Eleccións e movementos populares en tempos de pandemia, ... Por Amy Goodman e Denis Moynihan

Por Amy Goodman e Denis Moynihan [*]
13.04.2020
Os movementos populares fan historia. Non seguen unha traxectoria definida. Non son predeceis. A aposta de Bernie Sanders pola candidatura presidencial demócrata é un bo exemplo. O mércores, Sanders suspendeu a súa campaña, o que converteu ao ex vicepresidente Joe Biden en virtual candidato. Sanders manifestou: "Aínda que esta campaña está chegando ao seu fin, o noso movemento non". Cando os seus millóns de seguidores decatáronse da noticia, as expresións de desilusión inundaron Internet. Aracely Jiménez, do movemento pola xustiza climática Sunrise, enunciou nun comunicado: "Os nosos corazóns están abatidos. Con Bernie Sanders tiñamos un candidato presidencial cuxas solucións visionarias -Medicare para todos, o New Deal ecolóxico, licenza por enfermidade remunerada- son exactamente as políticas que necesitamos para saír da crise que estamos vivindo neste momento".

Os movementos progresistas que se levantaron contra o presidente Donald Trump e todo o que representa, agora atópanse ante a encrucillada da devastadora pandemia de Covid-19 e a súa consecuente recesión económica, si non unha cha e lisa depresión. As accións tradicionais (actos políticos, visitas porta a porta, encontros cara a cara) están basicamente canceladas. Necesitarase enxeño e capacidade de resistencia para prevalecer nestes próximos meses.

Bernie Sanders coñece o longo camiño percorrido. En agosto de 1963, cando tiña 21 anos, foi arrestado nunha protesta contra a segregación racial nas escolas en Chicago. Catro meses antes, un Venres Santo, Martin Luther King Jr. foi arrestado por 13ª vez, tras unha manifestación en contra da segregación en Birmingham, Alabama. Alí foi que escribiu a súa "Carta desde un cárcere de Birmingham", en resposta a oito clérigos brancos de Alabama que o trataron de "forastero" e criticaran as súas tácticas. Nunha declaración pública, os clérigos escribiron: "Recoñecemos a impaciencia natural das persoas que senten que as súas esperanzas tardan en facerse realidade, pero estamos convencidos de que estas manifestacións son imprudentes e inoportunas".

Na súa famosa carta, o Dr. King respondeu (usando o léxico racial da época): "Levo anos escoitando a palabra ¡Espera!. Esa palabra resoa nos oídos de cada negro cunha lacerante familiaridade. Pero ese ¡Espera! significou case sempre ¡Nunca!. Debemos entender, como di un dos nosos distinguidos xuristas, que unha Xustiza demasiado lenta é unha Xustiza inexistente".

No seu anuncio de suspensión de campaña, o senador Bernie Sanders dixo: "O Dr. Martin Luther King Jr. recordounos que 'o arco do universo moral é amplo, pero inclínase cara á xustiza'. Da loita pola xustiza tratouse a nosa campaña. Da loita pola xustiza trátase o noso movemento".

A congresista de Nova York Alexandria Ocasio-Cortez, quizá a máis destacada "e a máis nova" entre o grupo de activistas progresistas electos para o Congreso en 2018, apoiou a Sanders ao comezo da súa campaña. Agora están traballando xuntos na redacción dunha lei federal para a resposta ante pandemias. Esta semana, nunha entrevista para Democracy Now!, a representante expresou: "Unha das cousas crave polas que debemos loitar, é a mesma cousa pola que vimos loitando constantemente. Debemos asegurarnos de que se logren fortes concesións e acordos para ter un futuro progresista no noso país".

Ocasio-Cortez mostrouse indignada pola disparidade racial entre as vítimas da pandemia. O venres pasado tuiteó: "As mortes por Covid están aumentando desproporcionadamente nas comunidades de cor. Por que? Porque o costo crónico da segregación residencial, o racismo ambiental, a brecha de riqueza, etc. SON problemas de saúde subxacentes. A desigualdade é unha comorbilidade. A axuda pola Covid debe deseñarse baixo unha perspectiva reparatoria".

As estatísticas que apoian a súa tuit son desalentadoras: en Luisiana, os afroestadounidenses representan aproximadamente un terzo da poboación, pero constitúen o 70% das mortes relacionadas coa Covid-19. En Michigan e Illinois, os afroestadounidenses representan entre un 14% e un 15% da poboación e o 41% das mortes por Covid-19. A disparidade racial tamén resulta evidente nas mortes por Covid-19 na cidade de Nova York, o epicentro da pandemia en Estados Unidos. É probábel que nunca se coñeza a verdadeira cifra de mortes, xa que a xente, a miúdo persoas indocumentadas e marxinadas da sociedade, morren nos seus fogares sen que as súas mortes sexan rexistradas.

A representante Ocasio-Cortez agregou na entrevista para Democracy Now!: "Deberiamos ter sistemas universais onde todas as persoas poidan ver médicos de forma gratuíta cando o necesiten, para que poidan obter a atención que necesitan. Iso é o que significa vivir nunha sociedade avanzada, moderna e humana. Mentres non o logremos, non nos gañamos o dereito de considerarnos unha".

Noam Chomsky, lingüista, escritor e intelectual disidente de renome mundial, ten 91 anos, a mesma idade que tería Martin Luther King Jr. si non fose asasinado o 4 de abril de 1968 e vivise na actualidade. Esta semana, Chomsky expresou nunha entrevista para Democracy Now!: "Agora é común dicir que a campaña de Sanders fallou. Creo que é un erro; foi un éxito extraordinario. Cambiou completamente a escena do debate e a discusión. Asuntos que eran impensábeis fai uns anos agora están no centro de atención. O peor crime que cometeu, aos ollos do sistema, non é a política que propón; é o feito de que foi capaz de inspirar movementos populares que xa se estaban desenvolvendo -como Occupy Wall Street, Black Lives Matter, entre outros- e convertelos nun movemento activista, que non aparece soamente cada dous anos para empuxar unha palanca e volver a casa, senón que aplica presión social constante, activismo constante".

Para sobrevivir a esta pandemia necesitaranse solidariedade, disciplina e compaixón a nivel global. Os movementos de base non agardarán pola campaña de Biden nin polo Partido Demócrata. Como Martin Luther King Jr., néganse a esperar.

© 2020 Amy Goodman

Traducido da versión en español de Inés Coira. Edición: María Eva Blotta e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 800 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 450 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Lle Monde Diplomatique Cono Sur.

The original content of this program is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 United States License. Please attribute legal copies of this work to democracynow.org. Some of the work(s) that this program incorporates, however, may be separately licensed. For further information or additional permissions, contact us.

Enviado por:
Columna de Amy Goodman - Democracy Now! en Español
-boletin@democracynow.org-
11 de abril de 2020 14:59
_______

Non ao Neoliberalismo, ... Por Celso Posada Fernández

Por Celso Posada Fernández [*]
17.09.2019

NON AO NEOLIBERALISMO

Nestes tempos de Hexemonía Neoliberal e de auxe da economía de mercado todo se mide dende o raseiro económico, as relacións humanas se mercantilizan e predomina o individualismo salvaxe, o beneficio económico e as ganancias das grandes transnacionais por riba da vida humana, dos dereitos humanos, da solidariedade internacionalista, da xustiza social e do medio ambiente.

Predomina a financiarización da economía, o predominio do mundo das finanzas e o individual sobre o colectivo nun pensamento único imposto como se Non Houbera Alternativa.

As democracias baléiranse de contido, os dereitos quedan reducidos a ser meras mercancías e a obxectos de consumo exemplo de sociedade de mercado na que terán dereitos que poida pagalos, predominando o privado sobre o público .

Os Estados quedan reducidos a mínima expresión pra ter menos Estado e Máis Mercado e pra acabar co papel regulador dos estados pra contribuír a acabar coas desigualdades sociais.

O obxectivo e pasar dunha economía de mercado a unha sociedade de mercado onde se privatizan salvaxemente os servizos públicos, o poder político está subordinado ao poder económico, mandan as grandes transnacionais e quen non se presentan as eleccións democráticas (grandes empresas, oligarquías financeiras, elites económicas), a cidadanìa e os dereitos son percibidos como meras mercancías intercambiábeis, as organizacións politizas socialdemócratas ou presuntamente de esquerdas non son tales, convertéronse en produtos de consumo e de márketing e derivaron en social liberalismo, os medios de comunicación son meros altofalantes e correas de transmisión dos intereses da banca, das grandes empresas e das elites financeiras e interesa conformar unha cidadanía apática, manipulábel, insolidaria, consumista e empresaria de si mesma e competindo continuamente e constantemente entre s nun salvaxe darwinismo social.

Unha Sociedade Neoliberal baseada nunha economía de mercado precisa conformar persoas neoliberais, profundamente individualistas, capitalistas consumistas, mercantilistas, utilitaristas, narcisistas, egocéntricas caldo de cultivo dun perigoso fascismo social.

O Neoliberalismo non é so un proxecto económico senón cultural, político, social o servizo dos intereses de clase dunha minoría privilexiada (Loita de Clases) senón que é tamén un proxecto profundamente imperialista pra facer impoñer os intereses económicos, xeoestratéxicos, políticos, mediáticos, militares, empresariais e de clase, dunhas nacións sobre outras e pra someter non só a unha clase social sobre outra senón unhas nacións sobre outras (imperialismo puro e duro).

O Neoliberalismo colonizou todo dende as mentes ata todos os lugares de socialización, converteuse nun sentido común nun mundo onde cada día increméntanse máis e máis as desigualdades sociais por decisións políticas e o poder e a riqueza concéntranse cada vez en menos mans.

O Neoliberalismo que é a ideoloxía do Capital estende os seus tentáculos non so a intelectuais orgánicos o seu servizo (xornalistas, tertulianos, dirixentes políticos, ...) senón tamén os medios de comunicación de masas, a universidade, as escolas, as institucións públicas, as administracións, a organizacións políticas presuntamente de esquerdas, a organizacións sindicais, a prensa escrita, programas de TV, da radio, xornais, revistas, redes sociais...

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. É un activista en diferentes movementos sociais de Ferrolterra. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre.| No Facebook.


Enviado por:
Celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
2 de setembro de 2019 18:18
_______________

Estados Unidos e Venezuela: Contexto histórico, ... Por James Petras

James Petras [*]
26.05.2019

Estados Unidos e Venezuela: Contexto histórico

Latinoamérica sufriu décadas de explotación e dominación por parte de Estados Unidos, pero tamén conta cunha historia de resistencia popular exitosa, incluíndo as revolucións de México, Bolivia e Cuba, e os movementos sociais e triunfos electorais posteriores en Brasil, Arxentina, Ecuador e Venezuela

Introdución

A hostilidade cara a Venezuela e as iniciativas estadounidenses para derrocar o seu goberno forman parte da longa e ignominiosa historia de intervencións de EUA en América Latina que se remonta á segunda década do século XIX.

En 1823, o presidente Monroe declarou na doutrina que leva o seu nome o dereito de EUA a manter afastados da rexión aos europeos, xunto co dereito de EUA a intervir para favorecer os seus intereses económicos, políticos e militares.

Imos resumir neste artigo as fases históricas da intervención política e militar de Estados Unidos na rexión co fin de favorecer os intereses das empresas e os bancos dese país, así como os movementos sociais e políticos latinoamericanos que se lle opuxeron ao longo do tempo.

 O primeiro período comprende desde finais do século XIX á década dos trinta, e inclúe intervencións dos marine, a implementación de ditaduras clientelares e a resistencia popular liderada por figuras revolucionarias no Salvador (Farabundo Martí), Nicaragua (Augusto Sandino), Cuba (José Martí) e México (Lázaro Cárdenas).

Despois resumiremos as intervencións posteriores á Segunda Guerra Mundial, o derrubamento de gobernos populares e a represión dos movementos sociais en Guatemala (1954), o golpe de Estado de Chile (1973) e a invasión de República Dominicana (1965), Granada (1982) e Panamá (1989).

Terminaremos examinando as iniciativas estadounidenses para derrocar o goberno venezolano (desde 1998 até a actualidade).

Política de Estados Unidos en América Latina: Democracia, ditaduras e movementos sociais

O xeneral estadounidense Smedley Butler resumía os seus 33 anos no exército afirmando que “[fun] un músculo que traballaba a favor das grandes empresas, Wall Street e os banqueiros [...] Contribuín a manter a salvo os intereses petroleiros en México en 1914. Axudei a que Cuba e Haití se convertesen en lugares decentes para que o National City Bank puidese recoller beneficios [...] Colaborei no saqueo de media ducia de repúblicas centroamericanas en beneficio de Wall Street. Axudei a purificar Nicaragua para o Banco de Brown Brothers entre 1902 e 1912. Favorecín os intereses da industria azucreira estadounidense en República Dominicana en 2016. Contribuín a que Honduras aceptase as compañías froiteiras en 1903 [...] Cando miro cara a atrás, penso que podería dar algúns bos consellos a Al Capone!”.

Nos primeiros 40 anos do século XX, Estados Unidos invadiu Cuba converténdoa nunha case colonia e repudiando o heroe da súa independencia José Martí; proporcionou asistencia militar e asesoría ao ditador do Salvador, asasinou o seu dirixente revolucionario Farabundo Martí e a 30.000 campesiños sen terra que pretendían a reforma agraria. Interveu en Nicaragua, combatendo o seu líder patriótico Augusto Sandino e instalou unha dinastía ditatorial dirixida polos Somoza, que se mantivo no poder até 1979. Tamén interveu en Cuba en 1933 para instaurar unha ditadura militar que reprimise o alzamento dos traballadores do azucre. Entre 1952 e 1958, Washington armou a Batista na súa loita contra o movemento revolucionario 26 de Julio, liderado por Fidel Castro. A finais dos trinta, EUA ameazou con invadir México cando o seu presidente, Lázaro Cárdenas, nacionalizou as compañías petroleiras estadounidenses e redistribuíu a terra entre millóns de campesiños sen acceso a ela.

Tras a derrota do fascismo (1941-1945), produciuse un crecemento significativo de gobernos socialdemócratas en América Latina, aos que EUA se opuña. En 1954, derrocou o presidente electo de Guatemala, Jacobo Arbenz, que expropiara as plantacións bananeiras da United Fruit Company. Apoiou un golpe militar en Brasil en 1964, que mantivo o poder vinte anos. En 1963, derrocou o goberno de Juan Bosch, elixido democraticamente, e invadiu República Dominicana para evitar un levantamento popular. En 1973 apoiou o golpe militar chileno que derrocou o presidente socialista Salvador Allende e sostivo o réxime militar do ditador Augusto Pinochet durante case vinte anos. Posteriormente, EUA ocupou Granada en 1983 e Panamá en 1989.

Estados Unidos sostivo os réximes dereitistas da rexión que apoiaban os oligarcas da banca e as grandes compañías estadounidenses, os mesmos que explotaban os recursos, os traballadores e os campesiños.

Mais a comezos dos noventa, poderosos movementos sociais encabezados por traballadores, campesiños, funcionarios de clase media, médicos e profesores desafiaron a alianza entre as elites gobernantes de EUA e as distintas nacións. En Brasil, o Movemento dos Sen Terra, que agrupaba a 300.000 campesiños, conseguiu a expropiación de grandes latifundios improdutivos; en Bolivia, os mineiros e campesiños indíxenas, incluíndo aos cocaleiros, fixeron caer a oligarquía. En Arxentina, as folgas xerais e os movementos masivos de desempregados conseguiron botar os gobernantes corruptos aliados do City Bank. O éxito dos movementos nacionalistas e populistas levou á convocatoria de eleccións libres que gañaron presidentes progresistas de esquerdas en toda América Latina, especialmente en Venezuela.

Venezuela: eleccións democráticas, reformas sociais e triunfo do presidente Chávez

En 1989, os programas de austeridade impostos polo presidente de Venezuela, co respaldo de EUA deron paso a manifestacións de protesta (o Caracazo) fortemente reprimidas pola policía e o exército, que causaron centos de mortos e feridos. Hugo Chávez, un oficial do exército, rebelouse e apoiou a revolta popular. Foi detido, encarcerado, posteriormente liberado e presentouse como candidato á presidencia. En 1999 resultou elixido por unha ampla marxe sobre a base dun programa de reformas sociais, nacionalismo económico, fin da corrupción e independencia política.

Washington iniciou entón unha campaña de hostilidades para que Chávez se unise á guerra global do presidente Bush en Afganistán e o resto do mundo. Pero Chávez negouse a someterse, afirmando: “Non se combate o terror co terror”. A finais de 2001, o embaixador de EUA reuniuse coa elite empresarial e un sector do exército para destituír a Chávez mediante un golpe de Estado que se produciría en abril de 2002. O golpe apenas durou 24 horas. Máis dun millón de persoas, a meirande parte residentes dos barrios de chabolas, marcharon cara ao palacio presidencial co apoio dos militares leais. Derrotaron o golpe e restituíron a Chávez. A partir de aí, Chávez gañou unha ducia de eleccións democráticas e referendos ao longo da década seguinte. O presidente Chávez triunfou, en boa medida, grazas ao seu amplo programa de reformas socioeconómicas a favor dos traballadores, desempregados e clase media.

Construíu máis de dous millóns de casas e apartamentos, que se distribuíron de forma gratuíta entre as clases populares; centos de clínicas e hospitais que ofrecían sanidade gratuíta nos barrios máis pobres; universidades, escolas de formación e centros médicos para estudantes de baixa renda con acceso libre.

[*] James PetrasJames Petras, analista político escritor, activista e sociólogo USAméricano. .

Fonte: Avantar - 21.05.2019 | Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 18 de maio de 2019. | Baixo Licenza Creative Commons by-nc-sa/2.5/.

Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 18 de maio de 2019.
____________

O comunicado do PCE (M-L) sobre os resultados das eleccións xerais do 28 de abril de 2019 - ... importantes sectores da esquerda política compartimos, malia a dispersión, un programa dirixido á ruptura co réxime monárquico e de loita contra o fascismo rampante

Comunicado

Cando o goberno de Pedro Sánchez convocaba estas eleccións, a vitoria da dereita e o acceso dunha forza fascista ao parlamento en Andalucía acababan de poñer en evidencia que o reformismo e o medo da esquerda institucional a enfrontar con claridade e decisión os moi graves problemas que afronta a maioría traballadora, a súa dispersión e falta de obxectivos verdadeiramente transformadores, abren o camiño ao fascismo. Como sinalaron a maioría dos analistas, foi precisamente a abstención dos sectores populares, fartos da incapacidade das forzas da esquerda institucionalizada, a que facilitou a vitoria da dereita.

Eran semanas nas que a alarma rendía entre os dirixentes de esquerda institucionalizada. Pouco se falaba das causas, menos aínda das alternativas para superar a situación. Eran momentos nos que a vitoria da dereita reaccionaria era máis que unha posibilidade. Unha dereita que se despacha sen límites, con propostas verdadeiramente cavernarias e franquistas e programas que propugnan abertamente recrudecer até o extremo a dominación de clase do gran capital. Malia iso, a dispersión da chamada esquerda do cambio seguía crecendo e a ambigüidade do goberno social liberal respecto de a ofensiva nacional joseantoniana da dereita cavernícola contra os dirixentes nacionalistas cataláns, alcanzaba cotas preocupantes.

Neste contexto, a finais de marzo, o Comité Central do noso Partido, chamou no seu comunicado a votar polas esquerdas. Eramos plenamente conscientes do limitado do traballo institucional e así o indicabamos no informe aprobado polo CC: "... As eleccións do próximo 28 de abril, non van cambiar nada substancial do panorama político. O que non quere dicir que nos sexa indiferente o seu resultado. A pesar do oportunismo duns e outros no campo da esquerda, é preciso evitar que a reacción aproveite a debilidade do campo popular para avanzar posicións".

Tratábase, como indicabamos no mesmo comunicado, de "gañar tempo para avanzar na acumulación de forzas, na mobilización e articulación organizativa dos máis amplos sectores da clase obreira e clases populares, na unidade da esquerda e na unidade popular con obxectivos rupturistas e republicanos, sen o cal non poder facer fronte eficazmente á reacción nin sentar as bases para eliminar os seus alicerces".

O resultado das eleccións xerais celebradas onte, pon en claro que a nosa decisión foi acertada. A dereita saíu desta cita dividida e debilitada, aínda que nin moito menos derrotada. A vitoria foi da nosa clase e os pobos de España, que deixaron meridianamente claro que a pesar do desánimo xerado polo reformismo, a súa disposición a combater o fascismo segue alta. Un só dato resume o carácter desta cita: a participación nas eleccións aumentou en máis de 2 millóns de persoas.

O afundimento da reacción en Cataluña e País Vasco, demostra ademais a xusteza política de quen defendemos o dereito á autodeterminación dos pobos até as súas últimas consecuencias á vez que propoñemos compartir xuntos a loita polos dereitos políticos e sociais da maioría traballadora, pola soberanía e a independencia do noso país fronte ao imperialismo.

Por todo iso, o PCE (m-l) valora positivamente o resultado electoral. Pero devandito isto, hai que engadir que sería un moi grave erro que a esquerda institucional considerase este como un cheque en branco para continuar aplicando as súas ambiguas e limitadas políticas. Pola contra, o resultado das eleccións incrementa aínda máis a responsabilidade dos dirixentes social liberais e ciudadanistas fronte ás clases populares. E iso deben telo particularmente claro os dirixentes de Unidas Podemos que perderon máis dun millón de votos e un 40% de escanos.

O PP, tras dúas lexislaturas nas que aplicou con man de ferro unha brutal política de recortes en todos os ámbitos sen unha oposición reseñábel por parte da esquerda institucional, todo hai que dicilo, é, con diferenza, o gran derrotado, coa perda de máis da metade dos seus escanos.

Queda por ver, unha vez máis, que fai a forza ganadora, o PSOE, e o futuro goberno. Si non avanza con resolución no cumprimento dos compromisos adquiridos que poden supoñer cambios reais na vida da xente, si mantén a ambigüidade actual fronte ás posicións reaccionarias en relación á cuestión nacional, si continúa a súa política de submisión en materia económica, política e militar respecto da UE e o imperialismo yanqui, si non para a privatización de servizos públicos e empeza a aplicar unha política de desenvolvemento industrial e económico controlado polo Estado fronte ao inmenso poder das grandes empresas e entidades financeiras que realmente controlan aínda os seus principais resortes "si a explotación inmisericorde de mozas, mulleres, inmigrantes e maiores continúa, que ninguén se estrañe de que abrirá a porta á besta fascista, que volverá lanzarse ao combate contra o campo popular.

Diciamos no noso comunicado sobre as eleccións: "na situación de crecente competencia interimperialista, e no medio dunha conxuntura económica que se agrava, a oligarquía vai poñer en xogo todos os seus instrumentos para soster -e endurecer canto sexa necesario- o réxime político, co fin de facer fronte ás súas necesidades de reestruturación económica nas condicións máis favorábeis aos seus intereses. E eses instrumentos, que dúbida cabo, inclúen formas e medidas que en pouco ou nada se diferencian do fascismo".

Por parte do social liberalismo e do ciudadanismo, até hoxe todo se limitou a unha mera política de xestos e palabras; ningún dos principais recortes impostos polas forzas que sosteñen o réxime do 78 (incluídos os impostos por gobernos social liberais) foi derrogado: nin as reformas laborais que expandiron o traballo pobre e precario e desprotexeron aos traballadores fronte ao patrón, nin as leis mordaza que limitan e penalizan o exercicio dos dereitos democráticos, nin aquelas normas, como o artigo 135 da Constitución, que suxeitan a nosa economía e o noso futuro ao interese das grandes corporacións nacionais e estranxeiras.

Quedan aínda as eleccións Municipais, Autonómicas e Europeas do próximo 26 de maio, pero que ninguén dubide de que as cuestións transcendentais que impón o réxime monárquico como límite da vida política e de cuxa superación depende a posibilidade de encarar o desenvolvemento dunha política social e de progreso, non se van a resolver só con boas palabras e chamamentos á paz social, ou accedendo a unhas institucións cuxa acción cada vez está máis limitada polas normas xerais do réxime, que condicionan de forma determinante a acción política.

Do PSOE, pouco cabe esperar: un partido suxeito a fortes tensións internas entre a súa dirección nacional e dirixentes territoriais ou baróns, cuxa posición en cuestións transcendentais apenas difire das da dereita reaccionaria, e comprometido activamente no sostén dun réxime, o monárquico, cuxas bases constitutivas impiden obxectivamente desenvolver políticas verdadeiramente progresistas.

Con todo, abundan os datos que apuntan ao crecemento en amplos sectores populares da fartura cun réxime que impide o desenvolvemento de políticas de progreso; crece tamén o apoio a unha ruptura con el que permita avanzar. Cada vez son máis quen opinan que é imprescindíbel avanzar cara á unidade popular en torno a programas de progreso.

E nesta tarefa colectiva, non é menor a responsabilidade, en primeiro lugar, pola súa presenza parlamentaria, de Unidas Podemos, e do conxunto da esquerda e, de modo particular, das forzas de clase. Para lograr a unidade popular fronte ao fascismo non vale escudarse nunha visión canónica e sectaria da política e considerar que unicamente é aceptábel o programa propio de cada forza.

Algo se avanzou: importantes sectores da esquerda política compartimos, malia a dispersión, un programa dirixido á ruptura co réxime monárquico e de loita contra o fascismo rampante.

O determinante nos meses futuros vai ser "avanzar na acumulación de forzas, na mobilización e articulación organizativa dos máis amplos sectores da clase obreira e clases populares, na unidade da esquerda e na unidade popular con obxectivos rupturistas e republicanos, sen o cal non poder facer fronte eficazmente á reacción nin sentar as bases para eliminar os seus alicerces".

O noso Partido fai un chamamento a todas as forzas de esquerda, populares e progresistas a implicarse decididamente nesta tarefa.

¡LOITA UNITARIA CONTRA A REACCIÓN E O FASCISMO!

¡POLA UNIDADE POPULAR!

¡POLA REPÚBLICA POPULAR E FEDERATIVA!

29 de abril de 2019

Secretariado do Comité Central

contacto@pceml.info

http://www.pceml.info/

facebook

twitte

Enviado por:
Fernando Ramos Armesto
-fernandoramosarmesto@gmail.com-
11 de maio de 2019 10:25
________

Presentación do libro de memorias e reflexións: 'Ráfagas y retazos de la historia del PCE (m-l) y el FRAP', de Raúl Marco, coa participación de Juan Olaso, este venres 29 de marzo, ás 19:30hs na Libraría Galiano, 15 de Ferrol

Presentación do libro de memorias e reflexións: 'Ráfagas y retazos de la historia del PCE (m-l) y el FRAP', de Raúl Marco, coa participación de Juan Olaso, este venres 29 de marzo, ás 19:30hs, na Libraría Galiano, 15 de Ferrol.

Mantemos o acto de presentación do libro de memorias e reflexións escrito por Raúl Marco, malia a súa ausencia por razón de enfermidade, uns dos seus  camaradas de militancia e vivencias políticas, Juan Olaso, membro do Cté Executivo do PCE (m-l), fara-se cargo da presentación.

Bitácora de Raúl Marco.

http://bitacoramarxistaleninista.blogspot.com/

Web do PCE (m-l).

http://www.pceml.info/actual/

Enviado por:
Fernando Ramos Armesto
-fernandoramosarmesto@gmail.com-
28 de março de 2019 17:40
__________

A voltas coa Unidade Popular en Ferrol, ... Anxo Fernández-Armesto

Anxo Fernández-Armesto [*]
11.02.2019

A “Unidade Popular” é un termo tan usado que está perdendo sentido. Significa unidade do pobo, mais cabe preguntarse o que é o pobo e quen forma parte del. Como iso requeriría filosofar moito, creo que é mellor falar de clases (clases desfavorecidas, clase traballadora…). E a unidade non sei que ten que todos falan dela máis realmente poucos a queren. Está o PSOE, un partido liberal e progresista que busca a hexemonía perdida. O BNG, unha organización de esquerda lóxicamente cun proxecto específicamente nacionalista. Estan as mareas e os seus facsímiles. Dun lado Ferrol en Común, unha coalición de partidos na que deciden as executivas como en calquera outra, o cal é lícito máis non é unha candidatura de activistas apoiada por partidos; iso tal vez fose a idea orixinal da Marea Ártabra, da que se separaron os partidos porque querían ter máis control. Por outra parte Marea de Ferrol, cun espírito parecido ao da Ártabra, por mais que haxa quen queira vender que son simples resentidos. En Ferrol Podemos parece querer unha utópica reconciliación de todos os actores da esquerda social e política ferrolá. Tamén está Xuntos Actúa, candidatura do ex presidente de FeC, bastante decoñecidos aínda. Aparte de todo está Ligando, unha formación nova cun proxecto decrecentista e arredista moi diferente de todos coa que estou pouco familiarizado.

Na miña opinión precísanse uns a outros para asegurar non só unha victoria electoral senón un proxecto real de esquerda que inclúa orzamentos participativos, remunicipalizar os servizos público, peonalizar o centro ou abordar a despoboación, o estado deplorábel da cidade e a falta de traballo. Precisan de feito traballar con máis xente de movementos e asociacións e apoiarse nelas se queren que esas reformas saian adiante.

Desde o programa de Radio Filispim (radio libre e comunitaria da Terra de Trasancos 93.9 FM) “Directo de Esquerdas”, do que son actualmente conductor, fixemos há uns meses un humilde chamado ás forzas da esquerda a que se xuntasen pra falar sobre que cidade queren. Iso é o principal, se cadra axudaría se algunha xente dese un paso a un lado para facilitar conversas. Penso que sería una excelente idea facer una mesa redonda e falar con honestidade de política real e non de “díxome-díxomes” e rencores persoais polo ben da cidade e da veciñanza de Ferrol. Dicía Lennon o de “you may say I'm a dreamer”, mais estou convencido de non ser o único.

[*] Anxo Fernández-Armesto Sánchez, activista de esquerdas, filólogo, actual conductor do programa 'Directo de Esquerdas', de Radio Filispim.

@directodeesquerdas


Enviado por:
Anxo Fernández-Armesto Sánchez
-anxofarmesto@hotmail.com-
11 de fevereiro de 2019 12:17
_______

A Marea de Ferrol acorda iniciar unha serie de contactos coas demais candidaturas da esquerda do concello, para intentar unha posibilidade de confluencia cara as municipais de maio deste 2019

O pasado sábado, 2 de febreiro, tivo lugar no Centro Cívico de Canido unha Asemblea Extraordinaria de Marea de Ferrol, co obxecto de reflexionar arredor das diferentes expresións progresistas que se están perfilando no Concello de Ferrol cara ás próximas eleccións municipais do mes de maio, e debater en torno á posibilidade da converxencia electoral con outros partidos políticos e, no seu caso, establecer criterios e liñas de actuación consensuadas dentro da nosa organización.

Resultado deste debate, tomáronse os seguintes acordos:

- Sondar a posibilidade dunha candidatura única de esquerda en Ferrol.

- Abrir unha rolda de contactos coas forzas e candidaturas progresistas do Concello nas primeiras dúas semanas deste mes de febreiro.

- Comisionar a un grupo de 6 integrantes de Marea de Ferrol para iniciar as conversas.

Comisión de comunicación de Marea de Ferrol

Contacto:
mareadeferrol@gmail.com

Facebook:
https://www.facebook.com/mareadeferrol/

Enviado por:
Marea de Ferrol
-mareadeferrol@gmail.com-
3 de fevereiro de 2019 19:12
___________________

Vox Popului, ... Por Iolanda Teixeiro - En tempos de crises inducidas polo proprio sistema capitalista botar man dos fascismos é o xogo nas democracias de moedeiro nas que nos movemos

Iolanda Teixeiro [*]
19.12.2018

VOX POPULI

Vox populi é unha expresión latina que significa coñecido por todos, eis, do dominio público. E coñecido por todos son os auxes dos fascismos na Europa. En tempos de crises inducidas polo proprio sistema capitalista botar man dos fascismos é o xogo nas democracias de moedeiro nas que nos movemos. Á subida dos fascismos dos tempos dos nazis temos que lle engadir hoxe, a falla dun modelo alternativo de sociedade dentro do Capital, isto é do paradigma do Crecemento. A guerra pola enerxía fosilista, co petróleo e o gas, escaso e a piques de se esgotar nun mundo globalizado e dependente desas enerxías suxas, os conflictos territoriais pola apropiación dos territorios comunitarios en todo o planeta, maiormente onde abondan as materias primas coas que funcionan o mundo do derroche ilimitado e ostentoso, van seguir desprazando a millóns de persoas sen que barreira algunha sexa quen de os deter porque non teñen nada a perder dende o momento en que xa llelo roubamos todo. Eis que eses mesmos asasinos de territorios para o lucro corporativo son os que aldraxan os nacionalismos soberanistas que só pretenden defender a terra, a cultura e o xeito de vivir das comunidades.

Vox populi, si, coñecido por todos é que ese partido chamado Vox, que pretende ser a voce do povo, vén de acadar unha ducia de escanos no parlamento andaluz. Cun presidente, Abascal, de sangue fascista herdada duns xenes que medraron ao abeiro dunha transición intransitável pola que grande parte do que hoxe se autodenomina esquerda transitou e transita. O día despois todos son a se pasmar de que o povo andaluz, subsidiado, acurralado nun territorio que nunca foi seu, á sombra dos privilexios democráticos dos que segue gozando desde o medievo a acó o ducado de Alba, unha terra de señoritos latifundiarios ao mellor estilo de Los santos inocentes de Delibes e sen un político de esquerdas digno de tal nome que teña o afouto dun Azarías... todos son a se pasmar de que Vox, o partido xenófobo, o partido homófobo, o partido antifeminista... triunfe en a penas unha lexislatura. Sobre todo porque anque é coñecido por todos non é do dominio público no sentido en que os financeiros deste partido invisten máis aí, na campaña cotiá que fan nos medios de masas do que o fan no traslado das cinsas de Franco. Eis que mentres o Psoe governa ao abeiro do Capital sen ter movido un dedo por resgatar a educación das mans das oligarquías nacionalcatólicas e o resto dos que se sitúan á esquerda (agás partidos marxinais) adícanse a fazer non máis que actos simbólicos e reivindicativos  mentres se aproveitan das esmolas que deita o poder, Vox e adláteres forman elites en Deusto e inoculan no povo, hiperconectado mais iletrado, o veleno do ecofascio desde os seus muitos centros de difusión (Cope, Intereconomía, 13TV, esRadio, ABC, La Razón...) con moreas de axouxeres e gatos ao auga que  uns oídos acríticos, egoístas...que relacionan crise con democracia, están máis que dispostos ao oír. Mais como moi certeiramente aponta un amigo nas redes, a abstención andaluza chegou ao 40%. E se de cada 10 persoas con dereito a voto, case a metade non exerceu ese dereito, debería dar que pensar a esa esquerda que segue vendendo lanzas e escudos da fábula chinesa e outros contos nun sistema de crecemento ilimitado.   Unha esquerda industrialista, obreirista que mitifica ao obreiro como clase en si e desbota o de clase para si incluso no bicentenario de Marx. Unha esquerda que non amosa moita solidariedade internacionalista cando se trata de amarrar postos de traballo a calquera prezo, que non loita davondo pola reterritorialización e a reconstrución do tecido comunitario, alén das institucións e que vive de costas aos problemas ecolóxicos do planeta, obnubilada aínda por ese mito do Progreso analóxico, agora xa en versión dixital.

Esperemos que a Vox populi andaluza nos faga reflexionar. Sobre de todo a todos os que se autonomean, esquerdas.

[*] Iolanda Teixeiro Rei -Ferrol, activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Sermos Galiza.


Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
3 de dezembro de 2018 15:30
___________

Imaxe: Louise Michel Bonus Track a combatente da Comuna de París.

Esquerdas do mundo, uniren-vos!, de Boaventura de Sousa Santos - Este libro xorde da análise da actualidade política de Portugal, España, Colombia, Brasil e México - Só as esquerdas poden salvar á humanidade dos efectos máis destrutivos e do inmenso sufrimento humano derivados dunha catástrofe social e ambiental que non parece estar lonxe - Será un proceso histórico longo: revolucionar a democracia e democratizar a revolución

Este libro xorde da análise da actualidade política de Portugal, España, Colombia, Brasil e México. O autor propón que as forzas da esquerda teñen que ser máis humildes e máis ambiciosas ao mesmo tempo. Máis humildes porque deben actuar nun mundo onde o obxectivo de construír un sistema globalmente alternativo ao capitalismo, ao colonialismo e ao patriarcado non está na axenda política. Esta ausencia crea un baleiro que por agora só parece poder colmarse con opcións locais e iniciativas que proxecten unha sociedade máis xusta.

No entanto, á vez debe ser máis ambiciosa porque, tendo en conta o panorama actual, só as esquerdas poden salvar á humanidade dos efectos máis destrutivos e do inmenso sufrimento humano derivados dunha catástrofe social e ambiental que non parece estar lonxe.

É necesario defender a dignidade humana e a natureza a través da radicalización da democracia, de alta intensidade e necesariamente posliberal. Será un proceso histórico longo: revolucionar a democracia e democratizar a revolución.

Esquerdas do mundo, uniren-vos!
(Izquierdas del mundo, ¡uníos!)

Boaventura de Sousa Santos

Más Madera, 146
América Latina
Análise contemporáneo
Política
Política Internacional
ISBN: 978-84-9888-875-1
Ano Publicación: 2018
páxinas: 152
PVP: 13 euros
Prólogo e índice_Izquierdas del mundo, ¡uníos!

Información Relacionada

• Columna de Boaventura de Sousa Santos: « ¿Unidad de las izquierdas? Las izquierdas ante el nuevo interregno», El Público, 1 de febrero de 2018
• Columna de Boaventura de Sousa Santos: « ¿Unidad de las izquierdas? México: la fractura entre la institucionalidad y la extrainstitucionalidad», El Público, 1 de marzo de 2018
• Columna de Boaventura de Sousa Santos: «Brasil: las democracias también mueren democráticamente», El Público, 24 de octubre de 2018
• Columna de Boaventura de Sousa Santos: «Brasil: las izquierdas y las elecciones de lo desconocido», El Público, 23 de agosto de 2018
• Columna de Boaventura de Sousa Santos: «Explicar la igualdad al 1% más rico del mundo»_LaRed21, 30/11/2018
• Columna de Boaventura de Sousa Santos: «Las izquierdas portuguesas en el nuevo ciclo político», El Público, 9 de agosto de 2018
• Columna de Clara Morales: «El futuro de la izquierda: Boaventura de Sousa: "Si la izquierda española solo discute sobre cuestiones de nacionalidad, nunca va a ponerse de acuerdo"»_Infolibre_06/11/2018
• Columna «Boaventura de Sousa: Izquierdas del mundo, uníos» de Rafael Fraguas_Crónica Popular, 11/11/2018
• Entrevista a Boaventura de Sousa de Àngel Ferrero en El Diari Public_10/11/2018
• Entrevista a Boaventura de Sousa de Javier Martín Barrio_El País, 05/11/2018
• Entrevista a Boaventura de Sousa de Javier Martín_El País, 05/11/2018
• Entrevista a Boaventura de Sousa en Cadena Ser_06/11/2018
• Entrevista a Boaventura de Sousa Santos: «Brasil se juega el destino de la democracia», Página 12, 22 de octubre de 2018
• Nota "Esquerres del món, llegeixin al mestre Boaventura de Sousa Santos i deixin-se d’hòsties"_Públic_27/11/2018
• Nota «Boaventura de Sousa: "Las izquierdas tienen que abandonar el infantilismo porque si no se unen ahora, mañana será tarde"» de Beatriz Asuar_Público, 09/11/2018
• Página personal del autor Boaventura de Sousa Santos
• Reseña "´Izquierdas del mundo, ¡uníos!´: Boaventura de Sousa Santos apel·la a la democràcia" de Gustavo Nerín_El Nacional, 02/11/2018

Siguenos en twitter, facebook e instagram.

Icaria editorial
c/ Bailén, 5 5ª planta
08010 Barcelona
premsa@icariaeditorial.com
933 011 723

Enviado por
Anna Monjo
-amonjo@icariaeditorial.com-
17 de dezembro de 2018 16:4
_____________________

Acto Terceiro Aniversario que celebra Ferrol en Común: 'Tres Anos de Municipalismo', no Centro Cívico de Canido, o sábado 2 de xuño, desde as 5 da tarde, coa participación de Sonia Mauriz, Modesto Renda, María Chao, María Rozas e os alcaldes d'A Coruña e Ferrol Xulio Ferreiro e Jorge Suárez

Acto Terceiro Aniversario: 'Tres Anos de Municipalismo' que celebra Ferrol en Común, no Centro Cívico de Canido, o sábado 2 de xuño, desde as  5 da tarde, coa participación de Sonia Mauriz (Presentadora do acto), Modesto Renda (Vilalba Aberta), María Chao (Xunt@s por As Pontes), María Rozas (Compostela Aberta), Xulio Ferreiro (Marea Atlántica) e Jorge Suárez  (Ferrol en Común).

Centro Cívico de Canido
Rúa Poeta Pérez Parallé, 15401 Ferrol
Sábado, 2 de xuño, de 20189, ás 17:00hs

Evento en facebook.

Páxina de Ferrol en Común no Facebook |
ferrolencomun@gmail.com |
https://ferrolencomun.gal/

______________

Em 1871 tal dia como hoje 147 dirigentes da Comuna de Paris forom fuzilados no Cemitério parisino de Pere Lachaise, ... as principais medidas deste primeiro governo obreiro, ...Por Joam Tavia

Por Jam Távia [*]
28.05.2018

Em 1871 tal dia como hoje 147 dirigentes da Comuna de Paris forom fuzilados no Cemitério parisino de Pere Lachaise.

Aproveito com a ajuda da wiki para lembrar as principais medidas deste primeiro governo obreiro.

• O trabalho noturno foi abolido;
• Oficinas que estavam fechadas foram reabertas para que cooperativas fossem instaladas;
• Residências vazias foram desapropriadas e ocupadas;
• Em cada residência oficial foi instalado um comitê para organizar a ocupação de moradias;
• Todas os descontos em salário foram abolidos;
• A jornada de trabalho foi reduzida, e chegou-se a propor a jornada de oito horas;
• Os sindicatos foram legalizados;
• Instituiu-se a igualdade entre os sexos;
• Projetou-se a autogestão das fábricas (mas não foi possível implantá-la);
• O monopólio da lei pelos advogados, o juramento judicial e os honorários foram abolidos;
• Testamentos, adoções e a contratação de advogados se tornaram gratuitos;
• O casamento se tornou gratuito e simplificado;
• A pena de morte foi abolida;
• O cargo de juiz se tornou eletivo;
• O calendário revolucionário foi novamente adotado;
• O Estado e a Igreja foram separados; a Igreja deixou de ser subvencionada pelo Estado e os espólios sem herdeiros passaram a ser confiscados pelo Estado;
• A educação se tornou gratuita, laica e compulsória. Escolas noturnas foram criadas e todas as escolas passaram a ser de frequência mista;
• Imagens santas foram derretidas e sociedades de discussão foram adotadas nas Igrejas;
• A Igreja de Brea, erguida em memória de um dos homens envolvidos na repressão da Revolução de 1848, foi demolida. O confessionário de Luís XVI e a coluna Vendôme também;
• A Bandeira Vermelha foi adotada como símbolo da Unidade Federal da Humanidade;
• O internacionalismo foi posto em prática: o fato de ser estrangeiro se tornou irrelevante. Os integrantes da Comuna incluíam belgas, italianos, poloneses, húngaros;
• Instituiu-se um escritório central de imprensa;
• Emitiu-se um apelo à Associação Internacional dos Trabalhadores;
• O serviço militar obrigatório e o exército regular foram abolidos;
• Todas as finanças foram reorganizadas, incluindo os correios, a assistência pública e os telégrafos;
• Havia um plano para a rotação de trabalhadores;
• Considerou-se instituir uma Escola Nacional de Serviço Público, da qual a atual ENA francesa é uma cópia;
• Os artistas passaram a autogestionar os teatros e editoras;
• O salário dos professores foi duplicado.

28 de maio de 2018

[*] Joam Tavia -Xoán López - Narom, 1962. Activista e sindicalista. | jtavia@gmail.com |  Facebook . | Licenciado em História e membro da Fundaçom Artábria.
_____

A solidariedade foi apaleada no CSO A Insumisa, pola violencia policial - Un centro social onde a veciñanza fixera dun recinto militar abandonado, un espazo do común cheo de vida e actividades comunitarias - Vídeo

A Insumisa era un centro social Okupado que con anterioridade era un recinto militar abandonado, onde se reconverteu nun espazo do común aberto á veciñanza, onde mediante autoxestión, desenvolvía-se unha chea de actividades.

O goberno municipal do Concello da Coruña da Marea Atlántica mandou executar o desaloxo do CSO A Insumisa. As imaxes son exclarecedoras da violencia policial contra unha concentración de protesta pacifica.


https://youtu.be/x8mEwww7fPA
CSO A Insumisa

facebook. | @ainsumisa | ainsumisa@riseup.net | https://ainsumisa.wordpress.com/
________________

A Esquerda esborrelada, ... Por Iolanda Teixeiro - Celso Emilio: Se foses a xantar con poderosos, mira ben a carón de quen te sentas. Pecha a túa gula e couta os teus degaros, pois é pan mentireiro o pan dos ricos. Doce por fóra, por dentro amarguexa...

Por Iolanda Teixeiro [*]
17.04.2018

Por que xurden movimentos de base? Por que se constitúen plataformas cidadáns? A da Remunicipalización dos servizos básicos e a recén creada polas pensións dignas son dúas amósegas nidias. Existe a esquerda organizada? Son os partidos e sindicatos que se din de esquerdas, tal? Entón por que ese bulir dos cidadáns artellando novas frontes de batalla na avangarda? Teñen credibilidade os sindicatos cando non só non organizaron nengunha mobilización contra a política neoliberal selvaxe no que ten aos servizos básicos (auga, luz, saúde, educación...) senón que sentaron nas cadeiras dos poderosos a pactar, ás escuras, a precariedade máis ruín, os salarios máis miseraveis, os subsidios máis infames, os convenios máis aldraxantes a cambio dun carnet de síndico dunha prole que o máis que defende é o dereito a ser explotada cada día con máis primor. Porque xa o deixou inmortalizado, en letras de ouro, Celso Emilio: Se foses a xantar con poderosos, mira ben a carón de quen te sentas. Pecha a túa gula e couta os teus degaros, pois é pan mentireiro o pan dos ricos. Doce por fóra, por dentro amarguexa...

A política das subvencións, o veleno dos cursos de formación... e un longo etc de sumisións ao Capital mudou aqueles lobos con pel de cordeiro, que eran os sindicatos luitadores do franquismo, en cordeiros con pel de lobo. Os liberados sindicais, a aristocracia proletaria acomodouse demais aos quentes despachos empresariais en tempos de invernía e cando baixa ás xélidas estepas onde habitamos os operarios, éntranlles uns tremores vespertinos insuportaveis que os devolven axiña aos mulidos cumios con vistas panorámicas a ese futuro amarrado para os seus.

Só deste xeito podemos enxergar a inacción e a inanición co tema das pensións ate que agroma unha plataforma cidadá que comeza a se organizar na rúa e a espreguizar ao povo.

Só deste xeito podemos explicar nesta guerra contra o Capital, a posición de retagarda, de quen terían que ser mesmamente a avangarda. Só así a vergoña da contraprogramación que esnaquiza. Cada sindicato leva aos seus en distinto espazo e en distinto día. E o povo? O povo que se... reparta! E que nada reporte. Perante todo, erguer cadaquén as súas consignas e bandeiras.

Mais aínda coa miña certeza de que as reivindicacións das plataformas cidadáns quédanseme mui curtas, porque pouco cuestionan o sistema de clases como causa do colapso social, e limítanse a reclamar unha política de mínimos ao uso, eu vou estar apoiando o que quizais sexa o derradeiro esforzo do povo por se organizar contra a voracidade da oligarquía capitalista.

Adiante, povo galego. Non nos axeonllamos!. Porque o mañá escrevémolo os povos desde o hoxe.

[*] Iolanda Teixeiro Rey -Ferrol, activista ecoloxista e decrecentista, articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. e profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Sermos Galiza.

Imaxe: O berro do povo (Jacques Tardi).
_________

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
17 de abril de 2018 02:31
_________

'Actualidade de Marx', conferencia de Franscisco Sampedro en Ferrol, presentada por Iolanda Teixeiro no Ateneo Ferrolán, o mércores 11 de abril

"Actualidade de Marx", unha conferencia de Franscisco Sampedro en Ferrol.

Día: mércores 11 de abril de 2018.
Hora: ás 19:30 horas.
Lugar: Salon de Actos do Ateneo Ferrolán (Rúa Madalena, 232, Baixo)
Organizada por: LiGanDo (organización política).
Presenta: Iolanda Texjeiro Rei.[*]

Francisco Sampedro Ojeda, -A Coruña en 1956, é un filósofo galego. Doutor en Filosofía e catedrático de Ensino Medio, e autor de ensaio filosófico e crítica literaria e política. A súa tese de doutoramento O imaxinario ideolóxico (1995) parte da ambigüidade e equivocidade do termo ideoloxía, para analizar os dous usos teóricos que comunmente se recoñecen: uso descritivo ou euloxístico, e uso pexorativo, como falsa conciencia. Mostra a pertinencia deste último uso para a análise do estatuto filosófico que a ideoloxía posúe no que varios autores recoñecen como a episteme do século XX, constituída polos discursos de Nietzsche, Marx e Freud. Pescuda o concepto de ideoloxía en Bacon e na Ilustración, e o nacemento da ideoloxía como ciencia das ideas en Desttut de Tracy, a teoría conservadora (Pareto, Sorel, Nietzsche...), o fenómeno da inversión ideolóxica en Marx e a teoría da ideoloxía de Althusser.

Á análise do concepto de ideoloxía dedicou os seus traballos Alain Badiou: filosofía, ideoloxía e suxeito, A tinta da xibia (sobre Barthes e a teoría marxista da ideoloxía) e Gianni Vattimo: debilidade e ideoloxía.

Traduciu e introduciu as edicións galegas de D'un désastre obscur de Alain Badiou; L'existencialisme est un humanisme de Jean-Paul Sartre, e Robespierre: une politique de la philosophie de Georges Labica. Ténse ocupado tamén da análise cultural e filosófica da obra de Vicente Risco (O nihilismo do inadaptado) e Rafael Dieste (Sobre a vella pel do mundo).

É correspondente en Galicia da revista francesa Multitudes e membro do consello de redacción d' A Trabe de Ouro.

+ Info na Galipedia.
https://gl.wikipedia.org/wiki/Francisco_Sampedro

No facebook
https://www.facebook.com/francisco.sampedroojeda

[*] Iolanda Texjeiro Rei -Ferrol, activista ecoloxista e decrecentista, articulista (Diario de Ferrol, Sermos Galiza, ...) e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. e profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter.
__________________

Cartografía da cidade capitalista - Transformación urbana e conflito social no Estado Español - Grupo de Estudos Antropolóxicos 'La Corrala' (coord.) - Editado por 'traficantes de sueños' e a Asociación Gaditana de Antropoloxía, Ibán Díaz Parra e Grupo de Estudos Antropolóxicos La Corrala - O capitulo sobre Cádiz: ... o mais parecido a Ferrol

Cartografía da cidade capitalista
Transformación urbana e conflito social no Estado Español
Grupo de Estudos Antropológicos La Corrala (coord.)
Editado por traficantes de soños.

Introducción
Asociación Gaditana de Antropología, Ibán Díaz Parra e Grupo de Estudos Antropológicos A Corrala

Sobre a pertinencia dun mapeo estatal do desastre

No último lustro, algúns dos autores e autoras que presentamos este traballo nos habemos ir atopando en camiños entrecruzados. Nunhas ocasio-
nes, o encontro ha ter lugar no anonimato da lectura e o estudo dos seus escritos; e noutras, foi o froito de espazos compartidos, de reflexión, políticos e tamén vitais.

O certo é que neste tempo, puidemos ver como distinta xente estamos traballando o urbano desde diferentes puntos da xeografía do Estado, coincidindo en procesos de análises ou formas de facer e/ou chegando a conclusións moi similares. Este eixe vertebrador foi un modelo de cidade auspiciado baixo as lóxicas do capitalismo actual e da democracia parlamentaria representativa; un modelo que non é exclusivo dunha cidade en particular, senón que se reproduce a través das mesmas planificaciones, intervencións e pretensións en distintas cidades do mundo inseres neste sistema.

É por iso que consideramos este libro como unha oportunidade para visibilizar, aínda máis si cabo, o complicado e destrutivo engranaje no que estáninsertas as nosas cidades e que dunha forma ou outra tratamos de habitar. Pretendemos que a súa lectura sirva para ser máis conscientes de como se gestionan, coñecer as circunstancias e as dinámicas exercidas e, así, poder ser máis eficaces nas nosas intervencións para transformar unha determinada realidade.

Á súa vez, con esta publicación tamén queremos contribuír a continuar xerando memorias colectivas sobre os procesos que estamos vivindo: tanto dos conflitos que xeran determinadas intervencións urbanísticas, en particular, e da propia forma de proxectar a cidade capitalista actual, en xeral; como das procesos organizativos de resistencia e xeración doutras realidades posibles.
Pero por que apostar por un proceso de creación colectiva? As razóns son múltiples. Porque cada cal profundou sobre algunha localidade específica e sobre distintos elementos que englobamos dentro da cidade capitalista; porque partimos de bases diferentes e, aínda así, obtemos resultados similares, servindo as diferenzas para enriquecer o proceso e para incluír diversas formas nas que se materializan os procesos urbanos; porque traballando conxuntamente establécense redes de colaboración e apoio mutuo, créase comunidade; e porque a suma das redes que cada cal ha ir construíndo ao longo destes anos pode servir para que este proxecto colectivo chegue a máis xente e convértase así nunha ferramenta para a reflexión crítica e a acción política.

Finalmente, e antes de situarnos no contexto no que se desenvolve o libro, consideramos oportuno facer unha breve referencia á metodoloxía que impregna este tipo de traballos. Estamos falando da potencialidade transformadora que ten o que denominamos como Investigación Autónoma[1] e que entendemos como un proceso autónomo, tanto a nivel técnico como económico e político, xestionado baixo o principio de horizontalidade no traballo e tómaa de decisións, flexible e adaptable a unhas realidades dinámicas, cambiantes, que recoñece a súa subxectividade pero que aplica rigorosos procedementos, e que combina a racionalidade coa emocionalidade á hora de buscar o sentido e a aplicación do coñecemento, dunha forma cíclica na que a teoría e a práctica están en constante retroalimentación.

Pero por que a Investigación Autónoma? Que nos pode levar a optar por esta fórmula de coñecemento? As razóns non son soamente técnicas, senón tamén políticas: supoñen situarse na vida e decidir si queremos implicarnos na transformación das realidades sociais que consideramos inxustas.

Nota.-
[1] A Investigación Autónoma é un concepto acuñado polo G.E.A. La Corrala ("A potencialidade da Investigación Autónoma", en Antonio Collados -ed., Modos de traballo artístico en contexto: itinerarios e estratexias, Granada, TRN-Laboratorio artístico transfronterizo e Editorial Cen Gramos, 2014), ao que non necesariamente teñen que adherirse o resto de autores e autoras deste libro, aínda que si atopamos en maior ou menor medida puntos comúns e afinidades entre as formas de facer e entender duns e outras e as nosas. Froito de tales coincidencias, puidemos desenvolver colectivamente este libro, cuxo propio proceso de coordinación, así como os seus pretensiones, coinciden con todos e cada un dos principios básicos da Investigación Autónoma.

Un libro de moito interese, mais para nós, o capitulo sobre Cádiz ... o mais parecido a Ferrol.

8.- Cádiz, un quero e non podo na onformación da cidade neoliberal . Lorena Garrón Recuncho, Vanessa Gómez Bernal, Rosa de Lima Sánchez Cerpa e José Manuel Mato Ortega (Asociación Gaditana de Antropología). | Acceder/Baixar.

Algúns detalles do Capitulo que son de interese, como unha moi parecida... certa descomposición social:

... Mentres tanto, a clase obreira atópase en descomposición, debido aos problemas económicos, laborais e sociais dos que falabamos anteriormente. Rompéronse gran parte dos lazos que unían a devandita poboación, coa consecuencia absolutamente negativa de que as loitas que nos atopamos hoxe día son minoritarias e están atomizadas. Aínda que houbo algúns intentos de resposta social en referencia á ordenación urbana, non foron protagonizados por unha maioría da poboación, polo que, malia as posibles pequenas vitorias conseguidas, non se puido parar esta escala de cambios económicos e urbanos e as súas consecuencias derivadas. As saídas asistencialistas non dan resposta suficiente a unha poboación que intenta sobrevivir día a día como pode. Non será senón a través da organización colectiva como a cidade de Cádiz poderá superar e reverter as circunstancias creadas por unha clase política e empresarial que non fixo senón enriquecerse a costa da poboación.

Ambos movementos, con todo, buscaron unha solución institucional: a declaración da Caleta como Monumento Natural, que finalmente Esquerda Unida parece que vai levar ao Parlamento andaluz, e a construción e a constitución por parte do Concello do entramado de carrís bicis e zonas de tráfico acougado. A presenza de partidos políticos nas loitas sociais, cando estes abarcan o marco institucional, dilúen as críticas máis globais e radicais, e en calquera caso, rompen as dinámicas propias dos movementos sociais relacionadas coa horizontalidade e a autonomía. Con todo, hai que ter en conta que esta presenza explícase pola propia inexistencia dun tecido social que practique autoxestión, autonomía e solidariedade.

Os movementos sociais gaditanos en xeral utilizaron ferramentas de mobilización "legalistas" na súa maioría: comunicados de prensa, intervencións nos plenos do Concello, concentracións e manifestacións con aviso previo, etc. O boicot, o sabotaxe, a desobediencia civil e outras técnicas incisivas non estiveron presentes durante estes anos até a irrupción do 15M.

Neste sentido, o primeiro que chama a atención de Cádiz é que non estea ardendo: como unha cidade que encabeza desde fai anos a lista de paro, a lista de emigración, a de casos de infravivenda parece vivir nunha eterna calma chicha. Entendemos que isto está relacionado coa dinámica na composición de clase que a cidade sufriu nas últimas catro décadas, o que isto supuxo para o movemento obreiro e o que supuxo, ao mesmo tempo, nos movementos sociais en xeral. En Cádiz atopámonos cunha clase obreira en descomposición, non por aburguesamento material senón por lumpenproletarización, debido ao desemprego masivo[46] provocado polos plans de reconversión dos anos oitenta e pola consecuente creación dunha sociedade subsidiada. Isto provocou unha abulia colectiva, así como resultou nunha ideoloxía e unhas organizacións de clase diluídas[47]. Un síntoma evidente da falta de perspectivas de vida na cidade é a emigración, coa conseguinte perda de poboación[48] e a escasa cantidade de persoas inmigrantes con residencia en Cádiz[49]. Fronte ao ocorrido respecto de outras localidades, o "desclasamento" produciuse cara abaixo e non cara arriba, aínda que non faltaron, insire a cidade nas dinámicas do capital do último cuarto de século, influencias da lóxica neoliberal (competitividade, consumismo, individualismo, ruptura do comunitario...) nas relacións sociais...

Notas.-
[46] Desemprego que non afecta só a Cádiz capital senón ao conxunto da provincia, con máis do 40 % da poboación activa en paro. Véxase Mercés Morais, "Máis do 40% da poboación activa de Cádiz está en paro", Diario de Cádiz, 24 de xaneiro de 2013; dispoñíbel en Internet.
[47] O último conflito de clase con apoio e respaldo social maioritario acaecido na cidade (e a Bahía) data dos anos 80, en torno ás reconversións de estaleiros (Florido do Curral, Gutiérrez Molina, Roca Martínez, 2009).
[48] A poboación descendeu desde o ano 1991, na que se cifraba en 157.766 persoas ata as poucas máis de 123.000 da actualidade. Véxase José Antonio Hidalgo, "O fundimento da poboación leva a Cádiz a cifras de 1963", Diario de Cádiz, 7 de xaneiro de 2013; dispoñíbel en Internet.
[49] Estatísticas da Junta de Andalucía - Cádiz (2013, 2012): poboación, número de estranxeiros; dispoñíbel en Internet.

Autores/as:
Alzamora Domínguez, Miguel Á.; Ávila Cantos, Débora; Cócola Gant, Agustín; Díaz Parra, Ibán; García García, Sergio; García Dorado, Beatriz; García Pérez, Eva; Garrón Rincón, Lorena; Gómez Bernal, Vanessa; González Márquez, Miguel; Left Hand Rotation; Martínez Novo, Rodrigo; Mato Ortega, José M.; Morell  i Tipper, Marc; Muñoz Carrera, Óscar; Ortega Botella, Diego; Parajuá Navarrete, Daniel; Pedreño Cánovas, Andrés; Ramírez Melgarejo, Antonio J.; Rodríguez Medela, Juan; Salguero Montaño, Óscar; Sánchez Cerpa, Rosa de Lima.

Pode-se acceder/baixar o libro completo pois esta baixo licenza Creative Commons (CC BY-NC-ND 3.0), formato pdf de 313 páxinas).

Enviado por:
Alexandre Carrodeguas
-republicadetraballadoras@gmail.com-
3 de março de 2018 21:53
_____________

Sobre unha entrevista de Guillem Martínez a Alfons López Tena, ... Por David Rodríguez - A mantenta da esquerda española e o procés catalán

Por David Rodríguez [*]
20.12.2017

En decembro de 2013, cando a Generalitat de Catalunya facía públicas as preguntas que, daquela, pensaba facer no referendum de autodeterminación que finalmente o Estado se negou a permitir, escribín:

Hai un pasaxe, creo recordar que no Príncipe de Maquiavelo, que fala de como debe apuntar un arqueiro para certar na diana. Di que cómpre apuntar un pouco máis alto do que parecería necesario para que a frecha acabe caendo no centro. A primeira e ambigua pregunta que se pensa formular no referendum catalán "Quere vostede que Cataluña sexa un estado?" (que tipo de estado non está claro) é a diana, a segunda, e non menos ambigua pregunta, "E se é así, quere que Cataluña sexa un estado independente?" (a respecto de que tampouco está claro), a parábola que, probablemente, se agarda que faga a frecha para acabar caendo no obxectivo.

Lembro isto a propósito dunha entrevista que fai Guillem Martínez a Alfons López Tena. Hai tempo que sigo o que di López Tena sobre Cataluña. Tamén o que di Guillem Martínez. Nos primeiros tempos do procès pensei que estaban no certo. Todo semellaba unha gran escenificación para acadar outra cousa (o cal, por outra banda, é o máis habitual na táctica política).

Os argumentos de López Tena eran convincentes: o bloque independentista non daba sinais de estar a facer todo o que realmente se necesita para unha empresa tan complexa como é a creación dun novo Estado. Porén, como trataba de mostrar eu no meu escrito sobre Maquiavelo, para decatarse diso non era preciso ser un xénio e, véndolle o lado positivo, o independentismo podía actuar como ariete para unha reforma do Estado en clave progresista (e aínda hoxe, que a esquerda estatal está kaput, segue aberta a posibilidade, en función dos resultados electorais do 21D, de que sexa o independentismo catalán quen, ao buscar acomodo, impida que a regresión democrática do Estado español sexa total).

Na entrevista que agora publica CTXT, López Tena retoma os argumentos que xa leva sostendo desde hai tempo. Seguen a ser bastante acertados. As cousas teñen toda a pinta de ser así. Agora, hai nos argumentos que presentan entrevistado e entrevistador (deshonestidade, inxenuidade etc) cando xa nos atopamos no tempo das consecuencias, é dicir, cando xa hai xente no cárcere, cando hai represores e reprimidos, cando o Estado xa cargou contra votantes e organizadores do referendum do 1-O (lembremos que unhas das coletillas de Guillem Martínez era que o referendum nunca se ía levar a cabo) que rezuman psicoloxismo polos catro costados. Porque, a efectos prácticos e políticos, que importancia ten se os líderes da antiga CDC ían de farol, xogaban con lume ou facían o pino nunha corda de equilibrista? O que importan son os feitos. Os feitos son que o independentismo catalán evidenciou -cando a capacidade da esquerda española de crear problemas ao Réxime xa se esfumara-, por unha banda, o carácter antidemocrático do Réxime do 78 e, pola outra, a verdadeira cara da utopía-UE que, tras mostrar a súa faciana neoliberal coa imposición do 135, agora deixa de aparecer, tamén, coma un espazo amable para as aspiracións das nacións sen Estado. Ignoro se a CUP tiña todo isto previsto, coma se se tratase dun plan mestre. Dubido que así sexa, as dinámicas sociais son imprevisibles e a dialéctica política, cando comeza a rodar, non se sabe cara a onde vai parar. Porén, no tempo das consecuencias, o certo é que o movemento independentista esclareceu motísimo o panorama. Nese sentido, o carácter vangardista da CUP en todo o proceso independentista semella probado.

Nalgún momento da entrevista, Guillem Martínez, de novo apelando a un psicoloxismo inútil, pregúntalle ao entrevistado se os independentistas "estafaran á sociedade ou ao Estado". Esta é a formulación por outras vías da actitude nin nin que adoptou a esquerda española. Ante uns feitos (referendum reprimido, nula vontade de dar unha saída política, autoritarismo borbónico) o nin nin segue xulgando intencións, motivacións e psicoloxías. Pero esta actitude nin nin que considera á sociedade vítima da propaganda e non motor que obrigou a quen só ía de farol a rematar cos ósos no cárcere é totalmente paternalista con esa mesma sociedade -o propio López Tena recoñece que a sociedade é motor cando di que os cadros medios de PDCat e ERC están contentos porque "electoralmente, no les van a correr a boinazos" (mellor non entrar nas connotacións de clase que contén falar de boinazos neste contexto)-.

Para entrevistador e entrevistado, a sociedade catalá semella estar composta por imbéciles que, cando escollen un camiño que non é exactamente o seu, están manipulados e suxestionados por TV3 (nin que dicir ten que, malia que TV3 sexa esa maquinaria manipuladora, a sociedade catalá ten ao seu dispor un abano de medios de comunicación -coas outras maquinarias manipuladoras estatais que tamén emiten en Cataluña- moitísimo máis variado ideoloxicamente que a sociedade española).

O seguinte gran argumentario que entrevistado e entrevistador (pois este é, realmente, quen ten interese en poñer na mesa unha serie de mensaxes que xustifiquen as súas propias posicións a priori) é que o proceso catalán tería reforzado o Réxime, xa que en España a fobia anticalana levaría ao pobo (que tamén debe ser medio bobo) a aliñarse co PP e o Borbón. Nesta análise, que en primeiro lugar aínda non está en absoluto confirmada nun Estado en crise estrutural que vai para longo, quen non aparece por ningún lado é o papel da esquerda española. O entrevistador, implicitamente, parece botar en cara á sociedade catalá (a través dos seus líderes) ir demasiado lonxe para as curtas entendedeiras da sociedade española.  No fondo, é a tese de Pablo Iglesias: o independentismo espertou o fascismo español. Claro que, se o espertou é porque sempre estivo aí. Pero, en todo caso, que papel cumpriu historicamente a esquerda española (Pablo Iglesias é, cada día dun xeito máis claro, unha criatura do PCE) para que ese fascismo supostamente durmido na sociedade española seguise, despois de corenta anos, aí? Que papel cumpriu a nova esquerda, xa na forma podemita, ao negarse a sacar do medio a Mariano Rajoy cando puido facelo? Unha esquerda (ou o que sexa que se chamen a si mesmos) incapaz de manter un discurso republicano, incapaz de aplicar o confederalismo a si mesma e que se nos días pares dicía asumir o dereito de autodeterminación os días impares dicía o contrario. Por que personaxes como Guillem Martínez se mostran tan autosuficientes e escépticos con que unha sociedade como a catalá teña a dous millóns de persoas mobilizadas arredor de valores democráticos e, en cambio, mostra unha actitude cara ao que realmente foi o 15M (non a intelectualización do mesmo que aparecía en libros aquí e acolá) moito máis comprensiva (lembremos que o 15M era, ademais dunha corrente democratizadora, antipoliticismo de clase media prefascista). Outro tanto fai cunha esquerda española desaparecida cando o aznarato comezou coa reconcentración de poder económico e político en Madrid para converter a esta capital na gran urbe captadora de investimentos globais do sur de Europa (algo que, sen dúbida, está detrás do escoramento cara ao independentismo da sociedade catalana). Unha esquerda española que volve mostrar vertixe e paternalismo coa súa propia sociedade cando se trata de manter un discurso claramente anti-Réxime.

A táctica do arqueiro de Maquiavelo non só serve para xulgar ao independentismo. O podemismo que ía asaltar os ceos mostrouse igual de inxenuo e posibilista que o independentismo que ía construír o nou estat en Europa (iso si, non hai ningún podemita no caldeiro nin fuxido a Bruxelas).

Por que no Estado español, e esta é unha pregunta que me fago recorrentemente, este tipo de libertarios, municipalistas, negrianos e demais sectores teoricamente antiestatalistas sempre, indefectiblemente, cando se trata de escoller entre o Estado español constituído e calquera outro Estado por constituír, escollen a trincheira que permita a continuidade do primeiro? Misterios.

O Funambulista Coxo

Publicado o 14 de decembro de 2013 no blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975), deseñadpor gráfico, escritor, activista e analista político. Mantén o blogue O funambulista coxo desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural. Na Galipedia.
_____________

Segunda convocatoria da Asemblea Cidadá Aberta: para a realización de propostas de organización, constitución e elaboración dun plan de traballo - Venres 10 de novembro ás 18:30hs no Ateneo Ferrolán

CONVOCATORIA DE ASEMBLEA CIDADÁ
DIA: VENRES 10 DE NOVEMBRO
HORA: ÁS 18.00hs.
LUGAR: ATENEO FERROLÁN

O próximo venres 10 de Novembro terá lugar a convocatoria dunha nova asemblea cidadá aberta, na que se dará continuidade á tida lugar o pasado 28 de Outubro. A cita será ás 18.00 horas, no Salón de Actos do Ateneo Ferrolán.

Na asemblea aberta do pasado 28 de Outubro, un grupo de  persoas, participantes a título individual, preocupadas pola situación social, cívica, económica, laboral e institucional de Ferrol, estivemos a falar en torno a fomentar a participación da veciñanza na vida do concello, á construción dunha alternativa desde abaixo, desde a pluralidade de inquedanzas, e a necesidade de concretar obxectivos comúns, e tamén o coidado dos procesos, a través do diálogo, da flexibilidade, da transparencia e da horizontalidade.

Tamén concretamos unha orde do día para esta nova asemblea, para traballar na realización de propostas de organización, constitución e elaboración dun plan de traballo.

Resumo da Primeira Asemblea Cidadá do pasado 28 de Outubro

O sábado 28 de Outubro, no Centro Cultural Carvalho Calero, tivo lugar unha asemblea cidadá que reuniu un grupo de persoas a título individual en torno á súa preocupación pola situación social, cívica, económica, laboral e institucional de Ferrol. Entre as asistentes, atopábanse persoas participantes en diversos movementos asociativos e sociais, sindicais e veciñais,e mesmo varias persoas que teñen formado parte do goberno municipal. Isto reflectiu e posibilitou unha pluralidade de visións e perspectivas que guiará o proceso de creación dunha posible alternativa social e política.

Nesta primeira Asemblea foron de especial relevancia as reflexións en torno a fomentar a participación da veciñanza na vida do concello, á construción dunha alternativa desde abaixo, desde a pluralidade de inquedanzas, e a necesidade de concretar obxectivos comúns, e tamén o coidado dos procesos, a través do diálogo, da flexibilidade, da transparencia e da horizontalidade.

Neste contexto, expresouse a vontade da Asemblea de continuar o proceso de construír e afondar unha alternativa social e política para a cidade de Ferrol, e para iso emprazámonos para unha nova asemblea cidadá aberta a todas aquelas persoas que desexen participar, para o venres día 10 de Novembro. A orde do día desta seguinte convocatoria centrarase na realización de propostas de organización, constitución e elaboración dun plan de traballo.

Contacto para Comunicación:
Xaime Aguiar
675 357 630
procesoferrol@gmail.com
Documento: Hai Alternativa - Hai Posibilidade, en formato pdf. | Acceder/Baixar.

Enviado por:
Proceso Ferrol
-procesoferrol@gmail.com-
29 de outubro de 2017 13:05
8 de novembro de 2017 23:47
________________