Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación, ... Por Naomi Klein - Podemos imaxinar un futuro mellor? Se deixamos de falar do que realmente é gañar, non é o mesmo que desistir? - Vídeos: The Intercept

Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación

Podemos imaxinar un futuro mellor? Se deixamos de falar do que realmente é gañar, non é o mesmo que desistir?

Naomi Klein

Incluso temos dereito a ter esperanza? Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso? Un mundo sen prisións? De fermosas vivendas públicas saudábeis? De muros de fronteira enterrados? De ecosistemas curados? Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?

Estas son as preguntas coas que loitamos ao concibir unha segunda parte da curta nominada aos Emmy do ano pasado, "Mensaxe do futuro con Alexandria Ocasio-Cortez".[1] A película, coescrita por Avi Lewis, e a propia Alexandria, deputada no Congreso, e ilustrada por Molly Crabapple, ambientouse nun futuro cli-fi. Un futuro no que os políticos atrevidos e progresistas se unen con movementos de base para lanzar a "Década do New Deal Verde", loitando contra a pobreza, a inxustiza e a interrupción climática ao mesmo tempo. A película tocou algún nervio porque acabou tendo máis de 12 millóns de visualizacións, convencendo ao noso pequeno equipo da necesidade de contar con máis arte que se afaste dos guións apocalípticos, xa moi gastados.

Entón chegou o Covid-19.

Ao cumprir-se un mes da pandemia, comecei a falar coa miña parella Avi Lewis, que escribiu e produciu a citada película, sobre se a imaxinación utópica podería ter un papel nesta situación marcadamente menos optimista.

Sinceramente non estabamos seguros. A última vez, puidemos ver un camiño político claro e estreito cara ao futuro esperanzador ilustrado por Molly Crabapple. A peza foi concibida pouco despois de que o 'Movemento Sunrise' asaltase as salas do poder en Washington, esixindo un 'Green New Deal'. O desafío foi inmediatamente recollido por Ocasio-Cortez e logo foi repetido rapidamente por varios dos principais aspirantes a liderar o Partido Demócrata, sobre todo Bernie Sanders. "Mensaxe do futuro" foi un intento de axudar aos espectadores a imaxinar como podería ser o mundo se o 'Green New Deal' fose realmente o marco de goberno da economía máis grande do planeta. Porque, como dixo Ocasio-Cortez na voz en off, "Non podes ser o que non podes ver"

Como todos sabemos, a política estadounidense está nun lugar moi diferente hoxe en día. Sanders perdeu as primarias, como todos os outros candidatos que parecían captar a urxencia da política transformadora. A única esperanza viábel de desbancar a Donald Trump é un billete presidencial elaborado para abrazar con forza ao centro político, ao tempo que defende as demandas que animan os movementos progresistas, xa sexa para reducir fundos para a policía ou proporcionar asistencia sanitaria universal gratuíta ou introducir un 'Green New Deal".

Vencer a Trump é urxente, non o dubido. Pero se se fai, é para evitar o autoritarismo na Casa Branca, decididamente non é suficiente para escapar das outras moitas crises que se cruzan no país e no mundo: o colapso do clima, a supremacía branca ou a fame xeneralizada. Estes feitos políticos inflexíbeis deixan o noso camiño cara a un futuro non apocalíptico, claramente menos claro do que era hai un ano. E entón a pregunta: É ético gastar enerxía soñando con outro mundo cando hai tantos incendios que se deben extinguir neste momento? Por outra banda, se deixamos de falar de como é realmente gañar, non é o mesmo que desistir? Ademais, estamos tan seguros de que as grandes vitorias son imposíbeis? O coronavirus xa iniciou cambios que poucos se imaxinaban ou auguraban hai só uns meses. Quen produce un alto contido de carbono, as industrias de alto consumo, está de xeonllos: cruceiros, compañías aéreas, moda. O 'Movement for Black Lives' redeseñou o mapa político e as enfermeiras son heroes locais. Se non é o momento de avanzar nunha visión do mundo rexida por valores radicalmente máis humanos e inclusivos, cando é?

Chamamos a Molly, que estivera pintando retratos de traballadores esenciais e proxectándoos nos lados dos edificios de Manhattan, e comezamos unha conversa sobre o papel do futurismo nos momentos nos que tanto parece perdido. Nun primeiro momento comezamos a facer unha tormenta de ideas sobre a elaboración dunha segunda "Mensaxe do futuro", que foi condicionada pola queima de cidades e a queima de bosques e, por suposto, un virus altamente contaxioso e mortal.

Opal Tometi, cofundador de 'Black Lives Matter' e defensor dos dereitos dos migrantes desde hai tempo, uniu-se a nós como coautor e co-narrador. E ao longo dos meses de cofinamento e de reaperturas mortais, lentamente captou a nosa atención a imaxe dun posíbel e fermoso futuro, xunto cun camiño empinado e perigoso para chegar alí.

Sabiamos algunhas cousas dende o principio. En primeiro lugar, que no medio dun conxunto de crises transnacionais, a película necesitaba sentirse e soar claramente máis global que a última, onde toda a acción tivo lugar nos Estados Unidos. Tamén sabiamos que necesitabamos mostrar máis loita esta vez -as batallas na rúa e as folgas xerais que deben ser intensificadas e gañadas antes de que calquera futuro seguro e humano sexa incluso unha perspectiva.

Finalmente, e relacionado, ningún político, por progresista que sexa, podería ser o protagonista das consecuencias. Esta vez, os organizadores e activistas de base serían os protagonistas. Dada a variedade de poderes corporativos que se resisten ao cambio e as sombrías opcións electorais que ofrecen, os movementos sociais son agora a única forza que queda co poder de coller o volante da historia e afastarnos da nosa traxectoria mortal actual. E non un ou dous movementos, senón unha converxencia e colaboración sen precedentes de tensións políticas dispares e a miúdo divididas: traballo organizado, liberación de negros, clima, indíxenas, feministas, discapacitados, migrantes, sen aloxamento, cooperativas de traballadores... e moito máis. Será necesario todo o mundo encerrado fóra da elite Great Gorging (non é unha gran depresión), xunto cunha visión común que tece cada unha das demandas máis ousadas e transformadoras destes movementos.

Unha pequena obra de arte non é unha plataforma política e, polo tanto, nunca foi o noso obxectivo ser integral. Pola contra, buscamos fíos de conexión coa esperanza de que inspirasen máis. Na película, Covid-19 actúa como unha especie de personaxe no drama, case como un duro profesor que instrúe á humanidade nunha serie de leccións que deberían ser evidentes hai moito tempo. Leccións sobre o traballo esencial que fai que a vida sexa posíbel e agradábel e, con todo, foi descontada de xeito persistente. Leccións sobre o racismo sistémico como un asalto ao corpo humano, que o fai máis vulnerábel en todas as frontes. Leccións sobre como a comunidade é a nosa mellor tecnoloxía, especialmente en tempos de crise. Leccións sobre como os danos causados ​​ao mundo natural invariabelmente volverán sobre nós, xa sexa en forma de enfermidade ou alteración do clima ou ambas cousas.

Leccións tamén sobre os riscos e a crueldade mortal de almacenar seres humanos: en prisións, campos de detención de inmigrantes e residencias para persoas maiores con ánimo de lucro, así como en plantas cavernosas de envasado de carne e "centros de cumprimento" extensos. Agochados aos ollos curiosos, moita xente está empaquetada nestas institucións inhumanas, tratadas coma se non tivesen ningún valor inherente, no caso das prisións, ou coma se fosen menos valiosas que os produtos, plantas ou cadáveres de animais que prepararse para o consumo. Foi nestes lugares, xa tan enfermos, cando o virus se propagou coma a pólvora.

Outra lección de Covid-19 que queriamos destacar tiña que ver con que os abusos que antecederon á pandemia recibiron de súpeto moita máis atención durante a mesma. É unha lección, quizais, sobre a relación entre velocidade e solidariedade. Porque para aqueles de nós o suficientemente privilexiados como para auto-illarnos, o virus forzou unha desaceleración radical e repentina, unha redución da vida, dos seus elementos non esenciais que se emprendeu para intentar deter a propagación do virus. Pero esa lentitude tamén tivo outros efectos non desexados. Resulta que cando o estordecedor ruxido do capitalismo coma sempre acouga, incluso un pouco, a nosa capacidade para notar cousas que estaban ocultas á vista pode medrar e expandirse.

Para algúns, esa conciencia expandiuse para abranguer a crueldade deses almacéns humanos desde hai tempo ignorados. Para outros, estendeuse para incluír os sons e miradas afogadas do mundo natural. E durante este tempo de "terror e tenrura", como dixeron Opal e Avi no guión, moita xente atopou unha nova capacidade para defender as Black Lives ante unha violencia estatal incesante.

Non hai ningunha resposta nin explicación sinxela de por que nos atopamos no medio do cuestionamento público máis profundo e sostido en medio século, do mal que é a supremacía branca. Pero non podemos desconsiderar a "solidariedade na vulnerabilidade que a pandemia xerou", como afirmou Eddie Glaude Jr no debate ao redor da biografía brillante e moi relevante de James Baldwin, "Begin Again". Ao obrigarnos a todos a enfrontarnos á porosidade dos nosos propios corpos en relación coa vasta rede doutros corpos que nos sosteñen, e ás persoas que amamos -coidadores, agricultores, empregados de supermercados, limpadores de rúas e moito máis, o coronavirus fixo anacos ao instante o prezado mito fabricado polo mercado, do individuo como illa feita por si mesma.

A conciencia da nosa propia vulnerabilidade, como di Glaude, pode sementar solidariedade. Especialmente cando esa conciencia se combina con máis tempo. Porque cando nos movemos á velocidade da vida pre-pandémica, esforzándonos e subindo infinitamente, asegurándonos freneticamente de que non quedamos atrás, a ocupación pode actuar como un axente mortal. Non hai tempo para pensar sobre quen fabrica as nosas cousas ou onde vai o noso lixo ou que guerras -nacionais e internacionais- se libran no noso nome. E, por suposto, non hai tempo, ou iso é o que tantas veces se nos dixo, para mirar cara atrás o terror presente e pasado cometido contra os pobos negros e indíxenas, crimes tan rendíbeis que produciron a gran riqueza sobre a que descansa o capitalismo contemporáneo. Un sistema que sempre se debe mover máis rápido e medrar, ou ben enfrontarse ao colapso.

Por todas estas razóns e moito máis, mentres buscabamos un principio unificador que puidese animar un futuro polo que pagase a pena loitar, decidímonos por "Os anos da reparación". A chamada a reparar unha profunda rotura ten raíces en moitas tradicións radicais e relixiosas. E proporciona un marco o suficientemente amplo como para conectar as crises entrelazadas nas nosas esferas sociais, económicas, políticas, informativas e ecolóxicas.

Os traballos de reparación falan da necesidade de reparar as nosas infraestruturas de coidado rotas: as escolas, hospitais e centros de atención aos maiores que atenden aos pobres e ás clases traballadoras, infraestruturas que non superaron a proba deste virus unha e outra vez. Tamén nos chama a reparar o enorme dano causado ao mundo natural, a limpar sitios tóxicos, rehabilitar paisaxes salvaxes e investir en fontes de enerxía non contaminantes. Tamén é unha chamada para comezar a reparar as nosas cousas en lugar de substituílas interminablemente nun ciclo cada vez máis acelerado de obsolescencia planificada, o que a película refire como "o dereito a reparar".

Como o imaxinamos, o traballo de reparación é intensamente concreto e cívico: son exércitos de traballadores de 'Community Care Corp' e batallóns de plantadoras de árbores, rehabilitando paisaxes cicatrizadas e calcinadas. Pero atendendo ás leccións sísmicas do Covid-19, os traballos de reparación tamén son intensamente interiores e lixeiramente efémeros. É a práctica de conectar ou volver emparellar esas moitas conexións cruciais que a nosa cultura rompe de xeito sistemático entre os individuos e as comunidades que os apoian, entre os humanos e o mundo máis que humano que sostén toda a vida. Mesmo as conexións rotas entre o corazón e a mente que dificultan a imaxinación destes posíbeis futuros.

E ao longo de todo, o traballo de reparación tamén é unha labor de reparación ás vítimas. Unha chamada a manter a cita negada e atrasada cos crimes máis brutais da historia e a rexeitar, dunha vez por todas, a rede de mentiras aduladoras e perigosas que pasa pola historia oficial en tantas partes do mundo. Baseado nas históricas demandas dos movementos negros e indíxenas, a película imaxina unha Comisión de Verdades e Reparacións, así como un programa de Terras Indíxenas, que axudan a definir as prioridades de como e onde reparamos ecosistemas rotos, escolas, sistemas de tránsito, hospitais e moito máis.

No seu nivel máis profundo, os Anos da Reparación son unha chamada a reparar as historias rotas -de supremacía e dominio- que nos levaron a este angustiante precipicio. Este traballo converte-se no máis vital, cando nos enfrontamos á realidade do desastre ecolóxico. A verdade é que a cantidade de terreo apto para a vivenda humana vai contraerse, aínda que o fagamos todo ben. E como cada vez somos máis os que nos vemos obrigados a emigrar, dentro dos países e entre eles, comprometernos, como nunca antes, co dereito inherente á vida, será a nosa única defensa contra o ecofascismo.

Estas son demandas revolucionarias, pero a diferenza dalgúns movementos revolucionarios, un xeito de reparación lémbranos que os impactos acumulados de séculos de violencia e décadas do que Ruth Wilson Gilmore chama "abandono organizado" non se solucionarán dun día para outro. O capitalismo sempre pode estar dirixíndonos cara á promesa dun novo comezo, unha pausa limpa ou un reinicio. Pero unha postura de reparación, ou o que o reverendo William Barber denominou a "terceira reconstrución", lémbranos que antes de avanzar -para avanzar- primeiro necesitamos arranxar o que está roto. As comunidades ficaron en ruínas. Os ánimos romperon-se deliberadamente. As historias rotas polo dominio e a supremacia, proporcionaron as portadas desta crueldade. Este é un traballo urxente que, con todo, non se pode precipitar.

Afortunadamente, non estamos partindo de nada. Os movementos feministas radicais anticoloniais, raciais e feministas negros levan case dous séculos avanzando nestes significados máis profundos de reparación, provocando o que pode e debe significar a reparación e a verdadeira reconstrución. Os activistas da xustiza climática, máis recentemente, desenvolveron modelos que satisfagan múltiples necesidades reparadoras simultaneamente (que é a filosofía subxacente de calquera New Deal Green transformador).

É esta obra a que anima o mundo futuro que retratamos no cine. Un mundo con prisións pechadas, con moita máis terra baixo xurisdición indíxena, con familias alimentadas por agricultores locais e aloxadas en fermosas vivendas públicas verdes, construídas para mellorar a comunidade e romper as barreiras do illamento. Un mundo onde os recursos que se gastan actualmente en extensas infraestruturas de coacción, contención e violencia transfírense a unha vasta infraestrutura de coidados e reparacións.

Mais non todo é de cor de rosa. Parte da historia que contamos en "Mensaxe do futuro II" implica que as cousas empeoran: máis virus novidosos, máis desfeita ecolóxica e máis violencia estatal racista. Este avance dos tempos peores por vir non está baseado en anhelos aceleracionistas pola nosa parte, senón en lecturas de ollos claros de modelos climáticos, burbullas do mercado e de quen ten as armas. Moitos choques futuros xa están asegurados.

Non obstante, non esperabamos que as nosas previsións se cumprisen tan pronto. De feito, xa estabamos o suficientemente lonxe como para que os guións gráficos estivesen completos cando os incendios forestais de setembro devoraron enormes franxas do oeste dos Estados Unidos. Cando comezaron a circular fotografías dun misterioso ceo parecido a Marte sobre Oregón, tiven que chamar a Molly Crabapple para asegurarme de que o vira, e que coincidía precisamente, coa paleta de cores que escollera para a apertura da nosa película.

En realidade, predicir un futuro que parece o noso presente, ou aínda peor, é moi doado. Algunha versión dese futuro foi o argumento de infinidade de libros de cli-fi, películas e series de televisión, moitas delas moi boas. Gael García Bernal, un dos narradores do noso filme, participa nunha próxima adaptación da miniserie da novela profética de temática pandémica de Emily St. John Mandel, "Station Eleven". E Emma Thompson, outra das nosas narradoras, co-protagoniza a miña oferta distópica favorita, "Anos e anos" de HBO. A súa personaxe está asustada, como primeira ministra, claramente Trumpiana, do Reino Unido, prometendo devolver a gloria a Gran Bretaña, aínda que constrúe un arquipélago para élite de refuxiados.

Os autores destas sombrías narracións intentan avisarnos. A captura pode ser esta: se os únicos retratos do futuro que vemos, nacen dalgunha combinación de fascismo e colapso ecolóxico, as previsións poden comezar a sentirse inevitábeis, menos como avisos e máis como profecías.

Ademais, tendo en conta as poderosas posicións que ocupan os chovinistas cristiáns na administración de Trump (e tamén no Tribunal Supremo), sempre convén lembrar que o argumento apocalíptico máis atado na nosa cultura é o do Rapto, cando un pequeno grupo de crentes son elevados a un reino no ceo mentres os non crentes son engulidos no inferno que (nós) merecemos. Visto a través desta lente, a conflagración de crises que estamos a vivir actualmente -as enfermidades, as secas, as inundacións, as extincións, a fame, o caos político- non son signos de alerta. Pola contra, son elementos saudábeis nunha lista de verificación do Rapture preordenada; proba positiva de que o final emocionante está preto, así que orade máis para asegurarse de estar entre os agardados.

As fantasías apocalípticas, noutras palabras, forman parte do que nos pousou aquí. Así que, por moi difícil que poida ser agora mesmo imaxinar un futuro realmente mellor que o noso presente, temos que seguir intentándoo. Non obstante, para que o futurismo sexa algo máis que fantasía de ollos salvaxes, ten que haber un camiño críbel para chegar desde aquí.

É por iso que, unha vez que tivemos o guión, ou os guións, Avi, Opal e máis eu, comezamos a achegarmos a grupos cuxa organización e teorización conforman o futuro retratado na película. Así que hoxe, mentres enviamos a película ao mundo, tamén somos capaces de anunciar unha poderosa coalición de lanzamento de grupos e redes que se uniron para impulsa-lo e usalo na súa organización. Esta crecente alianza inclúe: o Movemento polas Vidas Negras, Greenpeace International, Public Services International (cos seus máis de 700 sindicatos membros que representan a 30 millóns de traballadores en todo o mundo), A Vía Campesina (que representa a uns 200 millóns de pequenos agricultores), NDN Collective (visión integral da descolonización e autodeterminación indíxena), Global Nurses United (que representa a tantos traballadores da saúde de primeira liña), Amazon Watch, One Billion Rising (un movemento global para acabar coa violencia contra as mulleres e as nenas), o Sunrise Movement, Dream Defenders , así como o Instituto de Estudos Políticos (que leva moito tempo avanzando moitas destas ideas) e a organización cofundada por Avi e eu, The Leap.

Para nós, a beleza de "Mensaxe do futuro II: os anos de reparación" deriva da maxia dos pinceis de Molly Crabapple, así como dos editores de deseño e de son, expertos directores Jim Batt e Kim Boekbinder. Pero a verdadeira potencia e posibilidade deste proxecto non está en pantalla. Iso reside no movemento de movementos que loita cada día por esta visión de reparación radical.

Se algún de nós aínda ten dereito a ter esperanza, é por eles.

Este vídeo produciuse en colaboración con The Leap.

Publicado en The Intercept. | 1 de outubro de 2020

The Intercept presenta o documentario: Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación.

Temos dereito a ter esperanza? Cos incendios políticos e ecolóxicos que nos rodean, é irresponsábel imaxinar un mundo futuro radicalmente mellor que o noso? Un mundo sen prisións? De fermosas vivendas públicas saudábeis? De muros de fronteira enterrados? De ecosistemas curados? Un mundo onde os gobernos temen á xente en vez de ao revés?

"Unha mensaxe do futuro II: os anos de reparación" é unha curtametraxe de animación que se atreve a soñar cun futuro no que 2020 sexa un punto de inflexión histórico, onde as leccións da pandemia Covid-19 e as revoltas globais contra o racismo nos impulsen para reconstruír unha sociedade mellor na que ninguén sexa sacrificado e todos sexan esenciais.

A película é unha consecución da curtametraxe "Unha mensaxe do futuro" nominada aos Emmy de 2019 con Alexandria Ocasio-Cortez e presenta a arte de Molly Crabapple, coa narración política de Naomi Klein, Avi Lewis e Opal Tometi. O elenco de narradores de todo o mundo inclúe a Tometi, Emma Thompson, Gael García Bernal e o poeta e activista nixeriano Nnimmo Bassey.


https://youtu.be/2m8YACFJlMg

Vídeo de Molly Crabapple, Opal Tometi, Avi Lewis

Producido con  The Leap.

Visita o seu sitio en https://theleap.org e subscríbete á súa canle

here: https://www.youtube.com/channel/UCcaa_RkWkP_DHG4tx5c94Pw Mira a primeira parte "Unha mensaxe do futuro" con Alexandria Ocasio-Cortez aquí: https://www.youtube.com/watch?v=d9uTH0iprVQ

---

[1] Uma mensagem do futuro, com Alexandria Ocasio-Cortez

The Intercept Brasil

“Mensagem do futuro, com Alexandria Ocasio-Cortez” é um filme de sete minutos narrado pela congressista norte-americana e ilustrado por Molly Crabapple. Representado em décadas futuras, o filme é uma rejeição total da ideia de que um futuro distópico é um fato consumado. Em vez disso, ele oferece uma experiência de reflexão: e se decidíssemos não nos jogarmos do precipício climático? E se optássemos por mudar radicalmente o caminho, salvar nosso habitat e nós mesmos? E se nós realmente criássemos um “New Deal Verde”? Como seria o futuro então? Este é um projeto diferente de qualquer outro que fizemos antes, cruzando fronteiras entre fato, ficção e arte visual, co-dirigido por Kim Boekbinder e Jim Batt e co-escrito por Ocasio-Cortez e Avi Lewis. Para recuperar uma frase da presidente da Câmara, Nancy Pelosi, é o nosso “sonho verde”, inspirado pela explosão de arte utópica produzida durante o 'New Deal' original. E é uma colaboração com um contexto e uma história que parecem valer a pena serem compartilhados.


https://youtu.be/rBkfcgzyvGE
#EuApoioIntercept: Financie o jornalismo investigativo e nos ajude a defender a democracia.
https://www.catarse.me/intercept
Assine nossa Newsletter: https://interc.pt/ytNews
Receba nosso boletim via WhatsApp: https://interc.pt/zapzap
Assista todos nossos vídeos: https://bit.ly/2GxlmyN
Siga-nos em nossas redes:
- TWITTER: http://bit.ly/2vrBfn0
- FACEBOOK: http://bit.ly/2LYavoq
- INSTAGRAM: http://bit.ly/2KzrTKo
- YOUTUBE: http://bit.ly/2vrZW2z

Quer sugerir uma pauta?
Envie um e-mail para brasil@theintercept.com.
_______

Comeza o coleccionábel 'Os nomes do terror, publicado por 'Nós Diario' xunto ao xornal - Entrevista a Dionisio Pereira, coordenador da publicación, por Cilia Torna

Coordinador de 'Os nomes do terror'

Dionisio Pereira: "O verdugo non é só quen apunta e preme o gatillo”

Dionisio Pereira é unha das referencias da historiografía galega contemporánea. Autor dos primeiros traballos sobre o sindicalismo obreiro na Galiza anterior a 1936, é un dos pioneiros nos estudos sobre a represión franquista no país. Agora volve como coordinador de Os nomes de terror, un coleccionábel de Nós Diario sobre os verdugos na Galiza dos primeiros anos da ditadura que arranca o próximo 3 de novembro.

Os nomes do terror, o coleccionábel

O vindeiro 3 de novembro sae á rúa unha nova achega de Nós Diario arredor dos vitimarios. A publicación, que se vai distribuír co xornal de terzas a sextas feiras ao longo dos meses de novembro e decembro, recolle 34 traballos de 23 autores sobre os verdugos nos primeiros anos do franquismo. O coleccionábel Os nomes de terror vén ser continuación dun volume do mesmo título publicado por Sermos Galiza S.A. en 2017 e, como daquela, tenta deitar luz sobre un período da historia aínda hoxe incómodo ao poder e favorecer un debate público sobre unha cuestión que a oficialidade continúa mantendo nas marxes.

A investigación achega a información sobre o operativo do terror en diversas comarcas e localidades galegas, pondo o foco naqueles actores que até agora teñen merecido menor atención nos estudos sobre a memoria e reparando na lóxica do conglomerado represor organizado polo réxime franquista. Ao longo do coleccionábel aparecen aqueles nomes que teñen ficado no imaxinario popular asociados ao terror fascista pero, sobre todo, os actores que o teñen feito posíbel, comezando polos militares e continuando polo poder económico, a xerarquía eclesiástica ou a militancia falanxista e doutros grupos da dereita. ✅ Primeiro foi o libro editado por Sermos Galiza S.A. Os nomes do terror, agora o coleccionábel co mesmo título. Que achega este novo traballo ao estudo dos vitimarios?

Vén sendo unha continuidade do libro editado por Sermos Galiza, aínda que baixo outros parámetros divulgativos e moito máis extensivos no territorial e tamén, nalgunha medida, no temático. É de sinalar o esforzo realizado para completar o mosaico local, aínda que continuamos a ter algúns baleiros que cómpre resolver. En todo caso, como afirma no seu traballo Xabier Buxeiro, non se trata de facer historia local senón desde o local, pondo o foco en realidades moi concretas para contribuír a explicar o “caso” galego.

✅ Polo que nos comenta trátase dun traballo que amplía o ámbito territorial do anterior, incorporando novas comarcas e localidades, e que repara no papel na represión da Igrexa, dos militares ou de determinados sectores empresariais. Que pautas de funcionamento comúns atopamos nos verdugos no conxunto da Galiza?

Aínda é un pouco cedo para tirar conclusións, porque non puiden ler todos os traballos. Porén, se acaso, poderíase apuntar que os vitimarios actúan durante e máis alá do propio período bélico e maiormente de maneira premeditada, lonxe de arroutadas pasionais froito dunha inicial e posíbel situación incontrolada. Tamén é de sinalar que, en cada territorio, adoita ficar no magoado imaxinario colectivo algún represor especialmente aborrecido e temido: Víctor Lis Quibén en boa parte da provincia de Pontevedra; o garda civil Rabioso, na contorna de Vigo; Fernando Salgueiro, na bisbarra de Monterrei e as Frieiras; Vitoriano Suanzes na ferrolá... Outro guieiro sería que represión e corrupción, mediante o roubo e a extorsión económica, adoitan ir xuntas.

A represión en boa parte da memoria popular ficou asociada ás milicias fascistas e nalgúns casos presentada como resultado de accións descontroladas cometidas á marxe das autoridades. Quen dirixiu a represión na Galiza e cal foi o nivel de improvisación na mesma? É certo que no territorio galego foi relevante a actuación de numerosas milicias e somaténs, algunhas propias da Falanxe, das JAP ou dos Requetés; outras de carácter cívico compostas polo que se deu en chamar “xentes de orde”. Mais a práctica totalidade foron argalladas e armadas polos delegados gobernativos e pola Garda Civil, sendo supervisadas e dirixidas pola militancia falanxista. Daquela, aínda que a Falanxe actuou ás veces con certa autonomía, na maioría dos casos o descontrol non foi tal e as Comandancias da Garda Civil, Gobernadores Civís e Delegados de Orde Pública, como representantes do Ministerio homónimo, están detrás das instrucións que logo seguiron as milicias e os falanxistas. Porque o verdugo non é só quen apunta e preme o gatillo.

✅ Estamos falando dunha publicación de 34 números, con autores de diversas xeracións, de formación e procedencia diferente. Por que o estudo dos vitimarios segue a ser un tema incómodo e por que merece tan pouca atención da historiografía?

Si, é outra das cuestións interesantes: servir de punto de encontro a persoas de xeracións distintas, desde os que levamos moitos anos nesta angueira até xente nova que comeza con forza e capacidade; ademais, tamén é de salientar a coincidencia de historiadores académicos con investigadores máis vinculados ao activismo social. En todo caso, é de lamentar a cativa presenza feminina. Esta temática é incómoda, e utilizo un termo acuñado con acerto por Lourenzo Fernández Prieto, a dúas bandas: para quen investiga, porque o fai con certa inseguridade xurídica e falta de transparencia por parte do aparato do Estado; e para sectores da sociedade, nos que aínda impera o eco do terror ou o temor á creba social. E todo, nun Estado edificado con alicerces franquistas, onde, maiormente, se rexeita o conflito, a crítica e a confrontación cos intereses creados.

✅ As investigacións sobre os vitimarios téñense amosado como unha actividade de risco, vostede mesmo foi procesado por un traballo sobre os verdugos na Terra de Montes, que problemas teñen hoxe este tipo de pesquisas e con que dificultades se atopan á hora de realizalas?

Basicamente a xudicialización de historiadores e historiadoras, investigadores e investigadoras e xornalistas serviu como aviso a navegantes e estendeu, se non medo, certa prudencia no ámbito da investigación desta temática. Falaba antes de inseguridade xurídica e non só relacionada coas querelas por delitos contra o honor, senón polo uso espurio que se está facer da lexislación en materia de protección de datos. En canto ás dificultades, non son menores os feitos de que arquivos relacionados coa Garda Civil e o antigo Ministerio de Orde Pública estean restrinxidos e que a lei franquista de secretos oficiais, unha das máis retrógradas de Europa, aínda continúe en vigor.

✅ Publican este conxunto de traballos nun momento en que o Goberno español vén de facer público o seu anteproxecto dunha nova lei de memoria. Que valoración fai da mesma e que consideración ten da súa utilidade?

Aínda non se coñece o texto definitivo do anteproxecto, polo que aínda pode mudar, mais de momento na miña opinión é que os avances que contén son pequenos de máis, logo de 14 anos de vixencia da anterior, e ineficaz, Lei de memoria histórica. A principal eiva, ao meu entender, é que nun contexto no que non se desmantela o franquismo no ámbito xurídico, aínda están vixentes 265 leis que datan de antes de 1977 e a influencia do réxime anterior é notoria en boa parte da xudicatura e se perpetúa esa norma de punto final que é a Lei de amnistía, a impunidade que se deriva invalida calquera boa intención que poida ter.

Un exemplo: un colectivo de memoria quere eliminar a simboloxía franquista dunha vila e o concello négase; vai a cousa ao xulgado e hai moitas probabilidades de que esta dea a razón ao concello en cuestión. A indefensión é patente, porque o árbitro está comprado: non falemos xa se pretendemos esixir responsabilidades a calquera crime cometido no franquismo e na transición, porque a única vía é facelo noutro país, vía xustiza universal. Hai aspectos positivos, como a anulación dos Consellos de Guerra ou a pretensión de incluír a memoria democrática no currículo escolar, mais no primeiro caso fican fóra outra volta os combatentes da guerrilla, e no segundo cabería apuntar a que, sen dotación orzamentaria, esa medida tan necesaria fica en papel mollado. Como moitos aspectos da Lei de 2006.

✅ Segundo dá a entender a chave do debate está na Lei de amnistía de 1977, un dos eixos sobre o que se articulou o actual réxime político. Ao tempo, hai institucións moi importantes cun papel chave na represión como exército, a Garda Civil ou o poder xudicial, que seguen sen pedir escusas pola súa participación nos crimes do franquismo. Que explicación fai disto?

En dúas palabras: porque o actual réxime erixido a partir da morte de Franco construíuse tras un pacto cos seus herdeiros, pacto que desbotou a legalidade republicana e posibilitou a continuidade estrutural de certa lexitimidade franquista non só no aparato do Estado, singularmente nas Forzas da Orde Pública, na administración de xustiza, no exército e na diplomacia, mais tamén nalgunhas capas da sociedade.

Publicado en Nós Diario. | Por Cilia Torna - 27 de outubro de 2020

• Faite Asinante de Nós Diario
• Contacto
• Quen son

https://www.nosdiario.gal/
_______________ _______

Comeza a campaña 'Galiza nación: Un pobo con dereitos' para crear conciencia colectiva como país - Persoas destacadas dos sectores literario, artístico, musical e deportivo súmanse a explicar a condición nacional de Galiza

Persoas destacadas dos sectores literario, artístico, musical e deportivo súmanse a explicar a condición nacional de Galiza

A Plataforma Vía Galega, que integra máis de 60 asociacións, pon en marcha a campaña “Galiza nación. Un pobo con dereitos” co obxectivo de que se asuma “con naturalidade e consciencia a realidade obxectiva de que  Galiza é unha nación”, segundo explicou o portavoz Anxo Louzao.

“Galiza é unha nación con vontade de existir e de exercer como tal, como se recoñeceu oficialmente en 1933 no IX Congreso de Nacionalidades Europeas, adscrito á Sociedade de Nacións”, sinalou Louzao, “e como nación que somos asístenos o dereito a decidir e a exercer o dereito de autodeterminación”.

Na rolda de prensa de presentación, ademais de Anxo Louzao, participaron Lucía Veciño e Artai Gavilanes que destacaron que xa están previstos actos, conferencias, debates e palestras na maioría das comarcas do País. “Xa temos proxectados actos en Compostela, Arzúa, na Barbanza, na Coruña, Bergantiños, Ferrol, Lugo, na Mariña, Ourense, Pontevedra, no Salnés, na Estrada, Lalín, Vigo, no Morrazo e no Baixo Miño”, indicaron. Esta campaña estenderase até o 18 de abril, cando se convocará unha manifestación nacional en Compostela.

Ademais, editáronse 15.000 folletos explicativos da condición nacional de Galiza e da súa vontade de existir e ser libre e 2.000 cartaces. A iso súmase a realización dun vídeo que define os trazos que conforman a nación galega e un percorrido histórico-reivindicativo de Galiza e a gravación de 10 vídeos onde persoas referentes da sociedade galega dan a súas razóns  de  por que  Galiza é unha nación. Entre elas, figuran Manolo Rivas, Isabel Risco, Suso de Toro, Olaia Maneiro, Xurxo Souto, Pilar García Negro, Francisco Rodríguez, Neves Rodríguez, Antón Ruanova e Pilar Pallarés.

Fomentar a estima colectiva

“Con esta campaña, desde Vía Galega, pretendemos combater as mentiras da Galiza subsidiada, abeirar os complexos, desfacer prexuízos e fomentar a estima colectiva para que cada vez sexa máis pobo o que acredite e tome conciencia de que a nación galega existe e ten futuro”, destacou Anxo Louzao.

Deste xeito, insistiu en que cómpre crear máis sensibilización e conciencia nacional “para contrarrestar a galopante españolización, os permanentes ataques perpetrados contra o noso ser colectivo, a  nosa cultura e a lingua nacional”. “A negación dos nosos dereitos colectivos como pobo leva aparellada a limitación dos dereitos individuais e unha baixa calidade democrática, xa que non hai cidadáns e cidadás libres en nacións oprimidas; de aí a necesidade dun status político soberano para Galiza para exercitármonos todos os dereitos como pobo”, concluíu.

Santiago de Compostela, 3 de novembro de 2020

https://viagalega.gal/

Para contactares, cubre este formulario ou escribe directamente a coordenadora@viagalega.gal

Enviado por:
Inacio
-inaciogz@gmail.com-
3 de novembro de 2020 18:10
_______

Autónomos e pandemia, ... Por Iolanda Teixeiro Rei - Asistimos estes días a algo insólito, a concentración de autónomos nas prazas públicas do país reclamando políticas de apoio

Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
03.11.2020

AUTÓNOMOS E PANDEMIA

Asistimos estes días a algo insólito, a concentración de autónomos nas prazas públicas do país reclamando políticas de apoio. Nas últimas décadas eles pecharan comercios e bares ao paso das mobilizacións do naval en solidariedade cos obreiros, no que parecía un recoñecemento mutuo, ao fin, de seren clase traballadora.

Mais a pandemia veu abrir a fenda novamente e arredar traballadores por conta propia de traballadores por conta allea. (Cando hoxe hai tantos minijobs por conta allea como propia. Divide e vencerás). E botouse de menos a solidariedade de clase. Si, digo de clase, organizacións de esquerda de unha e outra fasquía; porque a maioría dos autónomos do noso país non son grandes empresarios senón micro-pymes, con máis pé ca eme. Onde estades, esquerdas de governo e oposición, que non se vos escoita, apoiando as súas xustas reivindicacións?. É o voso silenzo que esterca o campo populista da extrema dereita.

Porque os verdadeiros governos de esquerdas non poden resgatar bancos ou ser consentidores dos abusos das grandes compañías elétricas ou dos lobbies da auga. Bancos e compañías que inflan as facturas dos autónomos máis pequenos que, porén, son quen artellan a vida dos nosos barrios nas vilas e cidades. E agora véñenlles paliar as doenzas graves e crónicas con panos quentes. Ofertando pacatas axudas como a POECATA, unha prestación compativel coa actividade. Con que actividade no 50% dunha terraza formada por tres mesas? Que xa hai que ter amor á arte e ser poeta de baiuca para pagar luz e auga servindo mesa e media ate o toque de queda. Axudas que non acadan o mileurismo. E a maioría cobrará só a metade da base mínima por real decreto. Iso sen contar gastos de impostos, hipoteca, facturas de luz, auga e alugueiro. Por non falar dos autónomos de temporada que non cobrarán prestación.

Navegar polas procelosas augas en tempos de incertidume vírica non é tarefa doada para os autónomos. Hai algún peixe grande, mais maiormente trátase de bancos de peixes moi pequenos, desde freelancer que prestan servizos a outras empresas nos máis diversos sectores (comercio, deporte, xornalismo...), até traballo a toque de contrato a falsos autónomos, traballadores por horas que venden a súa forza de traballo a distintas empresas ou que traballan para unha gran multinacional de venda online que á volta da esquina se desprende deles, deixandoos hipotecados ate a terceira xeración.

Como país especializado na creación de traballos en sectores de baixo valor engadido, en turismo de sol e praia, cunha precarización laboral das máis altas de Europa, a meirande parte dos autónomos adícanse á hostalaría ou o pequeno comercio. Coa eiva engadida da estacionalidade, en moitos casos, o 85,6% dos autónomos persoa física cotiza pola base mínima. Por tanto, non falamos de grandes empresarios, senón de traballadores. Cómpre, pois, solidarizarmonos con eles nun momento en que a estes sectores, xa moi febles polas sucesivas crises sistémicas, se lles está a aplicar coa pandemia, unha economía de guerra, obrigándolles a pechar por decreto, culpabilizando a este sector da situación. Parece que se hai contaxios é por culpa de ter ir tomar un café ou unha cerveixa e non por ter ido nun bus ateigado de xente, ao super ou ao traballo e, nese caso, cómpre pechar o negocio. Os que non se pechan son os grandes, cando nen sequera pagan impostos aquí, mentres os comercios de barrio son pequenas empresas que si os pagan. E a Xunta a privilexiar cun horario máis amplo a casinos e apostas alegando que esa clientela non interactúa. Toda unha declaración lapelada da orientación ideolóxica desta pandemia.

Desde a organización política Ligando, defensores acérrimos da economía local e do comercio de proximidade, queremos amosar a nosa solidariedade cos traballadores autónomos. Non comprendemos onde está esa esquerda, que agora cogoverna co Psoe ou esoutra chamada esquerda nacionalista. Porque milleiros de autónomos pertencen a un sector económico que se ve obrigado a pechar por motivos de Saúde Pública. Este colectivo merece todo o apoio da sociedade o mesmo que os demais sectores afectados. Non pode ser que se vaian aprobar uns orzamentos para o 2021 sen contemplar medidas para os rescatar. Onde está a esquerda cando os plans de recuperación económica dos governos contemplan subvencionar a megaempresas como Zara, esquecendo a eses autónomos dos que dependen tantas familias? Agora non é o mesmo que coa crise de 2008. Agora é o governo quen decide por decreto que pechen, total ou parcialmente, o negocio dous millóns de autónomo/as mentres que soben os gastos por salarios aos funcionarios e persoal laboral. Chegados a este ponto: Teremos que sospeitar que está en marcha unha reconversión encuberta do sector da hostalería turística que beneficia ás grandes empresas de distribución de alimentos, dado que o que se deixa de consumir na hostalería e que levan adiante distribuidoras pequenas, pasaría a mans de supermercados, que son grandes corporacións a nível de estado. Estaremos asistindo ao banquete do peixe grande a engulir ao banco de peixes chicos ao abeiro do mar proceloso da pandemia?

[*] Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
3 de novembro de 2020 13:45
_______

Unha análise para o recoñecemento, a reflexión e a acción no día mundial da alimentación - Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis...

O 16 de Outubro foi o día mundial da alimentación, desde a delegación comarcal de Adega achegamos unha análise para a reflexión e a acción, na data sinalada, centrandonos no desperdicio de alimentos, algo que alcanza unhas dimensions terribeis. Achegamos dous enlaces con dous vídeos sobre temática da efeméride, moi interesantes e didáticos. Desde ADEGA pretendemos deste xeito intentar crear conciencia ambientalista, nun maior número de persoas na nosa sociedade.

Sen máis recibe unha fonda aperta ecoloxista.

Miguel Anjo González Garcia
Secretario Adega-Ferrolterra

DÍA MUNDIAL DA ALIMENTACIÓN

Este 16-O celebrase o día mundial da alimentación e desde ADEGA-FERROLTERRA, queriamos aproveitar para facer unha chamada de atención, no referido ao grave problema que supón o desperdicio de alimentos, que se produce en xeral, en todo o planeta. Nos próximos anos vai haber un aumento da demanda de alimentos, sobre todo polo crecemento da poboación, mais nun contexto onde o sistema de alimentación está fundamentado no agro-negocio, o cal está acabando coa fertilidade das terras, xunto co cambio climático (responsábel moi importante o Agro-negocio), todo isto vai ter consecuencia na diminución e aumento dos períodos de seca que con certeza vai producir que nunha agricultura, a cal, o 80% depende da irrigación por choiva, estea esta, nun futuro, en serios problemas, para seguir producindo alimentos. Ademais esta auga, na maioría dos países, destinase e secuestrase, para as grandes industrias, reducindo a auga das pequenas explotacións e do consumo humano. Con esta diminución dos recursos, xunto coa competencia producida polo cambio climático, por estes recursos, vai facer que se siga depredando o medio ambiente, tendo graves consecuencias, na seguridade alimentaria e nos medios de vida, de millóns de persoas en todo o planeta.

O desperdicio de alimentos supón o 30% dos alimentos producidos. Esta perdida prodúcese en todos os países e en todas as fases da vida dos alimentos. No referido ao consumidor, é máis agudizado nos países desenvolvidos (90-120kg por persoa- ano) que nos países en vías de desenvolvemento (8-15Kg por persoa- ano). Isto ven a supor, perto de mil cincocentos millóns de Tm de comida. No estado español tirase perto de 8Tm de comida ao ano segundo OCU (Espanha). Cabe sinalar, que o sistema económico é tamén moi responsábel desta perdida, xa que produce o rexeite de moitos alimentos, se non cumpren por exemplo uns determinados requisitos estéticos, ademais de facer da alimentación humana, o principal negocio lucrativo do planeta.

O DESPERDICIO DE ALIMENTOS TEN CONSECUENCIAS COMO:

1. Consumo de recursos: Os alimentos desde a súa produción-almacenamento- distribución- venta e consumo, consumen recursos de todo tipo, sen que ao final o alimento cumpra a súa función.

2. Ten efectos sobre o medio ambiente: Produce-se unha perdida de habitats quer terrestres quer mariños, sen que estes alimentos cheguen a ás persoas. A perdida de alimentos é tan grande no planeta, que supón perto do 30% das terras cultivadas. Ademais supón perto de 3.3 Gtm de gases de efecto invernadoiro ao ano.

3. Favorece as desigualdades: quer nos países en desenvolvemento quer nos países desenvolvidos. Nos primeiros en forma de menor soberanía alimentaria, máis fame, máis inseguridade alimentaria, máis pobreza extrema, maior diminución de ingresos e nos segundos, en forma de sobre-peso, problemas crónicos asociados a dieta etcétera.

4. Custes económicos: Perto de 700 mil millóns de $ en custes medio ambientais relacionados co cambio climático (deforestación, perdida de biodiversidade, etcétera). Perto do billón de $ en contaminación con agro-tóxicos. Custes non contábeis como por exemplo, os peixes que se descartan, a subida do prezo dos alimentos por este dispendio etcétera.

DESDE ADEGA-FERROLTERRA SOLICITAMOS:

Un cambio de paradigma no que atinxe a alimentación das persoas, onde se volva aos tempos do pasado inmediato, onde eran as pequenas produtoras as que alimentaban as cidades, as que alimentaban ao planeta. Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis, incluso subvencionado estes produtos, para que non haxa na sociedade desigualdades tamén no referente a alimentación, onde unhas parte da cidadanía teñan acceso pola súa situación económica aos alimentos de verdade e outra parte da cidadanía teñan que ir aos alimentos de peor calidade, pola súa situación económica. Cabe sinalar que perto do 90% das novas enfermidades, son producidas polo que comemos.

Máis no referente á perdida de alimentos, nós como consumidoras:

• Favorecer as compras a granel. Deste xeito compramos as cantidades necesarias.
• Escapar das ofertas, sobre todo as de 2x1. Polo xeral, as datas de caducidade do alimento están moi próximas.
• Facer a planificación das comidas como moi lonxe dunha semana.
• Conxelar os alimentos sobrantes.
• Reutilizar eses alimentos para facer outras comidas.
• Mercar aquilo que imos consumir.
• Esixir o etiquetado visíbel e claro, das datas de caducidade dos alimentos.

BIBLIOGRAFÍA:

• OCU (ESPANHA).
• FAO (Organización de Nacións Unidas para a Alimentación e aAagricultura).

Heroínas da Alimentación

O mundo está cheo de persoas heroínas da alimentación, desde agricultoras, xornaleiras, obreiras, ate condutoras, dependentas, praceiras, representantes de goberno ou voluntariado solidario, ..., aquelas persoas que malia desafíos distintos, como a actual pandemia de COVID-19, traballan duro para garantir que os alimentos cheguen das granxas ás nosas mesas. Celebremos os seus grandes esforzos este Día Mundial da Alimentación.



Día Mundial da Alimentación 2020 - Covid-19

Música: INFINITE-14667 | Artista: Julien Glabs, SACEM | JUST 160 Orchestral Ostinati and Arpeggios 2

Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481;
15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info

Enviado por:
Adega Trasancos
-adegatrasancos@adega.gal-
2 de novembro de 2020 08:45
_______

Por que o diñeiro europeo da recuperación non pode financiar o gas - Desde fai meses o lobby europeo do gas está inmerso nunha batalla terríbel para coarse nos plans de transición ecolóxica e recuperación económica - Europarlamentarios españois poderían ser decisivos á hora de excluír este combustíbel do horizonte enerxético europeo

Por que o diñeiro europeo da recuperación non pode financiar o gas. | Europarlamentarios españois poderían ser decisivos á hora de excluír este combustible do horizonte energético europeo.

Por Samuel Martín-Sosa, Javier Andaluz Prieto e Nuria Blázquez [*]
29.10.2020

Desde fai meses o lobby europeo do gas está inmerso nunha batalla terríbel para coarse nos plans de transición ecolóxica e recuperación económica. As empresas gasistas reclámanse imprescindíbeis no novo escenario enerxético e climático e están sometendo a unha enorme presión a gobernos e parlamentos.

O Parlamento Europeo ten un voto importante e o que fagan os eurodiputados españois "e en particular o grupo socialista" é crucial, como será tamén crucial a posición do Goberno español no Consello Europeo.

Unha presión que provoca efecto

Aínda que a narrativa dominante a nivel europeo é a dun compromiso coa transición ecolóxica e coa loita climática, o certo é que existe unha pugna forte por parte dos intereses gasistas para coarse nesa foto verde enmarcada polo Pacto Verde Europeo. En parte esta-no conseguindo e xa hai un movemento de países e eurodiputados premendo a torto e a dereito para conseguir diferentes salvagardas para o gas.

Así se conseguiu que o Parlamento Europeo se sitúe a favor de que o Fondo de Transición Xusta, o diñeiro que debe apoiar a transición económica a actividades sostíbeis en, por exemplo, antigas zonas dedicadas ao carbón, se poida dedicar a proxectos de gas.

Pero o peor podería estar por vir. Estes intereses están intentando tamén que outros fondos europeos fundamentais de moita maior contía, como os fondos de desenvolvemento rexional (FEDER) ou os do Mecanismo de Recuperación e Resiliencia (RFF), a cabeza do león do tan cacarexado plan de recuperación europeo, sirvan para financiar proxectos de gas. En relación ao RFF, a sensata decisión da comisión de medio ambiente do Parlamento Europeo de establecer unha lista de exclusión que saque ao gas dos proxectos financiábeis, parece agora ameazada polo voto nas comisións de economía e orzamentos, que se producirá o próximo 9 de novembro. A UE dotouse dunha metodoloxía con base científica para decidir que investimento é, e que investimento non é, sostíbel. As presións da industria do gas están conseguindo que os eurodiputados se amosen susceptíbeis de debilitar esa ferramenta que por agora deixa fóra ao gas fósil.

A eurodiputada que lidera o dossier na comisión de orzamentos, a socialista Eider Gardiazabal, ten un enorme peso nas negociacións. O papel do grupo socialdemócrata xa foi clave nas negociacións co grupo de Renew, no que está integrado Cidadáns, para deixar ao gas fóra no voto na comisión de medio ambiente.

Por que o gas debe quedar fóra

Quenta o clima. Para empezar por unha razón obvia: o gas é un combustíbel fósil que debe quedar xunto ao carbón e o petróleo no subsolo si queremos cumprir cos esixentes prazos da descarbonización que marca a ciencia. Malia ter menos emisións que o carbón, segue sendo unha fonte moi importante de gases de efecto invernadoiro, sobre todo si incluímos as importantes emisións fuxitivas de metano que se producen no seu ciclo e das que cada vez alerta máis a comunidade científica. O metano, que ten un potencial de quecemento 87 veces superior ao do CO2 nos primeiros 20 anos de vida segundo o IPCC, é responsábel de aproximadamente o 25% do quecemento observado a día de hoxe.

Condena o noso futuro. Non é críbel a escusa de que será só un combustíbel transitorio durante uns anos, como intenta vendelo o sector: a vida media das infraestruturas de gas nas que se inviste hoxe é duns 30 anos para a plantas de xeración eléctrica e de 80 anos para os grandes gasodutos e as terminais de regasificación, segundo un estudo de E3G. Non podemos investir hoxe nunhas infraestruturas que teremos que abandonar mañá.

Máis pobreza enerxética. Investir nestas infraestruturas é moito máis caro que investir en renovábeis e o sobre custo pagara-no os usuarios do común nas súas facturas do gas. Nun país cuns cantos millóns de persoas en situación de pobreza enerxética e coa que vén, pode ser un drama social de importante calado. As enerxías renovábeis como a eólica e a solar fotovoltaica xa son a fonte máis barata de nova xeración de electricidade en moitos países (entre eles España), segundo datos de Bloomberg New Energy Finance, e a súa mellora nas baterías de almacenamento está tamén avanzando a un ritmo moi rápido. Investir en novo gas fósil podería converterse nun problema para os consumidores porque impediría un cambio máis rápido a alternativas máis limpas e máis baratas e, xa que logo, achega maiores custos de transición enerxética. A falta de planificación na construción de novas redes de distribución e novas caldeiras, podería provocar a súa substitución en poucos anos (si queremos cumprir cos obxectivos climáticos), moito antes do final da súa vida útil operativa e son as comunidades e os contribuíntes quen pagarán a factura dese sobrecusto.

O consumo de gas está caendo. Quen fan as estimacións do gas que imos necesitar son os operadores do transporte, é dicir, as mesmas empresas "como a española Enagas" ás que logo se lles encarga construír os gasodutos necesarios para facer fronte a esa pretendida demanda, o que a estas empresas lle supuxeron ingresar 4.000 millóns de euros en subsidios do orzamento público europeo desde 2013. Un negocio redondo, vaia. Estes operadores han sobreestimado sistematicamente as necesidades futuras de gas, como é obvio. Entre o 2015 e o 2019 a sobre estimación da demanda de gas foi de entre o 6 e o 17% respecto da demanda real.

Non fan falta infraestruturas novas. O sistema gasista en Europa é altamente resiliente sen necesidade de novas infraestruturas e podería facer fronte sen problemas a un ano de supostas perturbacións e cortes de abastecemento do gas ruso e alxerino, como demostrou un estudo de Artelys. Os propios escenarios da UE consideran que cumprir cos obxectivos climáticos de 2030 provocará unha caída na demanda de gas do 29%, o que converte en innecesarios practicamente todos os proxectos de infraestruturas de gas suscitados a día de hoxe.

Empregos de peor calidade. O sector do gas fósil non é intensivo en empregos e os que se xeran non son empregos locais nin de calidade. Os investimentos en enerxías renovábeis xeralmente crean máis postos de traballo que a industria do petróleo e o gas debido aos maiores requisitos laborais. A Axencia Internacional da Enerxía estima que mentres o sector do gas xera en fabricación e construción 3,5 empregos por cada millón de euros investidos, a solar fotovoltaica xera 8,5 e o sector da eficiencia enerxética xera 12 [1].

O gas fósil non é a forma máis eficiente de quentarse. Aínda que o gas é aínda fundamental para a calefacción de millóns de fogares, esta situación vai cambiar moi rapidamente coa transición enerxética. A diversidade de medidas que serán necesarias nesta transición provoca a necesidade de abordar distintas solucións para as distintas necesidades enerxéticas. Entre elas, por exemplo, as bombas de calor poden aproveitar a enerxía térmica do aire ambiente e, polo tanto, poden superar o 100% de eficiencia, situándose en torno ao 285%, mentres que as mellores caldeiras de gas poden chegar ao 95%, segundo un estudo de Frontier Economics.

Non hai escusas

Sobran os argumentos para non ceder ante as presións da industria gasista. Pero quizais o argumento principal e ineludíbel é que non temos outra opción que abandonar o gas fósil. Con combustíbeis fósiles non haberá futuro. Non se trata de algo negociábel nin moito menos aprazábel. O diñeiro que vai poñer Europa na recuperación non ten precedentes. Si hai unha oportunidade de financiar algo parecido a unha transición ecolóxica é esta. Por iso nin os gobernos europeos nin os eurodeputados poden equivocarse agora: a súa decisión marcará o futuro.

Publicado en ElDiario.es | 29.10.2020

[*] Ecoloxistas en Acción.
_______

Foto: Álvaro Ballesteros | Gaseiro atracando en Punta Promontoiro na regasificadora de Mugardos (Reganosa), na ría de Ferrol (abril 2017).

[1] IEA, empregos de construción e fabricación creados por millón de dólares de investimento de capital no Plan de recuperación sostíbel, IEA, París. | Ir á Web.
_______

Nós Diario: O Goberno español decreta o estado de alarma, prorrogábel até 9 de maio - Todas as novas medidas do estado de alarma: que podes facer e que non

O Goberno español decreta o estado de alarma, prorrogábel até 9 de maio

Haberá restricións á mobilidade, confinamentos entre as 23 horas e as seis da madrugada e limitaranse as reunións a un máximo de seis persoas.

O presidente do Goberno, Pedro Sánchez, anunciou este domingo na roda posterior ao Consello de Ministras extraordinario, a aprobación do estado de alarma para todo Estado español, que entrará en vigor esta tarde. O seu obxectivo é que esta situación sexa prolongada polas Cortes Xerais durante seis meses, até 9 de maio.

O decerto aprobado hoxe estabelece un confinamento desde as 23 horas até as seis da madrugada, aínda que poderá ser modulado por cada territorio cunha marxe dunha hora (adiantándoo ás 22 horas ou ben retrasándoo até a medianoite). Tamén o poden modificar para que finalice ás cinco ou as sete da madrugada. O mesmo ocorre coas reunións, que como norma xeral non poderán superar as seis persoas.

Os presidentes, o da Xunta no caso da Galiza, serán a autoridade delegada nos seus territorios e terán potestade para decretar confinamentos totais ou parciais. Así, Feixoo poderá limitar a entrada e saída dos seus territorio, é dicir, o peche perimetral do conxunto do país ou unha parte do seu territorio, aínda que haberá tamén excepcións como asistencia a centros sanitarios, acudir a centros educativos ou razóns laborais, entre outras.
Sánchez pide apoios

Sánchez recalcou que a duración deste estado de alarma "non é inamovíbel" e pode levantarse se se supera a situación, aínda que agregou que eses seis meses de duración é o prazo que aconsellan as persoas expertas para superar non só esta segunda onda, senón a etapa "máis dañiña" da Covid-19. "Os expertos din que as razóns están plenamente xustificadas", remachou Sánchez para solicitar formalmente a todos os grupos parlamentarios do Congreso das Deputadas que dean o seu "apoio abafador" á prórroga do estado de alarma, dado que haberá rendición de contas continúa sobre a súa aplicación.

De feito, revelou que conversou de modo "cordial" co líder do PP, Pablo Casado, para poder contar co seu apoio para habilitar este mecanismo "eficaz para conter e manter a raia o virus", tanto no plano da actuación contra a enfermidade como desde o plano constitucional. "Entendo que é unha cuestión de Estado e os partidos que se consideran de Estado deberían apoiar esta medida tan extraordinaria", remachou para asegurar que tampouco alberga dúbidas de que no Consello Interterritorial aumentaranse ou relaxarán as medidas se así o require a situación.


Todas as novas medidas do estado de alarma: que podes facer e que non

É un estado de alarma descentralizado e cada comunidade ten o poder de aplicar medidas en función das súas necesidades.

O presidente do Goberno, Pedro Sánchez, anunciou este domingo na roda posterior ao Consello de Ministras extraordinario, a aprobación do estado de alarma para todo Estado español, que entou en vigor esa mesma tarde. O seu obxectivo é que esta situación sexa prolongada polas Cortes Xerais durante seis meses, até 9 de maio.

Confinamento nocturno

Entrou en vigor ás 23:00 horas e prolongarase todos os días ata as 6.00 horas, agás Canarias, onde non se fai efectivo este toque de recollemento. Este é o marco xeral aprobado polo Goberno español e que cada territorio pode agora ‘modular’ unha hora ao principio e outra ao final para axustar o confinamento. Así, en Catalunya rexe desde as 22:00, non desde as 23:00.

Hai excepcións nas que si se pode sair á rúa durante ese confinamento e que aparecen recollidos no artigo 5 (Limitación da liberdade de circulación das persoas en horario nocturno) do decreto publicado no BOE este domingo:

a) Adquisición de medicamentos, produtos sanitarios e outros bens de primeira necesidade.

b) Asistencia a centros, servizos e establecementos sanitarios.

c) Asistencia a centros de atención veterinaria por motivos de urxencia.

d) Cumprimento de obrigacións laborais, profesionais, empresariais, institucionais ou legais.

e) Retorno ao lugar de residencia habitual tras realizar algunhas das actividades previstas neste apartado.

f) Asistencia e coidado a maiores, menores, dependentes, persoas con discapacidade ou persoas especialmente vulnerables

g) Por causa de forza maior ou situación de necesidade.

h) Calquera outra actividade de análoga natureza, debidamente acreditada.

i) Reposición en gasolineiras ou estacións de servizo, cando resulte necesario para a realización das actividades previstas nos parágrafos anteriores.
15 días

O estado de alarma estará vixente polo menos durante 15 días, mais o Goberno quere que as Cortes aproben unha ampliación até o 9 de maio
Confinamento territorial

Os gobernos autonómicos poderán limitar o movemento no seu territorio, impedindo entradas e saídas no mesmo ou ben en determinadas comarcas, cidades, vilas... Nestas restricións á mobilidade fican á marxe aquelas aquelas que sexan por motivos laborais, sanitarios, asistencias ou docentes.
Xuntanzas

O estado de alarma fixa un máximo de 6 non convivintes como o máximo que pode estar reunido. Na Galiza o criterio é máis restritivo, son 5 o máximo, e nalgunhas zonas do noso país, por exemplo Ourense ou Compostela, só se permiten xuntanzas de convivintes.

Publicado en Nós Diario. | 15:24 do 25 de outubro de 2020 |
09:54 do 26 de outubro de 2020.

✏ Real Decreto 926/2020, de 25 de octubre, por el que se declara el estado de alarma para contener la propagación de infecciones causadas por el SARS-CoV-2. | Acceder/Baixar.
_______

Ciencia e tecnoloxía, ... Por José Cervera - As ciencias buscan comprender o universo e o seu funcionamento; dilucidar as regras, ... - As tecnoloxías, con todo, non describen o mundo, senón que o modifican para adaptalo ás necesidades humanas

Aínda que se llas adoita confundir ou polo menos tratar por igual o obxectivo das ciencias e o das tecnoloxías non é o mesmo, e iso fai á verdadeira ciencia máis resistente a interferencias de poderes externos do que puidese parecer. Boa parte dos ataques ás ciencias en realidade o que están rexeitando é algunha determinada tecnoloxía, ou ate decisións que non son técnicas senón políticas e económicas. Por iso quizá conveña separar con claridade conceptos e campos de actuación, para delimitar as responsabilidades.

As ciencias e as tecnoloxías diferencian-se no seu obxectivo final, que é clara e contundentemente diferente. As ciencias buscan comprender o universo e o seu funcionamento; dilucidar as regras, os procedementos e sistemas que fan que o cosmos exista tal e como é. Son descritivas no sentido de que contemplan os fenómenos existentes e intentan explicar os seus mecanismos; todas as súas intervencións (experimentos) teñen por obxecto axudar ao entendemento, e xa que logo en condicións ideais as modificacións que se introducen no funcionamento natural están reguladas e son mínimas. O resultado final das ciencias son as teorías que explican que hai aí fóra e de que xeito funciona.

As tecnoloxías, con todo, non describen o mundo, senón que o modifican para adaptalo ás necesidades humanas. O seu obxectivo non é entender o universo, senón moldealo para facelo mellor para nós; o coñecemento que buscan e empregan ten como obxectivo a súa aplicación neste empeño, non o coñecemento mesmo. As tecnoloxías sempre son "para" algo: crear vías de comunicación ou outras obras públicas, curar enfermidades, extraer minerais, fabricar obxectos. A finalidade é utilitaria, e a razón da súa existencia é en última instancia mellorar a existencia da Humanidade.

A relación entre ambos campos é íntima, retorta e ás veces mal entendida; a extensión de conceptos como "ciencia aplicada" non fai máis que complicala aínda máis. As tecnoloxías empregan o coñecemento do universo xerado polas ciencias para mellorar as súas técnicas, mentres que a ciencia precisa botar man da tecnoloxía máis avanzada (e ás veces impulsala máis aló dos seus límites) para poder levar a cabo os seus experimentos. Hai veces que a investigación científica nunha dirección concreta ou nun campo específico é dirixida e favorecida para axudar a resolver unha cuestión tecnolóxica, como ocorre coa bioloxía celular e a cura do cancro. Outras veces novas tecnoloxías aparecen de súpeto xurdidas de avances científicos relativamente recónditos ou ate inesperados, como acaba de ocorrer coa enxeñería xenética e o sistema CRISPR-Cas. Cando se fala de "ciencia aplicada" mestúranse conceptos e deséñanse actividades que están a medio camiño entre ambas beiras.

Pero trátase de empeños diferentes con obxectivos distintos, e mesturalos conceptualmente ten consecuencias que poden ser graves. Porque si na tecnoloxía entra, por definición, a economía e xa que logo a política, en ciencia non é así. Un chiste de enxeñeiros di que á pregunta "Isto pódese facer?" a resposta sempre é: "Depende do orzamento", porque en calquera ámbito tecnolóxico a clave para a toma de decisións é a rendibilidade e o acceso aos recursos. En moitas ocasións as discusións sobre temas de tecnoloxía non analizan a posibilidade de facer algo, senón si a solución elixida é a mais conveniente, económica, interesante, rendible: non se discute si é ou non posíbel, senón a conveniencia de facelo. Non é unha decisión sobre feitos, senón sobre política, e así é como debe ser.

O problema xorde cando as cuestións políticas saltan desde as tecnoloxías ás ciencias e inténtase dobregar o coñecemento para adaptalo ás necesidades da conveniencia social. Pódese (débese) discutir cal é o mellor xeito de poñer límites ao cambio climático, si unha determinada decisión política será suficiente, ou si non haberá outras tecnoloxías que poidan resolver o problema de modo máis económico, xa que falamos dunha cuestión tecnolóxica (cambiar a realidade). O que non é razoábel é negar a existencia do quecemento global medido pola ciencia (describir a realidade). É posible analizar si os actuais calendarios e sistemas de vacinación son os máis eficientes para manter baixo control ás enfermidades contaxiosas, pero para iso é absurdo afirmar que as vacinas teñen efectos secundarios que non se describiron. A decisión política de usar ou non usar Organismos Modificados Xeneticamente para mellorar o rendemento da agricultura debe ser discutida en público para determinar si é a máis conveniente ou que sacrificios e de quen estamos dispostos a facer para empregala ou non, pero sen usar na discusión acusacións infundadas e feitos falsos. A tecnoloxía e en especial os seus compoñentes económico e político sempre pode, e deben, discutirse con paixón, porque todas as decisións de actuar sobre a natureza teñen custos ademais de beneficios e contrapesalos é dereito e deber dunha sociedade libre.

O que non quere dicir que os feitos, os datos, os coñecementos da ciencia sobre o funcionamento do universo sexan maleábeis: a ciencia non cambia porque os seus resultados sexan inconvenientes para unha postura política ou outra. O planeta quentarase ou non; as vacinas causarán autismo ou non, e os OMGs serán daniños ou non, e a esa pregunta debe contestar a ciencia e a súa resposta debe ser respectada. Despois a tecnoloxía determinará si podemos facer algo para reducir as emisións de CO2 e como, si é mellor vacinar a unha idade ou outra ou si o mellor modo de acabar dunha vez co fame no mundo é usar OMGs ou non, e a política asignar recursos económicos á decisión que a sociedade tome. Pero partindo dunha descrición o máis certeira posíbel da realidade, é dicir, da mellor ciencia dispoñíbel. Porque si permitimos que a ideoloxía ou a rendibilidade determinen os feitos a partir dos cales tomamos decisións estarémonos facendo trampas ao solitario, que é o modo máis estúpido de autoenganar-se que existe. Si confundimos a ciencia coa tecnoloxía e esta con a política non só nos irá mal no futuro, senón que nos merecemos que nos pase.

[*] José Cervera (@Retiario), naceu en Getafe, o 4 de agosto de 1964 e morreu en Madrid o 29 setembro de 2018. Popularmente coñecido como Pepe Cervera, foi un xornalista, biólogo e divulgador científico, especializado en ciencia e tecnoloxía e daba clases de xornalismo dixital. En 2017, recibiu no Evento Naukas de Bilbao o Premio Tesla de Divulgación Científica, en recoñecemento ao seu labor durante varias décadas. |  Blogue Retiario.

[**] Ciencia y tecnología - Cuaderno de Cultura Científica - 19 de xaneiro de 2017 - SSN 2529-8984 | Ir á Web.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
24 de outubro de 2020 12:33
_______

O BNG acusa ao goberno local de negarse a abordar o problema de fondo do saneamento, diante das declaracións feitas polo Alcalde considera que Angel Mato está a eximir de responsabilidade, coas súas omisións, tanto ao Ministerio de Fomento como á Xunta

O Bloque Nacionalista Galego de Ferrol diante das declaracións feitas esta mañá polo Alcalde considera que Ángel Mato está a eximir de responsabilidade, coas súas omisións, tanto ao Ministerio de Fomento como á Xunta, responsábeis principais dun sistema de saneamento inasimilable para a cidade.

O BNG censura que por parte do goberno municipal non se queira abordar o problema de fondo do saneamento e se limite a discutir a porcentaxe que debe pagar sen poñer en dúbida o modelo, nin a forma de xestión e indícalle que a mellor maneira de deixar de pagar o 100% polos custos de saneamento é devolverlle a EDAR ao seu propietario Augas de Galiza.

Iván Rivas, portavoz municipal do BNG, indicou que o convenio con ACUAES debe rectificarse desde tres perspectivas. A primeira, a que ten que ver co computo das porcentaxes de consumo, nas que Ferrol está moi lonxe de supoñer o 70% destas.

A segunda , e que ignora o Alcalde da cidade, é que desde o Mº Fomento se pretende que os ferroláns e as ferrolás pasen a pagar o 25% dunhas obras que cando se asinou o convenio se limitaba ao 10% e que debería asumir integramente o Estado por tratarse dunha obra declarada de interese xeral en 1997.

Isto acontece por responsabilidade exclusiva de ACUES que rematou as obras en 2017, cando o seu compromiso era ter todo rematado en decembro de 2015, e produto deste atraso perdeu parte da financiamento da UE, algo que o goberno local obvia.

E a terceira, ten que ver con que o modelo de saneamento escollido incumpre todo o marco legal que existe ao redor dos sistemas de depuración, mesturando augas pluviais e fecais e que supón uns custes medioambientais e económicos que o actual Alcalde tamén ignora.

Para o BNG compre reclamar ao Ministerio de Fomento o firme compromiso económico para transformar a actual infraestrutura en separativa dado que foi exclusivamente o Estado o responsable da súa construción, pero que pretende que paguemos todos e todas as ferrolás.

Por outra parte hai que lembrar que ACUAES non ten ningún contrato para xestionar os interceptores e os tanques de tempestades e por tanto os importes a aboar deberían ser valorados por este concello previamente a facer efectivo o seu pago, tanto os derivados da construción das obras como os derivados da súa xestión.

Do mesmo modo a mellor maneira de resolver o conflito con Narón é entregar a depuradora ao seu lexítimo propietario, Augas de Galicia, deixando de pagar o 100% da depuración. Deste modo Augas de Galicia emitirá unha factura a cada concello de maneira independente. A partir de aí o concello de Ferrol decidirá aboar ou revisar esa factura pero cando menos pero deixaremos de pagar o 100% dos custes como acontece desde 2014.

Hai que lembrar que ademais de asumir o 100% dos custes de depuración , en base a este convenio eximimos do pago dos tributos correspondentes por esta infraestrutura ao seu propietario, Augas de Galicia e ao seu xestor, EMAFESA, e os veciños e veciñas pagan o custe da reparación dunha EDAR defectuosa que non podía funcionar cando se nos entregou.

O convenio con Augas de Galicia é anual, e por tanto compre que o goberno local deixe sen efecto este convenio o antes posible para evitar ter que seguir asumindo uns custes que non nos corresponden.

Ferrol a, 22 de outubro, de 2020.

Ferrol | Web | Facebook | Twitter.


bng@ferrol.es





Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
23 de outubro de 2020 11:07
_______

Un novo buque gaseiro, o Christophe de Margerie LNG Tanker, está atracado en Punta Promontoiro, descargando o GNL no despropósito gasista de Reganosa, aumentando de xeito exponencial a xa de por si perigosidade da Planta de Gas, localizada no interior da Ría de Ferrol, no concello de Mugardos - Unha regasificadora que ten anulados os permisos de funcionamento e construción, por cinco sentenzas firmes do Tribunal Supremo

Onte mércores 22 de outubro de 2020, arribou a Ferrol o buque "Christophe de Margerie LNG Tanker". Agora está atracado no porto de Punta Promontoiro (Mugardos), dentro da Ría. Un  buque gaseiro construído en 2016 e navegando baixo a bandeira de Chipre, con miles de toneladas de gas natural licuado (pois ten unha capacidade de carga de 172.600 metros cúbicos de gas líquido), para a perigosa e ilegal Reganosa. Un buque de grande porte con 299 metros de eslora, por 50 de manga e un calado de 11,8 metros. Mentres se produza a descarga, perante 24 horas, aumentará de xeito exponencial, o xa de por si perigo que ten a Planta de Gas, instalada no corazón da nosa Ría. Un potencial perigo, para todas as miles de persoas que moramos na súa contorna.

Sistema de vaporización do gas e calidade das augas da Ría

No procedemento de conversión de liquido a gas, para entrar no sistema de gasodutos da península, Reganosa utiliza vaporizadores que funcionan con miles de toneladas de auga do mar que sae arrefriada ate aproximar-se a uns 5°C [Ao baixar a temperatura da auga de mar (-4°C en 2017, -4,10°C en 2018 e -4,60°C en 2019 - segundo datos da propia Reganosa) xera o maior impacto ambiental do proceso, alterando o equilibrio ecolóxico das augas mariñas costeras, ademais da morte inmediata de calquera ser vivo que sexa succionado polas bombas] e con residuos de hipocloritos (0,033 mg/l en 2017, -0,022 mg/l en 2018 e 0,027 mg/l en 2019 - segundo datos da propia Reganosa) que se utilizan para inhibir o crecemento biolóxico no sistema no procedemento de vaporización, dunha capacidade de ate 480 t/hora (3 X 160t/hora de GN), producindo unha alta cantidade de intercambio de enerxía que require o vaporizador que é bastante alta, polo que precisa grandes cantidades e fluxos de auga de mar (millóns de m3: 29.042.650 en 2017, 29.370.211 en 2018 e 32.852.917 en 2019 - segundo datos da propia Reganosa), influíndo de xeito crítico nas condicións medio ambientais da Ría. O que con toda probabilidade, é un dos factores medioambientais que están deteriorando os bancos marisqueiros da Ría, ao ter aumentado de xeito significado o transporte e licuación de gas (LNG - GNL) na regasificadora de Mugardos, dado o aumento da produción, de enerxía eléctrica, dos ciclos combinados (Auga/Gas) de As Pontes e Sabón, en substitución da térmica de carbón, de As Pontes, que apenas funciona e a de Meirama que xa pechou. As cofradias de pescadores da Ría deberían de fixar-se neste problema medio ambiental que noutrora tiñan presente.

Cinco Sentenzas do Tribunal Supremo

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, segue denunciando unha vez máis a unha planta de gas que non só pon en perigo as nosas vidas e contribúe ao deterioro da Ría, senón que foi construída ao amparo da corrupción económica e política. Confirmado por cinco sentenzas do Tribunal Supremo en contra do despropósito gasista de Reganosa, e está última ditada en xullo do pasado ano, onde tumba a resolución do anterior Goberno Español de Mariano Rajoy, dun partido corrupto até o espiñazo, que eximiu a Reganosa de ter que someter-se a avaliación ambiental, intentando chulear deste xeito as sentenzas condenatorias que declaran ilegal, á perigosa planta regasificadora.

A sentenza núm. 1075/2019 do Tribunal Supremo, de 16 de xullo de 2019, anulou o Acordo do Consello de Ministros de 27 de maio de 2016 polo que se declaraban excluídos do trámite de avaliación de impacto ambiental aos proxectos da planta de recepción, almacenamento e regasificación de gas natural licuado en Mugardos [Sentenza].

Mais en Arxentina unha resolución xudicial federal clausura, de xeito preventivo, a regasificadora de Escobar

A regasificadora flotante de Escobar, na provincia de Bos Aires, foi clausurada de xeito preventivo, o pasado 16 de outubro, por resolución xudicial do Xulgado Federal de Campana que ordenou, o venres 16 de outubro, a clausura da terminal, onde esta localizado o buque regasificador de Gas Natural Licuado: "Polo grave perigo para a vida da cidadanía, a Xustiza Federal ordenou a clausura urxente do Porto Regasificador de Escobar, porque nunca debeu instalarse nese lugar de acordo ao estudo pericial, fai máis de 9 anos que a sociedade vive en risco permanente".

Apoios políticos, económico e mediáticos

A pesares de se demostrar a ilegalidade e a mentira coa que se construíu a planta de Reganosa, esta segue contando cos apoios económicos, políticos e mediáticos que fan que poda funcionar sen os permisos e licenzas necesarios, mesmo sen o permiso de construción, prolongando-se no tempo esta provisionalidade, mais sen perder tempo nunha campaña mediática e política, de busca de apoios institucionais, intentando facer ver o "imprescindíbel da planta regasificadora", para unha comarca en crise permanente. Un despropósito que se apoia nas miserias que nos fan padecer nunha comarca en declive industrial e socioeconómico, para que admitamos o "inevitábel deterioro da nosa Ría", a corrupción e o potencial perigo de vivir con unha enorme planta de gas coa potencial capacidade explosiva de varias bombas atómicas como as que se lanzaron en Hiroshima e Nagasaki.
---
Desde Ártabra 21 seguimos apoiando a loita do Comité Cidadán de Emerxencia.

O COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA PARA A RÍA DE FERROL, TAMÉN NECESITA NESTES MOMENTOS AXUDA ECONÓMICA, PARA CONTINUAR COS PROCESOS XUDICIAIS E ADMINISTRATIVOS ABERTOS: COLABORA.

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc

_______________

De fondo Reganosa: 'Polo grave perigo para a vida da cidadanía, a Xustiza Federal ordenou a clausura urxente do Porto Regasificador de Escobar (Arxentina), porque nunca debeu instalarse nese lugar de acordo ao estudo pericial, fai máis de 9 anos que a sociedade vive en risco permanente'

Imaxe - 1.- Porto Regasificador de Escobar: Operatoria Buque a Buque
(en inglés ship to ship) regulada internacionalmente
para ser efectuada en Alta Mar.

A regasificadora flotante (gasero FSRU) atracado nunha ribeira do Río Paraná (próxima á cidade de Escobar de Paraná) [1], un proxecto deseñado pola transnacional Repsol (Mais agora en mans de IEASA e YPF), foi clausurada (de xeito preventivo) por resolución xudicial do "Juzgado Federal de Campana - Poder Judicial de la Nación" que ordenou o venres 16 de outubro, a clausura da terminal portuaria de Escobar, na provincia de Bos Aires, onde esta localizado o buque regasificador de Gas Natural Licuado (LNG - GNL): "Polo grave perigo para a vida da cidadanía, a Xustiza Federal ordenou a clausura urxente do Porto Regasificador de Escobar, porque nunca debeu instalarse nese lugar de acordo ao estudo pericial, fai máis de 9 anos que a sociedade vive en risco permanente".

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol que mantén lazos de amizade e colaboración cos colectivos opositores á planta regasificadora de Escobar, manifestou a súa satisfación e felicitou a estes colectivos polo grande paso que se deu con esta resolución xudicial executiva, aínda que de xeito provisional, na defensa do medio ambiente e da seguridade e a vida dos poboadores de Porto Escobar e todas as comarcas lindeiras.

A clausura foi ordenada polo Xuíz Federal de Campana, Adrián González Charvay (nos términos do art. 23, último párrafo, do Código Penal, arts. 183 e 193 do Código Procesal Penal da Nación, art. 41 da Constitución Nacional) no marco da causa penal FSM 75001619/2011 caratulada <<REBASA VIVIANA RAQUEL E OUTROS s/ A súa DENUNCIA c/ ESTADO NACIONAL E OUTROS>>, inciada contra o Estado Nacional (Ministerio de Planificación Federal, Inversión Pública e Servizos, Secretaria de Enerxía, Dirección Nacional de Vías Navegabeis, Prefectura Naval Arxentina, etc.), o Estado Provincial (Organismo Provincial de Desenvolvemento Sosteníbel -OPDS, etc.) e o Estado Municipal; tamén a denuncia dirixiuse contra a Empresa Operadora E.P.F. S.A. ou IEASA (ex UTE REPSOL ENARSA YPF).

A denuncia foi iniciada o 23 de maio do ano 2011 por integrantes de diversas organizacións sociais ambientais e a veciñanza autoconvocada, ante a presunta comisión dos delitos continuados por perigo de estrago por explosión de Gas Natural Licuado (Gas Natural concentrado 600 veces) con efectos catastróficos, sendo a capacidade de carga de cada un dos buques metaneros e do regasificador o equivalente enerxético a 55 bombas como a de Hiroshima, sen radioactividade. Tamén se denunciaron os delitos de asociación ilícita, falsidade ideolóxica de documento público, corrupción institucional, genocidio, coccidiose e crime de agresión contra o pobo arxentino conforme o Estatuto de Roma da Corte Penal Internacional art 7 inc. 1 apartado k) "Outros actos inhumanos de carácter similar que causen intencionalmente grandes sufrimentos ou atenten gravemente contra a integridad física ou a saúde mental ou física"; todos ilícitos en prexuízo da poboación civil.

Desde os inicios da denuncia identificáronse aos presuntos responsábeis, que entre outros serían: a) Empresa Privada UTE «ENARSA-YPF-PROXECTO ESCOBAR-UNIÓN TRANSITORIA DE EMPRESAS», b) a ex Presidenta da Nación, Sra. CRISTINA FERNÁNDEZ DE KIRCHNER, quen o inaugurase o día 8 de xuño de 2011 (ver a inauguración en video), c) o ex Gobernador da Pcia. de Bos Aires, Sr. DANIEL SCIOLI, d) o ex Intendente de Escobar, Sr. SANDRO GUZMÁN, e) o ex Ministro de Planificación Federal, Sr. JULIO DE VIDO, que tamén fose responzabilizado polas irregularidades nas compras de Gas Natural Licuado na causa Nº 10456/2014, "De Vido Julio e outros s/Asociación Ilícita", a cargo nese entón, do Xuíz Federal Dr. CLAUDIO BONADIO do Xulgado Nacional no Criminal e Correccional Federal Nº 11, cito en Comodoro Py, f) o ex Ministro de Enerxía, DANIEL CAMERÓN.

As organizacións e veciñanza denunciamos, entre outros estudos, que de acordo ao estudo de análise de riscos de SEGURIDADE PÚBLICA, traspolado ao caso de Escobar e identificado con ovalo en vermello, e que debe ser previo a calquera movemento de solo e operatividade, resultou ser de 48 quilómetros á redonda ante un accidente catastrófico no caso similar dunha Terminal que intentou instalarse en OXNARD, EEUU, e que foi debidamente rexeitado, sen movemento de solo algún.

A medida disposta polo Xuíz Federal o día 16 de outubro do corrente, alcanzou á totalidade do predio da Terminal de Gas Natural Licuado, que se localizada no Delta do Paraná, e que é operada polas empresas E.P.F. S.A. ou IEASA (ex ENARSA); o cumprimento da medida foille encomendada á Prefectura Naval Arxentina.

O estudo pericial identificou altos niveis de riscos con consecuencias catastróficas por incendios e explosións, de elevado poder destrutivo, tanto na terminal e a súa contorna como na ruta de navegación (que afecta á cidade da Plata, Cidade Autónoma de Bos Aires, San Isidro, Vicente López, San Fernando, Tegre, Escobar, Campana, entre outros), que provocarían un elevado número de vítimas fatais ou perda de vidas humanas, a afectación da saúde e o ambiente, alcanzando tamén a múltiples Reservas da Rexión -Parque Nacional Ciervo de los Pantanos, Reserva de Biósfera, Fronte de Avance en Formación do Delta do Paraná sobre o Río de la Plata, entre outras áreas protexidas, detalladas no estudo pericial.

A medida se fundamentou no estudo pericial, que fora ordenado pola Cámara de Apelacións de San Martín e concluído o 14 de outubro de 2020. No seu fallo o xuíz sostivo: "O tipo de explosión (VCE e BLEVE) é de particular atención para sustancias como o GNL, e as instalacións que operan con ela, polo seu elevado poder destrutivo, capaz de reducir a escombros varios miles de metros cadrados de superficie ao redor da súa epicentro". E continuou resaltando: "Na análise de consecuencias aplicáronse diversos métodos de cuantificación de riscos e de danos resultantes, identificando e cuantificando ás persoas e instalacións afectadas ante un escenario de explosións de tipo VCE e/ou BLEVE..." (VCE vapour cloud explosión e/ou BLEVE boiling liquid expanding vapour explosión).

Así mesmo, o xuíz dixo: "... En particular, para os escenarios analizados de VCE/BLEVEs os resultados mostran un elevado número de vítimas fatais na poboación circundante, polos efectos da onda expansiva, sumado aos danos producidos polos chamados 'proxectís' (anacos das instalacións e equipos que saen despedidos en forma aleatoria por devandita onda expansiva), os efectos da radiación térmica e os tempos de exposición á mesma". Tamén, no estudo menciónase a "hipótese de sabotaxe con desvío intencional dos mesmos cara aos Portos Bos Aires, Dock Sud ou La Plata ... Doutra banda, entre os factores externos, incluíndo aqueles eventos de ocorrencia extraordinaria, analizáronse as condicións climáticas e atmosféricas na zona de Escobar que poderían derivar en factores iniciadores de fallas e/ou perdas de GN e/ou GNL e/ou que poderían combinarse sinerxicamente con factores de risco propios das instalacións on-shore e off-shore da Terminal baixa análise".

E continuo neste sentido: "... Adicionalmente aos riscos por anegamento, súmanse as proxeccións calculadas pola Universidade de Bos Aires que prevén para o ano 2030 niveis de inundacións (con recurrencia cada 10 anos) que alcanzarían a cota 3,8 / 4 metros na zona de Porto Escobar... A zona presenta tamén condicións extremas opostas, dadas por épocas de seca que se asocian con baixantes na Hidrovía no seu conxunto, así como con eventos de incendios forestais (intencionais e nointencionais). En particular identificouse aos incendios forestais de gran magnitude como un factor de risco para a Terminal Portuaria de GNL Escobar, dada a proximidade a núcleos forestais e humedais naturais así como zonas de reserva natural ao redor da mesma".

Respecto da ruta de acceso o Xuíz sostivo: "Así mesmo, entre os factores externos, incluíndo aqueles eventos de ocorrencia extraordinaria, analizáronse as condicións de hidro-navegabilidade na Terminal Portuaria de GNL Escobar así como nos tramos de achegamento á mesma na Hidrovía, identificando aqueles riscos e/ou eventos que poderían derivar en factores iniciadores de fallas e/ou perdas de GNL, e/ou que poderían combinarse sinerxicamente con factores de risco propios das instalacións da Terminal Portuaria de GNL Escobar" cabe facer unha especial mención ao que a pericia aludida titulou como "verificación de distancias de seguridade" -a cal levouse a cabo de acordo a estándares de aceptación internacional, segundo os lineamentos establecidos pola Res 338 SEN ... Arxentina Anexo III, sección 7.2.11.1- Entón, acorde a este marco normativo internacional, "o código NVIC 01-11- ... establece 'Zonas de Alerta' para a análise de riscos na vía navegábel, considerando os riscos para o tramo de achegamento dos últimos 25 km que deben ser evaluados... para o buque LNG Carrier, no traxecto previsto sobre a vía navegable no tramo de achegamento de 25 km ate a Terminal Portuaria, nas zonas de alerta non debería haber hospitais, escolas, centros culturais, comerciais ou doutro tipo concentración comunitaria de difícil evacuación e/ou instalacións militares".

E engadiu: "Tras estas consideracións e de face á situación en trámite, cabo entón, mencionar que o peritaxe indica que 'Como resultado da aplicación deste código obsérvase unha coincidencia entre as zonas de afectación e letalidad previamente analizadas e as -Zonas de Alerta- impactadas durante a navegación do Buque LNG Carrier no tramo de achegamento e amarre na Terminal Portuaria de GNL Escobar (a propia Terminal, barrios de vivendas, hospital e escolas, zonas recreativas, campings, hosterías, clubs náuticos e portos deportivos, torre de toma de auga de Aysa, fondeadero Escobar, zonas de espera e de transferencia de grans, convoy de buques en espera, núcleos forestales, zonas de biósfera e reservas naturais), fóra diso as hipóteses de desvío intencional por sabotaxe cara aos Portos Bos Aires /Dock Sud / La Plata, que ao considerar a totalidade do traxecto de navegación na Hidrovía si quedarían incluídas, como pode observarse na figura seguinte".

Respecto de as análises de vulnerabilidade na sentenza considerouse ao resolver que: "tamén se realizou unha análise de vulnerabilidade da contorna para a Terminal Portuaria de GNL Escobar e a ruta de navegación dos Buques GNL Carrier (hidrovía e tramo de achegamento), conforme a Directiva do Parlamento Europeo 2012/18/UE SEVESO III, relativa ao control e planificación ante o risco de accidentes maiores e/ou explosións catastróficas onde interveñen sustancias perigosas, incluído o GNL ... No caso da Terminal Portuaria de GNL Escobar e a ruta de navegación dos Buques GNL Carrier (hidrovía e tramo de achegamento), baixo distintos escenarios, o Factor de Vulnerabilidade supera os 70 puntos (contorna moi vulnerable)".

E como relevante para clausurar a terminal o Xuíz dixo: "Finalmente, no que respecta os -cálculos de riscos e criterios de aceptación.. No caso da Terminal Porturaia de GNL Escobar, así como a ruta de navegación dos Buques LNG Carrier (hidrovía e tramo de achegamento), os resultados obtidos para o cálculo do risco e a súa clasificación dentro da matriz de riscos, segundo os antes mencionados criterios, son os seguintes: Para o escenario -a) VCE/BLEVE na Terminal Portuaria de GNL Escobar (20 puntos), así como para o escenario ... d) unha Colisión durante a navegación do Buque LNG Carrier no tramo de achegamento ... Canle de navegación do Río Paraná das Palmas con posíbel VCE/BLEVE (15 puntos), ambas se clasifican como NON ACEPTABLES. ... ?No caso da Terminal Porturaia de GNL Escobar, así como a ruta de navegación dos Buques LNG Carrier (hidrovía e tramo de achegamento), os resultados obtidos para o cálculo do risco, segundo a Directriz Básica da mencionada lexislación Europea SEVESO III, indican que o risco é non aceptable.. En todos os casos, os resultados mostran que o número de vítimas fatais para estes escenarios superan as 150 persoas, chegando ate as 80.000 vítimas fatais no peor escenario de sabotaxe con desvío intencional e achegamento de 1.000 metros ao Porto Bos Aires. Con todo isto, se trasluce que, a través de todos os parámetros abordados, as instalacións obxecto de investigación, non deberían atoparse emprazadas en devandito sitio, polo potencial risco que implican para a sociedade".

Imaxe - 2.- Localización do porto regasificador de Escobar, centro da imaxe, modificación da
costa e instalación permanente do buque de almacenamiento
e regasificación (FSRU) no km 74/5 do rio Paraná das Palmas)
(Fonte: Estudo Pericial causa FSM 75001619/2011)

Imaxe - 3.- Áreas afectadas por incendio forestales en 2020
(NASA – FIRMS Fire Information for Resource Management Systems),
afectando en las cercanías
de la Terminal Portuaria de GNL Escobar.
(Fuente: Estudio Pericial causa FSM 75001619/2011)

Imaxe - 4.- Principais áreas impactadas -zonas vermello, amarelo e azul-
conforme o Código NVIC 01-11 para Buques metaneros
ou transportadores (con 95.000 m3 de GNL) navegando no tramo de achegamento
de 25 km á Terminal Portuaria de GNL Escobar.
(Fonte: Estudo Pericial causa FSM 75001619/2011)

Imaxe -5.- Terminal Portuaria de GNL Escobar:
Ruta de acceso / saída para Buques metaneros e zonas de alerta.
(Fonte: Estudo Pericial causa FSM 75001619/2011)

Imaxe - 6.- Áreas afectadas ante un escenario de BLEVE (buque metanero/ FSRU)
(Fuente: Estudio Pericial causa FSM 75001619/2011)

➤ Relatorio Pericial | Terminal Portuaria para a regasificación de Gas Licuado de Petróleo “GNL – Escobar UTE REPSOL/YPF/ENARSA”: Análise de riscos de operación de dita terminal portuaria, no marco da causa nro. 75001619/2011 caratulada -NN S/ Averiguación de Delito- en trámite ante a Secretaría Penal | Nro. 1 do Xulgado Federal de Primeira Instancia de Campana. en formato pdf. | Outubro, 2020 | Acceder/Baixar.

➤ Providencia. | Poder Judicial de la Nación - causa nro. FSM 75001619/2011 caratulada “N.N. s/ averiguación de delito” do rexistro deste Xuzgado Federal de Primeira Instancia de Campana, Secretaría Penal nro. 1 e respecto ás instalacións da Terminal Portuaria para a regasificación de Gas Licuado de Petróleo GNL – Escobar.. | 16 de outubro de 2020. | En formato pdf. | Acceder/Baixar.

17 outubro, 2020

Viviana Rabasa

Vecinos Auto-convocados de Escobar
-vecinosautoconvocadosdeescobar@gmail.com-

http://aapescobar.org/

https://www.facebook.com/aapescobar/

[1] Porto Paraná, tamén chamado Porto Paraná das Palmas e Porto de Escobar, é unha localidade do partido de Escobar, na zona nordeste da provincia de Bos Aires, no centro-este de a Arxentina. Sitúase en pleno delta do Paraná, sobre a ribeira do km 67 do río Paraná das Palmas. Accédese por medio da RP 25, que nace na cidade de Pilar, logo de transponer a cidade de Belén de Escobar, da que dista 15 km. Atópase localizado nas coordenadas: 34°14?48?S 58°43"51'.  [+Info]
_______