o xusto e deixan unha pouca sombra na zona agredida; e lapotes siderais, bombásticos, con toda a man aberta, como os que arrebolan o presidente e os seus ghostwriters en calquera evento solemne no que a súa vacua perversidade desideoloxizante –ou estremadamente ideoloxizada, tanto ten– é requirida. Como ocorreu dediante do cadaleito de Castelao.

Nada máis fóra da miña intención que santificar a figura do rianxeiro. Por moitas razóns. Só que ese apropiamento –que non é novo no seo do PP, pero si máis aveso, máis cabroncete– é mesmo doloroso. Porque cando o PP transmuta as palabras de Castelao noutra cousa calquera –cando revira o recto sentido dun discurso de Castelao no exilio, a Alba de Groria–, está mandándolle outro golpe-medida-sopapo non só ao amplo sector da maltreita masa social que tivo a ousadía de non votalo a el, a Feijóo, senón que, de paso, tamén lle manda un violento recado á Hestoria deste país.

¿Que fai Núñez Feijóo, ademais de levarlle flores de defunto a Alfonso Daniel e encriptar o xesto diante do seu Panteón? Pois nin máis nin menos que desmontar, con teimosa mala baba, a encarnación, case relixiosa, do pensamento nacionalista; desactivar o mito; tirarlle as saias ao Santo, nunha palabra, e ridiculizar as súas partes á vista dos que pasan. Roerlle nas verbas a Castelao –pringalo no medio do discurso conservador rexionalista da filial galaica de Gürtel & Cia.–, indigna a esa colectividade de resistentes que non arela, para o futuro deste país, a condición de sucursal madrileña no recanto noroeste: sen lingua nin cultura, sen nación, sen pasado e sen futuro.

Acabo de escribir resistentes e reparo no pouco que lle aquela a Feijóo ese termo. Xa o dixo o presidente na clausura dos actos conmemorativos do 25 aniversario do Consello da Cultura Galega: non é momento para a "resistencia cívica". Tal declaración, chantada no seo dun parlamento memorábel, emulou a sonora excrecencia que interrompe unha soirée de damas cardadas e perfumadas. Obviamente todas as señoras sentiron o cheiro pero, educación obriga, non ergueron a voz para sinalar o culpábel. E mesmo aplaudiron a grosería.

Por manter algo desa hipócrita e democrática contención do CCG, evitarei falar de resistencia. Falarei mellor de resiliencia. A resiliencia é un termo da psicoloxía clínica referido á capacidade dunha persoa ou dun grupo para seguir proxectándose no futuro a pesar de acontecementos desestabilizadores, de condicións de vida difíciles e de traumas por veces graves. Nos resilientes, o trauma, o shock, a desgraza, esperta recursos de resposta latentes ou insospeitados. Non sei se é correcto falar de ascese, pero, en calquera caso, a resiliencia implica a superación de probas para volver outro do abismo, máis forte, máis grande, mellor... A Cincenta do conto, Oliver Twist, a Cosette d’Os Miserábeis, ScarlettM. coñécea ben– e o Antoine Doinel d’Os Catrocentos Golpes. Esa é a estirpe dos resilientes e dáme que, en diante, con Feijóo á cabeza, tamén será a nosa estirpe, a dos resilientes galegos..

franpl@galicia-hoxe.com

Publicado en Galicia Hoxe
_____________

martes, xullo 28, 2009

Frases

CADERNO ABERTO

Por Miguel Anxo Fernán Vello
28.07.2009


Lembrarán vostedes aquela frase de Xesús Palmou, ex secretario xeral do PP e ex conselleiro de Xustiza: "Non se pode querer a Galicia e non ao galego". Declaración esta, sen dúbida, admirábel. E sobretodo -foi pronunciada recentemente- por vir dun alto dirixente do Partido Popular. Mais de frases está o mundo feito. Hainas de toda caste e de todo alcance. Xúlguenas vostedes. Agora o secretario xeral do PSdeG, Manuel Vázquez, tamén labrou a súa frase, que lembra algo a de Palmou: "Non se pode amar a Galicia e pórlle un pé no pescozo". Verdade certa. Porque existen políticos e persoas en xeral que din profesar moito amor por Galicia e logo, na práctica, seguen aquilo que un día dixo Francisco Vázquez, experto en temas históricos españois: "La única comunidad que tiene un concepto histórico diferente es Navarra y, si me apuran mucho, Granada". Excelente. Como tamén resulta excelente ese Núñez Feijóo que se autodefine -aí vai a frase- como "unha persoa que respecta profundamente e ama profundamente a nosa lingua", para engadir a continuación que a vai "protexer" mentres sexa presidente de Galicia. Está visto que as frases non son máis que frases; flatus vocis, que dirían os filósofos nominalistas. Porque ese mesmo Feijóo da frase pasa a eliminar pola vía de urxencia a obriga de coñecer a lingua galega para optar a un posto na administración pública. Ou sexa, a lingua que "ama profundamente" o presidente da Xunta xa non terá que ser sequera coñecida, xa non digo falada, por funcionarios públicos que ofrecerán atención a cidadáns galegofalantes. Estraño amor, estraño amor "profundo" o de Núñez Feijóo, presidente da Xunta de Galicia, pola lingua galega. E faino en nome, iso si, da liberdade. A Academia Galega xa lle dixo, polo suave, que estaba a realizar unha política "desprotectora" do idioma propio de Galicia. E, xa que vai de frases, lembremos aquela do escritor francés Marcel Aymé: "Algunhas persoas son tan falsas que xa non son conscientes de que pensan xustamente o contrario do que din".

Publicado en Galicia Hoxe
______________

luns, xullo 27, 2009

O fantasma que vaga no pensamento único

Vaga e insossa, mas presencialista, a democracia parece ser quase o horizonte insuperável da nossa época. A saturação provocada pelo seu uso indiscriminado justifica a peremptoriedade dessa afirmação. De Barack Obama a Berlusconi, das filosofias políticas radicais ao Hamas e ao Vaticano, todos parecem ter uma opinião sobre aquilo que a democracia é e sobre aquilo que ela deveria ser. O artigo é de Roberto Ciccarelli, publicado no jornal Il Manifesto e traduzido pela revista IHU On-line.

Por Roberto Ciccarelli [*]
25.07.2009


Em um livro recente, "Démocratie, dans quel état?" (La Fabrique, 152p.), que reúne contribuições de Giorgio Agamben, Alain Badiou, Wendy Brown, Jean-Luc Nancy, Jacques Rancière e Slavoj Zizek, dentre outros, defende-se que a desagregação dos conteúdos normativos da democracia foi gerada por uma oscilação entre regime e governo, entre soberania popular e gestão econômica e administrativa daquilo que existe. A democracia em que vivemos seria uma democracia "governamental", que impõe a busca de uma alternativa. Se esse é o objetivo, então não é por acaso a escolha das contribuições que compõem esse livro, escrito por autores considerados protagonistas de uma "reviravolta" no pensamento político contemporâneo, a da chamada "democracia radical".

Os assuntos da cidade

Muitas vezes, o logotipo não é justo com a diversidade – às vezes enorme –de um fenômeno cultural, mas só às exigências do mercado editorial. Porém, pelo menos nesse caso, isso explica mais uma vez que o liberalismo ostentado pela "intelligentzia" a partir dos anos 80 é uma doutrina consumada. Por isso, é compreensível a ansiedade por novos paradigmas, mas isso não deveria remover as diferenças essenciais entre os seus protagonistas.

É notável como a busca de uma alternativa parou diante da impossibilidade de criar um sujeito político "forte". A crítica da democracia propõe uma outra estratégia para recompor esse sujeito para além dos limites da política do século XIX, fundada sobre as classes ou sobre o individualismo proprietário. Além das muitas diferenças, é justamente esse o projeto que surge do grupo que enfileira a "vida nua" de Agamben, a via "neoleninista" Zizek até a "hipótese comunista" de Badiou.

Jacques Rancière

A contribuição de Rancière, que dá sequência às considerações já desenvolvidas em "L'odio per la democrazia" (Cronopio) e em "Il disaccordo" (Meltemi), oferece motivos para se repensar e se concentra sobre o problema central desse grupo. Parece, de fato, que a teoria radical acha difícil imaginar uma subjetividade politicamente eficaz. Por uma dupla razão: de um lado, descreve a democracia como negatividade absoluta, como "significante vazio". De outro, evoca um antagonismo político permanente contra a ordem constituída. A democracia seria, assim, o resultado de uma contínua ruptura do espaço político, cujo objetivo é a destituição da sua legitimidade, mais do que a realização das possibilidades que ela exclui.

A real continuidade entre Agamben, Badiou ou Zizek não é a da continuidade contingente que localiza no modelo antagônico um relato alternativo à democracia liberal, mas sim a da vontade de atribuir ao "político" um princípio único e puro. Só que, nesses autores, a pureza nunca se dá em uma forma particular da democracia, mas na sua contínua negação. Se não fosse assim, a democracia reproduziria a confusão entre a democracia e a constituição, ou uma forma social que, para Rancière, aproxima todo o arco político da direita à extrema esquerda. Com o resultado espectral – mas nunca tão atual – de identificar a vida de uma democracia com a permanente reforma das regras que deveriam governá-la.

"A democracia – escreve Rancière – é o poder daqueles que não têm nenhum título para exercer o poder, a capacidade de que qualquer um se ocupe dos assuntos da cidade". É esse o seu "escândalo": "qualquer um", cidadão ou migrante, pode aspirar ao governo. Uma pretensão que nutre o ódio dos governantes, mas que também é a demonstração de que aquele que governa não tem nenhuma razão natural para fazê-lo, e aquele que é governado não tem nenhuma razão natural para obedecer.

Uma política é democrática quando reconhece estar fundada nessa divisão não natural dos papéis. Fazendo isso, ela alimenta uma contínua renegociação dos limites do público e do privado, do político e do social, do econômico e do institucional, para resolver as desigualdades existentes, salvo se forem registradas outras novas em outros lugares.

Além do governo dos melhores

As considerações justas de Rancière ainda deixam uma dúvida. A sua versão da política democrática reavalia o aspecto constituinte do conflito, enquanto produtor de uma distribuição igualitária dos papéis contra a lógica hierárquica da democracia. O ponto é que esse conflito ocorre desde a polis grega, em uma espaço político que é sempre igual a si mesmo e, por isso, não é muito diferente do formalismo jurídico do qual toma distância.

Contrariamente ao que Michel Foucault defende, que forneceu uma versão imanente da política democrática fundada na diferença e não na igualdade, a negatividade transcendental, que Rancière critica enquanto expressão das aporias do antagonismo democrata-radical, permanece também no seu sistema. Mesmo tendo identificado o lugar em que se desenvolve o conflito da democracia – a repartição dos papéis entre governantes e governados –, ele não explica como se forma o conflito e por que seria diferente dos anteriores.

Distante de uma visão trágica da política como "decisionismo" ou, pior, como técnica administrativa, o pensamento de Rancière denuncia a tentação elitista difundida na cultura política contemporânea, para a qual a democracia é naturalmente o "governo dos melhores". Mas não foge do problema, este sim epocal, de como tornar efetivo o sujeito da política democrática.

Personagens e palavras-chaves de um pensamento crítico a ser reconstruído

Louis Gabriel Gauny, engenheiro e filósofo, em "Le philosophe plébéien" (La Découverte), e Étienne Cabet, utopista século XIX, em "La nuit de proletaires. Archives du rêve ouvrier" (Hachette), são os personagens que, junto com Joseph Jacotot, povoam o singular arquivo a partir do qual Jacques Rancière indagou o estatuto filosófico do discurso histórico, propondo "Courts voyages au pays du peuple" (Seuil) e "Les mots de l'histoire" (Seuil).

A seguir, Rancière passou a uma reflexão sobre a literatura ("Mallarmé o la politica della sirena", Clueb) e sobre o cinema ("La favola cinematografica", Ets, e "Le spectateur émancipé", La Fabrique).

Conhecido na Itália por ter se afastado de Louis Althusser por divergências sobre o Maio de 68, depois de ter participado dos seminários de 1965 sobre "Leggere il Capitale" (Mimesis), Rancière, professor da Universidade Paris VIII (Saint Denis) é um protagonista do debate filosófico e político com livros como "Il disaccordo" (Meltemi) e "L'odio per la democrazia" (Cronopio).

[*] Roberto Ciccarelli (Bari, 1973), laureato all'Università "La Sapienza" di Roma con una tesi in Estetica, svolge un dottorato di ricerca in filosofia e politica presso l'Istituto Universitario Orientale di Napoli con una tesi su "Teoria e critica del diritto in Baruch Spinoza". E-mail: robertociccarelli@libero.it

Tradução publicada no site da revista IHU On-Line.
A tradução é de Moisés Sbardelotto.


Fontes: Agência Carta Maior e ilmanifesto.it
_______________

mércores, xullo 15, 2009

Será Souto un mago das finanzas?

Por Perfecto Conde
08.07.2009


Miguel Ánxel Souto xa é oficialmente conselleiro-delegado e xerente da empresa editora de Xornal de Galicia. Relevou a Xavier Martínez Cobas, que regresa á Universidade de Vigo. Xosé Luís Gómez continúa no seu posto de director do periódico, pero nunha posición menos favorábel ca que veu mantendo ata agora. O xerente substituído era amigo seu e mantiña con el relacións moi estreitas. Pola contra, todo indica que Souto é un home que foi catapultado por determinados altos directivos do Grupo San José para reordenar a difícil situación económica pola que atravesa o xornal co que o empresario da construcción Jacinto Rey cortexou co grupo nacionalista de Anxo Quintana mentres que o BNG estivo na Xunta.

Concretamente, a Miguel Anxo Souto levouno ao cargo que agora ocupa o seu cuñado Santiago Martínez Carballal, un dos responsábeis máximos das contas do Grupo San José que preside algunhas das empresas que foi creando ou comprando Jacinto Rey, entre elas, Constructora San José Argentina, S.A. Segundo determinadas fontes, a Souto puxéronlle enriba da mesa un borrador de contrato co espazo da cifra salarial en branco para que a marcase el, xenerosidade que tampouco se entende moi ben tendo en conta que o contratado non figuraba nas listas de supostos grandes expertos na dirección fnanceiro-empresarial. A experiencia de Souto, ata agora, limitouse a responsabilizarse da delegación de La Voz de Galicia en Ferrol, e a súa formación académica non é precisamente a económica, aínda que levou a cabo un master Executive MBA na Escola de Negocios de Caixanova.

Para asistir a este master, durante case dous anos, La Voz de Galicia deulle permiso para faltar ao traballo dous días á semana e na delegación de Ferrol era moi coñecida a liberdade horaria e diaria coa que Miguel Ánxel Souto desenvolvía o seu traballo. Na cidade departamental, na que traballaba dende o ano 2002, tamén era sabido o seu aparente apego incondicional á empresa que representaba e igualmente por algunha das súas manías persoais. Un escritor galeguista moi coñecido foi vítima deste comportamento e a penas logrou que aparecese agunha vez o seu nome no xornal de Santiago Rey. Souto encargábase sempre de atopar algunha maneira de ocultar calquera actividade súa.

A súa intempestiva marcha de La Voz de Galicia [case da noite para a mañá] acendeu algunhas alertas no xornal coruñés, no que foron moitos os que empezaron a abrir interrogantes ¿Quen levou a Souto a Xornal de Galicia? ¿Por qué o levaron? ¿Tiñamos entre nós un mago das finanzas en non nos decatáramos? ¿Fichárano para saber cousas de La Voz de Galicia? ¿Ata onde sabe algo que pode beneficiar a competencia? ¿Xa era antes un espía, dadas as relacións familiares que mantén co núcleo directivo de San José?

Todo isto hai que enmarcalo nas pésimas relacións que manteñen Santiago Rey, editor de La Voz de Galicia, e Jacinto Rey, editor de Xornal. O patrón de San José é case seguro que daría un ollo da cara por meterlle algún gol a Santiago Rey, e este último tampouco se quedaría corto lanzando a pelota contra o tellado do editor de Xornal. Non é decartábel, polo tanto, que algunha freudiana razón participase no asunto.

Por outra parte, a chegada de Souto a Xornal tamén se pode interpretar como un movemento empresarial cara a un posíbel aggiornamento cos novos poderes estabrecidos na Xunta coa chegada do PP de Alberto Núñez Feijóo.

Miguel Ánxel Souto [na foto del que hoxe publica Xornal], que sempre tivo un mal entendemento co nacionalismo galego e que mantivo boas relacións co Opus Dei, por exemplo, podería ser agora o xestor que tentase abrir pontes coa dereita galega. O que falta por saber é cal sería, a partir deste momento, o papel de Xosé Luís Gómez, que aínda sendo o director do periódico, non soubo da chegada de Souto ata que xa era inminente e estaba todo cociñado.

Fonte: "Croques" o blog de Perfecto Conde


Enviado por:
Asociacion Veciñal Fontelonga
-avvfontelonga@mundo-r.com-
14 de julho de 2009 18:09

_______________________________

Enlace coa noticia en Xornal de Galicia:
xornal.com
________________

mércores, xuño 03, 2009

Folga do metal em Ponte-Vedra e solidariedade

Por Joám Francisco López Pérez

As notícias que chegam de Vigo som alarmantes. Umha parte importante da classe obreira está acometendo um combate duro, mais exemplar. As forças da orde estám ao serviço do capital, empregando-se com contundência contra @s grevistas. A patronal nom quere mover-se rem. A repressom policial e laboral semelha querer dar umha liçom a estes companheiros e companheiras, que estám a luitar por umhas condiçons de trabalho dignas.

É hora de que funcione o punho. Esse símbolo de mao fechada como exemplo da irmandade do proletariado. Nada somos sós todo junt@s. O secretário comarcal da CIG comentou-me que tem intençom de convocar às outras centrais e iniciar actos de solidariedade para a semana. Adiante a unidade e a solidariedade. A nossa mobilizaçom é imprescindível para que o conflito remate em vitória. Nós, que tantas vezes temos recibido a solidariedade, temos que ser quem de estar a altura das circunstâncias.

Joam Tavia -jtavia@gmail.com-
3 de junho de 2009 22:51
_________________

Anuncianse tres novas xornadas de folga no Metal para a semana, e o último dia será unha folga xeral do sector [+Info]

[21.05.2009 - Cuarto día de Folga - Os traballadores do Metal bloquean en oito puntos os accesos de Vigo e provocan un colapso total - Forzas antidisturbios acosaron aos folguistas, cargando en varias ocasións, polo que se refuxiaron nos estaleiros Fonte: CIG]



[ 22.05.2009 - Quinto día de Folga do Metal en Vigo e Pontevedra- Fonte: CIG]



[03.06.2009 - Anuncianse tres novas xornadas de folga no Metal para a semana, e o último dia será unha folga xeral do sector - Marchas, mobilizacións e cargas policiais nesta nova xornada de folga - Fonte: CIG]


__________

mércores, maio 27, 2009

Esquerda traiu projeto original do socialismo: uma entrevista especial com Eric Toussaint

A esquerda precisa romper com a distância que há entre teoria e prática, aconselha o politólogo belga Eric Toussaint

Por: Patrícia Fachin | Tradução Luciana Cavalheiro , 30/03/2009

Ao avaliar a crise internacional e as propostas da esquerda frente à catástrofe que se forma no mundo contemporâneo, Eric Toussaint apresenta duas esquerdas diferentes e diz que ambas propõem rumos distintos para resolver o emaranhado que se formou nos últimos anos. Uma, explica, ainda se preocupa com o socialismo e com as questões ecológicas, fala em ecosocialismo, se manifesta através dos movimentos sociais, e luta para por em prática “soluções anticapitalistas, feministas e anti-racistas”. Na outra frente, está a esquerda social liberal ou social democrata, presente em governos como Barack Obama, Lula, Gordon Brown, Zapatero. Esses, afirma, além de investirem num modelo econômico neoliberal, são incapazes de perceber a amplitude da crise ecológica, “reforçam o modo de produção produtivista colocando talvez um pouquinho da cor verde sem, de forma alguma, adotar as medidas radicais que se impõem”.

A crise civilizatória por qual passa a humanidade atualmente é também, para o economista francês, reflexo da história da esquerda social democrata que “adaptou-se à sociedade capitalista”. Em entrevista especial concedida por telefone à IHU On-Line, Toussaint diz que, além de não se respeitar a “verdadeira democracia baseada na auto-gestão”, “a crise profunda da esquerda está ligada, de certa forma, a uma deformação das propostas dos socialistas, dos comunistas como Karl Marx e Friedrich Engels”. Ao defender o socialismo do século XXI, ele ressalta que ele não deve reproduzir o que foi colocado em prática no século XX, mas, sim, “ser uma resposta profundamente democrática e auto gerenciável às experiências negativas do passado”.

Questionado sobre a possibilidade de construir uma proposta mais radical que leve ao fim do capitalismo, ele é incisivo: “Isso implica em profundas mobilizações sociais para recolocar em pauta um verdadeiro processo revolucionário como o que triunfou há 50 anos em Cuba, em 01 de janeiro de 1959”. E enfatiza: “É preciso uma nova política anticapitalista, socialista e revolucionária que deve incluir uma dimensão feminista, ecologista, internacionalista, anti-racista. É preciso que estas diferentes dimensões sejam integradas de maneira coerente no que está em jogo no socialismo do século XXI.”

Eric Toussaint é doutor em Ciências Políticas, pela Universidade de Liége, Bélgica, e pela Universidade de Paris VIII, França. É autor de A bolsa ou a vida (São Paulo : Fundação Perseu Abramo, 2002).

Confira a entrevista.

IHU On-Line – O senhor diz que para resolver os problemas das crises globais é necessário fazer uma ruptura radical. Isso ainda pode ser proposto pela esquerda? Como?

Eric Toussaint - Pode-se constatar, claramente, que a proposição de uma ruptura radical com a sociedade capitalista é feita por setores da esquerda, como partidos e organizações sociais. Ela partiu da esquerda radical em todo o mundo, através de partidos da esquerda revolucionária como, no Brasil, o PSOL, o PSTU. Há outros partidos com esta mesma orientação na América Latina. Na Europa, se constroem partidos revolucionários, como na França, onde acaba de ser fundado, há um mês, o novo partido anticapitalista, que tem como figura pública o funcionário dos correios Olivier Besancenot. Temos o mesmo processo em outros países, igualmente na Ásia. No que se refere aos movimentos sociais, toma-se conhecimento de suas declarações, adotadas no momento do Fórum Social Mundial em Belém, em 30 de janeiro. Constata-se também que esta declaração de movimentos sociais convida a uma ruptura total com o capitalismo e recusa a perspectiva de uma reforma do capitalismo e de uma nova regulamentação. Se lermos a declaração da Marcha Mundial das Mulheres adotada em 1º de fevereiro em Belém e a declaração final dos povos indígenas, percebemos que a mesma opção é afirmada. Então, minha resposta é: é claro que hoje, no mundo, diferentes partidos e diferentes organizações sociais propõem uma ruptura radical com o capitalismo.

IHU On-Line – Entre os setores da esquerda, duas opções são discutidas quando trata-se de pensar em modificações. Alguns buscam a superação da fase neoliberal recuperando um desenvolvimento regulado pela ação estatal, e outros defendem uma ruptura socialista. Esses são caminhos possíveis? Não está na hora de propor algo novo?

Eric Toussaint - Sim, é claro que estes caminhos são possíveis. O primeiro esquema que você descreve é colocado em prática por organizações de esquerda que estão na situação de governo. Esta é a política, por exemplo, de Luiz Inácio Lula da Silva, no Brasil; essa é a mesma política aplicada por Cristina Kirchner, Bachelet etc. Na Argentina, há dois meses, o governo de Cristina Kirchner renacionalizou os fundos de pensão. Então, estas políticas de recuperação, que é a primeira observação que você apresenta em sua questão, são colocadas em prática. Mas isso não permite responder, em minha opinião, ao desafio que nos estabelece a crise global. Pode-se constatar que a acepção política que mantém a dominação da crise capitalista sobre o conjunto da sociedade é a de que o Estado intervém facilmente como o Estado bombeiro para parar o incêndio provocado pela crise global do capitalismo.

Então, a outra observação que propõe uma verdadeira ruptura socialista, é o de um Estado de proposição. Não posso citar governos, atualmente no poder, que coloquem em prática de maneira coerente esta orientação, mesmo se alguns deles, como os de Hugo Chávez ou de Evo Morales, agem parcialmente nesta direção. Seus discursos são de ruptura socialista, mas suas práticas são mais moderadas do que isso. Então, será que o esquema mais radical é possível? Certamente que ele é possível. Mas isso implica em profundas mobilizações sociais para recolocar em pauta um verdadeiro processo revolucionário como o que triunfou há 50 anos em Cuba, em 1º de janeiro de 1959. Nesse momento, se assistiu a uma verdadeira revolução com mudanças intensas, com profundas redistribuições de riquezas, uma supressão do controle pelos capitalistas dos grandes meios de produção e uma profunda democratização também. Na sequência, Cuba, submetida ao bloco dos Estados Unidos e, igualmente, à influência da União Soviética, mudava parcialmente de direção. Mas não se pode esquecer disso. E eu acabo de indicar que isso começava por um autêntico processo revolucionário. Não vejo por que, diante desta crise capitalista global, não se poderia, novamente, conhecer, no futuro, explosões revolucionárias, como se conheceu em Cuba.

IHU On-Line – O senhor argumenta que o atual momento não trata apenas de uma crise econômica ou financeira, e diz que a questão é muito mais profunda. Em que sentido esse emaranhado global tem a ver também com a crise da esquerda? Podemos dizer que ambos aspectos estão entrelaçados?

Eric Toussaint - Sim. É uma boa questão. Há, efetivamente, uma crise da gestão social e liberal. E eu entro na gestão social liberal, na política do governo Lula, na política do governo Zapatero, na Espanha, ou de Gordon Brown, na Grã-Bretanha para dar exemplos, ao mesmo tempo, na Europa e na América do Sul. Há uma crise profunda, pois há aqueles que votaram para colocar estes governos no poder esperando outro tipo de política. É preciso lembrar, em todo o caso na eleição de Lula, que o programa com o qual ele foi eleito em 2002 anunciava uma verdadeira ruptura com as questões neoliberais. Ao invés de uma ruptura, assistiu-se a uma continuidade. Então, a crise de credibilidade da esquerda faz parte da crise global. É claro que, na memória coletiva, há também os ciclos dramáticos da experiência do socialismo real do século passado.

Na memória coletiva, fica a ideia de que o socialismo é associado com uma estatização completa da economia, com a dominação de um partido único e uma ausência de verdadeira liberdade democrática. Então, há, por um lado, um balanço muito negativo da gestão social liberal, ou seja, da política social democrata, e, por outro, um balanço desastroso da gestão staliniana ou do socialismo democrático que dominou a experiência do bloco soviético do século XX. Ainda não se superou esta crise de credibilidade. E é isto que está em jogo no debate do que alguns chamam de socialismo do século XXI.

O socialismo do século XXI deve ser uma resposta profundamente democrática e autogerenciável às experiências negativas do passado. Então, não se trata de reproduzir o que foi colocado em prática no decorrer do século XX. Trata-se de, diante desta crise global do sistema capitalista, com aspecto de crise de civilização, responder igualmente à crise da esquerda. É preciso uma nova política anticapitalista, socialista e revolucionária, que deve incluir uma dimensão feminista, ecologista, internacionalista, anti-racista. É preciso que estas diferentes dimensões sejam integradas de maneira coerente no que está em jogo no socialismo do século XXI.

IHU On-Line – Quais são as propostas da esquerda frente à crise financeira global?

Eric Toussaint - Há duas respostas diferentes da esquerda. Há a esquerda que aplica uma política social liberal, na qual mencionei Lula, Gordon Brown, Zapatero. Esta política não é muito diferente da política de Sarkozy na França ou mesmo de Berlusconi na Itália, ou de Bush ao qual se sucedeu Barack Obama. É uma política de salvamento de banqueiros: gastando-se enormemente o dinheiro público para manter um sistema bancário privado completamente dominado por grandes sociedades financeiras capitalistas. Bom, esta é a resposta da esquerda que está no poder e que sente forte a política da direita. No exemplo que acabo de dar, não se pode distinguir realmente uma diferença entre a política de Gordon Brown da de Sarkozy. Não se pode também fazer uma diferença entre a política de Lula em relação ao sistema financeiro privado e a política de Sarkozy, na França.

Há uma segunda opção de esquerda. Suas propostas são expressas na declaração adotada em Caracas em 10 de outubro de 2008, no momento de uma conferência internacional que se chamava “Resposta do Sul diante da crise Econômica Mundial” e pode-se encontrar o texto integral em diferentes sites na internet, principalmente no site cadtm. Esta declaração final de Caracas pede a nacionalização do setor bancário. Então, a nacionalização quer dizer que se transfere o setor bancário do setor privado para o setor público, ou seja, ocorre a nacionalização sem indenização. Quer dizer que se trata de o Estado tomar conta do setor bancário sem indenizar os grandes acionários. É preciso ir mais longe, na medida em que os grandes acionários e os administradores de bancos seguiram uma política que é responsável pela crise financeira global e, principalmente, da falência de toda uma série de bancos. Trata-se, para o Estado que nacionaliza estes bancos, de recuperar o custo da operação sobre o patrimônio de grandes acionários e administradores.

Então, o que estou dizendo deveria ter sido aplicado nos Estados Unidos e na Europa. Realizou-se, há pouco, nacionalizações de bancos em benefício dos capitais privados, ou seja, nos Estados Unidos e na Europa. Alguns Estados nacionalizaram bancos; os compraram com a intenção de encerrar suas contas e, em seguida, reprivatizaram estes bancos que serão saudáveis no final da crise. Esta foi a opção seguida até aqui. Mas deveria ter sido praticada a opção sugerida em Caracas, em 10 de outubro, ou a declaração adotada pela Assembléia de Movimentos Sociais, em 30 de janeiro, Belém. Ambas defendem a nacionalização sem indenizar, e a recuperação do custo de nacionalização através do patrimônio dos grandes acionários e administradores destas sociedades.

Medidas

É preciso adotar outras medidas para enfrentar a crise. É preciso, por exemplo, como medida de urgência, uma redução radical do tempo de trabalho dos assalariados sem perda de salário. Então, é necessário repartir o trabalho disponível em nossa sociedade, dando emprego a muito mais pessoas do que até então e permitir àqueles que trabalham hoje de trabalharem menos, mas garantindo seus salários. Caso se garanta os salários daqueles que trabalham hoje e, caso se dê trabalho àqueles que não o têm, evidentemente aumenta-se o poder aquisitivo daqueles que trabalham e se pode recuperar a economia. É uma política de urgência que tem várias vantagens. Tem a vantagem de dar trabalho àqueles que não o têm, de aumentar a contribuição paga pelos trabalhadores, uma vez que terá mais trabalhadores que pagam as contribuições sociais e isso aumenta as entradas do Estado, entre as quais a da previdência social. E isso garante o pagamento das aposentadorias mais tarde, ou seja, das pensões que são pagas aos trabalhadores que têm direito à aposentadoria. Pode permitir, também, haver entradas para pagar as alocações sociais para as pessoas que não têm emprego, e alimentar um fundo para este famoso seguro universal que é proposto em vários países.

Seria preciso, então, como medida mais estrutural, terminar com o controle privado sobre os grandes meios de produção, os serviços do comércio, bancários etc. e, também, nos serviços do setor cultural e da informação. Na verdade, os grandes meios de produção, de comunicação e de serviços estão nas mãos do capital privado. Seria preciso, na verdade, transferir o controle e a propriedade destes grandes meios de produção para o setor público. E combinar o controle público e a propriedade pública com os grandes meios de produção com outras formas de propriedade: a pequena propriedade privada e familiar no campo da agricultura ou do artesanato ou de serviços.

Por exemplo, os eletricistas, os encanadores, toda uma série de profissões muito importantes no campo da vida cotidiana, na qual é muito normal de se ter uma pequena propriedade individual. É preciso se desenvolver também outras formas de propriedade como a cooperativa, a comunitária; proteger a forma de propriedade tradicional dos povos originais ou dos povos indígenas; e, além disso, principalmente no que diz respeito à propriedade pública, ter um controle cidadão, um controle democrático sobre o setor público. Então, isso seria uma ruptura radical com o sistema capitalista. Seria necessária uma série de outras medidas para responder às diferentes dimensões da crise global.

Para responder às mudanças climáticas, a outros aspectos da crise ecológica e à crise alimentar seria preciso, é claro, colocar em prática uma política de soberania alimentar para garantir que em cada país os produtores locais vão satisfazer a demanda da população sem recorrer a importações de alimentos provenientes do mercado mundial. Eis aqui algumas propostas de reforma radical, revolucionária do sistema.

IHU On-Line – O que está acontecendo com a esquerda mundial? Por que existe uma lacuna bastante grande entre a teoria e a prática do pensamento político de esquerda?

Eric Toussaint - A esquerda mundial atravessa uma crise profunda devido a sua história. A história da corrente social democrata é uma derrota profunda, pois adaptou-se à sociedade capitalista. É também a derrota da esquerda, para utilizar uma palavra conhecida, da esquerda staliniana, ou seja, a experiência que dominou as tentativas de construção do socialismo na União Soviética e na China. Esta também foi uma derrota profunda, pois não se respeitou a verdadeira democracia baseada na autogestão, porque se quis tudo estatizar e tudo dominar a partir do Estado. Houve um profundo erro. O socialismo não é o controle de toda economia pelo Estado. E, justamente, a crise profunda tem a ver com a questão seguinte que você previu. A crise profunda da esquerda está ligada, de certa forma, a uma deformação das propostas dos socialistas, dos comunistas como Karl Marx e Friedrich Engels. Karl Marx dizia que a sociedade à qual nós aspiramos, o comunismo, é a associação livre dos produtores livres. Dizia também que a emancipação dos trabalhadores será a obra dos próprios trabalhadores. Marx acrescentava que o Estado, no comunismo, terá desaparecido. E o socialismo é a transição entre o capitalismo e o comunismo. E, no socialismo, o Estado existe ainda, mas, ele existe de maneira provisória e deve visar ao seu próprio desaparecimento.

Ora, o que foi feito na experiência soviética? Ao invés de provocar o desaparecimento do Estado, a parte comunista, sob a direção de Stalin reforçou como nunca o Estado, e proibiu aos outros toda uma série de expressões democráticas. Foi uma profunda perversão do projeto socialista que é, ao contrário, profundamente democrático. Se pegamos a experiência dos socialistas, o que eu chamo de social democracia, Lula, Daniel Ortega, da Nicarágua, Zapatero e Gordon Brown também não são a favor do desaparecimento do Estado. São a favor da manutenção do Estado capitalista com socialistas no governo. Então, eles precisam de um Estado capitalista regulamentando um pouquinho a atividade do capital.

A esquerda que está no poder e que dominou no passado traiu o verdadeiro projeto libertador e emancipador do socialismo. Aí, estão, portanto, as razões profundas da crise da esquerda. Há uma esquerda radical e revolucionária que defende o projeto socialista original, que tenta, a partir de uma atividade nos movimentos sociais, fortalecer através de diferentes meios. Esta esquerda radical participa também das campanhas eleitorais. Ela tenta eleger parlamentares que conduzam uma luta anticapitalista nas instituições parlamentares, ligada à uma perspectiva de ruptura, não a uma perspectiva de adaptação ao sistema. A ideia é de favorecer uma autêntica revolução, uma transformação radical das relações de propriedade e das relações sociais na sociedade.

IHU On-Line - As linhas mestras do marxismo foram deturpadas naquilo que elas realmente queriam dizer? Como fica a questão ecológica atual dentro do pensamento marxista?

Eric Toussaint - Em relação ao projeto socialista, tal como foi concebido por Karl Marx no decorrer do século XIX, é preciso acrescentar que, nas dimensões que Marx projetou, não se desenvolveu ou não desenvolveu suficientemente. Uma dimensão profundamente feminista, que questiona um sistema de dominação patriarcal, e a dimensão ecologista não foram desenvolvidas por Marx mesmo se ele tivesse uma percepção, um projeto emancipador como incluindo o homem na natureza. Marx considerava que a humanidade é parte integrante da natureza. Não há, em Marx, uma dicotomia entre o homem ou a humanidade de um lado e a natureza de outro. Então, na percepção dele, havia uma concepção que preparava a levar em conta os problemas ecológicos.

Estes aspectos são a herança de um pouco mais de dois séculos de aplicação dos modos de produção capitalista e produtivista com uma destruição e um desrespeito da natureza. E aí, para ser completo na crítica, é preciso dizer que a experiência socialista, do socialismo real do século XX, é também profundamente negativa, uma vez que, seja na União Soviética, seja na China maoísta, havia um desrespeito da natureza, um estabelecimento, um desenvolvimento brutal e agressivo de um modo de produção produtivista que contribuiu nestes países para destruir a natureza do mesmo modo como em países da Europa Ocidental ou da América do Norte. Então, é preciso romper com a distância que há entre a teoria e a prática. É preciso voltar à teoria no que ela tinha de revolucionário e inovador. É necessário integrar às contribuições de Marx a reflexão sobre os problemas da sociedade de hoje. É necessário integrar às contribuições de Marx a reflexão sobre os problemas da sociedade de hoje, como a questão ecológica, e também a dimensão feminista, que é um aporte extremamente importante após um combate estabelecido há séculos pelas mulheres. Havia dirigentes mulheres revolucionárias mesmo antes de Marx. Principalmente dirigentes revolucionárias no curso da revolução francesa em 1789, que manifestaram já na época reivindicações feministas. Mas o movimento feminista foi, sobretudo, desenvolvido e colocou em questão a dominação patriarcal no curso dos 60 últimos anos e hoje tem um projeto revolucionário. Por isso, deve ser integrada absolutamente esta dimensão feminista.

IHU On-Line – Além de questões econômicas e políticas, percebemos, nesse momento de crise, que um novo paradigma energético e ecológico é tido como urgente e indissociável da superação dos problemas. A esquerda ainda não percebeu a gravidade dessas questões?

Eric Toussaint - Não. Penso que a esquerda radical levou em conta perfeitamente a gravidade destas questões. É por isso que ela propõe uma alternativa feminista, ecologista, anti-racista, anticapitalista e socialista. E a dimensão ecologista é extremamente importante e por isso esta esquerda radical fala de ecosocialismo visando ecologia e socialismo. Porém, a esquerda social liberal ou social democrata que está no poder não levou e conta a amplitude da crise ecológica. Por isso, se pode constatar que, durante a gestão social liberal de Lula no Brasil, continuou-se a destruir uma região como a Amazônia no mesmo ritmo que no governo de Fernando Henrique Cardoso e seus antecessores. No decorrer dos últimos cinco anos da gestão de Lula, se procedeu o desatamento na Amazônia em um território que equivale ao território da Venezuela. E, se tomamos como exemplo outros governos de esquerda tradicional como Gordon Brown ou Zapatero na Europa, há também exatamente uma incapacidade de dar-se conta da amplitude da crise ecológica. Então, minha resposta a esta última questão é: a esquerda radical leva em conta esta crise ecológica e propõe uma resposta ecosocialista enquanto que a esquerda tradicional continua e reforça o modo de produção produtivista colocando talvez um pouquinho da cor verde sem, de forma alguma, adotar as medidas radicais que se impõem.

IHU On-Line - O que esse momento histórico representa para a humanidade?

Eric Toussaint - A humanidade é novamente um cruzamento histórico. A crise global tem suas diferentes dimensões ecológicas, alimentares, migratórias, financeiras, econômicas, assim como a crise da governança mundial e a sequência das guerras como a do Iraque e no Afeganistão combinado com o desrespeito dos direitos dos povos como o desrespeito principalmente do povo palestino em território e em Estado. Este momento histórico confronta a humanidade com a presença de um cruzamento. Ela tem diante de si duas direções: por um lado, a saída capitalista, ou seja, uma solução que tem o capitalismo, proposta por Barack Obama, Lula, Sarkozy, Gordon Brown, Zapatero, o governo chinês etc.; por outro, a escolha é virar as costas ao capitalismo e colocar em prática soluções anticapitalistas, ecologistas, feministas e anti-racistas. Espero que a humanidade faça a última escolha, pois se quisermos responder ao conjunto da crise global é preciso uma reposta anticapitalista e feminista global.

Fonte: unisinos.br/ihu

Nota:

1.- Oliver Besancenot: integrante da Liga Comunista Revolucionária (LCR), foi o mais jovem candidato à presidência da França, representando partido de extrema-esquerda. Nas eleições de 2002, obteve 4,25% dos votos. Neste ano, nos dias 5 a 8 de fevereiro, participou da fundação do Novo Partido Anticapitalista (NPA). Na véspera, a Liga Comunista Revolucionária (LCR) tinha votado sua dissolução, com 87% de votos, depois de quarenta anos de existência. (Nota da IHU On-Line
)
___________

>> Eric Tousaint já concedeu outra entrevista à IHU On-Line. Ela está disponível na nossa página eletrônica www.unisinos.br/ihu.

Entrevista:
* “Interconexão entre as crises
”. Edição número 285, intitulada Alternativas energéticas em tempos de crise financeira e ambiental, de 08-12-2008.
__________________