A Sanidade Pública non está en Perigo pona en perigo o PP - Mobilizate ! este Xoves 27 de Outubro, ás 8 da Tarde - Toda Galiza en Pé na Defensa da Sanidade Pública

O deterioro progresivo na calidade asistencial da sanidade pública é notorio nesta área sanitaria e no conxunto de Galicia, os continuos recortes máis as privatizacións de moitos servizos feitos pola Consellería de Sanidade poñen en perigo o sistema sanitario galego coa xustificación da crise económica:

Os servizos tecnolóxicos quedarán en mans de empresas privadas, a colaboración público-privada (PFI), neste caso aplicada a renovar os equipos de alta tecnoloxía como TAC, resonancias magnéticas, radiografías dixitais ou mamografías nos centros hospitalarios públicos, conxuntamente co servizo de compras (suministros de material), mantemento de centros sanitarios, central de chamadas para cita en atención primaria, construción de hospitais e centros de saúde.

Ao mesmo tempo con estas privatizacións de servizos, a limitación da taxa de reposición de efectivos nun 10% no SERGAS nos anos 2011 ata o ano 2014, reducirá o persoal en máis de 3.000 traballadores/as, dos datos que se recollen no Plan de Ordenación de Recursos Humanos do SERGAS, de aquí a 2013 xubilaranse 2.330 traballadores/as: "O resultante será que en 2014 o Servizo Galego de Saúde reducirá o cadro de persoal en 2097 traballadores/as".
Retornamos á situación en precario existente no ano 2006 na contratación do persoal ao prohibir tamén, a taxa de reposición, facer nomeamentos de interinidade, o que suporá que as coberturas que se efectúen serán en condicións precarias, mediante contratos de día, ou a media xornada, reforzos de garda, a redución de persoal da sanidade pública galega provocará que a prestación do servizo sexa, en 2014, inviable.

O SERGAS propón convocar este ano a OPE de FEAS, para esta convocatoria teríanse en conta as vacantes existentes desde o ano 2009; 1.762 prazas vacantes dotadas orzamentariamente (estas non son todas as  prazas vacantes  do SERGAS, pero o resto están cubertas con contratos temporais, non con nomeamento de interinidade).  Como hai que aplicar a taxa de reposición do 10%, a oferta de prazas sería de 176 prazas. Non se convocarían todas as especialidades. Asistencia Sanitaria elaborará un informe das necesidades do SERGAS, en base a este informe decidiríanse as especialidades a convocar e en que  áreas sanitarias se convocarían.

Nesta área sanitaria están xa reducindo persoal en diversos centros de saúde e hospitais , prazas en Mugardos, Cariño, Ortigueira, Serantes , Caranza, de enfermaría, Celadorxs, técnic@s en coidados de enfermaría, matronas… etc. Estes recortes consolídanse na amortización e supresión de prazas no SERGAS, na diminución drástica de cobertura por ausencia do persoal titular (xubilacións, falecementos, vacacións, baixas por enfermidade, días libres, etc.) e peches de servizos, supoñendo unha acumulación de tarefas que fai inviable unha adecuada práctica asistencial, na atención hospitalaria como en atención primaria, centros de saúde é servizos que desenvolven a súa actividade en moitas ocasións co 50% do persoal.

A construción dos novos centros de saúde de Ares, A Capela, Cedeira, Narón segue paralizada, sen data de licitación das obras e do seu inicio, supoñendo neses concellos unha imposibilidade de mellorar a prestación sanitaria, A dotación e mellora do Hospital Naval está totalmente paralizada, non se acometen as obras necesarias para poder utilizar ese centro ao 100% da súa capacidade.


A diminución dos concertos coas entidades colaboradoras do sistema público: ASFEDRO, ALCER, Ambulancias, ... ademais de supoñer unha degradación da prestación de servizos socio-sanitarios levará aparellado en moitas ocasións a redución do cadro de persoal de traballadorxs de estas empresas.


A Consellería de Sanidade pretende introducir no transporte de enfermos en ambulancia, a eliminación do técnico-axudante nas ambulancias medicalizadas, a supresión do uso universalizado das ambulancias sanitarias. A eliminación da obrigatoriedade de pago por parte do Sergas destes servizos, o que supón o copago -Repago- dos mesmos, conxuntamente coa supresión das ambulancias asistenciais do 061 en varias localidades de Galicia…

Cobrarase @s usuari@s pola renovación ou reposición do cartón sanitario: 10€, o que supón un novo imposto indirecto, cunha taxa que se aplicará a todos os cidadáns independentemente do seu nivel de renda por un servizo que ata agora era gratuíto.

Este conxunto de decisións supoñen un paso máis na estratexia da Xunta de Galicia de desmantelamento dos servizos sanitarios públicos, terá graves consecuencias na asistencia sanitaria, a calidade da mesma e o dereito á asistencia universal e gratuíta dos cidadáns e cidadás de Galicia. Nun sistema público o persoal presta a asistencia sanitaria que sexa máis adecuada para a saúde do paciente e non estarán avaliando se esa proba ou tratamento é cara, rendible ou beneficiosa para as arcas dunha empresa, senón se é necesaria e beneficiosa para o estado de saúde d@ paciente. No sistema privado NON PRIMARÁ O BENESTAR SANITARIO, SI NON, SI SE GAÑA MÁIS DO QUE SE GASTA.l


Porque temos razóns, porque temos dereitos, por unha sanidade pública de calidade de tod@s e para tod@s, o xoves 27 de outubro ás 20 horas facemos un chamamento a toda a sociedade para acudir a concentración na Praza de Armas de Ferrol, convocada por máis de 50 entidades (Sindicatos, partidos políticos, AA. veciñais, Asociacións de enfermos de diversas patoloxias que configuran a plataforma pola defensa da sanidade pública da área sanitaria de Ferrol), para amosar o seu rexeitamento a PRIVATIZACIÓN DA SANIDADE PÚBLICA.

Así mesmo a Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública de Ferrol, apoia é participará activamente na manifestación 'Polo Emprego' do vindeiro Domingo día 6 de Novembro, nesta Comarca, convocada de xeito unitario polas centrais sindicais.

Ademáis destas mobilizacións a Plataforma SOS presenta no parlamento galego a Iniciativa Lexislativa Popular en defensa e promoción da sanidade pública galega. A Iniciativa subscrita por representantes de todas as organizacións (plataformas de Ferrol, Ourense, Santiago, Vigo, Monforte, Barbanza, Pontevedra, A Coruña, O Barco, Burela, Lugo Cangas, Moaña, Salnes, Confederación de Asociacións de Vecinos de Galicia -COGAVE- é por os sindicatos CC.OO., SATSE, UGT e CIG; así como os grupos políticos do BNG, PSOE e Esquerda Unida). que integran SOS propón catro puntos:

1.- A defensa do carácter público da sanidade como garantía do dereito á saúde de todos os galegos
2.- A xestión pública e directa dos servizos sanitarios e o rexeitamento ás formas de financiamento e xestión privada introducidas pola Xunta de Galicia
3.- A necesidade de incrementar a capacidade resolutiva da Atención Primaria mellorando os seus recursos e o acceso ás tecnoloxías diagnósticas, como base dun sistema sanitario accesible, equitativo e eficiente.
4.- Mantemento do modelo descentralizado do sistema sanitario galego a través das áreas sanitarias, como espazos para a planificación, asignación e xestión integral dos recursos en base ás necesidades sanitarias da poboación e coa súa participación activa.

Lois Méndez Pérez, membro da Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública de Ferrol e da Executiva Nacional da Federación da Sanidade da CIG -Cig-Saúde.


Fonte: Rolda de Prensa realizada en Ferrol o 25 de Outubro de 2011



Enviado por:

LOIS MENDEZ

-loismendez@telefonica.net-

26 de outubro de 2011 08:15
__________________

Enlace relacionado:

Reportaxen sobre a Manifestación contra a privatización da Sanidade Pública que se celebrou o Domingo 11 de Abril de 2010 en Ferrol - Audio, Vídeo, Fotos, Artigos, ...
___________________________________

Na Libia, a resistencia ao Imperialismo continua

"A morte de Muammar ao-Gaddafi foi celebrada con suma alegría nos palacios presidenciais occidentais, esa mesma alegría estivo ausente na maioría do pobo libio. Para Thierry Meyssan, este asasinato militarmente inútil foi perpetrado polo Imperio non soamente como exemplo, senón tamén para desestructurar a sociedade tribal libia" [*]

A grande maioría dos medios de comunicación occidentais, pretenden facer-nos ver que todo o pobo libio celebra a morte de Gadaffi, cousa que non é certa, máis ben todo o contrario. Os que si celebraron o asasinato en forma de linchamento de Gadaffi e de centos de combatentes libios sen respectar as convencions internacionais, foron os mandatarios da OTAN, ... Hillary Clinton, Zapatero, Trinida Jimenez, Rajoi,  Obama,  Sarkozy, Cameron, ... as grandes compañías multinacionais do petróleo.... Os titeres do novo goberno neocolonial, da CNT -Consello Nacional de Transición- e da Al Qaeda libia. O nível ético ao que chegaron todos estes defensores humanitarios fala por si só. A opinión pública mundial non tardará e dar-se conta do fiasco hipócrita de occidente na Libia, ao que só lle importa o controlo dos seus recursos naturais: auga, gas e petróleo. Ao Capitalismo e ao Imperialismo nunca lle importaron as persoas. As decenas de miles de bombas da OTAN que ainda encima causaron tantas mortes inocentes e destruíron o país co maior índice de desenvovimento humano da África, os imperialistas, van-nas cobrar con creces, non só co roubo dos depósitos bancarios do Estado Libio en entidades de Usamérica e Europa, senón co custo da futura reconstrución das cidades e infraestruturas, así como coa explotación directa das enormes reservas petrolíferas e de GNL.

Máis que se pensa que o pobo libio vai quedar cos brazos quedos, sen ofrecer resistencia? isto non é creíbel, a resistencia xa está en marcha.  Frente ao neocolonialismo, frente a ocupación imperialista, frente ao roubo dos recursos naturais, frente a tanta agresión, xa hai resistencia:

A Voz da Resistencia Libia - Benvido ao sitio web, verde vivindo en Libia, para abaixo a OTAN imperialista
http://www.resistencialibia.org/

A Voz de Libia - Reflexións sobre a Libia
http://lavoixdelalibye.com/

Web de Leonor Massanet
http://www.leonorenlibia.com/

Un pouco de obxectividade en: Alxeria- ISP a actualidade en Alxeria
http://www.algeria-isp.com/

Por Xan do Couto

Debuxo de Medina

[*] Thierry Meyssan na Rede Voltaire.

Enviado por:

Inácio M.

inaciogz@gmail.com

24 de outubro de 2011 12:11

______________

Nin quedos nin calados, o 27 de outubro todos á rúa - Pintan bastos para a Sanidade Pública en Galicia, ... Por Xosé Miguel López Pérez

Por Xosé Miguel López Pérez

24.10.2011

Coa chegada ó goberno da Xunta do Sr. Feijoo e a Sra. Farjas, comezan os ataques furibundos en contra da Sanidade Pública, repetindo como nunha letanía que é insostible e que coa crise fai falla facer importantes recortes nas prestacións, nos servizos e tamén no persoal do Sergas.

Dito e feito:

Paralizan o Plano de Mellora na Atención Primaria que, ademais de reducir as listas de espera ó ter unha atención primaria máis resolutiva e máis coordinada cos hospitais, ía crear centos de postos de traballo, moitos deles na Área Sanitaria de Ferrol.

Paralizan o Plan Galego de Saúde Mental e aproban un decreto de transporte sanitario que deixa as portas abertas para que os doentes que acoden a recibir tratamentos de diálise, rehabilitación, quimioterapia, etc, teñan que pagar ese transporte. Nese decreto desaparece a obriga do Sergas de facerse cargo do mesmo

Suspenden o Acordo Retributivo, que melloraba os salarios do persoal do Sergas e que fora asinado por un Goberno e os representantes do persoal. Un feito gravísimo.

Agora xa anuncian que van endurecer as condicións de asistencia sanitaria pública ós inmigrantes.

Por vez primeira, desde que a Sanidade está transferida a Galicia diminúen os ornamentos destinados á Sanidade, tanto no 2011 como nos anunciados do 2012 (Nestes aumenta a partida para os Hospitais Concertados).

Se privatiza a construción e a xestión do novo Hospital de Vigo, reducindo o número de camas e os servizos cos que ía contar no anterior proxecto, e triplicando o seu custo de 500 millóns de euros para a 1500 millóns.

Este mesmo sistema se pretende aplicar no novo Hospital de Pontevedra e a moitos novos centros de saúde. Privatizar a construción e a xestión encarecendo o custo.

En Ferrol suspenderon o investimento de 63 millóns de euros que estaban comprometidos para a mellora do Hospital Naval en tres anos, Deixan a Área Sanitaria fora do Plan de Alta Tecnoloxía e dos novos centros de saúde que se ían construír en Ares, A Capela, Cedeira e Narón, non temos noticias.

Por cada 9 euros que se dedican á Sanidade Pública na Unión Europea en Galicia se dedican 6 euros e, aínda así, temos unha Sanidade Pública equiparable á de calquera país da UE. Por suposto que se debe mellorar a xestión, a mala xestión do Sr. Feijoo e a Sra Farjas, pero o sistema é sostible.

Quen acaba de despilfarrar millóns de euros en socorrer ós bancos e ás Caixas para que os seus directivos cobren millóns de euros de indemnizacións, dinnos que a Sanidade Pública é insostible? É ofensivo que se nos diga iso.

Fronte a esta situación non podemos ficar nin quedos nin calados e temos que saír á rúa como fará a cidadanía de toda Galicia o xoves 27 de outubro en defensa da Sanidade Pública, contra a privatización e o copagamento. En Ferrol será na Praza de Armas.

Se non nos mobilizamos agora , despois será tarde e sucederá o mesmo que en Madrid, Valencia e Cataluña, con peches de centros sanitarios e despedimentos de persoal.

[*] Xosé Miguel López Pérez, portavoz da Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública de Ferrol.

Enlaces relacionados:

SOS Sanidade Pública.
http://www.sos-sanidadepublica.org/

Plataforma pola Defensa da Sanidade Pública de Ferrol.
http://plataformadspferrol.blogspot.com/


Enlace de referencia:

Outro interesante escrito de Miguel López, publicado en Xullo deste ano.
Repago sanitario, ... Por Xosé Miguel López Pérez
__________________

Barrios, ... Por Amadeo Varela Rodríguez

Por Amadeo Varela [*]
24.10.2011

No Capítulo II do Regulamento de Participación Cidadá, fálase das Asembleas de Barrio, cuxos ámbitos territoriais serán establecidos polo Concello, “baseándose nunha enquisa cidadá, co contraste cos colectivos e entidades sociais e mediante acordo adoptado polo Pleno...”. ¿Quere isto dicir que o ámbito dunha asemblea de barrio pode exceder os límites do propio barrio? Se é así, xa non se trataría dunha asemblea de barrio. E se non é así, non será necesario establecer o ámbito territorial, que xa estaría definido polos propios límites do barrio. Por outra banda, ¿refírese a “enquisa cidadá” a unha enquisa de toda a cidadanía?

Paréceme a min que hai unha certa dose de ambigüidade que non axuda moito á comprensión deste artigo, ademais do principal problema, xa que coido que os límites dos barrios están aínda sen definir. Por exemplo, ¿onde acaba Ferrol Vello e comeza Canido?¿ Ata onde chega Esteiro, que por lóxica nunca podería traspasar as murallas de cerramento da cidade? Ou ¿é San Xoán-Bertón un só barrio?

Para comezar, poderíase formar unha comisión institucional para definir os límites de cada barrio, de xeito definitivo alí onde non se prevén cambios e de xeito provisorio onde o crecemento da cidade poda producir alteracións.

Sería imprescindible a opinión dos cidadáns dos barrios afectados en cada caso, pero cun mínimo de rigor histórico. Por suposto, o pleno do Concello sempre tería a última palabra neste importante tema.

Publicado no "Diario de Ferrol"

[*] Amadeo Varela Rodríguez -Ferrol 1936, foi traballador de BAZAN, é o autor de "Recordos do vello Racing" publicado no 2000, "Bazan e Ferrol - Unha simbioses perfecta?" (a historia dunha época, "... detrás de cada barco que nace, hai moitas horas de esforzo. Nesa tarefa, miles de traballadores foron gastando a súa saúde e a súa vida".) publicado no 2003 e coautor de "Retallos da Memoria II" ("Memorias de neno" sobre a súa vida de pequeno nunha familia republicana perseguida), publicado no 2009. Autor de numerosas cartas e artigos na prensa local. Autor de sitios na rede sobre Ferrol. Cofundador da Asociación San Fernando para defender o Patrimonio Histórico do barrio ferrolán de Recimil contra a súa pretendida demolición, membro do Colectivo Recimil co que promoveu a Plataforma Ártabra 21 e a Plataforma en Defensa dos Espazos Públicos. Na actualidade forma parte do Colectivo Ártabra 21.
______________________

A sanidade pública en perigo, ... Por Suso Díaz

Por Suso Díaz [*]

24.10.2011

A sanidade pública está en perigo; a Xunta de Feijóo ten diminuído o seu presuposto en 245 millóns de euros con consecuencias negativas para o sistema público e para a cidadanía. E non está en perigo pola crise, nin porque o sistema sea insostible como predican os mercaderes do privado: quen a pon en perigo son as políticas neoliberais de Feijóo. O mesmo que o goberno de Esperanza Aguirre vén desmantelando os servizos públicos dende hai anos, cando España era o pais que máis medraba de Europa, o mesmo faría Feijóo: os ataques á sanidade, ao ensino e os servizos sociais obedecen a súa concepción neoliberal e non a outras consideracións. De feito onde non goberna o PP os servizos públicos e, en concreto, a sanidade non pasan por estas vicisitudes.

Así, a Xunta está nun proceso de desmantelamento da sanidade pública por varias vías: diminución da plantilla en 3.300 traballadores ata o 2013 debido a non cobertura do 90% das xubilacións e ao incumprimento do Plan de Mellora da primaria; peche de quirófanos e eliminación das consultas polas tardes nos hospitais públicos; eliminación de servizos e privatización doutros; peche de plantas e servizos nos meses de verán, carencia da unidade de reconstrución para a asistencia das mulleres con cancro de mama no Arquitecto Marcide....

En coherencia cos seus principios privatizadores, 2 hospitais e 19 centros de saúde van ser construídos con financiamento privado o que vai significar uns custes moi superiores. Por exemplo, o hospital de Vigo, con 400 camas menos, custará 723 millóns de euros a pagar en 20 anos fronte aos 400 millóns en 15 anos que custaría de se facer pola Sociedade Pública de Inversión. Onde queda a tan cacarexada “austeridade”?

Outro aspecto escandaloso son os concertos cos centros privados que deberían ser excepcionais e só para solventar casos de urxencia. Sen embargo, a Xunta utilízaos como forma de potenciar á sanidade privada, que non podería subsistir sen eles. Trata con elo de establecer estratexias privatizadoras da sanidade ao facilitar unha prestación non pública. Así mesmo é escandaloso que, en boa parte, os profesionais que derivan os pacientes dos hospitais públicos son os mesmos que os atenden nos centros privados, sen que a Xunta faga nada para impedir esa ilegalidade. Así o Consello de Contas denuncia nos seus informes como no hospital privado Juan Cardona “existen unha serie de facultativos do Arquitecto Marcide que prestan servizos no hospital concertado”.

En fin, se o presidente da Xunta quixera potenciar a sanidade pública tería que modificar radicalmente as súas políticas. Debería implantar unha xornada de tarde similar á da mañán para conseguir un uso racional dos centros sanitarios, mellorar a calidade da asistencia e tender a eliminar as listas de espera. Debería utilizar os concertos como fórmula excepcional, crear unha central de compras a nivel de Galicia para abaratar o custes, instalar oficinas de farmacia nos centros de saúde que subministren os medicamentos nas doses exactas receitadas e adoptar medidas para chegar, no medio prazo, a un uso de xenéricos do 50%.

Sei que non vai facelo porque as políticas neoliberais do presidente da Xunta camiñan cara á privatización dos servizos públicos esenciais: os e as traballadoras como cidadáns e usuarios non deberíamos permitilo. Por iso os sindicatos de Galicia deben avanzar na convocatoria dunha folga xeral na súa defensa, si é necesaria, sobre de todo despois da previsible chegada do PP ao goberno do estado. De momento a Plataforma en Defensa da Sanidade Pública convoca unha mobilización en Galicia o 27 de Outubro, ás 8 da tarde, na súa defensa: participemos todos e todas enchendo a Praza de Armas de indignación para impedir o desmantelamento dun sector tan vital para o benestar da cidadanía.

Publicado no "Diario de Ferrol".

[*] Suso Díaz, foi Secretario Xeral do Sindicato Nacional de CC.OO. de Galicia
[+ Info]
_________

Novo libro de Vicenç Navarro, Juan Torres e Alberto Garzón con prólogo de Noam Chomsky: "Hai Alternativas" - Enlace para baixar en Formato PDF

HAI ALTERNATIVAS.
Novo libro de Vicenç Navarro, Juan Torres e Alberto Garzón con prólogo de Noam Chomsky

NOTA DOS AUTORES

Fai un par de meses, a Editorial Aguilar, mostrou o seu interese por publicar o noso libro "HAI ALTERNATIVAS - Propostas para crear emprego e benestar en España", que nos prologou Noam Chomsky.

Cando xa se concretou como data de publicación o libro o 19 de outubro e comezouse a súa promoción na web de Aguilar e en librerías, os editores comunicáronnos que a empresa desexaba atrasala sen outra explicación polo medio, o que nos obrigou lamentablemente a desestimar a súa publicación nesa editorial. Confirmábase así o difícil que resulta difundir en España, nos momentos en que son máis necesarias que nunca -como agora en período pre-electoral-, ideas alternativas ao pensamento único que predomina no debate político e social.

Para liquidar esta situación optamos por ofrecer a nosa obra gratuitamente en formato pdf a través da rede e nunha nova edición impresa en Edicións Sequitur que, coa colaboración de ATTAC España, arriscouse a publicar rapidamente este libro que estará en librerías ao prezo de 10 euros a partir do 31 de outubro.

Temos a firme convicción de que só facendo que a cidadanía saiba o que de verdade está sucedendo na nosa economía e divulgando as alternativas que existen a esta aguda crise do capitalismo poderemos saír dela con máis emprego e benestar social, como demostramos neste libro.

Por iso chamamos a divulgar esta versión en pdf, a estudala e difundir as súas propostas e pedimos a todos os lectores que se convertan eles e elas mesmas en distribuidores do libro unha vez que se atope impreso.

Contra a censura dos grandes oligopolios e o pensamento único que impón os poderes económicos, financeiros e mediáticos defendamos a pluralidade e a liberdade de pensamento coñecendo e difundindo o pensamento crítico.

Podes descargar o libro gratuitamente aquí ou en

Web de Vicenç Navarro

Web de Alberto Garzón

Web de ATTAC España

Web de Editorial Sequitur
Fontes:
http://iniciativadebate.wordpress.com
http://www.juantorreslopez.com

Nota de IDP:

A editorial Aguilar forma parte, xunto con Alfaguara, Altea, O País-Aguilar, Santillana e Taurus, entre outras, do Grupo Santillana, pertencente, á súa vez, ao holding PRÉSA. Os accionistas maioritarios de présa son a familia Polanco (35,016% das accións) e, desde mediados do ano pasado, un fondo de investimento norteamericano, a Liberty Acquisition Holdings Corp. (57,7% das accións). Este hedge fund agrupa a máis de 70 grandes investidores, entre os que figuran GLG, Taurus, Glenhill, Millenium, T Rowe Price, First Eagle, Soros Fund, Fortress, Teachers Advisors, Canada Pension Plan e os bancos Citigroup, Credit Suisse, Deutsche Bank e Morgan Stanley.

Pedímosvos a tod@s a vosa colaboración para demostrar a quen intentaron silenciar este texto que o seu tempo estase terminando: difundide todo o posible o pdf. A ocultación de alternativas nos falsimedia convencionais é xa máis que indignante. A cidadanía toda ten que loitar para que algún día póidanselles esixir responsabilidades. O silencio ou a manipulación están tratando de tapar estafas, saqueos, asasinatos ... Cando o que se ocultan son crimes, o silencio tamén é criminal. Os medios de desinformación convertéronse fai xa tempo en cómplices da barbarie.
______________

O colapso silenciado da sanidade pública galega, ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo [*]
24.11.2011

Este outono apocalíptico e tropical, no que todo amosa sinais de acabamento, ha pasar á historia inmediata deste país pola milagreira desaparición da administración pública. Diría máis, polo calculado colapso do público, do que era de todas e todos: o ensino, a sanidade, os medios de comunicación… A Xunta de Galicia ampara esa operación, nun triste arremedo da realidade política de Bélxica, onde tras meses de baleiro gobernamental os cidadáns asumen xa a posibilidade certa de viviren sen seren administrados por ninguén.

En realidade, a principal virtude deste Goberno de Feijóo vén sendo a de aplicarlle a sordina a todo o que fai mal (ou que non fai), e magnificar e solemnizar aquilo que ninguén lle pediu nin lle esixiu facer. Feijóo&Co. sepultan ou banalizan o importante e ao tempo privilexian a anécdota, enxálzana, convértena nun caso, nunha teima. Exemplos hai a mancheas. Pero nos últimos meses só fago reparar no catastrófico estado da sanidade en Galicia, na creba da sanidade pública galega, Pilar Farjas mediante.

Isto non hai xa quen o diga senón é na rúa ou na barra dos bares. Porque os medios públicos non fornecen información ‘negativa’ da administración galega e os poucos medios privados que restan teñen que cadrar os seus ingresos publicitarios coa súa exigua vontade informativa. Esta última, non fai falta que o diga, é a que sempre sae mal parada do confronto.

O que podemos ler nos xornais bascula entre a propaganda oficial e o retrato amábel da situación: novos avances científicos, médicos eminentes, novas terapias, novos hospitais, redución das listas de espera e, bueno, algunha queixa que outra, poucas… Pero esa non é a realidade. A xente sábeo porque o sofre. Porque a precarización é tan extrema que alarma aos propios profesionais sanitarios, xa de seu precarizados por contrato. Porque nos centros de día ou no PAC non hai apósitos, nin luvas, nin mascariñas, nin material en ocasións básico para o traballo diario. Porque as empresas farmacéuticas están xa a coutar o subministro aos centros públicos. Porque non hai ambulancias e se recortan medicamentos. Porque se multiplica o tempo para as intervencións cirúrxicas e porque as urxencias están desbordadas pola falta de persoal. A privatización é unha realidade: estanse a derivar pacientes a centros privados, co gasto que isto conleva, para limpar as listas de espera, quérense privatizar os servizos de alta tecnoloxía, como radioloxía, laboratorios… externalizando funcións, e estase impulsando a presenza do capital privado nos hospitais, como no que se constrúe en Vigo, desvirtuando o sistema público, e convertendo os centros sanitarios non tanto en lugares para curar e asistir senón en empresas que xeran beneficios para petos tamén privados e que se rexen por criterios de rendibilidade económica.

Estes días calquera que abra un xornal pode ver, a toda plana, esa campaña contra o consumo de alcol entre os menores da Xunta de Galicia. Unha masa de replicantes toma a praza da Estrela de Vigo, armados con luvas (das que non hai xa nos hospitais) e cadansúa bolsa de plástico, e recollen os restos do botellón. Logo coas saquetas ateigadas de vasos de plástico e vidros rotos compoñen, sobre o chan vomitado e pegañento, o lema que se pode ler nunha toma aérea: "O alcohol estraga os teus soños". Nos anuncios para a prensa unha moza escarranchada e semiinconsciente ve como o seu soño de ser bailarina fica esluído no güisquicola ou no kalimotxo que aínda verque dun vaso ao seu carón. Tamén hai outra rapariga que quería ser milica (por aquilo de non incorrer no sexismo) e ve alonxarse a súa xura de bandeira no medio dun bretemoso coma etílico. O importante desta campaña non é tanto a súa escasa incidencia no público obxectivo, ou o seu tópico xeito de representar a mocidade. Son cartos, moitos cartos en época de queda publicitaria, que ingresan os medios de comunicación. Cartos que compran silencios e maquillan aínda máis os sinais desta catástrofe en cámara lenta. E un detalle máis. Nin SERGAS, nin Xunta de Galicia. Algo que aínda non conseguín saber o que é e que reza: Sanidade Pública de Galicia. O lema dunha entidade inexistente, un subterfuxio, imaxino, para remarcar a condición pública dun sistema sanitario que cada día é máis privado e máis precario. Unha maneira de sepultar a realidade, silenciala ou recreala: as principais accións de goberno deste monopartito mentireiro e privatizador de Núñez Feijóo.

Para máis información e accións vindeiras, consultar a web da plataforma http://www.sos-sanidadepublica.org/

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/2011/10/13/o-colapso-silenciado-da-sanidade-publica-galega/

[*] Fran P. Lorenzo (Vigo, 1973). Xornalista.
________________

Programa 69 d'O Recuncho en Rádio Filispim, no 93.9 da FM e a través de internet, este Martes 25 de Outubro

Este Martes 25 de Outubro de 2011, de 18:30 a 19:30 horas, no 93.9 da FM: "O Recuncho" nº 69, o programa semanal da A. C. Fuco Buxán en Rádio Filispim.

No 93.9 da FM Ràdio FilispiM, ou en internet no Blogue do Colectivo Opaii!  [ou neste mesmo sitio de Ártabra 21]. 

Cos seguintes contidos:

• Invitado no estudio: Enrique Barrera, profesor e historiador, abordará connosco temas da Memoria Histórica.
• Comentaremos tamén sobre o que está a acontecer en Líbia e Palestina.
• O “Espertar da Razón” de José Torregrosa: “As voces dormidas”.
• “Os libros recomendados” de Víctor G. Novás.
• Na “Sección Poética” de Lorena Calaza: Ramón Cabanillas.
• Novas e comunicados, por Fernando Ocampo.

Audición en directo, en Internet: http://giss.tv:8000/radiofilispim.ogg

Todos os programas en : http://recunchofuco.blogspot.com

Teléfono para participar en directo: 981371040

E-mail: opafuco@gmail.com
--
"O recuncho", o programa da asociación cultural Fuco Buxán
en Radio FilispiM, 93.9 FM

http://www.recunchofuco.blogspot.com

fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:

Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol

-fucobuxan@gmail.com-

23 de outubro de 2011 17:53

__________________

Enlace co Colectivo Opaii promotor de Rádio Filispim:
http://opaii.blogspot.com/
____________________

Manipulando o pensamento coa desinformación: De como Occidente gañou en Libia, ... Por Pepe Escobar

Por Pepe Escobar [*]
23.11.2011

Desde o principio das operacións da OTAN contra a Libia de Gaddafi e o seu sistema socializante e anarquista, a prensa comercial occidental non deixou un só momento de desinformar e alterar a realidade. Pero é soamente grazas á inmensidade da mentira vehiculada pola prensa comercial, unánime no seu discurso, que aos poucos, a verdade vai emerxendo dentro de toda esta calumnia e manipulación. Todo isto grazas ao traballo de investigadores, pensadores e xornalistas honestos, que coa súa lóxica, a súa análise, instrúennos e móstrannos a cara oculta da traxedia libia.

Rede Voltaire | 21 de outubro de 2011

Trípoli capital de Libia baixo as bombas da OTAN, os bombardeos masivos da Alianza Atlántica mataron miles de civís inocentes e a prensa comercial nunca dixo nada respecto diso.

Peléxanse como os voitres sobre os cadáveres. O ministro francés de defensa dixo que lle agarraron cun avión de combate Rafale que disparou contra o convoi no que ía- (...) O Pentágono dixo que lle agarraron disparando un mísil Hellfire desde un Predator.

Despois, un ferido coronel Muamar Gadafi buscou refuxio nunha mugrienta sumidoiro por baixo dunha autoestrada -un eco horrible do «buraco» de Sadam Husein- onde foi atopado polos "rebeldes" do Consello Nacional Transitorio (CNT), quen, como era de esperar, executáronlle.

Abdel-Jalil Abdel-Aziz, un doutor libio que acompañou o cadáver de Gadafi nunha ambulancia e que lle examinou, dixo que morreu de dúas balas, unha no peito e outra na cabeza.

O CNT -que estivo vendendo mentiras, mentiras e máis mentiras durante meses- xura que morreu nun "fogo cruzado". Poida que fose unha turba. Poida que fose Mohammad al-Bibi, que ostentaba unha gorra de baseball dos Yankees de Nova York e quen pousou para o mundo enteiro blandiendo a pistola dourada de Gadafi, o seu billete quizá para recoller a considerable suma de 20 millóns de dólares ofrecidos como botín por Gadafi "vivo ou morto".

Todo resulta cada vez máis curioso se un recorda que iso é exactamente o que a secretaria de estado de EEUU, Hillary Clinton, anunciara na súa meteórica visita a Trípoli corenta e oito horas antes, que Gadafi sería "capturado ou asasinado". O Fada Queenie [1] satisfixo os desexos de Clinton, que se decatou dos feitos observando a pantalla dunha BlackBerry, e reaccionando co terremoto semántico "¡GUAU!".

Para os gañadores, o botín. Todos eles fixérono: a Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN), o Pentágono e o CNT. No momento en que unha resolución das Nacións Unidas impondo unha zona de exclusión aérea sobre Libia converteuse nun permiso para cambiar o réxime, o plan A foi sempre capturarlle e matarlle. Asasinato selectivo, esa é a política oficial da administración Obama. Non había plan B.

Deixa que che protexa bombardeándoche.

En canto á R2P («responsabilidade para protexer» aos civís), calquera escéptico debería aferrarse á explicación do secretario xeral da OTAN, Anders Fogh Rasmussen: «A OTAN e os nosos socios puxeron en marcha con éxito un mandato histórico das Nacións Unidas para protexer ao pobo de Libia».
Calquera que queira revisar a protección da OTAN aos civís só necesita saltar a unha camioneta e chegarse ata Sirte, a nova Faluya.

As reaccións foron moi instructivas. O burócrata do CNT Abdel Ghoga foise ao Coliseo do Imperio Romano e dixo: "Os revolucionarios teñen a cabeza do tirano".

O presidente de EEUU Barack Obama dixo que a morte de Gadafi significa que "estamos vendo a fortaleza do liderado estadounidense por todo o mundo". Iso é como o de "agarrámoslle", todo o que un podía esperar, considerando tamén que Wáshington pagou non menos do 80% do custo da operación deses ceporros da OTAN (ao redor de 1.000 millóns de dólares, que os Ocupas de Wall Street farían ben en denunciar porque xa podían haberse dedicado a crear emprego en EEUU). Que estraño dicir agora "fixémolo", porque a Casa Branca dixo sempre que isto non era unha guerra, que era algo "cinético". E que eles non ían encargarse.

Parece que foi ese maxestático estratego da política exterior, o vicepresidente estadounidense Jo Biden, quen resultou ser máis descarnadamente instructivo que Obama: "Neste caso, EEUU gastou 2.000 millóns de dólares e non perdeu nin unha soa vida. Esta é unha boa receita sobre como tratar co mundo para avanzar con máis rapidez que o fixemos no pasado".

Mundo, xa estás advertido, así é como o imperio vai tratarche a partir de agora.

Sente de cerca a miña tan humanitario amor.

Xa que logo, felicitacións á "comunidade internacional", que como todo o mundo sabe componse de Wáshington, uns cantos membros inútiles da OTAN e os tan democráticos centros neurálxicos do Golfo Pérsico como Qatar e os Emiratos Árabes Unidos (EAU). Esa comunidade, polo menos, adora os resultados. A Unión Europea (UE) saudou "o fin dunha era de despotismo", cando ata practicamente o xoves estaban acariñando o casquete que coroaba as túnicas de Gadafi e agora están nun sen vivir fabricando editoriais sobre o reinado de 42 anos do "bufón".

Gadafi sería sobre todo un hóspede molesto da Corte Penal Internacional na Haia, porque gozaría recordándolles a todos os besamanos, os cálidos abrazos e os acordos zumentos que Occidente estaba mendigando pechar despois de que fose promovido de "Can Tolo" (Ronald Reagan) a "o noso fillo de puta". Tamén ía deleitarse detallando todos os turbios antecedentes deses oportunistas que agora intentan pasar por "revolucionarios" e "demócratas".

En canto aos conceptos do dereito internacional, xacen nun sumidoiro tan inmunda como esa en a que se refuxiou Gadafi. Polo menos, o ditador Sadam consiguió un remedo de xuízo ante un tribunal arbitrario e irregular antes de reunirse co verdugo. Osama Bin Laden foi sinxelamente finiquitado, estilo asasinato, tras unha invasión territorial de Paquistán. A Gadafi cargáronllo cunha mestura de guerra aérea e asasinato.

Os voitres do poder están conxestionando os ceos. Mohammed el Senusi, que vive en Londres, o herdeiro do trono libio (o rei Idris foi derrocado en 1969) está listo para pasar a primeiro plano e deixou ben claro xa que "é un servidor do pobo libio e que son eles quen deciden o que queren". Tradución: Quero o trono. Obviamente é o candidato favorito da contrarrevolucionaria Casa dos Saud.

E que hai de todos eses burros dos think tank de Wáshington farfullando que este foi como o "momento Ceausescu" da Primavera Árabe?

Se tan só o ditador romanés mellorase os niveis de vida do seu país -en termos de sanidade gratuíta, educación gratuíta, incentivos para os recentemente casados, etc.- nunha fracción do que Gadafi fixo en Libia? Máis o feito de que Nicolae Ceausescu non foi deposto cun bombardeo "humanitario" da OTAN. Só un idiota podía haberse tragado a propaganda das máis de 40.000 bombas "humanitarias" da OTAN que han devastado a infraestrutura de Libia ata devolvela á Idade da Pedra (Conmoción e Pavor a cámara lenta). Isto nunca tivo nada que ver coa R2P, o inmisericorde bombardeo de civís en Sirte así o demostra.

Como os catro membros importantes do BRIC sabían ata antes de que se votase a Resolución 1973 da ONU, ía de que a OTAN controlase o Mediterráneo coma se fose o seu lago, ía da guerra do AFRICOM contra China e de levantar unha base estratéxica clave, ía dos franceses e os británicos conseguindo zumentos contratos para explotar os recursos naturais de Libia no seu beneficio, ía de Occidente axustando a narrativa da Primavera Árabe despois de que lles pillaron desprevidos en Tunisia e en Exipto.

Escoiten os brutais queixumes

Benvidos á nova Libia, onde intolerantes milicias islamitas converterán as vidas das mulleres libias nun inferno vivente. Centos de miles de africanos subsaharianos -todos os que non poidan escapar- serán perseguidos sen piedade. Se saqueará toda a riqueza natural do país. Toda a colección de mísiles antiaéreos dos que se apropiaron os islamitas será unha razón sumamente convincente para a "guerra contra o terror" no norte de África se eternice. Haberá sangue, sangre froito de guerra civil, porque Tripolitania negarase a quedar subdesarrollada como quedou Cirenaica.

En canto a todos os ditadores que quedan por todas partes, xa poden conseguirse unha póliza de seguro de vida da OTAN S.A.; Hosni Mubarak de Exipto, Zine al-Abidine Ben Ali de Tunisia e Ali Abdullah Saleh do Iemen foron o suficientemente listos como para axenciarlla. Todos sabemos que nunca haberá R2P para liberar aos tibetanos ou os uigures, nin ao pobo do GULAG monstruoso que é Miammar, ou ao pobo de Uzbekistán, ou aos kurdos en Turquía, ou aos pastunes a ambos os dous lados da imperialmente trazada Liña Durand.

Sabemos tamén que cambiar a un mundo no que podamos crer será o día en que a OTAN faga respectar unha zona de exclusión aérea sobre Arabia Saudita para protexer aos xiítas na provincia oriental, co Pentágono lanzando unha alfombra de Hellfire sobre eses miles de medievais e corruptos príncipes da Casa dos Saud.

Non haberá tal. Mentres tanto, é o modo habitual de acabar de Occidente, cun golpe violento da OTAN e mil brutais e ilegais queixumes.

Con noxo seica? Consigan unha máscara ao Guy Fawkes e armen a de Deus é Cristo.

Fonte: Asia Times Online, 22 de Outubro de 2011.
Traducido do inglés por Sinfo Fernández.
Fonte: http://www.voltairenet.org/De-como-Occidente-gano-en-Libia

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News.


_________________________

Resumo en imaxens do que foi o 15-O no mundo, na mobilización unidade polo #cambioglobal - Vídeo - Nova proposta de mobilización Global para este 29 de Outubro na véspera do cumio do G-20

15-O united for #globalchange

O 15 de outubro foi un dia histórico, un millóns de persoas saíron á rúa unidos polo mesmo lema.

15 de Outubro persoas de todo o mundo saíron ás rúas e as prazas de case 100 cidades do planeta. Desde América a Asia, desde África a Europa, a xente ergueu-se para reclamar os seus dereitos e pedir unha auténtica democracia. Foi unha protesta non violenta a escala global.

http://youtu.be/dwmTy6SpHQg

É o 29-O #MANIFESTACIÓN GLOBAL ROBIN HOOD

Esta é unha proposta para as asembleas xerais do movemento #15O

Fai oito anos, o 15 de febreiro de 2003, máis de 15 millóns de persoas en sesenta países manifestáronse xuntas para deter ao presidente Bush no seu intento de invadir Iraq. Unha parte enorme da humanidade viviu por un día sen tempo morto e atisbó o poder do movemento provocado polos pobos unidos. Agora temos a oportunidade de repetir esa proeza a unha escala ata maior.

O 29 de outubro, na véspera do cumio dos líderes do G20 [6º Cumio do G-20 - 3 e 4 de Novembro de 2011 en Cannes -Francia- Nicolas Sarkozy como anfitrión], alcémonos para esixir que os líderes do G20 impoñan de forma inmediata un imposto #ROBINHOOD do 1% sobre todas as transaccións financeiras e os tipos de cambio. Mandémosles unha mensaxe contundente: queremos frear os 1,3 billóns de diñeiro fácil que se moven ao redor do casino mundial cada día (suficiente diñeiro para financiar cada programa social e cada iniciativa ambiental no mundo.

Leva esta idea á túa asemblea xeral e úneche aos teus camaradas na rúa o 29 de outubro.

occupywallstreet.org / occupywallst.org / occupytogether.org

PS. o que está a ser dito sobre o movemento Ocupar:

• Democracy Now!: Hundreds of Thousands March Against Inequity, Big Banks
• Chris Hedges: A Movement Too Big to Fail
• Elliot Spitzer: "Occupy Wall Street Has Already Won"
• Matt Taibbi: Hit Bankers Where it Hurts
• Rose Ann DeMoro: Nurses to Obama: Push for a Global Financial Transaction Tax, Now!

____________

Enlaces de interese:

http://robinhoodtax.org/

AdBusters.org

OccupyTogether.org

OccupyWallSt.org

OccupyWallstreet.org

TakeTheSquare.net
___________________

Manifesto en Defensa da Radio e Televisión Públicas de Galiza

Pola defensa dos medios de comunicación públicos de Galicia.

Para o Comité intercentros da CRTVG, esta nova Lei contén unha serie de aspectos especialmente lesivos para os traballadores da compañía e tamén un conxunto de medidas que poden chegar a ameazar serieamente a calidade dos contidos que saen dos medios de comunicación que compoñen a CRTVG. Polo tanto, as consecuencias negativas da posta en marcha desta Lei, tal e como está a día de hoxe elaborada, serán para toda a sociedade.

MANIFESTO EN DEFENSA DA RADIO E A TELEVISIÓN PÚBLICAS DE GALICIA

Dirixido ao Parlamento de Galicia

A NOVA LEI AMEAZA O FUTURO DOS MEDIOS PÚBLICOS DE GALICIA

Cantos nenos e mozos deste país medraron co Xabarín Clube? A cantas persoas acompaña o Luar cada noite de venres? Canta xente pasa a madrugada escoitando o Pensando en ti da Radio Galega? Onde se van ver e escoitar a información e o deporte galegos? Con que imos rir se falta Land Róber ou Miro Pereira e os seus Pratos Combinados? Onde van ter voz os nosos gandeiros, labradores e mariñeiros se desaparecen a Televisión de Galicia e a Radio Galega?

Coa coartada da austeridade, confúndese interesadamente o necesario co imprescindible, o básico co accesorio, para enganar a opinión pública. Recórtanse servizos sociais pero non se eliminan prebendas, privilexios, cargos nin despachos daqueles que realmente enchen os petos e viven parasitando o que é de todos.

Neste contexto unha información plural e crítica é máis necesaria ca nunca para a cidadanía, que asiste impotente ao desmantelamento de boa parte dos medios, principalmente os editados na nosa lingua. E desta volta, a Radio Televisión Pública de Galicia está tamén ameazada. Co pretexto de reformar a súa Lei de Creación, PP e PsdeG pretenden aprobar ás agachadas, a base do que será a privatización e a desaparición definitiva da CRTVG.

E aínda sendo prostituídos, unha e outra vez, polos distintos gobernos, os medios públicos teñen que defenderse porque son, sen dúbida, o eixo vertebrador dunha Galicia espallada, emigrada, rural, urbana, galegofalante ou non. Perigan a participación da cidadanía na vida política, cultural e social do noso país, o fomento da lingua propia e a difusión da nosa historia e cultura.

A Televisión Pública é o motor dun audiovisual galego exportador de éxitos como Celda 211, Os luns ao sol, Mareas Vivas e moitas outras, e é tamén a nodriza de tantas pequenas produtoras que conforman un tecido empresarial que dá emprego a máis de 3.000 persoas. Os políticos falan agora de exceso de persoal, pero nada din dos responsables dunha mala xestión que xeneralizou a contratación fraudulenta de boa parte dos traballadores.

Nos xulgados hai máis de 300 demandas por estes motivos, e as sentenzas estanlles dando a razón aos traballadores e traballadoras. Non falan os nosos gobernantes dos ingresos obscenos dos membros do Consello de Administración (que chegaron aos 120.000 euros ao ano), tampouco dos contratos millonarios a produtoras amigas, que nada teñen que ver co sector audiovisual independente. Non se di que a CRTVG é a radio e a televisión pública con menos número de empregados, nin con menos débeda, e que os orzamentos deste ano xa se reduciron nun 25%.

Só se recoñece, cando interesa, que a TVG é a segunda canle máis vista en Galicia só superada por RTVE, a outra radio e televisión pública. E canto lle custa a cada galego ter catro canles de televisión (TVG, G2, TVEuropa e TVAmérica) e tres de radio (Radio Galega, Radio Galega Música e Sons Galicia Radio)? Pois 36,6 euros ao ano,o que a sitúa como a radio e a televisión de menor custo entre todas as públicas.

Pero todo isto parece non ser suficiente para que o Parlamento galego cese na súa intención de aprobar en poucos días unha reforma que deixa aberta a porta á privatización da CRTVG, ao despedimento de boa parte dos seus traballadores e traballadoras, e que ademais reforza o control político da información.

Precisamos unha RADIO E UNHA TELEVISIÓN PÚBLICA, DE CALIDADE, PARA TODOS E TODAS. NON se pode permitir que a reforma da Lei de Creación, pola que levamos anos agardando, se aprobe nas condicións que os políticos pretenden. NON se poden botar por terra 26 anos da nosa historia.

A CRTVG ATÍNXENOS A TODOS!

Comité Interempresas da Compañía de Radio-Televisión de Galicia

No Facebook Consolidación Real de emprego XA na CRTVG:
http://www.facebook.com/

Web:
http://www.consolidacionnacrtvg.com/

Recollida de firmas para presentar no Parlamento Galego:
http://www.peticionpublica.es/
________________

Enlace relacionado:
A Dirección da CRTVG, a compañia da radio e televisión pública galega, exerce represalias despois da Folga do pasado 10 de Outubro - Os vídeos de traballadorxs indignad@s e comprometid@s que non puideron soportar desde a prepotencia do PP e da Dirección da Coompañía

_________________

Democracia Real Xa de Ferrol, realiza a súa Asemblea no Cantón hoxe, 21 de Outubro ás 7 da Tarde

REUNIÓN DE MEMBROS DE DRX FERROL

Día da reunión: Venres 21 de Outubro de 2011 · 19:00 - 22:00

Lugar: No Cantón, ao lado da ludoteca

Como se acordou, reunión de Membros da plataforma DRY Ferrol

Orde do día:

1. Grupo co nome DRX Ferrol Información.

2. Correo electrónico ferrol@democraciarealya.é.

3. Manual de conduta e motivosde expulsión.

4. Reestruturación da administración do grupo.

5. Reelección dos representantes a nivel estatal. Apoio local e coordinación xeral.

6. Interlocutores válidos de Ferrol dentro do grupo de coordinación.

7. Finalidade do Grupo de facebook "DRX Grupo de trabajo Ferrol".

8. Censo de membros para definir o quorum necesario para a toma de decisións.

9. Canles e ferramentas de comunicación e difusión (Blogs, foros, páxinas, e-mails, Redes, etc,etc...)

DRX Grupo de traballo Ferrol

http://www.democraciarealyaferrol.com/

ferrol@democraciarealya.es

Blogues locais galegos:

• Democracia Real Xa A Coruña
• Democracia Real Xa Ferrol
• Democracia Real Xa Pontevedra
• Democracia Real Xa Santiago de Compostela
• Democracia Real Xa Vigo

__________________

Proceso de Paz en Euskal Herria - Lokarri: Valoración de urxencia do comunicado de ETA - Vídeo

ETA renuncia á Loita armada:
http://www.gara.net

Vídeo da Declaración en Español:
http://www.gara.net/bideoak/110108_video/

Valoración de urxencia do comunicado de ETA

20-10-2011

Este é un día dunha inmensa felicidade para todos nós e nós. A violencia de ETA terminou. O noso primeiro recordo é para as vítimas de tantos anos de dor.

O traballo da sociedade vasca deu o seu froito. Conseguímolo. Todo o noso recoñecemento ás persoas que de xeito anónimo, durante moitos anos, reivindicaron a paz e o final da violencia.

Estamos xa nun proceso irreversible cara á paz. Gocemos do conseguido. Xa chegará o momento de falar dos retos que temos. Con esta decisión de ETA non desaparecen todos os problemas pero, agora, sen dúbida, abordar o diálogo, o acordo e a reconciliación, en definitiva, a convivencia, será moito máis sinxelo porque haberá máis liberdade e seguridade para todas as persoas.

Lokarri

Web oficial de Lokarri:
http://www.lokarri.org/

-A Declaración en pdf (castelán, euskara, inglés e francés)

-Adhesións de Jimmy Carter, Tony Blair y George Mitchell

-Galería de imagxens

-Recopilación de intervencións

-Información das entidades e fundacións promotoras

http://youtu.be/THoQAwGLcDw

Canle de Lokarri:
http://www.youtube.com/user/LokarriRed

Xornal Gara:
http://www.gara.net/

Para mellor comprender o novo escenario político, pode-se acceder a estes enlaces de interese:

Adierazi EH

Alternatiba

Aralar - Ezkerrekoa eta abertzalea

AB - Abertzaleen Batasunak

EA - Eusko Alkartasuna

Esquerda Abertzale

ELA - Euskal Sindikatua

LAB - Euskal Sindikatua

EAJ-PNV - Partido Nacionalista Vasco
_____________________________

A OTAN impón un goberno neocolonial - Gadaffi asasinado vilmente: Un novo crime de Occidente contra o mundo árabe e van... Por Carlos Aznárez - Enlace coa Rede Voltaire: 593 artigos para entender que pasa en Libia - Vídeo

Gadaffi, o seu fillo e centos de combatentes más foron linchados, despois de ser caturados vivos.
...

http://youtu.be/PgsOy41tLAo

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...
...

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada" . Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

...

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador.

Por Carlos Aznárez [*]

21.10.2011

Finalmente lográrono. Apresado vivo na súa trincheira de combate de Sirte, o líder libio Muammar Gadafi sufriu o que é común cando se enfronta ao Imperio en calquera parte do planeta. Os seus captadores aplicáronlle con total impunidade a "lei de fuga" e asasinárono vilmente, para logo mostrar, unha e outra vez, o seu cadáver sanguinoliento ante as cámaras dos lacaios da o Yazeera, Reuter ou a CNN. Os monstros da OTAN festexan a súa fazaña con risotadas e xestos desafiantes. Eles, aos que a prensa do discurso único segue denominando "rebeldes", "revolucionarios" ou "combatentes", son en realidade un puñado de vulgares criminais que xamais poderán compararse cos auténticos loitadores da Resistencia libia que durante oito meses aguantaron a pé firme miles de bombardeos da OTAN e o avance toleado dos seus esbirros, armados ata os dentes, pero definitivamente covardes no combate corpo a corpo.

O asasinato do líder libio é, sen dúbida un duro golpe para o pobo libio pero non se pode falar dunha derrota definitiva. Iso é precisamente o que temen os mandos occidentais da OTAN, xa que alí está como exemplo o ocorrido en Iraq e Afganistán, onde a outrora "vitoria" dos invasores foise convertendo nun inferno, que os foi obrigando a fuxir do que consideraban "territorio propio".

Todo indica, nese sentido, que a Resistencia Libia crecerá, aínda que busque outras formas de loita para combater a tan viles inimigos que non só xeraron matanzas masivas senón que destruíron (como fixeron en Iraq) a case totalidade da infraestrutura dun dos países máis desenvolvido do continente africano.

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada". Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

Agora ben, que Gadaffi sexa seducido no seu momento polas tentacións de Occidente, non desculpa para nada que boa parte da esquerda internacional e os sectores progresistas puidéronse equivocar tanto á hora de repudiar a invasión criminal da OTAN e polo tanto non mobilizarse contra ela. Foi precisamente neses momentos tan álxidos, cando se converte en complicidade criminal dubidar sobre quen é realmente o inimigo principal dos pobos que loitan e avogan pola súa independencia. Definitivamente, non se podía dubidar de que lado do campo de batalla situarse.

Por outra banda, foi precisamente neses momentos cando a figura do coronel Gadaffi comezou outra vez a axigantarse, sobre todo á luz da vesanía de quen bombardeaban e masacraban ao seu pobo. A súa decisión de resistir xunto ao seu pobo e non abandonar un territorio que comezaba a converterse nun escenario de morte e destrución, fixeron evocar aqueles anos en que derrocase á monarquía e implantase unha nación revolucionaria con definicións socialistas.

Atrincheirado nos bastións de Beni Walid e Sirte xunto aos seus combatentes, Gadaffi e os seus fillos foron demostrando nestes dous últimos meses, en que os ataques otanianos fixéronse máis intensos, que fronte ao Imperio e o seu accionar criminal non queda outro camiño que a resistencia. Unha e outra vez, os combatentes libios fixeron retroceder aos mercenarios do Consello Nacional de Transición, e neste desigual enfrontamento, fóronse escribindo páxinas dunha heroicidade sen par, xa que Sirte (unha das cidades máis belas de Africa, hoxe virtualmente destruída) foi algo máis que unha trincheira anti OTAN, senón que se converteu en símbolo da coraxe de todo un pobo. Alí precisamente, din as axencias occidentais -de dubidosa fama á hora da credibilidade- que sucumbiría o líder libio, pelexando ata o último instante, cumprindo a palabra dada aos seus seguidores incondicionais, de non abandonar o país ata a vitoria ou o martirio.

Agora, que as pantallas televisivas mostran a alegría do pederasta internacional Berlusconi ou dos seus colegas Sarkozi, Obama e Clinton, mesturado con flashes en que se ve o corpo do coronel libio, agora que virán os voitres voraces a roubarse as riquezas do país e aplicarán o terror contra quen non se sometan aos seus ditados, agora que se instalarán os invasores da Africom, unha boa parte do pobo desa Nación invadida e arrasada pola criminalidade occidental, chorará ao seu líder, fará o seu obrigado duelo, pero sen perda de tempo sumarase aos novos batallóns da Resistencia que máis temperán que tarde farán arrepentir a estes novos Cruzados de Occidente, ambiciosos, bestiais, destrutores, como os seus antecesores.

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador. De alí que sexa necesario que as forzas populares e progresistas do planeta tomen nota e se preparen para novos escenarios onde, sen dúbida, haberá que unir forzas, deixar de lado divisións estériles e agudizar a creatividade para resistir e vencer a esta nova volta de porca do colonialismo occidental.

[*] Carlos Aznárez -Bos Aires, Arxentina, 1947, é activista, escritor e xornalista basco e arxentino, director de Resumen Latinoamericano.



Enviado por:

Resumen Latinoamericano

-resumen@nodo50.org-

20 de outubro de 2011 17:35

________________________

Relacionados:

Resolución 1973 aprobada polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...

http://www.voltairenet.org/
_______________

Naomi Klein en Washington: "O máis importante do mundo é o noso movimento"

Edición desta semana da publicación independente, inclúe unha peza de Naomi Klein argumentando porque Ocupar Wall Street é "o máis importante do mundo."

Naomi Klein [*] - The Occupied Wall Street Journal

Tiven a honra de que me invitasen a falar en "Ocupade Wall Street !" o xoves pola noite. Xa que a megafonía está (lamentablemente) prohibida e todo o que dixen tiveron que repetilo centos de persoas para que outros o puidesen oír (é dicir "un micrófono humano"), o que realmente dixen na Praza da Liberdade tivo que ser moi breve. Por iso, o que segue, é unha versión máis longa, completa, do discurso.

Amo-vos.

E non o dixen só para que centos de vós griten "amámosche" de volta, aínda que obviamente é unha posibilidade adicional do micrófono humano. Dicide aos demais o que queres que che digan a ti, só que máis forte.

Onte, un dos oradores no mitin das traballadoras e traballadores dixo: "Atopámonos os uns aos outros". Ese sentimento captura a beleza do que se está creando aquí. Un espazo totalmente aberto (así como unha idea tan grande que non se pode conter en ningún espazo) para toda a xente que quere un mundo mellor para atoparse os uns cos outros. Estamos tan agradecidos.

Se hai unha cousa que eu sei é que o 1% adora as crises. Cando a xente deixa-se levar polo pánico, está desesperada e ninguén parece saber que facer, é o momento ideal para que as corporacións impoñan a súa lista de desexos de políticas favorables: privatizar a educación e a seguridade social, recortar os servizos públicos, librarse das últimas restricións ao poder corporativo [Sona-vos]. No medio da crise económica, é o que está pasando en todo o mundo.

E só hai unha cousa que pode bloquear esta táctica, e por sorte, é algo moi grande: O 99%. E ese 99% está saíndo ás rúas, de Madison a Madrid, para dicir "Non. Non pagaremos a vosa crise".

A consigna comezou en Italia en 2008. Repercutiu en Grecia, Francia e Irlanda e finalmente chegou ao quilómetro cadrado no que comezou a crise.

"Por que están protestando?" preguntan os eruditos perplexos na televisión. Mentres tanto o resto do mundo pregunta: "Que fixo que tardasen tanto?" "Estivemo-nos preguntando cando iades mostrar a cara". E sobre todo: "Benvidos".

Moita xente fixo paralelos entre "Ocupade Wall Street !" e as chamadas protestas contra a globalización que atraeron a atención do mundo en Seattle en 1999. Foi a última vez que un movimento descentralizado, global, encabezado pola mocidade, apuntou directamente ao poder corporativo. E estou orgullosa de formar parte do que chamamos "o movimento de movimentos".

Pero tamén hai diferenzas importantes. Por exemplo, escollemos cumes como os nosos obxectivos: a Organización Mundial de Comercio, o Fondo Monetario Internacional, o G8. Os cumes son pasaxeiras por natureza, só duran unha semana. Iso tamén nos fixo ser pasaxeiros. Apareciamos, chegabamos aos titulares do mundo e logo desapareciamos. E no frenesí de hiperpatriotismo e militarismo que viñeron logo dos ataques do 11-S, foi fácil facer-nos desaparecer completamente, polo menos en Estados Unidos.

"Ocupade Wall Street !", por outra banda, elixiu un obxectivo fixo. E non fixastes unha data final á vosa presenza aquí. É sabio. Só se vos quedades podedes botar raíces. É crucial. É un feito da idade da información que demasiados movimentos aparecen como fermosas flores pero morren rapidamente. É porque non teñen raíces. E non teñen plans a longo prazo de como se van a manter. Polo tanto, cando chegan as tormentas, son arrastrados pola corrente.

Ser horizontal e profundamente democrático é marabilloso. Pero eses principios son compatibles coa dura tarefa de construír estruturas e institucións suficientemente robustas para resistir as tormentas do futuro. Teño moita fe en que isto ocorra.

Outra cousa que este movimento fai ben: Comprometestes-vos coa non violencia. Negastes-vos a regalar aos medios as imaxes de fiestras rotas e loitas rueiras que ansían con tanta desesperación. E esa tremenda disciplina significou que, unha e outra vez, a historia foi a escandalosa e non provocada brutalidade policial. Da que vimos aínda máis onte á noite. Mentres tanto, o apoio a este movimento crece cada vez máis. Máis sabedoría.

Pero a maior diferenza con fai unha década é que en 1999 enfrontabamos ao capitalismo no clímax dun frenético auxe económico. O desemprego era baixo, os portafolios de accións inflaban-se. Os medios estaban ebrios de diñeiro fácil. Naquel entón todo tiña que ver con postas en marcha, non con peches.

Sinalamos que a desregulación detrás do frenesí tiña un prezo. Era daniña para os estándares laborais. Era daniña para os estándares ambientais. As corporacións convertían-se en máis poderosas que os gobernos e iso é daniño para as nosas democracias. Pero, para ser honesta, durante a boa serie era difícil enfrontarse a un sistema económico baseado na cobiza, polo menos nos países ricos.

Dez anos despois, parece que xa non hai países ricos. Só unha chea de xente rica. Xente que se enriqueceu saqueando a riqueza pública e esgotando os recursos naturais de todo o mundo.

O importante é que hoxe todos poden ver que o sistema é profundamente inxusto e que perde o control. A cobiza ilimitada arruinou a economía global. E tamén está arruinando o mundo natural. Estamos esgotando as reservas de pesca, contaminando a auga con fracturación e perforacións en augas profundas, volvendo-nos cara ás formas máis sucias de enerxía do planeta, como as areas petroleiras de Alberta. E a atmosfera non pode absorber a cantidade de carbono que estamos descargando, creando un arrequecemento perigoso. A nova norma son os desastres en serie: económicos e ecolóxicos.

Son os feitos sobre o terreo. Son tan flagrantes, tan obvios, que é moito máis fácil atopar unha conexión co público do que era en 1999; construír rapidamente o movimento.

Todos sabemos, ou polo menos sentimos, que o mundo está cabeza abaixo: actuamos coma se non houbese fin para o que realmente é finito, combustibles fósiles e o espazo atmosférico para absorber as súas emisións. E actuamos coma se existisen límites estritos e inconmovibles para o que en realidade existe en abundancia, os recursos financeiros para construír o tipo de sociedade que necesitamos.

A tarefa dos nosos tempos é investir esta tendencia: cuestionar esa falsa escaseza. Insistir en que podemos permitirnos a construción dunha sociedade decente, inclusiva, mentres ao mesmo tempo respectamos os límites reais do que pode aguantar a terra.

O que significa o cambio climático é que temos un prazo. Esta vez o noso movimento non se pode distraer, dividir-se, apagar-se ou deixar-se varrer polos eventos. Esta vez temos que ter éxito. E non falo de regular os bancos ou aumentar os impostos aos ricos, aínda que é importante.

Falo de cambiar os valores subxacentes que gobernan a nosa sociedade. É difícil de axustar a unha soa demanda fácil para os medios, e tamén custa imaxinar como face-lo. Pero non é menos urxente por que sexa difícil.

É o que vexo que sucede nesta praza. Na forma en que vos alimentades, en como vos animades uns a outros compartindo libremente a información e fornecendo atención sanitaria, clases de meditación e capacitación en empoderamiento. O meu letreiro favorito deste lugar di "Es importante". Nunha cultura que adestra á xente para que evite a mirada do outro, para dicir "que se morran", é unha declaración profundamente radical.

Uns poucos pensamentos para terminar. Nesta gran loita, hai algunhas cousas que non importan:

• O que levamos posto.
• Se alzamos os nosos puños ou facemos sinais pola paz.
• Se podemos axustar os nosos soños dun mundo mellor a un sinal de audio.

E hai algunhas cousas que importan:

• A nosa valentía.
• A nosa actitude moral.
• Como nos tratamos uns a outros.

Buscamos o enfrontamento coas forzas económicas e políticas máis poderosas do planeta. Dá medo. E a medida que este movimento creza cada vez máis forte, fara-se máis temible. Sempre hai que ser consciente de que existirá unha tentación de pasar a obxectivos máis pequenos, como, digamos, a persoa sentada xunto a ti nesta reunión. Logo de todo, é unha batalla que é máis fácil de gañar.

Non hai que ceder á tentación. Non digo que non podamos falar sobre as nosas debilidades persoais. Pero esta vez tratémonos coma se tivésemos a intención de traballar de xeito conxunto na loita durante moitos, moitos anos. Porque a tarefa que temos por diante non esixirá nada menos.

Tratemos este fermoso movimento como a cousa máis importante do mundo. Porque o é. Realmente é-o.

Nota.-

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.


Fontes:

http://iniciativadebate.wordpress.com

http://www.attac.es

http://roarmag.org


De Interese:

“A doutrina do shock” no  buscador de Google.

Web Oficial de Naomi Klein: naomiklein.org.

[*] Naomi Klein é unha xornalista canadiense, actualmente unha das plumas xornalísticas e investigadoras máis influíntes no movemento opositor á globalización, nacida en Montreal (Canadá) en 1970.

É economista política, xornalista e escritora. Caracterizada polo seu traballo independente nos medios xornalísticos, colaborou como colunista para publicacións como The Guardian de Londres ou The Globe and Mail de Toronto. É filla de pais que pertenceron ó movemento hippie e foron próximos ó anarquismo. Emigraran a Canadá procedendo dos Estados Unidos como medida ante a guerra de Vietnam. A súa nai creara un controvertido documental en contra da pornografía.

Comeza a súa actividade como estudiante da Universidade de Toronto, colaborando ca revista estudiantil do centro The Varsity.

A súa ruptura coa globalización implicou o estudo das influencias do capitalismo de finais do século XX e do sistema da Terceira Vía, así como no pulo do imperialismo neoliberal e os seus efectos na cultura moderna de masas. Despois dunha tumultuosa conferencia ante a OMC no 1999, e froito das súas investigacións, escribiu varios libros importantes como No Logo (2001), Fences and Windows (2003), o guión do documental The Take) (dirixido polo seu marido Avi Lewis, está centrado na crise arxentina e as movilizacións cidadanas entre 2001 e 2002) e unha infinidade de artigos xornalísticos e políticos. [Fonte: Galipedia]
_________________