Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
Tod@s sabemos que o corredor aéreo cara ao aeroporto d'A Coruña pasa por encima de ambas as instalacións [Forestal e Reganosa]. Mais hoxe asistimos ao voo raso deste avión. Pasou unhas 3 veces por encima das instalacións da petroquímica e da planta de gas.
Carrusel de Diapositivos do perigoso voo do avión sobre Reganosa
Hoxe un avión sobrevoou por varias veces a Ría pasando por acima da Planta de Gas que, irracionalmente, Reganosa instalou en Punta Promontorio no concello de Mugardos. Suso Pazos, o autor das fotos, di: "Fotos de hoxe: un avión facendo pasadas por enriba da planta de gas, xiraba en Montefaro e voltava a pasar, fixoo unhas tres pasadas. Apertas".
[Ampliar clicando acima da foto - Autor: Suso Pazos]
[Ampliar clicando acima da foto - Anotacións do CA21]
Pregunta do:
Movimento Opositor a Reganosa- Algo que dicir
Resposta de:
Concellos de Mugardos e Ferrol, Xunta de Galicia, Goberno Español, Comisión Europea, .... - No comment
Quedou desconvocada a concentración que ía ter lugar este Domingo 20 de Decembro, ás 12 do Mediodía, organizada por diversas asociacións, e colectivos, na Praza de Galiza de Ferrol, para solidarizarnos coa activista saharauí Aminetu Haidar, apoiar as súas reivindicacións e a da causa do Pobo Saharaui.
Dinamarca é o país do recoñecido escritor de libros infantís Hans Christian Andersen. Copenhague está cheo de lugares históricos nos que Andersen viviu e escribiu. "A Pequena Sereia" é un dos seus contos máis famosos, e foi publicado en 1837, o mesmo ano en que se publicou "O traxe novo do emperador".
Mentres o cume das Nacións Unidas sobre o cambio climático, denominada "COP 15", ingresa na súa última semana, e máis de 100 líderes mundiais chegan á cidade no medio de crecentes protestas, a idea de que xurda un acordo vinculante desta conferencia parece cada vez máis un conto de fadas.
A realidade é máis crúa. As negociacións fracasaron varias veces, con divisións entre o Norte global, ou os países industrializados, e o Sur global. Estados Unidos lidera aos países do Norte. É o maior contaminador do mundo en termos históricos e lidera a lista en canto a emisións de carbono per cápita. Entre as nacións do Sur hai varios grupos, como os países menos desenvolvidos ou PMD; as nacións africanas; e as nacións da Alianza de Pequenos Estados Insulares (APEI). Trátase de lugares onde millóns de persoas viven en constante perigo, afectadas de xeito directo polo cambio climático e tendo que lidar cos seus efectos, desde ciclóns ata secas, erosión e inundacións. Tuvalu, preto de Fiji, e outras nacións insulares, por exemplo, están preocupadas de que o crecente aumento do nivel do mar borre aos seus países do mapa.
Novos conceptos sobre esta crise están xurdindo na COP 15. A xente fala de xustiza climática, de débeda climática e de refuxiados climáticos. A científica e activista india Vandana Shiva foi unha das oradoras da manifestación por xustiza climática realizada o sábado en Copenhague, onde participaron 100.000 persoas. Logo do seu discurso pedinlle que respondese ao negociador sobre clima de Estados Unidos, Jonathan Pershing, que dixo que o goberno de Obama está disposto a pagar a parte que lle corresponde, pero agregou que os doantes "non teñen fondos ilimitados para desembolsar". Shiva respondeu: "Creo que é hora de que Estados Unidos deixe de verse a si mesmo como doante e comece a recoñecerse como contaminador, un contaminador debe pagar unha compensación polos danos e debe pagar a súa débeda ecolóxica. Non se trata de caridade. Trátase de xustiza".
Shiva continuou dicindo: "Un refuxiado climático é alguén que foi arrincado do seu fogar, da terra que é o seu sustento pola inestabilidade climática. Podería tratarse de persoas que tiveron que deixar a súa agricultura debido á seca prolongada. Podería tratarse de comunidades nos Himalayas que están tendo que abandonar as súas aldeas, xa sexa debido a que as inundacións repentinas están facendo desaparecer as súas aldeas ou debido a que as correntes de auga están desaparecendo. (...) Podería tratarse das vítimas dun ciclón ... 30.000 nunha vez, 100.000 noutra. Nunca regresan ao seu lugar".
Tanto dentro como fose do cume hai unha gran diversidade de organizacións non gobernamentais, desde delegacións de pobos indíxenas ata grupos ambientalistas e de mozos. Os seus esforzos, de diverso tipo pero coordinados, consolidaron un novo movemento, un movemento pola xustiza climática. Hai amplo consenso entre as ONGs e o Sur global de que calquera acordo que xurda do proceso da ONU debe ser "xusto, ambicioso e vinculante".
Segundo informan desde as Nacións Unidas, o propio Bela Center, onde se está desenvolvendo o cume, ten a súa capacidade excedida. Miles de persoas fan cola todos os días no frío, esperando en balde ingresar á o Centro da Besta. Miles máis, das ONGs, están tendo o acceso restrinxido, aparentemente para deixar lugar aos xefes de Estado que están de visita, os seus séquitos e os seus gardas de seguridade.
Fóra da conferencia, Copenhague sofre unha represión policial sen precedentes, coa maior e máis cara operación de seguridade na historia de Dinamarca. Máis de 1.200 persoas foron arrestadas o fin de semana, e no momento en que se publica esta columna, estanse denunciando arrestos selectivos a organizadores das protestas e redadas policiais nos espazos de converxencia de protesta pública. As tácticas policiais de man dura danlle outro significado á "COP 15".
Ao finalizar a marcha do sábado, o Arcebispo surafricano Desmond Tutu falou nunha vixilia polos nenos, organizada polo grupo Avaaz.org : «O cambio climático xa é unha grave crise hoxe en día. Pero podemos facer algo respecto diso. Se non o facemos? se non o facemos, non haberá mundo para deixarlles a vostedes, esta xeración. Vostedes non terán un mundo. Estaranse afogando. Estaranse queimando na seca. Non haberá alimentos. Haberá inundacións. Soamente temos un mundo. Soamente temos un mundo. Se o arruinamos, non hai outro. E quen pensan que os ricos van escapar, ¡ja, ja, ja! Ou nadamos ou nos afundimos xuntos».
Logo, pregunteille ao Arzopbispo Tutu se pensaba que o Presidente Barack Obama estaba avanzando en propostas para solucionar o cambio climático. Respondeu: "Esperemos que si. A súa elección deulle moita esperanza ao mundo. O outro día dixen que agora el ten un Premio Nobel; debe facerlle honra ao seu premio". O propio Arzopbispo Desmond Tutu gañou o premio Nobel da Paz.
A semana pasada, mentres a estatua de xeo do oso polar se derretía no centro da cidade, revelando aos poucos o esqueleto de dinosauro que estaba oculto dentro, unha pequena réplica de xeo da famosa estatua d'A Pequena Sereia de Copenhague se derretía fronte ao Bela Center. Agora xa non queda nada dela. Obama está facendo o seu segundo intento de gañar un premio en Copenhague, logo da vergoña dos errados Xogos Olímpicos de Chicago. A menos que utilice a nova definición da Axencia de Protección Ambiental de que o dióxido de carbono é unha ameaza á saúde pública para lograr un acordo xusto, ambicioso e vinculante, quizá vexamos a obra de Hans Christian Andersen "O traxe novo do Emperador" representada no escenario mundial.
Pode-se escoitar o artigo en español, online -formato mp3- clicando aqui
Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.
[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.
Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org
Pasadas as 11 da noite do Venres 17 de Decembro, hora da península, despois de 32 días en Folga de fame, despegaba un avión, levando a bordo, a activista saharauí Aminetu Haidar, desde o Aeroporto de Lanzarote rumbo a El Aiún, tras 32 días de folga de fame na illa lanzaroteña.
Segundo noticias de axencia, Aminetu Haidar volta ao Sáhara Occidental unicamente cun salvoconducto do Goberno español e o visto e prace de Marrocos para a súa entrada ao país, segundo confirmaron fontes da Plataforma de Apoio a Aminetu.
A activista saharauí está regresando á capital do Sahara Occidental acompañada pola súa irmá, Leila Haidar, que chegou onte á noite e Domingo de Guzmán, médico e director do Hospital de Lanzarote.
Está previsto que á primeira hora da madrugada do Sábado 18, Aminetu Haidar poda estar na súa terra e abrazar a familiares e amig@s.
A noticia
A activista asegurou que o seu regreso supón "un triunfo a xustiza internacional e da causa saharauí".
A activista saharauí Aminetu Haidar chegou esta noite ao aeroporto de Lanzarote tras abandonar o hospital, onde levaba 24 horas, logo de sufrir fortes dores abdominais, orixinados pola folga de fame que mantén desde fai 32 días. Dentro dunhas horas a activista saharauí viaxará ao Aiún, de onde as autoridades marroquís expulsárona o pasado 14 de novembro.
"Isto é un triunfo. Unha vitoria do dereito internacional, dos dereitos humanos, da xustiza internacional e da causa saharauí", asegurou Aminetu Haidar na porta do hospital de Lanzarote, xusto antes de ser trasladada ao aeroporto.
O Goberno español enviou un avión a Lanzarote, que chegou ás 21.10 (hora peninsular), para trasladar a Haidar nun voo directo á capital do Sahara Occidental. Nese momento, unha gran cantidade de axentes da Garda Civil facíanse visibles na estrada e en todas as rotondas de acceso ao aeródromo, mentres que un centenar de persoas, todas elas eufóricas, apiñábanse á porta do hospital esperando ver á activista e despedirse dela. Viaxarán con Haidar o seu médico, Martín de Guzmán, director do Hospital Insular, e a súa irmá Laila.
A contorna de Haidar decatouse da boa noticia a través de Pilar del Río, a esposa do escritor José Saramago. Ela recibiu unha chamada do presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero, anunciándolle a boa nova dun inminente traslado da activista saharauí á cidade de onde foi expulsada. Pouco despois, recibiu unha segunda chamada de Bernardino León, secretario xeral da Presidencia de Goberno. Pilar del Río contactou coa avogada de Haidar, Inés Miranda, quen á súa vez entrou na UVI para consultar coa propia activista saharauí. Miranda pediu que ademais do médico fose a súa irmá e ela mesma, pero a letrada foi finalmente vetada no voo. A defensora dos Dereitos Humanos, que xa abandonou a UVI, asegurou que manterá a folga de fame ata que aterre no Aiún.
As informacións das últimas horas apuntaban cara a un pronto desenlace. Precisamente pouco antes, o ministro español de Asuntos Exteriores, Miguel Angel Moratinos, anunciaba no Congreso dos Deputados que o Goberno seguía traballando cada hora "para atopar unha solución definitiva para Aminetu Haidar" e que esperaba "en breve poder anunciar esa solución".
Cando a Comisión aínda non terminara, Moratinos suspendeuna porque o Executivo está "desenvolvendo intensas negociacións" e a prioridade é que se poida traballar para lograr que Haidar regrese. "Hai que ser prudentes, hai que ser discretos", dixo o titular de Exteriores, que garantiu que o "Goberno vai actuar con toda determinación para atopar esa solución".
Moratinos recoñece que Marrocos lle avisou da expulsión
O Goberno español recoñeceu este xoves por primeira vez que Marrocos lle avisou da expulsión da activista saharauí Aminetu Haidar, segundo comunicou na Comisión de Exteriores do Congreso Moratinos. Segundo o ministro, o seu homólogo marroquí, Taieb Fassi Fihri, chamoulle para informarlle de que a activista ía ser expulsada a mesma noite na que estaba detida no Aiún, unha expulsión que Moratinos cualificou de "política" e non "administrativa".
"Esa chamada prodúcese ao redor das once da noite" do 13 de novembro, precisou Moratinos, que trasladou ao ministro marroquí o seu "rexeitamento e condena" pola expulsión. Ao día seguinte, cando Haidar xa viaxaba nun avión rumbo a Lanzarote, o titular español de Exteriores recibiu unha nova chamada na que foi informado de que a expulsión xa se efectuou. "O Ministerio de Exteriores non aceptou, non apoiou, senón que rexeitou a actitude de Marrocos", insistiu Moratinos ante a Comisión de Exteriores do Congreso, na que comparece para facer un relato do caso da activista desde que foi expulsada por Marrocos do Aiún.
Interior informou a semana pasada que a Policía Nacional foi quen permitiu a entrada de Haidar en España, aínda que avalou a súa actuación xa que se axustou ao "establecido na normativa vixente". Aínda que a defensora dos dereitos humanos non portaba pasaporte, circunstancia pola que podería ser denegada a súa entrada en España, comprobouse que levaba o cartón de identidade de estranxeiro en vigor, que acreditaba a súa condición de residente legal en España.
ESQUERDA UNIDA ÚNESE ÁS REIVINDICACIÓNS DO FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN NO DÍA MUNDIAL DAS MIGRACIÓNS
ESQUERDA UNIDA LAMENTA OS COMPORTAMENTOS XENÓFOBOS E RACISTAS QUE AFECTARON Á POBOACIÓN MIGRANTE EN GALICIA NOS ÚLTIMOS TEMPOS
ESQUERDA UNIDA INSISTE EN QUE A LEI DE ESTRANXEIRÍA DEBE SER DERROGADA, AO TRATARSE DUNHA LEI QUE CRIMINALIZA E QUE AMPARA O XURDIMENTO DE ACTITUDES RACISTAS E XENÓFOBAS
O 18 de decembro quedou instituído como o Día Mundial das Migracións, un concepto abstracto que non debe agocharnos que detrás del hai persoas, persoas que se ven na obriga de migrar polas circunstancias que sexan: por necesidade económica, para sobrevivir á violencia, para reagruparse cos seus seres queridos, para fuxir dos conflitos, por estudos ou pode que por unha combinación de todas elas. As facianas do imperialismo e do intercambio desigual son múltiples.
Este 18 de decembro de 2009 será o primeiro despois da aprobación por parte do Goberno do Estado da cuarta reforma da Lei de Estranxeiría. Reforma que endurece aspectos básicos para o día a día das persoas migrantes. Reforma que nega dereitos. Reforma que non contempla o sentido común de xustiza e dignidade de incorporar unha regularización ordinaria, en España. Reforma que non é máis que a expresión policial e securitaria que transforma en medo o que debera ser curiosidade, en intolerancia o que debera ser respecto, en insolidariedade o que debera ser fraternidade.
A política española, apéndice cruel dos desexos de bunquerización de Europa, amais doutros aspectos, endureceu os requisitos para o reagrupamento familiar (ata 5 anos) e permitirá encarcerar inocentes –porque outro nome non cabe a quen simplemente comete unha falta administrativa- ata 60 días en centros de internamento para estranxeiros (CIE). CIE’s que non son máis que unha triste prolongación dos campos de concentración. Espazos onde os DD.HH. son vulnerados e onde a dignidade humana está en mans da arbitrariedade. Espazos onde se incumpre a propia Directiva de Acollida asinada polos propios países europeos.
Esquerda Unida reafirma o seu compromiso para coa poboación migrante, a que xa está aquí e se ve na obriga de resistir todo tipo de atropelos para manter os “dourados” papeis, e a que está en situación irregular administrativa (a de nova incorporación ás rúas deste país democraticamente subvertido e a que permanece nunha situación irregular sobrevida).
Reiteramos a necesidade de que se deixe de perseguir ás persoas migrantes nas estacións de tren, de autobuses, nos aeroportos ou nos centros de saúde ou mesmo nos cursos de español para estranxeiros. Persecución que atende, por riba, ás connotacións étnicas, o cal manifesta racismo institucional. Negámonos a que en nome da democracia se converta nun inferno o día a día ás persoas migrantes.
Esquerda Unida insiste en que a Lei de Estranxeiría debe ser derrogada. Trátase dunha mala lei. Trátase dunha lei que criminaliza e que ampara o xurdimento de actitudes racistas e xenófobas como xa se reflicte nos últimos estudos, onde se sinala que España é o país da UE onde máis medra a percepción negativa das persoas migrantes. E nesa percepción inflúe unha mala xestión do tratamento informativo sobre as persoas migrantes, unhas leis anti-inmigración que desprenden un cheiro racista e xenófobo, e a redución das persoas migrantes ao seu valor mercantil ou económico.
A dinámica migratoria insírese na lóxica do neoliberalismo que emprega todas as tácticas posibles para confrontar e atomizar a clase traballadora en autóctonos e “alóctonos”. Esquerda Unida alenta á unidade da clase traballadora e que fagan fronte común contra os intereses da gran patronal e oligarquías dominantes.
Contra unha mala lei non debera caber mais que desobediencia civil: axudar ás persoas migrantes en situación irregular é cuestión de solidariedade, nada mais. Negámonos a que nos criminalicen ou a que nos reteñan como fixeron coa compañeira do Foro Galego de Inmigración, Laura Bugallo.
Denunciamos o discurso politicamente correcto que, de seguro, empregarán os partidos políticos dominantes o 18 de decembro e as estratexias publicitarias que divulgarán unha falsa imaxe de “respectuosos cos dereitos das persoas migrantes”. Por iso, desde Esquerda Unida, dicimos alto e claro que a loita polos dereitos humanos, pola igualdade de dereitos para todas as persoas, sexan de onde sexan, comeza no día a día, non nos discursos dun día. E iso comeza por revisar a política de concesión de asilo político, hoxe desvirtuada. E tamén, como non, por poñer por riba dos intereses mercantís, comerciais ou migratorios, a defensa radical dos Dereitos Humanos.
Esquerda Unida, ao carón das persoas migrantes e dos colectivos sociais dedicados a paliar os desastrosos efectos da Lei de Estranxeiría, traballamos para acadar unha sociedade diferente, máis xusta, simple e realmente democrática, onde a discriminación por razóns étnicas non exista, onde traballar non sexa o único valor real dunha persoa. Unha sociedade que se pecha sobre si mesma está condeada a morrer.
En todas as cidade e vilas de Galicia o berro será o mesmo: dereitos iguais para todas as persoas. Esquerda Unida traballará coas súas forzas para que esta nova utopía se realice o máis pronto posible.
Gabinete de Prensa Secretaría de Comunicación Executiva Nacional de Esquerda Unida
Enviado por: eu-ferrolterra@esquerdaunida.org 17 de dezembro de 2009 15:21
Prezad@s amig@s: achegamos un comunicado de Esquerda Unida na véspera do Día Internacional das Persoas Migrantes, o primiero tralo endurecemento dunha lei de estranxeiría que a nosa organización traballa para derrogar. Mantén un concepto securitario e mercantilista sobre as persoas que viven e traballan con nós, privadas de dereitos políticos e civís, que se recollen na Declaración Universal dos Dereitos Humanos.
Grazas pola vosa atención.
Saúdos, Ramiro Marier
___________________________
GALICIA CON AMINETU HAIDAR: POLA SÚA LOITA A FAVOR DA DIGNIDADE E Á VOLTA DUNHA SAHARAUI AO SÁHARA OCCIDENTAL COA SÚA XENTE E O SEU POBO
Decembro de 2009
Compañeiras e compañeiros, amigos e amigas solidarios coa causa saharaui:
Son xa máis de trinta días en folga de fame, trinta días de incertidume, de debilidade física, de dolores e molestias incesantes, por falta de nutrintes, dun alimento que non chegan a compensar nin as visitas de ánimo nin as constantes adhesións que se reciben de todalas partes do mundo. E tamen dende unha Galicia que sabe ser solidaria coa dor e as inxustizas que se cometen contra os máis desposeídos.
Despoxada da súa documentación, nunha situación na que noite e día se confunden, na espera dunha solución que aplace o martirio de Aminetu Haidar, o seu corpo míngoa mentras a súa fortaleza de ánimo se reforza con impulsos que chegan dende non se sabe donde, que crece co alento de todo un mundo de esperanzas pero, sobor de todo, co desexo de representar a dignificación de todo un pobo escarnecido, o seu pobo, o pobo saharaui.
Froito dunha loita de trinta e nove anos que escomenzou coa reclamación a unha España, convertida pola Historia en potencia colonial, dun futuro independente e libre, que se fixo forte coa sangue derramada en vinte anos de enfrentamentos cunha España cativa nos seus propósitos, con Mauritania e cun Marrocos imperialista e abusivo.
E que se encheu de paciencia e de coraxe para seguir reclamando pola vía pacífica unha solución que permitise que o
pobo saharaui se fixese dono dos seus intereses e do seu destino a través dun referéndum de autodeterminación por outros dazanove anos.
Unha longa secuencia que levou á morte de moitos non combatentes, que supuxo unha ruptura e separación para moitas familias, que impuxo sacrificios e dificultades inmensas para mulleres e homes, nenas e nenos, ancianos e vellas, enfermos e sáns, para toda a sociedade, que levou a unha parte dese pobo ao desterro nos campos de refugiados de Tinduf e a outra parte a un destino en precario, baixo o control dun Marrocos conquistador, cheo de humillacións, de prendementos, de torturas, de arbitrariedades e de medo.
Esas son as forzas e as vontades que, diante da admiración do mundo enteiro, agroman no mingoado corpo de Aminetu Haidar e a engrandecen e lle transmiten vontade máis alá das súas propias feblezas. As mesmas que a fixeron escomenzar a sua protesta pacífica aos vinteún anos, o que a levou a unha desaparición forzosa de catro anos nas cadeas secretas de Hassán II. Idénticas que as que lle fixeron retomar a súa loita despois da súa liberación. Ás que a levaron a asumir un papel cada día máis activo e relevante que lle supuxo toda unha serie de recoñecementos internacionais. As que o Reino de Marrocos quixo afogar alonxándoa da súa terra e da súa xente.
É possível que seu navegador não suporte a exibição desta imagem. “Prefiro as cadeas de Marrocos que a libertade lonxe da miña familia e das miñas xentes”. Por telo tan claro constitúe hoxe un exemplo de dimensións internacionais, universais, que proxecta a lexitimidade da súa loita, que é a lexitimidade da loita dun pobo pequeno numéricamente pero grande pola súa confianza e a súa vontade de futuro, cara a un porvir no que a libertade do pobo saharaui se encontre realizada nun mundo de pobos e de homes e mulleres libres.
Pidamos para ela, para todos eles a volta sen demora a unha patria súa de seu, ao seo da súa familia, do seu pobo, con todalas garantías e recoñecementos. O seu único delito é o de defender un dereito recoñecido polas Nacións Unidas á descolonización do Sáhara Occidental e o de arriscar a súa vida en defensa dos dereitos humáns a nivel individual e colectivo.
Si Aminetu sofre ou morre toda a Humanidade sofrirá e morrerá con ela. Co seu fondo e radical compromiso nos amosa o camiño para poder pensar con esperanza que UN OUTRO MUNDO MÁIS XUSTO É AINDA POSIBEL.
GALICIA CON AMINETU
GOBERNO ESCOITA AO TEU POBO
A FAVOR DA XUSTIZA E DA DIGNIDADE
AMINETU HAIDAR SOMOS TODOS NÓS
No nome da Delegación Saharaui en Galicia e da Asociación Solidariedade Galega co Pobo Saharaui. ¡Gracias a todos!. _________________________________________
Este Domingo 20 de Decembro, ás 12 do Mediodía, diversas asociacións, organizacións e colectivos, entre as que se encontra Solidariedade Galega co Pobo Saharauí convocan unha Concentración, na Praza de Galiza de Ferrol, diante do Obelisco na cabeceira da Feira do Terceiro Domingo de Mes, para solidarizarnos coa activista saharauí Aminetu Haidar, apoiar as súas reivindicacións e a da causa do Pobo Saharauí.
As organizacións, asociacións e colectivos convocantes, facemos un chamamento para que se sumen á mobilización todas aquelas entidades sociais, sindicais, políticas, veciñais, ... e persoas a nivel particular que compartan e apoien as demandas[*]da activista saharauí Aminetu Haidar:
Demanda que a devolvan a El Aiún, coa súa familia, cos teus fillos, coa súa xente, ao seu país, o Sáhara Occidental e que as autoridades marroquís respeiten á súa persoa, que sexa tratada con dignidade, que non se violen os seus dereitos e que poda desenvolver ás súas actividades pacíficas en defensa do respecto aos Dereitos Humanos.
Demanda a intervención inmediata do Secretario Xeral de Nacións Unidas, Sr. Ban Ki Moon, acompañada dunha acción urxente para a súa protección e o seu regreso inmediato ao Sáhara Occidental, entanto que é un Territorio Autónomo baixo a custodia de Nacións Unidas.
así como a causa do Pobo Saharaui:
Que se concreta no respeito e exercicio do dereito inalienable do Pobo Saharauí á libre determinación e á independencia, de conformidade cos principios enunciados na Carta das Nacións Unidas e na súa resolución 1514 (XV), de 14 de decembro de 1960, na que figura a Declaración sobre a concesión da independencia aos países e pobos coloniais, xa recoñecido para o Pobo Saharauí por Nacións Unidas en numerosas e diferentes resolucións e declaracións, sendo a súa primeira vez na da Asemblea Xeral, sesión plenaria '2435a', de 10 de Decembro de 1975, resolución 3458 (XXX) e a súa última en 5 de Decembro de 2008, na 64ª sesión plenaria, resolución 63/105. Para o que é necesario o remate da ocupación por parte de Marrocos, o repeito dos dereitos humanos, facilitar a volta ao seu territorio de todas as persoas exiliadas e refuxiadas, a liberdade das presas e presos políticos e unha situación de paz e liberdade.
En Ferrol a 16 de Novembro de 2009
Até agora as entidades que apoian o acto son:
Asociación Veciñal O Rosario - Inferniño
Ateneo Ferrolán
Axuda en Acción
BNG
Colectivo Ártabra21
Comissão para a reunificação nacional da Galiza e Portugal
Esquerda Unida
Fuco Buxán A.C
Solidariedade Galega co Pobo Saharaui
Pendente de confirmar:
Asociación Migratoria de Residentes en Ferrolterra - ASMIREFE
Asociación Veciñal de Esteiro
Colectivo Opaii - Rádio Filispim
[*] Denuncia de Aminetu Haidar, abrir o baixar en formato -pdf- 5 páx. que está aloxado no servidor de Solidariedade Galega co Pobo Saharaui. Esta Denuncia da activista saharauí realizada no Aeroporto de Lanzarote, ante funcionarios do Ministerio do Interior Español, "contra todas aquelas Institucións, Entidades P'ublicas ou privadas e persoas que resulten responsábeis dos feitos" que nela se relatan, é de suma importancia por ser un documento que asina a propia Aminetu Haidar, onde queda reflexado o relato dos feitos segundo como ela os viveu e conta, así como as demandas que formula, evitando deste xeito as manipulacións que fan algúns políticos, medios e "tertulianos" interesados, sobre todo o acontecido.
Enlace cos Arquivos Ártabros, onde se pode acceder ao manifesto proposto para ler no acto do vindeiro Domingo 20 de Decembro de 2009, feito pola asociación Solidariedade Galega co Pobo Saharauí:
Desde o 7 ao 18 de decembro realízase en Copenhague, Dinamarca, a Conferencia do Cambio Climático da Organización de Nacións Unidas (ONU).
Esta Conferencia ten a misión de lograr acordos para reducir a contaminación ambiental no planeta.
Ata Dinamarca chegarán para discutir sobre a problemática ambiental representantes dos Gobernos de todo o mundo, organizacións sociais e ambientais, e organizacións non gobernamentais.
A pre Cume de Barcelona non logrou un pacto vinculante sobre un plan de compromisos dos países para reducir as emisións de gases tóxicos.
O corpo científico da ONU sinalou en Barcelona que os países industrializados deben reducir as súas emisións entre un 25 e un 40 por cento ata o 2020, e un 80 por cento no 2050.
COBERTURA ESPECIAL: CUME CLIMATICA EN COPENHAGUE
Desde as rúas de Copenhague, Paula Castello, da Asociación Mundial de Radios Comunitarias, dános a súa perspectiva da evolución do cume sobre da ONU sobre o cambio climático
Neste contacto con Democracy Now! en Español, Paula Castello, da Axencia Pulsar/AMARC-ALC, infórmanos que está sucedendo nas rúas de Copenhague nesta semana decisiva das negociacións no cume da ONU sobre o cambio climático. A intensificación das medidas represivas na rúa, a crecente restrición do ingreso ao cume oficial para a prensa e os delegados das organizacións da sociedade civil, así como tamén a tensión entre os representantes dos países industrializados e en vías de desenvolvemento son algúns dos temas que abordamos na entrevista. Paula tamén fala sobre as demandas e expectativas das organizacións sociais que participan do Klimaforum, o cume alternativo á oficial, e da declaración que a Asociación Mundial de Radios Comunitarias enviou hoxe aos representantes da ONU en apoio ás demandas da sociedade civil presente en Copenhague.
A nova faciana do GC Galicia confidencial inicia unha nova etapa. Mudou de faciana para presentarlle á sociedade galega un novo producto informativo que fai das noticias sensibles, das suxeitas a censuras nos medios tradicionais ou das que moitos non queren contar o seu principal sustento.
Non cambiamos de filosofía, cambiamos a roupa. Xa hai tempo que se viñan facendo necesarias novas ferramentas e novas seccións, así como certa profesionalización dos seus contidos. O vello formato encorsetaba as necesidades informativas e o progresivo aumento da audiencia --andamos polos 2.000 lectores diarios-- facía necesaria unha renovación.
Non queremos ser pretenciosos. Coñecemos as nosas limitacións. Sabemos dos problemas aos que nos enfrontamos. Os que nos seguides habitualmente sabedes que durante estes últimos seis anos tentamos informar de todo e de todos, sen importarnos ideoloxías ou correntes políticas. Fomos críticos con Fraga, continuamos no bipartito e mantemos o mesmo espírito co Goberno de Núñez Feijóo. A nosa visión da actualidade, aínda que crítica, pretende ser constructiva. Non queremos destruir, senón construir unha mellor sociedade, e a única arma que temos é a información.
Nesta nova etapa tamén queremos abrir portas, queremos demostrar que a sociedade e os movementos civís de todas as tendencias, ademais das formacións políticas, tamén teñen voz. GC sempre será unha fiestra aberta a todos, a Galicia e ao mundo. Por iso, ampliamos o abano de colaboradores. Ademais de políticos, haberá xente da cultura, da comunicación, do deporte ou dos movementos sociais. Abrimos tamén novos espazos á información local, a máis próxima a nós e a que mellor coñecemos, e queremos potenciar a participación do lector a través dos foros e das redes sociais.
Este é o novo GC, o de sempre ainda que mellor vestido. Tentaremos seguir facendo o mesmo traballo, evitando erros, que tamén os temos, e agardando poder contar con vós. ADIANTE...
[*] Xurxo Salgado Tejido é Xornalista. Traballou en prensa, radio, televisión, gabinetes de prensa, axencias de noticias e Internet. Participou en varios proxectos de xornalismo electrónico. É o coordinador de GC
_______________________
Un ano máis, e xa van catro, “A.C. Lefre de Caldereta” organiza a súa cea aniversario por volta de finais de decembro. Coma nos anos precedentes, a asociación aproveita esta xuntanza de socias e socios, de amigos e amigas, para render honores, para homenaxear xentes da nosa contorna pola súa actividade.
[Para ammpliar clicar acima da imaxe]
Este ano a “caldereta de honra 2009” irá parar á asociación cultural decana da nosa cidade, o Ateneo Ferrolán. O Ateneo, fundado en 1879, foi e é, como di o seu lema actual, “un lugar de encontro para a cultura”. A sede do Ateneo está nun edificio histórico do barrio da Magdalena, restaurado polos arquitectos ferroláns Alfredo Alcalá e Francisco Iglesias, e sofre na actualidade un estado de abandono e de precariedade que pon en perigo o éxito da rehabilitación xa aprobada pero lamentablemente aínda non executada. A nosa distinción pretende, humildemente, urxir a intervención sobre as instalacións para defender o patrimonio de todos os ferroláns e de todos os amantes da cultura. Por outra banda, queremos que o noso recoñecemento chegue a todas e a todos os que participaron na recuperación da institución dende a chegada da democracia.
Desexamos que o día 19 sexa un día para que todos os que participamos como directivos, como socios, como colaboradores, como intervenientes... nos sintamos agasallados por termos cada un de nós achegado o noso gran de area para que esta institución cultural da comarca siga viva e producindo froitos. Xa que logo, os “lefres” convidamos a todos os “ateneístas” a que veñan á cea e a que se sintan parte desta merecida, aínda que sinxela e humilde, homenaxe.
Para a “caldereta do ano 2009” os lefres este ano reparamos na actual galardoada polo premio Xerais de narrativa 2009 e mais polo premio de literatura infantil e xuvenil da Fundación Caixa Galicia tamén deste ano que remata. Falamos da escritora e xornalista Rosa Aneiros. Nada en Meirás, no Concello de Valdoviño, Rosa leva anos destacando nas nosas letras e este ano por partida dobre. Para o xurado do Premio Xerais 2009, “Sol de Inverno constrúe un mundo simbólico e máxico polo que deambulan seres entrañables para crear un relato de pulso vagoroso, que reborda nun potente río de historias. A memoria do exilio, as súas voces e as súas feridas, que Inverno debe lamber unha e outra vez, marcan o pulso desta novela que destaca pola rebeldía dos personaxes na defensa dos ideais e da xustiza”. Nós, ademais, sentímonos máis dunha vez moi próximos ás terras que pisa Inverno, á súa aldea natal, Antes, e á súa contorna. A nosa comarca vese reflectida na comarca ficcional. Desexamos que Rosa sexa tamén profeta na súa terra e por iso para ela vai a nosa caldereta do ano.
Convidamos, polo tanto, o día 19 de decembro ás 21:30 horas a todos os “lefres”, a todos os “ateneístas”, a todos os “aneiristas”, en fin a toda a nosa xente a que comparta con nós o xa tradicional cocido lefre este ano no restaurante La Nueva Frontera na estrada da Cabana.
DÍA: Sábado, 19 de decembro de 2009. HORA: 21:30 h.
LUGAR: Restaurante “La Nueva Frontera “
PREZO: 25€ / persoa
RESERVAS: 619804677 • 69691593
Ferrol, 11 de decembro de 2009
O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA DEMANDA A CONVOCATORIA URXENTE DA XUNTA DE VOCEIROS PARA RESPOSTAR Á PROBLEMÁTICA SEN RESOLVER DO CEIP MANUEL MASDÍAS
YOLANDA DÍAZ, VOCEIRA DO GRUPO, RECLAMA UNHA ACCIÓN CONCERTADA DE TODOS OS GRUPOS PARA ESIXIR DA CONSELLARÍA QUE ATENDA AS NECESIDADES DE PROFESORADO DE APOIO QUE NECESITA O CENTRO
O Grupo Municipal de EU rexistrou hoxe unha petición para que se reúna con carácter de urxencia a Xunta de Voceiros ao obxecto de abordar a problemática do CEIP Manuel Masdías, que a Xunta de Galicia segue sen atender de maneira satisfactoria.
A petición de Esquerda Unida obedece a inaceptable resposta – fuxida cara a un adiante que semella ningures – que dá a Xefa Territorial do Departamento da Consellaría de Educación, contestación na que a devandita responsable informa que o CEIP Manuel Masdías xa ten os profesores necesarios para atender correctamente as nenas e nenos escolarizados nel.
A realidade é teimuda e desmente o deixar pasar do Goberno do PP en relación coa necesidade expresada de maneira reiterada polo centro, docentes e Consello Escolar, pola cidadanía ferrolá e máis polo Pleno do concello de Ferrol: as políticas de integración que desenvolve o centro escolar de Caranza requiren un profesorado de apoio do que adoecen.
Esquerda Unida considera urxente manter unha reunión dos voceiros dos Grupos Municipais para conquerir unha resposta firme e unitaria de todos os partidos con representación no concello que pese na Consellaría de Educación e faga que esta reaccione e atenda as necesidades de profesorado de apoio que require un centro con un amplo número de alumnado con necesidades educativas especiais.
Ferrol, 15 de decembro de 2009
GRUPO MUNICIPAL DE DE ESQUERDA UNIDA
Enviado por: eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
15 de dezembro de 2009 16:03
Prezad@s amig@s: achegamos un segundo Informacións do Grupo Municipal de EU sobre a nosa petición dunha reunión urxente dos Voceiros dos Grupos Municipais para respostar de maneira unitaria e firme á contestación inaceptable da Consellaría de Educación sobre as demandas de profesorado de apoio reclamado polo centro e o conxunto da cidade. Grazas pola atención. Saúdos, Ramiro Marier (Grupo Municipal de EU).
____________________
ESQUERDA UNIDA REXISTRA NO CONGRESO UNHA BATERÍA DE PREGUNTAS PARLAMENTARIAS EN RELACIÓN COS PROBLEMAS QUE ESTÁN A TER OS GASEIROS PARA ENTRAR NA RÍA
EU RECLAMA DO GOBERNO MEDIDAS PARA EVITAR OS CONTINUOS ATRANCOS NA ENTRADA DE GASEIROS
O GRUPO PARLAMENTAR NO CONGRESO AVOGA POLA RETIRADA DA AUTORIZACIÓN DE FUNCIONAMENTO DA PLANTA
O Grupo Parlamentar de EU no Congreso rexistrou unha batería de preguntas parlamentarias en relación coa sucesión de atrancos que están a ter os gaseiros na entrada da ría de Ferrol, consecuencia do inaxeitado do emprazamento no interior da ría da planta de gas de Reganosa, localización que a fai ilegal e perigosa.
A iniciativa parlamentar inscríbese na ofensiva política que Esquerda Unida está a desenvolver tanto no Congreso dos Deputados canto no Parlamento Europeo para desmantelar unha instalación ilegal e perigosa, que non cesa de ameazar de xeito cotián á poboación de Ferrolterra.
As preguntas interésanse pola continua sucesión de incidentes que estánse a producir como resultado da entrada de gaseiros na ría de Ferrol e require do Goberno resposta acerca das medidas a adoptar para evitar este risco continuo sobre a cidadanía de Ferrolterra.
Doutra banda, interrógase ao Goberno acerca da conveniencia e necesidade de revogar a autorización de funcionamento da planta de gas diante da nova planificación enerxética que fai totalmente prescindible a actual planta de gas e toda vez que hai tres sentenzas xudiciais – certo que recorridas – contrarias a actual planta de gas.
A nosa organización está certa do valor primordial da seguridade e, xa que logo, insta ao Goberno do Estado a fuxir da súa condición de refén de intereses económicos que antepoñen o lucro privado á vida e seguridade da nosa cidadanía. Ínstao a revogar a devandita autorización de posta en funcionamento.
Ferrol, 15 de decembro de 2009
GRUPO MUNICIPAL DE DE ESQUERDA UNIDA
Enviado por: eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
15 de dezembro de 2009 15:17
Prezad@s amig@s: achegamos un segundo Informacións en relación coa iniciativa parlamentar de EU no Congreso diante dos continuos atrancos dos gaseiros na entrada da ría. As preguntas demandan medidas de resposta para enfrontar este risco e achegan a demanda de revogar a autorización de posta en funcionamento da planta, xa que non resulta necesaria coa nova planificación enerxética e ten 3 sentenzas xudiciais en contra, aínda que recorridas. Grazas polo voso interese. Un saúdo, Ramiro Marier (Grupo Municipal de EU).
____________________
[Mercadiño de Troco en Ferrol - Foto Kiko Delgado]
Este domingo día 20 de Decembro de 2009 hai Mercadiño de Troco en Ferrol, tal e como se vén celebrando cada dous Domingos, na Praza Vella no barrio de Ferrol Vello.
O Mercadiño de Troco pretende ser unha alternativa ao consumismo actual e sobre todo nestas datas de consumismo desbocado convidan a todas as persoas que desexen trocar algo a que acudan á Praza Vella.
O valor das cousas é o que interesa, non o seu prezo. Algún obxecto que xa non necesitamos pode que alguén si o preci-se. Trocar significa menos residuos, menos contaminación, menos capitalismo.
Trocar debería ser unha práctica habitual de tod@s nós, máis nunha sociedade onde o consumismo é un valor espallado amplamente, incrustado na mente das persoas, pola intensa publicidade e incitación a devorar, non a consumir.
A nova relixión é o Consumo e os templos modernos son os Centros Comerciais, cheos de produtos que na súa maioría non tardaran en formar parte do combustíbel que utiliza Sogama no seu proceso de incineración. Consumir responsabelmente é unha boa práctica social, promover o consumo responsábel é necesario.
Detalle do correo-e enviado por Elena López en Decembro do pasado ano:
pensa no que precisas e que podes ofrecer a cambio
cólleo
tráeno
trócao
O valor real de calquera cousa é somentes o da súa utilidade:
algo moi custoso que non se usa, non vale nada
algo recuperado ou un préstamo temporal poden valer moitísimo
CONVOCADA CONCENTRACIÓN-PROTESTA POR ENTRADA DO GASEIRO Nº 57
Agárdase para o próximo martes a entrada na Ría de Ferrol do buque gaseiro “LNG Abuja”, vello gaseiro de case 30 anos de antigüedade. Este gaseiro vai facer o nº 57 desde que en Maio de 2007 entrara o "Galicia Spirit" que foi o nº 1, polo que o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, convoca unha acción de denuncia e protesta cunha CONCENTRACIÓN este Martes, 15 de Decembro de 2009, ás 7 da Tarde, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia en Ferrol, na Praza Amada García.
No "Día de Acción Global contra o cambio climático" que tivo o seu acto central en Copenhague, coincidindo cunha xornada do Cumio Mundial do Clima, Galiza participou a través da Rede Anticapitalista Galega que nun acto reivindicativo, cheo de cor e son, percorreu as rúas de Compostela nunha pedalada comunitaria contra o cambio climático.
[Fotos enviadas por Vera do Sindicato Labrego Galego-SLG]
Hai unha resposta á crise climática actual: a agricultura labrega
11 de Decembro do 2009
O Sindicato Labrego Galego apoia as mobilizacións e accións para esixir respostas reais ao cambio climático, tanto as que están tendo lugar estes días no marco do Cumio do Cambio Climático en Copenhague, nas que o SLG está representado pola Via Campesina; como a pedalada que vai ter lugar en Compostela mañá, sábado día 12, organizada pola Rede Galega Anticapitalista, da cal o SLG forma parte. [Ler máis]
"A guerra é a paz" era un dos tres lemas da implacable ditadura planetaria presidida por un personaxe simplemente chamado O Gran Irmán, que imaxinou o escritor británico George Orwell a mediados do século pasado na súa novela 1984. Un postulado moi semellante pronunciou onte o presidente Barack Obama ao recibir o premio Nobel da Paz na capital norueguesa, nunha cerimonia magna e solemne que non bastou para minguar o azoro de amplos sectores da opinión pública mundial que asistiron á conversión desa presea nunha exaltación de virtudes guerreiras.
Na circunstancia, Obama, comandante en xefe dun abafador aparello bélico que durante oito anos causou miles de mortos inocentes entre as poboacións de Iraq e de Afganistán, buscou xustificar a insólita incongruencia de recibir o galardón mediante piruetas conceptuais, mentiras chairas -como no caso do aserto de que Estados Unidos nunca pelexou unha guerra contra unha democracia, coma se non fosen actos de guerra as sanguentas intervencións de Wáshington contra as presidencias democráticas de Francisco Madero, en México; de Jacobo Árbenz, en Guatemala, e de Salvador Allende, en Chile, por citar só tres casos en América Latina- e unha oratoria brillante, pero carente de sentido.
E é que non hai forma de disfrazar á poboación afgá, regularmente masacrada polas forzas aéreas das nacións ocupantes, como equivalente moderno das hostes hitlerianas; argumentar que a presenza bélica de Estados Unidos en Iraq é unha medida "defensiva" ou que a proxección militar de Wáshington en diversas rexións do mundo corre parella cunha preocupación pola defensa dos dereitos humanos, cando Obama, quen está próximo a cumprir un ano no cargo, non conseguiu nin sequera o peche do campo de concentración establecido en Guantánamo polo seu antecesor.
Non hai escrúpulo posible na mención de figuras como Mahatma Gandhi, Martin Luther King ou Nelson Mandela como xustificacións para a sórdida e violenta historia do intervencionismo estadunidense no mundo, e menos aínda como inspiradores das guerras de rapiña que o goberno de Obama herdou da administración pasada e que mantén e agudiza hoxe día.
Ata onte, o presidente Obama mantívose alleo, nos seus discursos, á sistemática distorsión de valores éticos e de feitos históricos. Pero, ao recibir un premio de paz defendendo a pertinencia da guerra, e en concreto de guerras neocoloniales e depredadoras que non garanten a seguridade nacional de ninguén, senón que serven para xerar oportunidades de negocio aos aparellos industriais, comerciais e financeiros dos países atacantes, o mandatario exhibiu a magnitude da súa abdicación fronte aos intereses de tales aparellos e a continuidade, en Estados Unidos, das principais distorsiones introducidas pola administración Bush na concepción e a práctica do dereito internacional, os dereitos humanos e a xustiza.
En suma, en case un ano de exercicio do poder, Obama non puido ou non quixo converter en feitos as singularidades positivas da súa figura política -parcialmente afroestadunidense, liberal, antigo activista social comprometido-, singularidades que xeraron desbordadas expectativas de cambio, tanto en territorio estadunidense como fóra del. Polo contrario, ante o Comité Nobel de Oslo presentouse un home moralmente derrotado que empezou a asumir os argumentos chovinistas e mentireiros de quen eran "supúñase" os seus adversarios, discurso co que a todo o longo o século XX e na década actual pretendeuse dar un verniz de respetabilidade a unha traxectoria nacional de saqueo violento do mundo e a unha hexemonía que se traduce en esquemas de dominación ignominiosa doutras nacións.
Por outra banda, a decisión dos académicos noruegueses de entregar a Obama unha sorte de "Nobel preventivo" que habería de contribuír a reforzar as tendencias antibélicas no poder público de Estados Unidos, revelouse como profundamente equivocada; pola contra, o premio significou unha sorte de permiso para matar, é dicir, unha espléndida coartada coa cal o xefe de Estado da superpotencia podería xustificar calquera acto de guerra e de barbarie en nome da seguridade nacional, a promoción da democracia ou, simplemente, a paz.
Editorial do 11 de decembro de 2009 no xornal mexicano "La Jornada"
________________
"A vía pola que o tren do crecemento debe discorrer xa está identificada, e non é outra que producir máis e mellor" -José Luís Rodríguez Zapatero, presidente do Goberno-
Atención, non se despisten, que o revisor gritou "¡Viaxeiros ao tren!" A locomotora xa pita, e en breve botará outra vez a andar, tras un tempo parada por avaría. Ocupen os seus asentos, que o tren non espera por ninguén.
A economía gusta acompañarse de metáforas ferroviarias. Coa crise até abusou: o tren do crecemento, a luz ao final do túnel, a máquina que empeza a andar ... Hai países "locomotoras", e a quen se opón ás reformas acúsaselle de pór paus nas rodas ou obstáculos na vía.
Até aí, nada raro. O tren alimenta o noso imaxinario desde os tempos das máquinas de vapor, e a fala cotiá está chea de frases feitas: coller ou perder o tren, o que non pasa dúas veces, o da historia, etc. Pero no caso da economía, o seu uso é moito máis que unha imaxe bonita, familiar, sentimental. É unha metáfora intencionada, que se axusta ao sistema económico para que o vexamos como único, invariábel, natural.
Así, o tren da economía non pode circular por onde queira, senón polas vías: carris xa trazados, pechados, con destino fixo. Podes ir nunha vella locomotora de carbón ou en AVE, até nun tren solar, pero a vía é a que é. Os raíles lévanche, e fóra deles só cabe descarrilar.
Xa falamos días atrás da dificultade de cambiar de vía unha vez que a máquina acelere de novo. Se non podemos facelo estando parada, cando colla velocidade levara-nos onde queira, até a próxima avaría, accidente ou vía morta. E mentres, xa saben: os de sempre a botar paladas á caldeira; os que se caian ou o perdan quedarán fóra; e os que poidan, que gocen da paisaxe. Boa viaxe.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
______________________
A Sección Segunda da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia pronunciou-se ditando Sentenza, a favor da veciñanza de Menáncaro, estimando o seu Recurso contra o vergoñento Acordo Plenario do Concello de Ferrol do 20 de Abril de 2007, no que se aprobou "definitivamente" o Plano de Sectorialización de Menáncaro, anulando deste xeito o ilegal acto administrativo por ser contrario a dereito.
Aínda que a Sentenza está datada no 5 de Novembro de 2009, non chegou ás partes afectadas até este 9 de Decembro.
Aínda que a Fraga de Menáncaro, xa estaba en trámites de protección definitiva pola acción e perseveranza da Comunidade Menáncaro, as entidades ecoloxistas [ADEGA, SGHN e VERDEGAIA] e a do Colectivo Ártabra 21, así como por vontade política do grupo que goberna no Concello de Ferrol [PSOE] co apoio dos grupos municipais do BNG e EU, esta Sentenza ven reforzar o obxectivo do Movimento Ecoloxista de protección integral da Fraga de Menáncaro.
Desde a Comunidade Menáncaro damos os parabéns a todas as persoas que loitaron pola Fraga e a toda a cidadanía de Ferrol, porque a conservación da Fraga de Menáncaro significa a protección dun dos patrimonios naturais máis singulares e importantes que temos no Concello.
Con este comunicado achegamos unha pequena Galería Fotográfica e un Vídeo onde se pode apreciar a inmensidade e o valor da Fraga no seu conxunto. Tamén achegamos enlace para poder baixar a copia da Sentenza.
Que é a Fraga de Menáncaro ?
A Fraga de Menáncaro está situada no val do río Aneiros ou río da Sardiña, na parroquia de Serantes, esta conforma un habitat natural de máis de 10 ha de superficie.
A Fraga de Menáncaro é unha das poucas manchas de bosque autóctono que se conserva no concello, xunto coa Fraga de Monte Fontelo (A Graña), Fraga da Pega e da Casa do Monte (Leixa) e o Acibreiral das Forxas (Covas), espazos naturais que tamén se deberían conservar e protexer. Un dos feitos que fai de Menáncaro unha zona cunha carballeira singular é a presencia de individuos centenarios de porte excepcional, base dun bosque maduro e de gran biodiversidade.
A Fraga é unha mostra de bosque potencial desenvolvido, prácticamente desaparecido noutras zonas de Ferrol. Un dos principais valores é a súa singularidade, dada a case ausencia de formacións de carballeiras en Ferrol. O habitat natural de Menáncaro, a protexer, está formado por un bosque ripario que ocupa as marxes do río, unha zona da carballeira que se imbrica coa aliseda riparia e zonas de prado húmido nas marxes do bosque ripario.
O seu bosque ripario de grande singularidade é valor foi parcialmente talado, de forma ilegal por dúas veces: a primeira vez en 2001, pola agora empresa promotora da urbanización SAT Agropino, de Amando Romero Castrillón; e a segunda vez por unha actuación de Fenosa, empresa coa que se chegou a un acordo para que fixera unha serie de actuacións, que xa están en marcha, para preservar a Fraga no seu conxunto.
O Movimento Ecoloxista sempre estivo atento
Desde 1995, o movimento ecoloxista ven realizando actuacións co obxecto da protección da Fraga, denunciando actuacións ilegais, como vertedoiros incontrolados, apertura de camiños, talas ilegais, vertedura de entullos, ... Temos nos nosos Arquivos cantidade de propostas, denuncias, alegacións ao PXOM aprobado no 2000, cartas e outros documentos, cun só obxectivo final a protección da Fraga. Entrevistas, reunións, roldas de prensa, roteiros e mobilizacións, tamém nese camiño. Recursos, alegacións, denuncias e outras actuacións xudiciais e administrativas.
Os antecedentes
O anterior goberno conservador de PP e IF que levaba as rendas do Concello de Ferrol na pasada lexislatura, até Maio de 2007, aprobou un Plano de Sectorialización de Menáncaro que sometera a información pública unha vez publicado nos boletín oficiais o 22 de Xullo 2005. Foron case dous anos de trámites administrativos, recursos e alegacións que se combinaron coas accións de protesta e denuncia.
Queremos significar que un dos propietarios, coa parcela de maior superficie, desta Fraga é o Sr. Juan Fernández García do grupo municipal IF, que foi Tenente de Alcalde do Concello de Ferrol co goberno conservador bipartito [PP e IF] e que agora segue sendo concelleiro polo mesmo grupo. O que explica moitas das irracionais actuacións do propio goberno municipal.
En abril do ano 2007, cos grupos de PP e IF á fronte do goberno local e nun polémico pleno, no que a oposición se ausentou nun xesto de solidariedade, dado que o Alcalde impediu o acceso ao mesmo aos representantes veciñais e ecoloxistas, aprobouse o plan de sectorización de Menáncaro. O proxecto de urbanización incluía a construción de 69 chalés de luxo e un hotel no corazón da mesma Fraga. O goberno conservador capitaneados polo Alcade Sr. Juncal [PP] e sendo daquela concelleiro de Urbanismo o Sr. Evia [PP], aínda quen xestionara todo o Plano fora o Sr. Pita Romero [IF], encontra da vontade veciñal, dos argumentos ecoloxistas, dos informes reiterados de diferentes Direccións Xerais da Xunta de Galicia, e da propia normativa urbanística do Concello [PXOM] e Xunta [Lei 9/2002, do 30 de decembro, de ordenación urbanística e protección do medio rural de Galicia] e no disposto no Catálogo Municipal de Bens Protexidos [Páx. 21 e 22].
Por último queremos destacar que desde o movimento ecoloxista e veciñal non só tivemos que loitar contra o goberno municipal conservador do bipartito PP-IF, senón que tamén tivemos enfronte ao Grupo Voz [Radio Voz e La Voz de Galicia], coas súas manipulacións e o seu posicionamento, en todo momento, a favor dos argumentos municipais e dos promotores urbanísticos.
Filme realizado pola SGHN e ADEGA, onde se pode apreciar a imensidade e o valor da fraga no seu conxunto. Filme realizado pouco despois de saberse que a Fraga de Menáncaro estaba ameazada por unha posibél especulación urbanística.
En formato mpg, cunha duración 6 minutos 43 segundos.
Editado por SGHN e ADEGA, Novembro 2005
Feito por Yosy (c)
[Fraga de Menáncaro, delimitado de xeito aproximado, o espazo natural a protexer]
Reportaxen fotográfica da Fraga de Menáncaro, de varias persoas integrantes das entidades que conforman a Comunidade Menáncaro [Reportaxen fotográfica que se pode ampliar acedendo ao blog da Comunidade http://menancaro.blogspot.com ].
_______________________
