Nova Asemblea Cidadá de Ferrol Terra, o Venres 2 de Maio, para preparar o Calendario de Mobilizacións

De: Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 29 de abril de 2008 17:02
Asunto: Venres 2 de maio: XIX Asemblea Cidadá

Venres 2 de maio: XIX Asemblea Cidadá

O Comité Cidadán de Emerxencia,
Convoca ás Asociacións, Entidades e particulares
integrados na mesma, a participar na

XIX Asemblea Cidadá

Venres, 2 de Maio de 2008,
ás 20 horas
Salón de Actos do Ateneo Ferrolán
Punto único:
Calendario e preparación das mobilizacións aprobadas
PLANTA DE GAS FORA DA RÍA ¡!
Comité Cidadán de Emerxencia
para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

____________

Enlace Relacionado:

Resolucións da XVIII Asemblea Cidadá da Comarca de Ferrol Terra, celebrada o 23 de Abril
_____________

1º de Maio de 2008 en Ferrol Terra

1º DE MAIO DÍA DO INTERNACIONALISMO PROLETARIO

Os sindicatos reivindican outro modelo produtivo nos actos do Primeiro de Maio

A división entre os sindicatos estatais e a CIG, con representación maioritaria na comarca, volve marcar a celebración do Primeiro de Maio. Porén, as tres centrais coinciden en rexeitar o actual modelo produtivo froito da globalización e reclaman que os traballadores non sexan os que paguen a actual conxuntura de crise.

A CIG manifestarase neste Primeiro de Maio por un “Modelo socioeconómico xusto e sustentable”. O lema, explicou onte o secretario comarcal, Xesús Anxo López Pintos, vén a conto cando se están a batir récords de produtividade e ó mesmo tempo de pobreza. Segundo sinalou, nos últimos oito anos as empresas españolas aumentaron os seus beneficios netos nun 73%, máis do dobre do que o fixeron a media das europeas, e os salarios só medraron o 3,7%, cinco veces menos que na UE. O sindicato nacionalista culpa desta realidade ás centrais estatais e maila súa política de pactos de contención salarial.

“Debemos mobilizarnos por un novo modelo socioeconómico, porque esta é unha crise do sistema neoliberal”, sinalou Pintos, que lembrou que a CIG reclama, xunto ás melloras para a clase traballadora galega, o dereito á autodeterminación. Segundo explicou o secretario de organización, Francisco Cartelle, a manifestación do xoves sairá ás doce do mediodía do local sindical e fará o percorrido habitual, pola avenida de Esteiro e rúas Españoleto, Rochel e Real, ata o Cantón de Molíns. Á mesma sumaranse, segundo dixo, varias asociacións de inmigrantes na comarca.

Pola súa banda, CCOO e UGT convocan conxuntamente a súa mobilización baixo o lema “É o momento da igualdade, do salario digno e do investimento produtivo”. O plantexamento faise tamén desde un prisma global e propón un cambio de modelo neste momento de crise. En palabras de Xulio Abelleira, secretario comarcal de CCOO, “o sistema produtivo fracasou porque está baseado na especulación e a mellora a curto prazo” e é necesario apostar pola inversión en I+D+i e en infraestruturas. No mesmo sentido, a responsable de UGT, Mónica Ferreira, reclamou “que a desaceleración económica non afecte só ós traballadores”.

A manifestación de CCOO e UGT sairá o xoves ás doce do mediodía do Inferniño e rematará na praza de Armas, onde intervirán os responsables de ambas centrais. O acto significará a reaparición do secretario comarcal da UGT, Juan Luis Dopico, que estivo afastado do traballo sindical nos últimos tempos por unha grave enfermidade.

Tamén en solitario, a USTG trae este ano á comarca de Ferrolterra o seu acto central. A Casa da Cultura de Pontedeume acollerá, á unha da tarde, unha intervención do secretario xeral, José María Freire, e posteriormente celebrarase un xantar nun restaurante de Nogueirosa. A Unión Sindical de Traballadores de Galicia celebra a data co lema “Non imos quedar parados” e acusa ás centrais “oficiais” e maioritarias de estar “atrapadas nos grandes aparatos que constitúen unha morea de burócratas preocupados en manter o seu status quo”.

Por M. MAYORAL
DIARIO DE FERROL - 30.04.2008
______________

Enlaces relacionados:

Sindicato Nacional de CCOO de Galicia
Confederación Intersindical Galega CIG
Confederación Galaica da CNT - AIT
Confederación Unitaria de Traballadores CUT
UGT - Galicia
Unión Sindical de Traballadores Galegos USTG





































Manifiesto da CSI con ocasión do Primeiro de Maio de 2008








_______________________________

Proxección do documentario: "Bhopal, a traxedia esquecida"

No "Día Internacional da Seguridade e Saúde no Traballo", este Luns 28 de Abril, dentro dos actos organizados pola Confederación Intersindical Galega -CIG- proxectarase o Documentario "Bhopal, a traxedia esquecida". A primeira proxección terá lugar ás 13:00 hrs e logo desde as 16:30 hrs, documentario proxectarase pola tarde de maneira ininterrompida na Praza do Pazo Municipal do Concello de Ferrol.

Ignacio Ramonet escribía este artigo que sigue a continuación, aos 20 anos da traxedia, reproducido en ducias de blogs e webs en todo o planeta e en diferentes linguas.

Lembrando Bhopal

FAI VINTE ANOS, o 2 de decembro de 1984, cara á unha da madrugada, en Bhopal, cidade dun millón de habitantes situada no centro da India, estalaba un depósito de metilisocianato (MIC) da empresa estadounidense Union Carbide. Unhas trinta toneladas dese composto químico volátil, inflamable e explosivo, libéranse na atmosfera. A nube blancuzca de gas letal esténdese, levada polos ventos nocturnos, a través duns corenta quilómetros cadrados, intoxicando a canto ser vivo, persoa ou animal, acha no seu camiño.

A nocturnidade do accidente agrava as súas consecuencias; moitos inhalan o gas asasino mentres dormen e familias enteiras falecen en silencio. Os socorros tardan en chegar e fano coa maior confusión, despavoridos pola dantesca dimensión da traxedia : 2.500 mortos nas primeiras horas e mais de 250.000 feridos É a peor catástrofe química do século XX, e tamén un accidente industrial de dimensións históricas e ata políticas, pola implicación dunha empresa multinacional norteamericana nun país do terceiro mundo. Bhopal é, ademais, sinónimo de crise da todopoderosa técnica, e de fallo dos sistemas de seguridade na manipulación de substancias perigosas. Con este desastre xurdía, a escala planetaria, un novo temor colectivo: o terror industrial.

«Na historia das colectividades -afirma o historiador Jean Delumeau-, os medos cambian, pero o medo persiste». Ata o século xx, os grandes males da humanidade tiñan a súa orixe na natureza, o frío, os rigores do clima; as inundacións, as devastaciones, os incendios, o fame e azoutes como a peste, o cólera, a tuberculose e a sífilis. Outrora, o ser humano vivía baixo a constante ameaza da contorna. A desgraza axexábao cotidianamente.

A primeira metade do século XX estivo marcada polos horrores das grandes guerras mundiais de 1914-1918 e 1939-1945. A morte a escala masiva, os éxodos, as destrucións, as persecucións, os campos de deportación e exterminio. Tras a Segunda Guerra Mundial e a devastación atómica de Hiroshima e Nagasaki en 1945, o mundo viviu baixo a ameaza do holocausto nuclear. Un medo que foi tranquilizándose aos poucos cara ao final da guerra fría e tras a firma de tratados internacionais que prohibían a proliferación nuclear.

Pero a existencia deses tratados non eliminou todos os perigos. O 26 de abril de 1986, a explosión da central nuclear de Chernobil provocou un agravamento do terror nuclear. Máis recentemente, o 1 de outubro de 1999, produciuse un accidente na planta nuclear da localidade xaponesa de Tokaimura. Estupefacta, a opinión pública internacional descubriu que, ata nun país como Xapón, reputado polo seu rigor técnico, se transgreden principios elementais de seguridade e arríscase a saúde e a vida de centenares de millóns de persoas.

O día en que os historiadores das mentalidades pregúntense polos medos de comezos do século XXI, descubrirán que, a excepción do terrorismo, que obsesiona ás sociedades desde o 11-S, os novos temores son non só de orde política ou militar (conflitos, persecucións, guerras...) senón de carácter económico e social: desastres bolsistas, hiperinflación, quebras empresariais, despedimentos masivos, precariedade, agravamento da pobreza... Así como ecolóxico -trastorno da natureza, recalentamiento climático, calidade sanitaria da alimentación, contaminacións de todo tipo...- e sobre todo industrial : accidentes tan graves como os de Toulouse, Minamata, Seveso ou o que agora recordamos con horror e compaixón, de Bhopal.

Ignacio Ramonet
14.12.2004
______________


___________


_____________

Publicado o nº 31 da Revista "Atenea", publicación do Ateneo Ferrolán

___________
ATENEO FERROLÁN (Fundado en 1879)
"UN LUGAR DE ENCONTRO PARA A CULTURA”
Rúa Magdalena 202-204, 1º
FERROL
www.ateneoferrolan.org
_____________

Resolucións da XVIII Asemblea Cidadá da Comarca de Ferrol Terra, celebrada o 23 de Abril

De: Comité Cidadán de Emerxencia -comitecidadan@gmail.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 24 de abril de 2008 20:06
Asunto: CELEBRADA A XVIII ASEMBLEA CIDADÁ e CONVOCADA A XIX


CELEBRADA A XVIII ASEMBLEA CIDADÁ e CONVOCADA A XIX.

A XVIII Asemblea Cidadá, reunida onte no Salón de Actos do Ateneo Ferrolán, analizou as actividades mantidas desde a súa anterior convocatoria o pasado novembro:

• Relación con outros movementos sociais (Foro Social Galego, Galiza Non Se Vende).
• Mobilizacións e presenza en actividades cidadás.
• Estado das demandas e recursos presentados, tanto en vía xurídica como administrativa.
• Situación económica.
  

Abríndose a continuación un debate sobre a situación actual e as novas ameazas de Reganosa:

• Voadura da canle de entrada da Ría.
• Ampliación da capacidade de regasificación.
• Transporte de GNL en camións cisterna.
  

Aprobáronse nesta Asemblea diversas propostas de traballo e mobilizacións:

1. Rolda de encontros co movemento asociativo da Comarca (Sindicatos, AAVV, Partidos Políticos) para dar a coñecer as novas ameazas e a situación actual.
2. Preparación dunha Mobilización Comarcal (proposta para o 8 de xuño, como data máis próxima ao Día Mundial de Medio Ambiente).
3. Festival artístico-musical-reivindicativo, no aniversario do Peche dá veciñanza de Meá non Concello de Mugardos.
4. Mobilizacións coincidindo co aniversario da entrada ilegal do primeiro gasero cargado na Ría (9 de maio de 2007). Convocaranse concentracións diante dos locais e sedes dos socios de REGANOSA.
5. Realización dun mural de grandes dimensións (en cuxa confección participarán máis de 200 persoas) para mostrar de xeito permanente a ameaza constante da Planta de Gas, situada no interior da Ría, sobre a vida dos seus habitantes, e a agresión a sostenibilidade da mesma.
6. Convocatoria da XIX Asemblea Cidadá, a celebrar o próximo 2 de maio de 2008, ás 8 da tarde, no Salón de Actos do Ateneo Ferrolán, cun único punto de Orde do Día: Calendario e preparación das mobilizacións aprobadas.
   

PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!


Voadura da canle de entrada
A Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao, volta a insistir no dragado da canle de entrada, para favorecer o tránsito dos grandes barcos, cando o Porto Exterior xa está en condicións de recibilos. A razón da súa construcción non era outra que liberar o interior da Ría dos tráficos nocivos e perigosos. Unha vez máis quen dirixe a Autoridade Portuaria, amosa a súa supeditación aos intereses de REGANOSA e pretende levar a cabo unha nova barbaridade, xa que os gaseiros seguirían sen poder cumplir a norma 1532. Pola contra o dinamitado e dragado terían un efecto pernicioso nos bancos marisqueiros e no patrimonio: os Castelos. Realmente, os promotores do dinamitado, non teñen outra finalidade que seguir facendo uso do interior da ría, como se non existise o Porto Exterior, un paso máis na dirección sinalada no libro de Enrique Pernas e prologado polo entón Conselleiro de Pesca Sr. Landín, de sacrificar a Ría de Ferrol.


Ampliación da capacidade de regasificación de REGANOSA
Dende fai tempo, os promotores de Reganosa e os seus apoios, entre eles a Consellería de Industria, veñen reclamando ao Goberno Central, a través das campañas mediáticas, a concesión dunha maior capacidade de emisión de gas natural. Segundo a licencia de construcción, a capacidade de emisión nominal e de 322.500 m3/hora. O Consello de Ministros do 31.03.06 aprobou a revisión 2005-2011 do Plan Enerxético, incluindo (con valor indicativo) a nova cifra de 412.800 m3. A autorización ten que solicitarse e tramitarse segundo o artigo 67 da lei 34/1988 de hidrocarburos, e aplicación do R.D. 1434/2002 de 27 de decembro.

A partir de decembro de 2006 voltaron a esixir a cantidade de 825.600 m3/h..

A razón desta ampliación está na redución do marxe de beneficios (50 %) das instalacións de gas natural, aprobadas polo Consello de Ministros do 29.12.2006.

Recentemente publicouse no BOE nº 67 do 18.03.2008 o anuncio no que Reganosa invita a licitar a adxudicación de obra civil de dous novos ORV's (vaporizadores) de 160 Tm/hr, cada un. Data inicio previsible das obras: 3º trimestre 2008. Prazo execución: 50 meses.

Serían evidentes os efectos perniciosos desta posible ampliación, duplicando os verquidos e usos da auga da Ría ata 600.000 m3 diarios, e unha maior afluencia de gaseiros cargados dentro da Ría. Ademáis non ten sentido esta pretensión, xa que Reganosa so ven traballando ao 34 % da súa capacidade nominal.


Transporte de GNL en camión-cisterna
O feito de transportar polas estradas galegas camións – cisterna de 20 Toneladas de GNL, o que equivale a máis de 1.600 bombonas de gas, é unha irresponsabilidade máis de REGANOSA, que responde máis a unha necesidade propagandística que a unha verdadeira demanda enerxética das vilas e industrias a onde vai destinado.


________________

NOVA CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA
O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade:
C/C en BBVA, titular:
Ángeles Cuadrado e outros.
Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
0182-0232-77-0201521046

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
Codigo BIC: BBVAESMMXXX
IBAN
ES80 0182 0232 7702 0152 1046

Comité Cidadán de Emerxencia
para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

Solicitude de iniciación de expediente de expropiación dun edificio na rúa Carlos III

De: ASOCIACION VECIÑAL FONTELONGA
-avvfontelonga@mundo-r.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 23 de abril de 2008 18:05
Asunto: Solicitude de iniciación de expediente de expropiación dun edificio na rúa Carlos III

Solicitude de iniciación de expediente de expropiación dun edificio na rúa Carlos III

A Asociación veciñal de Esteiro “Fontelonga”, demandamos do Concello de Ferrol, que inicie o expediente de expropiación dun edificio en Esteiro, dado o seu estado de abandono e a falla de conservación por parte do seu propietario, incumprindo as súas obrigas legais, para dedicalo, unha vez rehabilitado, a Centro Cívico Cultural Municipal do Barrio de Esteiro.

Esta asociación temos denunciado na Delegación Provincial de Cultura, sección de Patrimonio o 19 de decembro do 2006, e tamén no Concello de Ferrol o 20 de decembro de 2006, sendo concelleiro de Urbanismo o Sr. Pita Romero, o estado de deterioro e falla de conservación do edificio singular de Carlos III 34 no cruzamento con Adán y Eva, que é coñecido como Panadería dos Irmáns Bellón. O 17 de febreiro de 2007 ampliamos a nosa denuncia, tanto na Xunta de Galicia como no Concello de Ferrol.

No citado edificio, como tamén denunciamos de maneira oficial, se fixeron obras para agravar o seu deterioro, como afundirlle o tellado e quitarlle as portas e as ventás, temos abondosas fotografías que enviamos ó Concello e á Xunta de Galicia, para favorecer que ese edificio se esborrallase como resultado da acción do tempo, con claras intencións especulativas.

Tanto desde a Xunta de Galicia, como desde o Concello de Ferrol, desde que é concelleiro de Urbanismo o Sr. Mato, se ten requirido ó propietario do citado inmoble, para que efectúe as obras necesarias de conservación e mantemento da súa propiedade, tal e como lle obriga a Lei, devolvéndolle a cuberta ó edificio e selando as portas e ventás, coa indicación de que ese edificio só poderá ser rehabilitado e nunca derrubado. De maneira reiterada o propietario do edificio de Carlos III nº- 34, ignora os requirimentos municipais e de Patrimonio da Xunta de Galicia e o edificio segue a deteriorarse cada vez máis.

Desde Fontelonga apoiamos o compromiso que os actuais responsable de Obras e Vivenda e de Urbanismo, Sres Reimúndez e Mato, teñen coa conservación e rehabilitación da parte vella do Barrio de Esteiro e demandamos que ese compromiso sexa maior e se plasme na iniciación dun expediente de expropiación do edificio da Carlos III nº-34, polo incumprimento reiterado do seu propietario para coas súas obrigas legais.

Desde esta Asociación imos seguir demandando, como xa vimos facendo desde o ano 2001, que se obrigue ós propietarios de edificios en estado de abandono ou mal conservados a cumprir coas súas obrigas legais de coidar ás súas propiedades. É unha obriga dos propietarios e non dos Concellos o manter conservados os edificios que posúen..

Desde a Asociación Veciñal de Esteiro non imos tolerar ,e imos tomar todas cantas medidas de carácter legal sexan precisas, que o citado edificio singular que ten importantes valores arquitectónicos se esborralle como sucedeu na Praza de Armas con tres edificios dos que , cando menos nun deles, era propietaria a mesma persoa que o é en Carlos III nº34.

A Asociación Veciñal de Esteiro “Fontelonga” imos seguir apoiando a firme decisión das concellerías de Urbanismo e Obras de facer cumprir a lexislación urbanística sancionando a quen non o faga, tanto no referente á conservación de edificios, como no referente a exceder o volume de edificabilidade autorizado polo PXOM. Nos pasados días, en resposta a unha denuncia nosa como entidade e de tres socias de maneira particular, se procedeu a derrubar as chemineas dun edificio de Fernando VI que constituían un perigo para as persoas polo seu grao de deterioro e risco eminente de caída.

Desde esta Asociación veciñal imos solicitar no Rexistro da Propiedade a relación de propietarios de edificios en estado de abandono e ruína de Esteiro para proceder a denuncialos , de maneira individualizada, por non cumprir coas súas obrigas e incluso poñer en perigo a integridade das persoas ó non conservar o seu patrimonio.

Tamén imos poñer en coñecemento do Fiscal de Delictos de Urbanismo do TSXG, D. Antonio Roma, a coincidencia de sucesos que se producen ultimamente de maneira relativamente frecuente, como son lumes e esborrallamento de edificios en Ferrol Vello, a Magdalena e Esteiro, para que inicie unha investigación, se o considera oportuno, para esclarecer as causas dos citados sucesos e se hai algún responsable dos mesmos.


Ferrol a 23 de abril de 2008.


Xunta Directiva da Asociación veciñal de Esteiro “ Fontelonga”.

Asdo./ X. Miguel López Pérez, presidente.

4ª xornada e última do ciclo “Agrocombustibeis a debate”, este Venres, 25 de Abril, no Salón de Actos do Campus de Esteiro da UDC

O vindeiro venres 25 de abril 2008 , ás 17:30 h, no Salón de Actos do Vicerrectorado de Ferrol, no Campus de Esteiro, terá lugar a 4ª xornada e última do ciclo “Agrocombustibeis a debate”, organizado por Verdegaia, SGHN, ADEGA e “A Xoaniña”

Esta xornada, que comeza media hora antes que o resto, estará adicada integramente á proxección de audiovisuais relacionados co tema dos mal chamados biocombustibeis. Ao remate das proxeccións haberá tempo para para o coloquio, e ao remate do acto as persoas asistentes poderán disfrutar dun ágape elaborado con produtos ecolóxicos da Cooperativa A Xoaniña.

Cunha duración aproximada de 1 hora e 44 minutos, a proxección estará formada por dous bloques organizados do seguinte xeito:

BLOQUE 1: 1 hora

* Arxentina: Fame de Soia (34 min.)

Un magnífico documental de 50 minutos, do que veremos os primeiros 36, no que se fala sen tapuxos sobre as implicacións sociais, económicas e ambientais da produción de soia a gran escala na Pampa Arxentina.

* O caso da soia no Brasil: fragmento de “We feed the world” (13 min.)

Veremos un fragmento deste extraordinario documental laureado con varios premios internacionais, no que o biólogo Vincent José Puhl nos contará como as plantacións de soia están substituíndo ás selvas amazónicas no Mato Grosso, en Brasil, para alimentar á gandería dos Estados Unidos e Europa.

* Paraguai 2007: Soberanía violada (13 min.)

Como consecuencia dos plans económicos expansivos do presidente brasileiro Lula e as multinacionais alimentarias, os labregos de Paraguai estanse vendo obrigados a abandonar as súas terras, cercados polas plantacións de soia e millo transxénicos. Os que quedan expóñense a sufrir os efectos terribeis para a saúde das fumigacións con herbicidas e pesticidas.


BLOQUE 2: 44 min.

* Colombia: palma africana e paramilitares (programa de TV “La noche”, 29 min.)

Programa televisivo que investiga sobre os cultivos ilegais de palma africana no Chocó colombiano, unha zona declarada como Reserva da Biosfera. Ante a pasividade das autoridades (complicidade?), os paramilitares expulsan a punta de fusil aos/ás campesiños/as e as compañías de palma implantan impunemente o seu monocultivo a gran escala, deforestando os bosques.

* Indonesia: deforestación e palma africana (10 min.)

Surleste de Asia: Indonesia e Malasia devoran as súas selvas a unha velocidade de vértigo para substituílas por plantacións de palma aceiteira. As cifras son de millóns de hectáreas. As poboacións indíxenas que vivían da riqueza da selva quedan sen medios de subsistencia. Os orangutáns e outras miles de especies ameazadas perden o seu hábitat para sempre. Destrución a toda costa en aras do negocio do aceite de palma.

* Quiero ser tortilla (5 min.)

Simpático audiovisual de Citoplasma e Veterinarios sen Fronteiras que aborda, en clave de humor acedo, o problema dos transxénicos e a súa relación cos agrocombustibeis.

Ao remate do acto as persoas asistentes poderán disfrutar dun ágape elaborado con produtos ecolóxicos da Cooperativa A Xoaniña.

_______________
Crise Alimentaria no mundo


_____________
Unha resposta á crise alimentaria
Pola via campesiña [*]

Os consumidores de todo o mundo han visto que os prezos dos alimentos básicos incrementáronse dramaticamente durante os pasados meses, creando unhas extremadamente difíciles condicións de vida, especialmente para as comunidades máis pobres. Durante o ano pasado, o trigo dobrou o seu prezo, o millo subiu cerca do 50 por cento que fai un ano. Con todo, non hai crise produtiva. As estatísticas mostran que a produción de cereais nunca foi tan alta como en 2007.

Os prezos incrementáronse porque unha parte da produción é agora derivada a agrocombustibles, as reservas globais de comida están no seu momento máis baixo dos últimos 25 anos debido á desregulación dos mercados marcada pola OMC e o tempo extremo que padeceron algúns países exportadores, como Australia. Pero os prezos tamén se incrementaron porque as compañías financeiras especulan coa comida das persoas, xa que anticipan que os prezos dos produtos agrícolas seguirán subindo no futuro próximo. A produción de alimentos, o seu proceso e a súa distribución quedarán cada vez máis baixo o control das empresas transnacionales que monopolizan os mercados.

A traxedia dos agrocombustibles industriais: poden alimentar coches, pero non persoas. Os agrocombustibles (combustibles producidos a partir de plantas, produtos agrícolas e forestais) preséntanse como unha resposta á escaseza de combustibles fósiles e ao arrequecemento global. Os agrocombustibles industriais son un sen sentido económico, social e ambiental. O seu desenvolvemento debe deterse e a produción agrícola debe enfocarse prioritariamente cara á alimentación.

Os pequenos campesiños e os consumidores necesitan prezos xustos e estables, non a actual alta volatilidade. Os pequenos campesiños non poden producir se os prezos son demasiado baixos, como foi o caso durante as últimas décadas. Polo tanto, necesitan regulación dos mercados e a oposición ás políticas da OMC. A actual crise revela que a liberalización do mercado agrícola conduce ao fame e á pobreza.

Os países convertéronse en extremadamente dependentes dos mercados globais. En 1992, os campesiños indonesios producían suficiente soia para abastecer o seu mercado doméstico. O tofu baseado en soia e o tempeh son unha parte importante da dieta diaria en todo o arquipélago. Seguindo a doutrina neoliberal, o país abriu as súas fronteiras ás importacións, permitindo que a entrada de soia estadounidense barata alagase o mercado. Isto destruíu a produción nacional. Hoxe, o 60 por cento da soia que se consome en Indonesia é importada.

A Vía Campesiña cre que para protexer as necesidades vitais, os postos de traballo, a saúde das persoas e o medio ambiente, a alimentación debe permanecer nas mans dos pequenos campesiños sostibles, e non pode deixarse baixo o control das grandes compañías de agronegocios ou de cadeas de supermercados. O OMG e a agricultura industrial non proverán de comida saudable e deteriorarán máis fortemente o medio ambiente.

Os gobernos teñen que desenvolver, promover e protexer a produción local para ser menos dependentes dos prezos mundiais da comida. Isto significa que cada país ou cada sindicato debe ter o dereito de controlar os alimentos importados e o deber de parar cada forma de dumping dos prezos da comida.

Os gobernos teñen tamén que establecer (ou apoiar) mecanismos de xerencia das provisións como uns buffer stocks (inventarios amortiguadores) e asegurar uns prezos mínimos para crear unhas condicións estables para os produtores.

A Vía Campesiña cre que a solución á actual crise dos prezos da comida áchase na soberanía alimentaria. A soberanía alimentaria é o dereito da xente a comida saudable, culturalmente adecuada producida con métodos ecoloxicamente responsables e sostible, é o dereito dos gobernos a definir a súa propia comida e as políticas agrícolas do país sen prexudicar a agricultura doutros países. A soberanía alimentaria pon as aspiracións e as necesidades da xente que produce, distribúe e consome a comida ao centro do sistema de produción alimentaria e das súas políticas máis que as demandas dos mercados e das empresas. A soberanía alimentaria dá prioridade ás economías e aos mercados locais e nacionais e fortalece aos campesiños e á agricultura de condución familiar e a produción alimentaria.

* Movemento internacional que agrupa a organizacións de campesiños e comunidades agrarias indíxenas.
___________

Sesión Vermú e Solidaridade no Ateneo Ferrolán

De: Ateneo Ferrolán -a_ferrol@teleline.es-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 23 de abril de 2008 02:00
Asunto: Sesión Vermú e Solidaridade no Ateneo Ferrolán

Abril solidario co Ateneo Ferrolán

REXURDIREMOS!!
Ca vosa colaboración o Sábado 26 de Abril, ás 12 da maña!!

Sesión Vermú
Pinchos e vermú para todos e todas.

Música en directo

• Fefi, cantautor.
• Óscar Fernández Sanjurjo, zanfona.
• apúntate e ven co teu instrumento...

ás 2 da tarde, entregarase o premio da RIFA SOLIDARIA.

Estades convidad@s!!!!
Coa colaboración desinteresada dos músicos e do Colectivo OPAII que realizará a emisión dun programa especial de radio EN DIRECTO no 93.9 da FM
Podes baixar o audio desde AQUÍ

Mais info.: www.ateneoferrolan.org

Do 26 ao 27 de Abril Xornadas de software libre - GNU/Linux HACKMEETING Ferrol

De: Unión Libertaria -unionlibertaria@gmail.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 23 de abril de 2008 01:48
Asunto: Xornadas de software libre - GNU/Linux HACKMEETING Ferrol


Xornadas de software libre - GNU/Linux HACKMEETING Ferrol

Sábado 26 e Domingo 27 no local do Ateneo Ferrolán, Rúa Magdalena 202-204, 1º - Ferrol (A Coruña)

Entrada libre. Non é necesaria inscrición previa

Sábado 26

11:00 - Presentación das xornadas e Mini Palestra: ¿Qué é o software libre?

11:15 - Experiencias e experimentos con Linux

Como empezar con GNU/Linux, vantexes e dificultades....

12:00 - InstallParty: Te axudamos a indstalar GNU/Linux no teu computador compartindo ou non con windows

Se queres instalar GNU/Linux no teu computador podes traelo e axudámoste a poñelo a punto para que te inicies neste sistema operativo...
Trae tamén cable de rede ou conexión wifi e os cables e enchufes necesarios para poñer todo a funcionar...

16:30 - Edición gráfica en Linux : Gimp - inkscape - Scribus

Fai deseño gráfico e retoque fotográfico libremente e con programas libres!!!. O Gimp é un gran programa para tratamento de imaxes e debuxo, o Inkscape para facer gráficos vectoriais e o Scribus para maquetar con gran calidade todo tipo de publicacións, carteis, e o que queiras!!

19:00 - Streaming de audio en GNU/Linux

Tamén con programas libres podes facer que a túa voz se escoite e montarte unha emisora de redio por internet. Os teus berros e imaxes chegarán moi lonxe...

Domingo 27

11:30 - LTSP: Reciclaxe de ordenadores como terminais Lixeiras en GNU/Linux

Tes un computador vello? Non o tires. Con GNU/Linux e o servidor de terminais lixeiras LTSP podes poñelo a funcionar coma se fose novo. Tan rápido coma un raio. Que non o cres? Pois ven a velo!!!

12:30 - A caixa branca: Todo sobre hardware e como destripalo...

Eres desas persoas as que lles gusta fozar en canta máquina encontra. Es un ou unha manitas? Pois esta é a túa oportunidade

16:30 - Edición de vídeo con Cinelerra

Un dos mellores programas para montar vídeos con todo tipo de posibilidades e efectos. E con calidade profesional!!!

Máis info: http://linuxferrol.org/hackmeeting_ferrol_08.jpg

Organiza: Unión Libertaria
Colaboran: Ateneo ferrolán, Kalimera, Hacktreu, OlhoLivre ...
___________________

Convocada a XVIII Asemblea Cidadá de Ferrol Terra, para o 23 de Abril

Na súa última reunión a Mesa de Traballo do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol acordou convocar unha Asemblea Cidadá, facendo un chamamento á participanción de todas as Entidades Cidadás e persoas integradas na Asamblea Cidadá de Ferrolterra.

A XVII Asemblea Cidadá terá lugar o Mércores, 23 de Abril, ás 8 da tarde nos locais do Ateneo Ferrolán, co seguinte orde do día:

1º.- Informe de situación

2º.- Ameaza de voladura do canal de entrada á Ría

3º.- Propostas de traballo e calendario de mobilizacións

Ferrol, 8 de abril de 2008

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org


______________________

Asociación para un Comportamento Ético cos Animais COMETA: Inspección SEPRONA

De: Asociación Cometa -correo@asociacioncometa.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 21 de abril de 2008 17:07
Asunto: Inspección SEPRONA



Inspección SEPRONA

O pasado día 12 de marzo a patrulla do SEPRONA de Pontedeume realizou unha inspección no domicilio particular dun membro da Xunta Directiva da Asociación para un Comportamento Ético cos Animais COMETA, de Narón, inspección motivada pola denuncia recibida na Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia contra dita asociación. Esta denuncia foi presentada por D. José Luis Vérez Fraguela, propietario do Hospital Clínico Veterinario Ultramar e pretende basearse na información e fotografías aparecidas no periódico La Voz de Galicia do día 20 de decembro de 2007. O que esta persoa denuncia e, fundamentalmente, que COMETA está a recoller animais sen autorización, en instalacións ilegais e en condicións inadecuadas.

O recinto inspeccionado pola Garda Civil é unha propiedade privada que pertence a un voluntario da asociación e que non se trata en ningún caso de instalacións nin propias de COMETA, nin cedidas a esta, nin están a ser empregadas para a recollida de animais abandonados por parte da asociación. Que ese recinto aparecese fotografiado na prensa, vinculado á asociación COMETA, débese precisamente a que a asociación carece polo momento de instalacións, nin propias nin cedidas, para a recollida de animais abandonados. Por outra banda, os cans que alí aparecían foron recollidos no seu momento pola asociación, pero polas pésimas condicións psicolóxicas nas que chegaron non tiveron posibilidade de ser adoptados, e posto que disfrutan neste momento dunha vida feliz e adecuada ás suas necesidades, pareceunos que podían representar moi ben os fíns que persegue e o traballo que realiza a nosa asociación.

Posto que a asociación COMETA carece polo momento de instalacións, os poucos animais que podemos recoller aloxanse con voluntarios nas súas propias vivendas, en casas de acollida que a cada paso escasean mais. Polo tanto, por desgracia, non existen esas supostas "instalacións ilegais". A todolos animais que chegan abreselles unha ficha onde se inscriben todolos seus datos e todolas revisións e tratamentos que reciben. Son dados en adopción desparasitados, vacinados, esterilizados ( agas os cachorros) e co seu microchip identificativo. O adoptante asina un contrato de adopción e posteriormente realízase un seguimento da adaptación do animal e para comprobar que o trato que recibe é o adecuado.

É certo que non temos licencia para a recollida, precisamente porque non temos un centro de recollida. Pero tamén é certo que os animais que pola asociación pasaron deronselles todalas atencións necesarias, veterinarias, hixiénicas, alimentarias e psicolóxicas, a pesar de ser unha entidade sen ánimo de lucro con poucos medios económicos e contando só co traballo de persoas que adican o seu tempo e o seu diñeiro a intentar mellorar a vida dos animais.

O que resulta triste é que a denuncia formulada contra a asociación COMETA non obedece seguramente a unha repentina preocupación polo benestar dos animais. Mais ben parece que o que impulsa esta mostra de civismo é a vinganza e o afan de manter un estado de cousas que está a reportar un enorme beneficio económico á empresa propiedade do denunciante.

O Hospital Clínico Veterinario Ultramar ocupouse durante anos da recollida de animais abandonados de prácticamente a totalidade dos concellos da comarca de Ferrolterra. Tamén durante moito tempo estivemos recibindo na asociación queixas e denuncias sobre o que alí acontecía cos animais, o que no ano 2006 nos levou a poñer eses feitos en coñecemento da Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia. A raiz de esta denuncia abreuse un expediente sancionador ó agora denunciante, que deu lugar a unha resolución que o sanciona cunha multa de 3000 € por feitos que o Director Xeral de Conservación da Natureza, organismo dependente da Consellería de Medio Ambiente, considera "feitos probados constitutivos de infracción administrativa grave" referindose á recollida de animais abandonados por parte desta clínica.

Pero non podemos esquecer a culpa que en todo esto teñen os concellos, que irresponsablemente financian, co diñeiro de todos, a empresas que non cumplen coa lei e que levan anos cometendo auténticas barbaridades cos indefensos animais, non só abandonados, senon tamén extraviados. Os mesmos concellos que non amosan o menor interese en por en marcha un proxecto co que cumpran dunha vez por todas coas suas obrigas: a construcción dun refuxio onde se poidan recoller todolos animais da comarca.

Dende a Asociación COMETA seguiremos loitando para que dunha vez por todas se cumpra coa lei e Ferrolterra deixe de ser un inferno para os animais.

Para mais información:

Asociación para un Comportamento Ético cos Animais COMETA

r/Manoel Antonio, 4-1º Narón

Tlfno. 617 040 992

correo@asociacioncometa.com

www.asociacioncometa.com

_______________________

CONVOCATORIA:

A Asociación para un comportamento ético cos animais COMETA, convoca a tódolos seus socios á asamblea xeral extraordinaria o vindeiro 27 de Abril as 18:00h e á asamblea xeral ordinaria ás 19:00h no Clube de Tenis de Mesa de Narón.
Rúa/Reis Católicos 5-7 baixo,
Santa Cecilia, Narón.
___________________

Almirantes de "racimo"

De: Jose Manuel Aracemi -josemanuelaracemi@hotmail.com-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 21 de abril de 2008 09:29
Asunto: Almirantes de racimo

Almirantes de "racimo"

Un dos soños preferidos dos nenos da miña época era o de ser almirante. Non hai máis que botar unha ollada ás vellas fotos das nosas primeiras comuñóns. Aínda que non é fácil alcanzar un soño quen se o conseguiu é o militar Francisco Torrente Sánchez que chegou nin máis nin menos que a almirante xeral da Armada Española. Outro dos postos importantes dentro da súa brillante carreira foi o de Secretario Xeral de Política de Defensa (Segenpol) . Inexplicablemente ( ou talvez intelixentemente ) Torrente renunciou de xeito voluntario a este cargo para presidir a empresa pública Expal. Convén recordar que Explosivos Alaveses S.A. ? Expal- é o cuarto fabricante do mundo de material explosivo e munición avanzada . Entre os seus produtos figuran "granadas de mortero", minas anticarro , grandes bombas penetradoras de aviación e as tristemente soadas "bombas de racimo". Tamén convén recordar algún dos seus clientes: Irán , Iraq, Turquía, Israel?

Sería extenso enumerar todos os méritos que conseguiu o almirante Torrente e que dan fe da súa calidade humana. Citar simplemente que acaba de recibir a Gran Cruz do Mérito Civil , que no ano 2005 foi nomeado "Ferrolán do ano" e que en breve será pregoeiro da Semana Santa de Ferrol, a súa terra natal. Cabe máis orgullo para unha persoa que estes recoñecementos?

Cando este ano desfile solemne encabezando as procesións da súa cidade ninguén saberá que tras el, aparte dun reguero de capuchones, deixa outro de mortos e mutilados grazas aos dispositivos que a súa empresa fabrica. Son os desherdados da Terra. Nenos que non soñan con ser almirantes senón con recuperar o brazo ou a perna que unha bomba segoulles un mal día.

Persoas sen méritos nin condecoracións pero con máis dignidade que quen desfila baixo palio co cordón dos galóns manchado de sangue.

José Manuel Aranda

Pontedeume
___________
Jose Manuel Aracemi
-josemanuelaracemi@hotmail.com-
Monográfico en "Novas da Galiza" sobre os "negocios" do almirante Torrente
____________

[O almirante reivindicou no pregón da Semana Santa o valor da «piedade popular» como expresión da fe - 1 de Marzo de 2008]

______________
"Bombas de Acio"
"Bombas de Racimo"

http://bombas-de-racimo

A vida baixo as bombas de racimo
__________

Os famentos saen de novo ás rúas: Volvemos ver en moitas cidades do mundo disturbios pola carestía dos alimentos

De: Alexandre -mpoulo@teleline.es-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 21 de abril de 2008 08:35
Asunto: Os famentos saen de novo ás rúas


ANÁLISE: A CUARTA PÁXINA
Os famentos saen de novo ás rúas
Volvemos ver en moitas cidades do mundo disturbios pola carestía dos alimentos. Isto revela ata que punto está podrecido o corazón da política e a economía de tantos países en vías de desenvolvemento.

POR RAJ PATEL 19/04/2008

Recentemente, os prezos dos alimentos experimentaron en todo o mundo unhas subidas extraordinarias. Tanto é así, que Nacións Unidas anunciou que necesitan 500 millóns de dólares antes de que transcorra un mes a fin de evitar que se produza unha fame negra xeneralizada. O pasado marzo, o prezo do arroz subiu nos mercados asiáticos un 30% nun só día. Esta e outras subidas de prezos son o resultado dunha tormenta perfecta na que se combinaron os efectos das malas colleitas, a escaseza de alimentos almacenados, a substitución de cultivos de alimentos por outros que producen biocombustibles, o aumento da demanda de carne, o prezo marca do petróleo, e a especulación financeira.
Os disturbios pola comida son un síntoma agudo da ausencia dunha verdadeira democracia.

En Haití prospera hoxe a industria das "galletas de barro", feitas con margarina, sal e arxila.

O aumento do custo dos alimentos chegou a ser tan grave que ata se inventou un nome para bautizalo: agroflación (agflation). Unha fea palabra, sen dúbida, cuxos efectos son aínda máis feos. E que produciu o regreso dunha das formas de activismo colectivo máis antigas do mundo: os disturbios rueiros dos famentos.

"Antes gañabamos 14 dólares á semana e chegábanos xusto para gañarnos a vida. Pero desde que subiron tanto os prezos, non nos alcanza para vivir. Limitámonos a existir". A muller que pronunciou esta frase podería ser cidadá de calquera dos países pobres onde, durante os últimos meses, producíronse disturbios rueiros provocados pola agroflación. Pero estas frases desesperadas foron pronunciadas en Nova York, o ano 1971, e díxoas unha das Mulleres Xudías do East Side que protestaban polos prezos inalcanzables que os alimentos tiñan naquel momento na cidade. As súas circunstancias atopan un eco na actualidade.

E é que a similitude entre as protestas históricas e as deste comezo do século XXI non é meramente cosmética. Vale a pena analizar os vínculos entre os prezos dos alimentos e a inestabilidade política. Moitas das protestas actuais ocorreron en países considerados como bastións da estabilidade. houbo revoltas en cidades de Mauritania, Senegal e Burkina Faso, por exemplo. Pero estes disturbios distribuíronse de forma irregular.

En Haití, un dos países máis pobres do hemisferio occidental, o fame propiciou nos últimos tempos a aparición de novas estratexias de supervivencia, froito dunha desesperación cada vez máis acentuada. Nas chabolas de Citei Soleil prospera hoxe a industria das "galletas de barro". É dicir, galletas feitas con margarina, sal e arxila. A xente cómellas porque non pode comprar nada mellor. Pero ata alí a xente terminou saíndo á rúa e enfrontándose ás forzas da orde.

Haití representa un caso extremo, pero a súa traxectoria parece unha versión acelerada do camiño que van ir seguindo decenas de países, moitos dos cales sufriron anos de crise alimenticia, sempre ao bordo da fame negra. Dado que os ingresos familiares neses países dedícanse no seu maior parte á compra de alimentos, é indubidable que é alí onde a agroflación terá efectos máis dolorosos.

Agora ben, os disturbios rueiros non se producen necesariamente nos países máis pobres. Exipto e a India, por elixir dúas dos países onde houbo recentemente manifestacións, ocupan unha posición intermedia.

Como explicar entón a explosión dos disturbios, se a súa causa non é o fame extrema? O historiador británico E. P. Thompson bríndanos algunha luz respecto diso. Analizando os disturbios provocados pola carestía dos alimentos na Inglaterra do século XVIII, localizou os dous factores cruciais que se suman para dar lugar ás revoltas. En primeiro lugar, o capitalismo trouxo consigo unha brutal diferenza entre o que a xente entendía como os seus dereitos e as cousas que en realidade conseguía. En segundo lugar, as protestas xurdían cando os famentos pensaban que esa era a única forma de facerse oír.

A suma destes dous criterios, a saber, a distancia moi marcada entre aquilo ao que un cre ter dereito e aquilo que en realidade obtén, por unha banda; e, por outro, o que non haxa mellor xeito de articular unha protesta política que mediante a protesta rueira, permite explicar os disturbios causados pola falta de comida en circunstancias diversas. Esta clase de disturbios foron frecuentes en Europa ata a metade do século XIX, pois entón Europa comezou a importar cereais procedentes das súas colonias para alimentar así ás súas masas de traballadores. Paralelamente, as protestas rueiras foron substituídas por outro tipo de actividades máis sofisticadas e coordinadas, como as folgas.

Os disturbios reapareceron en Estados Unidos xusto ao termo da Primeira Guerra Mundial. As mulleres estaban na primeira liña das manifestacións en Filadelfia, Chicago, Toronto e Nova York, por exemplo. Esas mulleres crían ter o dereito de alimentar ás súas familias. Cousa cada vez máis imposible, debido á forte inflación que se produciu ao terminar a guerra. Ademais, esas mesmas mulleres estaban excluídas da participación política e non tiñan máis alternativa que a protesta rueira. En canto as mulleres conseguiron o dereito a voto e comezou a producirse unha mellor redistribución dos bens, os disturbios pola carestía dos alimentos foron perdendo forza.

Así pois, a historia dinos que prestemos atención a ambos os factores, a distancia entre expectativas e realidades, por unha banda, e por outro a inexistencia dun auténtico sistema democrático. Prodúcense disturbios rueiros pola comida naqueles países onde as subidas rápidas dos prezos fan prohibitiva a compra de alimentos. E onde, ademais, o desenvolvemento agudizou as desigualdades económicas entre os seus propios cidadáns, o cal fai que crezan as expectativas á vez que as probabilidades de satisfacelas van diminuíndo. Son países onde o abismo entre expectativas e logros fíxose enorme. Ao mesmo tempo, os disturbios ocorren en países que só teñen sistemas de participación meramente formal, de maneira que os pobres non atopan modos eficaces de expresar o seu descontento.

Noutras palabras, os disturbios pola comida son un síntoma agudo da ausencia dunha verdadeira democracia, xunto cunha grave diminución da posibilidade de obter aquilo ao que os cidadáns cren ter dereito. Desde Haití ata a India, esta dobre deterioración ten unha causa común. Ambos son subproductos das políticas de desenvolvemento aplicadas con criterios neoliberais. Aínda que se fixo correr a especie de que xa non ten validez nin se segue aplicando, en realidade o chamado "consenso de Wáshington" segue vixente, e supuxo para os países en vías de desenvolvemento un recorte radical das axudas dos Estados aos pobres, e, ademais, unha profundización do hiato entre expectativas e realidades.

Ademais, as políticas de austeridade impostas a eses países requiren a intervención de gobernos capaces de ignorar as presións democráticas dos seus cidadáns. As institucións financeiras internacionais concédenlles créditos soamente se pon en marcha políticas de austeridade, por moito que se queixen os seus cidadáns. Esas mesmas institucións incentivan aos gobernos a acalar as protestas populares. De modo que, finalmente, en lugar dun debate democrático neses países apenas se se produce unha escenificación politicamente inocua da "participación" cidadá, o cal permite seguir pondo en práctica políticas de desenvolvemento contrarias á vontade das maiorías.

Frustradas as expectativas, e sen nada que permita aos cidadáns expresar as súas necesidades, a agroflación provoca unha conmoción social que pode conducir á revolta popular. O feito de que volvamos ver nas cidades do mundo disturbios ocasionados pola carestía dos alimentos mostra ata que punto está podrecido o corazón mesmo das economías e os sistemas políticos de moitos países en vías de desenvolvemento. E que descomunal é o fracaso das institucións internacionais que pretenderon levar o desenvolvemento económico e democrático tanto aos países onde hai disturbios como a aqueles onde non se produciron.

Raj Patel é autor de "Obesos e esfameados". O impacto da globalización no sistema alimentario mundial [Os Libros do Lince].
______________________

http://www.rajpatel.org/
____________

Nom à perseguiçom judicial da defesa da língua

De: Nosup-trasancos -nosup-trasancos@nosgaliza.org-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 21 de abril de 2008 03:07
Asunto: Nom à perseguiçom judicial da defesa da língua



Nom à perseguiçom judicial da defesa da língua

No próximo dia 24 de Abril vai ser julgado um militante de BRIGA da nossa comarca por ter protestado contra a presença em Trasancos do autocarro do colectivo ultra ‘Galicia Bilingüe’, no passado dia 21 de Fevereiro.

Nesse dia, mais umha vez, comprovamos a serviço de quê e de quem as forças repressivas espanholas estám ao serviço. As pessoas que nos concentramos para rechaçar as provocaçons do defensores do lingüicídio em curso no nosso país, entre elas alguns e algumhas militantes de NÓS-UP, fomos assediados e assediadas pola polícia, que prometeu denúncias se nom desistíamos da nossa presença no lugar.

Agora vemos que, com efeito, a polícia espanhola denunciou um companheiro que deve enfrentar a denúncia simplesmente por defender a nossa língua.

NÓS-Unidade Popular denuncia a política repressiva do governo espanhol e das forças repressivas, que favorecem as actuaçons de grupos abertamente antigalegos e perseguem que defende a plena normalizaçom do nosso idioma.

Reclamamos a livre absoluçom do companheiro e fazemos pública a nossa solidariedade com ele e com @s que noutros pontos do nosso país enfrentam julgamentos similares. Finalmente chamamos a participar na concentraçom que terá lugar na próxima quinta-feira às 11h nos julgados de Ferrol.

Ferrol, 20 de Abril de 2008

Assembleia Comarcal de NÓS-Unidade Popular de Trasancos
_______________

Entrevistas a Serge Latouche: O Decrecimento Sostíbel

De: Alexandre -mpoulo@teleline.es-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 19 de abril de 2008 16:28
Asunto: Entrevistas a Serge Latouche


Entrevistas a Serge Latouche


SERGE LATOUCHE · DEFENSOR DO DECRECIMENTO
"Necesitaremos trinta planetas como este!"
VÍCTOR-M. AMELA - 09/03/2007

Teño 67 anos, nacín en Vannes e vivo en París. Son profesor emérito de Economía na Universidade París-XI. Estou casado e teño tres fillos e catro netos. Política? Alternativa, avogo por un cambio de modelo: son un obxetor do crecemento! Son agnóstico. O actual económico é insostíbel: hai que frealo e decrecer




- Defínese vostede como obxetor do crecemento?

- Si. Eu obxecto contra a imperante relixión do crecemento económico. Venérase o crecemento como fin en si mesmo, perséguese sempre crecer por crecer. ¡É algo irracional e suicida!

- Eu cría que crecer era bo.

- Si? En Europa, o produto interior bruto en 200 anos multiplicouse por trinta. E pregunto: somos hoxe trinta veces máis felices?

- Entendido.

- Consumimos 20 ou 30 veces máis, ¡iso si! A lóxica imperante é: ¡máis, máis, sempre máis! Iso condúcenos a unha colosal presión sobre os recursos naturais, a esgotalos.

- E a que ritmo crecemos hoxe?

- O crecemento económico europeo, segundo o PIB, é dun 2% cada ano.

- Non parece tanto...

- Crecer un 2% anual sobre a xa altísima cota de produción e consumo europea ¡é moitísimo! Os recursos son limitados.

- Explotaremos máis bolsas de petróleo.

- Queda menos petróleo cada día. E a súa explotación é cada día máis custosa. Dentro duns quince anos, un barril custará 400 dólares: ¡iso fará inviable a aviación civil!

- Acharemos novas fontes de enerxía.

- Os científicos non son tan optimistas respecto diso. Por hoxe, producir un quilo de carne de vaca europea esixe ¡seis litros de petróleo!

- Como calcula iso?

- Some o petróleo necesario para fabricar pensos, abonos, para mover tractores e a industria agroalimentaria do ramo, e o matadoiro, o transporte da carne...

- Entón a carne encarecerase...

- Ademais, esas vacas son viables porque fóra de Europa úsanse territorios - para cultivar soias e outras forraxes para os seus pensos- cuxa superficie equivale a ¡sete veces a de Europa! A cambio, exportámoslles residuos.

- Carne por merda.

- ¡Un 20% dos habitantes do planeta consome un 86% dos recursos do planeta! E na cúspide estamos a chamada clase consumidora mundial:600 millóns de persoas (cifra que coincide cos automóbiles que circulan na Terra), distribuídas así: 300 millóns en Europa, 200 millóns en EE. UU. e 100 millóns en Xapón e China.

- E todo o resto da humanidade anhelando entrar tamén neste club!

- Por iso a única saída sensata é decrecer. ¡Fomentar o crecemento é insensato, só conduce ao desastre global!

- En que medida cada repunte de crecemento mina recursos naturais?

- Medímolo polo chamado sinal ecolóxico,que consiste no impacto que o noso nivel de vida ten no espazo bioproductivo da Terra.

- Que entende por espazo bioproductivo?

- É o espazo que nos fornece de alimentos, enerxía, recursos: o planeta ten 51.000 millóns de hectáreas, das que 12.000 millóns son bioproductivas. ¡Delas dependemos todos os habitantes do planeta!

- Que parte dese espazo nútreme a min?

- Dada a actual poboación da Terra, cada un deberiamos sosternos con 1,8 hectáreas dese espazo bioproductivo.

- Di "deberiamos"... Non é así?

- O actual nivel de vida dos españois: necesita ¡4,5 hectáreas por persoa/ ano! para sosterse. Se todos os habitantes do planeta quixesen vivir como os españois..., ¡farían falta dous planetas e medio!

- E se quixesen vivir como os franceses?

- Serían necesarios tres planetas.

- E como os estadounidenses?

- Seis planetas.

- ¡Seis planetas!

- De seguir crecendo ao 2% anual, no ano 2050 a humanidade necesitaría xa explotar 30 planetas como a Terra para soster tal crecemento!. Agora consumimos o patrimonio acumulado pola Terra en miles de anos: hoxe queimamos nun ano o que a fotosíntesis tardou 100.000 anos en producir.

- Que deberiamos facer para frear isto?

- Volver a un sinal ecolóxico igual a 1 planeta e non máis: ou sexa, sosternos con 1,8 hectáreas por persoa e ano.

- Dite tres medidas para conseguilo.

- Só tres? Ben. Unha: optimizar o uso da enerxía, pois o grupo de estudiosos Nega-wat nun informe demostrou que en Francia poderiamos consumir ¡catro veces menos enerxía! con similar rendemento.

- Dúas.

- Volver a unha agricultura ecolóxica, con abonos naturais e sen pesticidas, e fomentar o localismo agropecuario. E tres: deixar de malgastar cada ano ¡500.000 millóns de dólares en publicidade! Isto por hixiene espiritual e material: en papel supón 50 quilos de bosque por persoa e ano.

- Quen son os beneficiarios do actual sistema?

- Grandes transnacionales como Monsanto. E todos nós somos á vez vítimas e verdugos...

- Viu a película de Gore?

- Si, e aconsello vela porque che conciencia. Aínda que non analiza a lóxica do sistema, non denuncia a lóxica perversa do crecemento. Non sinala responsabilidades.

- Podemos ser ricos de modo sostible?

- Se vinculamos riqueza a consumo material, non. Por iso o noso maior desafío actual consiste en redefinir a idea de riqueza: entendela como satisfacción moral, intelectual, estética, como emprego creativo do lecer.

- E lograrémolo, profesor?

- Lograriámolo se todos pensásemos como pensa o meu amigo o poeta Castoriadis, que sempre me di: "Eu prefiro adquirir un novo amigo a un novo coche".


Entrevista a Serge Latouche
"A modernidade traizoou o seu proxecto"
STEFANO PUDDU / ORIOL LEIRA - 04/04/2007

"Como cidadáns modernos, o noso imaxinario está totalmente colonizado polo economicismo"

"A tecnociencia e os tecnócratas imponnos formas de vida que non eliximos"

Serge Latouche (Vannes, Bretaña, 1940) encheu recentemente o Aula Magna da Universitat de Barcelona - nun acto que contou coa presenza, entre outros, do barcelonista Lilian Thuram. Latouche, que se autodefine como "obxetor de crecemento", é profesor emérito de economía da Universidade de París-XI e presidente do Instituto de Estudos Económicos e Sociais para o Decrecimento Sostíbel.

A ´décroissance´ está irrompendo no debate político e social. Como e cando xorde esta idea?

Nace sobre todo da conxunción de dous grandes correntes. A primeira é a crítica ao desenvolvemento e á sociedade de consumo que xurdiu nos anos sesenta a partir das obras de Ivan Illich, primeiro, e de autores como André Gorz, Cornelius Castoriadis ou François Partant. Todos eles tiñan experiencia directa dos fracasos do desenvolvemento no Terceiro Mundo; co tempo, formouse unha pequena internacional de pensadores - Gustavo Esteva en México, Arturo Escobar en Colombia, Vandana Shiva en India, Raimon Panikkar...- que puñan en dúbida a suposta bondade do desenvolvemento. A Illich preocupáballe que as persoas nos fixésemos cada vez máis dependentes das nosas próteses artificiais, e propuña un tecno-xaxún ante o totalitarismo tecnolóxico da nosa época. A conclusión era que o desenvolvemento non é desexable e se saímos del a nosa vida gañará en calidade.

- e a segunda corrente?

A segunda é a crítica ecolóxica, que se remonta especialmente á obra de Nicolas Georgescu-Roegen, o primeiro economista que demostrou de forma contundente a inconsistencia ecolóxica das teorías do crecemento. Tamén hai que mencionar o informe sobre os límites do crecemento do Club de Roma. A conclusión era que o crecemento ilimitado non só non é desexable: nin sequera é posible. Do encontro destas dúas correntes nace a idea do decrecimiento a principios de 2002 durante un encontro en París auspiciado pola Unesco baixo o lema "Desfacer o desenvolvemento, refacer o mundo". Nace co convencemento de que saír do desenvolvemento é unha necesidade urxente e á vez unha oportunidade para construír colectivamente unha vida máis xenuína.

E logo?

Para entón xa saíra o monográfico da revista Silence [ Obxectivo decrecimento], que tivo gran difusión.

Cos seus ingresos organizouse outro congreso multitudinario en Lyon, e a partir de aí xurdiu unha rede de objetores de crecemento e empezouse a editar unha revista, A Décroissance. Ao cabo de pouco se organizou unha marcha polo decrecimiento e empezaron a xurdir grupos por toda Francia, mentres que en Italia nacía a revista A Decrescita. Ao mellor agora é o momento de Catalunya.

- Nos seus libros fala da necesidade de "descolonizar o imaxinario". Que alcance ten esta descolonización?

Como cidadáns modernos, o noso imaxinario está totalmente colonizado polo economicismo. Pero a economía non vén soa, é parte dun paradigma con múltiples aspectos. O proxecto moderno de emancipación a través da ciencia e a técnica transformouse no seu contrario, conduciu a unha sociedade máis heterónoma que nunca, onde a tecnociencia e os tecnócratas que a administran imponnos formas de vida que non eliximos. Poderiamos dicir que a modernidade traizoou o seu proxecto e que nos toca reinventarlo, superar a modernidade para realizar o seu propósito profundo: unha sociedade autónoma no seu destino. Decidir como debe ser esa sociedade do futuro é responsabilidade de todos: deberemos escoller que mundo queremos deixar aos nosos fillos e netos, co risco de equivocarnos. Castoriadis dicía que a unha democracia non se lle pode impedir suicidarse, que é exactamente o que lle pasou á democracia ateniense, a súa referencia fundamental...

- Viaxou repetidamente a África desde 1964. Que cambiou desde entón ata a súa última visita?

África en 1964 nalgúns aspectos era moito máis próxima á de fai dous séculos que á actual. Había subdesarrollo, pero ninguén morría de fame. As empresas occidentais tiñan problemas para recrutar man de obra, porque se non trataban ben aos traballadores estes volvían ao seu poboado, onde sabían que podían comer. Era aínda posible ir a calquera aldea, pedir un pedazo de terra e plantar mandioca. Hoxe non é así. Os alimentos non chegan á cidade porque non hai seguridade no campo, e os mozos non queren traballar a terra porque xa non sae a conta. A todo isto hai que engadir o desbordante crecemento demográfico. E a contaminación. Cando cheguei non existía; hoxe é peor nas cidades africanas que nas europeas. Hai corenta anos nas zonas rurais de África non existía a necesidade do desenvolvemento. Foron os misioneiros do desenvolvemento quen infundieron a necesidade de ter hospitais e automóbiles. Había que facelo porque o dicía o home branco. A colonización do seu imaxinario foi brutal. A través das series televisivas imaxinan que Occidente é un paraíso e África un inferno. A pesar de todo, certa actitude vital africana permítenos confiar noutro futuro: a súa relación co tempo, a súa alegría e espontaneidade, o vivir o instante sen a nosa obsesión pola previsión e o control?

Que cambiou África en vostede?

Cando fun por vez primeira era un novo economista experto en desenvolvemento, cría na bondade do crecemento e a técnica e quería axudar a desenvolver África. Por iso fun. África axudoume a perder esa fe, permitiume ser un ateo do crecemento. A miña tese doutoral, por fortuna, nunca chegou a publicarse.

Cal sería a mellor política de Occidente en África?

A mellor sería deixala tranquila. Pero iso non significa non facer nada, senón tomar medidas para que as grandes multinacionais deixen de saquearla.

_____________________

Decrecimento:

http://decrecimiento.blogspot.com/

Artigo relacionado de interese:

Reganosa: a cuestión da necesidade estratéxica e a xeopolítica do gas
_______________