Ecuador: O camiño que se vén, ... Por Atilio Boron

Por Atilio Boron [*]
10.02.2021

Logo de sortear innumerábeis obstáculos leguleios interpostos polo Consello Nacional Electoral (acatando ordes expresas de Lenín Moreno para sacar do xogo, lawfare mediante, ao correísmo) o binomio de Andrés Arauz e Carlos Rabascall puido participar nas eleccións e impoñerse na primeira volta. Aínda que as enquisas prognosticaban unha votación por encima do 36 % (só unha acertou case matemáticamente os guarismos de Arauz e Lasso) o certo é que ao final do día e no medio dun reconto desprolixo dos votos Arauz alzouse co 32.15 % dos sufraxios. Séguenlle, competindo cabeza a cabeza e separados por vinte e sete centésimos Yaku Pérez (19.87 %) do Pachakutik e do banqueiro Guillermo Lasso, que na súa terceira aposta presidencial obtivo 19.60 % das preferencias electorais. No entanto, falta aínda computar unha pequena cantidade de votos que, dada a súa localización rexional, poderían reverter esta situación e situar a Lasso no segundo lugar. Pero ao momento de escribir estas liñas o CNE aínda non concluíra o escrutinio.

Houbo dúas sorpresas nos comicios de onte: unha foi o avance de Pérez, que en todas as enquisas previas nunca aparecía en condicións de poder ingresar á segunda volta disputando un lugar que o equipo de Lasso daba por seguro; a outra foi a fulminante irrupción de Xavier Hervas, un "cabalo negro" como se di na xerga política mexicana, que da nada (en torno ao 2 por cento) saltou ao 16 % dos votos en menos de tres semanas apelando a un intenso -e farto efectivo- traballo nas redes sociais, sobre todo o Tik Tok. É que o Facebook, dinme os mozos, "é cousa de vellos"; Hervas tamén o sabía e atraeu unha importante caudal de votos xuvenís coa súa estratexia. Houbo tamén outra novidade, non tanto sorpresiva en si mesma pero si polo categórica da súa manifestación: o derrube da dereita histórica ecuatoriana.

Nesta ocasión Lasso e o seu partido, CREO, axuntou forzas cos Socialcristianos de Jaime Nebot (durante case 19 anos alcalde de Guayaquil, o que nun alarde de incoherencia xamais lle impediu lanzar flamíxeras críticas ao "antidemocrático re-eleccionismo" de Rafael Correa, Evo Morais e Hugo Chávez) e a súa sucesora na alcaldía, Chyntia Viteri. Ambos partidos obtiveran, indo por separado, o 45 % dos votos na primeira volta das presidenciais de 2017; agora, unificados, apenas rabuñan o 20 %. Lenín Moreno propinou un golpe devastador ao neoliberalismo: o candidato do oficialismo, o seu ministro de Cultura Juan Fernando Velasco Torres, tivo unha vergoñenta colleita de só o 0.82 % dos votos.

O que se vén nas próximas semanas é unha esgotadora campaña electoral de máis de dous meses porque recentemente o 11 de abril terá lugar a segunda volta. Mentres, está en cernes unha dura batalla no Consello Nacional Electoral e na Xustiza para determinar quen disputará a presidencia co candidato do correísmo. Sobran as especulacións achega de quen sería máis vulnerábel ante unha estratexia ofensiva de Arauz. Hai quen prefiren ao banqueiro, porque nese caso o contraste entre ambas propostas sería dunha claridade absoluta e ademais porque Lasso "co-gobernou" con Moreno estes últimos catro anos, e terá que facerse cargo da desfeita en que ambos sumiron ao país. Isto é certo, pero tamén o é que si hai un político en Ecuador que dispón dun enorme poder financeiro, mediático, político e no ámbito xudicial ese personaxe non é outro que Lasso.

Pode comprar moitas vontades, mobilizar ao sicariato mediático e xudicial e investir cuantiosamente na súa campaña sen dificultade algunha; todo o establishment se alineará incondicionalmente detrás da súa candidatura. Outros na contorna de Arauz din que preferirían unha segunda volta con Pérez, aínda que a súa retórica aparentemente progresista e de esquerda pode enganar a moitos incautos coa súa defensa da auga e o medio ambiente. Enganar, dicía, porque como ben o recordaba Chico Méndes, o gran ambientalista brasileiro asasinado polos terratenentes, "ecoloxía sen unha crítica ao capitalismo é mera xardinería", e Pérez non critica ao capitalismo nin suscita a necesidade da súa superación histórica. Ademais non cesou de atacar aos gobernos "ditatoriais e fraudulentos" -segundo as súas palabras, de Bolivia, Venezuela e Nicaragua- e neste terreo o seu aliñamento coas directivas de Washington é total e non parece ter nada de casual. Non só iso: do mesmo xeito que Lasso favorece a eliminación dos impostos á saída de divisas, tema hipersensíbel para os banqueiros e a elite empresarial ecuatoriana.

Por outra banda, hai que recordar que no ballottage do 2017 Pérez pediu ás comunidades orixinarias que votasen por Lasso. Dixo, textualmente que "é preferíbel un banqueiro que unha ditadura". Home de boa crianza e impregnado de cristiá gratitude grazas a décadas de militancia no Opus Dei, fai uns días Lasso asegurou que en caso de non chegar á segunda volta apoiaría a Pérez con tal de derrotar ao "totalitarismo populista" satanicamente encarnado na figura de Rafael Correa.

Non hai dúbidas que os próximos dous meses serán pletóricos de novidades, e de non poucas sorpresas no Ecuador. Esperemos que, ao final deste tortuoso camiño, teñamos boas noticias para a Patria Grande.

Fonte: ResumenLatinoAmericano. |  9 febreiro, 2021.

[*] Atilio Alberto Borón (Buenos Aires, 1 de xullo de 1943) é un sociólogo, politólogo, analista internacional, catedrático e escritor latinoaméricano. | Web. Twitter.

Enviado por:
Carlos Aznarez
-resumenrebel@gmail.com-
10 de fevereiro de 2021 04:56
_______

O conservatorio Xan Viaño de Ferrol é un dos gañadores do concurso de curtas 'Senda dos Faros', cun proxecto denominado 'A melodía do faro', a historia dun fareiro de Cabo Prior namorado da música, con interpretación do propio alumnado do centro - Vídeo

O certame escolar, promovido pola Xunta, o Festival de Cans e EDPR, pon en valor a lingua, o patrimonio e a paisaxe da costa galega a través do audiovisual, este ano foron gañadores o IES A Cachada (Boiro), o IES Monte Neme (Carballo) e o conservatorio Xan Viaño de Ferrol.

O certame escolar naceu co obxectivo de poñer en valor a lingua, o patrimonio e a paisaxe da costa galega a través do audiovisual.

O Terceiro Premio foi para o centro de Ferrol  "CMUS Xan Viaño", cun proxecto denominado "A melodía do faro", a historia dun fareiro de Cabo Prior namorado da música, con interpretación do propio alumnado do centro. Este premio esta dotado cun cheque-regalo de 400 € para material audiovisual ou literario en lingua galega, figura e diploma acreditativo.


https://youtu.be/abMGVczDeaI
A Consellería de Cultura, Educación e Universidade impulsou a iniciativa escolar Senda dos Faros no curso 2019-2020 cos obxectivos de promover o valor lingüístico, patrimonial e paisaxístico da costa galega ao longo do máis de medio cento de etapas que configuran o itinerario turístico, desde Tapia de Casariego (Asturias) ata Vila Nova de Cerveira (Portugal), para alén das etapas insulares de Ons, Cíes e Sálvora.

Nel contou coa colaboración da Axencia de Turismo de Galicia, da Axencia Galega de Desenvolvemento Rural-Agader, do Instituto de Estudos do Territorio (IET) e do Festival de Cans, co patrocinio da portuguesa Fundación Enerxías de Portugal Renovables (EDPR).

Destinado ao alumnado dos centros docentes da Consellería de Cultura, Educación e Universidade que imparten ensinanzas de educación secundaria (ESO, bacharelato, formación profesional básica, ciclos formativos de grao medio) e ensinanzas especiais de grao medio, contou coa colaboración de 18 centros educativos que presentaron 24 curtas dun máximo de cinco minutos de duración, segundo o establecido nas bases da convocatoria.

O concurso ten como obxectivos:

• dinamizar o uso da lingua galega entre o alumnado e entre a comunidade educativa
• promover unha imaxe positiva e actual do galego por medio da vinculación coas tecnoloxías da información e da comunicación
• favorecer a presenza e o uso do galego en novos espazos e soportes
• fomentar o galego oral, coa creación de novos ámbitos de uso frecuente que favorezan a utilización da lingua dentro e fóra das aulas
• pór valor, promover e fomentar o coñecemento do patrimonio, a paisaxe, a natureza, as lendas, a gastronomía, ou calquera outro activo do territorio polo que atravesa a Senda

O Segundo Premio foi para o IES Monte Neme de Carballo, con "De naufraxios, faros e lendas: do Cemiterio dos ingleses a Camariñas", un proxecto centrado nos mitos e lendas arredor da Costa da Morte, alimentados polos numerosos naufraxios sucedidos nas súas augas. O afundimento do buque escola inglés Serpent, cuxos 175 tripulantes falecidos descansan e dan nome ao Cemiterio dos Ingleses, é un dos feitos narrados. E o Primeiro Premio foi para o IES Plurilingüe A Cachada (Boiro) co proxecto "Sálvora". Este proxecto é unha reflexión dunha rapaza sobre o cambio climático, a relación entre a pandemia e o descoido da natureza por parte da humanidade e a despreocupación que sinte da sociedade cara estes feitos. A protagonista lanza unha mensaxe de esperanza nunha botella desde a costa da illa para atopar persoas que, emulando ás Heroínas de Sálvora, se decidan a dar un paso adiante para a salvación do planeta, considerando que aínda non é tarde para actuar.

Resolución publicada o pasado 28 de xaneiro de 2021, pola que se conceden os premios do Concurso de Curtas Senda dos Faros.

Fonte: https://www.lingua.gal/. | 5 de Febreiro de 2021.
_______

Radio Pirenaica, a voz do exilio comunista, ... Por Paco Vigueras

Nos anos 50, os oíntes de Radio Pirenaica organizaban adiciones en grupo e clandestinas. Auton Saavedra

Unha espléndida reportaxe sobre "A Pirenaica", que asina Paco Vigueras, xornalista e portavoz da Asociación Granadina Verdade, Xustiza e Reparación.

Esta emisora clandestina, impulsada por Dolores Ibárruri Pasionaria e polo poeta Rafael Alberti, empezou a emitir desde Moscú o 22 de xullo de 1941. É dicir, o día no que a Alemania de Hítler empezou a súa cruzada contra o comunismo e invadiu a Unión Soviética. A primeira vez emitiu desde un soto de Moscú, baixo as bombas da aviación alemá.

Para escoitar "A Pire" practicábase a audición colectiva e creáronse Grupos de Amigos de Radio España Independente. Un método arriscado, pois unha reunión de amigos para escoitar a radio clandestina podía levantar sospeitas entre os veciños.

A Pirenaica chegou a realizar 108 emisións, desde o 22 de xullo de 1941 ao 14 de xullo de 1977. Neste arquivo podemos atopar máis de 15.000 cartas e 39.000 páxinas que enviaron os oíntes.

As cartas falan das primeiras mobilizacións en minas e fábricas para reivindicar melloras salariais. Denuncian tamén os silencios de Radio Mentira, que é como chamaban a Radio Nacional, e a escravitude laboral do campesiño por parte de señoritos, curas, caciques ou terratenentes.

Algunhas destas cartas hostís foron radiadas parcialmente para demostrar á audiencia o impacto que A Pirenaica causaba na España franquista.

Radio Pirenaica, a voz do exilio comunista

Por Paco Vigueras [*]
10.02.2021

O 1 de abril de 1939, o réxime franquista declaraba, desde Burgos, o fin á guerra civil. Efectivamente, terminou a guerra pero non chegou a paz, senón a vitoria e, con ela, a persecución e asañamento cos vencidos. Uns marcharon ao exilio, outros se quedaron nun exilio interior e os máis audaces botáronse ao monte para iniciar a resistencia armada contra a ditadura. O réxime impuxo unha férrea censura informativa e utilizou a prensa católica, a do Movemento, e sobre todo Radio Nacional, como instrumentos de propaganda. Desde o exilio, o Partido Comunista creou Radio España Independente, que se daba a coñecer como a única emisora española sen censura de Franco e a principal información radiofónica en oposición á ditadura.

Esta emisora clandestina, impulsada por Dores Ibárruri Pasionaria e polo poeta Rafael Alberti, empezou a emitir desde Moscú o 22 de xullo de 1941. É dicir, o día no que a Alemaña de Hítler empezou a súa cruzada contra o comunismo e invadiu a Unión Soviética. A primeira vez emitiu desde un soto de Moscú, baixo as bombas da aviación alemá. E cando as tropas nazis impuxeron un férreo cerco á capital moscovita, a sé de Radio España Independente foi trasladada á cidade de Ufá, na República Autónoma de Bashkiria. Xa en 1955, con motivo da presenza da Unión Soviética na ONU, a emisora trasladouse a Bucarest, capital de Rumanía, que sería o seu emprazamento definitivo.

A emisora era tamén coñecida como A Pirenaica para evitar a sensación de estar lonxana por parte dos oíntes, pois a verdade é que se emitía desde a capital soviética. E foi precisamente a Pasionaria quen engadiu a Radio España Independente o adxectivo de Estación Pirenaica, unha radio que emitía desde Moscú, pero que facía crer que estaba xusto detrás dos Pirineos. Este é un dos mitos fundacionais da emisora. O carácter clandestino da Pirenaica impuxo o segredo: xamais sería coñecido o lugar desde o que chegaba a España a voz do exilio comunista. E naceu a lenda: Desde Toulouse? Andorra? Praga? A xornalista e escritora comunista Teresa Pámies, desde a súa exilio en Praga na década dos 50, confesou que descoñecía onde estaba esta radio clandestina, que abría as emisións coa voz do locutor José Echenique: "Fala Radio España Independente. Estación Pirenaica".

A emisora era coñecida popularmente como "A Pire", pero tamén se lle coñecía como Radio Verdade e estaba considerada polos oíntes como a emisora que ten ollos e oídos en todas partes, a incansábel Pirenaica ou a única defensora da clase obreira. Recordemos tamén que o simple feito de sintoniza-la, xa se consideraba como un xesto de oposición e desobediencia ao réxime. E ser acusado pola policía franquista de escoitar A Pirenaica podía carrexar o cárcere e, en caso de ser correspondente, era aínda máis grave, sobre todo si a carta era interceptada. O PCE chegou a preocuparse pola ampla rede de correspondentes que había reclutado a emisora.

Nos anos 50, só as familias adiñeiradas tiñan unha radio en casa, pois para a inmensa maioría era un luxo. Para escoitar A Pire practicábase a audición colectiva e creáronse Grupos de Amigos de Radio España Independente. Un método arriscado, pois unha reunión de amigos para escoitar a radio clandestina podía levantar sospeitas entre os veciños. E un veciño podía ser un delator. Un oínte contaba nunha carta que o seu veciño ía polas noites, de porta en porta, poñendo o oído, para comprobar en que casa escoitábase "a radio estranxeira". E outro oínte escribiu unha carta na que dicía con humor:

"...e eu poño-a baixiño.
e de todo voume decatando.
Oio as novas frescas,
viviñas e coleando.
Si ti quere-as escoitar,
polo en onda curta,
para atrás e para adiante,
e non o poñas moi alto,
por si na túa porta hai mandantes".

Logo da audición, había que cambiar a agulla do dial e poñela en Radio Nacional. Así, si chegaba a Policía e vía que o aparello estaba quente, acendíao e comprobaba si escoitara A Pire. En tal caso, o oínte era esposado e detido.

As cartas da Pirenaica

Segundo o Arquivo Histórico do PCE, A Pirenaica chegou a realizar 108 emisións, desde o 22 de xullo de 1941 ao 14 de xullo de 1977. Neste arquivo podemos atopar máis de 15.000 cartas e 39.000 páxinas que enviaron os oíntes. Malia os espolios que este arquivo sufrira durante o exilio e a clandestinidade, a inmensa maioría das cartas conservouse e informan-nos sobre os abusos que viran e que os medios de comunicación do réxime non publicaban, sobre todo as reivindicacións de obreiros e campesiños. Estas cartas representan á España que xorde da derrota republicana na guerra civil. Son os vencidos os que escriben de forma espontánea e sincera. Narran a vida cotiá dunha existencia amarga e o desexo de poñer fin á ditadura de Franco, que para eles era a besta e encarnaba o horror.

Están escritas por presos, guerrilleiros, condenados a matar, torturados, perseguidos, famentos e explotados. Tamén atopamos historias de obreiros, campesiños, poetas, mestres, estudantes ou intelectuais. Homes e mulleres que só tiñan A Pirenaica para expresar as súas ideas e os seus sentimentos. Para os oíntes, era "a voz da esperanza que burlou a censura". As cartas da Pirenaica son o espazo público onde as vítimas da ditadura deixaron constancia, por primeira vez, do xenocidio franquista. Coa lectura destas cartas, podemos trazar un mapa das fosas comúns da guerra civil Oíntes que localizaban o punto exacto onde estaba a fosa común na que xacían os seus parentes, amigos ou veciños fusilados.

As cartas falan das primeiras mobilizacións en minas e fábricas para reivindicar melloras salariais. Denuncian tamén os silencios de Radio Mentira, que é como chamaban a Radio Nacional, e a escravitude laboral do campesiño por parte de señoritos, curas, caciques ou terratenentes. Sen esquecer a corrupción económica instalada nos organismos oficiais do réxime. Advirten, ademais, sobre chivatos e confidentes da policía franquista, a fin de evitar posíbeis detencións, e reflicten o medo e as cautelas que impoñía a vida clandestina para moitos militantes de base. Así mesmo, atopamos as queixas de moitos pais de familia que só podían ofrecer aos seus fillos "patacas e sardinas", como dicía unha carta. Tamén informan sobre os emigrantes que inician unha nova vida en Cataluña ou Alemaña, fuxindo do fame e a represión. E moitas delas son un emotivo testemuño da solidariedade cos presos políticos e exiliados.

A audiencia potencial da Pirenaica era a media España antifranquista. Xente humilde e semianalfabeta que apenas puideran ir á escola. Nunha carta, un oínte reflexionaba sobre o valor documental que o correo da Pirenaica tería para os historiadores do futuro: "Eu pídolles que os milleiros de cartas que reciben non as rompan, arquívenas todas para demostrar ao mundo que saiban a verdade de España".

E entre as cartas, tamén atopamos algunhas mensaxes hostís de oínte adeptos ao réxime como este: "Escoito A Pirenaica cando non teño outra cousa que facer, pois todo o que di son mentiras. Xa que todas esas cartas son inventadas por vostedes, porque estou seguro de que semellantes cartas non saen de España, porque aquí vive moi ben o que traballa, pois non lle falta a peseta nunca. Agora, si é un vago, un lercho ou un traidor, ese si que pasa fame, e que ben merecido o ten".

Algunhas destas cartas hostís foron radiadas parcialmente para demostrar á audiencia o impacto que A Pirenaica causaba na España franquista.

Un oínte sinalaba na súa carta: "A Pirenaica é a única emisora española que di a verdade, e que saiba todo o mundo que aínda que diga moitas cousas en contra de Franco e o seu réxime, nunca terminará de dicir todo o mal que está facendo á clase obreira". Pero outra carta colectiva, asinada por dez obreiros da empresa Standard Eléctrica, advertía aos responsables da Pirenaica: "O voso labor é o noso alento moral. Continuádea sen cesar, porque vosa emisora está en camiño de ser a máis escoitada de España. Pero ollo, hai que acabar co sambenito de que a emisora esaxera e mente. A vosa información debe ser sempre verosímil e isto é case máis importante que a veracidade".

Nos arquivos tamén atopamos manifestos do partido que se utilizaban como propaganda, noticias de axencia, recortes de prensa e escoitas doutras emisoras antifranquistas, menos potentes, como: Radio Euskadi ou a Voz da Resistencia Vasca, que emitía desde Venezuela. Así mesmo, unha importante hemeroteca con publicacións clandestinas, como Mundo Obreiro, Treball, As nosas Ideas, Nous Horizons ou Realidade... Ademais, boletíns sindicais, octavillas ou panfletos do PCE e doutras forzas da oposición. Sen esquecer as iniciativas, máis ou menos espontáneas, de grupos de veciños, estudantes, obreiros ou campesiños que facían chamamentos a realizar protestas ou denunciaban abusos do réxime e arbitrariedades de empresas. Chaman igualmente a atención as reportaxes en directo que facía A Pirenaica en España de forma clandestina e outras reportaxes entre emigrantes que traballaban en Europa, que eran asiduos oíntes de Radio Pirenaica.

Consérvanse as alocucións de Santiago Carrillo, do poeta Rafael Albertí e de Dolores Ibarruri Pasionaria, que mantivo cos oíntes un intenso vínculo comunicativo. Unha das súas locucións máis destacadas foi con motivo da Folga Nacional Pacífica convocada o 18 de xuño de 1959. E ademais da histórica locución da Pasionaria, o arquivo contén decenas de miles de octavillas chamando á folga, que foron lanzadas no Estadio Santiago Bernabeu, durante o encontro Real Madrid-Barcelona, na semifinal do Campionato de Copa do Xeneralísimo. A Folga Nacional Pacífica do 58 foi duramente reprimida e a retórica triunfalista do PCE nas emisións da Pirenaica foi arrefriándose. A redacción da emisora fíxose máis prudente e algunhas cartas dos oíntes foron contrastadas con outras fontes para evitar erros e esaxeracións. Ese ano, cambiou a estratexia informativa do PCE que lanzou a consigna de Reconciliación Nacional e empezou a tender pontes cos sectores da poboación que non eran comunistas, pero si opositores ao réxime. Precisamente, un grupo de oíntes apelaba nas súas cartas á reconciliación nacional e a unidade de todos os antifranquistas.

Rivalidade da Pirenaica con Radio Nacional

A rivalidade de Radio España Independente e Radio Nacional era permanente e aumentou na década dos 60. Nesta época, A Pirenaica tiña mellor cobertura e máis capacidade para neutralizar as interferencias provocadas polo réxime franquista. As súas emisións cambiaban de hora e de frecuencia, sobre todo en onda curta, que podían ir variando para evitar ruídos e interferencias. Eran as chamadas ondas volantes. Ademais, a emisora clandestina buscou o equilibrio entre información e propaganda, e reduciu o peso de emisións ideolóxicas como "Tribuna do PCE" para prestar maior atención ao deporte, a cultura e a música. Os emigrantes en Europa, sen medo á persecución policial, eran moi afeccionados a sintonizar A Pirenaica. Por fin, podían escoitar a emisora, por primeira vez, en liberdade e sen sobresaltos, contribuíndo a subir a audiencia de Radio España Independente.

O réxime púxose nervioso e respondeu mellorando o Servizo de Interferencias Radiadas (SIR), que dependía do ministro de Presidencia, Luís Carrero Branco, coa misión de interferir máis eficazmente as emisións desa radio "que traballa ao servizo dos inimigos de España", dicía o réxime. As emisións eran mecanografadas polo SIR, que enviaba unha copia ás cabeceiras militares e aos ministerios de Gobernación e Información e Turismo. O SIR de Carrero Branco tiña como principal misión loitar contra A Pirenaica e Franco chegou a asinar un crédito de 10 millóns de pesetas para crear máis emisoras de interferencias. Un oínte escribiu: "Están que morden e moito se move o centro de espionaxe instalado no Estado Maior Central do Exército". O entón ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga, contou con importantes recursos económicos, técnicos e políticos para contraprogramar á Pirenaica e impedir que as súas emisións fosen detectadas con claridade. Pero Radio España Independente era xa "incansábel", como dicían os oíntes. Con todo, o 14 de xullo de 1977, coa chegada da democracia, emitiu o seu último programa desde Madrid. Un auténtico documento histórico sobre a primeira sesión das Cortes que ían elaborar a Constitución de 1978.

Unha familia escoitando A Pire. Así era coñecida popularmente a emisora clandestina do PCE. Imaxe de lapirenaicadigital.es

Un oínte de Radio Pirenaica tiña que tomar medidas de precaución. O volume da radio debía estar baixo
para non ser denunciado á Policía por algún veciño adepto ao réxime. Imaxe de istopiahistoria-blogger.

lapirenaicadigital.es

Instalacións técnicas de Radio Pirenaica. A radio do exilio comunista empezou a emitir en 1941 desde Moscú,
cando a capital soviética estaba sitiada polo exército nazi. Imaxe de blogdemon.eu.

Dores Ibarruri, máis coñecida como Pasionaria, dominaba con brillantez a arte da oratoria.
Foi a gran impulsora de Radio Pirenaica e fíxose moi popular polas súas apaixonadas locuciones,
que se conservan no Arquivo Histórico do PCE.Home.

Santiago Carrillo, entón secretario xeral do PCE no exilio, con traballadores de Radio Pirenaica. Imaxe de Agustín Fernández Paz.

A escritora catalá Teresa Pàmies, que colaborou, desde a súa exilio en Praga, con Radio Pirenaica.
Foto da Generalitat de Catalunya.

Bibliografía consultada:

- Radio Pirenaica: A voz da esperanza antifranquista, escrito por Luís Zaragoza Fernández e editado por Marcial Pons en 2008.

- As cartas da Pirenaica, memoria do antifranquismo, escrito por Armand Balsebre e Rosario Fontova. Cátedra. Madrid, 2014.

- España anos 50, política e sociedade, libro editado pola Diputación Provincial de Granada.

- Arquivo Histórico do Partido Comunista de España.

[*] Paco Vigueras é xornalista e portavoz da Asociación Granadina Verdade, Xustiza e Reparación. | Sábado, 16 de Xaneiro de 2021 - Foro da Memoria

Fonte: El Independiente de Garanada | Foro da Memoria | 16.01.2021
_______

Manifestación medio ambiental virtual na rede: Defende a túa terra de proxectos eólicos agresivos - #NovoPlanEolico - #MoratoriaEolicos - #TransicionXusta

DEFENDE A TÚA TERRA DE PROXECTOS EÓLICOS AGRESIVOS

👉🏻 Envíanos a túa foto coa faixa e o lugar que queres defender antes do 14 de febreiro. As publicacións faranse a partir do 14 de febreiro, Día Mundial da Enerxía.

Se non podes participar agora, podes facelo ao longo do ano.
Para participar, segue as seguintes INSTRUCIÓNS:

1. Descarga e imprime a faixa “Aldeas con Horizonte”, ou fai a túa propia faixa a man.

🔗https://app.box.com/s/jcu3t6lwx0rceyzq34z0gzxxrlbsvk4q

2. Escribe ou engade na faixa o nome do aldea, lugar ou monte que queiras defender.

3. Fai unha 🤳🏻foto coa faixa. Podes facela:

• Diante do sitio que queres defender...
• Na túa casa...
• Na rúa...
• Soa ou en compañía de outras persoas...

Todo nos vale! Non te cortes e tira de creatividade, canta máis diversidade mellor.

4. Envíanos a túa foto. Podes facelo de 2 formas:

1️⃣ Cubrindo este formulario, no que poderás cargar o ficheiro de imaxe:

🔗 https://forms.gle/PK4aLMTHsLdwY68n9

2️⃣ Enviándoa ao e-mail redegalegaporunruralvivo@gmail.com, indicando o nome do monte, aldea ou lugar, concello e parque eólico que che preocupa. Tamén podes enviarnos as coordenadas de localización ou unha ligazón de google maps.

🤓 As imaxes recibidas serán publicadas nas redes sociais das distintas plataformas e colectivos que apoiamos o manifesto Aldeas con Horizonte, desde o 14 de febreiro en diante. As localizacións das fotos serán incorporadas no mapa de Aldeas con Horizonte.

* Os datos e imaxes que se faciliten utilizaranse unicamente para a campaña Aldeas con Horizonte.

Descargas
Cartaz para imprimir

#AldeasConHorizonte - #NovoPlanEolico - #MoratoriaEolicos - #TransicionXusta

#NonInvasionEolica

#GalizaContraAmezaEolica

#RepartoXustoFondosEuropeosNextGeneration

ADEGA / Asociación para a defensa ecolóxica de Galiza
Avenida de Castelao, 20-Baixo 15704 Santiago de Compostela
Tlf/Fax: 981 570 099 Email: adega@adega.gal
http://adega.gal/

Enviado por:
adegatrasancos@adega.gal
-adegatrasancos@adega.gal-
10 de fevereiro de 2021 06:44
_______

Quen é realmente Alexei Navalny, o principal 'opositor' a Vladimir Putin para Occidente? - Moi interesante vídeo da xornalista Inna Afinogenova

Alexéi Navalny: o que che contan, o que non (e por que non cho contan).

Esperanza de cambio para algúns rusos, un axente estranxeiro para outros e un completo descoñecido para o resto. Quen é Alexéi Navalny, de onde vén, quen o apoia e por que?

Descobre quen é realmente Alexei Navalny, o principal "opositor" de Vladimir Putin para Occidente

Un dos personaxes políticos internacionais que consolidou a súa imaxe durante os últimos meses é Alexéi Navalny, principal figura da oposición ao goberno de Vladimir Putin en Rusia, quen se fixo noticia mundial tras ser "envelenado" en setembro de 2020.

Pero, quen é realmente o activista, estrela dos medios dixitais e empresario ruso? Seica é o loitador pola liberdade e a democracia que promoven varios medios de comunicación en Occidente? Ou é o criminal que as autoridades do seu país afirman?

Todas estas interrogantes foron abordadas pola xornalista Inna Afinogenova (RT en Español), quen sinalou que Navalny comezou a súa carreira no partido liberal Yábloko, pero que foi expulsado en 2007 por haber incorrido en accións contrarias ao pensamento do partido.

https://youtu.be/f5bmbYHDBmg
En 2008 formou a súa propia organización, Narod (O Pobo), na cal expresou abertamente as súas posturas nacionalistas, o cal atraeu a atención de grupos de extrema dereita. Con todo, o seu proxecto fracasou pouco tempo despois, tras o cal aceptou unha beca da Universidade de Yale.

Ao seu regreso de Estados Unidos, comezou a situarse como unha figura que antagonizaba coa do mandatario ruso, denunciando os presuntos excesos nos que habería incorrido a súa administración a través da súa canle de YouTube e da Fundación Anti-Corrupción, que el mesmo fundou.

No seu vídeo, Afinogenova asegura que, ate hai pouco, non cuestionaba a veracidade das investigacións do político; ate que este publicou unha investigación na cal acusaba a RT en Español -onde ela é directora do sitio web- de inflar as estatísticas das súas vídeos a través do uso de perfís dedicados á pornografía, situación que cualificou de "falsa".

Outro exemplo foi unha investigación publicada a semana pasada, na que asegurou que Putin construíra un suntuoso palacio de mil millóns de dólares, no cal realizaba grandes festas xunto aos seus colaboradores máis próximos. Con todo, uns días despois, reporteiros tiveron acceso ao lugar -cuxa propiedade foi reclamada polo magnate Arkady Rotenberg- e comprobaron que o lugar está en obra negra.

Sobre si Alexéi Navalny é o principal opositor ao actual primeiro ministro, a xornalista sinalou que, de acordo cos resultados das eleccións de 2018, Navalny estaría lonxe de ser a opción máis factíbel; xa que os dous partidos máis votados logo de Putin foron o Partido Comunista e a organización de extrema dereita Partido Liberal Democrático; cuxos intereses son completamente opostos aos de Estados Unidos e a Unión Europea.

Sobre a imaxe de activista liberal que varios medios occidentais proxectan sobre Navalny, no pasado deixou constancia de que as súas posturas son máis radicais. Por exemplo, na súa época de Narod, subiu un vídeo a YouTube no que suxire o uso de armas de fogo para asasinar a inmigrantes musulmáns.

Ate o día de hoxe, o vídeo segue dispoñíbel na súa canle de YouTube e, ao ser entrevistado respecto diso, asegurou non estar arrepentido pola súa realización. De igual forma, rexeitou regresar Crimea a Ucrania -territorio que foi anexado en 2014- de converterse en presidente, pese a que, naquel momento, esixiu sancións contra Putin por devandita acción.

Debido ao súa ambigüidade entre as súas posturas nacionalistas e a súa imaxe liberal a nivel internacional e á falta de claridade en canto ás súas propostas políticas, é difícil descifrar de que xeito desempeñaríase Navalny en caso de chegar ao poder.

Por Daniel Hernández Carreto. | Con información de Aí lles Vai! (Ahí les va!)| 3 febreiro, 2021. | en Internacionais | TheMexicoNews .
_______

Hoxe domingo 7 de febreiro, un novo buque gaseiro arribaba ao porto de Mugardos - O pasado venres 5 de febreiro, cumpría-se o trece cavodano da morte de Carmelo Teixeiro, ao redor desta data é cando o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, rende homenaxe a todas as persoas que como Carmelo participaban na loita contra o despropósito gasista de Reganosa

Este domingo 7 de febreiro de 2021, procedente do Caribe, do porto de Point Fortin (Trinidad y Tobago), arribou a Ferrol o buque gaseiro LNG Tanker "Clean Vision". Atracou pasadas as 12 do mediodía na regasificadora de Mugardos, en Punta Promontoiro, para descargar o GNL no despropósito gasista de Reganosa, aumentando de xeito exponencial a xa de por si perigosidade da Planta de Gas, localizada no interior da Ría de Ferrol. Un  buque gaseiro construído en 2016 e navegando baixo a bandeira de Malta, con case 90 mil toneladas de gas natural licuado, para a perigosa e ilegal Reganosa. Un buque de grande porte con 289 metros de eslora, por 46 de manga e un calado de 11 metros. Mentres se produza a descarga, perante 24 horas, aumentará de xeito exponencial, o xa de por si perigo que ten a Planta de Gas, instalada no corazón da nosa Ría. Un potencial perigo, para todas as miles de persoas que moramos na súa contorna. Unha planta de gas que Reganosa construíu na ribeira sur da nosa Ría, a poucos metros dos núcleos de poboación, empobrecendo-a aínda máis do que estaba e poñendo en perigo a seguridade e a vida das miles de persoas que moramos na súa contorna.

O pasado venres, 5 de Febreiro, cumpría-se trece anos (2008) do falecemento do noso ben querido Carmelo Teixeiro, primeiro Coordinador do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol. Desde entón ao redor desta data, todos os anos, é cando o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, rende homenaxe a todas as persoas que como Carmelo participaban na loita contra o despropósito gasista. Este ano, esta lembranza, ten un significado especial, estamos no cumio da terceira onda dunha pandemia por mor do Covid-19 que trae morte, enfermidade, desasosego e profunda crise social e económica; esta situación ten diminuída a actividade dos movementos sociais e coincide despois de que o goberno cedera ante Reganosa, formulando a Declaración de Impacto ambiental en resolución de primcipios de decembro do pasado 2020. Un dos aspectos máis significativos da citada resolución, onde se lle facilita o seguinte paso de acadar a concesión de permisos de construción e funcionamento a Reganosa, co trámite de formulación da DIA e pasar do fundamental da discusión, en sedes administrativas e xudiciais, a actual localización da regasificadora, a súa clasificación como actividade perigosa e o necesario de ser sometida esta á propia DIA. Dan por imposíbel unha nova localización, alegado feitos consumados a existencia da propia planta xa en funcionamento, aínda que fora transgredindo toda a lexislación medioambiental en referencia a súa localización próxima a núcleos de poboación consolidados. Foron responsábeis políticos, funcionarios, tribunais, xornalistas e medios, ... os que se implicaron na fraude, para "legalizar" o despropósito gasista. Abrindo unha nova etapa na loita, despois de cinco sentenzas do Tribunal Supremo en contra da regasificadora de Mugardos.

A petición veciñal, un parque en Caranza leva o nome de "Carmelo Teixeiro" (Entre a Ermida, a Rúa Cartaxena e Avenida do Mar). Polo seu significado, este é o lugar elixido polo Comité, para a realización da homenaxe anual, onde hai unha placa en lembranza de Carmelo e da súa muller Victoria Fernández Paredes, falecida o 8 de novembro de 2014, compañeira de vida e de loita a favor de todas as causas sociais e que mantivo unha especial vinculación a este Comité Cidadán de Emerxencia.

Reganosa é unha ameaza para a vida humana e o medio ambiente e pode chegar a converterse nunha enorme traxedia, no caso dun accidente na Planta ou no gaseiro. Nesta localización, dentro da Ría, con 40.000 habitantes ao redor, non hai Plan de Emerxencia capaz de facer fronte a catástrofe que provocaría, contiguo como está ademais ao Complexo Petroquímico de “Forestal del Atlántico” con unha planta de coxeneración eléctrica (24,8 MW) e Imegasa.

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol dende o ano 1999, en ausencia e sen amparo das administracións, veuse na obriga de defender a Vida, a Ría e a Legalidade ameazadas pola construción da Planta de Gas de Reganosa. Foron cinco ás sentenzas do Tribunal Supremo que confirmaron que Reganosa está baseada nunha flagrante ilegalidade e non cumpre coa normativa esixida para a construción deste tipo de instalacións. Sentenzas que anulaban a falsa tramitación ambiental que fixo Reganosa ou mesmo o cambio de usos dos terreos nos que se construíu a Planta; a modificación do Plan Xeral de Ordenación de Mugardos, feita polo Concello, que serviu para que se instalara a Planta; ou a resolución do goberno de Mariano Rajoy que eximía a Reganosa de ter que someter-se a avaliación de declaración ambiental (DIA)...  Mais agora a administración, baixo o goberno Sánchez-Iglesias formaliza a DIA excluíndo da avaliación ambiental a localización da mesma...

A regasificadora entrou ilegalmente en funcionamento o 4 de maio de 2007; como ilegais tamén foron as entradas na Ría dos gaseiros que abasteceron, durante anos á planta; irregulares os permisos concedidos tanto de construción e funcionamento; todo o mundo sabía que non cumpría a Lei no asunto fundamental da localización ao non respectar-se a distancia de 2000 metros que marcaba a Lei, ate que en 2013 a Xunta de Galicia elaborou unha Lei á medida de Reganosa...

Estamos diante do maior fraude cometido no noso país coa escusa de que o gas é estratéxico para Galiza.

INMEMORIAM

Ademais de Victoria e Carmelo, lembramos a: José Gabeiras - presidente de honra do Comité Cidadán in aeternum (Xaneiro de 2005), Xaime Quessada autor do mural contra a imposición de Reganosa, mural que agora se expón no Auditorio de Ferrol (Decembro de 2007), Santiago Torrente 'Tito' (Marzo de 2009), Tino Deibe autor do logotipo do Comité (Maio de 2010), José Luís Estévez Barros 'Seli' (Decembro de 2011), Regino Varela (Xullo de 2014), Ramón Capotillo (Febreiro de 2015), Luís Matalobos (Outubro de 2015), Julio Videira (Xuño de 2016), Joaquín Cupeiro (Decembro de 2016), Julio Pico (Xuño de 2017), Bernardo Bastida, (Xaneiro de 2018), Mel Sanxoán (Abril de 2018) e Helena Sánchez (Novembro de 2018).

Desde Ártabra 21 seguimos apoiando a loita do Comité Cidadán de Emerxencia.

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc


_______

Cinco verdades e cinco mentiras sobre Alcoa: Na procura dunha solución integral para a Mariña - Informe de Adega

INFORME ADEGA: “5 VERDADES E 5 MENTIRAS SOBRE ALCOA. NA PROCURA DUNHA SOLUCIÓN INTEGRAL PARA A MARIÑA”

Desde a Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza (ADEGA) pensamos que o debate público e social xerado tras ameaza de despedimento de 534 postos de traballo da factoría de Alcoa en San Cibrao, e doutros 300 empregos de empresas auxiliares, debe enfocarse na procura dunha solución integral para o futuro da Mariña lucense que transcenda o obxectivo de salvar a Alcoa ou o sistema actual de produción de aluminio. A decisión da multinacional de pechar a súa factoría de San Cibrao está tomada, malia que a luz eléctrica se lle outorgase de balde, polo que xa é hora de virar o debate público na busca dunha alternativa para a Mariña alén de Alcoa.

Neste contexto, ADEGA vén de elaborar o Informe “5 Verdades e 5 mentiras sobre Alcoa. Na procura dunha solución integral para a Mariña” co que pretende introducir no debate algunhas cuestións que considera necesarias para analizar desde unha perspectiva máis xusta e integral a problemática ou que precisan ser matizadas, desde o seu punto de vista.

5 VERDADES SOBRE ALCOA

1. “Os traballadores/as de Alcoa non deben pagar os custes da actual situación”.

Os 800 traballadores/as, entre o plantel de Alcoa e das empresas auxiliares, cuxo futuro se atopa ameazado, non deben pagar as consecuencias do peche da factoría, en particular, e dun modelo industrial frustrado, en xeral. De xeito inmediato, as administracións públicas, autonómica e estatal, deben poñer enriba da mesa unha solución para resolver a inxusta situación que atravesan os traballadores de Alcoa. Neste sentido, vemos que o Estado tería unha oportunidade clara de contribuír á resolución do conflito destinando ao mantemento deses postos de traballo parte dos fondos procedentes da UE para mitigar os efectos da pandemia no emprego e na economía, mais non para favorecer o sector electrointensivo, como propón a Xunta, senón para reactivar unha economía máis sustentable.

En ningún caso, a solución á actual problemática actual debería pasar pola condonación da débeda ecolóxica de Alcoa, o reforzamento do sector electrointensivo ou a venda de activos en falso que non garanten o mantemento dos postos de traballo nin a reparación ecolóxica (véxase a actual situación das antigas factorías de Alcoa na Coruña e Avilés, que volven reclamar a intervención Estado).

Así pois, a medio e longo prazo, ADEGA insta á Xunta e a todas as institucións e forzas galegas a abandonar as actuais propostas de reforzo dos sectores electrointensivos (necesariamente intensivos en impactos ambientais e emisións contaminantes) para pór sobre a mesa o desenvolvemento dun novo modelo industrial e económico máis sustentable, diversificado, que deixe beneficio na sociedade e para o que poidamos esixir o financiamento polo Estado e a Unión Europea.

2. “Alcoa debe pagar a súa débeda ecolóxica antes de marchar”.

O complexo de San Cibrao é dos complexos químico-industriais máis contaminantes de Galiza e dos que maior pegada teñen sobre o clima polas emisións e os enormes consumos de enerxía que demanda. Consume máis de 3.700 GWh/ano de electricidade, o que equivale aproximadamente ao 20% parte de todo o consumo eléctrico de Galiza, ao 65% do consumo eléctrico da provincia de Lugo, e ao total do consumo eléctrico das sete principais cidades galegas. Agora, perante a desaparición da súa principal fonte de enerxía, a central térmica das Pontes, e no marco da transición cara a unha economía descarbonizada, as necesidades enerxéticas de Alcoa terán que ser satisfeitas a partir de enerxías renovables, o cal volvería a condicionar por completo o deseño do futuro sistema enerxético galego e español. Cantos montes, chairas e vales máis teríamos que ocupar con parques eólicos e centrais hidroeléctricas para satisfacer o consumo inxente de enerxía de Alcoa?

Por tanto, a factoría de Alcoa en San Cibrao, indirectamente, sería responsable de parte do impacto ambiental xerado pola térmica máis contaminante do Estado español. Pero tamén, no seu proceso de fabricación de alúmina e aluminio, emite os seus propios compostos gasosos á atmosfera con efectos perniciosos sobre a saúde ambiental e humana, sendo unha das 5 industrias asentadas en Galiza que máis emite dióxido de carbono (1.098.000 t CO2), entre outros contaminantes: CO 31.000 t; SOx 3.740 t; NOx 165 t; HF (fluoruros) 114 t. e 177 t de partículas PM10, segundo o rexistro estatal PRTR1. Só na fabricación de aluminio emite á atmosfera: CO2 419000 t; CO 20.600 t, NOx 207 t, SO2 3.630 t, PFC 1,3 t; Ni 130 kg.; Fluor 111 t , PM 10 232 t.

Cabe lembrar que desde hai varios anos as estacións de control da contaminación atmosférica da Xunta situadas na contorna de Alcoa non son operativas, sendo substituídas por outra estación controlada pola propia empresa.

Alcoa recoñece na documentación presentada na Xunta para a renovación da súa autorización ambiental integrada (AAI) que supera os límites de emisión para o flúor e as partículas por factores moi altos (máximo de x20 e x14, respectivamente). Estas poden crear doenzas no gando e na saúde das persoas que viven próximas á planta a través da auga, ou do consumo de alimentos. En 2006, un estudo realizado por encargo dos veciños e coa colaboración de ADEGA, revelaba a contaminación por flúor acadaba os 3 quilómetros de radio arredor de Alcoa e que, neste radio, no era seguro beber auga dos pozos sen realizar análises periódicas.

O ano pasado, demostrando un absoluto desprezo pola normativa vixente, Alcoa solicitoulle á Xunta que lle concedese unha nova excepción para superar os valores legais de emisións contaminantes actualmente en vigor, ameazando con posibles despidos se non o facía.

O complexo de alúmina-aluminio tamén exerce unha presión importante sobre o recurso auga. Consume ao ano 6 millóns de m3 de auga que capta do río Cobo, o equivalente ao 15% do consumo anual de auga de todos os fogares galegos. Paralelamente, emite cada ano uns 7,5 millóns de m3 de efluentes que van parar ao mar, ademais dos frecuentes vertidos que se coan a través das filtracións da balsa de lodos vermellos, o grande pasivo ambiental de Alcoa, cuxo futuro aínda é incerto.

3. “A balsa de lodos non cumpre cos parámetros ambientais e de seguridade”.

De cada 4 toneladas de bauxita utilizadas por Alcoa como materia prima para a elaboración de alúmina-aluminio, 3 convértense en residuos sen tratar que van parar á balsa de lodos vermellos de San Cibrao dunha superficie de 73 Ha e nunha cota elevada de 100 m fronte o mar. Prevese que o depósito, cando estea cheo, acade un volume de lodos de 41,26 Hm3.

Nun recente comunicado, a empresa aseguraba que a balsa de lodos vermellos cumpre coa lexislación vixente de responsabilidade ambiental e descarta calquera posibilidade de rotura do dique ou de que a balsa fique abandonada tras a súa saturación, prevista para 2025. Afirma que o peche da balsa se fará acorde á normativa e de maneira gradual nos vindeiros dez anos.

Sen embargo, segundo consta no expediente de actualización da autorización ambiental integrada (AAI) solicitada hai un ano por Alcoa, as pólizas de responsabilidade civil e ambiental para a factoría de San Cibrao poderían estar caducadas, alén de que o seu importe era ridículo para enfrontar os danos dun hipotético sinistro ou derrubamento, xa que non consta que se teñan renovado desde o 30 de xuño de 2019. Malia a negativa da multinacional, a balsa de lodos vermellos de Alcoa segue a constituír un elevado risco para o medio ambiente e as persoas. Nin tan sequera logo do desastre ecolóxico e humano producido polo derrubo dunha balsa de lamas vermellas en Hungría en 2010 fixo que Alcoa investise no reforzamento do depósito de San Cibrao, 7 veces maior que o húngaro, e onde se verten diariamente 4.500 toneladas de lodos vermellos. Como quere que confiemos na seguridade da balsa se deixa caducar as pólizas de responsabilidade ambiental?

A Xunta debería esixirlle avais ao día e maiores coberturas, porén, exerce de cómplice da multinacional. Hai 8 meses que ADEGA solicitou coñecer os contidos do proxecto de selado e clausura da balsa de lodos ao que Alcoa fai referencia, obtendo un absoluto silencio como resposta. Tampouco consta que o proxecto de clausura estea aprobado pola administración autonómica, polo que, formalmente, a día de hoxe, non existe.

Por outra banda, Alcoa leva décadas incumprindo a lexislación ambiental por canto o muro de contención da balsa, que non é máis que un noiro de xabre, pedras e terra sen impermeabilizar nin selar, contén multitude de fisuras causantes de reiteradas filtracións e de vertidos contaminantes á terra e ao mar que aínda a día de hoxe se seguen producindo e sobre os que a Xunta de Feijóo fai a vista gorda.

Tampouco se sabe nada daqueles proxectos de investigación que Alcoa prometía realizar para dar saída á reutilización dos lodos vermellos ou da súa aplicación en sistemas de contención e inactivación de residuos tóxicos e perigosos. Esta solución, investigada pola USC, recibiu o premio da Asociación para a Investigación e Desenvolvemento Industrial dos recursos naturais. Tamén o Instituto de Cerámica de Galicia instou nalgunha ocasión a estudar a reutilización dos residuos vermellos para a fabricación de tixolos, sen que a multinacional nin o goberno galego amosasen ningún tipo de interese.

4. “Nin a Xunta nin o Estado son quen de achegar solucións de futuro”.

Nos últimos anos o goberno de Alberto Núñez Feijóo só se ocupou de culpabilizar da hipotética marcha de Alcoa ao goberno central e de deitar neste toda a responsabilidade na procura dunha solución. Teima en situar a solución da problemática nun abaratamento do prezo da luz eléctrica e sen garantías de que, ante este suposto, a empresa fique en San Cibrao. Mais tampouco se preocupou nos últimos anos, nos que a empresa ameazou continuamente con marchar, por deseñar unha alternativa de tipo socio-económica para Alcoa ou para a Mariña lucense, unha alternativa que pulase pola ampliación e/ou diversificación do sector cara as industrias de transformación e derivadas que axudasen a amortiguar o impacto social e económico ante a posible caída desta industria de enclave.

Hai tempo que a Xunta tamén abandonou as súas obrigas como órgano competente na inspección e vixilancia sobre o impacto ambiental e sobre a saúde da actividade fabril de Alcoa, mesmo permitíndolle aumentar os límites de emisións e contaminación nalgunha ocasión. E á vista dos contidos do expediente de renovación da AAI da factoría, tampouco lle está esixindo a Alcoa a anovación dos obrigados seguros de responsabilidade civil e ambiental nin das garantías financeiras que procuren solventar a pegada ambiental co complexo antes de botar o peche.

Pola súa banda, o Estado ten o deber de favorecer aqueles territorios máis castigados pola transformación enerxética e industrial que xa se está perpetrando ao amparo da transición ecolóxica cara a unha economía descarbonizada. Galiza está a ser discriminada polo Estado no reparto de fondos europeos destinados a incentivar a promoción dunha economía sen carbón e de empregos sustentables, malia a ser un dos territorios do Estado español máis afectados nesta transición. Para que sexa sostible, a transición ecolóxica e o cambio do modelo de produción e consumo deben ser socialmente xustos, evitando que sexan os postos de traballo e as economías locais as que acaben pagando os custos da transformación enerxético-industrial ao tempo que as grandes multinacionais da enerxía e as industrias máis contaminantes reciben axudas públicas multimillonarias. No actual proceso de desindustrialización emerxente do país (Navantia, As Pontes, Alcoa A Coruña,... e quizais moi pronto Citröen), non se albisca a existencia do necesario plan de reconversión industrial que atraia procesos de produción e de transformación menos contaminantes ou que conteña fórmulas de compensación que permitan reparar as perdas no eido social e crear postos de traballo sostibles.

O goberno central tamén ten pendente resarcir a histórica débeda contraída con Galiza en materia de enerxía, pola que debera establecer mecanismos de compensación ou de discriminación positiva con respecto a outros territorios do Estado, que só consumen electricidade e que non teñen que soportar os impactos ambientais e sociais derivados da produción enerxética. A Xunta, pola súa banda, debería promover mecanismos que eviten que no territorio galego só fiquen os custes ambientais da produción da enerxía e que os beneficios marchen para fóra. Debería pular por que a sociedade galega fose cada vez máis dona dos seus recursos, favorecendo incluso a creación dunha empresa pública e galega da enerxía.

5. “O sector do aluminio é unha alternativade futuro para a Mariña lucense”.

Dicir que Alcoa é a única alternativa de futuro para a Mariña lucense, non só nos sitúa nunha posición derrotista e sumisa, senón que carece de fundamento. Non deberíamos estar procurando unha alternativa a Alcoa, en todo caso, deberíamos procurar unha alternativa máis eficiente e menos contaminante no sector da metalurxia ou do aluminio. Neste senso, unha das vías de desenvolvemento que aínda non se ten explorado é a dos procesos industriais ligados á reciclaxe do aluminio. A Asociación Española do Aluminio (AEA), da que forma parte Alcoa, define o aluminio como o “metal rei da reciclaxe” e un dos materiais de primeira liña na transición cara a economía circular. Ademais, consume un 95% menos de enerxía e só xera un 5% das emisións de gases de efecto invernadoiro con respecto á produción de aluminio primario.

A propia AEA afirma que o 75% dos 700 millóns de toneladas de aluminio fabricadas no mundo no último século aínda está en fase de uso e poderían ser obxecto de reciclaxe. As estimacións do sector son que en 2050 se poderán reducir á metade as emisións de CO2 derivadas da actual produción de aluminio, só a través da reciclaxe dos residuos. Ademais, o aluminio é un material permanente, polo que as súas propiedades inherentes non cambian durante o uso e despois do reciclado repetido en novos produtos.

O que non se entende é que, mentres en Lugo e Galiza cargamos cos custes sociais e ambientais da produción de alúmina e de aluminio, as industrias transformadoras do metal se estean a instalar noutros lugares do Estado (Madrid, Tarragona, Logroño, Guadalaxara, Sevilla…). As industrias derivadas do aluminio teñen maiores perspectivas de futuro, son infinitamente menos contaminantes e consumidoras de enerxía que as industrias de produción de aluminio primario, e ademais son xeradoras de emprego e de rendas de capital que fican no territorio de asentamento. Aquí en Galiza poderían abastecer a demanda crecente de aluminio do mercado das latas de conservas e de bebidas. En 2017, a empresa estadounidense Crown Holdings un investimento de 66 millóns nunha nova planta de reciclaxe de aluminio en Sagunto con 112 postos de traballo. En 2018, a norteamericana Ball Beverage Packaging instala unha nova fábrica en Guadalaxara (Cabanillas del Campo), cunha inversión inicial de máis de 100 millóns de euros e crea 122 empregos directos…

Mais, se falamos de alternativas sostibles e de futuro, que aseguren empregos e actividade produtiva na Mariña lucense, non podemos xogarnos o futuro a unha soa carta e desbotar o fomento doutros sectores económicos con potencialidade na comarca, que son alleos ao sector industrial da metalurxia ou do aluminio, e que foron sacrificados no pasado ante a chegada de Alcoa. Neste balanzo dos pros e contras do que supón e supuxo Alcoa para o noso país, non se están a contabilizar nin os pasivos ambientais nin as perdas sufridas por outras actividades económicas da zona como a agrogandeira, a pesqueira, a forestal, ou a turístico-cultural.

Por tanto, de cara a un futuro máis prometedor, as políticas industriais e de fomento da actividade económica na comarca da Mariña, e en xeral en Galiza, deberían virar cara a un novo modelo industrial máis diversificado, menos contaminante, con participación social e que cotice no país. Neste novo modelo industrial e económico, as industrias electrointensivas, fortemente dependentes de axudas e subvencións públicas, deberían ter unha menor promoción, xa que ademais, a día de hoxe só representan o 2% dos traballadores/as industriais.

5 MENTIRAS SOBRE ALCOA

1. “Alcoa ficaría en Galiza se o Estado abaratase o prezo da enerxía eléctrica”.

Non existe ningunha garantía. Confirmado recentemente polo secreatrio xeral de Industria, Raül Blanco, polo secretario xeral de CCOO Industria, Agustín Martín, e polo presidente do comité de empresa de Alcoa, José Antonio Zan. Indican que en diferentes encontros mantidos con altos cargos da multinacional estadounidense, estes reiteraron a súa vontade de pechar San Cibrao, “aínda que o prezo da luz fose gratis”. Hai dous anos, Alcoa tamén desvinculou as vendas das factorías de Avilés e da Coruña do factor enerxético, alegando “problemas estruturais inherentes” máis ligados á pouca eficiencia das fábricas que as facían “incompetitivas globalmente”.

Desde que Alcoa adquiriu en 2009 a factoría saudí de Maaden, á que a propia multinacional denomina “a máis grande e económica do mundo”, embarcouse nun proceso decidido de deslocalización da produción e de desmantelamento das súas factorías no Estado español cara a zonas con ligazón terrestre ás minas de bauxita e con tecnoloxías máis eficientes e económicas. Nese mesmo ano deixou de investir na renovación tecnolóxica da factoría de San Cibrao e nunca tivo a intención de promover sistemas de autoxeración eléctrica para o autoabastecemento da planta, en contra do que sería máis eficiente, dado o seu elevado consumo enerxético. Ademais, algúns dos convenios máis suculento promovidos pola multinacional nos últimos anos, fan pensar que se atopa inmersa nunha reconversión tecnolóxica total cara a era do aluminio “ecolóxico” ou da produción do metal sen emisións de dióxido de carbono.

Datos tirados de Eurostat e da patronal catalá Pimec sobre o prezo da electricidade en Europa no primeiro semestre de 2019, desmenten que España ofreza peores condicións de acceso á enerxía que outros países europeos. Os datos indican que os prezos da luz en España para as industrias electrointensivas están por debaixo da media europea, e máis barata que en Alemaña, Italia, Inglaterra, Dinamarca, Irlanda ou Eslovaquia.

Así pois, por moito que o Estado español favoreza as condicións de prezo da luz eléctrica para as industrias electrointensivas, moito nos tememos que Alcoa non vai ceder na súa postura de peche. O seu obxectivo é marchar do Estado español unha vez esgotado o ciclo produtivo da factoría de San Cibrao, deixando aquí o proceso produtivo máis contaminante e promovendo a industria transformadora e máis sostible noutros lugares. O prezo da luz é a súa escusa de “mal pagador”.

2. “A factoría de San Cibrao é competitiva globalmente”.

Unha das razóns polas que Alcoa está pechando os seus centros de produción no Estado español é porque estes centros se quedan obsoletos e son pouco eficientes e económicos fronte a revolución tecnolóxica que prevé o sector. Alcoa, xunto con outro xigante mundial do aluminio, Río Tinto Aluminium, creou a empresa Elysis, co apoio do goberno de Canadá, Quebec e Apple, para desenvolver un novo método de produción de aluminio libre de carbono. A tecnoloxía representa a culminación de décadas de investigación e, segundo os seus impulsores, está chamada a revolucionar o sector do aluminio e a mudar por completo o método de fabricación altamente ineficiente e contaminante empregado nos últimos 130 anos. A nova fórmula, que será comercializada a grande escala dentro de 4 anos, pretende eliminar as emisións directas de gases de efecto invernadoiro do proceso de fundición.

Este método máis sostible de produción de aluminio xa está a funcionar desde 2009 na fábrica de Alcoa en Pensilvania.

É bastante probable que a razón principal da marcha de Alcoa de San Cibrao estea máis relacionada coa obsolescencia da planta fronte a nova era tecnolóxica do aluminio que co prezo da enerxía. Certo é que habería que avaliar se as vellas factorías de Alcoa poden reconverterse cara a implantación desta prometedora tecnoloxía, mais o certo é que Alcoa leva máis dunha década sen investir cartos na modernización das instalacións de San Cibrao.

3. “O Estado español non investiu o suficiente en Alcoa”.

Alcoa sempre foi moi mimada polas administracións españolas desde que mercou a empresa pública Inespal en 1998. Malia a todo, a estratexia de Alcoa de someter ao país a unha continua chantaxe, ameazando con facer despedimentos masivos se non se aceptaban as súas condicións obtivo resultados.

Antes de 2012 beneficiouse da tarifa G4 que abarataba os custos das empresas, e mesmo se apuntou á existencia dunha cláusula segreda asinada coa SEPI (Sociedade estatal de participacións industriais) que garantía un prezo máximo da enerxía para a produción do aluminio. En 2014, tras ameazar co peche das factorías de Avilés e A Coruña, Alcoa percibiu unha substanciosa cantidade de 142 millóns de euros. E nos últimos anos beneficiouse da poxa polo servizo de ininterrompebilidade (pola disposición a esconectarse da rede en caso de necesidade) pola que adquiriría uns 1.000 millóns de euros a fondo perdido (695 millóns desde 2011), a cuarta parte da escandalosa cifra de 4.400 millóns de euros que pagamos todas e todos por este servizo ás industrias electrointensivas do Estado. E en 2018 beneficiouse da suspensión temporal do imposto de xeración ás industrias electrointensivas (que supuxo o 4% de aumento no recibo da luz) e da compensación indirecta por dióxido de carbono, outros 25 millóns de euros anuais dos 90 millóns totais destinados a tal fin. Actualmente, o goberno da Xunta propón que esta partida anual se aumente a 200 millóns de euros, ademais de presionar para que se aprobe o Estatuto das Electrointensivas que abarataría aínda máis o prezo da luz deste tipo de industrias. A ministra de Industria, Reyes Maroto, tamén revela que nos últimos dous anos Alcoa recibiu 38 millóns de euros en axudas públicas para o mantemento do emprego.

Ademais, é preciso lembrar que o porto de San Cibrao foi construído hai 40 anos polo Estado para uso exclusivo da factoría do aluminio que, desde aquela, se segue mantendo a cargo dos contribuíntes. Esta concesión, que remata en 2023, deixa fóra de disposición por outros axentes económicos da Mariña preto de 750.000 m2 de superficie terrestre e de 17.000 m2 de lámina de auga marítima. E, por se fose pouco, en 2015 destináronse 30 millóns de euros procedentes tamén de todas as contribuíntes para construír o gasoduto de 65 km que abastecería de gas natural á planta de Alcoa, co obxectivo de reducir nun 25% os seus custos de produción.

4. “Alcoa representa do 30% do PIB de Lugo”.

O PIB da provincia de Lugo nos últimos dados publicados polo IGE (Instituto Galego de Estatística) é de 7.139 Millóns de euros e o de Cervo, onde se contabilizan as rendas de Alcoa (nomeadamente, salariais) é de 372,5 Millóns de euros. Por tanto, como queda de manifesto, Alcoa podería representar o 5,2% do PIB da provincia de Lugo, moi lonxe da disparatada cifra do 30%, só atribuíbel a un afán de magnificar a importancia económica de Alcoa na Mariña ou en Lugo.

Ademais, outros concellos da Mariña como son Burela e Viveiro suman entre os dous case o dobre do PIB que o correspondente a Cervo, e nestes casos, o seu PIB é atribuíble principalmente a empresas e actividades económicas vinculadas á pesca.

Tampouco podemos obviar que Alcoa ten a súa sede fiscal en Madrid, non en Galiza, e a maior parte da riqueza que xera na factoría de San Cibrao reverte fóra da Mariña e da provincia lucense.

5. “A factoría de San Cibrao de Alcoa é estratéxica para o país”.

O feito de ser a única factoría en activo que fabrica aluminio no Estado español non significa que esta sexa estratéxica para o futuro desenvolvemento industrial do país. Se non mudan os parámetros de fabricación do metal, se non moderniza as súas tecnoloxías, se non reduce o seu consumo enerxético que condiciona totalmente o sistema enerxético galego, se non é capaz de dar solución á problemática dos lodos vermellos, nin de garantir a descontaminación dos solos nin a seguridade da balsa, se non é competitiva globalmente, se non cotiza no país nin deixa máis beneficio que as rendas salariais, se tampouco ofrece garantías de mantemento dos postos de emprego, se non paga a súa débeda ecolóxica a pesar de estar recibindo permanentemente milleiros de euros de fondos públicos….., onde está o factor estratéxico?

Se a fabricación de alúmina-aluminio en San Cibrao é estratéxica para o conxunto do Estado, resulta paradoxal que teñamos que seguir importando aluminio para a fabricación de latas de bebidas e conservas. A importación de aluminio no Estado español acada as 300.000 toneladas anuais, procedentes de Arabia Saudí, Rusia, Mozambique e A India. E a meirande parte das importacións entran por Galiza, polos portos de Vigo e Vilagarcía. Incluso, o porto de Vigo se gababa o ano pasado de ter realizado unha das maiores descargas de lingotes de aluminio convencional da historia.

Se realmente se quere apostar pola permanencia da industria do aluminio no país, o estratéxico sería adaptar estes procesos de produción ao novo paradigma da transición ecolóxica e da economía circular ou potenciar outras actividades económicas que diversifiquen a oferta de traballo.

Lugo, a 12 de xuño de 2020

ADEGA

ADEGA / Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Avenida de Castelao, 20-Baixo 15704 Santiago de Compostela
Tlf/Fax: 981 570 099 Email: adega@adega.gal
http://adega.gal/
_______ 

 

 

 

 

 

 

Foi a Marcha en Ferrol, este domingo 7 de febreiro, dentro da campaña da CIG por 'unha saída galega xusta da crise' - Vídeo

Marcha de Ferrol da Unión Comarcal da CIG, deste domingo 7 de febreiro, dentro da campaña "por unha saída galega xusta da crise" que a CIG está a desenvolver dende o mes de outubro, foi unha xornada de mobilizacións en diferentes vilas e cidades da Galiza. En Ferrol desenvolveu-se desde a Praza Vella ate a Praza da Antiga Porta Nova, pasando polo centro de Ferrol. Unha xornada  de mobilizacións para esixir políticas que permitan encetar unha auténtica recuperación económica e social e camiñar cara a unha situación de emprego, salarios, pensións e condicións de traballo dignas na Galiza.


https://youtu.be/S6J4NwffQGw

_______

Algo que os medios españois ocultan deliberadamente - Con esta resposta sobre Catalunya sorprendeu Lavrov a Borrell, na súa visita a Moscú sobre o regreso de Navalni a Rusia

Con esta resposta sobre Cataluña sorprendeu Lavrov a Borrell na súa visita a Moscú. | Borrell pediu a liberación de Alexéi Navalni e unha "investigación transparente" e Lavrov respóndelle que "os líderes independentistas cataláns están en prisión por organizar un referendo".

O Alto Representante da Unión Europea para Asuntos Exteriores e Seguridade, Josep Borrell, atópase en Moscú de visita oficial onde mantivo un encontro co ministro de Exteriores ruso, Serguéi Lavrov. Na roda de prensa posterior á reunión a cuestión principal foi o encarceramento do bloguero opositor ruso Alexéi Navalni.

Borrell pediu a súa liberación e unha "investigación transparente" sobre as causas do presunto envelenamento o pasado mes de agosto en Siberia. Ante esta demanda, Lavrov respondeu dun xeito pouco esperado que pillou por sorpresa ao representante europeo, e é que o diplomático ruso fixo referencia aos presos cataláns en España polo xuízo do procés.

"Os líderes independentistas cataláns están en prisión por organizar un referendo, unha decisión que a xustiza española non revogou pese a que tribunais de Alemaña e Bélxica fallaron en contra", sinalou, engadindo que, pese ao sucedido "cos cataláns enxuizados.

"España defendeu o seu sistema xudicial e pediu non dubidar das súas decisións. Iso é o que queremos que faga Occidente en términos de reciprocidad" co caso Navalni. Segundo as súas palabras, o caso dos presos do "procés" é un exemplo de "decisións xudiciais motivadas políticamente".

O ministro de Exteriores ruso contestou tamén ás críticas sobre o uso da forza da policía durante as manifestacións en apoio ao líder opositor, asegurando que "en Europa e Estados Unidos tamén se deron casos de brutalidade policial".

Borrell chegou o pasado 4 de febreiro á capital rusa onde permanecerá ate o próximo día 6 de leste mesmo mes. Trátase da primeira visita do xefe da diplomacia europea desde o ano 2017. Naquel momento foi o seu predecesora, Federica Mogherini, a que visitou o país euroasiático.

Pola súa banda, a ministra de Asuntos Exteriores de España, Arancha González Laya, negou que os líderes independentistas cataláns sexan "presos políticos" en resposta ás palabras do seu homólogo ruso, Serguéi Lavrov, que este 5 de febreiro cuestionou as motivacións xudiciais da súa condena.

"Quero recordar que en España todos os cidadáns teñen plenamente garantidos os seus dereitos e liberdades. En España non hai presos políticos, hai políticos presos", dixo González Laya nunha declaración difundida polo seu departamento.

Caso de Navalni

Borrell reiterou o seu chamamento a liberar ao bloguero opositor ruso Alexéi Navalni e a investigar o seu suposto envelenamento cun axente nervioso.

"A miña visita tivo lugar no medio do arresto e condena de Alexéi Navalni e a detención de miles de manifestantes (...) transmitinlle ao ministro Lavrov nosa profunda preocupación e reiterei a nosa esixencia da súa liberación e o inicio dunha investigación imparcial do seu envelenamento", sinalou Borrell na roda de prensa.

Esta semana varios países da UE e a OTAN criticaron a decisión das autoridades rusas de encarcerar por dous anos e oito meses ao blogueiro opositor e chamaron a poñelo en liberdade xunto con todos os manifestantes detidos que saíron ás rúas os pasados 2 de febreiro, 31 e 23 de xaneiro para apoiar ao opositor.

O 2 de febreiro a xustiza de Rusia fixo efectiva unha pena suspendida de 3,5 anos de cárcere contra Navalni. A pena inclúe os 10 meses que pasou baixo arresto domiciliario. É dicir, si os seus avogados non logran recorrer o fallo, o opositor enfróntase a dous anos e oito meses de prisión.

A Navalni impútanselle os delitos de estafa contra a empresa de produtos de beleza Yves Rocher e apropiación ilícita de fondos da maderera Kirovles. O opositor rexeita todas as acusacións na súa contra e considéraas politicamente motivadas.

Fonte: Sputnik / Servizo de prensa da Cancillería de Rusia. | 14:24 GMT 05.02.2021(actualizada ás 15:47 GMT 05.02.2021). | O regreso de Navalni a Rusia. | Ir á Web.
_______

Á mantenta de ... 'a non visita da Presidenta de Navantia' - Comunicado do Movemento Alternativo Sindical de Navantia Ría de Ferrol

Á mantenta de ... "a non visita da Presidenta de Navantia"

O pasado día 2 de febreiro recibiamos con sorpresa unha convocatoria de reunión telemática coa nova presidenta de Navantia. Sorpresa, por que a tradición conta con visitas presenciais para coñecer de primeira man as instalacións, os produtos e o funcionamento das distintas factorías, e máximo cando xa visitara o centro de Cartagena.

A parte de repetir unha e outra vez que a compañía aposta polo futuro da Ría, o certo é que asegura que os únicos investimentos que se van a acometer na Ría de Ferrol son as correspondentes ao taller de sub-bloques. Nada de dique cuberto, nada de investimentos para carenas, nin para turbinas e nin sequera para o estaleiro de Fene. Investimentos imprescindíbeis para facer viábel ese futuro polo que di apostar, acordadas no Plan Estratéxico de Navantia, e cuxo reiterado incumprimento seguiremos denunciando publicamente.

Iso si, acláranos que non temos "dereito a queixarnos" xa que temos o proxecto máis ambicioso de Navantia (F-110) e a dixitalización dos programas da compañía.

Outro tema fundamental para nós, e así llo trasladamos na reunión, son as novas incorporacións. Denunciamos que ás alturas nas que estamos non ten xustificación que non estea terminado o proceso do 2019. Arrincamos o compromiso da presidenta de que ía poñer todo o seu empeño para que se dese a entrada de compañeiros, o problema é que lle vai a facer falta algo máis que empeño para lidar co departamento de RRHH, incapaz de finalizar ningún proceso, como o de Operarios e empregados junior no cal, desde o pasado 19 de decembro que terminou o prazo de reclamacións, non foron capaces de atender unha trintena de reclamacións e publicar as listas definitivas. A parte de empeño vai ter que empezar a esixir responsabilidades e actuar en consecuencia.

Esperamos e desexamos que isto non se quede simplemente nun brinde ao sol e palabras baleiras dentro do "quedaben" da súa "presentación oficial". Queremos recordar que o persoal da Ría que asumiu recortes importantes nos seus dereitos sociolaborais a cambio dunha promesa de plan de futuro con investimentos e incorporacións que agora ven como se lles desvanecen entre os dedos.

Consideramos que a primeira toma de contacto coa nova presidenta foi totalmente decepcionante, moi lonxe da realidade que vivimos neste estaleiro. Necesitamos os investimentos comprometidos e as novas incorporacións ou o contrario será unha lenta agonía ate a nosa desaparición.

Navantia Ría de Ferrol, a 5 de febreiro, de 2021

Movemento Alternativo Sindical (M.A.S.)
NAVANTIA (Grupo SEPI)
R/Taxonera, s/n
15403 Ferrol (Coruña)
Tel.: 981331412 / 698153978
masferrol@navantia.es
sindicatomas@gmail.com

Enviado por:
MAS FERROL (FE)
-masferrol@navantia.es-
5 de fevereiro de 2021 12:01
_______