mércores, agosto 24, 2011

Som os sinos da Liberdade os que repicam em Líbia?

Por Lupe Ces Rioboo
24.03.2011

Quando nas escolas de Líbia, os nenos e nenas estudem que unhas potencias estrangeiras bombardearom durante case seis meses o seu país, causando miles de mortes, apoiando com armas e mercenários à oposiçom para derrogar um governo; quando se explique que os recursos naturais, antes nacionalizados, fôrom desde aquela expoliados sem controlo por grupos de negócio pertencentes a interesses financeiros alheos, e quando se fale do empobrecimento da povoaçom que resultou desse roubo, depois de ser o país africano co maior índice de desenvolvimento humano, a nossa descendência, terá que esforçar-se para ser vista como parte da Humanidade, por essa longa lista de povos agredidos e saqueados, no nome da liberdade e da democracia.

Mas, nom seremos nós quem tenha que pedir perdom, mesmo o mundo poida que nom tenha um lugar para a nossa civilizaçom de Império, e sejamos tam só um objecto de estudo, como o som agora o império romano, ou o inca ou o austro-húngaro. Por isso, a historia dos vencidos e vencidas, a historia dos povos submetidos, carece sempre de momentos de reparaçom e perdom. Sempre é tarde, sempre é tarde para as vítimas. Ninguém poderá borrar o sofrimento polas mortes, as feridas, os exílios, causados por estes seis meses de bombardeios e intenso trafego de armas...

Estes seis meses centrárom as críticas num modelo político, o liderado por Gadafi, líder da revoluçom socialista que pujo fim à monarquia pró-ocidental, e pouco se sabia das ideias do Conselho Nacional de Transiçom. Quem nos posicionávamos radicalmente em contra da guerra, da intervençom da OTAN no conflito, ilegal e desproporcionada, tinhamos algo moi claro em quanto à categoria política dos grupos armados que estes dias tomavam Trípoli, umha oposiçom que nom tem reparo em chegar ao poder cum despregue militar imperial e hipotecando os recursos materiais (água, petróleo e gás) e financeiros do seu país.

Mas agora, um representante do Conselho Nacional de Transiçom, Magmu Jibril, até este mês de Março com responsabilidades de política econômica no regime de Gadafi e conhecido polas suas teses neoliberais, deu um discurso bastante esclarecedor dos objetivos que perseguiam, quando menos umha das partes em conflito, a restituçom das propriedades nacionalizadas que pertenciam a distintas famílias italianas e israelitas, vinculadas ao regime monárquico líbio que se instaurou por parte das potencias ganhadoras da Segunda Guerra Mundial. Umha devoluçom que se fara sem lugar a dúvidas a cámbio da liberalizaçom e privatizaçom das riquezas líbias, postas em bandeja para ser explotadas pola Uniom Europeia, USA e mesmo regímens da zona como Israel.

Eis as razons últimas da força militar imperial, autodenominada Comunidade Internacional; eis a diferencia entre o movimento opositor líbio, por muito que entre eles poida existir algum grupo pan-arabista e democrático, com críticas fundadas ao governo de Gadafi, e os movimentos populares de Egito, Argel, Tunicina ou o 15M. Em Líbia a bandeira da liberdade está movida polo vento do dinheiro; o ritmo dos cantos e das consignas está marcado polas bombas e os morteiros; as únicas assembleias som as reunions às que asistem as grandes potencias onde se vam decidindo dia trás dia, as sançons, as agresons, a destruiçom...

A operaçom militar resultou muito exitosa. Consolida-se logo como um precedente a nivel internacional. Abre-se a veda da caça de governos hostis ao Império. Umha chamada telefônica, um pequeno contrato de venda das riquezas do país, umha reuniom do Conselho de Seguridade da ONU ..., e um grupo opositor pode ser posto no poder por este novo exército de liberaçom a conveniência, que é a OTAN. Quem será o seguinte? Venezuela? Bolivia? Ecuador?...

Na reportagem fotográfica feita depois da reuniom celebrada esta semana entre a ministra Carme Chacón e a ministra Trinidad Jimenez, havia moitos sorrisos. Nada adequado para avaliar umha guerra onde se está participando, matando, destruindo povoaçons e infraestruturas que nom lhes pertencem, ou é que tenhem saudade de quando Fernando O Católico conquistou Trípoli em 1510? Ou o sorriso é porque os interesses de REPSOL estám assegurados? Seria este o poder co que sonhavam estas duas mulheres socialistas, democratas, e no seu momento pacifistas? Que perverso processo pessoal anulou a sua consciência?

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
24 de agosto de 2011 13:30
http://lupeces.blogspot.com/
______________

O "LNG Bonny", un antigo buque gaseiro cargado con miles de toneladas de GNL/LNG anuncia a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 25 de Agosto - O Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, o Porto será o lugar da concentración


CONCENTRACIÓN NO PORTO DE FERROL,
NO PEIRAO DE CURUXEIRAS
NO LUGAR ONDE ESTABA A ANTIGA FÁBRICA DE XEO

XOVES 25 DE AGOSTO, ÁS 8 DA TARDE

O "LNG Bonny", cargado con miles de toneladas de GNL/LNG para a ilegal e perigosa Reganosa,  ten anunciado a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Xoves 25 de Agosto de 2011. Esta entrada, supon xa a 98, desde que o fixera o LNG "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, consitente nunha Concentración Sonora, o mesmo Xoves, ás 8 da Tarde, a Concentración terá lugar, como a ultima vez, no barrio de Ferrol Vello diante da praza onde estaba a antiga fábrica de xeo, no Porto de Ferrol. Perante a concentración difundira-se entre a poboación, en sintese, 10 razóns para preguntar-se ... Por que Reganosa ten que saír da nosa Ría e das nosas Vidas ?

[No LNG Bonny, en Maio de 2010, produciu-se un incendio cando reparaba no porto comercial de Brest]

Características do buque:
Un vello buque de máis de 30 anos de antiguidade [construído en 1981], o “LNG Bonny”, con bandeira convencional d'as Illas Bermudas, de 286.85 m de eslora e 41.84 m de manga, 11.22 m de calado, m de puntal 14.48 e 133.000 m3 de capacidade.

  •  POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  •  CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  •  PLANTA DE GAS FORA DA RÍA   !!

Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
24 de agosto de 2011 17:12
---

APOIO ECONÓMICO


O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

______________________

sábado, agosto 20, 2011

"A saúde e a sanidade", entervista con Àngels Martínez i Castells, integrante de "Dempeus per la salut pública" - Vídeos

Entrevista a Àngels Martínez i Castells [*] integrante de "Dempeus per la salut pública".

Àngels Martínez i Castells, é unha das persoas que escribe no libro "Reacciona" -10 respostas cunha idea común: a necesidade de tomar postura e actuar. Presentamos uns vídeos publicados, baixo licenza Creative Commons, por LibreRed, onde fala de saúde e sanidade.


A saúde e a sanidade - Primeira Parte



A saúde e a sanidade - Segunda Parte



Fonte: https://www.youtube.com/user/LibreRed

[*] Àngels Martínez i Castells, é doutora en Ciencias Económicas e profesora de Política Económica da Universidade de Barcelona desde 1976 ata 2008. Escribiu sobre xénero, deslocalizacións industriais, saúde pública, inmigración e cidadanía. Foi membro do Comité Central do PSUC. Na actualidade é presidenta da Plataforma Dempeus per la Salut Pública.

Blogue:
Punts de Vista http://angelsmcastells-nireblog.com
_________________

Lazos pro Solidariedade convoca unha concentración de apoio a súa causa este Luns, 22 de Agosto na Praza do Concello de Ferrol

Este Luns, 22 de Agosto de 2011, ás 12:30 horas, está convocada unha Concentración na Praza do Concello de Ferrol, pola Asociación Lazos Pro Solidariedade.

A Asociación LAZOS Pro Solidariedade, tras máis de 15 anos de traballo, está en perigo de desaparición, por falla de apoio das Administracións Públicas, é por este motivo que está convocada a mobilización social de denuncia,  concienciación e solidariedade coa causa da entidade ferrolá, para demandar un compromiso, por parte das Administracións Públicas, que evite o peche da entidade solidaria.

Difunde, apoia e participa na convocatoria.

LAZOS é unha Asociación de afectad@s polo VIH-sida e/ou drogas e técnicxs. Constituída en 1995 en Ferrol.

A túa axuda e achega é imprescindíbel para continuar cos proxectos, programas e actividades de LAZOS Pro Solidariedade. COLABORA!

PARA COLABORAR:
Podes facer as túas doazóns ou facer-che soci@ na seguinte conta bancaria: 2080 0214 17 0040006963 de NOVACAIXAGALICIA

Enderezo:
R/ Dr Fleming 8-10 Baixo - 15401 Ferrol - Galiza

Telefonos de contacto:
981350777698147975

Blogue:
http://comitelazos.blogspot.com/

Correo-e:
comiteantisidaferrol@gmail.com

LAZO Pro Solidariedade no facebook:
http://www.facebook.com/event.php?eid=154420157973316#!/profile.php?id=1494525003
__________________

domingo, agosto 14, 2011

Solidariedade co Corno de África: A colleita de Ferrol Terra

A nosa colleita en FERROLTERRA para Somalia
sábado, 10 de setembro às 10:00

Detrás do Marco
Rúa Londres s/n
Vigo, Galiza

10 de SETEMBRO de 2011 en VIGO

ACTO SOLIDARIO POLO CORNO DE ÁFRICA.

• EXPOSICIÓN E POXA DE OBRAS DE ARTE DOADAS DETRÁS DO MARCO, é un local moi ben situado, xusto detrás do MARCO (museo arte contemporánea de Vigo)
Dirección: RÚA LONDRES, S/N, VIGO, 36202.

• CONCERTOS
B.B. David
Silvia Womami

Estamos á espera de máis incorporacións

Todo o recadado será a beneficio da ONG MÉDICOS SEN FRONTEIRAS, estará presente tanto na promoción publicitaria, como o día da celebración do acto.

telf (so pra Ferrolterra) 637 567 497
telf (Resto de Galiza) 627 239 615

No facebook:
http://www.facebook.com/event.php?eid=160044467407194

Enviado por:
http://www.facebook.com/event.php?eid=160044467407194#!/Susete70
______________________

O "Cheikh el Mokrani", un buque gaseiro cargado con miles de toneladas de GNL/LNG anuncia a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 15 de Agosto - O Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, desta vez no Porto


CONCENTRACIÓN NO PORTO DE FERROL,
NO PEIRAO DE CURUXEIRAS
NO LUGAR ONDE ESTABA A ANTIGA FÁBRICA DE XEO

LUNS 15 DE AGOSTO, ÁS 8 DA TARDE

O "Cheikh el Mokrani", cargado con miles de toneladas de GNL/LNG para a ilegal e perigosa Reganosa,  ten anunciado a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 15 de Agosto de 2011. Esta entrada, supon xa a 97, desde que o fixera o LNG "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, consitente nunha Concentración Sonora, o mesmo Luns, ás 8 da Tarde, mais desta volta a Concentración terá lugar no barrio de Ferrol Vello diante da praza onde estaba a antiga fábrica de xeo, no Porto de Ferrol. Nunha nova forma de acción, rotando as mobilizacións por diferentes lugares e barrios, dun xeito itinerante, co obxectivo de chegar coa protesta a un número maior de persoas. Ademais de difundir entre a poboación, en sintese, 10 razóns para preguntar-se ... Por que Reganosa ten que saír da nosa Ría e das nosas Vidas ?.


Características do buque:
O metaneiro "Cheikh O Mokrani", cunha capacidade de 75.500 m3 de Gas Natural Licuado, ten unha eslora de 220 metros, unha manga de 35, un calado máximo de 10,75 e un desprazamento de 55.200 TM. O gaseiro, considerado de dimensións medias dentro do estándar desta clase de buques, foi construído en 2005. Navega baixo bandeira das Bahamas.
  •  POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  •  CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  •  PLANTA DE GAS FORA DA RÍA   !!


Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
13 de agosto de 2011 19:47
---
APOIO ECONÓMICO

O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org


______________________

sábado, agosto 13, 2011

En setembro de 2001 EEUU xa tiña un plan para invadir sete países, incluída Libia - O xeneral Wesley Clark adiantou os acontencimientos - Vídeo




Nunha entrevista con Amy Goodman o 2 de marzo de 2007, o xeneral estadounidense retirado Wesley Clark, explica que a administración Bush planeou invadir sete países en cinco anos: Iraq, Siria, Libano, Lybia, Somalia, Sudán e Irán. Repito, a entrevista é de marzo de 2007, aínda que se supón que a conversación que se conta tivo lugar pouco despois do 11-S.

Nunha década actualizaron os plans e ampliado o número de países aos que atacar e levar á guerra.

Wesley Clark, xeneral retirado do Exército dos Estados Unidos de América. Foi Comandante Supremo da Organización do Tratado do Atlántico Norte durante a Guerra de Kósovo, onde dirixiu o bombardeo da OTAN sobre Iugoslavia. No ano 2003 postulouse como precandidato do Partido Demócrata á presidencia dos EE.UU.

Na entrevista realizada en marzo de 2007 ao ex-comandante da OTAN Wesley Clark na que este revela que os plans para invadir Libia, outros países africanos e de Oriente Medio, xa saíron do Pentágono xunto cos de invadir Iraq tan só unha semana logo dos atentados do 11 de setembro de 2001 en New York

Fonte: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=133988

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
13 de agosto de 2011 17:00
_________________

Nova web de Leonor Massanet, sobre Libia:
http://www.leonorenlibia.com/
__________________

Enlaces de interese:

___________________

Quem expulsará aos mercaderes do templo?

Por Lupe Ces Rioboo
19.03.2011

O próximo 10 de setembro, a rede galega de crentes cristians, convidada pola Asociación Irimia, subirá ao Monte Xiabre de Vilagarcía. Será um dia de festa, reivindicaçom e oraçom. É a reuniom de moitas comunidades que umha vez ao ano, desde há já trinta e quatro, celebram umha intensa comunhom coa Natureza, e o sermos humanos, no que reconhecem o divino. Umha celebraçom onde o compartilhado, obra a milagre de converter em irmaos e irmas, a quem nom o som.

Por uns segundos, dias atrás, as televisons ofereciam umhas imagens, quando menos insólitas e inquietantes, da celebraçom dos funerais polas vítimas da massacre de Noruega. Insólitas porque nelas o oficio religioso estava protagonizado por um home e umha mulher, e na roupagem e nos acenos que realizavam nesses segundos nos que as cámaras enfocárom o altar, nom se percebia hierarquia entre oficiantes. Inquietantes, para algúns desde logo, porque nom se volvérom a emitir. Eis a Igreja de Noruega, que celebra desde 1993 matrimônios entre pessoas do mesmo sexo e tem a umha mulher bispa, como presidenta da sua Conferencia Episcopal.

Umhas semanas depois da celebraçom deste funeral, e umhas antes da Romaxe que levará ao Monte Xiabre às comunidades de base cristians galegas, estamos assistindo a umha demostraçom fastuosa e provocadora dum poder eclesial que busca perpetuar a sua dorosa doctrina e organizaçom social. Umha organizaçom baseada na desigualdade, ensalçadora e reprodutora do sofrimento humano e que desfruta de privilégios e status herdados de situaçons históricas que nada tenhem a ver coa democracia.

Contabilizei até seis canles de televisom que levam anunciando o evento. Conheço o palco coas suas extraordinárias dimensons. Conheço o desenho dos douscentos confessionários que se utilizaram na “Festa do perdom”, até o menú que Rouco Varela oferecerá como anfritiom a um seleto grupo, Papa incluído, de invitados. Com cada nova, o evento vai colhendo mais e mais personalidade megalômana. Cumpre lembrar que a megalomania é um estado psicopatológico caracterizado polos delírios de grandeza, poder, riqueza ou omnipotência. Trata-se dumha obsessom compulsiva por ter o controlo, pastores sobre as ovelhas.

Ás bases católicas praticantes se lhes comunicou que elas iam ser as financiadoras do projeto, coas aportaçons que significavam o acolhimento nas suas casas, de jovens, e nom tam jovens, participantes. As canles televisivas confessionais, desinformavam a respeito do dinheiro público doado generosamente em tempos de escassez, polos governos amigos, e polos governos temerosos do poder de Roma, para assegurar esse novo sentimento vitimista, que tanto rédito lhe trae ao integrismo entre as suas bases, “aos católicos se nos persegue neste pais”, “ninguém nos dá nada”, “em nenhum país passa o que passa aqui coa viagem do Papa”, “hai que pensar que é um chefe de estado e como tal tem que ser recebido”.

Assim, mentres os nenos e as nenas em Somália agonizam nos colos das suas nais e em Líbia os bombardeios diários pretendem convertê-la na nova Gaza... Mentres os anceios de liberdade e democracia abroiam em cada praça..., um grupo de homens negadores da democracia, da igualdade e da felicidade humana, faram ostentaçom do seu poder, e das suas boas relaçons cos poderosos, e verqueram sobre nós as suas ideias opressoras sobre a vida e a morte, sobre a sexualidade, sobre a convivência e os afetos... , e utilizaram todo o seu poder para impor essas ideias ao conjunto da sociedade mediante o apoio ao projeto político que lho vem assegurando ao longo de todos estes anos desde que rematou a ditadura. E o faram abençoando às suas empresas patrocinadoras, Banco de Santander, Caja Madrid, Endesa, Fomento de Construcciones y Contratas, Movistar... Mágoa do Cristo anticlerical e radical que expulsou aos mercaderes do templo!

--
Blogue pessoal:
http://lupeces.blogspot.com/


Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
13 de agosto de 2011 17:00
_________________

Nuñez Feijoo culpable - 4 anos de 'Cultura Si, Mausoleo Non' pola disolución da Cidade da Cultura

  • CATRO ANOS DE ACTIVIDADE DA PLATAFORMA CULTURA SI, MAUSOLEO NON: POLA DISOLUCIÓN DO PROXECTO DA CIDADE DA CULTURA E O USO DOS EDIFICIOS PARA CUBRIR NECESIDADES SOCIAIS.
  • NUÑEZ FEIJOO É CULPABLE DO DESPILFARRO E MAL GASTO DUN PROXECTO DESCONTROLADO E GRAVOSO, SUPERFLUO E INNECESARIO PARA A CULTURA GALEGA.
  • A PROGRAMACIÓN A BASE DE PIANISTAS, TEATRIÑOS INFANTIS E OBSERVACIÓNS DE ESTRELAS NON XUSTIFICA UN DISPENDIO DE MAIS DE 2 MILLONS DE EUROS AO ANO EN MANTEMENTO E O ORZAMENTO DE 21 MILLONS DE EUROS DA FUNDACIÓN CIDADE DA CULTURA.
Despois de catro anos de actividade e co nacemento da Plataforma co anterior goberno bipartito, continuamos hoxe esixindo da Xunta de Galicia e do seu Presidente a tomar medidas que eviten o despilfarro de diñeiro público que supon a continuidade da Cidade da Cultura, con un coste que xa supera nestes momentos os 550 millóns de euros (cando o seu orzamento inicial foi de 108 millóns de euros). Cun coste engadido de 2,6 millóns de euros ao ano para mantemento e de 21 millóns de euros de orzamento da Fundación Cidade da Cultura para o ano 2011.

Consideramos que nestes momentos é unha irresponsabilidade politica e unha afrenta aos cidadáns continuar adiante coa Cidade da Cultura é adicar unha cantidade desorbitada de diñeiro público a manter uns unhas obras inacabables e de final e contidos incertos. Cunha programación a base de pianistas, teatriños infantis e observacións de estrelas que de ningun modo xustifica manter en pe toda a parafernalia e protocolo da Fundación da Cidade da Cultura.

Cando a Xunta de Galicia está a pechar comedores escolares, plantas de hospitais, e centros de atención especial a minusválidos é unha imprudencia temeraria continuar mantendo o luxo e ornamento da Cidade da Cultura, un proxecto obsoleto e caduco que non pode ser asumido nestes tempos de necesidades básicas sen cubrir ou saturadas pola demanda social. A continuidade da Cidade da Cultura supon un burato de centos de millóns de euros do erario público que son un insulto ao sentido común. A Xunta de Galicia deberia impulsar o dedicar estes orzamentos a mellorar substancialmente as condicións reais (sociais, sanitarias e educativas) do pobo galego ali donde as necesidades son mais acuciantes.

A Plataforma Cultura Si, Mausoleo Non, vai continuar coa sua actividade cidadán de ESIXIR dos políticos que gobernan na Xunta de Galicia a disolución do proxecto da Cidade da Cultura e o uso dos edificios construidos nun fin de interes xeral e non en escaparate de ideas peregrinas dun alcalde, dun medio de comunicación localista ou de politicos con afan de protagonismos, como foron os casos de querer convertir o Gaias nunha pista de tenis, na sede dun circo ou nun macro restaurante de cociñas exoticas. Pensamos que os cidadans merecemos outra xestión mais seria e riguroso co destino dos fondos públicos e sempre con eficiencia e eficacia, ao servizos dos cidadáns e das suas necesidades básicas, que nestes momentos non son precisamente ver unha chuvia de estrelas ou pagar 100 euros por unha silla para ver un partido de tenis.

Finalmente agradecemos o apoio dos miles de cidadans que se teñen declarado por distintos medios en contra deste burato sen fondo que é a Cidade da Cultura e mostrado as suas simpatias coas actividades desta Plataforma. Seguiremos na loita ata que os politicos que nos mal gobernan rematan con esta vergonza.

Compostela, 12 de agosto de 2011

POLA PLATAFORMA CIDADÁN CULTURA SI, MAUSOLEO NON

Asdo. Xan Carlos Ansia.
Tlfo. 658656957

Enviado por:
cultura si mausoleo non
-culturasimausoleonon@gmail.com-
12 de agosto de 2011 14:04
__________________

Sitios na Rede da Plataforma Cultura si, Mausoleo Non:

http://www.culturasimausoleonon.org/
http://culturasimausoleonon.blog.com/
__________________________

O Grupo Municipal de Esquerda Unida: “hai que cumprir e facer cumprir as disposicións en materia de normalización lingüística aprobadas por todas as Corporacións democráticas até agora”

INFORMACIÓNS DO GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA

Ferrol, venres 12 de agosto de 2011
  • O GRUPO MUNICIPAL DE EU RECLAMA DO VOCEIRO DO PP QUE SE AXUSTE Á LEGALIDADE NA DEFENSA DO GALEGO
  • HAI QUE CUMPRIR E FACER CUMPRIR AS DISPOSICIÓNS EN MATERIA DE NORMALIZACIÓN LINGÜÍSTICA APROBADAS POR TODAS AS CORPORACIÓNS DEMOCRÁTICAS ATÉ AGORA, SUBLIÑA YOLANDA DÍAZ

O Grupo Municipal de Esquerda Unida quere saír ao paso das posicións verquidas polo Voceiro do PP no Goberno Municipal, no que avanzou a súa defensa dos postulados máis contrarios ao proceso de normalización lingüística do galego, asumindo os postulados que buscan afogar a cultura galega e o noso idioma.

Yolanda Díaz, Voceira do Grupo Municipal de Esquerda Unida subliñou que “hai que cumprir e facer cumprir as disposicións en materia de normalización lingüística aprobadas por todas as Corporacións democráticas até agora”. Normas que van dende a ordenanza de normalización lingüística até ao Plan de Normalización da nosa lingua, que busca espallar por todos os relanzos da vida social ferrolá, e que constitúen no eido local a plasmación do consenso democrático e das normas aprobadas no Parlamento Galego dende a fin da ditadura franquista. Neste eido, Yolanda Díaz salientou o traballo desenvolvido polas Comisións de traballo do Consello Municipal da Lingua no tempo en que se puxeron en marcha baixo o impulso de Javier Galán, insistindo no valor da súa continuidade e extensión.

Para Esquerda Unida se non se quere defender a lingua e cultura galegas hai que cambiar toda a lexislación; do contrario estamos a despeñarnos polos carreiros antidemocráticos, que son os únicos nos que periga o galego. So durante os reximes ditatoriais, en particular durante o franquismo, se atacou ao galego. O noso Grupo reclama do PP que non se sume aos coros interesados da ultradereita que tenta rachar consensos democráticos e construír unha guerra cultural na que somentes vai sufrir a nosa lingua e cultura.

Esquerda Unida fai un chamado ao Goberno para que amose con feitos o seu compromiso co galego, cun orzamento axeitado ás necesidades do proceso normalizador cara o orzamento de 2012, e co pulo ás comisión de traballo do Consello Municipal da Lingua seguindo o regueiro de traballo posto en marcha por Javier Galán.

Enviado por:
Ferrol Esquerda Unida
-eu-ferrolterra@esquerdaunida.org-
12 de agosto de 2011 17:04


Ola !
Remitimos un Informacións do Grupo Municipal de EU Ferrol, no que reclamamos do Goberno Municipal o cumprimento da normativa de promoción ao galego vixente. Saúdos, Ramiro Marier
________________

NÓS-Unidade Popular exige ao Governo municipal de Ferrol o cumprimento da Ordenança de Normalizaçom Lingüística, nom o seu rebaixamento

Diversos meios informam hoje de que o Partido Popular, governante em Ferrol após as últimas eleiçons municipais, recebeu ontem umha representante do coletivo ultra 'Galicia Bilingüe', dedicado a defender a imposiçom do espanhol e a discriminaçom legal do galego.

Parece-nos grave que um governo que di ser “democrático” receba representantes de um grupo que despreza abertamente a língua própria da Galiza. Porém, ainda nos parece mais grave a total harmonia que parece existir entre o governo municipal do PP e as ideias supremacistas defendidas por esse coletivo.

Desde 1997, existe em Ferrol umha Ordenança Municipal de Normalizaçom Lingüística que nengum dos sucessivos governos até hoje tem assumido nem cumprido na prática, além das declaraçons de intençons. Na realidade, a implacável imposiçom do espanhol no seio da sociedade ferrolana e galega exige medidas de fomento do galego mais ambiciosas do que essa Ordenança estabelece, pois hoje continua a ser maioritariamente incumprida sem que nengum dos grupos municipais pareça preocupar-se com isso, já que todos eles passárom já polo governo.

Agora, o Partido Popular incrementa a pressom contra o galego e anuncia, através do presidente da Cámara em funçons, Jose Manuel Vilarinho, umha reforma que rebaixe os conteúdos dessa Ordenança Municipal, atendendo às reinvidicaçons discriminatórias de 'Galicia Bilingüe'.

Os movimentos socias e o conjunto dos ferrolanos e ferrolanas comprometidas com o nosso idioma devemos manifestar a nossa enérgica repulsa às pretensons do PP, plenamente identificadas com as dos ultras de 'Galicia bilingüe', e atuar para evitar novos ataques à nossa língua.

Ferrol é umha cidade galega, onde o galego tem sido historicamente a língua própria e nom vamos admitir e umha elite de senhoritos e renegados continuem a espoliar o nosso principal património coletivo.

A Ordenança Municipal de Normalizaçom Lingüística deve ser cumprida e incorporar elementos mais ambiciosos para a recuperaçom total dos usos do galego. Se o PP pretende fazer o contrário, deveremos pressionar até conseguirmos que mude de opiniom ou abandone o governo, pois um partido inimigo do galego nom merece ocupar umha posiçom de poder institucional como essa.

Por um Ferrol em galego, polo cumprimento da Ordenança de Normalizaçom Lingüística

Assembleia Comarcal de NÓS-Unidade Popular

Web de NÓS-UP

Ferrol, 12 de agosto de 2011

Enviado por:
NÓS-UP Trasancos
-nosuptrasancos@gmail.com-
12 de agosto de 2011 15:22
______________________

sábado, agosto 06, 2011

Despois das eleccións: comezar desde o principio, ...Por Manuel Monereo

Manuel Monereo [*]
06.08.2011

Unha das cousas que aprendín da cultura da esquerda italiana é a importancia de caracterizar ben a fase político-social na que se vive e comprender como esta organiza os comportamentos e as percepcións dos actores sociais. Un dos grandes problemas da esquerda social, sindical e política é que non ten en conta a fase ou, mellor devandito, os cambios de fase dos últimos anos: segue respondendo cos mesmos clichés, coas mesmas manidas razóns de sempre e cunha incapacidade superlativa para entender o que pasa.

Cada vez entendo mellor aos vellos sociólogos (realistas e reaccionarios) que falaban das inercias burocráticas, do concepto da clase política e da circulación de elites como mecanismos do funcionamento do sistema. Unha das características do cambio de fase cando, como agora, cambia para peor, é que as dinámicas burocráticas tenden a eludir a realidade, a non afrontar os problemas e a seguir co "trán-trán" do menos malo, sen saber que cando rompe a normalidade e vén a excepción case sempre o peor acaba sendo o menos malo.

Trátase, precisamente, disto: estamos nun "período de excepción" decretado pola plutocracia (o finanzcapitalismo do que fala Luciano Gallino), é dicir, da suspensión do dereito e o despotismo dos "poderes salvaxes" (Luigi Ferrajoli). Cando o presidente (liberal) da patronal di que a lexislación laboral é filla do franquismo e neta da República non só falsifica a historia, senón que lles di ao noso responsables e moderados sindicatos de clase o que lles espera: ou aceptan o ditado ou eles (a patronal e o seu goberno do PP) axustaranlles as contas en negociación colectiva, subvencións, liberados, horas sindicais e todo aquilo que configurou certo tipo de sindicalismo no pasado. Non hai que equivocarse: o obxectivo real é cercenar os dereitos colectivos, suprimir as liberdades sindicais e terminar por romper os poucos bastións que quedan de traballo con dereitos. Falar de "Estado social" e "de constitución do traballo" na España da Unión Europea é enganar e enganarse, atragantarse de palabras baleiras que presaxian a derrota das clases traballadoras.

Onde está o problema? Estamos nun fin de ciclo (económico, social e político) e os poderes de facto están rompendo unilateralmente co pacto político-social mediante o que se fundou o chamado Reino de España e a súa Constitución, coa anuencia activa ou pasiva da clase política, acompañada e lexitimada por unhas institucións "representativas" privadas de poder e subordinadas aos intereses xerais definidos por "Europa", é dicir, a ditadura da oligarquía financeira alemá e francesa.

O pasado non volverá e hai que afrontar con lucidez e coraxe moral unha fase caracterizada pola reacción sistemática e coordinada dos poderes fortes contra os dereitos sociais e sindicais da cidadanía. Hai mais realismo, intelixencia e dignidade neses miles de mozos (e non tan novos) que denunciaron en plena campaña electoral o dominio dos poderes económicos e a corrupción moral da clase política, que en tanto cargo público, sindical ou partidario que, desde un suposto pedigrí histórico, coñecemento e experiencia, desprezan e critican a quen din a verdade. É unha verdade que eles mesmos nalgún momento das súas vidas creron e defenderon, e agora teñen que soportar a "terrible molestia" de que non deixen pasar os seus coches oficiais ou de que lles piten en parlamentos ou concellos. A lección é de veracidade: a soberanía reside no pobo?, a lei é igual para todos?, os dereitos fundamentais sociais están vixentes neste país?

Vanse suprimindo dereitos e vaise creando un modelo de sociedade que debilita estruturalmente ás clases traballadoras co fin de impedirlles actuar como suxeito socio-político. Para iso é necesario suprimir as conquistas laborais, mercantilizar os bens públicos e desproteger ás persoas: crear "forza de traballo libre" para a escravitude asalariada, que dicían os clásicos. En resumo, paradoxo dos tempos, Europa se latinoamericaniza (o seu modelo social e político) e América Latina se europeíza.

As eleccións deixárono todo meridianamente claro. O debate real do poder e da clase política (PSOE, PP e as burguesías nacionalistas) foi ata agora a rotundidade e o ritmo do axuste. O que se gaña co PP tamén é claro: un golpe de estado (con rescate ou sen el) contra os dereitos sociais e sindicais, privatizar o noso raquítico Estado social e pór a disposición dos grupos oligárquicos a riqueza social.

Á esquerda (social, política e cultural) non o queda outra que "ler" ben a fase, organizar a resistencia, unirse desde a pluralidade e reconstruír os seus vínculos sociais. Obxectivo: construír unha forza alternativa de oposición. Mañá é tarde.

[*] Manuel Monereo Pérez, é politólogo, investigador do Centro de Estudos Políticos e Sociais (CEPS) e colaborador da revista "El Viejo Topo".

Este artigo foi publicado no nº 47 de Pueblos - Revista de Información e Debate, terceiro trimestre de 2011.
______________

venres, agosto 05, 2011

A progresía e o movimento 15-M, ... Por Carlos Taibo - Último libro: "Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"

Por Carlos Taibo Arias [*]
04.08.2011

Nalgún momento sinalei que en termos xerais as xentes da esquerda tradicional portáron-se decentemente en relación co Movimento 15-M: participaron nas asembleas, fuxindo das identificacións partidarias e decatáron-se do significado do que estaba ocorrendo. O anterior é verdade aínda cando non falten nalgúns lugares problemas que cualificarei de menores -intentos, por exemplo, de manipulación e control- e aínda cando algún responsable político -así, o candidato de EU á alcaldía de Madrid, Anxo Pérez, ou o outrora máximo dirixente de Esquerra, Josep-Lluís Carod-Rovira- realice declaracións impresentables.

Se a esquerda tradicional estivo genéricamente á altura das circunstancias, cabe preguntar-se de quen non pode dicir-se outro tanto. Esquecerei-me agora da ruindade inxente que rodea aos sindicatos maioritarios; que rechamante parece que sexa o Movimento 15-M o que convoque o pasado día 19 as manifestacións contra o Pacto do Euro, mentres as cúpulas de CCOO e UGT gardaban silencio. Interésa-me prestar atención, así a todo, a un grupo humano cuxa conduta ante os feitos das últimas semanas merece máis dun comentario. Falo desa constelación progresista da que forman parte un bo puñado de estrelas da intelectualidade e das artes.

O primeiro que me produce sorpresa é o feito de que estas xentes non dubiden en utilizar, para identificar-se, a etiqueta de progresistas. Poucos termos hai máis gastados que este. Gastados, en primeiro lugar, pola retórica vacua que empregou nos últimos decenios o partido que segue dirixindo o Goberno Español. Como é posible que quen nestas horas afirman que queren romper amarras con todo o que significa ese partido non dubiden en seguir empregando un cualificativo tan delatador? Sempre preto de estruturas de poder, os nosos progresistas adheríronse no pasado a todas as miserias imaxinables. Alguén esqueceu, por certo, a lista de partidarios do Tratado Constitucional da Unión Europea -chafariz principal da merda que hoxe arrastramos- que promoveu a SGAE en decembro de 2004? Non parece, nun terreo próximo, que estas xentes se desmarcaron convincentemente dos seus intereses persoais, nun escenario no que non menudean as noticias que dean conta de como recoñeceron publicamente os seus erros do pasado. Mentres, por unha banda, nunca pisaron un centro social okupado -para algo están os oropeles do Círculo de Belas Artes madrileño-, polo outro mantiveron ata fai ben pouco -seica algúns a manteñen aínda- unha relación moi cálida con eses dous combativos sindicatos que mencionei unhas liñas máis arriba. Falo de xentes, en fin, que se atribuíren a conciencia da esquerda e que estiman que non poderiamos pasar sen o socorro das súas declaracións e manifestos.

Teño a firme convicción de que os intelectuais e artistas progresistas arrastran problemas graves en materia de comprensión do que ocorre entre nós. No seu discurso o seu é que se denuncie o que está na epidermes mentres se esquivan as cuestións de fondo. Se a corrupción e a precariedade forman parte da primeira, o capitalismo e a supeditación do poder político ás súas regras viven entre as segundas. A única resposta posible e consecuente -así o entenderon amplísimos sectores do movemento 15-M- asume a forma da contestación franca do capitalismo desde perspectivas antiproductivistas, antipatriarcales e internacionalistas. Semellante proxecto casa mal, dito sexa de paso, coa obsesión dos nosos intelectuais e artistas polos partidos e as eleccións. Cal non será respecto diso a última idea brillante que estarán iluminando no que se refire a marabillosas frontes nos que conflúan algúns dos primeiros? E que líderes proporannos agora? Haberá algún que non cheire ao mesmo de sempre, ao designio de reunir á esquerda claudicante baixo bandeiras aparentemente novas? Que significativo resulta que moitos de quen fai ben pouco lle rían as grazas ao PSOE sentan hoxe traizoados. ¡Vaia que tardaron tempo en tomar nota da realidade! O de Esquerda Unida, entre tanto, non parece convencer-lles, seica porque no maltreito proxecto da refundación non se lles reservaba o lugar que esperaban, seica porque seguen pensando que é preferible ser cola de león que cabeza de rato.

Maior relevo que todo o anterior corresponde, con todo, a un feito: os nosos intelectuais e artistas víronse por completo desbordados polo que ocorreu tras o 15 de Maio. E a súa situación é incómoda, primeiro de nada, por algo que salta á vista: nada tiveron que ver coa xestación dun movimento que, por razóns fáciles de intuír, non comprenden, inmerso como está no vórtice da asemblea e da autogestión, lonxe de divos e de famoseos. En lugar de achegar-se humildemente ao que empezaba a manifestarse, entregáron-se con decoro á tarefa de rebaixar a radicalizade da proposta que vía a luz nas prazas, procurando adapta-la a unha ladaíña repentinamente superada pola reacción airada dos mozos. Para iso dispuxeron, como sempre, dos resortes preceptivos que ofrecen os medios progresistas: El País e a SER, Público e Radio Nacional.

Sen norte, os nosos amigos procuran nestas horas, con escaso éxito, recuperar o protagonismo que tanto lles gusta. Bo sería que tomasen nota, con todo, de algo que parece evidente: @s indignad@s non só o están cos banqueiros e cos gobernantes que lles serven. Non senten ningún agarimo, tampouco, por quen riron as grazas demasiadas veces aos uns e aos outros. Para certifica-lo basta con botar unha ollada aos foros de moitos deses medios de comunicación progresistas que acabo de nomear.

Fonte: http:// www.carlostaibo.com
30.06.2011 | Carlos Taibo | Crise - Estado español/España |

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]
_________________

Carlos Taibo escribiu un libro sobre o 15-M de moito interese:

"Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"
EDICIÓN: 2011 | ISBN: 978-84-8319-604-5 | Catarata | 86 páxinas

COMENTARIO DO AUTOR:
Estas páxinas ofrecen unha interpretación do que significou o movemento que viu a luz, en Madrid e noutros lugares, o 15 de maio de 2011. Para iso debullan as razóns que explican o éxito dese movemento, as dúas grandes percepcións que coexisten no seu interior, os trazos fundamentais da súa proposta programática, a reacción provocada nas xentes de orde, o eco mediático alcanzado e, en fin, as perspectivas de futuro que se abriron. Escrito desde posicións próximas ás de quen organizaron as manifestacións do 15 de maio, neste texto apréciase o desexo de que o chamado movemento 15-M convértase no fermento dun amplo proceso de autogestión e creación de espazos autónomos.

Pode-se conseguir por 8 € en "Traficantes de soños"
________________________

xoves, agosto 04, 2011

O 15-M volta convocar na Praza do Concello de Ferrol, este Venres 5 de Agosto, ás 8 da Tarde

Unha estafa de 16 billóns de dólares, ... por Atilio Boron

Por Atilio Boron [*]
02.08.2011

A atención da opinión pública internacional está centrada no acordo pírrico asinado entre Barack Obama e o Congreso mediante o cal o presidente comprométese a aplicar un duro programa de axuste fiscal, centrado no recorte de gastos sociais (saúde, educación, alimentación) e infraestrutura por 2.5 billóns de dólares (2.500.000 millóns de dólares) pero preservando, como o esixe o Tea Party, o nivel actual do gasto militar e a súa eventual expansión. A cambio disto, a Casa Branca recibiu a autorización para elevar o endebedamento de Estados Unidos ata 16.4 billóns de dólares (é dicir, 16.400.000 millóns de dólares), cifra superior nuns dous billóns ao PIB dese país. Con isto espérase -confiando na "maxia dos mercados"- superar a crise da débeda pública e reactivar a languideciente economía norteamericana. Esta receita xa foi implementada a sangue e lume en América Latina e non funcionou; e tampouco o fixo na convulsionada Europa destes días. Con este acordo o único seguro será o agravamento da crise e, da súa man, a acentuación da belicosidad norteamericana no escenario mundial.

"Socialismo" para os ricos, mercado para os pobres

O debate sobre o posible default de EEUU eclipsó por completo un escándalo financeiro de inéditas proporcións: O 21 de Xullo pasado coñeceuse o resultado da auditoría integral realizada pola Oficina Gobernamental de Rendición de Contas (Government Accountability Office, GAO pola súa sigla en inglés) na Reserva Federal (Fed), o banco central dos Estados Unidos, a primeira que se practica a devandita institución desde que fose creada en 1913[1] . Os resultados son abraiante: nun prazo de pouco máis de dous anos e medio, entre o 1º de Decembro do 2007 e o 21 de Xullo de 2010, a Fed outorgou préstamos secretos a grandes corporacións e empresas do sector financeiro por valor de 16 billóns de dólares, unha cifra maior que o PIB dos Estados Unidos que no ano 2010 foi de 14.5 billóns de dólares e máis elevada que a suma dos orzamentos do goberno federal durante os últimos catro anos. Non só isto: a auditoría revelou tamén que 659 millóns de dólares foron abonados a algunhas das institucións financeiras beneficiadas arbitrariamente por este programa para que administrasen o multimillonario salvataje de bancos e corporacións disposto como mecanismo de "saída" da nova crise xeral do capitalismo. Dese xigantesco total uns 3 billóns foron destinados a socorrer a grandes empresas e entidades financeiras en Europa e Asia. O resto foi orientado ao rescate de corporacións estadounidenses, encabezadas polo Citibank, o Morgan Stanley, Merrill Lynch e o Bank of America, entre as máis importantes. Todo isto mentres a crise profundaba ata niveis descoñecidos a desigualdade económica dentro da poboación estadounidense á vez que afundía a crecentes sectores sociais na pobreza e a vulnerabilidade social. Por suposto, esta información apenas se mereceu un espazo completamente marxinal na prensa financeira, tanto a internacional como a norteamericana, ou nos grandes medios de comunicación de Estados Unidos. Son noticias que, como recorda Noam Chomsky, non teñen por que ser coñecidas polo gran público.

As asombrosas revelacións deste informe deberían habilitar unha discusión, sobre varios temas de gran importancia. Un, a extremadamente desigual distribución dos esforzos requiridos para enfrontar a crise. Ata agora aqueles foron achegados polos traballadores, mentres que as grandes fortunas persoais ou corporativas así como os fenomenais ingresos dos máis ricos, beneficiáronse coas rebaixas de impostos e rescates multimillonarios dispostos por George W. Bush e ratificados por Barack Obama no recente acordo. Dous, sobre os inexistentes -ou sumamente débiles e ineficaces- mecanismos de auditoría e control democrático sobre as políticas e decisións dunha institución crucial para a economía norteamericana e o benestar da súa poboación como a Fed. Tres, sobre a dubidosa compatibilidade existente entre unha orde que se autoproclama democrático e o estatuto xurídico e institucional da Fed como entidade autónoma que non ten a obrigación de render contas ante ningunha instancia de control democrático. En relación a isto último a Fed manifestou a súa predisposición a "considerar moi seriamente" as recomendacións da GAO, pero ao non ser unha institución gobernamental non pode ser forzada a aceptalas. A pesar do seu carácter privado o Presidente (Chairman) da Fed e os sete membros do seu directorio son designados polo Presidente dos Estados Unidos e suxeitos á súa posterior confirmación polo Senado. Pero contrariamente ao que pensa a abafadora maioría da poboación norteamericana a Fed non é unha axencia do goberno federal senón unha corporación privada. En termos políticos é o partido do capital financeiro. A súa autonomía é tan grande que non se sairía un milímetro da legalidade se as súas autoridades decidisen desoír as recomendacións da GAO ou rebelarse abertamente contra elas. Non existe, para a Fed, a rendición democrática de contas ante a comunidade e por ser unha entidade de dereito privado non ten por que acatar nin sequera o disposto na Lei de Liberdade de Información, cuxa xurisdición estender tan só ás institucións públicas. Situación aberrante se as hai: unha cifra equivalente ao total da débeda pública estadounidense que puxo a EEUU ao bordo do default foi desembolsada en rescates fraudulentos, secretos e moi beneficiosos para os prestatarios e lesivos para o contribuínte, con cuxo diñeiro un banco central "independente" como a Fed financiou toda esta operación. Cabe preguntarse: independente de quen?

Conspiración de silencio?

O escándalo revelado pola auditoría tivo case ningunha repercusión en Estados Unidos. O "Chairman" da Fed, Ben Bernanke, fíxose o desentendido e expresou que en momentos en que se temía un default dese país o importante era resgardar a credibilidade da Fed e do sistema monetario estadounidense. A pesar de que o GAO é un organismo de apoio aos labores do Congreso as reaccións de representantes e senadores ante a divulgación do informe foron do máis absoluto e inmoral silencio. Ata onde puidemos indagar unha das poquísimas voces disonantes foi a do senador Bernie Sanders, do estado de Vermont. Sanders é unha rara avis non só no Congreso senón na política estadounidense: é un político que se declara como socialista e que foi electo como candidato independente en alianza co partido demócrata, único xeito de superar o asfixiante bipartidismo imperante en Estados Unidos. Elixido como senador no 2007 cun 65 % dos votos, un aluvión electoral moi pouco frecuente na política dese país, foi apoiado por diversos movementos sociais e pequenas organizacións políticas de Vermont. Sanders reaccionou duramente cando se coñeceu o informe [2] . Transcribimos a continuación algúns dos parágrafos máis destacados da declaración emitida pola súa oficina de prensa, que practicamente non foi levantada por ningún medio dos Estados Unidos, e que di o seguinte:

21 de Xullo, 2011.

"A primeira auditoría integral da Reserva Federal descubriu novos asombrosos detalles acerca de como os Estados Unidos forneceron a friorenta de 16 billóns de dólares (16.000.000 de millóns) en préstamos secretos para rescatar bancos e empresas estadounidenses e estranxeiras durante a peor crise económica desde a Gran Depresión. Unha emenda proposta polo Senador Bernie Sanders á lei de reforma de Wall Street -aprobada fai exactamente un ano atrás esta semana- ordenara á Oficina Gobernamental de Rendición de Contas (Government Accountability Office) levar a cabo ese exame. "Como resultado desta auditoría agora sabemos que a Reserva Federal forneceu máis de 16 billóns de dólares en asistencia financeira total a algunhas das máis grandes corporacións e institucións financeiras nos Estados Unidos e o resto do mundo", dixo Sanders. "Isto é un clarísimo caso de socialismo para os ricos e descarnado individualismo tipo 'sálvache como poidas' para os demais".

Aclaración: a Government Accountability Office (GAO) é unha axencia independente e non partidaria que traballa para o Congreso dos Estados Unidos. A misión da GAO é investigar a forma en que o goberno federal dispón dos dólares dos contribuíntes. O xefe da GAO é o Contralor Xeral dos Estados Unidos, e é designado por un período de 15 anos polo Presidente a partir dunha lista de candidatos elaborada polo Congreso. O xefe actual da GAO é Gene L. Dodaro, quen fora nomeado polo Presidente Barack Obama en setembro de 2010 e confirmado no seu cargo en decembro dese mesmo ano ao ser confirmado no seu posto polo Senado. (Nota de A. Boron)

Entre outras cousas a auditoría estableceu que a Reserva Federal "carece dun sistema suficientemente exhaustivo para tratar casos de conflitos de interese, a pesar de que existen serios riscos de abusos neste sentido. De feito, segundo esta auditoría a Reserva Federal emitiu dispensas de conflito de interese a favor de empregados e contratistas privados a fin de que puidesen manter os seus investimentos nas mesmas corporacións e institucións financeiras que recibían préstamos de urxencia".

"Por exemplo, o CEO de JP Morgan Chase cumpría funcións no Directorio da Reserva Federal de Nova York mentres o seu banco recibía máis de 390.000 millóns de dólares en axuda financeira por parte da Reserva Federal. Ademais, JP Morgan Chase actuaba como un dos bancos de compensación para os programas de préstamos de urxencia da Fed".

"Outro achado perturbador da GAO é o que refire que o 19 de Setembro do 2008 o señor William Dudley, presidente da Reserva Federal de Nova York, recibiu unha dispensa para permitirlle conservar os seus investimentos en AIG (American International Group, un líder mundial no campo dos seguros) e GE (Xeral Electric) mentres estas compañías recibían fondos de rescate.. Unha razón pola cal a FED non obrigou a Dudley a vender as súas accións, segundo a auditoría, foi porque tal acción podería crear a aparencia dun conflito de intereses".

"A investigación tamén revelou que a Fed tercerizaba a contratistas privados como JP Morgan Chase, Morgan Stanley e Wells Fargo a maioría dos seus programas de préstamos de urxencia. Estas mesmas firmas tamén recibían billóns de dólares da Fed por préstamos concedidos a taxas de interese próximas ao cero".

Os principais beneficiarios destes préstamos -concedidos entre o 1º de Decembro de 2007 e o 21 de Xullo de 2010- son os seguintes:
  • Citigroup: $2.5 billóns ($2,500,000,000,000)
  • Morgan Stanley: $2.04 billóns ($2,040,000,000,000)
  • Merrill Lynch: $1.949 billóns ($1,949,000,000,000)
  • Bank of America: $1.344 billóns ($1,344,000,000,000)
  • Barclays PLC (United Kingdom): $868 mil millóns ($868,000,000,000)
  • Bear Sterns: $853 mil millóns ($853,000,000,000)
  • Goldman Sachs: $814 mil millóns ($814,000,000,000)
  • Royal Bank of Scotland (UK): $541 mil millóns ($541,000,000,000)
  • JP Morgan Chase: $391 mil millóns ($391,000,000,000)
  • Deutsche Bank (Germany): $354 mil millóns ($354,000,000,000)
  • UBS (Switzerland): $287 mil millóns ($287,000,000,000)
  • Credit Suisse (Switzerland): $262 mil millóns ($262,000,000,000)
  • Lehman Brothers: $183 mil millóns ($183,000,000,000)
  • Bank of Scotland (United Kingdom): $181 mil millóns ($181,000,000,000)
  • BNP Paribas (France): $175 mil millóns ($175,000,000,000)
  • Wells Fargo & Co. $159 mil millóns ($159,000,000,000)
  • Dexia SA (Belgium) ) $159 mil millóns ($159,000,000,000)
  • Wachovia Corporation $142 mil millóns ($142,000,000,000)
  • Dresdner Bank AG (Germany) $135 mil millóns ($135,000,000,000)
  • Societe Generale SA (France) $124 mil millóns ($124,000,000,000)
  • Todos os demais $2,6 billóns ($ 2,639,000,000,000)
Total $16.115 billóns ($ 16.115.000.000.000)

Fontes:
http://www.atilioboron.com/
http://alainet.org/active/48439

[*] Atilio A. Boron, sociólogo arxentino.
Blogue persoal:
http://www.atilioboron.com/
___________________________________

martes, agosto 02, 2011

Velaí a vencedora do 20-N, ... Por Fran P.Lorenzo


Por Fran P. Lorenzo
01.08.2011

O 20-N xa deixa ver a súa crista griseira, coma lombo de rata, polos confíns do calendario. E sobre esa chepa electoral debúxase a faciana cinsenta e mortuoria da que é, para min, a gran triunfadora destas dúas lexislaturas: a Igrexa Católica. Nin os avances da sociedade nin da lexislación do Estado español nos últimos oito anos minguaron unha miga o seu imperio nin os seus privilexios. A súa voz -a da Confererencia Episcopal, do Opus Dei, do Foro da Familia e outros lobbys relixiosos ultracatólicos- chega hoxe a todas partes, con forza renovada, acrescida polos altoparlantes que lle procuran os medios de comunicación da extrema dereita españolista e outras plataformas virtuais que, baixo o disfrace de iniciativas populares, combaten calquera saudábel expresión de laicidade. Ninguén se atreve, polo visto, a coutar a súa tétrica mensaxe de intolerancia. Ninguén o fará, pase o que pase o 20 de novembro.

Con desgusto saio estes días ás rúas de agosto, un fervedoiro de monxas en hábito azul eléctrico, novicias lívidas e abrigadas, saias de felpa, cruces de madeira, sotanas, boys-scouts a entonaren himnos relixiosos, peregrinos alucinados e pregoeiros da fe. Parece que o Papa non marchou ou que o seu rastro fica, adherido, ás paredes desta tumba en 3D que é Santiago.

Nesta cidade-lousa na que os curas aplican unha omertà chamada “segredo de confesión”, onde os coengos da Catedral, o arcebispo e o deán viven extramuros da lei e das obrigas mundanas para co Código Penal, observei este día como a presidenta dun Parlamento, Pilar Rojo, bicaba o anel de Monse(ñor) e pedía a intercesión do Apóstolo para amañar problemas de índole tan humana, e de tan pouca competencia celestial, como a violencia machista e a crise económica. Aquilo da separación Igrexa-Estado quedou lá, na Revolución francesa.

Coa salvífica distancia que dan centos de quilómetros da Vía da Prata, vin tamén como en Mérida, nun festival de teatro, as presións dun grupo radical ultracatólico -impulsadas pola nova Junta de Extremadura, en mans xa do Partido Popular- lograban vetar unha fotografia da exposición Camerinos de Sergio Parra. A liberdade de expresión vulnerada unha vez máis en aras dunha indignación que, ao parecer, pesa máis que calquera 15-M na vontade dos nosos políticos.

Agora volve o Bieito XVI a Madrid, a unha concentración de cachorros da fe católica. O mesmo discurso obsceno do gasto cero, idéntico derroche suntuoso a costa dos contribuentes e a previsíbel suspensión da cidadanía. O cardenal arcebispo de Madrid, monseñor Rouco Varela, xa dixo que esa mocidade á que Ratzinger quere se dirixir ten unha “experiencia moral, relixiosa e ética baixo mínimos”. Tanto ten. Non cesan de insultar, de discriminar, de arrogarse a capacidade de sinalar o que está ben e o que está mal. Zapatero non puido con eles, aínda que socavara os alicerces do seu poder. Ninguén, quen veña, irá máis alá. Loitar como loitamos para que a relixión católica non invada a leira do público é o síntoma máis claro do noso atraso como Estado pero tamén un estímulo necesario na defensa dunhas liberdades -o ensino laico, a liberdade sexual, a liberdade de expresión, a liberdade de conciencia, o dereito a unha morte digna, o dereito ao aborto, o matrimonio gay, etc…- que á volta do 20-N, moi probabelmente, teremos que re-conquistar contra a suprema e tiránica vontade da Igrexa Católica.

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/
_________________________

luns, agosto 01, 2011

Os porqués da fame, ... Por Esther Vivas

Por Esther Vivas
01.08.2011

Vivimos nun mundo de abundancia. Hoxe prodúcese comida para 12.000 millóns de persoas, segundo datos da Organización das Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO), cando no planeta habitan 7.000. Comida, hai. Entón, por que unha de cada sete persoas no mundo pasa fame?

A emerxencia alimentaria que afecta a máis de 10 millóns de persoas no Corno de África volveu a pór de actualidade a fatalidade dunha catástrofe que non ten nada de natural. Secas, inundacións, conflitos bélicos ... contribúen a agudizar unha situación de extrema vulnerabilidade alimentaria, pero non son os únicos factores que a explican.

A situación de fame negra no Corno de África non é novidade. Somalia vive unha situación de inseguridade alimentaria desde fai 20 anos. E, periodicamente, os medios de comunicación removen os nosos confortables sofás e recórdannos o impacto dramático do fame no mundo. En 1984, case un millón de persoas mortas en Etiopía; en 1992, 300.000 somalíes faleceron a causa do fame; en 2005, case cinco millóns de persoas ao bordo da morte en Malaui, por só citar algúns casos.

A fame non é unha fatalidade inevitable que afecta a determinados países. As causas da fame son políticas. Quen controlan os recursos naturais (terra, auga, sementes) que permiten a produción de comida? A quen benefician as políticas agrícolas e alimentarias? Hoxe, os alimentos convertéronse nunha mercancía e a súa función principal, alimentarnos, quedou nun segundo plano.

Sinálase á seca, coa consecuente perda de colleitas e gando, como un dos principais desencadenamentos da fame negra no Corno de África, pero como se explica que países como Estados Unidos ou Australia, que sofren periodicamente secas severas, non padezan fames negras extremas? Evidentemente, os fenómenos meteorolóxicos poden agravar os problemas alimentarios, pero non bastan para explicar as causas do fame. No que respecta á produción de alimentos, o control dos recursos naturais é clave para entender quen e para que se produce.

En moitos países do Corno de África, o acceso á terra é un ben escaso. A compra masiva de chan fértil por parte de investidores estranxeiros (agroindustria, Gobernos, fondos especulativos ...) provocou a expulsión de miles de campesiños das súas terras, diminuíndo a capacidade destes países para autoabastecerse. Así, mentres o Programa Mundial de Alimentos intenta dar para comer a millóns de refuxiados en Sudán, dáse o paradoxo de que Gobernos estranxeiros (Kuwait, Emiratos Árabes Unidos, Corea ...) cómpranlles terras para producir e exportar alimentos para as súas poboacións.

Así mesmo, hai que recordar que Somalia, a pesar das secas recorrentes, foi un país autosuficiente na produción de alimentos ata finais dos anos setenta. A súa soberanía alimentaria foi arrebatada en décadas posteriores. A partir dos anos oitenta, as políticas impostas polo Fondo Monetario Internacional e o Banco Mundial para que o país pagase a súa débeda co Club de París, forzaron a aplicación dun conxunto de medidas de axuste. No que se refire á agricultura, estas implicaron unha política de liberalización comercial e apertura dos seus mercados, permitindo a entrada masiva de produtos subvencionados, como o arroz e o trigo, de multinacionais agroindustriais norteamericanas e europeas, quen empezaron a vender os seus produtos por baixo do seu prezo de custo e facendo a competencia desleal aos produtores autóctonos. As depreciacións periódicas da moeda somalí xeraron tamén o alza do prezo dos insumos e o fomento dunha política de monocultivos para a exportación forzou, paulatinamente, ao abandono do campo. Historias parecidas déronse non só en países de África, senón tamén en América Latina e Asia.

A subida do prezo de cereais básicos é outro dos elementos sinalados como detonante das fames negras no Corno de África. En Somalia, o prezo do millo e o sorgo vermello aumentou un 106% e un 180% respectivamente en tan só un ano. En Etiopía, o custo do trigo subiu un 85% con relación ao ano anterior. E en Kenia, o millo alcanzou un valor 55% superior ao de 2010. Un alza que converteu a estes alimentos en inaccesibles. Pero, cales son as razóns da escalada dos prezos? Varios indicios apuntan á especulación financeira coas materias primas alimentarias como unha das causas principais.

O prezo dos alimentos determínase nas Bolsas de valores, a máis importante das cales, a nivel mundial, é a de Chicago, mentres que en Europa os alimentos comercialízanse nas Bolsas de futuros de Londres, París, Ámsterdam e Frankfurt. Pero, hoxe día, a maior parte da compra e venda destas mercancías non corresponde a intercambios comerciais reais. Calcúlase que, en palabras de Mike Masters, do Hedge Fund Masters Capital Management, un 75% do investimento financeiro no sector agrícola é de carácter especulativo. Compran e venden materias primas co obxectivo de especular e facer negocio, repercutindo finalmente nun aumento do prezo da comida no consumidor final. Os mesmos bancos, fondos de alto risco, compañías de seguros, que causaron a crise das hipotecas subprime, son quen hoxe especulan coa comida, aproveitándose duns mercados globais profundamente desregularizados e altamente rendibles.

A crise alimentaria a escala global e a fame negra no Corno de África en particular son resultado da globalización alimentaria ao servizo dos intereses privados. A cadea de produción, distribución e consumo de alimentos está en mans dunhas poucas multinacionais que antepón os seus intereses particulares ás necesidades colectivas e que ao longo das últimas décadas han erosionado, co apoio das institucións financeiras internacionais, a capacidade dos Estados do sur para decidir sobre as súas políticas agrícolas e alimentarias.

Volvendo ao principio, por que hai fame nun mundo de abundancia? A produción de alimentos multiplicouse por tres desde os anos sesenta, mentres que a poboación mundial tan só duplicouse desde entón. Non nos enfrontamos a un problema de produción de comida, senón a un problema de acceso. Como sinalaba o relator da ONU para o dereito á alimentación, Olivier de Schutter, nunha entrevista a El País: "A fame é un problema político. É unha cuestión de xustiza social e políticas de redistribución".

Se queremos acabar co fame no mundo é urxente apostar por outras políticas agrícolas e alimentarias que coloquen no seu centro ás persoas, ás súas necesidades, a aqueles que traballan a terra e ao ecosistema. Apostar polo que o movemento internacional de "La Vía Campesina" chama a "soberanía alimentaria", e recuperar a capacidade de decidir sobre aquilo que comemos. Tomando prestado un dos lemas máis coñecidos do Movemento 15-M, é necesaria unha "democracia real, xa" na agricultura e a alimentación.

esther.vivas@pangea.org

Publicado no xornal "El País", 30.07.2011

+info: http://esthervivas.wordpress.com


[*] Esther Vivas, do Centro de Estudos sobre Movementos Sociais da Universidade Pompeu Fabra, é autora de "Do campo ao prato. Os circuítos de produción e distribución de alimentos". Participou no Fórum Social Mundial 2011, em Dakar. Xornalista, activista e ensaísta, Esther Vivas,de 33 anos, é unha recoñecida militante do movemento alterglobalizador e unha destacada investigadora do IGOP- Universitat Autónoma de Barcelona, ademais de membro do consello de redacción de revístaa Vento Sur.

Entre os seus ensaios máis recentes destacan "Supermercados, non grazas", do que é co-autora, e "En pé contra a débeda externa", este último de moi recente publicación nos libros de "El Viejo Topo".

Ademais da súa participación crave en IA, traballa en Barcelona na Rede de Consumo Solidario.

E é que Vivas non dedicou os seus anos máis novos só a contra-cumes e foros sociais, senón á Rede contra a Débeda Externa, ao consumo responsable, ao consumo agroecológico, ao comercio xusto. E plasmouno en libros e artigos.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
1 de agosto de 2011 22:53

_________________________

O "LNG Bonny", un antigo buque gaseiro cargado con miles de toneladas de GNL/LNG anuncia a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 1 de Agosto - O Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, desta vez en Caranza



CONCENTRACIÓN EN FERROL,
DIANTE DO CENTRO DE SAÚDE DE CARANZA

LUNS 1 DE AGOSTO, ÁS 8 DA TARDE

O "LNG Bonny", é un antigo buque gaseiro, de máis de 30 anos de antigüedade, de grande porte con 286.85 metros de eslora por 41.84 de manga e cunha capacidade de 133.000 metros cúbicos. Cargado con miles de toneladas de GNL/LNG para a ilegal e perigosa Reganosa.

O "LNG Bonny", ten anunciado a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 1 de Agosto de 2011. Esta entrada, supon xa a 96, desde que o fixera o LNG "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, consitente nunha Concentración Sonora, o mesmo Luns, ás 8 da Tarde, mais desta volta a Concentración terá lugar diante do Centro de Saúde de Caranza. Nunha nova forma de acción, rotando as mobilizacións por diferentes lugares e barrios, dun xeito itinerante, co obxectivo de chegar coa protesta a un número maior de persoas. Ademais de difundir entre a poboación, en sintese, 10 razóns para preguntar-se ... Por que Reganosa ten que saír da nosa Ría e das nosas Vidas ?.


Características do buque:
Un vello buque de máis de 30 anos de antiguidade [construído en 1981], o “LNG Bonny”, con bandeira convencional d'as Illas Bermudas, de 286.85 m de eslora e 41.84 m de manga, 11.22 m de calado, m de puntal 14.48 e 133.000 m3 de capacidade.
  •  POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  •  CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  •  PLANTA DE GAS FORA DA RÍA   !!

Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán
:


Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org



Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
31 de julho de 2011 11:39
---
APOIO ECONÓMICO

O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org


______________________

domingo, xullo 31, 2011

Festiclown 2011: Este Domingo última xornada

[Mostra do curso "A conspiración do Butohclown" impartido por Moshe Cohen
Foto: Fernando Lema
]

Festiclown encara a súa última xornada, centrada na formación

Clases abertas combinaranse coas últimas sesións dos cursos do Formaclown. Deste xeito, e cun dos apartados máis exitosos da edición 2011, esta pon o seu punto e final. As e os alumnos de Leo Bassi, Christian Atanasiu e Norman Taylor porán en práctica para o público todo o aprendido durante a formación.

Será a primeira delas ás cinco e media, onde baixo o título “Á procura da nosa identidade cómica” poidamos contemplar o progreso das e dos pupilos de Bassi. Ás seis será a quenda dos que participaron no curso “Excéntricos, chiflados e humor absurdo” impartido polo alemán Christian Atanasiu e xa ás sete e media do serán pecharán as e os participantes no curso de Norman Taylor sobre “Movemento cómico”.

Todas as clases abertas celebraranse no lugar onde se imparten os cursos, o Conservatorio Superior de Música de Vigo (rúa Manuel Olivié, zona do Castro) e son de libre acceso para o público.

Novo récord de asistencia e grande éxito de Yllana

A xornada do sábado foi un novo éxito no Festiclown. Prazas ateigadas coa actuación de Lusco e Fusco, os gañadores da sección Valladolid propone do “Festival TAC Valladolid 2011” e Atempo Circ foron dos espectáculos máis concorridos do día.

Se ben, non podemos esquecer a impecable e xenial actuación de Yllana. O Centro sociocultural Novacaixagalicia encheuse do mellor humor e de público. De novo, a compañía madrileña demostrou por que segue a colleitar tan boas críticas 20 anos despois da súa creación.

Todo en:

Enviada por:
Jéssica Beiroa
Comunicación Festiclown
-comunicacion@festiclown.org-
30 de julho de 2011 16:59
_______________________