Venezuela - Sábado, 25 de Setembro de 2010
TeleSur
Fonte: http://multimedia.telesurtv.net//25/9/2010/16913/injerencia-la-invasion-silenciosa-la-cia-contra-la-revolucion-bolivariana/
____________________
sábado, setembro 25, 2010
Documentario - Inxerencia, A invasión Silenciosa: A CIA Contra A Revolución Bolivariana
Venezuela - Sábado, 25 de Setembro de 2010
TeleSur
Fonte: http://multimedia.telesurtv.net//25/9/2010/16913/injerencia-la-invasion-silenciosa-la-cia-contra-la-revolucion-bolivariana/
____________________
Tributo a José Antonio Labordeta In Memoriam
Nacido no seo dunha familia de marcado carácter republicano e de esquerdas, veu ao mundo o 10 de Marzo de 1935 nun vello caserón da rúa Bo Pastor de Zaragoza.
Quinto de seis irmáns, tivo unha infancia difícil, pero tamén feliz. Marcado polo medo e a represión, os seus amigos e as súas ansias de liberdade equilibraron a balanza durante os primeiros anos da súa vida. A Guerra Civil tocou á súa familia, que rexentaba o colexio Santo Tomás de Aquino, máis concretamente ao seu pai. Profesor de Latín, foi detido ao comezo da contenda e foille retirada a súa cátedra para sempre. No entanto, o pequeno Labordeta conseguiu ter unha educación lonxe dos principios franquistas no colexio Alemán de Zaragoza.
Aínda que durante a súa nenez non se consideraba bo estudante, o referente do seu irmán Miguel sempre estivo presente. Considerado por moitos un dos grandes poetas do século XX, a influencia deste na persoa e a literatura do cantautor aumentou tras falecer o seu pai en 1959. Nese momento, Miguel Labordeta toma as rendas do colexio familiar e José Antonio empeza a desenvolver o seu don para as letras. Influído por César Vallejo, León Felipe e, como non, polo seu irmán, viron a luz os seus primeiros versos, recollidos na revista do colexio, 'Samprasarana'. Tamén foi a man de Miguel a que lle conduciu aos faladoiros Niké. A súa morte o 1 de agosto de 1969 foi un gran golpe.
Tras finalizar o bacharelato no colexio da súa familia, decide probar sorte coa carreira de Dereito. No entanto, dous anos despois cambia de rumbo e entra na facultade de Filosofía e Letras. En 1960 finaliza os estudos cunha escasa asistencia a clase e, a partir dese momento, enfoca a súa vida profesional cara á docencia "en 1964 saca as oposicións de catedrático de instituto en Xeografía e Historia". ... Logo de máis 20 anos dando clases, en 1985 pide unha excedencia para poder dedicar todo o seu tempo á música, a literatura e o xornalismo.
"Haberá un día en que todos / Ao levantar a vista / Veremos unha terra / Que poña liberdade". Sempre levou Aragón nos seus poemas, nas súas notas, nas súas reivindicacións. Foi a súa paixón e a súa obsesión. Nunca cesou na súa loita por sacalo do anonimato. Inesquecible é o seu 'Canto á liberdade', un auténtico himno 'non oficial' para a Comunidade.
A paixón pola súa terra compartiuna con Juana de Grandes, a muller coa que casou en 1963. Tamén dedicada á docencia "impartía clases de Latín", ambos conseguiron praza no instituto de Teruel Ibáñez Martín. Alí permaneceron durante seis anos, antes de regresar de novo ao seu Zaragoza natal.
A finais dos 60 entra no mundo da música xunto a Joaquín Carbonell e Cesáreo Hernández. A súa voz rasgada escoitouse por primeira vez en 'Andros II', composto por catro cancións e secuestrado polo Goberno nese momento. No 74 chegou o famoso 'Cantar i calar' e un ano despois 'Tempo de espera', onde está incluído o xa mítico 'Canto á liberdade'. A súa traxectoria musical seguiu ao longo de toda a súa vida con traballos como 'Cancións de amor' (1993), 'Reconto. Labordeta en directo' (1995), 'Paisaxes' (1997) ou 'Coa voz ao lombo' (2003).
Outra da facetas que desenvolveu foi a de xornalista. Entre 1958 e 1959 dirixiu a revista 'Orejudín' e a finais dos 60 colaborou na xestación do quincenario 'Andalán' que finalmente chegou aos quioscos en 1972. Eloy Fernández e outros intelectuais do momento estiveron xunto ao cantautor neste proxecto. Tamén publicou varios artigos noutros rotativos como 'O Día de Aragón' ou 'Diario 16'. No entanto, non se limitou aos medios escritos, nin a pequena nin a gran pantalla resistíronselle. Imposible esquecer 'Un país na mochila'.
Aínda que el mesmo chegou a recoñecer que houbo un tempo no que a ditadura fixo que se esquecese de rir, o seu carácter reivindicativo e as súas ideas fixéronlle formar parte do PSA . No entanto e a pesar da súa loita e a súa implicación política, a evolución da transición chegou acompañada do escepticismo. En 1983 desaparece o PSA e tres anos despois nace a Chunta Aragonesista (CHA), partido nacionalista aragonés. En 1999 é elixido deputado ás Cortes de Aragón por CHA e en 2000 convértese en deputado no Parlamento como representante de devandito partido.
Enviado por:
Asociacion Veciñal Fontelonga
-avvfontelonga@mundo-r.com-
25 de setembro de 2010 11:55
__________________________Eleccións en Venezuela - República Bolivariana de Venezuela: peza xeopolítica global
Por Raúl Zibechi [*]
25.09.2010
As principais potencias do mundo, tanto as emerxentes como as decadentes, disputan os recursos naturais que posúe Venezuela, converténdoa dese modo nunha das máis prezadas pezas do xadrez estratéxico global. A pugna electoral polo control do Parlamento, do próximo domingo 26 de setembro, enmárcase nesa tensión de fondo.
O 16 de setembro, a Gaceta Oficial publicou a lei 39.511 que aproba o acordo entre os gobernos de Venezuela e China sobre cooperación para financiamiento a longo prazo. Trátase dun crédito de 20 mil millóns de dólares para financiar 19 proxectos de desenvolvemento. O pago da liña de crédito efectuarase mediante a venda de petróleo cru: para o ano 2010, non menos de 200 mil barrís diarios; para o ano 2011, non menos de 250 mil barrís diarios; para 2012 non menos de 300 mil barrís diarios.
O acordo foi anunciado polo presidente Hugo Chávez en abril pasado, remarcando que o volume do investimento chinés non ten parangón nos 60 anos de existencia da República Popular. Non se trata soamente do monto, dixo no seu momento, "hai que darlle unha lectura política, geopolítica, de confianza".
Venezuela xa envía a China preto de 500 mil barrís diarios de petróleo, aos que deben sumarse 400 mil barrís que producirá unha empresa mixta binacional que operará na faja do Orinoco. E, finalmente, os 300 mil barrís do recente acordo. En total, as exportacións de petróleo venezolano a China superarán o millón de barrís diarios. A mesma cantidade que Venezuela exporta a Estados Unidos.
Geoestrategia chinesa
"Todo o petróleo que China poida necesitar para consolidarse como unha gran potencia está aquí", dixo Chávez o 18 de setembro ao recibir os primeiros 4 mil millóns de dólares do acordo. Para avaliar o acordo asinado, así como o volume total do investimento chinés en Venezuela, debe considerarse que a potencia asiática rexistrou un investimento directo no exterior de 56 mil 500 millóns de dólares en 2009. A maior da súa historia. Ou sexa, o acordo con Venezuela representa case 36 por cento do total anual no seu mellor ano. E nun só país.
É evidente que ninguén solta 20 mil millóns de dólares dun saque sen estar moi seguro do que está facendo. Unha cifra que equivale ao PIB de Bolivia e Paraguai xuntos, ou a dous terzos do PIB uruguaio. E non o fai en calquera país, senón naquel que ata agora tiña o groso das súas exportacións focalizadas cara a Estados Unidos. En 2007, Venezuela exportou 1.3 millóns de barrís diarios de petróleo cara a ese país, co que desprazou a México como terceiro provedor de Wáshington. Esas cifras sinalan que preto de 85 por cento do cru exportado de Venezuela vai cara aos mercados de Estados Unidos.
China realizou ademais outros investimentos en Venezuela vinculadas á explotación mineira, que inclúen 50 proxectos para explotación de aluminio, bauxita, carbón, ferro e ouro, así como outro acordo para ingresar na faxa Petroleira do Orinoco por 16 mil millóns de dólares, que permitirá a PDVSA elevar a produción en case un millón de barrís diarios. O recente acordo ao que se refire Chávez inclúe plans ata o ano 2030 para o desenvolvemento integral de oito sectores: electricidade, transporte, minería, vivendas, finanzas, petróleo, gas e petroquímica. E supón a construción conxunta de trades petroleiros, plataformas, ferrocarrís que van cruzar a faja do Orinoco e 20 mil vivendas no sueste venezolano.
O investimento chinés en Venezuela ascende a 44 mil millóns de dólares, tendo en conta que xa había un compromiso para un "fondo pesado binacional" de 8 mil millóns de dólares. É evidente que ninguén arrisca ese diñeiro sen ter a seguridade de que non o vai a perder. Dito doutro xeito, China pode contar con que os seus investimentos en Venezuela son seguras, moito máis alá do que suceda nas urnas. Así razoan todas as potencias do planeta.
Réplicas de Wáshington
Nos pasados 12 anos a antiga clase dominante perdeu gran parte do seu poder en Venezuela, ao momento que un sector significativo dos seus membros emigrou a Estados Unidos, Colombia e Perú, entre outros. Algunhas das maiores empresas do país, entre elas PDVSA, CANTV, a principal empresa de comunicacións, a maior parte dos bancos así como empresas agropecuarias e millóns de hectáreas de terras improductivas, pasaron a mans do Estado.
Os principais riscos para a continuidade do proceso bolivariano non radican nunha burguesía declinante, senón na nova "boliburguesía" nada do control das empresas estatais e de cargos políticos, integrada por burócratas oportunistas que fixeron fortunas ao subirse ao proceso. Unha parte deses personaxes funxen como cadros do PSUV (Partido Socialista Unificado de Venezuela). Nas eleccións do domingo 26 non está en xogo o proceso de cambios senón algo máis sutil, pero non menos importante.
A Asemblea Nacional conta con 165 deputados, que serán renovados na súa totalidade. Sesenta por cento dos escanos obtéñense de modo nominal e o resto en forma proporcional. Tres pertencen a circunscricións indíxenas. A lista que obteña a metade máis un dos votos en cada circunscrición, obterá 75 por cento dos escanos do escrutinio proporcional. O asunto é que a Constitución establece que as leis orgánicas necesitan dous terzos dos deputados para ser aprobadas e as leis habilitantes, as que facultan ao presidente a gobernar por decreto, requiren as tres quintas partes dos lexisladores.
Como sinala Ignacio Ramonet, "bastaríalle á oposición obter 56 votos sobre 165, para impedir a adopción de leis orgánicas, e 67 votos para imposibilitar a aprobación de leis habilitantes. Ata agora as principais reformas puideron realizarse grazas precisamente a leis habilitantes" (Le Monde Diplomatique, setembro 2010).
É moi probable que a oposición alcance algunha desas cifras, por varias razóns: a inseguridade que fai que Venezuela sexa o país con maior índice de homicidios do continente, xunto a Honduras e El Salvador; unha inflación galopante que alcanza 30 por cento anual; a corrupción incrustada en todas as esferas do aparello estatal. Ademais, a oposición vén avanzando en anos recentes: nas eleccións de 2008 gañou os tres estados máis poboados (Miranda, Zulia e Nova Esparta) e a alcaldía de Caracas.
É posible que o chavismo non consiga os dous terzos, ou sexa 110 escanos. Os adversarios do proceso, os think tank estadunidenses, comprenderon que poden bloquear o proceso bolivariano "desde dentro", xa que atacándoo "desde fóra" (golpe de estado, paros patronais e petroleiro) non conseguiron máis que blindar á poboación dos cerros co presidente Chávez. Agora parecen apostar a unha implosión do proceso ou, na súa falta, a un peche autoritario e defensivo.
O bulebule geopolítico
No contexto do centenario da Universidade Autónoma Nacional de México, Noam Chomsky expuxo a súa visión do momento que atravesa o seu país, Estados Unidos. Dixo que o control do mundo "non é cousa sinxela, nin sequera para un Estado cun poder sen precedente". Foi moi preciso ao argumentar que "ese poder se erosiona por todos lados, e ata no patio traseiro de Wáshington os súbditos vólvense cada vez máis desobedientes" (La Jornada, 22 de Setembro de 2010).
Sostivo que o gran desafío provén de China, pero alertou sobre un feito pouco comentado nos medios de comunicación occidentais, que revela o cambio hegemónico en curso, consistente en que "por un raro accidente xeolóxico, China posúe o 97 por cento de terras preciosas, ricas en compoñentes indispensables para o desenvolvemento da electrónica e a industria verde". Dixo que aí está o futuro e que os investimentos destinados á industria verde en China superan as que logran atraer os países europeos, Estados Unidos e Canadá xuntos.
Unha intelixencia fina e profunda non podía deixar pasar ese dato. Pero agregou outro elemento, para completar a súa visión do mundo: "Se Estados Unidos non é capaz de controlar a América Latina, non poderá impor a orde no resto do mundo". Un dos varios ollos do furacán geopolítico está focalizado en Venezuela, cuxa alianza estratéxica con China parece irreversible.
Fonte: Publicado no xornal mexicano "La Jornada"
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
[*] Raúl Zibechi, [Montevideo - Uruguay, 1952], é un escritor e pensador-activista uruguaio, dedicado ao traballo con movementos sociais en América Latina.
_____________________________
A tortura en Iraq non diminúe
Por Amy Goodman [*]23.09.2010
Se un crese no discurso do Presidente Barack Obama debería pensar que as operacións de combate en Iraq terminaron. Con todo, exposta publicamente por primeira vez co escándalo de Abu Ghraib, a tortura nos cárceres iraquís crece e crece, cada vez máis distante de todo tipo de escrutinio ou responsabilidade. Tras arrestar a decenas de miles de iraquís (en moitos casos sen imputárselles ningún cargo) e de manter a moitos deles prisioneiros durante anos sen xulgalos, Estados Unidos entregou o control das prisións de Iraq, cos seus 10.000 prisioneiros, ao goberno iraquí. Coñezan ao novo xefe, é igual que o anterior.
Tarde na noite do sábado, tras aterrar en Londres, trasladámonos á pequena zona residencial de Kilburn para falar con Rabiha ao-Qassab, unha refuxiada iraquí a quen se lle outorgou asilo en territorio británico logo de que o seu irmán fose executado por Saddam Hussein. O seu marido, de 68 anos de idade, Ramze Shihab Ahmed, foi xeral do exército iraquí durante o réxime de Saddam, pelexou na guerra entre Irán e Iraq e formou parte dun frustrado intento de derrocar ao ditador iraquí. A parella viviu apaciblemente en Londres por varios anos ata setembro do ano 2009.
Nesa data, Ramze Ahmed decatouse de que o seu fillo Omar fora arrestado en Mosul, Iraq. Ahmed regresou a Iraq para atopar ao seu fillo pero o arrestaron a el tamén.
Durante meses, Rabiha non soubo nada achega do paradoiro do seu marido. Pero o 28 de marzo de 2010 soou o seu celular. Rabiha conta o sucedido: "O meu celular soou e respondín. Parecía outra persoa, non recoñecín a súa voz e preguntei: 'Quen é?' Dixo que estaba moi enfermo e logo dixo: 'Son eu, Ramze, Ramze. Chama á embaixada? Sacáronlle o teléfono e terminou a conversación".
Ramze Ahmed estaba preso nun cárcere secreto situada no vello aeroporto de Muthanna en Bagdad. Nun informe recente de Amnistía Internacional titulado "Nova orde, os mesmos abusos" descríbese ao cárcere de Muthanna como "unha das máis duras" das prisións de Iraq, escenario de múltiples torturas, baixo o control do Primeiro Ministro Iraquí Nouri ao-Maliki.
Mentres Rabiha mostrábame fotos da súa familia, caeuse un pedazo de papel con palabras en inglés e en árabe. Rabiha explicoume que para poder dicir en inglés o que sucedía ao seu marido tivo que buscar no dicionario algunhas palabras, xa que nunca antes utilizara en inglés palabras como: "violación", "pau", "tortura". Caían bágoas dos seus ollos mentres transmitía o que o seu marido relatoulle: "sodomizarono cun pau, afogábano repetidas veces colocándolle bolsas de plástico na cabeza, propinábanlle descargas eléctricas".
"O primeiro que facían era colocarlle bolsas de plástico na cabeza, unhas cincuenta veces por día, cando perdía o coñecemento e xa non sentía nada, propinábanlle descargas eléctricas e deixábano en estado de shock. Cando se espertaba, púñanlle de novo a bolsa de plástico e, unha vez máis, facíanlle o mesmo, facíanlle iso todo o tempo. Tamén puñan un pau nunha bolsa ou puñan unha parte dun arma, a pequena parte que vai ao principio do arma, non dun revólver ou dunha pistola, senón dun arma grande. Puñan iso nunha bolsa e pechábana. Logo traían ao seu fillo e dicíanlle que violase ao seu pai e á inversa. Dicíanlle: `Debes violar ao teu fillo´".
Non resulta sorprendente entón, que segundo se detalla no informe de Amnistía Internacional, o goberno de Iraq afirme que Ramze Shihab Ahmed confese vínculos coa Al-Qaida en Iraq. En xaneiro de 2010, durante unha conferencia de prensa organizada polo Ministro de Defensa iraquí, proxectáronse vídeos que mostraban a outros nove prisioneiros confesando crimes, entre eles ao fillo de Ahmed, Omar, que presentaba signos de ser golpeado. No vídeo, Omar confesa "asasinar a varios cristiáns en Mosul e detonar unha bomba nunha localidade próxima a Mosul".
Malcolm Smart, director do programa de Amnistía Internacional para Medio Oriente e o norte de África díxome en Londres: "[En Iraq] hai unha cultura do abuso que botou raíces. É certo que estaba presente durante o tempo de Saddam Hussein, pero o que pretendiamos a partir do ano 2003 era dar volta a páxina desa historia, e isto non sucedeu. O que si sucedeu é que hai prisións secretas, xente torturada e maltratada que é forzada a realizar confesións. A pesar de que nos tribunais son moitos os detidos que din ser forzados a asinar confesións falsas, a xustiza non investiga estes feitos nin loita para erradicalos. Quen perpetran estes actos non enfrontan responsabilidade algunha e non son identificados".
Tras aquela breve e interrompida chamada telefónica que recibiu do seu marido, Rabiha púxose en contacto co goberno británico e a súa embaixada en Iraq seguiu o rastro de Ahmed ata a prisión da Al-Rusafa en Bagdad. Habitualmente Ahmed utilizaba bastón, pero agora atopábase nunha cadeira de rodas. Rabiha ten unha foto del que sacou o representante do goberno británico.
Amnistía Internacional informa que, estimativamente, hai uns 30.000 prisioneiros en Iraq, 200 dos cales continúan baixo custodia estadounidense. Preguntei a Malcolm Smart de Amnistía Internacional polos prisioneiros e contestou: "Dinme que o exército estadounidense considera este tema como un asunto iraquí e que entregaron aos últimos prisioneiros, fóra dos douscentos que continúan baixo custodia estadounidense". Con todo, mentres Estados Unidos continúe destinando miles de millóns de dólares a manter a súa presenza militar en Iraq e a financiar ao goberno iraquí, é claro que o trato que reciben os prisioneiros tamén é un asunto estadounidense. Amnistía lanzou unha campaña de base para promover máis accións que aseguren a liberación de Ahmed.
Mentres tanto, Rabiha ao-Qassab, que se atopa illada e soa no norte de Londres, pasa as horas alimentando patos nun parque próximo. Isto era o que o seu marido adoitaba facer.
Rabiha díxome: "Vou ao parque e dou para comer aos patos. Falo cos patos e dígolles: Acórdanse do home que lles daba para comer? Está preso. Pídanlle a Deus que o axude ... "
Pode-se escoitar o artigo online -en español, en formato mp3
Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.
© 2010 Amy Goodman
[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
Enlaces de interese:
- Democracy Now!
http://www.democracynow.org/ - Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/
Boletín Informativo "Democracy Now!" - 24 de Setembro de 2010
- Vítimas estadounidenses entre as persoas asasinadas nos ataques con avións non tripulados da CIA en Paquistán
- Mortes de contratistas superan ás baixas militares en Iraq e Afganistán
- Ahmadinejad: Estados Unidos detrás dos atentados do 11 de Setembro
- En cume da ONU, Brasil critica invasión de Estados Unidos a Iraq
- Demócratas postergan votación para revogar as reducións impositivas da éra Bush
- En Virginia executa-se a unha muller por primeira vez en case cen anos
- Traballadores musulmáns afrontan crecente discriminación laboral
- Científica paquistaní foi condenada a 86 anos en prisión estadounidense
- Estados Unidos outorga-lle asilo a xornalista mexicano
- Asasinan a comandante rebelde colombiano
- FCC decide abrir espazos en branco de TV para servizos inalámbricos
- Partidario de "Tea Party" David Koch convértese no neoiorquino máis rico
- Programador de WPFW Ambrose Lane faleceu aos 75 anos
- Miles de persoas congregaranse para Levantamento dos Apalaches en Wáshington D.C.
- Democracy Now!
http://www.democracynow.org/ - Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/
venres, setembro 24, 2010
Razóns e datos para unha folga xeral da cidadanía
Por Alberto Montero Soler [*]
24.09.2010
Hoxe publico no Observador un artigo achegando datos e razóns para celebrar e participar nunha folga xeral que, ante todo, é necesario que sexa un éxito porque, de non selo, estarán sentadas as bases para seguir profundando nun axuste enfocado fundamentalmente sobre as traballadoras e traballadores e o seu salario pero do que non se salvará ninguén: nin desempregad@s, que verán endurecerse aínda máis a condicionalidad imposta para acceder a unha prestación ou aceptar un traballo nin o resto de cidadáns, que verán deteriorarse os seus xa mermados dereitos sociais.
Así que ou a esta folga imos todos, a pesar de que máis dun se teña que tapar o nariz porque a convoquen os sindicatos maioritarios, ou acabarán chovendo-nos pedras ... a tod@s.
Tras expor datos que borran do "imaxinario colectivo a idea de que os anos de crecemento económico foron anos dourados para as traballadoras e traballadores" e engadir outros datos dos anos que levamos de crises, o profesor Montero avoga nesta colaboración co OBSERVADOR pola unión de desempregad@s, traballadoras, traballadoras e resto da cidadanía na xornada de folga xeral do 29-S, porque castigar aos convocantes, "uns sindicatos maioritarios moi debilitados na súa lexitimidade e credibilidade (...), sería castigar-nos a nós mesmos e pasar a enfrontarnos sos e de xeonllos á lei do mercado".
Razóns e datos para unha folga xeral da cidadanía
ESTAMOS a menos dunha semana da folga xeral do día 29 de setembro e os ánimos están caldeados. Os argumentos que a xustifican vanse consolidando con cada día que pasa ante a deriva que tomou a política económica dun goberno que se apelida socialista pero que está aplicando unha política de axuste ao máis puro estilo thatcheriano, cun presidente que non dubida en vangloriar-se ante os tabeiróns de Wall Street do ben que fixo as reformas que aqueles, entre outros, demandaban.
A ninguén se lle escapa a estas alturas que se trata dunha política de axuste que está facendo recaer o seu peso de forma directa e indirecta sobre quen nada tiveron que ver coa orixe da crise: traballadoras, traballadores e desempregados.
ASÍ, nun exercicio de cinismo de difícil parangón, este goberno solicitou esforzos, sacrificios, sangue, suor e bágoa de quen máis se están vendo prexudicados pola crise; as mesmas que, por outra banda, son as que menos se beneficiaron dos anos de bonanza que a precederon.
E é que debemos borrar do noso imaxinario colectivo a idea de que os anos de crecemento económico foron anos dourados para os traballadores deste país porque eses anos tamén o foron:
DE incremento na precarización das relacións laborais: se en 1998 a taxa de temporalidade era do 32%, en 2006, logo dos intensos anos de crecemento da economía española, a porcentaxe aumentara ata o 34%.
DE redución da porcentaxe que supón a masa salarial no total da renda nacional a pesar de ser anos de intenso crecemento do emprego: se no ano 2000 o 49,5% da renda nacional correspondía á masa salarial, en 2009 baixara medio punto e situábase no 49% a pesar de que a taxa de emprego neses anos aumentara nuns 15 puntos, síntoma inequívoco de que a economía española xeraba empregos de menor salario.
DE perda de poder adquisitivo dos salarios: mentres que os ingresos anuais das traballadoras e traballadores aumentaron nun 35,15% entre 1998 e 2009, nese mesmo período os niveis de prezos aumentaran nun 44,7%, é dicir, os salarios perderan case 9 puntos porcentuais do seu poder adquisitivo.
DE profundización na desigualdade na distribución da renda: mentres que entre 1998 e 2008 os beneficios das maiores empresas españolas aumentaron nun 73%, os custos laborais tan só fixérono nun 3,7%. É máis, España segue tendo uns custos laborais por hora que o distancian enormemente das principais economías europeas: así, fronte a un custo laboral por hora de 16,36 euros en 2007 en Francia ese custo era de 31,24 euros e en Dinamarca de 34,74 euros.
UNS anos de suposta bonanza aos que lle seguiron estes que levamos de crises e que, xa que logo, tamén o están sendo:
DE incremento exponencial do desemprego: nestes momentos a taxa de desemprego española duplica a da media comunitaria, situándose no 20,3% da poboación activa.
DE redución dos salarios nominais: baste con recordar a recente diminución do 5% do soldo dos funcionarios.
DE perda de poder adquisitivo dos salarios: no segundo trimestre de 2010 rexistrou-se a menor subida salarial da última década, un 0,4% de media -é dicir, apenas aumentaron-, co agravante de que o custo da vida medido a través do IPC creceu durante ese trimestre nun 1,6%, é dicir, catro veces máis.
DE incremento da pobreza: baste sinalar que máis de 630 mil fogares deste país -isto é, o 3,7% dos mesmos- carecen de ningún tipo de ingresos e viven ben da caridade ben da economía mergullada e que ese número multiplicouse por catro nos últimos catro anos. Sirva tamén recordar que en 2009 o 10,8% dos adultos entre 18 e 55 anos e o 9,9% dos nenos vivían en fogares onde ningún dos seus membros traballaba e non esquezamos tampouco que a porcentaxe de persoas que viven por baixo do limiar de pobreza non baixou en ningún ano do período de crecemento económico do 19,5% e, xa que logo, é máis que previsible que os próximos datos dispoñibles móstren-nos tamén o seu crecemento exponencial.
DE "mellora" na porcentaxe de precarización pola vía de non renovación dos contratos temporais e, aínda así, seguimos sendo o segundo país da Unión Europea con máis temporalidade (25,4%) logo de Polonia.
DE insuficiencia dos ingresos salariais para satisfacer as necesidades mínimas das trabaladoras e traballadores: en 2008, a taxa en risco de pobreza era do 10,6% e o número de persoas que estaban empregadas pero que necesitaban dun segundo traballo case se duplicou entre 1997 e 2009.
DE asimetría no tratamento fiscal dos salarios fronte ás rendas do capital: neste caso o dato é europeo e indíca-nos que en 2008 a carga fiscal que soportaban as rendas do traballo (o 16,7%) duplicaba a que aguantaban as do capital (8,6%) máis ou menos na Unión Europea.
EN definitiva, anos de suposta bonanza aos que seguiron axuste económico e social puro e duro, sen contemplacións.
Unha folga xeral cidadá
Con todo, e a pesar da súa necesidade incuestionable, esta folga tiña que ser exposta desde o primeiro momento desde unha perspectiva diferente á que se revestiu -isto é, como unha folga das traballadoras e traballadores-, a pesar de que, probablemente, non había máis posibilidade que expo-la neses termos.
EXPLÍCOME. Nunha sociedade en que os movimentos sociais atopan-se case desactivados grazas á tarefa sistemática de eliminación dos espazos de encontro público, de desprezo das formas de organización colectiva e de fomento do individualismo máis exacerbado, só uns sindicatos maioritarios moi debilitados na súa lexitimidade e credibilidade podían ser os convocantes e, xa que logo, o eixo da reivindicación que dá sentido a esta folga necesariamente debía estar centrado na cuestión laboral e a súa deterioración.
Con todo, esta folga xeral ten xustificacións máis amplas que transcenden o ámbito laboral a pesar de que este segue sendo o seu eixo fundamental porque o recoñecemento dunha gran parte dos dereitos sociais está vinculado á participación previa no mercado de traballo. E son máis amplas porque a ofensiva neoliberal que orquestrou este goberno para, segundo eles, sacarnos da crise afecta a todos os cidadáns, ao seu benestar e a dereitos sociais básicos que ven minguadas as súas posibilidades de facerse efectivos. É por iso que o chamamento debeu-se facer a toda a cidadanía, non solicitando o seu apoio senón a súa participación activa. É dicir, había que convocar unha folga xeral cidadá.
E é que a folga só pode ser un éxito se conta, de entrada, coa participación dos máis de catro millóns de persoas que están desempregadas. Ese día os desempregados deste país deben entender que a razón da súa desgraza non é culpa dos sindicatos e que, aínda podendo haberse sentido desamparados por eles, só nun apoio táctico, polo menos por ese día, poderán atopar eses sindicatos vías para a súa rexeneración. Será entón, xa pasada a folga, o momento de esixirlles responsabilidades polo que tiveron que facer e non fixeron, de reclamarlles un cambio de rumbo e proporlles que se sitúen á vangarda dun movimento de rexeneración social que centre o recuperación dos vínculos de solidariedade e o respecto e defensa do público o eixo da súa actividade. Pero, insisto, xa logo da folga e nunha situación de empoderamiento; castiga-los agora sería castigarnos a nós mesmos e pasar a enfrontarnos sos e de xeonllos á lei do mercado.
E traballadoras, traballadores e desempregados deben sentirse acompañados polo resto da cidadanía porque, en definitiva, esta crise afecta-nos a todos pero proporcionalmente moito máis a quen menos teñen.
De feito, se hai algo fronte ao que indubidablemente hai que situarse ese día é fronte á asimetría tan brutal coa que este goberno enfrontou a distribución dos custos da crise: con independencia de que a mesma acaba-se golpeando a todos os cidadáns, o goberno non dubidou en protexer a bancos e institucións, para salvagardar o bo nome dun sistema bancario que non tiveron empacho en promocionar como un dos máis sólidos do mundo.
PARA iso, fixeron recaer o peso do axuste sobre o resto da poboación: traballadores que pasan a ingresar as colas do paro ou que ven reducido o seu salario; desempregados que asisten ao esgotamento das súas prestacións sen que se lles ofrezan máis que unhas axudas de miseria que necesariamente os abocan á economía mergullada ou á exclusión social; pensionistas que ven conxeladas as súas pensións e, xa que logo, reducido a súa xa de seu minguado poder adquisitivo; pequenas e medianas empresas que ven afogadas e abocadas ao peche pola restrición crediticia imposta desde o sistema financeiro, buraco negro ao que chegan os fondos do Banco Central Europeo e das emisións de débeda avaladas polo Estado e que acaparan sen permitir que flúa cara a quen os necesitan e demandan.
TODOS eles, sen excepción, debesen sentir-se interpelados por esta crise e extraer dela as súas conclusións. E a conclusión, ao meu modo de ver, non é máis que unha; a mesma que provoca que a poboación francesa, por exemplo, salga masivamente ás rúas para defender os seus dereitos sociais: ou dunha vez por todas lanza-se a mensaxe de que non estamos dispostos a pasar polo aro dun programa de axuste que centra na clase traballadora e no raquítico Estado de benestar español o centro de recorte ou atengamo-nos ás consecuencias.
UNHAS consecuencias que ninguén debe esperar que sexan meramente conxunturais ou que pasarán rapidamente. Que ninguén se chame a enganos: por moita palabrería coa que se queira ocultar, esta crise vai para longo e as súas perspectivas de finalización apuntan a un futuro máis ben distante e no que nada asegura que se recuperen os niveis de benestar e emprego destes anos atrás. De feito, non tardarán en aparecer economistas liberais e servizos de estudos de institucións financeiras que afirmen que a taxa de desemprego estrutural da economía elevou-se e que, polo tanto, debemos afacer-nos a vivir cun maior desemprego ou que hai que seguir profundando nas reformas porque as rixideces do mercado de traballo impiden diminuír devandita taxa.
Así que, ou plantamos cara agora, dunha vez por todas, ou acabarán chovendo-nos pedras.
Publicado por "El Observador" - Revista de Culturas Urbanas - ¡Que mundo este! - 24.09.10.
[*] Alberto Montero Soler, profesor de Economía Aplicada da Universidade de Málaga
Blogue de Alberto Montero: A Outra Economía
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
___________________________
xoves, setembro 23, 2010
Asemblea Aberta da refundación da Esquerda en Ferrol: Hoxe, Xoves 23 de Setembro
Xoves 23 de setembro ás 19.30 horas no Centro Cultural Carvalho Calero á III Asemblea aberta pola Refundación da Esquerda
Nota para a cidadanía:
Dende o Grupo Motor do proceso da Refundación da Esquerda convocamos a toda a cidadanía, a asistir o xoves 23 de setembro ás 19.30 horas no Centro Cultural Carvalho Calero á III Asemblea aberta pola Refundación da Esquerda.
Orde do dia:
- Situación do proceso: pequena introducción-informe da situación do proceso a día de hoxe, traballo realizado e explicación sobre o relevo do Grupo Motor.
- Proposta de mecanismos de comunicación do proceso de Refundación: elaboración dun blog específico, correo electrónico etc.
- Proposta de constitución dos Foros temáticos, metodoloxía e calendario.
- Presentación de proposta de Resolución de apoio á Folga Xeral do 29S.
Agradecemos de antemán a vosa asistencia para poder levar a cabo este proceso e asi poder aunar forzas neta tarefa de unión da Esquerda.
Saúdos,
-O Grupo Motor-
refundandoaesquerda@gmail.com
Enviado por:
A Esquerda
-refundandoaesquerda@gmail.com-
20 de setembro de 2010 18:52
_______________________mércores, setembro 22, 2010
Zapatero como problema
Por Juan Torres López [*]22.09.2010
José Luís Rodríguez Zapatero vai pasar á historia como o presidente ao que lle dá igual 8 que 80 ou o que "Se sae con barbas, San Antón, e se non, a Purísima Concepción". Enche-se-lle a boca falando de dereitos e logo leva a cabo o recorte social máis brutal da historia da democracia. Di defender a socialdemocracia e o benestar pero nos últimos meses fixo súas as propostas neoliberais máis duras dos últimos decenios dicindo que así defende aos traballadores: privatizou e bancarizou as caixas de aforros para satisfacer aos banqueiros, tomaron decisións fiscais reaccionarias que custaron un dineral ás arcas do estado, facilitou a evasión fiscal dos ricos, dos bancos e as grandes empresas mentres que se nega a pór en marcha plans efectivos de loita contra a fraude fiscal, recortou gastos alí onde máis o sofren as clases traballadoras, anunciou recortes nas pensións recorrendo aos mentireiros argumentos que vén utilizando a banca para poder quedar co aforro dos traballadores, fixo unha reforma laboral que é a que máis dereitos laborais limita en toda a historia da democracia, regalou-lle un pastel publicitario de ducias de miles de millóns de euros ás televisións privadas. Fala moito de igualdade pero non cumpre nin as leis de igualdade que el mesmo levou ao Parlamento, por exemplo, non elaborando a análise do impacto de xénero das medidas que toma contra a crise; "presume" das súas leis sociais, como as de dependencia, pero non toma medidas fiscais adecuadas para financia-las; e o seu mandato vai terminar cun incremento impresionante da desigualdade de xénero porque a súa loita contra a crise, por dici-lo dalgún xeito, comporta un sesgo masculino moi negativo para as mulleres. Aínda por riba, o gran defensor da alianza de civilizacións apoiou as medidas xenófobas do presidente francés contra os xitanos, ademais de atacar en plan machista á comisaria de xustiza europa que tivo agallas de dicir-lle as cousas claras a Sarkozy ... E todo iso, sen mencionar os continuos cambios de opinión do seu goberno, as rectificacións en cuestións importantes, as cesións ante as presións dos poderosos, as declaracións contradicotias, as chapuzas de decretos improvisados en 28 horas ou de medidas costosísimas que até descoñecen os ministros correspondentes ... Por iso digo que lle dá igual 8 que 80.
Agora vai ás Nacións Unidas e defende o que en España nega. Refírome a que acaba de defender na Asemblea da ONU a imposición dunha taxa sobre as transaccións financeiras internacionais, a coñecida como Taxa Tobin. Eu alégro-me que o fixera e aplaudiriía-o, máis é que o feitos pon demasiado en evidencia que se trata dunha proposta máis falsa que un euro de folladelata pola sinxela razón de que fai moi poucos meses o seu grupo parlamentario rexeitou-na aquí en España e porque se negou a mante-la cando exercía como presidente da Unión Europea. Zapatero non só opúxo-se a esa medida cando a propuxeron outros grupos parlamentarios de esquerda senón, o que é peor, mantivo nun caixón a mesma proposta que facían algúns parlamentarios do seu propio partido.
Póde-se gobernar ben ou mal, a favor duns ou doutros pero o malo de Zapatero é que ademais de terminar de face-lo para os ricos vai pasar á historia como o presidente ao que lle dá igual dicir hoxe unha cousa e mañá outra distinta afirmando ao mesmo tempo que segue pensando o mesmo que cando facía o contrario.
E o incrible é que o partido socialista non reaccione cando é tan evidente que Zapatero e a súa completa carencia de proxecto político convertéron-se na causa directa do crecente desafecto da xente cara ao seu propio partido. Os seus militantes e dirixentes limítan-se a chorar e imprecar polas esquinas sen facer nada, mascullando o seu desacordo en silencio ou en voz tan baixa que só se oe nos corros de amigos. Ao parecer, porque o propio Zapatero impón o seu poder inmenso e a lei do silencio que obriga á afiliación, segundo di Joaquín Leguina, a estar quedos mirando o mar. Iso saberán o que fan pero se trata dunha situación moi desgraciada porque as traballadoras e traballadores españois necesitan un partido socialista forte e comprometido co seu auténtico ideario e non cos intereses dos poderosos. Ao paso que se vai, Zapateto vai provocar o maior mancar electoral da historia do PSOE e non parece que dentro do seu partido haxa reaccións para evita-lo, nin sequera dos miles de socialistas auténticos, comprometidos co benestar e o cambio social.
juantorreslopez.com
[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económica www.altereconomia.org.
Enviado por:
Ganas de Escribir
-juantorres@uma.es-
22 de setembro de 2010 14:02
________________Organizacións do Movimento Social de Ferrol Terra, convocan un Acto Público de apoio a todos os sindicatos na Folga Xeral do 29S - Concentración o Luns, 27 de Setembro frente ao Edificio da Xunta
Desde o movimento social, non podíamos quedar parados ante tanta inxustiza. Queremos contribuír ao cambio na correlación de forzas, queremos que a Clase Obreira -a inmensa maioría social- ocupe un lugar social e politicamente predominante, non podemos perder dereitos, non podemos deixar que baixo a escusa da "Crise" apliquen toda unha serie de políticas neoliberais que nos empobrecen e nos condenan ao paro e á precariedade laboral. Baixo a máxima de "Privatizar os Beneficios, Socializar as Perdas", o Capital e os seus aliados nos gobernos de Zapatero e Feijóo queren-nos impor as políticas neoliberais. Trata-se pois de paralizar estas políticas regresivas en dereitos e avanzar en políticas de xustiza, de solidariedade, de colaboración, de reparto da riqueza, de reparto do traballo, ... E por isto polo que algunhas entidades do movimento social de Ferrol Terra, elaboramos un chamamento -que achegamos a continuación- para apoiar a todas ás organizacións de clase na convocatoria da Folga Xeral do 29 de Setembro e convocamos a un acto público que imos celebrar o vindeiro Luns, 27 de Setembro, ás 7 da tarde na Praza Amada Garcia de Ferrol, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.
Difunde e Participa !!
29S Folga Xeral
Escoita as razóns!! acode á concentración do próximo luns, 27 de setembro ás 19hs. fronte ao Edificio da Xunta.
Que persegue a Reforma Laboral?
1. O despido máis fácil e barato, e cambiar emprego fixo por eventual.
2. Atacar aos parad@s e privatizar a contratación laboral.
3. Favorecer aínda máis os abusos do empresariado.
4. Atacar a existencia mesma da negociación colectiva.
5. Favorecer, en maior medida, a precariedade do emprego.
6. Abrir o camiño á redución das pensións e o número de beneficiari@s das mesmas.
7.Reducir a capacidade de defensa da clase traballadora, debilitando aos sindicatos.
Tócanos a todos e todas defender as nosas conquistas sociais en perigo, apoiando a todos os sindicatos na convocatoria da Folga Xeral.
Temos que ir á Folga para ...
1. Acabar co medo ao despido.
2. Acabar co paro mediante a creación de postos
de traballo sen precariedade nin despidos.
3. Traballar menos horas para traballar todas e todos
4. Gozar de pensións dignas e con futuro.
5. Ter un ensino e unha sanidade públicas de calidade.
6. Conseguir maiores ingresos fiscais procedentes do capital.
7. Democratizar a economía e a empresa.
Secunda a Folga do 29S
É hora de actuar con responsabilidade e promover un movemento social masivo para recuperar as políticas de progreso e reconstruír as expresións políticas de esquerda que consoliden estas conquistas no noso país e en toda Europa: non te lamentes logo.
Convocan as organizacións sociais, veciñais e culturais de Ferrolterra: Asociación Cultural "Fuco Buxán", Asociación Cultural "Lefre de Caldereta", Asociación Veciñal "O Rosario-Inferniño", Colectivo "Ártabra 21", Colectivo Sociocultural "A Revolta de Trasancos", Fundaçom Artábria.
Nota: Clicar acima da imaxe para ampliar
Baixar ou acceder aos ficheiros das Folhas Informativas da convocatoria en formato -pdf, para copiar e difundir.
En B/N:
docs.google.com - Folleto - o 29S e o Movimento Social [En B/N]
A dúas cores:
docs.google.com - Folleto - o 29S e o Movimento Social [Dúas Cores]
_______________________
Enlace relacionado:
Blogue de Ártabra 21
Folga Xeral do 29 de Setembro de 2010
http://sindicalismo-sindicatos.blogspot.com/
__________________________
Actos para hoxe -mércores 22 de Setembro- para explicar as razóns para ir á Folga Xeral o 29S
- Mércores, 22 de Setembro: As centrais sindicais CIG, CCOO e UGT, realizarám un acto sindical ás 2 da Tarde no Hospital Xeral de Caranza "Juan Cardona", cunha clara, pedagóxica e combativa presentación a cargo de Lois Méndez Pérez, membro da Executiva Nacional da Federación da Sanidade da CIG -Cig-Saúde.
- Martes 22 de Setembro: CCOO de Ferrol organizan un novo Acto Sindical aberto a todo o público, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño, ás 5 da Tarde, onde participará o Secretario de Acción Sindical da Executiva Confederal, Ramón Gorriz.
- Mércores 22 de Setembro: A CIG-Servizos organiza un Acto Sindical ás 8 da tarde no Salón de Actos da sede social de Ferrol [Rúa Edurado Pondal, 41-43], coa participación do Secretario Nacional, Paulo Rubido Bará.Ir á web
Blogue de Ártabra 21
Folga Xeral do 29 de Setembro de 2010
http://sindicalismo-sindicatos.blogspot.com/
__
“A justiça será legal, mas nom é justa”: Quatro membros da Direcçom Nacional de NÓS-Unidade Popular condenados a 2.400 euros de multa por pintar de cor de rosa a casa natal do assassino Francisco Franco
A condena a Alberte Moço, Abraám Alonso, Carlos Morais e José Dias Cadaveira chega cinco anos depois de umha acçom simbólica que só deu cumprimento ao que, dous anos depois, recolheria a Lei da Memória Histórica: a retirada dos símbolos do franquismo dos espaços públicos da Galiza. Em Novembro de 2005, dentro da prolongada campanha com que NÓS-Unidade Popular retirou centenas de símbolos da ditadura franquista de espaços públicos da Galiza, quatro integrantes da nossa Direcçom Nacional pintárom totalmente de cor de rosa a fachada principal da casa natal de Franco, no bairro da Madalena de Ferrol.
A acçom foi realizada em plena luz do dia, com convocatória pública aos meios de comunicaçom e acompanhada de outros militantes e simpatizantes de NÓS-UP que repartiam folhetos às pessoas que passavam polo lugar, explicando os motivos da acçom simbólica.
Esses motivos podem resumir-se em que um país minimamente democrático pode suportar ver como a casa natal do ditador responsável pola morte de milhares de galegos e galegas, durante umha ditadura de quatro décadas, é utilizada para exaltar a figura desse criminal.
Aquela acçom, tal como outras dúzias de acçons de maior ou menor impacto público e mediático, ajudou a que as instituiçons herdeiras do franquismo tivessem que aprovar, em 2007, umha Lei da Memória que, se bem de maneira parcial, assume a eliminaçom da simbologia franquista dos edifícios e espaços públicos.
Os herdeiros do ditador, os mesmos que se enriquecêrom com o espólico dos bens públicos graças à sua privilegiada posiçom, denunciárom imediatamente os quatro independentistas que protagonizárom aquela acçom. Era algo que os nossos quatro companheiros esperavam, mas que nom podia evitar a nossa denúncia política representada pola pintura cor de rosa.
Finalmente, no passado dia 8 deste mês de Setembro, o Tribunal do Penal nº 1 de Ferrol acaba de condenar os quatro independentistas polo que considerou um “delito de danos e umha falta de deslucimento”, o que os obriga a pagar 600 euros cada um, totalizando 2.400 euros entre os quatro.
A defesa dos nossos companheiros, assumida polos serviços jurídicos da esquerda independentista, recorrerá esta sentença, já que, tal como manifestou durante o julgamento oral, considera que deve produzir-se a livre absolviçom dos antifascistas, que unicamente cumpriam com um dever democrático e, mesmo em termos jurídicos, fôrom objecto de um atraso indevido no processo, que se prolongou injustificadamente durante cinco anos.
Seja qual for o resultado final do caso em termos legais, NÓS-Unidade Popular ratifica como perfeitamente legítima a acçom com que os quatro companheiros reivindicárom a supressom da simbologia fascista na fachada da casa natal do ditador espanhol Francisco Franco.
Tal como no seu momento já manifestáramos, continuamos a considerar como um acto de elementar higiene democrática a retirada dos símbolos da barbárie fascista. Nos últimos tempos, tem-se demonstrado que isso é assim, pois mesmo as administraçons públicas assumírom, se bem só de maneira parcial, essa demanda popular.
A contradiçom, no entanto, subsiste: quatro militantes da esquerda independentista som condenados por cumprirem com o que ordena a actual Lei da Memória Histórica.
Direcçom Nacional de NÓS-Unidade Popular
Galiza, 22 de Setembro de 2010
Web de NÓS-UP
Enviado por:
nacional@nosgaliza.org
22 de setembro de 2010 10:35
_____________________
Convocatorias Actualizadas a 22 de Setembro de 2010
- Mércores, 22 de Setembro: As centrais sindicais CIG, CCOO e UGT, realizarám un acto sindical ás 2 da Tarde no Hospital Xeral de Caranza "Juan Cardona", cunha clara, pedagóxica e combativa presentación a cargo de Lois Méndez Pérez, membro da Executiva Nacional da Federación da Sanidade da CIG -Cig-Saúde.
- Martes 22 de Setembro: CCOO de Ferrol organizan un novo Acto Sindical aberto a todo o público, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño, ás 5 da Tarde, onde participará o Secretario de Acción Sindical da Executiva Confederal, Ramón Gorriz.
- Mércores 22 de Setembro: A CIG-Servizos organiza un Acto Sindical ás 8 da tarde no Salón de Actos da sede social de Ferrol [Rúa Edurado Pondal, 41-43], coa participación do Secretario Nacional, Paulo Rubido Bará.Ir á web
- Quinta-feira, 23 de Setembro: ás 20h. Com o motivo da greve geral convocada para este mês, diversos representantes sindicais debateram sobre a conjuntura em que nos encontramos (Debate Greve Geral). Haverá também a Projecçom do documentário 1984, Tres Folgas Xerais contra a Reconversión..
- Venres, 24 de Setembro: As centrais sindicais CIG, CCOO e UGT, realizarám un acto sindical ás 11 da mañá no Centro de Saúde "Fontenla Maristany" e ás 2 da Tarde no Hospital Naval, cunha clara, pedagóxica e combativa presentación a cargo de Lois Méndez Pérez, membro da Executiva Nacional da Federación da Sanidade da CIG -Cig-Saúde.
- Luns 27 de Setembro: O movimento social, veciñal e cultural de Ferrol Terra convoca un acto cidadán en apoio da Folga Xeral do 29S que terá lugar ás 7 da tarde na Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.
- Mércores 29 de Setembro, Folga Xeral na Galiza e no resto do Estado Español, e mobilizacións no conxunto da Unión Europea. Ir á web
- Do 17 de Setembro ao 23 de Outubro: A Fundaçom Artábria celebra o seu 12 aniversário com diferentes actos en Ferrol.
- DOMINGO, 17 DE OUTUBRO, MOBILIZACIÓN NACIONAL GALEGA E TRIBUNAL DE ACUSACIÓN EN VIGO, EN SOLIDARIEDADE COA ACCIÓN INTERNACIONAL DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES QUE TERÁ LUGAR SIMULTANEAMENTE NA REPÚBLICA DEMOCRÁTICA DO CONGO.Ir á web
- XOVES, 25 DE NOVEMBRO, DÍA INTERNACIONAL DA LOITA CONTRA A VIOLENCIA MACHISTA.
- VENRES, 10 DE DECEMBRO, DÍA INTERNACIONAL DOS DEREITOS HUMANOS
- Do 3 ao 30 de Decembro, Foro Mundial da Educación, en Santiago de Compostela: actividades culturais, Cumio Internacional do Foro, diferentes congresos internacionais, outros eventos, ... Perante todo o mes de Decembro, Compostela vai-se converter na Capital Mundial da Educación e a Paz. Ir á web
domingo, setembro 19, 2010
O VII Encontro de Asociacións para a Defensa do Patrimonio vai ter lugar en Ferrol os día 9, 10 e 11 de Outubro deste ano 2010
VII ENCONTRO DE ASOCIACIÓNS PARA A DEFENSA DO PATRIMONIO
Ferrol. 9, 10 e 11 de Outubro de 2010
O sentido dos Encontros de Defensa do Patrimonio é crear un espazo de coñecemento e discusión sobre o patrimonio, e de intercambio de experiencias entre os diversos grupos que se preocupan diso. Entendemos por patrimonio toda manifestación que nos representa, garda memoria e identifica, comprendendo tanto os elementos materiais, monumentais e arquitectónicos como os culturais.
SOS Monuments organiza, desde Cataluña, o Encontro deste ano, no que participan asociacións de defensa do patrimonio de diversas cidades de España. SOS Monuments é unha Asociación para a Defensa cívica do Patrimonio Cultural, fundada en 1997, con sede en Barcelona.
Ferrol acolle este ano o Encontro, aproveitando os traballos para a elaboración da súa candidatura a Patrimonio Mundial e a importancia singular do seu patrimonio civil e militar, sempre en relación co mar.
A participación local de técnicos, dirixentes, asociacións e veciños é a nosa principal meta, xa que o patrimonio incumbe a todos e cada un dos cidadáns. Este encontro pretende así ser un espazo para propor, discutir, sumar esforzos, ampliar miradas, intercambiar experiencias e coñecementos.
Como participar?
- Asistir ás actividades propostas, invitar a persoas interesadas e difundir o evento.
- Participar nas sesións de debate
- Participar na elaboración do Mapa do patrimonio da Ría. Esta actividade busca recoller os elementos patrimoniais catalogados e non catalogados, así como o estado de conservación en que se atopan.
Mapa do Patrimonio da Ría
11 de Outubro 16:00 hrs. Galería Sargadelos.
Actividade que se insere no terceiro día do Encontro. Ferrol como centro urbano, insérese nunha unidade paisaxística maior, Ferrolterra. Trátase de crear conxuntamente un mapa patrimonial deste espazo.
A idea é que emerxan o máximo de elementos, espazos e áreas patrimoniais, talles como espazos naturais, de celebración ou edificios non catalogados, así como definir o seu estado, grao de conservación ou deterioración e valoración da súa fraxilidade.
A partir deste exercicio búscase recatar o patrimonio local e propor criterios de intervención, valoración e protección adecuados para a súa herdanza a futuras xeracións.
INSCRICIÓN
Inscrición Gratuíta: Inclúe actividades e transporte. A comida do día 10 terá un custo de 15€ e a inscrición realizarase por e-mail ata o día 2 de Outubro, sosmonuments@gmail.com. Para o resto das actividades, pode realizarse a inscrición ben á mesma dirección de correo, ou ben persoalmente o día 9 de Outubro, na Galería Sargadelos, de 9:00 a 10:00 horas; é fundamental para a previsión loxística do encontro.
Comisión organizadora VII Encontro de Patrimonio
SOS Monuments.
Asociación para a Defensa Cívica do Patrimonio Cultural
www.sos-monuments.org
Para contactar: 650.82.25.85
Nota de Ártabra 21: Por falta de comprensión e de consciencia de que as Xornadas se van desenvolver nunha cidade que está nun país que se chama Galiza e que ten unha lingua propia que é o Galego. Desde a organización [SOS Monuments] ignora-se un dos seus propios obxectivos, como é a defensa do patrimonio cultural inmaterial -por exemplo a nosa lingua, pois a propaganda do evento ignora o Galego á hora de publicitar o mesmo e confeccionar os convites. Desde Ártabra 21 lamentamos tal esquecemento e facemos un chamamento aos organizadores, para que subsanen este erro de tanta importancia.
Propaganda do evento:
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
_____________
Pola Repartición e a Xustiza Social tod@s o 29S á Folga Xeral
Por Txema Berro [*]
19.09.2010
As Traballadoras e Traballadores, e o conxunto da sociedade temos numerosos motivos para mobilizarnos. A crise resultou un roubo. O diñeiro público foi a enriquecer máis aos ricos, e desde a posición de vantaxe adquirida iniciaron un ataque a todas as condicións laborais e dereitos sociais.
Os resultados son os máis de catro millóns de parados, o ataque ás pensións e ao conxunto do estado de benestar, a precarización e degradación do emprego e os aumentos das desigualdades. Eles enriquécense e a sociedade se empobrece, de modo especial os sectores sociais máis débiles.
Todo iso vén ocorrendo nun clima de ignominiosa paz social. Non reaccionamos cando daban o diñeiro ás entidades financeiras, tampouco o fixemos cando o paro empezou a crecer afectando aos sectores máis vulnerables, e esa nosa falta de reacción e presión social é o que lles permitiu crecerse e aumentar as súas esixencias.
Ben está que o 29 de setembro fagamos folga, pero non creamos que vai ser suficiente se non implica un cambio de actitude que nos saque da pasividade na que estamos instalad@s e implíquenos máis, moito máis, na defensa dos nosos dereitos, os dereitos de tod@s.
Por iso CGT convocou anteriores folgas e por iso convocamos con todas as nosas forzas o 29 de setembro, á marxe das nosas diferenzas profundas con outras organizacións sindicais convocantes, diferenzas que, ademais, non podemos nin queremos aparcar. Pero temos numerosas razóns para mobilizarnos e esas diferenzas non poden ser escusa para non facelo, nin para nosotr@s nin para ninguén.
Unha razón é a reforma laboral, que vai a precarizar e degradar máis o emprego. Unha segunda razón é que, sen acabar de aprobar esa reforma, xa están ameazándonos con modificar á baixa o sistema de pensións, e non pararán con iso, o seu obxectivo é o desmantelamento e privatización de toda garantía social e pública. Pero a razón fundamental para mobilizarnos, a que tiña que habernos empuxado a facelo fai xa dous anos, son os máis de catro millóns e medio de parad@s, a maioría d@s cales non van alcanzar un emprego, nin sen degradar nin degradado, nin van acceder ao dereito a unha pensión, refórmese ou non se reforme o sistema. Acabar co paro é a razón máis poderosa, o obxectivo central que debe rexer a nosa mobilización.
E o paro non vai solucionarse, como nos din, reactivando a economía, acometendo obras públicas, incentivando o consumo, etc. Dado o compoñente ecolóxico da actual crise, de esgotamento de recursos naturais polo malgasto do noso modelo de sociedade, a reactivación económica non vai xerar benestar social nin agora nin nun futuro afastado.
O paro só pode atallarse por medio da repartición e, xunto á mobilización que free a rapiña e as esixencias que tratan de impórsenos, debemos impulsar medidas de repartición, estando dispuest@s a repartir do noso e a esixir que os que máis teñen máis repartan. O primeiro que hai que repartir é o traballo. Baixo ningún concepto é lóxico que mentres unhas persoas traballan 8 horas diarias e máis, outras estean condenadas a ver truncado o seu proxecto vital por falta de traballo. Para iso hai que erradicar, por suposto, as horas extras e diminuír a xornada laboral tan drasticamente como sexa preciso, ata con recortes salariais que deberán pagar máis os salarios máis altos.
O noso obxectivo debe ser unha sociedade garantista e igualitaria. Con ese propósito iremos á folga o 29 de setembro e animamos a traballadoras e traballadores, ao conxunto da sociedade, a participar activamente nela.
[*] Txema Berro, é un activista sindical da CGT de Nafarroa.
Fonte: http://www.cgt.org.es/spip.php?article1893
Portal da CGT para a Folga Xeral:
http://huelgageneral.info/
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
______________
"Os sete pecados capitais de Occidente" - Entrevista con Eduardo Galeano
Eduardo Galeano denunciou os sete "pecados capitais" da sociedade actual coa lectura de varias "historias con minúscula" que, como o propio autor recoñeceu, non pasarán a formar parte dos anais da Historia.
O autor d'As veas abertas de América Latina citou, en primeiro lugar, o racismo, "que produce amnesia". Porque todos somos, segundo Galeano, africanos emigrados. "De África só sabemos o que nos ensinou o señor Tarzán", pero foi alí onde "empezou a viaxe humana no mundo". Aínda que non é só unha cuestión de pel, explicou: "A guerra de Iraq tamén é racismo".
Tamén censurou a tradición machista, para o que se valeu dunha paradoxal anécdota da Revolución Francesa: os símbolos das vitorias pola defensa dos dereitos cidadáns eran femininos. En cambio, dixo, cando as mulleres reivindicaron os seus dereitos como cidadás foron pasadas pola guillotina.
A legalización do matrimonio homosexual en Arxentina, pioneiro en Latinoamérica, valeu-lle para criticar a intolerancia ao diferente, un pecado máis ao que sumou o desprezo ao traballo. Neste mundo ao revés, "onde as xornadas de traballo mídense cos reloxos derretidos de Salvador Dalí [...], é o prezo o que fixa o valor e non ao revés".
Os muros contemporáneos
Galeano tamén se referiu a "a tendencia dos medios de comunicación a mentir", polo que afirmou que o mundo mente. O escritor uruguaio reflexionou neste sentido sobre a importancia absoluta que se lle deu no seu momento ao muro de Berlín e o pouco que se fala actualmente sobre os muros da fronteira de México, de Ceuta e Melilla, de Cisxordania ou do Sahara Occidental. "Nin se coñecen", ironizou Galeano, que se cuestiona quen lanzou as bombas sobre Hiroshima e Nagashaki. "Sería Irán?".
Respecto da actual crise económica, Galeano comentou con sorna que tiña a impresión de que non fora responsabilidade dos especuladores de Wall Street, senón que "a culpa tena Grecia".
Sexto pecado: o mundo mata. "A paz mundial está en mans daqueles que fabrican máis armas". E hoxe en día, afirmou Galeano, invístese máis en gastos militares -"criminais", segundo el- que en acabar co fame. "Fabrícase fame: fame de pan, fame de abrazos".
Finalmente, o mundo fabrica inimigos, e fai-no a través do medo. "A democracia ten medo a recordar, as armas teñen medo á falta de guerra e os homes teñen medo á muller sen medo", concluíu Galeano, non sen antes recordar un devandito africano que reflicte que a man que dá sempre está arriba e a que recibe, abaixo. "Hai unha relación xerárquica", dixo para matizar dous conceptos crave: "A solidariedade é igualdade, a caridade é un risco".
[*] Eduardo Galeano, escritor e xornalista, alma crítica de América Latina e figura senlleira do movemento antiimperialista internacional. Entre os seus escritos máis coñecidos internacionalmente: a triloxía Memoria do lume (1986), O fútbol a sol e sombra (1995), As veas abertas de América latina (1971), Patas para arriba. A historia do mundo ao revés (1999).
Tirado de SinPermiso - 12.09.2010
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
____________________________
Rádio FilispiM reanuda as súas emisións no 93.9 FM
Como consecuencia das agardadas obras de rehabilitación do Ateneo Ferrolán, o Colectivo Opaíí!-Rádio FilispiM véuse obrigado a abandonar a súa sede social e a procurar un novo espazo. Ademáis interrompeu as súas emisións, que no pasado mes de agosto de 2010 fixeron cinco anos.Logo da complicada tarefa da procura dun novo local donde volver a instalar as súas equipas técnicas e antena, na tarde de ontes [sexta, 17 de setembro] conseguiron volver dar luz a radio libre e comunitaria da Terra de Trasancos, que agora emite dende Caranza [Ferrol].
As emisións polo de agora son en probas, mais agardamos recibir novas d@s ouvintes ao respeito de como se escoita a nosa sintonía [93.9 FM] nos diferentes bairros. Fazede chegar as vosas impresións coas vosas mensaxes no blogue http://opaii.blogspot.com ou no e.mail filispina@gmail.com
En breves ofecerémosvos ao través deste medio máis información sobre os detalles do acontecido no traslado [fotos, documentos sonoros...], así como das primeiras pistas para poder participar na vindeira grella da Rádio FilispiM [2010/2011], así que ide pensando nas vosas propostas radiofónicas!!!.
Finalizamos agradecendo a solidaridade daqueles que amosaron a súa disposición co Colectivo - Opaíí! - RFM, durante este breve periodo de "silencio" filispiniano. Obrigad@s!!!, xa estamos outra vez no ár, libres!!!
Foto: re-instalación do dipolo [antena] de Rádio FilispiM en Caranza.
OPAII-Rádio FilispiM [93.9 FM]
A rádio livre e comunitária da Terra de Trasancos emitindo dende Ferrol.
http://www.opaii.blogspot.com
filispina@gmail.com
Apdo. 303 - 15401 Ferrol (Galiza)
Enviado por:
Paula -pmeizoso@gmail.com-
18 de setembro de 2010 14:29
__________________A Fundaçom Artábria celebra o seu 12 aniversário com diferentes actos que já começarom o passado 17 de Setembro e finalizarám o 23 de Outubro deste 2010
Com este motivo, preparamos um programa de actividades para celebrarmos tod@s esta data assinalada. Ei-lo:
- Na sexta-feira, 17 de Setembro, começamos as actividades do aniversario com o Passa-ruas Normalizador, no qual, de jeito reivindicativo, percorreremos as ruas da cidade baixo a legenda Defendamos a nossa língua. A saida está prevista para as 19.45h da Praça do Hino Galego.
- No domingo, 19 de Setembro, haverá um Cruzeiro pola Ria, onde diversas associaçons ambientalistas da comarca e da Galiza nos daram a sua visom sobre a situaçom da ria. Porto de Curujeiras, 11h.
- Quinta-feira, 23 de Setembro, ás 20h. Com o motivo da greve geral convocada para este mês, diversos representantes sindicais debateram sobre a conjuntura em que nos encontramos (Debate Greve Geral). Haverá também a Projecçom do documentário 1984, Tres Folgas Xerais contra a Reconversión.
- Na sexta-feira, 24 de Setembro, ás 20h, temos a sorte de contar com a presença de Sechu Sende, que apresentará no Centro Social o seu último trabalho Animais, no qual, o escritor explora a sua faceta de ilustrador.
- No sábado, 25 de Setembro, combinamos na Artábria ás 10h para realizarmos um Mural em homenagem á insigne figura do profesor Ricardo Carvalho Calero.
Já á noite, ás 22h, turma para o rock´n´roll. Poderemos desfrutar do metal da banda Avante e do roque duro dos estradenses Os John Deeres. Os bilhetes teram um preço de 2€ para @s associad@s e 3€ para @s nom associad@s ou de 5€, bilhete+CD dos Avante para as pessoas associadas e de 6€ para as pessoas nom associadas.
- No sábado, 2 de Outubro, ás 22h, poderemos gozar da música do cantor português Jorge Mirancos. A entrada será de balde.
- Na sexta-feira, 8 de Outubro, ás 22h, chega desde Fene, umha das mais conhecidas conta-contos do país: Paula Carvalheira. O preço do bilhete será de 3€ para as pessoas associadas e de 4€ para as pessoas nom associadas.
- No sábado, 9 de Outubro, também ás 22h, quenda para o folque com os pontenses Muxarega. O preço dos bilhetes será, como em todos os concertos, de 2€ para as pessoas associadas e de 3€ para as pessoas nom associadas.
- No sábado, 16 de Outubro, ás 21h, haverá um Espectáculo de Magia a cargo de Fiz o Mágico.
- No sábado, 23 de Outubro, ás 21.30 e já para rematar as actividades do programa, Ceia de confraternizaçom para celebrar estes doze anos de trabalho polo reintegracionismo lingüístico, o monolingüismo social e a defesa da cultura nacional. A ceia celebrara-se no Restaurante Trasanquesa (Feira do Treze, s/n, Sedes - Narom) e a ementa estará composta de petiscos, churrasco, pam, vinho, chupinhos e sobremesa e terá um preço de 18€. Já estam á venda os bonos, no balcom do Café-bar do Centro Social.
Tirado do seu Blogue: http://agal-gz.org/blogues/index.php/artabria/
__________________
Este Martes, 21 de Setembro, a AC "Fuco Buxán" presenta, en Narón, o último número de "Razón Socialista"
Intervirán:
- Catalina García Blanco (Secretaria Xeral da Agrupación Socialista)
- Manuel Cendán Dopico (Subdirector de Razón Socialista)
- José Torregrosa Rodríguez(Director de Razón Socialista)
- Manuel Rodríguez Carballeira (Presidente de Fuco Buxán)
Razón Socialista é a Revista semestral da A.C. Fuco Buxán, e leva por lema: “Contribuindo a Rexeneración da Esquerda”, cumprindose este ano o seu XV aniversario.
O presente número leva o título: “Tod@s paramos o Galicia Spirit” e ten o seguinte contido:
ÍNDICE
- Austeridade, S Carrillo.
- Editorial.
- Honduras, M Santos.
- Cume, Antenas&Vivas.
- Obsesión, P Serrano.
- Crise, J Torres.
- Escuridade, Karlotty.
- Garzón, E Barrera.
- Mentira, JL Peñas.
- A bote pronto.
- P.O.L., D Vispo.
- Galicia, F Bouza .
- Sanidade, J Martín.
- Ferrol Vello, R Méndez.
- Ideas Ferrol, E Barrera.
- Porto Ferrol, Del Río.
- Forestal, Ártabra 21.
- O Eume, H Fidalgo.
- Oito Razóns, CCE.
- Tino Deibe, J Torregrosa.
- Fuco Buxán, R Pillado.
- Novoneyra, R Méndez.
- Miguel Hernández, F Ocampo.
- Cedeira, M Fernández.
- Hijad, M Castro.
- Agricultura, N Fernández.
- Libros, VG Novás.
- Martín Almada, E Barrera.
- Igrexa, A.F. Currás.
- A Foto de Xosé Abad
- Fotografía: X.Abad, A.Saavedra, M.Cendán, X.Trévelez e outros.
- Ilustracións: J.J. Veiga e Suso Pazos.
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es
Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
18 de setembro de 2010 15:31
________________
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)