Amy Goodman coa colaboración de Denis Moynihan [*]
11.08.2014
"Odio a guerra", afirmou Koji Hosokawa cando nos atopabamos xunto á chamada Cúpula da Bomba Atómica en Hiroshima, Xapón. Nun extremo do Parque Conmemorativo da Paz de Hiroshima se erige o esqueleto dun edificio de catro pisos. O edificio foi un dos poucos que quedaron en pé despois de que Estados Unidos lanzase a bomba atómica en Hiroshima o 6 de agosto de 1945 ás 8.15 da mañá. Tres días máis tarde, Estados Unidos lanzou unha segunda bomba en Nagasaki. Centos de miles de civís morreron, moitos ao instante e outros tantos lentamente como consecuencia de queimaduras graves e do que máis tarde pasou a coñecerse como enfermidades provocadas pola radiación.
O mundo observa arrepiado os diversos conflitos militares da actualidade, que deixan tras de si só máis destrución. En Libia e en Gaza, en Siria, en Iraq, Afganistán e Ucraína. Non moi lonxe dos mortos e os feridos deses conflitos, os mísiles nucleares agardan alertas, en espera do terrible momento en que a arrogancia, un accidente ou a falta de humanidade provoquen o próximo ataque nuclear. "Odio a guerra", reiterou Hosokawa. "Odio a guerra, non aos estadounidenses. A guerra volve tolas ás persoas".
En 1945, Koji Hosokawa tiña 17 anos. Traballaba no edificio da compañía telefónica, a menos de 3 quilómetros de distancia da zona cero, onde caeu a bomba: "Estaba a tres quilómetros cara ao noreste desta zona. Alí fun exposto á bomba. Había un edificio moi robusto, de modo que sobrevivín de milagre". A súa irmá de 13 anos non correu coa mesma sorte: "A miña irmá menor tamén había ir a traballar e atopábase a 700 ou 800 metros de distancia do hipocentro e alí foi exposta á bomba. Estaba cunha mestra e os alumnos. En total, as 228 persoas que estaban alí xunto a ela morreron".
Camiñamos polo parque cara ao Museo da Paz de Hiroshima. Alí exhíbense as imaxes da morte: as sombras das vítimas queimadas proxectadas nos muros dos edificios, as fotografías do caos que sobreveu á bomba e das vítimas da radiación. Case sete décadas máis tarde, a Hosokawa aínda se lle enchen os ollos de bágoas ao relatar o sucedido. "A maior dor da miña vida é que a miña irmá menor morra pola bomba atómica", sostivo.
Un día antes de reunirme con Koji Hosokawa estiven en Tokio, onde entrevistei a Kenzaburo Oe, ganador do Premio Nobel de Literatura. "Cando era pícaro, aos 12 anos de idade, Xapón ingresou na guerra e foi ao final da guerra que Xapón sufriu os bombardeos de Hiroshima e Nagasaki. Naquel entón sufrín unha gran conmoción, pero tamén a miña nai, as nosas familias, todas as persoas naquel entón estaban azoradas pola bomba atómica. Tratábase da maior catástrofe que xamais experimentaramos, por iso o sentimento de ter que sobrevivir a isto, de superalo e empezar de novo foi moi poderoso".
Agora, con case 80 anos, Kenzaburo Oe reflexionou moito achega da conexión que existe entre a bomba atómica e o desastre de Fukushima, a planta nuclear que colapsou cando un terremoto e un tsunami devastadores azoutaron Xapón o 11 de marzo de 2011. O Premio Nobel díxolle ao xornal francés Le Monde: "Hiroshima debe quedar gravado na nosa memoria: é unha catástrofe máis terrible que os desastres naturais porque foi provocada polo home. Repetila, ao mostrar a mesma falta de respecto pola vida humana coa construción de plantas de enerxía nuclear, é a peor traizón á memoria das vítimas de Hiroshima", afirmou.
Tralo desastre de Fukushima, Oe afirmou: "Todos os xaponeses sentiron un profundo arrepentimento. O aire que se respiraba en Xapón era case o mesmo que trala bomba de Hiroshima ao finalizar a guerra. Debido a este clima, o Goberno [en 2011], co consentimento da poboación xaponesa, prometeu desfacerse ou desactivar as máis de 50 plantas nucleares de Xapón", sostivo o Premio Nobel.
Sobreviventes da bomba atómica como Koji Hosokawa, escritores como Kenzaburo Oe, do mesmo xeito que centos de miles de persoas que agora son anciás, foron testemuñas do resurximento dae éra nuclear en 1945 e volveron a experimentar os súas devastadoras posibilidades recentemente en Fukushima. Malia suscitar riscos diferentes para a humanidade, hai un vínculo entre os arsenais de armas nucleares e as plantas nucleares, xa que os produtos derivados dalgunhas plantas nucleares poden utilizarse como material para fabricar oxivas nucleares. Xa sexa que se trate dun acto de guerra, dun acto de terrorismo proveniente dun arma nuclear que caeu en mans dun actor non estatal ou dun accidente nunha planta nuclear, os desastres nucleares son terriblemente destrutivos, pero son totalmente evitables. Necesitamos unha nova forma de pensar, un novo esforzo para eliminar as armas nucleares e pasar a utilizar enerxía segura e renovable en todo o mundo.
Cando nos iamos do Parque da Paz de Hiroshima, Koji Hosokawa pediume que me detivese. Miroume aos ollos e díxome que non me esquecese das vítimas: "Todas esas persoas vivían aquí", afirmou. "Vivían aquí".
Publicado o 8 de agosto de 2014 en Democracy Now.
© 2014 Amy Goodman
Tradución ao español do texto en inglés: Mercés Camps. Edición: María Eva Blotta e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
Denis Moynihan, é o co-fundador de Democracy Now! Desde 2002, el participou da distribución da organización en todo o mundo, o desenvolvemento de infraestruturas, e a coordinación dos complexos transmisións en directo de varios continentes. Vive en Denver, onde está a desenvolver unha nova estación de radio non comercial comunitaria.
Escoitar:
Enlaces de interese:
- Democracy Now!
http://www.democracynow.org/ - Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/
"Democracy Now!" -boletin@democracynow.org-
10 de agosto de 2014 20:50
_______________
